Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΗΜΕΡΑ! «Πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἇρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. 18, 8) • Τά ἐρωτήματα ἤδη τίθενται καί εἶναι ἀμείλικτα • Ἐκ τῆς στάσεώς μας στά θέματα τῆς Πίστεως κρίνεται τό αἰώνιο μέλλον μας ὑπό Δημ. Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου



ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΗΜΕΡΑ!

«Πλήν υός το νθρώπου λθών  ρα ερήσει τήν πίστιν πί τς γς;»
(Λουκ. 18, 8)

Τά ρωτήματα δη τίθενται καί εναι μείλικτα
κ τς στάσεώς μας στά θέματα τς Πίστεως
   κρίνεται τό αώνιο μέλλον μας

πό Δημ. . Κάτσουρα, Θεολόγου


μέρα καί ρα τς Δευτέρας το Χριστο Παρουσίας εναι σέ λους μας γνωστα (πρβ. Ματθ. 24, 36). Τό διο γνωστα εναι καί μέρα καί ρα το θανάτου μας. Τό άν θά εμεθα ν ζω ταν γίνει συντέλεια το κόσμου δέν τό γνωρίζομε. κενο μως πού γνωρίζομε μέ βεβαιότητα εναι τι παξ καί γεννηθήκαμε θά γνωρίσωμε καί θάνατο.
Γιά μς ρα το θανάτου εναι σάν τήν Δευτέρα Παρουσία, διότι θά συναντήσωμε τόν Κύριό μας, ποος εναι καί Κριτής μας. Τό πρτο δέ, γιά τό ποο θά μς ζητηθε λόγος, εναι, άν τηρήσαμε τήν πίστη πού παρέδωσε Χριστός, κήρυξαν ο πόστολοί Του καί δογμάτισαν ο γιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τς κκλησίας.
Κύριος μς επε τι δέν θά μς κρίνει κενος, λλά λόγος του (πρβ. ω. 12, 48). Δηλαδή, θά κριθομε βάσει τν ντολν Του. πρώτη δέ καί μεγαλύτερη ντολή εναι ντολή τς πρός Θεόν γάπης. Χριστός μως μς γνώρισε τι μόνον ατός πού τηρε τίς ντολές Του εναι κενος πού πραγματικά τόν γαπ (πρβ. ω. 14, 21).
διος μς πεκάλυψε τι Ατός εναι δός καί λήθεια καί ζωή (ω. 14, 6). Ατό σημαίνει τι ποιος θέλει νά βρίσκεται στό δρόμο το Θεο γνωρίζει τήν λήθεια, λευθερώνεται μέ τή δύναμη το Θεο πό τά πάθη καί δηγεται τσι στήν αώνιο ζωή πού ξεκιν πό δ, συνεχίζει πέραν το τάφου καί τέλος δέν χει!
λόκληρη λήθεια ποκαλύφθηκε τήν μέρα τς γίας Πεντηκοστς στούς γίους μαθητές καί ποστόλους Του. Πρόκειται γιά τήν ποκάλυψη το Θεο, τήν ποία διαφυλάσσει ς ερά Παρακαταθήκη κκλησία το Χριστο πού εναι τό Σμα Του. Ατή εναι ρθοδοξία, ποία μπεριέχει τά σωτήρια δόγματα τς ληθείας, λλά καί τόν τρόπο θεραπείας το νθρώπου, βάσει τν ποίων δηγεται στήν κατά χάρη Θέωση, δηλαδή τήν σωτηρία.
κτός τς κκλησίας το Χριστο πού εναι Μία, γία, Καθολική καί ποστολική, δέν πάρχει σωτηρία. κτός τς κκλησίας δέν πάρχουν μυστήρια. κκλησία εναι στλος καί δραίωμα τς ληθείας (πρβ. Τιμοθ. 3, 15). Κατ’ πόλυτη ννοια τήν κκλησία τήν συν-ποτελον Χριστός πού εναι αωνία Κεφαλή Της μαζί μέ τούς φίλους Του, τούς γίους κάθε ποχς. Γιά λους τούς λλους εναι ζητούμενο τό ν βρισκόμαστε καί νήκομε στήν κκλησία.
κ τν ν οκ νευ γιά νά θεωρούμεθα καί ντως νά εμεθα μέλη, στω καί νάξια, τς κκλησίας εναι, πρωτίστως, τό νά μολογομε τήν Πίστη τν  γίων Πατέρων μας. Ατή Πίστη συνιστ τήν σώζουσα λήθεια καί νευ ατς δέν πάρχει κκλησία, σοι καί ποιοι κι ν εναι ατοί πού τό σχυρίζονται.
ντίδικός μας καί πατέρας το ψεύδους Διάβολος, ς π’ ρχς νθρωποκτόνος (πρβ. ω. 8, 44), ργάζεται νυχθημερόν γιά νά μς παρασύρει μακρυά πό τήν λήθεια καί νά χάσουμε, πως κενος, τόν ποθητό Παράδεισο. Παράδεισος εναι κοινωνία μέ τόν Χριστό.
μισόκαλος Διάβολος γιά νά χωρίσει τούς νθρώπους πό τόν Θεό κατασκεύασε τίς αρέσεις, στε άν νθρωπος ξεφύγει πό τήν θεΐα, νά παγιδευθε σ’ ατές καί νά δηγηθε στήν πώλεια. Στίς μέρες μας μεγαλύτερη αρεση εναι Οκουμενισμός.
Μέ ατόν κατόρθωσε Διάβολος ,τι δέν κατόρθωσε μέ πολλές λλες αρέσεις. Πολλοί χριστιανοί, πό γνοια καί διαφορία, πως καί πό προσεξία, παγιδεύονται στά δίκτυα του. Οκουμενισμός εναι αρεση πού φαίνεται τι προετοιμάζει, σέ θρησκευτικό πίπεδο, πως ντιστοίχως νέα τάξη πραγμάτων σέ πολιτικό πίπεδο καί τόν ρχομό καί τήν πικράτηση το ντιχρίστου στόν κόσμο.
Οκουμενισμός ξαπλώθηκε στόν εκοστό αώνα καί σήμερα φθασε νά μολύνει σχεδόν λες τίς τοπικές κκλησίες. Ο πιστοί νυποψίαστοι, νενημέρωτοι, λλά καί διάφοροι στή πλειοψηφία των, χουν παρασυρθε στά πλοκάμια του.
Στήν ποχή μας παρότι χομε ς ελογία τή δυνατότητα νά μελετήσουμε τήν διδασκαλία τς κκλησίας, ντούτοις Πίστη χει τονίσει καί ρετή σπανίζει, πως καί τά σωστά παραδείγματα. Τί λείπει;
κενο πού, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, λείπει εναι ρωϊσμός! Λείπει οσιαστικά πραγματική Πίστη, ποία πιβεβαιώνεται ταν πιστός εναι διατεθειμένος καί καταλλήλως προετοιμασμένος νά θυσιασθε γιά τήν Πίστη Του. Σήμερα κυριαρχε φόβος, κόσμος καί τό φρόνημά του καί χι Πίστη καί τό μαρτυρικό φρόνημα.
Κατά τόν περασμένο αώνα, γιναν μεγάλες προδοσίες σέ βάρος τς παραδοθείσης πίστεως καί τς κκλησίας. Τέτοιες ταν, μεταξύ λλων, τό μερολογιακό Σχίσμα πού πέφερε καίριο πλήγμα στό πλήρωμα τς λλαδικς κκλησίας καί χι μόνο, συμμετοχή τν ρθοδόξων στό βλάσφημο καί παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο τν κκλησιν (Π.Σ.Ε.), λεγομένη ρση τν ναθεμάτων σύμφωνα μέ ποκαλύψεις ρση τς κοινωνησίας ρθοδοξίας καί Παπισμο, πογραφή στά πλαίσια τν Θεολογικν Διαλόγων καί το Π.Σ.Ε. βλασφήμων καί ντορθοδόξων συμφωνιν, κ. . π.
Στίς μέρες μας πίκειται νά πραγματοποιηθε μία κόμη φοβερή προδοσία σέ βάρος τς ρθοδοξίας. Εναι σύγκληση τς λεγομένης γίας καί Μεγάλης Συνόδου, τά Κείμενα τν ποφάσεων τς ποίας (πως χουν προσυμφωνηθε καί δημοσιευθε) χι μόνο δέν χουν καμμία σχέση μέ τά εωδιάζοντα τήν Χάρη το γίου Πνεύματος Κείμενα τν ντως γίων Συνόδων τς ρθοδοξίας, λλά συνιστον πλήρη νατροπή τς παραδοθείσης Πίστεως, τς ρθοδοξίας.
Ατές τίς μέρες πραγματοποιήθηκε κτακτη σύγκληση τς εραρχίας τς κκλησίας τς λλάδος, που πολλοί εχαν ναποθέσει τήν τελευταία λπίδα νά κουσθε τό «Στμεν καλς». Δυστυχς, σύμφωνα μέ τίς πρτες γκυρες πληροφορίες περί τν ργασιν καί ποφάσεών της, προκύπτει τι ο ρθς φρονοντες καί πέρ τς ληθείας πι-σκοποντες ποτελον σχνή μειοψηφία.
Εναι, πλέον, κοινός τόπος τι ρθοδοξία ατς τς Μ. Συνόδου, πέραν λων τν λλων προβλημάτων της (περί τήν συγκρότηση, τή συμμετοχή τν πισκόπων, τή διαδικασία λήψεως τν ποφάσεων, τόν χαρακτήρα της, κ. . π.) ξαρτται πλέον πό δύο τινά.
Τό να εναι τό πίμαχο Κείμενο, τό ποο ντιστοιχε σέ να πό τά ξι Θέματα πού θά πασχολήσουν τήν Μεγάλη Σύνοδο, τό περί τν σχέσεων τς ρθοδόξου κκλησίας μέ τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον, τό ποον εθέως σχετίζεται μέ θέματα ρθοδόξου Πίστεως, μολογίας καί κκλησιολογίας.
 
Τό λλο εναι λλειψη ρητς ναφορς περί τς θέσεως τς ν λόγω Συνόδου στήν λληλουχία τν Συνόδων τς ρθοδόξου κκλησίας πό τήν γία Ζ΄ Οίκουμενική Σύνοδο μέχρι σήμερα. ποτελε, βεβαίως, γνωστο καί στάθμητο στοιχεο σημαντική παρεμβολή το κοινο Μηνύματος πού θά κπεμφθε πό τήν Σύνοδο μέ τήν ναρξη μετά τήν λήξη τν ργασιν της.
στόσο, δη, δημοσίως καί πισήμως προταθεσα σχετική ναφορά συμπεριλήψεως στά Συνοδικά Κείμενα μνείας, τουλάχιστον, περί τν δύο μεγάλων καί οκουμενικο κύρους Συνόδων το 9ου καί 14ου αἰῶνος (πί Μ. Φωτίου καί γ. Γρηγορίου Παλαμ, ντιστοίχως), καί κώφευση τν ρμοδίων διοργανωτν περί ατο, πού συνιστ πόρριψή της, ποτελε μεζον πρόβλημα.
κ τς ποδοχς καί γκρίσεως τς πορρίψεως το πιμάχου Κειμένου θά κριθε χαρακτηρισμός καί πόρριψη ατς τς Συνόδου ς ληστρικς, χι, πό το πιστο Κλήρου καί λαο.
μετά δυσκολίας μία καί μοναδική γκριθεσα παρέμβαση τς εραρχίας περί ατο, μέ τήν πρόταση λεκτικς ντικαταστάσεως στό κείμενο το ρου κκλησίες μέ τόν ρο Κοινότητες, σον φορ στίς αρέσεις, δέν ποτελε σέ καμμία περίπτωση διασφάλιση τς ρθοδοξίας το κειμένου καί κατ’ πέκταση τς Μεγάλης Συνόδου. [Σημείωση: ν λόγω παρέμβαση χει προταθε πό το Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου σέ σχετικό πόμνημά του (183/1-4-2016) πρός τήν εραρχία, διά το ποίου περαμύνεται το περιεχομένου το πιμάχου Κειμένου καί πορρίπτει πιθετικς τίς πολλές καί ποικίλες κατ’ ατο πικρίσεις. πιπλέον, θά μποροσε νά θεωρηθε τι συγκεκριμένη παρέμβαση γίνεται πλς πρός κτόνωση καί καθησυχασμό, χωρίς νά χει κανένα εδικό βάρος, καθ’ ν στιγμήν συγκαλν καί προεδρεύων τς Μ. Συνόδου διαρκς διακηρύττει καί ς φαίνεται πρεσβεύει κριβς τό ντίθετον!]
Τ μείλικτα ρωτήματα πού τίθενται πρός τούς πισκόπους, τόν Κλρο, τά μοναχικά τάγματα καί τόν πιστό λαό εναι τά κάτωθι, τά ποα πλέον φορον μεσα τήν δική των ρθοδοξία.
α) ποδέχεσθε, πως ναφέρει τό πίμαχο Κείμενο στήν παρ. 4, τά ργα καί τίς μέρες τς Οκουμενικς Κινήσεως μέχρι σήμερον;
β) Συμφωνετε, πως γίνεται δεκτό στό πίμαχο Κείμενο καί στήν παρ. 5, τι ο σύγχρονοι Θεολογικοί Διάλογοι καί Οκουμενική Κίνηση πηρετον τό θέλημα το Θεο γιά τήν ποκατάσταση τς πωλεσθείσης νότητος λων τν χριστιανν;
γ) Συμφωνετε, πως δέχεται τό πίμαχο Κείμενο στήν παρ. 8, τι ναφορά το «να πάντες ν σιν» (ω. 17, 21) κ τς ρχιερατικς προσευχς το Κυρίου, φορ στήν νότητα τν Χριστιανν τν διαφόρων μολογιν καί χι στήν νότητα τν πιστν-μελν τς κκλησίας Του;
δ) Συμφωνετε καί ποδέχεσθε, πως ναφέρεται σχετικς στήν παρ. 9 το πιμάχου Κειμένου, τή δέσμευση συνεχος καί νεργο συμμετοχς κάθε τοπικς ρθοδόξου κκλησίας στούς Θεολογικούς Διαλόγους στά πλαίσια τς Οκουμενικς κινήσεως;                                                                                                                            
ε) ποδέχεσθε, πως γίνεται ποδεκτό στό πίμαχο Κείμενο στήν παρ. 16, τό Π.Σ.Ε. ς συμβατό μέ τήν ρθόδοξο Πίστη καί Παράδοση θεσμό διακονίας τς ποθέσεως τς κατά Θεόν νότητος τν Χριστιανν;
στ) Συμφωνετε, πως γίνεται δεκτό στό πίμαχο κείμενο καί στήν παρ. 22, τι διατήρησις τς γνησίας ρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά το συνοδικο συστήματος, καί τι ατό νέκαθεν πετέλει τόν ρμόδιον καί σχατον κριτήν περί τν θεμάτων πίστεως;
ζ) ποδέχεσθε, πως γίνεται ποδεκτό στό πίμαχο Κείμενο στήν παρ. 23, τόν ποκλεισμό πάσης πράξεως προσηλυτισμο λλης προκλητικς νεργείας μολογιακο νταγωνισμο μέ ,τι ατό πονοε καί συνεπάγεται ναντι τν διαφόρων αρετικν, μετά τν ποίων διεξάγεται Θεολογικός Διάλογος;
Τέλος, ς ναρωτηθομε άν ελικρινς πιστεύομε τι τά νωτέρω μαζί μέ μία σειρά ναλόγων τοποθετήσεων πού προκύπτουν πό τά πόλοιπα Κείμενα τς Μεγάλης Συνόδου (Μεικτοί Γάμοι, υοθέτηση τν θεωρήσεων τς περσοναλιστικς φιλοσοφίας καί μεταφορά των σέ θεολογικά ζητήματα, κ. . π.) θά ταν ποτέ δυνατό νά προταθον καί γκριθον πό τν γίων Πατέρων τς κκλησίας μέχρι καί το γίου Νεκταρίου πισκόπου Πενταπόλεως, το ν Αγίνη, θά πορρίπτονταν ναφανδόν;
λθε, λοιπόν, ρα τν ποφάσεων μέ μοναδικό κριτήριο τήν λήθεια καί τήν παραίτητη σχέση της μέ τήν πραγματική κκλησία το Χριστο, πως σαφς καί ρητς πισημαίνει νέος Χρυσόστομος καί μέγας Θεολόγος γιος Γρηγόριος Παλαμς, το ποίου τό νομα δέν δέχεται, οτε παρεπιπτόντως, νά μνημονεύσει ν λόγω Σύνοδος! Τυχαο;
Λέγει, λοιπόν, γιος:
«Ποος κλρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστο κκλησίαν, τ συνηγόρ το ψεύδους, κκλησίαν, “στύλος καί δραίωμα τς ληθείας” κατά Παλόν στιν, καί μένει χάριτι Χριστο διηνεκς σφαλής καί κράδαντος, στηριγμένη παγίως ος πεστήρικται λήθεια; Καί γάρ ο τς το Χριστο κκλησίας τς ληθείας εσί ˙ καί ο μή τς ληθείας ντες οδέ τς το Χριστο κκλησίας εσί, καί τοσοτο μλλον, σον ν καί σφν ατν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ρχιποίμενας ερούς αυτούς καλοντες καί π’ λλήλων καλούμενοι˙ μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, λλ’ ληθεί καί κριβεί πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

1 σχόλιο:

  1. Τι ντροπή! Τι πίκρα! Τι απογοήτευση! Θα θέλαμε οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας να πασχίζουν να καθοδηγήσουν τον πιστό λαό του θεού ότι, μία είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη, και φυσικά υπάρχουν χριστεπώνυμες κοινότητες και ομολογίες που όμως δεν είναι εκκλησίες αλλά ΑΙΡΕΣΕΙΣ που δεν έχουν την ορθή Πίστι, δεν έχουν τα σωστά Δόγματα, δεν οδηγούν στη σωτηρία της ψυχής των μελών τους, και αν κάποια μέλη τους τα σώσει ο Θεός θα είναι τα καλοπροαίρετα που θα σωθούν ως αβάπτιστοι κατηχούμενοι (βλ. μελέτη Κ.Σ). Αντ' αυτού, οι ποιμένες μας, προσπαθούν να μας αλλάξουν τη σωστή Πίστι και να μας πείσουν με μπακαλίστικα επιχειρήματα, ότι, ναι μεν μία είναι η Εκκλησία, αλλά και λ.χ. οι παπικοί ανήκουν στη μία Εκκλησία, απλώς είναι ένας κλάδος της που λόγω του πείσματος κάποιων δικών μας (ΝΑΙ έτσι ακριβώς) χωριστήκαμε χωρίς λόγο κι αφορμή. Άβιδοι είναι αυτοί οι ποιμένες; Δεν έχουν βίδα ή τους έστριψε η βίδα η πνευματική; Και καλά Θεό δεν φοβούνται κι απ' ότι δείχνουν δεν τον πολυπιστεύουν αλλά εμάς τους πιστούς δεν μας ντρέπονται; Τόση ασυδοσία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου