Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Ο ΑΚΑΘΑΙΡΕΤΟΣ ιερομοναχος πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας θα λειτουργηση στον πανηγυριζοντα ναο - του ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥ απο τους ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ και ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑΣ της εποχης του Αγιου Μαρκου του Ευγενικου του Ατλαντα της Ορθοδοξιας - στην Σουρωτη Θεσσαλονικης.



                       ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

 

 

 


             ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  


 Σημερα Κυριακη 19 Ιανουαριου γιορταζει ο Ατλαντας της Ορθοδοξιας ο Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος και ο ναϊσκος του Αγιου Μαρκου του Ευγενικου της Σουρωτης Θεσσαλονικης. 

Θα λειτουργηση ο ιερομοναχος πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας. 

Καλεισθε να συμμετασχετε στην Θεια Μυσταγωγια. 



Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ



του αλησμόνητου θρυλικού π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ




ΠΟΙΟΣ ἑορτάζει σήμερα 19 Ἰανουαρίου; Ὁ ἅγιος Μᾶρκος μητροπολίτης Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός. Λέγεται ἔτσι, γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν εὐαγγελιστή. Θὰ ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου.

Ὁ μεγάλος αὐτὸς ἅγιος καὶ ὁμολογητὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας γεννήθηκε τὸ 1392. Ποῦ γεννήθηκε, σὲ ποιά πόλι; Ὤ ἡ πόλις ποὺ γεννήθηκε! Δὲν εἶνε Ἕλλην καὶ δὲν εἶνε ὀρθόδοξος Χριστιανὸς αὐτὸς ποὺ ἀκούει τὸ ὄνομα τῆς πόλεως αὐτῆς καὶ δὲν συγκινεῖται. Γεννήθηκε στὴν πόλι τῶν ὀνείρων μας, στὴν Κω᾿σταντινούπολι! Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους, ποὺ ἤθελαν τὴν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ τους. Εὐφυὴς καὶ φιλομαθὴς ὅπως ἦτο, σπούδασε σὲ σχολὲς καὶ ἄκουσε διδασκάλους. Ἔτσι ἔλαβε σπουδαία μόρφωσι. Ἤξερε τὸν Ὅμηρο ἀπέξω!


Τώρα, ἂν ρωτήσῃς ἕνα Ἑλληνόπουλο, οὔτε ἕνα στίχο τοῦ Ὁμήρου ξέρει. Κρίμα στὰ χρήματα ποὺ ξοδεύει τὸ κράτος γιὰ τὰ σχολεῖα. Ἄγγλοι ξέρουν τὸν Ὅμηρο, Γερμανοὶ ξέρουν τὸν Ὅμηρο· ἐμεῖς; τίποτα. Ἄ, βρὲ πατρίδα, ποῦ κατήντησες, μὲ πολιτικοὺς ποὺ καυχῶνται, ὅτι στὴ βουλὴ τῶν Ἑλλήνων «ἔθαψαν», οἱ νεκροθάπται, τὴν ὡραία ἑλληνικὴ γλῶσσα!…

Ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, λοιπόν, σπούδασε τὰ βιβλία τὰ ἀρχαῖα. Πρὸ παντὸς ὅμως διάβαζε μέρα – νύχτα καὶ εἶχε κάτω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό του – ποιό βιβλίο; Τὴν ἁγία Γραφή. Ἔμαθε πολὺ καλὰ τὴ Γραφή, καὶ ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς σοφωτέρους διδασκάλους τῆς Κω᾿σταντινουπόλεως. Μὲ τὰ ἐφόδια αὐτὰ κατόπιν ἔγινε μοναχός, διάκονος καὶ πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, τέλος δὲ καὶ μητροπολίτης τῆς ἱστορικῆς πόλεως Ἐφέσου.

Ἀλλὰ ἔζησε σὲ μιὰ ἐποχὴ πολὺ δύσκολη. Σὲ ἐποχή, ποὺ τὸ Βυζάντιο ἦταν σὲ παρακμή. Τὸ Βυζάντιο ἦταν τὸ κράτος ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Κω᾿σταντῖνος μὲ πρωτεύουσα τὴν Κω᾿σταντινούπολι. Ὑπῆρξε τὸ μεγαλύτερο κράτος τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ποὺ σὰ᾿ δέντρο πελώριο ξάπλωσε τὰ κλαδιά του σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Ἦταν ὅ,τι εἶνε σήμερα ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ Ἀγγλία· ἤ, μᾶλλον, τίποτα δὲν εἶνε ἡ Ἀγγλία κ᾿ ἡ Ἀμερικὴ μπροστὰ στὴ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Δόξα μεγάλη. Ἐκεῖ ναοὶ περίλαμπροι (ἡ Ἁγια-Σοφιά), ἐκεῖ πατέρες καὶ διδάσκαλοι, ἐκεῖ ἄνθη καὶ καρποὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὅ,τι ὡραῖο ἔχει νὰ παρουσιάσῃ ὁ κόσμος. Βάσταξε τὸ Βυζάντιο – πόσα χρόνια; Χίλια χρόνια! Καὶ κήρυξε τὸ εὐαγγέλιο ἱεραποστολικῶς σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀλλὰ τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου, ἦταν πιὰ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Τὸ Βυζάντιο «ἔπνεε τὰ λοίσθια», ξεψυχοῦσε, πέθαινε. Γιατὶ ὅπως πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι, πεθαίνουν καὶ τὰ ἔθνη. Καὶ πέθαναν ἔθνη καὶ ἔθνη ὣς τώρα. Φοβοῦμαι δέ, ἀδέρφια μου, μήπως καὶ τὸ δικό μας ἔθνος πεθάνῃ, ἕνα ἱστορικὸ ἔθνος ποὺ βάσταξε 5.000 χρόνια. Ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κίνδυνος, ἐὰν δὲν ξυπνήσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλων τῶν κομμάτων καὶ παρατάξεων, καὶ δὲν ἀποκτήσουμε ἑνότητα χριστιανική.

Ἔπνεε, λοιπόν, τότε τὰ λοίσθια τὸ κράτος. Κινδύνευε ἡ Πόλις ἀπὸ ἕνα τρομερὸ ἐχθρό. Κινδύνευε ἀπ᾿ τὸ Μωάμεθ, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Ἀραβία καὶ ἔφτασε μέχρι τὴν Κω᾿σταντινούπολι, καὶ τὴν πολιορκοῦσε. Αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Ἰωάννης Παλαιολόγος, ἀδερφὸς τοῦ Κω᾿σταντίνου Παλαιολόγου τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορος. Σ᾿ αὐτὴ τὴ δύσκολη στιγμὴ – τί ἔκανε ὁ Ἰωάννης; Ἔστρεψε τὰ βλέμματά του ὄχι πρὸς τὸν Θεό, τὸν πατέρα μας, ἀλλὰ ζήτησε τὴ συμμαχία τῆς Δύσεως. Ὅπως κ᾿ ἐμεῖς, ποὺ ζητοῦμε συμμαχία πότε μὲ τὴ Δύσι καὶ τὴν Ἀμερική, πότε μὲ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴ Ῥωσία, καὶ ποτέ μὲ τὸ Θεό! Ἐνῷ ἡ Ἑλλὰς μόνη της, ἀλλὰ μὲ τὸ Θεό, εἶνε παντοδύναμος. «Γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, …ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»! (Ἠσ. 8,9-10 καὶ Μέγ. ἀπόδ.)

Ὁ Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος, λοιπόν, ἔστρεφε τὰ βλέμματά του πρὸς τὴ Δύσι. Ἀλλ᾿ ἐκεῖ τότε κυριαρχοῦσε ὁ πάπας. Εἶχε δύναμι· ἀνέβαζε καὶ κατέβαζε πρίγκιπες καὶ αὐτοκράτορες· μπροστά του στέκονταν κλαρῖνο οἱ ἡγεμόνες τῆς Ἰταλίας, τῆς Γαλλίας, τῆς Γερμανίας κ.λπ.. Ἔκανε λοιπὸν ὁ Ἰωάννης τὸ ἁμάρτημα νὰ ζητήσῃ βοήθεια ἀπὸ τὸν πάπα ἐναντίον τοῦ Μωάμεθ, ποὺ πολιορκοῦσε τὴν Κω᾿σταντινούπολι. Καὶ πῆγε στὴ Δύσι, παίρνοντας μαζί του μεγάλη συνοδεία. Μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς συνοδείας ἦταν καὶ ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὡς μορφωμένος καὶ λόγιος, ἱκανὸς νὰ συνομιλήσῃ μὲ τοὺς λατίνους.

Πῆγαν στὸν πάπα. Οἱ ἔνδοξοι ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Κω᾿σταντίνου παρουσιάστηκαν ἐμπρός του ὡς ἐπαῖται, τρέμοντας ἐνώπιόν του. Καὶ αὐτὸς τί ἀξίωσι εἶχε· νὰ προσκυνήσουν τὴν παντόφλα του! Τί νὰ κάνουν, προσκύνησαν τὴν παντόφλα του.
 

Ο ενας απο τους Κολοσσους της Πιστεως των Ορθοδοξων




ΑΘΑΝΑΣΙΟΝ ΕΠΑΙΝΩΝ 


                   ΑΡΕΤΗΝ ΕΠΑΙΝΕΣΟΜΑΙ 






ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΔΙΝΑΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ



Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐπικρατοῦσε μιὰ αἵρεση (ὅπως σήμερα ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καὶ ἀσχέτως ἂν αὐτὴ εἶχε καταδικασθεῖ ἀκόμα, ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ —ἀδιάφορο ἂν αὐτοὶ ἦσαν λαϊκοί, μοναχοὶ ἢ ἱερωμένοι— ἀντιδροῦσε δυναμικά διαμαρτυρόμενος, ἀπομακρυνόμενος καὶ ἀποτειχιζόμενος ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Αὐτὸ συνέβη π.χ. μὲ τὶς αἱρέσεις τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τοῦ Μοιχειανισμοῦ, στὴν περίπτωση τοῦ αἱρετιζόντων Πατριαρχῶν Καλέκα, Βέκκου κ. ἄ.

Συγκλονιστικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ διασώζεται στὴν «Ἔκθεσι πίστεως κατὰ ἀποκάλυψιν Γρηγορίου ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας».
 
Ἐπὶ Πατριάρχου, δηλαδή, Κων/πόλεως Τιμοθέου τοῦ Α΄ (511–518) ὁ λαὸς τῆς Κων/πόλεως ἀποτειχίστηκε καὶ ἔμενε ἀκοινώνητος τῶν Θ. μυστηρίων γιὰ πολλὰ χρόνια, διότι ὁ Πατριάρχης Τιμόθεος δὲν ἤθελε νὰ ἀποδεχθῆ τὴν Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
 
Ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο ὁ διάδοχός του, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καππαδόκης (518–520), ὁ λαὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπαίτησε κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λατρείας νὰ ἀναγνωσθεῖ στὰ δίπτυχα ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ κατόπιν νὰ μεταλάβει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ νέου Πατριάρχη.
 
Ὁ νέος Ὀρθόδοξος Πατριάρχης γιὰ κάποιους λόγους ἐδίσταζε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀπαίτηση τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ οἱ πιστοὶ ἔμεναν ἀνένδοτοι καὶ ἀπαιτοῦσαν τὸ θέμα νὰ τακτοποιηθεῖ ἀμέσως. Στὴν προσπάθεια τοῦ Πατριάρχη νὰ ἀναβληθεῖ γιὰ λίγο αὐτὴ ἡ ἀναγνώριση, ὁ λαὸς τὸ ἀπαίτησε καὶ πάλι δυναμικὰ καὶ πολλάκις.
 
Tελικά, μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σταθερὴ στάση τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἔντονη διαμαρτυρία, ὑποχρεώθηκε ὁ Πατριάρχης, τὴν ὥρα τῆς μνημονεύσεως κατὰ τὴν Θ. Λειτουργία, νὰ ἀναγνώσει στὰ δίπτυχα τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Τότε σταμάτησε ἡ ἀποτείχιση τοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἀκοινωνησία τῶν Θ. Μυστηρίων, ἀφοῦ, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Διπτύχων, ἀποκαταστάθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Μια φορα κι εναν καιρο, σαν παραμυθι. Oταν ο π. Θεοδωρος Ζησης ηταν Ορθοδοξος, μας ελεγε:

   

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. 
Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. 
Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. 
Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. 
Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενιστικά συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. 
Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: 


«Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». 


Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. 
Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. 
Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; 
Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

===========================

Εκκλησία 

 

και ο Μέγας Αντώνιος

 


Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση 


Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ 
ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ 
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
1. Δεν είναι αναχρονιστική η συνάφεια. Παρόμοιο διαθρησκειακό και διαχριστιανικό περιβάλλον.
 
Στο τελευταίο μας άρθρο με τίτλο «Μακράν της οδού των Αγίων Πατέρων η συνάντηση Βαρθολομαίου και πάπα» είχαμε εξαγγείλει ότι θα συνεχίζαμε την έκθεση των εκτιμήσεών μας με βάση τη διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα στους βίους των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων. Επειδή μάλιστα ο Άγιος Σπυρίδων, ο θαυματουργός πολιούχος της Κέρκυρας, έδιωξε τον πάπα μέσα από τον ναό του με ένα εντυπωσιακό θαύμα που έκανε, ενώ οι σημερινοί προκαθήμενοι, τον εισάγουν στους ορθόδοξους ναούς, τον ασπάζονται, τον θυμιάζουν και τον πολυχρονίζουν, σχεδιάσαμε να παρουσιάσουμε αυτό το θαύμα, όπως το διασώζει και το σχολιάζει ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του Γένους και μέλος της τριάδος των Αγίων Κολλυβάδων του 18ου αιώνος. Ο σχεδιασμός αυτός και η προτεραιότητα παραμένει, με μία μικρή χρονική παρέκκλιση, λόγω της εορτολογικής συγκυρίας.

 
Η μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου, σε ναό του οποίου στη Θεσσαλονίκη υπηρετούμε με τη χάρη του Θεού και την ευλογία του Αγίου ήδη δεκατρία χρόνια, μας έδωσε την ευκαιρία και πάλι να εντρυφήσουμε στο θαυμάσιο «βίο»   του, πρότυπο από πλευράς γραμματολογικής όλων των μεταγενέστερων «βίων» Αγίων, τον οποίο συνέγραψε ο διατελέσας μαθητής του αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας και στύλος της Ορθοδοξίας, όντως Μέγας Αθανάσιος.

 
Το μεγαλύτερο μέρος του «Βίου» αναλίσκεται στα ασκητικά κατορθώματα του Αγίου Αντωνίου, στους αγώνες του εναντίον των δαιμόνων και στη σχετική διδασκαλία του, όπως και στο μεγάλο όντως κατόρθωμά του να γίνει ο «πολιστής της ερήμου», να γεμίσει την έρημο με μοναστήρια, θεμελιωτής έτσι και αρχηγός γενόμενος του αναχωρητικού βίου: «Έπεισε πολλούς αιρήσασθαι τον μονήρη βίον, και ούτω λοιπόν γέγονε και εν τοις όρεσι μοναστήρια και η έρημος επολίσθη υπο μοναχών εξελθόντων από των ιδίων και απογραψαμένων την εν τοις ουρανοίς πολιτείαν». 

     
 
Την μακροχρόνια ξενιτεία του από τον κόσμο διέκοψε δύο φορές, προκειμένου να αγωνισθεί και να συμβάλει στη διάσωση της Ορθοδοξίας, που όπως τώρα, έτσι και τότε, κινδύνευε από εξωτερικούς και πιο πολύ από εσωτερικούς εχθρούς. Ο Χριστιανισμός δεν παρουσιάσθηκε συνδιαλεγόμενος και συναλλασόμενος «επί ίσοις όροις» με τις άλλες θρησκείες, διεκδικώντας μέρος της αλήθειας, που υπάρχει δήθεν σε όλες τις θρησκείες, όπως βλάσφημα ισχυρίζονται σημερινοί δήθεν χριστιανοί ηγέτες των διαθρησκειακών συναντήσεων του Αντιχρίστου, αλλά ως μοναδική αλήθεια, η μοναδική οδός σωτηρίας, ως το αληθινό φως που αντικατέστησε όχι ισχνότερα φώτα, αλλά το σκότος της αγνωσίας του Θεού και της πλάνης: «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς». Δεν είπε ο Χριστός ότι εγώ είμαι ένας δρόμος, μία αλήθεια, ένα φως ανάμεσα σε άλλους δρόμους, σε άλλες αλήθειες, σε άλλα φώτα, αλλά εγώ είμαι η μοναδική αλήθεια, ο μοναδικός δρόμος, το μοναδικό φως: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄έξει το φως της ζωής».

 

Η φθονερη διωξι και η καταδιωξι του εκλεκτου Μαρτυρικου λευίτου π. Χριστοφορου Μουταφη, δεν εχει τελειωμο. Αυτο θα πη αδιστακτη Δεσποτοκρατια.



Θεωρίες συνωμοσίας 

στη Μητρόπολη Aκαρνανιας


Τώρα κατηγορούν τον παπα-Χριστόφορο για Τυρεία, δηλαδή για… σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (!!!) που στοχεύει στην «εξόντωση» του Μητροπολίτη…






Απρόοπτη τροπή λαμβάνει η υπόθεση του ιερέα που επί δεκαπέντε χρόνια διώκεται, χωρίς κανείς να ξέρει και να ομολογεί το γιατί. 
Το «έγκλημά» του; 
Το γεγονός ότι τόλμησε να διεκδικήσει το δίκαιο του! Κι αφού κατέρρευσαν στο δικαστήριο οι σε βάρος του ανυπόστατες κατηγορίες (υπενθυμίζουμε ότι πανηγυρικά δικαιώθηκε στο Εφετείο, το οποίο μάλιστα επιδίκασε αποζημίωση 50.000 ευρώ στους συκοφάντες του), έρχεται τώρα μια νέα, τρομακτική, ανατριχιαστική, απίστευτη κατηγορία να δώσει συνέχεια σε ένα άθλιο σήριαλ, που μόνο στην Εκκλησία κάνει κακό: Η κατηγορία της Τυρείας.
Στην εκκλησιαστική ορολογία η «τυρεία» είναι ίσως το χειρότερο έγκλημα. 
Σημαίνει σύσταση εγκληματικής οργάνωσης προς αποκαθήλωση της ηγεσίας, εν προκειμένω προς «εξόντωση» του Μητροπολίτη.
…Ο παπα-Χριστόφορος, όλα αυτά!!! 
Ο ταπεινός ιερέας που με κόπους και βάσανα μεγαλώνει τα ορφανά των παιδιών του και που έχει καταθέσει ψυχή στη διακονία της ενορίας, που με τη βοήθεια των πιστών ανέλαβε χρόνια πριν και κατάφερε να ενδυναμώσει.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Δευτερη συντριπτικη Πατερικη και Ομολογιακη απαντησι του Θεολογου Νικολαου Πανταζη προς τον Σιγονταροοικουμενιστη ιεροκηρυκα Ιωηλ Κωνστανταρο..



ΑΠΛΑ ΔΕΙΛΙΑ


Ή ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ;



Νικόλαος Πανταζής, Αποτειχισθείς θεολόγος

e-mail: pathtruthlife@gmail.com




π. Ιωήλ,


Αν και δεν απήντησες στην πρώτη μου επιστολή προς εσένα, η οποία δεν ήταν γενική και αόριστη, αλλά προσωπική και υπεύθυνη, αναγκάζομαι τώρα να απαντήσω στη δεύτερη σου δημοσίευση επί της Αποτειχίσεως/Απομακρύνσεως μας από την Παναίρεση του Οικουμενισμού.



Πάνω μας στέκει ο Θεός και βλέπει τα κρύφια της ψυχής μας. Λυπάμαι, μα θα το πω ευθέως: Είσαι θρασύς. Μα πάνω απ' όλα, κουτοπόνηρος και διαστρεβλωτης. Αν και δεν γνωριζόμαστε προσωπικώς και δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε εις αντιδικίαν, προσβάλεις και νοθεύεις την Ορθόδοξη Πίστη, παραποιείς την Αλήθεια του Χριστού που υποτίθεται υπηρετείς. Λες ότι πονάς τα παιδιά σου μα κοροϊδεύεις αυτά και το Θεό που σου τα εμπιστεύτηκε.



Μη γίνεσαι όλο και περισσότερο άδικος. Μη διαβάλεις την Πίστη προκειμένου να ευαρεστήσεις τους Οικουμενιστές σου Ηγέτες. Δεν υπηρετείς αυτούς, ούτε σταυρώθηκαν αυτοί για σένα. Αυτοί ανασταυρώνουν τον Υιόν με τις βλασφημίες τους και συ κάθεσαι, γλυκοχαμογελάς και ποζάρεις, λες και σε παίρνει συνέντευξη απεσταλμέος του Πάπα.



Μη χάνεις την αγιαστική, ευγένεια ψυχής και μην κολάζεις συλλήβδην τους πάντες και τα πάντα, ως Σχισματικούς. Γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η εμπάθεια, η συκοφαντία, η ρετσινιά της βλασφημίας το να αποκαλείς απροκάλυπτα και αδιάκριτα κάποιον ως "σχισματικό" ενέχει ρίσκο μέγιστο και θέτει σε κίνδυνο τη δική σου σωτηρία, ιδίως όταν υπάρχει μεγάλο, παμμέγιστο ενδεχόμενο εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο από τους Ιερούς Κανόνες να μην συντρέχει καθόλου "σχίσμα" και ο αφορισμός του π. Ευθυμίου και του Αγίου Επισκόπου Αρτεμίου να υφίσταται άδικα και ακυρώτατα, με καταπάτηση των Ιερών Κανόνων.



Και για να μη βγεις χειρότερα εκτεθειμένος και καταντροπιασμένος, καλύτερα "κράτα πισινή!" Αλλ' ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.



π. Ιωήλ,



Ξεκινάς το κείμενό σου με τη φράση: "Είναι γνωστό από τους Πατέρες της Εκλλησίας..." γενικά κι' αφηρημένα αλλά δεν παραθέτεις κανένα κείμενό τους και το μόνο που χειρίζεσαι άκυρο και άκαιρο είναι, αταίριαστο και αδιαχώρητο στο θέμα.



Σε είχα παρακαλέσει εντόνως, να μου παραθέσεις χωρία Αγίων Πατέρων που να μην αποκαλούν τους Παπικούς Αιρετικούς και να τους αναγνωρίζουν ως "Εκκλησία" Κανονική με έγκυρα Μυστήρια και Αποστολική Διαδοχή.



Σε είχα παρακαλέσει να δηλώσεις υπευθύνως εάν ο Οικουμενισμός είναι Αίρεση και Παναίρεση.



Σε είχα πάλι παρακαλέσει να μας υποδείξεις ποιά πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι σε αυτή την αίρεση, και εάν οι Άγιοι Πατέρες επιτρέπουν την κοινωνία μαζί τους, την συμπόρευσή μας με τους αίρετικούς... Δεν μου απήντησες.



Αυτό είναι και λέγεται υπεκφυγή και δειλία. Δεν θέλεις να μπλεχτείς, να τα χαλάσεις με τους ανωτέρους σου και κρίνεις και καταδικάζεις εκ του ασφαλούς, με "καραμπινάτους" φανφαρισμούς στον αέρα, τους αδελφούς σου εν Χριστώ που μάχονται την αίρεση.



Δεν μας τρόμαξες με το νέο κείμενό σου. Αλλά τρομάζω πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος, όταν προσκυνά πρόσωπα, επίγειους κοσμοκράτορες και δεσποτάδες (με το αζημείωτο πάντοτε), ενώ υποκρίνεται όταν προσκυνά την Αγία Τράπεζα και βλασφημεί τα λείψανα των Αγίων που ενυπάρχουν κάτω απ' αυτήν.



"Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών". Εν βουλή βλασφήμων και αιρετικών. Εν βουλή Αντιχρίστων και Δεσποτοκρατών. Και συ πορεύεσαι των Οικουμενιστών τη βέβηλη Οδό, με σημαία σου το Αρχιμανδριτικό Εγκόλπιο και Σταυρό, σταυρώνοντας αδελφούς σου εν Χριστώ. "Ουχ ούτως οι ασεβείς..." Όχι έτσι πάτερ. Ας μην πορευόμαστε διπλωματικά, με "όσα κρύπτει ο άνεμος από προσώπου της γης..."



Αν και δεν απήντησες στα καίρια ερωτήματά μου, εγώ θα απαντήσω ευχαρίστως στα νέα δικά σου που θέτεις τώρα. Αν και είναι πολύ πειρακτικά, ειρωνικά και υποτίθεται "παγιδευτικά", χαλάλι, "μεθ΄ ημών ο Θεός" "τίνα φοβηθήσομαι" παρά μόνο το Θεό; Εάν είχες φόβο Θεού πάνω σου και μέσα σου, θα υπερασπιζόσουν την φοβερή, ανατριχιαστική αδικία μιας ανυποστάτου καθαιρέσεως και δεν θα πρόδιδες τη συνείδησή σου γράφοντας για τον πνευματικό μου Γέροντα Ευθύμιο πως "καθαιρέθηκε για πολύ σοβαρούς λόγους!"



Εάν έχεις "τσίπα", εάν έχεις σπίθα στην τεθαμμένη σου συνείδηση, εάν αληθινά πιστεύεις στο Χριστό και σέβεσαι τη νεολαία που σου ενεπιστεύθη η Παναγία, που την έχετε κατασκανδαλήσει με τη δουλοπρεπή σας συμπεριφορά στο επίγειο είδωλο της Δεσποτοκρατίας, τότε έχεις μεγάλο καθήκον και άμεση υποχρέωση να αναφέρεις, από στοιχειώδη τουλάχιστον συν-ιερατικό σεβασμό το όνομά του καθηρηθέντος καθώς και τους "σοβαρούς λόγους" της καθαιρέσεώς του. Περιμένω να τους ακούσουμε. Ονοματοκρύπτα.



Όσο για το φλογερό για όλους σας θέμα, την καραμέλα των "εκ δεξιών πειρασμών", θέλω να σου υπενθυμίσω ότι οι εκ δεξιών πειρασμοί ισχύουν και για τους ιερείς, Αρχιερείς και Πατριάρχες και περισσότερο για αυτούς. Δύνανται και αυτοί να πέσουν σε φοβερούς και ανατριχιαστικούς εκ δεξιών πειρασμούς, όχι μόνο εμείς τα ταλαιπωρημένα και τραυματισμένα από την αμαρτία πλάσματα, που μας βρήκατε εύκολο στόχο να μας λιθοβολείτε, ώ αναμάρτητοι εσείς! Μη ξεχνούμε, οι μεγαλύτεροι και χειρότεροι Αιρετικοί όλων των αιώνων, από την Πρώτη μέχρι και την Ενάτη Οικουμενική Σύνδοδο, ήταν ιερείς και Αρχιερείς και μάλιστα Πατριάρχες.



Είσαι αναίσθητα υποκειμενικός και προκατειλημμένος όταν γράφεις πως οι καλοστημένες παγίδες του πονηρού στοχεύουν σε λαϊκούς που έχουν ξεκινήσει την ευλογημένη ζωή της μετανοίας. Λυπούμαι και ντρέπομαι που μιλάς ειρωνικά περί των «αμυντόρων της πίστεως». Αν και δεν μιλάς συγκεκριμένα, προφανώς αναφαίρεσαι και σε μένα. Μα αλοίμονό μας αν δεν αμυνθούμε υπέρ πίστεως, και οι λίθοι κεκράξωνται!



Θαυμάσια το λέγει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:



"Εντολή γάρ Κυρίου μή σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε, ότε περί πίστεως ο λόγος, ούκ εστιν ειπείν, εγώ τίς ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά οί λίθοι κεκράξουσι καί σύ σιωπηλός και άφροντις;»






Γιατί γίνεσαι και συ "άφροντις" και φροντίζεις μόνο να αρέσεις στο Δεσπότη σου και Πατριάρχη;; Στο Θεό ν' αρέσεις πάτερ! Ακούς εκεί, "αμύντορες"... μας ειρωνεύεσαι κιόλας. Γιατί, εσύ, δεν αμύνεσαι υπέρ Πίστεως και Πατρίδος καθημερινώς και με την ίδια σου τη ζωή ακόμη εάν χρειαστεί, "ει δε και καλέσει καιρός;" Έτσι θα διδάξω γω στα παιδιά μου το στοιχείο του μαρτυρίου και έτσι θα τους προετοιμάσω για επικείμενο διωγμό, με κοροϊδία και εμπαιγμό των θείων; Μη γίνεσαι Θεομπαίκτης, πάτερ.



Μετά φόβου Θεού Πίστεως και αγάπης να ξανακοιτάξεις λίγο τις λίαν άδικες καταδίκες σου. Είσαι και φαίνεσαι λογικός ιερεύς και δεν σε τιμά, ντρέπομαι που τα γράφω αυτά για ιερεά, Αρχιμανδρίτη στοργικό και διακριτικό... δεν σε τιμά να μας "τσουβαλιάζεις" στο ίδιο κοχλάζον καζάνι με τους ζηλωτές. Δεν είμαστε στο μεσαίωνα. Η διάκριση πολύ περισσότερο χρειάζεται και εδώ, από σένα.

Ο ΑΚΑΘΑΙΡΕΤΟΣ ιερομοναχος πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας θα λειτουργηση στον πανηγυριζοντα ναο, του ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥ απο τους ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ και ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑΣ της εποχης του, Αγιου Μαρκου του Ευγενικου του Ατλαντα της Ορθοδοξιας στην Σουρωτη Θεσσαλονικης.

               

             ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

 

 

ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 
Μεθαυριο Κυριακη 19 Ιανουαριου γιορταζει ο Ατλαντας της Ορθοδοξιας ο Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος και ο ναϊσκος του Αγιου Μαρκου του Ευγενικου της Σουρωτης Θεσσαλονικης. 

Θα λειτουργηση ο ιερομοναχος πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας. 

Καλεισθε να συμμετασχετε στην Θεια Μυσταγωγια. 


===================== 


Προσοχη       Προσοχη

Εντος της ημερας, 
Συντριπτικη Απαντησι,
στον εχοντα μονιμον τρικυμιαν φρενων,
Οικουμενιστην και Σχισματικον 
παπα Ιωηλ Κωστανταρον, 
με Πατερικο, 
Ομολογιακο κειμενο,
του Αγωνιστου Θεολογου 
Νικολαου Πανταζη.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Aποτειχισι: ιεροκηρυκας ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ, ο δολιος μαεστρος στη διαστρεβλωσι της Αληθειας, εχων μονιμον τρικυμιαν φρενων.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ 

 

 ΤΟΥ π. ΙΩΗΛ ΚΩΣΤΑΝΤΑΡΟΥ





Ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα, ἐπετέθη πρὸς ὅσους –ἀκολουθοῦντες τὴν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας– ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ αἱρετικούς-Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους. Καὶ ἐπετέθη παραβλέποντας (ἢ ἀποκρύπτοντας) ἀκόμα καὶ τὴν γνώμη τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, ὁ ὁποῖος ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀποφαίνεται (ἀπευθυνόμενος σὲ κάποιο πιστό, μὲ τὸν ὁποῖο ἀλληλογραφοῦσε) ὅτι ἔχουν κάθε δικαίωμα οἱ πιστοὶ νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικό-Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο πρὶν κατακριθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο, χωρὶς νὰ προχωρήσουν ὅμως (ὅπως οἱ Παλαιοημερολογῖτες) σὲ δημιουργία ἄλλης Συνόδου-Ἐκκλησίας.


Ἐδόθησαν ἀμέσως, τότε, ἀπαντήσεις ἀποστομωτικὲς στὸν π. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, «τὶς ἔκανε γαργάρα»! Ἀφοῦ ἄφησε καὶ πέρασε λίγος καιρός, ἐπανῆλθε μὲ νέο ἄρθρο του μὲ τίτλο «ΑΠΛΑ ΖΗΛΟΣ Ή ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ;» τὸ ὁποῖο δημοσιεύουμε στὸ τέλος τοῦ παρόντος.
 


 Τὸ ἄρθρο του ἔστειλε πάλι καὶ δημοσιεύτηκε μόνο στὸ ἱστολόγιο «Θρησκευτικά», τὸ ὁποῖο ἀντιδεοντολογικὰ καὶ ἀντιχριστιανικὰ φερόμενο, ἀρνεῖται νὰ δημοσιεύσει καὶ τὶς δικές μας ἀπαντήσεις, στὰ δημοσιεύματα ποὺ καταχωρεῖ καὶ ἀναφέρονται σὲ μᾶς.


Μὲ τὸ νέο του ἄρθρο ὁ π. Ἰωὴλ καὶ πάλι ἐπιτίθεται ἐναντίον τῶν ἀποτειχισθέντων πιστῶν, χωρὶς νὰ ἀπαντᾶ σὲ ὅσα τὸν ἐρωτήσαμε, χωρὶς νὰ χρησιμοποιεῖ Πατερικὰ κείμενα, παρὰ μόνο ὀρθολογικοὺς συλλογισμοὺς καὶ ἀστεῖα ἐρωτήματα, σχετικὰ μὲ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ὁ ὁποῖος τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ ἰδεολογία-αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶχε ἀρχίσει πιὰ νὰ γίνεται εὐδιάκριτη (καὶ οἱ ἐλάχιστοι τότεφορεῖς της, τολμηροὶ σὲ Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες) τὸν πολέμησε γενναία. Στὴν ἀρχὴ μετὰ τῶν τριῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν ἐφαρμόζοντας μιὰ πρώτη μερικὴ Ἀποτείχιση, ὅταν διέκοψε τὴν Μνημόνευση τοῦ Ἀθηναγόρα γιὰ συγκεκριμένη του ἐνέργεια. Καὶ στὴ συνέχεια ΜΟΝΟΣ αὐτὸς ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους, μὲ τὸν τρόπο του ἀπειλώντας τὴν ἐπανάληψη τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου, καὶ ἐπιφυλασσόμενος γιὰ τὰ περαιτέρω, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ δίδαξαν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς αἱρέσεως. Τοῦτο ἐξάλλου δίδαξε καὶ ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅπως σαφῶς καταδεικνύει ὁ Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς στὰ ἔργα του.



Ἂς προσπαθήσει νὰ φαντασθεῖ ὁ π. Ἰωήλ, ποιά θὰ ἦταν σήμερα ἡ στάση τοῦ Καντιώτη· σήμερα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς λαίλαπα σαρώνει τὴν Ἐκκλησία, ἀλλοιώνει τὶς συνειδήσεις καὶ ἀποδεικνύεται καθημερινῶς πλέον ὅτι ἀποτελεῖ αἵρεση μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό, κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση. (Ὑπὄψιν ὅτι ἀκόμα καὶ οἱ Παλαιοημερολογῖτες ὁμολογοῦν, ὅτι τὴν Οἰκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου, τότε, δὲν τὴν γνώριζαν, ἀλλὰ τὴν πληροφορήθηκαν ἀπὸ τὸν Ι. Καρμίρη, περὶ τὸ 1965).


Εἶναι δυστύχημα γιὰ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, τὸν π. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος θέλει τὴν ἐπισκοποίησή του, νὰ γράφει μὲ τόση ἀνευθυνότητα. Νὰ συντάσσει ἄρθρο ἐμμένοντας στὰ ἴδια, ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα α) κι ἐμεῖς ἀπαντήσαμε καὶ ἀναιρέσαμε, ἀλλὰ β) κυρίως, ἐνδελεχεῖς καὶ ἁγιοπατερικὲς ἀπαντήσεις στὶς ἀστήρικτες θέσεις του, ὑπάρχουν στὰ βιβλία καὶ τὰ ἄρθρα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.
 

 Καὶ τὸ κυριότερο: δὲν ἀπαντᾶ σὲ τίποτα ἀπὸ ὅσα τὸν ἐρωτήσαμε. Ἔτσι κατανοεῖ τὸν διάλογο!
Θεωρούσαμε τὸν π. Ἰωὴλ περισσότερο ἀντικειμενικό, προσεκτικό καὶ διακριτικό. Περιμέναμε, ἐφόσον θέλησε νὰ ἀσκήσει κριτική, νὰ ἔχει διαβάσει καὶ κατανοήσει τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων (ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές), καὶ σὲ αὐτὲς τὶς θέσεις νὰ παραθέσει ἄλλες Πατερικές, μὲ τὶς ὁποῖες νὰ ἀντικρούονται οἱ κατὰ τὴν γνώμη του «ζηλωτικὲς» δικές μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν τὸ ἔπραξε. Περιμέναμε ὅτι θὰ ἐλάμβανε ὑπ’ ὄψιν του τὴν τοποθέτηση τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, τὸν ὁποῖο σέβεται αὐτὸς καὶ ὁ Μητροπολίτης του καὶ ὁ ἱστολόγος ἐξ Ἀμερικῆς ποὺ τοὺς κολακεύει καὶ -ἔμμεσα- τοὺς κατευθύνει.


Καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος –παρὰ τὴν διαφοροποίησή του ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες (κι ὄχι ἀπὸ μᾶς), ὡς πρὸς τὸ δυνητικὸμὴ δυνητικὸ τῆς Ἀποτειχίσεως– ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀποφαίνεται ὅτι ἔχουν κάθε δικαίωμα οἱ πιστοὶ νὰ ἀποτειχίζονται (ὅπως ἀναφέραμε πιὸ πάνω).
Καὶ αὐτὸ ἀκόμα ὁ π. Ἰωὴλ τὸ παραβλέπει!



Ἀντίθετα, ὁ π. Ἰωὴλ ἐπέλεξε ἄλλη ὁδό. Ἀκολούθησε τὴ γραμμὴ τοῦ Μητροπολίτου του, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία ξεκίνησε ἕνα πόλεμο ἐναντίον τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, γράφοντας μὲ περιφρόνηση καὶ ἀπαξιωτικὸ τρόπο ἐναντίον του. Ἄρα, πῶς ἦταν δυνατὸν ὁ π. Ἰωήλ, νὰ ἐπικροτήσει θέσεις τοῦ πολεμουμένου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη του π. Εὐθύμιου; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας ποὺ ὑποστήριξε μὲ πάθος τὴν ἁγιοποίηση τοῦ διεπομένου ἀπὸ Μασωνικὲς καὶ Οἰκουμενιστικὲς ἰδέες Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, νὰ δεῖ θετικὰ (αὐτὸς καὶ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ αὐτόν) καὶ χωρὶς προκατάληψη τὸ θέμα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων;
Ὁ κ. Ἰγνάτιος μὲ τὸν συνεργάτη του, ἀρχιμ. τοῦ "Σωτῆρος"

Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ τοῦ «Σωτῆρος», νὰ δοῦν μὲ θετικὸ μάτι τὴν ἀποτείχιση, ἀφοῦ οἱ Ἀρχιμανδρίτες τῆς Ἀδελφότητος παραμένουν ὡς συνεργαζόμενοι,  ὑπακούοντες, συμπροσευχόμενοι, καὶ κοινωνοῦντες μετὰ τῶν ἀποδεδειγμένα Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Μεσσηνίας  καὶ Ἰγνατίου Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε τὶς προδοτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε ;
 
 Ἡ ἐξέλιξη αὐτή, τῆς ὑποστηρίξεως τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Χρυσ. Σμύρνης, εἶναι ἄγνωστη στοὺς πολλούς· θὰ τὴν θυμήσουμε ὅμως σήμερα, γιατὶ ἐξηγεῖ πολλά· καὶ στὸ κύριο θέμα ποὺ θίγει ὁ π. Ἰωήλ -καὶ μᾶς ἀφορᾶ- θὰ ἀπαντήσουμε σύντομα.

Ἡ ἱστορία εἶναι συνοπτικὰ ἡ ἑξῆς:

Ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ἀρθρογράφησε ξαφνικά, χρησιμοποιώντας βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς κατὰ τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ τὸ 2003, μὲ ἕνα ἐμπαθὲς ἄρθρο ποὺ δημοσίευσε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», μὲ τίτλο: «Εἶναι καιρὸς νὰ σοβαρευτοῦμε». Πρόκειται γιὰ τὴν «αὐθόρμητη» ὑποστήριξη ἀπὸ τὸν Κονίτσης, μιᾶς ἀντιεκκλησιαστικῆς-οἰκουμενιστικῆς ἐνέργειας τοῦ Δημητριάδος (καὶ ἔπειτα Ἀρχιεπισκόπου) Χριστοδούλου: τὴν ἁγιοκατάταξη (καλύτερα τὴν ἄνευ θείου σημείου «ἁγιοποίηση») τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Ἀνέλαβε λοιπόν, ὁ Κονίτσης –Κύριος οἶδε γιατί– μόνος αὐτὸς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους νὰ ἐπιτεθεῖ (χρησιμοποιώντας τὴν Δεσποτικὴ αὐθεντία) μὲ ὑποτιμητικοὺς χαρακτηρισμούς, κατὰ  τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐμπεριστατωμένα ὑποστήριξε καὶ ἀπέδειξε μὲ δεκάδες κείμενα, ὅτι αὐτὴ ἁγιοκατάταξη ἔγινε ἐνάντια στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πρώτη φορὰ ἁγιοκατατάσσεται Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἐμφορεῖτο ἀπὸ πανθεϊστικές, εἰδωλολατρικὲς καὶ Οἰκουμενιστικὲς ἰδέες καί εἶναι κατηγορημένος ὡς Ἅγιος τέκτων! (Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἐναντίον τῆς ἁγιοκατατάξεως αὐτῆς ἔχουν ἐκφρασθεῖ, ἐκτὸς τοῦ ἀειμνήστου καθηγητῆ Πατρολογίας Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου –ποὺ ἐκοιμήθη ὡς μοναχὸς Γεράσιμος– καὶ οἱ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης, λοιπόν, χρησιμοποιώντας ἀνοίκεια καὶ βάναυση γλῶσσα, προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ ἔμπνευση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου (μετὰ τοῦ ὁποίου στὸ θέμα αὐτὸ συνέπλευσε προτεσταντικά-Οἰκουμενιστικά), ἀποδέχτηκε καὶ ὑποστήριξε τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἐθνομάρτυρα ὡς καλῶς γενομένη!

Γράφει συγκεκριμένα στὸ παραπάνω ἄρθρο του γιὰ τὸν π. Εὐθύμιο ὅτι «ἐκφράζεται μὲ τόσην σκληρότητα, ...καταφέρεται μετὰ βανασυσότητος καὶ μανίας πρωτοφανοῦς κατὰ τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀοιδίμου Χρυσοστόμου. Τὸν ἀποκαλεῖ οἰκουμενιστή, μασῶνον, ἄπιστον».

Τοῦ ἀπάντησε τότε ὁ π. Εὐθύμιος:
«Κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου του διαφαίνεται ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἀνδρέας ἐθίχθη ἀπό τους χαρακτηρισμούς μου γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἰσχυριζόμενος χαρακτηριστικὰ ὅτι καταφέρομαι «μετὰ βαναυσότητος καὶ μανίας» ἐνάντιόν του, χωρὶς βέβαια νὰ προσπαθήση νὰ ἀπόδειξη ψευδεῖς κι ἀστήρικτους αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς. Δηλαδὴ τὸν Σεβασμιώτατο τὸν ἐνόχλησε τὸ ὅτι ἀπεκάλεσα τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης Μασόνο καὶ αἱρετικὸ καὶ δὲν τὸν ἐνόχλησαν οἱ μασονικὲς ἀντιλήψεις τοῦ Χρυσοστόμου, τὰ αἱρετικά του φρονήματα, οἱ εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικές του ἀντιλήψεις, οἱ ντιμοναχικές του ἰδέες, τὸ κοσμικό του φρόνημα, ὁ ἀχαλίνωτος οἰκουμενισμός του, οἱ ἑρμηνευτικὲς πλάνες του στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τὶς ὁποῖες συνδυάζει καὶ συσχετίζει μὲ τὶς ἐξελίξεις τῶν στρατιωτικῶν γεγονότων στὴ Σμύρνη, οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (σ.σ. ἀπὸ τότε!) καὶ ἡ ἀναγνώρισίς των ὡς ὀρθοδόξων, ἡ πίστις του στὴ θεωρία τῶν κλάδων καὶ τόσα ἄλλα...».

Καὶ παρακάτω:
Δὲν τὸν ἐνόχλησε ποὺ «ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐδίδασκε πρὶν ἑκατὸ περίπου χρόνια τέτοια ἀνανεωτικὰ καὶ ἐξωφρενικά, ὅπως κατάργησι τοῦ ράσου, κατάργησι νηστειῶν καὶ ἀργιῶν, συντόμευσι ἱερῶν ἀκολουθιῶν, κατάργησι μοναχισμοῦ, χριστιανικὸ σοσιαλισμὸ (εἶναι δική του ἢ ἔκφρασις), συμπόρευσι τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἐπιστήμη, θεολόγους σπουδαγμένους στὴν Εὐρώπη γιὰ πλήρη κατάρτισι κ.λπ., ποὺ σήμερα ὁ πιὸ τολμηρὸς οἰκουμενιστὴς καὶ ἀνανεωτὴς δὲν τολμᾶ ὄχι νὰ τὰ ἔκφραση, ἄλλα οὔτε καὶ νὰ τὰ σκεφθῆ»!

Δὲν ἐνόχλησε τὸν Σεβασμιώτατο Κονίτσης ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καλοῦσε Προτεστάντες «νὰ ἔλθουν στὴν Σμύρνη καὶ νὰ διδάξουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστοὺς παραχωρώντας αἴθουσες καὶ ναοὺς καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ὁμιλία των παρουσίαζε στὶς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ "Ἅγιος Πολύκαρπος”, ποὺ αὐτὸς ἐξέδιδε, μὲ ἔκδηλο ἐνθουσιασμὸ τὸ κήρυγμά των καὶ τὸ πόση ἐπιτυχία εἶχε. Δηλαδὴ μὲ ἁπλὰ λόγια καλοῦσε τοὺς λύκους νὰ ἔλθουν στὸ κοπάδι του καὶ μὲ τὴν εὐλογία του νὰ τὸ κατασπαράξουν»! («Ὀρθ. Τύπος», φ. 1517, 1918, 1919, Σεπ. 2003).

Βέβαια, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἀνδρέας δὲν καταδέχτηκε νὰ ἀπαντήσει! Δὲν καταδέχτηκε οὔτε νὰ διορθώσει τὸ λάθος του, παίρνοντας αἰώνιο βάρος πάνω του!
Καὶ πῶς ἀποκαλεῖ ὁ Κονίτσης τὸν ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομον Σμύρνης; «Μεγαλομάρτυρα “Ἄγγελον” τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης».

Καὶ μὲ ποιά στοιχεῖα ἐνισχύει τὶς θέσεις του; Μὲ τὸ ὅτι παρέμεινε στὴν θέση του καὶ θυσιάστηκε γιὰ τὸ ποίμνιό του, ὅτι τέλεσε Θ. Λειτουργία καὶ εὐλόγησε τὸ ποίμνιο! Αὐτὸ συνιστᾶ ἀξιόπιστη μαρτυρία γιὰ τὸν ἀκριτικὸ Ἱεράρχη καὶ ἀκαταμάχητο τεκμήριο, ὅτι ὁ Ἐθνομάρτυς ἦταν καὶ Ἅγιος! Θυσιάστηκε, Σεβασμιώτατε καὶ ὁ Λεωνίδας στὶς Θερμοπύλες καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος στὴν Πόλη, ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἁγιοποίησε τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, γιατὶ τότε δὲν ὑπῆρχαν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι –ὡς ὁ Χριστόδουλος– ποὺ ὑπήκουαν σὲ Νεοταξικὰ καὶ Βατικάνεια κέντρα, γιὰ νὰ ἁγιοποιοῦν Οἰκουμενιστὲς καὶ μασώνους!


Ἐξέτασε ποτὲ ὁ Σεβασμιώτατος τὶς ἐκτιμήσεις ἱστορικῶν καὶ βιογράφων τοῦ Χρυσ. Σμύρνης, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἀποδίδουν εὐθύνη, ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν σφαγὴ χιλιάδων ἀνθρώπων, ποὺ κράτησε ἐγκλωβισμένους ἐκεῖ, λόγῳ τοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς δράσης του; Φαίνεται ὅτι ἡ παρόμοια δράση τοῦ Σεβασμιωτάτου Κονίτσης, ὁ ὁποῖος θέτει τὴν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδος καὶ τῶν Βορειοηπειρωτῶν πάνω ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, καὶ ἀναλώνεται θυσιαστικὰ (εἶναι ἀλήθεια) ὑπὲρ τοῦ πρώτου, ἀρνεῖται δὲ νὰ καταδείξει καὶ νὰ κατονομάσει τὰ ὀνόματα τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνό τους, τὸν κάνει νὰ βλέπει μὲ συμπάθεια, ὡς προσφιλῆ καὶ ὁμοϊδεάτη του καὶ ὡς Ἅγιο, τὸν Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης.

Κι αὐτὸς ὁ σεβαστὸς κατὰ τὰ ἄλλα ἀγωνιστής, καὶ ἀγαπητός (ὡς πάλαι ποτὲ συνοικότροφος ἑνὸς ἐξ ἡμῶν) καὶ νομιμόφρων ἐκκλησιαστικῶς Ἐπίσκοπος, ἀρνεῖται νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι πλέον ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔχει δικό της Ἀρχιεπίσκοπο καὶ Ἐπισκόπους, ποὺ ἔχουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ χριστεπώνυμον ποίμνιο. Ἐπίσκοποι ποὺ εἶναι ὁρισμένοι ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα ἀνωτάτη ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία. Καὶ ἀναλώνεται ἐκεῖ, λησμονώντας τὸ χρέος του γιὰ τ][ην καταπολέμηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Καὶ πῶς προσπάθησε τότε, νὰ κατατροπώσει τὶς ἰσχυρότατες ἀποδείξεις ποὺ ὑπῆρχαν ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐμφορεῖτο ἀπὸ Μασωνικὲς ἰδέες καί –κατὰ δεύτερον λόγο– τὶς πληροφορίες ὅτι ἦτο μέλος τῆς μασωνικῆς στοᾶς; Μὲ σοβαροφανεῖς ἀστειότητες, δεσποτικὲς διαβεβαιώσεις καὶ προτροπές, ἀλλὰ χωρὶς κανένα πειστικὸ ἐπιχείρημα! Γράφει:

«Φρονῶ πῶς εἶναι καιρὸς νὰ σοβαρευθοῦμε. Καὶ βεβαίως, νὰ μὴ ἐνστερνιζώμεθα τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν μασώνων, ὅτι δῆθεν ὁ Χρυσόστομος ἦτο τέκτων. Οἱ μασῶνοι... ἂς λέγουν ὅ,τι θέλουν. Οἱ ἰσχυρισμοί των μένουν ἀναπόδεικτοι»!

Σκεφτήκατε ποτέ, ἔκτοτε, Σεβασμιώτατε, πὼς ἴσως οἱ δικοί σας ἰσχυρισμοί μπορεῖ νὰ εἶναι ἀναπόδεικτοι; Σκεφτήκατε ποτὲ ὅτι ὅτι οἱ Μασῶνοι θὰ γελᾶνε κάτω ἀπὸ τὰ μουστάκια τους, διότι ἕνας συνειδητὰ «ἀντιμασῶνος» Ἐπίσκοπος, ἔπαιξε τὸ παιχνίδι τους, ὥστε νὰ ἁγιοποιηθεῖ ἕνας μασῶνος; Εἶναι ἐπιχείρημα ἡ ἀληθὴς μαρτυρία στὴν ὁποία στηρίζεσθε καὶ λανθασμένα χρησιμοποιεῖτε, ὅτι ὁ Χρυσόστομος «ἀφ’ ἧς στιγμῆς οἱ Τοῦρκοι εἰσῆλθαν εἰς τὴν Σμύρνην... ἐμελέτα τὴν Καινὴν Διαθήκην βρέχων μετὰ θαλερῶν δακρύων τὰς σελίδας» της; Ἐπίσκοπος ἦτο. Τί θέλατε νὰ διαβάζει; Τὸ Κοράνιον; Τὸ ἴδιο δὲν θὰ ἔκανε καὶ ἕνας Παπικὸς ἢ ἕνας Προτεστάντης στὴ θέση του; Ἢ μήπως οἱ Μασῶνοι δὲν προσέρχονται (μὴ συνειδητοπιώντας τί κάνουν) στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες; Δὲν ἰσχυρίζονται οἱ Μασῶνοι ὅτι ἀποτελοῦν «καλὰ» μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων (κοινωνοῦντες εἰς κρίμα καὶ κατάκριμα, κυρίως οἱ συνειδητοί) καὶ δὲν κάνουν καὶ φιλανθρωπίες;

Καὶ συμβούλευσε, τότε, τὸν «Ὀρθ. Τύπο» ὁ Σεβασμιώτατος «νὰ ἀποφεύγη τὴν καταχώρησιν τέτοιων δημοσιευμάτων» ποὺ «προκαλοῦν τάραχον καὶ σκανδαλισμὸν εἰς τὸν ὀρθόδοξον λαόν μας»! Μόνο τὰ δικά σας δημοσιεύματα πρέπει νὰ δημοσιεύει ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ποὺ ὄζουν «ἐθνικοφροσύνης»! (Σᾶς ἄκουσε, βέβαια, ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἔστω καὶ καθυστερημένα καὶ ἔπαυσε τελευταίως νὰ δημοσιεύει κείμενα τοῦ π. Εὐθυμίου, ἐνστερνίστηκε δὲ γι’ αὐτόν, τὶς γνῶμες τῶν λεγόμενων ἀντιΟἰκουμενιστῶν).

Καὶ τελείωνε ἀνεπιτυχῶς τὸ ἄρθρο του, τότε, ὁ Σεβασμιώτατος Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ἐπικαλούμενος γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἐθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, τὶς μαρτυρίες τοῦ ἑτερόδοξου Χόρτονος, παρόλο ποὺ καὶ αὐτὸς ὁ Χόρτων, δὲν ἀποκαλεῖ Ἅγιο τὸν Χρυσόστομο, ἀλλὰ (σύμφωνα μὲ τὸν παρατιθέμενο ἀπὸ τὸν κ. Ἀνδρέα κείμενο) γράφει: «Νομίζω ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ εἶναι δικαιολογημένοι νὰ τὸν τοποθετήσουν εἰς τὴν ἱστορίαν των ὡς ἥρωα καὶ μάρτυρα». Καὶ οἱ Ἕλληνες τὸ ἔκαναν αὐτό. Τὸν ὀνόμασαν Ἐθνομάρτυρα. Καὶ ἔτσι τὸν ἤξερε ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὥσπου ἦρθε ὁ Δημητριάδος Χριστόδουλος, νὰ τὸν "ἁγιοποιήσει" καί τόν ἔκανε καί ἱερομάρτυρα, γιὰ νὰ ὑπάρχει στὸ Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο καὶ ἕνας ἅγιος, φίλα προσκείμενος στοὺς Προτεστάντες καὶ στοὺς Οἰκουμενιστές! Καὶ συνέπραξε μαζί του ὁ Κονίτσης!

Ἡ μασωνικὴ ἰδιότητα καὶ ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία, βέβαια, τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀπεδείχθη ἀπὸ τὶς δημοσιεύσεις πολλῶν, ἀρκούντως, ἀφοῦ ἡ Μασωνικὴ ἰδιότητα κάποιου, δὲν διαπιστώνετει (καὶ δὲν κρίνεται) μόνο ἀπὸ ὅσα ἰσχυρίζονται οἱ Μασῶνοι γι’ αὐτόν, ἀλλὰ ἀπὸ ὅσα ὁ ἴδιος ἔχει γράψει, καὶ ἀπὸ ὅσα παρέλειψε ἐναντίον τῶν Μασώνων νὰ πράξει, καθ’ ὃν χρόνο μοιραζόταν τὸν ἴδιο κοινωνικὸ χῶρο, καὶ προέβαινε σὲ κοινὲς ἐκδηλώσεις μὲ αὐτούς.

Ἀλλὰ πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπ  ὄψιν καὶ αὐτό. Καὶ πρὶν καὶ μετὰ τὸ ἄρθρο τοῦ Σεβασμιώτατου, δημοσίευσε πολλὲς μαρτυρίες ὁ π. Εὐθύμιος, ἦρθαν δὲ στὸ φῶς κι ἄλλα ντοκουμέντα περὶ τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Μήπως παρακολούθησε καὶ ἔδειξε, ὁ Σεβασμιώτατος, γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα τῆς Πίστεως (στὸ ὁποῖο κακῶς ἐνεπλάκη) τὴν ἴδια εὐαισθησία ποὺ δείχνει γιὰ τὴ Β. Ἤπειρο; Μήπως ἔδειξε ὅτι τὰ νέα στοιχεῖα, ἔστω, τὸν προβλημάτισαν; Δὲν μάθαμε κάτι τέτοιο. Παρέμεινε στὶς θέσεις του ἐκεῖνες, μὲ τὶς ὁποῖες τάχθηκε ὑπὲρ τῆς ἁγιοποιήσεως ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ πρέσβευε καὶ δίδασκε αἱρετικὲς ἰδέες, ὅπως περίτρανα ἀποδεικνύουν τὰ γραπτά τοῦ Χρυσ. Σμύρνης. Στὸ ἱστολόγιό μας μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς τὶς δημοσιεύσεις στὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὅπου παρατίθενται τὰ σχετικὰ κείμενά του.

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἕνα ἄλλο γεγονός, σκανδαλῶδες ποὺ προσπερνᾶ ὁ Σεβασμιώτατος. Δὲν τὸ ἔμαθε, ἄραγε, ὁ Σεβασμιώτατος Κονίτσης; Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, πρὶν τὸν ἁγιοποιήσει ἡ ὑπὸ Ἑλληνικὴ Ἱ. Σύνοδος, ἁγιοποιήθηκε πρῶτα ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες!!! Ἀπὸ τὴν «Ὀρθόδοξη» Σύνοδο καὶ τὸν Χριστόδουλο (καὶ τὸν ὑποστηριχτή τους κ. Ἀνδρέα Κονίτσης) ἁγιοποιήθηκε μετὰ ἀπὸ δεκαετίες!!! Ἔχουμε δηλ. τὸν πρῶτο Ἅγιο κοινὸ μὲ αἱρετικούς!!!

Διαβάζουμε στὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.
«Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης (Β' τόμος, σελ. 254):

 
 "Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

–Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας..."».

Τὸ δεχτήκατε αὐτὸ Σεβασμιώτατε καὶ ἔχετε ἥσυχη τὴ συνείδησή σας;
Τελικά, εἶναι θλιβερὸ ὅτι ὑπακούοντας ἢ θέλοντας νὰ ἐξυπηρετήσει ἀνωτέρους του στὴν Ἱεραρχία, δέχθηκε ὁ Σεβασμιώτατος νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἁγιοποίηση τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσ. Σμύρνης, ἔχοντας ἄγνοια τοῦ θέματος, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς πενιχρὲς πηγὲς καὶ τὰ ἄστοχα ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοιποιεῖ στὸ ἄρθρο του.

Δὲν ἀναρωτήθηκε ὁ κ. Ἀδρέας: Εἶναι ἄνευ σημασίας ἡ ὀρθότητα ἢ τὸ ἐσφαλμένο τῶν πιστευμάτων τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θὰ ἁγιοποιήσουμε; Ἀρκεῖ ὅτι θυσιάστηκε γιὰ τὴν πατρίδα; Τότε γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν ἁγιοποίησε τὸν Σαλώνων Ἡσαΐα, τὸν Ἀθανάσιο Διᾶκο κ.ἄ., παρόλο ποὺ ὑπῆρξε πρὸς τοῦτο αἴτημα ἀπὸ πιστοὺς καὶ μάλιστα τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Μ. Φαράντο;

Δὲν πρέπει νὰ παραβλέψουμε κι ἄλλη μιὰ παράμετρο, ποὺ ἀγνόησε ὁ Σεβασμιώτατος. Δὲν ἔδωσε σημασία, δὲν ἔκανε οὐδεμία νύξη, δὲν πρόφερε καμιὰ δικαιολόγηση τοῦ γεγονότος ὅτι, μαζὶ μὲ τὴν ἁγιοποίηση καὶ προκειμένου νὰ δικαιολογηθεῖ(;) ἡ ἁγιοποίηση τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἁγιοποιηθήκαν (ἔγινε ἡ ἁγιοκατάξη) καὶ τοῦ λαοῦ καὶ μάλιστα τῶν στρατιωτῶν ποὺ ἐθανατώθηκαν καὶ ἐσφαγιάσθηκαν στὴν Μικρασιατική καταστροφή!!!

Καὶ τὸν ρώτησε ὁ π. Εὐθύμιος, χωρὶς νὰ πάρει ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο: Σεβασμιώτατε, «μποροῦμε νὰ ἁγιοποιοῦμε τὸν ἀνώνυμο ὄχλο, ὁ ὁποῖος δὲν ξέρουμε τί ἐπίστευε, καὶ τοὺς στρατιῶτες, ...πολλοὶ τῶν ὁποίων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἴδιοι οἱ ἐπιζήσαντες, προέβησαν σὲ βιασμούς;».
 

Παρουσιάσαμε κάτι ποὺ χρόνια ξέραμε, γιὰ τὸν Σεβ/το, ἀλλὰ τὸ ἀποσιωπούσαμε, γιατὶ αὐτὴ ἡ πληροφορία δείχνει τὴν προκατάληψη αὐτοῦ τοῦ Σεβασμιώτατου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτη του, καὶ τοῦ περιβάλλοντός του (τὸ περιοδικὸ «Πρὸς τὴν Νίκη» μόλις τὸ 2013 παρουσιάζει τὸν Χρυσ. Σμύρνης ὡς Ἅγιο).

Γιὰ σᾶς εἶναι «χαμένο πρόβατο» ὁ Τρικαμηνᾶς· ἐνῶ ἀσεβήσατε ἐσεῖς, ἀποδεχόμενοι τὴν συγκεκριμένη ἁγιοκατάταξη, κατηγορήσατε ὡς ἀσεβῆ αὐτὸν ποὺ ὑπέδειξε τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς πρὸς τὸ θέμα.

Πῶς νὰ δεχθεῖτε τώρα, τὶς ἁγιοπατερικὲς θέσεις ποὺ παρουσιάζει ὁ π. Εὐθύμιος, ἀφοῦ τὸν ἔχετε ἐτικετάρει; Πῶς νὰ δεῖτε χωρὶς προκατάληψη τὰ περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου; Τὶς δέχεσθε, ὅσο ἀποδεχτήκατε τὶς θέσεις του περὶ τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Μὲ τὴν ἴδια προχειρότητα καὶ ἀδιακρισία.

Θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ποῦμε μὲ πόνο (γιατὶ ἔχουμε συνδεθεῖ παλαιότερα καὶ μὲ τὸν Σεβασμιώτατο καὶ μὲ τὸν π. Ἰωήλ) καὶ ἐν ἐπιγνώσει τῆς σοβαρότητος αὐτοῦ ποὺ γράφουμε καὶ κάτι αὐστηρότερο: μᾶς βλέπετε ὄχι μόνο μὲ προκατάληψη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνεντιμότητα, ἀφοῦ ἀφήνετε μομφές καί κατηγορίες στὸ ἄρθρο σας γιὰ «καθηρημένους κληρικούς», γιά «ἐκ δεξιῶν πολεμουμένους» καί «μή κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον ἔχοντες» κλπ. κλπ. Καλωσύνη σας.

Μᾶς ἀναγκάζετε, ὡς ἐκ τούτου, νὰ σᾶς θυμήσουμε καὶ πάλι, ὅτι ὁ σύμμαχός σας στὸν δρόμο αὐτό, π. Θεόδωρος Ζήσης εἶχε πεῖ (μετὰ τὴν ἀντικανονικὴ καὶ φαιδρὴ δίκη (καὶ καθαίρεση) τοῦ π. Εὐθύμιου ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, σὲ δημόσια ὁμιλία του στὸ Βόλο, ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος σήκωσε χρόνια μόνος του, τὸ βάρος τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος!
Αὐτὰ γιὰ τώρα. Θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως ἐπὶ τῆς οὐ
σίας ὅσων γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, ὁ ὁποῖος ἤδη ἔδωσε ἔμμεσα τὰ διαπιστευτήριά του στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, σημειώνοντας στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του τὴν ἐκτίμησή του γιὰ τὸ «σεπτὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο»!

13/1/14

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Απλά ζήλος ή εν επιγνώσει;

ΑΠΛΑ ΖΗΛΟΣ Ή ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ;
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Είναι γνωστό από τους Πατέρες της Εκκλησίας, που διαθέτουν άμεση και προσωπική εμπειρία του πνευματικού αγώνα, ότι ο εχθρός στοχεύει τον άνθρωπο στα ιδιαίτερα ψυχικά του σημεία και μέσω των ιδιαιτέρων κλίσεων, παθών και ελαττωμάτων του, προσπαθεί να τον ρίξει και να τον αποξενώσει από την Χάρη του Θεού.
Και είναι επίσης γνωστό από τον λόγο του Θεού, αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα, από την ζωή των Αγίων και από αυτή την Εκκλησιαστική μας ιστορία, ότι οι λεγόμενοι εκ δεξιών πειρασμοί, είναι πιο πολλοί και περισσότερο επικίνδυνοι από τους εξ αριστερών πειρασμούς.

Τους πειρασμούς δηλ. του διαβόλου που χτυπούν τον άνθρωπο μέσω της σαρκός, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του ποταπού αυτού επιπέδου.
Ο Προφητάναξ Δαυΐδ, μας ερμηνεύουν οι Πατέρες, που είχε γνωρίσει όσο ελάχιστοι τα μυστικά της πνευματικής ζωής και είχε νοιώσει για τα καλά στη ύπαρξή του, τους καμουφλαρισμένους εκ δεξιών πειρασμούς, γράφει με πόνο αλλά και με αγάπη:«Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου...» (Ψαλμ. 90. 7).
Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, οι εκ δεξιών πειρασμοί, οι περισσότερο ύπουλοι και επικίνδυνοι, είναι αυτές οι καλοστημένες παγίδες του πονηρού που στοχεύουν, όχι τόσο στους ανθρώπους που ζουν την κατά κόσμον και μακράν του Θεού ζωή, όσο σε όσες υπάρξεις δείχνουν να έχουν αρνηθεί την αμαρτία και έχουν ξεκινήσει την ευλογημένη ζωή της μετανοίας και της κατά Θεόν προκοπής.
Θα ερωτήσουν κάποιοι. Μα είναι δυνατόν αυτοί που προσπαθούν και αγωνίζονται στο να βιώνουν αυτή την ζωή, είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν πειρασμούς; Μα φυσικά. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όχι μόνο έχουν και αντιμετωπίζουν, αλλά ορισμένες φορές, τα κύματα των πειρασμών, αυξάνουν τόσο, ώστε χρειάζεται να παρέμβει ειδικώς η Χάρις του Θεού, για να σταματήσει, προσωρινώς, ο αόρατος πόλεμος. Τότε ο πιστός ενδυναμώνεται και συνεχίζει με ενθουσιασμό και κυρίως ταπείνωση, τον δύσκολο πλην όμως ευλογημένο δρόμο του «καθ΄ ομοίωσιν».
Βεβαίως, ο κάθε συνειδητός πιστός και μάλιστα μοναχός ή κληρικός, έχει γνώση αυτών των καταστάσεων και ιδίως, προϊόντος του χρόνου, αυτών των εκ δεξιών πειρασμών, που στοχεύουν στον εγωϊσμό και στην οίηση που εμφυτεύονται ως αγκάθια και τριβόλια του εχθρού στο υπέδαφος της ψυχής. Όταν δηλ. ο πιστός, πλην των άλλων, στέκει μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων που φαίνονται στην πνευματική ζωή και δεν βοηθείται μέσω και του πνευματικού στο να καταστρέψει τα ίχνη της κρυφής υπερηφάνειας.
Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να επεκταθούμε σε ιδιαίτερες και προσωπικές περιπτώσεις, διότι κάτι τέτοιο και δεν μας ωφελεί, αλλά και δεν επιτρέπεται.
Επιβάλλεται όμως να μελετήσουμε και να σταθούμε τόσο στα ιερά συναξάρια, στους βίους των αγίων μας, όσο και σε ιδιαίτερους σταθμούς της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας.
Και οι μεν βίοι των αγίων, μας αποκαλύπτουν το πόσο μπορεί μια ψυχή, που ξεκινά με αγνό ζήλο, δεν έχει όμως στιβαρή πνευματική καθοδήγηση, να πλανηθεί και να ταλαιπωρηθεί επί σειρά ετών και δεκαετιών, δυστυχώς δε σε κάποιες των περιπτώσεων και ισοβίως. Η δε Εκκλησιαστική ιστορία, στην αυθεντική της έκφραση, μας διδάσκει το πόσο είναι δυνατόν να ταλαιπωρηθεί ακόμα και ολόκληρη τοπική Εκκλησία, όταν ο υπέρμετρος και καυστικός ζήλος, ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια. Όταν δηλ. γίνεται επικίνδυνος, ακόμα και για τη ζωή των δήθεν εχθρών της πίστεως και όσων αρνούνται να αποδεχθούν την «θεολογία», την μεθοδολογία, την τακτική και όλους τους εν γένει τρόπους συμπεριφοράς των «αμυντόρων της πίστεως».
Πόσο δίκαιο είχε πράγματι ένας επίσκοπος, όταν τόνιζε ότι, η Εκκλησία δεν φοβάται την αμαρτία. Και τούτο, διότι διαθέτει την εξουσία, από τον Θείο Δομήτορα, να την καθαίρει και να οδηγεί τον άνθρωπο που έχει αγαθή διάθεση, στην αγιότητα. Η Εκκλησία, συνέχιζε, φοβάται την αίρεση και το σχίσμα. Κυρίως δε το χρονίζον σχίσμα, που δυστυχώς, καταντά και αυτό αίρεσις.
Θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι εάν θελήσουμε να αναφερθούμε σε όλα τα μέχρι σήμερα σχίσματα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Άλλωστε, υπάρχουν αυτά καταγεγραμμένα και μπορεί κανείς όποτε θελήσει να τα μελετήσει μέσα από τα υπάρχοντα βιβλία και εγχειρίδια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Εκεί θα γνωρίσει, και θα επισημάνει τα βαθύτερα αίτια, θα πονέσει, θα σκεφθεί, θα ερευνήσει πού τελικώς μπορεί να οδηγήσει ο αδιάκριτος ζήλος. Θα δει επίσης τον εγωισμό που κρύπτεται κάτω από ποικίλους μανδύες και εάν διαθέτει σύνεση, θα καταλήξει σε ορθά συμπεράσματα και σε ευλογημένες αποφάσεις. Γνωστόν άλλωστε, ότι η γνώση δεν είναι για την γνώση, ούτε η μελέτη των λαθών και αστοχιών των προηγουμένων γενεών, μας δικαιώνει στο να τα επαναλαμβάνουμε στο όνομα δήθεν της παραδόσεως και της ακριβείας, αλλά στο πώς θα αποφύγουμε παρόμοιους πειρασμούς και παγίδες.
Δε θα σταθούμε λοιπόν στα παλαιά σχίσματα και σε όσα ετάραξαν την Εκκλησία, αλλά θα ρίξουμε μια σύντομη ματιά στα τελευταία κυρίως έτη, όχι βεβαίως αναλύοντας ιστορικά γεγονότα που είναι ήδη γνωστά, αλλά θα επιμείνουμε σε κάποια σημεία που εκ των πραγμάτων δείχνουν την όλη ποιότητα και τα αποτελέσματα. Επίσης, θα θέσουμε κάποια καίρια ερωτήματα, τα οποία φανερώνουν ότι δεν φθάνει να υπάρχει απλώς ο ζήλος στους αγώνες της πίστεως, αλλά επιβάλλεται να συνυπάρχουν η σύνεση και η διάκριση, αφού, εννοείται, ξεκινά κανείς με την καλή διάθεση και έχοντας ισορροπημένες τις ψυχικές του δυνάμεις.
Α) Είναι τυχαίο το ότι ο παλιοημερολογητικός κόσμος, έχει διασπασθεί σε τόσες παρατάξεις, που και οι ίδιοι αγνοούν τον αριθμό τους; Σημειωτέον, ότι όπως ισχυρίζονταν, ξεκίνησαν για την «ακρίβεια» του ημερολογίου. Και αυτό μεν ίσχυε για τον απλοϊκό λαό. Αποτελούσε όμως το «προπέτασμα καπνού», και όπως έχει αποδειχθεί και ομολογηθεί, άλλοι υπήρξαν δυστυχώς οι σκοποί των πρωταγωνιστών του κινήματος. Του κινήματος που νομοτελειακώς κατήντησε σε «λερναία ύδρα».
Β) Αποτελεί ή όχι αλήθεια και μάλιστα τραγική, την οποία παραδέχονται και ομολογούν πρωτίστως τα ίδια τα μέλη των ποικίλων παρατάξεων, ότι στην εσωτερική τους δομή, υφίσταται μεγαλύτερος οικουμενισμός από αυτόν που δήθεν καταδικάζουν;
Γ) Είναι ψέμα το γεγονός ότι, κληρικοί που έχουν καθαιρεθεί για πολύ σοβαρούς λόγους από την Ελλαδική Εκκλησία, βρίσκουν καταφύγιο στις παρατάξεις του δήθεν «πατρίου ημερολογίου» και του «αντιοικουμενισμού»;
Δ) Οι ανοικονόμητες οικονομίες που λαμβάνουν χώρα σε όσους απέκοψαν εαυτούς και αλλήλους από το Σώμα της Εκκλησίας, μπορούν να συγκριθούν με την όντως οικονομία που χειρίζεται κατά καιρούς η Εκκλησία σε πρόσωπα και καταστάσεις;
Αλλά, δεν είναι αυτές μόνο οι περιπτώσεις των ανθρώπων που αποφάσισαν να αποκοπούν από την Εκκλησία για λόγους τους οποίους γνωρίζει μόνο ο Θεός, και που όπως ήδη τονίσαμε, χάριν της «ακριβείας», κατακερματίστηκαν σε παρατάξεις, συναγωγές και φατρίες, που η μία αφορίζει και αναθεματίζει την άλλη, στο πλαίσιο πάντα της «εν Χριστώ αγάπης» και του «πατερικού φρονήματος».
Δεν πρόκειται μόνο για όσους στην αρχή έφεραν ως προμετωπίδα του σχίσματος το «παλαιό ημερολόγιο», και που στην πράξη είδαν ότι δεν μπορεί να σταθεί αυτή η δικαιολογία και τελικώς αποφάσισαν να περιφέρουν το «αντιοικουμενιστικό λάβαρο».
Όχι λοιπόν μόνο οι αυτόνομες ομάδες αυτών που στην μια περίπτωση χαρακτηρίζονται «Γνήσιοι», στην άλλη «Ενιστάμενοι», στην τρίτη όπως αλλοιώς θέλουν να ονομάσουν το σχίσμα τους, αλλά υφίστανται και οι περιπτώσεις που κινδυνεύουν να έλθουν τα αποτελέσματα του σχίσματος και της ουσιαστικής αποκοπής, μέσω μιας νέας καταστάσεως που αυτοχαρακτηρίζεται ως «αποτείχισις».
Βεβαίως, όλοι αυτοί οι καλής διαθέσεως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αδελφοί, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» στο άκουσμα ότι, ουσιαστικώς με την τακτική τους αυτή δρασκελίζουν στον χώρο του σχίσματος. Επιμένουν δε ότι παραμένουν στην Εκκλησία, και επιπλέον ότι αποτελούν το υγιές τμήμα αυτής. Ακόμα προς υποστήριξη της τακτικής τους, προβάλλουν δυναμικές εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όπως του όντως αγωνιστού και ομολογητού Ιεράρχου, πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου.
Επιπροσθέτως δε επιζητούν να στηρίξουν την πράξη της λεγομένης «αποτείχισης», κυρίως στον ΙΕ' κανόνα της ΑΒ' Συνόδου, όπως ακριβώς πράττουν και οι «ενιστάμενοι», οι ποικίλοι «γνήσιοι», οι «Γ.Ο.Χ.» κ.τ.λ.
Αλλά, εάν κανείς μελετήσει σωστά και ψύχραιμα τον συγκεκριμένο κανόνα, και ερευνήσει την εφαρμογή του που αποδεικνύει και την ουσία του πνεύματός του, τόσο από παλαιότερους, όσο και από σύγχρονους Πατέρες, θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατον να δικαιωθεί η όλη κατάσταση που καταντά σε σχίσμα, αφού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ο κανόνας, δεν είναι υποχρεωτικού όπως ισχυρίζονται χαρακτήρος, αλλά καθαρώς δυνητικού.
Και για να μην επιμένουν ορισμένοι ότι τα πράγματα έχουν διαφορετικά, ας περάσουμε στην πρακτική εφαρμογή του κανόνα από τον ίδιο τον πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνο.
Επί Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου, μαζί με δύο άλλους αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας, τους μακαριστούς Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και Παραμυθίας Παύλο, εφάρμοσε τον κανόνα και απέκοψε το λειτουργικό μνημόσυνο του Πατριάρχου.
Εάν ο κανόνας ήταν απολύτου και υποχρεωτικού χαρακτήρος, επιβαλλόταν οι τρεις αυτοί αρχιερείς να έχουν παύσει και οποιαδήποτε λειτουργική και άλλη πνευματική επικοινωνία με τους αρχιερείς οι οποίοι συνέχιζαν την Πατριαρχική μνημόνευση.
Ερωτούμε: Έπαυσε τόσο ο γέρων Αυγουστίνος, αλλά και οι δύο άλλοι μητροπολίτες, κατά τον χρόνο που εφήρμοζαν τον επίμαχο κανόνα, να συλλειτουργούν με τους άλλους αρχιερείς οι οποίοι συνέχισαν το μνημόσυνο; Έπαυσαν να αποτελούν μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος; Έπαυσαν να έχουν Εκκλησιαστική κοινωνία και συνεργάζονται με τους όπου γης κανονικούς Ορθοδόξους αρχιερείς;
Αλλά και κάτι ακόμα που αποδεικνύει το δυνητικόν του κανόνος και επίσης ότι οι τρεις δυναμικοί αυτοί αρχιερείς, γνώριζαν να μελετούν και να εφαρμόζουν σωστά το Κανονικό Δίκαιο, προσέχοντας ως κόρην οφθαλμού την ενότητα της Εκκλησίας. (Άλλωστε οι άνθρωποι διέθεταν λιπαρά θεολογική και όχι μόνο μόρφωση, εμπειρία, είχαν πολυετείς αγώνες Εκκλησιαστικούς και Εθνικούς, τους διέκρινε σύνεσις και προπαντός φόβος Θεού, γνωρίζοντας και προσέχοντας τον Χρυσοστόμειον λόγον ότι: «το σχίσμα, ούτε το αίμα του μαρτυρίου δύναται να ξεπλύνει»).
Όταν λοιπόν ο διάδοχος του Αθηναγόρα, Πατριάρχης Δημήτριος, όχι απλώς επανέλαβε τα ίδια, αλλά υπερκέρασε τον αλήστου μνήμης προκάτοχό του σε προσευχητικές-λειτουργικές οικουμενιστικές εκδηλώσεις, σε υπογραφές κοινών κειμένων κ.α., γιατί και τότε ο Φλωρίνης Αυγουστίνος, καθώς και οι δύο άλλοι αρχιερείς, δεν επανέλαβαν την ίδια τακτική της παύσεως του μνημοσύνου; Γιατί κατόπιν και με τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν εφήρμοσε τον κανόνα;
Αναμένουμε και στο ερώτημα αυτό ικανοποιητική απάντηση.
Εάν ο κανόνας είναι απόλυτος και υποχρεωτικός, όπως ισχυρίζονται οι αυτοαποκαλούμενοι ως «αποτειχισθέντες», τότε ο Φλωρίνης καθώς και οι δύο άλλοι αρχιερείς, έπραξαν συνειδητή προδοσία πίστεως, που συνέχιζαν αδιακόπως να μνημονεύουν τον πατριάρχη Δημήτριο, και άρα δεν είναι δυνατόν να προβάλλεται ο Αυγουστίνος ως Ορθόδοξος ηγέτης και ως παράδειγμα προς μίμησιν από τους αδελφούς της «αποτειχίσεως».
Εάν αντιθέτως ο κανόνας είναι δυνητικού χαρακτήρος (που όντως αυτό συμβαίνει), τότε, για να είναι συνεπείς προς την γραμμή πλεύσεως της μορφής που προβάλλουν, θα πρέπει να ομολογήσουν την πραγματικότητα και άρα δεν μπορούν πλέον να υποστηρίζουν την αποτείχισή τους στον συγκεκριμένο ιερό κανόνα και στην περίπτωση του Φλωρίνης Αυγουστίνου.
Το θέμα αδελφοί μου είναι απλό. Ή ο κανόνας είναι υποχρεωτικού χαρακτήρος και ο Αυγουστίνος, επί Πατριάρχου Δημητρίου και στη συνέχεια έως το τέλος της ζωής του πρόδωσε την πίστη, και άρα είναι ανακόλουθο να προβάλλεται ως ομολογητής, επιβάλλεται δε πάραυτα ο αναθεματισμός του εκ μέρους της «αποτειχίσεως» ή εάν τα πράγματα είναι διαφορετικά, οφείλουν την επανένταξή τους «εντός των τειχών» (σύμφωνα με τον αυτοχαρακτηρισμό τους), ώστε ο αγώνας να έχει και συνέπεια αλλά και ευλογημένο αποτέλεσμα κατά της όντως μάστιγας του επάρατου οικουμενισμού.
Και ένα τελευταίο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, σε κάθε εποχή στο Σώμα της Εκκλησίας, και μόνο εντός αυτής, καταρτίζονται οι Άγιοι.
Αποτελεί κοινή συνείδηση στην ανά τον κόσμο στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, ότι η εποχή μας, παρά την αποστασία που την χαρακτηρίζει, έβγαλε μεγάλες μορφές και μεγάλους Αγίους.
Μόλις προχθές, πραγματοποιήθηκε εκ μέρους του σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου η αγιοκατάταξις του Οσίου Πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου και Μελετίου του εν Υψενή Ρόδου αθλήσαντος.
Ερωτούμε. Ποίος απ' τις δύο αυτές τις αγιασμένες μορφές, αλλά και τόσους άλλους Οσίους και αγωνιστές, έφυγε από την Εκκλησία; Ποίος πέρασε σε σχισματικές - ενιστάμενες και οποιεσδήποτε άλλες παρατάξεις, που υφίσταντο στην εποχή τους; Ποίος ποτέ από αυτούς, έκανε λόγο περί «αποτειχίσεως» ή εφάρμοσε αυτή;
Μήπως τους έλειπε η ευαισθησία στα δογματικά θέματα και στην εφαρμογή των Ιερών Κανόνων;
Μήπως δεν ζούσαν ασκητική και μάλιστα ακραία ησυχαστική ζωή;
Μήπως πάλι, αγνοούσαν το τι ακριβώς επί των ημερών τους συνέβαινε; Ή ίσχυε αυτό που ακούστηκε και γέμισε θυμηδία την όλη ατμόσφαιρα, ότι δηλ. μέχρι πριν 20 περίπου έτη που εκοιμήθησαν όλοι αυτοί οι ΄Οσιοι, δεν υφίσταντο τα οικουμενιστικά ξεσπάσματα; Όντως, «ωραία δικαιολογία», για να καλύψουν κάποιοι την ακάλυπτη αδιακρισία, και να κρυφθούν πίσω από τον δάκτυλόν τους.
Μα, και μόνο ότι θέλουν να προβάλλουν την παύση του Πατριαρχικού μνημοσύνου που εφήρμοσε ο Φλωρίνης Αυγουστίνος, και που έλαβε χώρα εδώ και σαράντα και πλέον έτη (και είδαμε ότι η περίπτωσίς του, καθώς και των δύο άλλων μητροπολιτών τους γυρίζει μπούμεραγκ), τούτο σημαίνει ότι όχι απλώς ήταν γνωστά τα όσα συνέβαιναν, αλλά και πως όταν κανείς ξεφύγει από το μέτρο και θέσει τον εαυτόν του «εκτός των τειχών», στη συνέχεια γυρεύει με ανακολουθίες, με διαστροφές της ιστορικής πραγματικότητας και αντικρουόμενα επιχειρήματα να καλύψει αυτά που και μικρό παιδί βλέπει και κατανοεί.
Με πόνο είδαμε κάποιες ανοιχτές πληγές και με αδελφική αγάπη θέσαμε κάποια καίρια ερωτήματα, τα οποία είναι ικανά να μας κάνουν να δούμε κατάματα την υπάρχουσα πραγματικότητα των όντως Αγίων ανδρών. Η δε πραγματικότητα, δεν είναι πάντοτε όπως θα θέλαμε να την παρουσιάσουμε ή όπως ενδεχομένως, ειλικρινώς νομίζουμε πως την ατενίζουμε με τους αδύναμους οφθαλμούς μας.
Θα κλείσουμε, μεταφέροντας τις σκέψεις και τα σχόλια που με αγάπη, θλίψη, αλλά και διάκριση εξέφρασε αγιορείτης Γέροντας όταν ακούστηκε ο όρος «αποτείχισις».
«Καλά, είπε ο Γέροντας, δεν εννοούν οι ευλογημένοι ότι και ο όρος ακόμα «αποτείχισις», είναι αδόκιμος, αφού υπονοεί ότι εντός των τειχών, εκ των οποίων αυτοί φεύγουν, περιλαμβάνεται το Σώμα της Εκκλησίας;». Και συνέχισε : «Ή δίχως να το αντιλαμβάνονται εκφράζουν αυτό που επάνω στο άκριτο ζήλο τους θα κατορθώσουν; Να θέσουν δηλαδή τους εαυτούς τους εκτός Εκκλησίας, αφού η πρακτική τους συνεπάγεται λειτουργική και πνευματική αποξένωση και αποκοπή απ' όλους τους άλλους κληρικούς, μοναχούς και εν Χριστώ αδελφούς; Μήπως πάλι η πράξη αυτή έλαβε την συγκεκριμένη ετικέτα «αποτείχισις», για την περίπτωση κατά την οποία η Εκκλησία θελήσει αργότερα να λάβει κάποια μέτρα για το καλό του συνόλου που βρίσκεται εντός των τειχών, και τότε αυτοί οι αποτειχισθέντες θα προβάλλουν το δήθεν επιχείρημα ότι, δεν μπορείτε να μας αγγίξετε και δεν ισχύει τίποτε για εμάς, διότι εμείς οι ίδιοι έχουμε από μόνοι μας αποτειχισθεί; Κάτι δηλ. ανάλογο που χρησιμοποιούν οι παρατάξεις των «ενισταμένων», που όταν είναι να δεχθούν τις συνέπειες των επιλογών τους που οδηγούν στο σχίσμα, δηλώνουν ότι εμείς, έχουμε ήδη υπερπηδήσει το τείχος και έτσι δεν μας αγγίζει καμμιά απόφαση Εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Όταν όμως πρόκειται οι ίδιοι να εξαπολύσουν τους κεραυνούς και τα αναθέματα, σε πρώην οπαδούς τους, που υπερπήδησαν την μάνδρα της δικής τους «αντιοικουμενιστικής παρατάξεως», τότε το τείχος εξαφανίζεται και τα βέλη εκ μέσης «Ιεραρχίας», στοχεύουν κατάστηθα για να εξουθενώσουν τους πρώην αδελφούς και νυν φοβερούς και ήδη «αναθεματισμένους αντιπάλους».
Η δε κατάληξις του Γέροντος, ήταν γεμάτη πικρία, προβλέποντας ζοφερές εξελίξεις και αποτελέσματα, όταν τόνισε ότι: «κάπως έτσι ξεκίνησαν, ξεκινούν και καταλήγουν τα αποκόμματα των παλιοημερολογητικών φατριών. Τι θα κάνουν τώρα οι ευλογημένοι; Τι θα κάνουν όταν αργά ή γρήγορα θα αισθανθούν την ανάγκη κάπου ν' ακουμπήσουν και με κάποιους να επικοινωνούν; Θα ψάχνουν με το φανάρι σε όλη την Ελλάδα για να «ποιήσουν ένα προσήλυτον»; Ή θα αρχίσουν την έρευνα, σε ποια άλλα κράτη υφίστανται παρόμοιες προβληματικές καταστάσεις ώστε να συνδεθούν και τελικώς να φτιάξουν δική τους «ιεραρχία» όπως πράττουν δυστυχώς και τόσοι άλλοι; Από πού θα λαμβάνουν μύρο για τις βαπτίσεις; Αλλά και τώρα εάν προβούν στο μυστήριο του Βαπτίσματος, το Άγιον μύρο πώς θα το χρησιμοποιήσουν αφού έχει λάβει την ειδική ευλογία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο; Ή μήπως και αυτό, μαζί τους τώρα έχει «αποτειχισθεί» και έλαβε από μόνο του την ευλογία; Και πού θα τρέχουν να «χειροτονηθούν» εάν, αλλοίμονο παγιωθούν στις απόψεις τους αυτές και κυρίως όταν κληθούν ν' αντιμετωπίσουν απρόβλεπτες έως τώρα ανάγκες και εσωτερικές καταστάσεις;».
Στην ερώτηση που του ετέθη: «Μα, γέροντα, πώς τα λέτε έτσι; Είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιου είδους εξελίξεις;». Ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, έχω δυστυχώς πικρά πείρα από τέτοιου είδους κινήσεις. Από μικρό παιδί μέχρι και τώρα που γέρασα, τα μάτια μου είδαν πολλά και γνώρισα για τα καλά τους εκ δεξιών πειρασμούς».
Και έκλεισε τη συζήτηση με νοτισμένους τους οφθαλμούς, ψελλίζοντας την εκ βάθους καρδίας συγκλονιστική του προσευχή: «Παναγία μου, φύλαξέ μας από τις παγίδες του εχθρού και μην επιτρέψεις νέες δοκιμασίες και κλυδωνισμούς στην Εκκλησία μας, από ανθρώπους που σε αγαπούν»!
Θα συμφωνήσετε, φίλοι μου, ότι αποτελεί βεβήλωση, μετά από αυτή την προσευχή, το να προσθέσουμε εμείς κάτι επί της ουσίας των όσων εξέφρασε η ευλογημένη αυτή ψυχή του Άθω, που ανδρώθηκε και λευκάνθηκε στην άσκηση, σκορπίζοντας τώρα την χάρη της αγάπης και τον φωτισμό της διακρίσεως.
Είθε η προσευχή του Γέροντος, να εισακουσθεί, και όλοι μαζί, εντός των τειχών, εν Πνεύματι Αγίω, εν αδελφική αγάπη και εν επιγνώσει ζήλω να αγωνιστούμε υπέρ των Πατρίων και Ιερών Παραδόσεών μας και εναντίον της λαίλαπας τους οικουμενισμού.
Γένοιτο ! Αμήν.
Υ.Γ. Μήπως, αγαπητοί μου, τα σοφά αυτά λόγια του Γέροντος, μας υπενθυμίζουν την επιστολή την οποία είχε στείλει για το θέμα του οικουμενισμού, το 1969 ο Γέροντας Παίσιος από το Άγιον Όρος, και την οποία όσον ούπω, για του λόγου το αληθές, θα δημοσιεύσουμε;


 

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου