Μιὰ πολὺ καλὴ εἰσήγηση, ἐκλαϊκευμένη,
σφαιρική. Ἀναφέρεται στὴν Παγκοσμιοποίηση, στὸν Οἰκουμενισμό, τὶς δραστηριότητες
τῶν ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, μὲ ἀφορμὴ τὸ θαυμάσιο
βιβλίο τοῦ κ. Ἰω. Ρίζου. Θέτει τὸ ὀδυνηρὸ πρόβλημα τοῦ διχασμοῦ τοῦ σώματος τοῦ
Κυρίου Ἰησοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῶν προδοτικῶν ἐνεργειῶν κυρίως τῆς αἱρετικῆς
σφηκοφωλιᾶς τοῦ Φαναρίου. Μνημονεύει τοὺς πρωταγωνιστὲς τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν.
Ἀναφέρεται καὶ στὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς, καὶ τὴν κακόδοξη θεωρία του περὶ τοῦ «κοινοῦ
ποτηρίου» (ὡς τοῦ κόκκινου ὁρίου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν Ἀποτείχιση).
Ἕνα σημεῖο, πρὸς τὸ παρόν, πρέπει νὰ σχολιάσουμε, γιὰ τὸ ὁποῖο φαίνεται δὲν
ἔχει καλὴ ἐνημέρωση. Τὸ ὅτι δηλαδή, τὴν δικαιολογημένη «Διακοπὴ Μνημοσύνου» (ποὺ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες προστατεύει
τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα), τὴν θεωρεῖ ὡς ἀφετηρία σχίσματος: «Δεν πρέπει (γράφει) με κανένα τρόπο να
εγκαταλείψουμε το σκάφος της Εκκλησίας μας».
Μὰ τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὴν Ἀλήθεια Χριστός, τὴν ἐγκαταλείπουν,
τὴν διαφθείρουν καὶ τὴν τορπιλίζουν οἱ αἱρετίζοντες, κι ὄχι ὅσοι ἀνθίστανται διὰ
τῆς ἀποτειχίσεως. Οἱ τελευταῖοι εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ –καὶ ἐφ’ ὅσον–ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱ. Κανόνες
της καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων της)· ἐκτὸς τῆς Ἀληθείας εἶναι
οἱ αἱρετίζοντες.
Παγκοσμιοποίηση και Οικουμενισμός
Θεόδωρος Ν. Γάλλος
Εισήγηση στη Σύναξη Θεολόγων Νομού Ιωαννίνων
(25/09/2014)
Βασική πηγή
άντλησης στοιχείων
«Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», του Ιωάννη Ρίζου
Αφορμή, γι’ αυτή την παρέμβασή
μου, αποτέλεσε η ανθρώπινη διαίσθησή μου –όχι αβάσιμα θέλω να πιστεύω– ότι
άγριες θύελλες απειλούν να πλήξουν και την Εκκλησία μας, όπως ήδη πλήττουν το
έθνος μας. Μόνο ο Θεός μπορεί να αποτρέψει το να ζήσουμε στον εκκλησιαστικό μας
χώρο, τραγικές καταστάσεις, όπως αυτές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, εξαιτίας
των αιρέσεων. Και αυτό, λόγω της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης και της
παναίρεσης του Οικουμενισμού.
Βασική πηγή πληροφοριών μου, για
όσα εν συνεχεία θα εκθέσω, αποτέλεσε το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του κ. Ιωάννη
Ρίζου, με τίτλο: «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», το οποίο προλογίζει
ο π. Θεόδωρος Ζήσης. Το βιβλίο αυτό έρχεται να ενισχύσει, να επιβεβαιώσει, αλλά
και να θεμελιώσει, αγιογραφικά και πατερικά, τα περιεχόμενα των δύο
δημοσιευμάτων μου στο περιοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Το πρώτο, στο τεύχος 4, του 1992 με
τίτλο: «Βατικανό–παπιστές, διαρκής κίνδυνος της Ορθοδοξίας» και το δεύτερο, στο
τ. 3 του 2007, με τίτλο: «Ποιοι, πως
και γιατί επιχειρούν την απορθοδοξοποίηση των Ορθοδόξων μαθητών».
Όταν μιλούσε κάποιος για
«παγκοσμιοποίηση» πριν λίγα χρόνια, άλλοι αδιαφορούσαν, θεωρώντας πως αφορά
μόνο τους άλλους ανθρώπους και λαούς και όχι εμάς άλλοι αγνοούσαν και τη
σημασία της λέξης άλλοι υποτιμούσαν το γεγονός και άλλοι χλεύαζαν
τους ενασχολούμενους με το θέμα αυτό.
Σήμερα όλοι μας βιώνουμε με
τραγικό τρόπο τις συνέπειες της πολιτικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Είναι πλέον πασιφανές ότι μια μικρή παγκόσμια ελίτ έχει συσσωρεύσει –και
συνεχίζει να συσσωρεύει στα χέρια της– τον παγκόσμιο πλούτο και
ασχολείται πλέον με τη διαδικασία ελέγχου της ζωής και της μοίρας μας. Οι
παγκόσμιοι οργανισμοί και οι εθνικές κυβερνήσεις, απανταχού της γης, έχουν
μεταβληθεί σε όργανα υλοποίησης των σχεδίων αυτής της παγκόσμιας ελίτ.
Μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο
εξελίχτηκαν τα πράγματα στη χώρα μας δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι εφαρμόστηκε
ένα οργανωμένο σχέδιο, με τη συμμετοχή των εθνικών πολιτικών δυνάμεων, το οποίο
οδήγησε στη σημερινή αιχμαλωσία της πατρίδας μας σε αλλότριες δυνάμεις. Ζούμε,
λοιπόν, σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτιστική του ταυτότητα. Τα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη,
πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες
δυνάμεις.
Προσέξτε όμως τούτο!
Αποτελεί πλέον τραγική βεβαιότητα
πως στο όραμα και συνάμα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης είναι προσδεδεμένες και
οι θρησκείες, με πρωταγωνιστή την παρασυναγωγή του Βατικανού και τον
επωνομαζόμενο «Πάπα των φτωχών», «Πάπα των φτωχών στο μυαλό», θα πρόσθετα εγώ.
Έτσι, στις 31-10-2011, ο Πάπας, αυτός ο ακάματος εργάτης του οράματος της νέας
τάξης, θα δηλώσει ότι: «η παγκοσμιοποίηση ενώνει τους λαούς και είναι θέλημα
Θεού»…
Οι ανησυχίες για το μέλλον το δικό
μας θα μετριάζονταν εάν, προς επίτευξη της παγκοσμιοποίησης, αναμειγνύονταν
όλες οι θρησκείες εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δυστυχώς όμως στο ίδιο
μήκος κύματος με το Λύκο του Βατικανού συντονίζει τα λόγια και τα έργα του και
ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, καθώς και όλοι οι «Ορθόδοξοι»
Πατριάρχες και οι περισσότεροι αρχιερείς και ακαδημαϊκοί θεολόγοι, όπως
προκύπτει σαφέστατα από κείμενα και δηλώσεις τους
χιλιοδημοσιευμένες και
αδιαμφισβήτητες. Στις 9-10-’11 θα δηλώσει ο Πατριάρχης μας: «το χριστιανικόν
όραμα της ενότητος της ανθρωπότητος εκφράζεται διά της τάσεως προς
παγκοσμιοποίησιν». Το αναγκαίο περιβάλλον για να ριζώσει και να καρπίσει το
δέντρο της παγκοσμιοποίησης –με δηλητηριώδεις καρπούς για τους λαούς και
χρυσοφόρους για την παγκόσμια ελίτ– είναι η εξάλειψη και ο αφανισμός κάθε
εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των λαών. Αυτό ομολογεί κυνικά και ο David Rothkopf, διευθυντής management του δολοφόνου H. Kissinger, στα χνάρια βέβαια του αφεντικού
του. Προσέξτε όμως, συνάδελφοι. Η νέα τάξη δεν επιθυμεί να καταργήσει τη
χριστιανική θρησκεία αλλά να την μεταλλάξει. Να κάνει όλες τις θρησκείες
έναν αχταρμά. Μια πολτοποιημένη θρησκευτική Βαβυλωνία. Μια «παγκόσμια Λέσχη
θρησκευομένων ανθρώπων», κάτω από το Μασονικό Μ.Α.Τ.Σ.
Έτσι το όνομα της
πολυπολιτισμικότητας, της θρησκευτικής ομοιομορφίας –και όλων αυτών των
αηδιαστικών νεοορολογιών– οι θρησκείες θα αποτελούν το «όπιο των λαών» που θα
καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις των λαών προς δόξα της παγκοσμιοποίησης και των
συμφερόντων της παγκόσμιας ελίτ.
Και εδώ είναι η συμφορά του γένους
και της Ορθοδοξίας μας. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ. Όλες οι μέχρι τώρα αιρέσεις, που
αναστάτωσαν επί αιώνες την Εκκλησία μας, ωχριούν μπρος στις συμφορές που θα
επιφέρει στο γένος και την Ορθοδοξία μας ο οικουμενισμός. Ο Γέροντας Παΐσιος
έλεγε: «Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον
κομμουνισμό για τους πλούσιους τη Μασονία και για τους πιστούς τον
Οικουμενισμό».
Σήμερα, σ’ αυτή τη Mega θρησκεία που ευαγγελίζεται ο
Οικουμενισμός, έχουν ενταχθεί 348 θρησκείες, παραθρησκείες, ψευτοομολογίες,
κ.α. που αποτελούν το λεγόμενο Π.Σ.Ε. Ανάμεσά τους ακούγεται η ίδια φωνή, τα
ίδια συνθήματα, όπως: Ετοιμάζουμε μια νέα θρησκεία της «αγάπης», της «ειρήνης»,
της «αδελφοσύνης». «Όλοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό» και πολλές άλλες αηδιαστικές
θολομπούρδες. Έτσι κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας «Ρωμαιοκαθολικοί,
Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Ινδουϊστές, Βουδιστές κ.α. θα
πρέπει όλοι μας να συντελέσωμεν στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού.
Τούτο όμως θα πραγματοποιηθεί εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός
Θεού». Ποίου Θεού; Στην παγκόσμια συνάντηση θρησκειών, την 4-1-’94, το
διευκρινίζει ο Πατριάρχης μας. «Αυτού του Θεού που ταιριάζει στον καθένα». Θεός
φυλάξει! Φαίνεται πως τα φρένα του οικουμενιστικού οχήματος έχουν σπάσει
και απειλεί να συνθλίψει το χριστεπώνυμο πλήρωμα που βαδίζει στο δρόμο του. Τι
και αν ο Χριστός είπε: α) «Εγώ ειμί η οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω. ιδ΄, 6). β) «Εγώ ειμί η θύρα, δι’ εμού
αν τις εισέλθη σωθήσεται» (Ιω. ι΄, 9) και αλλού, γ) «ο πιστεύων εις εμέ
έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. στ΄, 47). Τι και αν ο Χριστός ήταν σαφέστατος ως προς
το ποιος είναι ο Σωτήρας του κόσμου! Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης μας τον διορθώνει
λέγοντάς του: «Χριστέ, μην τα θέλεις όλα δικά σου. Σώσε και Εσύ, αλλά όσους εσύ
δεν μπορείς ή δεν θέλεις να σώσεις άσε να τους σώσει ο Βούδας, ο Αλλάχ, ο Σίβα,
η Κάλι, ο Κομφούκιος, ο Λάμα, και …γιατί όχι; Ο Πάπας και εγώ».
Προσέξτε τώρα συνάδελφοι κάτι
σημαντικό! Δεν υπάρχει καμία ορθόδοξη θεολογία που να δικαιώνει τις θέσεις των
οικουμενιστών. Έφτιαξαν, λοιπόν, τη δική τους θεολογία που την ονομάζουν
ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ, δηλαδή Α-ΠΑΤΕΡΙΚΗ. Αφού οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι
ενοχλητικοί και οι θέσεις τους και οι ενέργειές τους εμποδίζουν τα οικουμενιστικά
τους ανοσιουργήματα, τι κάνουμε; Απλούστατα καταργούμε τους Πατέρες
και ησυχάζουμε. Άλλωστε: «ότι είχαν να δώσουν οι Πατέρες το έδωσαν»
ομολογούν αναίσχυντα. Και ο κατήφορός τους δεν έχει τέλος. Ασμένως
επιστρατεύουν τα «φωτισμένα» «θεολογικά» μυαλά τους για να δώσουν διέξοδο στα
θεολογικά τους αδιέξοδα και να προσεγγίσουν, χωρίς σοβαρούς κραδασμούς για το
ορθόδοξο πλήρωμα, τις διάφορες αιρέσεις, που τις μετονομάζουν «ομολογίες» ή
«αρχαίες εκκλησίες». Έρχεται, λοιπόν, το δεξί χέρι του κ. Βαρθολομαίου, ο
Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας και εισηγείται την αιρετικότατη θέση
περί «βαπτισματικής θεολογίας» αλλά και αυτήν της «διευρυμένης Εκκλησίας», σε
συγχορδία με τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββάτο. Σύμφωνα μ’ αυτές
τις αιρετικοδιδαχές: «Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ, αλλά περιλαμβάνει τους χριστιανούς
κάθε ομολογίας που –απ’ όλα τα μυστήρια– δέχονται απλά και μόνο το Βάπτισμα». Συνέρχονται,
λοιπόν, όλες οι λεγόμενες Εκκλησίες που αποτελούν το Π.Σ.Ε. στο Balamand και, το 2006, στο Porto Alegre. Και εκεί διαπράττεται η πιο
αναίσχυντη και η πιο προδοτική ενέργεια των Οικουμενιστών σε βάρος της
Ορθοδοξίας. Εκεί αποφασίζεται ότι: και οι 348 εκκλησίες που είναι μέλη
του Π.Σ.Ε. «είναι όλες γνήσιες Εκκλησίες». Μια απ’ αυτές τις 348 γνήσιες Εκκλησίες
είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Έτσι
1ο. Τον Παπισμό
οι οικουμενιστές τον ονομάζουν «αδελφή Εκκλησία» και τον, κατά τον άγιο
Πολύκαρπο «πρωτότοκο του Σατανά, Πάπα» τον αποκαλούν «άγιο αδελφό». Και ας
στερείται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ας βρίσκεται κάτω από τα αναθέματα
των αγίων Πατέρων και τις καταδικαστικές αποφάσεις τόσων Συνόδων (π.χ. 879).
2ο. Σε ότι αφορά τώρα
τον Προτεσταντισμό αυτός αποτελεί, κατά τους Οικουμενιστές, ισόκυρη, με
την Ορθοδοξία, Εκκλησία. Και ας είναι αρνητές της ιερής Παράδοσης, εικονομάχοι,
αρνητές των αγίων, αρνητές της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, αρνητές των 5 εκ των
7 μυστηρίων. Ας δηλώνει ο 1 στους 6 λεγόμενος επίσκοπός τους άθεος και
ομοφυλόφιλος (Αγγλικανός).
3ο. Σε ότι αφορά τους
Μονοφυσίτες τους αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξους. Και έρχεται να απαντήσει ο
Γέροντας Παΐσιος με απορία και θλίψη «Τους αιρεσιάρχες των
αντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτών τόσοι Άγιοι Πατέρες που είχαν θείο φωτισμό και ήταν
σύγχρονοί τους δεν τους κατάλαβαν, τους παρεξήγησαν και ερχόμαστε εμείς μετά
από τόσους αιώνες να διορθώσουμε τους Αγίους Πατέρες; Αλλά και το θαύμα της
Αγίας Ευφημίας δεν το υπολογίζουν; Και αυτή παρεξήγησε τον τόμο των αιρετικών;».
Και καταλήγει ο σύγχρονος άγιος μας: «Η Εκκλησία δεν είναι καράβι του κάθε
επισκόπου να κάνει ότι θέλει».
Θα αναρωτηθήκατε ίσως! Μα
ολόκληρη η Ορθόδοξη Εκκλησία προσδέθηκε στο άρμα του Οικουμενισμού; Όλοι οι
επίσκοποι γίνανε «ληστές της θείας διδασκαλίας» και φερέφωνα της
οικουμενιστικής αλητείας; Η αλήθεια είναι πως, 5-6 επίσκοποι και λίγοι
ακόμη λόγιοι ιερωμένοι και λαϊκοί, είναι αυτοί που σταθερά στηλιτεύουν τις
παρεκτροπές των Οικουμενιστών και αποτελούν γνησίους διαδόχους των Πατέρων των
Οικουμενικών Συνόδων. Αυτοί, όμως χαρακτηρίζονται από τους Οικουμενιστές ως:
«γραφικοί», «φανατικοί», «ψυχικά διαταραγμένοι», κ.α. Απαξιώνονται και
διώκονται ποικιλοτρόπως. Αρκεί να αναφέρω το όνομα του Ρωμανίδη, του πατέρα
Μεταλληνού, του παπα Θόδωρου Ζήση και του γιού του μοναχού. Μα κυρίως το όνομα
του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Και θα ξαναρωτήσετε εύλογα: Ποια πρέπει
να είναι η στάση όλων ημών των αντι-οικουμενιστών απέναντι στους Οικουμενιστές
Πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς, ακαδημαϊκούς θεολόγους, κ.α.;