Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Αποτειχισι: Oι χριστιανουληδες και τα λεγομενα χριστιανικα ιστολογια γιατι δεν διαμαρτυρονται; Μενουν καμουφλαρισμενοι ολοι τους πισω απο τους κοιμωμενους ....Στρατηγους τους και αισθανονται ασφαλεις; Ποιοι Αγιοι Πατερες τους διδαξαν μια τετοια νοσηρη τακτικη; Η ΑΙΡΕΣΙ του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ γαυρια και μουγκριζει και εσεις σιωπατε και ουδεν πραττετε;" Ουκ οίδα ποία δικαιοσύνη της αιωνίου Κολάσεως Υμάς λυτρώσεται", εντελλεται ο Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος. ;

===============

Ο κατήφορος συνεχίζεται, 

αλλ΄ οι Ποιμένες 

"ἁγρόν ηγόρασαν"!











Καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἐνῶ ἡ αἵρεση ἐπεκτείνεται, περιμένουν ἀκόμα τὸ ...«κοινὸ Ποτήριο» γιὰ νὰ Ἀποτειχιστοῦν! Κάποιοι δὲ ἄλλοι «Ὀρθόδοξοι», μετονόμασαν τὶς παραβάσεις τῶν Ἱ. Κανόνων σὲ «ἀσχήμιες» καὶ ...καθάρισαν!

πὸ ποῦ νὰ ἀρχίσει καὶ ποῦ νὰ τελειώσει κανείς, μὲ αὐτὸ τὸ ἀτέλειωτο ἀλισβερίσι Παπικῶν καὶ «ὀρθοδόξων»; 

Ἐπίσημα θριαμβολογοῦσαν ἅπαντες οἱ ἀντι-Οἰκουμενιοστές, ὅτι τὶς συμπροσευχές, τὶς ἐξόρκισε τάχα ἡ Ἱεραρχία τὸ 2010, δίνοντας ἐντολὴ στὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας νὰ μὴ παραστεῖ σὲ συμπροσευχὲς στὴν Κύπρο. 
Κι ἂς ἔγραψε ὁ κ. Σαββᾶτος τὶς συμβουλές αὐτὲς τὶς ἔγραψε στὰ παλιά του ὑποδήματα καὶ συμπροσευχήθηκε!


Ζήτημα χρόνου ἦταν νὰ ἔρθουν οἱ συμπροσευχὲς καὶ στὸ σπίτι μας! 

Μετὰ τὸν Ἀρχιεπ. Χριστόδουλο, καὶ ἄλλοι κληρικοί, ἀκολουθούμενοι ἐπίσημα ἀπὸ φωτογράφους καὶ καμεραμάν, ὥστε νὰ ἀποθανατίσουν τὸ κατόρθωμά τους, προέβησαν στὴ Ρώμη σὲ προκλητικὲς συμπροσευχές.



Τὰ ὀνόματά τους: Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἱερὰς Συνοδου (ἀπουσίαζαν, βέβαια, ἀλλὰ εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοί) καὶ οἱ: Ἐπίσκοπος Φαναρίου κ. Ἀγαθάγγελος, ὁ γραμματέας τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Διορθόδοξων καὶ Διαχριστιανικῶν Ζητημάτων, Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰγνάτιος Σωτηριάδης (ποὺ ἀνέβασε τὸ κασέ του στὴν προσπάθεια γιὰ Ἐπισκοποίησή του) και ο προσωπικος διακονος του αρχιεπισκοπου Ιερωνυμου!




Δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ τυπική, ἀπὸ εὐγένεια, κατ’ οἰκονομία, παρουσία σ’ ἕνα Παπικὸ Ναό, ὅπως δικαιολογοῦνται κάποιοι στοὺς ἀγνοοῦντες πιστούς. 

Πρόκειται γιὰ πλήρη, συνειδητή, παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν συμπροσευχή, ἀνταλλαγὴ δώρων, ἀσπασμῶν μὲ ἀμετανόητους αἱρετικούς.



Πόσους Ἱ. Κανόνες παρέβησαν ἄρα οἱ παραπάνω ἱερωμένοι; Σχολαστικισμοί, θὰ πεῖτε;   

Δεῖτε ὅμως στὸ Βίντεο μετὰ τὸ 2 λεπτό. 

Οἱ τρεῖς Ἕλληνες ἱερωμένοι, δὲν παρακολουθοῦν μόνο τὴν προσευχὴ τῶν Παπικῶν, ἀλλὰ ψάλλουν καὶ οἱ ἴδιοι –ἀργὰ καὶ μεγαλόπρεπα– τὸ «Φῶς Ἰλαρόν» μέσα στὸν Παπικὸ ναό!!!

 
 Οἱ Πατέρες μιλοῦν γιὰ μολυσμό. 
Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ ὑψηλάχευνες τιμητὲς τῶν πάντων, ἂν αὐτὲς οἱ συμπροσευχὲς ἀποτελοῦν κατὰ τοῦς Ἁγίους Πατέρες θεάρεστο ἔργο ἢ ἀπ’ αὐτὲς προκύπτει μολυσμός;  

 Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ ὁ κακοποιῶν τοὺς Ἁγίους Πατέρες θεολόγος κ. Τελεβάντος, ποὺ μετονόμασε τὸ κρέας ψάρι, δηλαδὴ τὴν αἱρετικὴ πρακτικὴ τῶν συμπροσευχῶν σὲ «ἀσχήμιες» (πρὸς εὐόδωση τῶν κακόδοξων θέσεών του καὶ τοῦ ὀλέθριου ἔργου ποὺ «προσφέρει» στὴν Ἐκκλησία), ἂν οἱ προκλητικὲς καὶ συνειδητὲς πράξεις τῶν συμπροσευχῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος ἀποτελεῖ μιὰ ἁπλὴ «ἀσχήμια», ποὺ δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες;



Μετὰ ἀπὸ αὐτα, τί συμβουλεύουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές: μποροῦν οἱ πιστοὶ ἄνετα νὰ ἀποδέχονται ὡς πνευματικοὺς Πατέρες στὴν ἐνορία τους αὐτοὺς τοὺς «ποιμένες» καὶ νὰ κοινωνοῦν ἀπὸ τὰ χέρια τους;

Π.Σ.


ΟΙ ΡΥΠΑΡΟΙ ΡΥΠΑΡΕΥΘΗΤΩΣΑΝ ΕΤΙ. Ο π. Θεόδωρος Ζήσης στην Κατερίνη, πριν 3 χρόνια (28/3/2011) είπε: «Η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει αλώσει όλους, σχεδόν όλους. Η Εκκλησία σήμερα, η οικουμενιστική Εκκλησία, η διοικούσα Εκκλησία είναι με την πλάνη». http://aktines.blogspot.com/2011/03/blog-post_3192.htmlΚαι εσείς π. Θεόδωρε, με τον Λέοντά σας Μητροπολίτη Πειραιώς, δεν επικοινωνείτε με αυτή την Εκκλησία της πλάνης; Βενιαμίν

O OIKOYMENIΣΜΟΣ 

ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΑΚΑΘΕΚΤΟΣ 

ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙ .....ΜΗΔΕΝ!!!


Οι ....εκλεκτοι της Οικουμενιστικης Εκκλησιας των ΜΑΤ, των ΡΟΠΑΛΩΝ και των Κανιβαλλικων ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ, μολις χθες, στον Παπα της Ρωμης συπροσευχομενοι και συμψαλλοντες με τους Φραγκολατινους Αιρετικους.
Μεταξυ των εκλεκτων ο διευθυντης της Αποστολικης Διακονιας επισκοπος Φαναριου Αγαθαγγελος, το γνωστοτατο ...μπουμπουκι ο Ιγνατιος Σωτηριαδης και ο προσωπικος διακονος του Ιερωνυμου Λιαπη του ...Αχυρενιου!!! κοντοπυθαρος Επιφανιος.

Και οι Σιγονταροοικουμενιστες τα βλεπουν ολα αυτα τα ανιερα και βεβηλα πανουκλιασματα με τους Παμπαλαιους Αιρετικους ως ...ψιλοβροχια και ως ενα τιποτα και καποιοι αλλοι απλα ....ασχημιες!!!

Οι Αγιοι Πατερες και ιδιαιτερα ο Αγιος Νικοδημος λενε οτι ΠΑΝΟΥΚΛΙΑΖΟΥΜΕ, δηλαδη παθαινουμε ΠΑΝΟΥΚΛΑ, απο τετοιους συγχρωτισμους, ειτε με τους Αιρετικους, ειτε με τους κοινωνουντας με τους Αιρετικους.

Παρακολουθειστε λοιπον και αηδιαστε....και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΙΤΕ το ταχυτερο δυνατον.

Ο σωζων εαυτον σωθειτω.


Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς και η εν καιρώ αιρέσεως πορεία των Ορθοδόξων, π. Ευθ. Τρικαμηνά







  

Αὐτή τήν ἡμέρα, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τόν ἅγ. Γρηγόριο μᾶς ὑπενθυμίζει τόν θρίαμβο καί τήν νίκη ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν αἱρέσεων τῆς Δύσεως, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά καταθέσω στό βῆμα τῆς διεθνοῦς καί παγκοσμίου ἐπικοινωνίας κάποιες σκέψεις σχετικές μέ τήν σημερινή ἐκκλησιαστική κατάστασι καί τήν διαχρονική διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων.

Ἴσως φανῆ ὅτι θέλω νά συνεχίσω μία κόντρα καί ἀντιπαράθεσι μέ κάποιους ἀδελφούς, ἀγαπητούς κατά πάντα ἤ νά ὑπερασπίσω ἐμπαθῶς τίς θέσεις τίς ὁποῖες ἀκολουθῶ, πλήν ὅμως ἡ ἀντιπαράθεσις δέν εἶναι σέ προσωπικό ἐπίπεδο ἀλλά σέ ἐκκλησιαστικό, ἐφ’ ὅσον σήμερα ἀμφισβητεῖται ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως γραμμή καί πορεία τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡς ἐκ τούτου πρέπει μετά ζήλου καί περισσῆς σπουδῆς νά διακηρύττω τήν διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων πρός περιφρούρησι τῶν Ὀρθοδόξων καί ἀποφυγή συγχύσεως κατά τίς πονηρές ἡμέρες πού διερχόμεθα.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ αἵρεσις τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία πιστεύω ὅτι εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν ἐσχάτων, ἐπειδή προετοιμάζει τήν θρησκευτική ἑνοποίησι καί τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου, βρίσκει τούς Ὀρθοδόξους διεσπασμένους καί ἀντιμαχομένους πρός μεγάλη χαρά τῶν Οἰκουμενιστῶν καί Νεοεποχιτῶν, εἰς τρόπον ὥστε κατ’ οὐσίαν νά μήν ὑπάρχη ἀντίστασις πρός τήν αἵρεσι καί ἐλπίδα ἐπιστροφῆς στήν Ὀρθοδοξία. Ἄν δηλαδή π.χ. στήν Εἰκονομαχία οἱ Ὀρθόδοξοι σύσσωμοι ἐδέχθησαν νά ὑποστοῦν κάθε εἶδους μαρτύριο χάριν τῆς πίστεως καί αὐτόν ἀκόμη τόν θάνατο καί παρ’ ὅλα αὐτά ἐχρειάσθηκε νά παραταθῆ ὁ ἀγῶνας των σέ διάστημα περισσότερο ἀπό ἑκατό ἔτη, σήμερα πού ὄχι μόνο δέν ὑπάρχει αὐτό τό μαρτυρικό φρόνημα, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπιδεικνύουμε φανερά κι ἀπροκάλυπτα ἄγνοια γιά τό δέον γενέσθαι πρός καταστολή τῆς αἱρετικῆς πυρκαϊᾶς, καί διασφάλισι τῶν Ὀρθοδόξων καί, ἀκόμη, παρουσιάζουμε τό ὀρθόδοξο μέτωπο διεσπασμένο καί ἀλληλομαχόμενο, τί θά μπορούσαμε νά περιμένουμε καλύτερο ἀπό αὐτό πού καθημερινά καταγράφουμε, καί εἶναι ἡ προαγωγή καί ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως, ἤ ἀπό αὐτό πού δέν καταγράφουμε, καί εἶναι ὁ συμβιβασμός καί ἡ ἀλλαγή τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων, σέ σημεῖο οἱ πλεῖστοι νά ἀδιαφοροῦν τελείως γιά τά θέματα τῆς πίστεως ἤ τό χειρότερο νά τά ἐναποθέτουν προσευχητικά στόν Θεό γιά νά τά ἐπιλύση καί βεβαίως στούς ἴδιους τούς αἱρετικούς ποιμένες;

 Ὡς ἐκ τούτου οἱ σκέψεις πού καταγράφω ἀποσκοποῦν εἰς τό νά βοηθήσουν νά ἀντιληφθοῦμε τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσι μας καί τήν εὐθύνη ἑνός ἑκάστου γιά τήν ἐξελισσόμενη ἐκκλησιαστική κατάστασι. Ἄν δέ φανῆ ὅτι εἶναι ἐλεγκτική ἤ ἀδικεῖ κάποιους, ἄς καταθέσουν καί ἄλλοι ἀδελφοί καί πατέρες ἀνάλογες σκέψεις στηριζόμενες πάντοτε στήν ἁγ. Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ὥστε ἐπί τέλους νά κατανοήσωμε ποῦ χωλαίνουμε ὡς Ὀρθόδοξοι καί τί πρέπει νά διορθώσωμε.

Θά ἀναφερθῶ μετά ἀπό αὐτά τά προλογικά κατ’ ἀρχάς στή διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, διότι σήμερα εἶναι τό τιμώμενο πρόσωπο, ἀλλά καί ἐπί πλέον διότι ἡ διδασκαλία του ἐν προκειμένῳ εἶναι ὁ καθρέπτης δι’ ἐμᾶς εἰς τόν ὁποῖο μποροῦμε νά διακρίνωμε τήν θέσι μας. Ἀναφέρει λοιπόν ὁ ἅγιος στήν ἀναίρεσι τοῦ γράμματος τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰγνατίου τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά γιά τίς ἡμέρες μας καί τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν και σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (ΕΠΕ 3,606).

Ἐδῶ κατ’ ἀρχάς δύναται ἕκαστος νά διαπιστώση, ἄν καί κατά πόσο ἀνήκη στήν Ἐκκλησία, μέ μέτρο ὄχι τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία καθαιρεῖ τούς Ὀρθοδόξους καί ἀθωώνει τούς αἱρετικούς, ἀλλά μέ μέτρο ἀκριβές καί ἀλάθητο, τό ὁποῖο συνίσταται εἰς τό ἄν καί κατά πόσον ἀποδέχεται καί ὑπερασπίζεται ἔργῳ καί λόγῳ τήν ἀλήθεια. Μέ βάσι λοιπόν τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστές ποιμένες, διότι αὐτοί ἀθετοῦν δημοσίως καί συνοδικῶς τίς εὐαγγελικές ἐντολές, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στίς σχέσεις μέ τούς αἱρετικούς, διότι τούς θεωροῦν ἀδελφές ἐκκλησίες, διότι ἀναγνωρίζουν ὡς ἔγκυρα τά μυστήρια πού τελοῦν, διότι ἀκυρώνουν τά ἀναθέματα τά ὁποῖα ἔχουν ἐπιβληθῆ εἰς αὐτούς, διότι ἀλλάζουν ἐκ θεμελίων τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι, προτάσσοντας τήν ἀγάπη καί ὑποτάσσοντας τήν πίστι καί τήν ἀλήθεια, διότι ἀκυρώνουν ἱερούς κανόνες Οἰκουμενικῶν καί τοπικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές καί κάθε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς διότι....., διότι..., διότι..., διότι τέλος πάντων ἀνήκουν ἐπί ἴσοις ὅροις στό Π.Σ.Ε. καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποδεικνύουν εὐθαρσῶς ὅτι ἀκυρώνουν ὅλη τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι καί, ἰδίως, ὅτι καταρρίπτουν τά ἀσφαλιστικά ὅρια τά ὁποῖα προστατεύουν τούς Ὀρθοδόξους καί τά ὁποῖα διαστέλλουν μεταξύ βεβήλου καί ὁσίου, εἰς τρόπον ὥστε τά πάντα νά γίνωνται κοινά.

Εἰς τό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονισθῆ ὅτι εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ τυπική παρουσία των στήν Ἐκκλησία, καί μάλιστα εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, καί ἡ κατ’ οἰκονομία ἐγκυρότης τῶν μυστηρίων πού τελοῦν χάριν τοῦ λαοῦ, καί ἄλλο ἡ οὐσιαστική παρουσία των, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν Ὀρθόδοξο πίστι, ἐκδηλουμένη μέ λόγια καί ἔργα καί τήν κατά δύναμι Ὀρθόδοξο ζωή. Ἡ τυπική παρουσία των στήν Ἐκκλησία παύει καί αὐτή νά ὑπάρχη σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὄχι ὅταν τούς καταδικάσει ἡ Σύνοδος, ἀλλά ὅταν ἀποτειχισθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό αὐτούς. Τότε ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί σώζεται στούς ἀποτειχισμένους καί ἐν διωγμῷ εὑρισκομένους Ὀρθοδόξους καί ὅλοι οἱ ἄλλοι, οἱ μή ἔχοντες τήν Ὀρθόδοξο πίστι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, ἔστω δηλαδή καί ἄν ἔχουν τήν ἀποστολική διαδοχή. Ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη νά ἀναφέρομε ὅτι ἰσχύουν καί οἱ οἰκονομίες τῶν ἐσχάτων καιρῶν, διότι σέ ἄλλες ἐποχές οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι, μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν καί ἐνστερντίζονται καί δημοσίως καί Συνοδικῶς διακηρύττουν, δέν θά ἠδύναντο νά σταθοῦν στήν Ἐκκλησία, ὄχι ὡς Ἐπίσκοποι, ἀλλά οὔτε ὡς νεοκόροι κοιμητηρίων.

Μέ βάσι τήν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ νομίζω, ὅσο κι ἄν φαίνεται βαρύ, ὅτι δέν ἔχουν οὐσιαστική παρουσία στήν Ἐκκλησία, οὔτε οἱ ἀντιοικουμενιστές. Ἐδῶ τά πράγματα περιπλέκονται, καθ’ ὅσον αὐτά πού διδάσκουν γιά τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς οἱ ἀντιοικουμενιστές εἶναι σωστά, πλήν τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ὅσον ἀπορρέουν ἀπό αὐτή τήν διαστρέβλωσι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Αὐτά πού πράττουν ὅμως εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, εἶναι ὅλα σχεδόν λάθος, διότι ἀκολουθοῦν καί ἀποδέχονται, διά τῆς πλήρους ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς Οἰκουμενιστάς, τήν αἵρεσι τήν ὁποία θεωρητικά καταδικάζουν, διότι ἀκυρώνουν καί ἀθετοῦν τόν διωγμό καί τό μαρτύριο, τά ὁποῖα πρέπει νά ὑποστοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπερασπιζόμενοι τήν Ὀρθόδοξο πίστι, διότι ἐφεῦρον ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἄλλη ὁδό ἀπό αὐτήν πού διδάσκουν ξεκάθαρα οἱ Γραφές καί οἱ Ἅγ. Πατέρες καί διέρχονται ἀνωδύνως τό στάδιο τοῦ ἀγῶνος, διότι ἀναπαύουν τήν συνείδησί των, ὅτι ὄχι μόνον πράττουν σωστά ἐν καιρῷ αἱρέσεως, ἀλλά ἐπί πλέον φέρονται καί μέ διάκρισι καί ἀποφεύγουν τά σχίσματα κλπ., διότι δημιουργούν σύγχυσι μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων ὡς πρός τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς αἱρέσεως, γιά τά ὁποῖα οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες εἶναι ξεκάθαροι, διότι..., διότι..., διότι τέλος πάντων ἀνήκουν καί αὐτοί στό Π.Σ.Ε., τό ὁποῖο καί αὐτό θεωρητικά καταδικάζουν καί τό ὀνομάζουν μάλιστα Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων.

Στήν στάσι αὐτή τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἔχομε νά παρατηρήσωμε καί τό ἑξῆς πρωτοφανές γιά τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι. Πιστεύουν ὅτι, γιά νά ἀνήκη ἐν καιρῷ αἱρέσεως κάποιος στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἀρκετή ἡ θεωρητική ὁμολογία καί τοποθέτησίς του ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν χρειάζεται καί πρακτική ἀπομάκρυνσις σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο ἀπό τούς αἱρετικούς. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο συντάσσουν συνεχῶς ὁμολογίες πίστεως καί διάφορα παρόμοια κείμενα ὁμολογιακά καί πιστεύουν ὅτι, κατ’ αὐτόν τόν θεωρητικό τρόπο, διαχωρίζονται ἀπό τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς, ἐνῶ στήν πράξι εὑρίσκονται ἐνσωματωμένοι μαζί των. Εἶναι δηλαδή σάν νά κατηγοροῦσαν οἱ μάρτυρες καί ὁμολογητές τῶν πρώτων αἰώνων τά εἴδωλα καί συγχρόνως νά συντάσσωνται μέ τούς εἰδωλολάτρες στίς θυσίες πού ἐτελοῦσαν στίς τελετές κλπ. ἤ σάν οἱ Ἅγιοι τῶν μετέπειτα αἰώνων νά κατηγοροῦσαν τόν Ἀρειανισμό καί τήν εἰκονομαχία καί, συγχρόνως, νά ἦσαν ἑνωμένοι μέ τούς αἱρετικούς πρός ἀποφυγή σχίσματος. Οἱ Ἅγιοι ὅμως ἀπαιτοῦν ἐν καιρῷ αἱρέσεως μαζί μέ τήν θεωρητική ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν αἵρεσι καί τήν πρακτική ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς.

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν προκειμένῳ, ἐνῶ διδάσκει νά μήν παραδίδωμε στούς αἱρετικούς τά μοναστήρια γιά νά τα βεβηλώσουν μέ τήν αἵρεσι καί τήν αἱρετική των λειτουργία, ὅταν πρόκειται γιά συμβιβασμό καί στήν πράξι συμπόρευσι μέ τήν αἵρεσι, διδάσκει τήν ἄμεσο ἀπομάκρυνσι καί ἀποχώρησι καί ἀπό αὐτό ἀκόμη τό μοναστήρι. Γράφει σέ ἐπιστολή του συμβουλευτικά πρός τόν ἡγούμενο Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἤθελε κατά τό δή λεγόμενο ἐν καιρῷ αἱρέσεως νά παίζη σέ διπλό ταμπλώ, μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Τί γάρ φήσουσιν, ὦ τιμιώτατε, ὅ τε τῶν Κωμῶν ἡγούμενος καί ὁ τοῦ Γουλαίου σύν τοῖς ὁμοίως ἄρτι διωχθεῖσιν ἐν τῇ ἐνστάσει, εἴπερ ὁρῶσιν ὑμᾶς, τούς προδοσίᾳ τῆς ἀληθείας κατέχοντας τά μοναστήρια, καί ἡμᾶς ὑμῖν συναπαγομένους; τί δέ οἱ ἐν τοῖς ὅρεσι τληπαθοῦντες κατά τό τοῦ διωγμοῦ στενοχωρητικόν; οὐ στενάξουσιν; οὐκ οἰμώξουσιν; οὐχ ἡγήσονται παιδιάν τήν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ; τί δέ οἱ ἡγουμενεύσαντες τῶν μοναστηρίων ἀπ’ ἀρχῆς καί διά Χριστόν δεδιωγμένοι σύν ἡμῖν; οὐ κατασφραγίσονται, ὡς παιγνιῶδές τι πασχόντων ἡμῶν; μή πλανᾶσθε, φησίν ὁ ἀπόστολος, θεός οὐ μυκτηρίζεται˙ ἡ ὁμολογία Χριστοῦ οὐ κεκοίνωται, κἄν τινες οἴωνται ἄλλως φρονεῖν καί λέγειν. Ὥστε, εἰ βούλει, ἀδελφέ ἠγαπημένε, μεθ’ ἡμῶν τῶν ταπεινῶν τετάχθαι, ὑποχώρησον τῆς κατοχῆς τοῦ μοναστηρίου, καθώς καί ὑπέσχου˙ τοῦτο γάρ καί παρακαλοῦμεν, εἰς τοῦτο καί προσευχόμεθα. ἵνα, ὡς τό ἐντός, οὕτως τό ἐκτός ὀρθόδοξος ὑπάρχῃς, τήν τιμίαν σου ψυχήν σῴζων, ἧς οὐδέν ἀντάξιον τῶν ὁρωμένων» (Φατ. 495, 730,30). 


Ἐδῶ ὁ ἅγιος μέ θαυμάσιο τρόπο, σάν νά ὁμιλεῖ διά τήν ἐποχή μας, ξεχωρίζει τόν ἐντός καί ἐκτός Ὀρθόδοξο. Ἐντός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ ἔχων ὀρθόδοξο φρόνημα καί διακηρύττων αὐτό καί ἐκτός Ὀρθόδοξος ὁ αποτειχιζόμενος ἀπό τούς αἱρετικούς, διακόπτων τήν μνημόνευσί των, μή ἀναγνωρίζων αὐτούς κ.λ.π.

Ἐπίσης σέ ἐπιστολή του πρός τούς μοναχούς ἀναφέρει γιά τό ἴδιο θέμα τά ἑξῆς: «Τοιαῦτα καί παρόμοια ἐχρῆν λαλῆσαι αὐτούς ἵνα ἐδοξάσθη ὁ θεός δι’ αὐτῶν, ἵνα ᾠκοδόμησαν τούς ὀρθοδόξους, ἵνα ἐστήριξαν τά μοναστήρια, ἵνα ἐνεδυνάμωσαν τούς πάσχοντας ἐν ἐξορίαις. Ἀλλά τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ τά μοναστήρια· καί τῆς ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπαθείας τήν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν; ποῦ ἐστι τό, ἐλάλουν ἐναντίον βασιλέων, καί οὐκ ᾐσχυνόμην; ποῦ ἐστί τό, ἰδού τά χείλη μου οὐ μή κωλύσω· Κύριε, σύ ἔγνως; ποῦ ἐστι τό κλέος καί ἡ ἰσχύς τοῦ καθ' ἡμᾶς τάγματος; πῶς Σάβας καί Θεοδόσιος οἱ μακάριοι, τό τηνικαῦτα Ἀναστασίου τοῦ βασιλέως δυσσεβεῖν ἑλομένου, διέστησαν θερμῶς προμαχοῦντες τῆς πίστεως· τοῦτο μέν, μεθ' ὧν ἀνεθεμάτισαν τούς κακοδόξους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δε, ἐν οἷς ἐπέστειλαν τῷ βασιλεῖ, διαμαρτυρόμενοι θάνατον ἑλέσθαι, ἤ τί μετακινῆσαι τῶν καθεστώτων;» (Φατ. 149,266,17).
Καί ἀκόμη ἐπιγραμματικά διδάσκει ὅτι «οὐδεμία γάρ κοινωνία, ὦ φιλότης, δεδιωγμένοις καί ἀδιώκτοις (καί οὐ μόνον ἀδιώκτοις, ἀλλά καί ὑποτελοῦσι τοῖς διώκταις, καθηγεμονιώντων ὧνπερ ἐξουσιάζουσι μοναστηρίων), εἰ μή ἄρα τις κοινωνία ὡμολόγηται φωτί πρός σκότος. ἀλλ’ οὐκ ἐνδέχεται, ὡς ὁ ἱερός λόγος ἀπεφήνατο» (Φατ. 495,729,4).

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν δέχονται ὡς Ὀρθόδοξο τόν θεωρητικά μόνο τοποθετημένο στά ὀρθόδοξα δόγματα, ἀλλά καί τόν πρακτικά συγχρόνως ἀπομακρυνόμενο ἀπό τούς αἱρετικούς, σέ σημεῖο μάλιστα ὄχι μόνον διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν μονή, ἐφ’ ὅσον τήν κατεῖχον μέ συμβιβασμό εἰς τά τῆς πίστεως.

Ἐπίσης ὁ ἅγιος διδάσκει ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν πρέπει νά ἔχωμε οἱαδήποτε δοσοληψία μέ τούς αἱρετικούς σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο: «Ἐγώ δέ οὐκ οἴομαι, φίλτατε, ὅπερ ἐσήμανας πρόσωπον οὕτω καί λέγειν καί πράττειν. Καί πῶς γάρ ὁ ἐν βαθμῷ ἱεραρχίας ἀνηγμένος χαμαιζήλως ἄγοιτο; πῶς δέ καί ὁ ἠθληκώς δι' ὁμολογίας συνυποφέρεται τοῖς ἀζηλώτοις καί ἀνιέροις; φής γάρ λέγειν αὐτόν, ὅτι τό καθέζεσθαι εἰς ἐπισκοπεῖον, ἐν ᾧπερ ἠσέβησεν ὁ κατέχων, τό κωλύον οὐδέν· καί τό παρά συγκαταβατῶν ἀνεπισκόπων σιτίζεσθαι, οὐδέν μάχεται τῷ κανόνι τῆς εὐσεβείας. Καί πῶς τοῦτο οὐ μάχεται τῇ ἀληθείᾳ; τοῦ ἁγίου Δαυΐδ ψάλλοντος· Ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου. Τοῦ τε ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος, μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρός τούς αἱρετικούς, ἀλλά μήν μηδέ πρός τούς κοινωνοῦντας μετά τῶν ἀσεβῶν. Πῶς δέ οὐ κοινωνία, εἴπερ δεῖ καθέζεσθαι ἐν τόπῳ τοιούτῳ, κἀκ τῶν τοιούτων σιτίζεσθαι; οὐκ ἔχει φύσιν κἄν μή ἐκεῖσε κάθηταί τις, ἐκεῖθεν δέ τρέφοιτο, αὐτή ἡ δόσις καί λῆψις κοινωνίαν ἐργάζοιτο· φησί γάρ ὁ Ἀπόστολος· Οἴδατε καί ὑμεῖς Φιλιππήσιοι ὅτι ὅτε ἐξῆλθον ἀπό Μακεδονίας, οὐδεμία μοι Ἐκκλησία ἐκοινώνησε χάριν δόσεώς τε καί λήψεως, εἰ μή ὑμεῖς μόνον· ὅτι καί ἐν Θεσσαλονίκῃ ἅπαξ καί δίς εἰς τήν χρείαν μοι ἐπέμψατε. Εἰ οὖν τό ἅπαξ, καί δίς λαβεῖν, κοινωνίαν ἀπέφηνε τό φῶς τοῦ κόσμου· τό ἀεί λαμβάνειν τίς ἄν εὖ φρονῶν οὐ φεύξοιτο ὡς ἀντίθετον φωτός;»     (PG 99, 1392, Φατ. 466,668,9).

Ἐδῶ θά λέγαμε ὅτι ὁ ἅγιος ἀπευθύνεται διαχρονικά πρός τούς ἀντιοικουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἔχουν πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, ὄχι μόνο τούς μνημονεύουν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, ἀλλά καί ἔχουν μέ αὐτούς αὐτήν τήν ἁμαρτωλή δοσοληψία, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μισθούς, ὀφφίκια, τίτλους, τιμές, προστασία, συνεργασία κλπ.

Ἐν κατακλεῖδι εἰς τό σημεῖο αὐτό οἱ Ἅγιοι διδάσκουν ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως ὁ πραγματικά Ὀρθόδοξος ἀπομακρύνεται καί θεωρητικά ἀπό τήν αἵρεσι μέ τήν Ὀρθόδοξο ὁμολογία καί πρακτικά ἀπό κάθε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ αὐτούς, μέχρι τοῦ σημείου τῆς δόσεως καί λήψεως.

Οἱ ἀντιπατερικές θεωρίες τῶν ἀντιοικουμενιστῶν εἶναι καί ἄλλες καί ἔχουν ὅλες σχέσι μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί δέν εἶναι ἐπί τοῦ παρόντος ὁ σκοπός μας νά τίς ἀναλύσωμε, ἀλλά ἁπλῶς καί μόνο νά τίς κατονομάσωμε. Εἶναι δηλαδή ἡ θεωρία τῆς ἄχρι καιροῦ μνημονεύσεως, τῆς ἀποτειχίσεως ὅταν φθάσωμε στό λεγόμενο «κοινό ποτήριο», ὅτι διά τῆς ἀποτειχίσεως ἐξερχόμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησία, δημιουργοῦμε σχίσμα, ὅτι δέν μολυνόμεθα ἀπό τήν συμπόρευσί μας μέ τήν αἵρεσι, ἐφ’ ὅσον ἔχομε Ὀρθόδοξο φρόνημα καί βεβαίως ὅτι οἱ Γραφές καί οἱ Ἅγιοι ὡμίλησαν γιά τούς καταδικασμένους ἀπό Σύνοδο αἱρετικούς καί ὄχι δι’ αὐτούς, πού εἶναι μέν αἱρετικοί καί τό διακηρύσσουν μέ λόγια καί ἔργα καί κυρίως συνοδικῶς, ἀλλά δέν ἔχουν καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο.

Τό παράδοξο εἶναι ὅτι γιά ὅλα αὐτά τά αἱρετικά φρονήματα δέν προσκομίζουν οὔτε ἕνα ἁγιογραφικό χωρίο, οὔτε ἕναν ἱερό Κανόνα καί βεβαίως οὐδεμία πατερική διδασκαλία. Προσκομίζουν ὅμως τήν στάσι τῶν συγχρόνων γερόντων, τούς ὁποίους οἱ Οἰκουμενιστές ἄρχισαν ἤδη νά ἁγιοποιοῦν καί οἱ ὁποῖοι ὄντως δέν ἐτήρησαν εἴτε ἐξ ἀγνοίας, εἴτε ἐξ ἀφελείας, εἴτε ἐξ ἄκρας ἁπλότητος τήν δέουσα πατερική στάσι στήν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐκθέτουν καί τούς ἑαυτούς των καί τούς συγχρόνους γέροντες. Τούς ἑαυτούς των μέν διότι εὑρῆκαν μία σανίδα σωτηρίας διά νά διέλθουν ἀβρόχοις ποσί τήν αἵρεσι καί τόν διωγμό τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως· καί τούς συγχρόνους γέροντες διότι ἀποδεικνύουν ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως αὐτοί δέν ἐτήρησαν τήν διαχρονική διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων, καί ἔτσι παρουσιάζονται καί αὐτοί συμβιβασμένοι μέ τήν αἵρεσι καί τή Ν. Ἐποχή.

Θά ἦταν ἴσως ὠφέλιμο νά ἀσχολοῦντο οἱ ἀντιοικουμενιστές πατέρες σέ κάποια σύναξι μέ αὐτό τό βασικό θέμα, ποιά δηλαδή εἶναι ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσις τῶν Ὀρθοδόξων, μιά καί ἀσχολοῦνται μέ τόσα ἄλλα δευτερεύοντα καί ἥσσονος σημασίας θέματα. Καί ἄν διεπίστωναν ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες διδάσκουν τήν παραμονή εἰς τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, τήν συνοδοιπορία μέ τήν αἵρεσι, τήν ἀναγνώρισι διά τῆς μνημονεύσεως καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων, τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ περί ἀποτειχίσεως ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί κυρίως τήν θεωρητική μόνον ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν συμπόρευσι στήν πράξι μέ τήν αἵρεσι, ἄν λέγω διεπίστωναν ὅτι ἔτσι ἐπιτάσσουν οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες νά τό διακηρύξουν εὐθέως καί εὐθαρσῶς πρός πᾶσαν κατεύθυνσι, γιά νά ἀποφευχθῆ ἡ πλάνη τῶν πιστῶν ἐκ μέρους τῶν ἀποτειχισμένων, δηλαδή νά μήν πλανηθῆ κάποιος καί διά τῆς ἀποτειχίσεως ἐξέλθει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί δημιουργήσει σχίσμα.

Τό ὅτι δέν ἀσχολοῦνται οἱ ἀντιοικουμενιστές πατέρες μέ αὐτό τό θέμα εἶναι ἄκρως λυπηρό καί ὁμοιάζει μέ τήν παρεμφερῆ στάσι τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἡ ὁποία πιεζομένη νά ἀπαντήση σέ σχετικά ἐρωτήματα ὑπεσχέθη τήν διοργάνωσι ἡμερίδος ἐπί τοῦ θέματος τοῦ δυνητικοῦ ἤ ὑποχρεωτικοῦ τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος καί κατόπιν ἐτήρησε τήν στάσι καί γραμμή τῶν πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπόσχονται καί ποτέ δέν ἐκπληρώνουν τίς ὑποσχέσεις των.

Τέλος μέ τήν δυνητική ἐπιλογή των οἱ ἀντιοικουμενιστές στήν ἐφαρμογή τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἀναγκάζονται ἐκ τῶν πραγμάτων νά τοποθετήσουν καί νά ὁριοθετήσουν τήν Ἐκκλησία μέσα στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀκριβῶς πράττουν καί οἱ Οἰκουμενιστές καί ἔτσι ἡ Ἐκκλησία δι΄ αὐτούς παύει νά εἶναι στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο ἀλλά γίνεται στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς αἱρέσεως.

Λίαν προσεχῶς θά δημοσιεύσουμε τά κείμενα τῆς Ἁγ. Γραφῆς, τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν Ἁγ. Πατέρων τή διδασκαλία, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν καί διακελεύουν τήν ἄμεσο ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες καί Ἐπισκόπους ὥστε νά εἶναι προσβάσιμα σέ πρώτη ζήτησι ἀπό τόν καθένα. Αὐτό θά τό κάνουμε ἀφ’ ἑνός μέν πρός ἐνημέρωσι καί κατοχύρωσι σχετικά μέ τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά προκαλέσουμε καί τούς ἀντιφρονοῦντας νά καταθέσουν καί αὐτοί ἀνάλογα χωρία καί κείμενα ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων, τά ὁποῖα νά συνηγοροῦν ὑπέρ τῆς θεωρίας τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί τοῦ βολέματος.
                                 

 Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Απόρριψη της Παραδόσεως από Εικονομάχους καὶ Οικουμενιστές.




















Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση. Ἰσχύουν λοιπὸν γι’ αὐτὸν –κατὰ μείζονα λόγο– ὅσα οἱ Ἅγιοι ἔχουν διδάξει γιὰ τὶς ἄλλες αἱρέσεις.
 
Ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Κορναράκης στὸ θαυμάσιο ἔργο του «Ἡ Θεολογία τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων κατὰ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη», παρουσιάζει μὲ σαφήνεια  τὶς σοβαρότατες ἐπιπτώσεις ποὺ εἶχε στὸ Δόγμα καὶ στὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας.
 
Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ κάνει ἐντύπωση εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι, οἱ οὐσιαστικὲς παρατηρήσεις τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου –ὅπως τὶς παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης– ταιριάζουν ἀπόλυτα στὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡσὰν ὁ ὅσιος νὰ ἔγραφε ἀκριβῶς γιὰ τοὺς σύγχρονους Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ψευτο-ἀντι-Οἰκουμενιστές! Ἂν ἀλλάξετε τὴ λέξη «Εἰκονομάχοι» καὶ βάλετε τὴ λέξη «Οἰκουμενισμός», νομίζει κανεὶς πὼς ὁ Ὅσιος ἀναφέρεται στὴ σύγχρονή μας αἵρεση.
 
Διαβάζοντας κανεὶς τὸ βιβλίο τοῦ καθηγητὴ Κωνσταντίνου Κορναράκης, διαπιστώνει ὅτι ἐπιβεβαιώνεται ἡ ὀρθότητα τῶν θέσεων τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ὅπως τὶς παραθέτει στὰ βιβλία του. Καὶ δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετικά, ἀφοῦ ὁ π. Εὐθύμιος μελετᾶ ἐπὶ δεκαετίες, βιώνει καὶ «παραδίδει» ὄχι δικές του θεολογίες, ἀλλὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου.
 
Συγκεκριμένα ὁ κ. Κορναράκης γράφει:
 
Ὁ βίος καὶ τὰ ἔργα τῶν αἱρετικῶν (Εἰκονομάχων τότε καὶ Οἰκουμενιστῶν σήμερα) διαψεύδουν τὴν διαβεβαίωσή τους ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ ἀπορρίπτουν πτυχὲς τῆς Πίστεως (ὅπως π.χ. τὸ ἔνατο καὶ δέκατο ἄρθρο τοῦ «Πιστεύω» οἱ Οἰκουμενιστές). Αὐτὴ ἡ ἀπόρριψη καταδεικνύει τὴν ἀποκοπῆς τῆς σχέσεως κάθε αἱρετικοῦ μὲ τὸ Θεό (τῶν Εἰκονομάχων καὶ Οἰκουμενιστῶν). Ἀποτελεῖ δὲ προϊὸν «ἐσκοτισμένης καρδίας».
 
Οἱ ὁμοιότητες τῶν ἀντιΠαραδοσιακῶν μεθοδεύσεων τῆς Εἰκονομαχίας μὲ αὐτὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐκπληκτικές. Γράφει ὁ Ὅσιος ὅτι παραμερίζονται ἀπὸ τὴν κανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας ὕμνοι «θεοπαράδοτοι» «ἡ Εὐχαριστία ἀναθεωρουμένη, συντομεύεται· τροπάρια ἁγίων, ἀγρυπνίαι καί τινες τῶν ἀκολουθιῶν παύονται· πολλαὶ δὲ τῶν ἑορτῶν νηστειῶν καὶ παραμονῶν καταργοῦνται ἐν τῷ Τυπικῷ τῆς Ἐκκλησίας»! (Ἀκριβῶς ὅπως σήμερα μὲ τὸν Οἰκουμενισμό).
 
Στὸν ἀντίποδα τοῦ αἱρετικοῦ βίου τοῦ εἰκονομάχου εὑρίσκεται ὁ βίος τοῦ ὀρθοδόξου! Μεγάλο βάρος δίνει ὁ Ὅσιος στὸν ἀγῶνα τῶν μοναχῶν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως. Οἱ μοναχοὶ ἀποτελοῦν τὰ «νεῦρα τῆς Ἐκκλησίας», καὶ εἶναι ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν εὐθύνη τῆς ὑπερασπίσεως τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν «ὁμολογία» καὶ τὸ «μαρτύριο», ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἔσχατη ἔκφραση τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ ἔκφραση τοῦ ὀρθοδόξου βίου δὲν ἐξαντλεῖται στὴν προσκύνηση καὶ τιμὴ πρὸς τὶς εἰκόνες (ἢ στὶς ὁμιλίες, τὰ Ἀνακοινωθέντα καὶ τὸν χαρτοπόλεμο τῶν συγχρόνων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν), ἀλλὰ στὸ μαρτύριο ὑπὲρ τῆς Πίστεως, τὴν θυσία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θέσεων ποὺ κατεῖχαν, ἀκόμα καὶ τοῦ λειτουργήματός τους ὑπὲρ τῆς Πίστεως.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ 

ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;



Δημήτριος Τσελεγγίδης 

Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. 





Πρωτίστως πρέπει να διευκρινήσουμε ότι ως Ορθόδοξοι πιστεύουμε, σύμφωνα με το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (381), «εις μίαν, αγίαν, αποστολικήν και καθολικήν Εκκλησίαν». Κατά την αδιάκοπη δογματική συνείδηση του πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δηλαδή κατά την αυτοσυνειδησία της, η μία αυτή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Η ομολογία του Συμβόλου ότι η Εκκλησία είναι «μία» σημαίνει πως αυτή είναι βασική ιδιότητα της ταυτότητάς της. 
Πρακτικώς αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να διαιρεθεί, να κομματιαστεί, επειδή αυτή είναι το μυστηριακό σώμα του Χριστού. Και ο Χριστός ως κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας ούτε πολλά σώματα μπορεί να έχει ούτε και διηρημένο σώμα να κατέχει. Στο σώμα του Χριστού νικήθηκε και αυτός ο θάνατος. 
Έτσι, όποιος εντάσσεται στο σώμα του Χριστού και παραμένει ζωντανός σ’ αυτό με τα θεουργά μυστήρια και την αγαπητική τήρηση των εντολών, μεταβαίνει από τον βιολογικό θάνατο στην αιώνια και αΐδια ζωή του Τριαδικού Θεού. Και όπως τα κλαδιά της αμπέλου δεν μπορούν να ζήσουν και να καρποφορήσουν, αν αποκοπούν από την άμπελο, έτσι και ο αποκομμένος από την Εκκλησία πιστός η και ολόκληρες κοινότητες πιστών- ανεξάρτητα από το αριθμητικό τους πλήθος- δεν μπορούν ούτε να υπάρξουν εν Χριστώ ούτε να συστήσουν άλλη Εκκλησία. Η πίστη της Εκκλησίας είναι θεόπνευστη και αδιαπραγμάτευτη. Σύμφωνα με την συγκεκριμένη πίστη της, πολλές η διηρημένες Εκκλησίες δεν μπορούν να υπάρχουν, επειδή αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις το μία και το πολλές η το μία και το διηρημένη. Το διηρημένη αναιρεί στην πράξη την πίστη στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, που μόνο ως μία και αδιαίρετη μπορεί να κατανοηθεί με βάση την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία. Αποτελεί άρνηση της πίστεως της Εκκλησίας, άρνηση της ταυτότητας και της αυτοσυνειδησίας της, όταν κάποιος κάνει λόγο ενσυνείδητα για διηρημένη Εκκλησία. Έτσι, οι Ορθόδοξοι δεν έχουν κανένα ψυχολογικό πρόβλημα (κόμπλεξ) ταυτότητας εξαιτίας της αποκοπής από το σώμα της Εκκλησίας των Δυτικών Χριστιανών. Βεβαίως πονούν, προσεύχονται και ενδιαφέρονται για τη μετάνοια και την επιστροφή τους. 


1. Αποστολική Πίστη Η ένταξη και η παραμονή στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, δεν είναι απροϋπόθετη. Προϋποθέτει οπωσδήποτε την χωρίς όρους αποδοχή και ομολογία της αποστολικής πίστεως, όπως αυτή ερμηνεύτηκε και οριοθετήθηκε από τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας. Έτσι, όταν κάποιος πιστός -ανεξάρτητα από τη θεσμική θέση που έχει στο σώμα της Εκκλησίας- η σύνολα πιστών -ανεξαρτήτως του αριθμού τους- παραβιάσουν εκ πεποιθήσεως την οριοθετημένη πίστη της Εκκλησίας, αποκόπτονται από το σώμα της. Και αν είναι σ’ οποιοδήποτε ιερατικό αξίωμα καθαιρούνται, ενώ οι λαϊκοί αφορίζονται, όπως προκύπτει από τα Πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων. Τούτο σημαίνει ότι δεν μπορούν στο εξής να μετέχουν και να κοινωνούν στα μυστήρια της Εκκλησίας. Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν εκπέσει από την Εκκλησία επισήμως τον 11ο αιώνα. Το 1014 εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως την εσφαλμένη δογματική διδασκαλία τους για το Άγιο Πνεύμα, το γνωστό Filioque. Σύμφωνα με τη διδασκαλία αυτή το Άγιο Πνεύμα ως θείο Πρόσωπο έχει την ύπαρξή του εκπορευτώς και από τον Πατέρα και από τον Υιό. Η δογματική διδασκαλία των Ρωμαιοκαθολικών όμως ανατρέπει την αποστολική πίστη της Εκκλησίας στον Τριαδικό Θεό, αφού κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη το Πνεύμα της Αληθείας «παρά του Πατρός εκπορεύεται» (15,26). Άλλωστε, η Γ' Οικουμενική Σύνοδος δια του Προέδρου της, αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, αναφερόμενη στο Σύμβολο της Πίστεως καθόρισε απαγορευτικά, ότι «ουδενί επιτρέπεται λέξιν αμείψαι των εγκειμένων εκείσε η μίαν γουν παραβήναι συλλαβήν» (σε κανέναν δεν επιτρέπεται να προσθέσει η να αφαιρέσει ούτε μία συλλαβή από αυτά που διατυπώθηκαν στο Σύμβολο της Πίστεως). Όλες οι επόμενες Οικουμενικές Σύνοδοι κατακύρωσαν τις αποφάσεις της Γ' Οικουμενικής. Είναι λοιπόν προφανές ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί –κατ’ επέκταση και οι Προτεστάντες που υιοθέτησαν το Filioque- έχουν εκπέσει από την αποστολική πίστη της Εκκλησίας. Είναι γι’ αυτό περιττό να αναφέρουμε όλους τους μετέπειτα νεωτερισμούς στην πίστη εκ μέρους των Δυτικών Χριστιανών (όπως το αλάθητο του πάπα, τα μαριολογικά δόγματα, το πρωτείο, η κτιστή Χάρη κ.α.). 

TO AΓΙΟ ΞΥΛΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 



O αειμνηστος μαρτυρικος Ιεραρχης που μας παρακολουθει απο τον θρονον του Θεου

 
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 
 
ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ (ζ)
 
Οἱ γλυκοί καρποί τῆς ἐξορίας



      Ἡ ζωή στήν ἐξορία δέν εἶναι κάτι ἁπλό, συνηθισμένο καί βατό γιά τόν κάθε ἄνθρωπο. Ἐξορία εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁποῖο δοκιμάζεται ἡ πίστη καί ἡ ἁφοσίωση στόν Θεό. Εἶναι ἡ περιπέτεια πού συνταράσσει τό οἰκοδόμημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης γιά νά μετρήσει τίς ἀντοχές της. Γιά νά διαπιστώσει ἄν ἡ θεμελίωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς της ἔχει σταθερό θεμέλιο, ὥστε νά ἀντέχει τίς θύελλες. 

Ἐξορία εἶναι ἕνας μεγάλος σταυρός, γιά νά ἀποδείξει ὁ ἄνθρωπος τήν πνευματική του ὠριμότητα. Νά δείξει πῶς μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖ τίς πλέον ἀντίξοες καταστάσεις, πού προκύπτουν στή ζωή του, ὡς μονοπάτι γιά τή σωτηρία του. Ἡ ἐξορία εἶναι ὁ δύσβατος δρόμος γιά τούς λίγους, πού ἀδυνατεῖ κανείς νά τόν περπατήσει χωρίς τήν πλήμμυρα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἴσως κάποιος θεωρήσει τή χρησιμοποίηση τῆς λέξης «ἐξορία» γιά τήν περίπτωση τοῦ Ἀττικῆς Νικόδημου ὑπερβολική. Δεῖτε ὅμως μιά πραγματικότητα. Ὑπέστη ἐκτόπιση ἀπό τήν μητρόπολή του μέ τή σύμπραξη Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, δηλαδή, Σεραφείμ, μέ τή στενή παρέα του, πού ἐργάσθηκαν ὅλη αὐτή τήν ἀνωμαλία, ἀπό τή μιά καί τῆς δικτατορίας τοῦ Ἰωαννίδη ἀπό τήν ἄλλη. Ἐπιβλήθηκε ἡ ἐκτόπισή του διά τῶν ἀστυνομικῶν δυνάμεων. Ἀφαιρέθηκε τό δικαίωμα δικαστικῆς προστασίας πού ἔχει καί ὁ τελευταῖος πολίτης μιᾶς χώρας, ἀκόμα καί ὁ κατηγορούμενος τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου.
 

     Ἀπό κεῖ καί πέρα βρέθηκε παραγκωνισμένος σέ τόπο πού ὁ ἴδιος δέ θέλησε. Ἀναγκάσθηκε, λοιπόν, σέ διπλῆ περιθωριοποίηση. Ἐκκλησιαστικά ἐκδιώχθηκε ὁ πατέρας ἀπό τά πνευματικά του παιδιά. Ἀναγκάσθηκε, λοιπόν, νά κρατήσει, χωρίς τή θέλησή του, αὐτή τήν ἀπόσταση γιά νά μή δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα στά παιδιά του, πού ἀναγκάζονταν νά δεχθοῦν ἕνα δοτό πατέρα. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, μιά δράκα ἰσχυρῶν ἐπισκόπων τῆς ἐποχῆς βυσσοδομοῦσαν ἐναντίον του καί ἐναντίον τῶν ἄλλων 11 ἐκθρονισθέντων ἀδελφῶν του. Οἱ ὑπόλοιποι μητροπολίτες, ἀκόμα καί οἱ στενοί φίλοι τῶν δώδεκα, διακατέχονταν ἀπό ἕνα μεγάλο φόβο μήπως ὑποστοῦν καί αὐτοί τά ἴδια δεινά. Καί γιά τό λόγο αὐτό στάθηκαν σέ ἀπόσταση. Πολλές φορές, ὁ μαρτυρικός ἐπίσκοπος θά μποροῦσε νά προφέρει τό ψαλμικό: «οἱ φίλοι μου, καί οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μοι ἤγγισαν καί ἔστησαν, καί οἱ ἔγγιστά μου ἀπό μακρόθεν ἔστησαν. Καί ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν μου, καί οἱ ζητοῦντες τά κακά μοι ἐλάλησαν ματαιότητας, καί δολιότητας ὅλην τήν ἡμέραν ἐμελέτησαν». Ἀκόμα καί μιά καλημέρα φοβόνταν νά ἀνταλλάξουν μαζί του στενοί φίλοι του μητροπολίτες. Μή μιλήσουμε καί γιά ἕνα λόγο συμπαράστασης, πού σέ μιά δύσκολη στιγμή περιμένει κανείς ἀπό τόν φίλο του. Καί τό ἱερατεῖο ἔδειξε τήν ἴδια ἐπιφυλακτική στάση. 

Τό χειρότερο εἶναι ὅτι, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ἀκόμα καί ἡ χορεία αὐτή τῶν «φίλων» ἀρχιερέων καί ἱερέων, γιά νά δικαιολογήσουν τή δική τους δειλία, ἄρχιζαν νά προφασίζονται «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», ρίχνοντας εὐθῦνες καί στόν ἴδιο καί στούς διωκόμενους 11 ἀδελφούς του -λές καί ἐκεῖνοι φταίγανε γιά ὅλη αὐτή τήν ἀνωμαλία στήν Ἐκκλησία. 

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Kυριε Ζερβε, μαλλον οσοι μονο διαμαρτυρονται κατα των Αιρετικων Οικουμενιστων και δεν προβαινουν σε επαναστατικοτερες αποφασεις, την ΑΓΙΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ κ.λ.π. δεν ειναι εντος της Εκκλησιας, αλλα ειναι ενα σωμα με τους Αιρετικους. Αυτην την ΑΛΗΘΕΙΑ, κ. Ζερβε, γιατι δεν την λετε;

Μήπως τὸ Φανάριον ἐπιδιώκει νὰ θέση ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὴν φιλοοικουμενιστικήν γραμμήν του;


 του κ. Γεωργίου Ζερβού 


               Τα δυο ...μουμπουκια με το ...μεγαλομπουμπουκι....Αδελφες ψυχες ....


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΝ ΜΙΑΝ ΔΗΛΩΣΙΝ ΤΟΥ ο Οἰκουμενικὸς "Πατριάρχης" κ. Βαρθολομαῖος κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ὁμιλίας του εἰς τὴν Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Φανάριον, ἐζήτησεν ἀπὸ τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας (προφανῶς τῆς Ἑλλάδος) νὰ γίνουν αὐστηρότεροι ἔναντι τοῦ Ποιμνίου, τὸ ὁποῖον ἀμφισβητεῖ τὰς ἀποφάσεις Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων εἴτε κατὰ τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους εἴτε κατὰ τὰς διαθρησκειακὰς διασκέψεις εἴτε εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων ἢ εἰς ἄλλας συνδιασκέψεις. Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ζητεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀκούεται λογικόν. 


Διὰ τῆς ἀποστροφῆς αὐτῆς τοῦ λόγου του ζητεῖ ὑπακοὴν καὶ ἐμπιστοσύνην εἰς τὰς ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων. 

ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ από την ΠΑΠΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΑΜΕΣΗ, θαρραλέα και παρρησιακή ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ. ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙ παραδειγματική από τους Λυκοποιμένες. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ     

 

                              ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ






του Θεολογου κ. Νικολαου Πανταζη








Οι συμπαθεστάτοι μα εμπαθεστάτοι Αντι-Αποτειχισιαστές, οι πολυτεχνίτες-ερημοψυχίτες, Σιγονταρο-Οικουμενιστές, είναι όντως επικινδυνότεροι και πολύ χειρότεροι από τους Λυκοποιμένες,  Γυμνητηκεφαλίτες Οικουμενιστές. 

Ομολογουμένως είναι οι πιο ένοχοι, αυτοκατάκριτοι και καταδικαστέοι, διότι όχι μόνο συμπορεύονται με την Αίρεση, αλλά αντί να απομακρύνονται πάραυτα απ' αυτήν, αντί να αποφεύγουν σα φίδια τους Οικουμενιστές, τους αποδέχονται και τους μνημονεύουν ως "Ορθοδόξους" Ποιμένες, διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους και επευλογούν τα βλάσφημα και αιρετικά τους πεπραγμένα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό,  γελοιοποιούν, κοροϊδεύουν, συκοφαντούν και υβρίζουν εμάς τους απομακρυνομένους και αυτοαφοριζομένους από τους Αιρετικούς αυτούς ηγέτες, κατ' εντολήν Χριστού του Παντοκράτορος: 

"Εξέλθετε (Προστακτική) εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος!"

Ποιός το λέγει; 
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ! 
"Μα, ο γέροντάς μου, μου λέει να περιμένουμε πρώτα" και τους διακόπτει ο Λόγος του Θεού: "Σσσσσσσστ!!! Θεϊκού Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή ΠΑΥΣΑΤΩ! ΣΙΩΠΗ! 
ΠΕΦΙΜΩΣΟ! 
Δεν πρέπει ούτε "κιχ"...
Το λέγει ο Θεός σου!
Το λέγει ο Θεόπνευστος Λόγος Του και οι Απόστολοί Του.
Το λέγει των Αγίων Πατέρων ο Χορός και το ομολογούν επίσης οι Άγιοι Πάντες! 
"ΑΦΟΥ το λέγει ο Χριστός, ευχαρίστως θα το κάνω!
Μόνο που το λέγει ο Χριστός, αυτό και μόνο έπρεπε να σας αρκεί!

Θεέ μου, τι πώρωση ειν' αυτή!
Γιατί όλα τα δικαιολογούν;
Γιατί το Ευαγγέλιό Σου καταπατούν;
Γιατί την Αλήθειά Σου αγνοούν και τους Αγίους Σου Πατέρες καταφρονούν; 
Πως περιμένουν οι αθεόφοβοι το Πρόσωπό Σου να δουν;
Τι θα πουν εν εκείνη τη ημέρα; 
"Περιμέναμε Σύνοδο"; 
Ποιά Σύνοδο; 
Που; 
Πότε; 
Αμάν και πότε!
 
Μα, πως δεν το βλέπουν ότι μια Σύνοδος ενόχων Οικουμενιστών, υπόπτων Δικαστών δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να συνέλθει για να καταδικάσουν τους....εαυτούς των. 
Γίνεται ποτέ Δικαστής και Κατηγορούμενος και Μάρτυς Υπερασπίσεως και Σώμα ενόρκων να είναι όλα το ένα και το αυτό πρόσωπο ταυτοχρόνως;

Γιατί όμως οι Συμβιβασμένοι Αντιοικουμενιστές και άχαροι Χαρτοπολεμιστές δεν βλέπουν την ενοχή τους, την εσφαλμένη αντιπατερική γραμμή τους;
Διότι είναι αθεράπευτα και αμετάκλητα ΠΩΡΩΜΕΝΟΙ!! Η παραποίηση των εννοιών της Γραφής και η διαστροφή της διδασκαλίας των Πατέρων έχει επιφέρει ανεπανόρθωτα:
● την ολική διαστρέβλωση του "κατ' εικόνα"
● την κατάργηση του "καθ' ομοίωσιν"
● ην νέκρωση του αντι-αιρετικού φρονήματος και
● διάβρωση του Εκκλησιολογικού φρονήματος.

Γιατί όμως θέτουν, τους νεοσύστατους, αυτοσύστατους και αυτοπροβλητους γεροντάδες τους, γιατί θέτουν τους μικρόψυχους εαυτούς τους υπεράνω πάσης αυθεντίας, υπεράνω πάσης υποψίας; 

Διότι είναι ΚΑΚΟ-ΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ, αλαζονικοί. Μεταπατερικοί.
Θέλουν να πέφτουν θύματα μιας νεοεποχίτικης, αδάμαστης γεροντομανίας. 
Αρέσκονται να καλύπτουν μαεστρικά το πνεύμα της δειλίας, να αναπαύονται εφησυχαστικά στα άπειρα και άπρακτα δύχτια της Δεσποτοκρατίας.
Θρέφουν ρίζα πικρίας και έχουν ολότελα καταληφθεί από Πνεύμα Αντιλογίας. 
Απεχθές και φοβερό το Δαιμόνιο αυτό! 
Χρήζουν χρόνιους εξορκισμούς και εξομολόγους αυστηρούς στο δόγμα, ουχί μόνο στο ήθος. 
Πλήθος είναι και σα πλήθος κινούνται, λαοθάλασσα εξηρτημένη από το μάννα. 
Ουσία τους ο επιούσιος ο άρτος, η θέση, ο θρόνος, η δόξα και η φήμη. 
Να'ναι καλά η Μητρόπολη, γι αυτό τα'χουν καλά με όλους.

Εάν όμως διέθεταν έστω και 1% πνεύμα συντετριμμένο και τεταπεινωμένο, πνεύμα μη προκατειλημμένο, μη κομπλεξικό και παραταξιακό, ελεύθερο από ψυχοπαθολογικές διαταραχές και από συσσωρευμένα απωθημένα απηλλαγμένο, θα επέτρεπαν τότε στη χάρι του Θεού να κατασκηνώσει μέσα τους...
Τότε θα αφαιρούσε ο Θεός το τυρρανικό-τιμωρητικό τους τυφλοπάνι που απανωτά τους κάνει να αλληθωρίζουν, να τρικλίζουν και να βαρούν ρυθμικά στο "Δόξα Πατρί" τη κεφαλή τους, σα τους Ωβραίους στης Ιερουσαλήμ το Τοίχο.

Σε Ήχο Βαρύ κι' ασήκωτο, το πέσιμό τους το ανείπωτο ποιητικά κάπως ψάλλω και ψελλίζω να τους ελεήσει ο Κύριος, ενώ ξεψειρίζουν τον Κώνωπα του Κανόνα, τους ξεφεύγει το πνεύμα η ουσία, η οποία είναι όντως μια: 

ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ από την ΠΑΠΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. 
ΑΜΕΣΗ,  θαρραλέα και παρρησιακή ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ.
ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙ παραδειγματική από τους Λυκοποιμένες. 
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!
EΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΤΩΤΗΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" ΤΩΝ ΜΑΤ, ΤΩΝ ΡΟΠΑΛΩΝ  ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΝΙΒΑΛΛΙΚΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Συνοδικοί,

Μετά τά διαδραματισθέντα, τόν παρελθόντα μῆνα Νοέμβριον σ.ἔ. 2013, εἰς τό Πουσάν (Busan) τῆς Δημοκρατίας τῆς Νοτίου Κορέας, εἰς τό πλαίσιον ἐργασίας τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) καί τοῦ κατ’ αὐτό θεολογικοῦ διαλόγου μετά τῶν ποικίλης φύσεως προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν-Μονοθελητῶν, προαγόμεθα βαθυσεβάστως, νά καταθέσωμεν τῇ Σεπτῇ Ἀνωτάτῃ ἡμῶν Ἐκκλησιαστικῇ Ἀρχῇ τήν διαμαρτυρίαν μας διά τήν ἔκβασιν τῆς συνελεύσεως, ὡς δείκνυται κατωτέρω.

Τάς ἀπαραδέκτους ἐκκλησιολογικάς θέσεις τάς διατυπωθείσας ὑπό τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε., ἐκθέτομεν συνοπτικῶς ἐν τοῖς ἐφεξῆς, ὑπό τό πρῖσμα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας. Αὗται καταφαίνονται ἔτι χείρονες, ληφθέντος ὑπ΄ ὄψιν τοῦ ἐπισήμως κατωχυρωμένου δικαιώματος πάσης «ἐκκλησίας-μέλους» τοῦ Π.Σ.Ε. νά διατηρῇ ἀπαραβίαστον καί ἐκπεφρασμένην τήν ἰδίαν ἐκκλησιολογικήν αὐτοσυνειδησίαν, κατά τούς ἐπισυναπτομένους κανονισμούς τοῦ Π.Σ.Ε. (βλ. συνημμένον Β΄, σ. 6).

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Οι ΔΥΟ ΝΕΟΠΑΛΑΜΑΔΕΣ της Ορθοδοξιας μας


ΕΚΚΛΗΣΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ


ΘΕΟΛΟΓΟΥ  ΥΙΟΥ 


ΠΡΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΠΑΤΕΡΑ






Προς: "Antonios Markou" 
 
Ευχαριστώ για την ενημέρωση αδελφέ μου. 
Δόξα τω Θεώ!

Να μεταβιβάσεις στον αγαπητό μας Δάσκαλο την παρακάτω ευχή μου και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ολοψύχως το εννοώ:


ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙ ο Θεός χρόνια από μένα και να του προσθέτει μακρότητα ημερών και Αγιοπατερικότητα Ομολογιών! 
Ουδείς τέλειος...

Η μόνη μου παράκληση, επιθυμία και στερνή ευχή, η μοναδική, αγία, κληρονομιά θεϊκή, η οποία υπερεκπερισσώς θα με χαροποιούσε, αλλά και το μαθητικό του Χριστεπώνυμο πλήρωμα παγκοσμίως, ενθέως θα ικανοποιούσε, ως δική του κατάθεση "θυσία εσπερινή" να ενσκύψει ο τιτάνας του πνεύματος και ταπεινώς, προσεκτικώς εις τους Πατέρας να ιδεί πως η Αποτείχισις δεν είναι μόνον για τους κληρικούς μα και για τους Λαϊκούς.


Δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να το βλέπει ο πάμφτωχος και πάντων έσχατος μιαρός και μιγάς μαθητής του και να μην το βλέπει ο ίδιος ο καθηγητής.


Διδάσκαλε,

Δεν σου ζητώ κάτι εναντίον της Γραφής. 
"Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε" λέγει Κύριος Παντοκράτωρ και ουχί Πανταζής.


Να αφορίσεις δικαίως αυτούς που σε "αφόρισαν" αδίκως.


Να καθαιρέσεις Θεαρέστως και καθοριστικώς αυτούς που καθήρεσαν Θεομπαικτικώς τον π. Ευθύμιο.


Μην παρακαλάς πλέον να άρουν τον ψευτοαφορισμό σου διότι έτσι:


α) εμμέσως πλην σαφώς τον επικυρώνεις ο ίδιος και


β) αναγνωρίζεις κάποια εξουσία και δικαιοδοσία τους επάνω σου. 
Ουδεμία εξουσία έχουν ούτε τους δόθηκε πότε άνωθεν.


Σου ζητώ να "αναστηθείς εν κρίση" και να αναθεματίσεις στην πράξη αυτούς που είναι ήδη θεωρητικώς δις αναθεματισμένοι.


Σου ζητώ να αναπέμψεις με σεισμοποιό συναγερμό το υποχρεωτικό, Αποτειχισιακό "Μαράν Αθά" για αυτούς τους κακοδόξους που δεν φιλούν τον Ιησούν αλλά τον Ιησουϊτην Πάπαν.


Σου ζητώ να σταθείς καλώς, Μέγας και Ιστορικός, Θεολόγων τύπος και υπογραμμός για το ποία ακριβώς πρέπει να είναι η στάση μας, κατά τους Αγίους Πατέρας, έναντι των "μεγαλυτέρων αιρετικών και αντιχρίστων όλων των αιώνων" όπως ορθότατα καταδεικνύεις.


Σου ζητώ ν' απαρνηθείς επισήμως διά δυναμικής δηλώσεως Αποτειχίσεως, τον Παπόφιλο και βλάσφημο κύκλο της φαυλοκρατικής, Δεσποτοκρατικής "Μείζονος και Υπερτελούς" Βουλής, η δολίως δοκούσα "λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ" αλλά σπονδήν τω Εωσφόρω προσάγει, κηρύττουσα γυμνή τη κεφαλή την παναίρεσιν του Οικουμενισμού.


Τί κοινωνία να έχουμε εμείς μ' αυτούς; 
"Τίς μετοχή Χριστού μετά Βελίαλ;" 
Δεν γινόμαστε και εμείς ακοινώνητοι όταν αποδεχόμαστε αυτούς ως αληθείς Ποιμένες αντί για Λυκοποιμένες;


Δεν γινόμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι όταν συμπορευόμαστε με αυτούς και αξιοκατάκριτοι όταν προωθούμε και επεκτείνουμε δια της κοινωνίας μας και αποδοχής μας την βλάσφημη, φρικτή και κολάσιμη αίρεσή τους;


Άκουσε, όχι εμένα τον περιφρονητέο νάνο, αλλά τον Φώτιο τον Μέγα και Ιερό, που σου διαβεβαιεί και σου εγγυάται, "σχίσμα δεν επιτελείς, μα της πρεπούσης τιμής θα αξιωθείς παρά τοις Ορθοδόξοις!"

Για σένα βέβαια, δεν είναι θέμα αποκομίσεως τιμής, αυτήν την έλαβες διά του αδίκου ψευδοαφορισμού σου. 
Μη την απωλέσεις τώρα διά της σιγής, της απραξίας και ενόχου συναλληλίας.


Σου τα γράφω αυτά διότι σε αγαπώ. 
Δεν θέλω να σε δω να αποχωρήσεις υποταγμένος, παραδομένος, προδομένος, νικημένος, Νικόλαε τρισμάκαρ. 
Τρισευτυχης να είσαι, μη φοβείσαι την έλλειψιν της Θείας Κοινωνίας!

Θα φροντίσω να σου αποστείλλω πάραυτα τον π. Ευθύμιο στην κλίνη της ασθενείας σου και με ελικόπτερο ακόμη, άμα λάχει!


Στήριξον ημάς εν τάχει. 
Γενού γενναιότατος, μαχητής του Χριστού ακμαιότατος, νυν τω τιμιωτάτω σου γήρατι. 
Γήρας γαρ τίμιον, ου το πολυχρόνιον και συγχωνεύσιμον μετά αιρετικών, αλλά το ομολογιακόν και Αποτετειχισμένον, Απομεμακρυσμένον.

Ο Κύριος εγγύς. 
Ο χρόνος ου πολύς.
 
Νυν καιρός ευπρόσδεκτος, Ημέρα Αποτειχίσεως.  

Αληθώς είρηκας, "ουχί εξ' ολοκλήρου της Εκκλησίας γίνεται αλλ' εξ' αιρετικών ιεραρχών.
Συ είπας. 
Συ οίδας. 
Πράξον καταλλήλως. 
Διατελούμεν. 
Καρτερούμεν. 
Ευχόμεθα.

Με αγάπη εν αληθεία Χριστού

Ο Αποτειχισθείς προς Δόξαν Θεού υιός σου και έσχατος μαθητής συνονόματός σου.


Νικόλαος Πανταζής

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου