Σάββατο 21 Μαρτίου 2009




ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 466 ΧΡΟΝΙΑ
ΞΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ



Μεταφερόμεθα με την φαντασία μας στην χιλιόχρονη Βυζαντινή μας αυτοκρατορία στην πανένδοξη Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολι.

Την 1ην Φεβρουαρίου του 1440, μετά από ένα περιπετειώδες χειμερινό ταξίδι 3,5 περίπου μηνών, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ο Παλαιολόγος με τα μέλη της αντιπροσωπείας του, επέστρεφε από την ληστρική, μιαρά, και εναγή ψευδοσύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας και εισήρχετο στο Χρυσούν Κέρας της Βασιλεύουσας. Εκεί περίμενε εναγωνίως πολύς λαός για να αποδοκιμάση τους λατινόφρονας αρχιερείς και να υποδεχθή ως άγιον τον ιερόν αθλητήν και άκαμπτον υπερασπιστήν των πατρίων δογμάτων της Ορθοδοξίας, τον αγιον Μάρκον τον Ευγενικόν. Αποδοκιμάζει αγρίως τους υπογράψαντας αρχιερείς

και αποθεώνει τον μονομάχο γίγαντα Μάρκο τον Ευγενικό. Στη συνέχεια ο αυτοκράτορας τον καλεί να γίνη πατριάρχης, αλλά ο Μάρκος αρνείται. Ο Ηρακλείας Αντώνιος, επίσης αρνείται. Και ο Τραπεζούντος Δωρόθεος το ίδιο. Εκείνος που δέχθηκε, ήταν ο φιλενωτικός Κυζίκου Μητροφάνης που ανεβαίνει στον θρόνο την 4ην Μαϊου 1440. Ο λαός τον ωνομάζει, αντί Μητροφάνη, μητραλοία, μητροκτόνο, Μητροφόνο. Στις 15 Μαϊου 1440 γίνεται η ενθρόνισίς του, στην οποία ο αγιος Μάρκος αρνείται να παραστή αφού την προηγουμένη μέρα αναχώρησε για την Εφεσσο. Ο ναός ήταν σχεδόν άδειος. Οι δε ολίγοι που παρίσταντο στην τελετή «λίαν αηδώς» εδέχοντο την ευλογία του Μητροφάνους, τινές δε κρύβονταν να μην βλέπουν την ευλογία του, ιδιαίτερα μάλιστα πολλαπλασίαζε την μέμψιν και αποστροφήν του από τον λαό, η παρουσία του Λατινεπισκόπου Χριστοφόρου Γκαρατόνι, που στέκονταν συνέχεια δεξιά του πατριάρχου. Την ιδια μέρα της φυγής του Μάρκου έφυγε και ο Ηρακλείας Αντώνιος πεζός στην Τζουρολόην. Το ίδιο αναγκάσθηκε να πράξη πιεζόμενος και ο αδελφός του Μάρκου Ιωάννης ο Νομοφύλακας ο Ευγενικός. Η Εκκλησία αρχίζει να ταράσσεται από το γεγονός της ψευδενώσεως με τους Λατίνους. Από τους 30 αρχιερείς που υπέγραψαν μόνον 10 διατήρησαν τις υπογραφές των. Οι υπόλοιποι την απέσυραν. Ο λαός έμεινε πιστός στο ορθόδοξο δόγμα. Παρά τις απειλές που δέχονταν δεν φοβούνταν. Ο βασιλιάς ζητούσε από τους ενωτικούς ιερείς να συλλειτουργούν με τους ανθενωτικούς, αλλά εκείνοι όταν αντιλαμβάνονταν την ωρα των ακολουθιών ενωτικούς ιερείς, απέβαλον το φελόνιον και «έφευγον σπεύδοντες ως από πυρός». Ο Μητροφάνης «πατριαρχήσας κακώς έτη τρία και μήνας τρείς» την 1ην Αυγούστου 1443 πεθαίνει. Στη συνέχεια, το 1445 τον θρόνο καταλαμβάνει ο πρωτοσύγκελλος Γρηγόριος ο πνευματικός. Το 1450 συνέρχεται σύνοδος στην Κωνσταντινούπολι και καταδικάζει και καθαιρεί τον Γρηγόριο ως λατινόφρονα, ο οποίος καταφεύγει τον Αυγουστο του 1451 ως φυγάς, στον Πάπα. Ο φυλακισμένος επί 2ετία από τον αυτοκράτορα στην Λήμνο, Μάρκος ο Εφέσσου,την 4ην Αυγούστου του 1442 απελευθερώνεται και μεταβαίνει και πάλι στην αγαπημένη του μονή των Μαγγάνων. Και σε λίγο έρχεται η ώρα που ο κραταιός πολεμιστής και θεηγόρος οπλίτης της παρατάξεως Κυρίου και μέγας αγωνιστής αφού, παρά την επιθανάτιον κλίνην του, εξασφαλισε την υπόσχεσι του φιλοσόφου Σχολαρίου ότι «έσομαι αυτός εγώ αντί σου και αντί του στόματος, όσα αυτός εσπούδαζες και παρεδίδους…μέχρι των εσχάτων κινδύνων αίματός τε και θανάτου υπέρ τούτων αγωνίζειν», πίπτει , μαχόμενος εις την έπαλξιν, κάτω από το δρέπανον του θανάτου στην ακμή της ηλικίας του την 23ην Ιουνίου του 1444, σε ηλικία 52 χρόνων.

Η κατάστασι στην Πόλη είναι μονίμως ανάστατος, εκρυθμος και συγχυσμένη.

Η ένωσις έγινε αληθινή διαίρεσις του λαού της Κωνσταντινουπόλεως.

Οι ενωτικοί κινούνται συνεχώς και παντί τρόπω να επιβληθούν. Και φθάνουν στην αφάνταστη αναισχυντία, να τολμήσουν να κάμουν «θεία λειτουργία» μέσα στην Αγία Σοφία μαζί με τους μαγαρισμένους Παπικούς, με συνέπεια ύστερα από λίγο η Πόλη να Τουρκέψη. Και η ιστορία έχει ως εξής: Ο διάδοχος του πάπα Ευγένιου, Πάπας Νικόλαος ο Ε΄στέλνει στην Πόλι τον εξωμότη Ρώσο καρδινάλιο Ισίδωρο στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και απαιτεί από αυτόν άν θέλη βοήθεια, να εφαρμόση την ένωσι. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 χοροστάτησε σε λειτουργία στην Αγία Σοφία παρόντος του αυτοκράτορος, των επισήμων και τινων κληρικών. Το πλείστον των κληρικών και των μοναχών απουσίαζε. Στη λειτουργία μνημονεύθηκε ο Πάπας Νικόλαος ο Ε΄και ο εξόριστος πατριάρχης Γρηγόριος ο Μάμας και όχι ο υπάρχων πατριάρχης Αθανάσιος ο Β΄(1450-1453). Εκεί αναγνώσθηκε για πρώτη φορά ο ενωτικός όρος. Και από την ημέρα εκείνη η Αγία Σοφία δεν ξαναλειτούργησε.

Καιύστερα από 466 χρόνια ερχόμαστε στην παρακάτω ιστορία που είναι σχεδόν άγνωστη σε πολλούς. Εγώ όταν την πρωτοδιάβασα συγκλονίστικα πραγματικά.
Οσοι δεν την γνωρίζουν θα την χαρούν ιδιαίτερα. Οσοι την γνωρίζουν άς την ξαναχαρούν και άς την ξανααπολαύσουν.
Την δημοσιεύω για να εντυπωσιασθήτε και να χαρήτε τους τολμηρούς μας προγόνους που οφείλουμε να τους μοιάζουμε. Και αλήθεια, τους μοιάζουμε; Η μήπως μοιάζουμε τους προπάτορές μας τους Βυζαντινούς; Καμμία σχέσι. Αποχρωματιστήκαμε και σαν Έλληνες και σαν Ορθόδοξοι. Και μετατραπήκαμε σε ξεπεσμένη, σε φελάχα ράτσα. Ξεχάσαμε την ένδοξη ιστορία του Εθνους. Ξεχάσαμε την αιματοβαμμένη ιστορία της Ορθοδοξίας. Και όποιοι ξεχνούν την ιστορία τους, πεθαίνουν. Και ιδού, και ημείς, οδεύουμε προς το μηδέν και προς το τίποτα. Ο Θεός να σώση την Ελλάδα και τους Έλληνες, εάν μετανοήσουν. Γενού ίλεως, ημίν Κύριε.



Κάποτε μου μίλησε ο παππούς μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, πού το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Άγια-Σοφίας!
Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το οποίο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι , ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας.

Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Άλωνες Ρεθύμνου, ό οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Ή Μεραρχία αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, ή οποία βρισκόταν τότε υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Άγια-Σοφιά.

Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει ή εκκλησία. Ύστερα ήταν και οι ανώτεροι τους πού δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητα» της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο πού θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.

Όμως ό παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός.

Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ό Ταγματάρχης, πού πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οι άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι' αυτό επιβιβάστηκαν σε μία βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.

Ό Κοσμάς, ό ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Άγια-Σοφιά. Ή πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ό Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.

Ό παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω...». Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί Εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και ή Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.

Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ό Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οί αξιωματικοί μοιάζουν να τα ‘χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Ή Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά.

Ό παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά. Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...», ό Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με
Τούρκους.

Ό παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οί άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Άγια-Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο. Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ό παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές.

Ό παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός...». Στη συνέχεια ακολουθούν οι «Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .

Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, πού βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων» δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.

Ή Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ό παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει στην Άγια-Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το «Άξιον εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια. Ό παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ό Λιαρομάτης ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον...» καταλύει το υπόλοιπων της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: «Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την Απόλυση!

Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί.
Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα.

Ό παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Ή ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.

Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ό ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο. Οί Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν).
Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι' αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια Σοφιά. Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι ή Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι. Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν.

Ό παπα-Νουφράκης και οί άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Άγια- Σοφιά κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ό παπάς είναι ό εμπνευστής, ό δημιουργός αυτού του γεγονότος. Ό ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ό Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί.

Στο μεταξύ ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ό Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, πού είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα.

Ό Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές.
Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ό οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας πού έγινε ύστερα από 466 χρόνια στην Άγια-Σοφιά από τον ηρωικό παπα-Λευτέρη Νουφράκη.
Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούμε.


Α. Κ.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009






Η ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Αγαπητέ μας κύριε Οδυσσέα


Συνεπείς στην υπόσχεση από μέλη της Ομάδας μας σε διάφορα κατά καιρούς σχόλια, ότι θα επανέλθουμε με μελέτη μας πάνω στα Ημερολόγια, σας αποστέλλουμε προς δημοσίευση και συζήτηση μελέτη του Ο.Θ.Ε. (Ορθόδοξου Θεολογικού Εργαστηρίου) με τίτλο: "Η καταστρατήγηση του ημερολογίου του Θεού" με την ευκαιρία της σημερινής εαρινής ισημερίας, που πράγματι συμβαίνει, σε αντίθεση μιας εικονικής ισημερίας μετά από 14 ημέρες, βάσει της οποίας υπολογίζεται η μεγάλη εορτή του Πάσχα και όχι μόνο.

Στο κείμενό μας διαπραγματευόμεθα σε συντομία τα διάφορα ημερολόγια των ανθρώπων και κατά πόσον συμφωνούν με το "ημερολόγιο του Θεού". Εκεί διαπιστώνουμε, ότι υπάρχει μια καταστρατήγησ η του "ημερολογίου του Θεού", που αποτελεί Νόμο του Θεού, τον οποίον δεν επιτρέπεται να καταπατούμε.

Θεωρούμε, ότι μια καλοπροαίρετη μελέτη του κειμένου θα πρέπει να προβληματίσει και να εξαλείψει τις τυχόν αγκυλώσεις πάνω στα θέματα του ημερολογίου. Επίσης θα πρέπει, οι όποιες θέσεις κατατεθούν να αφορούν το περιεχόμενο του κειμένου και τυχόν απορείες πάνω σ' αυτό και όχι να εξαντληθούν σε κακολογίες ή ύβρεις ή στις όποιες ανιχνεύσεις περί των συντακτών του κειμένου.

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη διάθεση προς δημοσίευση

Ο.Θ.Ε.


Δεν υπάρχει αμφιβολία βέβαια, ότι το ημερολόγιο του Θεού είναι το σωστό και εμπεριέχει τη σοφία του Θεού, αλλά το ζήτημα είναι πιο είναι αυτό το ημερολόγιο. Είναι το μη ανθρώπινο ημερολόγιο και αφορά αποκλειστικά και μόνο τη Θεότητα, όπως καταγράφεται χαρακτηριστικά στις Γραφές: «Έν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μια ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία» (Πέτρ. Β΄ 3. 8); Ή είναι το μη ανθρώπινο ημερολόγιο που παρέδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, για να το χρησιμοποιεί και στηρίζεται στους κύκλους του ενιαυτού, στις αλλαγές των εποχών και του ημερονυκτίου, τα οποία με τη σειρά τους στηρίζονται στις διαφορετικές θέσεις των αστέρων, τα οποία ο ίδιος ο Δημιουργός τοποθέτησε και κινεί;

Προφανώς ισχύει το δεύτερο και σ’ αυτό στηριζόμενοι, παρατηρούμε, ότι όλες αυτές οι αλλαγές των ημερών, των εποχών και των ετών δεν είναι ανθρώπινες μεταβολές, αλλά θείες, βασίζονται δε και ενεργούνται βάσει καθορισμένης θέσης ορισμένων αστέρων, οι οποίες θέσεις έχουν καθορισθεί από τον ίδιο τον Δημιουργό, καθώς σαφώς αναφέρεται στις Γραφές (Σοφ. Σολομώντος 7. 15-21).

Το ημερολόγιο είναι σύστημα μέτρησης του χρόνου και ταξινόμησης των ημερών, κατά τρόπο που να διευκολύνει την οργάνωση της δημόσιας ζωής, των θρησκευτικών τύπων και εκδηλώσεων και να εξυπηρετεί ιστορικούς και επιστημονικούς σκοπούς.


Το πρώτο σύστημα μέτρησης του χρόνου –που οριοθετείται από τον ίδιο το Δημιουργό- γίνεται μεταξύ ενός σημείου έναρξης και ενός σημείου λήξης και ως απλούστερη μονάδα μέτρησης, από πλευράς της απλής παρατήρησης και όχι από πλευράς οργάνων μέτρησης, είναι η ημέρα και είναι όχι η χρονική περίοδος από της ανατολής μέχρι τη δύση του ήλιου, αλλά το διάστημα από ανατολής του ηλίου μέχρι την επόμενη ανατολή (ημερονύκτιο).


Η δεύτερη πιο πολύπλοκη μέτρηση του χρόνου, που δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά οριοθετείται από τον ίδιο τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου, είναι οι εποχές (τέσσερις τον αριθμό). Αυτές δημιουργήθηκαν, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να καλλιεργεί τη γη, να σπείρει, να θερίζει και να τακτοποιεί τις υπόλοιπες δραστηριότητές του, ανάλογα με τις υπάρχουσες καιρικές συνθήκες, που συνοδεύουν αυτές τις εναλλαγές των εποχών. Με τις συνεχείς αυτές και καθορισμένες εναλλαγές των εποχών, ο άνθρωπος άρχισε να κατανοεί πόσο διαρκεί ο θερμός καιρός, πόσο ο κρύος και παγωμένος, πότε αρχίζει η εποχή των βροχών, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή της σποράς, πότε του θερισμού ή της συλλογής των καρπών, πότε αρχίζουν να πνέουν δυνατοί άνεμοι κ.ά.


Η τρίτη τέλος απλούστερη μέτρηση του χρόνου, που δεν είναι και αυτή ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά οριοθετείται και αυτή από τον Δημιουργό, είναι το έτος. Το έτος είναι ο χρόνος που απαιτείται για να πραγματοποιήσει η Γη μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο και έχει ορισθεί από την επιστήμη της Αστρονομίας, ως ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα σε δυο διαδοχικές διαβάσεις του Ήλιου από το εαρινό ισημερινό σημείο. Το έτος αυτό αποκαλείται και τροπικό έτος (ή έτος των εποχών).


Έτσι, το ημερολόγιο δεν είναι απλώς η καταμέτρηση των ανακυκλώσεων της ημέρας, των εποχών και του έτους, αλλά και η καταγραφή των αστρονομικών, φυσικών και καιρικών φαινομένων, η έναρξη και η διάρκειά τους, ώστε ο άνθρωπος να προγραμματίζει τα του βίου του, διότι υπάρχει σχέση και αλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Έπρεπε να γνωρίζει, πότε αρχίζει το Φθινόπωρο για να καλλιεργήσει τη γη. Έπρεπε να γνωρίζει την διάρκεια του χειμώνα, για να προνοήσει για τις δύσκολες ημέρες του ψύχους και της παγωνιάς. Ήτανε ανάγκη να ξέρει το μήκος της Άνοιξης και το μάκρος του Θέρους, για να υπολογίσει πότε θα σπείρει και πότε θα θερίσει. Έπρεπε να μετράει το χρόνο και τους μήνες, για να ξέρει πότε θα γεννήσουν τα ζώα του και πότε θα ωριμάσει η σοδειά του. Έπρεπε να προλάβει τον καιρό, πριν τον προλάβει ο καιρός, να ξεκινήσει τα ταξίδια του με ασφάλεια και να επιστρέψει έγκαιρα.


Εκτός αυτών των τριών περιπτώσεων καθορισμού του χρόνου (ημέρας, εποχών, έτους), οι οποίες εξαρτώνται από τη θέση των ουρανίων σωμάτων Ηλίου και Γης και οι οποίες θέσεις καθορίζονται από τον ίδιο τον Δημιουργό με τους νόμους, που έχει θέσει για τη λειτουργία του Σύμπαντος Κόσμου, ο άνθρωπος καθόρισε και άλλους τρόπους καθορισμού του χρόνου, που είναι πολλαπλάσια ή υποπολλαπλάσια των κύριων περιπτώσεων, όπως η ώρα, η εβδομάδα, ο μήνας, ο αιώνας κ.ά.


Το ημερολόγιο που θέσπισε ο άνθρωπος και είναι καθαρά ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι ο προσδιορισμός των ωρών της ημέρας (που είναι τώρα 24, αλλά μπορούσε να ήταν και 10), η εβδομάδα των 7 ημερών (ή ενδεχομένως των 10), ο μήνας με τις 28, 29, 30, 31 κ.λπ. ημέρες, ο αιώνας με τα 100 έτη, το λεπτό της ώρας, το δευτερόλεπτο, το δέκατο του δευτερολέπτου κ.λπ. Πάντοτε όμως προσπαθούσε, αφ’ ενός μεν να βρει με ακρίβεια την ημέρα, τις εποχές και το έτος (που τα θέτει ο Δημιουργός) και αφ’ ετέρου να προσπαθήσει να προσαρμόσει το δικό του ημερολόγιο με εκείνο του Θεού. Για να επιτύχει αυτή την προσέγγιση κατασκεύασε ανά τους αιώνες, ώστε να μπορέσει να προσαρμόσει τις ανάγκες του βίου του, διάφορα ημερολόγια, ορισμένα των οποίων λόγω των ατελειών τους έχουν ατονήσει ή τροποποιηθεί. Τέτοια είναι τα: Αιγυπτιακό, Ισραηλιτικό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό, Μουσουλμανικό, Ιουλιανό, Γρηγοριανό, Διορθωμένο Ιουλιανό, της Ανατολής, όπως Ιρανικό, Αιθιοπικό, Κινεζικό, Βουδιστικό, Ινδουιστικό και της Αμερικής των Μάγια, Αζτέκων και Ίνκα. Σήμερα, κυρίως σε Ευρώπη και Αμερική, χρησιμοποιούνται τα: Ιουλιανό, Γρηγοριανό και Διορθωμένο Ιουλιανό. Από αυτά τα τρία τελευταία, το Ιουλιανό διαφέρει από το πραγματικό τροπικό έτος κατά 674.024544 δευτερόλεπτα ετησίως, το Γρηγοριανό κατά 26.024544 δευτερόλεπτα ετησίως και το Διορθωμένο Ιουλιανό κατά 2.024352 δευτερόλεπτα ετησίως. Δηλαδή, το Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο θεωρείται το ακριβέστερο από όλα τα προταθέντα σήμερα ημερολόγια και πλησιάζει στην ακρίβεια του ημερολογίου του Θεού!


Εκ των ανωτέρω καταφαίνεται, ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να χρησιμοποιεί εκείνο το ημερολόγιο, που βρίσκεται εγγύτερα προς εκείνο του Δημιουργού, το οποίον δεν θα πρέπει να αγνοεί ή να μεταβάλει χωρίς κόστος. Επομένως, μπορεί ο άνθρωπος να μεταβάλει το μήκος της ημέρας, να μετακινήσει τις εποχές του έτους ή να καθορίσει μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια του ενιαυτού, δηλ. με δυο λόγια να επέμβει στο ημερολόγιο του Θεού; Η απάντηση είναι όχι, γιατί όπως θα δούμε το απαγορεύει ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος έχει θέσει ο ίδιος τις μεταβολές της ημέρας, των εποχών και του ενιαυτού και κάθε ανθρώπινη επέμβαση θα ήταν βλασφημία στο έργο του Θεού, ως κυρίαρχου των δυνάμεων της Φύσης. Αλλά και κάθε μη προσαρμογή στο ημερολόγιο του Θεού θα έχει συνέπειες και στο εορτολόγιο, γιατί πολλές εορτές έχουν θεσπισθεί σύμφωνα με τις εποχές, όπως η θεμελιώδης εορτή του Πάσχα, η Πεντηκοστή, η γέννηση του Χριστού και του Προδρόμου, η σύλληψη του Χριστού και του Προδρόμου και πολλές άλλες.


Το ερώτημα είναι, αυτή η επιταγή του να ακολουθεί ο άνθρωπος το ημερολόγιο του Θεού ακολουθείται ή ο άνθρωπος είτε από αμάθεια, είτε από απουσία πληροφόρησης, είτε από εγωισμό πράττει τα αντίθετα; Η πράξη δείχνει να γίνεται το δεύτερο, δηλ. να απειθεί ο άνθρωπος προς τις επιταγές του Θεού και να αναγκάζεται και η Εκκλησία να απειθεί και η ίδια προς τις δικές της αποφάσεις, αλλά και προς το Θεό, ίσως για να μη σκανδαλίσει. Ένα παράδειγμα, του πως εκδηλώνεται φέτος αυτή η απείθεια, έχουμε κατωτέρω:


Σήμερα είναι 20 Μαρτίου 2009 με το διορθ. Ιουλιανό ημερολόγιο (7 Μαρτίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο), αν και η ημερομηνία δεν ενδιαφέρει και τόσο. Σήμερα όμως συμβαίνει ένα γεγονός, ένα αστρονομικό γεγονός, που συμβαίνει κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, εδώ και χιλιάδες αιώνες. Σήμερα λοιπόν στις 13.44 ο Ήλιος βρίσκεται στο σημείο τομής του ουράνιου ισημερινού και της εκλειπτικής της Γης. Σύμφωνα με την Αστρονομία, το σημείο αυτό λέγεται εαρινό ισημερινό σημείο ή εαρινή ισημερία και έχουμε έναρξη της εποχής της Άνοιξης. Κατά την εαρινή ισημερία, η διάρκεια της ημέρας και η διάρκεια της νύκτας είναι η ίδια, δηλ. 12 ώρες η καθεμία.


Αν λοιπόν ρωτήσετε το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, θα σας επιβεβαιώσει, ότι σήμερα έχουμε εαρινή ισημερία. Αν όμως ρωτήσετε την Εκκλησία δεν θα σας το επιβεβαιώσει. Θα σας ειπεί, ότι σύμφωνα με τον αστρονόμο Σωσιγένη, που κατασκεύασε το Ιουλιανό ημερολόγιο, το 46 π.Χ., η ισημερία δεν είναι σήμερα, αλλά μετά από 14 ημέρες, δηλ. στις 3.4 με το διορθ. Ιουλιανό (21.3 με το Ιουλιανό), οπότε τότε δεν θα έχουμε ίση μέρα και ίση νύκτα βέβαια, αλλά η ημέρα θα είναι μεγαλύτερη από τη νύκτα.

Επίσης, αν ρωτήσετε το Αστεροσκοπείο, πότε έχουμε την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, θα σας επιβεβαιώσει, ότι αυτό θα συμβεί την Πέμπτη 9.4 (27.3 Π.ημ.), στις 17.56, οπότε εορτάζεται το ιουδαϊκό πάσχα και άρα το Ορθόδοξο Πάσχα θα πρέπει να εορτασθεί την πρώτη Κυριακή μετά τις 9.4 (27.3 Π.ημ.), δηλ. την Κυριακή 12.4 (30.3 Π.ημ.). Αν όμως ρωτήσετε την Εκκλησία θα σας ειπεί, ότι σύμφωνα με τον αστρονόμο Μέτωνα, που έζησε το 430 π.Χ. η πανσέληνος δεν θα είναι την Πέμπτη 9.4 (27.3 Π.ημ.), αλλά την Τρίτη 14.4 (1.4 Π.ημ.), οπότε η πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο του Μέτωνα είναι η 19.4 (6.4 Π.ημ.) και άρα τότε θα εορταστεί τελικά το Ορθόδοξο Πάσχα.


Έτσι, φέτος με τον εορτασμό του Ορθόδοξου Πάσχα, έχουμε παράβαση της απόφασης της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθότι εορτάζουμε το Πάσχα τη δεύτερη Κυριακή μετά την (πραγματική) εαρινή ισημερία και όχι την πρώτη. Και τούτο διότι εμπιστευόμεθα τον ειδωλολάτρη αστρονόμο Μέτωνα και όχι τους Έλληνες Ορθόδοξους αστρονόμους.


Ανέκαθεν, ανά τους αιώνες, η Εκκλησία ακολουθούσε την Επιστήμη στα επιτεύγματα και τις ανακαλύψεις. Έτσι, ενώ επί αιώνες παραδεχόταν, ότι η Γη είναι ακίνητη και όλο το Σύμπαν περιφέρεται πέριξ αυτής (πράγμα που καταγράφεται από 6 τουλάχιστον Πατέρες της Εκκλησίας: Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης, Ι. Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμάς, Συμεών Θεσ/νίκης), μετά την αποκάλυψη του Γαλιλαίου το 1633, ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, άλλαξε στάση και συμφώνησε με την Επιστήμη. Το ίδιο συνέβη με την αυτογέννηση της ζωής. Ενώ παραδεχόταν, ότι κάποια είδη παρήγοντο χωρίς πολλαπλασιασμό (θεωρία που αναπτύχθηκε κυρίως από τους Μ. Βασίλειο και Αυγουστίνο) και τούτο μέχρι το 1862, όπου ο Παστέρ απέδειξε το αντίθετο. Παρ’ όλα αυτά, και ενώ δεν υπάρχει σχετική κανονιστική διάταξη, η Εκκλησία αρνείται στο θέμα αυτό της ισημερίας να ακολουθήσει την Επιστήμη.


Η άρνηση αυτή έχει σαν συνέπεια, η ίδια η Εκκλησία να παραβαίνει τους δικούς της Κανόνες και τις δικές της αποφάσεις. Είναι γνωστό, ότι η Εκκλησία, για να εορτάσει το Πάσχα, εφαρμόζει την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, σύμφωνα με την οποίαν το Πάσχα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη Πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και πάντα μετά το εβραϊκό Πάσχα. Πλην όμως η Εκκλησία ακολουθώντας τις εσφαλμένες μετρήσεις του Μέτωνα εορτάζει πολλές φορές το Πάσχα τη δεύτερη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο και όχι την πρώτη. Τέτοια παραδείγματα έχουμε τα έτη: 1992, 1993, 1996, 1999, 2000, 2003, 2006, 2009.


Αλλά και η διαφορετική τοποθέτηση της ισημερίας, σύμφωνα με τον Σωσιγένη, έχει σαν συνέπεια μια δεύτερη παράβαση της απόφασης, δηλ. να εορτάζεται το Πάσχα μετά τη δεύτερη πανσέληνο και όχι μετά την πρώτη. Τέτοιες παραβάσεις έγιναν τα έτη: 1994 και 2002.


Τελικά αιωρείται ένα εύλογο ερώτημα: Μπορεί ένας οιοσδήποτε λαϊκός ή κληρικός ή μοναχός, επιστήμονας ή επίσκοπος ή πατριάρχης ή Σύνοδος, ακόμη και Οικουμενική να μεταβάλει τον φυσικό νόμο του Θεού, το «ημερολόγιο του Θεού», ο Oποίος έχει θεσπίσει πότε ανατέλλει ή δύει ο Ήλιος, έχει θεσπίσει πότε έχουμε πανσέληνο ή όχι, έχει οριοθετήσει πότε ο Ήλιος συναντάει τον ουράνιο ισημερινό και επομένως έχουμε ισημερία, δηλ. 12 ώρες φως και 12 ώρες σκότος; Δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή το αρχαίο ρητό: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»; Μήπως τα λάθη του Σωσιγένη και του Μέτωνα, τους οποίους χρησιμοποιεί η Αλεξανδρινή Εκκλησία για να καθορίσει τον Πασχάλιο πίνακα έχουν δημιουργήσει καταστάσεις τέτοιες, που να καταστρατηγούν τελικά την απόφαση των Πατέρων της Α΄ Οικ. Συνόδου περί του χρόνου εορτασμού του Πάσχα και τον νόμο που ο Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου έθεσε και που ουδείς δύναται να μεταβάλει;


Ειλικρινά πιστεύουμε, ότι είναι ύβρις και ασέβεια να καθορίζουμε εμείς οι χοϊκοί, ότι τότε έχουμε ισημερία ή πανσέληνο, κάτι που είναι αποκλειστικό προνόμιο του Δημιουργού του Σύμπαντος κόσμου και Κυρίου των Δυνάμεων.


Αλλά υπάρχει και ο αντίλογος: Η εορτή του Πάσχα καθορίστηκε πάγια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής, γιατί καταστρατηγείται η παράδοση. Αλλά είναι πράγματι έτσι; Η Σύνοδος αποφάσισε τα περί της εορτής και τη συνδύασε με αστρονομικά γεγονότα, την εαρινή ισημερία και την πρώτη μετά από αυτήν πανσέληνο. Δεν καθόρισε πότε συμβαίνουν αυτά, αλλά ανέθεσε στους αστρονόμους να τα βρουν, καθότι τις θέσεις αυτές τις καθορίζει ο Δημιουργός και δεν επεμβαίνει ο άνθρωπος, ο οποίος απλώς τις ανακαλύπτει. Επίσης η Σύνοδος δεν καθόρισε, ούτε σταθερή ημερομηνία της ισημερίας. Αυτή την καθόριζαν οι αστρονόμοι της εποχής, σύμφωνα με τις μετρήσεις και τα όργανα που διέθεταν.


Για το θέμα της καταστρατήγησης της παράδοσης, θα σημειώσουμε, ότι για τα πρώτα 800 χρόνια από την έναρξη του εορτασμού, δηλ. προ, αλλά και μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν υπήρχε ταυτότητα ημερομηνίας του εορτασμού, χωρίς τούτο να προκαλέσει ρήγμα στις σχέσεις των Εκκλησιών και χωρίς να διαταράξει την κοινωνία μεταξύ τους.


Με βάση την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας έστελνε κάθε χρόνο επιστολή στην Εκκλησία της Ρώμης γνωστοποιώντας την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και αυτή με την σειρά της όφειλε να το δηλώσει στις απομακρυσμένες Εκκλησίες (Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Γερμανίας). Πλην όμως η Εκκλησία της Ρώμης ουδέποτε το έπραξε αυτό, καθότι ο πάπας Ρώμης άγιος Ιππόλυτος είχε καθορίσει (πριν από την Σύνοδο της Νικαίας) την εαρινή ισημερία στις 18 Μαρτίου. Οπότε, όταν η πανσέληνος συνέπιπτε στις 19 Μαρτίου, οι Εκκλησίες της Δύσης εόρταζαν με αυτήν το Πάσχα, ενώ οι Εκκλησίες της Ανατολής την θεωρούσαν ως πανσέληνο προ της εαρινής ισημερίας (προ της 21ης Μαρτίου) και ανέμεναν την επόμενη με συνέπεια να υπάρχει διαφορά 30-35 ημερών στην εορτή του Πάσχα. (Κάτι τέτοιο γίνεται σήμερα στην διαφορά εορτασμού του Ορθόδοξου με το λατινικό Πάσχα).


Παρομοίως, με την επιστολή προς την Εκκλησία της Ρώμης, η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας έστελνε επιστολές προς τις Εκκλησίες της Ανατολής περί της ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα, οι οποίες ανεγινώσκοντο από τους άμβωνες των ναών κάθε χρόνο, την ημέρα των Θεοφανείων.


Αναφέρεται, ότι ο Μ. Αθανάσιος, ως Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, από το 328 και κατ’ εντολήν της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, έγραφε κατ’ έτος μια εγκύκλιο επιστολή (συνολικά 45) προς τις απανταχού της γης Εκκλησίες, τη λεγόμενη «εορταστική επιστολή» και αργότερα «πασχάλιο επιστολή», για να ορίζει την ημέρα του Πάσχα και να εκφράζει υπεύθυνα την πίστη και γνώμη της Εκκλησίας επί διαφόρων προκυπτόντων ζητημάτων. Π.χ. στη ΛΘ΄ εορταστική επιστολή, του 367, υπό την ιδιότητα του εντεταλμένου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, ορίζει, ποια είναι τα γνήσια κανονικά και θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και αυτός είναι ο μόνος έγκυρος εκκλησιαστικός κατάλογος του βιβλικού κανόνα. Αξιοσημείωτο είναι, ότι και από την εξορία δεν έπαυσε ποτέ ν’ απευθύνει προς όλες τις Εκκλησίες της Οικουμένης την «εορταστική επιστολή» του (Σωκράτης, Εκκλ. Ιστ. Σωζομενός, Εκκλ. Ιστ.).


Η Σύνοδος της Σαρδικής (Σόφια, 344-345) ενέκρινε περί του Πάσχα, όπως αναγγέλλουν απανταχού την ημέρα της εορτής του Πάσχα, ο μεν επίσκοπος Ρώμης στις Εκκλησίες της Δύσης, ο δε επίσκοπος Αλεξανδρείας στις Εκκλησίες της Ανατολής. Με την απόφαση αυτή ανετρέπετο η ουσία αυτής, δηλ. «να εορτάζεται εν μιά και τη αυτή ημέρα απανταχού η εορτή του Πάσχα». Η Σύνοδος της Νικαίας όρισε να τελείται η εορτή μετά την εαρινή ισημερία και προς τήρηση της ενότητας ανατέθηκε ο καθορισμός της ημέρας της εορτής στην Εκκλησία Αλεξανδρείας, της οποίας οι αστρονόμοι όριζαν την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου και όχι στις 18, όπως εφρόνουν στη Ρώμη. Αναθέτοντας η Σύνοδος της Σαρδικής στην Εκκλησία της Ρώμης τον ορισμό της ημέρας εορτασμού σ’ ολόκληρη τη Δύση, μοιραίως ανέκυπτε διαφωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Τέτοια ασυμφωνία συνέπεσε στα έτη 326, 337, 340, 341, 343, 346, 349, 350, 358, 360, 368, 387 κλπ. Έτσι, το 350 το Πάσχα εορτάσθηκε στη Δύση στις 8 Απριλίου και στην Ανατολή στις 15 Απριλίου. Το 360, 23 Μαρτίου και 23 Απριλίου αντίστοιχα, το 368, 23 Μαρτίου και 20 Απριλίου αντίστοιχα, το 387, 22 Μαρτίου και 24 Απριλίου αντίστοιχα, κ.ο.κ. και όλα αυτά συνέβαιναν στην ενιαία Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.


Έτσι, ενώ οι Εκκλησίες της Ανατολής τηρούσαν τις υποδείξεις της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας ως προς την εορτή του Πάσχα, η Εκκλησία της Ρώμης εξακολουθούσε να εφαρμόζει τον πασχάλιο κανόνα του αγίου Ιππολύτου και εόρταζε την εορτή σε διαφορετική ημερομηνία. Τελικά η αποδοχή του αλεξανδρινού κανόνα στη Δύση επεβλήθη από τον Κάρολο τον Μέγα (Καρλομάγνο) τον 9ο αιώνα (τι ειρωνεία!), ο δε κοινός αυτός κανόνας ίσχυσε μέχρι το 1582, οπότε υπήρξε εκ νέου αλλαγή της ισημερίας από τον πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ από τις 11 Μαρτίου (όπου είχε φθάσει τότε) και πάλι στις 21 Μαρτίου. (Δηλ. ο πάπας επανήλθε στην πιστή εφαρμογή του 1ου όρου της απόφασης της Συνόδου, αλλά βέβαια καταστρατήγησε τον 4ο όρο, δηλ. τον εορτασμό μετά το εβραϊκό πάσχα).


Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι διαφορές υπήρχαν και προ της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, γι’ αυτό και η Σύνοδος έβγαλε αυτή την απόφαση, η οποία δεν τηρήθηκε για τα επόμενα 500 χρόνια! Αυτό λέγεται απείθεια στη φωνή της Εκκλησίας! Έτσι, όταν ο πάπας Βίκτωρας (189-199) εμφορούμενος από το τυπικό ρωμαϊκό πνεύμα, επιδίωξε να αποκηρύξει σαν ετερόδοξες (διάβαζε Παλαιοημερολογίτικες), τις Εκκλησίες της Μ. Ασίας, διότι εόρταζαν το Πάσχα σε άλλη ημερομηνία (ακολουθούσες το αρχαίον έθος, του συνεορτασμού με τους Ιουδαίους), από εκείνη που ακολουθούσε η Ρώμη. Ο Πάπας ελέγχθηκε με δριμύτητα από τον Λουγδούνου Ειρηναίο, που του υπέμνησε, ότι παρά τη σχετική ποικιλία, «πάντες ειρήνευσάν τε και ειρηνεύομεν προς αλλήλους» (Ευσέβιου, Εκκλ. Ιστορία 5. 24). Αλλά και μετά τη Μεγάλη Σύνοδο, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δείχνει την ανυπακοή στην απόφαση της Συνόδου, η οποία όμως δεν ήταν ικανή να διασπάσει την ενότητα, παρ’ ότι και τότε υπήρξαν αυτοί που αρνήθηκαν να συμμορφωθούν προς την απόφαση της Εκκλησίας (διάβαζε Παλαιοημερολογίτες). Η διαφορετική αντίληψη για την ημερομηνία της εαρινής ισημερίας σε Ανατολή και Δύση (πόσο επίκαιρο δείχνει να είναι!) οδήγησε σε διαφορετικές ημερομηνίες εορτασμού της μεγάλης αυτής εορτής στη «Μια, Αγία………». Τον Μάρτιο εόρταζε η Αλεξάνδρεια, τον Απρίλιο η Ρώμη και η Αντιόχεια. Για παράδειγμα, το 387, το Πάσχα εορτάσθηκε στη Ρώμη και την Αντιόχεια (πετρίνειοι θρόνοι γαρ), στις 22 Μαρτίου, επειδή η ισημερία λογιζόταν στις 18 Μαρτίου, η πανσέληνος έπεφτε στις 19, οπότε στη Δύση γιορτάσθηκε το Πάσχα την πρώτη Κυριακή 22 Μαρτίου. Στην Αλεξάνδρεια όμως, που η ισημερία λογιζόταν στις 21 Μαρτίου, οπότε η πανσέληνος έπεφτε 18 Απριλίου και το Πάσχα την πρώτη Κυριακή 25 Απριλίου. Παράξενο βέβαια, που και σήμερα η Δύση εορτάζει το Πάσχα νωρίτερα από την Ανατολή; Αλλά και ο άγιος Λέων ο Μέγας, απειθώντας και αυτός προς τη Σύνοδο, επέμενε να εορτάσει το Πάσχα του 454 στις 17 Απριλίου, ενώ ο Αλεξανδρείας Προτέριος, υπακούοντας στην απόφαση της Συνόδου, στις 24 Απριλίου. Μάλιστα, ο Λέων αξίωνε από τον Προτέριο να εορτάσει το Πάσχα σύμφωνα με τη Ρώμη, αλλά και ο Προτέριος αρνήθηκε, χωρίς να μεταπεισθεί ούτε από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό (γνωστό παπόφιλο), που παρενέβη μεσολαβητικά. Τελικά, η Ρώμη υποχώρησε, χάριν της ενότητας και της ειρήνης. Σημειώνεται, ότι στην απείθεια προς την απόφαση της Συνόδου πρωτοστατούσαν και τότε (όπως και το 1924) μοναχοί, οι οποίοι εξακολουθούσαν «εξ αγροικίας ή προκαταλήψεως αποκρούοντες την περί της εορτής του Πάσχα απόφασιν της Συνόδου επί τω λόγω ότι αύτη παρεβίασε την κρατούσαν μέχρις αυτής παραδεδεγμένην ενιαχού συνήθειαν του εορτασμού του Πάσχα μετά των Ιουδαίων». ‘Άραγε, μήπως το «εξ αγροικίας ή προκαταλήψεως» ίσχυσε και το 1924; Βλέπουμε, ότι το αρχαίον έθος (για 300 χρόνια) του συνεορτάζειν μετά των Ιουδαίων καταργήθηκε και προέκυψε νέον αρχαίον έθος, το οποίον παρέμεινε για 500 χρόνια, μέχρι να καταργηθεί και αυτό. Αυτό λοιπόν το αρχαίον έθος απαγορεύεται να αλλάξει και πάλιν; Μήπως η τότε αλλαγή δεν ήταν δογματικού χαρακτήρα, αλλά τώρα είναι;


Η θεμελιώδης αρχή, σύμφωνα με την οποίαν, η ταυτότητα απόψεων πρέπει να περιορίζεται στα ουσιώδη και όχι στα δευτερεύοντα, διατυπώθηκε επακριβώς από το Μ. Φώτιο: «η των ειρημένων ετερότης και παραλλαγή, την ενοειδή χάριν του Πνεύματος ου παρεκώλυσε», γι’ αυτό και ο ίδιος επέτρεψε διαφοροποιήσεις στην Εκκλησία της Ρώμης, κατά παρέκκλιση των Ι. Κανόνων. Κατά τον άγιο Φώτιο, το γνήσιο ορθόδοξο πνεύμα δεν εξαρτάται εκ της κατά τόπους απολύτου ομοιομορφίας «εν ταις ευχαίς, εν ταις επικλήσεσι….., εν τάξει και ακολουθία….., εν τω του χρόνου μήκει και τη βραχύτητι, εν πλήθει και ολιγότητι» (PG 102. 608). Τέτοιες δευτερεύουσες διαφορές η Εκκλησία αντιμετώπισε και ανέχθηκε, διότι ενήργησε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μ. Φώτιος: «ούτως εν οις ουκ έστι πίστις το αθετούμενον, ουδέ κοινού τε και καθολικού ψηφίσματος έκπτωσις, άλλων παρ’ άλλοις εθών και νομίμων φυλαττομένων, ούτε τους φύλακας αδικείν, ούτε τους μη παραδεξαμένους παρανομείν, ορθώς αν τις κρίνειν ειδώς διορίσαιτο» (Φωτίου επιστολές, 1864, σελ. 156).


Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω εκτεθέντα, για την διαφορετική εορτή του Πάσχα μεταξύ Ανατολής και Δύσης από το 50-800 μ.Χ. περίπου, ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα. Γιατί οι Πατέρες των Ανατολικών Εκκλησιών εδέχοντο να παρακάθηνται και να συναποφασίζουν μαζί με τους Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας και στις επτά άγιες Οικουμενικές Συνόδους, κατά τη στιγμή κατά την οποία όλη αυτή την περίοδο η Δυτική Εκκλησία ακολουθούσε αλλότρια ημερομηνία εορτής του Πάσχα από εκείνη των Εκκλησιών της Ανατολής; Τι είναι αυτό που τότε δεν πείραζε στις σχέσεις των Πατέρων της Ανατολής και των Πατέρων της Δύσης και τι είναι τώρα αυτό που πειράζει στις σχέσεις μεταξύ παλαιο- και νέο- ημερολογητών; Άραγε ποιό αρχαίο έθος ετηρείτο όλη αυτή την περίοδο των 8 αιώνων ζωής της καθολικής Εκκλησίας, ως προς το θέμα αυτό και τι διαφορετικό συμβαίνει σήμερα;


Για να κατανοηθεί πλήρως, ότι ο Δημιουργός είναι εκείνος που κάνει τις αλλαγές στα ηλιοστάσια, που μεταβάλλει τις εποχές, τους ενιαύσιους κύκλους και τις θέσεις των άστρων, παρατίθεται το σχετικό κείμενο από την Π.Δ.: «Εμοί δε δώη ο Θεός ειπείν κατά γνώμην και ενθυμηθήναι αξίως των δεδομένων, ότι αυτός και της σοφίας οδηγός εστίν και των σοφών διορθωτής. εν γαρ χειρί αυτού και ημείς και οι λόγοι ημών πάσα τε φρόνησις και εργατειών επιστήμη. αυτός γαρ μοι έδωκεν των όντων γνώσιν αψευδή ειδέναι σύστασιν κόσμου και ενέργειαν στοιχείων, αρχήν και τέλος και μεσότητα χρόνων, τροπών αλλαγάς και μεταβολάς καιρών, ενιαυτού κύκλους και άστρων θέσεις, φύσεις ζώων και θυμούς θηρίων, πνευμάτων βίας και διαλογισμούς ανθρώπων, διαφοράς φυτών και δυνάμεις ριζών, όσα τε εστίν κρυπτά και εμφανή έγνων. η γαρ πάντων τεχνίτις εδίδαξέν με σοφία» (Σοφία Σολομώντος 7. 15-21). Μήπως όμως αυτά τα έχει εκχωρήσει ο Δημιουργός, για να τα ρυθμίζει κάποιος άλλος, ακόμη και η Εκκλησία Του; Αν, ναι, τότε πόθεν τεκμαίρεται αυτό; Σε ποιό αγιογραφικό ή αγιοπατερικό κείμενο καταγράφεται αυτή η εξουσιοδότηση (δηλ. η δυνατότητα μετακίνησης των ουρανίων σωμάτων) ή τελικά αυθαιρετούμε;


Μόνο σε δυο περιπτώσεις χρειάσθηκε να γίνει μετακίνηση ουρανίων σωμάτων και αυτή έγινε από τον ίδιο το Δημιουργό: Την πρώτη φορά στη Γαβαών: «Τότε ελάλησεν Ιησούς προς Κύριον, ή ημέρα παρέδωκεν ο Θεός τον Αμορραίον υποχείριον Ισραήλ, ηνίκα συνέτριψεν αυτούς εν Γαβαών και συνετρίβησαν από προσώπου υιών Ισραήλ, και είπεν Ιησούς στήτω ο ήλιος κατά Γαβαών και η σελήνη κατά φάραγγα Αιλών. και έστη ο ήλιος και η σελήνη εν στάσει, έως ημύνατο ο Θεός τους εχθρούς αυτών. και έστη ο ήλιος κατά μέσον του ουρανού, ου προεπορεύετο εις δυσμάς εις τέλος ημέρας μιάς. και ουκ εγένετο ημέρα τοιαύτη ουδέ το πρότερον ουδέ το έσχατον ώστε επακούσαι Θεόν ανθρώπου, ότι Κύριος συνεπολέμησεν τω Ισραήλ» (Ιησούς Ναυή 10. 12-14). Πράγματι λοιπόν με την επίκληση του Ιησού του Ναυή προς τον Θεόν, τα δυο ουράνια σώματα, ο Ήλιος και η Σελήνη σταμάτησαν την περιφορά τους επί μία ημέρα και τούτο για να νικήσει ο Ισραήλ. Ποτέ δε στο παρελθόν δεν υπήρξε ημέρα, ούτε και στο μέλλον θα υπάρξει, που ο Κύριος θα υπακούσει σ’ έναν άνθρωπο. Τη δεύτερη φορά, στον Ησαϊα: «και είπε Ησαΐας. Τούτο το σημείον παρά Κυρίου ότι ποιήσει Κύριος τον λόγον, ον ελάλησεν. πορεύσεται η σκιά δέκα βαθμούς, εάν επιστρέφη δέκα βαθμούς. και είπεν Εζεκίας. κούφον την σκιάν κλίναι δέκα βαθμούς. ουχί, αλλ’ επιστραφήτω η σκιά δέκα βαθμούς εις τα οπίσω. και εβόησεν Ησαΐας ο προφήτης προς Κύριον, και επέστρεψεν η σκιά εν τοις αναβαθμοίς εις τα οπίσω δέκα βαθμούς» (Βασ. Δ΄ 20. 9-11). Εδώ βλέπουμε, ότι μετά από προσευχή του Ησαΐα, ο Κύριος μετακίνησε τη σκιά δέκα σκαλοπάτια πίσω στη σκάλα που είχε κατασκευάσει ο βασιλιάς Άχαζ, δηλ. υπάρχει μετακίνηση του Ηλίου προς τα πίσω. Ενώ λοιπόν ο Κύριος δεν εισακούει προσευχές ανθρώπων για μετακινήσεις ουρανίων σωμάτων, δεν νομίζουμε, ότι θα πρέπει να υπακούει στο σώμα της Εκκλησίας, ώστε η μεν Γη να περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο βραδύτερα από ότι την έχει βάλει να περιστρέφεται, η δε Σελήνη να περιστρέφεται γύρω από τη Γη ταχύτερα από ότι την έχει βάλει να περιστρέφεται. Τέτοιο, τουλάχιστον, αγιογραφικό χωρίο δεν γνωρίζουμε να υπάρχει.


Αλλά, εκτός από τις παραπάνω παρεκτροπές και επεμβάσεις στα σχέδια του Δημιουργού, υπάρχουν και άλλες απείθειες στις εντολές του. Είναι η εντολή εορτασμού του Πάσχα: Εκτός λοιπόν από την καταστρατήγηση του 1ου και 2ου όρου της απόφασης της Α΄ Οικουμενικής, έχουμε και καταστρατήγηση του ίδιου του νόμου του Θεού, όπως αναφέρεται στην Π. Διαθήκη. Εκεί ο ίδιος ο Θεός καθορίζει τον μήνα Νισάν (Μάρτιο), ως τον πρώτο μήνα του έτους (κάτι που ακολουθεί επακριβώς και η Αστρονομία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω): «Είπεν δε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών εν γη Αιγύπτου λέγων. Ο μην ούτος (Νισάν) υμίν αρχή μηνών, πρώτος εστιν υμίν εν τοις μησίν του ενιαυτού………...... ούτως δε φάγεσθε αυτό. αι οσφύες υμών περιεζωσμέναι, και τα υποδήματα εν τοις ποσίν υμών, και αι βακτηρίαι εν ταις χερσίν υμών. και έδεσθε αυτό μετά σποδής. πάσχα εστίν Κυρίω..... εναρχομένου τη τεσσαρεσκαιδεκάτη ημέρα του μηνός του πρώτου αφ’ εσπέρας έδεσθε άζυμα έως ημέρας μιας και εικάδος του μηνός έως εσπέρας» (’Εξ. 12. 1-2,11,18, όπου καθιερώνεται η εορτή του Πάσχα).


Νισσάν (με δυο σίγμα) σημαίνει ανθώνας, γιατί στα εβραϊκά Νίσσα σημαίνει άνθος (Αναστάσιος Αντιοχείας PG 89. 1381). Επομένως ο μήνας Νισάν, ο μετέπειτα Μάρτιος, είναι ο μήνας όπου έχουμε άνθηση των φυτών. Το ίδιο αναφέρει και ο Βλάσταρις: «Τον Μάρτιον δε πρώτον είναι μήνα πιστεύομεν, εξ ων ο Μωϋσής είρηκεν, ως κελεύσειεν ο Θεός κατ’ εκείνον τον καιρόν, τα δένδρα, και τα άνθη, και τας πόας αναβλαστήσαι. ορώμεν δε ουκ εν ετέρω, αλλ’ εν τούτω νόμω φύσεως, του Θεού πληρούμενον το επίταγμα» (Ρ-Π. Σύνταγμα, τ. 6, σελ. 404). Επομένως νόμος του Θεού είναι, ότι ο Μάρτιος μήνας καθορίζεται, ως ο μήνας όπου ανθίζουν τα φυτά. Με τη χρησιμοποίηση του Ιουλιανού ημερολογίου αυτή η εντολή καταργείται, διότι σταδιακά και ενώ π.χ. το ημερολόγιο θα καταγράφει Μάρτιο μήνα, τα δένδρα θα έχουν πλήρη καρποφορία, διότι θα έχουν αρχίσει να ανθίζουν 3 μήνες πριν, όταν το ημερολόγιο θα καταγράφει τον μήνα Ιανουάριο.


Για να γίνουν πιο κατανοητά τα παραπάνω παρατίθενται κάποια παραδείγματα, που αφορούν κατά πρώτον τους χρησιμοποιούντες και τα δυο ημερολόγια Ιουλιανό και διορθ. Ιουλιανό (νεοημερολογίτες).


Διανύουμε ήδη τον 21ον αιώνα και σύμφωνα με τους κανόνες του Πασχαλίου, το Πάσχα φθάνει να εορτάζεται μέχρι τις 8 Μαΐου, με συνέπεια να αρχίζει να χάνεται η νηστεία των Αγ. Αποστόλων, όπως το 2002, που η νηστεία αυτή εξαφανίστηκε. Έτσι το 2002: Σύναξη των 12 Αποστόλων και εορτή των Αγ. Πάντων εορτάσθηκαν μαζί στις 30 Ιουνίου. Σύμφωνα λοιπόν με τα αστρονομικά στοιχεία (και το διορθ. Ιουλιανό ημερολόγιο):

Τον 21ον αιώνα (2000-2099) το Πάσχα φθάνει μέχρι 8 Μαΐου

31ον " (3000-3099) " " " 15 "

41ον " (4000-4099) " " " 24 "

51ον " (5000-5099) " " " 2 Ιουνίου

61ον " (6000-6099) " " " 8 "

71ον " (7000-7099) " " " 16 "

76ον " (7500-7599) " " " 20 "


Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα, τον 76ον αιώνα (7500-7599) το Πάσχα θα φθάνει να εορτάζεται μέχρι 20 Ιουνίου, οπότε η Πεντηκοστή θα φθάνει να πέφτει μέχρι 8 Αυγούστου, οπότε θα συνεορτάζεται η εορτή των Αγ. Πάντων με το 15Αύγουστο (εφ’ όσον συμπίπτουν Κυριακή). Αποτέλεσμα είναι να εξαφανιστεί η νηστεία του 15Αύγουστου.


Άλλο πρόβλημα θα υπάρξει με την συνεχή μετατόπιση της εορτής του Πάσχα και συγκεκριμένα:


1.- Τι θα γίνει με την εορτή των Αγ. Αποστόλων, που θα συμβαίνει πριν από το Πάσχα; π.χ. τον 89ον αιώνα (8800-8899) το Πάσχα και η εορτή των Αγ. Αποστόλων θα συμπίπτουν στις 30 Ιουνίου. Θα παραμείνει εκεί ή θα μετατίθεται και αυτή, όπως του Αγ. Γεωργίου;


2.- Τι θα γίνει με την εορτή της Κοίμησης (15 Αυγούστου), όταν θα συμπέσει με την εορτή του Πάσχα τον 151ον αιώνα (15000-15099) και θα πέφτει κατόπιν πριν από αυτό. Θα παραμείνει ή θα μετατεθεί;


Τα ερωτήματα είναι σοβαρά και έτσι η απάντηση πρέπει να είναι σοβαρή και όχι παιδαριώδης, όπως θα ζούμε μέχρι τότε; ή τι μας νοιάζει εμάς, θα το λύσει τότε η Εκκλησία ή μέχρι τότε θα έχει γίνει η Β΄ Παρουσία κ.ά.


Το σφάλμα δεν στοιχειοθετεί παράδοση και θα πρέπει να διορθωθεί και όχι να αφεθεί γιατί μέχρι τώρα μας βολεύει. Π.χ. δεν συγκινεί κανέναν η εξαφάνιση της νηστείας των Αγ. Αποστόλων; Έτσι δεν θα συγκινεί κανέναν η εξαφάνιση και των άλλων νηστειών ή το αλαλούμ του μπερδέματος των εορτών; Αναμένεται σοβαρή απάντηση.


Αλλά και για τους ακολουθούντες το Ιουλιανό ημερολόγιο γενικώς (παλαιοημερολογίτες), το Πάσχα πρέπει να εορτάζεται την εποχή της Άνοιξης και όχι άλλη εποχή, σύμφωνα με τις ανωτέρω επιταγές, αλλά και την απόφαση της Εκκλησίας. Θα γίνεται όμως αυτό έτσι; Ας δούμε: Με την προσήλωση στο Ιουλιανό ημερολόγιο θα υπάρξει αποσύνδεση των εορτών με παραδοσιακές εργασίες, πράγματα που έχουν παγιωθεί στην παράδοση ανά τους αιώνες, όπως π.χ. μετά από 8000 χρόνια, το Πάσχα θα εορτάζεται ημερολογιακά τον Απρίλιο, ενώ πραγματικά θα βρισκόμαστε στο κατακαλόκαιρο, ο Ιούνιος θα πάψει να ονομάζεται θεριστής, γιατί ο θερισμός θα έχει πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο, δεν θα ευλογεί η Εκκλησία τα σύκα τέλος Ιουλίου, αλλά τέλος Απριλίου, ο Ιούλιος θα πάψει να είναι Αλωνάρης, γιατί θα είναι ο Απρίλιος, δεν θα γίνεται ο τρύγος του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), αλλά 3 μήνες νωρίτερα (15 Ιουνίου), δεν θα υπάρχει αγιοδημητριάτικο γαϊδουροκαλόκαιρο το φθινόπωρο, αλλά το καλοκαίρι, τα Εισόδια της Θεοτόκου θα πάψουμε να εορτάζουμε την Παναγία την Μεσοσπορίτισα, γιατί εποχικά θα βρισκόμαστε στο κατακαλόκαιρο, όπου είναι αδύνατη η σπορά, τα Χριστούγεννα θα εορτάζονται με την εαρινή ισημερία κ.ά. Ο πιστός θα ακούει μέσα στην Εκκλησία το: «Ω γλυκύ μου Έαρ…..» και έξω από την Εκκλησία θα γίνεται ο θερισμός ή σε μακρύτερες εποχές θα πέφτουν τα φύλλα και θα φθίνουν οι οπώρες!


Όλο αυτό το ανακάτεμα δείχνει, ότι η προσκόλληση στο Ιουλιανό ημερολόγιο αποτελεί ένα μεγάλο λάθος, το οποίο θα πρέπει άμεσα να διορθωθεί, όπου ακόμη δεν έχει διορθωθεί, γιατί ενώ καταστρατηγεί τις αποφάσεις και την παράδοση της Εκκλησίας, αποτελεί επίσης ευθεία περιφρόνηση προς το νόμο του Θεού, προς το ημερολόγιο του Θεού, ο οποίος έχει καθορίσει τις εποχές του έτους, τις θέσεις των ουρανίων σωμάτων και τις διάφορες εορτές.


Αλλά και με τις άλλες εορτές θα γίνονται παρόμοια, π.χ. με την Πεντηκοστή. Η Πεντηκοστή είναι η δεύτερη από τις τρεις μεγάλες ετήσιες ιεραποδοτικές πανηγύρεις του Ισραήλ (Δτ. 16. 16), που γιορταζόταν την 6η ημέρα του τρίτου μήνα Σιβάν (Μάιος/Ιούνιος), πενήντα μέρες μετά το Πάσχα. Ονομαζόταν και γιορτή των Εβδομάδων, επειδή γιορταζόταν εφτά εβδομάδες μετά την πρώτη των Αζύμων (Έξ. 34. 22), καθώς και γιορτή του Θερισμού των πρωτογεννημάτων, επειδή κλείνει την περίοδο της συγκομιδής των δημητριακών (Έξ. 23. 16). Αρχικά αγροτική γιορτή, συνδέθηκε αργότερα με τα γεγονότα του Σινά και την ανάμνηση της παράδοσης του νόμου από το Θεό στον Ισραήλ. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή πύρινων γλωσσών κατά την πρώτη μετά την Ανάσταση του Χριστού Πεντηκοστή (Πράξ. 2. 1-13) περιγράφεται με ανάλογες προς τη Θεοφάνεια του Σινά (Έξ. 19. 16-19) εικόνες.


Αλλά και σε άλλες εορτές της Εκκλησίας μας έχουμε προσδιορισμούς τους με τη θέση ουρανίων σωμάτων στο στερέωμα. Έτσι: Η Ορθόδοξη Εκκλησία βασισμένη στην φράση του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιωάν. 3. 30) έχει συνδέσει αφ’ ενός μεν τις εορτές της σύλληψης Ιησού Χριστού και γέννησής του (25 Μαρ. και 25 Δεκ. αντίστοιχα), όπου έχουμε αύξηση του φωτός και μείωση του σκότους (μετά την εαρινή ισημερία και το χειμερινό ηλιοστάσιο αντίστοιχα), αφ’ ετέρου δε τις εορτές της σύλληψης Ιωάννου Προδρόμου και γέννησής του (23 Σεπ. και 24 Ιουν. αντίστοιχα, όπου έχουμε αύξηση του σκότους και μείωση του φωτός (μετά την φθινοπωρινή ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο αντίστοιχα).


Υπάρχει όμως σχέση μεταξύ εορτολογίου, εποχών του έτους και δραστηριοτήτων του βίου; Πράγματι υπάρχει: Ας σταχυολογήσουμε μερικές λαϊκές εκφράσεις και δραστηριότητες: αγιασμός υδάτων και έναρξη ταξιδιών ναυτικών (6 Ιαν.), ευλογία ταξιδιών σφουγγαράδικων (25 Μαρ.), «Αη Γιώργης ο Σκορποφαμελάς» για τους κτίστες της Ηπείρου (23 Απρ.), «Αη Γιάννης του λιοστασιού» (24 Ιουν.), «της Αγ. Μαρίνας κάνει ρώγα το σταφύλι» και ευλογούνται τα σύκα, (17 Ιουλ.), «Τ’ Αη Λιά βάζει λάδι η εληά», «τ’ Αη Λιά έτοιμο το σταφύλι», (20 Ιουλ.), «της Αγ. Παρασκευής, τρέξε με το κοφίνι» (26 Ιουλ.), «από Αύγουστο χειμώνα κι’ από Μάρτη καλοκαίρι», «του Σταυρού ο τρύγος», (14 Σεπτ.), ευλογία πρώτου κρασιού του Αγ. Αβέρκιου (22 Οκτ.), «αγιοδημητριάτικο γαϊδουροκαλόκαιρο» (26 Οκτ.), «Παναγιά η μεσοσπορίτισσα» (21 Νοε.), «τ’ Αγ. Αντρέα, αντριεύει το κρύο» (30 Νοε.), «ο Αη Νικόλας παραχώνει» (6 Δεκ.), «η Αννούλα του χιονιά» (9 Δεκ.), «τ’ Άη Σπυρίδωνα παίρνει η μέρα ένα σπυρί» (12 Δεκ.) κ.ά. Με την εμμονή στην –υποτίθεται– θεσπισθείσα ισημερία της 21ης Μαρτίου όλες αυτές οι συνδέσεις και σχέσεις θα σβήσουν, αφού η πραγματική ισημερία θα φθάνει να συμπίπτει με τα Χριστούγεννα και αυτά πλέον θα εορτάζονται το θέρος! Το σταφύλι δεν θα περιμένει πλέον στο κλαδί, για να έρθει του Σταυρού με το παλαιό, για να κοπεί!


Επομένως και σαν κατακλείδα, επακόλουθο θα είναι στις ανωτέρω αναφορές, να πλανάται ένα τεράστιο ερώτημα: Όλες αυτές οι τεράστιες ανωμαλίες προς τι; Επειδή είμαστε «αγροίκοι» ή απλοϊκοί ή δεν καταλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε ή έχουμε τόσο πείσμα, ώστε να διαστρέφουμε την πραγματικότητα; Δεν είναι τουλάχιστον κουφό στις μέρες μας να βλέπουμε την πανσέληνο της 9.4 και εμείς να αρνούμεθα, ότι βλέπουμε πανσέληνο και ότι θα την δούμε στις 14.4, που τότε θα είναι πράγματι στο τελευταίο τέταρτο; Ο Δημιουργός έχει θέσει τα ουράνια σώματα εκεί που ανακαλύπτουμε ότι είναι. Έχουμε το δικαίωμα, για οποιοδήποτε λόγο, να αμφισβητούμε ότι βρίσκονται εκεί που τα βρίσκουμε, αλλά ότι βρίσκονται κάπου αλλού; Αυτό, ποιο δόγμα, κανόνας ή απόφαση της Εκκλησίας μας το επιτρέπει;

20.3.09

Ο.Θ.Ε.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009






















Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ


Δημοσιεύουμε σήμερα το τελευταίο μέρος των στοιχείων περί του Γέροντος Αμβρόσιου Λάζαρη της Ιεράς Μονής Δαδίου - Αμφίκλειας (1912-2006) που κοιμήθηκε πρό διετίας και σε ηλικία 92 χρόνων.
Ο αξιοθαύμαστος γέροντας είχε και το διορατικό χάρισμα που ο Θεός το χαρίζει σε λίγους από τους αγίους Του. Η παιδική απλοϊκότητα αυτού του ανθρώπου αποδεικνύει και την αγιότητά του. Χαρήτε, λοιπόν, και την συνέχεια των εντυπωσιακών περιστατικών του διορατικού του χαρίσματος και ας παρακαλέσουμε τον άγιο Γέροντα που βρίσκεται κοντά στον θρόνο του Θεού, να πρεσβεύη γιά όλους μας να διέλθουμε τον ...Ρουβίκωνα της ζωής μας, αφού περπατήσουμε και εμείς με θάρρος και γενναιότητα πάνω στα ίχνη του Χριστου και των Αγίων Του, γιά να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Αμην.


Το διορατικό του χάρισμα...

Το διορατικό χάρισμα είναι ή δυνατότητα πού δίνει ο Θεός σε ορισμένους ανθρώπους είτε να βλέπουν τον εσωτερικό κόσμο των άλλων, είτε να βλέπουν σε απόσταση αντικείμενα ή γεγονότα, να βλέπουν τι γίνεται πίσω από τον τοίχο, ή πίσω άπ' το βουνό...
Κι΄ αυτό, όχι μόνο επί γης σε οποιαδήποτε απόσταση και στην πιο μακρινή, αλλά και σε άλλον πλανήτη !
Τα περιστατικά πού ακολουθούν φανερώνουν ότι ο Θεός είχε δώσει αυτό το χάρισμα στον Γέροντα Αμβρόσιο.


1) Μια μέρα, ξεκίνησαν για το Μοναστήρι από την Αθήνα δύο γυναίκες. Ή μία γνώριζε τον Γέροντα. Ή άλλη τον επισκεπτόταν για πρώτη φορά Και είχε στο πορτοφόλι τις φωτογραφίες των δύο αγοριών της. Είχε τη μεγάλη επιθυμία να τις ευλογήσει ο Γέροντας. Μόλις μπήκαν στο κελί του, μετά τον χαιρετισμό γύρισε και της είπε, χωρίς άλλη κουβέντα:
- Δώσε μου, να σου σταυρώσω τα κλαδάκια σου ! ( τά παιδάκια σου )...


2) Μια Κυριακή, ο Γέροντας ήταν στο Μοναστήρι και λειτουργούσε. Από το μέρος αυτό έβλεπε τη χειροτονία σε διάκονο ενός πνευματικού του παιδιού στην Κρήτη. Και την ώρα πού τελείωνε ή χειροτονία και φώναξε ο Επίσκοπος «Άξιος!», βγήκε καί ο Γέροντας από το Ιερό, στάθηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη Και είπε δυνατά:
- Άξιος! Άξιος! Άξιος! Οι άνθρωποι στο εκκλησίασμα ξαφνιάστηκαν, δεν ήξεραν τι να υποθέσουν, αλλά εκείνος μετά τους καθησύχασε:
Αυτή την ώρα χειροτονείται ένα δικό μου παιδί και φώναξα κι εγώ, ήταν τα λόγια του.


3) Ένας άνδρας από τη Ρόδο συνήθιζε να γονατίζει από σεβασμό, όταν επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με τον Γέροντα. Αλλά μια μέρα πού τον είχε πάρει τηλέφωνο γιά να ζητήσει ευχή για τον ίδιο και για το παιδί του, τον άκουσε να ρωτά:
- Δεν μου λες, ποιός είναι πίσω σου, στο δεξιό μέρος; Ό άνθρωπος κοίταξε, αλλά δεν είδε κάποιον.
- Κανένας, Γέροντα.
- Κανένας, ε; Δεν είναι ο Κύριος;
Ό άλλος τότε πρόσεξε. Υπήρχε όντως στον τοίχο μία εικόνα του Κυρίου Εσταυρωμένου.
- Ναι, Γέροντα, ψέλλισε.
-Ε, άπ' Αυτόν να ζητάς την ευχή και την προστασία, και σ' Αυτόν να γονατίζεις και να προσεύχεσαι, του απάντησε από το Δαδί εκείνος, χωρίς ποτέ του νά έχει ιδεί πως είναι διαμορφωμένο το εσωτερικό του σπιτιού του.


4) Κάποτε επισκέφτηκε το Μοναστήρι μια συντροφιά από τη Χαλκίδα. Μεταξύ αυτών ήταν και μία γυναίκα, ή οποία πολύ ευλαβείτο τον Γέροντα. Κάποια στιγμή μπήκαν στο κελί του, περιγελώντας και αμφισβητώντας τον, ο άνδρας της κι ένας φίλος του. Ή γυναίκα περίμενε άπ' έξω με μεγάλη ανυπομονησία. Όπως μπήκαν, έτσι και βγήκαν. Γελούσαν και ειρωνεύονταν...
Αυτή απόρησε και μπήκε μέσα, να δεί τί είχε συμβεί. Ό Γέροντας τής είπε:
- Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Ήρθαν χωρίς διάθεση. Κούτσουρα ήρθαν και κούτσουρα έφυγαν...


5) Μια μέρα τον επισκέφθηκαν τέσσερις νέοι, τρεις Έλληνες Και ένας κατά το ήμισυ Έλληνας Και κατά το άλλο ήμισυ Γάλλος. Μπήκε πρώτος στο κελί του ο ένας Έλληνας, στον όποιο ο Γέροντας είχε μεγάλη αγάπη.
- Γέροντα, ευλογείτε. Έχω έλθει με κάποιους φίλους μου. Να περάσουν;
- Όχι, να φέρεις τον Στέφανο πρώτα.
-Ποιόν Στέφανο; είπε ο άνθρωπος απορώντας και βγήκε να βεβαιωθεί. Επέστρεψε σε λίγο.
Δεν υπάρχει Στέφανος, Γέροντα.
Βρε, φέρε τον Στέφανο μέσα, έκανε χαμογελώντας ο παππούς...
Και μπήκε τελικά ο Έτιέν (έτσι λέγεται ο Στέφανος στα Γαλλικά), έμεινε για ώρα μόνος του με τον Γέροντα και βγήκε έπειτα κλαίγοντας.
- Μου ανέλυσε όλη μου τη ζωή, από τότε πού γεννήθηκα μέχρι τώρα, πρόλαβε να πει ο άνθρωπος κι απομακρύνθηκε να μείνει μόνος με τις αποκαλύψεις πού του είχαν γίνει...


6) Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ' ένα μικρό χωριό της Αιτωλοα¬καρνανίας Και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως με μια μοναδική αξιοπρέπεια. Ήταν η κυρα-Βασιλική.
Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με τη σορό της ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα και κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο. Ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα πού είχε περάσει, όταν ξάφνου ευωδίασε ο τόπος. Ακόμη καί χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, δεν θα μύριζαν τόσο. Παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Δεν είχαν εξήγηση.
Ανάμεσα σ' εκείνους πού τη συνόδευαν ήταν κι ένα πνευματικό παιδί του Γέροντα Αμβρόσιου, πού λίγες μέρες μετά πήγε και του ανέφερε το γεγονός. Του είπε μόνο πώς μια γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος. Εκείνος στην αρχή έμεινε σιωπηλός. Έπειτα μπήκε στο δωμάτιο του, έμεινε για λίγο και επέστρεψε.
- Αυτή αγίασε, απάντησε. Και ξέρεις τον λόγο; Γιατί ποτέ στη ζωή της δεν παραπονέθηκε. Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός, για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει τη Δευτέρα Παρουσία Του. Κατάλαβες;


7) Ένας γιατρός, μετά από κάποια επίσκεψη του στο Μοναστήρι, όπου είχε ακούσει τον Γέροντα να του λέει πολλά για τη ζωή του, αναρωτιόταν αν αυτά ήταν αληθινά, ή τού τα έλεγε για ευχές... Βγήκε έξω ζαλισμένος. Συνάντησε μια μοναχή και της εξέφρασε ψιθυριστά την αμφιβολία του:
- Αδελφή, ο Γέροντας τα λέει αυτά προφητικά, ή τα λέει για να τα πει;
- Μα, τι είναι αυτά πού ακούω; αναπήδησε ξαφνιασμένη ή μοναχή.
- Συγγνώμη, αλλά καμιά φορά μπαίνει μέσα μας ή αμφιβολία, είπε αυτός και επέστρεψε σε λίγο να πάρει την ευχή του πριν φύγει.
- Γεια σου, Γέροντα, ήρθα να σε χαιρετίσω και να φύγω.
- Ποιος είσαι εσύ; τον άκουσε τότε να του λέει.
- Τι ποιός είμαι, Γέροντα; Ό γιατρός είμαι, πού μιλάγαμε πριν από λίγο, είπε ο άνθρωπος και σκέφτηκε πώς ο παππούς είναι κουρασμένος, ή πώς άρχισε να «πέφτει» Και δεν θυμάται.
- Και τι ήρθες να κάνεις εδώ; επέμενε ο Γέροντας.
- Να πάρω την ευχή σου.
-Όμως γιατί ήρθες σ' ένα Γέροντα πού τα λέει στην τύχη; είπε κοιτάζοντάς τον κατευθείαν στα μάτια. Να ξέρεις όμως πώς όσα λέω δεν είναι δικά μου αλλά Αυτός μού τα λέει. (Και του έδειξε την εικόνα του Κυρίου.) Δεν τα λέω εγώ.


8) Ό Γέροντας αγαπούσε πολύ τα παιδιά Και λυπόταν, εάν κάποιο πονούσε, ή υπήρχε περίπτωση να χαθεί...
Έτσι, όταν τον επισκέφθηκε κάποτε μια οικογένεια, γύρισε στον 12χρονο γιό και του είπε:
- Καλός είσαι. Πας στην εκκλησία;
- Πάω.
- Εξομολογείσαι;
- Εξομολογούμαι.
- Ά, καλά. 'Αλλά στα μπαράκια μην ξαναπάς.
--Μά δέν πάει, είπε ο πατέρας.
--Πώς δεν πάει; επέμενε ο Γέροντας. Έχει πάει δύο φορές κι ετοιμάζεται νά ξαναπάει. Κι όπως στράφηκε προς το παιδί, εκείνο τότε είπε με συστολή:
-Έ... Γέροντα, με πήγαν, εγώ δεν...
- Όποτε άρχισε αυτός να τους νουθετεί και να λέει για τα νυχτερινά κέντρα, πώς είναι ο τόπος ταφής των νέων...
«Εκεί ο διάβολος είναι ακράτητος και σκορπά τόν θάνατο», τόνισε χαρακτηριστικά...


9) Κάποια γυναίκα στο Ηράκλειο της Κρήτης εξομολογείτο στον Πνευματικό της και συχνά του εξέφραζε μια μεγάλη επιθυμία:
- Πώς θα γίνει, πάτερ, ν' αγαπήσω τον πλησίον μου, όπως τον εαυτό μου; Αυτό είναι δύσκολο πράγμα. Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω.
Και εκείνος τη συμβούλευε σχετικά για τον τρόπο πού έπρεπε ν' ακολουθήσει, ώστε να φτάσει σ' αυτό το σημείο.
Αλλά μια φορά, πού είχε πάει με τον άντρα της και τον αδελφό της στο Δαδί, αφού είδαν τον Γέροντα, μίλησαν αρκετά και ήρθε η ώρα να φύγουν, τον άκουσε να την αποχαιρετά, σχεδόν στο αυτί, με τα έξης λόγια:
- Άντε, και σου εύχομαι ο Θεός να σε βοηθήσει ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου...


10) Ένα πούλμαν με εκδρομείς κατευθυνόταν προς τις κατασκηνώσεις του Παρνασσού.
Περνώντας από τη Μονή Δαδιού, έκαναν μια σύντομη στάση και εκεί συνάντησαν τον Γέροντα.
Αφού προσκύνησαν την Παναγία, τον πλησίασαν κι εκείνος τους μίλησε.
Επέμενε πολύ στη μετάνοια, στην εξομολόγηση, και στη θεία Κοινωνία.
Κάποιος όμως άπ' τους επισκέπτες άρχισε να βρίζει τους ιερείς Και να λέει μεταξύ άλλων:
- Εσείς οι παπάδες πρέπει να εξομολογείστε και να μετανοείτε, πού κάνετε τόσα...
Αλλά τότε ο Γέροντας γύρισε προς το μέρος του, χτύπησε τη μαγκούρα που κρατούσε στο έδαφος, και του είπε έντονα:
- Εσύ τολμάς να μιλάς έτσι για τους παπάδες, πού πέθανε ο αδελφός σου και αδίκησες την οικογένεια του;
Ό άνθρωπος ταράχτηκε, κοκκίνισε, δεν άνοιξε πάλι το στόμα του και βγαίνοντας άπ' το Μοναστήρι πήγε στην πηγή με το κρύο νερό πού τρέχει και δροσίζει τους περαστικούς, για να βρέξει το πρόσωπο του και να συνέλθει...
Στο μεταξύ, ο Γέροντας πλησίασε κάποιον άλλον επισκέπτη, τον αγκάλιασε και του είπε:
-Εσύ είσαι καλός άνθρωπος. Έλα όμως να σου πω κάτι, να το διορθώσεις. Και τον πήρε παράμερα και τον συμβούλεψε...


11) Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ' ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να προσκυνήσουν.
Στο αρχονταρίκι πού κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της Μονής.
Την ώρα πού έπιναν τον καφέ έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:
-Τους βλέπεις όλους; Μόνο αυτός σώθηκε...


12) Ένας άνδρας έκανε στη γυναίκα του για κάποια περίοδο μια ιδιαίτερη γκριμάτσα, κοροϊδευτική, πού πολλές φορές μετά το ξεχνούσε. Φθάνοντας μια μέρα στο Μοναστήρι, πήγε μπροστά του ο Γέροντας και άρχισε συνέχεια να του κάνει την ίδια γκριμάτσα, την οποία έκανε αυτός στη γυναίκα του.
- Σου αρέσει; τον ρώτησε μετά γελώντας.


13) Το 1990, στη διάρκεια μιας Θείας Λειτουργίας ζήτησε από ένα πνευματικό του παιδί πού τον είχε επισκεφθεί στο Μοναστήρι να διαβάσει κατά την ώρα της Προθέσεως τα ονόματα των ανθρώπων, τους οποίους ο συγκεκριμένος νέος (μετέπειτα κληρικός) είχε φέρει να διαβαστούν και ευλογηθούν καί τους γνώριζε προσωπικά. Άρχισε, λοιπόν, αυτός να τα διαβάζει...
Μόλις όμως έφτασε σε μια οικογένεια πού είχε 4 παιδιά και περνούσε δυσκολίες, ο Γέροντας, χωρίς κανείς να τον έχει πληροφορήσει σχετικά, είπε ξαφνικά:
- Τώρα εδώ σταματάμε. Αυτός ο πατέρας και αυτή ή μάνα έχουν μεγάλη ανάγκη. Πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή. 'Ά, μεγάλη ανάγκη εδώ!


14) Μια φορά, ένας νέος επιστήμονας έδωσε χρήματα από τον μισθό του, πού μόλις είχε πάρει, σε κάποιον ο όποιος είχε ανάγκη. Δεν είπε πουθενά το παραμικρό για την ενέργεια του και ξεκίνησε για το Μοναστήρι. Εκεί ο Γέροντας, μόλις τον είδε, του είπε:
- Αυτά πού έδωσες, ή Παναγία θα στα δώσει πίσω. Ή Παναγία χαίρεται και ότι δίνεις θα στο επιστρέφει. Αυτό να ξέρεις στη ζωή σου.
Και πράγματι, το ίδιο ακριβώς ποσόν πού είχε προσφέρει ο άνθρωπος το έλαβε πίσω μετά από δύο μέρες μ' έναν εντελώς αναπάντεχο τρόπο από ένα «τυχαίο» κέρδος...


15) Όταν νοσηλευόταν στον «Ευαγγελισμό», ένα πρωί ή νοσηλεύτρια του έφερε τα φάρμακα του. Όμως εκείνος έβρισκε αφορμή Και καθυστερούσε να τα πάρει. Δεν έδειχνε απροθυμία, αλλά με γλυκό τρόπο το απέφευγε.
Αφού πέρασε μισή ώρα περίπου, έφθασε ή ίδια νοσηλεύτρια σε κατάσταση πανικού Και ρώτησε το πνευματικό του παιδί, το όποιο βοηθούσε τον Γέροντα, αν πήρε τα χάπια του. Όταν πήρε αρνητική απάντηση, είπε ανακουφισμένη:
- Ευτυχώς, γιατί ήταν άλλου ασθενούς. Έκανα λάθος και αυτά πού του είχα φέρει ήταν βαριά φάρμακα. Τους έδωσε τα δικά του, και αυτή τη φορά ο Γέροντας τα πήρε αμέσως, χωρίς να φέρει εμπόδιο...


16) Κάποια φορά, εξηγούσε σε μια συντροφιά το σημείο στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, όπου αναφέρει ότι «είναι αδύνατον, μέσα στον διεφθαρμένο και πονηρό αυτό κόσμο, να μην έρθουν τα σκάνδαλα και οι πειρασμοί». Με το πού το άκουσε αυτό ένα πνευματικό του παιδί, τού γεννήθηκε στο μυαλό ή απορία «γιατί είναι ανάγκη να έρθουν τα σκάνδαλα;». Και μάλιστα τόσο έντονα το σκεφτόταν, ώστε έπαψε να παρακολουθεί την εξήγηση του Ευαγγελίου. Άλλα τότε ο Γέροντας σταμάτησε ξαφνικά τον λόγο, γύρισε προς το μέρος του και του είπε με έμφαση, αφού είχε διαβάσει τη σκέψη του:
- Είναι ανάγκη να έρθουν τα σκάνδαλα γι' αυτούς καί γι΄ αυτούς τούς λόγους...
Τους οποίους λόγους εξήγησε, λύνοντας έτσι την απορία του, Και μετά συνέχισε την ερμηνεία του Ευαγγελίου.


17) Στο ίδιο Μοναστήρι, λίγο νωρίτερα είχαν συναντήσει την ώρα πού πήγαν να μπουν έναν άντρα γύρω στα 65 με 70, ο οποίος με το πού τον είδε του είπε:
- Την ευχή σου, Γέροντα.
- Εσύ τι κάνεις, τι είσαι εσύ εδώ; γύρισε αμέσως και τον ρώτησε.
- Εγώ βοηθάω το Μοναστήρι και μένω εδώ, αλλά δεν είμαι μοναχός.
- Όχι, να γίνεις μοναχός. Να βάλεις το ράσο, για να σωθείς.
- Γέροντα, εγώ τι να σωθώ; Εντάξει είμαι εδώ πέρα, βοηθάω τουςΠατέρες κ.λπ.
- Ακούς τι σου λέω; Να βάλεις το ράσο σου, να μπεις στο Μοναστήρι, για να σωθείς.
-Έ, τι να βάλω εγώ σε τέτοια ηλικία; επέμενε ο άλλος.
Όποτε τον πλησίασε και του είπε κάνοντας μιά χαρακτηριστική κίνηση με την παλάμη του, καί βάζοντάς την στον λαιμό του:
- Δεν μου λες, πόσους έσφαξες στην Κατοχή;
Ό άλλος κοκάλωσε. Άρχισε ν' αλλάζει χρώματα. Έσκυψε το κεφάλι και ίσα πού μπόρεσε ν' αρθρώσει:
- Καλά, Γέροντα, ευλόγησαν.
Μετά πήγε πίσω από τον ιερέα πού συνόδευε τον Γέροντα και κάποια στιγμή τον ρώτησε με αγωνία:
- Ποιός είναι αυτός;
- Άστο τώρα. Κάνε ό,τι σου είπε και άστο. Μη μιλάς καθόλου, του είπε εκείνος.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009






Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ συνέχεια Δ΄

Συνεχίζουμε, κατά την υπόσχεσί μας, την δημοσιοποίησι των Θαυμαστών Γεγονότων, από το βίο του Γέροντα Αμβροσίου γιά να γευθήτε την πνευματική χαρά που προσφέρουν οι άγιοι του Θεού άνθρωποι, στους καλοπροαιρέτους και ταπεινούς τη καρδία πιστούς ανθρώπους. Αύριο θα κλείσουμε με το ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑ.


Θαυμαστά γεγονότα...

1) Κάποια φορά, ένας νέος Ιερέας πού πολύ ευλαβείτο τον Γέροντα Αμβρόσιο, όπως και τη Γερόντισσα Παρθενία, τον πήρε και επισκέφθηκαν το Μοναστήρι του Όσιου Λουκά στο Στείριο Βοιωτίας. Αφού ευχαριστήθηκαν στο προσκύνημα, ξεκίνησαν χαρούμενοι να επιστρέψουν στο Μοναστήρι του Δαδιού, ανεβαίνοντας πάλι στο βουνό ψηλά, με την προοπτική να κατεβούν στη Δαύλεια.
Στα ενδιάμεσα της διαδρομής, τούς σταμάτησε ένας γέροντας πολύ καλά ντυμένος και σεβάσμιος:
--Με συγχωρείτε πάρα πολύ, μπορείτε να με πάρετε ως τη Δαύλεια; τους ρώτησε, --Γέροντα, τί λέτε, να τον πάρω; ρώτησε σιγά ό ιερέας τον Γέροντα.--Μα, βέβαια, συμφώνησε αυτός.
Μπήκε μέσα ό άνθρωπος, κάθισε σεμνά στο πίσω κάθισμα και ξεκίνησαν. Στο μισό περίπου της διαδρομής, πριν φτάσουν μέχρι κάτω, ρώτησε ό Γέροντας τον ξένο:
--Δεν μου λες, γεροντάκι, έχεις ανέβει ποτέ εσύ στα βουνά εδώ πάνω;
--Πώς, βεβαίως, τα έχω επισκεφθεί, του απάντησε ό άλλος.
Όταν έφτασαν στο σημείο πού τους ζήτησε, ό ξένος άνοιξε την πόρτα, γύρισε και τους είπε:
--Να είναι ευλογημένη ή ώρα του ταξιδιού σας! Κι έφυγε.
Λίγο πιο κάτω, στράφηκε παραξενεμένος ό νέος ιερέας και είπε:
--Γέροντα, να σε ρωτήσω κάτι; Αλλά εκείνος τον κοιτούσε.

--Δεν κατάλαβες τίποτα;
--Τί να καταλάβω, Γέροντα; Το μόνο πού μπορώ να σου πω είναι ότι ή μάνα μου, όταν έφευγα από το νησί για να σπουδάσω, πέταγε νερό στην έξοδο μου και έλεγε: «Καλό ταξίδι! Ή Παναγιά μαζί σου!» και άλλες ευχές. Άλλα αυτή τη ρήση, «Ευλογημένη ή ώρα του ταξιδιού σας», μόνο από πνευματικό μπορείς να την ακούσεις. Δεν το έχω ξανακούσει, και αυτό με παραξένεψε.
--Ά, βρε, δεν εννοούσε μόνο το ταξίδι πού θα πάμε, αλλά όλη τη διαδρομή, όλη μέρα, όλο το ταξίδι θα είναι ευλογημένο, όπου και να πάμε.

--Γέροντα, ναι, αλλά ποιός μπορεί να δώσει μια τέτοια ευχή; και μη μου πεις τί υποψιάζομαι...
--Ναι, παιδί μου, ό Άγιος Λουκάς είναι, πού πήρε τη μορφή αυτή, για να μην τρομάξεις. Ευχαριστήθηκε με την επίσκεψη μας και ήρθε να μας το δείξει εδώ.

Αλλά όταν έφτασαν στο Μοναστήρι, τον Ιερέα τον περίμενε μία ακόμη έκπληξη. Μόλις τον είδε ή Γερόντισσα Παρθενία, τον ρώτησε μ' εκείνη την παράξενη φωνή πού απέκτησε μετά την ασθένεια της:
--Τί έπαθες, μωρέ; Είδες τίποτα; Μήπως είδες τον Άγιο Λουκά και σε συνόδευσε;


2) Κάποτε η πόρτα στο κελάρι του Μοναστηρίου δεν άνοιγε. Το μεγάλο κλειδί δεν γύριζε στην κλειδαριά, κι έτσι οι μοναχές δεν μπορούσαν να μπούν μέσα για ένα απόγευμα. Την άλλη μέρα το πρωί, ένα πνευματικό παιδί τού Γέροντα ξαναπροσπάθησε, αλλά πάλι δίχως αποτέλεσμα. Οπότε πήρε το κλειδί, ανέβηκε στο κελί του και ζήτησε να το σταυρώσει. Εκείνος το πήρε στα χέρια του με φυσικότητα, προσευχήθηκε για λίγο σιωπηλά, το σταύρωσε και το έδωσε πίσω.

-- Πήγαινε ν' ανοίξεις! είπε με βεβαιότητα. Ό άνθρωπος έβαλε μετάνοια εκ νέου και κατέβηκε. Με το πού γύρισε το κλειδί, ή κλειδαριά άνοιξε αμέσως. Ωστόσο, όταν λίγο μετά την άλλαξαν και έβαλαν καινούρια, διαπίστωσαν πώς όλα ήταν σπασμένα μέσα της και λογικά δεν μπορούσε να λειτουργεί...

3) Ό Γέροντας είχε ακόμα το χάρισμα να βρίσκει νερό στο έδαφος, και μάλιστα να γνωρίζει το βάθος στο όποιο είναι και την ποιότητα του! Έκανε έναν μορφασμό με τα χείλη και τη γλώσσα σαν να το γευόταν και σου έλεγε τη γεύση του!

Είχε πει, πώς τού είχε μεταδώσει αυτή την ικανότητα ο Γέροντας Πορφύριος ακουμπώντας τον στον ώμο. Κι αυτό το πετύχαινε, είτε περπατώντας σ' ένα συγκεκριμένο μέρος και απλώνοντας προς το έδαφος το χέρι του, πού έτρεμε ολόκληρο ανεξέλεγκτα και με μεγάλη δύναμη λες και είχε εξαρθρωθεί, είτε τοποθετώντας την παλάμη του πάνω σ' ένα χάρτη, ή και σ' ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα.

Επίσης, μπορούσε να βρίσκει σε ποιο μέρος είχε πολλά ψάρια. Έτσι, όταν μερικοί από τη Θεσσαλονίκη τού πήγαν κάποτε ένα χάρτη, πέρασε από πάνω το χέρι του και στα σημεία οπού τρεμόπαιζε τούς αποκάλυψε ότι ήταν ψαρότοποι !

Οι άνθρωποι διαπίστωσαν αργότερα ότι όλες οι περιοχές πού έδειξε ήταν γεμάτες, αλλά και προστατευόμενες από την Ελληνική πολιτεία, οπότε απαγορεύεται το ψάρεμα. Τους φανέρωσε όχι μόνο για την περιοχή της Θεσσαλονίκης, αλλά και για όλα τα νησιά του Αιγαίου!

Ακόμη, είχε και το χάρισμα να βρίσκει τις ασθένειες κάποιου, όταν ήταν δίπλα του, αφού μόλις περνούσε ψηλά από το σώμα του ανθρώπου σαν μαγνητική τομογραφία το χέρι του, αυτό σταματούσε εκεί πού ο άλλος έπασχε, ενώ συγχρόνως παλλόταν ανάλογα με την ασθένεια και τη σοβαρότητα της, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση.

4) Ένα πνευματικό του παιδί από την Αμφίκλεια, θέλησε κάποτε ν' αλλάξει το αυτοκίνητο πού είχε, ένα Nissan παλαιάς τεχνολογίας, και να πάρει ένα καινούριο…

Πλησίαζαν Χριστούγεννα και αποφάσισε να πάει στη Λαμία μαζί με την οικογένεια του, να κάνουν και τα ψώνια τους. Σκέφτηκε όμως πρώτα ν' ανεβεί στο Μοναστήρι, να πάρει την ευχή του Γέροντα, και μετά να κάνουν το ταξίδι ( 65 χιλιόμετρα είναι το Δαδί από τη Λαμία). Τότε άκουσε τον Γέροντα να του λέει:
-- Τι να σε κάνω; Πρέπει να θυμάσαι αυτή τη μέρα…
Ό άνθρωπος δεν κατάλαβε. Έβαλε την οικογένεια του στο αυτοκίνητο, πήγαν στη Λαμία, παράγγειλαν το καινούριο όχημα, ψώνισαν και επέστρεψαν. Άλλα τότε, όταν προσπάθησε να παρκάρει στη συνηθισμένη του θέση στο σπίτι, διαπίστωσε έκπληκτος πώς ο ιμάντας του αυτοκινήτου ήταν κομμένος και πεταμένος στο έδαφος.

Δηλαδή, είχε κάνει τη διαδρομή των 65 χιλιομέτρων χωρίς αυτόν. Τούτος, ο εξωτερικός ιμάντας (κίνησης δυναμό και αντλίας νερού) εάν κοπεί, τότε δεν γυρίζει ούτε ή αντλία ούτε το δυναμό, με αποτέλεσμα να σηκώνει θερμοκρασία, αφού δεν γυρίζει ή αντλία νερού, και να μην έχει ενέργεια ή μπαταρία. Όποτε πήγε σ' ένα γνωστό του μηχανικό αυτοκινήτων και ανέφερε το γεγονός. Ό μηχανικός τού μίλησε «συνωμοτικά»:
--Μην το πεις σε άλλους αυτό, γιατί θα σε κοροϊδέψουν. Αυτό δεν γίνεται ούτε με θαύμα.
Παρ' όλα αυτά, εκείνος ρώτησε ακόμη δύο ειδικούς στα αυτοκίνητα. Και εκείνοι, όταν άκουσαν το περιστατικό, δεν το πίστεψαν. Αυτός όμως, και ή οικογένεια του πού έζησε το θαυμαστό περιστατικό γνώριζαν την αλήθεια...

5) Τον χειμώνα του 1996 επισκέφθηκαν τον Γέροντα στην Αθήνα μια μητέρα με την 3χρονη κόρη της. Ό παππούς πήρε το κορίτσι στην αγκαλιά του και άρχισε να του λέει αργά και καθαρά το «Θεοτόκε Παρθένε».

Μόλις τελείωσε, ζήτησε να το πουν μαζί. Το παιδί, κοιτώντας τον στα μάτια, άρχισε να το επαναλαμβάνει μετά από κάθε φράση του. Όταν τελείωσαν, της ζήτησε να το πει μόνη της. Και ή μικρή, πού καλά-καλά δεν μιλούσε, το απήγγειλε όλο δυνατά και καθαρά χωρίς διακοπή.



6) Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων, πού βεβαιώνουν ότι ο Γέροντας μπορούσε να παρίσταται σωματικά σε δύο μέρη συγχρόνως, ή ότι μπορούσε να μετακινείται στον χώρο δίχως να επηρεάζεται από τα καιρικά φαινόμενα, όπως να πηγαίνει από ένα μέρος σε άλλο με βροχή και απροστάτευτος, αλλά να φθάνει στον προορισμό του εντελώς στεγνός.
Στο μετόχι της Αθήνας ήταν μια μέρα ο Γέροντας, ή Γερόντισσα Παρθενία, ή αδελφή Γαλήνη ( νυν Γερόντισσα ), και άλλοι τέσσερις λαϊκοί, τρεις γυναίκες και ένας άνδρας.

Οι οικοδεσπότες, που ήταν πάντοτε πολύ φιλόξενοι, προσκάλεσαν επιμόνως τους επισκέπτες να φάνε. Είχαν λίγο κοτόπουλο και χόρτα, τα όποια όμως δεν έφταναν παρά για δύο, το πολύ τρία άτομα. Έστρωσαν το τραπέζι.
-- Ευλόγησον, Γέροντα, είπε ή Γερόντισσα Παρθενία.
Εκείνος ευλόγησε κι έπειτα ή μοναχή μοίρασε το φαγητό. Ήταν πεντανόστιμο. Όλοι έφαγαν και όλοι χόρτασαν.

Ένα παρόμοιο με το προηγούμενο συμβάν έγινε πιο παλιά, γύρω στο1970-71. Ήταν Πάσχα και στο Μοναστήρι υπήρχε πολύς κόσμος. Για φαγητό είχαν μόνο ένα αρνί και πατάτες. Αλλά οι υπηρέτες της Μονής και των ανθρώπων δεν ανησυχούσαν. Ό Γέροντας Αμβρόσιος ευλόγησε την τράπεζα, έτσι το φαγητό έφτασε για όλους και περίσσεψε.

7) Όταν τον Οκτώβριο του 1999 είχαν φέρει την εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης, μία γυναίκα προσπάθησε δύο φορές να πάει να την προσκυνήσει, όμως στάθηκε αδύνατον. Ό κόσμος ήταν πολύς και θα χρειαζόταν ώρες να το καταφέρει. Λόγω σωματικής αδυναμίας, δεν το μπόρεσε. Τηλεφώνησε στον Γέροντα και εκείνος την προέτρεψε να μη χάσει την ευκαιρία:
-- Να ξαναπάς, παιδί μου. Να, μία ώρα θα χρειαστείς να περιμένεις στη σειρά. Να πας τώρα. Είναι μεγάλη ευλογία.
Εκείνη, από υπακοή, το ξαναπροσπάθησε. Διαπίστωσε πώς ο κόσμος ήταν εξίσου πολύς, σχηματίζοντας ουρά χιλιομέτρων. Και πήγε, και περίμενε, και σε μία ώρα ακριβώς βρισκόταν μπροστά στην Εικόνα, αλλά και στο Τίμιο Ξύλο πού είχε βγει απ' την Ί. Μ. Βατοπεδίου. Προσκύνησε με μεγάλη ευλάβεια, όμως δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πώς έγινε και ο χρόνος μειώθηκε τόσο μπροστά στη μεγάλη επιθυμία της.

8) Μια Κυριακή του Θωμά (πιθανόν το 1998), με έκπληξη ή αδελφή Νεκταρία διαπίστωσε πώς το ακάνθινο στεφάνι πού είχαν τοποθετήσει στο κεφάλι του Κυρίου είχε ανθίσει. Ήταν ξεραμένο και το είχαν ήδη χρησιμοποιήσει τις δύο προηγούμενες χρονιές. Τώρα είχε βγάλει μικρά κόκκινα και πράσινα ανθάκια. Πήγε στη Γερόντισσα Παρθενία.
-- Γερόντισσα, επάνω στον Εσταυρωμένο υπάρχουν λουλουδάκια, την πληροφόρησε.
Το είδε και ο Γέροντας. Όμως, επειδή δεν του άρεσε η κοσμοσυρροή στο Μοναστήρι και ή προσέγγιση του Θείου μόνο από τα θαυμαστά και τα υπερφυσικά, είπε στις αδελφές:
-- Δείτε το, πιστέψτε το, είναι θαύμα, αλλά μην το πείτε. Δεν θέλω να έρχονται στο Μοναστήρι γι' αυτό. Να το κρατήσουμε για εμάς. Το στεφάνι έμεινε ανθισμένο για 20 μέρες περίπου.

9) Μια φορά, ο Γέροντας βρισκόταν με άλλους σ' ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο και πήγαιναν προς την περιοχή του Διονύσου. Ανέβαιναν για προσκύνημα σε κάποιο Μοναστήρι, όταν σε μια στροφή κατέβαινε με Ιλιγγιώδη ταχύτητα από την αντίθετη πλευρά ένα αυτοκίνητο, το όποιο κατευθυνόταν επάνω τους.

Ό Γέροντας μόλις πού πρόλαβε να πει «Πανάγια, βοήθα μας!» και κάτι σαν τεράστιο χέρι τους σήκωσε όλους μαζί με το αυτοκίνητο και τους έβαλε πάλι στην άσφαλτο, σώζοντας τους από βέβαιο τρακάρισμα, από το όποιο κανείς δεν ξέρει ποιός θα ζούσε και πώς.



10) Τον Μάιο του 2005 ένα ζευγάρι πού πολύ αγαπούσε τον Γέροντα πήγαιναν προς το Μοναστήρι. Ή γυναίκα του έφερνε από τα Ιεροσόλυμα ένα σταυρό, τον όποιο της είχαν δώσει Άγιοταφίτες. Ό σύζυγος της όμως οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα και στην Εθνική Οδό, στο Ύψος της Θήβας, κινδύνεψαν σοβαρότατα.

Το αυτοκίνητο τους βρισκόταν ανάμεσα σε δύο νταλίκες, όταν ο άνδρας ήταν έτοιμος να προσπεράσει. Άλλα εκείνη την ώρα ανασηκώθηκε το καπό, ακούστηκε ένας θόρυβος σαν έκρηξη, ράγισε το παρμπρίζ και βούλιαξε ο ουρανός του αυτοκινήτου.

Ξαφνικά, δεν έβλεπε μπροστά του σχεδόν τίποτα. Ή γυναίκα κραύγασε «Παναγία μου!» και, χωρίς να το καταλάβουν, βρέθηκαν δεξιά. Πίσω τους ακριβώς είδαν ένα όχημα Οδικής Βοήθειας, λες και τους περίμενε. Στην καφετέρια πού ήταν κοντά, οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησαν τούς είπαν πώς «είχαν άγιο».
Τηλεφώνησαν στο Μοναστήρι, για να πουν το γεγονός και να μην τους περιμένουν γρήγορα. Άκουσαν τότε τη μοναχή να τους λέει:
-- Ά, γι' αυτό ο Γέροντας ήταν ανήσυχος και έλεγε: «Τρέξε, Κύριε!Τρέξε, Κύριε!».
Όταν έφτιαξαν το αμάξι, πήγαν στο Μοναστήρι και διηγήθηκαν με λεπτομέρειες όσα πέρασαν. Ό Γέροντας είπε:
-- Πρόσεξε Τι θα σου πω. Όταν ξεκινάς να πηγαίνεις κάπου, θα σταυρώνεις το τιμόνι 3 φορές και θα λες: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Δεν θα παθαίνετε τίποτα. Άκου τώρα τι έγινε.

Την ώρα πού συνέβη αυτό, εγώ το είδα. Και είδα την Υπεραγία Θεοτόκο να φεύγει απ' το Μοναστήρι, να πιάνει το τιμόνι και αυτός να σκάει. Δεν την είδες εσύ την Υπεραγία Θεοτόκο;



11) Ζούσε ακόμη ή Γερόντισσα Παρθενία, όταν ρώτησε κάποιος τον Γέροντα σχετικά με τον φοβερό πόνο πού είχε στο μάτι:
-- Γέροντα, Τι να κάνουμε με το μάτι σου;
-- Παιδί μου, του απάντησε εκείνος, ξέχασε το. Δεν θα φύγει αυτός ο πόνος και οι γιατροί δεν πρόκειται να βρουν ποτέ Τι έχω.
-- Γιατί, παππούλη;
-- Γιατί παρακάλεσα εγώ τον Κύριο να μου δώσει αυτόν τον πόνο.Του είπα: «Κύριε, εσύ τόσα έκανες για μένα. Δώσε μου έναν πόνο ανυπόφορο, να υποφέρω κι εγώ για Σένα, για χάρη Σου».

Και μου είπε ο Κύριος: «θα τον αντέξεις αυτόν τον πόνο πού θα σου δώσω;».

Του είπα: «Εάν με βοηθήσεις, για την αγάπη Σου θα τον αντέξω». Και από εκείνη τη στιγμή μου ήρθε ο πόνος αυτός..

12) Λίγο μετά την κοίμηση του αγαπημένου φίλου του, του μακαριστού Επισκόπου Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου, μία γυναίκα πού τους αγαπούσε πολύ και τους ευλαβείτο, ανέβηκε στη Μονή Δαδιού. Ήταν έγκυος στον 5ο μήνα και ήθελε τη συμβουλή του σχετικά με μια θεραπεία πού της είχε συστήσει ο γιατρός. Ό Γέροντας ήταν άρρωστος και κλινήρης. Της είπε:

-- Εγώ θα φύγω για το νοσοκομείο σήμερα. Εσύ θα μείνεις έως το βράδυ, για να διαβάσεις.
-- Καλά, Γέροντα, απάντησε αυτή, χωρίς να καταλαβαίνει,
Και κατέβηκε στην κουζίνα, για ν' ασχοληθεί με κάτι. Πέρασε αρκετή ώρα. Ξαφνικά, τον αισθάνθηκε ολοζώντανο δίπλα της να της λέει:
- Ανέβα επάνω, να με χαιρετίσεις. Φεύγω.
Ή γυναίκα δεν έδωσε σημασία, γιατί νόμισε ότι είναι πειρασμικό, και συνέχισε να καθαρίζει χόρτα. Όμως σε λίγο τον άκουσε ξανά:
- Παιδί μου, δεν ακούς; Ανέβα να με χαιρετίσεις.
Εκείνη έκανε πάλι να μη δώσει σημασία, όμως την τρίτη φορά ή φωνή του στ' αυτιά της ήταν επιτακτική:

- Ανέβα επάνω τώρα!
Τότε έσπευσε να τον συναντήσει. Είχε έρθει το ασθενοφόρο, τον είχαν βάλει στο φορείο και μόλις τον έβγαζαν από το κελί. Καθώς την είδε, την τράβηξε από το χέρι και τη ρώτησε:
-- Τι θέλεις;

- Τίποτα, Γέροντα.

- Τι θέλεις; επανέλαβε γνωρίζοντας τον λόγο πού ήθελε πολύ να τον δει. Τα πνευματικά του παιδιά τα πρόσεχε και τα φρόντιζε, αλλά ήθελε και να τού λένε το αίτημά τους...
- Ξέρεις, μου είπε ο γιατρός να κάνω μια συγκεκριμένη θεραπεία,αλλά εγώ φοβάμαι, απάντησε τότε αύτη.
- Θα κάνεις ότι σου είπε ο γιατρός, της είπε και φεύγοντας την ευλόγησε.
Πράγματι, έτσι έγινε. Ή γυναίκα ακολούθησε τη θεραπεία του γιατρού, αυτή ήταν επιτυχημένη, και τώρα χαίρεται στην αγκαλιά της τον μικρό της γιο.



13) Ένας νέος άντρας έζησε την ακόλουθη συγκλονιστική εμπειρία:

Ό Γέροντας ήταν βαριά άρρωστος, κοιμόταν και δεν υπήρχε ή δυνατότητα να τον δει, γιατί ήταν πολύ κουρασμένος, με αποτέλεσμα να μην τον ακούσει. Αυτός όμως, όπως είπε, είχε την «ανθρώπινη και εγωιστική ανάγκη» να πάρει την ευλογία του. Βγήκε λοιπόν από το Μοναστήρι, πήγε από την πλευρά του δρόμου πού ήταν το παράθυρο του κελιού του κλειστό, και άρχισε να προσεύχεται μες στο κρύο...

Ξαφνικά, άρχισαν να βγαίνουν ζεστές φωτεινές σφαίρες στο μέγεθος μπάλας του τένις από το παράθυρο του κελιού του, οι όποιες τον γέμιζαν ενέργεια και ζεστασιά. Ένα πούλμαν με προσκυνητές, σταματημένο πιο πάνω, έμειναν άναυδοι κοιτώντας το ανεξήγητο αυτό γεγονός. Μόλις συνήλθε από την εμπειρία και τους είδε, έφυγε συγκλονισμένος γρήγορα και διακριτικά, για να μην πάρει διαστάσεις το θέμα. "Όλο αυτό κράτησε περίπου δύο λεπτά...

14) Τον επισκέφθηκε ένας ιερέας και μία γυναίκα, την οποία ο Γέροντας είχε πολύ βοηθήσει. Μπήκαν στον θάλαμο, αλλά δεν του μίλησαν. Ή γυναίκα του άφησε μία μικρή εικόνα της Αγίας Παρασκευής πού είχε πάρει μαζί της και ξεκίνησαν να φύγουν αμέσως. Όμως πρόλαβαν να δουν τον Γέροντα, ο όποιος υποτίθεται ότι δεν είχε καμιά επαφή με το περιβάλλον, να σηκώνει το χέρι του και να τους ευλογεί. Βρισκόταν τότε στο νοσοκομείο της Λαμίας και ήταν σε καταστολή.



15) Στα θαυμαστά γεγονότα, τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε το γεγονός ότι ο Γέροντας ευωδίαζε. Οι μαρτυρίες γι' αυτό είναι πολλές. Το βεβαιώνουν οι μοναχές της Μονής, οι όποιες τον ζούσαν στις διάφορες στιγμές του. Αυτό μπορούσε να συμβαίνει ξαφνικά, ακόμη και όταν ήταν νηστικός επί μέρες, είτε στο Μοναστήρι είτε στο νοσοκομείο. Το στόμα του, το σώμα του, και ο χώρος γύρω ευωδίαζαν...

Αλλά και με άλλους είχε συμβεί κατ' επανάληψιν. Το ένιωθε ή γυναίκα πού έραβε τα ράσα του, μόλις τον πλησίαζε να του πάρει μέτρα. Το ένιωσε μια άγνωστη πού τον συνάντησε στον δρόμο κάτω από το μετόχι στην Αθήνα και πήγε να πάρει την ευχή του.

Το ένιωθαν πνευματικά παιδιά του πού τον βοηθούσαν ν' αλλάξει τη μουσκεμένη από τον Ιδρώτα φανέλα του, όταν βρισκόταν στα διάφορα νοσοκομεία, όπως όταν ήταν άρρωστος με ειλεό και τον θεράπευσε ο Άγιος Νεκτάριος. Αλλά και όταν κοιμήθηκε, επί όση ώρα ήταν ανοιχτό το στόμα του διαχεόταν από αυτό ευωδιά έντονη, ενώ, τέλος, κάποια από τα προσωπικά του αντικείμενα συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να ευωδιάζουν το ίδιο έντονα.

Εδώ αξίζει να μνημονεύσουμε δύο περιστατικά πού συνέβησαν στο νοσοκομείο της Λαμίας, σε κάποια από τις τελευταίες νοσηλείες του εκεί. Το ένα άφορα μία καθαρίστρια, ή οποία έμπαινε κάθε τόσο μέσα στον θάλαμο με τη σκούπα και τη σφουγγαρίστρα. Κάποια στιγμή, αφού το έκανε και για δεύτερη μέρα, τη ρώτησε το πνευματικό παιδί πού διακονούσε τον Γέροντα αν θέλει κάτι.

-Συγγνώμη πού σας ενοχλώ, απάντησε εκείνη, αλλά έρχομαι εδώ για να αναπνεύσω. Τι μυρωδιά είναι αυτή πού έχει το δωμάτιο; Δεν την έχει κανένα άλλο. Έμπαινε μέσα, γιατί μοσχομύριζε ο θάλαμος.

Και το δεύτερο περιστατικό ήταν, όταν το ίδιο πνευματικό παιδί πού τον φρόντιζε τη νύχτα φώναξε κάποια στιγμή ένα νοσοκόμο να βοηθήσει ν' αλλάξουν τον Γέροντα, ο όποιος ήταν ιδρωμένος. Μόλις έβγαλαν τη φανέλα, του την έδωσε να μυρίσει. Ευωδίαζε.
- Τι κολόνια έχεις βάλει; ρώτησε ο άνθρωπος πού δεν ήξερε.
Του είπε να σκύψει και να μυρίσει τον κατάκοιτο Πατέρα Αμβρόσιο.

- Θέλω κι εγώ ν' αγαπήσω τον Θεό και τον ψάχνω, αλλά δεν ξέρω πώς να τον βρω, είπε συγκινημένος ο νοσηλευτής. Και άρχισε να πηγαίνει κοντά του τα βράδια. Έπειτα, πολύ σύντομα, το αποφάσισε. Άρχισε να εξομολογείται και να κοινωνά, καί όταν μάλιστα έφτασε ή ώρα, παρευρέθηκε και στην κηδεία του Γέροντα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου