ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ!
Νικοδήμου Μοναχού
Το "Ανάστα ο
Θεός", δηλώνει αγανάκτιση δογματική, (όχι ηθική) αποκαλύπτει αγία οργή,
δυσφορία περισσή και ανυποφορία ιερή έναντι της απιστίας στην Θεότητα του
Χριστού.
Δηλώνει επίσης επιτάχυνση της υποσχέσεως και αμεσότητα, υποδηλώνει της
επαληθεύσεως την πανυγηρικότητα.
Ο Θεός έχει το χρόνο δικό Του.
Επαληθεύεται
στο καιρό το δικό Του.
Εμείς αναμένουμε.
Πιστεύουμε ακράδαντα
πως ο,τι είπε ο Χριστός θα γίνει.
Στο Γεγονός της Αναστάσεώς Του, "το'πε
και το'κανε" όπως ακριβώς το προείπε: Σε τρεις ημέρες!
Στην Δευτέρα Του πάλι
παρουσία, θα έλθει πάλι Ημέρα Κυριακή, εν καιρώ ευθέτω, εν χρόνω αποκεκαλυμμένω,
συνεκπληρωμένων των Σημείων των Καιρών της ελεύσεως του Αντιχρίστου.
Η Ανάσταση του Χριστού
είναι δόγμα, όπως ακριβώς το απεκάλυψε η Αγία Γραφή, όπως ακριβώς το εθέσπισε η Α' Οικουμενική Σύνοδος.
"Και αναστάντα τη Τρίτη Ημέρα, κατά τας Γραφάς!" Όπως ακριβώς προεικόνισε
η Γραφή, όπως ακριβώς προεφήτευσε η Παλαιά Διαθήκη.
Όπως ακριβώς προεφήτευσε η Πηγή της
Ζωαρχίας και κάθε προφητείας, ο Ίδιος ο Προφητόθεος Χριστός.
Το δόγμα της
Αναστάσεως βασίζεται αλληλένδετα στο βασικότατο και θεμελιωδέστατο δόγμα της
Ορθοδοξίας: Στη Θεότητα του Χριστού!
Προφήτευσε ως Θεός. Έπαθε ως Άνθρωπος.
Αναστήθηκε ως Θεός.
Λόγος για Ανάσταση
χωρίς αναφορά στην Θεότητα του Χριστού δεν είναι ολότελα Ορθόδοξος και Ευαγγελικός.
Είναι "μονόφθαλμος" και μονοπλευρικός. Είναι ελλειπής και
"κουτσός".
Η απιστία στην
Ανάσταση συνεπάγεται και απιστία στην Θεότητα του Χριστού.
Η απιστία στη
Θεότητα του Χριστού υποβόσκει βλασφημία, επεξεργάζεται αμαρτία (όχι ηθική, αλλά
αστοχία δογματική), κατεργάζεται ψεύδος, καλλιεργεί δολιότητα και εκτρέφει
εωσφορική πλάνη.
Ποιά είναι αυτή η μεγίστη
βλασφημία και πλάνη;
Ότι υπάρχουν πολλές "Εκκλησίες"...
Ότι υπάρχει χάρι
στην αίρεση και σωτηρία στην ετεροδοξία!
Αυτή είναι η δεινότερη αίρεση όλων των
εποχών και έχει τη ρίζα της στην Αίρεση του Αρείου.
Εάν ο Χριστός ήταν
"κτίσμα" (άπαγε της βλασφημίας) και παρ' όλα αυτά έσωζε, τότε και οι
σύγχρονες κτιστές "εκκλησίες" και αιρέσεις έχουν επίσης χάρι και σώζουν.
Αυτό επιτάσσει η Διενή Παναίρεση του Οικουμενισμού, για αυτό και συνιστά αίρεση
ήδη κατεγνωσμένη.
Αυτό δυστυχώς κηρύσσει ο Πατριάχρχης Βαρθολομαίος.
Για αυτό
και επιβάλλεται υποχρεωτικώς η άμεση και ομολογιακή Διακοπή της Μνημονεύσεώς
του.
ΜΗ πει κανείς πως ασεβώ
"στον Πατριάρχη του Γένους" ενώ είμαι "μοναχός" και πρέπει
ν' ασχολούμαι μόνο με τα "μοναστικά" μου καθήκοντα.
Κατά τους Αγίους μας
Πατέρες, αποκλειστική και αμετάκλητη προτεραιότητα των Μοναχών και των Ηγουμένων
είναι η πάση θυσία διαφύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως.
Είναι η με οποιοδήποτε
κόστος Πανθομολογία και μαρτυρική αυτοθυσία.
Εξέρχονται των μοναστηριακών Τειχών
και Αποτειχίζονται παραμένοντες εντειχιζόμενοι εντός των νοητών Τειχών της Νέας
Σιών.
Ανώτατο και ύπατο
Μοναστικό καθήκον η δια βίου αδιάλειπτη διατήρηση της Αληθούς Πίστεως, όχι μόνο
για την μικρή και περιορισμένη Μοναστική τους Κοινότητα αλλά για ολόκληρη την
ανθρωπότητα, όλη την Οικουμένη.
Ο κάθε Μονομάχος Μοναχός, μεταμορφώνεται σε
Πατερα Οικουμενικό και υπερασπίζεται την Αγία ημών Πίστη, προλαμβάνοντας τα
σχίσματα που προκαλεί η αίρεση και όχι οι απομανκρυνόμενοι από αυτήν.
Τα
Μοναστήρια είναι (μάλλον πρέπει να είναι) Απόρθητα Προπύργια της Ορθοδοξίας,
Υπέρμαχοι της Αληθείας και όχι ένοχοι συμπορευτές της αιρέσεως και ανεκτικοί προωθητές
της πλάνης.
Ο Μοναχός και το αληθινά
Ορθόδοξο Μοναστήρι δεν κοινωνεί με αιρετικούς, δεν μνημονεύει αιρετικό
Πατριάρχη.
Δεν τον υποδέχεται με ροδοπέταλα και επευφημίες αρχηγού παπικού
κράτους.
Ο Μοναχός δεν είναι μοναχός του, φέρει παντού και πάντοτε Χριστό,
Χριστόφορος καθίσταται αδιαλείπτως. Τοιουτοτρόπως, ο παρατεινόμενος στο "μοναστικό
κατ΄ εικόνα" Χριστός, δεν καταδέχεται να μετέχει μετά Βελίαλ.