Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Βρητε μου εναν ιεροκηρυκα σαν τον Αυγουστινο. Υπαρχει; Οποιος μας τον υποδειξει αμοιφθησεται....

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ

 Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Τιμ. Β΄ 3,12). 



 

του Θρυλικου Λεβεντογεροντος της Ορθοδοξιας 

Αλησμονητου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ










H σημερα διωκομενη Εκκλησια των Κατακομβων της Σερβιας εν παση τη δοξη της, με τον κεχαριτωμενο Επισκοπο και Πατερα της, τον Αγιωτατο ΑΡΤΕΜΙΟ, τον ανυποδητο και απλουν.

Τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος; Λέει ὅτι, ὅσοι θέλουν νὰ ζοῦν χριστιανικά, θὰ διωχθοῦν. Ἀπόδειξις ὅτι ὁ λόγος αὐτὸς εἶνε ἀληθινός, εἶνε ἐν πρώτοις ὁ Κύριός μας. Αὐτὸς εἶνε ὁ πρῶτος ποὺ ἐδιώχθη. Νήπιο ἦταν καὶ ἔφυγε στὴν Αγυπτο ὅταν ὁ Ἡρῴδης θέλησε νὰ τὸν θανατώσῃ. Καὶ φτωχὸς ἔζησε, ὅσο κανείς ἄλλος ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πάνω στὸν πλανήτη μας. Ἦταν τόσο φτωχός, ὥστε εἶπε· «Οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φωλιὲς καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ καταφύγια», ἀλλὰ «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκ. 9,58). Ἔκανε θαύματα, πρωτοφανῆ. Ἔζησε ζωὴ ἁγία καὶ ἀναμάρτητη· εἶνε ὁ μόνος ποὺ εἶπε· «Τίς ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. 8,46). 
Δίδαξε τὴν ὡραιοτέρα διδασκαλία, λόγια αἰώνια καὶ ἀθάνατα. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», ὅπως εἶπε (Ματθ. 24,35)· ὁ ἥλιος θὰ σβήσῃ καὶ τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, ἀλλὰ τὰ λόγια μου θὰ μείνουν αἰώνια. Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς ἐδιώχθη. Ἐδιώχθη ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους. Καὶ ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη εἰς θάνατον. Καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ὁ ὄχλος κάτω ἀπὸ τὸ πραιτώριο, σὰν λυσσασμένα σκυλιά, φώναζαν στὸν Πιλᾶτο· «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21).  
Ἐδιώχθη ὁ Χριστός. Ἐδιώχθησαν ἀκόμα οἱ ἀπόστολοι· καὶ εἶχαν ὅλοι σχεδὸν μαρτυρικὸ θάνατο. Ἐδιώχθησαν οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Χρυσόστομος καὶ ὁ Βασίλειος καὶ ἄλλοι. Ἐδιώχθησαν οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων ἐπὶ τριακόσια χρόνια – τόσο ἐβάσταξαν οἱ διωγμοί, καὶ τελείωσαν μὲ τὸν Μέγα Κω᾿σταντῖνο. Ἐδιώχθησαν ἐπίσης οἱ Χριστιανοὶ στὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, καὶ ἔχουμε τότε τοὺς νεομάρτυρες.  
Διωγμοὶ ἔγιναν ἀκόμα καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἡ ἐποχή μας εἶνε ἡ πιὸ ἁμαρτωλὴ ἀπὸ κάθε ἄλλη. Ἂν μαζέψουμε τὸ αἷμα ποὺ ἐχύθη σὲ δύο παγκοσμίους πολέμους, θὰ φτειάξουμε μιὰ λίμνη ἀπέραντη. Σφαγὴ μεγάλη ἔγινε. Στὴ Ῥωσία ὁ χριστιανισμὸς διώχθηκε ἐπὶ 75 χρόνια. Οἱ ἐκκλησίες ἔκλεισαν· ἔγιναν μαγαζιά, κινηματογράφοι, ἀποθῆκες. Οἱ ἱερεῖς ἐσφάγησαν ἢ τοὺς ἔστειλαν στὴν ἐξορία. Ἔκλεισαν στὰ ψυχιατρεῖα τοὺς καλύτερους Ῥώσους Χριστιανούς. Δὲν τολμοῦσε κανεὶς οὔτε τὸ σταυρό του νὰ κάνῃ. Τώρα βέβαια οἱ διῶκται νικήθηκαν. Σήμερα, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, χτυποῦν καὶ στὴ Ῥωσία οἱ καμπάνες, καὶ οἱ Ῥῶσοι δοξάζουν καὶ εὐλογοῦν τὸ Θεό, καὶ τὸν λατρεύουν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους, λέγοντας ὅπως ὁ Τελώνης «Ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἂν πᾶτε στὶς ῥωσικὲς ἐκκλησίες στὴ Μόσχα, θὰ τοὺς δῆτε ὅλους νὰ στέκωνται μὲ προσοχή· κι ὅταν βγαίνουν τὰ ἅγια, γονατίζουν ὅλοι καὶ ψάλλουν. Πέρασαν ὅμως ἀπὸ μεγάλο διωγμό.  

Οσοι απεχθανονται τον ΜΟΛΥΣΜΟ της Αιρεσης, ας σπευσουν εις τον ΙΕΡΟΝ ΚΡΑΤΗΡΑ.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

απο τον Γεροντα Σπηλαιοτη

Αρχιμανδριτη π. Ευθυμιο Τρικαμηνα




 ΣΗΜΕΡΑ Σαββατο 8 Φεβρουαριου 2014 ο Σπηλαιοτης Γεροντας Αρχιμανδριτης πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας, θα τελεση την Θεια Λειτουργια, στον ιερο ναο Αγιου Γερασιμου του Ιορδανιτου της Λαρισας.

Καλουνται να παραστουν και να κοινωνησουν απο τον ΙΕΡΟΝ ΚΡΑΤΗΡΑ, ολοι οσοι αποτειχισθηκαν ή προκειται να αποτειχισθουν απο την Αιρεσι και τους Αιρετικους Οικουμενιστες και τους ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑΣ ΑΥΤΟΙΣ.

Ω αθλιοι, ω καλοπερασακηδες, ω υποκριτες!!!!

O κοσμος δυστυχει και λοιμοκτονει 

και ψαχνει για φαϊ στους καδους

και αυτοι κανουν τουρισμο 

και εκδρομουλες

Ολα αυτα που ξοδευουν, για τσαρκα και για να σπασουν την ανια τους και την τεμπελια τους, οι παρακατω ρασοφοροι, δεν ταδιναν στους φτωχους χριστιανους και στους πολυτεκνους που δεν μπορουν να χορτασουν τα παιδια τους ή στα ιδρυματα της Εκκλησιας που συνεχως κλεινουν;

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, ΡΕ ΑΘΛΙΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ, 

σε ποια εποχη ζητε;

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος και Κληρικοί από διάφορες Ι. Μητροπόλεις Αυτής,  πραγματοποιούν από την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014 ολιγοήμερη Προσκυνηματική Επίσκεψη στην Κύπρο, προσκεκλημένοι της Εκκλησίας της Κύπρου, του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, με την συνεργασία του Τουριστικού Γραφείου TROODOS TRAVEL στην Αθήνα (συνεργαζόμενου με το Συνοδικό Γραφείο Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Ιεράς Συνόδου για το έτος 2014).

Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, Πρόεδρος, και συμμετέχουν ο Αρχιμανδρίτης κ. Σπυρίδων Κατραμάδος, Γραμματεύς, καθώς και οι κ. Βασίλειος Τζέρπος, Μέλος, και Χρήστος Πετρέας, Ειδικός Συνεργάτης, του Συνοδικού Γραφείου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων καθώς και 15 κληρικοί.
Η επίσκεψη ξεκίνησε από την Ι. Σταυροπηγιακή Μονή του Αγίου Νεοφύτου και τον αρχαιολογικό χώρο με την Στήλη του Αποστόλου Παύλου, στην Πάφο, συνεχίστηκε στην Λευκωσία, στα «Φυλακισμένα Μνήματα» όπου τελέστηκε Τρισάγιο και στο Μουσείο Αγώνος.
Στην Λευκωσία, οι κληρικοί και οι λαϊκοί επισκέφθηκαν και ξεναγήθηκαν στο Μέγαρο της Ι. Αρχιεπισκοπής, στα διαμερίσματα του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ’, στο Εκκλησιαστικό Μουσείο, στον Ιστορικό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Ιωάννου και έγιναν δεκτοί από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομο Β’, ο οποίος και παρέθεσε προς τιμήν τους γεύμα στην Αρχιεπισκοπή.
Κατά την συνάντηση στην Αρχιεπισκοπή Κύπρου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δωδώνης ευχαρίστησε θερμώς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος αντιφωνώντας επεσήμανε μεταξύ άλλων, την μακρά αδελφική φιλία του με τον Σεβασμιώτατο Δωδώνης και την χαρά του για την προσκυνηματική επίσκεψη στην Εκκλησία της Κύπρου.
Μετά το γεύμα, η Αντιπροσωπεία επισκέφθηκε την Εξαρχεία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην Κύπρο, κατόπιν προσκλήσεως του Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, που είχε παρακαθίσει στο γεύμα, ο οποίος την ξενάγησε προσωπικά στους χώρους της Εξαρχείας και στον Ι. Ναό.
Στη συνέχεια έγινε επίσκεψη στην Ι. Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Μαχαιρά (12ου αιώνος) και στο Κρησφύγετο του Γρηγορίου Αυξεντίου, Αγωνιστή της ΕΟΚΑ.
Στη Ι. Μονή έγινε υποδοχή και συνάντηση με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Λήδρας κ. Επιφάνιο, Καθηγούμενο Αυτής, ξενάγηση στους Ιερούς χώρους και προσκύνηση των Ιερών Λειψάνων που φυλάσσονται σε αυτήν.  
Τις επόμενες ημέρες η ομάδα των Κληρικών θα επισκεφθεί την Ι. Μονή Αγ. Ιωάννη Λαμπαδιστή  (10ου αιώνα), την Ι. Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Κύκκου και άλλα αξιόλογα Ιερά Προσκυνήματα της Μεγαλονήσου.

Mια σημαντικη λεπτομερεια: Την περιγραφη ανακοινωνει καποιος ...χασομερης παπας, απο το Συνοδικο γραφειο. Ναι, οι ιδιοι διαφημιζουν τις ....ασχημιες τους και οι ιδιοι τις ....πομπες τους!!!

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ, ΟΣΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;




 
Κάθε αἵρεση εἶναι δυσπολέμητη καὶ ὅταν μένει ἀπολέμητη ριζώνει καὶ ἁπλώνεται παντοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν διδάσκουν μόνο τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ ἀπὸ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς.
 
Ἤδη ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, πρὶν συγκληθεῖ κάποια Σύνοδος καὶ ὑποδείξει τὴν ὕπαρξη κάποιας συγκεκριμένης αἱρέσεως ἢ κατονομάσει συγκεκριμένους αἱρετικοὺς παραγγέλλει καὶ διδάσκει: «Μὴ λέγετε αὐτοῖς (τοῖς αἱρετικοῖς, οὔτε) χαίρειν».
 
Καὶ γιὰ νὰ μὴ ἐπικαλεσθοῦμε πάλι τὴν πολυχρησιμοποιημένη ἔκφραση «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται», ἂς δοῦμε καὶ κάποια ἄλλα Πατερικὰ χωρία.
 
Ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ἀπόλυτος. Δὲν μιλᾶ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ «Ὀρθοδόξους», ποὺ ὅμως ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς:
«Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».
 
Καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος:
«Ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ, παραφθεῖρονμολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε· Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις· μνημονεύοντας τοῦ Κυρίου λέγοντος· Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν... Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ, κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου προστεταγμένον, ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ' αὐτοῦ κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ καὶ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον» (Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄).
 
Διότι ἡ ἐπικοινωνία μὲ αἱρετικούς, εἶναι ἔμμεση ἐπικοινωνία μὲ τὸν διάβολο, ἐφ’ ὅσον κατὰ τοὺς Πατέρες αὐτὸς εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῶν αἱρέσεων. Γράφει ὁ Μ. Ἀθανάσιος:
«Ὁ τὰς αἱρέσεις ἐπινοήσας διάβολος» καὶ οἱ αἱρετικοὶ τὶς διδασκαλίες τους «παρὰ τοῦ διαβόλου λαβόντες ἐμάνησαν (τούτων γὰρ ἐκεῖνος μόνος ἐστὶ σπορεύς)»
 (Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου…, σελ. 46).

 
Μὲ Ἐγκύκλιό της ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1722, λέγει ὅτι ἀκόμα καὶ ὁ διάβολος ἀναγνωρίζει τὴν σωτήρια ἀξία τῶν Δογμάτων καὶ Ἱ. Κανόνων καὶ γι’ αὐτὸ ἀγωνίζεται νὰ τοὺς καταργήσει:
 
ὁ διάβολος γνωρίζοντας ὅτι ἔχουμε ὡς «πρῶτον καύχημα καὶ εἰς σωτηρίαν ὅπλον ἀναγκαῖον …τὸ ὑγιὲς  καὶ ὀρθὸν τῆς πίστεως (μας) καὶ τοῖς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν δόγμασι μέχρι κεραίας ἀπαραχάρακτον καὶ ἀνόθευτον» αὐτὸ ἀκριβῶς «δοκιμάζει νὰ ἐπιβουλεύεται» (Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1722, εἰς Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τ. 2ος, σελ. 432).
 
Καὶ ἡ Κων/πόλει Σύνοδος τοῦ 1836 ὁμιλεῖ γιὰ
«τὸν ἀκοίμητο ἐχθρὸ τῆς ἀληθείας διάβολο», ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ «διαφόρους κακόφρονας αἱρετικούς, ὡς ἀποστόλους τῆς πονηρίας» μὲ σκοπὸ νὰ διαφθείρει τὰ δόγματα καὶ ν’ ἀποπλανήσει τοὺς «εὐσεβῶς διακρατοῦντα αὐτὰ ὀρθοδόξους». Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ «διαφθορὰ τῶν ἠθῶν καὶ ψυχρότης τῆς πίστεως (νά) αὐξάνει» (Εἰς Ρωμανίδη, ὅπ. παρ., σελ. 502-503).

 
Ποιός, λοιπόν, ἐμπνέει καὶ καθοδηγεῖ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, τὸν μητροπ. Δημητριάδος Ἰγνάτιο, τὸν μητροπ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο, τὸν μητροπ. Μεσσηνίας Χρυσόστομο νὰ μνημονεύουν τὸν Πάπα καὶ νὰ ἀσπάζονται τὴν χεῖρα του, νὰ ὁμιλοῦν ἐπίμονα –καὶ παρὰ τὶς πολλὲς καὶ μακροχρόνιες διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν– περὶ πολλῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», περὶ πολλῶν Βαπτισμάτων, περὶ περὶ διηρημένης Ἐκκλησίας, νὰ ὑπογράφουν στὸ Π.Σ.Ε. κοινὲς συμφωνίες μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀποδεχόμενοι ὅτι ἔχουν κι αὐτοὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὰ «μυστήριά» τους, βλασφημοῦντες στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὡσὰν ὁ Θεὸς νὰ καθοδηγεῖ τοὺς αἱρετικούς;
 
Ποιός καθοδηγεῖ τοὺς Ἐπισκόπους νὰ μένουν ἀπαθεῖς σ’ αὐτὴν τὴν συστηματικὴ ἀλλοίωση τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὴν ἀγαστὴ ἐν πονηρίαις συνεργασία ἡμετέρων καὶ ἀλλοδόξων Οἰκουμενιστῶν; Συνεργασία, ποὺ διὰ τῆς μεθόδου τῆς σαλαμοποιήσεως, ἀργὰ μὰ σταθερὰ ἀποδομεῖ, διαφθείρει καὶ καταλύει τὸ ἀμυντικὸ σύστημα τῆς Ἐκκλησίας καί, τελικά, τὴν Πίστη;
 
Μήπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ναρκώσει τὰ αἰσθητήρια τῶν Ἐπισκόπων καὶ Ποιμένων, ὥστε νὰ ἀρνοῦνται νὰ μιμηθοῦν τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες στὴν ἀντιμετώπιση τῆς καρκινωματικῶς ἐξαπλουμένης αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοὺς διδάσκει καὶ τοὺς καθοδηγεῖ νὰ ἐφησυχάζουν καὶ νὰ κοιμοῦνται, ἐνῶ καθημερινὰ βλέπουν τὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, τὴν ἐξοικείωση τῶν πιστῶν μὲ τὶς Οἰκουμενιστικὲς περὶ ἀνοχῆς, «ἀγάπης», εἰρηνικῆς συνύπαρξης νεοεποχίτικες συνταγές; Ἀσφαλῶς ὄχι.
 
Ἀρνούμενοι τώρα, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀκόμα καὶ οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἔχουν καταφέρει νὰ πολωθεῖ ὁ ἀγῶνας (κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου, ἀσφαλῶς, καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ), καθὼς ἐπιμένουν νὰ συζητοῦν σχολακιστικά, ἂν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ δυνητικὴ ἡ ὑποχρέωση ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές!
 
ραῖα, ἂς ἀντιμετωπίσουμε τὴν διακοπὴ ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ὡς δυνητική, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι στὴν πράξη δὲν εἶναι κατορθωτὴ ἀπὸ ὅλους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν ἐφαρμόσουν οἱ ἀνενημέρωτοι πιστοί, ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀγνοοῦν, ποὺ διστάζουν. Ἂς δεχθοῦμε ὅτι ἡ Ἀποτείχιση εἶναι (κατὰ τὴν γνώμη τους) γιὰ τοὺς δυνατούς, κι ὄχι γιὰ μᾶς τοὺς ἀδύνατους. Ὅμως, ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, τὰ παραδείγματα τῶν Πατέρων καὶ πλήθους πιστῶν ποὺ  ἀκολουθοῦσαν καὶ μιμήθηκαν τοὺς Ἁγίους στὴν ἀποτείχιση εἶναι ὑπαρκτά· ἀλλὰ καὶ ὁ συγκεκριμένος Ἱερὸς Κανόνας εἶναι πραγματικός, καταχωρημένος στὸ Πηδάλιο, ὑπάρχει καὶ φωνάζει:

Ὅσοι ἀποσχίζονται πρὸ συνοδικῆς κρίσεως ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπό τους, ἐπειδὴ κηρύττει φανερὰ αἵρεση (διὰ τοῦτο χαρακτηρίζεται ψευδεπίσκοπος καὶ ψευδοδιδάσκαλος), αὐτοί, ὄχι μόνο δὲν τιμωροῦνται, «ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται» (εἶναι δηλ. γιὰ τοῦτο ἀξιέπαινοι). Διότι «οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

Ὁ Κανόνας, λοιπόν, ποὺ ἀναφέρεται ἐν πρώτοις στοὺς Ποιμένες, θεσπίστηκε γιὰ νὰ μὴν ἐφαρμοσθεῖ; Ἂν θεσπίστηκε γιὰ νὰ ἐφαρμοσθεῖ, πότε πρέπει νὰ ἐφαρμοστεῖ; Ὄχι ὅταν ἐμφανίζεται καὶ ἐπικρατεῖ μιὰ αἵρεση; Δὲν πρέπει νὰ ἐφαρμοστεῖ, κατ’ ἐξοχὴν μάλιστα, ὅταν αὐτὴ ἡ αἵρεση χαρακτηρίζεται (ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους, ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές) ὡς Παναίρεση; Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους ποὺ ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀριθμεῖ μερικὲς δεκαετίες; Γιατί λοιπόν, βρίσκουν δικαιολογίες γιὰ νὰ μὴ ἐφαρμόσουν τὴν Παράδοση αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι περισσότερο διακριτικοὶ -οἱ σημερινοὶ ποιμένες- ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας ποὺ τὴν δίδαξαν καὶ τὴν ἐφήρμοσαν;
 
Ἂν –ὅπως ἰσχυρίζονται πολλοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί μας– δὲν δίνει ὁ Ἱ. Κανόνας μὲ σαφεῖς λεκτικὲς διατυπώσεις τὴν ἔννοια τοῦ ὑποχρεωτικοῦ (ὅπως ἀναμφίβολα τὴν δίνει ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας), ἀφ’ ἑνὸς μὲν δὲν δίδει καμιὰ λαβὴ γιὰ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὁ Ἱ. Κανόνας ὡς προαιρετικός, ἀφ’ ἑτέρου δὲ, ἀφήνει τὸν κάθε πιστό, σὲ μιὰ τέτοια κορυφαία ὁμολογιακὴ πράξη, νὰ ἐνεργήσει κατὰ συνείδησιν, ἐν ἐλευθερίᾳ. Τὸ ἴδιο δὲν κάνει ὁ Κύριος καὶ μὲ πλῆθος ἄλλες Ἐντολές, διδαχές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ παράδειγμά Του; Τὶς παραθέτει, καὶ «εἴ τις δύναται», «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Πρὸς Γαλάτας γράφει: «ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος...» (ὅσοι θελήσουν ἐλεύθερα νὰ ἀκολουθήσουν, νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἐντολή, θὰ ἔχουν εἰρήνη...).
 
ἀποτείχιση, λοιπόν, εἶναι μιὰ ἀναγκαία, ἀλλὰ δύσκολη ὑπόθεση γιὰ τοὺς πολλούς, ἀλλὰ ταυτόχρονα εὐεργετικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ καταλυτική, ἀνατρεπτικὴ τοῦ σχίσματος (τοῦ σχίσματος, ποὺ κατὰ τὸν Ἱ. Κανόνα ἐργάζονται οἱ "ὀρθόδοξοι" ψευδο-ποιμένες). Γιατί λοιπόν, οἱ σύγχρονοι Ποιμένες ποὺ διδάσκουν τὸν ἐφησυχασμό, καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποὺ τοὺς σιγοντάρουν -μὲ δεδομένο ὅτι εἶναι δύσκολη ὑπόθεση γιὰ τὸν πολὺ κόσμο ἡ ἀποτείχιση- γιατί δὲν διακόπτουν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετιζόντων προϊσταμένων τους οἱ ἴδιοι οἱ Ποιμένες, γιατὶ δὲν ξεκινοῦν αὐτοὶ ἐθελοντικά, δίδοντας τὸ παράδειγμα καὶ στοὺς ποιμαινόμενους νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν καὶ συντελοῦντες ἔτσι στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ σχίσμα;

Γιατί, ἐφ’ ὅσον ἀποδέχονται ὅτι –ἔστω ὡς δυνητική– ἡ ἀποτείχιση προφυλάσσει π τ σχίσμα, αὐτοὶ δηλώνουν τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα: ἐξομειώνουν, περίπου, τὴν ποτείχιση μ τ σχίσμα;

 
Τὸ χειρότερο· γιατί ἀπομονώνουν καὶ λοιδοροῦν, ὅσους πραγματοποιοῦν μία ἐκκλησιαστικὴ πράξη; Γιατί συκοφαντοῦν ὅσους μένουν στὰ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς ἀποτειχίσεως, παρόλο ποὺ ἔχουν δηλώσει πολλάκις ὅτι δὲν δημιουργοῦν ἄλλη Σύνοδο, οὔτε φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατί μὲ δόλια ἐπιχειρήματα, ἀφήνουν νὰ αἰωρεῖται ἡ κατηγορία ὅτι τάχα ἡ ἀποτείχιση, ὄχι μόνο «μπορεῖ» νὰ ὁδηγήσει σὲ σχίσμα, ὄχι μόνο ὅτι οἱ ἀποτειχιζόμενοι εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ  ὅτι  βρίσκονται σὲ αἵρεση;
 
Καὶ ἐνῶ ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, οἱ ἀνωτέρω ποιμένες (ὑποτιμώντας ἔτι περαιτέρω τὴν προσπάθεια ὅσων ἱεροκανονικὰ ἀγωνίζονται) ἀρνοῦνται νὰ ἀρθρώσουν δυό-τρεῖς σταράτες θεολογικὲς κουβέντες (τουλάχιστον ἀπὸ ποιμαντικὸ χρέος, ἂν ὄχι ἀπὸ χριστιανικὴ ἀγάπη) γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουν τὸ τοπίο!
 
Πότε θὰ θελήσουν νὰ μᾶς τὰ ἐξηγήσουν ὅλα αὐτά;
 
Δὲν εἶναι ὀφθαλμοφανές, ὅτι μὲ τὴ μέχρι τώρα στάση τους, ὁ Οἰκουμενισμὸς προχωρεῖ, ριζώνει, διακλαδώνεται στὸ χῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας, βγάζει Οἰκουμενιστικὰ παράρριζα; Κι ἂν τώρα ποὺ αὐτὰ εἶναι μικρὰ τὰ παράρριζα (τί μικρά, αὐτὰ ἔχουν γίνει μεγάλα δέντρα!) δὲν τὰ ἐκριζώσουν, πότε περιμένουν νὰ τὰ ἐκριζώσουν;
Ὅταν δὲν θὰ ἔχει μείνει κανένας ἐκριζωτής;

Ὡς ἐκφράζοντες τὸν προβληματισμὸ καὶ ἄλλων ἀποτειχισμένων
Σημάτης Παναγιώτης, Νάκου Χριστίνα

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ο Μ. ΦΩΤΙΟΣ ως ερμηνευτής του Ι. Κανόνος περί απομακρύνσεως από τους αιρετικούς




ς γνωστόν ὁ ἅγ. Φώτιος ἦταν ἐκεῖνος πού μέ τούς ἀγῶνες του ἔσωσε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν ὑποταγή της στόν Παπισμό καί ἐπίσης, ἦταν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος προήδρευσε τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἡ ὁποία ἐξέδωσε μεταξύ ἄλλων καί τόν 15ο ἱερό Κανόνα. Ὁ ἴδιος λοιπόν τώρα, θά μᾶς ἐξηγήση αὐτόν τόν Κανόνα μέ τή διδασκαλία του, θά μᾶς πῆ ἄν εἶναι δυνητικός ἤ ὑποχρεωτικός, θά μᾶς ὁδηγήση ἀσφαλῶς στόν δρόμο τῆς ἀποτειχίσεως, πότε δηλαδή αὐτή πρέπει νά γίνεται καί ὑπό ποίας προϋποθέσεις πρέπει νά ὑποτασσώμεθα στόν Ἐπίσκοπο.

Ὑπάρχει εἰς τό θέμα αὐτό ἕνα χωρίον τοῦ ἁγίου τό ὁποῖον εἶναι τόσο σαφές καί ξεκάθαρο πού θά πρέπει κάποιος νά ἔχη ἰησουΐτικη εὐφυΐα καί παπική διπλωματία διά νά τό διαστρέψη. Εἶναι ἀπό τήν ιε’ ὁμιλία του, ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε στόν ἄμβωνα τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας:



«Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους.

 
     ρθόδοξός ἐστιν ὁ ποιμήν, εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδέν τῆς αἱρετικῆς φατρίας ἐπισύρεται; Ὑποτάγηθι αὐτῷ, ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ· οὐκ ἐκείνῳ φέρεις τήν τιμήν, ἄν ἐξ ὅλης φέρῃς ταύτην τῆς ψυχῆς· Χριστός ταύτην ὑποδέχεται· μή περιεργάζου τά ἄλλα· Θεός ἐστιν ὁ τούτων ἐξεταστής· ἐκείνῳ τήν κρίσιν κατάλιπε, σύ δέ τήν ὑπακοήν, κατά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καί καθαράν αὐτῷ τήν διάθεσιν ἐπεδείκνυσο» (ΕΠΕ 12, 400,31).



Ὁ ἅγιος εἶναι τόσο σαφής ὥστε ἀναφέρει καί τίς δύο περιπτώσεις τοῦ αἱρετικοῦ καί τοῦ ὀρθοδόξου ποιμένος.

Τόν αἱρετικό τόν ὀνομάζει λύκο ἀπό τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀπομακρυνθῆς πάραυτα, ὡσάν μέ ἅλμα πού γίνεται ἐνστικτωδῶς, χωρίς διαδικασίες ἤ ἀποφάσεις Συνόδων «φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει»· προσθέτει ἀκόμη ὅτι δέν πρέπει νά ἀπατηθῆς ἀπό τήν ἐξωτερική του ἡμερότητα καί ὅτι ἡ κοινωνία μέ αὐτόν εἶναι δηλητήριο φιδιοῦ.

Ἀντιθέτως γιά τόν ὀρθόδοξο ποιμένα, ὁ ἅγιος θέτει κάποιες προϋποθέσεις πού πρέπει νά τίς ἐξετάζη ἕκαστος καί μετά νά ὑποταχθῆ εἰς αὐτόν. «Εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδέν τῆς αἱρετικῆς φατρίας ἐπισύρεται».  Δηλαδή νά ἔχη καθ’ ὅλα εὐσεβῆ πίστι καί ζωή καί νά μήν ἔχη κανένα αἱρετικό ψεγάδι. Αὐτά πρέπει νά τά ἐξετάζη ὁ κάθε ὀρθόδοξος ἄν δέν θέλη νά ὁδηγηθῆ στόν γκρεμό.  Ἄν ὅμως, λέγει ὁ ἅγιος, ὁ ποιμένας ἔχη ὀρθόδοξο πίστι καί τήν κηρύττη μέ λόγια καί ἔργα, τότε πρέπει νά τόν θεωρήσης «ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ». Τήν τιμή πού ἀποδίδεις εἰς αὐτόν τόν ποιμένα τήν δέχεται ὁ Χριστός. Ὅλα τά ἄλλα, διδάσκει ὁ ἅγιος, πλήν δηλαδή τῆς πίστεως, νά μήν τά ἐξετάζωμε «μή περιεργάζου τά ἄλλα· Θεός ἐστίν ὁ τούτων ἐξεταστής».

   
  Αὐτή ἡ διδασκαλία τοῦ Μ. Φωτίου εἶναι πολύ σαφής καί κατανοητή καί οὐσιαστικά καθιστᾶ τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας, ὄχι μόνο ὑποχρεωτικό, ἀλλά συγχρόνως καί ἄκρως ἀναγκαῖο σέ κάθε ἕνα ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά κατασπαραχθῆ ἀπό τόν λύκο καί νά δηλητηριασθῆ ἀπό τό φίδι.  Τώρα ἄν ἐμεῖς περιμένωμε τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου διά νά φύγωμε ἀπό τόν λύκο, σημαίνει ἤ ὅτι ἀδιαφοροῦμε διά τήν σωτηρία μας ἤ ὅτι τήν θέλουμε μέν, ἀλλά χωρίς ἀγῶνα καί θυσία.

    
      Θά ἀναφέρωμε καί ἕνα ἀκόμη τμῆμα ἀπό ἐπιστολή τοῦ ἁγίου διά νά ἰδοῦμε ἀφ’ ἑνός μέν τήν αὐστηρότητά του εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν Παράδοσι πού ἐγνώριζον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι στήν ἐποχή του, ὅτι δηλαδή πρέπει νά φεύγωμε μακριά ἀπό τούς αἱρετικούς καί διεστραμμένους Ἐπισκόπους.

Ἐπιπλήττει στήν ἐπιστολή αὐτή ὁ ἅγιος τόν ἀρχιεπίσκοπο Καισαρείας, διότι ἔγινε προδότης τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καί οἱ πιστοί τόν ἀπεστρέφοντο καί οὔτε «χαίρεται» δέν τοῦ ἔλεγον:



«Κακός ἐγένου φίλοις καί θείου προδότης δόγματος, καί τῆς σῆς ὁμολογίας πολέμιος, εἶτα διερωτᾷς, τί δήποτέ σε οἱ εὐσεβεῖς ὡς ἐναγῆ ἀποστρέφονται, μηδέ τῆς κοινῆς ἀξιοῦντες προσρήσεως; (ὤ, τί σε δικαίως προσείπω;) φοβερόν ἡγοῦνται καί τό διά τοῦ χαίρειν κοινωνῆσαι τοῖς ἔργοις σου τοῖς πονηροῖς» (ΕΠΕ 13, Ἐπιστ. ΚΣΤ΄ Παύλῳ γεγονότι ἀρχιεπισκόπῳ Καισαρείας καί ἀποστήσαντι, 290,25).



Καί ἀπό ἐδῶ φαίνεται ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἦτο γνωστή, θά λέγαμε, καί στόν τελευταῖο ὀρθόδοξο καί τήν ἐφήρμοζαν ἐνστικτωδῶς οἱ Χριστιανοί, χωρίς νά ἔχη καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας.

Ξυπνειστε Ελληνες, η Ελλαδα πεθαινει.



ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ 

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το είχαμε γράψει από την αρχή ότι η επιβολή των μνημονίων και της οικονομικής και ψυχολογικής εξόντωσης του ελληνισμού σε Ελλάδα στην αρχή και στην συνέχεια στην Κύπρο, είχε σαν ένα βασικό στόχο το γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων. Δυστυχώς τώρα επαληθευόμαστε με τον πιο τραγικό τρόπο. Η Κυπριακή Δημοκρατία παύει πλέον να είναι Κυπριακή Δημοκρατία, παύει να είναι ανεξάρτητο κράτος ισότιμο μέλος της Ευρώπης και γίνεται ελληνοκυπριακή κοινότητα που έχει τα ίδια δικαιώματα με το κατοχικό ψευδοκράτος και κατά συνέπεια μοιράζεται, (και με αμερικανική εντολή), και τα ίδια οφέλη από τα ενεργειακά κοίτασμα που βρίσκονται στην κυπριακή ΑΟΖ. 

Αυτός που με περισσό στόμφο διαβεβαίωνε τους Κύπριους πριν από τις προεδρικές εκλογές ότι δεν θα υπέγραφε το μνημόνιο της οικονομικής καταστροφής της μεγαλονήσου, αυτός που έπαιζε θέατρο με εκείνο τον ανεκδιήγητο υπουργό του των οικονομικών όταν τον έστελνε στη Μόσχα δήθεν για να διαπραγματευτεί  βοήθεια που θα τον γλύτωνε από την  Ευρωπαϊκή εξόντωση, αυτός, ο Ανα(ν)αστασιάδης, θα είναι αυτός που θα θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε συνεργασία με τους ελληνόφωνους προδότες των Αθηνών, με αυτούς που εξόντωσαν την Ελλάδα, με αυτούς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αλήθεια θα αφήσουμε έτσι να περάσει αυτή η τρομερή προδοσία ; Θα αφήσουμε έτσι να θαφτεί με αυτό τον πιο κυνικό τρόπο το κυπριακό, το κυπριακό που γι’ αυτό ο Τάσος Παπαδόπουλος έδωσε την ψυχή του, το κυπριακό που γι’ αυτό οι Σολομός και Ισαάκ έπεφταν δολοφονημένοι εν ψυχρώ από τις κατοχικές τουρκικές σφαίρες ;

Η Πολι επεσε εξ αιτιας του Πάπα, αλλα και της διαφθορας της

"ΕΩΑΣ ΤΟ ΣΕΛΑΣ"ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ 

ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΤΙΟΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ




Ομιλια του 1996






Ο ΘΕΟΠΑΓΗΣ ΠΡΟΜΑΧΩΝ 

ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ



Του Νεοφωτιου των ημερων μας 

Επισκοπου Αυγουστινου


Ο ἱερὸς Φώτιος, ποὺ ἑορτάζουμε σήμε­ρα, ἀγωνίστηκε πολὺ σὲ ἕνα σπουδαιότατο ἀγῶνα, ἐναντίον τῶν ἐπεμβάσεων τοῦ κράτους στὴν ἐκκλησία· ὑποστήριξε ἐκεῖ­νο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος· «Ἀπόδοτε τὰ καίσαρος καί­σαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. 22,21). Ἀγωνίστηκε ἐναν­τί­ον τῆς τάσεως τοῦ παπισμοῦ νὰ ὑποτάξῃ ὑπὸ τὴν ἐξουσία του τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀγωνίστηκε ἐ­ναντίον τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα, ποὺ ἔκανε τότε τὴν ἐμφάνισί του μὲ ἀξιώσεις ἐπὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀγωνίστηκε κυρίως –καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο– ἐ­ναντίον τῶν καινοτομιῶν, ποὺ ἔρχονταν νὰ ἀλ­λοιώσουν τὸ περιεχόμενο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἐναντίον τῆς «ἀθέου» προσθήκης στὸ ἱερὸ Σύμβολο τῆς πίστεως τοῦ λεγομένου Φιλιόκβε (Filioque), μὲ τὸ ὁποῖο καταλύεται τὸ τριαδικὸ δόγμα, τὸ ἁγιώτερο καὶ μυστηριωδέστερο δό­γμα τῆς πίστεώς μας. Καὶ οἱ τρεῖς ὑπέστησαν πολλὲς δοκιμασίες γιὰ τοὺς ἀγῶνες τους.

* * *



Ὁ ἱερὸς Φώτιος ὑπέστη πολλὲς θλίψεις. Συκοφαντήθηκε ἀπὸ φθο­νεροὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του· τὸν παρουσίασαν ὅτι κατέχεται ἀπὸ πνεῦμα φιλαρχί­ας, διάθεσι νὰ καταλάβῃ τὸ θρόνο, ἐνῷ εἶνε γεγονὸς ὅτι ἀποποιεῖτο τὸ ἱερὸ ἀξίωμα καὶ τὴν παραμονὴ τῆς ἐκλογῆς του μετὰ δακρύων πα­ρακαλοῦσε ν᾽ ἀποφύγῃ τὸ ποτήριο τῆς δοκιμα­σίας αὐτῆς. Ὑβρίσθηκε ἀκόμη ἀπὸ τοὺς πα­πικούς, ποὺ οἱ ὕβρεις τους συνεχίζονται μέχρι σήμερα ἐναντίον του· καὶ μόνο τὸ ὄνομά του τοὺς ἐξοργίζει. Διώχθηκε ἀπὸ αὐτοκράτο­ρες καὶ ἄλλους ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του. Δύο φορὲς ἐξωρίσθηκε· ἦταν καὶ σ᾽ αὐτὸ ἄξι­ος μιμητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου.  

Καὶ τὸ τέλος του ἦταν ἡρωικό. Φυλακίστηκε σὲ μοναστήρι, καὶ ἐκεῖ οἱ ἄσπονδοι ἐχθροί του ἐπέβαλαν σ᾽ αὐτόν, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ μελετηροὺς ἀνθρώπους, τὸ χειρότε­ρο εἶδος τιμωρίας· καὶ αὐτὸ ἦταν ἡ στέρησι ὄχι τῆς τροφῆς ἢ τοῦ νεροῦ ἢ τοῦ ἀέρος, ἀλλὰ ἐκείνου ποὺ γι᾽ αὐτόν, ἀπ᾽ τὰ μικρά του χρόνια μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἦταν ἡ ἀναπνοή του· τοῦ στέρησαν τὰ ἱερὰ βιβλία. Κανείς ἄλλος δὲν ἀγάπησε τὰ βιβλία καὶ τὴ μελέτη, τόσο τῆς θύραθεν σοφίας ὅσο καὶ τῆς θείας Γραφῆς, ὅπως ὁ ἱερὸς Φώτιος. Σὲ ἡ­λικία 20 ἐτῶν συνέγραψε σπουδαιότατο Λεξικό, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς θέλησε ν᾽ ἀνακαλυφθῇ στὶς ἡμέρες μας στὴν ἱ. μονὴ Ζάβορ­δας (Γρεβενῶν), ὁ περίφημος ἐκεῖνος κώδικας, ποὺ ἡ ἔκδοσί του προκαλεῖ παγκόσμιο ἐπιστη­μονι­κὸ ἐν­­διαφέρον· διότι μέχρι πρότινος ἦταν ἄ­γνωστο, μόνο μερικὲς σελίδες του ἦ­ταν γνωστές. Σ᾽ αὐτὸν λοιπόν, ποὺ ἀγάπησε τόσο τὰ βιβλία, ἐπεβλήθη ὡς τιμωρία νὰ μὴν ἔχῃ κοντά του κανένα βιβλίο. Καὶ ἔμεινε χω­ρὶς τὰ βιβλία, τοὺς ἀγαπητούς του «φίλους». Μέσα σὲ τέτοιους περιορισμοὺς καὶ μέσα σὲ τέτοια στέρησι φίλων καὶ συγγενῶν καὶ πρὸ παντὸς τῶν βιβλίων, ἐξεδήμησε πρὸς τὸν Κύριο σὰν σήμερα, 6 Φεβρουαρίου τοῦ 893, καὶ αὐτὴ τὴν ἐπέτειο ἑορτάζουμε τώρα.

* * *


Ὁ ἱερὸς Φώτιος ἀνεδείχθη, ὅπως λέει ἡ ση­μερινὴ ἀκολουθία, «θεοπαγὴς προμαχών», προμαχώνας τὸν ὁποῖον ἔστησε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μὴ κατακλύσῃ τὴν Ἀνατολὴ τὸ παπικὸ κῦ­μα· ἀνεδείχθη «ἀκρόπολις», φρούριο Ὀρθοδο­ξίας· ἀνεδείχθη «Ἑώας τὸ σέλας», τὸ φῶς δηλαδὴ τῆς Ἀνατολῆς, «καλονὴ τῶν πατέρων» τῆς Ἐκκλησίας. Ἑνὸς τέτοιου ἀνδρὸς τὴ μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου. Φυσικά, στὰ λίγα αὐτὰ λόγια ποὺ λέμε γι᾽ αὐτόν, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ ἐξαντληθῇ τὸ ἀ­πέραντο θέμα τοῦ ἱεροῦ Φωτίου. Περιοριζόμεθα νὰ θίξουμε μόνο τὴν ἑξῆς σημαντικὴ πλευρά.  

Ἑορτάζουμε σήμερα τὴ μνήμη του. Τὴν ἑ­ορτά­ζουμε σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία πο­λὺς λόγος γίνεται γιὰ τὴν Οἰκουμενικὴ κίνησι καὶ τὴν ἕνωσι τῶν «ἐκκλησιῶν»· σὲ ἐποχὴ ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ –ἐγὼ τὸ θεωρῶ αὐτὸ «σημεῖον τῶν καιρῶν» (Ματθ. 16,3)– ὀρθόδοξοι ἄρχοντες πηγαίνουν στὴ ῾Ρώμη καὶ σκύ­βουν ἐμπρὸς στὸν πάπα! Φρίττουν ἀπὸ τὸν τά­φο τὰ ἱερά του ὀστᾶ βλέποντας ἀρ­χιερεῖς καὶ ἄλλους κληρικοὺς καὶ θεολόγους νὰ περνοῦν ἀπὸ τὴ ῾Ρώμη καὶ νὰ ἀσπάζωνται τὸν πάπα, βλέποντας νὰ καταβάλλωνται τόσες προσπάθειες γιὰ τὴν «συμφιλίωσι» Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως καὶ νὰ γίνωνται συνέδρια ἐπὶ συνεδρίων, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴ δική μου ταπεινὴ ἀντίληψι εἶνε παγίδες, στὶς ὁποῖες ζητοῦν νὰ παρασύρουν τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.  

Σὲ μία τέτοια ἐποχὴ τὸ ὄνομα τοῦ ἱεροῦ Φωτίου δὲν εἶνε ἀρεστό· ζητοῦν νὰ τὸ λησμονήσουν, διότι θεωροῦν ὅτι ἡ ἀνάμνησίς του εἶνε βλαβερὰ γιὰ τὸ ἔργο τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν». Ἀλλὰ ἐμεῖς, τὰ παιδιὰ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅσοι ἀκόμη αἰσθανόμεθα μέσα στὴν ψυχή μας ἕνα σπινθῆρα ἀγάπης, τῆς μεγάλης καὶ φλογερᾶς ἀγάπης τὴν ὁποίαν αἰσθάνετο ὁ ἱερὸς Φώτιος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ὁποία ζοῦσε καὶ ἀνέπνεε καὶ θυσιάστηκε καὶ πέθανε ἐξόριστος καὶ στερημένος ὅλων, ἐ­μεῖς τὰ παιδιὰ τῆς Ὀρθοδοξί­ας πρέπει στὴν ἐποχὴ αὐτὴ νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας.  
Πρὸ παντὸς χρειάζεται προσοχή· νὰ μὴ δίδουμε μεγάλη σημασία σὲ ὅσα λέγονται περὶ ἑνώσεως. Ἐάν ποτε γίνῃ ἡ ἕνωσις, θὰ γίνῃ ὄχι διὰ τῆς ὑποταγῆς τῆς Ὀρ­θοδοξίας στὰ κελεύσματα τοῦ πάπα καὶ στὶς ἰδιοτροπίες τῶν προτεσταντῶν· ἄν ποτε ἔρθῃ ἡ ὥρα τῆς ἑνώσεως –καὶ εἴθε νὰ ἔρθῃ–, αὐτὴ θὰ ἐπέλθῃ διὰ τῆς ἐπιστροφῆς ὅλων στὸ ἀρ­χέγονο κάλλος τῆς Ὀρθοδοξίας μας.  


Ἂς εἴμεθα λοιπὸν σὲ ἐπιφυλακή. Ζοῦμε σὲ ἡμέρες ποὺ συντελεῖται μία προδοσία τῆς ὀρ­θοδόξου πίστεως μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἰ­δίας τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκ μέρους ἐπισκόπων ἱεροκηρύκων καὶ θεολόγων, ἐκείνων ποὺ ἔ­πρεπε νὰ εἶνε οἱ πρῶτοι φύλακες τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης. Καὶ ἂν παραστῇ ἀνάγκη σκληροτέρων ἀγώνων –διότι τώρα ἁπλῶς εἶ­νε τὰ προοίμια μιᾶς τέτοιας συγκρούσεως καὶ δὲν ξέρουμε τί μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός–, εἴ­θε ὁ Κύριος ν᾽ ἀναδείξῃ νέους ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Εἴθε ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς καὶ ἰδίως οἱ νεώτεροι νὰ γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι, μικροὶ Φώτιοι, μικροὶ Μᾶρκοι Εὐ­γενικοί, ἕτοιμοι νὰ σηκώσουμε ψηλὰ τὴ σημαία καὶ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Τοῦτο νομίζω θὰ εἶνε τὸ καλύτερο μνημόσυνο τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου, ὁ ὁποῖ­ος θὰ εὐφραίνεται καὶ θὰ ἀγάλλεται στοὺς οὐ­ρανοὺς ὅταν βλέπῃ ὅτι ἡ παράταξις τῶν ὀρ­θοδόξων δὲν στερεῖται μαχητῶν, δὲν στερεῖται ἀνδρῶν, δὲν στερεῖται ἡρώων, δὲν στε­ρεῖται ἀνθρώπων ποὺ εἶνε ἕτοιμοι καὶ τὸν χρόνο καὶ τὰ νιᾶτα καὶ τὰ πάντα νὰ θυσιάσουν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ τὴν ὁποία ἔζησε καὶ ἀπέθανε ὁ ἱερὸς Φώτιος. Διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Φωτίου, καθὼς καὶ τοῦ ἁγίου Βουκόλου, ποὺ συνεορτάζει μα­ζί του σήμερα, καὶ πάντων τῶν μαρτύρων, εἴθε ὁ Κύ­ριος νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.


(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Εις το ἱ. ναΰδριον Ἱδρύματος Παλαμηδίου 76 – Ἀθηνων 6-2-1961)

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

6 Φεβρουαρίου, Φωτίου του Μεγαλου




Φώτιος 

πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως





του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη


Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ἡ ἀκολουθία τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 6 Φεβρουαρίου, δὲν ἀνευρίσκονταν στὰ μηναῖα τῆς ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος γνωρίζει ποιοί εἶναι οἱ λόγοι ποὺ ὁ Φώτιος, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, πέρασαν δέκα περίπου αἰῶνες γιὰ νὰ μπῇ στὶς μέρες μας στὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας! Ἡ ἡμέρα ἐκείνη θὰ τὸ ἀποκαλύψῃ.


Ὁ Φώτιος (820-891)γεννήθηκε στὴ Βασιλεύουσα ἀπὸ γονεῖς ποὺ κατεῖχαν μεγάλα ἀξιώματα καὶ εἶχαν ἀριστοκρατικὴ καὶ εὐγενῆ καταγωγή. Ὁ Σέργιος καὶ ἡ Εἰρήνη, εὐλαβέστατοι Χριστιανοί, μαρτύρησαν στὰ ἄστατα χρόνια τῆς εἰκονομαχίας καὶ γιορτάζονται σὰ μάρτυρες στὶς 13Μαΐου. Ὁ ἐξ αἵματος εὐγενὴς καὶ πλούσιος οἰκονομικὰ γιός τους Φώτιος, λόγῳ καὶ τῆς ἐκτάκτου εὐφυΐας του, πῆρε καλὴ μόρφωσι. Ὅπως ὁμολογεῖ ἕνας ἀντίπαλός του, διδάχτηκε «μαθήματα γραμματικῆς καὶ ποιήσεως, ῥητορικῆς τε καὶ φιλοσοφίας, καὶ δὴ  καὶ ἰατρικῆς καὶ πάσης ὀλίγου δεῖν (= σχεδὸν) ἐπιστήμης τῆς θύραθεν»1 . Νωρὶς τέλειωσε τὶς σπουδές του καὶ δίδαξε στὰ ἀνώτατα διδακτήρια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς καθηγητής.

Αἰῶνες εἶχε νὰ ἐμφανιστῇ στὸ στερέωμα τῆς ἐκκλησίας ἄνθρωπος τέτοιων καταπληκτικῶν ἱκανοτήτων ἤθους καὶ δραστηριότητος. Φιλομαθής, πολυμαθής, ὀξύνους, ξεπέρασε στὴ σοφία ὅλους τοὺς συγχρόνους του. Δὲν ὑπῆρξε τομέας στὴν πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, στὸν ὁποῖο νὰ κατέγινε καὶ νὰ μὴ διέπρεψε. Ἀνέβηκε μὲ τὴν ἀξία του στὰ ὑψηλότερα ἀξιώματα τῆς πολιτείας καὶ στὴ συνέχεια τῆς ἐκκλησίας. Ἔγινε πρωτοσπαθάριος (= ἀρχηγὸς τῆς φρουρᾶς τοῦ αὐτοκράτορος), πρωτοασηκρῆτις (= γενικὸς γραμματέας τοῦ κράτους), καὶ συγκλητικὸς (= βουλευτής).


Παράλληλα ὁ Φώτιος ἦταν καὶ πιστὸς καὶ εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος καὶ ταπεινὸς καὶ κατὰ Θεὸν σοφός. Ἡ ὀρθόδοξη ἀνατολικὴ ἐκκλησία, ἐπωφελούμενη τὰ σπάνια χαρίσματά του τὸν ἀξιοποίησε.


Ἦταν ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία τὸ σκάφος της δερνόταν ἀπὸ τὴ μιὰ ἀπὸ τὰ ἄγρια κύματα τῶν ἐσωτερικῶν διαταραχῶν καὶ αἱρέσεων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀδηφάγο πλεονεκτικότητα τοῦ παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἅπλωνε τὰ πλοκάμια του αὐθαιρέτως μέχρι τὴν ἀνατολή, στηριζόμενος στὴν ψευδο-κωνσταντίνεια δωρεὰ2 καὶ στὶς ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις3, μὲ προφανῆ σκοπὸ νὰ ἐπιβάλῃ τὸ παπικὸ βέτο στὴν ἁπανταχοῦ γῆς ἐκκλησία. Σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ ἡ ἐκκλησία προώθηκε τὸ Φώτιο ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ διακόνου μέχρι τοῦ πατριάρχου σὲ 7 μέρες.

Στὴ δεκαετία 857-867 μὲ τὸ Φώτιο πατριάρχη αὐξήθηκε τόσο πολὺ τὸ κῦρος τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας, ὥστε ὁ πάπας μὲ ἀνησυχία ἔβλεπε νὰ ματαιώνωνται ὅλες οἱ βλέψεις του. Ὁ Φώτιος διωργάνωσε τὸν κλῆρο, συγκάλεσε συνόδους, ἀπέστειλε ἱεραποστολὲς στὶς σλαυϊκὲς χῶρες καὶ τὶς ἐκχριστιάνισε ὅλες, μειώνοντας ἀφάνταστα τὴν ἐπιρροὴ τοῦ παπισμοῦ.


Κάθε μεγάλο ἔργο ὅμως δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ πολεμηθῇ. Πολιτικὲς διαταραχὲς κατεβάζουν τὸ Φώτιο ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο, ἀλλ᾿ ἐκεῖνος δὲν ἔχασε τὴν ψυχραιμία του. Μὲ αἰσθήματα μεγαλοψυχίας ὑπέμεινε τὴν ταπείνωσι αὐτή, ἕως ὅτου ἐπανῆλθε στὴν  πατριαρχική του ἐξουσία γιὰ ἄλλα ὀχτὼ χρόνια (878-886), ὅταν ἀπὸ τὸ Λέοντα σοφὸ ἀπομακρύνθηκε ὁριστικά, καὶ μετὰ δέκα χρόνια ἰδιωτικῆς ζωῆς ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ.


H Aθεϊα του κ. Τσιπρα



Άθεοι εν κόσμω ή και εν θρόνω;

Α
Aρχιμ. Δανιήλ Αεράκη, ιεροκήρυκος


Θέλετε νά κυβερνήσετε, κ. Τσίπρα. Θέλετε να ηγηθήτε αυτού του τόπου, που λέγεται Ελλάδα. Μόνο που λησμονείτε, ότι η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε σε σας ούτε σε κανένα άλλο κόμμα ούτε και στους λεγομένους σήμερα Έλληνες.

• Ανήκει στους ήρωες, που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της. Και οι ήρωες αυτοί δεν ήσαν άθεοι.

• Ανήκει στους διδάχους του Γένους. Και αυτοί δέν ήσαν άθεοι.

• Ανήκει στην Ελληνική Παιδεία. Και αυτή δεν ήταν ποτέ άθεη.

• Ανήκει στην ιστορία της. Και αυτή δεν ήταν ποτέ άθεη, ούτε γράφτηκε από αθέους.

• Ανήκει στους φωτιστές της, πού την έβγαλαν από τον πρωτογονισμό των ειδώλων και την ωδήγησαν στον πολιτισμό του πνεύματος. Και αυτοί, οι φωτιστές, δεν ήσαν άθεοι «εν τω κόσμω» (Εφεσ. Β΄ 12). Ήσαν οι Απόστολοι του Χριστού.

• Ανήκει στην παράδοσι της. Και αυτή δεν είναι άθεη.

Σείς, κ. Τσίπρα, δηλώνετε επίσημα, ότι είστε άθεος. Εκπρόσωπός σας, ο βουλευτής κ. Αμανατίδης, με πολύ απλότητα και ως αυτονόητο για το πρόσ­ωπό σας, είπε στις 19 Ιανουαρίου 2014, ότι είστε άθεος. Καί φυσικά δεν διαψεύστηκε.

Διακαίωμά σας ατομικό η αθεία. Δεν μπορεί όμως το ατομικό δικαίωμα ενός αθέου να επιβληθή στο λαό μιάς χώρας χριστιανικής.

• Αν έχετε παράπονο από λεγομένους χριστιανούς άλλων πολιτικών πα­ρατάξεων, που καπηλεύονται τη θρησκεία προς ίδιον κομματικό όφελος, βγή­τε τίμια και ξεχωρίστε ιερούς θεσμούς από άθλιους εκμεταλλευτές ιερών και οσίων.

Και μεις βέβαια δεν ταυτιζόμαστε με κόμματα, που έχουν και... λίγο θρη­σκευτικό χρώμα. Δεν είναι πάντως το ίδιο, ένας δεδηλωμένος άθεος και ένας ασυνεπής χριστιανός.

• Η δική σας αθεία οδηγεί στη χείριστη αθλιότητα. Δηλαδή, πώς η συν­έπεια της αθεϊστικής σας απόψεως θα φανή στην υλοποίησι του προγράμ­ματός σας;

• Θα κηρύξετε και Συνταγματικά την Ελλάδα ως κράτος άθεο;

• Θα καταργήσετε τον ελληνορθόδοξο χαρακτήρα της Παιδείας;

• Θα ξερριζώσετε την πίστι του Ιησού Χριστού και την ελπίδα της ζωής από τις νεώτερες γενιές;

• Θα διώξετε τό μάθημα τών Θρησκευτικών από τα σχολεία;

• Θα δώσετε «οικογενειακά» δικαιώματα στούς ομοφυλοφίλους, ίσα με εκείνα των φυσιολογικών ανθρώπων;

Αυτά και άλλα ακόμα είναι συνεπακόλουθα ενός δεδηλωμένου αθέου άρ­χοντα. Και σείς δηλώνετε άθεος, κ. Τσίπρα. Λοιπόν, όλα τα παραπάνω θα τα πραγματώσετε; Πέστε το με ευθύτητα στον Ελληνικό λαό.

Και αν ψηφίση ο λαός την αθεία σας, τότε θα έχη προδώσει την ταυ­τότητα και την ιδιοπροσωπεία του. Αλλά και θα πρέπη να ετοιμαστή να υ­ποστή τις συνέπειες ενός αθέου καθεστώτος, που απροκάληπτα ανοίγει πό­λεμο κατά της πίστεως των χριστιανών και κατά της Εκκλησίας των μαρ­τύρων και των οσίων.

• Κύριε Τσίπρα, «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄ 14).

• Όσο για τους εκκλησιαστικούς ποιμένες, που σπεύδουν σε εναγκαλισμό συναντήσεων και συζητήσεων με ανατέλλοντα αστέρα, ας προσέξουν.
«Τίς κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄ Κορ. Στ΄ 14).



ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΑΛΛΑ 

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ  « ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ»  

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης


Τέσσερεις φορές ισχυρίζονται οι Τούρκοι ότι ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη παρενόχλησαν στις 4/2 με επικίνδυνο τρόπο τα τουρκικά F16 που εκτελούσαν «ερευνητικές» πτήσεις σε «διεθνή» εναέριο χώρο, σύμφωνα πάντα με τις τουρκικές απόψεις. Το πιο «ενοχλητικό» για τους Τούρκους, τα ελληνικά εγκλώβισαν στα ραντάρ τους τα τουρκικά τα οποία στοχοποιήθηκαν  προκαλώντας μεγάλη ένταση πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Η νέα αυτή ανακοίνωση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, έρχεται λίγες μέρες μετά την προηγουμένη όπου πάλι σύμφωνα με τους Τούρκους, τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη παρενόχλησαν τα τουρκικά προκαλώντας ξανά ένταση. Μέσα σε δέκα μέρες, τρεις παρόμοιες ανακοινώσεις. Βρισκόμαστε δηλαδή, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση,  ένα βήμα πριν από κάποιο «ατυχές» επεισόδιο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανάψει φωτιά με ανυπολόγιστες συνέπειες σε ένα ήδη εκρηκτικό τοπίο σε όλο το μήκος και το πλάτος του Αιγαίου από τις αλλεπάλληλες τουρκικές προκλήσεις.

Και ενώ το Αιγαίο κυριολεκτικά φλέγεται, ενώ καθημερινά οι ηρωικοί Έλληνες πιλότοι εμπλέκονται ουσιαστικά σε ένα ακήρυκτο εδώ και χρόνια πόλεμο, η ελληνική κυβέρνηση παίζει τον ρόλο του ηλιθίου που όταν τον φτύνουν ισχυρίζεται πως …βρέχει. 

«Καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε;»






Οὔτε οἱ συμπροσευχές, οὔτε οἱ προδοτικοὶ Διάλογοι καὶ οἱ κατάπτυστες Συμφωνίες μὲ τοὺς αἱρετικούς, οὔτε ἡ ραγδαία ἐκκοσμίκευση καὶ «οἰκουμενιστικοποίηση» τῶν ὀλιγώτερον ἢ περισσότερον πιστῶν, οὔτε ἡ αἱρετικὴ δυσσέβεια ἀνησυχεῖ καὶ ταράσσει πλέον τὸν ὕπνο μας;
 
Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος φωνάζει:
 
 «Εἰ δ που τν εσβειαν παραβλαπτομνην δοις, μ προτμα τν μνοιαν τς ληθεας, λλ' στασο γενναίως ως θαντου» (Ἑρμην. Εἰς τὴν Πρὸς Ρωμαίους).
 
Ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τὴ φωνὴ καταπνίγουμε μὲ ἄλλοθι τὶς «φιλανθρωπίες», τὶς πανηγυρικὲς ἢ κατανυκτικὲς ἀκολουθίες, τὶς διαστρεβλωμένες περὶ ὑπακοῆς, περὶ εἰρήνης καὶ ὁμόνοιας νέες διδαχές. 
 
Καὶ συνεχίζουμε νὰ ἀκολουθοῦμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους, ποὺ πλέον ἔχουν ξεγράψει τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ποὺ ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν γιὰ τὸ ἐξαπατῆσαι καὶ «θεαθῆναι» τοῖς πιστοῖς!



 Ὁ π. Γ. Φλωρόφσκυ «ὅμως ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὸν κίνδυνο ὅτι  μιὰ ἱκανοποιητικὴ συνεργασία τῶν διηρημένων χριστιανῶν ἐπὶ κοινωνικῶν θεμάτων χωρὶς κάποια βαθύτερη ὤθηση γιὰ τελικὴ ἕνωση σὲ μιὰ Ἐκκλησία, μπορεῖ νὰ ἀμαυρώσει  ἢ ἀκόμα καὶ νὰ καταστρέψει τὸ ὅραμα τῆς ἀληθοῦς χριστιανικῆς Ἑνότητας, ἡ ὁποία εἶναι ...ἡ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας.
 
Δὲν θὰ ἦτο –ἐρωτᾶ– μία παράλογος κατάστασις, ἐὰν οἱ χριστιανοὶ ἠδύναντο νὰ ἔχουν συμφωνίαν εἰς πράγματα ἐγκόσμια, τὰ ὁποῖα ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως εἶναι ἐπουσιώδη καὶ ὅμως νὰ διαφωνοῦν εἰς πράγματα οὐσιώδη καὶ πνευματικά;
 
Δὲν θὰ ὑπεδήλωνε ὅτι ὅλαι αἱ δογματικαὶ ἢ ὁμολογιακαὶ διαφωνίαι εἶναι ἄνευ οὐδεμίας ζωτικῆς σπουδαιότητος;».

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου