Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Eπιτελους. Μας εδειξαν και αυτοι οτι υπαρχουν!!! Τοσα ανεπιτρεπτα συμβαινουν στον χωρο της Εκκλησιας, μειοδοσιες, προδοσιες της Πιστεως, φοβερη εξαπλωσι της Παναιρεσεως του Οικουμενισμου, μολυνσεις και επιμολυνσεις της Εκκλησιας απο τους Αιρετικους Γραικολατινους και αυτοι σιωπηλοι και μουγγοθοδωροι, αφαντοι και εξαφανισμενοι. Που ειναι η μαρτυρια τους και η ομολογια τους, σε καιρο που φουντωσε η απειλητικη φωτια της σημερινης επικινδυνης Αιρεσεως;



ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ. (Αριθμ. Συν. 518/26-3-2014)




Η Συνέλευση του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. συνήλθε την 26η Μαρτίου 2014 σε τακτική συνεδρίαση, συζήτησε το θέμα της ιδρύσεως Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και προέβηκε στις εξής διαπιστώσεις:
 

1. Οι αρχές της θρησκευτικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θέτουν την ανάγκη εκπαίδευσης όλων όσοι διαβιούν νομίμως στη χώρα ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Ειδικότερα, για τους Έλληνες Μουσουλμάνους το Ελληνικό Κράτος είναι κυρίαρχα υπεύθυνο για την εκπαίδευσή τους σε όλες τις βαθμίδες.  


2. Η αυτοτελής γνωστική περιοχή που θεραπεύει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και τα δύο Τμήματά της, από της συστάσεώς τους, είναι οι σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία, ή επί τη βάσει της Ορθοδόξου Θεολογίας σπουδή του φαινομένου της Θρησκείας και του Χριστιανικού Πολιτισμού, ή του Πολιτισμού γενικότερα, σύμφωνα με τα Προγράμματα Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών Σπουδών αμφοτέρων των Τμημάτων της, κατά τις διατάξεις του Ν. 4009 και του Π.Δ. 98/2013. Επομένως με την απόφαση ίδρυσης Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών αλλοιώνεται ο μέχρι τώρα χαρακτήρας της Σχολής και η ακαδημαϊκή της αντιστοίχηση με τα διεθνώς κρατούντα.  


3. Η Θεολογική Σχολή κατά το επιστημονικό της περιεχόμενο και το σκοπό ιδρύσεως και λειτουργίας της είναι επιστημολογικά αναρμόδια για την οργάνωση προγραμμάτων σπουδών άλλων θρησκειών. Πολύ περισσότερο που η σύσταση της συγκεκριμένης κατευθύνσεως αντιβαίνει στην αρχή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της θρησκευτικής ελευθερίας μελών άλλης θρησκείας, μία διαχρονική ακαδημαϊκή αξία και συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή κοινότητα του Α.Π.Θ.  


4. Το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας πορεύεται με σταθερό προσανατολισμό και στρατηγική στην εδραίωση του διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού διαλόγου ως ουσιαστική συμβολή της Ορθοδόξου Θεολογίας στην ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των ανθρώπων και των λαών.  


5. Σύμφωνα με τα παραπάνω, ως προς το θέμα μιας τριτοβάθμιας δομής λειτουργίας Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών, η Συνέλευση του Τμήματος επισημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί στο πλαίσιο της κείμενης νομοθεσίας (Ν. 4009, άρθρο 32) και των διεθνών συνθηκών, με σοβαρή νομοτεχνική μελέτη και πνεύμα νηφάλιου διαλόγου των αρμοδίων φορέων και προτείνει ένα πρόγραμμα σπουδών με την ευθύνη των καθ᾽ ύλη αρμοδίων Παιδαγωγικών Τμημάτων.  


6. Το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. με την παρούσα απόφασή του ενεργεί σε πνεύμα γόνιμου διαλόγου, λαμβάνοντας υπόψη επιστημολογικούς και ακαδημαϊκούς λόγους, αποβλέποντας στη διασφάλιση του υψηλού επιπέδου των θεολογικών σπουδών που παρέχονται στη Θεολογική μας Σχολή και είναι καταξιωμένες σε διεθνές επίπεδο, σεβόμενο πάντα το επιστημονικό έργο που επιτελείται στο Τμήμα Θεολογίας.

«Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί»!





 
Ἀλλὰ ἐξανίσταται γιὰ τὴν παράβαση τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 1/1977 (Φ.Ε.Κ. Α΄ 275), παριστάνοντας τὸν κέρβερο τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, καὶ καταγγέλλει ὅσους Ἀρχιερεῖς δὲν φορᾶνε ἐν Συνόδῳ  ...ἐπανωκαλύμμαυχο καὶ ἄρα δὲν ὑπακούουν στὸ τάδε Φ.Ε.Κ.!!!
 
Συγκεκριμένα στὸν σημερινὸ «Ὀρθόδοξο Τύπο» (11/4/2014) μὲ τίτλο «Παραβιάζουν τοὺς κανονισμοὺς τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀποβάλλουν τὸ ἐπανωκαλύμμαυχον καὶ δὲν φέρουν ἐγκόλπιον», δημοσιεύεται Ἀνακοίνωση τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

 
Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὁ Μητροπολίτης κ. Νικόλαος κακίζει τὸν νεωτερισμὸ νὰ συνεδριάζουν οἱ Ἀρχιερεῖς στὴν Ἱεραρχία χωρὶς ἐπανωκαλύμμαυχο. Γιὰ νὰ στηρίξει δὲ τὴ θέση του αὐτή, καταφεύγει στὸ ὑπ’ ἀριθ. 1/1977 (Φ.Ε.Κ. Α΄ 275) Κανονισμὸ τὴς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ρητῶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν χρῆσιν τοῦ ἐπανωκαλύμμαχου καὶ ἐγκολπίου» ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας.

 
Καὶ συνεχίζει: «Ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ ἐπανωκαλύμμαυχου κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας δὲν εἶναι ρομαντικὴ ὑπόθεση, ἀλλὰ περικλείει ἰδιαίτερη σημειολογία...».

 
στε ἔτσι, Σεβασμιώτατε, τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο περικλείει «ἰδιαίτερη σημειολογία» ποὺ πρέπει νὰ τὴν διαφυλάξουμε, ἐνῶ τὰ Δόγματα τῆς Πίστεως καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δὲν χρειάζονται προστασία, τοὺς ἀφήνουμε στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ τὰ προδίδουν! Νὰ τὰ ἀλλοιώνουν! Νὰ τὰ ἐξευτελίζουν!
Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ τὸν Νομοθέτη τους.
 
 
Καὶ «ταῦτα ἔδει ποιῆσαι Σεβασμιώτατε, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι»!
    Ἰδίως ἐκεῖνα!
ποροῦμε, Σεβασμιώτατε, πῶς μπορεῖτε νὰ πορεύεστε ησυχοι πρὸς τὴν Μ. Βδομάδα καὶ τὸ Ἅγιον Πάσχα, μὲ προϊσταμένους σας Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους παναιρετικούς Οἰκουμενιστές! 
 

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014



Απαντηση στον αγαπητο μου 

κ Νικολαο Πανταζη.





του κ. Παναγιωτου Μακρη


Αρχικά κ Νικόλαε σας ευχαριστώ για την απάντηση, θα ήθελα όμως περισσότερο να σας ευχαριστήσω για τα άρθρα σας και τον μεγάλο σας αγώνα υπέρ της Ορθοδόξου ημών πίστεως. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους αδελφούς της πατερικής παράδοσης και της αποτείχισης καθώς και τον πολύ αγαπημένο γέροντα Ευθύμιο Τρικαμηνά.
Θα ήθελα να δώσω με τη σειρά μου απάντηση επάνω στα όσα έγραψε ο κ Νικόλαος Πανταζής.
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου σχετικά με το ζήτημα της μνημονεύσεως. Παλαιότερα υποστήριζα την θέση του πατρός Επιφάνιου (τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα) σχετικά με την οικονομία σε αιρετικούς, αυτή η στάση μου άλλαξε όμως αφού ασχολήθηκα με το εν λόγο ζήτημα περισσότερο. 

Ζήτησα τον Κύριο να με καθοδηγήσει διάβασα ορισμένα άρθρα του πατρός Ευθυμίου και άλλα τα οποία έχουν δημοσιευθεί στη σελίδα της αποτειχίσεως και της πατερικής παράδοσης, της Ορθόδοξης φωνής, διάβασα επίσης και κάποια άρθρα τα οποία δημοσίευσε ο καλός μου φίλος Νικόλαος Μάνης (με το παλαιό ημερολόγιο). Με τον καιρό ξεκαθάρισε το τοπίο σχετικά με την αίρεση του οικουμενισμού και μου ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι δεν δυνάμεθα να κοινωνάμε με τους αιρετικούς για οποιονδήποτε λόγο. Έτσι εδώ και δύο μήνες βρίσκομαι σε ακοινωνησία με οποιονδήποτε δεν φρονεί ότι φρονούσαν οι πατέρες ημών.
Το θέμα είναι όμως με τους κοινωνούντας με τους αιρετικούς επισκόπους τι κάνουμε;

Κάποια στιγμή ενώ διάβαζα κάποια άρθρα τις ιεράς Μητροπόλεως Φυλής και Ωροπού του παλαιού ημερολογίου (δυστυχώς πλέον δε μπορώ να το βρω μάλλον το αφαίρεσαν) έπεσα επάνω σε ένα άρθρο σχετικά με την θέση των άκριτων οικουμενιστών μέσα στην Εκκλησία. Σε αυτό το άρθρο ήταν γραμμένα τα εξής:

Ο ῞Οσιος Θεόδωρος ἀναλύων λεπτομερῶς τὸ λίαν ἀκανθῶδες ζήτημα «εἰ χρὴ κοινωνεῖν» «ἐκ τοῦ Πρεσβυτέρου τοῦ ᾿Επισκόπου (αὐτοῦ) ὀρθοδοξοῦντος» μέν, ἀλλ᾿ ἐκ φόβου «ἀναφέροντος (μνημονεύοντος) τὸν οἰκεῖον μητροπολίτην» αἱρετικὸν ὄντα, ἀποφαίνεται τελικῶς ὡς ἑξῆς: τοῦ μητροπολίτου πίπτοντος εἰς αἵρεσιν, δὲν
θεωροῦνται ἅπαντες οἱ κοινωνοῦντες ἀμέσως ἤ ἐμμέσως αὐτῷ ὡς αἱρετικοὶ
αὐτομάτως καὶ ἀδιακρίτως, παρὰ βεβαίως τὸ γεγονός, ὅτι διὰ τῆς στάσεώς των
αὐτῆς «τὸ φοβερὸν τῆς σιωπῆς κρῖμα ἐφ᾿ ἑαυτοὺς ἐπισπῶνται»
 
᾿Εξηγῶν κατόπιν διὰ μακρῶν, ὅτι ὁ Μοιχειανισμὸς εἶναι «αἵρεσις χαλεπωτάτη», ἐπικαλεῖται ὡς κύριον ἐπιχείρημα πρωτίστως, ὅτι τὸ δόγμα τοῦτο ἐκηρύχθη συνοδικῶς
καὶ ἐβεβαιώθη ὑπ᾿ ἀναθέματι: οἱ Μοιχειανοὶ «ἐκήρυξαν συνοδικῶς», «τὰς παραβάσεις συνοδικῶς ἐδογμάτιζον», «καὶ ἐβεβαίωσαν ὑπ᾿ ἀναθέματι τῶν ἀντιπιπτόντων τῷ
δόγματι αὐτῶν», «ὑπ᾿ ἀναθέματι τῶν ταύτας μὴ οὕτω προσιεμένων (προσδεχομένων)».
Βλέπουμε από τα παραπάνω ότι τα συγκεκριμένα λόγια ήταν του Οσίου πατρός ημών Θεοδώρου του Στουδίτου όχι του πατρός Επιφανίου (για το ότι κακώς εννοήσατε τα παραπάνω φταίω εγώ που δεν διευκρίνισα εξ αρχής).

Αυτό αμέσως το σύνδεσα με τα λόγια του πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου: «Ἄρκει λοιπὸν νὰ εἶνε ἐκκλησία Ὀρθόδοξος καὶ οὐχὶ αἱρετική. Ἔγω δὲ πολὺ ἀπέχω ἀπὸ τοὖ νὰ χαρακτηρίσω τὴν Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς... Αἱρετικήν!!! Ἂν ἄλλοι εἶνε εὔκολοι εἰς τὴν ἀνάληψιν τοιούτων τρομακτικῶν εὔθυνων (νὰ χαρακτηρίζωσι δηλαδὴ ὡς αἱρετικὴν μίαν Ὀρθόδοξον Τοπικὴν Ἐκκλησία), ἅς προχωρήσωσι...».
Αμέσως το ερμήνευσα ως εξής ότι σε μια Εκκλησία μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι τους ενός αιρετικοί επίσκοποι, η απομάκρυνση από αυτούς είναι αναγκαία με σκοπό να προστατευθεί το ποίμνιο από τους αιρετικούς. Ωστόσο, εφόσον η Εκκλησία παραμένει Ορθόδοξος δηλαδή πρεσβεύει επισήμως τα Ορθόδοξα δόγματα δεν θεωρώ ότι χρειάζεται άμεση απομάκρυνση και από όσους Ορθοδοξούν αλλά δεν διακόπτουν την κοινωνία με τους αιρετικούς. Για να εξηγήσω καλύτερα αυτή τη στάση μου θα σας αναλύσω το θέμα εξηγώ, ότι άλλο η Εκκλησία να πρεσβεύει Ορθόδοξα αλλά να υπάρχουν επίσκοποι που κηρύττουν αιρέσεις, σε αυτήν τη περίπτωση η Ιερά Παρακαταθήκη η οδός για να το πούμε αλλιώς που ακολουθεί η Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος η οποία μας παραδόθηκε από τους πατέρες μας και οδηγεί στη σωτηρία, αλλά συγκεκριμένοι επίσκοποι ακολουθούν μια δικιά τους οδό, που οδηγεί στην απώλεια και αυτούς και όσους τους ακολουθούν, για αυτό και θα δώσουν λόγο στο Θεό όσοι δεν προστατεύουν το ποίμνιο από αυτούς τους αιρετικούς σύμφωνα με τα λόγια του οσίου πατρός ημών Θεοδώρου: 

«διὰ τῆςστάσεώςτωναὐτῆς«τὸ φοβερὸντῆςσιωπῆςκρῖμα ἐφ᾿ ἑαυτοὺς ἐπισπῶντα», και άλλο να έχει κηρύξει συνοδικά πλέον η Εκκλησία την αίρεση, σε αυτήν τη περίπτωση η Εκκλησία δεν ακολουθεί την Ιερά Παρακαταθήκη που μας παραδόθηκε από τους πατέρες μας αλλά θέση της Εκκλησίας πλέον είναι η αίρεσης και για αυτό χρειάζεται άμεση απομάκρυνση από όλη τη τοπική Εκκλησία ακόμα και αν υπάρχουν επίσκοποι που διαφωνούνε με την αιρετική θέση της Εκκλησίας. Γιατί εφόσον είναι αιρετική η ίδια η Εκκλησία και ακολουθεί μια οδό που οδηγεί στην απώλεια όλοι όσοι την ακολουθούνε θα καταλήξουν μαζί της μακριά από το Θεό. Εδώ εφαρμόζονται τα παρακάτω λόγια του Οσίου Θεοδώρου: «οἱ Μοιχειανοὶ «ἐκήρυξαν συνοδικῶς», «τὰς παραβάσεις συνοδικῶς ἐδογμάτιζον», «καὶ ἐβεβαίωσαν ὑπ᾿ ἀναθέματι τῶν ἀντιπιπτόντων τῷ δόγματι αὐτῶν», «ὑπ᾿ ἀναθέματι τῶν ταύτας μὴ οὕτω προσιεμένων (προσδεχομένων)». 
Τα παραπάνω δεν γνωρίζω άμα είναι σωστά εφόσον ουδείς αλάνθαστος θα μπορούσα να κάνω λάθος απλά τα αναφέρω με σκοπό τη διεξαγωγή διαλόγου ώστε να μπορέσουμε με τη χάρη του Θεού πάντοτε να βρούμε μια άκρη στο θέμα αυτό.
Τη παραπάνω στάση τη στηρίζω και σε ένα ακόμα λόγο τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν σύγχρονοι γέροντες στο ζήτημα του οικουμενισμού καθώς και σε παλαιότερες στάσεις των Αγίων μας σε παρόμοια ζητήματα.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ …

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ



ΝΑ ΑΓΙΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΠΑΡΙΟΣ (εκ Πάρου)  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ!  
Ο λαός δεν έχει αντίρρηση…
Κλωτσάνε οι λειψοί της παραπαίουσας ιεραρχίας !!!


αγ. Ν.Κ.


Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, υπήρξε μια ριζοσπαστική φυσιογνωμία της Εκκλησίας. 
Ορθοτομούσε. 
Φανατικός στην τήρηση των παραδόσεων της Ορθοδοξίας. 
Έμπαινε στα δημόσια πράγματα με πυγμή κι ανατάρασσε τα νερά και σε πολιτικό αλλά και σε εκκλησιαστικό επίπεδο, με αποτέλεσμα συνάδελφοί του εν τη ιερωσύνη να μην τον «γουστάρουν»¨.

Μνημειώδεις οι αντιδράσεις του για το Καρναβάλι των Πατρών και τα ελληνικά ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ.
΄Ομως ο άκαμπτος ο ιεράρχης αυτός - φυσικά πεντακάθαρος - αποσπούσε την αγάπη των απλών ανθρώπων. 

 Άφησε πολύτιμο έργο πίσω του… 
Το φυλλάδιο του Η ΣΠΙΘΑ άφησε εποχή και συνεχίζει και σήμερα να εμπνέει.

Ανακαλύψαμε πως υπάρχει και ιστοσελίδα στο όνομά του, που λειτουργεί με βάση τις παρακαταθήκες του μεγάλου αυτού ιεράρχη, που πολλοί τον θεωρούν ΄Αγιο, αλλά τα άτολμα και καναπεδάτα του λοιπού ιερατείου, βγάζουν μπέμπελι με την ιδέα της αγιοποίησής του…

Εκείνο δε που μας έκανε εντύπωση είναι η ιστοσελίδα http://www.augoustinos-kantiotis.gr, που τιμά ιδιαίτερα τη δική μας ιστοσελίδα (MONIDADIAS-NEWS) σε βαθμό να αναδημοσιεύει όλη μας την ύλη επί καθημερινής βάσης. 
Τυχαία το ανακαλύψαμε. 
Φαίνεται ότι κάπου στο βάθος μας εμφυλοχωρεί το πνεύμα του Αγίου Φλωρίνης του επαναστάτη σύγχρονου Επισκόπου.
Κάνοντας κλικ στην εικόνα πιο κάτω θα μπείτε στην ιστοσελίδα του λεβέντη επισκόπου. 
Και θα αντιληφθείτε τις ορθόδοξες αξίες του. 
Τίποτε άλλο! Θα επανέλθουμε εν καιρώ…


 _______________
  1. Ημερομηνία Σαβ 21:14, 5-4-2014
    Aδελφός από Ρουμανία που εξέδωσε πολλά βιβλία του π. Αυγουστίνου στα Ρουμανικά, μας έστειλε το εξής μήνυμα·
    Βγήκε ο 16ος τόμος στα Ρουμανικά με ομιλίες του Γέροντος. Με συγχωρείτε που έβαλα εικόνα με φωτοστέφανο τον Γέροντα στο εξώφυλλο. Ξέρω ότι αυτός δεν θα το ήθελε, επειδή ήταν ταπεινός. Όμως ο άγιος Paisios o Belitzikovsky λέει· Πως άγιος δεν είναι αυτός που κάνει θαύματα, αλλά αυτός που ομολογεί την Αλήθεια.
  • ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔAΣ
    Ημερομηνία Κυρ 23:22
    Δεν έχετε άδικο· Ο π. Αυγουστίνος έχει τα στοιχεία της αγιότητος. Έχει άνα βίο γεμάτο αγώνες και θαύματα. Η ζωή του ήταν γεμάτη από θαύματα, όταν ήταν εν ζωή. Θα σας μάλωνε όμως για το εξώφυλλο. Αν ποτέ γραφεί πλήρης βιογραφικό, θα δείτε πόσες φορές ο Θεός έσωσε την ζωή του με θαυμαστό τρόπο…

΄Η ομοφρονες ή ενδοτικους καθηγητες θελει ο Αρχιαιρεσιαρχης Βαρθολομαιος και ...οσα Οφικια θελουν θα τα εχουν.

 

 

Τους θελει αμιλητους, ή ομοφρονουντας στα Οικουμενιστικα ζητηματα και μπορουν να εχουν οτι θελουν. Και αυτοι οι ...ψωρογεροι τρεχουν σαν τα σκυλακια να δεχθουν τιτλους και οφικια των ...Μεγαλων αρχοντων του Φαναριου. Ομως ενας ....Αρχοντοχωριατης πατριαρχης, τι εχει να προσφερη και να μεταδωση εκτος απο τις Αιρεσεις του; Δεν βλεπετε και τον Πατρωνο που εσπευσε να το παρη και να ονομασθη "αρχοντας"; Τον ακουσατε ποτε στη διαρκεια της ζωης του να ανοιξη το στομα του και να κακιση τους Φαναριωτες για τα αηδη και ασεβη ανοιγματα τους στις Παμπαλαιες Αιρεσεις Δυσης και Ανατολης, Βορρα και Νοτου; Ουδεποτε. Να η επιβραβευσι του, ονομασθηκε "αρχοντας" του Βαρθολομαιϊκου σιναφιου. Μπραβο ρε γεροξουρη Πατρωνε με τις μεγαλες θεολογιες σου, τωρα που εγινες και "αρχοντας" του Αρχιαιρεσιαρχου, εδεσες την ...σωτηρια της ψυχης σου με τις ΑΛΟΓΙΕΣ ενος Αιρετικου πατριαρχου, που στο τελος της τελετης του εψαλες και την φημη του σαν ...μεγαλος αρχοντας που ανακηρυχθηκες πλεον, του Εσβευσμενου Φαναριου.  

Ιδου και το δημοσιευμα της γελοιας τελετης της ...αρχοντοανακηρυξεως.

Οφίκιο του Οικουμενικού Θρόνου στον Ομότιμο Καθηγητή Γεώργιο Π. Πατρώνο


Το οφίκιο του Άρχοντος Διδασκάλου του Ευαγγελίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας απονεμήθηκε στον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιο Πατρώνο.
Η χειροθεσία του νέου Άρχοντα του Θρόνου πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στον ιερό ναό Αγίας Μαρίνας στα Άνω Ιλίσια, με την παρουσία παλαιών μαθητών και ακαδημαϊκών συναδέλφων του Καθηγητή.
Ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, μητροπολίτης Κώου κ. Ναθαναήλ απένειμε το σχετικό οφίκιο στον καθηγητή Γ. Πατρώνο με μια τελετή που έλαβε χώρα στο τέλος της εσπερινής ακολουθίας του Μεγάλου Αποδείπνου.
Το Πατριαρχικό Γράμμα ανέγνωσε ο γενικός αρχιερατικός επίτροπος της ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης.
Η τελετή της απονομής του πατριαρχικού οφικίου ολοκληρώθηκε με τη φήμη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.
Στη χειροθεσία του νέου Άρχοντος παρέστησαν, μεταξύ άλλων, η σύζυγος και τα παιδιά του, συνάδελφοι Καθηγητές από τη Θεολογική σχολή Αθηνών, παλαιοί μαθητές του τιμώμενου, συγγενείς και φίλοι του.

Επειδή ΟΛΑ τα Πατριαρχεία τον Προσκυνούν και ΟΛΟΙ οι Αρχιεπισκόποι ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ Βαρθολομαίο που ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ Πάπα




ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ κ. ΠΑΝ. ΜΑΚΡΗ  (Στο τέλος τα σχετικά σχόλια)

του Θεολογου κ. Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ





Αγαπητέ μου αδελφέ Παναγιώτη,

ΣΕ ΣΥΓΧΑΙΡΩ! Και σε Θαυμάζω! Δοξάζω το Θεό για τους Εντίμους Επωνύμους, έστω και εάν διαφωνούν μαζί μου. Ποτέ δεν είχα και ούτε ποτέ θα έχω την εωσφορική πλάνα απαίτηση να συμφωνούν όλοι μαζί μου!


Διδασκόμαστε από την σοφή, ενάρετη, προσγειωμένη και αξιοθαύμαστη Γραμμή του π. Ευθυμίου που συχνά παρακαλεί με σεμνότητα ιεροπρεπή, ασφαλώς εμμένοντας στον της ταπεινώσεως χώρο:


"Δεν απαιτούμε να συμφωνείτε μαζί μας. Εάν έχετε παραδείγματα και διδασκαλίες από τους Αγίους Πατέρες, σας παρακαλούμε να τα προσκομίσετε για να δούμε το ενδεχόμενο σφάλμα μας....".


Συγχαρητήρια λοιπόν στον Παναγιώτη, όχι μόνο για την ευλογητή και επαινετή επωνυμία, όχι μόνο για την όμορφη και ταπεινή διαφωνία αλλά και για την ευγένεια ψυχής που τον διακρίνει. Αδελφέ μου Παναγιώτη, έχω ισχυρή εκ των προτέρων πεποίθηση για σένα και θα σου απαντήσω από "τα σα, ευγενικά, εκ των σων".


Βάζω "δι' ευχών των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ημών" (όχι των Οσίων Γερόντων ημών, χωρίς βέβαια να ασεβώ στην οσιότητά τους) και προχωρώ στην όμορφη και κατ' άμφω ωφέλιμη ανταλλαγή απόψεων και θέσεων εκουσίως, προς δόξαν του Ερχομένου προς το Εκούσιον Πάθος Χριστού μας.


Τον π. Επιφάνιο τον αγαπώ πολύ και το βιβλίο του "Τα Δύο Άκρα" ήταν από τα πρώτα μου Θεολογικά εφόδια. Δεν άλλαξε τίποτε.


Από τότε όμως που διάβασα το Ορθοδοξότατο και Υπερωφελιμότατο βιβλίο του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά περί του ΙΕ' Κανόνος, διέκρινα ταπεινά, με πολύ έντονη την αίσθηση της αμαρτωλότητός μου, ότι ο π. Επιφάνιος στηριζόταν στη φοβία για ενδεχόμενο Σχίσμα, σε δική του αποσιώπηση και επιφύλαξη. Δεν θα τολμήσω για αυτόν να πω "δειλία".


Όπως και οι σύγχρονοι όντως Άγιοι Γέροντες (πχ. ο Άγιος Πορφύριος) είχαν υποστατές φοβίες και δικαιολογημένες επιφυλάξεις. Ετρεμαν το Σχίσμα. Έβλεπαν τις πολυκλαδικές, αντιμαχόμενες και αλληλοαφοριζόμενες παρατάξεις και ανατρίχιαζαν. Έβλεπαν την Λερναία Ύδρα των αναφυόμενων Νέων Συνόδων και από φόβο μερισμών απέφευγαν να κηρύξουν Αποτείχιση. Το σημαντικό και διακριτικό πάντως είναι ότι έτρεμαν την ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ και ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ της Αποτειχίσεως, όχι την ουσία της, τον πυρήνα της και την φοβερά αποτελεσματική της "πυρηνική" ενέργεια!


Τα λόγια του π. Επιφανίου που επικαλείσαι, αυτό αποκαλύπτουν. "Απέχω". Η αποχή από ομαδική καταδίκη μιας τοπικής Εκκλησίας εξασφαλίζει την προσωπική του αθωότητα αλλά δεν προφυλάσσει από μία υποβόσκουσα επικινδυνότητα και φθαρτότητα, δεν αμνηστεύει σχετική ανευθυνότητα για έναν ομαδικό, Γενοκτονιακό ταχύτατα εξαπλούμενο ΜΟΛΥΣΜΟ του Οικουμενισμού.


Οι Γέροντες από τη μια διέφυγαν το κίνδυνο να χαρακτηριστούν ως κύριοι υπαίτιοι ενδεχομένων σχισμάτων. Από την άλλη όμως, χωρίς να το αντιληφθούν δεν στάθηκαν ικανοί να περιορίσουν, να αποκλείσουν και να αποτρέψουν τον ΜΕΓΙΣΤΟ κίνδυνο της σταδιακής αποδυναμώσεως και εξασθενίσεως των καλών, των Ορθοδόξων Επισκόπων οι οποίοι αντιπροσώπευαν το μέγιστο μερίδιο πιστών. Σήμερα έχουνε πια αντιστραφεί οι όροι. 99 στους εκατό Μητροπολίτες Οικουμενιστές και ένας Αντιοικουμενιστής και αυτός σιγοντάρει...


Οι πιστοί εκείνης της προκαταρκτικής, "ξυλκερατικής" περιόδου, με την σειρά τους απήχαν συστηματικά από δυναμικές, ομαδικές, ενοριακές και δια-Μητροπολιτικές Αποτειχίσεις διότι ο μολυσμός είχε ήδη επιφέρει ΣΤΑΔΙΑΚΑ και ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΑ την κοινωνική και δια-κοινωνιακή ΑΝΟΧΗ, τον επάρατο συμβιβασμό και την Αντι-Γραφική, Αντι-Πατερική συνύπαρξη με την αίρεση, μάλιστα με την ψευδαίσθηση πως "δεν μολύνονται οι καλοί, οι Ορθοδοξούντες"...


Είναι ακριβώς σαν να πιστεύουν, ο Νευρολόγος και ο Χειρουργός, (όχι "Χειρούργος", τα κακόηχα και κακώνυμα μόνο τονίζονται στη παραλήγουσα: "κακούργος, πανούργος κλπ, ενώ τα θετικής εννοίας στη λήγουσα, "Δημιουργός"!) σαν να λένε για ένα ΚΑΚΟΗΘΗ ΟΓΚΟ στην πατούσα: "Δεν πειράζει, ας απλωθεί διάσπαρτα, σταδιακά παντού, σε ολόκληρο το σώμα, τα καλά αντισώματα και το ανοσοποιητικό σύστημα θα καταπολεμήσουν "κάποτε" τον θανατηφόρο ιό...!!!!!".


Ξαφνικά όμως το καρκίνωμα φτάνει στην Κεφαλή (την Πατριαρχική) και διά της Συνομολογιακής, Συνεδοκιακής Μνημονεύσεώς του ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ πια ολόκληρο το Σώμα! Οι καλοί, "οι Ορθοδοξούντες" διατείνονται εφησυχαστικά πως δεν πειράζει, δεν έχουμε να πάθουμε τίποτα και μπορούμε άφοβα να κοινωνούμε από τα χέρια τους, μη συνειδητοποιώντας πως έχουν ήδη "το ένα πόδι στο τάφο" τον Οικουμενιστικό...


Με όλα αυτά, αγαπητέ μου αδελφέ, δεν θέλω να πω, πως φταίνε οι Γέροντες. Αν και πρέπει να γνωρίζουμε πως η Ορθόδοξη Αγιοκατάταξη (όχι Αγιοποίηση, είναι παπικός ο όρος) ΔΕΝ εμπεριέχει ΚΑΜΙΑ διαβεβαίωση και πιστοποίηση του ΑΛΑΘΗΤΟΥ στον Νεο-διακυρηχθέντα. Είπαμε, "αλάθητος μόνον ο Πάπας..." Ακόμη και οι Μεγάλοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν "αστοχίες" (με τη πρωταρχική έννοια της "αμαρτίας" και όχι την βαρυτέρα έννοια της ανομίας) και "λάθη" τα οποία δεν στάθηκαν εμπόδιο στον προσωπικό αγιασμό τους.


Έχουν όμως τον κρίνοντα αυτούς και θα δώσουν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ όπως ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΛΟΓΟ για όλα, και ειδικά για το ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ έκαστος προσωπικά για να μην ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ πιο πολύ Πανοικεί, αυτό το αιμοβόρο και λίαν θανατηφόρο καρκίνωμα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.


Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Αναθεμα εις ολους τους ανα τους αιωνες ψευτες Εκκλησιομαχους.



 

Ο αφορισμός της Επανάστασης 

 

του 1821 από την Εκκλησία









ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ: Δημοσιευουμε ενα σφοδρα επικριτικο κειμενο κατα του Αγιου και Εθνομαρτυρα Γρηγοριου του Ε΄απο εχθρικα διακειμενους ανθρωπους προς την Εκκλησια, οπου προσπαθουν να πουν με τα πελωρια ψεμματα τους οτι η Εκκλησια ηταν εναντιον της Θρυλικης Επαναστασεως του 1821.
Μαζι δημοσιευουμε και τον αφορισμο.
Στη συνεχεια για να ολοκληρωθη η εικονα του Οντως Μεγαλου Εθνομαρτυρα πατριαρχου δημοσιευουμε και την αρσι του αφορισμου που εγινε απο τον ιδιο τον πατριαρχη, αλλα οι επαγγελματιες ψευτες της γνωστης ιδεολογικης μαφιας, δεν τολμουν να φανερωσουν, αλλα αποκρυπτουν σκοπιμα την αληθεια.



Το παρακάτω κατάπτυστο κείμενο συνέταξε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ε’. Με το κείμενο αυτό ο Πατριάρχης Γρηγόριος αφορίζει και καταδικάζει την Επανάσταση του 1821.


Πρωτοδημοσιεύθηκε στο ελληνικό περιοδικό «Λόγιος Ερμής» που τυπώνονταν στην Βιέννη της Αυστρίας. Το κείμενο αναφέρεται κι αργότερα στο βιβλίο Ιστορίας του Ιωάννη Φιλήμονος, του 1856. Φυσικά αυτό το κείμενο δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία.

Είναι σημείο διαμάχης σήμερασήμερα, το αν ο Γρηγόριος αφόρισε την Επανάσταση κάνοντας έναν ελιγμό στην πίεση της Οθωμανικής Πύλης, ή ήταν μια ειλικρινής προσπάθεια με στόχο να περισώσει τα κεκτημένα της Εκκλησίας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πάντως, ότι ο ίδιος «εθνομάρτυρας» Πατριάρχης είχε αφορίσει επίσης τον Ρήγα Φεραίο και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ενώ όπως πολύ εύστοχα σχολιάζει ο ιστορικός Ιωάννης Κορδάτος «Οι πραγματικοί πατριώτες που έχουν μεγάλα ηγετικά πόστα, θυσιάζονται σε τέτοιες στιγμές».



Η Εκκλησία φυσικά υποστηρίζει την πρώτη εκδοχή και με βάση και την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών (τομ. ΙΒ’, σ. 130β), ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαμηνύει προς τους Σουλιώτες:

Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας σας στέλνει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρείται αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου.

Σημείο τριβής αποτελεί και το αν αποσύρθηκε τελικά εκ των υστέρων ο αφορισμός. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ο αφορισμός ουδέποτε αποσύρθηκε από την ελληνική Εκκλησία μέχρι τις μέρες μας. Η Εκκλησία υποστηρίζει ότι αποσύρθηκε μυστικά, γι” αυτό άλλωστε κρεμάστηκε ο Γρηγόριος από τους Τούρκους. Ο ίδιος ο Σουλτάνος στην προκήρυξή του για το θάνατο του Πατριάρχη, αν και τον κατηγορεί για «πλαστά δείγματα αφοσιώσεως», δεν αναφέρεται άμεσα στον αφορισμό:



Ο δόλιος Ρωμηός Πατριάρχης, καίτοι κατά το παρελθόν είχε δώσει πλαστά δείγματα αφοσιώσεως, όμως κατά την περίπτωσιν ταύτην, μη δυνάμενος να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του [...], όμως ένεκα της εμφύτου διαφθοράς της καρδίας του, ου μόνον δεν ειδοποίησε, ουδέ επετίμησε τους αφελείς [...], αλλά, κατά τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος, όπισθεν των παρασκηνίων, έδρα κρυφίως, ως αρχηγός της επαναστάσεως…

Τα γραπτά όμως μένουν…  

Εκτός από τον αφορισμό, ο Γρηγόριος Ε” είχε αποστείλει και δύο ακόμη εγκυκλίους: Μία ανοιχτή για να διαβαστεί στους κληρικούς και μία ακόμη εμπιστευτική προς τους μητροπολίτες, αν αγνοία του Σουλτάνου, την οποία φυσικά κανένας δεν τον υποχρέωσε να συντάξει.



Αξίζει να σημειωθεί, πως οι «πατέρες» υπέγραψαν τον αφορισμό πάνω στην Αγία ΤράπεζαΤράπεζα (αναφέρεται άλλωστε και μέσα στο κείμενο), προσδίδοντας έτσι με αυτή την συμβολική κίνηση όλη την «ιερότητα» που απαιτούνταν και αποδεικνύοντας την σημασία που του έδιναν, διαψεύδοντας ταυτοχρόνως τους ισχυρισμούς περί εξαναγκασμού.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του αφορισμού, μαζί με τα ονόματα όσων το προσυπέγραψαν…



Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.
Οι τω καθ” ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ” ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ” ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ” αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τη θεόθεν εφ” ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.
Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο,τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μη ώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ” ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ” από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς· τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας.

Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών· και τόσον εκ της ειδοποιήσεως ταύτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ” εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους. Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων· επειδή όμως είν” ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ” εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ” εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ” ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος, καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν, και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον.

Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ” ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία, καθότι η μετ” ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ” άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος, ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν· εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ” οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλεύ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ” ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ” ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.
Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ” αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς· ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας· ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.

Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εάν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εάν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εάν καθ” οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του παναγίου Πνεύματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας. Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.
αωκα” εν μηνί Μαρτίω.


Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.
Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται.
Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται.
Ο Καισαρίας Ιωαννίκιος.
Ο Νικομηδείας Αθανάσιος.
Ο Δέρκων Γρηγόριος.
Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος.
Ο Βιζύης Ιερεμίας.
Ο Σίφνου Καλλίνικος.
Ο Ηρακλείας Μελέτιος.
Ο Νικαίας Μακάριος.
Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ.
Ο Βερροίας Ζαχαρίας.
Ο Διδυμοτοίχου Καλλίνικος.
Ο Βάρνης Φιλόθεος.
Ο Ρέοντος Διονύσιος.
Ο Κυζίκου Κωνστάντιος.
Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος.
Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος.
Ο Πισειδίας Αθανάσιος.
Ο Δρύστας Ανθιμος.
Ο Σωζοπόλεως Παίσιος.
Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός.
Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος.

 

 Η ΑΡΣΙ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ 

ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ Ε΄


 

 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Σαν σήμερα ο Γρηγόριος ο Ε” ήρε τον αφορισμό στους αγωνιστές του 1821… Όμως δεν το διδάσκουν πουθενά!



Βέβαια το ότι ήρε τον αφορισμό και τα υπόλοιπα συγκλονιστικά στοιχεία, δε θα τα μάθετε ΠΟΤΕ, επειδή κάποιοι δε θέλουν να γνωρίζουμε την Αλήθεια…
Θα είστε «υποχρεωμένοι» όμως να μαθαίνετε , τις ψευτο-απόψεις κάποιων ανιστόρητων – αγράμματων που έχουν άποψη … μιας και αυτές παίζουνπαίζουν παντού. Υποχρέωση όσων αγαπούν την Αλήθεια, να διαδοθεί το παρακάτω, ως μία ακόμα απάντηση με ιστορικά στοιχεία στα φερέφωνα της νέας α-πάτριδος τάξης.
.
Την Μεγάλην Δευτέραν του 1821, τρεις ώρας μετά το μεσονύκτιον, εν ω άπαντες οι εν τω Πατριαρχείω εκοιμώντο, ο Πατριάρχης κατήρχετο την κλίμακα, φέρων εις χείρας κλείδα και υπό των αγίων συνοδικών, των Μητροπολιτών Καισαρείας, Δέρκων, Εφέσου, Χαλκηδόνος, Νικομηδείας και Νικαίας ακολουθούμενος. 
Κατελθών εις την αυλήν του μεγάρου διηυθύνθη προς την θύραν του Πατριαρχικού ναού και ήνοιξεν αυτήν. Αφού δε πάντες εισήλθον, εκλείδωσεν αυτήν ένδοθεν. Θεία γαλήνη εκράτη εν τω ναώ.
Ουδέν άλλο φως έλαμπεν εν αυτώ ειμή το αμυδρόν ακοίμητον της κανδήλας της προ του Εσταυρωμένου και το της όπισθεν του αρτοφορείου της Αγίας Τραπέζης.
 
Η σιγή, το τρέμων φως των δύο κανδήλων, η μαρμαρυγή των αγίων εικόνων, αίτινες εφαίνοντο κινούμενοι υπό το ασθενές των κανδήλων φως, το σοβαρόν και ιεροπρεπές της Εκκλησίας, η παρουσία επτά ρασοφόρων, των επισημοτέρων ποιμένων της Ανατολικής Ποίμνης, παρίστων θέαμα εξαίσιον και απερίγραπτον.
 

- Άγιοι αδελφοί και συλλειτουργοί, είπε προς αυτούς ο Πατριάρχης, προχωρήσαντας μέχρι των αγίων θυρών του ιερού βήματος, ένθα συνετάχθησαν εις κύκλον, έχοντες αυτόν εν τω μέσω, ιδού συνήλθομεν, εν τω ναώ του Θεού. Ουδείς άλλος μας βλέπει ειμή ο ακοίμητος αυτού οφθαλμός και ουδέν άλλο ους μας ακούει ειμή το ους το κλίνοντος αυτό εις τας δεήσεις και των δικαίων και των αμαρτωλών. Προ μικρού απηυθύναμεν αφορισμόν ακούσιον κατά των επαναστατών αδελφών ημών χριστιανών, των υπέρ Πίστεως και Πατρίδος υπό την σημαίαν του Σταυρού μαχομένων. 
Ο Σωτήρ ημων ενετείλατο ημίν το «εύχεσθαι και μη καταράσθε», ημείς δε κατηράσθημεν έργον άγιον, πράξιν θείου μαρτυρίου, θυμάτων ιερών υπέρ της πίστεως του Χριστού προσφερθέντων εις ολοκαύτωσιν.
Κατηράσθημεν τους τον βαρύν ζυγόν της δουλείας απειθήσαντας, ίνα ελευθερώσωσι την Πατρίδα από τους υβριστάς της αγίας ημών πίστεως και τους καταπιεστάς της εθνικότητος ημών. Όθεν ο ακοντιστείς παρ΄ ημών αφορισμός κατ΄ αυτών, ου μόνον επιβαρύνει τον τράχηλον ημών, αλλά και τους αγωνιζομένους κατέθλιψε, καίτοι ακούσιος, δι΄ ο οφείλομεν να άρωμεν αυτόν τη παρακλήσει του παναγίου Πνεύματος.
 

- Αλλ΄ ημείς, Παναγιώτατε Πατριάρχα, επράξαμεν έργον ακούσιον. Υπετάχθημεν εις την βίαν και εις την ανάγκην ίνα μη ερεθίσωμεν την οθωμανικήν κυβέρνησιν εις μείζονας κατά των χριστιανών κακώσεις, απεκρίθη ο Μητροπολίτης Εφέσου, απομάξας δάκρυ συμπαθείας και μετανοίας.
 

- Αληθώς επράξαμεν έργον ακούσιον, επανέλαβεν ο Πατριάρχης, και καθ΄ ην στιγμήν υπεγράφομεν τον αφορισμόν ενώπιον της εξουσίας, αι καρδίαι ημών ηύχοντο. Οφείλομεν εν τούτοις να τον λύσωμεν. Ακούσατε αδελφοί.
Το μεσονύκτιον του παρελθόντος Σαββάτου, αφ΄ ου ο διάκονός μου μοι ανέγνωσε το μεσονυκτικόν, επορευόμην εις την κλίνην μου, ότε δ΄ έκλεισα την θύραν του κοιτώνος μου και επλησίασα ολίγα βήματα προς αυτήν, μορφήν φωτεινή ώφθη αίφνης ενώπιόν μου».
«Ετοιμάσου, μοι είπεν εις το μαρτύριον, ευλόγησον ους κατηράσθης και μιμήθητι τον Χριστόν τον υπέρ της σωτηρίας των ανθρώπων αποθανόντα, επί του Σταυρού. Το μαρτύριόν σου έσεται η σωτηρία των πιστών».
Ήτο τοσούτον η φωνή αρμονική και πραεία, ώστε ως ηδύτατον βάλσαμον εισέδυσεν εν τη καρδία μου. Όλην εκείνην την νύκτα διήλθον εν προσευχή και η ψυχή μου επληρώθη αγαλλιάσεως.
Ήδη δε περιμένω το μαρτύριον, μαρτύριον εις σωτηρίαν των χριστιανών.
Οι συνοδικοί εθεώρουν εν πλήρει σιγή και κατανύξει τον Πατριάρχην της Ανατολικής Εκκλησίας, με τους οφθαλμούς πλήρεις δακρύων να συγκινήσεως και αγάπης προς το Έθνος των.
Άγομεν, εξηκολούθησεν ο Γενάρχης. Το μαρτύριόν μου θέλει ακολουθήσει και ημείς μετά μικρόν αδελφοί, ίνα γίνη πλήρης η θυσία.
Και στραφείς ο Μητροπολίτης Νικομηδείας :
 

-Συ είσαι ο νεώτερος πάντων ημών, είπε. Άναψε τας λαμπάδας της Αγίας Τραπέζης. Πρόθυμος εκτελεστής της εντολής του αρχηγού ο Ιεράρχης έδραμε προθύμως και λαβών κηρίον το ήναψε, καταβιβάσας την κανδήλα του Σταυρού, και εισήλθεν εις το Άγιον Βήμα, το οποίον εν ακαρεί εγένετο κατάφωτον.
 

- Ενδυθείτε τας ιερατικάς υμών στολάς, είπεν ο Πατριάρχης, εν ω συγχρόνως ενεδύετο και ούτος διακονούμενος υπό του Νικομηδείας.
Εισήλθον είτα πάντες εις το Ιερόν. Ο Πατριάρχης έστη ενώπιον της Αγίας Τραπέζης και οι Συνοδικοί περιεκύκλωσαν αυτόν πέριξ αυτής ιστάμενοι.
Και μετά σύντομον ακολουθίαν, λαβών ο Πατριάρχης τον αφορισμόν έθηκεν αυτόν επί ενός τρίποδος παρά την Αγίαν Τράπεζαν και απήγγειλε την εξής προσευχήν, ακροωμένων των Συνοδικών:
 

«Θεέ Παντοκράτωρ, Συ ο αποστείλας τον Μονογενή σου υιόν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εις τον κόσμον, ίνα λάβη σάρκαν, δια Πνεύματος Αγίου παρά της αειπαρθένου Μαρίας και ν΄ αποθάνη επί του Σταυρού υπέρ υμών, συγχώρησον πρώτον ημίν τοις ημαρτηκόσι σοι δια της παραβάσεως της εντολής του Μονογενούς Σου υιού, του εντειλαμένου ημίν 
«Εύχεσθε και μη καταράσθε». Είτα καθά δέδωκας ημίν εντολήν του δεσμείν και λύειν, καταλύομεν τον αφορισμόν τούτον, ον ακουσίως απηυθύναμεν κατά του Χριστεπωνύμου ποιμνίου Σου. Ναι Κύριε Βασιλεύ, επάκουσον ημών και ενίσχυσον και σώσον αυτό τω βραχίονί Σου τω υψηλώ ότι δεδοξασμένος υπάρχεις συν τω Μονογενεί Σου Υιώ και τω Παναγίω σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν».
 

Και λαβών μία των λαμπάδων της Αγίας Τραπέζης, ενέπρισε τον αφορισμόν, όστις έπεσεν εις σποδόν προ των ποδών αυτού.
Απεξεδύθησαν είτα τα ιερά άμφια οι Ποιμένες, τα φώτα εσβέσθησαν και προπορευομένου του Γρηγορίου εξήλθον του Ναού.
 

Εξ ημέρας βραδύτερον ο Εθνάρχης εκρεμάτο ως κακούργος εις τα πρόθυρα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, άπνους έχων εστραμμένους τους οφθαλμούς προς τον ουρανόν τα δε χείλη ημιηνεωγμένα, ως να παρεκάλει τον ουράνιο πατέρα υπέρ της απελευθερώσεως απάσης της Ελληνικής Φυλής…
 

ΠΗΓΕΣ :
 
1. ΡΑΦΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, Η βιογραφία και το μαρτύριον του πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’: Άγνωστοι λεπτομέρειαι προκαλούσαι ρίγη ιεράς συγκινήσεως και λατρείας προς το σεπτόν σκήνωμα και την μνήμην του αοιδίμου πατριάρχου,[χ.τ.] (Έκδοσις Μαργαρίτας Ραφτοπούλου Πρόσφυγος ) [χ.χ.], σσ. 25 – 28.
 
2. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ . ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Συλλογή εκ των γραφέντων και παραδοθέντων περί του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄. Αθήνησι :Εκ του Τυπογραφείου ¨Μερίμνης¨, 1863, σσ. 351 – 353.
 
3. ΑΝΩΝΥΜΟΥ, Βιογραφία και το μαρτύριον του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄. Άγνωστοι λεπτομέριαι Εκδίδεται υπό ειδικής επιτροπής της κοινής των αλυτρώτων Ελλήνων επιτροπείας, και παρέχεται δωρεάνδωρεάν εις τους προσφέροντας τον έρανον αυτών[sic]. [Εν Αθήναις] Τυπογραφεία & Βιβλιοδετεία «Θάρρους¨,[χ.χ.], σσ. 29 κ.ε.
 
4. ΑΝΩΝΥΜΟΥ, Του ιερομάρτυρος Γρηγορίου Ε” πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως βιογραφία και τα κατά την εν Οδησσώ μεν κηδείαν εις Αθήνας δε μετακομιδήν, των Λειψάνων αυτού /υπό ***.Εν Αθήναις :Τέλεσί τε και Τύποις Κ. Αντωνιάδου,1871, σσ. 39 – 40.

5. ΚΑΝΔΗΛΩΡΟΥ Χ. ΤΑΚΗ, Ιστορία του Εθνομάρτυρος Γρηγόριου του Ε΄, Εν Αθήναις 1909 σ. 219.
http://www.hellasforce.com/blog/σαν-σήμερα-ο-γρηγόριος-ο-ε-ήρε-τον-γνωσ/


Το Φαναρι σημερα μπορει να βγαζη προδοτες, αλλα στο παρελθον εβγαζε ηρωες

 

Ο αετός της Ρωμιοσύνης... 

 

π. Θωμα Ανδρεου

 

 Άγιον Πάσχα 10 Απριλίου 1821...Φανάριον Κωνσταντινουπόλεως. Στο Άγιο Βήμα του ιστορικού Ναού της Ορθοδοξίας ιερουργεί για τελευταία φορά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' ,ο εκ Δημητσάνης Γορτυνίας. Η ασκητική μορφή Του, φαίνεται ακόμα πιο λιπόσαρκη στο φως των καντηλιών. Οι συνοδικοί Αρχιερείς που συλλειτούργησαν μαζί του, τον είδαν να δακρύζει την ώρα που Ιερουργούσε. Στέκονταν ευθυτενής εμπρός στην Αγία ΤράπεζαΤράπεζα, αλλοιωμένος θαρρείς από την νηστεία της Σαρακοστής συνεπαρμένος από την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Η λειτουργία, είχε τελειώσει. Ο γέρων Πατριάρχης, μαζί με τους Αρχιερείς, ανέβηκε στο Συνοδικό.

Κανείς δεν μιλούσε... Μια περίεργη σιωπή απλωνόταν στο δωμάτιο, σιωπή που βάραινε την αναστάσιμη χαρά. Ο Πατριάρχης, ξαφνικά άνοιξε την κουβέντα. Η φωνή του απόκοσμη ακούστηκε στο δωμάτιο:
-Άγιοι Αρχιερείς, αισθάνομαι την μεγάλη ώρα να πλησιάζει... Νιώθω πως σε λίγο δεν θα είμαι κοντά σας....
Το πρόσωπο του διατηρούσε την ηρεμία του. Κάποιοι εκ των Μητροπολιτών δεν κατάφεραν να κρύψουν τους λυγμούς τους.
-Παναγιώτατε, του είπε τότε ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος, ας μη χάνουμε την ελπίδα μας. Δεν θα τολμήσουν!
Ο Πατριάρχης Γρηγόριος, τον κοίταξε τότε κατάματα.
-Τι θα φοβηθούν αδελφέ; Ο πρώτος δεν θα είμαι, έχουν προηγηθεί στον δρόμο του μαρτυρίου πολλοί προκάτοχοι μου... Είθε όμως να είμαι ο τελευταίος... Σιώπησε και χάθηκε για λίγο στο παρελθόν του. Είδε το εαυτό του μικρό παιδί στην πατρίδα του την Δημητσάνα, και αργότερα στην Πάτμο ,στην Σμύρνη....
                                                 
                                                       ------------------------------------------------ 

Ο Γρηγόριος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Δημητσάνα της Γορτυνίας. Από μικρό παιδί αγαπούσε τα γράμματα και κατάφερε παρά τις δυσκολίες να σπουδάσει. Το όνειρο του ένα ήταν. Να γίνει Ιερεύς του Θεού. Να υπηρετήσει  το Άγιο Θυσιαστήριο και να σταθεί δίπλα στους υπόδουλους Έλληνες. Αυτό ήταν το μεγάλο όνειρο του. Οι ευλαβείς γονείς του, Ιωάννης και Ασημίνα Αγγελοπούλου , από τα παιδικά του χρόνια του άναψαν δυο φωτιές μέσα στην καρδιά, την αγάπη για τον Χριστό και την αγάπη για την Πατρίδα. Ο πατέρας του ήταν βοσκός. Ποίμενε τα προβατάκια του και έθρεφε την οικογένεια του. Καμάρωνε τον Γεώργιο , αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Γρηγορίου, βλέποντας τον να πηγαίνει μπροστά από το κοπάδι κρατώντας στα χέρια την γκλίτσα. Που να ήξερε ο φτωχός βοσκός, πως το παιδί του προοριζόταν να γίνει ο Πατριάρχης του Γένους...Που να ήξερε τότε πως η γκλίτσα που κρατούσε στα χέρια του το παιδί του, επέπρωτο να γίνει Αρχιερατική Πατερίτσα, Που όμως να ήξερε, πως το παιδί του μια μέρα θα γινόταν το σύμβολο της επανάστασης μετά από τετρακόσια ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής.
Το παιδί δεν έπρεπε να μείνει εκεί. Έπρεπε να σπουδάσει. Και έτσι ο Γεώργιος με την ευχή των γονιών του έφυγε από την πατρίδα του. Πήγε για λίγο στην Αθήνα και μετά στην Σμύρνη  κοντά σε κάποιον θείο του μαθήτευσε στο Γυμνάσιο της πόλης. Μετά στην φημισμένη Πατμιάδα σχολή και αργότερα ξανά στην Σμύρνη όπου χειροτονήθηκε διάκονος και Πρεσβύτερος, διακονώντας την Εκκλησία του Χριστού με υποδειγματική αυτοθυσία. Άνθρωπος εκ φύσεως χαρισματικός διακρίθηκε φθάνοντας στην θέση του Πρωτοσυγκέλλου. Και όταν χήρευσε ο θρόνος της Μητροπόλεως Σμύρνης, του Σμύρνης Προκοπίου Αρχιερατεύσαντος και εκλεγέντος Οικουμενικού Πατριάρχου, τον διαδέχθηκε στον Μητροπολιτικό θρόνο, αναλώνοντας όλες του τις δυνάμεις για τον ποίμνιο που η Εκκλησία του εμπιστεύθηκε να ποιμάνει. Και αργότερα και άλλη κλήσηκλήση της Εκκλησίας η μεγαλύτερη που μπορούσε να του γίνει, όταν εξελέγει Οικουμενικός Πατριάρχης ως Γρηγόριος ο Ε'. Τρεις φορές τον ανέβασαν και τον κατέβασαν από τον θρόνο. Τρεις Πατριαρχίες. Η Υψηλή Πύλη, δεν δίσταζε να εκδώσει φορμάνι που κήρυττε έκπτωτο τον Οικουμενικό Πατριάρχη και στην συνέχεια άλλο φιρμάνι με τον οποίο κήρυττε έκπτωτο και τον επόμενο.... Αν κάτι δεν άρεσε στο Διβάνι, μια υπογραφή ήταν αρκετή για αυτά τα ανεβοκατεβάσματα... Το πρώτο φιρμάνι επί ημερών του Σουλτάν Σελίμ του Γ'. Ο δρόμος της εξορίας τον φέρνει στην Ιερά Μονή των Ιβήρων. Και από εκεί, γίνεται κήρυκας της ελευθερίας του Γένος. Δέχεται τους λογισμούς για το μαρτύριο που ακολούθησε ο Νεομάρτυρας Ονούφριος από το Γκάμπροβο και αργότερα ο Κωνσταντίνος ο εξ' Αγαρηνών. Μαρτύριο που και ο ίδιος λίγο αργότερα θα υποστεί. Δεν τον ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους μοναχούς. Με ένα απλό ράσο και ένα σκουφάκι ενώνει τις Αρχιερατικές προσευχές του,  ο πρώτος της Εκκλησίας και του Γένους με τις προσευχές των πατέρων της Μονής. Και όταν ξανά η Εκκλησία τον καλεί για δεύτερη φορά στον Πατριαρχικό Θρόνο, εκείνος υπακούει και εγκαταλείπει το ασκητικό κελλίον του για να φθάσει ξανά στο Φανάρι, να διατηρήσει αναμμένη την φλόγα που φωτίζει το δούλον Γένος. Και πάλι αναταραχή λίγο καιρό μετά. Και πάλι φιρμάνι για εξορία... Και αργότερα, την τρίτη και τελευταία φορά καλείται να διαδεχθεί τον παραιτηθέντα Κύριλλο τον Στ' , που με την σειρά του θα τον διαδεχόταν στο μαρτύριο κρεμασμένος και αυτός έξω από την πύλη της Μητρόπολης Ανδριανουπόλεως, οκτώ μέρες μετά τον απαγχονισμό του Γρηγορίου, στις 18 Απριλίου του 1821. Μέσα σε μια εβδομάδα απαγχονίστηκαν δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες... Μαρτυρική Ορθοδοξία... Μαρτυρικό Γένος.....
 

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου