Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23), π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Oμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου


Ἄπιστοι καὶ διεφθαρμένοι

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…» (Ματθ. 17,17)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Τοῦ ἔδωσε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ εἶνε εὐτυχής· χέρια γιὰ νὰ ἐργάζεται, πόδια γιὰ νὰ τρέχῃ, πνεύμονες γιὰ ν᾿ ἀναπνέῃ, μάτια γιὰ νὰ βλέπῃ, αὐτιὰ γιὰ ν᾿ ἀκούῃ, αἰσθήσεις γιὰ νὰ ἐπικοινωνῇ, μυαλὸ γιὰ νὰ σκέπτεται, καρδιὰ γιὰ νὰ αἰσθάνεται, ἐλευθερία γιὰ νὰ ἐκλέγῃ… Ὁ ὀργανισμός του, ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἦταν μέχρι τὸ τελευταῖο κύτταρο ἕνα ἐργοστάσιο ποὺ λειτουργοῦσε ἄψογα· τέλειος, ὑγιὴς ἑκατὸ τοῖς ἑκατό. Οὔτε ἕνα μικρόβιο δὲν ὑπῆρχε, οὔτε σ᾿ αὐτὸν οὔτε στὴ φύσι. Ὁ Θεὸς τὸν ἔβαλε μέσα στὸν παράδεισο, νὰ ζήσῃ ἐκεῖ αἰωνίως, ἀθάνατος ὅπως οἱ ἄγγελοι. Ἀλλὰ δυστυχῶς συνέβη τὸ τραγικὸ γεγονός· ὁ ἄνθρωπος παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησε, κι ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη εἰσῆλθε πλέον στὸν ὀργανισμό του μικρόβιο, τὸ φοβερὸ μικρόβιο τῆς ἀσθενείας. Καὶ μολονότι ἡ ἰατρικὴ ἀγωνίζεται νὰ μειώσῃ τὶς συνέπειες αὐτές, ἐν τούτοις ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος κυριαρχοῦν καὶ τὰ νεκροταφεῖα εἶνε γεμᾶτα. Γιατί τὰ λέω αὐτά; Διότι ἔχουν σχέσι μὲ τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ μιὰ ἀσθένεια καὶ γιὰ ἕνα γιατρό, γιατρὸ σωμάτων ἀλλὰ καὶ ψυχῶν.

* * *

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ζοῦσε ἕνα παιδί. Ἦταν πάνω στὴν ἀκμὴ τῆς ἡλικίας του, ἕνα ἄνθος – ἕνα τριαντάφυλλο, ποὺ τὸ καμάρωναν οἱ γονεῖς του. Καὶ αίφνης τί συνέβη; Ἄρχισε νὰ ζαλίζεται. Ἔπεφτε κάτω, ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα, ἔτριζε τὰ δόντια, ἔκανε σπασμούς, σπαρταροῦσε σὰν τὸ ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερό, ἔβγαζε φωνὲς ἄγριες. Κι αὐτὸ ὄχι μία ἀλλὰ πολλὲς φορές. Ἦταν ἄγνωστο πότε θὰ ἐνσκήψῃ ἡ φοβερὰ ἀσθένεια. Ἂν ἦταν δίπλα σὲ πηγάδι ἢ ποτάμι ἢ θάλασσα ἢ σὲ φωτιά, κινδύνευε νὰ πνιγῇ ἢ νὰ καῇ. Τὸν πρόσεχαν μέρα – νύχτα. Τί ἀσθένεια εἶχε; Ὁ κόσμος τὴν ἀσθένεια αὐτὴ τὴν ἔλεγε, καὶ τὴ λέει μέχρι σήμερα, σεληνιασμό. Ἐννοοῦν δηλαδή, ὅτι τὸ φεγγάρι σὲ ὡρισμένη περίοδο, ἰδίως στὴν πανσέληνο, ἐπιδρᾷ ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ δημιουργεῖ τέτοια κρίσι. Ἡ σελήνη βέβαια ἐπιδρᾷ στὴ γῆ. Καὶ τὸ φαινόμενο τῆς παλιρροίας στὸν πορθμὸ τοῦ Εὐρίπου, μεταξὺ Εὐβοίας καὶ Στερεᾶς Ἑλλάδος, μὲ τὴν πλημμυρίδα καὶ τὴν ἄμπωτι, ἐκεῖ λένε ὅτι ὀφείλεται. Ἀσκεῖ κάποια ἐπίδρασι ἡ σελήνη, δὲν τὸ ἀρνούμεθα. Ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια τοῦ παιδιοῦ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα ἐπιδράσεως τῆς σελήνης· ἦταν κάτι βαθύτερο. Διότι ὑπάρχουν καὶ βαθύτερα ατια, ποὺ δὲν τὰ διακρίνει τὸ μάτι τοῦ ἀνθρώπου καὶ τ᾿ ἀποκαλύπτει ἡ Γραφή. Καὶ τὸ βαθύτερο ατιο ἐδῶ ἦταν ὁ σατανᾶς. Τὸ παιδὶ εἶχε δαιμόνιο· αὐτὸ προξενοῦσε τὴν ἐλεεινὴ αὐτὴ κατάστασι. Δυστυχισμένο τὸ παιδί, ἀλλὰ πιὸ δυστυχισμένος ὁ πατέρας. Ὅταν πάσχουν τὰ παιδιά, πάσχουν καὶ οἱ γονεῖς· μιὰ φορὰ τὸ παιδί, ἑκατὸ φορὲς ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα. Ὁ πατέρας εἶχε ἀπελπιστῆ. Πῆγε σὲ γιατρούς, μεταχειρίστηκε φάρμακα, τὰ πάντα ἔκανε· τὸ κακὸ ἦταν ἀθεράπευτο. Ἐπὶ τέλους φάνηκε μιὰ ἐλπίδα, ἕνα ἄστρο μέσ᾿ στὴ σκοτεινή του ψυχή. Στὴν ἁγία γῆ παρουσιάσθηκε ἕνας ποὺ ἔλεγαν ὅτι κάνει θαύματα. Ἦταν ὁ Χριστός. Ἔτρεξε λοιπὸν στὸ Χριστό. Δὲν τὸν βρῆκε ὅμως, γιατὶ ἦταν στὸ Θαβὼρ ὅπου ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσις. Ἀπευθύνεται στοὺς μαθητάς του καὶ λέει· Σεῖς εἶστε κοντὰ στὸ Χριστό· θὰ ἔχετε τὴ δύναμι νὰ θεραπεύσετε τὸ παιδί μου. Ἀλλὰ οἱ μαθηταὶ δὲ μπόρεσαν νὰ τὸ θεραπεύσουν· τὸ δαιμόνιο εἶχε ῥιζώσει βαθειὰ στὴν ὕπαρξι τοῦ παιδιοῦ κ᾿ ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐκριζωθῇ ἀνθρωπίνως. Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, φαρισαῖοι καὶ σαδδουκαῖοι, σχολίαζαν· Βλέπετε; νά κι ὁ Χριστός, νά κ᾿ οἱ μαθηταί του· τίποτα δὲ μποροῦν νὰ κάνουν, εἶνε ἀνίκανοι… Πάνω στὴν ὥρα νά κ᾿ ἔρχεται ὁ Χριστός. Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸν πλησιάζει, πέφτει καὶ τὸν παρακαλεῖ γονατιστὸς νὰ κάνῃ καλὰ τὸ παιδί. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε; Τὰ λόγια του ἀστροπελέκι, κεραυνός. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ τὸν βλέπουμε ν᾿ ἀγανακτῇ. Ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς Χριστὸς ἐκσπᾷ σὲ σφοδρὸ ἔλεγχο. Βλέπει τοὺς φαρισαίους, βλέπει τὸ λαό, βλέπει τοὺς μαθητάς, βλέπει τὸν πατέρα, βλέπει τὸ ἄρρωστο παιδί· ὅλα τὰ βλέπει. Καὶ ὄχι μόνο ἐξωτερικῶς· βλέπει τὶς καρδιές τους. Καὶ βλέπει, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν ἐρωτηματικὰ γι᾿ αὐτὸν καὶ τὴ δύναμί του. Γι᾿ αὐτὸ λέει· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17). Γιατί τοὺς ὀνομάζει «ἄπιστον καὶ διεστραμμένην γενεάν»; Διότι ἂν ὑπάρχῃ ἕνα ἔθνος ποὺ εἶδε θαύματα, αὐτὸ εἶνε τὸ Ἰουδαϊκό. Ὅποιος διαβάζει Παλαιὰ Διαθήκη βλέπει, ὅτι ὁ Θεὸς διὰ θαυμάτων τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ φαραώ, τοὺς πέρασε ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, τοὺς ἐγκατέστησε στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τοὺς ἔθρεψε μὲ τὸ μάννα. Καὶ ὄχι μόνο τότε στὰ παλιά· κ᾿ ἐσεῖς ποὺ ζῆτε τώρα, λέει ὁ Χριστός, εδατε θαύματα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ εἶδαν οἱ πρόγονοί σας. Μὲ είδατε νὰ κάνω τὸ νερὸ κρασί, νὰ εὐλογῶ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ νὰ χορταίνῃ λαὸς ὁλόκληρος· μὲ είδατε νὰ περπατῶ πάνω στὰ κύματα, νὰ βγάζω δαιμόνια, νὰ κάνω τυφλοὺς νὰ βλέπουν καὶ κουφοὺς ν᾿ ἀκοῦνε· μὲ εδατε νὰ πηγαίνω στὰ μνήματα ν᾿ ἀνασταίνω νεκρούς. Κ᾿ ἐσεῖς; Τίποτα. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…».

* * *

Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ὁ ἔλεγχος αὐτὸς ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ἀπευθύνεται καὶ σ᾿ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ λαϊκώτερα, εἶνε κουστούμι, ποὺ ἂν μιὰ φορὰ ταιριάζῃ στοὺς Ἰουδαίους, ἑκατὸ φορὲς ταιριάζει σ᾿ ἐμᾶς. Ῥίχνει ὁ Χριστὸς ἕνα βλέμμα καὶ στὴ σημερινὴ κοινωνία καὶ τί βλέπει; Βλέπει ἀντρόγυνα, βλέπει παιδιά, βλέπει ἐπιστήμονες, βλέπει παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, βλέπει γραμματεῖς καὶ φαρισαίους…· καὶ παντοῦ διακρίνει ἀπιστία. Ὄχι μόνο οἱ μεγάλοι καὶ μορφωμένοι ἀλλὰ καὶ οἱ μικροὶ καὶ ἀγράμματοι, ὅλοι σείονται ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ ἀθεΐα. Δὲν ἔπρεπε ὅμως νὰ ὑπάρχουν ἄπιστοι. Γιατὶ καὶ τὸ δικό μας ἔθνος ἔχει εὐεργετηθῆ μὲ πλῆθος θαύματα· θαύματα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἁγίων. Στὴν Κέρκυρα θαυματουργεῖ ὁ ἅγιος Σπυρίδων, στὴν Κεφαλονιὰ ὁ ἅγιος Γεράσιμος, στὴ Ζάκυνθο ὁ ἅγιος Διονύσιος, στὴν Τῆνο ἡ εἰκόνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου… Καὶ ὅμως ὑπάρχουν ἄπιστοι. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ἁρμόζει ὁ ἔλεγχος «Ὦ γενεὰ ἄπιστος!». Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν εἶπε μόνο «ἄπιστος» γενεά· εἶπε «καὶ διεστραμμένη». Τί σημαίνει διεστραμμένη; Διεφθαρμένη. Διότι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπιστίας εἶνε ἡ διαφθορά. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, εἶνε ἄξιος καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Γι᾿ αὐτὸ στὸ σπίτι σας μὴ βάζετε ἄνθρωπο ποὺ δὲν πιστεύει· θὰ σᾶς κάνῃ κακό. Ἄνθρωπος χωρὶς Θεὸ εἶνε κι ἀπὸ θηρίο ἀγριώτερος. Μᾶς ταιριάζει καὶ τὸ «κουστούμι» τῆς διαφθορᾶς. Βλέπεις παιδιὰ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, μαθηταὶ νὰ περιπαίζουν τοὺς δασκάλους, ἄντρες νὰ δέρνουν τὶς γυναῖκες τους, γυναῖκες νὰ ἀπατοῦν τοὺς ἄντρες τους, μικροὶ νὰ μὴ σέβωνται τοὺς μεγάλους· ὁ ἕνας νὰ κλέβῃ, ὁ ἄλλος νὰ παίρνῃ ψεύτικο ὅρκο στὸ δικαστήριο, τὰ διαζύγια ν᾿ αὐξάνουν, δολοφόνοι γονεῖς νὰ σκοτώνουν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις… Τί τοὺς ὠφελοῦν οἱ θρησκευτικές τους ἐκδηλώσεις; τὰ νερὰ ὅλων τῶν ποταμῶν δὲν τοὺς καθαρίζουν. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…». Ἂν ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὸ εἶπε μιὰ φορά, γιὰ μᾶς θὰ τό ᾿λεγε χίλιες φορές. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!… ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;», ἕως πότε θὰ σᾶς ὑποφέρω; Δείχνει ὁ Θεὸς ὑπομονή, μακροθυμεῖ ἡ ἀγάπη του. Ἀλλὰ κάποτε τὸ ποτήρι ξεχειλίζει, καὶ τότε τί πρέπει νὰ περιμένουμε; Τιμωρία. Θὰ ἐκσπάσῃ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ποιά ὀργὴ θὰ εἶνε; σεισμός, πλημμύρα, κατακλυσμός, πνιγμός, ἀνομβρία, ἀσθένειες ὅπως ὁ καρκίνος καὶ τὸ ἔιτζ ποὺ πλήττει τοὺς σοδομῖτες ὁμοφυλοφίλους;… Ἀλλοίμονό μας! Τί θὰ μᾶς σώσῃ; Ἕνα μόνο, αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πιστέψουμε στὸ Χριστό. Ἄπιστοι είμαστε, ἂς λέμε πὼς πιστεύουμε. Ἂν μέσα σου ἀφήσῃς μιὰ ἀμφιβολία, ἕνα «ἐάν…», εἶσαι ἄπιστος. Γι᾿ αὐτὸ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ποῦμε· Δός μας, Χριστέ, – τί, λεφτά; Τί νὰ τὰ κάνουμε; Δός μας πίστι! (βλ. Λουκ. 17,5). Δός μας τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, τὴν πίστι τῶν προγόνων μας, τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων. Καὶ ὅποιος ἔχει πίστι, ἕνα κόκκο πίστεως, θὰ δῇ θαύματα.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγ. Τριάδος Ἄνω Κλεινῶν – Φλωρίνης 11-8-1985)

 Πηγή: augoustinos-kantiotis

Πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες συμμέτοχοι στην Ισλαμοποίηση της Ελλάδας!



Τουλάχιστον πενήντα πλωτά και φουσκωτά μέσα καθημερινά προσπαθούν και στην συντριπτική πλειοψηφία τους καταφέρνουν να περάσουν από τις τουρκικές ακτές στα ελληνικά χωρικά ύδατα, μεταφέροντας εκατοντάδες μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην ελληνική επικράτεια, όπως αποκαλύπτει και η τουρκική εφημερίδα Sabah, (13/8).  Η κατάσταση αυτή προβλέπεται να γίνεται όλο και πιο πιεστική, καθώς ήδη εκατομμύρια κατευθύνονται προς τα δυτικά εξ’ αιτίας των συνεχιζόμενων πολεμικών συγκρούσεων σε ένα ευρύ γεωγραφικό φάσμα από την βόρειο Αφρική μέχρι το Ιράν και την Τουρκία.

 Το φαινόμενο των φουσκωτών και των κάθε είδους πλωτών μέσων σε όλο το μήκος και το πλάτος του Αιγαίου να προσπαθούν να περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα και  μόλις αντικρίζουν να τους πλησιάζει πλοίο της ελληνικής ακτοφυλακής να βυθίζονται για να σωθούν οι λαθρομετανάστες από τους Έλληνες ναυτικούς, είναι πλέον καθημερινό. Η τουρκική μαφία και οι… «ενώσεις των Τούρκων δουλεμπόρων», τρίβουν τα χέρια τους καθώς φέτος οι δουλειές τους έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Όπως προβλέπεται τα κέρδη τους θα είναι τεράστια γιατί από την δική μας πλευρά όχι μόνο δεν υπάρχει καμία αποτελεσματική ανάσχεση σε όλο αυτό το ανθρώπινο ρεύμα, αλλά αντίθετα μας έχουν «φλομώσει» με αντιρατσιστικές θεωρίες  και με κορώνες ευπόρων «προοδευτικών» υπέρ της άνευ όρων υποδοχής των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών διευκολύνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο τα σχέδια πολτοποίησης του ελληνισμού από την Νέα Τάξη. Αλήθεια τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι νεοφώτιστοι αντιρατσιστές και «προοδευτικοί» αν τους φόρτωναν μέσα στα πολυτελή τους σπίτια κάποιους πρόθυμους να σκοτώσουν για ένα κέρμα μουσουλμάνους επισκέπτες, για μια... καλύτερη τύχη στην χώρα μας;
Το εντυπωσιακό είναι πως όλη αυτή η επιχείρηση μεταφοράς εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, εξελίσσεται παράλληλα με το αυξανόμενο τουριστικό ρεύμα προς τις μικρασιατικές  ακτές και τα νησιά του ελληνικού Αιγαίου. Είναι εντυπωσιακό πως το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Τουρκίας, το γνωστό Μπόντρουμ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών που τους προετοιμάζουν για το τελικό άλμα προς την ελληνική πλευρά όπως αποκαλύπτει και η τουρκική εφημερίδα, Sabah. Το άλλο μεγάλο κέντρο και για πολλούς στην Τουρκία η «πρωτεύουσα» των Τούρκων δουλεμπόρων είναι το λιμάνι του Τσεσμέ, απέναντι από την νήσο Χίο. Εκεί έχουν στηθεί τα «στρατηγεία» διεκπεραίωσης του μεγάλου όγκου των μουσουλμάνων επυλίδων που μεταφέρονται από τα ανατολικά προς το ελληνικό Αιγαίο. Το τουρκικό θράσος έχει φτάσει στο σημείο να εξεγείρονται γιατί από την ελληνική πλευρά έχει εκδηλωθεί τελευταία η πρόθεση να εγκατασταθούν αστυνομικές δυνάμεις σε διάφορα μικρά νησιά του ανατολικού Αιγαίου για να γίνει καλύτερη επόπτευση της αθρόας εισροής των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.
Γεγονός είναι, είτε θέλουμε να το αγνοήσουμε είτε όχι, πως αν συνεχιστεί όλη αυτή η εισβολή από τα ανατολικά, σε λίγα χρόνια η Ελλάδα δεν θα είναι η Ελλάδα που ξέρουμε σήμερα αλλά θα είναι ένα… Ελλαδιστάν- Ισλαμιστάν. Το κέντρο της χώρας, δηλαδή η ελληνική πρωτεύουσα, θα μετατραπεί σε ισλαμικό κέντρο ενώ η δεύτερη πόλη, η Θεσσαλονίκη του ισλαμολάγνου και τουρκολάγνου δήμαρχου της, θα γίνει η... πολιτιστική πρωτεύουσα των μουσουλμάνων. Να μην αναφερθούμε στην δυτική Θράκη εκεί όπου οργιάζει η τουρκο-ισλαμική  προπαγάνδα προς δόξα και των εκεί πολιτικών αλλά και θρησκευτικών της ηγετών.
Ποιος θα αντισταθεί σε όλη αυτή την ισλαμική πλημμύρα που για πρώτη φορά απειλεί, έτσι όπως εξελίσσεται, να καταστήσει τους Έλληνες μειοψηφία μέσα στην ίδια τους στην χώρα; Ποια πολιτική ηγεσία; Αυτή που έχει ξεπουλήσει την εθνική μας κυριαρχία και τώρα προωθεί αντιρατσιστικά νομοσχέδια για να επικυρώσει την ισλαμοποίηση της χώρας; Ποια θρησκευτική ηγεσία; Αυτή που έχει πιει το «αμίλητο νερό»  ή πιο χειροτέρα αυτή που «χαριεντίζεται» με τους ισλαμολάγνους και στηρίζει έτσι την ισλαμοποίηση της χώρας; 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Η Ανάσταση της Θεοτόκου, Μοναχού Νικόδημου




   Ισως ο παρών ασυνήθιστος τίτλος σταθεί πρόξενος «συνηθισμένων» ενστάσεων και εντόνου παραξενισμού. Η ενδεχόμενη ίσως αντί-θεση στην εκφραζόμενη αυτή θέση, ενώ φυσικά επιτρέπεται, παράλληλα όμως υπαινίσσεται παντελή έλλειψη ορθόδοξου καταρτισμού και πλουτισμού Θεολογίας. Η Θεολογική άγνοια, συμπορευόμενη με την επιπόλαιη και λανθασμένη γνώση, ειδικώς όταν διαφαίνεται σε ειδήμονες, συνιστά ανεπίτρεπτη αμάθεια και πλήρη έλλειψη Θεογνωσίας.
 Δυστυχώς πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε πως ο συνεκτικός όρος «Μετάσταση» δεν αντιτίθεται στην έννοια της αναστάσεως, αλλά μάλιστα και κάλλιστα την εμπεριέχει. Είναι όντως λυπηρό (κάποτε και άκρως τραγικό) να λέγονται και να γράφονται πράγματα ξένα προς την Αγία Γραφή και απαράδεκτα από την Αποστολική μας Παράδοση, όπως το ότι «η Παναγία δεν αναστήθηκε όπως ο Υιός της αλλά μεταστάθηκε»...
 Πρώτον, η Αγία Γραφή τελείως ανατρέπει τέτοιες αντορθόδοξες δοξασίες. Ο Ιερός Δαυίδ στους προφητικούς ψαλμούς πολύ περίεργα προλέγει: «Ανάστηθι, Κύριε, συ ΚΑΙ η Κιβωτός του αγιάσματός σου»! Ενας από τους πιο εξαίσιους και ξεχωριστούς τίτλους της Παναγίας είναι ακριβώς αυτός: «Κιβωτός του αγιάσματός». Επίσης και το «ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Υψιστος», το «ηγίασε» εδώ σημαίνει ανέστησε και αναφέρεται και ψάλλεται στην Θεοτόκο, η οποία είναι Σκήνωμα του Υψίστου. Μπορεί η Καινή Διαθήκη να μην αναφέρει τίποτε για την Μετάσταση της Θεοτόκου, αλλά δεν είναι τυχαίο και άνευ σημασίας το ότι πριν την τριήμερη Ανάστασή του ο Χριστός, κατά την Σταύρωση, μας παριστάνει δύο αποκλειστικά πρόσωπα, τα οποία παραδίδει με «περίεργο» τρόπο το ένα στο άλλο, τα οποία είναι τα μόνο που «τόλμησαν να παραμείνουν κάτω από τον Σταυρό», οι οποίοι και οι δύο, θα αναστηθούν και αυτοί λίγο αργότερα, τριήμεροι!
 Πλειάδα των Αγίων Πατέρων ρητώς αναφέρουν την Ανάσταση της Θεοτόκου. Ενώ μίλησαν ανοικτά και ουσιαστικά για την Ανάσταση του Χριστού, ως κέντρο του Ευαγγελίου, κέντρο της Πίστεως και της Λατρείας μας, για την Ανάσταση όμως της Παναγίας το άφησαν να ωριμάσει ως καρπός βαθειάς πίστεως και αγάπης των Ορθοδόξων προς την Θεομήτορα, κτίζοντας αυτήν την πεποίθηση με «πύργο ρημάτων» και οχυρώνοντας αυτήν την πίστη «εν βάρεσιν εννοιών» ώστε να εξελιχθεί ως Αποκάλυψη Αληθειών και Μυστηρίων που «ακόμη και οι ίδιοι οι Άγγελοι επιθυμούν να παρακύψουν» και να εξευρενήσουν (Α’ Πέτρου, 1, 12)
 Ο λόγος όμως που οι Άγιοι Πατέρες δεν επικύρωσαν την Μετάσταση της Θεοτόκου ως δόγμα είναι προς αποφυγή της «Μαριολατρείας» και αποτροπή περαιτέρω παρερμηνειών η σχισμάτων. Και η Μετάσταση του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, δεν είναι δόγμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και βασική αλήθεια. Η μόνη Θεολογική διαφορά της Αναστάσεως του Χριστού με την Ανάσταση της Παναγίας και του Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι ότι ο Χριστός αναστήθηκε «αφ’ εαυτού» με την δική του Θεϊκή δύναμη, ενώ οι άλλοι μεταστάθηκαν, «μετά της ανασταινούσης δυνάμεως του Χριστού». Υπάρχουν στην Παλαιά Διαθήκη πολλές προ-τυπώσεις της Αναστάσεως του Χριστού (Ιωνάς μέσα στο κήτος, Ιωσήφ ο Πάγκαλος, Όραμα Προφήτη Ιεζεκιήλ, Προφήτης Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων κ.λπ.). Υπάρχουν όμως και μετα-τυπώσεις της Αναστάσεως και είναι οι Μεταστάσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Ευαγγελιστού Ιωάννη.
 Ο Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Διά της Κοιμήσεώς της, η Θεοτόκος αξιώθηκε της ανακαινήσεως και αναζωοποιήσεως, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάσταση».
 Ο Αγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης διασαφηνίζει: «Το σώμα που γέννησε τον Σωτήρα συνδοξάζεται με θεία δόξα μαζί με Αυτόν που εξήλθε από αυτό το Σώμα το οποίο και αυτό αναστήθηκε σύμφωνα με την προφητική φράση:  «Ανάστηθι, Κύριε, συ και η Κιβωτός του αγιάσματός σου!».
 Ο Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός ευγενικώς αλλά και αυστηρώς καθορίζει: «Απέθανε αλλ' ανέστη τριήμερος, πιστοποιούσα την κοινήν ανάστασιν ην ελπίζομεν πάντες».
 Ο Δογματικότατος Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός δογματίζει: «Η Θεοτόκος έπρεπε να αναστηθεί εκ τάφου!».
 Ενα λογικό επιχείρημά μας θα μπορούσε να είναι: «Ο Θεός που επέτρεψε να έχουμε τόσους ολόσωμους αγίους και αδιάφθορα λείψανα, όπως το ίδιο το δεξί χέρι του μεγίστου Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και την χείρα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (που ήταν σύγχρονοι της Θεοτόκου) δεν θα επέτρεπε να έχουμε μέρους (εάν όχι ολόκληρο) του Παναγίου Σώματος της Παναγίας μας;». Εχουμε μόνο την Αγία Εσθήτα, την Τιμία Ζώνη και τίποτε άλλο, διότι είναι αναστημένο και δεδοξασμένο. Λογικό πάντως είναι, πως το Έξοχο και Υπέραγνο Σώμα που «δάνεισε» Σάρκα και Αίμα στον Θεάνθρωπο Ιησού να μην κατέληγε ποτέ άδοξα στο χώμα, παραδομένο στη φθορά και την όζουσα σήψη της αποσυνθέσεως.
 Ο περίπλοκος αυτός και περιποίκιλτος όρος, «δάνεισε», όσο παράξενος και εάν ακούγεται, άλλο τόσο και φοβερά συγκινητικός είναι, καθότι το ιερό αυτό δάνειο δεν είναι «δανεικό και αγύριστο» αλλ' επιστρέφεται με ασύλληπτο και υπέρογκο «Τόκο» όχι μόνο προς την Θεοτόκο, αλλά και προς όλους τους πιστούς Ορθοδόξους που την αποδέχονται ως Μητέρα τους, μέσω του «Σταθερού Επιτοκίου» του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Στο δεύτερο Στιχηρό του δευτέρου Κανόνα της Ογδόης Ωδής της Κοιμήσεως, παρουσιάζεται ο Χριστός «ως οφειλέτης Υιός».
 Στην διαδραματική Εικόνα της Κοιμήσεως, ο Χριστός δέχεται τώρα με λαχτάρα και ορθάνοιχτα χέρια στην αγκαλιά Του, αυτήν που Τον αγκάλιασε πρώτη και θήλασε τον Συνέχοντα τα πάντα και Τροφόν της ζωή μας. Για αυτό λέγει το Μεγαλυνάριο της Ενάτης Ωδής: «Εξίσταντο Αγγέλων αι δυνάμεις, εν τη Σιν σκοπούμεναι, τον οικείον Δεσπότην, γυναικείαν ψυχν χειριζόμενον». Τρελλάθηκαν από την χαρά τους οι Άγγελοι να βλέπουν τον δικό τους «Αφεντικό» να αγκαλιάζει και να υποδέχεται την ΜΑΝΝΑ Του! Ο Δοτήρας των αγαθών και Δωρητής του Παραδείσου μας δώρησε την Θεοτόκο. Και εμείς Του προσφέραμε Μητέρα Παρθένον, «τα σα εκ των σων». Δώσαμε σώμα και αίμα, και λαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Θεϊκό, Αίμα και Πυρ και Ατμίδα καπνού. Δώσαμε γάλα και λάβαμε Δωδεκαετή Παντοκράτορα. Χαρίσαμε άνθρωπο και λάβαμε Θεάνθρωπο. Προσφέραμε Αγνεία και λάβαμε άμεση και αποδεκτή Πρεσβεία. Χαρίσαμε Παρθενία και λάβαμε Θεομητορία.
 Πρωτοφανές ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία: «Ιδού η δούλη σου, γένοιτο κατά το ρήμα σου». Καμιά άλλη γυναίκα ισχυρή, με δύναμη ανυπέρβλητη και κοσμική επιρροή, δεν κατάφερε ποτέ να καθορίσει την πορεία και τύχη του πλανήτη με μία μόνο τέτοια απλή, σημαδιακή συγκατάθεση. Καμία άλλη διάσημη μητέρα, βασίλισσα η πριγκίπισσα, αυτοκρατόρισσα ή αυγούστα, δεν κατάφερε ποτέ να διασχίσει και να προσδιορίσει την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας σε «Πριν και Μετά» από τη γέννηση ενός υιού της. Κανένα άλλο νήπιο δεν προσκυνήθηκε από τη γέννησή του ως Βασιλιάς και Θεός ταυτοχρόνως, και κανένα άλλο νήπιο δε στάθηκε αφορμή να σφαγιαστούν αδίκως, χιλιάδες άλλα τόσα αθώα νήπια, στο όνομά Του, και να παρασταθούν ως πραγματικοί Πρωτομάρτυρες στο Χριστιανικό προσκήνιο.
Τέτοια άφταστη και ανείπωτη θεία δόξα, ενός νεοτάτου και αγνοτάτου κοριτσιού, θα την ζήλευαν οι φεμινίστριες απανταχού της γης. Ενα κυριολεκτικά άγνωστο και άσημο δεκαεξάχρονο κορίτσι που ζούσε σε μια άσημη γωνιά της γης, τολμά τώρα να προφέρει και να προμηνύει σα πάνσοφη προφήτιδα την πιο παράξενη προφητεία, την πιό σοκαριστική δήλωση, το πιό διαδραματικό διάγγελμα, την πιο διαπλανητική προσφώνηση και την πιο πρωτοπορειακή ποτε (αλλά και προκλητική ίσως) ακατάκριτη αυτοπροβολή:
«Από τώρα και πέρα θα με μακαρίζουν, θα με εξυμνούν και θα με δοξάζουν όλες οι γενιές του κόσμου!».
Η Θεοτόκος επίσης «κείται εις πτώσιν και ανάσταση πολλών». Πίπτει πάνω της διάβολος και λυσσάζει, διότι διαβάζει το «Ιδού η Παρθένος» και εξετάζει καλά τις παρθένες όλες όπου γης, να βρεί ποιά μπορεί να είναι!» (Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης). Πίπτουν επάνω της οι δαίμονες της πλάνης και οι αιρετικοί πάντες που τους τσακίζει τα ντροπιασμένα πρόσωπα με την τρομερή της όψη και φοβερή κόψη της ρομφαίας που διαπέρασε την ψυχή της, την μάχαιρα που «ήλθε να βάλει» ο Υιός της διά της Θυσίας του Σταυρού. «Ανασταίνει», εγείρει πολλούς Νέους Αγίους και Μάρτυρες και πολλά Άγια Μοναστήρια. Ανασταίνει το δικό της ξέχωρο Πανάγιο Περιβόλι, το Άγιον Όρος. Πρωτότοκος των νεκρών ο Υιός της, δευτερότοκη αυτή, τριτότοκος ο Ιωάννης.
Στην Υπέροχη Ακολουθία του Ακαθίστου Υμνου, στο Γράμμα «Ν» Νέαν έδειξε κτίσιν... διαβάζουμε περιχαρώς: «Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα!». Δεν είναι τυχαίο ούτε φιλολογίας χάριν που ονομάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, «το Πάσχα του Καλοκαιριού!». Πράγματι, είναι πραγματικό Πάσχα, χαρά Θεού! Για αυτό και ο εξαίρετος Κανόνας του Όρθρου της Κοιμήσεως, παρουσιάζει καθαρά Αναστάσιμο Χαρακτήρα, πανόμοιο με τον Αναστάσιμο Κανόνα του Πάσχα, σε Πρώτο πάλι Αναστάσιμο Ήχο! «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», (την θεία δόξα της Αναστάσεως), «Νικητικά μεν βραβεία ήρω... Θεόν κυήσασα... μιμουμένη δε τον Ποιητήν και Υιόν (μίμηση διά τριημέρου Αναστάσεως).... συν τω Υιώ εγείρη διαιωνίζουσα!». Το «συν» εδώ σημαίνει «όπως ακριβώς»!
Έχει και ο Δεκαπενταύγουστος την δική του «Μεγάλη Εβδομάδα». Είναι η εβδομάδα της Μεγάλης Προπαρασκευής της Παναγίας για την Μεγάλη και Ένδοξη αναχώρησή της. Είναι η Εβδομάδα του Μικρού και Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα. Είναι η ιστορική της Ταφή στης Γεθσημανής το χωρίο. Είναι ο Θεομητορικός Επιτάφιος, τα θρηνητικά και συγκινητικότατα Εγκώμια της Παναγίας μας. Τον Δεκαπενταύγουστο δεν γιορτάζουμε Κοίμηση αλλά Ανάσταση, Ακοίμητη Κοίμηση με πάλι στον Άδη επανάσταση και μάλιστα αυτή τη φορά από γυναίκα! Το διασαφηνίζει πανηγυρικώς το Κοντάκιο: «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον.... τάφος κα νέκρωσις ούκ εκράτησεν!» Λόγια που θα νόμιζε κανείς λέγονται μόνο για τον Χριστό! «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι... παρθενεύει γαρ τόκος, και ζων προμνηστεύεται θάνατος. Η μετ τκον Παρθένος, και μετ θάνατον ζώσα!».
Η Παναγία εισήλθε χαίρων εις την χαράν του Κυρίου και Υιού της. Θεοτόκος γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας την Αγιωτέραν Γυναίκαν της Γης! Έλαβε σώμα και Θεοτόκω περιέτυχεν. Έλαβε Αγνήν Μητέραν και συνήντησεν Ουρανών Πλατυτέραν. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ενικήθης υπό Αγίας Γυναικός! Ανέστη Θεοτόκος και σύ καταβέβλησαι. Ανέστη Θεοτόκος και πεπτώκασι των αιρέσεων δαίμονες. Ανέστη Θεοτόκος και χαίρουσιν άγγελοι διά την Βασίλισσαν των Αρχαγγέλων. Ανέστη Θεοτόκος, και ζωή πολιτεύεται, ότι μετέστη προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής.
Θέλει αρετή και τόλμη η Ορθόδοξη Υμνολογία. Είχε τόλμη η Παναγία για αυτό και τολμήθηκε η παρούσα πραγματεία.
Η Θεοτόκος, όταν ήταν νέα κοπέλα, τόλμησε να πεί το ιστορικότατο: «Από τώρα και πέρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενιές του κόσμου!». Οταν κοιμήθηκε και αφού αναστήθηκε, κατά την ώρα της αναλήψεώς της (το διασώζει με Θεϊκή Επιστασία η Ιερή και Εκκλησιαστική μας Παράδοση) ενώ την κοίταζαν με δάκρυα οι διπλά πια ορφανεμένοι Μαθητές και εκλιπαρούσαν το «μη μας εγκαταλείπεις», Εκείνη, ενώ ανέβαινε «ον τρόπον ανελήφθη ο Υιός της» εις τους ουρανούς, Εκείνη πάλι τόλμησε να πει εκείνο το Θεαρχικότατο:
«Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί, έως της Δευτέρας Παρουσίας του Υιού μου!!!»

Ο αναστεναγμός της Παναγίας και ο μεγάλος σεισμός της Τουρκίας, Νίκος Χειλαδάκης



 
Ο ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
 Τον Δεκέμβριο του 1998, λίγους μήνες πριν από τον μεγάλο σεισμό της Τουρκίας στις 17/8/1999, το νησί των Πριγκιποννήσων, Burgaz, η Αντιγόνη στα ελληνικά, είχε συγκλονιστεί από ένα καταπληκτικό γεγονός. Το νησί αυτό

Η Υπεραγία Θεοτόκος


Η Υπεραγία Θεοτόκος
Ιερομονάχου Γρηγορίου Αγιορείτου
 Η πηγή της Ζωής μεταφέρεται στην Αληθινή Ζωή περνώντας από τον θάνατο.
«Πως να ονομάσουμε το μυστήριο αυτό;» ρωτά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Θάνατο; Αλλά ενώ κατά φυσική ανάγκη η μακαρία ψυχή της Παναγίας χωρίζεται από το πάναγνο σώμα Της και αυτό ενταφιάζεται, όμως δεν παραμένει στον θάνατο και η φθορά δεν το διαλύει. Διότι Εκείνης που η Παρθενία παρέμεινε άθικτη όταν γέννησε τον Χριστό, Εκείνης το σώμα, και κατά την μετάσταση φυλάσσεται αδιάλυτο και μετατίθεται σε σκηνή ανώτερη

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Λεγεων...Λεγεων...Λεγεων....

 

Δαιμόνιο Οικουμενισμού;










ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ΣΗΜΕΡΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ 

ΜΑΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΕΙ: 

Καθημερινα ερχονται οι εορταζομενοι Αγωνιστες και Ομολογητες Αγιοι Πατερες και μας τα υπενθυμιζουν και μας θετουν προ των ευθυνων μας.
Μας το φωναζουν, μας το βροντοφωναζουν, μακρυα απο τους Αιρετικους Βαρθολομαιους και λοιπους, που αυξηθηκαν επικινδυνα μεσα στην Εκκλησια.
Φευγετε αυτους, ως ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ.
Τι σημαιναι αυτο;
Μακρυα τους, ΑΜΕΣΑ διοτι δηλητηριαζεσθε, μελαινεται, σκοτιζεται η ψυχη σας απο αυτους.
Καμμια συμπλευσι, καμμια επικοινωνια με αυτους.
Μακρυα ακομα και απο εκει που μνημονευεται το ονομα τους.
Αποτειχισθητε απο αυτους.
Αυτα δεν τα λεει για πρωτη φορα ο Τρικαμηνας, Ορθοδοξοι.
Οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ μας τα ειπαν και μας τα λενε.
Αλλα εμεις τους γραφουμε στα κατυμματα των υποδηματων μας.
Και πιστευουμε οτι ειμαστε ορθοδοξοι.

Μην ξενιζεσθε εσεις οι Σιγονταροοικουμενιστες και οι Αχρικαιριτες, που διδασκετε την δικη σας κακοδοξια στους πιστους.
Αξιοθρηνητοι, μειζον κριμα ληψεσθε.
Ιδου τι μας υπενθυμιζει και ο εορταζομενος Αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης.

 Ουκ ναος του Θεου αγιος ο υφ΄αιρετικων βεβηλουμενος, αλλ' οικος κοινος, ως φησιν ο Μεγας Βασιλειος, του εφεστωτος αγγελου εν αυτω ως εφ΄εκαστης Εκκλησιας, υπεσταντος δια την ασεβειαν. Διοπερ ουδ η τελουμενη εν αυτω θυσια Θεω ευπροσδεκτος.

(37 επιστολη Ευπρεπιανω και τοις συν αυτοις).

Η παρα των Αιρετικων κοινωνια, ου κοινος αρτος, αλλα φαρμακον (ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΝ), ου σωμα βλαπτον, αλλα ψυχην μελαινον και σκοτιζον.

(24 επιστολη Ιγνατιω τεκνω).


Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις επισκέψεις Τούρκων αξιωματικών στην "Παναγία Σουμελά"


ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ SUMELA MANASTIRI
ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ  
Γράφει  ο Νίκος  Χειλαδάκης
Μοναστήρι Παναγίας Σουμελά, σήμερα «Σουμελά Μαναστιρί». Τόπος ιερός, τόπος μαγευτικός, τόπος μυστηρίου, ελληνισμού και ορθοδοξίας, τόπος πόνου και μαρτυρίου και αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης ποντιακής γενοκτονίας. Τόπος προαιώνιου προσκυνήματος. Ακόμα και σήμερα χιλιάδες επισκέπτες, (σύμφωνα με τα στοιχεία του τουρκικού υπουργείου Τουρισμού, η Παναγία Σουμελά, Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και οι λαξευτές εκκλησίες της Καππαδοκίας είναι τα πρώτα σε αριθμό επισκεπτών τουριστικά μέρη της Τουρκίας) έρχονται να δούνε το θαυμαστό αυτό μνημείο. Χιλιάδες προσκυνητές, κυρίως Έλληνες, Ορθόδοξοι άλλων χωρών κυρίως Ρώσοι, αλλά και… Τούρκοι, έρχονται να προσκυνήσουν. Γυναίκες με την κλασική ισλαμική μαντίλα ανεβαίνουν υπομονετικά τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μοναστήρι και με ευλάβεια προσκυνούν την Μεριέμ Αννά, την Παναγία Σουμελά. Ελληνόφωνοι πόντιοι της Τουρκίας ακόμα και σήμερα τραγουδάνε την Παναγία Σουμελά, άλλο ένα στοιχείο της για πολλούς μπερδεμένης ταυτότητας τους ένα κολοσσιαίο πρόβλημα για όλη την σημερνή Τουρκία.
 
 
Η Παναγία Σουμελά είναι ένας σπάνιος τόπος που σε γοητεύει με την επιβλητικότητα του καθώς πλησιάζεις από κάτω αγναντεύοντας  την βουνοπλαγιά όπου είναι σκαρφαλωμένη, γραφεί στις 9 Ιουνίου του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας Μιλιέτ, (πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Τουρκία),  Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια… προσκυνηματική (;;;), επίσκεψη που έκανε στο ιστορικό μοναστήρι. Ο Τούρκος αρθογράφος που αφήνει την πένα του να περιγράψει την γοητεία του μοναστηριού, μια γοητεία που ασκεί ακόμα και στους Τούρκους επισκέπτες, αναφέρει πως το 1461 ο ίδιος ο σουλτάνος, Μωάμεθ ο Πορθητής, επισκέφτηκε το μοναστήρι και αφού συνομίλησε με τους μοναχούς γοητεύτηκε από τις γνώσεις τους και την ευφράδεια τους. Για τον λόγω αυτό εξέδωσε ένα φιρμάνι
με το οποίο τους παραχωρούσε όλα τα προνόμια που τους εξασφάλιζαν την επιβίωση τους μέσα στο εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί και μετά την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας στους Οθωμανούς.
 
 
Σύμφωνα με τον Αράς, η Παναγία Σουμελά τον επόμενο αιώνα έκανε ένα μεγάλο θαύμα που έμεινε στην οθωμανική ιστορία. Το 1512, ο τότε σουλτάνος Σελίμ ο «Γιαβούζ», δηλαδή Σελίμ ο «Σκληρός», όταν βρίσκονταν στην Τραπεζούντα προσβλήθηκε από μια άγνωστη ασθένεια και υπέφερε πολύ. Κάποιοι σύμβουλοι του τότε του ανέφεραν για το μοναστήρι της Παναγιάς Σουμελά και τα πολλά και μεγάλα θαύματα που γίνονταν εκεί. Επηρεασμένος ο σουλτάνος από αυτές τις αναφορές έστειλε εκπρόσωπος του στο μοναστήρι και ζήτησε από τους μοναχούς να προσευχηθούν για  να γίνει καλά. Πραγματικά και έτσι έγινε με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα κατά θαυμαστό τρόπο η υγεία του σουλτάνου αρχίζει να βελτιώνετε εντυπωσιακά. Ο σουλτάνος ευχαριστημένος αλλά και εντυπωσιασμένος από την Παναγία, μόλις έγινε τελείως καλά γέμισε πολλά γαϊδούρια με διάφορα δώρα και τα έστειλε στο μοναστήρι με τις θερμές του ευχαριστίες για την ίαση που του πρόσφερε η Παναγία Σουμελά.
 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ





Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀποτείχιση τοῦ Ἱερομόναχου π. Εὐθυμίου Χαραλαμπίδη, ὁ ὁποῖος διέκοψε τὸ Μνημόσυνο τοῦ αἱρετίζοντος Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεου Πολυκανδριώτη, πολλὰ ἱστολόγια δημοσίευσαν τὴν εἴδηση καὶ ἐπαίνεσαν τὴν ἐνέργεια αὐτή, ὡς συμφωνοῦσα μὲ τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.


Ἀπ’ ὅ,τι μάθαμε καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατέρες ὑπὸ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση καὶ π. Γεώργιο Μεταλληνό, ἐπαίνεσαν τὴν ἐνέργεια τοῦ π. Εὐθυμίου, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἀπὸ μόνος του, αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνοι δὲν ἔκαναν τὸ 2006: εἶχαν τότε ἀποφασίσει (στὸ Μοναστήρι τοῦ Μελισσοχωρίου) διὰ στόματος τοῦ ἡγουμένου π.  Κυρίλλου, ὅτι τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2006 θὰ διέκοπταν τὸ Μνημόσυνο τοῦ ἀρχηγέτη τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.


Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ὅμως τοῦ 2006 παρῆλθε! Παρῆλθαν κι ἄλλες Κυριακὲς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς ὅμως, ἡ «Κυριακὴ» τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἦρθε ἀκόμα! Συνεχῶς μετατίθεται!


Θέλουν, λένε, νὰ ἐνημερώσουν πρῶτα τὸ λαὸ καὶ νὰ προσεταιρισθοῦν Ἐπισκόπους...! Ἀποφάσισαν νὰ ἐκδώσουν πρῶτα καὶ τὰ «Πραχθέντα καὶ Λεχθέντα» τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀλλὰ ἀκόμα τὰ ἑτοιμάζουν!


Πέρασαν ἄλλα 8 χρόνια «ἐνημέρωσης» τοῦ λαοῦ· τοὺς στήριξαν καὶ μερικοὶ Ἐπίσκοποι. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι, ἡ μὲν ἐνημέρωση νὰ καρκινοβατεῖ, ἡ δὲ ἀντι-Οἰκουμενιστικὴ ὁμάδα τους νὰ φθίνει, ἀφοῦ κατάφεραν νὰ παγώσουν τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν ἑκατοντάδων ἱερέων καὶ μοναχῶν ποὺ ἀρχικὰ συμμετεῖχαν καὶ τοὺς συμπαρίσταντο.


Αὐτὰ τὰ βλέπουν οἱ Οἰκουμενιστές, καὶ συνεχίζουν ἀπτόητοι καὶ μὲ θρασύτητα τὸ φθοροποιὸ ἔργο τους.


Μήπως εἶναι καιρός, πλέον, ἐν μετανοίᾳ καὶ ταπεινώσει νὰ ἀκολουθήσουμε ὅλοι τὸ παράδειγμα τοῦ π. Εὐθύμιου Χαραλαμπίδη; Μήπως εἶναι ἐκ Θεοῦ ἡ ἀποτείχισή του, γιὰ νὰ μᾶς ξαναζεστάνει τὸ ζῆλο; Μήπως τὰ περιθώρια στένεψαν ἀπελπιστικά, καὶ πλέον, πρέπει νὰ ἑνώσουμε ὅλοι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς τὶς δυνάμεις μας καὶ κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση Καθηγουμένων καὶ ἱερέων, ἀποφασισμένων νὰ ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὰ μοναστήρια καὶ τὶς θέσεις τους, νὰ ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Μάρκου, μαζὶ μὲ τὸν π. Εὐθύμιο, ὁ ὁποῖος γράφει στὴν Ἐπιστολή του πρὸς τὸν μητρ. Σύρου Δωρόθεο:


«Ἡ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως» καὶ «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι».
Π.Σ.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Ἀπάντησις του π. Ευθύμιου Τρικαμηνά στήν 2η ἀπάντησι τοῦ π. Ἰωσήφ.



Τὸ 2012 ὁ μοναχὸς Ἰωσὴφ ἔγραψε μελέτη, μὲ τὴν ὁποία ἤλεγχε θέσεις τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἀναφερόμενες στοὺς Παλαιοημερολογίτες. Ὁ π. Εὐθύμιος ἀπάντησε τὸν ἴδιο χρόνο. Τὸ παρελθόντα Μάϊο, ὅμως, ὁ μ. Ἰωσὴφ ἐπανῆλθε μὲ δεύτερη ἀπάντηση, τὴν ὕπαρξη τῆς ὁποίας πληροφορήθηκε ὁ π. Εὐθύμιος τὸν προηγούμενο μῆνα, ἀφοῦ ὁ συγγραφέας της δὲν τοῦ τὴν ἀπέστειλε. Ἔτσι συνέταξε μιὰ δεύτερη ἀνταπάντηση καὶ μᾶς τὴν ἔδωσε πρὸς δημοσίευση.
Σὲ αὐτὴν τὴν ἀνταπάντηση ὁ π. Εὐθύμιος, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἐξετάζει καὶ τὴν αὐθαίρετη θέση ποὺ ὑποστηρίζει ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ (ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πρακτικὴ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν), περὶ τῆς δημιουργίας παράλληλων Συνόδων καὶ χειροτονίας Ἐπισκόπων. Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, δὲν εὐνοεῖ τὴν πρακτικὴ αὐτή. Ὅσοι ἱερωμένοι διέκοπταν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν (σήμερα τῶν Οἰκουμενιστῶν)  δὲν δημιουργοῦσαν σὲ καιρὸ αἱρέσεως ἄλλη Σύνοδο, παράλληλη μὲ αὐτὴ τῶν αἱρετικῶν, οὔτε χειροτονοῦσαν δεύτερο Ἐπίσκοπο στὴν ἴδια Ἐπισκοπή, «ὑπαρχούσης τῆς αἱρέσεως, χωρίς δηλ. νά καταδικαστοῦν προηγουμένως καί νά ἐκβληθοῦν ἀπό τούς θρόνους οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι (ἤ φυσικά νά ἀποθάνουν). Δέν ὑπάρχει, ὄχι μόνο διδασκαλία τῆς Γραφῆς, τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἁγίων, ἀλλά οὔτε καί παρόμοιο παράδειγμα ἀπό τούς ἁγίους στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας...». Ἐκτὸς αὐτῶν, στὴν ἀνταπάντηση θίγονται καὶ ἄλλα παρεμφερῆ θέματα.
"Πατερικὴ Παράδοση"





Ἀπάντησις 
 
στήν 2η ἀπάντησι τοῦ π. Ἰωσήφ
 
 
 
 
 
 
 
 
  Ἀγαπητέ καί σεβαστέ π. Ἰωσήφ,
Χαῖρε ἐν Κυρίῳ
 
 
λαβα σέ φωτοτυπίες τήν 2η ἀπάντηση στήν δημοσιευθεῖσα στό περιοδικό «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» (τεῦχος 13-14) ἀπάντησί μου στήν κριτική σου μελέτη στό ἐκδοθέν βιβλίο μου γιά τό ὑποχρεωτικό τοῦ 15ου κανόνος τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου περί διακοπῆς μνημονεύσεως.
 
 
Εἶναι ἀλήθεια π. Ἰωσήφ ὅτι ἀπόρησα γιά τήν ὄψιμη αὐτή ἀπάντησί σου καί σκέφθηκα μᾶλλον ἐμπαθῶς ὅτι κάποιοι ἄλλοι λόγοι ἐπέβαλον νά γράψης αὐτή τήν ἀπάντησι. Ἐπειδή ἔτσι συνήθως ἐνεργοῦν οἱ τοῦ Π. Ἡμερολογίου ἀδελφοί, δηλαδή δίδουν μία ἀπάντησι ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ποῦν ὅτι ἀπάντησαν, ἀσχέτως μέ τό ἄν στήν οὐσία εἶναι ἀπάντησι αὐτό πού γράφουν.
Ὁ λόγος πού μέ ὁδήγησε νά σκεφθῶ κατ’ αὐτόν τόν ἐμπαθῆ τρόπο εἶναι τό ὅτι, κατ’ οὐσίαν, δέν περιέχει καμμία ἀπάντησι, στά οὐσιώδη θέματα πού ἐθίχθησαν, ἡ δεύτερη αὐτή ἀπάντησί σου. Ἀπεναντίας μάλιστα, μεταφέρεις τό θέμα, αὐτή τή φορά, σέ προσωπικό θά λέγαμε ἐπίπεδο, ἐφ’ ὅσον μέ ἐρωτᾶς καί μέ ἐλέγχεις γιά τό ἄν ἐγώ ἐτήρησα, μέ τήν ἀποτείχισί μου, αὐτά πού διακελεύονται οἱ Πατέρες καί εἰδικά ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στήν προκειμένη περίπτωσι. Ἀλλά καί στήν πρώτη σου ἀπάντησι, σοῦ ἐπεσήμανα στήν ἀνταπαντήσί μου, ὅτι μετέφερες τό θέμα ἐκεῖ πού νόμιζες ὅτι ἐξυπηρετοῦνται οἱ Παλαιοημερολογίτες καί ὡς ἐκ τούτου ἤσουν καί ἐκεῖ ἐκτός θέματος.
 
 
Σοῦ ἔγραψα ἐπί τοῦ θέματος τούτου μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Δέν νομίζω π. Ἰωσήφ ὅτι δέν κατενόησες τό πνεῦμα τῶν γραφομένων μου, ὥστε νά ἑστιάσεις ἀλλοῦ τό πρόβλημα καί ὡς ἐκ τούτου νά εἶσαι ἐξ ἀρχῆς ἐκτός θέματος εἰς τήν μελέτην σου» (περ. “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”, τεῦχος 15-16, σελ. 188). Φαίνεται ὅμως ὅτι αὐτή ἡ μέθοδος ἀποτελεῖ παγία θέσι τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, διότι στήν ἀλληλογραφία μου μέ αὐτούς τήν συνάντησα πολλές φορές, σέ σημεῖο πού νά ἐγκαταλείψω τήν περαιτέρω συζήτησι.
Συγκεκριμένα λοιπόν, π. Ἰωσήφ, τό πρόβλημα μέ τό ὁποῖο εἶχα ἀσχοληθῆ στό προαναφερθέν βιβλίο μου ἦταν τό, ἄν ὑπῆρχε στήν διδασκαλία τῆς Γραφῆς καί τῶν Πατέρων καί, βέβαια, ἄν στήν πράξι ἔγινε αὐτό στήν δισχιλιετῆ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ περίπτωσις νά χειροτονήσουμε ἄλλους Ἐπισκόπους καί νά δημιουργήσουμε ἄλλη Σύνοδο, ὑπαρχούσης τῆς αἱρέσεως, χωρίς νά καταδικαστοῦν προηγουμένως καί νά ἐκβληθοῦν ἀπό τούς θρόνους οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι.
 
 
Καί βέβαια γνωρίζεις καλά ὅτι, τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, δέν τήν προσδιορίζουν οὔτε τήν καθορίζουν οἱ πράξεις τῶν αἱρετικῶν, οὔτε κάτι πού ἔγινε ἐμπερίστατα, καί μάλιστα ὄχι ἀπό ἁγίους, σέ κάποια ἀκατάστατη καί ταραχώδη περίοδο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά, ἡ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, καθορίζεται πρωτίστως ἀπό τήν ἁγία Γραφή καί κατόπιν ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἱερῶν Kανόνων καί τῶν ἁγίων. Οἱ πράξεις τῶν ἁγίων μᾶς διδάσκουν καί αὐτές τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον ἐναρμονίζονται μέ τήν ἁγία Γραφή καί τούς ἱερούς Κανόνες καί ἐφ’ ὅσον δέν ἀποτελοῦν κάτι σπάνιο, ἤ κάτι πού ἔγινε ἀπό τούς ἁγίους, ἐπειδή τό ἀπαιτοῦσε ἡ συγκεκριμένη χρονική περίοδος καί ἀνάγκη τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπειδή π.χ., κάποτε ἐχρειάστηκε ὁ Μέγας Βασίλειος γιά κάποιο χρόνο νά μήν ὁμολογῆ δημοσίως καί εὐθαρσῶς τήν θεότητα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δέν σημαίνει ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ καί Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τρόπον ὥστε νά κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο σήμερα, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, μέ τούς Οἰκουμενιστές, προκειμένου δηλαδή νά διατηρήσουμε τούς θρόνους μας καί τίς θέσεις μας. Δι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Νικόδημος στήν εἰσαγωγή τοῦ Πηδαλίου του ἀναφέρει ἐπί τοῦ θέματος τούτου τά ἐξῆς: «Πάντα τά σπάνια καί οἰκονομικά, καί τά ἐξ’ ἀνάγκης, ἤ τινος πονηρᾶς συνηθείας, καί ἁπλῶς εἰπεῖν, πάντα τά παρά κανόνας γινόμενα, νόμος, καί κανών καί παράδειγμα τῆς ἐκκλησίας οὐχ ὑπάρχουσι» (Πηδάλιο, σελ. ιθ΄).
 
 
Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, ἐγώ ἀνέφερα, στό ἐν λόγῳ βιβλίο μου, ὅτι δέν ὑπάρχει ἐπί τοῦ θέματος τῆς δημιουργίας ἄλλης Συνόδου καί τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπων στούς θρόνους τῶν αἱρετικῶν, χωρίς νά καθαιρεθοῦν οἱ κατέχοντες αὐτούς (ἤ φυσικά νά ἀποθάνουν), δέν ὑπάρχει λέγω, ὄχι μόνο διδασκαλία τῆς Γραφῆς, τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἁγίων, ἀλλά οὔτε καί παρόμοιο παράδειγμα ἀπό τούς ἁγίους στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
 
Ἐσύ ἀπεναντίας, π. Ἰωσήφ, γιά νά δικαιολογήσης προφανῶς τίς αὐθαιρεσίες αὐτές  τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀνέφερες στήν πρώτη σου ἀπάντησι ἕνα κάρο, κατά τό δή λεγόμενο, περιπτώσεις, κυρίως ἀπό αἱρετικούς καί κάποιους ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτονοῦντο αὐτοβούλως καί αὐθαιρέτως, ἐκμεταλευόμενοι τήν ἀκαταστασία τῶν καιρῶν. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν κατανοεῖς, ἴσως, ὅτι καταρρακώνεις καί ἐξευτελίζεις τούς ἴδιους τούς Παλαιοημερολογίτες, διότι ἀποδεικνύεις περίτρανα ὅτι σέ τέτοια παραδείγματα ἐστηρίχθησαν, προκειμένου νά ἐμφανιστοῦν ὡς Ἐκκλησία μέ μόνα τά ἐξωτερικά γνωρίσματα (Ἐπίσκοπος, Σύνοδος κ.λπ.) καί νά μεταθέσουν καί μεταβάλλουν ἔτσι τήν Ὀρθόδοξο ἐν καιρῷ αἱρέσεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποῖα ἔχει σάν γνώρισμα τήν ἀποτείχισι, τόν διωγμό καί τό μαρτύριο.

 
Στήν δεύτερη ἀπάντησί σου, μέ ἡμερομηνία 20/2-5-2014, ἀκολουθώντας πιστά τήν ἴδια τακτική τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά κοσκινίσης, τρόπον τινά ἐλεγχόμενος, τά παραδείγματα πού προσήγαγες, ὥστε νά διαπιστώσουμε καί ἐμεῖς, τί τέλος πάντων ἔκαναν οἱ ἅγιοι ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί πῶς τό ἔκαναν (μιά καί δέν ὑπάρχει διδασκαλία τῶν Γραφῶν, τῶν Κανόνων καί τῶν ἁγίων πού νά τούς κατοχυρώνει), οὐδέν παρουσιάζεις, οὔτε προσκομίζεις κάτι νεώτερο, ἀλλά ἀπεναντίας φτάνεις στό σημεῖο, προκειμένου νά δικαιολογίσεις τίς αὐθαιρεσίες τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, νά ζητῆς τό ποῦ οἱ Κανόνες ἀπαγορεύουν αὐτές τίς χειροτονίες καί τίς δημιουργίες παραλλήλων Συνόδων. Γράφεις συγκεκριμένα τά ἐξῆς:
 
 
«Συμφώνως ὅμως μέ τό ἰδικόν σου σοφιστικόν σκεπτικόν θὰ ἀπαιτήσωμεν ἀπὸ ἐσέ, νὰ κομίσῃς σαφεῖς ἀναφορὰς ἀπὸ τὰς προαναφερομένας πηγὰς ὅπου ἀντλεῖς τὰ ἐν λόγῳ ἐπιχειρήματά σου, νὰ ἐντέλλωνται τὴν μὴ ἐκτέλεσιν χειροτονιῶν διὰ τὴν ἀνάδειξιν Ὀρθοδόξων Ἐπισκοπῶν ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἐν ζωῇ αἱρετικός! Ὅταν μᾶς ἐπιδείξης ἕναν τέτοιον σαφῆ Κανόνα ἢ λόγον Ἁγίου πατρός, τότε θὰ ὑπάρχει πραγματικὸς λόγος συζητήσεως! Δὲν θὰ εὕρης ὅμως τίποτε, διότι οἱ Πατέρες ὡς πρώτιστον μέλημά των ἐθεώρησαν νὰ διδάξουν τοῖς πᾶσι τὴν ἄμεσον ἀπομάκρυνσιν τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, διὰ τὴν ἐξασφάλισιν αὐτῶν, ἀποσιωποῦντες τὰ ὑπόλοιπα ὡς αὐτονόητα, ἀφοῦ αὐτὰ βοοῦσαν μέσα ἀπό τάς ἰδίας πράξεις των» (σελ. 3).
 
 
Ὥστε λοιπόν, π. Ἰωσήφ, ἰσχυρίζεσαι, ἄν σέ ἑρμηνεύω σωστά, ὅτι, στά ὅρια πού χαράσσουν οἱ Πατέρες καί οἱ Κανόνες, μπορεῖ αὐθαίρετα κανείς νά κινηθῆ καί νά τά ὑπερβῆ, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχει μιά συγκεκριμένη ἀπαγόρευσι (π.χ. τήν μή ἐκτέλεσι χειροτονιῶν καί τήν δημιουργία Συνόδων κατά τόν τύπο τῶν Παλαιοημερολογιτῶν μετά τήν ἀποτείχισι). Τί εἴδους ὅρια, ὅμως, εἶναι αὐτά; Καί τί χρειάζονται, ἐφ’ ὅσον δύναται ὁ οἱοσδήποτε νά τά καταλύη καί νά τά ὑπερβαίνη αὐθαιρέτως; Καί ἄν, τέλος πάντων, ἐπιτρέπεται νά κινεῖται κάποιος αὐθαιρέτως, ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει συγκεκριμένη ἀπαγορευτική ἐντολή γιά τά μετά τήν ἀποτείχισι, τότε φυσικά εἶναι καί ἀνεύθυνος, ἐφ’ ὅσον ὅ,τι κάνει, τό κάνει κινούμενος σέ ἐπιτρεπτά καί νόμιμα ὅρια ἤ ἔστω μή σαφῶς ἀπαγορευμένα. Ἄρα λοιπόν καί τό κατάντημα τῶν σχισμάτων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἶναι φυσιολογικό, ἐπιτρεπτό καί κυρίως ἀνεπιτίμητο, ἐφ’ ὅσον δέν ὑπῆρχε ἀπαγόρευσι γιά τίς αὐθαιρεσίες πού ἔπραξαν. Διότι, σύμφωνα μέ τόν Παῦλο, «διά γάρ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας» (Ρωμ. 3,20).
 
 
 
  Αὐτό ἐπίσης πού γράφεις ὅτι, δηλαδή, «οἱ Πατέρες ὡς πρώτιστον μέλημα των ἐθεώρησαν νὰ διδάξουν τοῖς πᾶσι τὴν ἄμεσον ἀπομάκρυνσιν τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, διὰ τὴν ἐξασφάλισιν αὐτῶν, ἀποσιωποῦντες τὰ ὑπόλοιπα ὡς αὐτονόητα, ἀφοῦ αὐτὰ βοοῦσαν μέσα ἀπὸ τὰς ἰδίας πράξεις των», ποῦ, κατά τό δή λεγόμενο, κολλάει; Γιατί δηλαδή, τό μέλημα τῶν Πατέρων νά εἶναι μόνο ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν πιστῶν ἀπό τούς αἱρετικούς, καί ὄχι ἡ μετά ταῦτα πορεία των; Καί ἄν ἡ ἐξασφάλισίς των, ὅπως ἀναφέρεις, γίνεται διά τῆς ἀποτειχίσεως, τί χρειάζονται τά περαιτέρω αὐτονόητα; Καί γιατί, τέλος πάντων, νά τά ἀποσιωπήσουν (τά μετά τήν ἀποτείχισι) ὡς αὐτονόητα, τήν στιγμή πού θά ἔπρεπε νά τούς προτρέψουν σέ χειροτονίες καί δημιουργίες Συνόδων, προκειμένου νά μήν μείνουν ἀκέφαλοι, ἀποίμαντοι ἤ, τό κυριώτερο, νά μήν θεωρήσουν ὅτι εἶναι ἀρκετή ἡ ἀποτείχισι ἀπό τούς αἱρετικούς καί ὅλα τά ἄλλα θά τά ρυθμίση ὁ Θεός «ἐν καιρῷ Ὀρθοδόξου Συνόδου;».
Ἄκουσε, π. Ἰωσήφ, τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι ἐπί τοῦ θέματος, γιά νά κατανοήσης ὅτι, ἀκριβῶς δι’ αὐτό, οἱ Κανόνες καί οἱ Πατέρες δέν ἐδίδαξαν τήν μετά τήν ἀποτείχισι δημιουργία Ἐπισκόπων καί Συνόδων κατά τόν τύπο τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.
Ὁ Μέγας Βασίλειος σέ μία ἀπό τίς ἐπιστολές του πρός τόν ἅγιο Εὐσέβιο Ἐπίσκοπο Σαμοσάτων ἀναφέρει στήν ἀρχή τά ἐξῆς: «Πῶς ἄν σιωπήσαιμεν ἐπί τοῖς παροῦσιν ἤ, τοῦτο καρτερεῖν μή δυνάμενοι, ἄξιόν τινα λόγον τῶν γινομένων εὕροιμεν, ὥστε μή στεναγμῷ προσεοικέναι τήν φωνήν ἡμῶν, ἀλλά θρήνῳ τοῦ κακοῦ τό βάρος ἀρκούντως διασημαίνοντι; Οἴχεται ἡμῖν καί ἡ Ταρσός. Καί οὐ τοῦτο μόνον δεινόν, καίπερ ἀφόρητον ὄν· ἔστι γάρ τούτου χαλεπώτερον· πόλιν τοσαύτην, οὕτως ἔχουσαν εὐκληρίας ὥστε Ἰσαύρους καί Κίλικας καί Καππαδόκας καί Σύρους δι' ἑαυτῆς συνάπτειν, ἑνός ἤ δυοῖν ἀπονοίαις ἀνθρώπων ὀλέθρου γενέσθαι πάρεργον, μελλόντων ὑμῶν καί βουλευομένων καί πρός ἀλλήλους ἀποσκοπούντων» (Ε.Π.Ε. 1, 128).
 
 
Τήν ὑπόθεσι γιά τούς στεναγμούς καί τούς θρήνους τοῦ ἁγίου τήν ἐξηγεῖ στήν ὑποσημείωσι ὁ ἑρμηνευτής τοῦ τόμου αὐτοῦ τῆς Ε.Π.Ε., Π. Χρήστου. Ἀναφέρει τά ἐξῆς: «Μετά τό θάνατον τοῦ ἐπισκόπου Ταρσοῦ Σιλουανοῦ, ὁ ὁποῖος ἦτο φίλος τοῦ Εὐσταθίου Σεβαστείας καί παρομοίας μέ αὐτόν ἀσταθείας εἰς τά δογματικά θέματα, οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι καθυστέρησαν πολύ μέ τάς συζητήσεις των εἰς τήν ἐκλογήν διαδόχου αὐτοῦ καί οὕτως οἱ Ἀρειανοί ἐπέτυχαν νά ἐγκαταστήσουν ἰδικόν των. Παρά ταῦτα οἱ πλεῖστοι τῶν κληρικῶν τῆς ἐπαρχίας αὐτῆς παρέμειναν ὀρθόδοξοι καί εἰς κοινωνίαν μέ τόν Βασίλειον».
  Γιά τόν Ἐπίσκοπο Ταρσοῦ Σιλουανό γράφει τά ἑξῆς ἡ Θ.Η.Ε.: «Σιλουανός Ἐπίσκοπος Ταρσοῦ (+373) διαδεχθείς τόν Ἀντώνιο κατά τούς χρόνους τοῦ Κωνσταντίνου, Ἡμιαρειανός ἀνήκων εἰς τούς ἐπισκόπους ἐκείνους περί τῶν ὁποίων ἔγραφεν ὁ Μ. Ἀθανάσιος “τήν αὐτήν ἡμῖν διάνοιαν ἔχουσι, περί δέ τό ὄνομα μόνο διστάζουσι”» (Θ.Η.Ε. 11, 154).
 
 
Πιστεύω, π. Ἰωσήφ, νά ἐκατάλαβες πῶς ἐσκέπτοντο καί ἐνεργοῦσαν στήν προκειμένη περίπτωση οἱ ἅγιοι. Αὐτό μόνο ἔχω νά προσθέσω σάν σχόλιο ὅτι, ἄν ὁ Μέγας Βασίλειος ἐγνώριζε τήν θεολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀσφαλῶς δέν θά ἐθρήνει καί δὲν θά ὠδύρετο γιατί ἐχάθη ἡ Ταρσός (ἐπειδή δηλαδή οἱ Ἀρειανοί ἐπρόλαβαν καί ἐχειροτόνησαν ἰδικόν των Ἐπίσκοπο), ἀλλά θά προέτρεπε τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους νά συναχθοῦν καί νά χειροτονήσουν παραλλήλως τόν ἰδικόν τους Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, μιά καί κατά τίς μαρτυρίες «οἱ πλεῖστοι τῶν κληρικῶν τῆς ἐπαρχίας παρέμειναν ὀρθόδοξοι καί εἰς κοινωνία μέ τόν Βασίλειο».
Νά σκεφθῆς ἐπιπλέον, π. Ἰωσήφ, ὅτι ἐδῶ ἔχουμε καί Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους στίς πλησίον τῆς Ταρσοῦ ἐπαρχίες, οἱ ὁποῖοι θά ἠδύναντο νά χειροτονήσουν νομίμους Ἐπισκόπους καί, παρ’ ὅλα αὐτά, ἐφ’ ὅσον ἐπρόλαβαν οἱ Ἀρειανοί καί ἐχειροτόνησαν, ἀρκέστηκαν στήν ἐκκλησιαστική ἀποτείχισι ὅπως καί οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοί τῆς Ταρσοῦ.
 
 
  Ἄκουσε, π. Ἰωσήφ, καί δεύτερο παράδειγμα ἀπό τόν φωστῆρα τῆς Καισαρείας. Σέ ἄλλη ἐπιστολή του πρός τόν Εὐσέβιο Σαμοσάτων ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ἰκόνιον πόλις ἐστί τῆς Πισιδίας, τό μέν παλαιόν μετά τήν μεγίστην ἡ πρώτη, νῦν δέ καί αὐτή πρώτη προκάθηται μέρους ὅ ἐκ διαφόρων τμημάτων συναχθέν ἐπαρχίας ἰδίας οἰκονομίαν ἐδέξατο. Αὕτη καλεῖ ἡμᾶς εἰς ἐπίσκεψιν, ὥστε αὐτῇ δοῦναι ἐπίσκοπον. Τετελευτήκει γάρ ὁ Φαυστῖνος. Εἰ οὖν δεῖ μή κατοκνεῖν τάς ὑπερορίους χειροτονίας καί ποίαν τινά χρή δοῦναι τοῖς Σεβαστηνοῖς ἀπόκρισιν καί πῶς πρός τάς τοῦ Εὐαγρίου διατεθῆναι γνώμας, ἐδεόμην διδαχθῆναι αὐτός συντυχών δι' ἐμαυτοῦ τῇ τιμιότητί σου, ὧν πάντων ἀπεστερήθην διά τήν παροῦσαν ἀσθένειαν» (Ε.Π.Ε. 1, 268-270).
 
 
Καί ἐδῶ, ὅπως βλέπεις, πάτερ, ὁ Μέγας Βασίλειος προβληματίζεται, ἄν πρέπει νά κάνη ὑπερόριες χειροτονίες, σέ κενές ὅμως Ἐπισκοπικές ἕδρες. Γιά τόν Ἐπίσκοπο Φαυστῖνο δέν ἔχουμε καμμία ἄλλη πληροφορία πλήν τῆς παρούσης ἀναφορᾶς τοῦ Μ. Βασιλείου (Θ.Η.Ε. 6, 860). Προφανῶς νά ἦτο Ἀρειανός, ἐφ’ ὅσον μετά τόν θάνατό του ἐκλήθηκε ἐπειγόντως ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων ὁ Μέγας Βασίλειος διά νά χειροτονηθῆ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς τήν πόλιν αὐτήν. Ἀλλά καί  Ὀρθόδοξος νά ἦτο ὁ Φαυστῖνος, μετά τό θάνατό του, φοβούμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι μήπως οἱ Ἀρειανοί χειροτονήσουν ἰδικόν τους  Ἐπίσκοπο, ἐκάλεσαν πρός βοήθεια τόν Μέγα Βασίλειο. Ἡ ἔκφρασις τοῦ ἁγίου: «Αὕτη καλεῖ ἡμᾶς εἰς ἐπίσκεψιν, ὥστε αὐτῇ δοῦναι ἐπίσκοπον», σημαίνει ὅτι ὁ ἅγιος ἐκλήθη ὑπό τῶν ἰδίων κληρικῶν καί κατοίκων τῆς πόλεως πρός βοήθεια καί αὐτό δείχνει τήν ἀγωνία καί τόν φόβον των μήπως χειροτονηθεῖ αἱρετικός Ἐπίσκοπος.
 
 
  Καί ἐδῶ βέβαια δέν θά ἐδικαιολογεῖτο ἡ ἀγωνία τῶν Ὀρθοδόξων καί ἡ σπουδή τοῦ ἁγίου πρός τοῦτο, ἐάν ἐγνώριζον τήν ἐκκλησιολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, σύμφωνα μέ τήν ὁποῖα ἠδύναντο καί μετά τήν χειροτονία τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, ἡ ὁποία δι’ αὐτούς θά ἦτο ἀνύπαρκτος, νά χειροτονήσουν καί αὐτοί παραλλήλως τόν ἰδικόν τους Ὀρθόδοξο.
  Καί ἕνα τελευταῖο παράδειγμα ἀπό τόν ἴδιο φωστῆρα τῆς Καισαρείας. Ἀναφέρει τά ἑξῆς σέ ἄλλη ἐπιστολή πρός τόν ἅγιο Εὐσέβιο, Ἐπίσκοπο Σαμοσάτων, τόν ὁποῖο ὁ Μέγας Βασίλειος ὑπερευλαβεῖτο καί ἐσυμβουλεύετο. «Ἡ δέ ἑτέρα (ἐπιστολή τοῦ Εὐσεβίου) ...διδασκαλίαν περιεῖχε πρέπουσάν σοι καί ἡμῖν ἀναγκαίαν, μή καταρραθυμεῖν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ μηδέ κατά μικρόν προΐεσθαι τοῖς ὑπεναντίοις τά πράγματα, ἀφ’ ὧν τά μέν ἐκείνων αὐξάνει, τά δέ ἡμετέρα μειωθήσεται» (Ε.Π.Ε. 1, 276).
 
 
Ὁ ἅγιος Εὐσέβιος στήν ἐπιστολή αὐτή προέτρεπε τόν Μέγα Βασίλειο νά μήν ἀδιαφορῆ, ὅταν ἐκενοῦτο καί ἐχήρευε μία Ἐπισκοπή, στό νά χειροτονοῦν ἀμέσως ἐκεῖ κάποιον Ὀρθόδοξο, διότι, ἐάν ἐπρόλαβαιναν νά χειροτονήσουν Ἐπίσκοπο οἱ Ἀρειανοί, παρεδίδοντο οἱ Ἐκκλησίες στά χέρια τῶν αἱρετικῶν, μέ ἀποτέλεσμα «τά μέ ἐκείνων αὐξάνειν, τά δι’ ἡμέτερα μειωθήσεται».
Ὁ Μέγας Βασίλειος κατωτέρω ἀπολογούμενος ἐπί τοῦ θέματος, ἐκτός ἀπό τήν ἀσθένειάν του, ἀναφέρει καί τά ἐξῆς: «Πρός δέ τό ὅτι οὐ ραθυμίᾳ ἡμετέρᾳ τά τῶν Ἐκκλησιῶν τοῖς ἐναντίοις προδέδοται, εἰδέναι βούλομαι τήν θεοσέβειάν σου ὅτι οἱ κοινωνικοί δῆθεν τῶν Ἐπισκόπων ἤ ὄκνῳ ἤ τό πρός ἡμᾶς ὑπόπτως ἔχειν ἔτι καί μή καθαρῶς ἤ τῇ παρά τοῦ διαβόλου ἐγγινομένῃ πρός τάς ἀγαθάς πράξεις ἐναντιώσει συνάρασθαι ἡμῖν οὐκ ἀνέχονται».
 
 
Ἐδῶ ὁ ἅγιος ἀναφέρει τούς λόγους γιά τούς ὁποίους «τά τῶν Ἐκκλησιῶν τοῖς ἐναντίοις προδέδοται»· καί αὐτοί εἶναι, τό ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἤ διακατείχοντο ἀπό ἀμέλεια καί ὀκνηρία, ἤ ἀπό καχυποψία πρός τόν Μέγα Βασίλειο, ἤ, ἀπό συνεργεία τοῦ διαβόλου δέν ἐπροθυμοποιοῦντο νά ἐνεργήσουν ταχέως. Σημειώνει δέ ὁ ἑρμηνευτής τῶν ἐπιστολῶν τά ἑξῆς στήν ὑποσημείωσι. «Ἐπιστολή 141. Ἐγράφη εἰς τά μέσα τοῦ θέρους τοῦ 373 πρός δικαιολόγησιν ἀφ' ἑνός μέν τῆς ἀπουσίας τοῦ Βασιλείου ἀπό τήν πανηγυρικήν συνάθροισιν εἰς τά Σαμόσατα, ἀφ' ἑτέρου δέ τῆς ἀδιαφορίας του ἔναντι τῆς ὑπό τῶν Ἀρειανῶν καταλήψεως ὡρισμένων ἐπισκοπῶν εἰς τάς γύρω ἀπό τήν Καππαδοκίαν περιοχάς. Ἐπί παραδείγματι εἰς τήν προσφάτως κενωθεῖσαν ἕδραν τοῦ Ἰκονίου εἶχε τοποθετηθῆ ὁ Ἰωάννης, φιλαρειανός, λόγῳ τῆς ἀδιαφορίας τῶν Ὀρθοδόξων».
 
 
Καί ἐδῶ φαίνεται ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, καθώς καί ὁ Εὐσέβιος Σαμοσάτων, δέν ἐγνώριζον τήν σημερινή θεολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ὅτι δηλαδή δύνανται παραλλήλως νά χειροτονήσουν τόν Ἐπίσκοπό των, ἐφ’ ὅσον τήν θέσι καί τήν ἕδρα τήν Ἐπισκοπική τήν κατέχει ὁ αἱρετικός.
Στά παραδείγματα αὐτά φαίνεται, ἐπίσης, καθαρά ὅτι οἱ Πατέρες δέν ἐμποδίζοντο  ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία, ὅπως ἐσύ ἰσχυρίζεσαι, διά νά προβοῦν σέ χειροτονίες παράλληλες, διότι, ἄν ἴσχυε αὐτό, θά τό ἀνέφερε σάν δικαιολογία ὁ Μέγας Βασίλειος, θά τό ἐγνώριζε δέ καί ὁ Εὐσέβιος.
 
 
 
  Ἀλλά καί στήν μακρά περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας βλέπουμε ὅτι οἱ ὁμολογητές Πατέρες δέν ἐγνώριζον αὐτή τήν ὄψιμο θεολογία καί Ἐκκλησιολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Δι’ αὐτόν τόν λόγο δέν βλέπουμε πουθενά νά χειροτονοῦν παραλλήλως πρός τούς εἰκονομάχους Ἐπισκόπους τούς ἰδικούς των Ὀρθοδόξους. Ἐδῶ, ἄν προσκομίσης πάλι, π. Ἰωσήφ, τήν δικαιολογία ὅτι τούς ἐμπόδιζε ἡ πολιτική ἐξουσία, νομίζω ὅτι, ἤ θά ὑποτιμᾶς τήν γενναιότητα καί ἀνδρεία τῶν ὁμολογητῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀψήφισαν τά πάντα χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἤ θά ὑποτιμᾶς τήν νοημοσύνη αὐτῶν πού διαβάζουν τά γραφόμενά σου, διότι, ἄν αὐτή ἡ ὄψιμη ἐκκλησιολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἀποτελοῦσε τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἀναμφίβολα αὐτοί οἱ γίγαντες τῆς ἀνδρείας καί τῆς ὁμολογίας θά τό ἔπραττον ἀντί πάσης θυσίας.
Ἔχουμε πέραν τούτου καί τήν περίοδο τῆς βασιλείας τοῦ ἐπιεικοῦς εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Μιχαήλ τοῦ Β΄ τοῦ Τραυλοῦ (820-829). Ὁ αὐτοκράτωρ αὐτός ἐπανέφερε ἐκ τῆς ἐξορίας τούς ὁμολογητάς Πατέρες καί ἐπέτρεψε νά ἔχη ἕκαστος τήν πίστι πού ἤθελε περί τῶν ἁγίων εἰκόνων, δέν ἀποκατέστησε ὅμως τούς Ὀρθοδόξους εἰς τούς θρόνους των καί τούς ἡγούμενους εἰς τίς μονές των, ἀλλά τούς ἐπισκοπικούς θρόνους τούς κατεῖχον οἱ αἱρετικοί. Οἱ Πατέρες εἶχαν τήν ἄδεια νά κατοικοῦν ἐκτός τῆς Κων/πόλεως καί νά ἐπικοινωνοῦν ἐλεύθερα μεταξύ των. Σέ μία ἀπό αὐτές τίς συνάξεις τῶν Πατέρων ἡ ὁποία ἀναφέρεται στόν βίο τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (PG 99,317Α) ἀπεφάσισαν οἱ Πατέρες, ὄχι φυσικά νά χειροτονήσουν Ἐπισκόπους ἤ νά δημιουργήσουν Σύνοδο, ὅπως τόν καιρό τῆς εἰρήνης, ἀλλά ἀποφάσισαν νά παρουσιαστοῦν στόν αὐτοκράτορα καί νά τόν παρακαλέσουν νά ἐπαναφέρη τίς εἰκόνες στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἔγινε, ὅπως περιγράφεται στόν βίο τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, οἱ Πατέρες ὡμίλησαν μέ παρρησία στόν αὐτοκράτορα, ἀλλά τελικά δέν εἰσακούστησαν.
 
 
  Ὅλα αὐτά τά ἀναφέρω, π. Ἰωσήφ, γιά νά καταλάβης τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως σκέψι  καί τοποθέτησι τῶν ἁγίων, καθώς καί τούς στόχους καί σκοπούς πού ἔθετον. Ἄν ὅμως εἶχον αὐτήν τήν ὄψιμη ἐκκλησιολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀσφαλῶς θά ἐνήργουν διαφορετικά καί τό πρῶτο τους μέλημα θά ἦταν οἱ παράλληλες χειροτονίες καί ἡ δημιουργία Συνόδου, τήν στιγμή μάλιστα πού εἶχαν τήν κανονική χειροτονία καί εἶχαν ὑποστῆ τήν παράνομο ἐκδίωξι ἀπό τούς θρόνους των, καθώς ἐπίσης τήν στήριξι καί ἀναγνώρισι τῶν ὑπολοίπων Πατριαρχείων καί εἰδικά τῆς Ρώμης.
Οἱ Παλαιοημερολογίτες, ὅμως, ἔπραξαν τό ἐντελῶς ἀντίθετο· χωρίς δηλαδή νά ἔχουν κανονική χειροτονία καί νά ἔχουν ἐκδιωχθῆ λόγῳ τῆς πίστεως των ἀπό τούς θρόνους των, χωρίς νά ἔχουν τήν στήριξι καί ἀναγνώρισι οὐδεμιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, χωρίς τέλος πάντων νά ἔχουν κάποιο παρόμοιο προηγούμενο ἀπό τούς ἁγίους πού νά συνηγορῆ στήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσι των, ἀπεφάσισαν καί ἐδημιούργησαν Συνόδους καί σχίσματα ὑπερορίως καί ὑπερατλαντικῶς καί ἀποκατέστησαν τήν ἐξωτερική μορφή τῆς ἐν καιρῷ εἰρήνης Ἐκκλησίας, χωρίς φυσικά νά καταδικαστῆ ἡ αἵρεσις καί χωρίς νά ἐκδιωχθοῦν οἱ αἱρετικοί ἀπό τούς θρόνους των.
 
 
Αὐτή ἡ δημιουργηθεῖσα κατάστασις, ἤ μᾶλλον ἀκαταστασία στήν Ἐκκλησία, εἶναι καί ἡ κυριώτερη αἰτία, ὅσο καί ἄν δέν θέλουν οἱ Παλαιοημερολογίτες νά τό παραδεχθοῦν, πού πολλοί ἀντιοικουμενιστές δέν ἀποτειχίζονται, φοβούμενοι δηλαδή μήπως καταλήξουν καί καταντήσουν καί αὐτοί στά σχίσματα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.
  Τελειώνοντας ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος θά ἤθελα νά σέ παρακαλέσω, π. Ἰωσήφ, νά ἀναφέρης καί ἐσύ τί ἔπραξαν οἱ ἅγιοι ἐν καιρῷ αἱρέσεως στό θέμα τῶν παραλλήλων χειροτονιῶν καί τῶν Συνόδων, μιά καί, ὅπως ὁμολόγησες, δέν ὑπάρχει διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ θέματος τούτου. Τά γραφόμενα μας φυσικά θά τά κρίνουν καί οἱ ἀναγνῶστες τῶν ἰστολογίων, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί θά σχηματίσουν ἀνάλογο γνώμη σύμφωνα μέ τά ἐπιχειρήματα ἑκάστου. Ἐγώ, ὅπως βλέπεις, ὅ,τι ἀνέφερα, ἦταν ἀπό τίς ἐν καιρῷ αἱρέσεως πράξεις τῶν ἁγίων καί ὄχι τῶν αἱρετικῶν ἤ τοῦ οἱουδήποτε τυχόντος.
 
 
Πάντως, ἄν τελικά ἔχουν ἔτσι τά πράγματα, ὅπως ἐσύ ἰσχυρίζεσαι (καί βέβαια ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίτες), ἡ ὅλη κατάστασις ἁπλοποιεῖται· καταργεῖται ὁ ἀγώνας γιά τήν μεταστροφή καί ἐκδίωξι τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων, καταργεῖται ὁ διωγμός καί τό μαρτύριο, ἐφ’ ὅσον διά τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων πού αὐθαιρέτως ἐδημιουργήσαμε, ἔχουμε ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας καί καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί, τελικά, μᾶλλον μᾶς βολεύει νά κατέχουν οἱ αἱρετικοί τίς θέσεις τῶν Ἐπισκόπων, διότι ἔτσι νομιμοποιεῖται καί διαιωνίζεται ἡ παρουσία τῆς παραλλήλου Συνόδου.
Ἴσως δέ αὐτό, κατά τούς Παλαιοημερολογίτες, νά ἐννοοῦσε ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅταν ἔλεγε στίς ἐπιστολές του «καιρός Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας, κ.λπ.», μόνο πού δέν ἐκατάλαβε ὅτι ὑπάρχει καί ὁ εὔκολος καί ἀνώδυνος δρόμος πρός ἐπίτευξι τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ καί ἐθεώρησε, ὡς Ὀρθόδοξη ὁδό, τήν ἐκδίωξι ἤ μεταστροφή τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων καί τήν διά μαρτυρίου καί αἵματος ἀποκατάστασι τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. 
 
 
Νομίζω ἐν κατακλεῖδι, ἐπί τοῦ θέματος τούτου, π. Ἰωσήφ, ὅτι καί οἱ ἴδιοι οἱ Παλαιοημερολογίτες (τουλάχιστον στά ἀρχικά στάδια τοῦ ἀγῶνος των), δέν συμφωνοῦν μέ τίς ἀπόψεις σου αὐτές, διότι, ὅπως βλέπουμε στίς χειροτονίες πού ἔκαναν, ἔδιναν κατά κανόνα τίτλους στούς Ἐπισκόπους πάλαι ποτέ διαλαμψάντων Μητροπόλεων καί Ἐπισκοπῶν ἤ καί ἄλλους, πού αὐτοσχεδίαζαν οἱ ἴδιοι, προκειμένου νά ἀποφύγουν νά δώσουν τούς τίτλους, στούς Ἐπισκόπους αὐτούς, πού κατεῖχον οἱ Νεοημερολογίτες Ἐπίσκοποι. (Π.χ. Βρεσθένης, Διαυλείας, Χριστιανουπόλεως, Κυκλάδων, Ταλαντίου, Γαρδικίου, Μαγνησίας, Θαυμακοῦ, Εὐρίπου, μέχρι καί Κνωσσοῦ κ.λπ.). Ἄν ὅμως εἶχαν τίς ὄψιμες ἀπόψεις τῶν Παλαοημερολογιτῶν θά ἔπρεπε, νομίζω, νά δώσουν τούς τίτλους καί τούς θρόνους τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἐφ’ ὅσον ἐθεωρεῖτο διακοπεῖσα ἡ Ἀποστολική Διαδοχή λόγω τῆς αἱρέσεως καί, ἄρα, κενές οἱ Ἐπισκοπικές ἕδρες.
Δεδομένου δέ τοῦ ὅτι εἶχον οἱ Παλαιοημερολογίτες τήν αἴσθησι τῆς εὐθύνης τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας (ἐφ’ ὅσον χειροτονοῦσαν Ἐπισκόπους πλέον καί διά τό ἐξωτερικό π.χ. Λισσαβῶνος, Ἀκουϊλίας, Μιλάνου, Β. καί Ν. Ἀμερικῆς κ.λπ.), θά ἔπρεπε νομίζω πρωτίστως νά χειροτονήσουν καί Οἰκουμενικό Πατριάρχη, διά νά ἔχουν καί οἱ ἁγιορεῖτες Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο  νά μνημονεύουν στίς ἀκολουθίες καί τά μυστήρια. Δι’ αὐτό, τελειώνοντας ἐπί τοῦ θέματος, νομίζω, π. Ἰωσήφ, ὅτι σέ δύσκολες στιγμές τῆς Ἐκκλησίας, δέν χρειάζονται μόνο ἀγωνιστές διά νά παραταχθοῦν στούς αἱρετικούς, ἀλλά χρειάζονται πρωτίστως φωτισμένοι καί χαρισματοῦχοι ἡγέτες, ὥστε νά μήν ἐκκλίνουν οὔτε δεξιά οὔτε ἀριστερά.

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου