Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

H Αντιοικουμενιστική και Αντιλατινική
Eκκλησία της Σερβίας την Κυριακή της Ορθοδοξίας
με τον Κεχαριτώμενο Επίσκοπο ΑΡΤΕΜΙΟ,
τον ευσεβή κλήρο και τον πιστό λαό, μακρυά από τους αχρείους και μεμιασμένους Οικουμενιστάς και Λατινόφρονας του ποτε Σέρβικου πατριαρχείου, αλλά κάτω από την θαλπωρή της Παναγίας Τριάδας και την προστασία των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας.






ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΑΤΕΣ



ΤΩΝ ....ΧΑΣΑΠΗΔΩΝ




Oπως γενικα σε όλα τα ζητήματα οι χριστιανοί - εκτος απο τα ζητηματα που αφορουν την τσεπη τους - είναι αδρανείς και αδιάφοροι, πολυ περισσοτερο αδρανούν και αδιαφορούν στα ζητηματα της Πίστεως και δείχνουν ότι ούτε καν τους ενδιαφερει το μείζον αυτό ζητημα ζωης και θανατου.

Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο παρατηρείται και για το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων που αποτελεί και αυτό, εν τελευταία αναλύσει, μείζον ζήτημα Πίστεως διοτι αφορα το μυστηριο του θανατου το οποιο ειναι ζητημα του Θεου και οχι των ανθρωπων.

Κι ομως οι αθεοι θιασωτες των μεταμοσχευσεων που επισκεφθηκαν τελευταια τα μερη μας ειχαν το θρασος να λενε και να επαναλαμβανουν μαλιστα Γραφικα - δηλαδη χρησιμοποιουντες τις Γραφες - οτι το ζητημα των μεταμοσχευσεων ειναι ζητημα της Πολιτειας και καλα θα κανει η Εκκλησια να μην χωνεται στα ποδια της, δηλαδη "τα του Καισαρος Καισαρι και τα του Θεου τω Θεω".

Δηλαδη θεωρουν τα σωματα μας ως περιουσιακα στοιχειο της Πολιτειας και δεν εχει το δικαιωμα η Εκκλησια να επεμβαινει και να επιτιμα και να απαγορευει.

Ναι, ναι, το θρασος των Αθεων εφθασε μεχρις αυτου του σημειου, να μας απαγορευουν να αντιδρουμε ακομα και στον κανιβαλικο σφαγιασμο του ιδιου του σωματος μας.

Τον πρωτο και τον τελευταιο λογο να τον εχουν αυτοι και μονον αυτοι, δηλαδη οι εντολοδοχοι των ΑΘΕΩΝ της Μινεσοττα.

Θελουν να μας κάμουν με το ζορι μαρτυρες, ανερωτητους μαρτυρες.

Θελουν οι αθεοφοβοι αυτοι ανθρωποι να μας ανακηρυξουν ταχα ευεργετες των αλλων, των πλαϊνων μας, της ανθρωποτητος.

Και εν συνεχεια εμεις να τους ανακηρυξουμε, αυτους τους χασαπηδες, ως ευεργετες δικους μας.

Ετσι καθημερινα συντελουνται εν μεση μεσημβρια ωμοι και αποτροπαιοι θανατοι ζωντανων ανερωτητων ασθενων που καποιοι "εξυπνοι" κήρυξαν ότι είναι πτωματικά νεκροί και τους απέδωσαν τον ψευδεστατο τιτλο των "εγκεφαλικά νεκρών" και μαλιστα με την εγκρισι και με την σιωπηλη ευλογία της διοικούσας Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το ζήτημα αυτό, που αποτελεί το μεγαλο σκανδαλο των ημερων μας θα επρεπε να τεθή ως ενα και μοναδικο θεμα σε καποια εκτακτη συγκλισι της Ιεραρχίας.

Ομως αναρωτιόμαστε, αν υπάρχει ιεραρχια και αν ενδιαφερεται για τιποτα αλλο εκτος απο την παραγωγη δεσποταδων, τις φιεστες, τα πανηγυρια και τις τελετες τους.

Δυστυχως αυτη ειναι η θλιβερα πραγματικοτητα των ημερων μας.
Οι αρχιερεις να ειναι αναξιοι των ημερων μας και ανικανοι να συλλαβουν τα μηνυματα της εποχης μας.

Και με μια τετοια νεκρη και αδρανη ιεραρχια ο διαβολος χορευει και οι διαβολικοι ανθρωποι χειροκροτουν και χαιρονται, οπως και ο λυκος στην αναμπουμπουλα.

Προχωρουν και προβαινουν σε φρικτες δολοφονικες πραξεις εναντιον ζωντανων ανθρωπων.


Θα σας παρουσιασουμε δυο βιντεο που κυκλοφορησαν οι γιατροι Αβραμιδης, Καρακατσανης και Παναγόπουλος στην τελευαια ημεριδα κατα των Μεταμοσχευσεων.

Εμφανιζονται οπτικά τα "αντανακλαστικά του Λαζάρου" (Lazarus' sign in brain death).

Οι αθεοι χρησιμοποιουν απίστευτα ψεύδη και απάτες και φθανουν στο σημειο να μετατρέπουν τους βαρύτατα ασθενεις σε αποθήκη διαθεσίμων ανθρωπίνων ανταλλακτικών.

Θα δείτε πως αντιδρούν τα "πτώματα" (δηλαδή αυτοί που χαρακτηρίστηκαν ως "εγκεφαλικά νεκροί") σε τεστ που κάνουν οι γιατροί πριν τους ακρωτηριάσουν α
1o βίντεο







Κόβουν στον "εγκεφαλικά νεκρό" τη μηχανική υποστήριξη της αναπνοής για 10 λεπτά και το "πτώμα" κουνάει τα χέρια σαν να θέλει να πιάσει τον αναπνευστήρα.
Μόλις τον επανασυνδέσουν στον αναπνευστήρα ο "νεκρός" κατεβάζει ήσυχα τα χέρια του.

2ο βίντεο



Πρόκειται για ένα παιδί "εγκεφαλικά νεκρό" στο οποίο όταν του μετακινούν το κεφάλι, εκείνο σηκώνει τα χέρια και τα φέρνει σταυροειδώς προς το στέρνο του...

Οι γιατροί όπως είπαμε έχουν χαρακτηρίσει αυτήν την κίνηση ως "ακούσια αντανακλαστικά" με την χαρακτηριστική ονομασία "κίνηση του Λαζάρου".

Είναι αλήθεια ότι, σχεδόν πάντα οι χαρακτηρισμένοι ως "εγκεφαλικά νεκροί" ασθενείς, αντιδρούν με την ίδια ακριβώς κίνηση όταν τους υποβάλλουν σε αυτό το "τεστ".

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να καταλάβει πως αυτή η "κίνηση του Λαζάρου" δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρείται ως "σημάδι θανάτου" που θα οδηγήσει το ανυπεράσπιστο θύμα στο τραπέζι του χειρουργείου και τον θανάσιμο τελικά ακρωτηριασμό του.


Ο νόμος "
Φρανκενστάιν" που έφερε ο Φραγκεστάιν Λοβέρδος και ψήφισε η βουλή των Ελλήνων, εικάζει ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΟΛΟΙ.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Και εμεις που δεν το θελουμε και δεν το επιθυμουμε.

Και θα εξαιρούνται μόνο όσοι έχουν υποβάλλει στα ΚΕΠ υπεύθυνη δήλωση πως αρνούνται να υπαχθούν σε αυτό το καθεστώς του νόμου.
Δηλαδη τα ΕΝΝΕΑ ΕΚΑΤΤΟΜΥΡΙΑ των ΕΛΛΗΝΩΝ θα είναι υποψηφιοι δοτες ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ και οι λιγες χιλιαδες(λογω της αδιαφοριας των Ελλήνων) που θα κανουν δηλωσεις δεν θα είναι υποψηφιοι δοτες υποχρεωτικα.
ΑΙΣΧΟΣ και παλι ΑΙΣΧΟΣ.
Λαε ξεσηκωσου και αντεδρασε στο αναγκαστικο και υποχρεωτικο ΣΦΑΓΙΑΣΜΟ ΣΟΥ σε σενα και στα παιδια σου απο τους Φραγκεσταϊν της εποχής μας.

ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ _ ΕΞΑΦΑΝΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ

ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ

ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΙ

ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥΣ-ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥΣ-

ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥΣ




































ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ!!! “Έσωσε” το έθνος,

αλλά πάνω στη φούρια του διέφυγε ο λαός …




ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΤΕ ΑΛΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΚΙΟΛΑΣ.

ΘΑΨΤΕ ΤΟΥΣ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΨΗΦΟ ΣΑΣ.
ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ ΤΟΝ ΓΚΕΣΤΑΠΙΤΗ,ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑ ….


Ωραία η συλλογιστική του Δευτερου Κτηνους.

Εφαρμόζουμε ένα σκληρό πρόγραμμα ύφεσης και λιτότητας που φέρνει φτώχεια και ανεργία.


Αλλά είμαστε έτοιμοι να
προτείνουμε και ένα “προοδευτικό” πρόγραμμα ( το οποίο πότε και που θα εφαρμοστεί δεν μας ξεκαθαρίζει).

Πως θα γίνει προοδευτικό πρόγραμμα, ενώ θα εφαρμόζεται αυτή η αντικοινωνική πολιτική, μόνο η πολιτική μαεστρία του Δευτερου Κτηνους μπορεί να συλλάβει.


Πιστός στην πολιτική “πικράναμε το λαό αλλά σώσαμε το έθνος”.

Πρόκειται για δημιουργικό εννοιολογικό διαχωρισμό του έθνους από το λαό, αντάξιο ενός καθηγητή συνταγματικού δικαίου.


Αν δεν με απατά η μνήμη μου, τα ίδια έλεγε και ο αποχωρήσας ΓΑΠ. Κι αυτός για το έθνος τα έκανε όλα.


Άλλωστε την ίδια ακριβώς πολιτική δοξάζουν αμφότεροι.


http://cretanpatriot.wordpress.com/

Τάματα με χρυσαφικά



του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη




Φιλαργύρους μπορεί κάποτε, με το φόβο του Θεού, με το φόβο της κολάσεως, και προ παντός με την καρδιά της αγάπης στον Ιησού Χριστό, να πείσουμε (έστω και λίγους), να μοιραστούν τα πάντα με τους φτωχούς.


● Τους άλλους πώς θα πείσουμε;
Είναι όσοι έχουν φόβο Θεού, αλλ’ ο φόβος τους είναι … αρρωστημένος!


● Ποιος θα πείσει μερικές μοναστικές ή προσκυνηματικές μονάδες, ν’ ανοίξουν τις θυρίδες, που λέγονται «τάματα», και να εκποιήσουν όλο τον πλούτο, που κρέμεται πάνω σε εικόνες και σε προσκυνήματα;
Μιλάμε για μεγάλο πλούτο.


● Εν ονόματι του Χριστού, του πτωχού Ναζωραίου, συγκεντρώνεται χρυσάφι με τη μορφή «ταμάτων».
Ποιος θα πη στον ευλαβή κλήρο και λαό, ότι η ευλάβεια δεν διοχετεύεται σε χρυσάφια και ασήμια πάνω σε εικόνες και σε άλλα θρησκευτικά αντικείμενα, αλλά διοχετεύεται στην πρώτη Κόρη του ουρανού, στην ελεημοσύνη;


● Ποιος θα θυμίση στους χριστιανούς, ότι ένα τάμα μόνο ισχύει:
Αυτό, που κάναμε την ώρα του Βαπτίσματός μας.
Υποσχεθήκαμε:
«Συντάσσομαι τῷ Χριστῷ»!
Αρκεί αυτό.


● Ποιος θα πη σε μερικούς Μητροπολίτες, ότι σε εποχή φτώχειας προκαλούν οι χρυσοῢφαντες στολές τους και τα πολυαρχιερατικά τους συλλείτουργα με όλες τις παραμέτρους της σπατάλης;
Η επιλογή των πιο χρυσών ραβδιών και των πιο φανταχτερών στολών, δεν είναι εκτροπή από την εικόνα του Ιησού Χριστού, του δι’ ημάς παθόντος;


● Για ν’ ανοίξουν οι θυρίδες των πλουσίων και οι θυρίδες του ταματουργικού πλούτου, πρέπει να ανοίξουν οι καρδιές.
Να μπη ο Χριστός.
Και όταν μπη μέσα μας ο Χριστός, θα φωνάξη:
«Μή θησαυρίζετε θησαυρούς επί τῆς γῆς» (Ματθ.στ΄19).
Και αν δεν Τον ακούσουμε, θα μας πετάξη από την Εκκλησία Του, με το ίδιο εκείνο φραγγέλιο (Ιωάν.β΄15).

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012




Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΗ


των ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ


του μητροπολίτου Πειραιώς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ



Ο Εκλαμπρότατος Αρχιεπίσκοπος των εν Τήνω, Νάξω και Αιγαίω Ρωμαιοκαθολικών κ. Νικόλαος στις 12/3/2012 εξέδωκε «ανοικτήν επιστολήν προς κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως» όπως την επιγράφει, με την οποία ευγενώς μας επικρίνει όχι με θεολογικά επιχειρήματα όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά με συναισθηματικές προσεγγίσεις επιδιδόμενος σε ένα κήρυγμα αγαπισμού και αποπειρώμενος να θεμελιώσει το συγκρητιστικό οικουμενισμό εν τη πράξει με ευγενείς ωραιολογίες, που «κνήθουν» τα ώτα των ακουόντων, αλλά που απέχουν παρασάγκας από την αλήθεια.


Είναι πασίδηλον ότι οι οικουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργούν τα Κυριακά λόγια της Αρχιερατικής προσευχής εις το 17ο κεφ. του κατά Ιωάννην ευαγγελίου στ. 21-25 «ίνα πάντες εν ώσι» αποσιωπώντες δολίως την όλην πρότασιν του Κυρίου ως και τα του ιδίου περιεχομένου επόμενα χωρία που απευθύνει ο Σωτήρ του κόσμου στον Αρχίφωτο Πατέρα Του λέγων: «Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας. και εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμεν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ ἐμοῦ, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου.»


Αποσιωπούν και αποκρύπτουν τα ανωτέρω Κυριακά λόγια απομομώνοντες εξ αυτών τέσσερις λέξεις για να στηρίξουν την κακοδοξία των και δι’ αυτής την νόθευσιν της αληθούς πίστεως διότι ο Κύριος της Εκκλησίας προσεύχεται υπέρ της ενότητος των παιδιών Του με πρότυπον όμως τον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως του αιωνίου Θεού, δηλ. εν αληθεία, αληλοπεριχωρήσει και πιστότητι και όχι ασφαλώς εν αιρέσει, διαστρεβλώσει της Θείας Αποκαλύψεως, εν πλάνη και απομειώσει των δογματισθέντων υπό του Παναγίου Πνεύματος. Ο ιερός Μάρκος ο Ευγενικός εις την επιστολή του «τοις απανταχού της γης» γράφει: «Προ χρόνων πολλών απεσχίσθη της Δυτικής Εκκλησίας, της Ρώμης φαμέν, το περιώνυμον άθροισμα εκ της των ετέρων τεσσάρων αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια» και συνεχίζει «Πόθεν ουν ημίν ανεφάνησαν όντες ορθόδοξοι οι δια τοσούτων χρόνων και τοσούτων πατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί;»


Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν έχει την αποστολική πίστη εφ’ όσον το filioque, η κτιστή χάρις, το πρωτείο ως προνόμιο παγκοσμίου δικαιοδοσίας, τα υπέρτακτα έργα, το καθαρτήριο αποτελούν βασικά και αδιαπραγμάτευτα δόγματά του. Δεν έχει έγκυρα εισαγωγικά μυστήρια, ιερωσύνη και ευχαριστία, διότι έχει αποσχισθεί από την Καθολική Εκκλησία του Χριστού και ισχύει δι’αυτόν ο επικυρωμένος από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο Α Κανών του Μ. Βασιλείου ορίζων «οι της Εκκλησίας αποστάντες ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν... απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι».


Ο Ρωμαιοκαθολικισμός κατά τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο δεν έχει αποστολική διαδοχή διότι η Ορθοδοξία του φρονήματος βεβαιώνει την Αποστολική διαδοχή και η κακοδοξία του φρονήματος την καταλύει: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον· και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής», Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου (Εις τον Μ. Αθανάσιον η , PG, 1089). Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν μπορεί να αποβάλη τον παποκεντρισμό του, παλαιότερο και νεώτερο γιατί τον έχει επισφραγίσει δια των αποφάσεων δέκα τριών δικών του «Οικουμενικών» Συνόδων.


Θυμίζουμε τις διακηρύξεις του «αγιοποιηθέντος» από τον Ρωμαιοκαθολικισμό Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ με την Εγκύκλιο Ut Unum Sint (1995) (10): «Η Καθολική Εκκλησία έχει την πεποίθηση ότι διατήρησε τη διακονία του διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου, του Επισκόπου Ρώμης, που ο Θεός ίδρυσε ως παντοτεινή και ορατή αρχή και θεμέλιό της ενότητας”» (παράγρ. 88). Και, «Είμαι πεπεισμένος ότι έχω στο σημείο αυτό μία ιδιαίτερη ευθύνη... να βρίσκω μία μορφή άσκησης του πρωτείου, το οποίο, χωρίς ν’ αποποιηθώ με κανένα τρόπο την ουσία της αποστολής του, ν’ ανοίγεται σε μία νέα κατάσταση» (παράγρ. 95). Ταυτόσημη άλλωστε είναι και η διακήρυξις του παπικού Πρωτείου από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ στό Φανάρι το 2006 και υπενθυμίζομε την οδηγία του Βατικανού του Ιουλίου 2007 με τις γνωστές «Απαντήσεις» με τις οποίες ο νυν Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ χαρακτήρισε «ελλειματικές» τις Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες επειδή δεν έχουν κοινωνία με τον δήθεν διάδοχο του Πέτρου.


Ο όσιος πατήρ ημών Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει: «Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον δε το παν-δόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων...».


Οι προυποθέσεις που τίθενται βιβλικώς από τον Θεό Λόγο για την ενότητα και κοινωνία των εις Χριστό πιστευόντων κατά τα ανωτέρω, είναι η κοινή και αΐδιος δόξα του Τριαδικού Θεού. Εν άλλοις λόγοις η ενότητα του κτιστού ανθρώπου με τον άκτιστο Θεό Λόγο πραγματοποιείται μόνο με την άκτιστη θεοποιό ενέργεια και δόξα του Τριαδικού Θεού. Αλλ’ αυτή η θεοποιός δόξα παρέχεται δια του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, αποκλειστικά και μόνο στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.


Ο Ρωμαιοκαθολικισμός απορρίπτει δογματικώς τον άκτιστο χαρακτήρα της θεοποιού χάριτος και επομένως η οποιαδήποτε κοινωνία μαζί του θα είναι και θα παραμένει μόνο σε ανθρώπινο κτιστό επίπεδο. Οι Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση θεολογίας και οικονομίας στον Τριαδικό Θεό, ορατός καρπός της οποίας είναι το filioque.


Συγκεκριμένα αποκλείοντας την εμπειρία της άκτιστης Θείας Χάριτος και της Θεοποιού άκτιστης Δόξας αρνούνται ουσιατικά την κοινωνία κτιστού και ακτίστου, αρνούνται δηλαδή το μυστήριο της πραγματικής κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, ως εκκλησιαστικό γεγονός. Αρνούνται στην πράξη την ίδια την έννοια της Εκκλησίας.


Όλα τα παραπάνω συνδέονται αρρήκτως με το filioque για την αποδοχή του οποίου ιδιαίτερα συγχέουν οι Ρωμαιοκαθολικοί τα υποστατικά με τα φυσικά προσόντα του Θεού και ειδικώτερα συγχέουν την αΐδια εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος, ως Θείου Προσώπου με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος ως κοινής άκτιστης ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Σύμφωνα όμως, με την Αγιοπνευματική και δογματική εμπειρία της Εκκλησίας κατά τους δέκα (10) πρώτους αιώνες η έκφανση, ως οικονομία του Αγ. Πνεύματος, που φανερώνεται και λειτουργεί «εκ Πατρός δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι» είναι εκείνη που μας ενοποιεί ακτίστως με τον Τριαδικό Θεό.


Κατά συνέπεια εφ’ όσον ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν αποδέχεται την περί ακτίστου χάριτος θεολογία, πράγμα που εκφράζεται θεσμικά και με το filioque δεν είναι εφικτή καμμία θεολογική Εκκλησιολογική και Αγιοπνευματική ενότητα μαζί του.


Δράττομαι της ευκαιρίας απαντώντας γενικά στον κ. Νικόλαο, να απαντήσω και στον γνωστό δίγαμο, τον προσφυώς αποκαλούμενο «Καρδινάλιο Φραντζολίνι», που αυτόκλητα άνευ πανεπιστημιακής καθέδρας, έχει αναλάβει ρόλο τιμητού των Εκκλησιαστικών προσώπων και πραγμάτων, λέγων ότι η Αγία μας Χώρα δεν είναι προτεκτοράτο των Η.Π.Α., αλλά κράτος δικαίου του οποίου η εν συναλληλία λειτουργούσα Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, διέπεται υπό των Ι. Κανόνων και των Νόμων του.


Η Ιεραρχία της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αποδέχεται τους εκβιασμούς των Σιωνιστικών διεθνών Κέντρων, όπως απεδέχθη δυστυχώς η Ιεραρχία της αδελφής ομοδόξου Σερβικής Εκκλησίας για την Ισλαμοποίηση του Κοσσόβου, καρατομώντας αδίκως και αντικανονικώς τον Κανονικό Επίσκοπο Ράτσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτέμιο, όπως απεδείχθη πασιδήλως πλέον από την γνωστή Απόφαση 1410/2010 του Στ Ποινικοῦ Τμήματος του Αρείου Πάγου της χώρας μας, που κονιορτοποίησε τα ψεύδη της Σερβικής Ι. Συνόδου και της Σερβικής Πολιτείας κατά του δήθεν «καταχραστού» και όντως αγίου Επισκόπου Ράτσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτεμίου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ



Εὐλογία Ἀγάπης


ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ




+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος



ΤΟ ἔργο καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ μεγάλου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀποτελεῖ, ὡς γνωστόν, μία δεύτερη νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, μετὰ τὸν λαμπρὸ ἑορτασμὸ τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης διετύπωσε αὐθεντικὰ τὴν Πίστι, βασιζόμενος στὴν Πατερικὴ Παράδοσι καὶ ἐξέφρασε μία ὄντως ζῶσα Θεολογία.

Ἡ μαρτυρία του γιὰ τὴν πραγματικὴ θεϊκότητα τῶν σωτηριωδῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ἔτυχε Συνοδικῆς ἐγκρίσεως καὶ Ἐκκλησιαστικῆς ἐπισφραγίσεως.

Ὁ Ἅγιος Παλαμᾶς προέβη σὲ ἐξήγησι τῆς θεοπρεποῦς διακρίσεως Οὐσίας καὶ Ἐνεργειῶν στὸν Θεὸ καὶ ὑπερασπίσθηκε μὲ σθένος τὴν πραγματικότητα τῆς κοινωνίας καὶ ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, δηλαδὴ τῆς Θεώσεως τοῦ ὅλου ἀνθρώπου.


Πῶς θεοποιούμεθα;

Μὲ τὴν νέκρωσι τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» τῆς ἐμπαθείας καὶ τὴν ἐκζήτησι τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας ἐν Χάριτι μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον· μὲ ἕνα λόγο, μὲ τὴν Ἀγάπη ὡς Χάρι Θεοῦ, ὡς δωρεὰ τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας.

Ἡσυχασμός, ὡς μέθοδος θεραπείας τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖον ἐπαγγέλθηκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, εἶναι γιὰ ὅλους, διότι ἅπαντες ἔχουν ἀνάγκη θεραπείας ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὴν ἐξωστρέφεια, ὥστε νὰ ἐγκεντρισθοῦν ἀληθινὰ στὸ Μυστηριακὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ χριστοποιηθοῦν καὶ νὰ σωθοῦν.

* * *


Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἀπὸ Ἀγάπη καὶ ἔθεσε στὴν «κατ’ εἰκόνα» Αὐτοῦ ψυχή μας δύναμι θεϊκῆς Ἀγάπης καὶ Γνώσεως, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη συνεχῆ μνήμη καὶ θεωρία Θεοῦ καὶ νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴν Ἀγάπη Του, γιὰ νὰ ἑλκύη τὴν Χάρι Του καὶ νὰ ἔχη τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν».

Διὰ τοῦ τρόπου τούτου ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου θὰ παρέμενε μὲ Ἀγάπη στὸν Θεὸ «ὑπὲρ ἑαυτήν», μὲ Ἀγάπη στὸν πλησίον «ὡς ἑαυτὴν» καὶ ἀληθινὴ Ἀγάπη τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ της (Κεφάλαια Ἑκατὸν Πεντήκοντα Φυσικὰ καὶ Θεολογικὰ..., § 40).


Ὅμως, δὲν ἐκπληρώσαμε τὴν ἀποστολή μας, οὔτε διατηρήσαμε τὰ δῶρα καὶ τὶς δυνατότητές μας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπήρεια τῶν «ἀντιθέων» καὶ «λυμαντικῶν» καὶ «πολεμιωτάτων» τοῦ γένους μας ἐχθρῶν δαιμόνων (Κεφάλαια..., § 27), «ἀποστατήσαμε» καὶ πράξαμε σὰν τοὺς μανιακούς, οἱ ὁποῖοι διασπαράττουν τὶς ἴδιες τους τὶς σάρκες, ἐφ’ ὅσον διασπαράξαμε «τὴν ἔμφυτον καλλονήν» μας (Κεφάλαια..., § 40).

Παρακούσαμε τοῦ Θεοῦ καὶ βρήκαμε τὸν θάνατο, τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὴν θεία διαμονὴ καὶ τὴν γύμνωσι ἀπὸ τὰ ἐνδύματα τοῦ «ἀφθάρτου φωτὸς» (Πρὸς Ἀκίνδυνον Λόγος Ἀντιρρητικὸς Ἕκτος, Ι΄, § 28).

Καὶ πλέον, μᾶς κατέλαβε νύκτα καὶ μᾶς περιτύληξε σκότος· τὸ «κατ’ εἰκόνα» ἀμαυρώθηκε καὶ τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» ἀπωλέσθηκε!...

* * *

Ο ΘΕΟΣ, διὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου Του, μᾶς ἀνέπλασε ἀπὸ Ἀγάπη καὶ μόνον καὶ μᾶς ἐπανέφερε στὴν ἄνωθεν ἀξία καὶ πλέον αὐτῆς!

Κατῆλθε μέχρις ἡμῶν καὶ ὑπέμεινε Σταυρὸ καὶ Θάνατο καὶ ἔτσι λαφυραγώγησε τὸν Ἅδη καὶ ἔδειξε πάλι στὴν φύσι μας τὸ Φῶς τῆς Ἀθανάτου Ζωῆς, ὡς Φῶς Ἀναστάσεως (Ὁμιλία ΚΓ΄, § 3)!...

Τὸ Φῶς αὐτὸ ἐνυπάρχει στὴν Ἐκκλησία, τὴν «Κοινωνία Θεώσεως», καὶ μᾶς παρέχεται δωρεάν, ὡς Χάρις Ἀληθείας καὶ Ἀγάπης, διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῶν Ἀρετῶν.

Γιὰ τὴν οἰκείωσι αὐτῶν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο χρειάζεται ἀγώνας, διότι ἀντιτάσσονται σφοδρῶς ἡ «φιλαμαρτήμων γνώμη», ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἐμπάθειά μας.


Ἐπειδὴ πλασθήκαμε «κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ», μετὰ τὴν πτῶσι διατηρήσαμε μὲν ἄθικτη καὶ ἀκέραιη τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ἐπιθυμία καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ μᾶς ἀγαποῦν, ὅμως πλέον δυσκολευόμαστε πάρα πολὺ νὰ ἀγαποῦμε ἐμεῖς τοὺς ἄλλους θυσιαστικὰ καὶ διακονητικά, «ἀνιδιοτελῶς», λόγῳ τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας (Ὁμιλία ΜΕ΄, § 5).

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Αὐτο-αγάπη καὶ ἡ Αὐτο-αλήθεια, ἔδωσε τὴν Ἐντολὴ τῆς Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον ὡς τὴν ἀνώτερη ὅλων τῶν ἐντολῶν (βλ. Ματθ. κβ΄ 37-40) καὶ ὡς τὸ «Κεφάλαιόν» τους. Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ Αὐτήν!

Βεβαίως, ἡ Ἀγάπη ὑπάρχει σὲ μᾶς «φυσικῶς» καὶ «κτιστῶς», ὡς «ἀπήχημα» τῆς ἀρχικῆς μας πλάσεως, ἀλλ’ ἐὰν δὲν μεταμορφωθῆ χαρισματικά, εὔκολα ἀμαυρώνεται, χρησιμοποιεῖται ἐμπαθῶς καὶ ἀχρειώνεται.

Ἔτσι, ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης τῆς ψυχῆς ἐκπίπτει καὶ σκορπίζεται «πρὸς ἐπιθυμίαν βρωμάτων οὐκ ἀναγκαίων, πρὸς ἐπιθυμίαν σωμάτων οὐκ εὐσχημόνων, πρὸς ἐπιθυμίαν οὐκ εὐχρήστων χρημάτων, πρὸς ἐπιθυμίαν τῆς κενῆς καὶ ἀδόξου δόξης» (Ὁμιλία Γ΄, § 15).


Ἔτσι, ὁ νοῦς «κατακερματίζεται» καὶ ἀφίσταται τοῦ Θεοῦ καὶ «μάχεται τοῖς πλησίον, μαίνεται κατὰ τῶν ὁμοφύλων, ἀποθηριοῦται κατὰ τῶν μὴ συναινούντων ταῖς αὐτοῦ παραλόγοις ὀρέξεσι, καὶ ἀνθρωποκτόνος, φεῦ, ὁ ἄνθρωπος γίνεται, οὐ μόνον τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις ὁμοιωθείς, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἑρπετοῖς καὶ ἰοβόλοις τῶν ζώων, σκορπίος, ὄφις, γέννημα ἐχιδνῶν γεγονώς, ὁ ἐν υἱοῖς Θεοῦ τεταγμένος» (Ὁμιλία Γ΄, § 16).

* * *

ΠΩΣ θὰ καταστήσουμε τὸν νοῦ μας δεκτικὸ Χάριτος καὶ ἄρα Ἀγάπης; Χρειάζονται καὶ τὰ ἐξωτερικὰ ἔργα Ἀγάπης, ἀλλὰ κυρίως ἀπαιτεῖται ἐσωτερικὴ θεραπεία.

Πρωτίστως, χρειάζεται ἀποκοπὴ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἀπαλλαγὴ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς προσκολλήσεις της, τήρησις τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μὲ φόβο καὶ βαθειὰ προσευχὴ μετανοίας.

Ἡ ἐπιμονὴ σὲ αὐτὰ φέρνει εἰρήνη καὶ καταλλαγὴ στὴν ψυχὴ καὶ ὁ φόβος μεταβάλλεται σταδιακὰ σὲ Ἀγάπη μέσα στὸν ἄνθρωπο· «τὸ τῆς εὐχῆς ὀδυνηρὸν» μετατρέπεται σὲ «τερπνὸν» καὶ «ἀνατέλει τὸ ἄνθος τοῦ φωτισμοῦ» καὶ καταυγάζει ἡ Χάρις τῆς Ἀγάπης (Λόγος ὑπὲρ τῶν ἱερῶς Ἡσυχαζόντων 1, 1, § 7).

Ἄν πιστεύουμε ὀρθὰ καὶ γνωρίζουμε ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν δυνάμεθα νὰ κάνουμε τίποτε, ἄν μᾶς καταλάβη, βάσει τῶν ἀνωτέρω, ὁ θεῖος Ἔρως, τότε κάνουμε τροφὴ καὶ πνοή μας τὴν Εὐχή, ὥστε οἱ δωρεὲς νὰ σταθεροποιοῦνται καὶ αὐξάνουν καὶ ἡ ἱερὰ εὐφροσύνη νὰ μᾶς περιθάλπη. Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἡ καρδιὰ καθαίρεται καὶ ὁ νοῦς φωτίζεται.

νοερὰ προσευχὴ εἶναι προσιτὴ σὲ ὅλους, γιὰ τὴν ἀκρίβεια στοὺς ὑπάκουους καὶ ὄχι στοὺς παρήκοους καὶ ὑπερήφανους.

Ἡ Ἡσυχαστικὴ μέθοδος μὲ νῆψι καὶ προσοχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐπίτευξι τῆς Ἀγάπης καὶ τὴν ἕνωσι μὲ τὸν Θεό· μὲ τὴν ἐγκράτεια καθαίρεται τὸ σῶμα, μὲ τὴν ἀγάπη μεταποιοῦνται ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία σὲ ἀρετές, καὶ μὲ τὴν προσευχὴ ὁ ἐξαγνισμένος νοῦς παρίσταται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνει ὅ,τι ἔχει ὑποσχεθῆ ὁ Κύριός μας γιὰ τοὺς καθαροὺς τῇ καρδίᾳ (Αὐτόθι 1, 2, § 2), δηλαδὴ κατοικεῖ καὶ ἐμφανίζεται ὡς Φῶς σὲ ὅσους Τὸν ἀγαποῦν καὶ τοὺς ἀγαπᾶ.

Τὸ Φῶς αὐτὸ δὲν εἶναι αἰσθητὸ καὶ ὑλικό, ἀλλὰ προαιώνιο καὶ ἀτελεύτητο (Αὐτόθι 2, 1, § 29).

Αὐτὸ τὸ Ἄκτιστο Φῶς προϋπέδειξε ὁ Κύριός μας στὸ Ὄρος Θαβὼρ κατὰ τὴν θεία Μεταμόρφωσι, ἡ δὲ φύσις Αὐτοῦ τοῦ Φωτὸς ἀπετέλεσε κατὰ κύριο λόγο τὸ ἀντικείμενο τοῦ Ἀντι-αιρετικοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἁγίου μας κατὰ τῶν βλασφημησάντων εἰς Αὐτό.

Ὁ ἀγώνας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἦταν ἀγώνας Ἀγάπης καὶ Ἀληθείας, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς Αἱρέσεως, γι’ αὐτὸ καὶ διεξήγετο δυναμικῶς μέν, ἀλλ’ ἀπαθῶς, χωρὶς νὰ ἀφίσταται ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος τῆς εὐπρεπείας καὶ φιλανθρωπίας.


Ὁ ἀπόρρητος φωτισμὸς μὲ τὸ θεῖο Φῶς σημαίνει μέθεξι τῆς θεοποιοῦ Ἐνεργείας καὶ Χάριτος καὶ ὄχι τῆς Οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία εἶναι ἀμέθεκτη ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους.

Ἡ δὲ ὅρασις καὶ μετοχὴ Αὐτοῦ ἐπιτυγχάνεται διὰ θείας Δυνάμεως καὶ Αἰσθήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτὴ ἡ θεοποιὸς Ἕνωσις δεικνύει τὸ ὑπερβάλλον μέγεθος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο· ὀνομάζεται «σύμφυσις» καὶ «ἀνάκρασις» καὶ συνάπτει Θεὸ καὶ ἄνθρωπο εἰς «Πνεῦμα ἕν» (Πρὸς Ἀκίνδυνον Λόγος Ἀντιρρητικὸς Ἕβδομος..., Θ΄, § 28-29).

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὄντως Ἀγάπη Θεοῦ πρὸς ἄνθρωπο καὶ ἀνθρώπου πρὸς Θεόν! Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ συντελεῖται στὴν Θεία Εὐχαριστία, ὅπου ἐπὶ πλέον δὲν ἔχουμε μόνον συνάφεια καὶ ἕνωσι πνευματική, ἀλλὰ καὶ σωματική!

Στὴν Θεία Κοινωνία ἔχουμε -μὲ πνευματικὴ ἔννοια- γαμήλια-ἐρωτικὴ ἕνωσι καὶ ἀνάκρασι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου εἰς «ἕν σῶμα» καὶ «ἕν πνεῦμα» (Ὁμιλία ΝΣΤ΄, § 10)!...

* * *


ΠΟΙΑ εἶναι τὰ γνωρίσματα τῆς ὄντως Ἀγάπης;

Πρῶτον, ὅταν κάποιος προσεύχεται καὶ χαίρεται ὁ νοῦς του στὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ διασπᾶται καὶ χωρὶς νὰ δυσανασχετῆ ἀπὸ πιθανὴ παράτασι τῆς προσευχῆς· καὶ δεύτερον, ὅταν κάποιος μὲ κατάνυξι καὶ γλυκειὰ ὀδύνη καρδιᾶς προσεύχεται ὅπως γιὰ τὸν ἑαυτό του, παρομοίως καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, γνωστὸ ἤ ἄγνωστο, φίλο ἤ ἐχθρό, λυπήσαντα αὐτὸν ἤ μὴ λυπήσαντα.

Αὐτὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθοῦν, χωρὶς τὴν ἐξάσκησι τῶν φανερῶν – πρακτικῶν ἔργων Ἀγάπης: πρῶτον, τὴν ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ τὸ θέλημα τοῦ πλησίον -ὅταν φυσικὰ δὲν ὑπάρχη ἁμαρτία-, διότι χωρὶς αὐτὴ τὴν στάσι δὲν πρόκειται νὰ δείξουμε ὑπομονὴ σὲ ὅσα θὰ μᾶς ἐπιφέρη ὁ πλησίον· καὶ δεύτερον, τὴν ὑπομονὴ μὲ γενναιότητα καὶ μακροθυμία ὅσων δυσχερῶν μᾶς συμβαίνουν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διότι διαφορετικὰ δὲν πρόκειται νὰ προκόψουμε στὴν προσευχὴ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν (Ὁμιλία ΜΔ΄, § 9).

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ Ἀγάπη δοκιμάζεται στὶς θλίψεις τῶν πειρασμῶν καὶ χρειάζεται ὁπωσδήποτε ὑπομονὴ σὲ ὅσα δεινὰ μᾶς ἐπέρχονται παρὰ τὴν θέλησί μας, ὥστε καὶ οἱ ἑκούσιες πράξεις μας νὰ τύχουν τῆς θείας εὐλογίας (Πρὸς τὴν σεμνοτάτην ἐν Μοναζούσαις Ξένην..., § 45).

Καὶ βέβαια, εἶναι ἀπαραίτητα τὰ ἔργα τῆς ἔμπρακτης Ἀγάπης, διότι ὅποιος δὲν ἔχει ἔργα Ἀγάπης καὶ Συμπαθείας, ὁμοιάζει μὲ τὶς «μωρὲς παρθένες» (βλ. Ματθ. κε΄ 1-13) μὲ τὶς σβησμένες λαμπάδες, χωρὶς τὸ Ἔλαιον τῆς Ἀγάπης.

Ὅποιος δὲν ἔχει ἔργα Ἀγάπης, ὁμοιάζει ἐπίσης μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν διαθέτει «ἔνδυμα γάμου» (βλ. Ματθ. κβ΄ 11-12), ὥστε νὰ μὴ δύναται νὰ παρακαθήση στὸ Δεῖπνο τῆς Βασιλείας, ἔστω καὶ ἄν εἶναι προσκεκλημένος (Ὁμιλία ΙΗ΄, § 15).

Στὴν Μέλλουσα Κρίσι θὰ γίνη ἐξέτασις τῆς Κεφαλῆς ὅλων τῶν Ἀρετῶν, τῆς Ἀγάπης καὶ Εὐποιΐας, σὰν Ὀροφῆς στὸν οἰκοδόμημα τοῦ οἴκου τῶν Ἀρετῶν καὶ σὰν Ἐπισφραγίσεως καὶ Ἐπιστέψεως αὐτῶν (Ὁμιλία Δ΄, § 14).

Γι’ αὐτὸ ὁ φιλόθεος καὶ φιλάνθρωπος Ἅγιος, γεμᾶτος Ἀγάπη καὶ Συμπόνια, μᾶς προτρέπει:

«Ἀγαπῶμεν οὖν ἀλλήλους καὶ ἀνεχώμεθα καὶ κηδώμεθα ἀλλήλων, ἅτε μέλη ὑπάρχοντες ἀλλήλων· τὸ γὰρ σημεῖον τῆς ἡμῶν πρὸς Ἐκεῖνον μαθητείας, ὡς Αὐτὸς ὁ Κύριος εἶπεν, ἡ Ἀγάπη ἐστι καὶ ἡ πατρικὴ κληρονομία, ἥν ἡμῖν ἀφῆκε μεταβαίνων ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἡ Ἀγάπη ἐστι, καὶ ἡ τελευταία ἥν ἔδωκεν ἡμῖν εὐχὴ πρὸς τὸν οἰκεῖον Πατέρα ἀναβαίνων τὴν πρὸς ἀλλήλους Ἀγάπην ἡμῶν ἐπιστηρίζει» (Ὁμιλία ΙΕ΄, § 12).

Καὶ κατακλείουμε μὲ τὴν παρόμοια σωτήρια καὶ προτρεπτικὴ Παλαμικὴ «Εὐλογία Ἀγάπης»:

«Ἀλλ’ ἡμεῖς Ἀγάπης ἔργα ἐπιδειξώμεθα εἰς τοὺς ἡμετέρους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, ἐλεοῦντες τοὺς πενομένους, ἐπιστρέφοντες τοὺς πεπλανημένους, ἥν ἄν εἴποις πλάνην τε καὶ πενίαν, ἐκδικοῦντες (δικαιώνοντες) τοὺς ἀδικουμένους, ἐπιρρωννῦντες (ἐνισχύοντες) τοὺς ἐν ἀσθενείᾳ κατακειμένους, εἴτε διὰ τῶν αἰσθητῶν τοῦτο πάσχοντας ἐχθρῶν καὶ νοσημάτων, εἴτε διὰ τῶν ἀοράτων πονηρῶν πνευμάτων καὶ τῶν τῆς ἀτιμίας παθῶν, ἐπισκεπτόμενοι τοὺς ἐν φυλακῇ καθειργμένους, ἀλλὰ καὶ ἀνεχόμενοι τῶν εἰς ἡμᾶς πταιόντων, καὶ χαριζόμενοι ἀλλήλοις εἴ τις πρός τινα ἔχει μομφήν, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ἡμῖν· καὶ ἁπλῶς παντὶ τρόπῳ καὶ πᾶσιν ἔργοις τε καὶ λόγοις, οἷς ἔχομεν, ἐπιδειξώμεθα τὴν πρὸς ἀλλήλους Ἀγάπην, ἵνα καὶ τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐπιτύχωμεν Ἀγάπης καὶ εὐλογηθῶμεν παρ’ Αὐτοῦ καὶ κληρονομήσωμεν τὴν ἐπηγγελμένην ἡμῖν καὶ δι’ ἡμᾶς ἡτοιμασμένην οὐράνιον καὶ αἰώνιον Βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ’ Οὗ τῷ Πατρὶ ἅμα τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»! (Ὁμιλία, Δ΄, § 26-27).

Β΄ Κυριακὴ Νηστειῶν 2012



Ο ΑΡΧΙΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ

και εγκληματιας πολέμου

ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ στον Εφραιμ



Επίσκεψη στον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμανδρίτη Εφραίμ πραγματοποίησε σήμερα, Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012ο ο ένας από τους επιλεγμενους ρασοφορους της ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΙΚΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ της Σερβικής Πανθρησκειας του Βελιγραδιου.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ Ραντοβιτς, μετέφερε στον Ηγούμενο τις ευχές του ...Αχυρένιου ΠΑΝΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ψευτοπατριαρχη Ειρηναίου, οπως αυτοσυστήθηκε ο ίδιος μάλιστα εγκαυχώμενος και κρατώντας στα χερια του την είκόνα του ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Τοσο το θράσος και τετοια η αναιδεια του ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΥ Αρχισυμμοριτου.

Τέλος ο Ραντοβιτς εξέφρασε προς τον Ηγούμενο την αμέριστη συμπαράσταση προς το πρόσωπό του, ενώ του ευχήθηκε σύντομα να λάβει αίσιο τέλος η περιπέτεια του.

Δεν τον διαβεβαίωσε όμως τίποτα γιά την περιπέτεια που αυτός και η λοιπή ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΑ δημιούργησε στο Σερβικο πατριαρχειο που το μετετρεψαν σε ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ κεντρο του Αντιχριστου με τους καθημερινους εκτραχηλισμους και τις πρωτοφανεις ασεβειες των ρασοφορων ψευτοεπισκοπων του.


Ασφαλώς ο π. Εφραίμ καλοδέχθηκε τον Αρχισυμμορίτη, ενώ ωφειλε να τον αποπέμψη, αν όχι στο πυρ το εξωτερον απο το οποίο προσωρινα εξηλθε, τουλαχιστον στην Ληστρικη συντροφια του, στην ΜΑΦΙΑ της Σερβιας.

Ειχαμε προειδοποιησει τον π. Εφραιμ, στην Γουμενισσα του Κιλκις στο σπιτι του αγ. Νικοδημου, να μην παη στην Σερβια στην ημεριδα των ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ διοτι θα ....λειτουργηση ο πνευματικος νομος...
Ομως, εκεινος δεν μας ακουσε, και ιδου σημερα ευρισκεται εντος των φυλακων ως κατηγορουμενος.
Εν αλλοις πταιομεν και εν αλλοις παιδευομεθα π. Εφραιμ.
Πότε θα το κατανοήσετε αυτό;
Δεν εχετε το δικαιωμα να συμμαχειτε και να συνεργαζεσθε με τους ΑΣΕΒΕΙΣ.
Ιδιατερα με τους ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ ΑΣΕΒΕΙΣ που εξαπτουν την ΑΠΟΤΟΜΙΑ του Θεου και επεμβαινει, ειτε με τον βομβον της γης και την πυρα του ουρανου, ειτε με τον πνευματικον του νομον.
Διαλέξατε και ...πηρατε....



Η Παναγία Ξενιά



της Ελένης Λωρίτου



Από ένα ακαλαίσθητο κείμενο στην ιστοσελίδα της Ι.Μ.Δημητριάδος , όπου κυριαρχούν με μεγάλα τονισμένα και κεφαλαία γράμματα τα ονόματα των σεβασμιωτάτων Δημητριάδος και Πειραιώς έναντι των κανονικών γραμμάτων για την Παναγία , δείχνοντας και με αυτή την σημειολογία ποιοί είναι οι πρωταγωνιστές της φιέστας στην μάχη των εντυπώσεων , πληροφορούμεθα ότι την Παρασκευή 16 Μαρτίου ο σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος θα συνοδεύσει την εικόνα της Παναγίας Ξενιάς στον ιερό ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και θα χοροστατήσει στην δεύτερη ακολουθία των χαιρετισμών , την δε εικόνα της Παναγίας θα υποδεχθεί ο σεβ. Πειραιώς κ. Σεραφειμ .


Θα θέλαμε λοιπόν να υπενθυμίσουμε στον σεβ. Ιγνάτιο, ο οποίος με κάθε πρόσχημα ζητά εκκλησιαστική νομιμοποίηση της αιρετικής μεταπατερικής θεολογίας του από τον σεβ.Πειραιώς , ότι η Παναγία, η μετα Θεόν θεός σύμφωνα με τους Πατέρες, δεν θέλησε να αναγάγει το γυναικείο φύλο στην Αγία Τριάδα και να εξισώσει τον εαυτόν της με το Άγιο Πνεύμα αποδίδοντας στον Θεό ανθρώπινες ιδιότητες (αρειανισμός), όπως είναι το φύλο και ο χρόνος, αυτή η πάναγνος δεν έθεσε θέμα ιερωσύνης της , δεν μας έδωσε πρότυπο γυμνισμού και το μαντήλι, που φορά στο κεφάλι της είναι σύμβολο υποταγής , σεμνότητος και ταπείνωσης και όχι σχετικότητος , που παρέσυρε στη σχετικότητα δόγματα και οικουμενικές Συνόδους.


Με την ζωή της μας δίδαξε , ότι η θεολογία είναι καρπός ησυχαστικής ζωής, νήψεως και προσευχής και όχι διανοητικού διαλογισμού.


Ο υιός της ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός θεός , το Φώς, η Αλήθεια και η Ζωή και όλοι οι άλλοι θεοί είναι ψεύτικοι και δαιμονιώδεις.


Η αίρεση του οικουμενισμού ζητά να έχει την δική της θεολογία «Υπερβαίνοντας τους Πατέρες», την δική της γλώσσα, την δική της ενδεχομένως εικονογραφία.


Εάν ο «σύγχρονος» αγιογράφος θα ήθελε να ζωγραφίσει την εικόνα της Παναγίας και να αποδώσει το πνεύμα του οικουμενισμού , σίγουρα αυτή δεν θα ηταν η εικόνα της Παναγίας Ξενιάς, αλλά κάποια άλλη καρικατούρα , που θα χόρευε το «τη υπερμάχω» σε ρυθμούς ροκ!


Καμμία εικόνα της Παναγίας λοιπόν δεν μπορεί να προστατεύσει και να νομιμοποιήσει το βδέλυγμα της αιρέσεως.


Ο Άγιος Ευσέβιος Δορυλαίου, λαικός ών ακόμα, ήλεγχε τον αιρετικό Νεστόριο μέσα στον ναό διακόπτοντας την ιλαρότητα της θείας λατρείας με αποφασιστική και δυνατή φωνή λέγοντάς του:


«πού το βρήκες εσύ γραμμένο, ότι η Παναγία είναι Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος ;»


Υπείκοντες λοιπόν στο πνεύμα της παραδόσεως της εκκλησίας θα συνοδεύσουμε και εμείς την εικόνα της Παναγίας Ξενιάς στην μητρόπολη Πειραιώς με την βεβαιότητα , ότι ο σεβ. Πειραιώς σύμφωνα με την προσωπικότητα του , την αγωνιστικότα του, την ορθόδοξη εκκλησιολογία του, το ήθος του δεν φιλοδοξεί να διαποιμάνει την εκκλησία με τα Μ.Α.Τ.


Είμαστε βέβαιοι , ότι στο χέρι του κρατά βακτηρία και όχι ράβδο και μάλιστα βίαιη και άδικη.


Γνωρίζει να στρέφει την ράβδο του εναντίον των ισχυρών και αντιχρίστων και όχι εναντίον των παιδιών της εκκλησίας, τα οποία ακούουν την φωνή του καλού ποιμένος και την αναγνωρίζουν.


Ο σεβ Δημητριάδος ας αναζητήσει το ποίμνιο του μέσα στην μητρόπολή του και όχι στην μητρόπολη Πειραιώς


Λωρίτου Ελένη

2421035237

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου