Σάββατο 15 Αυγούστου 2015


Μήνυμα ἐπί τῇ πανσέπτῳ Κοιμήσει καί Μεταστάσει τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
 
 
του Θεολογου Νικολαου Πανταζη
 
 
Ίσως ο παρών ασυνήθιστος τίτλος σταθεί πρόξενος «συνηθισμένων» ενστάσεων και εντόνου παραξενισμού. Η ενδεχόμενη ίσως “αντί”θεση στην εκφραζόμενη αυτή θέση, ενώ φυσικά επιτρέπεται, παράλληλα όμως υπαινίσσεται παντελή έλλειψη ορθόδοξου καταρτισμού και πλουτισμού Θεολογίας.
Η Θεολογική άγνοια, συμπορευόμενη με την επιπόλαιη και λανθασμένη γνώση, ειδικώς όταν διαφαίνεται σε ειδήμονες, συνιστά ανεπίτρεπτη αμάθεια και πλήρη έλλειψη Θεογνωσίας.
Δυστυχώς πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε πως ο συνεκτικός όρος «Μετάσταση» δεν αντιτίθεται στην έννοια της αναστάσεως, αλλά μάλιστα και κάλλιστα την εμπεριέχει. Είναι όντως λυπηρό (κάποτε και άκρως τραγικό) να λέγονται και να γράφονται πράγματα ξένα προς την Αγία Γραφή και απαράδεκτα από την Αποστολική μας Παράδοση, όπως το ότι «η Παναγία δεν αναστήθηκε όπως ο Υιός της αλλά μεταστάθηκε»…
Πρώτον, η Αγία Γραφή τελείως ανατρέπει τέτοιες αντορθόδοξες δοξασίες. Ο Ιερός Δαυίδ στους προφητικούς ψαλμούς πολύ περίεργα προλέγει: «Ανάστηθι, Κύριε, συ ΚΑΙ η Κιβωτός του αγιάσματός σου!» Ενας από τους πιο εξαίσιους και ξεχωριστούς τίτλους της Παναγίας είναι ακριβώς αυτός: «Κιβωτός του αγιάσματος».
Επίσης και το «ηγίασε το Σκήνωμα Αυτού ο Υψιστος», το «ηγίασε» εδώ σημαίνει “ανέστησε” και αναφέρεται και ψάλλεται στην Θεοτόκο, η οποία είναι Σκήνωμα του Υψίστου.
Μπορεί η Καινή Διαθήκη να μην αναφέρει τίποτε για την Μετάσταση της Θεοτόκου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έλαβε χώρα. Το μαρτυρεί η Ιερά Παράδοση και η Εκκλησιαστική Ιστορία. Το μαρτυρούν οι Άγιοι Απόστολοι οι οποίοι την παρέλαβαν, την φρόντιζαν και την τιμούσαν. Δεν είναι τυχαίο και άνευ σημασίας το ότι πριν την τριήμερη Ανάστασή του ο Χριστός, κατά την Σταύρωση, μας παριστάνει δύο αποκλειστικά πρόσωπα, τα οποία παραδίδει με «περίεργο» τρόπο το ένα στο άλλο, τα οποία είναι τα μόνο που «τόλμησαν να παραμείνουν κάτω από τον Σταυρό», οι οποίοι και οι δύο, θα αναστηθούν και αυτοί λίγο αργότερα, τριήμεροι!
Πλειάδα των Αγίων Πατέρων ρητώς αναφέρουν την Ανάσταση της Θεοτόκου. Ενώ μίλησαν ανοικτά και ουσιαστικά για την Ανάσταση του Χριστού, ως κέντρο του Ευαγγελίου, κέντρο της Πίστεως και της Λατρείας μας, για την Ανάσταση όμως της Παναγίας, το άφησαν να ωριμάσει ως καρπός βαθειάς πίστεως και αγάπης των Ορθοδόξων προς την Θεομήτορα, κτίζοντας αυτήν την πεποίθηση με «πύργο ρημάτων» και οχυρώνοντας αυτήν την πίστη «εν βάρεσιν εννοιών» ώστε να εξελιχθεί ως Αποκάλυψη Αληθειών και Μυστηρίων που «ακόμη και οι ίδιοι οι Άγγελοι επιθυμούν να παρακύψουν» και να εξευρενήσουν» (Α΄ Πέτρου, 1, 12)
Ο λόγος όμως που οι Άγιοι Πατέρες δεν επικύρωσαν την Μετάσταση της Θεοτόκου ως δόγμα είναι προς αποφυγή της «Μαριολατρείας» και αποτροπή περαιτέρω παρερμηνειών ή σχισμάτων. Και η Μετάσταση του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, δεν είναι δόγμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και βασική αλήθεια.
Η μόνη Θεολογική διαφορά της Αναστάσεως του Χριστού με την Ανάσταση της Παναγίας και του Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι ότι ο Χριστός αναστήθηκε «αφ’εαυτού» με την δική του Θεϊκή δύναμη, ενώ οι άλλοι μεταστάθηκαν, «μετά της ανασταινούσης δυνάμεως του Χριστού».
Υπάρχουν στην Παλαιά Διαθήκη πολλές προτυπώσεις της Αναστάσεως του Χριστού (Ιωνάς μέσα στο κήτος, Ιωσήφ ο Πάγκαλος, Όραμα Προφήτη Ιεζεκιήλ, Προφήτης Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων κλπ). Υπάρχουν όμως και μετα-τυπώσεις της Αναστάσεως και είναι οι Μεταστάσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Ευαγγελιστού Ιωάννη.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Διά της Κοιμήσεώς της, η Θεοτόκος αξιώθηκε της ανακαινίσεως και αναζωοποιήσεως, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάσταση».
 

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ- SUMELA MANASTIRI ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

φοτο

15 Αυγούστου , η μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 15 Αυγούστου στην Παναγία Σουμελά του Πόντου,του Πόντου της Ρωμιοσύνης.
Μοναστήρι Παναγίας Σουμελά, σήμερα «Σουμελά Μαναστιρί». Τόπος ιερός, τόπος μαγευτικός, τόπος μυστηρίου, ελληνισμού και ορθοδοξίας, τόπος πόνου και μαρτυρίου και αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης ποντιακής γενοκτονίας. Τόπος προαιώνιου προσκυνήματος. Ακόμα και σήμερα χιλιάδες επισκέπτες, (σύμφωνα με τα στοιχεία του τουρκικού υπουργείου Τουρισμού, η Παναγία Σουμελά, Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και οι λαξευτές εκκλησίες της Καππαδοκίας είναι τα πρώτα σε αριθμό επισκεπτών τουριστικά μέρη της Τουρκίας) έρχονται να δούνε το θαυμαστό αυτό μνημείο. Χιλιάδες προσκυνητές, κυρίως Έλληνες, Ορθόδοξοι άλλων χωρών κυρίως Ρώσοι, αλλά και… Τούρκοι, έρχονται να προσκυνήσουν. Γυναίκες με την κλασική ισλαμική μαντίλα ανεβαίνουν υπομονετικά τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μοναστήρι και με ευλάβεια προσκυνούν την Μεριέμ Αννά, την Παναγία Σουμελά. Ελληνόφωνοι πόντιοι της Τουρκίας ακόμα και σήμερα τραγουδάνε την Παναγία Σουμελά, άλλο ένα στοιχείο της για πολλούς μπερδεμένης ταυτότητας τους ένα κολοσσιαίο πρόβλημα για όλη την σημερνή Τουρκία.
Η Παναγία Σουμελά είναι ένας σπάνιος τόπος που σε γοητεύει με την επιβλητικότητα του καθώς πλησιάζεις από κάτω αγναντεύοντας την βουνοπλαγιά όπου είναι σκαρφαλωμένη, γραφεί στις 9 Ιουνίου του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας Μιλιέτ, (πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Τουρκία), Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια… προσκυνηματική (;;;), επίσκεψη που έκανε στο ιστορικό μοναστήρι. Ο Τούρκος αρθογράφος που αφήνει την πένα του να περιγράψει την γοητεία του μοναστηριού, μια γοητεία που ασκεί ακόμα και στους Τούρκους επισκέπτες, αναφέρει πως το 1461 ο ίδιος ο σουλτάνος, Μωάμεθ ο Πορθητής, επισκέφτηκε το μοναστήρι και αφού συνομίλησε με τους μοναχούς γοητεύτηκε από τις γνώσεις τους και την ευφράδεια τους. Για τον λόγω αυτό εξέδωσε ένα φιρμάνι με το οποίο τους παραχωρούσε όλα τα προνόμια που τους εξασφάλιζαν την επιβίωση τους μέσα στο εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί και μετά την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας στους Οθωμανούς. Σύμφωνα με τον Αράς, η Παναγία Σουμελά τον επόμενο αιώνα έκανε ένα μεγάλο θαύμα που έμεινε στην οθωμανική ιστορία. Το 1512, ο τότε σουλτάνος Σελίμ ο «Γιαβούζ», δηλαδή Σελίμ ο «Σκληρός», όταν βρίσκονταν στην Τραπεζούντα προσβλήθηκε από μια άγνωστη ασθένεια και υπέφερε πολύ. Κάποιοι σύμβουλοι του τότε του ανέφεραν για το μοναστήρι της Παναγιάς Σουμελά και τα πολλά και μεγάλα θαύματα που γίνονταν εκεί. Επηρεασμένος ο σουλτάνος από αυτές τις αναφορές έστειλε εκπρόσωπος του στο μοναστήρι και ζήτησε από τους μοναχούς να προσευχηθούν για να γίνει καλά. Πραγματικά και έτσι έγινε με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα κατά θαυμαστό τρόπο η υγεία του σουλτάνου αρχίζει να βελτιώνετε εντυπωσιακά. Ο σουλτάνος ευχαριστημένος αλλά και εντυπωσιασμένος από την Παναγία, μόλις έγινε τελείως καλά γέμισε πολλά γαϊδούρια με διάφορα δώρα και τα έστειλε στο μοναστήρι με τις θερμές του ευχαριστίες για την ίαση που του πρόσφερε η Παναγία Σουμελά.
Από το 1923 και μετά την αναχώρηση των μοναχών από την Παναγία Σουμελά, όπως αναφέρει ο Γκιουνγκιόρ Ουράς στην Μιλιέτ, έπεσε νεκρική σιγή στο ιστορικό μοναστήρι. Μονάχα τα πουλιά και κάποιοι Άγγλοι περιηγητές έδιναν σημεία ζωής στο απότομο και μαρτυρικό τοπίο που κάποτε οι χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να πανηγυρίσουν την δόξα της Παναγιάς. Το 1931 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε κρυφτεί σε κάποιο μυστικό μέρος, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Από τότε, μέχρι την δεκαετία του πενήντα, το ιστορικό μοναστήρι είχε αφεθεί στην τύχη του. Που και που όμως, όπως λένε και οι μαρτυρίες, κάποια μοναχική φιγούρα συνήθως με την χαρακτηριστική μαντίλα, ανέβαινε το εγκαταλειμμένο πια μονοπάτι προς την Μονή και κάποια φλόγα από κάποιο κερί μέσα στα ερείπια του μοναστηριού, πρόδιδε ότι η ελληνορθόδοξη πίστη δεν είχε χαθεί εντελώς από τον ιστορικό Πόντο. Το 1953 μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ κάποιοι Αμερικανοί αξιωματικοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρων και θέλησαν να επισκεφτούν το μοναστήρι. Τελικά, παρά του ότι η περιοχή ήταν σχεδόν απαγορευμένη τους δόθηκε η άδεια και οι Αμερικανοί έφτασαν στο μοναστήρι μέσα από το γνωστό μονοπάτι που τώρα το σκέπαζαν χόρτα και σκόρπιοι θάμνοι. Το κλειδί όμως της εισόδου στο μοναστήρι το είχε ο σταθμός της τοπικής δασοφυλακής και για να το πάρουν οι Αμερικανοί χρειάστηκε επέμβαση από την Άγκυρα. Οι ξένοι αυτοί επισκέπτες μόλις εισήλθαν στο μοναστήρι έμειναν άφωνοι από την μεγαλόπρεπα των τοιχογραφιών και την ιερότητα που ανέδυε ο χώρος, αρκετές δεκαετίες μετά την πλήρη εγκατάλειψη του. 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ 
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΤΥΜΕΝΗ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

ΕΚΤΕΛΩΝΤΑΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ» ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΧΩΡΑ

φοτο

Η ιστορία θα γράψει με τα πιο μελανά χρώματα αυτή την περίοδο της ελληνικής δημοκρατίας, όπου οι εκπρόσωποι του λαού αποδείχτηκαν οι νεκροθάφτες του ελληνικού έθνους, οι νεκροθάφτες των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών, οι μεγαλύτεροι θεατρίνοι που πέρασαν ποτέ από τα έδρανα της ελληνικής βουλής.
Επί ώρες παρακολουθήσαμε ένα τρομερό θέατρο του παραλόγου με ατέλειωτες αντεγκλήσεις, λόγια του αέρα χωρίς κανένα περιεχόμενο και χωρίς μια συγκεκριμένη αναφορά στα άρθρα του τρίτου μνημονίου της εθνικής καταστροφής, του μνημονίου της ταφόπετρας της ελληνικής κοινωνίας.
Επί ώρες παρακολουθήσαμε την επίδειξη της εγκληματικής ανευθυνότητας των πολιτικών κύμβαλων, που εμείς οι ίδιοι τους ψηφήσαμε για να μας εκτελέσουν για άλλη μια φορά.
Επί ώρες παρακολουθήσαμε μια συνεδρίαση της ελληνικής βουλής που θα μείνει στη ιστορία σαν η συνεδρίαση της εθνικής εξόντωσης, του θριάμβου της εξαπάτησης του ελληνικού λαού που από ένα ηχηρό Όχι που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, σύρθηκε σε ένα ταπεινωτικό και κηλιδωμένο Ναι.
Επί ώρες παρακολουθήσαμε το πόσο αυτοί που λέγονται βου(ο)λευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, το μόνο που τους ενδιέφερε είναι η προσωπική τους προβολή και το ποιος θα φώναζε πιο πολύ για να εντυπωσιάσει τα πρόβατα πριν τα στείλει στο μνημονιακό σφαγείο.
Επί ώρες, παραμονή της μεγάλης γιορτής της Ορθοδοξίας, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της εορτής του Δεκαπενταύγουστου, του θερινού Πάσχα των Ελλήνων, γίναμε μάρτυρες την ίδια ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες παράνομων εισβάλουν στο ξέφραγμα αμπέλι που λέγετε Ελλάς, της τελετής απαγχονισμού της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας και ενός ποιμνίου που ακόμα και οι ποιμένες του το έχουν εγκαταλείψει.
Μας έστησαν στο σφαγείο, στον βωμό του διεθνούς ανθελληνισμού και της παμφάγας νέας Τάξης. Αλήθεια για όλους αυτούς τους βολευτές, αυτό σημαίνει κάτι, ή και αυτό είναι λαϊκισμός ;
Μετά από τόσες ώρες μακιαβελικής αγρύπνιας, άραγε θα ξυπνήσουμε στην ίδια χώρα που γεννηθήκαμε, ή θα μείνουμε για πάντα στον επιθανάτιο ύπνο του αδίκου δικαίου ; Αυτή η χώρα με την ιστορία αιώνων θα μείνει απλά ένα ωραίο μνημείο της ιστορίας που θα είναι αντικείμενο ιστορικής και μόνο μελέτης ;
Αύριο θα είμαστε ακόμα πιο φτωχοί, ακόμα πιο αδύνατοι, ακόμα πιο άδειοι χωρίς καμία ταυτότητα, ή επιτέλους θα ξυπνήσουμε μπροστά στο καθρέπτη της θλιβερής μας κατάντιας ;;;


ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΗΣ ...ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ!!!. (ΒΙΝΤΕΟ)

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΗΣ ...ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ!!!. (ΒΙΝΤΕΟ)


Νέο-Βαρλααμίτης Ἀρχιμανδρίτης ἀντιτίθεται
στὴν θεολογία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ!



Καὶ εἶναι ὑποψήφιος Δεσπότης!

Ὄχι μόνο δὲν ἀντιτίθενται στὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ «μορφώνουν» τοὺς ἱερεῖς μὲ Παπικές-Προτεσταντικὲς θέσεις! Ἡ Νέα Ἐκκλησία εἶναι ἐδῶ!

 

(Περιοδ. «Ἐφημέριος», Ἔτος 64, τευχ. 4ο, σελ. 43-44).

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης καταδεικνύει τὶς κακοδοξίες τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. 
 

Οι τελευταίες ώρες της Πομπηίας

Το βίντεο παρουσιάστηκε σε έκθεση στο Μουσείο της Μελβούρνης τον Οκτώβριο του 2009. Η εταιρεία Zero One δημιούργησε αυτό το βίντεο με γραφικά προσπαθώντας να κάνει το θεατή να βιώσει τις τελευταίες ώρες της ιστορικής πόλης της Πομπηίας που καταστράφηκε ολοσχερώς από την έκρηξη του Βεζούβιου στις 14 Αυγούστου του 79 μ.Χ..
Η Πομπηία είχε πληθυσμό 20.000-30.000 κατοίκους. Το 62 μ.Χ. έγινε ένας σφοδρότατος σεισμός, που τη συντάραξε, δεν ήταν όμως παρά το προμήνυμα για την ολοσχερή καταστροφή της.

Πράγματι λίγα χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε για πάντα, μέσα σε λίγες ώρες, τη ρωμαϊκή πόλη. Στην αρχή σηκώθηκε ένα φοβερό σύννεφο από στάχτη, η οποία σκέπασε την πόλη σε ύψος ενός μέτρου. Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλήματα και κίσσηρι (ελαφρόπετρα), που την σκέπασαν σε ύψος τουλάχιστον τριών μέτρων, πάνω δε σ" αυτές επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα.
Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία. Η πρώτη ανακάλυψη τμήματος της Πομπηίας έγινε το 1592, τυχαία, κατά τις εργασίες για την κατασκευή του υπόγειου υδραγωγείου της πόλης Τόρε Ανουντσιάτα που βρίσκεται εκεί κοντά. Τότε βρέθηκαν πολλά σημαντικά αντικείμενα, που μαζί με όσα ανακάλυψαν σε κατοπινές ανασκαφές αποτελούν σήμερα έναν πραγματικό θησαυρό τέχνης.
Οι ανασκαφές έφεραν την Πομπηία ζωντανή στα μάτια μας, αποκαλύπτοντας πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της. Διασώθηκαν, προστατευμένες απ" τη φθορά του χρόνου, όλες οι πλούσιες επαύλεις, με τις πολυάριθμες τοιχογραφίες τους, η αγορά, οι πολυάριθμοι ναοί, το μικρό και το μεγάλο θέατρο, οι αψίδες, οι κρήνες, τα καταστήματα, τα ιδιωτικά σπίτια. Διασώθηκαν και λεπτομέρειες που μας δείχνουν τον ξαφνικό θάνατο της πόλης, από την καθημερινή ζωή που διακόπηκε απότομα. Άνθρωποι που έτρωγαν ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρα, άνθρωποι που πνίγηκαν απ" τις αναθυμιάσεις προσπαθώντας να ξεφύγουν απ" το φριχτό θάνατο. Στα τραπέζια των πανδοχείων βρέθηκαν παρατημένα τα κύπελλα και τα πιάτα, σ" ένα δωμάτιο βρέθηκαν τα σώματα επτά παιδιών που ο θάνατος τα είχε προλάβει ενώ έπαιζαν.

πηγή: news247.gr

ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ!

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας: Προτιμῶ χίλιες φορές νά μέ λέγουν «ἀντιπαπικό»…



ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ
ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ!



Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, συνεχίζει (ὅπως ὅλοι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) νὰ παίζουν μὲ τὴν Πίστη καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ποιμαινομένων. Καταγγέλλουν τὶς ἄλλες αἱρέσεις: Καταγγέλλουν τὸν Παπισμό (αἵρεση ποὺ ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ Οἰκουμ. Συνόδους) καὶ δὲν κοινωνοῦν μὲ τοὺς Παπικούς·  καταγγέλλουν τὸν Χιλιασμό (αἵρεση ποὺ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ ἐπίσημες Συνόδους) καὶ φυσικὰ δὲν ἔχουν καμία κοινωνία μαζί του· ἀλλὰ κάνουν μία ἐξαίρεση: κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές! Γιατὶ ἡ καταγγελία καὶ ἡ μὴ κοινωνία μετὰ τῶν ἄλλων αἱρέσεων δὲν τοὺς κοστίζει, ἀντίθετα, τοὺς παρουσιάζει στὰ μάτια τῶν πιστῶν ὡς ἀκραιφνεῖς ὀρθόδοξους! Ὅμως, ἡ ὀνομαστικὴ καταγγελία τῶν ἡγετῶν τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς, τοὺς βάζει σὲ περιπέτειες νὰ χάσουν τὸ θρόνο τους, τὴν κοινωνικὴ ἐκτίμηση ἢ τὶς θέσεις τους!

Ἔτσι, βρίσκουν ἐπιχειρήματα καὶ βάζουν παραπετάσματα ποὺ κρύβει ἀπὸ τὰ μάτια τῶν πιστῶν —καὶ ἀπὸ τὰ μάτια τους— τὸν αἱρετικὸ λύκο τοῦ Φαναρίου (ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τοῦ ὁποίου οἱ στίχοι ταιριάζουν ἀπολύτως στὴν περίπτωσή τους!).


Τὸ κώδιον πάρελθε, τὸν λύκον βλέπε.
Μὴ τοῖς λόγοις με πεῖθε, τοῖς δὲ πράγμασι.
Μισῶ διδάγμαθ΄, οἷς ἐνάντιος βίος.
Τὰ χρώματ’ αἰνῶν τοῦ τάφου, βδελύττομαι·
Τὴν ἔνδον ὁδμὴν τῶν σεσηπότων μελῶν.
Πῶς ταῦτα; Καὶ τί ταῦτα; Πῶς λόγους ἀεὶ
Κινῶν ἀμείνους, οὐχὶ καὶ νῦν εὐστομεῖς;
                (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

Μᾶς «πείθουν» λοιπόν, μὲ τὰ λόγια» (ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος) ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἱρετικοί (ὅπως οἱ Χιλιαστές),  ἀλλὰ παναιρετικοί! Ἀλλὰ στὰ πράγματα, στὴν καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, κοινωνοῦν καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς ἐγκάθετους τοῦ Φαναρίου στὴν Ἑλλάδα, προσκαλοῦν τὸν αἱρετικὸ λύκο στὴν Μητρόπολή τους (ὅπως καλή ὥρα, ἔκανε ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος) καὶ τὸν ὑποδέχονται θριαμβευτικά! Δὲν βλέπουν, δὲν ὀσφρίζονται τὴν κακόδοξη ὀσμή, τὴν δυσωδία ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ αἱρετικὰ μνήματα καὶ καταπνίγει τὸ ποίμνιό τους!
Δηλαδή, τελικά, οἱ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ Ποιμένες, ἀδιαφοροῦν ποὺ ἑκατομμύρια πιστῶν καταβροχθίζει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Δὲν τοὺς νοιάζει (ὄχι ἐν τοῖς λόγοις, ἀλλ’ ἐν τοῖς πράγμασι) ἡ ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας (ποὺ συντελεῖται ἐπὶ δεκαετίες), γι’ αὐτὸ συμπεριφέρονται πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς πρὸς ὀρθόδοξους Ποιμένες, παραπλανῶντες ἔτσι τὸ Ποίμνιο! Ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ συλλογίζονται καὶ λένε: Ὅταν θὰ ἔρθει ἡ Ἕνωση, τὸ «κοινὸ ποτήριο», τότε ἐμεῖς θὰ ἔχουμε τὴν δύναμη νὰ ἀπομακρυνθοῦμε!
Δὲν διερωτῶνται: Πόσοι Ὀρθόδοξοι θὰ ἔχουν μείνει ἕως τότε; Καὶ πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔχουν τὴν δύναμη νὰ μὴν κάνουν ὑπακοὴ στοὺς ποιμένες ἐκείνους ποὺ θὰ βροῦν δικαιολογίες νὰ συμβαδίσουν "διακριτια" μὲ τὴν αἵρεση! Αὐτοὶ τόσα χρόνια δὲν συμβουλεύουν καὶ ἐθίζουν τοὺς πιστοὺς στὴν κακὴ ὑπακοὴ καὶ στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους; Πόσοι ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἄλλους πνευματικούς, συμπαραστάθηκαν σὲ ὅσους διώχτηκαν καὶ ἀφορίστηκαν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές;

Δὲν δίδασκαν μάταια οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὴν Διακοπὴ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν. Γνώριζαν καὶ τὸ ἔχουν ἀφήσει παρακαταθήκη σὲ μᾶς, ὅτι ἡ Διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι μιὰ βόμβα στὰ σαθρὰ θεμέλια τῶν αἱρετικῶν. Βόμβα ποὺ κοστίζει τὴν δίωξη ὅσων τὴν τοποθετήσουν, ἀλλὰ καθυστερεῖ τὴν ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως καὶ ἐάν, καὶ ὅταν θέλει ὁ Θεὸς γκρεμίζει κάθε αἵρεση! Κι ὅμως, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες, κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ μὴ ἐκραγοῦν τέτοιες βόμβες, ἢ βοηθοῦν μὲ τὴ στάση τους στὴν διόρθωση, ὅσων ζημιῶν ἔχουν προκληθεῖ!

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΕΚΡΗΞΗ» ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

multeci_botu_batti_2_kisi_oldu_h9201_f1ae9


Έχουμε γράψει πολλές φόρες στο παρελθόν παραθέτοντας πάμπολλα στοιχεία για την τεράστια επιχείρηση της τουρκικής μαφίας και των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, με τζίρο πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, μεταφοράς εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών από τις τουρκικές ακτές προς την χώρα μας, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε παρά τις προειδοποιήσεις μας ότι το κύμα αυτό θα πάρει διαστάσεις τσουνάμι, να μάθει και να κάνει κάτι.
Τώρα που η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και οι εξελίξεις διαγράφονται με «κόκκινο» χρώμα, να δούμε αν θα αναλάβουν τις ευθύνες τους οι υπεύθυνοι ανευθυνουπεύθυνοι. Ο λόγος στου κατοίκους της νήσου Κω που έχουν φτάσει στα όρια τους.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ
Πρός όλους τούς βουλευτές Δωδεκανήσου ,τόν περιφερειάρχη, τόν έπαρχο Κώ ,τόν δήμαρχο Κώ , τόν αστυνομικό διευθυντή Κώ, τόν λιμενάρχη Κώ καί πρός πάσαν άλλην υπεύθυνη αρχή:

Σάς καθιστούμε υπεύθυνους για την άκρως απαράδεκτη καί επικίνδυνη κατάσταση που επιτρέψατε σε συνδυασμό μέ τήν κεντρική εξουσία να βιώνουμε καθημερινώς το μέγιστο πρόβλημα της λαθραίας εισόδου στήν πατρίδα μας χιλιάδων ανθρώπων πού με πρόφαση ανθρωπιστικά αίτια με χυδαίο πλέον τρόπο βιάζουν καθημερινώς τα σύνορα μας και αλλοιώνουν πληθυσμιακώς και πολιτιστικώς την Ελλάδα μας!
Εάν ξεσηκωθεί ο λαός μας (πού δυστυχώς φοβούμεθα ότι σύντομα μπορεί νά είναι αναπόφευκτο) μία σπίθα θά είναι αρκετή γιά νά δημιουργηθεί ανεξέλεγκτη πυρκαγιά και οι συνέπειες θά είναι τραγικές που όλοι απευχόμεθα!
Στους ‘’βιαστές’’ τών συνόρων μας καί γενικώς της ζωής μας λέμε ΟΧΙ !!!
Για τους λόγους αυτούς σάς καθιστούμε υπεύθυνους γιά όσα έχουν συμβεί ,ότι συνεχίζεται να συμβαίνει και ελπίζουμε αυτή την ύστατη στιγμή να βρείτε τρόπους να προλάβετε το κακό πού κανείς δέν επιθυμεί και καταλαβαίνετε τι εννοούμε.
Δεν ζητούμε αλλά απαιτούμε από όλους εσάς τους ‘’λειτουργούς υπαλλήλους’’ του λαού να επιβάλλετε τήν νομιμότητα όπως με πολύ ζήλο την επιβάλλετε προς κάθε Έλληνα!
Υ.Γ. Οι όποιες συνέπειες από τις εξελίξεις θα βαραίνουν εσάς καί μόνον εσάς διότι μέχρι τώρα δεν σταθήκατε αντάξιοι τών περιστάσεων προστατεύοντας τήν πατρίδα μας.
Οι ‘’ελεύθεροι πολιορκημένοι’’ πολίτες της Κω της αρχαίας Μεροπίδος τής πατρίδος του Ιπποκράτους.


ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΘΑ ΚΥΜΑΤΙΣΕΙ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

Image processed by CodeCarvings Piczard ### FREE Community Edition ### on 2014-08-23 16:33:17Z | http://piczard.com | http://codecarvings.comƒ¢?‡ö
Image
Έτος 11919. Η Κωνσταντινούπολη είναι υπό την κυριαρχία των συμμαχικών δυνάμεων της Ατάντ. Ανάμεσα τους και ένα ελληνικό απόσπασμα.
Η εντυπωσιακή μοναδική αυτή φωτογραφία που προβλήθηκε από ένα ανήσυχο Τούρκο, είναι από την αρχή του Γαλατά σε μια παράταξη των συμμαχικών δυνάμεων. Ο δρόμος που οδηγεί προς τα πάνω, προς την πλατεία Ταξίμ, είναι γεμάτος από ελληνικές σημαίες που κυματίζουν πάνω από τους παραταγμένους Εγγλέζους στρατιώτες.


Μια νεα αγια Προκλα σωζει τον π. Αυγουστινο Καντιωτη απο το Γερμανικο αποσπασμα


«Η Αἰκατερίνη Σκρέκα-Δρίζει, κόρη τοῦ εισαγγελέα Θεόδωρου Σκρέκα την Κατοχή στην Κοζάνη  γράφει, στὶς 4.3.2007, στα ἐκατοντάχρονα του π. Αὐγουστίνου·

Mια Zωντ. Nο 1
  • «Θυμᾶμαι, παιδί, μιὰ πολὺ παγωμέν
  • η ἡμέρα τοῦ χειμώνα στὴν Κοζάνη, ἡ μητέρα μου, Ἀρτεμισία, μοῦ ἔδωσε νὰ πάω στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο ζεστὴ μοσχοβολισμένη μπομπότα. Τὴν ἔφτιαχνε μὲ καλαμποκάλευρο ποὺ μᾶς δίνανε μὲ τὸ δελτίο, ἀλλὰ ζυμώνοντάς την τὰ εὐλογημένα χέρια τῆς μητέρας μου μὲ λόγια προσευχῆς, γινόταν ὅ,τι νοστιμότερο. Ἀνέβηκα τὴν πέτρινη σκάλα καὶ κτύπησα νὰ μοῦ ἀνοίξη κάποιος. Ἐμφανίζεται ὁ Μεγάλος Ἀγωνιστὴς τοῦ Χριστοῦ μας, πατὴρ Αὐγουστῖνος. Καταλαβαίνει, ὅτι κάτι τοῦ στέλνει ἡ μητέρα μου· μοῦ δείχνει ἕνα χαμηλὸ σπιτάκι πιὸ κάτω. «Σε ἐκεῖνο τὸ σπιτάκι, ἐκεῖ νὰ τὸ πᾶς, γι” αὐτοὺς τὸ στέλνει ἡ μητέρα σου Ἀρτεμισία», μοῦ λέγει. Καὶ πραγματικά, πηγαίνοντας μὲ τὴ μοσχοβολισμένη καὶ καλὰ κουκουλωμένη μπομπότα, ἀντίκρυσα τέσσερα μεγάλα μάτια νὰ μὲ κοιτάζουν μὲ ἀγάπη – λαχτάρα – πείνα καὶ δάκρυα μαζί. «Τὴν στέλνει ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος», τοὺς εἶπα. Τί μπορεῖ ἀλήθεια νὰ νιώση κανεὶς σὲ τέτοιες ἀνεπανάληπτες στιγμές;…
* * *
Ὅταν ἔγινε ἡ ἀπελευθέρωσι τῆς Κοζάνης καὶ μπῆκαν οἱ συμμορῖτες καὶ κάνανε παρέλασι οἱ ΕΠΟΝῖτες κλπ. μπροστὰ στοὺς ἐπισήμους καὶ τὸν λαὸ τῆς Κοζάνης, λέγανε τραγούδια ποὺ ἐξυμνοῦσαν σλάβους (Ποπὼφ κ.λπ.). Στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων ἦταν ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὁ πατέρας μου, καὶ ἐμεῖς στεκόμασταν δίπλα τους φορώντας ἐθνικὲς στολές. Τότε, ὁ π. Αὐγουστῖνος χλώμιασε, θεωρώντας το ἐθνικὴ προδοσία, ταράχθηκε καὶ θέλησε νὰ ἐπέμβῃ καὶ νὰ διαμαρτυρηθῆ ἀποχωρώντας ἀπὸ τοὺς ἐπισήμους. Τότε ὁ πατέρας μου, ποὺ στεκόταν δίπλα του, τοῦ λέει· «Αὐγουστῖνε, συγκρατήσου, μπόρα εἶναι θὰ περάσῃ· ὅταν βλέπης φωτιά, δὲν πέφτεις πάνω στὴ φωτιὰ νὰ καῆς, προσπαθεῖς νὰ τὴ σβήσης». Ὁ π. Αὐγουστῖνος συγκρατήθηκε καὶ ἔτσι ἴσως γλύτωσε καὶ τὴ ζωή του γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά».

Μια νέα ἁγία Πρόκλα σώζει τὸν π. Αὐγουστῖνο ἀπὸ τὸ Γερμανικό ἀπόσπασμα

Τὸ διηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ π. Αὐγουστῖνος
«Θυμούμαι, προ 50 ετών στην Κοζάνη, ποὺ με τη βοήθεια του Θεού καὶ τὴν συνεργασία ἐκλεκτῶν κυριῶν διοργανώσαμε τὰ συσσίτια τῆς ΕΣΤΙΑΣ, που ετρέφοντο 8.000 πεινασμένοι άνθρωποι. Εκεί συνέβη τότε να με συκοφαντήσουν στοὺς Γερμανούς και να με κατηγορήσουν ὡς κομμουνιστή… και ήμουν έτοιμος να καταδικαστῶ εις θάνατο. Ποιος μ’ έσωσε; Βέβαια ο Θεός με έσωσε. Αλλά μια ευγενής κυρία, που το όνομα της ελέγετο Αρτεμισία και ο άνδρας της ήτο εισαγγελέας, έπαιξε σπουδαίο ρόλο, για την σωτηρία μου. Και ενώ εγώ ευρισκόμουν εκεί στο δικαστήριο και ήμουν έτοιμος να δικασθώ και να καταδικασθώ ασφαλώς εις θάνατον, διότι εξουσίαζαν οι Γερμανοί, αυτή του έστειλε σημείωμα, που έγραφε… «Θόδωρε», έτσι τον λέγανε, «σε παρακαλώ πολύ να προσέξεις πολύ την υπόθεση του Αυγουστίνου, για να μην γίνεις δεύτερος Πόντιος Πιλάτος και καταδικάσεις έναν αθώο άνθρωπο, ο οποίος ευεργετεί την πόλη». 

* * *

Σαν παραμύθια φαίνονται… αλλά δεν είναι παραμύθια, είναι πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Κοζάνη».
Και πάλι ας κάνουμε μια διακοπή, για να διηγηθεῖ το περιστατικό η κόρη της κ. Αρτεμισίας, η Αικατερίνη Σκρέκα – Δρίζη, η οποία, μικρούλα τότε, συμμετείχε στο σχέδιο της σωτηρίας του π. Αυγουστίνου και είναι αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων.
«…Πολλά τα γεγονότα της τρομερής εκείνης εποχής. 12 -13 χρονών κοριτσάκι εγώ τότε ζούσα με τον πατέρα, την μητέρα. Σεβαστοί γονείς, εξαίρετοι άνθρωποι, οι οποίοι έτρεφαν μεγάλη πολύ μεγάλη, συμπάθεια στον πατέρα Αυγουστίνο. Θα τα πω εν ολίγοις για να μη σας κουράσω. Μέσα στο σπίτι μας κυριαρχούσε η μορφή του πατρός Αυγουστίνου. Μια μέρα μου λέει ο πατέρας μου, επειδή πάντοτε τον αγαπούσα και τον θαύμαζα σαν ρήτορα – όταν χειριζόταν τον λόγο στα δικαστήρια, πάντα είχε να πει ηθικές αρχές. Μου λέει… «Αν ενδιαφέρεσαι Καίτη, ν’ ακούσεις ένα ωραίο κήρυγμα, ένα ωραίο λόγο μου- κήρυγμα για την οικογένεια, έλα μετά το σχολείο σου». Πραγματικά μόλις σχόλασα, τρέχω από τα δικαστήρια ν’ ακούσω το μπαμπά. Εκεί όμως, μπαίνοντας στο γραφείο του κ. Κίτσου του γραμματέως, πολύ αγαπητού μας φίλου, μου λέει: «Μη μπεις μέσα, διότι είναι η γκεστάπο με τον πατέρα Αυγουστίνο. Άσ’ τα, μου λέει, «πάει ο Αυγουστίνος». «Μη μου λές», του λέω, «τι συμβαίνει;». «Πρέπει να’ ναι τα τελευταία του τώρα», μου απαντά. Δεν είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή. Έφυγα κλαίγοντας από τα δικαστήρια. Τρέχω στο σπίτι, στη μαμά, η οποία ήταν μια πολύ ασθενής γυναίκα, αυτό πρέπει να το σημειώσω. Υπέφερε από χρονία πυώδη νεφρίτιδα και οι γιατροί της είχαν απαγορεύσει να κάνει παιδιά. Αυτή όμως με την πίστη στο Θεό έκανε έξι παιδιά, από τα οποία ζούμε τα τρία. «Μαμά», της λέω, «τον πατέρα Αυγουστίνο τον έχουνε γκεσταπίτες στο μπαμπά. Αυτή τη στιγμή δικάζεται, μαζί με τον φρούραρχο». Μου λέει: «Μην ανησυχείς, παιδί μου», με είδε πάρα πολύ αναστατωμένη. Βγάζει μια καρτούλα από την τσάντα της, κάρτ-βιζιτ. Αυτή η ασθενική γυναίκα, με 1,40 ύψος, αλλά όλο δύναμη, όλο αγάπη για τον συνάνθρωπό της. «Μην ανησυχείς», μου λέει. Παίρνει την καρτούλα της και σημειώνει: «Θεόδωρε, σε παρακαλώ πολύ να προσέξεις την υπόθεση του πατρός Αυγουστίνου και να μην φερθείς σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, αλλά και τη θέση σου να χάσεις, και τη ζωή σου ακόμη για τον πατέρα Αυγουστίνο». Τρέχω αμέσως, φτερά στα πόδια μου, πηγαίνω στο δικαστήριο. Ο κ. Κίτσιος με απαγόρευε να μπω μέσα. Πως άνοιξα! Γι’ αυτό και οι πόλεμοι καμιά φορά λέμε γίνονται μόνο από νέους ανθρώπους. Ανοίγω την πόρτα, πηγαίνω στον πατέρα μου. «Τι συμβαίνει;», μου λέει ο μπαμπάς. Νόμισε πως έπαθε η μητέρα μου κάτι, η οποία σας λέω ήταν πολύ φιλάσθενη και κρεμόταν απ’ τον πατέρα μου κυριολεκτικά. Του λέω: «Μπαμπά, αυτό η μαμά μου το’ δωσε διάβασέ το, τώρα αμέσως». Το διαβάζει: σηκώνεται ο φρούραρχος, ζητά το λόγο. Τι συμβαίνει; Λέει ο διερμηνεύς. Αλλά ο πατέρας μου, που ήξερε τη Γαλλική γλώσσα, συνεννοήθηκε απευθείας στα γαλλικά με τον φρούραρχο. Δεν θέλησε να μιλήσει Ελληνικά μέσω του διερμηνέως. Εγώ το κατάλαβα αυτό: ήταν πανέξυπνος άνθρωπος ο πατέρας μου, και του το διάβασε. Εκείνος σηκώνεται, σε στάση προσοχής, και επαναλαμβάνει στα γερμανικά τα όσα είχε πει ο πατέρας μου. Και φεύγω από μέσα εγώ. Έφυγα αμέσως και περίμενα με αγωνία. Και ω του θαύματος, ω του θαύματος της προσευχής! «Γιατί μου είπε η μανούλα μου: Εσύ φύγε γρήγορα, κ’ εγώ θα προσευχηθώ για τον πατέρα Αυγουστίνο». Δόξα τω Θεώ, Σεβασμιώτατε, που σας έχουμε μαζί μας. Και σας παρακαλώ να προσεύχεσθε για τη μαμά και για το μπαμπά στην αγία τράπεζα. Το αξίζανε, το αξίζανε πραγματικά. Σας ευχαριστώ» (1988 σε γιορτή τῆς Κατασκηνώσεως στη Φλώρινα).

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Τό «τρίλημμα»: ἀμοραλισμός, ρεαλισμός, ἐντιμότητα



Δραματικές ο ξελίξεις γιά τόν Πρωθυπουργό, τό κυβερνόν κόμμα λλά καί λόκληρο τόν λληνικό Λαό....


Τό «τρίλημμα»:
μοραλισμός, ρεαλισμός, ντιμότητα


Μακρυά καί πίσω πό τήν τρέχουσα εδησεογραφία μέ πρωταγωνιστή τόν εφυή λλά καί ναρκισσευόμενο, κατά τόν Χρ. Γιανναρ, πρώην πουργό Οκονομικν κτιμ τι κτυλίσσεται να δράμα, πού φορ τόσο στόν διο τόν Πρωθυπουργό τς Χώρας, σο καί στό κόμμα του.
Τελικά, λπίδα δέν λθε! «πρώτη φορά ριστερά» πεχείρησε νά νσαρκωθε, λλά κανείς δέν μπορε νά τήν πιβεβαιώσει ψηλαφώντας την. Ο ξαγγελίες της κυρώθηκαν στήν πράξη καί ο θέσεις της, κ τν πραγμάτων, ναιρέθηκαν. ντιπαραβολή τν προεκλογικν λόγων μέ τίς (στω) ναγκαστικές πιλογές εναι φιαλτική!
κυβέρνηση μέ πικεφαλς τόν Πρωθυπουργό προσπάθησε λλά δέν κατόρθωσε σχεδόν τίποτε. Τόλμησε ν ψει διεξόδου ρθά τήν προσφυγή στό μεσοδημοκρατικό ργαλεο το Δημοψηφίσματος, τό ποτέλεσμα το ποίου, καίτοι μεγαλειδες, μως, «πεδείχθη» «μετεβλήθη» σέ δρον δωρον.
Εναι πλέον βέβαιο τι λαός γνοε πολλά πράγματα γιά νά συνθέσει λόκληρο τό ψηφιδωτό καί νά δε τήν πλήρη εκόνα, στε νά βγάλει σφαλ συμπεράσματα. Θά περάσει καιρός γιά νά καταστ δυνατό κάτι τέτοιο. Ο ξελίξεις, μως, τρέχουν καί σύντομα μλλον θά το ζητηθε κ νέου νά λάβει θέση.
Θά ταν παρακινδυνευμένο καί πιπόλαιο ατή τή στιγμή νά ποφανθομε τελεσίδικα καί νά καταδικάσουμε πρόσωπα καί πιλογές. θεωρομε, μως, πιβεβλημένο, ς ναγκαο, πρίν πιλέξουν ο πολιτικοί μας τό τί καί πς θά μς παρουσιάσουν ς τό διακύβευμα τν πομένων κλογν, πρτα μες νά προβληματισθομε γι’ ατό, βάσει τς κοινς λογικς καί τς πραγματικότητος πού λοι βλέπουμε καί ψηλαφομε.
Θά πικεντρώσουμε στόσο τό λόγο μας μόνο στό κυβερνόν κόμμα (δέν παραθεωρ τόν συν-ταρο του, λλά δέν χει ν προκειμένω διαίτερο ρόλο καί σημασία στάση του), φ’ νός διότι ατό εναι πού κλυδωνίζεται καί πειλεται μέ διάσπαση καί, φ’ τέρου, διότι μόνον Πρόεδρός του ς Πρωθυπουργός μπορε (καί φαίνεται τι καί) θέλει νά προχωρήσει σέ θνικές κλογές.
Δέν χει καμμία σημασία, ατή τή στιγμή, άν κάποιος εναι μέλος ψηφοφόρος φίλος το ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία χει τι ατό τό κόμμα, τό ποο μάλιστα ο δημοσκοπήσεις φέρουν σταθερά πρτο καί μέ μεγάλη διαφορά, παρά τίς δυσμενες ξελίξεις, κρατ κατά κάποιο τρόπο τίς τύχες το τόπου στά χέρια του. διαιτέρως μάλιστα πρόεδρός του καί Πρωθυπουργός τς Χώρας κρατ στά δικά του χέρια τό πισωγύρισμά της στό διέξοδο παρελθόν το ποτυχημένου δικομματισμο λλά καί τήν «τιμή» καί ξιοπιστία τς ριστερς!
λέξης Τσίπρας εναι χαρισματική προσωπικότητα. Στήν πολιτική μως, ατό εναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί, σχετικά εκολα χαρισματικός γέτης, άν δέν εναι γκρατής καί προσηλωμένος-συνεπής στό ραμα καί τίς ρχές πού χει διακηρύξει, μετατρέπεται σέ μοιραο πρόσωπο πλέον ς θύμα το εδώλου του καί τς ξουσίας πού σκε.
Μετά πό τήν τραγική κατάληξη τν πεντάμηνων διαπραγματεύσεων στήν ταπεινωτική συνομολόγηση νός τρίτου μνημονίου μέ σαφ φεσιακό χαρακτήρα καί νύπαρκτη ναπτυξιακή προοπτική καί δή μέ ρατό καί τόν κίνδυνο ξευτελιστικς κποίησης λόκληρης τς δημόσιας περιουσίας, πιλογή τς προσφυγς στίς κάλπες εναι κατά τήν ταπεινή μας γνώμη καί μονόδρομος καί θικά πιβεβλημένη.
δημοφιλής Πρωθυπουργός καί τό κόμμα του παρά τό πρόσφατο τν κλογν (λλά καί τό κκωφαντικό «ΟΧΙ» τς μεγάλης πλειοψηφίας το λληνικο λαο) δέν χουν θική νομιμοποίηση οτε κν γιά τή συμφωνία πού πρόκειται ντός λίγου νά πογράψουν. Ο δημοκρατικές κλογές σέ μία κοινοβουλευτική Δημοκρατία δέν εναι λευκή πιταγή. Εναι συγκατάθεση σέ συγκεκριμένο πρόγραμμα καί διακηρύξεις καί τίθεται μεζον ζήτημα ταν ατά νατρέπονται, στω καί ξ νάγκης «πραξικοπηματικά», ρδην!
συνέχιση τς πορείας πού μς πέβαλαν ο δανειστές μας παιτε τήν κ νέου προσφυγή στή λαϊκή τυμηγορία. λαός εδε πιό καθαρά πό ποτέ ποιά εναι πραγματικά Ερωπαϊκή νωση καί πς λειτουργε. Ο περί Ερώπης σχυρισμοί καί κτιμήσεις τν κυβερνώντων πεδείχθησαν «εσεβες πόθοι»! Τό πρόβλημα τς νωσης εναι προφανς δομικό καί μλλον μή να(σ)τρέψιμο.
δ, μως, νακύπτει σοβαρό ζήτημα γιά τό κυβερνόν κόμμα: συνέχιση τς πορείας τν προηγουμένων κυβερνήσεων πού πεδοκίμασε παραδειγματικά Λαός καί καταψήφισε θά συνιστοσε γι’ ατό, βάσει τς δεολογίας καί τν ρχν του, σαφ μοραλισμό! Καθώς πίσης καί θεωρητική μέν καταδίκη της, πρακτική δέ παραδοχή της, ς ρεαλιστική στάση καί πιθυμία διαχειρίσεώς της, θά συνιστοσε μετάλλαξη καί ατο-κύρωση το ριστερο ατοπροσδιορισμο!
Τί πομένει; ντιμότητα καί κατάφαση-συνέπεια στίς ρχές καί τίς ξίες νός χώρου κατά πάντα σεβαστο, κόμη καί πό κείνους πού δέν συμφωνον μαζί του. Ατή δέ ντιμότητα πιβάλλει, φ’ σον μιλμε γιά τήν πολιτική πού θεωρεται τέχνη το φικτο, ναθεώρηση τν σφαλμένων κτιμήσεων καί ποβολή νέας πρότασης, μέ συγκροτημένο ναλλακτικό σχέδιο (προφανς κτός ερωζώνης), στω καί μεσο-μακροπρόθεσμα λοποιήσιμο.
Δέν χουμε τήν αταπάτη τι κάτι τέτοιο εναι νώδυνο, τι θά στέρξουν νά τό στηρίξουν εκολα ο πολλοί, λλά πιστεύουμε τι εναι μοναδική πιλογή πού δέν θά πιτρέψει τό «πρώτη φορά ριστερά» νά καταγραφε στήν στορία ς θλιβερή παρένθεση καί φάρσα!
κθέτοντας δέ δημόσια τίς σκέψεις μου δέν θά θελα νά χρεωθ δειλία μέ τό νά ποφύγω νά διατυπώσω τήν προσωπική μου γνώμη στό μεζον καί βαθύτερο κατ’ μέ διακύβευμα πού δέν εναι μόνο οκονομικό. Εναι σχέση μας μέ τήν Ερώπη καί τή Δύση γενικότερα. λλάδα σέ καμμία περίπτωση δέν ταυτίζεται μέ τήν Ερώπη καί σαφς δέν νήκει στή Δύση. Σαφς καί χουμε πολλούς δεσμούς μαζί της καί πρέπει νά χουμε καλές σχέσεις, βάσει μως πάντοτε τν συμφερόντων μας, μεταξύ τν ποίων πρέπει νά εναι καί διαφύλαξη τς διοπροσωπείας μας.
σημερινή Ερώπη δέν διαμορφώθηκε παραμορφώθηκε τσι, πως τήν βλέπουμε σήμερα καί τήν νοιώθουμε στό πετσί μας, πό τά χρόνια τς Ε.Ο.Κ. Ξεκιν πό πολύ παλαιότερα τό «πρόβλημά» της. Δέν (τερατο-) γέννησε τυχαα τήν «ερά ξέταση», τό ωσφορικό λάθητο το παπισμο, τήν ποκριτική θική το προτεσταντισμο, τόν πουριτανισμό, μέχρι καί τόν φασισμό καί τό ναζισμό. ς μήν εμαστε καί νιστόρητοι καί φελες.
σημερινή Ερωπαϊκή καθεστηκυϊα τάξη μς θέλει, ταν μς θέλει, ς Βαλκανική κδοχή καί δεύτερης κατηγορίας ερωπαίους πολίτες. Βεβαίως, τά μεγάλα καί συγχώρητα λάθη μας εναι τό καταμάχητο λλοθί τους. κόμη καί περασπιστής το δόγματος «νήκομεν ες τήν Δύσιν» πλήρωσε πικρά, μέ τό καυτό δάκρυ του γιά τήν διαίτερη πατρίδα του, τήν ερωπαϊκή πολιτική. Καί φυσικά δέν πρέπει νά ξεχνμε τί πεφυλάχθη στήν πάλαι ποτέ νωμένη Γιουγκοσλαβία!
σο γιά τόν Σύριζα καί τά κρηκτικά σωτερικά του, νθυμούμενος τήν νομασία τς νεολαίας του πί ποχς ΚΚΕ σωτερικο (τόν «Ρήγα Φεραο») θά παναλάμβανα πρός ατούς, ντί φιλικς συμβουλς, τό σοφό λόγο κείνου το μεγάλου ραματιστή καί μάρτυρα τς Ρωμηοσύνης: «ποιος λεύθερα συλλογται - γαπητοί κύριοι, δελφοί, σύντροφοι καί φίλοι, πού θλεγε καί φίλος Κώστας Ζουράρις – συλλογται καλά»!
Γιά λους δέ μς τούς πολοίπους κοινούς θνητούς ξίζει νά μς προβληματίσουν ο βαθες λόγοι το μεγάλου Ντοστογιέφσκυ, πού βαθυστόχαστα καί σως προφητικά πισημαίνει τι τό δίλημμα πού βάζει ατή Ερώπη εναι: Ετυχία (μέ τήν ννοια τς εημερίας καί εδαιμονίας) λευθερία;
Εναι θέμα προταγμάτων καί στάσης ζως. Δέν εναι εκολο, οτε πλό νά παντηθε  να τέτοιο δίλημμα. Θέλει θράσος μολογίας νυπαρξίας ξιν θάρρος πέρβασης πού συνιστ τήν πεμπτουσία το πολιτισμο μας.

Δημήτρης Κάτσουρας
Τραπεζικός-Θεολόγος



Τους Ποιμένες μας, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.


Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός


Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις,  που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και μάλιστα από "έγκριτους" καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα και από γνωστούς "προβεβλημένους" Ιεράρχες;
Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και το χειρότεροπαραχαράσσεται και αλλοιώνεται;
Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.
Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια; 
Όταν ο Ορθόδοξος Χριστιανός –λαϊκός ή ιερωμένος αποσιωπά σκοπίμως την Αλήθεια, κάνει εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και συμπορεύεται ανοιχτά με τους αιρετικούς, τότε σε τι ωφελούν οι αγαπολογίες, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα;
Πάνω στο θέμα αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος. Μας λέει: "Ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων".  Σε τίποτε δεν ωφελεί ο καθωσπρεπισμός, όταν η Πίστη μας είναι αλλοιωμένη.
Ο κατ’ εξοχήν υμνητής της αγάπης είναι ο Απόστολος Παύλος. Μήπως δεν είναι εκείνος, που μας διδάσκει, ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από τους αμετανόητους αιρετικούς;(1)
Ή μήπως, ο Ιωάννης, ο Μαθητής της Αγάπης, δεν είναι εκείνος που μας προτρέπει να τους κόβουμε ακόμα και την καλημέρα;(2)
Εμείς, από πότε γίναμε ανώτεροι στην αγάπη, από τον Απόστολο Παύλο και από τον Ιωάννη, τον ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου μας;
Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον δεν μιλάμε για την ίδια αγάπη.
Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη η πατρική, ενώ η δική μας –κάποιων δήθεν ανοιχτόμυαλων είναι η "αγάπη" του έμμισθου αυτονομημένου μεταπατερικού παιδαγωγού.
Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη, που φωτίζει την Αλήθεια και οδηγεί στο Φως, ενώ η δική μας, είναι μια κάλπικη αγάπη, που θολώνει τα πεντακάθαρα νερά της Αλήθειας και οδηγεί στο σκοτάδι και την απώλεια.
Σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο, Αγάπη και ψεύδος δεν συναπαντώνται πουθενά. Η αγάπη ποτέ δεν θυσιάζει την Αλήθεια. Αγάπη, που κρύβει και συγκαλύπτει την αίρεση, είναι εωσφορική.  
Κάποιοι άλλοι θα μας υπενθυμίσουν, ότι οφείλουμε σε όλους τους συνανθρώπους μας, να φερόμαστε με επιείκεια και να μην αποκαλύπτουμε τα αδύνατα σημεία τους.
Ναι, έτσι είναι, αλλά, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες, αυτό ισχύει μονάχα σε ότι αφορά στα πάθη και τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας και όχι σε διδασκαλίες αιρετικές και ολισθήματα βίου δογματικής τάξεως, προερχόμενα μάλιστα από υψηλόβαθμους ιερωμένους ή και επαγγελματίες των θεολογικών μας σχολών.
Τους ποιμένες μας, εμείς οι Ρωμηοί, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.
Τους Ιερείς μας και προπάντων τους Επισκόπους μας, τους θέλουμε ανύστακτους και αυστηρούς φύλακες της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας –όπως ακριβώς τους θέλουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Άγιοί μας- και όχι δουλικά παρατρεχάμενους στα διεθνή ινστιτούτα της πανθρησκείας και του οικουμενισμού.
Πώς αλλιώς θα κρατήσουμε την Πίστη μας ανόθευτη; Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στις απανωτές επιθέσεις που δεχόμαστε; 
Ή μήπως δεν είναι ολοφάνερη η πρόθεση, αλλά και η πολυχρόνιος αντίχριστη δράση των ποικιλώνυμων αιρετικών, να ξεριζώσουν από τις καρδιές μας την Ορθοδοξία και να μας κάνουν σαν και του λόγου τους;
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Ακόμα πιο μεγάλη, όμως, είναι η ευθύνη των Ιεραρχών και Ποιμένων μας, ιδιαίτερα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.    
__________________________
ΠΗΓΕΣ:
(1). Προς Τίτον, κεφ. 3, στ. 10
’’Αρετικόν νθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτο’’.
(2). Β’ Ιωάννου, 10-11
’’Ε τις ρχεται πρός μς καί ταύτην τήν διδαχήν (το Χριστο) ο φέρει, μή λαμβάνετε ατόν ες οκίαν, καί χαίρειν αυτ μή λέγετε. γάρ λέγων ατ χαίρειν, κοινωνε τος ργοις ατο τος πονηρος’’.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου