Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Επειδή δεν αντέχω να βλέπω αυτό το αναίσχυντο βρωμογύναιο με τα κέρατα δίπλα στην Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και Ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ την Παναγία μας, φτύνω την αηδιαστική τερατόφατσα και την βγάζω από το blog μετά βδελυγμίας και αναθεματισμού. Συγχωρείστε με, αγαπητοι επισκέπτες μας. Η Μητέρα του Θεού νά πρεσβεύη γιά όλους μας.






Παρουσιάζει την Παναγια ημίγυμνη με κερατα
και το βαπτιζει «τεχνη».


Η έσχατη ασυδοσία, η απόλυτη ξεδιαντροπιά επικρατεί στο μίασμα της αυτοαποκαλούμενης «καλλιτέχνιδας» Ρέας Walker-Κότση που εμφανίζει την Παναγία ημίγυμνη να φορά κομπινεζόν και να έχει κέρατα στο κεφάλι και το ονομάζει «Η Υπεραγία Θεοτόκος κοιτάει τον Γαβριήλ». Πόσο αρρωστημένο μυαλό μπορεί να έχει κάποιος για να βάψει σε έναν καμβά μία φιγούρα που θέλει να λέει ότι απεικονίζει την Παναγία.
Οι μισθοφόροι πολέμιοι της Ορθοδοξίας χτύπησαν ξανά με ένα ιερόσυλο μίασμα που στόχο έχει να προκαλέσει την δημόσια «αιδώ» και το θρησκευτικό συναίσθημα του κόσμου. Αν έχει τα κότσια η κυρία ας ζωγραφίσει σε ανάλογη πόζα τον Μωάμεθ και ας πάει να εκθέσει τον εμετό της σε κράτος του Ισλάμ ή και αλλού, δεν έχει σημασία, χαμπάρι θα την πάρουν σίγουρα και τότε να δούμε που θα βρει να κρυφτεί.

Επειδή όμως για κάτι τέτοιο δεν την παίρνει, κι άλλωστε σκοπός της είναι να εξευτελίσει την χριστιανική θρησκεία και όχι το ισλάμ, εκμεταλλεύεται την ελευθερία και την ανεκτικότητα του λαού μας και με περίσσιο θράσος εκθέτει τα σιχάματά της σε ένα κράτος ασυδοσίας, που όλα επιτρέπονται αρκεί να τα βαφτίσεις «κουλτούρα» και «προοδευτισμό» κοινώς δηθενισμό.

Διαμαρτύρεται κι όλας γιατί δεν αντιλαμβάνεται – κατά τα λεγόμενά της – γιατί αυτό το κουρελούργημα κατέβηκε από τις προθήκες της έκθεσης. (Η υπάλληλος του Δήμου το κατέβασε όταν μπήκαν μέσα οι κάμερες μιας και οι κάτοικοι αντιδρούν. Μέχρι τότε δήμαρχε της Εκάλης γιατί εκθέτατε τον πίνακα; Το εντευκτήριο του Δήμου Εκάλης ανήκει στους κατοίκους του Δήμου ναι ή όχι;)

Το έργο της λέει είναι κοινωνικού και όχι θρησκευτικού περιεχομένου. Αλήθεια μαντάμ; Και γιατί διαλέξατε τότε να ταυτίσετε την τσίτσιδη του έργου σας που κοιτά με λάγνο βλέμμα τον Αρχάγγελο με ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της Ορθοδοξίας που είναι η Θεομήτωρ; Αποκαλείτε άμεσα την Θεοτόκο «κοινή»; Ναι ή όχι;Μέσα από τα έργα λέει βλέπει ο καθένας ότι θέλει να δει. Δηλαδή εσείς τι θέλετε να δούμε πίσω από την τρικυμία εν τω κρανίω που σας διακατέχει; Αν μας ζωγραφίσετε ένα πέος να το πούμε ηλιοβασίλεμα και ένα αιδοίο παιδική χαρά; Ρε δεν πας να βουτήξεις το κεφάλι σου σε κρύο νερό για να συνέρθεις;

Είμαστε πολύ οπισθοδρομικοί και υπανάπτυκτοι για την «κυρία» που δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ανωμαλίας που αποκαλεί «τέχνη». Η ημίγυμνη γυναίκα που έχει αποτυπώσει με τα κέρατα στο κεφάλι πιθανόν να είναι και η ίδια, είναι και λίγο ευτραφής, πιθανόν να έχει φάει και πολύ κέρατο στην ζωή της – εξ’ ου και τα κέρατα – και μέσα στην πλήρη σύγχυση του εγκεφάλου της σου λέει θα το βαφτίσω με κάτι για να προκαλέσω μπας και μου δώσει κι εμένα της έρμης κανείς σημασία (εξ ου και το λάγνο βλέμμα στον πίνακα).

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, παρόμοια εμέσματα έχουν προκαλέσει κατά καιρούς, με δημιουργούς κάποιους που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους, και όταν ο ντόρος κόπασε, πάλι μόνο τη μάνα τους είχαν ως κοινό. Είναι και αυτός ένας τρόπος να επιβάλεις τον εαυτό σου, όταν κανείς δεν σου δίνει σημασία, και όταν ατάλαντοι, τιποτάδες , πουθενάδες, wannabe «καλλιτέχνες» εκπορνεύουν την αληθινή τέχνη στην προοπτική μιας κάμερας για μία δήλωση σαν κι αυτή που έδωσε στο zougla.

Αφού τις εναποθέσουμε τα πτύελά μας στην ίδια και στο πατσαβούρι της που είναι ο καθρέπτης του εαυτού της, αναρωτιόμαστε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο κάθε τυχάρπαστος για την φουκαριάρα τη δημοσιότητα …

Από τις Ακτίνες.









ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ



ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ


Να μιλήσουμε για την Ορθοδοξία; Κανένας δεν μπορεί νά παρουσίαση όλο το μεγαλείο που έχει ή ορθό­δοξος πίστις. Αν μέσα σ' ένα ποτηράκι μπορεί νά χωρέσει ο ωκεανός, άλλο τόσο μπορούμε κ' εμείς εδώ νά μιλήσουμε για την Ορθοδοξία. Θα την ζημιώσουμε μάλλον. Θα 'πρεπε νά έχουμε στη διάθεσή μας χρόνο και χώρο πολύ. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο διστάζω νά μιλήσω για την Ορθοδοξία· διότι φοβούμαι, ότι όχι ή δική μου γλώσσα, του αμαρτωλού και αναξίου ιερομόναχου —δεν το λέμε εκ ταπεινολογίας—, άλλά και όλες ol γλώσσες των παπάδων και όλες οι γλώσσες των δεσποτάδων και όλες οι γλώσσες των πα­τριαρχών, και όχι μόνο οι γλώσσες των ση­μερινών άλλά και οι γλώσσες όλων των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, και αυτές ακόμη οι γλώσσες των αγίων αγγέ­λων και αρχαγγέλων δεν μπορούν νά υφάνουν και νά πλέξουν έπάξιον ύμνο της Ορθοδοξίας μας.


Τι είναι ή Ορθοδοξία;
Γιατί τι είναι ή Ορθοδοξία; Είναι ή βάτος ή καιομένη και μή καταφλεγομένη.

Τι είναι ή Ορθοδοξία; Είναι ο ίδιος ο Χριστός, πού ζει και βασιλεύει εις τούς αιώνας.

Είναι ή Ορθοδοξία θαύμα άφραστον. Είναι κάτι πού δεν εκφράζεται· μόνο το ζει κανείς και το αισθάνεται. Μπορεί νά 'σαι καθηγητής θεολογίας, μπορεί νά 'σαι δεσπότης, μπο­ρεί νά 'σαι πατριάρχης, μπορεί νά 'σαι ό,τι νά 'σαι, νά ξέρης τού κόσμου τα πράγμα­τα, νά 'χεις κάνει το κεφάλι σου εγκυκλο­παιδικό λεξικό θεολογίας, μα νά μην τη νιώθεις την Ορθοδοξία όπως τη νιώθει ένας απλός άνθρωπος πού πιστεύει βαθιά στο ορθόδοξο δόγμα.


Ή Ελλάς φύλαξ, κήρυξ και αιμοδότης της Ορθοδοξίας
Ναι. Ας ευχαριστήσουμε, αγαπητοί μου, το Θεό. Ας τον ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας, γιατί ο Θεός, εν τω άπείρω αυτού έλέει, αύτη τη γωνιά, τη μικρά γωνιά πού είναι όλο βράχια και πέτρες, τη γωνιά αυτή ο Θεός εξέλεξε νά είναι ο προμαχώνας της ορθής πίστεως, το μικρό αυτό έθνος το εξέλεξε ο Θεός για νά είναι ορθόδοξο.

Αν αφαιρέσουμε με­ρικούς μουσουλμάνους και μερικούς εβραί­ους και κάτι αρμενίους και κάτι φραγκο-παπάδες πού έμειναν, όλος ο λαός μας είναι ορθόδοξος. Ορθόδοξο βασίλειο, το μοναδικό ορθόδοξο βασίλειο στον κόσμο, σε όλη την υφήλιο. Ας ευχαριστήσουμε το Θεό διότι είμεθα ορθόδοξος λαός.


Είναι ή Ελλάς μας ο φύλαξ, —αυτός είναι ο τίτλος της—, είναι ο φύλαξ της Ορθοδο­ξίας. Και μόνο ο φύλαξ; Είναι και ο δια-πρύσιος κήρυξ τής Ορθοδοξίας. Και μόνο ο διαπρύσιος κήρυξ; Είναι ακόμη και ο αιμο­δότης τής Ορθοδοξίας. Τρία πράγματα, πού έπρεπε νά 'χω πολλή ώρα νά τα εξη­γήσω- ότι αυτός ο μικρός τόπος μας είναι ο φύλαξ, ο ακοίμητος φύλαξ· ότι είναι ο κήρυξ, ο διαπρύσιος κήρυξ τής ορθοδό­ξου πίστεως και ότι είναι ακόμα, όπως είπαμε, ο αιμοδότης.


Κανένα έθνος δεν προσέφερε τόσο αίμα για νά στηριχθεί ή Ορθοδοξία. Ορ­θόδοξοι είναι και οι Βούλγαροι, ορθόδοξοι και οι Σέρβοι, ορθόδοξοι και οι Ρώσοι. Και θρησκεύουν και αυτοί πιο βαθιά ίσως από εμάς τούς ψεύτες. Θρησκεύουν. Και εάν την ώρα αυτή πάμε μέσα στη Μόσχα και στο Λένινγκραντ κ.λπ. (μολονότι εκεί βασιλεύει ένα σύστημα πού δεν το επιδο­κιμάζουμε όχι για οικονομικούς λόγους άλλά διότι κηρύττει την αθεΐα), και μέσα σ' αυτήν ακόμα τη Μόσχα και μέσ' στα βάθη τής Ρωσίας υπάρχουν εκεί πιστοί ως οι κρυπτοχριστιανοί, πού πιστεύουν βαθιά στην ορθόδοξο πίστη. Όλοι αυτοί ορθόδοξοι λαοί είναι. Άλλά κανένας από αυτούς, ούτε ο Ρώσικος λαός, ούτε ο Βουλγάρικος λαός, ούτε ο Σέρβικος λαός, ούτε κανείς άλλος δεν έχυσε τόσο αίμα όσο χύθηκε εδώ στα άγιά μας χώματα, για νά κρατήσουμε ψηλά τη σημαία τής Ορθοδοξίας.


Έχουμε ένα χρέος στην Ορθοδοξία. Ποίο είναι το χρέος μας; Νά φάνουμε αντά­ξιοι των προγόνων μας, αντάξιοι όλων των αγίων των προφητών, των απο­στόλων, των μαρτύρων και ομολογητών και οσίων, των πατέρων και διδασκάλων, πού ή Εκκλησία μας προβάλλει. Ή Ορθοδοξία υψώνει μπροστά τα λάβαρα τα τιμημένα και λιτανεύει τάς ιεράς εικόνας του Κυρίου και των αγίων, και κραυγάζει με φωνή μεγάλη και επικαλείται τη βοή­θεια Του. Προβάλλουν λοιπόν ενώπιον μας οι ηρωικές φυσιογνωμίες, οι ήρωες τής πίστεως και τής αρετής, οι όποιοι και δια λόγου και δια θαυμάτων και δια αίμα­τος μαρτυρικού βεβαιώσαν την πίστη.


Ό Μωυσης και ή ηρωική του απόφαση
Μεταξύ των ονομάτων πού ανήκουν στον κόσμο τής Παλαιάς Διαθήκης θα μνημονεύσουμε τον Μωϋσή. Ας μιμη­θούμε τον Μωυσή. Πού νά τον μιμηθούμε; Σε μία άπόφασή του ηρωική. Τι έκανε ο Μωϋσής; Όλοι ξέρετε από τα μικρά χρόνια.
Ό Μωϋσής είναι όνομα όχι ελληνικό-είναι εβραϊκό όνομα. Σημαίνει ένα παιδί πού σώθηκε από πνιγμό, σημαίνει ένα παιδί πού σώθηκε από τα νερά. Γιατί; Γιατί ή Εβραία μάνα του τον έριξε στο ποτάμι. Όχι όπως ρίχνουν σήμερα οι γυ­ναίκες τα παιδιά, πού είναι σημείον - το σκέπτεται κανείς και ανατριχιάζει. Έγινε ο άνθρωπος τώρα χειρότερος από θηρίο. Τα θεριά δεν σκοτώνουν τα παιδιά τους, οι μανάδες όμως πετούνε σήμερα τα παι­διά στους δρόμους. Δεν το έριξε λοιπόν το παιδί της στο ποτάμι για νά το καταστρέψει, άλλά το έριξε για νά το σώσει. Γιατί την εποχή εκείνη ένας τύραννος Φαραώ είχε βγάλει διαταγή, όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων νά σκοτώνονται. Ήταν υπεύθυνος ή μαμή, ήταν υπεύ­θυνος ή μάνα, ήταν υπεύθυνος ο πατέ­ρας. Γενοκτονία δηλαδή, φοβερά γενοκτο­νία. Ναι. Τότε λοιπόν το έριξε το παιδί στο ποτάμι, επάνω στα νερά τού Νείλου. Στα βαθιά νερά τού Νείλου ποταμού, εκεί πού κυματίζουν καλαμιές και σχημα­τίζονται έλη, εκεί επάνω επέπλεε μέσα σ' ένα πανέρι το χαριτωμένο αυτό μικρό παιδί, πού ονομάσθηκε Μωϋσής.


Έσώθη λοιπόν από τα νερά. Ποιος το έσωσε; Μία θυγατέρα τού Φαραώ. Έκανε τον περίπατο της με αμάξι χρυσοστο-λισμένο κοντά στις όχθες τού ποταμού. Είδε πάνω στα νερά νά επιπλέει το πανέ­ρι, πού ήταν μέσα το παιδί αυτό. Το πήρε και το έφερε στα ανάκτορα. Και εκεί μέσα στα ανάκτορα άνετράφη ο Μωϋσής με όλα τα μέσα και με όλες τις ανέσεις, με όλη την κοσμιότητα πού αρμόζει στα παλά­τια εκεί τού Φαραώ. Ή πριγκίπισσα αύτη του Φαραώ είχε σκοπό νά το υιοθέτηση. Είχε σκοπό νά το κάνη μία μέρα μεγάλο και ένδοξο, και βα­σιλιά ακόμα. Γι' αυτό το εμπιστεύτηκε σε σοφούς. Και είχε ή Αίγυπτος σοφούς. Ύστερα από την Ελλάδα, ή Αίγυπτος είχε και αστρονόμους και μαθηματικούς και φυσικούς και μεγάλους επιστήμονας, πού φτιάχνανε τεράστια μηχανικά έργα-άπόδειξις είναι ένα από αυτά, οι πυραμίδες.
Το εμπιστεύτηκε λοιπόν το παιδί στους καλυτέρους σοφούς πού είχε ή Αίγυπτος, με το σκοπό νά γίνει μία μέρα διάδοχος του Φαραώ. Και είχε όλα τα μέ­σα και είχε όλες τις ανέσεις και είχε όλες τις διασκεδάσεις.
Και όμως μία μέρα το παιδί αυτό, όταν μεγάλωσε και έμαθε τη γενιά του και έμα­θε την ιστορία του και έμαθε από πού κα­τάγεται και ποίοι είναι οι προγονοί του, μία μέρα το παιδί αυτό έγινε άφαντο από τα παλάτια! Κλαίει ο Φαραώ, κλαίει ή πριγ­κίπισσα, κλαίνε οι σοφοί άνδρες της αυλής. Διότι ήταν ο χαριτωμένος νέος, και χάθηκε. Πού πήγε; Τι έγινε; Τι έκανε;


Ό Μωυσής πήρε ζυγαριά και τα ζύγι­σε όλα. Πήρε ζυγαριά - πού δεν την παίρ­νουμε εμείς. Πήρε ζυγαριά. Γι' αυτό ακρι­βώς τον προβάλλουμε ως παράδειγμα. Πήρε μία ζυγαριά και από το ένα μέρος έβαλε - τι έβαλε; Τα παλάτια, έβαλε τα ολόχρυσα στέμματα, έβαλε τα σπαθιά, έβαλε τις ανέσεις, έβαλε τις διασκεδάσεις, έβαλε τα τραγούδια, έβαλε τις γυναίκες, έβαλε ό,τι ωραίο υπάρχει στον κόσμο αυτόν έβαλε τα βιβλία των σοφών, έβαλε τις πυραμίδες... Έβαλε τα πάντα από τη μία μεριά. Άλλά είδε, ότι ή ζυγαριά δεν έκλεινε προς αυτό το μέρος, κι ας ήταν εκεί τα παλάτια κι ας ήταν τα στέμματα κι ας ήταν οι ανέσεις, ό,τι ωραίο τραβάει σαν μαγνήτης τον άνθρωπο. Ή ζυγαριά δεν έκλεινε προς το μέρος αυτό, έκλεινε προς το άλλο μέρος· εκείνο ήταν βαρύτε­ρο.


Ποίο ήταν βαρύτερο; Ποίο είναι βα­ρύτερο και από τα στέμματα και από τα πλούτη και από ό,τι άλλο; Ή πίστις! Το λέει ο απόστολος· «Πίστει Μωϋσής μέ­γας γενόμενος ήρνησατο λέγεσθαι υιός θυγατρος φαραώ, μάλλον έλόμενος συγ-κακουχεΐσθαι τω λαώ τού Θεού...» ('Εβρ. 11,24-25).
Τα ζύγισε λοιπόν και είδε, ότι παρα­πάνω από εκείνα βαραίνει αυτό περισ­σότερο. Και όχι μόνο την Αίγυπτο, όχι μόνο όλη τη γη. Εγώ σου λέω, βάλε τη γη, τη γη με όλα τα βασίλεια της. Και όχι μόνο τη γη· βάλε τούς ουρανούς, τα αστέρια, τα πάντα. Τι είναι αυτά όλα νά τα βάλεις; Πιο βαρύ είναι - τι; ποιά; Ή πίστις! Αυτή είναι πιο βαρεία. Αυτή βαραίνει παραπά­νω.
Είδε ο Μωϋσής, ότι κινδύνευε από τα παλάτια νά χάση την πίστη του. Κινδύνευε νά γίνει ειδωλολάτρης. Κινδύνευε νά λα-τρεύει τα φίδια και τα κρεμμύδια και τα σκόρδα- γιατί αυτά είχαν θεούς οι Αιγύ­πτιοι. Κινδύνευε νά γίνει σαν τις μούμιες, πού είναι μέσα στις πυραμίδες. Κινδύνευε νά γίνει ένας ειδωλολάτρης. Και προτίμη­σε νά μείνει πιστός, νά πιστεύει σαν τη μά­να του, νά πιστεύει σαν τη γιαγιά του, νά πιστεύει όπως οι προγονοί του. Και έγινε άφαντος.


Πού πήγε; Βάδισε χιλιόμετρα, πέρασε το Νείλο ποταμό, πήγε μακριά. Κ' εκεί έγι­νε - τι έγινε; Για φαντασθείτε... Σαν πα­ραμύθι φαίνεται, άλλά είναι γεγονός. Τι έγι­νε; Τσομπάνης έγινε!
Ναι. Χίλιες φορές τσομπάνης, χίλιες φορές τσομπάνης με την πίστη στο Θεό, παρά βασιλιάς πού νά μην πιστεύει στο Θεό. Αυτό είναι το δίδαγμα τού Μωϋσέως.


Μη με παρεξηγήσετε, δεν ανακατεύο­μαι στην πολιτική. Δεν με ενδιαφέρει ποι­ος είναι απάνω στην κορυφή τού κράτους μας, αν λέγεται βασιλιάς, αν λέγεται πρό­εδρος τής δημοκρατίας. Άλλά εκφράζο­μαι ούτω πως, για νά σάς παρουσιάσω τι μεγαλείον έχει αυτή ή πίστις. Παραπάνω απ’ όλα είναι ή ορθόδοξος πίστις.
Τα άφησε λοιπόν όλα αυτά ο Μωϋσής και προτίμησε νά γίνει τσομπάνης και νά βόσκει επάνω στα βουνά και νά παίζει εκεί φλογέρα με τα αρνιά του μέσα στη φύση.


Και πόσα χρόνια έζησε έτσι; Πόσα χρόνια έμεινε εκεί; Σαράντα χρόνια έμει­νε! Και ύστερα τον κάλεσε ο Θεός και τον ανέδειξε ηγέτη λαού. Αυτός απελευθέ­ρωσε το λαό του από τα δεινά τού φα­ραώ.



Δεν έχω καιρό νά πούμε περισσότερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ό Μωυσής είναι ένα παράδειγμα ηρωικού πνεύματος, ένα παράδειγμα ηρωικής αποφάσεως.
Και τέτοια παραδείγματα όχι μόνο ή ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, όχι μόνο ή ιστορία τής Καινής Διαθήκης, όχι μόνο ή παγκόσμιος ιστορία, άλλά και αυτή ή ιστορία του μικρού αυτού άλλά ένδοξου έθνους έχει νά μας παρουσίαση, αδελφοί μου.


Ας ανοίξουμε την Ιστορία μας νά δούμε τι λέει. Ας κάψουμε αυτά τα αισχρά έντυπα, πού μέρα-νύχτα κρατούν όλοι στα χέρια, και ας ανοίξουμε την ιστορία. Αν διάβασης την ιστορία, θα κλάψεις. Μό­νο όποιος είναι πέτρα, μπορεί νά μείνει ασυγκίνητος, άμα διάβαση τον βίο του Κα­ραϊσκάκη, τον βίο του Κολοκοτρώνη, τον βίο όλων αυτών οι όποιοι θυσίασαν τα πάντα για νά υπάρχουμε εμείς και νά ζούμε ελεύθεροι. Πώς έφτασε ή λευτεριά σ' εμάς; Ή πίστις και ή λευτεριά δεν έφτα­σαν σ' εμάς μέσα στο πιάτο, έτοιμες- έφτα­σαν με αίματα και κόπους και δάκρυα. Αν έχουμε σήμερα θρησκεία, αν έχουμε σήμε­ρα γιορτές, αν κυματίζει στην Ακρόπολη ή ελληνική σημαία, εάν γιορτάζουν τα παι­διά σας εθνικές επετείους, ας είναι αιωνία ή μνήμη όλων εκείνων οι όποιοι στα βουνά, στα λαγκάδια, στις θάλασσες, παλαιοί και νέοι, έδωσαν το παρών στο προσκλητή­ριο, και έτσι ζει σήμερα ή πατρίδα και έχουμε σήμερα ελεύθερο κράτος. Άλλά παραπάνω από την πατρίδα είναι ή πίστις ή ορθόδοξος. Για διαβάστε. Ένας σαν το Μωυσή ήτανε και ένας λε­βέντης Ρουμελιώτης, με όλη την πνοή του, ένας από τους πιο ωραίους ήρωες, που μάς διδάσκει κάτι παρόμοιο με το Μωυσή. Είναι ο Αθανάσιος Διάκος, που έμεινε και πολέμησε εκεί στα στενά τής Αλαμάνας.


Τον έπιασαν και τι του είπαν; Θαύμα­σαν το ανάστημα του, θαύμασαν την ομορφιά του, θαύμασαν την παλικαροσύνη του, τη λεβεντιά του, και τού λέει ο πασάς·


—Αλλάζεις την πίστη σου; Άλλαξε και θα γίνεις πασάς. Θα σόι δώσω όλο το πα-σαλίκι τής Ρούμελης, νά εξουσιάζεις όλο τον κόσμο. Αλλάζεις την πίστη σου;


—Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θε’ νά πεθάνω.


Και προτίμησε νά τον σουβλίσουν, την ώρα πού άνθιζαν τα κλαριά κ' έβγαζε ή ΥΠ χορτάρι.
Ένα τέτοιο παράδειγμα! Δεν είναι πα­ραμύθια αυτά. Είναι γεγονότα, είναι ιστο­ρία, είναι αίμα, είναι παλμός, είναι θυσία.


Λοιπόν όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, αδελφοί μου, νά έχουμε την σταθερά απόφαση νά μείνουμε μέχρι τέλους στην Ορθοδοξία, αντάξιοι των προγόνων μας. Γιατί έρχεται στο αυτάκι ο διάβολος και μάς κάνει προτάσεις, μάς φέρνει όλους σε δίλημμα. Κ' εμείς, «τράμπα - τραμπαλίζο­μαι», δεν παίρνουμε αποφάσεις. Στον έναν, στο φτωχαδάκι, πάει και τού λέει·


-Μωρέ, τι κάθεσαι; Έλα μαζί μας στη «χάβρα» νά γίνεις χιλιοστής (γιατί εδώ πέ­ρα στην Ελλάδα γινήκαμε ξέφραγο αμπέ­λι). Έλα εδώ στη «χάβρα» των Εβραίων (χειρότερα από τη χάβρα είναι νά γίνεις μάρτυς του Ίεχωβά). Και τα δολάρια θα έρχονται με τσεκ από το Σικάγο κι από το Χόλλυγουντ κι από τη Νέα Υόρκη, και θα ζεις καλά με τη γυναίκα σου. Τι κάθε­σαι μ' αυτή την Εκκλησία; Τι κάθεσαι μ' αυτή την Ορθοδοξία;...


Και πάει στην άλλη, τη φτωχιά την κόρη ο διάβολος, την κόρη πού δουλεύει μέρα - νύχτα και βγάζει τα μάτια της με τη βελόνα, και τής λέει*


—Τι κάθεσαι και στραβώνεσαι στη δουλειά; Κάνε κάποια αβαρία στις αρχές σου, και θα γίνεις κυρία, μεγάλη κυρία με αξία...


Πάει και στον άλλον και του λέει· —Θέλεις νά γίνεις πλούσιος; Προσκύνη­σε με. Προσκύνησε τον διάβολο, και θα γίνεις πλούσιος την άλλη μέρα...


Πάει και στον κληρικό και τού λέει· —Θέλεις νά γίνεις δεσπότης; Θέλεις νά γίνεις μητροπολίτης; Θέλεις νά γίνεις αρχιεπίσκοπος; Προσκύνησε τον διάβο­λο μέσα στις στοές, και θα γίνεις και πα­τριάρχης!


Νά ζήσουμε και νά πεθάνουμε ορθόδοξοι!


Ναι, αδελφοί μου, έτσι ποντάρει, έτσι παίζει με τα ζάρια του ο διάβολος τις ψυχές·
Άλλά εμείς; Όχι! Όχι!


Εν ονόματι του Χριστού, εν ονόματι τής Ορθοδοξίας πού εορτάζουμε και τιμούμε, όχι αδέλφια μου! Το λέμε και το τονίζουμε, ότι ο καθένας από εμάς, μνήμη σήμερα όλων των θριάμβων, παλαιοτέ­ρων και νεωτέρων, σήμερα μπροστά στις εικόνες του Χριστού, τής Παναγίας και όλων των αγίων, πού θα παρελάσουν, νά ανανεώσουμε την άπόφασή μας νά ζή­σουμε και νά πεθάνουμε ορθόδοξοι!


Ναι. Νά βάλουμε ζυγαριά και νά τα ζυ­γίσουμε όλα. Προτιμότερο είναι, νά ζήσης φτωχός με το Χριστό, παρά εκατομ­μυριούχος και με τον διάβολο. Ναι! Προ­τιμότερο νά ζήσης μία φτωχιά κόρη, πού νά εργάζεται μέχρι τη νύχτα και νά έχεις την τιμή και την ύπόληψή σου, παρά νά πέσεις σε ατιμία για νά γίνεις κυρία υ­πουργού ή δεν ξέρω τι θα γίνεις στον κόσμο αυτόν. Προτιμότερο νά είσαι ένας φτωχός με την Ορθοδοξία, παρά ένας λωποδύτης με τον διάβολο. Προτιμότερο νά είσαι ένας παπάς, εγώ τουλάχιστον προτιμώ νά είμαι ένας παπάς, νά είμαι ένας καλόγερος, νά κρατώ ένα κομποσχοίνι και νά λέγω «Κύριε, έλέησον», παρά νά είμαι ο πατριάρχης με τον διάβολο.


Όχι, αδελφοί μου, δεν θ' αφήσουμε την Ορθοδοξία! Και αν ακόμη μάς στρώσουνε τη γη με διαμάντια, και αν ακόμη μάς στρώσουν τα πάντα με χρυσάφι, εμείς ορθόδοξοι γεννηθήκαμε ορθόδοξοι θα πε­θάνουμε. «Αύτη ή πίστις τών αποστό­λων, αύτη η πίστις τών πατέρων, αύτη ή πίστις τών ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οίκουμένην εστήριξε». Δι' ευχών των αγίων πατέρων και όλων των ηρώων, των οποίων την μνήμη εορτάζουμε σήμερον, ας σώσει και σκέπη πεντάς ημάς. Αμήν.


+ επίσκοπος Αυγουστίνος 1967

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Του Χριστού τα παλληκάρια




Χωρίς να το ξέρουμε, και με αφορμή την δημοσίευση μας για τον ρώσο νεομάρτυρα Ευγένιο Ροντιόνωφ,ο οποίος σφαγιάσθηκε ως αμνός στα χέρια των φονταμενταλιστών ισλαμιστών ανταρτών της Τσετσενίας, δημιουργήθηκε μια ομάδα στο facebook που ήδη αριθμεί περισσότερα από 600 μέλη.!!

Χαιρόμαστε πολύ που υπάρχει τόσο ενδιαφέρον κι ανταπόκριση γι αυτό το παλληκαράκι τού Χριστού!

Στην ίδια ομάδα δημοσιεύθηκε και μια συνοπτική μετάφραση του περιεχομένου του παρακάτω βίντεο,όπου γίνεται αναφορά στο μαρτύριο του αδελφού μας Ευγένιου και την δανειζόμαστε:



"Ο πόλεμος στην Τσετσενία είναι μια δοκιμή για την πίστη".

Ο πατέρας Ανατόλιε (Chestoysov), πρώην Ταγματάρχης του Ρώσικου Στρατού, είπε, αναφερόμενος στον Ευγένιο, ότι δεν απαρνήθηκε την Ορθόδοξη Πίστη ένας άνθρωπος μεγαλωμένος με τις αρχές του κράτους, που ήξερε μεγάλο αριθμό προσευχών, και είχε την γνώση να απαντήσει στα πιο δύσκολα ερωτήματα.


Και τι μπορεί να γνωρίζει ένας 18χρονος στρατιώτης;
Τι μπορεί να γνωρίζει αυτός όταν στο σχολείο τον μάθαιναν με ελλείψεις.

Η πίστη του ήλθε, όταν το παλιό κατεστημένο έπεσε και ήλθε το καινούργιο.

Ποιος άλλος εκτός από τον Πατριάρχη και τους Ρώσους Ιερείς, όταν άρχισε η άνοδος της Ρώσικης Ορθοδοξίας, ποιος άλλος εκτός από αυτούς και τους Ρώσους μοναχούς μπορούσαν να του πουν, ότι έχεις μεγάλη κουλτούρα πίσω σου, που πρέπει να γνωρίζεις και να αγαπάς, να βοηθάς τους διπλανούς σου.

Αυτό δεν υπήρχε, και έτσι εμείς με την Θεία βούληση γνωρίσαμε τον Zhenia (Ευγένιο Ροντιόνωφ).


Η γυναίκα που μιλάει είναι η μητέρα του.


Στις 23 Οκτωβρίου πολλά χρόνια πριν, παντρεύτηκα τον άντρα μου και μετά από 20 χρόνια στις 23 Οκτωβρίου ξέθαψα τον γιό μου με τα χέρια μου και τον έφερα εδώ να τον θάψω.

Η επιγραφή ¨συγνώμη γιέ μου» είναι το αιώνιο φταίξιμο προς αυτόν που σκοτώθηκε 7 χιλιόμετρα ποιο πέρα από εμένα και δεν μπορούσα να τον βρω.

Όταν ο Ευγένειος έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των τσετσένων στρατιωτικών, του λέει ο Τσετσένος αφού τον χτύπαγε επί ώρες και δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα.

Είδε τον σταυρό και του λέει: απαρνήσου την πίστη σου, αλλιώς θα σου κόψω το κεφάλι.

Του λέει ο Τσετσένος, αποφάσισε τώρα, αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις.

Και τότε ο Ευγένειος αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό και γι'αυτό του κόψανε το κεφάλι.

Ο αποκεφαλισμός ήταν η χειρότερη δοκιμασία για έναν χριστιανό.

Πολλοί μάρτυρες του μεσαίωνα, σκοτώθηκαν με τον ίδιο τρόπο με τον αποκεφαλισμό.

Λέει η μάνα του:

Τον ψάχναμε παντού, στα βουνά, στα χωράφια με θλίψη στην προσευχή και πιστεύαμε μόνο στη βοήθεια του Θεού. Καταλαβαίναμε ότι κανείς άλλος δεν θα μας βοηθήσει..

Όμως η μητέρα του Ευγενίου μπόρεσε να βρει τον ίδιο τον στρατιωτικό που σκότωσε τον γιό της, ο οποίος για πολλά χρήματα , της πούλησε πρώτα το σώμα και μετά το κεφάλι.

Το video μετά δείχνει έναν Ρώσσο προδότη, που πρόδωσε την πίστη του και έγινε μουσουλμάνος.

Και μετά τους βάζανε να σκοτώσουν τους συμπατριώτες τους.

Ένας από αυτούς μάλιστα απαρνήθηκε και την μάνα του, λέγοντας, ότι έχω μόνο τον Αλάχ.

Η γυναίκα στο video λέγει στο τέλος:

Είναι πολύ δύσκολο για μένα που πέθανε αλλά χαίρομαι που πέθανε τίμια, δηλαδή δεν πρόδωσε όπως οι άλλοι, δεν ξέρω πως θα αισθανόμουν, εάν δεν επέλεγε αυτόν τον θάνατο.

Ο αφηγητής στο video λέγει, ότι τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλές, αλλά δεν τις γνωρίζουμε όλες.


Λήφθηκε από τον Misha

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Η αποτείχιση των πιστών
από τους αιρετικούς επισκόπους


Του κ. Αθανασίου Σακαρέλλου
Θεολόγου –Επίτιμου Δικηγόρου


1) Η έννοια της «αποτείχισης»

Η λέξη «αποτείχιση» έχει εκκλησιαστική σημασία. Σημαίνει την έξοδο, ή βγάλσιμο κάποιου από ένα «χώρο», που είναι περιχαρακωμένος κατά κάποιο τρόπο με «τείχη».

1. Το νόημα της λέξης «αποτείχιση» προέρχεται από τις οχυρωμένες με τείχη πόλεις της αρχαιότητας, αλλά και μεταγενέστερων εποχών, για να είναι προφυλαγμένες από τους επιδρομείς τους. Τα τείχη θα είχαν προφυλάξει την Κωνσταντινούπολη το 1453, αν δεν άνοιγε κάποιος την κερκόπορτα!
Στην ελληνική επανάσταση οι πολιορκημένοι από τους Τουρκοαιγύπτιους κάτοικοι του Μεσολογγίου, που ήταν οχυρωμένο με τείχη και τάφρους, θα άντεχαν, αν υπήρχε η αναγκαία τροφοδοσία τους. Η έλλειψή της ανάγκασε τους τρεις χιλιάδες πολεμιστές του να επιχειρήσουν στις 10 Απριλίου 1826 τη γνωστή έξοδο, από την οποία σώθηκαν μόνο χίλια τριακόσια άτομα. Η έξοδος αυτή απηχεί την έννοια της λέξης «αποτείχιση».
2. Αν την πιο πάνω εικόνα των οχυρωμένων πόλεων μεταφέρουμε σε πνευματικό επίπεδο, η Εκκλησία μπορεί να θεωρηθεί οχυρωμένη πόλη με ψηλά τείχη. Η Εκκλησία είναι «η πόλη του Θεού» . Είναι φρούριο και κάστρο, μέσα στο οποίο υπάρχει ο μοναδικός θησαυρός της Ορθοδοξίας. Αυτός ο ατίμητος θησαυρός είναι η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» .

α. Το φρούριο της Εκκλησίας υπερασπίζεται ο λαός της, που είναι όλα τα μέλη της, οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί. Την αλήθεια αυτή διατύπωσαν ξεκάθαρα οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες της Ανατολής το 1848, στην απάντησή τους στον πάπα Πίο Θ΄. Έγραψαν:

«Παρ’ ημίν, ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού…» !

β. Το απόρθητο, υπό άλλες συνθήκες, αυτό φρούριο της Εκκλησίας σήμερα έχει αλωθεί. Κάποιοι άφησαν ανοικτή την «κερκόπορτά» του. Μπήκαν ήδη σ’ αυτό οι εχθροί του, για να συλήσουν τον θησαυρό της Πίστης μας.

Εχθροί της Εκκλησίας είναι οι αιρετικοί. Κάθε αιρετικός, και ο πιο μικρός, είναι επικίνδυνος για την Εκκλησία.


• Η Αγία Γραφή επισημαίνοντας τον κίνδυνο, που θα αντιμετώπιζε η Εκκλησία, από την εμφάνιση των αιρέσεων και των αιρετικών, γράφει:
«Το πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος. Εγώ γαρ οίδα και τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε…» .
• Ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει:
«ίση εστίν η ζημία, ή άμοιρόν τινα του Βαπτίσματος απελθείν, ή εν τι των έκτης Παραδόσεως ελλείπον δέξασθαι»
• Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει ότι «αιρετικός έστι ο και μικρόν γουν τι παρεκκλίνων της ορθής πίστεως» .
• Τα ίδια λέει και ο Μέγας Φώτιος: ότι «εν τοις περί πίστεως και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστιν αμαρτίαν την προς θάνατον» .
• Επίσης, και ο άγιος Ταράσιος, Πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, τονίζει: « Το γαρ επί δόγμασιν είτε μικροίς είτε μεγάλοις αμαρτάνειν ταυτόν εστίν. Εξ αμφοτέρων γαρ ο νόμος του Θεού αθετείται»


Οι αιρέσεις, που έχουν εισχωρήσει στο φρούριο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο «οικουμενισμός» και ο «παπισμός»! Το πώς έγινε αυτό, δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε εδώ. Είναι γνωστά αυτά τα πράγματα. Άλλωστε, όλα αυτά έχουν ιδεί το φως της δημοσιότητας, όπως η λεγόμενη «Ένωση των Εκκλησιών» , που υπόγραψε το 1965 ο Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο ΣΤ΄.

γ. Η διείσδυση του «οικουμενισμού» και «παπισμού» στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρέλυσε τα «αντανακλαστικά» των Ορθοδόξων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο, κακό που θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στην Ορθοδοξία! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, φθάσαμε στο σημερινό ελεεινό κατάντημα. Και άλλοτε η Ορθοδοξία είχε φτάσει σε ελεεινό κατάντημα, αλλά ποτέ τόσο μεγάλο.

Ένα τέτοιο θλιβερό κατάντημα που θα έφτανε σε λίγο η Εκκλσία, περιγράφει ο Μέγας Αντώνιος, όταν, την εποχή του αρειανισμού, είδε σε όραμά του, ημίονοι να κυκλώνουν την αγία Τράπεζα! Είδε δηλ. πέριξ της αγίας Τράπεζας να στέκονται μουλάρια, αντί των λειτουργών ιερέων και αρχιερέων, πράγμα το οποίο κατ’ εξοχήν συμβαίνει και σήμερα.

• Να, πως διηγείται ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος το όραμα αυτό:
«Πρόκειται, λέγει, να καταλάβει την Εκκλησία οργή και να παραδοθεί εις ανθρώπους ομοίους με τα άλογα κτήνη! Είδα, λέγει, την αγία Τράπεζα του ναού και γύρω από αυτή να στέκονται κυκλικά από παντού ημίονοι, δηλ. μουλάρια! Άκουσα κάποια φωνή που έλεγε: Θα γίνει βδέλυγμα το θυσιαστήριό μου».

• Τη ίδια κατάσταση της Εκκλησίας, λόγω του αρειανισμού, περιγράφει και ο Μέγας Βασίλειος. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Τότε μπορεί να υπήρχαν μερικοί σκάρτοι και ανάξιοι κληρικοί. Υπήρχαν όμως οι πολλοί, που πίστευαν και αγωνίζονταν για την Ορθοδοξία! Υπήρχαν οι Πατέρες! Υπήρχαν οι άγιοι! Υπήρχαν ακόμα μοναχοί και λαϊκοί, που πάντα προμαχούσαν για την Πίστη! Σήμερα, πού είναι όλοι αυτοί; Πού υπάρχουν; Πουθενά!

Γράφει, λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος:

«“Τις δώσει τη κεφαλή μου ύδωρ και τοις βλεφάροις μου πηγήν δακρύων;” Και θα κλαύσω τον λαόν ημέρας πολλάς! (Θα κλαύσω) τον λαόν που συνωθείται προς την απώλειαν από τας πονηράς αυτάς διδασκαλίας. Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκοτέρων. Τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν! Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας. Τι μπορούν τάχα να κάνουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκόντων, επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρημένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ του λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει η φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που καταλήφθησαν από την πολυχρόνιον απάντων»!

δ. Σήμερα λέγονται τόσα κακόδοξα πράγματα από θεολόγους, επισκόπους και Πατριάρχες! Δεν σημειώνεται όμως καμιά ενδεδειγμένη αντίδραση του «λαού της Εκκλησίας»!
Απεναντίας, οι μεγάλες μάζες των λεγομένων Ορθοδόξων, αν δεν συμφρονούν με τα όσα κακόδοξα κηρύττουν οι σύγχρονοι Οικουμενιστές και Λατινόφρονες, τουλάχιστον αδιαφορούν προκλητικά για την Πίστη! Οι ελάχιστοι, που εναπέμειναν πιστοί στην Ορθοδοξία, βλέπουν την Πίστη πρόθυμα να προδίδεται, και μάλιστα από τους επισκόπους, οι οποίοι είναι ταγμένοι από το Θεό να την υπερασπίζονται και όχι να την προδίδουν!

• Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έκπληκτος διερωτάται:πως γίνεται να μη κολασθή αυτός που κάνει ότι δεν βλέπει και σιωπά, όταν οι θεϊκοί νόμοι υβρίζονται; Λέει:
«των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουκ έστιν κολάσεως άξιος;»
• Ο δε άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει:
«Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα... Δια τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ» .
• Ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, γράφει:
«Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς .

ε. Μένουν βέβαια μερικοί, ελάχιστοι, «εκλεκτοί» κατά Θεόν, «γραφικοί», ή «ψυχοπαθείς» κατά κόσμον, που ανθίστανται με φωνές και διαμαρτυρίες στη προδοσία των πάσης απόχρωσης Οικουμενιστών και Λατινοφρόνων θεολόγων, μεγαλόσχημων «γεροντάδων», επισκόπων και Πατριαρχών!
Είναι όμως οι φωνές και διαμαρτυρίες αυτές η καθορισμένη από τους Πατέρες υποχρεωτική στάση των πιστών;


2. Τι σημαίνει η ύπαρξη αιρετικών επισκόπων στην Εκκλησία

1) Η Εκκλησία είναι το «σώμα Χριστού» . Είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» .

α. «Σώμα Χριστού» δεν αποτελούν αυτοδικαίως όλοι οι άνθρωποι, ή όλοι οι χριστιανοί, ούτε καν όλοι οι λεγόμενοι Ορθόδοξοι. Το αποτελούν μόνο όλοι οι «εις Χριστόν πιστοί», που μετέχουν στην «πρώτη ανάσταση» και έχουν αποκτήσει τον «αρραβώνα του αγίου Πνεύματος» , ή ακόμα προγεύονται την θέωση, που είναι ο προορισμός όλων των ανθρώπων.
Ως εκ τούτου, «σώμα Χριστού» αποτελούν, όσοι κατέστησαν τον εαυτό τους «ναό» και «κατοικητήριο» του αγίου Πνεύματος. Αυτό το κατορθώνουν μόνο όσοι πιστοί καθάρισαν τον εαυτό τους από τα πάθη και τις αμαρτίες κι΄ αξιώθηκαν να φτάσουν στη «θεωρία του Θεού», που είναι ο «φωτισμός» και η «θέωση», ή «ένωση» με το Θεό.
Το επίτευγμα αυτό προϋποθέτει Ορθή Πίστη και ενδελεχή άσκηση στη προσωπική ζωή του καθένα. Χωρίς αυτά δεν σώζεται ο άνθρωπος.
β. «Στύλος και εδραίωμα της αληθείας» είναι η Εκκλησία του Χριστού, γιατί η αλήθεια είναι η κολόνα και το θεμέλιό της, που τη στηρίζουν. Αλήθεια είναι η «υγιαίνουσα διδασκαλία» . Είναι η «άπαξ παραδοθείσα πίστις τοις αγίοις» από το Θεό. Είναι η Ορθή Πίστη, η Ορθοδοξία, που στην πραγματικότητα είναι ο ορθός τρόπος θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να επανέλθει στην προπτωτική κατάσταση των πρωτόπλαστων.

2) Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν είναι δυνατόν ποτέ να πλανηθεί!

α. Η Εκκλησία δεν πλανάται, γιατί μέλη της δεν είναι μόνο οι Ορθόδοξοι πιστοί, που ζουν στις μέρες μας. Είναι και όλοι οι απ’ αιώνος άγιοι, ακόμα και οι άγγελοι! Αλλά, και από τους ζώντες σήμερα πιστούς, κατά την Αγία Γραφή, όπως τονίζει και ο κορυφαίος θεολόγος μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, πραγματικά μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι έφτασαν στην πνευματική κατάσταση της «θεωρίας του Θεού», η οποία είναι ο «φωτισμός» και η «θέωση»! Μόνο οι άγιοι και από τους ζώντες όσοι απόκτησαν την «θεωρία του Θεού» είναι απλανείς!
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος, που οι χριστιανοί τους πέντε πρώτους αιώνες βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία.
Προηγουμένως κατηχούνταν όχι μόνο στην Ορθή Πίστη, αλλά και στο Ορθό Βίο, για να μπορέσουν ν’»αποκτήσουν τη «θεωρία του Θεού». «Καθαρίζονταν» δηλαδή από τις αμαρτίες και τα πάθη τους, καθάριζαν την καρδιά τους, για να έρθει το Άγιο Πνεύμα να κατασκηνώσει σ’ αυτή και να προσεύχεται «στεναγμοίς αλαλήτοις» , «κράζον, αββά ο πατήρ» . ΄Ετσι αποκτούσαν τη λεγόμενη «νοερά προσευχή», που είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να είναι κάποιος πραγματικό μέλος της Εκκλησίας, κατά τον Απόστολο Παύλο, που απαριθμεί τις βαθμίδες των μελών της . Με τον τρόπο αυτό οι κατηχούμενοι περνούσαν επιτυχώς το πρώτο στάδιο της πνευματικής ζωής, που είναι ή «κάθαρση».
Τότε, έτοιμοι για το δεύτερο στάδιο, που είναι ο «φωτισμός», λάβαιναν το βάπτισμα, που ήταν «βάπτισμα πνεύματος» , ή «βάπτισμα πυρός» Το βάπτισμα αυτό είναι η επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος, όπως ήταν για τους αποστόλους η μέρα της Πεντηκοστής. Το βάπτισμα αυτό λέγονταν τους πρώτους αιώνες και «φώτισμα».Η ζωή του πραγματικού χριστιανού, του πραγματικού μέλους της Εκκλησίας, πρέπει να είναι μια διαρκής Πεντηκοστή!
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο πιστεύουμε ότι με το χριστιανικό βάπτισμα γίνεται κάποιος μέλος της Εκκλησίας.

β. Όσοι πιστοί αποκτούν τη θεία εμπειρία του «φωτισμού» και της «θέωσης», «βλέπουν» και «γνωρίζουν» «τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών» . Τα «μυστήρια» αυτά συνιστούν «την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστιν» ! Επομένως, αυτοί που είναι «κοινωνία αγίων», δεν μπορεί να πλανηθούν. Αυτοί όμως είναι η Εκκλησία. Αν κάποιος δεν έφτασε στην κατάσταση αυτή, ή εξέπεσε απ’ αυτή, τότε μπορεί να πλανηθεί! Αν πλανηθεί ένα μέλος της Εκκλησίας, ή περισσότερα, ή και όλα, όσα ζουν κάποια στιγμή εδώ στη γη, αυτό σημαίνει ότι δεν πλανάται και η Εκκλησία! Όσα μέλη της τυχόν πλανήθηκαν, οσαδήποτε και αν είναι, αυτά αμέσως αποκόπτονται μόνα τους, από το σώμα της και παύουν αυτοδικαίως ν’ αποτελούν μέλη της. Όσοι λοιπόν, επενδύουν τις κακόδοξες δηλώσεις των Οικουμενιστών και Λατινοφρόνων ηγετών τους ως φωνή της Εκκλησίας, κάνουν μεγάλο λάθος! Είναι πλάνη δική τους και όχι φωνή της Εκκλησίας, η οποία ποτέ δεν πλανάται!

• Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι και τρία μόνο άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή Πίστη, αυτά μόνο θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού .
• Ο άγιος Νικηφόρος ο ομολογητής προσθέτει:
«Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται, καν αυτοίς υπέρ της ευσεβείας κακοπαθήσαι δεήσοι»
• Το ίδιο λέει κι’ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης .
Μόνο, αν εκλείψει από τον κόσμο αυτό κι’ ο τελευταίος πιστός, τότε θα εκλείψει και η Εκκλησία!
Μπορεί να συμβεί όμως αυτό; Ο Θεός να μη το επιτρέψει!
Ο Κύριος είπε κάποτε στους μαθητές Του κάτι το ιδιαίτερα ανησυχητικό! Τους είπε:
«άρα ελθών ο υιός ανθρώπου ευρήσει την πίστιν επί της γης;»

Αυτά τα λόγια του Κυρίου τι σημαίνουν; Σημαίνουν, ότι όταν θα ξαναέλθει ο Κύριος να κρίνει τον κόσμο, μπορεί να εύρει την Πίστη, μπορεί όμως και να μην την εύρει! Και αν δεν την εύρει, δεν θα εύρει ούτε την Εκκλησία!
Φθάσαμε άραγε σε μια τέτοια εποχή; Και αν ναι, ποια είναι τότε η δική μας ευθύνη, που με τη δειλία και αδιαφορία μας αφήσαμε στις μέρες μας να προδίδεται η Πίστη! Δεν θα είμαστε τότε ανάξιοι απόγονοι, ενδόξων και αγίων προγόνων, που μας παρέδωσαν ακέραιη και ανόθευτη την Πίστη, κι’ εμείς την προδώσαμε στους εχθρούς της;

γ. Λέγουν μερικοί, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν θα εκλείψει, γιατί ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» .
Τι εννοεί με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος;
Εννοεί ότι αυτό που συνέβη με την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, που τα μέλη της, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όταν πέθαιναν, αιχμαλωτίζονταν προσωρινά από τον διάβολο στο βασίλειό του στον Άδη, δεν θα ξανασυμβεί! Όλους τους κρατουμένους αγίους στον Άδη, τους απελευθέρωσε ο Κύριος, κατά την κάθοδο Του σ΄ αυτόν, μετά το σταυρικό Του θάνατο!
Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Δεν πρόκειται δηλ. η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, που θα ίδρυε ο Κύριος κατά την Πεντηκοστή, να ξανααιχμαλωτισθεί από τον διάβολο στον Άδη!

3. Οι επίσκοποι έχουν υπερέχουσα θέση στην Εκκλησία. Είναι εις «τόπον και τύπον Χριστού» ! Είναι ταγμένοι από το Θεό να περιφρουρούν την Ορθή Πίστη και την Ορθή Ζωή, χωρίς τα οποία, κανένας δεν σώζεται. Και μαζί με τους επισκόπους, κάθε πιστός οφείλει να περιφρουρεί την Πίστη.

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, τονίζοντας την ευθύνη όλων μας για την περιφρούρηση της Πίστης, λέει σχετικά:
«Ουδείς γαρ υμών κρίνεται διατί δαιμόνια ουκ εξέβαλεν, ει διατί ουκ έσχε πρόγνωσιν, αλλ’ έκαστος κριθήσεται, ει την πίστιν τετήρηκε και τας εντολάς και παραδόσεις γνησίως εφύλαξεν».

α. Ποιοι επίσκοποι όμως είναι εις «τόπον και τύπον Χριστού»; Είναι όσοι διαθέτουν Ορθή Πίστη και Ορθή ζωή! Είναι οι καλοί επίσκοποι! Οι καλοί ποιμένες! Υπάρχουν στις μέρες μας τέτοιοι ποιμένες; Και τι κάνουν τώρα, που κινδυνεύει η Πίστη;

• Ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος επισημαίνει ότι οι καλοί επίσκοποι είναι σπάνιοι! Λέει:
«Σπάνιοι γαρ ως αληθώς και μάλιστα άρτι σε καλώς ποιμαίνειν και λατρεύειν ψυχάς λογικάς επιστάμενοι» .

• Οι Αποστολικές Διαταγές σημειώνουν ότι πρέπει οι πιστοί να φεύγουν μακριά από τους κακούς ποιμένες, τους «φθορείς», όπως τους αποκαλούν! Γράφουν: «Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτω τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον ότι κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθορέων ποιμένων» .

• Και κάτι το πολύ σπουδαίο, που τονίζει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Λέει:
«… και μη θαυμάσεις εάν οι ποιμένες λύκοι γίνωνται. Προς γαρ επισκόπους και πρεσβυτέρους διαλεγόμενος Παύλος ο απόστολος έλεγεν. “ότι εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα”. Ώστε μηδείς πλανάτω υμάς έχων έξωθεν σχήμα αγγελικόν, και έσωθεν διαβολικόν. Δια τούτο ο Ιησούς έλεγε. “Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση”, εγώ δε πάλιν τα όμοια ερώ.
Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση, μήτε από των έσωθεν μήτε από των έξωθεν, μη επίσκοπος, μη πρεσβύτερος, μη διάκονος, μη αναγνώστης, ή τις εάν ή, λαλών διεστραμμένα. Οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είναι λύκοι άρπαγες, οίτινες έχουσι μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. Υμείς δε, αγαπητοί, μη πλανηθήτε, αλλ’ ως παρελάβετε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εν Αυτώ περιπατείτε και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθ’ υμών» .

β. Άνευ του επισκόπου, που είναι πράγματι «εις τόπον και εις τύπον Χριστού» (και όχι κάθε επίσκοπος!) δεν πρέπει τίποτε να πράττουν οι πιστοί, λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος .

• Ο άγιος Κυπριανός συμπληρώνει, ότι όποιος δεν είναι με τον καλό επίσκοπο, αυτός δεν είναι στην Εκκλησία! Γράφει:
«ο επίσκοπος εν τη Εκκλησία εστί και όσοι μετά του επισκόπου ουκ εισίν, ουδέ εν τη Εκκλησία εισίν»

• Ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τους πιστούς:, λέγοντας:
«πείθεσθε τοις Ηγουμένοις υμών και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες» , αφού προηγουμένως έγραψε για τους ποιμένες της Εκκλησίας «ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν» .

Απαιτεί δηλ. ο Απόστολος Παύλος πειθαρχία και υπακοή μόνο στον επίσκοπο εκείνο που «αγρυπνεί» υπέρ των ψυχών του ποιμνίου του, που έχει δηλ. αγία ζωή. Μόνο ένας τέτοιος επίσκοπος αποτελεί για το ποίμνιό του παράδειγμα προς μίμηση. Με τέτοιες προϋποθέσεις, ο επίσκοπος είναι όντως «εις τόπον και τύπον Χριστού»! Χωρίς τη γνώμη ενός τέτοιου επισκόπου δεν πρέπει να κάνουν τίποτε οι πιστοί! Μόνο σε τέτοιους επισκόπους επιβάλλουν οι Πατέρες να κάνουν υπακοή οι πιστοί.


Γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος γράφει, ότι εάν οι ποιμένες λέγουν κάτι σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, πρέπει να υπακούομε. Αν όμως λέγουν κάτι αντίθετο απ’ τις εντολές του Ευαγγελίου, κι’ αν ακόμη αυτός που προστάζει είναι άγγελος εξ ουρανού, ή κάποιος Απόστολος, δεν πρέπει να υπακούομε .


4) Όταν όμως οι επίσκοποι δεν είναι Ορθόδοξοι, όταν οι επίσκοποι γίνονται διδάσκαλοι της κακοδοξίας, τότε δημιουργείται σοβαρότατο πρόβλημα για τους πιστούς και την Εκκλησία. Αυτό, που είπε ο Κύριος για τους Γραμματείς και Φαρισαίους, που θεωρούνταν διάδοχοι του Μωϋσή, ισχύει για τους με αιρετικά φρονήματα επισκόπους, οι οποίοι είναι διάδοχοι των Αποστόλων! Είπε ο Κύριος:
«Επί της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι» οι οποίοι ούτε οι ίδιοι εσώζοντο, αλλά δεν άφηναν και τους άλλους να σωθούν.
Η αίρεση αποξενώνει τον άνθρωπο από το Θεό. Στερεί τη σωτηρία από κάθε πιστό. Για το λόγο αυτό η αίρεση έχει ορισμένες βαρύτατες συνέπειες τόσο για τον ίδιο τον αιρετικό, όσο και για τους άλλους πιστούς, αλλά και για την Εκκλησία.
Θα δούμε τις συνέπειες αυτές και στις τρεις αυτές περιπτώσεις.

3. Τι σημαίνει για τον ίδιο τον αιρετικό, το ότι είναι αιρετικός

1. Από τη στιγμή που ένας πιστός, λαϊκός, μοναχός ή κληρικός, δεχθεί κάποια αίρεση, ακόμα κι’ αν δεν την έχει διακηρύξει σε κανέναν, αλλά την κρατάει κρυφή για τον εαυτό του, γίνεται εχθρός του Θεού, κατά τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο .
Αυτό εξηγείται από το γεγονός, ότι ένας πιστός με την αποδοχή κακοδοξιών χάνει την Ορθή Πίστη, που είναι η Αποστολική Παράδοση. Σημαίνει ότι διακόπτεται γι’ αυτόν η Αποστολική Διαδοχή. Σημαίνει ότι ο αιρετικός αυτός παύει πλέον ν’ αποτελεί μέλος της Εκκλησίας του Χριστού!
Ο ίδιος τότε μόνος του εξέρχεται από το σώμα της Εκκλησίας. Αυτοαποκόπτεται μόνος του από την Εκκλησία, έστω κι’ αν τυπικά λέει ότι παραμένει! Αυτοκαταδικάζεται, δηλ. ο ίδιος μόνος του καταδικάζει τον εαυτό του! Το λέει αυτό και ο Απόστολος Παύλος, όταν γράφει για κάθε αιρετικό ότι: «αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» , δηλαδή είναι πλέον αυτοκαταδικασμένος!

α. Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει:
«Ο δε αιρετικός γενόμενος, ούτε Πατριάρχης εστίν, ούτε επίσκοπος, ούτε καν μέλος της Εκκλησίας» .
β. Ο Ανδρούτσος παρατηρεί σχετικά:
«Οι αιρετικοί διακόπτουν την Αποστολική διαδοχή δια της ετεροδιδασκαλίας» !
γ. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς επίσης είναι ξεκάθαρος στο ζήτημα αυτό. Οι αιρετικοί, κατ’ αυτόν, από τη στιγμή που θα εγκολπωθούν μιά κακοδοξία, παύουν να ανήκουν στην Εκκλησία. Λέει:
«Ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, ως μη της αληθείας όντες» !
2. Ιδιαίτερες όμως συνέπειες έχει η προσχώρηση κάποιου κληρικού, και μάλιστα επισκόπου, σε μια αίρεση.

Οι κληρικοί τελούν τα μυστήρια της Εκκλησίας. Δημιουργείται όμως ένα πρόβλημα. Κληρικοί, που ουσιαστικά αυτοαποκόπηκαν από το σώμα της Εκκλησίας, λόγω κακοδοξιών τους, παρέμειναν όμως τυπικά σ’ αυτή, εφόσον ακόμα δεν έχουν καθαιρεθεί, μπορούν να παρέχουν αγιασμό στα μυστήριά τους;

α. Η Σύνοδος της Καρθαγένης αποφαίνεται:
o «πώς μπορεί να εξαγιάσει και να αγιάσει το νερό (για το βάπτισμα) αυτός που είναι ο ίδιος μολυσμένος και ο οποίος δεν έχει το άγιο Πνεύμα;…
o Πώς μπορεί βαφτίζοντας να δώσει συγχώρεση αμαρτιών σε άλλον, αυτός που δεν μπόρεσε να αποβάλλει τις δικές του αμαρτίες;…
o Ποιος μπορεί να δώσει αυτό που ο ίδιος δεν έχει;
o Ή, πώς μπορεί να ασκεί έργα πνευματικά, αυτός που απέβαλε το άγιο Πνεύμα;
o Γιατί δεν μπορεί να δέχεται και να επιδοκιμάζει ο Θεός κάτι από αυτά που κάνουν εκείνοι τους οποίους ο Κύριος στα Ευαγγέλια τους λέει εχθρούς και αντιπάλους του;»

β. Ο άγιος Λέων, πάπας Ρώμης, λέει:
«Ουδείς αιρετικός αγιασμόν παρέχει δια των μυστηρίων»
γ. Ο Νικόδημος Αγιορείτης προσθέτει ότι:
«οι αιρετικοί ιερωσύνη δεν έχουν, άρα και τα παρ’ αυτών ιερουργούμενα κοινά εισί και χάριτος και αγιασμού άμοιρα» .

Εάν κάποιος επίσκοπος, λοιπόν, έχει αποδεχθεί κάποια αίρεση, έστω και αν το ξέρει μόνο αυτός, χάνει τη χάρη να τελεί μυστήρια; Και οι πιστοί, που δεν ξέρουν ότι ο επίσκοπός τους κατέστη αιρετικός και ότι δεν έχει χάρη να τελεί μυστήρια;
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι τα πράγματα οικονομεί ο Θεός. Λέει, ότι ο Θεός:

«ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν» !

Αυτό σημαίνει, ότι για να μπορεί ένα άτομο να τελεί μυστήρια, πρέπει να είναι «χειροτονημένος» από το Θεό! Να έχει την «άνωθεν χειροτονία» πρώτα, για να μπορεί να έχει και την χειροτονία από τους ανθρώπους, τους επισκόπους. Αν κάποιος κληρικός, δεν έχει τη «χειροτονία» από το Θεό, δεν είναι πραγματικός κληρικός! Όμως, τα μυστήρια που τελεί ο κληρικός που δεν είναι χειροτονημένος από το Θεό, τα «ενεργεί» ο Θεός! Και αυτό το κάνει ο Θεός για τη σωτηρία του λαού, που δεν μπορεί να γνωρίζει ότι ο κληρικός αυτός είναι «αχειροτόνητος» από το Θεό!
Είναι όντως φοβερό, το να παριστάνει κάποιος τον επίσκοπο και να μην είναι χειροτονημένος! Να τον έχουν χειροτονήσει άνθρωποι, αλλά ο Θεός να μην τον «χειροτόνησε» ποτέ! Τέτοιοι είναι οι σημερινοί επίσκοποι, που είναι ανάξιοι ή αιρετικοί!
Τέτοιοι είναι οι επίσκοποι που δεν περιφρουρούν την Ορθοδοξία, αλλά την εγκαταλείπουν βορά στους αιρετικούς!
4 «Αποτείχηση»: η ενδεδειγμένη στάση των πιστών έναντι των αιρετικών επισκόπων

1. Η «αποτείχηση» είναι η επιβαλλόμενη από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες στάση στους πιστούς στην περίπτωση, που ο επίσκοπός τους είναι αιρετικός. Ένας αιρετικός επίσκοπος υπάρχει κίνδυνος να μεταδώσει την «λοιμική» νόσο της κακοδοξίας του και στα λοιπά μέλη της Εκκλησίας.

α. Σήμερα αποφεύγεται η χρήση της «αποτείχισης», αυτού του τόσο αποτελεσματικού και δοκιμασμένου όπλου στη ζωή της Εκκλησίας. Αν γίνονταν χρήση του όπλου αυτού, η Εκκλησία δεν θα έφτανε ποτέ στο σημερινό κατάντημά της. Σήμερα, οι πιστοί παραπληροφορούνται από εκκλησιαστικούς ηγέτες, από «γεροντάδες», θεολόγους και λοιπούς ανόητους θεολογούντες, ότι όποιος αποτειχίζεται από τους αιρετικούς ποιμένες του, τους Οικουμενιστές και Λατινόφρονες, αποκόπτεται δήθεν από την Εκκλησία!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ΄ αυτό! Τους διαψεύδουν και τους αποστομώνουν οι Πατέρες της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, οι οποίοι ορίζουν ότι όσοι αποτειχίζονται από τέτοιους αιρετικούς επισκόπους, όχι μόνο δεν αποκόπτονται από την Εκκλησία, αλλά είναι άξιοι τιμής και επαίνου, γιατί αποκόπηκαν από ψευδεπισκόπους, όπως τους ονομάζουν!
Λένε, λοιπόν, οι άγιοι Πατέρες της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ότι όσοι απομακρύνονται από την «κοινωνία» με τον αιρετικό επίσκοπό τους, «αυτοί όχι μόνο δεν θα υποβληθούν στην προβλεπόμενη από τους κανόνες ποινή, επειδή απέχουν από την «κοινωνία» με τον ονομαζόμενο επίσκοπο πριν από τη συνοδική απόφαση, αλλά και θα θεωρηθούν από τους Ορθοδόξους άξιοι τιμής που τους αρμόζει. Γιατί δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευτοεπισκόπους και ψευτοδασκάλους και δεν κατατεμάχισαν την ένωση της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν με ζήλο να σωθεί η Εκκλησία από σχίσματα και διαιρέσεις»

β. Οι πιστοί έχουν υποχρέωση να έχουν «κοινωνία» με τον επίσκοπός τους, εφόσον ο επίσκοπός τους είναι Ορθόδοξος, δηλ. έχει Ορθή Πίστη και Ορθό βίο. Σε αντίθετη περίπτωση είναι υποχρεωμένοι να μην έχουν «κοινωνία» με τον επίσκοπό τους αυτόν, για να μη θεωρηθεί ότι ταυτίζονται μαζί του.

Πρακτική εκδήλωση της «κοινωνίας» των πιστών με τον επίσκοπό τους είναι τρία τινά:
• Πρώτον, οι πιστοί να εκκλησιάζονται σε ναούς, που δέχονται τον επίσκοπο αυτό.
• Δεύτερο, να συμμετέχουν οι πιστοί στα μυστήρια και ιδιαίτερα της θείας Ευχαριστίας, που τελεί είτε ο ίδιος ο επίσκοπος, είτε οι υπαγόμενοι σ΄ αυτόν κληρικοί.
• Και τρίτον, στις λατρευτικές συνάξεις των πιστών να μνημονεύεται το όνομα του επισκόπου, αλλά και άλλων επισκόπων, που βρίσκεται σε «κοινωνία» ο επίσκοπος αυτός.

2) Ποια σχέση πρέπει να υπάρχει μεταξύ πιστών και αιρετικών;
Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ τους!



α. Το ορίζει η Αγία Γραφή, όταν λέει:
«Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ;»
β. Το γράφει ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο ευαγγελιστής της αγάπης:
«πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν ουκ έχει. Ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα μια τον υιόν έχει. Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις την οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» !
γ. Ο Απόστολος Παύλος όταν κάνει μια αξιοπρόσεκτη προτροπή στο συνεργάτη του Τίτο, επίσκοπο στην Κρήτη:
«αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται (= έχει διαστραφεί) ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος (=αυτοκαταδικασμένος)» .
δ. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής όταν γράφει:
«Ο Θεός εκλεξάμενος, εξήγειρεν Αποστόλους, και Προφήτας, και Διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων. Ο δε διάβολος, ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους κατά της ευσεβείας εκλεξάμενος εξήγειρεν, ώστε τον παλαιόν πολεμηθήναι νόμον και τον ευαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δε, και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους μόνους νοώ τους αιρετικούς. ων οι λόγοι και οι λογισμοί διεστραμμένοι εισίν. Ώσπερ ουν ο τους αληθείς Αποστόλους και Προφήτας, και Διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται. ούτως και ο τους ψευδαποστόλους, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τον διάβολον δέχεται» .

Αιρέσεις και αιρετικοί υπήρχαν πάντοτε στην Εκκλησία! Είναι έργο του διαβόλου. ΄Ετσι πολεμάει την Εκκλησία και προσπαθεί να την αφανίσει. Με τις αιρέσεις και τους αιρετικούς κατόρθωσε να δημιουργήσει πολλές φορές μεγάλες αναστατώσεις στην Εκκλησία.


ε. Τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ επιστολή του στον Τιμόθεο. Γράφει:
«Θα έρθει καιρός, που οι άνθρωποι δεν θ’ ανέχονται την υγιή και ορθή διδασκαλία. Σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες θα διαλέγουν τους διδασκάλους τους. Θα προτιμούν εκείνους, από την διδασκαλία των οποίων θα αισθάνονται γαργαλισμό και ευχαρίστηση στ’ αυτιά τους. Από την αλήθεια θα αποστρέφουν την ακοή τους, θα παρεκτραπούν δε μόνοι τους σε μύθους»!

3. Τι λένε οι άγιοι Πατέρες γενικά για το θέμα της «κοινωνίας»:

α. Οι Αποστολικοί Κανόνες ορίζουν:
«Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω»

β. Ο Μέγας Αθανάσιος απαγορεύει την «κοινωνία» με πρόσωπα, των οποίων το φρόνημα αποστρεφόμεθα. Λέγει:
«ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν» .
γ. Και συμπληρώνει πάλι ο άγιος Αθανάσιος:
«Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν , οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν…αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται, και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός…ίνα η Εκκλησία ασκανδαλίστως συναγομένη διαφυλαχθήσεται»
δ. Ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος δεν είχε «κοινωνία» ούτε με φιλαρειανούς επισκόπους, που συγκρότησαν την σύνοδο της Αγκύρας , γράφει:
«Οίτινες την υγιή πίστιν προσποιούνται ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποσπώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν» .
ε. Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί όσους «κοινωνούν» με τους αιρετικούς, όχι μόνο «ακοινωνήτους», αλλά δεν θέλει να τους ονομάζει ούτε αδελφούς. Λέει:
«Οίτινες την υγιή Ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποσπώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν» .
στ. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης θεωρεί αιρετικό, τον πιστό εκείνο, που λέει ότι δεν πειράζει η «κοινωνία» με εκείνους, που δεν συναριθμούν την εικονομαχία με τις άλλες αιρέσεις. Λέει συγκεκριμένα:
«Ει τις μη συντάττοι ταις λοιπαίς αιρέσεσι την κατά των σεπτών Εικόνων λυττήσασαν, ως χωρίζουσαν Θεού έπ’ ίσης, αλλά αδιάφορον είναι λέγοι την προς αυτούς κοινωνίαν, αιρετικός εστίν» .
ζ. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, υποστηρίζει ακόμα ότι οι μεν αιρετικοί ναυαγούν στην πίστη, όσοι όμως «κοινωνούν» με αιρετικούς οδηγούνται στην απώλεια. Γράφει:
«Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν. Οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται» .
η. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, επικαλούμενος μάλιστα τον Μέγα Αθανάσιο, λέγει να μην έχουμε καμιά «κοινωνία» όχι μόνο με τους αιρετικούς, αλλά και με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς. Λέγει :
«του αγίου Αθανασίου, προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους αιρετικούς, αλλά μην μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών» .
θ. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης θεωρεί «προδοσίαν της Ορθοδόξου Ομολογίας» το να παραμένει κάποιος εν «κοινωνία» με τον κακοδοξούντα επίσκοπόν του .
ι. Επικαλούμενος επίσης ο ίδιος τη γνώμη του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, γράφει ακόμα:
«Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο» .
ια. Επίσης ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης για το θέμα να μη λαμβάνουν οι Ορθόδοξοι τα μυστήρια των αιρετικών, γράφει:
«Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικών ή προφανώς διαβεβλημένων κατά τον βίον, αλλοτριοί Θεού, και προσοικειοί τω διαβόλω» .
ιβ. Ο Μάρκος ο Ευγενικός διακήρυξε:
«Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι» .
ιγ. Ο άγιος Μάρκος αρνήθηκε να έλθη εις οιανδήποτε επαφή με το νέο Πατριάρχη, που τοποθέτησε ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, μετά την ψευδοοικουμενική σύνοδο της Φλωρεντίας Φεράρας του 1339, τον Λατινόφρονα Μητροφάνη, και τους ομόφρονες με αυτόν επισκόπους. Δικαιολογώντας την στάση του αυτή γράφει:
«Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού, η την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς… ώσπερ ούτε γεγονυίαν ένωσιν και τα δόγματα λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού…. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι τούτου και των τοιoύτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις Πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας» .
ιδ. Γράφει ακόμα ο άγιος Μάρκος για την «κοινωνία» των Ορθοδόξων με τους Λατινόφρονες:
«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ου γαρ ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών… Στήσετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους και αγράφους, ίνα μη τω των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού»

4. Τι λένε οι Πατέρες για το ποιοι επίσκοποι μνημονεύονται στις λατρευτικές συνάξεις.

Στο ζήτημα αυτό οι Πατέρες αποδίδουν τεράστια σημασία, γιατί όπως είπαμε και πιο πάνω, η μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου δηλώνει την υπάρχουσα «κοινωνία» των πιστών με τον επίσκοπο αυτό. «Κοινωνία» των πιστών με τον επίσκοπο ή επισκόπους υπάρχει μόνο αν ο επίσκοπος ή οι επίσκοποι είναι Ορθόδοξοι, αν «ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας»! Όχι, όμως, αν είναι αιρετικοί!
Με το «μνημόσυνο» του ονόματος κάποιου επισκόπου, οι πιστοί που μετέχουν στη συγκεκριμένη αυτή λατρευτική σύναξη, ταυτίζονται μαζί του! Αυτό σημαίνει ότι σε μια τέτοια περίπτωση ό,τι είναι ο επίσκοπος, το όνομα του οποίου μνημονεύτηκε, είναι και οι πιστοί! Αν, ο επίσκοπος το όνομα του οποίου μνημονεύτηκε είναι αιρετικός, αιρετικοί είναι και οι πιστοί, που εξακολουθούν να μετέχουν στη σύναξη, έστω και αν αυτοί, έχουν ορθόδοξο φρόνημα!

Η θεολογική αυτή τοποθέτηση των Πατέρων της Εκκλησίας εξηγεί το γεγονός ότι οι πιστοί στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες πρόσεχαν πολύ, ποια ονόματα επισκόπων μνημονεύονταν στους ναούς. Αν άκουγαν να μνημονεύεται όνομα κάποιου αιρετικού επισκόπου, έφευγαν αμέσως, για να μη θεωρηθούν ότι συμφρονούν με τον μνημονευόμενο επίσκοπο!

Ας ακούσουμε όμως καλύτερα τη φωνή της Εκκλησίας.

α. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει:
«…πολύς εστιν ο του μνημοσύνου λόγος και ουχί μικρός, διότι εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισί Ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι ούτε μνημονεύονται, ούτε γαρ έχει άδεια τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις πώς ουν μνημονεύσωμεν αυτόν όντα Λατινόφρονα;».
β. Ο Γεννάδιος Σχολάριος γράφει:
«Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία»
γ. Ο άγιος Υπάτιος (+446) διέγραψε αμέσως το όνομα του Νεστορίου από τα δίπτυχα της Εκκλησίας, για να μη μνημονεύεται. ΄Όταν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον παρετήρησε για την πράξιν του αυτήν, ο ζηλωτής Όσιος απάντησε, ότι δεν θεωρεί πλέον τον Νεστόριο ως επίσκοπο:
Εγώ από τότε που έμαθα, ότι μιλά άσχημα για τον Κύριό μου, παύω την επικοινωνία μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος.
Και όταν πάλιν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον απείλησε, ο άγιος Υπάτιος του αποκρίθηκε με σταθερότητα και διάθεση μαρτυρίου:
«΄Ο,τι θέλεις κάνε. διότι εγώ αποφάσισα να πάντα να πάθω. Και μ’ αυτή την απόφαση το έκαμα αυτό» .

5. Επιτρέπεται η «κοινωνία» με τους «κοινωνούντες» με αιρετικούς;

Ένα σοβαρό θέμα προκύπτει από το εάν η παύση της «κοινωνίας» με κάποιο αιρετικό, π.χ. επίσκοπο περιορίζεται μόνο σ΄ αυτόν, ή επεκτείνεται και σε όσους «κοινωνούν» με αυτόν.
Εξηγήσαμε πιο πάνω, ότι κατά τους Πατέρες, όποιος «κοινωνεί» με ένα αιρετικό επίσκοπο, καθίσταται και αυτός αυτόματα αιρετικός, έστω και αν έχει Ορθόδοξο φρόνημα! Με το δεδομένο αυτό, κάποιος που «κοινωνεί» με αιρετικό επίσκοπο, είναι πλέον αιρετικός, οπότε κανένας πιστός πλέον δεν μπορεί να «κοινωνεί» μαζί του, για να μη καταστεί και αυτός με τη σειρά του αιρετικός και ούτω καθεξής, κατά το υπό των Ιερών Κανόνων οριζόμενο «ο κοινωνών τω ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω».
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πιο κάτω, που θ’ αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα αγίων από τη ζωή της Εκκλησίας. Σ’ αυτά, οι άγιοι δεν έπαυαν την «κοινωνία» μόνο με συγκεκριμένους αιρετικούς, αλλά και με όσους «κοινωνούσαν» με αυτούς.

α. Ο 10ος Αποστολικός κανόνας ορίζει ότι ακόμα και αν περιορίσει κάποιος την «κοινωνία» σε κατ’ οίκον ιδιωτική προσευχή με κάποιο αιρετικό, αυτός αφορίζεται. Λέει:
«Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω»
β. Ο άγιος Μάρκος προσθέτει:
«φεύγετε ουν και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων. ΄Ίδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμίν ότι ο μνημονεύων του πάπα ως ορθοδόξου αρχιερέως ένοχος έστι πάντα τον λατινισμόν εκπληρώσαι μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων»
γ. Ο άγιος Γερμανός ο νέος, Πατριάρχης Κπόλεως, συμβουλεύει:
«Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, που κατοικούν στην Κύπρο, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς, που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία (που αυτοί λειτουργούν) να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεστε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι σας, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες (ιερείς και αρχιερείς). Ει δ’ άλλως θα υποστήτε την ίδια κόλαση με αυτούς»

6. Μαρτυρίες απ’ τη ζωή της Εκκλησίας

Η ζωή της Εκκλησίας είναι γεμάτη από παραδείγματα και μαρτυρίες, του ότι μόλις κάποιος επίσκοπος κήρυττε μιά αίρεση, οι πιστοί έπαυαν την «κοινωνία» μαζί του, αλλά και με όσους τυχόν «κοινωνούσαν» με αυτόν. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Θα περιοριστούμε όμως σε ελάχιστα.

α. Την εποχή του αρειανισμού.
Ο Άγιος Αλέξανδρος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πιέζονταν από τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, να δεχθεί σε κοινωνία τον υποκριτικά μετανοήσαντα ΄Αρειο. Θεώρησε το πράγμα τόσο σοβαρό, να επικοινωνήσει δηλ. και να συνδιαλλαγεί με τον ΄Αρειο, ώστε προσευχήθηκε στο Θεό να τον απαλλάξει από αυτήν την αποστασία με τον θάνατο. Προτιμούσε να πεθάνει, παρά να δεχθεί σε κοινωνία τον ΄Αρειο. Και ο Θεός τον απάλλαξε κατά άλλο τρόπο. Την άλλη μέρα πέθανε ο Άρειος .

β. Την εποχή του Νεστοριανισμού.
Όταν ο Κπόλεως Νεστόριος απέρριψε τον όρον «Θεοτόκος» πολλοί απ’ τους κληρικούς έπαυσαν αμέσως το μνημόσυνό του! Πρέπει να σημειωθεί ότι ούτε ο Νεστόριος ακόμα είχε δικαστεί, ούτε το ζήτημα αυτό είχε λυθεί με επίσημη Συνοδική απόφαση. Δεν υπήρχε καν ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, που δίνει το δικαίωμα να παύεται το μνημόσυνο για κηρυσσόμενα αιρετικά φρονήματα.
Οι κληρικοί αυτοί καταδικάσθηκαν συνοδικά από το Νεστόριο, γιατί δήθεν ενήργησαν αντικανονικά! Τι συνέβη μετά ταύτα;
Πρώτον: Ο άγιος Κύριλλος και ολόκληρος η Εκκλησία Αλεξανδρείας αγνόησαν τελείως την καταδίκη των εν λόγω κληρικών, επήνεσαν αυτούς δι’ ό,τι έπραξαν και τους δέχονταν σε εκκλησιαστική κοινωνία!
Δεύτερον: Η μετ’ ολίγον συνήλθε Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, εξέτασε την διδασκαλία του Νεστορίου, βρήκε αυτή όχι Ορθόδοξη και καταδίκασε τον Νεστόριο ως αιρετικό! ΄Ετσι δικαίωσε όσους είχον παύσει το μνημόσυνόν του, προ συνοδικής καταδίκης, ως ορθώς ενεργήσαντες!

γ. Την εποχή του Μονοθελητισμού
Όλα τα τότε Πατριαρχεία είχαν προσχωρήσει στην αίρεση αυτή, εκτός από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και τους δύο μαθητές του. Ο άγιος Μάξιμος αρνήθηκε «κοινωνία» με όλα τα Πατριαρχεία . Αναθεματίστηκε, κακοποιήθηκε, εξορίστηκε! Του έκοψαν μάλιστα το χέρι και τη γλώσσα, για να μη διδάσκει την Ορθοδοξία! Για τους αγώνες του αυτούς τον μακάρισε η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος και τον μακαρίζει μέχρι σήμερα η Ορθοδοξία.

Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από μιά ανάκρισή του:

«…έρχονται σ’ αυτόν (τον άγιο Μάξιμο) άλλοι…που τους είχε στείλει ο (αιρετικός) πατριάρχης και του λένε:

- Εσύ σε ποια εκκλησία ανήκεις; Του Βυζαντίου (=ΚΠόλεως), της Ρώμης, της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας, των Ιεροσολύμων; Ορίστε, όλες αυτές και μαζί και οι επαρχίες τους ενώθηκαν ( εννοούν ότι ενώθηκαν με «κοινωνία» με την αιρετική τότε ΚΠολη). Αν είσαι, λοιπόν, και εσύ της Καθολικής (= Ορθόδοξης) Εκκλησίας, ενώσου, μήπως ανοίγοντας νέα, διαφορετική οδό στη ζωή, πάθεις εκείνα που δεν περιμένεις.

Σ’ αυτούς ο μακάριος επίκαιρα και συνετά αποκρίνεται:
- Καθολική Εκκλησία είπε ο Κύριος ότι είναι η ορθή και σωτήρια ομολογία της πίστεως. Γι’ αυτό και μακάρισε τον Πέτρο, που ομολόγησε καλά, πάνω στο οποίο διακήρυξε ο Θεός των όλων ότι θα οικοδομήσει αυτή την Εκκλησία…»

δ. Την εποχή της εικονομαχίας.
Ο άγιος Θεόδωρο Στουδίτης λέει ότι η Εικονομαχία ήταν «αθλιωτάτη μεταστοιχείωσις των πάντων»
Όταν ο αυτοκράτορας επέβαλε την Εικονομαχία, οι Ορθόδοξοι διέκοψαν κάθε «κοινωνία» με τους εικονομάχους επισκόπους. ΄Ετσι, έχουμε δυο μερίδες επισκόπων. Τη μερίδα των εικονομάχων, που είναι αιρετικοί και εκτός Εκκλησίας. Και τη μερίδα των «αποτειχισμένων»» εικονοφίλων, που αποτελούν την Εκκλησία.
Στη εικονομαχία (8ος και 9ος αιώνας) αγωνίζονται κατ’ αυτής προ οποιασδήποτε συνοδικής απόφασης ο άγιος Ιω. Δαμασκηνός στην πρώτη φάση της και ο Θεόδωρος ο Στουδίτης στη δεύτερη φάση, με πολλούς Ιεράρχες και μοναχούς.

ε. Την εποχή των ψευδενώσεων με τους Λατίνους.
Οι σπουδαιότερες ψευδενώσεις είναι της Λυών και της Φλωρεντίας Φεράρας. Στη Σύνοδο της Λυών, που έγινε το 1274, ο τότε αυτοκράτορας των Ρωμαίων Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, επειδή πιέζονταν από την ανάγκη για βοήθεια από τον Πάπα, συμφώνησε μαζί του την «ένωση των Εκκλησιών»! Ο λαός όμως δεν δέχτηκε ποτέ αυτή την «ψευδένωση». Ο τότε Πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος, άλλοτε πολέμιος του παπισμού, πράγμα για το οποίο είχε φυλακισθεί, έγινε υπέρμαχος της ψευδενώσεως! Ο αυτοκράτορας εξαπέλυσε διωγμό κατά των αγιορειτών μοναχών, που αντιδρούσαν στη μνημόνευση του ονόματός του. Οι αγιορείτες μοναχοί σε Επιστολή τους που έστειλαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, του έγραψαν:
«Ο γαρ αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτού υπόκειται εγκλήμασι, ..ων το συνάντημα ει δυνατόν φύγωμεν».
Κα ότι «μολυσμόν έχει η κοινωνία (με τον Πατριάρχη Βέκκο), εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».

Εικοσιέξι μοναχοί στη Μονή Ζωγράφου κάηκαν ζωντανοί, γιατί ήταν αντίθετοι με την «ψευδένωση». Άλλοι φονεύτηκαν στις Καρυές, μεταξύ των οποίων και ο Κοσμάς, ο Πρωτεπιστάτης! Άλλοι, στη Μονή Βατοπαιδίου και άλλοι στη Μονή Ιβήρων, πνίγηκαν!

Στη Σύνοδο της Φλωρεντίας-Φεράρας, που έγινε το 1438 - 1439, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος δέχτηκε την «ψευδένωση» με τούς Φράγκους.
Ο μόνος που δεν υπέγραψε τότε τις αποφάσεις της Φεράρας απ’ την αντιπροσωπεία των Ρωμαίων, ήταν ο Μάρκος Ευγενικός! Οι λοιποί υποτάχτηκαν στον Πάπα. Ο Βησσαρίων της Νίκαιας ανταμείφτηκε για την προδοσία του από τον Πάπα με ένα παλάτι στη Ρώμη και τον πίλο του καρδιναλίου! Ο Ισίδωρος της Ρωσίας με τον διορισμό του ως καρδιναλίου!
Όταν η αντιπροσωπεία των Ορθοδόξων επέστρεψε το 1439 από την Φεράρα στη Κωνσταντινούπολη, ο λαός αντέδρασε έντονα. Στη Ρωσία οι πιστοί έκλεισαν τον Ισίδωρο στη φυλακή, επειδή υπόγραψε την ψευδένωση. Ο Ισίδωρος κατόρθωσε να δραπετεύσει. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, και στις 12 Δεκεμβρίου 1452 τέλεσε στο ναό της Αγίας Σοφίας, παπική λειτουργία. Τότε, επειδή μνημόνευσε τον Πάπα, οι Ορθόδοξοι δεν άφησαν να ξαναγίνει λειτουργία στο ναό της Αγίας Σοφίας, μέχρι τις 29 Μαΐου 1453! Πολλοί απ’ τους αντιπροσώπους στη Σύνοδο της Φλωρεντίας – Φεράρας, μετανόησαν. Έλεγαν, καλύτερα να τους κόβονταν το χέρι που υπόγραψαν τη «ένωση»! ΄Ήταν όμως αργά!

o Ο Μάρκος Ευγενικός αρνήθηκε κάθε εκκλησιαστική «κοινωνία», όχι μόνο με όσους δέχτηκαν την «ψευδένωση», αλλά και με όσους «κοινωνούσαν» με αυτούς που δέχτηκαν την «ψευδένωση»!
Συγκεκριμένα ο άγιος Μάρκος Ευγενικός αρνήθηκε να έλθη σε οποιαδήποτε επαφή με το νέο Πατριάρχη, τον Λατινόφρονα Μητροφάνη, και τους ομόφρονές του επισκόπους. Δικαιολογών την στάση του γράφει:
«Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού, η την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς… ώσπερ ούτε γεγονυίαν ένωσιν και τα δόγματα λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού…. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι τούτου και των τοιoύτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις Πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας»

o Τέλος ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός με τη διαθήκη του όρισε ούτε στη κηδεία του να μη πλησιάσει κανένας από τους Λατινόφρονες! Έγραψε:
"Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν, είπερ ποτέ και νυν εν τω εγγίζειν την τελευτήν μου, ίνα σύμφωνος ώ εμαυτώ απ’ αρχής μέχρι τέλους, και μη δόξω τισίν ότι άλλα μεν έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία, ά εικός ην ελεγχθήναι τη ώρα ταύτη της εμής αναλύσεως.
Λέγω δε περί του Πατριάρχου, μήπω δόξη αυτώ προφάσει τάχα τιμάν της προς εμέ εν τη κηδεία του ταπεινού μου τούτου σώματος, ή και εν τοις μνημοσύνοις μου στείλαι τινας των αρχιερέων αυτού, ή άλλως των κοινωνούντων αυτώ τινά συνεύξασθαι, ή συμφορέσαι τοις εξ ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα παρακληθείσι δοξάση ως οιωδήποτε τρόπω προσιέναι καν εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν.
Και ίνα μη η σιωπή μου συγκατάβασιν τινά υπονοήσαι παρέξη τοις μη καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού η την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν ουδαμώς ούτε επί της ζωής μου, ούτε μετά θάνατον, ώσπερ ούτε γεγονυίαν, ένωσιν, και τα Δόγματα τα Λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού, και υπέρ του διαφενδεύειν ταύτα, και την προστασίαν ταύτην εμνηστεύσατε επί καταστροφή των Ορθών δογμάτων της Εκκλησίας. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας, ώσπερ αύ πείθομαι τους συντιθεμένους τούτα τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος από αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν· και εξορμών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση, ή εν τη εμή κηδεία, ή εν τοις μνημοσύνοις μου· αλλ’ ουδέ άλλου τινός των τούτου μέρους ημών ώστε συμφορεύειν επιχειρήσαι, και συλλειτουργείν τοις ημετέροις. Τούτο γαρ εστί το "τα άμικτα μίγνυσθαι". Δει γαρ παντάπασιν εκείνους είναι κεχωρισμένους ημών, μέχρις αν δω ο Θεός την καλήν διόρθωσιν και ειρήνην της Εκκλησίας αυτού» .

o Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος. Ο ιστορικός της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας Μέγας Εκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος, πιεζόμενος από τους μεσάζοντες του Αυτοκράτορα να μνημονεύει τον πάπα, απάντησε:
«Εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι, ουδέ μνημονεύονται ουδέ έχει άδειαν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις υπέρ ακοινωνήτου. Ο δε πάπας εστίν ακοινώνητος. Πώς ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών:»
Έτσι, οι Ρωμαίοι την εποχή εκείνη διασπάστηκαν σε Λατινόφρονες «ενωτικούς» και σε Ορθόδοξους «ανθενωτικούς»! Και διασώζονται μέχρι σήμερα στον τόπο μας οι «ενωτικοί» και οι «ανθενωτικοί»!
Λίγο πριν την άλωση της Βασιλεύουσας και ενώ ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κατέβαλε κάθε προσπάθεια να επιβάλει την ψευδένωση της Φλωρεντίας Φεράρας, ο Γεννάδιος Σχολάριος έγινε μοναχός και κλεισμένος στο κελί του, δεν δέχονταν κανένα, έγραψε δε έξω από αυτό:
«Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμί του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι»!

o Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει σχετικά:
«Όθεν, ιερωμένοι και λαϊκοί αναθεμάτιζον και τους αποδεξαμένους την σύνοδον και την ένωσιν και εδέοντο, είπερ βοηθήσει δια της Θεοτόκου, την δε των Λατίνων βοήθειαν απεστρέφοντο. Οι ενωτικοί ελειτούργησαν εις την αγίαν Σοφίαν και εμνημόνευσαν του Πάπα Νικολάου και του εξωσθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου... Οι πολλοί δε ουκ έλαβον αντίδωρον, βδελυκτήν νομίζοντες την τοιαύτην λειτουργίαν, όπου δε εφαίνετο ιερεύς τις ενωτικός έφευγον εξ αυτού, ει δε και ην πνευματικός, ουκέτι εξωμολογούντο εις αυτόν» .
Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος γράφει ακόμα, ότι κατά την ενθρόνισή του Λατινόφρονα Πατριάρχη Μητροφάνη, μετά την Ψευδένωση της Φλωρεντίας ο ορθόδοξος ιερεύς Θεοφύλακτος την παρακολουθούσε από μακρυά. Οι ενορίτες του έπαυσαν να τον πλησιάζουν. Έφευγαν από αυτόν και δεν εκκλησιάζονταν στο ναό που λειτουργούσε

o Ο ίδιος δε Γεννάδιος ο Σχολάριος καθορίζει με άριστο τρόπο τη στάση των Ορθοδόξων, έναντι των επισκόπων. Γράφει σε μια επιστολή του στους μοναχούς:
«Τους επισκόπους υμών επιτηρείτε ίνα ώσιν Ορθόδοξοι, και μη διδάσκουσι δόγματα εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοις αιρετικοίς, ή τοις απεσχισμένοις συλλειτουργώσι. Τα δε άλλα, ή της αγνοίας αυτών εισί και της του καιρού κακίας και εισί συγγνωστοί, ή της προαιρέσεως αυτών και αυτοί μόνοι απολογήσονται τω Θεώ» .


στ. Την εποχή της αλλαγής του Ημερολογίου το 1924.
Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος την 10ην Μαρτίου 1924, ονόμασε 23ην Μαρτίου. Δηλ. κατάργησε το Παλιό Ημερολόγιο και επέβαλε το Νέο, ή Γρηγοριανό. Αυτό το ημερολόγιο προηγουμένως οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι των ετών 1583, 1587, 1592 είχαν καταδικάσει ως αίρεση, κατά τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων, ο οποίος λέει:
«Τέσσερα μεγάλα θηρία εγέννησε ο 16ος αιών. Την αίρεσιν του Λουθήρου, την αίρεσιν του Καλβίνου, την αίρεσιν των Γιεβουζιτών (= Ιησουϊτών) και την αίρεσιν του νέου καλενταρίου» »

Όσοι πιστοί συνέχισαν να ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο έπαυσαν την «κοινωνία» με τους καινοτόμους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος και όσους «κοινωνούσαν» με αυτούς. Δηλαδή, «αποτειχίστηκαν» από τους επισκόπους της επίσημης Εκκλησίας. Ο «αποτειχισμένος» λαός έμεινε χωρίς ποιμένες. Ελάχιστοι κληρικοί, κυρίως αγιορείτες ιερομόναχοι, τους εξυπηρετούσαν στις λατρευτικές ανάγκες.

Όταν δεν εύρισκαν κληρικό να μην έχει «κοινωνία» με τους καινοτόμους επισκόπους, ακόμα και τους νεκρούς τους έθαβαν χωρίς παπά στη νεκρώσιμη ακολουθία. Εναντίον τους οι καινοτόμοι ενήργησαν διωγμούς. Οι αποτειχισμένοι το 1924 θεώρησαν τους καινοτόμους ως «αιρετικούς», την δε Εκκλησία τους «αιρετική» και σχισματική.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από τη δήλωση των τριών Μητροπολιτών, των Δημητριάδος Γερμανού, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και Ζακύνθου Χρυσοστόμου, κατά την προσχώρησή τους το 1935 στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου. Μετά την επάνοδό τους στην Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, ανέλαβαν την ηγεσία της, χειροτονήσαντες τέσσερες νέους επισκόπους, μεταξύ των οποίων και τον Ματθαίο Καρπαθάκη, ιδρυτή πολυπληθούς γυναικείας Μονής στην Κερατέα Αττικής.
Το 1937 προκλήθηκε σχίσμα μεταξύ του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και του Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη. Ο λόγος ήταν το ότι ο μεν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος υποστήριζε ότι οι καινοτόμοι επίσκοποι ήταν μόνο «δυνάμει» και όχι «ενεργεία» αιρετικοί. Ο Βρεσθένης Ματθαίος έλεγε ότι οι Νεοημερολογίτες ήταν και «δυνάμει» και «ενεργεία» αιρετικοί!
Θεολογικά, κανένας από τους δύο αυτούς αρχιερείς δεν είχε δίκηο. Και ναι μεν είναι ορθό ότι ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει τη διάκριση αυτή μεταξύ του «δυνάμει» και «ενεργεία» , όμως αυτή αφορά τα παραπτώματα των επισκόπων, που δεν ανάγονται σε θέματα πίστεως.
Φαίνεται όμως, ότι πίσω από το πρώτο αυτό σχίσμα των «αποτειχισμένων» το 1937 υπήρχε δάκτυλος των καινοτόμων επισκόπων, οι οποίοι άρχισαν να εκδηλώνουν την ανησυχία τους από την μεγάλη εξάπλωση της Εκκλησίας του Παλαιού Ημερολογίου . Η άποψη αυτή ενισχύεται απ’ το γεγονός ότι στις τάξεις των οπαδών του Βρεσθένης Ματθαίου εντάχθηκε γνωστός κληρικός της Κέρκυρας, ο οποίος είχε καθαιρεθεί και καταδικαστεί σε φυλάκιση, επειδή ιερούργησε ως Παλαιοημερολογίτης. Νεώτερα στοιχεία, που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν ότι το άτομο αυτό ανέλαβε ρόλο εγκάθετου των καινοτόμων στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου, πλάι στο γέρο επίσκοπο Ματθαίο, τον οποίο εξωθούσε σε ακραίες θέσεις και διατήρηση των αντιθέσεων και διαιρέσεων μεταξύ των αποτειχισμένων.
Ο χώρος των αποτειχισμένων σήμερα είναι ατυχώς κατακερματισμένος σε παρατάξεις, οι οποίες αποτελούν εύκολη λεία του Οικουμενισμού και Παπισμού!….

7. Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία για την «αποτείχιση» προέρχεται από τον Νεοημερολογίτη αρχιμ. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος είναι γνωστός για τις σκληρές αντιπαλαιοημερογίτικες απόψεις του. Ο κληρικός αυτός δέχεται την δυνατότητα «αποτείχισης» υπό τον όρον όμως ο «αποτειχιζόμενος» από τον επίσκοπό του να μη μνημονεύει αντί αυτού το όνομα άλλου επισκόπου. Έγραψε:
«αν η συνείδησίς σου θέλη να ασκήση το δικαίωμα όπερ παρέχει ο ΙΕ΄ κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε η πορεία σου διαγράφεται σαφώς: Παύων το μνημόσυνο του Πατριάρχου θα αποφύγης να μνημονεύσης ετέρου και θα αναμένης εν ηρεμία συνειδήσεως την κρίσιν Συνόδου» .

Η άποψη αυτή του αρχιμ. Επιφανίου Θεποδωροπούλου, ότι ο «αποτειχιζόμενος» από τον αιρετικό επίσκοπό του πιστός, δεν πρέπει να μνημονεύει το όνομα άλλου επισκόπου, Ορδοδόξου, δεν βρίσκει πουθενά, τέτοιο έρεισμα, ούτε στους Κανόνες, ούτε στους Πατέρες της Εκκλησίας!
Την εποχή των αιρέσεων, οι αποτειχιζόμενοι είχαν «κοινωνία» και μνημόνευαν τους αποτειχισμένους επισκόπους, και όχι τους αιρετικούς, που κατείχαν τους θρόνους.
Στην Κωνσταντινούπολη π.χ., όταν Πατριάρχης ήταν ο αρειανός Δημόκλητος οι «αποτειχισμένοι» Ορθόδοξοι μνημόνευαν τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος ήταν επίσκοπος Ναζιανζού!

8. Θα προσθέσουμε και μια άλλη πολύ σημαντική μαρτυρία. Προέρχεται από τον αείμνηστο π. Φιλόθεο Ζερβάκο. Σε επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνο το 1968 γράφει:
«Δοθέντος ότι το παλαιό ημερολόγιο είναι γραπτή παράδοση και ότι το νέο είναι καινοτομία παπικής και μασονικής προελεύσεως, οιοσδήποτε περιφρονεί το παλαιό και ακολουθεί το νέο, υπόκειται σε ανάθεμα. Κάθε δικαιολογία αποτελεί “πρόφασιν εν αμαρτίαις.”
Την προηγούμενη Κυριακή έπρεπε ν’ ανέβω στην κορυφή των αγίων Πάντων και προφήτη Ηλία, και καθώς γονάτισα στην εικόνα τους, δακρυσμένος, παρεκάλεσα να μου δείξουν εμού του αθλίου, ποιο ημερολόγιο ν’ ακολουθήσω με την αδελφότητά μου, όπως και όλα τα πνευματικά μου τέκνα, αλλά και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Προτού τελειώσω την ταπεινή μου ικεσία, άκουσα μέσα μου μία φωνή λέγουσα: “Πρέπει ν’ ακολουθείς το παλαιό, που δόθηκε στους αγίους Πατέρες και τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους”, υποστηρίζοντας έτσι την παραδοθείσα Ορθόδοξη Πίστη, και όχι το νέο των Παπών της Δύσεως, που έχουν διαιρέσει την Εκκλησία και περιφρόνησαν την Αποστολική και Πατερική Παράδοση!
Τη στιγμή εκείνη ένοιωσα στην ψυχή μου μεγάλη συγκίνηση, χαρά ελπίδα, κουράγιο και μεγαλείο, που σπάνια έχω νοιώσει την ώρα της προσευχής σε όλη μου τη ζωή. Μη νομίσετε ότι το να ακολουθείτε το παπικό ημερολόγιο είναι μικρό πράγμα. Το Παλαιό είναι Παράδοση και πως τέτοια πρέπει να το σεβόμαστε, αλλιώς θα είμαστε υπό ανάθεμα. “ Όποιος παραβαίνει την Παράδοση, γραπτή ή άγραφη, ανάθεμα έστω”, λέγει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Δεν είναι καιρός του σιγάν, μη καθυστερείτε, βιασθείτε»

9. Μετά την «αποτείχιση», οι «αποτειχιζόμενοι» αναμένουν την κρίση Συνόδου Ορθοδόξων Επισκόπων, η οποία οφείλει αποφασίζει εάν ο καταγγελλόμενος με την «αποτείχιση» επίσκοπος είναι Ορθόδοξος ή αιρετικός. Αλλά, αυτό το εξετάζουμε ευθύς αμέσως.

9. Η ενδεδειγμένη στάση της Εκκλησίας έναντι αιρετικού επισκόπου της

1. Η ύπαρξη αιρετικού επισκόπου στην Εκκλησία είναι κάτι που την ενδιαφέρει άμεσα. Στο ζήτημα αυτό, η Εκκλησία έχει πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Η Εκκλησία είναι αυτή που χειροτονεί τους επισκόπους της, αυτή έχει υποχρέωση να απομακρύνει απ’ το σώμα της, καθένα που θ’ αποδειχθεί ανάξιός της. Ανάξιοι επίσκοποι αποδεικνύονται όσοι εκπίπτουν από την Ορθόδοξη Πίστη και την Ορθόδοξη Ζωή και γενικά παραβιάζουν τις εντολές της Αγίας Γραφής, των Πατέρων και τους Ιερούς Κανόνες. Εκεί όμως, που ήταν πάντα, και πρέπει να είναι αμείλικτη η Εκκλησία, είναι τα θέματα της Πίστεως!



2. Όταν κάποιος επίσκοπος, ή άλλος κληρικός αρχίζει να δημοσιοποιεί το αιρετικό φρόνημά του, η Εκκλησία έχει υποχρέωση να κινήσει είτε αυτεπάγγελτα, είτε κατόπιν καταγγελίας, τη διαδικασία για την παραπομπή του επισκόπου αυτού στη Σύνοδο να δικαστεί για την πτώση του.

Η «αποτείχηση» που κάνουν οι πιστοί, είναι μια τέτοια καταγγελία. Η Σύνοδος των επισκόπων πρέπει να εξετάσει αν τα καταγγελλόμενα σ΄ αυτή είναι αληθινά. Αν αποδειχθεί ότι είναι πράγματι αληθινά, καταδικάζει τον υπαίτιο. ΄Ετσι, δικαιώνονται οι αποτειχισμένοι. Αν αποδειχθεί ότι ο επίσκοπος, ο οποίος καταγγέλθηκε ως αιρετικός, είναι Ορθόδοξος, τότε οι αποτειχισμένοι οφείλουν να επαναλάβουν την παυθείσα «κοινωνία», με τον επίσκοπό τους.
Οι ποινές που επιβάλλει στους αιρετικούς κληρικούς η Σύνοδος είναι η «καθαίρεση» και ο «αναθεματισμός»! Με την «καθαίρεση» παύει ένας κληρικός να ιερουργεί. «Αναθεματισμός» είναι ο χωρισμός του από το Χριστό.
Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε την «αποτείχηση» με την «καθαίρεση», ή τον «αναθεματισμό», που επιβάλλει η Σύνοδος των Επισκόπων στους αιρετικούς. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Η «αποτείχηση» είναι καθήκον και υποχρέωση των πιστών, όταν ο επίσκοπός τους κακοδοξεί, η «καθαίρεση» ή ο «αναθεματισμός» είναι καθήκον και υποχρέωση της Συνόδου των Επισκόπων της Εκκλησίας έναντι των αιρετικών.

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναφωνεί το «ανάθεμα» για όλους τους αιρετικούς. Λέει:
«Όλοις τοις αιρετικοίς , ανάθεμα»

Η δε Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όσους δεν αναθεματίζουν, αυτούς που αναθεμάτισε η Εκκλησία. Λέει:
«Ει τις μη αναθεματίζει... πάντας αιρετικούς, τους κατακριθέντας και αναθεματισθέντας υπό της αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας... ο τοιούτος ανάθεμα έστω» .

Ο καταγγελλόμενος ως αιρετικός επίσκοπος από τους «αποτειχισμένους» πιστούς για την Εκκλησία παραμένει «εν ενεργεία» επίσκοπος, άσχετα από το ότι οι «αποτειχισμένοι» δεν πρέπει να έχουν «κοινωνία» μαζί του, ο καθηρημένος όμως, μόλις καθαιρεθεί, παύει να είναι επίσκοπος και να ιερουργεί ο,τιδήποτε το ιερατικό !

6. Επίλογος

Τελειώνουμε με την υπενθύμιση του α΄ κανόνος της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που λέει:
«Την των αγίων Πατέρων πίστιν κρατείν βεβαίαν και μέχρι συντελείας του αιώνος ασάλευτον διαμένειν θεσπίζομεν και τα αυτών θεοπαράδοτα συγγράμματα τε και Δόγματα, πάντας αποβαλλόμενοι τε και αναθεματίζοντες, ους απέβαλον και αναθεμάτισαν, ως της αληθείας εχθρούς»!

Η Πίστη των Πατέρων επιτάσσει «αποτείχιση» από τους αιρετικούς επισκόπους!




ΠΗΓΕΣ:
Εβρ. 12, 22-23
Ιουδ. 3
Ι. Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, τομ. 2, Γκράτς Αυστρίας, σελ. 920 (1000).
Πραξ. 20, 28 – 31
P.G 32, 113Α
P.G. 160, 160A
P.G. 102, 604C
Πρακτικά των αγίων Συνόδων Γ΄ σ. 736
Αθ. Σακαρέλλου, Έγινε το 1965 η ένωση των Εκκλησιών, Αθήνα 2007.
Μεγ. Αθανασίου, Προς Ιωβιανόν, P.G. 26, 813 κ. εξ.
Ιερεμ. 9, 1.
Μ. Βασιλείου, Έργα ΕΠΕ 2, σελ. 41
PG. 50. 547
PG 99, 1321
Ιωσήφ Βρυεννίου, Τα ευρεθέντα έργα, τομ. Β΄ Θε4σσαλονίκη 1990, σελ. 18.
Α΄ Κορ. 12, 27
Α΄ Τιμ. 3,15
Αποκ. 20,6
Β΄ Κορ. 1, 22,
Α΄ Κορ. 3,16
Εφ. 2,22
Β΄ Τιμ. 4, 3-4
Ιούδα 3
Ρωμ. 8, 26
Γαλ. 4, 6
Α΄ Κορ. 12, 28
Ματθ. 3.11, Μαρκ. 1,8, Λουκ. 3,16, Ιω. 1,33, Πραξ. 1,5. 11, 16.
Ματθ. 3, 11
Λουκ. 10, 23 –24. Ματθ. 13, 11. Μαρκ. 4, 11.
Ιούδα 3
P.G. 55,158 & 160, 203
P.G. 99, 1049
Λουκ. 18,8
Ματθ. 16, 18
ΒΕΠΕΣ 2, 272, 269, 270, 272, 265, 277, 273
Συμεών S. C. 104, 346.
P.G. 1, 633Β
P.G. 59, 562
ΒΕΠΕΣ 2, 272, 269, 270, 272, 265, 277, 273
Επιστολή 69, 8 Migne Λατινική Πατρολογία 4, 419
Εβρ. 13, 17
Εβρ. 13, 7
Μ. Βασιλείου, Έργα 9, Ε.Π.Ε. σ.381
Ματθ. 23,2
P.G. 99, 1164Α
Τιτ.3, 10-11
Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, Ζ΄ σελ. 116.

Χρ. Ανδρούτσου, Δογματική, σ, 281 -2
Γρηγορίου Παλαμά, Αναίρεσις Γράμματος Ιγνατίου 2-4
α’ Κανόνας της Συνόδου Καρχηδόνας, σε μετάφραση. Ακανθοπούλου, Κώδικας σ. 423- 425.
Λέοντος πάπα Ρώμης, Επιστολή προς Νικήταν
Πηδάλιο σ. 91
Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις προς Τιμ. Β΄, Ομιλία Β΄, P.G. 62, 610.
Προδρ. Ακανθοπούλου, Κώδικας Ιερών Κανόνων ,Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 447
Β΄ Κορ. 6, 14 -15
Β΄ Ιω.9-10
Τιτ.3, 10-11
P.G. 90, 144D – 145A.
« Έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας
τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της
αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται» Β Κορ. 4, 3-4.
10ος Αποστολικός κανόνας
P.G. 26, 1188ΒC
P.G. 27, 1369C
Βλ. Μ. Βασιλείου ΕΠΕ 3, σ. 104 υποσημ
P.G. 160, 101D ( παρά Αγίω Μάρκω Ευγενικώ, πρβλ. Ι. Καρμίρη ΔΣΜ Α΄ σ. 425 )
P.G. 160, 101Α
P.G. 99, 352B
P.G 99, 1164Α
P.G. 99, 1189
P.G. 99, 1365
P.G. 99, 1049Α
P. G. 99, 1668
P.G. 160, 105C.
P.G. 160, 536CD
βλ. Ι. Καρμίρη ΔΣΜ, Α΄ σ. 361, 362.
Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδ. Ο όσιος Γρηγόριος
Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23
Καλλινίκου, Βίος Αγίου Υπατίου, σ. 93-94.
Μάρκου Ευγενικού, Επιστολή προς Θεοφάνην εν Ευβοία Petit, Docw. σελ. 481, σελ. 377-
404, 521 – 75. και J. Gill, H Σύνοδος της Φλωρεντίας, Αθήναι 1972, σ. 413.
P.G. 140, 620
βλ. π. Θ. Ζήση, ο Πάπας, εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1434 / 16.11. 2001, σ.1
Μαξίμου του Ομολογητού, Φιλοκαλία ΕΠΕ τόμ. 15Γ΄ , σ. 105
Μαξίμου του Ομολογητού, Φιλοκαλία ΕΠΕ τόμ. 15Γ΄ , σ. 315
P.G. 99, 1164
P.G. 99. 1167 εξ. Mansi, 13, 356 εξ.
Θεοδώρου Στουδίτου, Βιβλίο Β΄, Επιστολή ΣΚΑ΄, P.G. 99, 1669A.
P.G. 160, 536CD
Migne 160, σελ. 536,537
S. Syropoulos, Les Mémoires XII, 13, Παρίσι 1971, σ. 562-564
Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος βιβλ. Ι΄ κεφ. ζ΄, σελ. 168.
Σίλβεστρος Συρόπουλος, Απομνημονεύματα, σ. 556
Πατριάρχου Νεκταρίου, Επιτομή Ιεροκοσμικής Ιστορίας, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Σινά,
Αθήναι 1980, σ.231
Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Ομολογία Ορθοδόξου πίστεως, Βενετία 1690, σελ. 4.(Οι νεώτερες
εκδόσεις παραλείπουν την αναφορά αυτή, για ευνόητους προφανώς λόγους ! )
Πηδάλιον, υποσημ. 2 του γ΄ αποστολικού κανόνος, σελ. 5
Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη, Το Ημερολογιακόν κτλ. ... σελ. 228- 230.
αρχιμ. Επιφ. Θεοδωροπούλου, Τα δύο άκρα, Αθήνα 1986, σ. 164 και σ. 75-76 και 81.
Ιερομ. Θεοδωρήτου, Παλαιόν και Νέον, ή Ορθοδοξία και αίρεσις, Αθήναι 1991, σ. 24-25
Mansi 13, 397- 400
Πρακτικά Ε΄ Οικουμ. Συνόδου ΜΑΝSΙ, 9, 384
Η τοποθέτησή μας αυτή δεν πρέπει να παρανοηθεί, υπό την έννοια ότι κάποιος επίσκοπος που κηρύσσει αίρεση, μόνο με την καθαίρεσή του από την Εκκλησία χάνει την ιερωσύνη του. Έχουμε ήδη εξηγήσει πιο πάνω, ότι ένας κληρικός, οιουδήποτε βαθμού, από τη στιγμή που θα εγκολπωθεί κάποια αίρεση, έστω και αν ακόμα δεν το γνωρίζει αυτό κανένας άλλος, αυτός ο κληρικός αμέσως χάνει την ιερωσύνη του, επειδή απώλεσε την ορθή πίστη του. Εάν αυτός ο επίσκοπος, που δέχτηκε κάποια αίρεση, την καταστήσει γνωστή σε τρίτα πρόσωπα, αν αυτά τα πρόσωπα παύσουν την «κοινωνία» μαζί του, ο επίσκοπος αυτός κατά τον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου είναι πλέον όντως «ψευδεπίσκοπος», δηλαδή χωρίς ιερωσύνη, αλλά αυτό δεν μπορεί να το επιβάλλει κάποιος σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τα οποία δυνατόν να μη γνωρίζουν, ή να μη μπορούν να γνωρίζουν την αλήθεια των κατηγοριών σε βάρος του επισκόπου, ότι δηλ. ο επίσκοπος αυτός κήρυξε αιρετική διδασκαλία. Για την άρση κάθε αμφιβολίας αν κάποια διδασκαλία είναι όντως αιρετική, αν ο κατηγορούμενος επίσκοπος κήρυξε την συγκεκριμένη διδασκαλία, οπότε απώλεσε την ιερωσύνη του, αυτό το διαπιστώνει η Εκκλησία με πανηγυρική απόφαση της Συνόδου των επισκόπων της. Η Εκκλησία είναι εκείνη η οποία παρέχει στους κληρικούς την ιερωσύνη τους. Αυτή έχει το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να πληροφορεί τους πιστούς ότι ένας επίσκοπος, ή άλλος κληρικός που περιέπεσε σε αίρεση, έπαυσε να είναι πραγματικός και «εν ενεργεία» κληρικός. Μέχρις ότου η Εκκλησία διακηρύξει την διαπιστωτική αυτή απόφασή της, αυτό δεν σημαίνει ο αποστάς από την ορθή πίστη επίσκοπος ή άλλος κληρικός, δεν απώλεσε την από Θεού ιερωσύνη του. Όταν γράφουμε πιο πάνω ότι μέχρις ότου η Εκκλησία καταδικάσει τον κληρικό αυτό, θεωρείται ως «εν ενεργεία» κληρικός, εννοούμε, ότι ο κληρικός αυτός καίτοι δεν έχει λόγω της αίρεσής του ιερωσύνη, ενεργεί όμως ο ίδιος ο Θεός τα υπ’ αυτού τελούμενα μυστήρια, όπως διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος λέγων ότι ο Θεός «Ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν».

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου