Σάββατο 30 Μαΐου 2009

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο

Α.Μ.Κ.Α.



Το υπεύθυνο Υπουργείο, δίνει τις παρακάτω πληροφορίες.

Ο ΑΜΚΑ (Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης) είναι ουσιαστικά η ταυτότητα εργασίας και ασφάλισης κάθε εργαζόμενου, συνταξιούχου και προστατευόμενου μέλους της οικογένειάς τους στη χώρα μας. Με τον ΑΜΚΑ θα εξυπηρετήστε πιο εύκολα και γρήγορα σε όλες σας τις συναλλαγές που αφορούν την εργασία και την ασφάλιση όπως: να προχωρήσετε σε έναρξη απασχόλησης και ασφάλισης, να καταβάλετε τις ασφαλιστικές σας εισφορές, να εκδώσετε ή να ανανεώσετε το βιβλιάριο ασθένειας, να πάρετε τη σύνταξή σας ή τις οποιεσδήποτε παροχές, επιδόματα και βοηθήματα και όλα αυτά με πολύ λιγότερες καθυστερήσεις και γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Ο ΑΜΚΑ αντικαθιστά τον Αριθμό Μητρώου (ΑΜ) που μέχρι σήμερα χορηγούν οι Ασφαλιστικοί Φορείς στους ασφαλιζόμενους και στους συνταξιούχους, κάνοντας τη ζωή σας ακόμα πιο εύκολη.
Θα είναι απαραίτητος από τον Ιούλιο του 2009. Η απόδοσή του γίνεται σε όλα τα ΚΕΠ και τα γραφεία ΑΜΚΑ που λειτουργούν σε Ασφαλιστικά Ταμεία.

Γιατί είναι απαραίτητος ο ΑΜΚΑ;
Με τον ΑΜΚΑ και τους 13 νέους φορείς κοινωνικής ασφάλισης μπαίνουν οι βάσεις μιας νέας, λειτουργικής δομής του ασφαλιστικού συστήματος, προωθώντας και ισχυροποιώντας την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Έτσι:
1. Μπαίνουν τα θεμέλια για σύγχρονες, απλοποιημένες παροχές σε βασικούς τομείς της καθημερινότητας του πολίτη, όπως:
2. Στον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δρώντας άμεσα ενάντια στην κατασπατάληση των πόρων των Ταμείων, ώστε να μπορούν να βελτιώνονται οι παροχές.
3. Στον τομέα της εργασίας και της ασφάλισης του εργαζόμενου, αφού εξασφαλίζονται τα δικαιώματά του, καταπολεμώντας την εισφοροδιαφυγή.
4. Στον συνταξιοδοτικό τομέα, μειώνοντας αισθητά το χρόνο έκδοσης και απονομής της σύνταξης
5. Εκσυγχρονίζονται οι αρμόδιοι φορείς και βελτιώνονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες, διευκολύνοντας τις συναλλαγές όλων μας
6. Μειώνεται ο χρόνος απονομής της σύνταξης, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για περίπτωση διαδοχικής ασφάλισης
7. Τέλος, υποστηρίζοντας τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης διευκολύνεται η ασφάλιση, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η συνταξιοδότηση των πολιτών που εργάζονται σε κάποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αντίχριστος και Α.Μ.Κ.Α.

Εχει καμμία σχέσι ο Α.Μ.Κ.Α με τον Αντίχριστο;
Τι λέτε;

Κάποιοι, που μιλάνε ανεύθυνα, λένε ότι έχει.
Εμείς λέμε ότι θα πρέπει από την Εκκλησία να ερευνηθή το ζήτημα εξονυχιστικά και να λάβη τις δέουσες αποφάσεις.
Οχι επιπόλαια, όπως παλαιότερα, επί αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.
Καταχωρούμε παρακάτω ένα κείμενο συνεργάτου μας που ασχολήθηκε στο παρελθόν με το ζήτημα και υποσχόμεθα συνέχεια.
Τον ελεύθερο λόγο δίνουμε και στους επισκέπτες μας.
Οσοι θέλουν μπορούν να πουν τη γνώμη τους.
Ελεύθερα και ανοικτά και τεκμηριωμένα.
Πείθεις όταν έχεις επιχειρήματα.
Οταν μιλάς ανεύθυνα και αόριστα, δεν πείθεις.


Μελετήσαμε με προσοχή το άρθρο του αγαπητού Ο.Τ. της 22.5.09 με τίτλο: «Η Ιεραρχία να λάβη θέσιν δια τον ΑΜΚΑ» και θα θέλαμε, ως ειδήμονες στα θέματα αυτά, να προβούμε στις παρακάτω παρατηρήσεις:

1.- Ο ΑΜΚΑ είναι ένας απλός ενδεκαψήφιος αριθμός μητρώου κοινωνικής ασφάλισης, που αφορά κάθε πρόσωπο έχοντα σχέση με κοινωνική ασφάλιση. Έχει ήδη δοθεί από του 2007 στους εργαζόμενους, με το αυτοκόλλητο ασφάλισης, που χορηγείται κάθε χρόνο από το αρμόδιο Υπουργείο. Στους ήδη συνταξιούχους αποστέλλεται σε μορφή χάρτινης κάρτας.

2.- Η χάρτινη αυτή κάρτα είναι μια απλή κάρτα, που περιέχει ονοματεπώνυμο (και στα λατινικά) και αρχικό πατρώνυμο, ακολουθεί δε ένας 11ψήφιος αριθμός. Αυτός χωρίζεται σε 3 μέρη. Τα πρώτα 6 ψηφία αποτελούν την ημερομηνία γέννησης, ακολουθούν άλλα 4 ψηφία και το 11ο ψηφίο είναι ψηφίο ελέγχου του όλου αριθμού.

3.- Αυτό το είδος κάρτας δεν έχει μικροκύκλωμα (microchip). Μελλοντικά θα αποκτήσει μικροκύκλωμα, όπου εκεί θα περιέχεται ο ιατρικός φάκελος ενός εκάστου, με τις θεραπείες και τα φάρμακα, που έχει λάβει και έτσι θα καταργηθούν οι διάφοροι φάκελοι, που υπάρχουν σήμερα στα διάφορα νοσοκομεία και τα ιατρεία, με συνέπεια την ταχύτατη ενημέρωση του θεραπευτηρίου, κατά την προσκόμιση ασθενούς και έναρξη της ανάλογης θεραπείας βάσει του ιστορικού, που περιέχεται στο chip, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Επίσης θα περιοριστεί η πολυφαρμακία, καθώς και οι πλαστές συνταγές φαρμάκων.

4.- Οι μελλοντικές κάρτες υγείας με τον μικροκύκλωμα, θα ομοιάζουν με τις σημερινές κάρτες ορισμένων τραπεζών, που εκτός από τη μαύρη ταινία (που δουλεύει με μαγνητισμό), έχουν και μικροεπεξεργαστή. Όλα αυτά τα συστήματα, ουδεμία σχέση έχουν με σφράγισμα ή με 666, για τον απλό λόγο, ότι η ηθελημένη σύνδεσή τους με το 666, θα είχε οικονομικό κόστος τρομακτικό και απαγορευτικό (δεν θα αρκούσε ο παγκόσμιος πλούτος για χιλιάδες αιώνες!), καθώς θα ήταν και φοβερά δύσχρηστο στη λειτουργία.

5.- Προφανώς, αυτοί που νομίζουν, ότι σ’ αυτά τα συστήματα υπάρχει ο αριθμός 666, δεν τα γνωρίζουν και γι’ αυτό ανησυχούν. Πάντως, η όποια παραφιλολογία πάνω στην ύπαρξη του 666 στα ηλεκτρονικά και άλλα συστήματα, ενδέχεται να είναι και υποβολιμαία, καθώς κάποιοι καλοθελητές μας έχουν πάρει είδηση και κατά το κοινώς λεγόμενο «τρίβουν την κοιλιά τους, μιας και το ψάρι τσιμπάει». Σ’ όλα αυτά πάντως τα συστήματα δεν υπάρχει σφράγισμα, με την έννοια της προφητείας (Απκ. 13. 18), που θέλει το σφράγισμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο. Εδώ υπάρχει μεταφορά και αποθήκευση στοιχείων σε υπολογιστές, όπου αυτοί εργάζονται με το δυαδικό σύστημα αρίθμησης και όπου ο αριθμός χξς΄ της Αποκαλύψεως είναι ο: 1010011010, ενώ είναι αδύνατη η αποθήκευση σε υπολογιστή, που να λειτουργεί με το δεκαδικό σύστημα (τέτοιοι δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ, όπου εκεί ο αριθμός χξς΄ θα μπορούσε να είναι ο 666).

6.- Το τι θα έρθει μετά τον ΑΜΚΑ είναι λίγο πολύ γνωστό. Όλες αυτές οι κάρτες θα βαίνουν προς κατάργηση, διότι έχουν το μειονέκτημα της κλοπής και της υφαρπαγής του τετραψήφιου κωδικού πρόσβασης. Έτσι θα έλθει η γενιά των βιομετρικών στοιχείων (δακτυλοσκόπηση, παλαμοσκόπηση, ιριδοσκόπηση και φωνοσκόπηση), όπου εκεί τα μοναδικά αυτά στοιχεία ενός ανθρώπου θα είναι και η υπογραφή του, θα είναι η σφραγίδα του. Και έτσι, καταργείται και η απειροελάχιστη πιθανότητα σφραγίσματος (που άλλωστε και τώρα δεν υπάρχει). Με τα νέα αυτά στοιχεία, ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να σφραγιστεί, αλλά θα σφραγίζει ο ίδιος, οπότε παρακάμπτεται η προφητεία.

7.- Υπενθυμίζεται επίσης, ένας ανάλογος θόρυβος, που είχε ξεσπάσει με την εισαγωγή του εννεαψηφίου ΑΦΜ, όπου απεδείχθει, ότι δεν υπάρχει ζήτημα και το όλο θέμα ξεχάσθηκε.

8.- Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι καμία κάρτα έξυπνη ή κουτή δεν έχει σχέση με τον αριθμό του δεκαδικού συστήματος 666, με τον οποίον δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένας υπολογιστής.

9.- Από ότι γνωρίζουμε, κανένας από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας δεν ασχολήθηκε με την ερμηνεία της Αποκάλυψης, καθότι πρόκειται περί προφητείας και η ερμηνεία έπεται της εκπλήρωσης της προφητείας. Οι δυο Επίσκοποι Καισαρείας, που ασχολήθηκαν με την Αποκάλυψη, δεν συγκαταλέγονται στους Πατέρες της Εκκλησίας, ούτε η γνώμη τους δέσμευσε την Εκκλησία (το σώμα των αγίων), η οποία ουδέποτε απεφάνθη περί του θέματος συνοδικώς. Επιπλέον, η Αποκάλυψη δεν ομιλεί, για προάγγελο του σφραγίσματος.

10.- Είναι αλήθεια, ότι η ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ εξέφρασε δυο φορές την ανησυχία της, για την ύπαρξη του 666 στα διάφορα συστήματα, πλην όμως η ΔΙΣ επί Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, αφού ενημερώθηκε από τις αρμόδιες αρχές, ενημέρωσε τις Μητροπόλεις, ότι δεν υπάρχει τέτοιος φόβος, πράγμα το οποίον διαβεβαίωσε και σ’ εμάς προσωπικά σε σχετικό μας ερώτημα (αποστέλλεται το σχετικό έγγραφο). Τέτοια διάλυση αμφιβολιών, περί τα συστήματα αυτά, εξέφρασε και η Ι. Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας, μετά από ενδελεχή μελέτη, στις 7.3.01.

Με εκτίμηση
Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ









ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ


Αποκαλύπτει ο Κάσπερ τι μας χρειάζονται εμάς τους Ορθοδόξους.
Θέλουν οι Καθολικοί να επανευαγγελίσουν τον Δυτικό κόσμο, με τη βοήθεια της Ορθοδοξίας, ο οποίος εκκοσμικεύτηκε λόγω των εγκλημάτων και των αυθαιρεσιών του πάπα.
Επειδή λοιπόν ο Δυτικός κόσμος τους σιχάθηκε και τους εγκατέλειψε, ο πάπας θέλει να εκδικηθεί τον Λούθηρο που τον νίκησε κατά κράτος.
Είχε πει ο Βολταίρος:
“Αν έλεγε κάποιος στον Λούθηρο ότι θα αφάνιζε τη ρωμαϊκή θρησκεία από την μισή Ευρώπη, ασφαλώς δεν θα τον πίστευε”.
Και τώρα θα πάμε εμείς να πληρώσουμε τα σπασμένα, σαν τα τσιράκια του πάπα.

Ο Καρδινάλιος Walter Kasper στη Θεσσαλονίκη

Έχουμε στα χέρια μας κάποια μικρά αποσπάσματα από την ομιλία του Καρδινάλιου Κάσπερ στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη και ορισμένα πράγματα φωνάζουν αμέσως ψεύτικα και παράλογα!
Ας δούμε λοιπόν τα ψεύτικα και κενόδοξα που παρασύρουν και τους Ελληνόφωνους θεολόγους.

«Ο Παύλος είναι το θεμέλιο, στο οποίο στεκόμαστε από κοινού σε Ανατολή και Δύση. Η Θεσσαλονίκη προσφέρεται να στοχαστούμε για την κληρονομιά και το καθήκον που αυτός μας κληροδότησε. Ο σπόρος του μας δόθηκε σήμερα εκ νέου για σπορά».
Μένουμε με το στόμα ανοιχτό!
Ο Κasper πήρε εντολή από τον Κύριο όπως ο Απόστολος Παύλος;;;
Κάποιος άλλος;
Πώς μας δόθηκε εκ νέου ακριβώς!;
Λίγο πιο κάτω λύνεται το μυστήριο!
«Ο πάπας Παύλος VI χαρακτήρισε τη διάσπαση ανάμεσα σε πίστη και πολιτισμό ως το δράμα της εποχής μας! Αυτή η κατάσταση, της εκκοσμικεύσεως, μας θέτει ενώπιον του καθήκοντος ενός νέου ευαγγελισμού που ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνει ένα νέο εκπολιτισμό...»
Εννοεί λοιπόν ο αγαθός, πως ο ευγενής και χαριτωμένος κ. Ζηζιούλας, σαν εκπρόσωπος μιας άμωμης πνευματικής παραδόσεως σαν την Ορθοδοξία, θα κατορθώσει να εκχριστιανίσει τον Ντώκινς!;
Mε τις τεράστιες γνώσεις του και με την ολόχρυση αμφίεσή του!;
Κύριε των δυνάμεων!!!
Καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα του πάπα, ούτε η Ζωζώ να ήταν!
Ας δούμε όμως την αρχή της δραματικής διάσπασης που προξενεί τόσο βαθύ πόνο στους καημένους τους πάπες!
Με την πώληση των συγχωροχαρτίων η Ρώμη διαχειριζόταν χωρίς κανένα ενδοιασμό το «απόθεμα» της θείας χάριτος που είχε προσφέρει ο Χριστός στον πάπα δια του σταυρικού θανάτου.
«Ρίψε το νόμισμά σου εις το κυτίον και αυτομάτως όλες οι αμαρτίες θα πετάξουν μακράν».
Ο ίδιος ο Λούθηρος ανέφερε πώς ο διάσημος δομινικανός μοναχός Ιωάννης Τέτζελ, μιλώντας στη Χάλλη, έφτασε μέχρι σημείου να υποστηρίξει ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι άνθρωπός τις βίασε την Μητέρα του Θεού, η συγχώρεσις θα παρέγραφε το αμάρτημά του».

Θέλουμε να ξέρουμε: Έγινε κάτι και άλλαξαν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα και έγιναν χριστιανοί και δεν το μάθαμε; Τί θα παίξουμε; Το παραμύθι η ωραία και το τέρας; Και αν δεν λυθούν τα μάγια;

Tα σχόλιά μας θα έχουν συνέχεια.


Αμέθυστος

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009





1453–2009, 29 MΑΪΟΥ:

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ



«Ο Θεός έδωκε το χριστιανικόν βασίλειον στον Τούρκο διά το καλόν μας. Διατί ήξευρεν πως τα άλλα βασίλεια μας βλάπτουν εις την Πίστιν. Διά να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ωσάν σκύλλον να μας φυλάη» !!!
(ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (1714 – 1779) ).


Σήμερα, συμπληρώνονται 556 χρόνια από την αποφράδα ημέρα του Μαΐου που η ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη, έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Αυτές τις ημέρες όλες, σχεδόν, οι εφημερίδες έχουν σχετικά αφιερώματα αλλά και άρθρα ιστορικών που αναφέρονται στα αίτια που οδήγησαν στην Άλωση, με προσεγγίσεις που εξαντλούνταν στην πολιτική και στρατιωτική οπτική του θέματος.

Για μας, όμως, τους χριστιανούς που γνωρίζουμε ότι πηδαλιούχος της Ιστορίας είναι ο Χριστός, υπάρχει και μια άλλη πλευρά που δεν την βλέπει «ο κόσμος» και η οποία είναι και η σημαντικότερη: Η πνευματική διάσταση.
Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής- επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών.

Δεν θα αναφερθούμε σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Κύριος εκδήλωσε την οργή του πάνω σε λαούς άδικους, αλλά θα μνημονεύσουμε ότι, κατά καιρούς, προειδοποιούσε -δια μέσου των Προφητών- τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατήσει από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επιτρέψει να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα).

Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π.
«Εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).

Ξεφυλλίζοντας τις ιστορικές μαρτυρίες εκείνων των χρόνων -μεταξύ αυτών και του Πατριάρχη της Άλωσης, του μεγάλου Γεννάδιου Σχολάριου- διαπιστώνουμε ότι η Πόλη, και μαζί μ’ αυτήν και το Βυζάντιο, έπεσε εξ αιτίας των αμαρτιών των κατοίκων της.
Το ηθικό επίπεδο του κλήρου και του λαού ήταν άθλιο.
Εν τούτοις ο Θεός δεν θα επέτρεπε την καταστροφή, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως.


Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του.
Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!

Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος!

Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση».
Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και η «Πόλις εάλω».
Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει:
«Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ΄άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.»


Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου –και τον οποίο επικαλέσθηκε ο Αρχιεπίσκοπος στην ενθρόνισή του- λέγει τα εξής φοβερά λόγια:


«Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν.
Και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους.
Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε διά εδικόν μας καλόν...
Και τι;
Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον;
Αλλά ο Θεός του το έδωκε διά το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε;
Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ' τον και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι.
Και διά να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη». (Ιωάννου Μενούνου, Κοσμάς Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269-270 ).
Αυτός ο λόγος θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει:

Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία του- ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν!
Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! (τι γαρ ωφεληθήσεται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ματθ. 16:26).

Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν…ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσο-μπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!


Και ερχόμαστε στο σήμερα και ερωτούμε:
Αυτά δεν τα βλέπουν οι Οικουμενιστές Αρχιερείς μας που οδηγούν την Αγία και αμώμητη Ορθοδοξία στα χέρια του αντίχριστου Πάπα;


Δεν διαβάζει τους Αγίους ο λατινόφρων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος;
Δεν φοβάται μήπως μ’ αυτά που κάνει προκαλέσει την οργή του Θεού και θρηνήσουμε κι άλλες εθνικές συμφορές;

Το 1920 το Πατριαρχείο εξέδωσε τις γνωστές αιρετικές εγκυκλίους «Προς τις Απανταχού του Χριστού Εκκλησίες » με τις οποίες αθετούσε το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση στις αιρέσεις.
Δύο χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή.


Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ο Αθηναγόρας που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα.
Το 1955, και παρά την διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους.


Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς.
Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.


Επιτέλους τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα.
Ας μετανοήσουμε,
ας αλλάξουμε πνευματική πορεία
ώστε να αξιωθούμε να πούμε:
«γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός» (Ησ. 8,9-10)

Κ.Φ.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009








Ἀπέτυχαν νὰ περάσουν στὴν πανεπιστημιακή κοινότητα

τοὺς περὶ Πρωτείου στόχους τῆς Ραβέννας

ὁ καρδινάλιος Κάσπερ καὶ ὁ Περγάμου Ἰωάννης

στὴν Ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης (20-5-09)


Ἀπαράδεκτες οἱ θέσεις τοῦ ἐκπρoσωπήσαντος τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο


Κάποτε μιλούσαμε -ρθόδοξα- γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία. Κατόπιν μᾶς ἐπεβλήθη ὁ ὅρος ἕνωση τν "κκλησιν". Σήμερα δὲν μιλᾶμε οὔτε γιὰ ἐπιστροφή, οὔτε γιὰ ἕνωση, ἀλλὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ποκατάσταση τς κοινωνίας τῶν «ἐκκλησιῶν», κι ἂς διατηρήσει ἡ κάθε μιὰ «ἐκκλησία» τὰ διαφορετικὰ δόγματά της (ὅπως εἶπε σὲ συνέντευξη ὁ καρδινάλιος Κάσπερ), ἔστω κι ἂν τὰ δόγματα τῆς ΜΙΑΣ Ἐκκλησίας εἶναι ὀρθά, καὶ τῆς ἄλλης ἐφεύρεση τοῦ διαβόλου!


Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς φόρμουλας εἶναι σίγουρο πὼς θὰ βρεῖ ἀντιμέτωπο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, μαγειρεύεται ὁ τρόπος ἐπιβολῆς της, μὲ πρῶτο στόχο τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, καὶ ὅπως ἔγραψε ὁ π. Γ. Καψάνης: «ἴσως ὑπὸ τὴν δελεαστικὴ μορφὴ …τῆς διακονίας τῆς καθόλου Ἐκκλησίας».


Αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς διαπιστώσεις τῆς Ἡμερίδας γιὰ τὸ Διαχριστιανικὸ Διάλογο ποὺ ἔγινε τὴν 20/5/2009 στὴ Θεσσαλονίκη. Ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁ π. Σαράντης Σαράντος, ὁ Καθηγητὴς Κορναράκης κ.ἄ. μὲ δημοσιευμένα κείμενα στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ τὴν «Παρακαταθήκη», ἀλλὰ καὶ μὲ προφορικὸ λόγο, μᾶς εἶχαν προϊδεάσει γι’ αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη.

Κι αὐτὰ ποὺ προέβλεψαν, τὰ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας καὶ τὰ ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας νὰ λαμβάνουν χώρα στὴν Ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης.


Κάποιοι, ὅμως, δημοσιογράφοι τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ» ρεπορτάζ, ἄλλα εἶδαν καὶ ἄλλα περιέγραψαν. Στάθηκαν σὲ 2-3 ἀπαράδεκτες ἀντιδράσεις ἀνθρώπων ποὺ αὐτοπροσδιορίστηκαν μὲ σημείωμα στὸ προεδρεῖο τῆς Ἡμερίδας ὡς ἀνήκοντες στὴν «ἀκαινοτόμητον πίστιν», καὶ μὲ ἀφορμὴ αὐτούς, καὶ ἰσοπεδώνοντας τὰ πάντα, χαρακτήρισαν ὑπερ-Ορθόδοξους, φανατικοὺς καὶ ταλιμπὰν ὅλους ὅσους ἀντιδράσαμε στὰ ἀπαράδεκτα σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ εὐγενικὸ τρόπο ἢ καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση, μὲ πανὼ καὶ διανομὴ ἔντυπου ὑλικοῦ, μὲ παρεμβάσεις στὴ συζήτηση διὰ σημειωμάτων-ἐρωτήσεων.


Κι ἦταν ἀνάμεσά μας ἱερωμένοι, ἡγούμενοι Μοναστηριῶν, μοναχοί καὶ μοναχές, καθηγητές πανεπιστημίου, συγγραφεῖς καὶ ἐπιστήμονες, θεολόγοι, ἐκπαιδευτικοὶ διαφόρων εἰδικοτήτων καὶ φοιτητές.


Διαφωνοῦμε μὲ τοὺς ἐλάχιστους ποὺ φωνασκοῦσαν ἀνεπίτρεπτα μὲ σκοπὸ νὰ ἐμποδίσουν τοὺς ὁμιλητὲς νὰ ἐκφράσουν τὶς ἀπόψεις τους.


Παρὰ ταῦτα, ὅμως, δὲν μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε, πὼς ὁ Θεολογικὸς Διάλογος ἔχει στόχο νὰ θεραπεύσει ἕνα τραῦμα 1000 ἐτῶν, εἶναι «κάτι» παραπάνω ἀπὸ μιὰ ἀκαδημαϊκὴ συζήτηση.


Καὶ εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ μᾶς διαφεύγει, ὅτι ἡ συγκεκριμένη Ἡμερίδα ἦταν -ὡς ἐκ τῆς συνθέσεώς της- μιὰ «συνέχεια» τοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ποὺ ξανάρχισε -ὅπως ξανάρχισε- στὴ Ραβέννα.


Ἦταν δηλαδὴ καὶ ὑψίστης σημασίας ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, καθόσον οἱ Ὁμιλητές, δὲν συμμετεῖχαν καὶ δὲν εἶχαν μόνο τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐκφραστοῦ τῶν θρησκευτικῶν τους κοινοτήτων.


Ἦταν παρόντες οἱ συμπρόεδροι, ἐπικεφαλὴς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ καὶ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὁ ἐκπροσωπήσας τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν π. Παῦλος Κουμαριανὸς καὶ ἐκπρόσωπος ὁμιλητὴς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.


Καθίσταται ἄρα εὐνόητον, ὅτι ἡ συζήτηση δὲν εἶχε αὐστηρὰ καὶ μόνο Ἀκαδημαϊκὸ χαρακτῆρα, ἀφοῦ ἐκεῖ ἐσυζητοῦντο καὶ τὰ οὐσιαστικὰ καὶ ἱερὰ τῆς πίστεως.


Καὶ περιμέναμε, οἱ θέσεις καὶ οἱ τοποθετήσεις τῶν ὁμιλητῶν νὰ ἔχουν ἐπιστημονικὴ κατοχύρωση. Καὶ ἡ ἐπιστημονικότητά του ἐκρίνετο ὄχι ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξοφάνεια ἢ σπουδαιοφάνεια τῆς Εἰσηγήσεως, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἂν οἱ Εἰσηγήσεις καὶ ἡ συζήτηση ἦταν σύμφωνες καὶ στηρίζονταν στοὺς Ἱ. Κανόνες, τὴ διδασκαλία καὶ τὴν πρακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ὄχι σὲ συγγράμματα καθηγητῶν ποὺ ἀρνοῦντο ἢ διαφοροποιοῦντο ἀπὸ τὴ «Συμφωνία τῶν Πατέρων».


Ἀντ’ αὐτῶν, ἀκούσαμε θέσεις «καινοτόμες» -ἄρα ἀντιεπιστημονικὲς στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας- γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ μέλλον της.


Ἦταν, λοιπόν, εὔλογη ἡ ζωντανὴ ἀντίδραση, ποὺ ἀπέδειξε τὰ Ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ τῶν ἑκατοντάδων παρευρεθέντων πιστῶν, ποὺ οἱ φιλο-οικουμενιστικοί δημοσιογραφικοὶ κύκλοι τὴν βάπτισαν ταλιμπανισμό.


Παρεῖδαν τὴν οὐσία, δὲν εἶπαν τίποτα γιὰ τοὺς Εἰσηγητὲς ποὺ κατακρεούργησαν τὰ τῆς πίστεως, ποὺ καταστρατηγοῦσαν μὲ τὶς θέσεις τους τὶς ἀντίστοιχες «ἐπιστημονικὲς» θέσεις τῆς Ἐκκλησίας (τοὺς Ἱ. Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων) καὶ τὸ μόνο ποὺ τοὺς πείραξε ἦταν τὰ 4-5 ἄτομα ποὺ ἄστοχα καὶ ἀδιάκριτα φώναξαν.


Γιατί ἄραγε τὸ Προεδρεῖο δὲν ζήτησε ἀπὸ τοὺς ἑκατοντάδες τῶν παρισταμένων νὰ ἐγκρίνει, ὥστε νὰ ἀποβληθοῦν ἀπὸ τὴν αἴθουσα (ὄχι οἱ αὐθορμήτως κάποια στιγμὴ διαμαρτυρηθέντες γιὰ τὰ «ἀντιεπιστημονικὰ» οἰκουμενιστικὰ παράδοξα τῶν συνέδρων), ἀλλὰ οἱ 3-4 φωνασκοῦντες ἀκαίρως, ποὺ δήλωσαν ἐγγράφως ὅτι ἀνήκουν στὴν «ἀκαινοτόμητον πίστιν»;


Μήπως τοὺς συνέφερε νὰ παρουσιάσουν τοὺς ἑκατοντάδες παριστάμενους καὶ ἀντιτιθέμενους στὸ Διάλογο ὡς ταλιμπάν;

Καὶ ποιά στατιστικὴ ἔδωσε τὸ δικαίωμα στὸν καθηγητὴ Πέτρο Βασιλειάδη νὰ ἰσχυρισθεῖ, ὅτι «ὁ Οἰκουμ. διάλογος εἶναι ἀπαίτηση τοῦ 99% τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ»;


Πράγματι, -ὅπως γράφει δημοσιογράφος- «τὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν χθὲς (σ.σ. 20.5.09) στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσουν ὅλους».

Ναί, νὰ μᾶς ἀφυπνίσουν, ὄχι ὅμως γιὰ νὰ ἀποδοκιμάσουμε μόνο τὰ 4-5 ἄτομα ποὺ φώναξαν, ἀλλὰ γιατὶ ἐκεῖ ἀποκαλύφτηκε περίτρανα, ὅτι οἱ διαλεγόμενοι ἐκπρόσωποι Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, περιφρονοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ ἐτάχθησαν νὰ ὑπηρετοῦν καί, στὶς ἀδιαφανεῖς μεταξύ τους συναντήσεις, οἰκοδομοῦν ἀλλόκοτα ἐκκλησιαστικὰ μορφώματα.


Κι ἂν ἐνώπιον τοῦ κοινοῦ ἐξέφρασαν αὐτὲς τὶς ἀπαράδεκτες θέσεις, μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ τί λέγονται στὶς κλειστὲς μεταξύ τους συναντήσεις.

Γιὰ τὴν ἐπιβεβαίωση τῶν λεγομένων, παραθέτω κατ’ ἀπομαγνητοφώνηση, τὴν ἀπαράδεκτη τοποθέτηση τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τὸν ὁποῖον ἀπεδοκίμασε τὸ κοινὸ καὶ ἀνάγκασε ἔτσι, ἀκόμα καὶ τὸ Προεδρεῖο τῆς Ἡμερίδας νὰ ἐπέμβη (μήπως, κ. δημοσιογράφε, ἦταν καὶ οἱ τοῦ Προεδρείου ταλιμπάν;).


Ὁμιλεῖ ὁ ΠΡΟΕΔΡΟΣ τῆς πρωϊνῆς Συνεδρίας κ. Πέτρος Βασιλειάδης:

«Μόλις ἔφτασε ἕνα σημείωμα ἀπὸ τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου…».


π. Παῦλος:

«…Τώρα πῆρα αὐτὴ τὴν εἰδοποίηση ἀπὸ τὸ ἰδιαίτερο γραφεῖο τοῦ (Ἀρχιεπισκόπου).

Σεβασμιώτατε καρδινάλιε Βάλτερ Κάσπερ, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη κ. Σπιτέρη (σ.σ.: Παπικός ἐπίσκοπος Κερκύρας), Σεβ/τε Μητρ. κ. Δημήτριε (σ.σ.: ὁ Οὐνίτης Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Δημ. Σαλάχας), Σεβ/τε Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννη, Σεβ/τε Μητρ. Μεσσηνίας Χρυσόστομε… Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος χαιρετίζει αὐτὴ τὴν ἡμερίδα. Εὔχεται ὁλόψυχα τὴν ἐπιτυχῆ ἐξέλιξη…γιὰ τὴν κατευόδωση τοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας…».


Ὁ π. Παῦλος Κουμαριανός, ὅμως, παρενέβη στὴ μεσημεριανὴ συζήτηση καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:


«Τώρα μιλάω ἐξ ἑαυτοῦ… Μᾶς ἔχει ξεφύγει λιγάκι καὶ λέμε: ὁ Σεβ/τος Μητρ. Μεσσηνίας… Ὅταν ἀναφερόμαστε στοὺς Ἐπισκόπους τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας λέμε, ὁ π. Δημήτριος, ὁ π. Ἰωάννης (σ.σ. ἐννοεῖ τὸν οὐνίτη καὶ τὸν παπικὸ Ἐπίσκοπο).

Ἂς κρατήσουμε τοὺς ἴδιους ὅρους (ἂς λέμε): ὁ Σεβ/τος Κερκύρας κ. Ἰωάννης καὶ ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος κ. Δημήτριος…

Λοιπόν, σὰν κληρικὸς καὶ σὰν ὀρθόδοξος χριστιανός, σκέπτομαι μερικὲς φορές μήπως θὰ ἤτανε φρόνιμο, ἡ ἑπόμενη φάση τοῦ Διαλόγου νὰ εἶναι ἀφοῦ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἑνότητα καὶ ὄχι πλέον στὸ χῶρο τοῦ χωρισμοῦ.

Μήπως δηλαδή, θάχουνε κι οἱ δύο Ἐκκλησίες, ἀφοῦ ἀναγνωρίσανε ἡ μία τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ εὐχαριστιακὴ ὑπόσταση τῆς ἄλλης, καὶ τὴν πραγματικότητα τῆς ἄλλης, ὅτι ἀποτελοῦμε δύο κακῶς χωρισμένα κομμάτια τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ προχωρούσαμε στὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας καὶ νὰ συνεχίζαμε τὸν Διάλογο μετά.

Θάτανε πιὸ γόνιμο.

Ἄλλωστε διαφορὲς ἔχουμε καὶ μεταξύ μας οἱ Ὀρθόδοξοι»!


Ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο ἀκούγονται ἔντονες ἀντιδράσεις:

«Τί εἶναι αὐτά…», «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἂν θέλει αὐτά, νὰ μᾶς τὸ πεῖ»…

Αὐτὰ δὲν ἄρεσαν στὸν πρόεδρο τῆς Συνεδρίας κ. Πέτρο Βασιλειάδη, ποὺ εἶπε: «Παρακαλῶ, ἂν θέλετε …πηγαίνετε νὰ συζητεῖστε ἔξω».

Ἀντίθετα, ὁ παρακαθήμενος καθηγητὴς κ. Μαρτζέλος παρενέβη, πῆρε τὸ λόγο καὶ «ἄδειασε» τὸν π. Παῦλο γιὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἶπε: «

Θὰ κάνω μία παρέμβαση... Κοιτάξτε. Κατὰ τὸ Κείμενο τοῦ Bari, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ 1987, ὑπάρχει ἤδη ἀπὸ κοινοῦ συμφωνία μεταξὺ τῶν δύο διαλεγομένων Ἐκκλησιῶν, ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως, προηγεῖται τῆς ἑνότητος τῆς (κοινωνίας).

Γιὰ νὰ ὑπάρχει δηλαδή ἑνότητα στὰ μυστήρια, πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ἐκ τῶν προτέρων ἑνότητα στὴν πίστη. Ἑπομένως, νομίζω, ὅτι αὐτὸ καὶ μόνο δὲν ἀφήνει χῶρο γιὰ μιὰ τέτοια νήξη» σύμφωνα μ’ αὐτὰ ποὺ εἶπε «ὁ π. Παῦλος».

Ἐδῶ νὰ τονίσω, ὅτι οἱ δημοσιογράφοι δὲν «πρόσεξαν», ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν δικαίως καὶ ἐντόνως ἀντιδρώντων κατὰ τέτοιων ἀπαράδεκτων θέσεων, ἀντέδρασαν καὶ κατὰ τῶν ἐλαχίστων ποὺ μὲ τὴ στάση τους ἀσέβησαν κατὰ συνέδρων καὶ ἐκνεύρισαν τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη καὶ τὸν ἀνάγκασαν περὶ τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας του νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸ βῆμα.

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, μπορεῖ ἄραγε κανεὶς νὰ λαμβάνει σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν τέτοιας μονομέρειας δημοσιογραφικὲς ἐνημερώσεις;

Τὴν συζήτηση δὲν χάλασαν μόνο οἱ 3-4 ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ἐλέγξουν τὸν ἑαυτό τους ἀκούγοντας αὐτὰ τὰ ἀπίθανα οἰκουμενιστικὰ λογύδρια.

Τὴν συζήτηση δυναμίτισαν τοποθετήσεις σὰν τοῦ π. Παύλου, ἐκπροσώπου τοῦ κ. Ἱερωνύμου.

Αὐτοὺς ὅμως τοὺς «ἐπίσημους» ταραξίες ποιός θὰ ἐλέγξει;

Τι ἔχει νὰ πεῖ γι’ αὐτὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος;



Σημάτης Παν., θεολόγος




ΣΠΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ (2)

Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!)οι Πατέρες της Εκκλησίας μας,
υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος



Αποκαλύπτουμε, στο ευρύτερο κοινό, αποσπάσματα από την προσφώνηση της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998 προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler.
Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Επίσκεψις» [αρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8].

Επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί η αλγεινή εντύπωση της βλασφήμου διατυπώσεως, ως παραδρομής η λαθεμένης αποδόσεώς της, αλλά ολόκληρο το κείμενο διαπνέεται από το εωσφορικό πνεύμα της.
Παραθέτουμε δε, σε αντιδιαστολή, χωρία εκ του Ιερού Ευαγγελίου και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Ο καλοπροαίρετος και ορθοδόξως φρονών αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.


Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler και λοιποί εν Χριστώ αδελφοί οι αποτελούντες την Αντιπροσωπείαν της Εκκλησίας Ρώμης.


Την πάλην ταύτην [μεταξύ του καλού και του κακού] θεωρούντες εν τη διαρρευσάση περιόδω των δύο χιλιετιών, βλεπομεν ότι, ατυχώς, ο πονηρός όφις κατώρθωσε να ενσπείρη διχόνοιαν και αμφισβητήσεις και πλάνας ακόμη και μεταξύ των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων, εις τρόπον ώστε η υπό του Κυρίου αποκαλυφθείσα αλήθεια να έχη εν πολλοίς καταστή αντικείμενον ερίδων και διενέξεων και ανθρωπίνων επινοήσεων, δηλαδή να έχη υποταχθή εις την ανθρωπίνην θέλησιν, αντί να φωτίζη και κατευθύνη αυτήν.


Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην βαρύνει ασφαλώς ημάς τους ανθρώπους και περισσότερον ημάς τους Επισκόπους, οι οποίοι εγκατεμείξαμεν τα ίδια θελήματα και τας προσωπικάς ημών εκτιμήσεις εις τα του Θεού και ούτω κατεστήσαμεν δυσδιάκριτον το μέρος της θείας αληθείας, το ευρισκόμενον εις το συνονθύλευμα των ποικίλων απόψεων, τας οποίας προβάλλομεν εις τα κηρύγματα ημών ως θέλημα του Θεού και ως αποκεκαλυμμένην θείαν αλήθειαν.


Είναι απολύτως απαραίτητον να κηρύξωμεν τον αυτόν λόγον.
Διότι ο κόσμος, προς τον οποίον απευθυνόμεθα, βλέπων ημάς διχασμένους και διαφωνούντας, δυσπιστεί προς τους λόγους ημών και ευλόγως υπολαμβάνει ότι ομιλούμεν αφ’ εαυτών και ουχί εκ Θεού.


Προβάλλοντες ημείς τας ημετέρας διδασκαλίας μετά του λόγου του Θεού, ακουσίως κρύπτομεν τον τελευταίον εντός των απόψεων ημών και κατ’ ανάγκην θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου, του Οποίου εκλήθημεν συνεργοί, ως κρύψαντες το υπ’ Αυτού εμπιστευθέν ημίν πολύτιμον τάλαντον, ήτοι τον λόγον Αυτού, υπό τον χουν της χοϊκής ημών υπάρξεως.


Η συναίσθησις της βαρείας ημών ευθύνης ταύτης οφείλει να κατευθύνη ημάς προς μίαν σύντονον και επίπονον και αδιάκοπον προσπάθειαν προς επίτευξιν της ενότητος ημών εν τη πίστει, εν τω συνδέσμω της ειρήνης.

Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος.
Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών.

Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού.
Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων.


Χρειάζεται τόλμη και γενναιότης και ταπείνωσις, διότι αν και δεν διεπράξαμεν ημείς τα σφάλματα, έχομεν αλλοιωθή την εξ αυτών αλλοίωσιν και αποτελούμεν ζύμην αναπαράγουσαν αυτά.
Η εντολή του Κυρίου δια του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής:
“ Εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα” (Α Κορ. 5,7)
.

Γνωρίζομεν τας δυσχερείας, τας οποίας αντιμετωπίζει εκάστη Εκκλησία ένεκα της ανεπαρκούς και συχνάκις εσφαλμένης κατηχήσεως των μελών αυτής, αδυνατούντων να παραδεχθούν ως σφάλμα το παραδοθέν αυτοίς υπό των πατέρων αυτών ως αλήθειαν.
Εν τούτοις, πιστεύομεν ότι οφείλομεν να κηρύσσωμεν την αλήθειαν, τον Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και όχι
κατάγοντα κοσμικάς νίκας κατά αδελφών.

Δια τούτο επιμένομεν εις τον διάλογον και την δια τούτου επικοινωνίαν και συγκαταβαίνομεν πολλάκις, παρεξηγούμενοι υπό των ιδίων, εις τας πρακτικάς δυσχερείας των αδελφών ημών, των εξ άλλης παραδόσεως προερχομένων. Ελπίζομεν εις την επίτευξιν του ποθουμένου, διότι
αγαπώμεν.

Είθε να αξίωση ημάς ο Κύριος να ίδωμεν και την ανάστασιν της ενότητος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Αυτού. Αμήν.


Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός

Οι Λατίνοι αιρετικοί είσιν άρα, και
ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν».
(Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά
και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδό- ξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 1, σελ. 423-425).


Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμάς

Ούτος ο επάρατος όφις δια των αυτώ
πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς».
[Μετάφραση: Αυτός ο καταραμένος όφις (= ο Διάβολος) δια των πειθηνίων οργάνων του, των Παπικών, καινούργιες περί Θεού εισάγει διδασκαλίες].
(«Λόγοι αποδεικτικοί περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύµατος», Λόγος α ).

Αγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως
Ιδού κυρίως ο λόγος, δι’ ον οι Παπικοί πνέουσι μένεα κατά του Φωτίου έτι και νυν και δικαίως. Πρώτον, διότι η στάσις του απέκρουσε την δυτικήν επιδρομήν εν
τη Ανατολή, και έσωσεν αυτήν της παπικής πλάνης και καταδυναστείας, και δεύτερον διότι κατεδίκασε δια συνοδικής αποφάσεως την προσθήκην του Filioque, ην ούτοι εποιήσαντο εν τω Συμβόλω της Πίστεως και έθηκεν υπό αφορισμόν τους δράστας. Εάν δεν υπήρχε Φώτιος, αληθώς δεν θα υπήρχε σχίσμα, αλλά δεν θα υπήρχε και Ελληνισμός και Ορθοδοξία, αλλά πνευματική δουλεία και φρόνημα θρησκευτικόν και εθνικόν πεπλανημένον».
(Αγίου Νεκταρίου, «Τίνες οι λόγοι της μήνιδος των Δυτικών κατά
του Φωτίου»).

Σύλλογος Κοσμάς Φλαμιάτος

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009







Η αδιαφορία των Επισκόπων

στα τεκταινόμενα δια μέσου των Διαλόγων

κίνδυνος οδυνηρού σχίσματος



«Η φωνή του ευαγγελιστή Ιωάννη επαναλαμβάνεται σταθερά προς όλους: “Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν πολλοί αντίχριστοι γεγόνασι” (1Ιω. 2, 18).

Μετά τα τελευταία, όμως, γεγονότα (που φανερώνουν επίσπευση των ενεργειών υπό του Οικουμ. Πατριάρχη για την αντιπατερική προσέγγιση με το Βατικανό και την συνεχιζόμενη αδιαφορία των Επισκόπων μας) η φωνή αυτή έχει πάρει μια έντονα εσχατολογική χροιά…

Πόσοι όμως την ακούμε; Πόσοι την λαμβάνουμε υπ’ όψιν;

Πόσοι «γινώσκομεν, ότι εσχάτη ώρα εστιν», όπως στον ίδιο στίχο επαναλαμβάνει για δεύτερη φορά ο Ευαγγελιστής;


Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα αντίχριστα και η Ορθοδοξία προδίδεται καθημερινά από τους νομιζομένους ηγέτες της (και από τις δικές μας αμαρτίες και την αδιαφορία), οι φωνές αντίδρασης και οι πράξεις αντίδρασης στις φανερές εκπτώσεις πίστεως είναι ελάχιστες.

Ποντάρουν, όσοι ποδηγετούν το λαό του Θεού στο γεγονός, ότι λίγοι διαβάζουν τα πατερικά κείμενα κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν μια συνολική εικόνα της πατερικής στάσης και θεολογίας στα θέματα των Διαλόγων και των συμπροσευχών, κι όσο κι αν φωνάξουν στο τέλος θα κουραστούν και θα απομείνουν μόνοι και γραφικοί∙ έτσι, είτε με παρερμηνείες, είτε καταφεύγοντας στο αποδεδειγμένα αποτελεσματικό όπλο “πρέπει να κάνουμε υπακοή στον Επίσκοπο”, είτε –ακόμα– στηριζόμενοι στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να θεωρεί σχολαστικισμό την λεπτομερή εξέταση των θεμάτων, η -τέλος- καταφεύγοντες και στηριζόμενοι στην βοήθεια-συμπαράσταση των κοσμικών ανθρώπων, επιβάλλουν τα σχέδιά τους…


Βέβαια, αυτές τις λίγες αντιδράσεις έχουν καταφέρει –οι παρερμηνεύοντες την Γραφή ηγέτες και αλλοιώνοντες το ορθόδοξο φρόνημα του λαού– να τις καταστήσουν γραφικές.

Που κρύβονται όμως, οι φύλακες της Εκκλησίας Επίσκοποι;

Υπέγραψαν την κακώς γενόμενη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα ως καλώς γενόμενη, μετατρέψαντες το κακό σε καλό.

Δεν αντιδρούν και δεν φωνάζουν για τα γενόμενα υπό του Πατριάρχου, αλλά δυναμικά αντιδρούν για άλλα θέματα, εθνικά, εθιμικά, ταμειακά και ηθικά, άξια η ανάξια λόγου. Όμως: “και ταύτα (τα άξια) έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι” (Λουκ. 11,42).


Όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε κάνει τις μυστικές συμφωνίες με τον Πάπα και είχε αρχίσει να τις υλοποιεί, η αντίδραση ήταν μεγάλη.

Άρθρα και επιστολές εγράφοντο εναντίον αυτών, ακόμα και διακοπή του μνημοσύνου του έγινε από τους αγιορείτες και μερικούς Επισκόπους.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος τότε, εκφράζων την γενική κατακραυγή πιστών και επισκόπων, του διεμήνυσε με επιστολή ότι υπάρχει κίνδυνος σχίσματος, ότι όλοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος (εκτός από 6-7) “ανέχονται <άχρι καιρού>” τα γενόμενα, “διότι κήδονται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτονται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων”∙ αν όμως –συνέχιζε– “προχωρήσετε λίγο ακόμη, τότε θα ίδητε ποίοι θα ακολουθήσωσιν Υμίν…

Θα μείνωσιν μεθ’ Υμών (μόνο) οι κοσμικοί κύκλοι”, οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κινηματογραφικοί παραγωγοί, οι εφοπλιστές, “όλος ο περί Υμάς θίασος” (Θεοδωρόπουλου Επιφάνιου, Αρχιμ., Τα δύο Άκρα, σελ. 28-29).


Όμως, παρά τις προειδοποιήσεις το σχέδιο της αλώσεως της Εκκλησίας δια της Ενώσεως των «εκκλησιών» προχωρεί γοργά.

Και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας τότε, συνέχισε το έργο της παραδόσεως της Εκκλησίας στον Πάπα, έργο που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος προχωρεί με ακόμα ταχύτερους βηματισμούς.

Οι “πόδες του δεν ψαύουσι μόνο τα ρείθρα του Ρουβίκωνος”, όπως έλεγε για τον Αθηναγόρα ο π. Επιφάνιος, αλλά ήδη εβυθίσθησαν εις αυτόν.


Η “υπομονή, όμως, χιλιάδων ευσεβών ψυχών, κληρικών και λαϊκών (που) συνεχώς εξηντλείτο”, ήδη από το 1965 κατά το π. Επιφάνιο (σελ. 16), δυστυχώς παραμένει ανεξάντλητος, και ασφαλώς μια τέτοια υπομονή, δεν είναι η χριστιανική αρετή, έχει υποστεί κάποιου είδους μετάλλαξη.

Και οι Επίσκοποί μας παραμένουν απαθείς, διαψεύδοντας την πεποίθηση του π. Επιφανίου, περί της οσονούπω δυναμικής τους αντιδράσεως.

Αν τότε, στα πρώτα βήματα της οικουμενιστικής καταστροφικής αγαπολογίας υπήρξε σφροδρή αντίδραση, ποιά αλήθεια αντίδραση επιβάλλεται σήμερα που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο;

Επικράτησε η θεωρία περί διακρίσεως και εις τα της πίστεως;

Το δηλητήριο του Οικουμενισμού κατά δόσεις λαμβανόμενο, ενάρκωσε τα ορθόδοξα αντανακλαστικά, πάθαμε ένα είδος πνευματικού μιθριδατισμού.


Μα δεν αντιλαμβάνονται οι Επίσκοποί μας ότι, όσο δεν αντιδρούν, τόσο αναπόφευκτο, μεγαλύτερο και οδυνηρότερο θα καταστεί το σχίσμα και η βεβήλωση;

Είχαν, λοιπόν, άδικο οι Πατέρες και οι Οικουμενικοί Σύνοδοι, όταν συμβούλευαν την απομάκρυνση από τους αιρετικούς, αφού η αίρεση στην ουσία της κρύβει την διαβολή (τον διάβολο), την διάλυση και τη διάσπαση και ποτέ δεν φέρνει την ομόνοια και την ένωση;

Δεν γνώριζαν αυτοί, πως ο συμφυρμός μαζί τους, μόνο κακό προκαλεί;

Μιλούν οι Επίσκοποι για υπακοή∙ ποιά όμως υπακοή έχουν οι ίδιοι στους Πατέρες μας;


“Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας” για όλους μας να μιμηθούμε τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, που έλεγε “ουκ έστι συμβιβασμός εις τα της πίστεως”.

Και να μιμηθούμε τον Μητροπολίτη Μελιτηνής Ακάκιο “κατ’ αρχάς φίλο και υποστηρικτή του Νεστορίου, εις την Γ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον”, ο οποίος είχε πει:

“Πίστεως προκειμένης και της εις Θεόν ευσεβείας, ανάγκη πάσαν σχολάζειν φιλικήν διάθεσιν. Όθεν, ει και σφόδρα υπέρ τους άλλους τον κύριν Νεστόριον ηγάπησα και παντοίως αυτόν περισώσαι εσπούδασα, ανάγκη νυν φιλαληθώς τα παρ’ αυτού ειρημένα ειπείν, υπέρ του μη κατακριθήναί μου την ψυχήν αποκρύψαντος τ’ αληθή” ( Μελετίου Νικοπόλεως, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος, σελ. 317)».


Σ.Π.



Τρίτη 26 Μαΐου 2009


Οφις, Βησσαρίων, Ζηζιούλας.




Η "ΝΕΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ"

ΖΗΖΙΟΥΛΑ


Ο κ. Ζηζιούλας πα­ρουσιάζεται στην Ακαδημία του Βόλου, στις 23 Φεβρου­αρίου 2008, μαζί με συνεργάτη του κληρικό των Παπικών, γαλλικής καταγωγής.

Ο κληρικός μάς εξηγεί πώς και γιατί η θεολογία των Ρώσων θεολόγων υιοθετείται σαν επίσημη θεολογία αυτής της Εκκλησίας.

Εξελίσ­σεται δε σήμερα με την βοήθεια του κ. Ζηζιούλα σε Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και προχωρά προς την ένωση των Εκκλησιών, κάτω από το πρωτείο του πάπα.

Ακολουθεί διάλογος όπου ο κ. Ζηζιούλας, ερωτώμενος για το Μυστή­ριο της Ιεραρχίας, στο οποίο τόσο εμμένει, περνά με σχετική ευκολία από το “πρόσωπο στο προσωπείο”.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Κύριος είναι δεύτερος Θεός.

Το επιβάλλει η Αιτία της Θεό­τητος, ο Πατήρ.

Ας ακούσουμε τους θεόπνευστους λόγους:


«Ο πρώτος πηγάζει μέσα από την Ευχαριστία, επει­δή η Ευχαριστία έχει έναν προεστό, έναν πρώτο.
Ο πρώτος λοιπόν αυτομάτως γεννά την Ιεραρχία.
Οντολογικά η Ιεραρχία υπάρχει και στην Αγία Τριάδα.

Η πηγή, η Αρχή, είναι ο Πατήρ, από ’κεί πηγάζουν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Στην Αγία Τριάδα λοιπόν έχουμε μια διαβάθμιση, δεν έχουμε αυτόματη συνύπαρξη, αλλά έχουμε ύπαρξη η οποία μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον.

Εάν βάλουμε τα πρόσωπα να εμφανίζονται έτσι ταυτόχρονα, τότε καταρ­γούμε την έννοια της αιτιότητος.

Η αιτιότητα δεν είναι κάτι που μπορούμε να παραβλέψουμε.

Η αιτιότητα είναι βασικό στοιχείο της Ετερότητος.

Η Ετερότητα στην Αγία Τριάδα δεν αναδύεται έτσι φυσικά, αυτομάτως.

Υπάρχει ένα πρόσωπο, πρέπει να προέρχεται ελεύθερα.

Από τη στιγμή όμως που εισάγουμε αυτό το πρόσωπο, αυτή την αιτιότητα, εισάγουμε Ιεραρχία [δικό μας σχόλιο-παραπομπή Γρ. Θεολόγος:
Το αίτιον δεν είναι αρχαιότερον από εκείνα των οποίων είναι αίτιον.
Διότι ούτε ο ήλιος είναι αρχαιότερος από το Φως].

Ο Υιός είναι εκ του Πατρός και δεν μπο­ρούμε να βάζουμε τον Υιό πάνω από τον Πατέρα ή δίπλα – δίπλα, Ίσον με τον Πατέρα.

Εάν μέσα στην Αγία Τριάδα, στο γνησιότερο Είναι που υπάρχει, που είναι ο Θεός [Ακινάτης: Summum Bonnum, μεγάλος οικουμενικός δάσκαλος του κ. Ζηζιούλα], υπάρ­χει Ιεραρ­χία, πώς είναι δυνατόν η Εκκλησία που εικονίζει την Αγία Τριάδα να μην έχει Ιεραρχία;

Να μην αντανακλά την Ιεραρχία της Θεότητος;
Εάν η Εκκλησία εγκαταλείψει αυτόν τον τρόπο υπάρξεως, που είναι προσωπική αιτιότητα, τότε θα έχουμε φοβερές υπαρξιακές συνέπειες [μπορεί να μην φτά­σουμε ούτε μέχρι τα έσχατα].

Για να τελειώνουμε, ακόμη και μέσα στο σώμα των Αποστόλων έχουμε τον Πέτρο, ο οποίος οπωσδήποτε ξεχωρίζει από τους άλλους [είναι πιο ψηλός].

Το μόνο που μπορεί να μας απασχολεί πια, είναι τί είδους Ιεραρχία θα έχουμε.

Εάν η Ιεραρχία θα είναι διακονία ή καταπίεση [διακονία από όλους μας του πρώτου ή καταπίεση από τον πρώτο όλων μας].

Το κεφάλι δεν μπορεί να μην έχει προτεραιότητα έναντι του ποδιού.

Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι.

Η Ιεραρχία είναι μέσα στην υπαρξιακή εμπειρία.

Διότι ο καθέ­νας μας προέρχεται από κάποιον άλλον.

Επειδή ο Επίσκοπος έχει την ιδιότητα του πατέρα μέσα στην Εκκλησία, γι’ αυτό κάθεται εις τύπον και τόπον του ΠΑΤΡΟΣ.

Εάν στην ύπαρξή μας καταργήσουμε την Ιεραρχία, καταργούμε την προσωπική ετερότητα.
Θεω­ρούμε τον εαυτό μας αυθύπαρκτο.»


Αυτός είναι ο θεόπνευ­στος λόγος, η νέα – Πεντηκοστή.

Τί να πούμε;

Εμείς περισ­σεύουμε!

Κάθε κοινωνία έχει και τον μεγαλύτερο Θεολόγο που της αξίζει!

Ένας πολύ – πολύ καθυστερημένος μαθητής του Ακινάτη!
Δεν είναι τυχαίο που είναι σήμερα ο επίσημος θεολόγος των Παπικών.

Νά τί λένε όμως οι μεγάλοι αναλυτές του θεολογικού συ­στήματος του Ακινάτη:


«Πώς έγινε δυνατό και η έννοια της αναλογίας που δεν εμπεριείχε καμμία Ιεραρχία στον Αρι­στοτέλη, καμμία Ιεραρχημένη τάξη ανάμεσα στα αναλο­γούντα, από κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισε να περιλαμβά­νει περιπτώσεις Ιεραρχίας, της τάξεως per prius et posterius, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα στην αναλογία των ιδιοτήτων;
Πρόκειται για μια πρόσθεση της Νεοπλατωνικής έννοιας της πραγματικότητος, σαν βαθμιαίας μείωσης, ελάττωσης, στην έννοια της Αριστοτελικής αναλογίας.»

Γιατί δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από την πονηρή ορολο­γία!

Η Εκκλησία εικονίζει την Αγία Τριάδα, τάχα μου.

Με τις λέξεις περιγράφεται η αναλογία του Ακινάτη, και το πρωτείο του πάπα θεμελιώνεται οντολογικά για πάντα στον ορισμό του Θεού σαν l’ esse ipsum subsistens.

Το “Εγώ ειμι ο ων”, της ΕΞΟΔΟΥ.

Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Ενσάρκω­ση, η Εκκλησία!
Η Καινή Διαθήκη.

Λες και μετά την ΕΞΟ­ΔΟ οι άνθρωποι δημιούργησαν αμέσως την Εκκλησία.

Απί­στευτα θεολογικά πράγματα!

Δυστυχώς για όλους μας, αυτή η γλωσσολαλία του κ. Ζη­ζιούλα ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησε η έκρηξη του Γάλ­λου κληρικού.

Η Φημισμένη Καθολική πολεμική Θεολο­γική μηχανή εν δράσει!

Χάριν της ειρήνης του σύμπαντος κό­σμου πρέπει να ξαναγράψουμε μαζί με τους Παπι­κούς την Ιστορία των Σταυροφοριών και της λεηλασίας της Πόλης για να μην διαιωνίζεται το μίσος στις γενιές των ανθρώπων.

Για την ειρήνη ρε γαμώτο!

Εμείς οι Ορθόδοξοι φταίμε για τους Μωαμεθανούς, καθότι προχωρήσαμε στο σχίσμα με τους Μονοφυσίτες, που επηρέασε τη γέννηση του Μωαμεθανισμού.

Αν δεν είχαμε φερθεί τόσο ανιστορικά τότε, ίσως σήμερα δεν θα υποφέραμε από την τρομοκρατία.

Πρέπει να ομολογήσουμε τα λάθη μας, μαζί με τις υπόλοι­πες ομολογίες, και να στεγαστούμε γρήγορα κάτω από το πρωτείο του πάπα!

Ίσως δε, να ήταν καλύτερα για όλους μας να ξαναδούμε την Αγιοποίηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, ο οποίος, όπως δείχνει πλέον ξεκάθαρα η Ιστορία, είναι ο βασικός υπεύθυνος της τρομοκρατίας.

Νομίζω πως μετά τις αποκαλύψεις που δεχτήκαμε πρέπει να ξαναδούμε ορισμένα πράγματα, για να μην χάσουμε το μυαλό μας, όχι την πίστη μας.

Γι’ αυτή φροντίζουν οι καλοί Επίσκοποι.

Ας δούμε κατεπειγόντως τί σημαίνει η “Εκκλη­σία σώμα του ζώντος Χριστού”, γιατί ο κ. Ζηζιούλας μάς πότισε φαρμάκι μ’ αυτό το πρωτείο της κεφαλής έναντι των ποδιών.


Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος:

«Θα σας φανερώσω τώρα, όσο είναι δυνατόν, και με ποιον τρόπο ενώνονται με τον Χριστό όλοι οι Άγιοι και γίνονται ένα με αυτόν.
Όλοι οι Άγιοι είναι κατά αλήθειαν μέλη Χριστού του Θεού, και ως μέλη πρέπει να είναι κολλημένοι με αυτόν και ενωμένοι με το σώμα του Χριστού, δια να είναι ο Χριστός κεφαλή, και όλοι οι Άγιοι ένας άνθρωπος.

Και άλλοι από αυτούς απο­πληρούσι τάξιν χειρών εργαζόμενοι έως άρτι και κάνοντας το πανάγιόν του Θέλημα αναπλάττοντες εξ’ αναξίων αξίους και φέροντες αυτούς πάλιν εις αυτόν.

Αλλοι δε είναι εις τάξιν ώμων του σώματος του Χριστού, και βαστάζουν ο ένας του άλλου τα βάρη ή σηκώνουν επάνω τους το χαμένο πρόβατο όταν βρεθεί, το οποίον περιτριγύριζε εδώ κι εκεί, εις όρη και βουνά και σε τόπους που δεν τους επισκέπτεται ο Κύριος, και με τούτον τον τρόπον εκπληρώνουν τον νόμον του Χρι­στού.

Και άλλοι είναι εις τάξιν στήθους και αναβρύουν εις τους διψώντας και πεινώντας την δικαιοσύνην του Θεού, το καθαρώτατον ύδωρ του λόγου της απορρήτου σοφίας και γνώσεως, ήγουν τους διδάσκουν τον λόγον του Θεού και τους δίδουν τον άρτον τον νοητόν που τρώγουν οι Άγιοι οι Αγγέλοι, δηλ. την Θεολογία, καθώς είναι επιστήθιοι και αγαπημένοι του.

Και άλλοι είναι εις τόπον κοιλίας και βά­ζουν μέσα εις τον κόλπον τους όλους τους ανθρώπους δια της αγάπης και δέχονται μέσα στα σπλάχνα τους πνεύμα σωτηρίας και έχουν διάθεσιν χωρητικήν των απορρήτων και κεκρυμμένων μυστηρίων αυτού.
Αλλοι είναι ωσάν μηρία και έχουν μέσα εις τον εαυτόν τους το γεννητικόν των θείων νοημάτων της μυστικής θεολογίας και γεννούν πάνω στη γη πνεύμα σωτηρίας δηλ. τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος και σπέρνουν τον σπόρο της ευσεβείας εις τας καρδίας των αν­θρώπων με τον λόγον της διδασκαλίας των.

Και άλλοι είναι ωσάν σκέλη και πόδια και δείχνουν ανδρείαν και υπομονήν εις τους πειρασμούς, σαν τον Ιώβ, και δεν σαλεύουν τελείως από την στάσιν που έχουν στα καλά, ούτε αποκάμουν αλλά βαστάζουν τα βάρη των χαρισμάτων αυτών, δηλ. των πει­ρασμών.

Και τοιουτοτρόπως συναρμόζεται το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού με τους απ’ αιώνος Αγίους του.»

Ο μεγαλύτερος σημερινός Θεολόγος μάλλον μελετά Ανα­τομία παρά τις Γραφές του Κυρίου, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η απόλυτη κενότητα της υποτιθέμενης Θεολο­γίας του.
Ας δούμε όμως και μία θεολογική ερμηνεία της κινήσεως της Αγίας Τριάδος, την οποία ερμηνεύει Ιεραρχικά ο μεγα­λύτερος Θεολόγος, Άγιος Μάξιμος ομολογητής, ambigua, 23:


«Πώς εξηγείται το γραφέν υπό Γρηγορίου;

Διά τούτο μονάς απ’ αρχής εις δυάδα κινηθείσα μέχρι Τριάδος έστη!;

Κινείται (απαντά ο Άγιος Μάξιμος) μέσα στον Νου που είναι άξιος να την κατανοήσει, ο οποίος μέσω της Μονάδος και μέσα στην Μονάδα ολοκληρώνει κάθε έρευνα του σ’ αυτή ή για να το πούμε διαφορετικά, ολόκληρη η Μονάς αχώριστη διδάσκει και φανερώνει στον Νου, στην πρώτη του επαφή μαζί Της, την αλήθεια γύρω από την Μονάδα, έτσι ώστε να μην εισαχθεί χωρισμός στην πρώτη Αιτία.

Μετά όμως προχωρά στην φανέρωση της θείας και απόρρη­της Θεογονίας αυτής της πρώτης Αιτίας, αποκαλύπτοντας του Μυστικά και κρυφά ότι δεν πρέπει να σκεφτεί ποτέ πως αυτό το Υπερού­σιο Αγαθό μπορεί να είναι άγονο, στείρο Λόγου και Σοφίας ή Αγιαστικής Δυνάμεως, ομοουσίους και υπαρκτές σαν υποστάσεις, για να μην διατρέξει τον κίνδυνο, αυτός ο Νους, να εννοήσει πως ο Θεός είναι Σύνθεση αυ­τών, ωσάν να επρόκειτο για τυχαία κατηγορήματα, αντί να πιστεύει δια της πίστεως ότι Αυτοί συνυπάρχουν, συναιω­νίως.

Λέγεται λοιπόν πως ο Θεός κινείται, καθώς είναι Αιτία της έρευνας του τρόπου με τον οποίον συνυπάρχει.

Διότι είναι αδύνατον χωρίς θεϊκό φωτισμό να κατανοήσουμε κάτι από τον Θεό.
Διότι ο Θεός που δεν έχει την ίδια φύση με τους ανθρώπους, έχει ασφαλώς και διάφορον τρόπον γεννή­σεως.»

Οι πηγές λοιπόν του μεγαλύτερου Θεολόγου μας δεν είναι Εκκλησιαστικές, ούτε Ορθόδοξες.
Μάλλον επαναλαμβάνει τους άθλους του Βησσαρίωνος, ο οποίος μόλις εγκαθίσταται καρδινάλιος στην Ιταλία, παραγγέλλει κατεπειγόντως την μετάφραση των “περί των τριών αρχικών υποστάσεων” λόγων της V Εννεάδος του Πλωτίνου, διότι το κείμενο αυτό του χρειάζεται όχι μόνο για να ορίσει την σχέση Πατρός – Υιού, αλλά και τον τρόπο της Ετερότητος και της Τριαδικής κινήσεως, του Τριαδικού ρυθμού.

Ο Μεγάλος Βησσαρίων απέτυχε για λίγο να καθίσει και στον θρόνο του πάπα, κάτι που ευχόμαστε να πετύχει ο δικός μας μεγαλύτερος Θεολό­γος.

Το αξίζει και θα τιμήσει και την Ιστορία μας!

Γιατί όμως τόση κακοδοξία;

Τί επιδιώκεται απ’ όλους αυ­τούς τους μορφονιούς, όπως τους ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος;

Την απάντηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μάς την δίνει ο δυστυχής κατά τα άλλα και αμφιλεγόμενος Διο­νύσιος Αρεοπαγίτης:


«Αν θέλουμε να μιλήσουμε αληθινά, υπάρχει ένα κάτι, που επιθυμούν όλοι οι Θεόμορφοι, δεν μετέχεται όμως με τον ίδιο τρόπο (μετέχουσι δε ουχ ενιαίως) κι ας είναι το ίδιο και ας είναι ένα, αλλά όπως η ζυγαριά του Θεού ορίζει στον καθένα το μερίδιο του κατά την αξία του.»


Επιδιώκουν να αποφύγουν ακριβώς αυτή τη ζυγαριά του Θεού, επινοώντας, αμετανόητοι, τόσες κακοδοξίες, προσπα­θώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους πως μπορεί να είναι και διάδοχοι των Αποστόλων, να μοιράζουν το Άγιο Πνεύμα, να χειροτονούν κατά βούληση, σαν τον Σίμωνα τον Μάγο.

Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Και­σαρείας βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, ας τις ακούσουμε παρακαλούμε με προσοχή, για να τελειώνουμε μια και καλή με τις διαστροφές της πίστεως μας: Γ, κγ, 23 και συνέχεια…

«Όταν απέθανε ο Τύραννος, τότε ο Ιωάννης ο Απόστολος επέστρεψε από την νήσο Πάτμο εις την Έφεσον, παρακα­λούμενος δε μετέβαινε και εις τα πλησιόχωρα μέρη των Εθνικών, αλλού μεν για να εγκαταστήσει Επισκόπους, αλ­λού δε δια να οργανώσει ολοκλήρους Εκκλησίας, και αλλού δια να χειροτονήσει κάποιον από τους επισημανθέντας υπό του Πνεύματος.

Ελθών λοιπόν εις την Σμύρνην προσέβλε­ψεν εις το τέλος εις τον εκεί εγκατεστημένον επίσκοπον και δεικνύων νεανίσκον δυνατόν εις το σώμα, ωραίον εις την εμφάνισιν και θερμόν εις την ψυχήν είπε:

Tούτον σου ανα­θέτω με πάσαν φροντίδα έχων μάρτυρας την Εκκλησίαν και τον Χριστόν.
Αφού δε εκείνος εδέχθη και υπεσχέθη τα πάν­τα, πάλιν είπε τα ίδια και όρισε τους Ιδίους μάρτυρας.
Έπει­τα απέπλευσεν εις την Έφεσον.

Έπειτα από καιρόν παρουσιάσθη ανάγκη να καλέσουν εκ νέου τον Ιωάννην.
Ούτος δε, αφού ερρύθμισε τα άλλα χάριν των οποίων μετέβη είπεν:
εμπρός, ω επίσκοπε, απόδωσε εις ημάς την παρακαταθήκην την οποίαν εγώ και ο Χριστός ανεθέσαμεν εις σε με μάρτυρα την Εκκλησίαν της οποίας προΐστασαι.

Τον νεανίσκον απαιτώ και την ψυχήν του αδελ­φού.

Στενάξας εκ βαθέων ο γέρων επίσκοπος είπεν:
Eκείνος έχει αποθάνει. πώς και με ποίον θάνατον;

Απέθανεν εις Θε­όν, διότι κατήντησε πονηρός και ληστής, τώρα δε αντί της Εκκλησίας έχει καταλάβει το όρος με ένοπλον συμμορίαν ομοίων του.
Σχίσας το ένδυμα του ο απόστολος και κτυπήσας την κεφαλήν με μέγαν θρήνον είπε:
Καλόν φύλακα της ψυχής του αδελφού άφησα.
Αλλά ας μου δοθεί αμέσως εις ίππος και εις οδηγός εις τον δρόμον.

Ελθών λοιπόν εις τον τόπον εκείνον, τον επανέφερεν εις την Εκκλησίαν μεσιτεύων εκεί με αφθόνους ευχάς, συναγωνιζόμενος μαζί του εις συνεχείς νηστείας, γοητεύων δε την σκέψιν του με ποικίλας σειρήνας λόγων, δεν ανεχώρησε, πριν τον επανασυνδέση με την Εκ­κλησίαν, δίδων μέγα παράδειγμα μετανοίας αληθινής και μέγα γνώρισμα παλιγγενεσίας, τρόπαιον ορατής αναστάσε­ως!»


Όπως βλέπουμε, ούτε ο Επίσκοπος ούτε ο Απόστολος απλώς προίσταντο της Ευχαριστίας!

Πρέπει να μπει τέλος σε όλες αυτές τις ύπουλες ανοησίες περί Τριάδος και Εκ­κλησίας.


Ευχόμαστε να υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί να αναλάβουν την Εκκλησία του Κυρίου.


Το απόσπασμα είναι παρμένο από το βιβλίο του Σ. Νικολαϊδη "Το υποκείμενο εκκλησιάζεται" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Αμέθυστος".

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου