Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Ὁ Μητροπολίτης
 
Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος 
 
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

(β)




  


του αρχιμ. Ειρηναιου Μπουσδεκη




     Ἕνα χρόνο περίπου κάθισε ὁ π. Νικόδημος Γκατζιρούλης κοντά στόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἀποστολικῶν ὁραματισμῶν, τόν Ἱερώνυμο, στενός συνεργάτης καί βοηθός στό δύσκολο ἔργο του. Ἡ διακονία του αὐτή τόν ἱκανοποιοῦσε καί τόν πλήρωνε. Ὅμως ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τοῦ ἄνοιγε νέους ὁρίζοντες διακονίας καί ποιμαντικῆς. Τοῦ προτάθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά γίνει μητροπολίτης στή μητρόπολη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε καί ἀντιστάθηκε στήν πρόταση αὐτή. Τό θέμα πῆγε στή Σύνοδο. Ἡ Σύνοδος ἐξέφρασε καί ἐκείνη τή θέλησή της γιά τήν τοποθέτησή του στή μητρόπολη αὐτή καί ἄσκησε τή δική της πίεση γιά τήν εὐόδωση τῆς ἐκλογῆς αὐτῆς (Λεπτομέρειες γύρω ἀπό τήν ἐκλογή του δεῖτε στό ἄρθρο πού ἀκολουθεῖ). Ἔτσι στίς 8-4-1968 ὁ π. Νικόδημος ἐξελέγη μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων 14-4-1968 τελέσθηκε ἡ χειροτονία του σέ ἐπίσκοπο στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν.
 



     Μόνο μερικές φτωχές πινελιές μποροῦμε νά βάλουμε γιά νά περιγράψουμε τό ὅλο ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο πού ἄσκησε στή μεγάλη αὐτή μητρόπολη πού τοποθετήθηκε.
 




     Ἕνα πρῶτο θέμα πού τόν ἀπασχόλησε ἦταν ἡ οἰκιστική ἔκρηξη σέ πολλά σημεῖα τῆς μητροπόλεώς του. Νέοι μεγάλοι οἰκισμοί ξεπρόβαλλαν μέ πολύ γρήγορο ρυθμό, μέ αὐθαίρετα σπίτια, ἄναρχα κτισμένα χωρίς καμιά πρόβλεψη γιά Ναό. Μέριμνά του συνεχής ἦταν νά βρίσκει γρήγορα σέ ὅλες αὐτές τίς περιοχές τόπο γιά Ἐκκλησία. Ἔστηνε στήν ἀρχή μιά ἁπλή ξύλινη Ἐκκλησία. Προσπαθοῦσε νά τή λειτουργεῖ κάθε Κυριακή. Ὁ κόσμος ἄρχιζε νά μαζεύεται καί ἀναλάμβανε μέ ἐνθουσιασμό τό ἔργο τῆς ἀνέγερσης. 



Μέσα στά ἕξι χρόνια θεμελίωσε 35 Ἐκκλησίες. Ἀρκετές μπόρεσε καί τίς ὁλοκλήρωσε. Μίλαγε πάντα μέ συγκίνηση γιά τήν ἐθελοντική προσφορά τῶν πιστῶν γιά τήν οἰκοδόμηση μιᾶς Ἐκκλησίας. Γιά τόν ἐνθουσιασμό ἁπλῶν καί φτωχῶν ἀνθρώπων ὅτι μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ὁλοκληρώσουν τό ἔργο τους. Γιά τίς ἐρανικές ἐπιτροπές καί τίς ἐκστρατεῖες πού ξεκίναγαν γιά νά συλλέξουν τά ἀναγκαία ποσά πού χρειαζόταν προκειμένου νά ὁλοκληρωθοῦν διάφορες φάσεις τοῦ κάθε ἔργου. Γιά τή θερμή συμμετοχή τῶν ἀνθρώπων στήν οἰκονομική ἐνίσχυση τῆς ὅλης προσπάθειας, ὥστε νά ἀποκτήσουν τήν ἐνορία τους. Στίς Ἐκκλησίες πού ἔκτισε χρησιμοποίησε νέους ἀρχιτέκτονες, πού νά μήν ἐξαντλοῦνται στά στερεότυπα δύο ἤ τριῶν τύπων ναῶν πού ἐπικρατοῦσαν τήν ἐποχή ἐκείνη. Μέ τόν τρόπο αὐτό δημιουργήθηκαν ὄμορφοι καί λειτουργικοί ναοί, πού ἔχουν τή δική τους ξεχωριστή ταυτότητα.
 



     Γενικά, ἔδωσε καί σέ ἄλλους νέους ἀνθρώπους καί καλλιτέχνες -ἁγιογράφους, μαρμαρογλύπτες, ψάλτες κ.ἄ.- εὐκαιρίες νά δημιουργήσουν καί νά προχωρήσουν.
 



     Κάτι πού θεώρησε σημαντικό: νά διερευνήσει ἀπό τήν πρώτη στιγμή τίς συγκεκριμένες ἀνάγκες καί τό ἀνθρώπινο δυναμικό πού διακονοῦσε τό λαό. Κινήθηκε ἀπ᾿ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς μητροπόλεώς του γιά νά γνωρίσει ἀπό κοντά τούς ἱερεῖς του καί νά ἔρθει σέ ἐπαφή μέ τά προβλήματα τῆς κάθε ἐνορίας. Ἔπρεπε νά γνωρίζει τόσο τίς δυνατότητες πού εἶχε τό ἱερατεῖο ὅσο καί τίς ποιμαντικές ἀνάγκες κάθε ἐνορίας, γιά νά ἐνισχύει τό ἔργο ὅπου μποροῦσε καί ὅπου αὐτό ἦταν ἀναγκαῖο.
 



     Τόλμησε, ἐπίσης, νά κάνει τήν κάθαρση στό ἱερατεῖο του. Ὄχι ἀνεξέταστα καί ἐπιπόλαια ἀλλά ἐκεῖ πού τά στοιχεῖα ἦταν ἀδιάσειστα καί ὁ σκανδαλισμός τῶν πιστῶν προφανής. Δέν δίσταζε νά στείλει τούς ἱερεῖς αὐτούς στό συνοδικό δικαστήριο, πού σέ πολλές περιπτώσεις τούς καθαιροῦσε ἀπό τήν ἱερωσύνη.
 




     Μέριμνά του συνεχής ἦταν, ἐπίσης, ἡ ἐπάνδρωση τῆς μητροπόλεώς του μέ ἱερεῖς εὐλαβεῖς καί ἱκανούς νά ποιμάνουν τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Καθόλου εὔκολο ἔργο αὐτό. Τό νά ἀγρεύσει ἕνας ἐπίσκοπος ψυχές ἀγαθές πού ποθοῦν νά διακονήσουν τό ἱερό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί τό νά μεριμνᾶ συνέχεια γι᾿ αὐτούς καί νά τούς στηρίζει νά συνεχίζουν τό ἔργο τους, εἴτε εἶναι ἔγγαμοι αὐτοί εἴτε ἄγαμοι, δέν εἶναι καθόλου εὔκολη ὑπόθεση. Παραμένει ὅμως ἕνα ἀπό τά βασικότερα ἔργα ἑνός ἐπισκόπου. Καί ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος τό εἶχε βάλει αὐτό τό ἔργο σέ προτεραιότητα. Εἰδικά τά χρόνια αὐτά κατανόησε ὁ ἐπίσκοπός μας τήν ἀνάγκη οἱ ἄγαμοι κληρικοί νά ἀπαρτίζουν μιά πνευματική οἰκογένεια, νά ζοῦν μαζί, νά ἀλληλοενισχύονται καί νά ἀλληλοτροφοδοτοῦνται. Στή μητρόπολή του εἶχε κοντά του ἀρκετούς ἀγάμους κληρικούς, πού συγκροτοῦσαν μιά ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα καί συγχρόνως προσέφεραν μέ ἀγάπη τή διακονία τους στό λαό τοῦ Θεοῦ.
 




     Κάτι πού τόν συνεῖχε ὅλη αὐτή τήν περίοδο ἦταν ἡ οἰκοδομή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ εὐαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀναγγελία τοῦ χαρμοσύνου μηνύματος τῆς σωτηρίας στά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τό λόγο αὐτό ἔδινε μεγάλη βαρύτητα στό κήρυγμα. Ὁ ἴδιος πάντα κήρυττε. Σέ ὁποιαδήποτε πνευματική εὐκαιρία μιλοῦσε. Ὁποιαδήποτε ποιμαντική εὐκαιρία τήν ξεκινοῦσε καί τήν ὁλοκλήρωνε βάζοντας μπροστά τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Σέ πανηγύρια φρόντιζε νά κάνει ἕνα ὀλιγόλεπτο κήρυγμα (πέντε μέ ἕξι λεπτά) στήν πλατεία τῆς πόλεως ἤ κωμοπόλεως, κατά τή διάρκεια συνήθως τῆς λιτανείας, γιά νά παρευρίσκονται πλήθη λαοῦ καί νά στέλνει τό δικό του σύντομο μήνυμα. Σέ ἐπισκέψεις σέ σχολεία μίλαγε στά παιδιά μέ γλαφυρό τρόπο πού τράβαγε τήν προσοχή τους. «Ἄν κάποιος δέν ἀκούσει τό λόγο τοῦ Θεοῦ πῶς θά πιστέψει; Πῶς θά μπεῖ στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας γιά νά σωθεῖ;» Αὐτές οἱ σκέψεις τόν παρακινοῦσαν συνεχῶς γιά νά ἐκπληρώσει τό χρέος τῆς προσφορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Κατανοοῦσε, ἐπίσης, ὅτι πρέπει νά ὑπάρξουν καί ἄλλοι κήρυκες, γιά νά σπέρνεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παντοῦ. Γι᾿ αὐτό, ἐκπαίδευε νέους κληρικούς στήν Ὁμιλητική. Καί ἐπειδή τό εὐαγγελικό μήνυμα ἔπρεπε νά φτάσει παντοῦ, ἀκόμα καί στά παιδιά, ὀργάνωνε τό ἔργο τῆς κατηχήσεως, ὅπου νέοι, μέ ἐνθουσιασμό καί ὄρεξη, μετέδιδαν τό λόγο τοῦ Θεοῦ στίς τρυφερές ψυχές τῶν παιδιῶν. Ἡ μέριμνά του, λοιπόν, γιά τό κήρυγμα καί τήν κατήχηση ἦταν συνεχής.
 





     Δέν πρέπει νά παραλείψουμε καί τήν ἀγάπη πού ἔδειξε στά μοναστήρια του. Στεκόταν πάντα μέ σεβασμό καί διακριτικότητα μπροστά στίς ψυχές αὐτές πού ἄφησαν τά πάντα γιά νά ἀκολουθήσουν τόν Κύριο. Ὅταν εἰσερχόταν σέ ἕνα μοναστήρι, αἰσθανόταν ὅτι βρισκόταν στά νερά του, στό περιβάλλον τῆς προσευχῆς καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Αὐτό τόν ἔκανε νά νιώθει στό χῶρο αὐτό ἄνετα, νά παίρνει δύναμη ἀπό τό ταπεινό μοναχικό φρόνημα καί νά δίνει αὐθόρμητα ἀπό τήν περιουσία τῆς καρδιᾶς του. Ἡ ἐπικοινωνία του μέ τίς μοναχικές ἀδελφότητες ἦταν σέ ἕνα ἑπίπεδο ἁπλότητας καί γνήσιας ἐν Χριστῷ ἐπικοινωνίας. Καί ὁ λόγος του «ἅλατι ἠρτυμένος». Συνήθιζε πάντα νά λέγει λίγα λόγια οἰκοδομῆς μέ ταπείνωση καί ἁπλότητα καί σεβασμό στόν πνευματικό ἀγώνα τῶν μοναχῶν. Αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη νά ἀναζωπυρώνει τόν ἀρχικό ἐνθουσιασμό γιά ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση, προσευχή καί πνευματικό ἀγώνα τῶν μοναχῶν καί νά ἐνισχύει στήν σταυρική πορεία τους. Διοργάνωνε καί ἀγρυπνίες στίς ὁποῖες συμμετεῖχαν ὅλα τά μοναστήρια. Οἱ εὐκαιρίες αὐτές, πέρα ἀπό εὐκαιρίες προσευχῆς, ἦταν καί εὐκαιρίες νά ἔλθουν σέ μιά ἐπικοινωνία καί ἐγγύτητα οἱ μοναστικές ἀδελφότητες. Τίς ὁμιλίες του σέ αὐτές τίς ἀγρυπνίες τίς συνέλεξε στό βιβλίο του «Καταφιλήσω».
 




     Γιά τήν ὀργάνωση τῆς φιλανθρωπίας ἀπό τήν ἀρχή κατανόησε ὅτι ὑπῆρχε ἀνάγκη γιά ἕναν ἐπιτελικό σχεδιασμό. Προσπάθησε καί βρῆκε κάποια πρόσωπα γυναικῶν πού ἐπιφορτίστηκαν μέ τό ἔργο τῆς ἐκπαίδευσης τῶν κυριῶν τῶν φιλοπτώχων ταμείων τῶν ἐνοριῶν. Ἔτσι, τά ἐπί μέρους φιλόπτωχα ταμεῖα τῶν ἐνοριῶν μέ μεθοδικότητα ἄρχισαν νά ἐκτελοῦν τό ἔργο τῆς ὑλικῆς συμπαράστασης στούς φτωχούς ἀδελφούς. Ἕνα πρόβλημα πού προέκυψε στήν ὀργάνωση τῆς φιλανθρωπίας ὀφειλόταν στό μεγάλο μέγεθος τῆς μητροπόλεως πού ἀνάγκαζε τόν ἐπίσκοπό μας νά ὀργανώνει τήν φιλανθρωπία σέ τρεῖς παράλληλους κλάδους (Κηφισιά, Μεσόγεια, καί Δυτική Ἀττική).
 




     Μεγάλη ἦταν ἡ μέριμνά του καί γιά τήν ἀνέγερση ἱδρυμάτων γιά παιδιά ὀρφανά (ἤ χωρισμένων γονιῶν) καί γηροκομείων. Βρῆκε μιά προσπάθεια στό μοναστήρι στό Λύρειο ἵδρυμα, πού τήν ἐνίσχυσε. Ξεκίνησε, ἐπίσης, καί τή λειτουργία δύο ἄλλων ἱδρυμάτων γιά παιδιά, στή Μονή Εὐαγγελισμοῦ Νέας Μάκρης καί τό Φιλιππίδειο ἵδρυμα στήν Κηφισιά. Ἡ μέριμνά του γιά τήν εὔρυθμη λειτουργία τῶν ἱδρυμάτων αὐτῶν ἦταν συνεχής. Ἀναγνωρίζοντας τήν ἀνάγκη γιά οἰκονομική στήριξη αὐτῶν τῶν ἱδρυμάτων προσπαθοῦσε, μέ τήν ἀρχή τῶν συγκοινωνούντων δοχείων στά οἰκονομικά τῆς μητροπόλεως, διοχετεύοντας χρηματικά ποσά ἀπό διάφορα προσκυνήματα τῆς ἐπαρχίας του, νά τά ἐνισχύει. Ἐγκαινίασε, ἐπίσης, καί ἕνα γηροκομεῖο στήν Μονή Φανερωμένης τῆς Σαλαμίνας.
 



     Ἐκεῖνο πού πραγματικά τόν κούραζε στήν ἐπισκοπική διακονία του, ἐκεῖνο πού θεωροῦσε ὡς χαμένο πραγματικά χρόνο ἦταν ὅλες αὐτές οἱ ἐπικοινωνίες πού ἀναγκαζόταν, λόγῳ τοῦ ἀξιώματός του, νά ἔχει μέ διάφορους παράγοντες τῆς πολιτείας ἤ καί μέ διάφορα ἄλλα πρόσωπα πού τόν ἐπισκέπτονταν γιά ἀλλότριους λόγους καί ὄχι γιά θέματα πού ἀφοροῦσαν τήν σωστή λειτουργία τῶν ἐνοριῶν τῆς μητροπολιτικῆς του περιφέρειας. Αἰσθανόταν ὅτι ἔχανε πολύτιμο χρόνο, τόν ὁποῖο προτιμοῦσε νά τόν δώσει γιά τό ἔργο τῆς ποιμαντικῆς καί τῆς διακονίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
 



     Ὅλα τά παραπάνω εἶναι λίγα μόνο λόγια γιά τό πολύπλευρο ἔργο πού ἐπιχείρησε νά κάνει στή μητρόπολη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Οἱ κοντινοί του ἄνθρωποι, οἱ συνεργάτες του, ἀλλά καί ὁ λαός, πού ἔβλεπε αὐτό πού γινόταν καί γευόταν τόν γλυκό καρπό τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας του, μποροῦν νά ποῦν πολλά γεγονότα καί πολλές λεπτομέρειες.
 

(συνεχίζεται στό ἑπόμενο τεῦχος)
         

1 σχόλιο:

  1. Ο δεσπότης της Κηφισιάς γιατι δεν έχει ξηλώσει ακόμα τον υπεύθυνο του λογιστηρίου του που είναι μασώνος; Δεν είναι λέει μασώνος απλά πήγε ως προσκεκλημένος! Ακου παραμύθια! Και έτσι να ήταν ώφειλε να τιμωρηθει παραδειγματικά και ο δεσπότης της Κηφισιάς να πάρει δημοσίως θέση ξεκάθαρη.
    Ιδου γιατί δεν τους έκανε ο Νικόδημος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου