Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Φωτογραφια 

αυτης της στιγμης στο Συνταγμα

Οι αγανακτισμενοι 

αρχιζουν να ξεσηκωνονται 

για να εκδιωχθουν 

οι ξενοδουλοι και πουλημενοι 

πολιτικοι.

15 Σεπτεμβρίου 2012: 

 

Οι αγανακτισμένοι 

 

και πάλι στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ!




Στο Σύνταγμα θα συγκεντρωθούν για άλλη μια φορά οι Αγανακτισμένοι

Το ραντεβού έχει δοθεί για σήμερα Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στις 18.00 στην πλατεία Συντάγματος. 

«Σύμφωνα με ανάρτηση στο facebook, καλούνται όλοι (με σύνθημα «Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι») στην πλατεία Συντάγματος, ώστε να ενώσουν για άλλη μια φορά τη φωνή τους σε μία κοινή διαμαρτυρία


Aγανακτισμένοι 

Ελληνες και Ελληνίδες

ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣΤΕ

Oλοι μαζι ενωμενοι 

να διωξουμε τους 

ψευτοδημοκρατες της ατιμιας.

Να γκρεμισθή η κυβέρνησι 

της απάτης και του ψέμματος.

O Θεος καταραστηκε αυτους 

τους λωποδυτες πολιτικους.

Η Εκκλησια οφειλει 

να μην τους δεχεται στους ναους.

Φωτια και τσεκουρι 

σε ολους τους ψευτες 

και στους προσκυνημενους

Οι επτά φράσεις του Χριστού 

στον σταυρό







Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)




Θέλετε να µάθετε τη σηµασία εκείνων των επτά φράσεων τις οποίες είπε ο Κύριος πάνω στον σταυρό. Δεν είναι σαφείς;



Πρώτη φράση: «Πάτερ, άφες αυτοίς˙ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Με αυτά τα λόγια ο Χριστός έδειξε το έλεός του απέναντι στους εκτελεστές Του,των οποίων η µοχθηρία δεν υποχώρησε ούτε όταν υπέφερε στον σταυρό. Το δεύτερο είναι ότι βροντοφώναξε από την κορυφή του βράχου του Γολγοθά µία αποδεδειγµένη αλλά ποτέ καλά συνειδητοποιηµένη αλήθεια, δηλαδή ότι αυτοί που πράττουν το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν. Σκοτώνοντας τον Δίκαιο στην πραγµατικότητα σκοτώνουν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα δοξάζουν τον Δίκαιο. Καταπατώντας τον νόµο του Θεού δεν βλέπουν τη µυλόπετρα, η οποία αόρατα κατεβαίνει προς αυτούς για να τους συνθλίψει. Εµπαιζοντας τον Θεό δεν βλέπουν τα πρόσωπά τους να µεταµορφώνονται σε θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι από το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν.



Δεύτερη φράση: «Αµην λέγω σοι, σήµερον µετ’ εµού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Αυτός ο λόγος απευθύνεται στον µετανιωµένο ληστή στον σταυρό. Πολύ παρήγορος λόγος για τους αµαρτωλούς, οι οποίοι τουλάχιστον την τελευταία στιγµή µετανοούν. Το έλεος του Θεού είναι απερίγραπτα µεγάλο. Ο Κύριος εκπληρώνει την αποστολή Του ακόµα και στον σταυρό. Έως την τελευταία του πνοή ο Κύριος σώζει εκείνους που δείχνουν και την παραµικρή επιθυµία να σωθούν.



Τρίτη φράση: «Γύναι, ίδε ο υιός σου» (Ιωαν. 19,26). Έτσι είπε ο Κύριος στην Αγία Μητέρα Του που στεκόταν κάτω από τον σταυρό µέ την ψυχή σταυρωµένη. Και στον απόστολο Ιωάννη λέγει: «Ιδού η µήτηρ σου» (Ιωαν. 19,27). Αυτός ο λόγος δείχνει τη φροντίδα, που ο καθένας χρωστά στους γονείς του. Για δες, Εκείνος που έδωσε εντολή στους ανθρώπους: «Τίµα τον πατέρα σου και την µητέρα σου» (Εξ. 20,12) εκπληρώνει την εντολή Του την ύστατη στιγµή.



Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). Αυτές οι λέξεις δείχνουν, τόσο την αδύναµη ανθρώπινη φύση, όσο και την προορατικότητα του Κυρίου. Ο άνθρωπος πάσχει, αλλά κάτω από τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένα µυστήριο. Δες, µόνον αυτές οι λέξεις µπορούσαν να διαλύσουν την αίρεση, η οποία αργότερα τράνταζε την εκκλησία και η οποία λανθασµένα κήρυττε ότι η Θεία φύση υπέφερε στον σταυρό. Οµως, εν τω µεταξύ, ο αιώνιος Υιος του Θεού γι’ αυτό και ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος, για να είναι ως άνθρωπος στο σώµα και την ψυχή, για να µπορέσει όταν έλθει η στιγµή να πάσχει για τους ανθρώπους και να πεθάνει για τους ανθρώπους. Γιατί αν η Θεία φύση του Χριστού έπασχε στον σταυρό, θα σήµαινε ότι η Θεία φύση του Χριστού θα πέθαινε. Και αυτό ούτε καν επιτρέπεται να διανοηθούµε. Εντρυφήστε όσο πιο πολύ µπορείτε σ’ αυτές τις µεγάλες και φοβερές λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;».



Η πέµπτη φράση: «Διψώ» (Ιωαν 19,28). Το αίµα Του έρρεε. Γι’ αυτό και διψούσε. Ο ήλιος ήταν κατά τη δύση του, ήδη Του χτυπούσε το πρόσωπο και µαζί µέ τα άλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικό ήταν να διψά. Αλλά, Κύριε, διψούσες όντως για νερό η για αγάπη; Μήπως διψούσες ως άνθρωπος η ως Θεός, η και το ένα και το άλλο; Ιδού ο Ρωµαίος λεγεωνάριος Σου πρόσφερε ένα σπόγγο βρεγµένο στο ξύδι. Μια σταγόνα ελέους, την οποία δεν αισθάνθηκες από τους ανθρώπους για τρεις ολόκληρες ώρες κρεµασµένος στον σταυρό! Αυτός ο Ρωµαίος στρατιώτης απαλύνει κάπως την αµαρτία του Πιλάτου -την αµαρτία της Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας- απέναντί Σου, έστω και µέ ξύδι. Γι’ αυτό θα αφανίσεις τη Ρωµαϊκή αυτοκρατορία, αλλά στη θέση της θα οικοδοµήσεις νέα.



Η έκτη φράση: «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεµαι το πνεύµά µου» (Λουκ. 23,46). Που σηµαίνει ότι ο Υιός παραδίδει το πνεύµα Του στα χέρια του Πατρός Του. Για να γίνει γνωστό, ότι από τον Πατέρα ήρθε και όχι αυτεξουσίως, όπως Τον κατηγορούσαν οι Εβραίοι. Αλλά ακόµα οι λέξεις αυτές ελέχθησαν για να τις ακούσουν οι βουδιστές, οι πυθαγόρειοι, οι αποκρυφιστές, και όλοι εκείνοι οι φιλόσοφοι, οι οποίοι φλυαρούσαν περί µετοίκισης της ψυχής των νεκρών ανθρώπων σε άλλους ανθρώπους, η ζώα, η φυτά, η αστέρια, η µεταλλικά στοιχεία. Πετάξετε όλες αυτές τις φαντασίες και δείτε που κατευθύνεται το πνεύµα του νεκρού Δικαίου: «Πάτερ, εις χείράς σου παρατίθεµαι το πνεύµά µου»!



Η έβδοµη φράση: «Τετέλεσται» (Ιωαν.19,30). Αυτό δεν σηµαίνει ότι τελειώνει η ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει η αποστολή η επικεντρωµένη στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και επισφραγίσθηκε µέ το αίµα και τον επίγειο θάνατο, το θείο έργο του µοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων. Τελείωσαν τα βασανιστήρια, αλλά η ζωή µόλις αρχίζει. Τελείωσε η τραγωδία αλλά όχι και το δράµα. Στη σειρά έπεται, το µεγαλειώδες αξίωµα: νίκη πάνω στον θάνατο, ανάσταση, δόξα.

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=34814900862418406052&PHPSESSID=97d8693a1d4e1e786c193f3b3a6a8330
«Φορολογική συνείδηση» ἤ ἁπλᾶ συνείδηση;
 
  (Νικόλαος Ζῶτος γιά τήν πολιτική παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»)

 
 
 
Ὁ Ἑλληνικός λαός παρακολούθησε πρόσφατα ἐμβρόντητος τά ἐπεισόδια πού ἔγιναν στήν Ὕδρα, μέ ἀφορμή τούς ἐλέγχους τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας σέ παραλιακή ταβέρνα τοῦ νησιοῦ. Οἱ ἔνστολοι ὑπάλληλοι τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας διαπίστωσαν ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς συγκεκριμένης ταβέρνας δέν ἐξέδιδαν ἀποδείξεις, ὅπως ὑποχρεοῦνται ἀπό τόν νόμο. Σύμφωνα μέ πληροφορίες μάλιστα, δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού διαπιστώθηκε το ἴδιο ἀδίκημα στήν ταβέρνα αὐτή. Οἱ ὑπάλληλοι τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας συνέλαβαν τόν ὑπεύθυνο τοῦ καταστήματος, ὅπως εἶχαν ὑποχρέωση, προκειμένου νά μεταφερθεῖ στήν Εἰσαγγελία τοῦ Πειραιᾶ γιά τά περαιτέρω.
Αὐτή ἡ ἐνέργεια ἔγινε ἡ ἀφορμή νά ξεσηκωθοῦν ἀρκετοί ἐπαγγελματίες τοῦ νησιοῦ καί ἀντιδρῶντας στίς νόμιμες ἐνέργειες τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας, προσπάθησαν νά τίς ἐμποδίσουν ὑπερασπίζοντας τόν παρανομοῦντα συντοπίτη τους.
 
 
Οἱ ἀντιδράσεις καί τά ἐπεισόδια πού ἀκολούθησαν ἦταν πρωτοφανῆ. Ἐμποδίστηκε ὁ ἀπόπλους τοῦ πλοίου, μέ τό ὁποῖο θά μεταφερόταν ὁ ὑπεύθυνός τῆς ταβέρνας, προπηλακίστηκαν οἱ ἀστυνομικοί, ἀποκλείστηκε τό ἀστυνομικό τμῆμα τῆς Ὕδρας, διέκοψαν σέ αὐτό τήν παροχή ρεύματος καί ὕδατος, ἔριξαν κροτίδες κλπ. Μόνο μετά ἀπό ἐπέμβαση τῶν ΜΑΤ, πού ἦλθαν ἀπό τήν Ἀθήνα ἀποκαταστάθηκε ἡ τάξη, ἐνῶ τά νέα κυκλοφόρησαν ἄμεσα τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί σέ ὅλο τόν κόσμο ἀπό τά εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα, πού ψάχνουν εὐκαιρία νά διασύρουν τήν χώρα μας.
 
 
Τά ἐπεισόδια στήν Ὕδρα μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά ἐμβαθύνουμε λίγο στήν ψυχολογία καί τήν νοοτροπία πού ἔχει δημιουργηθεῖ στούς Ἕλληνες ἐπαγγελματίες ἀλλά καί σέ ὁλόκληρο τον Ἑλληνικό λαό, τίς τελευταῖες δεκαετίες.
 
 
Καί γιά νά μήν ποῦν κάποιοι ὅτι γενικεύουμε ἕνα μεμονωμένο περιστατικό ἀναφέρουμε ἐπιγραμματικά τά ἀποτελέσματα ἀντίστοιχων ἐλέγχων τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας σέ πολλές τουριστικές περιοχές: Οἱ ἔλεγχοι αὐτοί λοιπόν ἔδειξαν μέσο ὄρο παραβατικότητας 55,7% (αὐξημένο σέ σχέση μέ πέρυσι), μέ κάποια πολύ τουριστικά νησιά νά ξεπερνοῦν τό 80% καί νά φθάνουν τό 100%.
 
 
Ἡ περίπτωση τῆς Ὕδρας λοιπόν δέν εἶναι μεμονωμένο περιστατικό, ὅσον ἀφορᾶ τήν παραβατικότητα ἀλλά κάνει ἐντύπωση ἡ ὀργανωμένη ἀντίδραση μέρους τῶν κατοίκων στήν ἐπιβολή τοῦ νόμου. Φαίνεται ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τοῦ «δικαιώματος στήν παρανομία» δέν ἀφορᾶ μόνο τόν συγκεκριμένο ἐπιχειρηματία ἀλλά καί πολλούς ἄλλους ἐπιχειρηματίες καί παράγοντες τοῦ νησιοῦ.
 
 
Μέ ἀφορμή τά ἐπεισόδια αὐτά ἀποκαλύφθηκαν ἐπίσης ἀρκετές περιπτώσεις τοπικῶν ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παρανομήσει καί εἴτε ἔχουν καταδικαστεῖ εἴτε ἐκκρεμοῦν δίκες ἐναντίον τους.
Παρ’ ὅλα αὐτά δέν ἔχουν ὑποστεῖ καμία συνέπεια οὔτε ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν θέση τους.
 
 
Μποροῦμε νά φθάσουμε ἀβίαστα στό συμπέρασμα ὅτι ἡ παρανομία στήν δήλωση καί ἀπόδοση τῶν φόρων στήν Ἑλλάδα
εἶναι βαθιά ριζωμένη συνήθεια σέ πολλούς ἐπιχειρηματίες καί ἐλεύθερους ἐπαγγελματίες. Ἀπό πού πηγάζει ὅμως αὐτή ἡ συνήθεια; Πολλοί θά ποῦν ὅτι δέν ἐπαρκοῦν οἱ ἔλεγχοι καί ὅτι ἡ ὀργάνωση τῶν ὑπηρεσιῶν εἶναι πλημμελής ἄρα ἀναποτελεσματική. Ἄλλοι θά ποῦν ὅτι τά διαπλεκόμενα συμφέροντα ἐμποδίζουν τούς οὐσιαστικούς ἐλέγχους καί τήν πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς. Τέλος ὁρισμένοι θά μιλήσουν γιά «φορολογική συνείδηση» πού πρέπει νά ἀναπτυχθεῖ στούς πολίτες. Ὅλα τά παραπάνω εἶναι σωστά. Αὐτές ὅμως εἶναι οἱ ρίζες τοῦ κακοῦ; Ἄν ὀργανώσουμε καλά τίς ὑπηρεσίες καί τίς ἐξοπλίσουμε μέ ὅλα τά σύγχρονα ἐργαλεῖα θά φέρουν σημαντικό καί μόνιμο ἀποτέλεσμα; Ἄν ἡ τηλεόραση ἐκπέμπει ἔξυπνες διαφημιστικές προβολές πού θά τονίζουν τά ὀφέλη τῆς συμμόρφωσης μέ την φορολογική νομοθεσία, τότε θά δημιουργηθεῖ ἡ ζητούμενη «φορολογική συνείδηση» στούς πολίτες;
 
 
Νομίζω ὅτι κανείς λογικός Ἕλληνας, μέ τήν ἐμπειρία τόσων ἐτῶν πού βιώνουμε τήν καθημερινότητα αὐτῆς τῆς ἀσυδοσίας, δέν θά ἰσχυριστεῖ ὅτι τά παραπάνω μέτρα μποροῦν νά ἐπιφέρουν καλό καί μόνιμο ἀποτέλεσμα. Ὅσοι μιλοῦν γιά «φορολογική συνείδηση» συνήθως ξεχνοῦν τήν ἀληθινή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, πού μᾶς ἐλέγχει γιά κάθε ἄνομη πράξη, πολύ πέρα καί πολύ πιό βαθιά ἀπό τήν ἀποφυγή τῆς νόμιμης φορολόγησης. Ξεχνοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἑνιαία προσωπικότητα καί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποκτήσει «φορολογική συνείδηση» ἐνῶ εἶναι ἀσυνείδητος σέ ἄλλες ἐκφάνσεις και ἐνέργειες τῆς ζωῆς του.
 
 
Ἡ λύση λοιπόν δέν βρίσκεται στό νά ψάχνουμε νά βροῦμε πῶς θά ἀναπτύξουμε «φορολογική συνείδηση» στούς πολίτες ἀλλά στό πῶς θά βοηθήσουμε στήν γενικότερη ἠθική ἀνάταση τοῦ Ἔθνους μας. Δυστυχῶς, μετά ἀπό δεκαετίες διαφθορᾶς, στίς ὁποῖες πρωτοστατοῦσαν οἱ ἐκλεγμένοι ἄρχοντες τοῦ τόπου, χρειάζεται πολύς χρόνος καί πολύ ἐργασία σέ βάθος, ἕως ὅτου δοῦμε τά πρῶτα ἀποτελέσματα. Ἡ ἐργασία πού πρέπει νά γίνει ξεκινᾶ ἀπό την παιδεία τῶν Ἑλλήνων, στά σχολεῖα καί τίς οἰκογένειες, μιά παιδεία πού νά στηρίζεται στίς παραδοσιακές ἀξίες τῶν Ἑλλήνων καί τῆς ρωμιοσύνης.
 
 
Τότε ἡ «φορολογική συνείδηση» δέν θά εἶναι κἄν θέμα πρός συζήτηση. Τά προβλήματα αὐτά θά λυθοῦν αὐτόματα ἀπό πολίτες πού ζοῦν συνειδητά μέ ὑπευθυνότητα ἀπέναντι στούς ἑαυτούς τους καί τούς συνανθρώπους τους.
 
 
Πῶς ὅμως θά ξεκινήσει μιά τέτοια προσπάθεια ἠθικῆς ἀνάτασης καί ἀφύπνισης τῶν συνειδήσεων; Τό σημερινό περιβάλλον καί οἱ ἐκλεγμένοι ἄρχοντες πού τό δημιουργοῦν, ὁδηγοῦν στήν ἀντίθετη κατεύθυνση. Καί ποιός ἐπιλέγει αὐτούς τούς ἄρχοντες; Μά ὁ «κυρίαρχος» ἑλληνικός λαός.
 
 
Τό τελικό ἐρώτημα πού τίθεται λοιπόν καί στό ὁποῖο πρέπει νά ἀπαντήσει κάθε πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας εἶναι: Θέλουμε νά ἀλλάξει ἡ κατάσταση τῆς χώρας καί νά ἀποκτήσουμε ἕνα κράτος δικαίου, τό ὁποῖο –ἀπαλλαγμένο ἀπό τήν διαφθορά– νά φροντίζει γιά τήν πρόοδο τῶν πολιτῶν του, μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή κάθε πολίτη, στό μέτρο τῶν δυνάμεών του, σέ αὐτή τήν ἀλλαγή;
 
 
Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ναί, τότε πρέπει νά ἀπαλλαγοῦμε τό συντομότερο δυνατόν ἀπό τό διεφθαρμένο καθεστώς τῶν πολιτικῶν πού μᾶς κυβερνοῦν τίς τελευταῖες δεκαετίες καί νά ἐπιλέξουμε τούς πολιτικούς αὐτούς πού εἶναι διατεθειμένοι νά θυσιάσουν τά πάντα γιά ὄφελος τῆς Πατρίδας μας καί ὄχι γιά τά προσωπικά τους ὀφέλη.
 





Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ 
 
ΚΑΙ  ΑΚΡΑ  ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!
 
 
 
 
 
του Αιδεσ. π. Βασιλ. Βολουδακη
 
 
 
Τί εἶναι ἡ Νανοτεχνολογία; «Ἡ Νανοτεχνολογία ἤ Νανοεπιστήμη εἶναι ὁ κλάδος τῆς ἐπιστήμης πού προσπαθεῖ νά δημιουργήσει νέα ὑλικά (ἀνά)διατάσσοντας τά ἄτομα ἤ μόρια ἤ ργανώνοντάς τα σέ λειτουργικές μικροομάδες. Εἶναι κάτι πού θεωρεῖτο τεχνολογικά ἀκατόρθωτο πρίν μία εἰκοσαετία, ἔγινε ὅμως ἐφικτό μετά τό 1980».
 
 
Τόν ὁρισμό αὐτόν, ὅπως καί τίς πληροφορίες, πού ἀκολουθοῦν, μᾶς ἔδωσε ὁ κ. Βασίλειος Πετρουλέας, διδάκτωρ Φυσικός, μέ τό σπουδαῖο ἄρθρο του «Τί εἶναι ἡ  Νανοτεχνολογία;», πού δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 466, Φεβρουάριος ἱ009, τοῦ φοιτητικοῦ καί ἐπιστημονικοῦ περιοδικοῦ Ἡ Δρᾶσις μας», (ἔκδοση τοῦ Ὀρθοδόξου Συλλόγου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως “Ὁ Μέγας Βασίλειος”).
 
 
Ἡ Νανοτεχνολογία φιλοδοξεῖ νά φέρει ἐπανάσταση στήν τεχνολογία. Μέ τή βοήθεια τῆς Νανοτεχνολογίας θά μικρύνουμε καί ἄλλο τούς ὑπολογιστές καί θά αὐξήσουμε τήν χωρητικότητα καί τήν ταχύτητά τους. Θά κατασκευάσουμε πολύ ἐλαφρά καί συγχρόνως πολύ ἰσχυρά ὑλικά, π.χ. αὐτοκίνητα πού θά ζυγίζουν 5ῖ κιλά κ.ο.κ.», γιατί «...ὅταν οἱ διαστάσεις ἑνός ἀντικειμένου γίνουν πάρα πολύ μικρές, μικρότερες ἀπό 10-4 ὔὔ (νανοκλίμακα), τότε ἰσχύουν οἱ νόμοι τῆς Κβαντικῆς Φυσικῆς καί ἐμφανίζονται νέες ἀπροσδόκητες ἰδιότητες. Ἀδιαφανῆ ὑλικά (χαλκός) γίνονται διαφανῆ. Ἀδρανῆ ὑλικά (πλατίνα) ἀποκτοῦν χημική δραστικότητα (καταλύτες). Σταθερά ὑλικά (ἀλουμίνιο) γίνονται εὔφλεκτα. Στερεά (χρυσός) μετατρέπονται σέ ὑγρά. Μονωτικά ὑλικά (πυρίτιο) γίνονται καλοί ἀγωγοί τοῦ ἠλεκτρισμοῦ κ.ο.κ.»
* * *
 
Ὅλες αὐτές οἱ πληροφορίες τῆς Φυσικῆς ἐπιστήμης ἀσφαλῶς καί εἶναι μιά ἐπανάσταση γιά τήν τεχνολογία, ὅμως, πρωτίστως εἶναι μιά ἀπόλυτη δικαίωση καί ἐπισφράγιση τῆς θεολογίας, δηλαδή σύγχρονη ἐπιστημονική ἐπαλήθευση τοῦ παναληθοῦς λόγου τοῦ Θεοῦ! Εἶναι μιά ἐπιστημονική ἐπιβεβαίωση ἀφοῦ θέλουμε τόσο πολύ τίς ἐπιστημονικές ἐπιβεβαιώσεις ὅτι ἡ ταπείνωση, ἡ σμίκρυνση  τοῦ «ὄγκου» τῆς ἐγωπαθείας μας, εἶναι ὁ μοναδικός τρόπος γιά τήν ἀπόλυτη ἀξιοποίηση καί τελειοποίηση τοῦ καθενός μας.
 
 
Ἡ σύγχρονη Φυσική μᾶς ἑρμηνεύει τή θεολογία, ἀφοῦ σήμερα ἔχουμε γίνει περισσότερο ὑλικοί παρά πνευματικοί, καί μᾶς δίνει παραδείγματα ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο γιά νά καταλάβουμε ἀπό τά θαυμαστά ἀποτελέσματα τῆς συστολῆς καί σμικρύνσεως τῶν ὑλικῶν στοιχείων, τήν ἀσύγκριτη μεταμόρφωση πού θά τελεσιουργηθῆ στήν ψυχή καί στό σῶμα  μας  μέ τήν κατά Θεόν καλλιέργεια τῆς ταπεινώσεως.
          
 
 Μέ τήν κατά Θεόν ταπείνωση ἀφαιροῦνται ἀπό τήν ψυχή μας «πάντα τά βδελύγματα αὐτῆς καί πᾶσαι αἱ ἀνομίαι αὐτῆς»
(Ἰεζεκιήλ
11,18) καί ἀρχίζει ἡ ἀξιοποίησή της. Τότε, ἀρχίζουν νά ἰσχύουν ἄλλοι νόμοι, ἄλλης λογῆς. Οἱ ὑπέρ φύσιν νόμοι.
 
 
Ὅπως, δηλαδή, μέ τήν σμίκρυνση τῶν ἀντικειμένων στά μέτρα τῆς νανοκλίμακας ἀπελευθερώνονται ἄγνωστες μέχρι τότε, «νέες ἀπροσδόκητες ἰδιότητές» τους καί εἶναι πιά ἀνεπαρκής ἡ κλασική Φυσική γιά τήν περιγραφή καί παρακολούθησή τους,  γι’ αὐτό  ἀναλαμβάνουν τήν ἐπιστασία «οἱ νόμοι τῆς Κβαντικῆς Φυσικῆς», ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητος καί τῆς μικρότητός του  καί τή συμμόρφωσή του μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ, ἀναπτύσσει βαθειά καί μόνιμη σχέση μέ τόν Χριστό καί τελεσιουργεῖται μυστικά καί ἀθόρυβα, ἀλλά πραγματικά, ἡ ἁρμονική ἀναδιάταξη τῆς ψυχῆς του, παραμερίζονται οἱ φυσικοί νόμοι,  καί λειτουργεῖ  πλέον μέσα του, ὁ νόμος τῆς Θείας Χάριτος.
 
 
Τώρα πιά, Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐργάζεται μέσα στίς εὐλογημένες ψυχές, πού θά ἀγαπήσουν αὐτήν τήν σωτήρια πνευματική ἐργασία. Ἀναλαμβάνει ὁ Ἴδιος τήν καρδιά τους καί τήν μεταποιεῖ μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό πέτρινη  σέ σάρκινη. Εἶναι δικά Του τά λόγια πού τό ἐπιβεβαιώνουν: «Καί δώσω αὐτοῖς καρδίαν ἑτέραν καί πνεῦμα καινόν δώσω ἐν αὐτοῖς καί ἐκσπάσω τήν καρδίαν τήν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκός αὐτῶν καί δώσω αὐτοῖς καρδίαν σαρκίνην· ὅπως ἐν τοῖς προστάγμασί μου πορεύωνται καί τά δικαιώματά μου φυλάσσωνται καί ποιῶσιν αὐτά·  καί ἔσονταί μοι εἰς λαόν καί ἐγώ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν» (Ἰεζ. 11,19-20).
 
 
Ἄν, ὅπως μᾶς διδάσκη καί ἀποδεικνύη  ἡ Κβαντική Φυσική, τά ἀδιαφανῆ ὑλικά, σάν τόν χαλκό, γίνονται μέ τήν «νανοποίησή» τους διάφανα, καί τά ἀδρανῆ ὑλικά, σάν τήν πλατίνα, ἀποκτοῦν χημική δραστικότητα, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν πιστέψουμε ὅτι μέ τήν κατά Θεόν ταπείνωση, καί διάφανοι θά γίνουμε, γιά νά ε3μαστε δεκτικοί τοῦ Θείου Φωτισμοῦ καί κατακάθαροι ἀπό κάθε μολυσμό «σαρκός καί πνεύματος» καί ἀνάλαφροι καί ἐνεργοί καί δραστήριοι γιά κάθε καλό ἔργο;
 
 
* * *
Ὁ Θεός ἀπό τήν ἀγάπη Του γιά τά πλάσματά Του ἔχει ἐνσπείρει σέ ὅλη τήν Κτίση τόν λόγο Του. Ἔτσι, καί ἄν ἀκόμη σιωπήση ὁ θεολογικός λόγος, ἐξ αἰτίας τῆς ὀκνηρίας μας, «καί οἱ λίθοι κεκράξονται»! Ἡ Κτίση θά κραυγάζη θεολογοῦσα!
 
 
Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά σκύψουμε μέ ταπείνωση στά ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά διαπιστώσουμε πόσα θαυμαστά ἐπιτελεῖ μέ τά ἄψυχα δημιουργήματά Του γιά νά μᾶς ἑλκύση στό δικό Του \υψος. Γιά νά μᾶς ἀποδείξη μέ κάθε τρόπο ὅτι ἡ Κτίση ὅλη ἔγινε κατ’ εἰκόνα δική μας, πού ε3μαστε κατ’ Εἰκόνα Του, καί νά μᾶς καλέση ἡ Μεγαλωσύνη Του  σέ μιά ἁγία ἑνότητα μέ Ἐκεῖνον καί μέ τό Βασίλειό μας, πού εἶναι ἡ Δημιουργία Του, νά κατεργασθοῦμε μέ τήν δική Του ἀνυπέρβλητη ἐπιστημοσύνη τή σωτηρία μας.
 
 
Εἶναι θαυμαστή ἡ ἀνεξικακία καί ἡ Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Δέν μᾶς ἀποπαίρνει γιά τήν ἔπαρσή μας. Μᾶς ἀνέχεται, ἀφοῦ θεοποιήσαμε τήν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη,νά ψηλαφοῦμε μέ καχυποψία τά ἔργα Του γιά νά δοῦμε ἄν μᾶς εἶπε ἀλήθεια. Περιμένει, ὅμως, νά δείξουμε καί ’μεῖς, ποιοί τελικά εἴμαστε...
 
                                      Πρωτ. Βασίλειος Ἐ. Βολουδάκης
                                        «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009
                                                                        Ἀριθ. Φύλλου 82





Ύψ. τιμ. σταυρού, Ιω 19,6-11· 13-20·25-28· 30



Η σταύρωση του Χριστού




του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη




Η ύψωση του τιμίου σταυρού φέρνει στη μνήμη της εκκλησίας το σταυρικό πάθος του Χριστού, γι’ αυτό και η ευαγγελική περικοπή της εορτής της Υψώσεως αναφέρεται σ’ εκείνο το οδυνηρό γεγονός, όπως το εξιστορεί ο αυτόπτης ευαγγελιστής Ιωάννης.
Η περικοπή αρχίζει με τη μαστίγωση του Ιησού από τον Πιλάτο. Ο Ρωμαίος επίτροπος από μια πρώτη εξέταση (18,28-40) είχε πεισθεί για την αθωότητα του Ιησού, αλλά δεν είχε το σθένος να την υποστηρίξει. Στην επιμονή του αγριεμένου λαού μαστιγώνει τον Ιησού, για να ξεθυμάνει λίγο το φονικό πάθος τους, αλλά ουσιαστικά με την πράξη αυτή εγκρίνει την ποινή του θανάτου του Ιησού, που ζητούσαν τα άγρια πλήθη.



Οι στρατιώτες μετά τη μαστίγωση, που ήταν μισός θάνατος, περιπαίζοντας τον Ιησού, του πέρασαν στο κεφάλι για βασιλικό στέμμα ένα αγκάθινο στεφάνι, (αφού έλεγε ότι είναι βασιλιάς), τον έντυσαν και με μια παλιά κόκκινη χλαμύδα, που βρήκαν πεταμένη μέσα στο πραιτώριο, τον προσφωνούσαν περιπαικτικά «χαίρε βασιλιά», και, αντί προσκυνημάτων, του έδιναν χαστούκια. Ο Ιησούς τα υπέμεινε όλ’ αυτά σιωπηρά και μεγαλόψυχα.



Σ’ αυτή την κατάσταση ο Πιλάτος έβγαλε έξω στο μπαλκόνι του πραιτωρίου το Χριστό και λέει στα μαινόμενα πλήθη· Νάτος! Τα πλήθη όμως μόλις τον είδαν, αντί να καλμάρουν, φώναζαν συντονισμένα «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Ο Πιλάτος, συνειδητοποιώντας ότι έχει χάσει το παιχνίδι, τους αποκρίνεται πικαρισμένος· «Πάρτε τον εσείς και σταυρώστε τον. Εγώ δεν του βρίσκω αιτία θανάτου». Του απαντούν· «Σύμφωνα με το νόμο μας πρέπει να πεθάνει, διότι έκανε τον εαυτό του γιο του Θεού». 



Ο Ιησούς με τη σιωπή του επιβεβαιώνει ότι είναι Γιος του Θεού, και ο Πιλάτος παίρνει το μήνυμα, που τον φόβισε περισσότερο. Διακόπτει το διάλογο με το λαό, μπαίνει στο πραιτώριο και ρωτάει το Χριστό· «Από πού κατάγεσαι; είναι αλήθεια ότι είσαι Γιος του Θεού;». Ο Ιησούς όμως δεν απαντά. Σιωπά. Σα να τούλεγε· Τί ν’ απαντήσω; είν’ ανώφελο. Η δειλία δεν σου επιτρέπει να πιστέψεις αυτό που είμαι.
«Σ’ εμένα δεν απαντάς;», του λέει εκείνος, (σ’ εμένα που υποστηρίζω την αθωότητά σου;). «Ξεχνάς εξ άλλου ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω ή να σε ελευθερώσω;». Του λέει θαρραλέα ο Χριστός· «Έχεις, γιατί σου δόθηκε από πάνω. Αλλά η ιουδαϊκή εξουσία που με παρέδωσε σ’ εσένα έχει πιο μεγάλη αμαρτία». Ουσιαστικά ο Χριστός του έδωσε τρία δυνατά μηνύματα με την απάντησή του αυτή· α) Ότι οι κοσμικές εξουσίες πηγάζουν από το Θεό, β) ότι ο Θεός τον ανέχεται σαν μεροληπτική εξουσία, και γ) ότι η ευθύνη του είναι μικρότερη από εκείνη των Ιουδαίων.



Ο Πιλάτος ένιωσε στο πετσί του αυτό το ψυχογράφημα, και φοβήθηκε. Ήθελε να τον ελευθερώσει, αλλ’ όταν τα μαινόμενα πλήθη ανέκρουαν πρύμναν, μετέτρεψαν δηλαδή τη θρησκευτική κατηγορία σε πολιτική, και με κραυγαλέα συνθήματα τον εκβίαζαν, ότι δεν είναι φίλος του Καίσαρος, αλλά προδότης, αφού στηρίζει έναν επαναστάτη, που αντιποιείται τη βασιλική ιδιότητα του Καίσαρος, τα έχασε.



Ο Πιλάτος βρέθηκε τώρα στο κενό, και απ’ αυτή τη στιγμή ενεργεί σπασμωδικά με χαμένη την ψυχραιμία. Βγάζει τον Ιησού στο δικαστικό βήμα, που λεγόταν λιθόστρωτο, και λέει με δηκτική διάθεση στο λαό· «Νάτος ο βασιλιάς σας». Απαντούν· «Εμείς δεν έχουμε βασιλιά, παρά μόνο τον Καίσαρα». Του βγαίνουν μπροστά. Προκειμένου να πετύχουν τη σταύρωση του Χριστού, δίνουν, όρκο αφοσιώσεως στο Ρωμαίο κατακτητή, οι δωσίλογοι. Ο Πιλάτος, τελικά, ηττάται και υπογράφει τη θανατική καταδίκη του Ιησού.



Οι στρατιώτες παρέλαβαν τον Ιησού και τον οδήγησαν στο Γολγοθά ή κρανίου τόπον, που ήταν έξω και δίπλα από την κεντρική πύλη της Ιερουσαλήμ, ώστε οι περαστικοί να διαβάζουν την επιγραφή ή και να τον ειρωνεύονται. Οι στρατιώτες σταύρωσαν τον Ιησού ανάμεσα σε δύο κακούργους. Οι ευαγγελισταί δεν μας δίνουν λεπτομέρειες της σταυρώσεως, διότι ήταν γνωστή στους αναγνώστες η διαδικασία της σταυρώσεως. 


Ούτε εμείς σε μια περιορισμένη περιγραφή, αυτήν εδώ, μπορούμε ν’ αναφερθούμε λεπτομερώς στο πώς έγινε κατά τεκμήριο η σταύρωση, παρ’ όλο ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η επιγραφή γράφτηκε στη ρωμαϊκή (την επίσημη γλώσσα του κράτους), την εβραϊκή (τη γλώσσα των εντοπίων), και στην ελληνική (τη διεθνή που τη μιλούσαν όλοι).



Η τελευταία πράξη του Ιησού πριν παραδώσει το πνεύμα του ήταν η φροντίδα για τη μητέρα του, να μείνει στο σπίτι του μαθητού του Ιωάννου. Απ’ εδώ φαίνεται ότι η παρθένος δεν είχε ούτε παιδιά, όπως λένε οι προτεστάντες και οι αυτονομαζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ούτε ιδιόκτητο σπίτι. Το σπίτι όπου έμενε, το νοίκιαζε. Τέλος, όταν ο Ιησούς ζήτησε νερό και του έδωσαν ξύδι, είπε το «τετέλεσται», έγειρε το κεφάλι, και παρέδωσε το πνεύμα.



Ας κλίνουμε τα γόνατα κι ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που υπέμεινε όλ’ αυτά για τις δικές μας αμαρτίες, κι ας διατηρήσουμε την ευγνωμοσύνη μας ανεξόφλητη, για την υπέρτατη προσφορά του σ’ εμάς, που δεν την αξίζαμε, κι ούτε είχε υποχρέωση να μας την προσφέρει.




Ὁ Θρῆνος τῆς Σμύρνης *

1922 - 2012


Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου,
πιτίμου πιτρόπου Δημοτικς κπαιδεύσεως



«Θ διαβομε κα στερις κα πέλαγα,
π τν Πατρίδα μας διωγμένοι
κα σβησμένοι π τν νατολή,
θ νατείλουμε στ Δύση».
Κωστς Παλαμς



M τ συμπλήρωση φέτος, στς 27 Αγούστου, νενήντα χρόνων π᾿
τ φοβερή, λέθρια κα ποφράδα μέρα τς λληνικς στορίας,
τ θνος λόκληρο πιστρέφει πρς τν λβια γ τς ωνίας, μ τος
θρύλους κα τς παραδόσεις της, τν λληνικότητα κα τν στορία της,
μαζ μ τν ελαβικ ναδρομ στν ρα τν πόνων κα τν θρήνων,
το σπαραγμο κα τς δύνης, τν δακρύων κα τν αμάτων. ωνες
εναι ο θεμελιωτς το λληνικο πολιτισμο τν στορικν χρόνων
κα ο πρτοι Διδάσκαλοι το λληνικο θνους.


Δεμένη πάντοτε μ τ νομα τς Θεοφρούρητης Πόλης, τς Πόλης
τς Παναγις, τς χιλιοτραγουδημένης Σμύρνης, το «φθαλμο τς
νατολς», το «μαργαριταριο τς σίας» δέχθηκε, π᾿ τος στορι-
κος κα τος ποιητές, τ σμύρνα το πνεύματος κα τς ψυχς τους
τ λιβανοτό. «Καλλίστη πόλεων πόσας φ’ λίου εσί», γράφει Φι-
λόστρατος. Κα Κωστς Παλαμς ψάλλει: «Ποιό νομα προσφιλέστατο
κα μοσχοβολημένο π’ τ νομά σου, Σμύρνη».


δ, λληνισμς κα ρθοδοξία ταυτίστηκαν κα συμπορεύτηκαν
στ δόξα κα στν πτώση. πλούσια κα στραφερ Σμύρνη, κάτω π’
τς φτερογες τς θεϊκς στοργς κα παρουσίας, στάθηκε να μεγαλεο κα μι κυψέλη νθρώπινου ργασμο κα κοσμοπολιτικς κμς.
«π’ ατ τν πολιτιστικ πατρίδα –σημειώνει .Μ. Παναγιωτόπουλος–
ντλησε τ νάματά του λόκληρος λληνισμός. ταν μι λλάδα, πο
σπειρε παντο τ στοχασμ κα τ λόγο. Πο ναψε, π βουν σ βουνό,
τν αώνια φρυκτωρία το πνεύματος».


Τρία χρόνια κα τέσσερεις, περίπου, μνες, Γαλανόλευκη ψώνεται
στ Σμύρνη, λευθερία σκορπίζει τς στραφτερς λάμψεις της, νέα
τρόπαια στν ωνία κοσμον τ λληνικ μεγαλεο, παντο ντηχον
μνοι κα ναστάσιμοι πανηγυρισμοί. Χαρ κα ετυχία παντο. Γιορτ
τς καρδις κα πανηγύρι τς σκέψεως. Σμύρνη, στορία κα σταθ-
μός, μύθος κα σύμβολο, μ τν πρωτοπορία στ θεία διδασκαλία το
Ναζωραίου κα τν πνευματικ κτινοβολία της, ζε ετυχισμένες κα
λαμπρς μέρες. λα λάμπουν: γαλανς ορανός, γαλήνια θάλασσα,
θρυλικ κα λιόφωτη ωνία.


Παντο ντηχον μνοι κα ναστάσιμοι πανηγυρισμοί, αχς κα
διθύραμβοι, φτα κα στραπές, δοξολογίες κα ψυχν νατάσεις.
γενναος Στρατός μας συνεχίζει τ θριαμβευτική του πορεία στ σωτε-
ρικ τς Μικρασίας. λεύθερες ο λληνικότατες πόλεις τν Κυδωνιν,
τς φέσου, τς Περγάμου, ο φωτεινς Λυχνίες τς ποκαλύψεως.
δικέφαλος ετς τανύει περήφανα τ φτερά του, τοιμος ν καλύψει τ
νέα Βυζαντιν Ατοκρατορία.


Καί, ξαφνικά, στραψε τ στροπελέκι. Τ χαρμόσυνο τραγούδι γί-
νεται γριος θρνος. Ο καμπάνες τώρα σκορπον σπαραχτικος χους
γι τ Μεγάλη βδομάδα το Γένους. λα θυσιάζονται στ βωμ τς
σκοπιμότητος κα τς διοτέλειας. Ο στρατιτες μας γυρνον π’ τος
δρόμους τν θριάμβων, τσακισμένοι κα ποκαμωμένοι, φορτωμένοι
δόξα κα πικρία. Παντο χαλασμς κα λεθρος, σφαγ κα κόλαση.
Συντρίμμια τ καμπαναρι κα τ σπίτια, ρείπια ο μορφες κκλη-
σίες. Στ νο μας ρχονται τ λόγια το μήρου γι τν πόλεμο τς
Τρωάδας: «αε δ πυρα νεκύων καίοντο θαμειαί».


τραγικς ξερριζωμός, στερα, κα ο θλιβερς λιτανεες σων
σώθηκαν, μ τ ράκη τς ψυχς τους γι τν πατρώα γ. ορανς
κα θάλασσα χουν κοκκινίσει π αμα ζωντανό, «πλθος αμα λλη-
νικό». Τ κρισιμότερο, μετ τν πανάσταση το Εκοσιένα, γεγονς
τς νεότερης στορίας το λληνικο θνους εναι καταστροφ το
Μικρασιατικο λληνισμο.


περούσιος ανος ναδύει τ μνήμη, τος στοχασμος κα τς
νατάσεις μας. Τ σεπτ σκήνωμα το Δεσπότη κα θνομάρτυρα
Χρυσόστομου χάθηκε κα ξαφανίστηκε. Θάφτηκε, μως στς καρδις
τν λλήνων κα μένει αώνιο τ παράδειγμά του γι τς περχόμενες
γενιές.


λα τ φοβερ γεγονότα χουν τν οκονομία το ρχαίου δρά-
ματος. Μαζ μ τν ναδρομ πλούσιας μνήμης, τν τιμητικ σπονδ
κα τν τέλεση ελαβικο μνημοσύνου, φείλουμε λοι μας, αώνιοι
φηβοι στν καρδι κα στ στοχασμό, ν προβληματιζόμαστε κα ν
διδασκόμαστε π’ τς συμφορς το παρελθόντος, τενίζοντας μ πίστη
κα θέλησι, τ μέλλον.


δυρμς το Αγούστου 1922 μεταβάλλεται σ λπιδοφόρο κα
ερηνικ μήνυμα, πόγνωση τς συμφορς σ τραγούδι νθουσιασμο
κα πελπισία το ξερριζωμο σ ελογία ργασίας κα νόδου τς
Πατρίδας μας. λληνισμς δν πέθανε, οτε θ πεθάνει ποτέ. ς
παρηγορηθον ο ψυχς τν μεγάλων νεκρν μας. Ο ερο τάφοι τους
κρατον, ξια κα τιμημένα, τ δάφη τς νατολς. Εναι ο ματωμέ-
νοι τίτλοι τς θυσίας. κε, στν ωνικ Νύμφη, ξαγρυπν, π θεϊκ
προσταγή, κοίμητος φρουρς τν Πανελλήνων σκέψη. Δ σβήνει
κα δν καταλύεται. Εναι κρίτας τς αωνιότητας, θάνατος στς
καταπτώσεις κα στς συμφορές.


Στ σύνορο τν νενήντα χρόνων π’ τ μεγαλύτερη τραγωδία το
λληνισμο, «κρατομε –σημειώνει λίας Βενέζης– σκεπ κα παρα-
στάτη μας να δράμα γι τν νθρωπο, καθαρ λληνικό, μίαν ασθηση τς
ξιοπρέπειας κα τς λευθερίας, πο εναι ταυτόσημα μ τν ρετή».
(*) φημερ. «στία», 27.8.2012, σελ. 4.__

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου