ΕΝΑΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ἢ ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ
ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ;
Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει πολλάκις. Ἔχουμε καταγγείλει ἀρκετὲς φορὲς τὶς ἀνακολουθίες του, τοὺς θεατρινισμούς του, τὴν κακόδοξη διδασκαλία του, ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἑξῆς θέση: Ὅσες αἱρετικὲς δοξασίες κι ἂν διαπιστώσουμε νὰ διδάσκουν καὶ νὰ ἐφαρμόζουν ἐντὸς τοῦ Ὀρθοδόξου χώρου οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστές («ὀρθόδοξοι» Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι καὶ λαϊκοὶ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι), ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἕως τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ προχωρήσουν στὸ κοινὸ ποτήριο!
Αὐτὴ ἡ θέση του ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς Πατέρες, μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀφοῦ οἱ Πατέρες, ὅταν ὑπῆρχε αἵρεση, ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς ποτὲ καὶ κανένας ἅγιος Πατὴρ νὰ διδάξει τὴν παραπάνω μετα-πατερικὴ διδασκαλία τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς.
Αὐτῆς τῆς κακόδοξης θέσης ἐξαγωγή, ἔκανε ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ στὴν Κωνστάντζα Ρουμανίας, ὅπου μετέβη γιὰ Προσκυνηματική ἐπίσκεψη, προσκεκλημένος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Τόμιδος.
Ἐξέθεσε σὲ κήρυγμά του ἐκεῖ μὲ καταπληκτικὴ ἐνάργεια καὶ σαφήνεια τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση. Ἐπανέλαβε τὴν διαπίστωση ὅτι συνεχῶς «ἀμβλύνονται τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια» τῶν πιστῶν, ὅτι ἀναγνωρίζονται καὶ νομιμοποιοῦνται οἱ αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, ἐπιβραβεύεται ἡ Οὐνία, ὑπογράφονται «ἀντορθόδοξα ἀνακοινωθέντα» ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς αἱρετικούς, «γκρεμίζονται τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας»!
Καὶ ἐνῶ, ὅταν συνέβαινε ἔστω καὶ μιὰ μόνο ἀπ’ ὅλες αὐτὲς τὶς κακοδοξίες, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὅλων τῶν αἰώνων ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τὰ διέπρατταν, ὁ κ. Σεραφεὶμ προτείνει νὰ ἀποδέχεται τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἕως ὅτου συγκληθεῖ Σύνοδος (ἡ σύνθεση τῆς ὁποίας γνωρίζουμε ὅτι θὰ εἶναι οἰκουμενιστική) γιὰ νὰ καταδικάσει τὸν ἑαυτό της!!!
Καὶ βρῆκε τὴν εὐκαιρία κι ἐκεῖ (στὴ Ρουμανία) ὁ κ. Σεραφεὶμ νὰ κατηγορήσει τὴν Διακοπὴ Μνημόνευσης τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, τὴν μόνη ἐκκλησιαστικὴ πράξη ποὺ μπορεῖ νὰ φρενάρει τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ἀκούγοντας αὐτὴ τὴν ὁμιλία τοῦ κ. Σεραφείμ, σκέφτηκα: Ὁ Πειραιῶς εἶναι, ἄραγε, ἕνας τραγικὸς Ἐπίσκοπος, ποὺ ἐνῶ διαπιστώνει καὶ νιώθει στὸ πετσί του ὅτι ἡ φωτιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατακαίει τὰ πάντα, περιμένει, κατακαιόμενος μετὰ τοῦ ποιμνίου του, ΠΟΤΕ θὰ ἔρθει ἡ πυροσβεστικὴ γιὰ νὰ τὴν κατασβέσει; Τί τὸν ἐμποδίζει νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἐμπρηστὲς Οἰκουμενιστές;
Ἢ μήπως γίνεται ἄθελά του ἢ καὶ ἠθελημένα ἕνας περιφερόμενος πράκτορας τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὡς νὰ ἔχει ἀναλάβει πλέον ἐργολαβικῶς τὴν κατασπίλωση καὶ κατασυκοφάντηση τῆς Ὀρθόδοξης Παραδόσεως, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;
Παραθέτουμε παρακάτω τὰ κύρια σημεῖα τῆς ὁμιλίας του, σημειώνοντας ὅτι ξέχασε νὰ παραθέσει ἀνάμεσα στὶς αἱρετικὲς θεωρίες ποὺ ἀναφέρει, τὴν αἱρετικὴ δοξασία περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας» τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, τὴν ὁποία κατήγγειλε ἐν Συνόδῳ! Γιατί; Μήπως ἐπειδὴ ἐν τῷ μεταξὺ συμβιβάστηκε μετὰ τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας; (Πρόσφατο ἐνημερωτικὸ ἄρθρο ἐδῶ).
Σημάτης Παναγιώτης
Ὁ κ. Σεραφεὶμ δηλαδή, ἐπανέλαβε ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς μὲ «τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους», στοὺς ὁποίους παρατηρεῖται ἀκόμα καὶ «παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων», «ἀμβλύνονται τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια» τῶν πιστῶν, γίνεται «ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος» (ἀναγνωρίζουμε τοὺς αἱρετικοὺς ὡς Ἐκκλησίες). Μὲ αὐτοὺς «ἀθωώνουμε καὶ ἐπιβραβεύουμε τὴν Οὐνία, συμμετέχουμε στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν ἢ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων» καὶ ὑπογράφουμε (οἱ “ὀρθόδοξοι” ἀντιπρόσωποί μας) «ἀντορθόδοξα ἀνακοινωθέντα καὶ κείμενα δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καὶ ἀποφάσεως, (Λίμα Περοῦ 1982..., Πουσὰν Νοτίου Κορέας 2013)». (σ.σ. Ἐφ’ ὅσον ἐπὶ σαράντα χρόνια ἡ Σύνοδος, κ. Σεραφείμ, δὲν τὰ καταδικάζει, παρότι παρεκλήθη πολλὲς φορὲς γι’αὐτό, δὲν τὰ ἔχει ἀποδεχθεῖ διὰ τῆς σιωπῆς της Συνοδικά; Γνωρίζετε ἄλλη περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τέτοια -κραυγαλέως κακόδοξα κείμενα- νὰ τὰ ἀνέχονταν οἱ Ἅγιοι Πατέρες;)
Ἐπανέλαβε ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέσεις ὡς “Ἐκκλησίες” καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άναπτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας... Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί “Διευρημένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς μετακανονικῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων “Ἐκκλησιῶν”, τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα, τῆς θεωρίας ὅτι ὁ Πατριάρχης Κων/λεως εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primus sine paribus)”, οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ... Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις».
Παρακάτω στὸ λόγο του διαπιστώνει ὅτι «ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β) τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι’ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου.... Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν».
Σ’ ἕνα ἀκόμα σημεῖο τοῦ λόγου του λέγει: «Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπ’ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. (σ.σ. Ξεχνᾶ σκοπίμως ὁ κ. Σεραφείμ, ὅτι ἡ διακοινωνία ἤδη πραγματοποιεῖται στὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξάνδρειας; Ἀποκρύπτει ὅτι ἡ καθυστέρηση μιᾶς εὐρύτερης διακοινωνίας ὀφείλεται στὶς ἐλάχιστες, ἔστω, ἀκόμα ἀντιδράσεις· ἀποκρύπτει ὅτι μιὰ δυναμικὴ κίνηση ἀποτείχισης, ποὺ θὰ καθοδηγεῖτο ἀπὸ κάποιους Ἐπισκόπους καὶ θὰ ἦταν σύμφωνα κατὰ πάντα μὲ τοὺς Ιεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, θὰ τίναζε στὸν ἀέρα τὴν πραγματοποίηση τῆς Ἑνώσεως ὑπὸ τὸν Πάπα).
Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;». (σ.σ. Καὶ ἐκ παραλλήλου, αὐτὴ ἡ θέση περὶ διακοινωνίας, δὲν ἀποτελεῖ τὴν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν;).
Καὶ ποιά λύση προτείνει; Τὴν λύση ποὺ γνωρίζει πὼς δὲν πρόκειται νὰ φέρει κανένα ἀποτέλεσμα, ἀκόμα κι ἂν πραγματοποιηθεῖ. Προτείνει «τὴν σύγκληση Ὀρθοδόξου Συνόδου, γιά νά ἐξετάση ...καί νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή, ὥστε νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ»!
Όταν λοιπόν φιλούμε το χέρι Λατινοφρόνων Οικουμενιστών, προδίδουμε ασυνείδητα την πίστη, αποδεχόμαστε την Παναίρεση, υποτασσόμαστε στο Πρωτείο και έμμεσα προσκυνούμε τον Πάπα!
Είναι τόσο μεγάλο και φρικτό το κακό που οι Άγιοι Πατέρες διά στόματος του Αγίου Πατριάρχου Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος αποτελεί την ανωτάτη εξουσία και κεφαλή της Ορθοδοξίας και εκφράζει την ομόφωνη διδασκαλία των Προκατόχων του, λέγει επί τούτου:
"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και ΜΗΤΕ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ να συγκεντρώνεστε μαζί τους, ΜΗΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ μόνοι, παρά να συγκεντρώνεσθε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς".
(Αγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως 1222-1240)
Αυτά δεν είναι αστεία ούτε φανατισμοί.
Δεν επιτρέπεται όχι μόνο το χέρι τους να φιλάμε, ούτε στους Ναούς τους να πάμε, ούτε την αφεντειά τους να προσκυνάμε!
Η συμπόρευσή μας σημαίνει παράταση και διαιώνιση της αιρέσεως και πρέπει τουλάχιστον με την στάση μας να αρνηθούμε οοιαδήποτε κοινωνία ή συμμετοχή στην ενοχή και τον μολυσμό συνειδήσεως.
Όταν φιλώ το χέρι Οικουμενιστού ιερέως, ασπάζομαι τον ίδιο τον Οικουμενισμό και... ΜΟΛΥΝΩ με την προαίρεσή μου τα Μυστήρια!
Αυτό δεν ισχύει βέβαια, για αυτούς που δεν γνωρίζουν.
Υπάρχουν όμως και οι "σκληροκέφαλοι" οι πεισματάρηδες και ισχυρογνώμονες, οι οποίοι, ενώ διαβάζουν τί λένε οι Πατέρες, γυρίζουν τη πλάτη και λέγοντας το περιφρονητικό, υπερήφανο "ακουσόμεθά σου και πάλιν", επιστρέφουν στην ίδια πλάνη.
Η γυναίκα θεωρείται νομικώς ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεώς της (Λευϊτικόν 15, 19-33) και δεν επιτρέπεται να φιλήσει Εικόνες, ούτε το χέρι του Ιερέως.
Ο Άγιος Νεκτάριος για παράδειγμα, όταν με το χάρισμά του έβλεπε κάτι τέτοιο σε μοναχές που πλησίαζαν να του φιλήσουν το χέρι, το αποτραβούσε απότομα, να δείξη την άρνηση μολυσμού.
Εάν ο μολυσμός αυτός ισχύει για κάτι φυσιολογικό στο ανθρώπινο σώμα, πόσο μάλλον ισχύει και κατισχύει για κάτι βρώμικο και σιχαμερό, αφύσικο και μολυσματικό, βλάσφημο και αποξενωτικό από το Θεό, όπως είναι η ΑΙΡΕΣΗ.
Ακόμη και για μη καταδικασμένους αιρετικούς αριχιερείς, επειδή συνευδοκούν, συμφωνούν και γίνονται, έστω και θεωρητικώς, συναντιλήπτορες, οι Αγία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος τους ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ!