Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Γ. Παΐσιος για την κρίση...


του π. Ηλια Υφαντη


Μιλάει για τη σημερινή καθολική κρίση. Κι όμως έχει φύγει από τη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο για ανθρώπους άγιους και σοφούς, όπως ο Γέροντας Παΐσιος.
Οι οποίοι βλέπουν τα παρελθόντα και τα μέλλοντα, ωσάν να είναι παρόντα.
Γι’ αυτό και το «σήμερα» του Γέροντα Παΐσίου, πριν από μια 20ετία, περίπου, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο.
Να, λοιπόν, τι λέει ο Γέροντας για το διαχρονικό «σήμερα» της ελληνικής κακοδαιμονίας και αθλιότητας. Και ιδιαίτερα για την ένοχη σιωπή, η οποία επικρατεί από μια μερίδα του λαού και μάλιστα των θρησκευόμενων και δη των κληρικών:

«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις.

Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος.

Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη.

Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν και θα μας καταραστούν.

Εκείνοι υπέμειναν τόσα για την πατρίδα και την ορθοδοξία ! Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν;

Είναι φοβερό και μεγάλο κρίμα, που η Ελλάδα και η Ορθοδοξία πολεμιέται απ’ τους ίδιους τους Έλληνες!

Σήμερα, αφού η πολιτεία τα βάζει με το νόμο του Θεού, όποιος δεν μιλάει, πρέπει να κλείνεται στη φυλακή.

Ο, τι και να ψηφιστεί, δεν μπορεί να καταργήσει το νόμο του Θεού και να ησυχάσει τη συνείδηση…

Πίσω από την ΕΟΚ κρύβεται η δικτατορία των Σατανιστών.

Τέτοια δικτατορία, που σκέπτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να την είχε σκεφθεί. Όμως…

Ο λαός μας έχει κρυμμένη δύναμη για ώρες ανάγκης.

Αλλά και ο Θεός αγαπά την Ελλάδα. Κι αφού δεν χαθήκαμε σε τόσες περασμένες μπόρες, δεν θα χαθούμε και στην τωρινή θύελλα.

Γι’ αυτό, ας μην κοιμόμαστε κι ας είμαστε έτοιμοι…».

Αυτά έλεγε ο άγιος και σοφός Γέροντας Παΐσιος. Και δεν ξέρουμε τι θα έλεγε σήμερα, ύστερα από είκοσι, περίπου, χρόνια. Όταν στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή έχει συντελεστεί ριζική μεταξίωση, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε και απαξίωση των αξιών. Όταν:
Από την περίφημη ελληνική φιλοτιμία καταντήσαμε στην απροκάλυπτη και αναίσχυντη αφιλοτιμία. Κι όταν από τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο πατριωτισμό των ελλήνων καταντήσαμε στην προδοσία και εφιαλτοκρατία, με την οποία δολοφονούνται οι Έλληνες και η Ελλάδα….

Είναι όμως αξιοπρόσεκτα αυτά που, τώρα δα λέει, ο Σ/τος Μητροπολίτης Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας σχετικά με το κατάντημα των πολιτικών μας:

«Ύστερα απ’ όλα αυτά, που συμβαίνουν, λέει ο Σ/τος Κονίτσης, οι πολιτικοί μας παραπονιούνται ότι τουs υποδέχεται ο κόσμος με γιαούρτια, αυγά, ντομάτες, και άλλα παρόμοια ευγενή προϊόντα. Και παρότι δεν συμμερίζομαι αυτή την πρακτική – όχι δεν τη συμμερίζομαι-όμως έτσι μού ’ρχεται να φωνάξω: Ζήτω τα γιαούρτια, ζήτω οι ντομάτες, ζήτω τα αυγά. Ν’ αγιάσουν τα χέρια όλων εκείνων που έχουν επιλέξει να τιμωρούν με αυτόν τον τρόπο την φαυλοκρατία και την αναξιοκρατία…».

Και πιστεύω ότι τα λόγια του αυτά του Σ/του Κονίτσης τα χειροκροτεί η συντριπτική πλειονότητα των σήμερα δεινοπαθούντων Ελλήνων. Και όχι μόνο. Αλλά και οι αναρίθμητες στρατιές των αγίων και των ηρώων, που πάλεψαν, διαχρονικά και έδωσαν τη ζωή τους και το αίμα τους. για την ελευθερία και αξιοπρέπεια της Ελλάδας.

Σε αντίθεση με το μέρος των βολεμένων, σήμερα, εθελόδουλων, που χειροκροτούν και υποστηρίζουν τα κόμματα της διαθοράς και της προδοσίας. Μεταξύ των οποίων είναι και πολλοί απ’ αυτούς, που καυχώνται ότι είναι, τάχα, και… χριστιανοί. Και μάλιστα και κληρικοί. Που με τη σιωπή τους συνευδοκούν στο σαφάρι δολοφονίας και κακουργίας σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Και εμπνέουν το θράσος στα κόμματα της προδοσίας να καυχώνται για το μέγεθός τους. Και να ρωτούν με περισσή αναίδεια για το ποιος άλλος, εκτός από αυτούς, θα σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων γνωρίζει ότι σίγουρα δεν θα μας σώσουν οι περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον επικίνδυνοι εφιάλτες της Σκύλλας και της Χάρυβδης του δικομματισμού και των συνοδοιπόρων τους….


Ο Λοβέρδος

διόρισε τη γυναίκα του


Η κυρία στη φωτογραφία λέγεται Πηνελόπη Παπαιωάννου, τα τελευταία χρόνια λέει ότι είναι αγιογράφος ενώ από το 1993 μέχρι το 2009 ήταν αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία.

Στις 12 Νοεμβρίου 2010 με την απόφαση των υπουργών Ντόλιου, Σαχινίδη και Ρέππα, “διορίστηκε” στο δημόσιο και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Εσωτερικών σε συνιστώμενη προσωποπαγή θέση.

Όλα τα παραπάνω θα είχαν την αξία ενός ακόμα “νόμιμου” ρουσφετιού εαν η κυρία Παπαιωάννου δεν ήταν η σύζυγος του Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου. Ιδού και το ΦΕΚ για να μην υπάρχουν παρερμηνείες.

Η κυρία Παπαιωάννου όταν έφυγε από την Ο.Α πήρε εφ άπαξ 50.000 ευρώ και τώρα θα έχει το δικαίωμα να πάρει ένα δεύτερο και βέβαια να απολαμβάνει τον μισθό της και μια καλή συνταξη για τα γηρατειά.

Είναι η γνωστή συνταγή Καρχιμάκη περί “μεταφοράς” των απολυμένων της Ο.Α στο δημόσιο. Νόμιμο, θα πείτε. Ηθικόν; Αλλά τι λέμε τώρα.

Το θέμα δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” και όπως του πρέπει, θα θαφτεί από όλα τα ΜΜΕ. Το βράδυ όμως στο “ΜΑΚΕΛΕΙΟ”, στο “ΚΟΝΤΡΑ” στις 10.15 ,θα πάρει την αξία που του πρέπει όπως και άλλα ονομάτα φίλων του κ.δελφίνου-Βασιλάκη Καίλα του ΠΑΣΟΚ που βολεύτηκαν στο δημόσιο με υπέρογκους μισθούς.

Και να φανταστούμε ότι ο μέγας πολιτικός υποκριτής Λοβέρδος, πριν από μία εβδομάδα έβριζε συλλήβδην όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο ως τεμπέληδες. “1 εκ δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν 9 εκ έλληνες”.

Ειναι και η γυναικούλα σας μέσα κύριε Αντρέα;” Ντροπή σας και ντροπή μας που σας ανεχόμαστε ακόμα…





ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ —ΑΤΟΜΟ,

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΟ— ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ


Κάθε εποχή πρέπει κατ’ αρχήν να κρίνεται καθ’ εαυτή με τη δική της δομή και τις δικές της συνθήκες. Άνθρωποι του 20ου αιώνα συνήθως χαρακτηρίζουν βάρβαρο το «δυτικό» ή τον «ανατολικό» Μεσαίωνα επικαλούμενοι μάλιστα με έμφαση τις αρνητικές πλευρές των πολιτισμών εκείνων. Αλλά τι θα μπορούσε να πει για το δικό μας αιώνα ένας άνθρωπος του Μεσαίωνα;1


Αμφισβήτηση, θυμός και αγανάκτηση! Μήπως δεν πρόκειται για τα ίδια συναισθήματα που κυριαρχούσαν στο θρησκευόμενο χώρο της Δύσης κατά τη διάρκεια των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, που έγιναν πραγματι­κότητα, την περίοδο του Ανθρωπισμού και της Αναγέννησης; Μήπως όμως η «μόδα» έρχεται και παρέρχεται, ή παρέρχεται αλλά επιστρέφει δριμύτερη;


Το Ευαγγέλιο βιώνεται σ’ ένα δαιμονοκρατούμενο κόσμο. Η φωνή του Θεού δεν ακούεται από τους ανθρώπους πάντοτε σωστά. Έτσι, πολύ εύκολα μία οργανωμένη εκκλησιαστική κοινότητα μπορεί να σταματήσει να ακούει τη φωνή του Θεού, υπακούοντας σε ανθρώπινες εντολές και σε ανθρώπινα κατασκευάσματα.2


Θεός ή άνθρωπος, θεοσοφία ή ψυχολογία, θεοκεντρική ή ανθρωπο­κεντρική θεώρηση της ζωής; Τα ερωτήματα τίθενται αδυσώπητα ενώπιόν μας, και η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε παρέρχονται. Όλοι μας καλούμαστε να τ’ αντιμετωπίσουμε! Ποιος είναι όμως ο πλέον κατάλληλος τρόπος; Το να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο προοπτικές, ανάμεσα σε δύο πραγματικό­τητες, ανάμεσα σε δύο υποθέσεις; Ή μήπως να σκεφτούμε λίγο καλύτερα; Ενδέχεται να υπάρχει μία επιλογή, που να μην έχουμε ακόμη αντιληφθεί!


Από τα πρώτα της βήματα η Μεταρρύθμιση ενδιαφέρθηκε με έντονο τρόπο για τη σχέση Εκκλησίας και κοσμικής εξουσίας. Εδώ έγκειται μία από τις βασικές αρχές του Προτεσταντισμού, σύμφωνα με την οποία η εκκλησιαστική και η κοσμική εξουσία είναι δύο ριζικά διαφορετικές εξουσίες και δεν είναι δυνατό και επιτρεπτό να έχουν στενή ή ουσιαστική σχέση μεταξύ των.3


Αν διαχωρίσουμε την Εκκλησία από την Πολιτεία, οδηγούμεθα στο σταυροδρόμι της επιλογής: «Εκκλησία δίχως Πολιτεία ή Πολιτεία άνευ της Εκκλησίας»; Αν αφαιρέσουμε από έναν άνθρωπο την εκκλησιαστική του συνείδηση, είναι ακριβώς σαν να ξεχωρίζουμε το σώμα από την ψυχή του. Αν απομονώσουμε έναν πολίτη από την υπόλοιπη κοινωνία, είναι σαν να ακρωτηριάζουμε τα μέλη από ένα σώμα. Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, η Πολιτεία δεν δικαιούται να διεκδικεί μερίδιο στη Βασιλεία των Ουρανών;


Ο Προτεσταντισμός στις μέρες μας, όπως και κατά την περίοδο των αρχών του καλλιεργεί την τάση να καθίσταται η ζωή μας ατομοκρατική, δηλαδή μία προσωπική υπόθεση. Το ηθικό και πουριτανικό ιδεώδες, που καλλιεργήθηκε σε πολλούς προτεσταντικούς κύκλους, ένας απόλυτος προορισμός για τη σωτηρία ενός ορισμένου αριθμού ανθρώπων, μας δείχνει ότι δεσπόζει σε αρκετές πτυχές της εκκλησιαστικής, της πολιτικής και της κοινωνικής μας ζωής, και σε καίρια σημεία, η αρχή της ατομο­κρατίας.4


Η θλιβερή, όμως, αλήθεια είναι ότι η Προτεσταντική νοοτροπία έχει αγγίξει κι’ εμάς. Πολλές φορές, ακόμη και μέσα στις ομάδες που συγκαταλεγόμαστε και συνεργαζόμαστε, νοιώθουμε και λειτουργούμε ως άτομα και όχι ως πρόσωπα. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Μάλλον επειδή εκ φύσεως χρειαζόμαστε «ενέσεις» αυτοπεποίθησης. Όλο και περισσότερο στρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας και δεν στεκόμαστε με ειλικρίνεια απέναντι στους συνανθρώπους μας, δεν τους νοιώθουμε δικούς μας. Έτσι όμως αφαιρούμε την ευκαιρία αυτή και από τους άλλους: Το να τους προσφέρουμε την αδελφική και όχι μόνο την συναδελφική μας παρουσία.


Ο Χριστός ενήργησε και ενεργεί αντίθετα από εμάς. Φιλάνθρωπα, όχι απάνθρωπα. Συνθλίβει τα δεσμά του θανάτου και ξεπερνάει κάθε περιορισμό, αλλά και εμπόδιο, για να γίνει «δικός» μας, και συγχρόνως να μας κάνει «δικούς» Του: «Υμείς φίλοι μού εστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν· ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος· υμάς δε είρηκα φίλους».5 Πόσο χρόνο χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανοίξει επιτέλους τα μάτια και τ’ αυτιά του; Η «αλήθεια», το «φως», η όντως «ζωή», δηλ. ο Χριστός, ίσταται ενώπιον της θύρας της καρδιάς μας.


Ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο,
«εκ του Πατρός εν Αγίω Πνεύματι» για να ζει ως θηρίο στις ερημιές και στις πόλεις αλλά για να ζει με αδελφοσύνη και αγάπη προς όλους. Διαπέρασε ο ίδιος τον χρόνο, γενόμενος διαχρονικός, για να κάνει και εμάς «υπέρ-χρονους» και «υπέρ-ανθρώπους»· όχι όμως τόσο ως προς τις δυνάμεις του σώματος, αλλά της πίστης, που εκπορεύεται από τα βάθη της καρδιάς μας, και μας χαρίζει τη δυνατότητα, κατά το εφικτόν, να πραγματώνουμε το πρότυπο της Τριαδικής κοινωνίας αναμεταξύ μας.


Προς τι λοιπόν ο θυμός, προς τι η αγανάκτηση, προς τι μία επιλογή, αν αυτά δεν απορρέουν και εκβάλλουν κάπου, προς κάτι ή προς κάποιον;
Ο Χριστός απευθύνεται ξεχωριστά στον κάθε άνθρωπο και του απευθύνει ιδιαίτερη πρόσκληση. Από τον καθένα μας όμως εξαρτάται αν θα επιλέξει ελεύθερα τον Χριστό, γεγονός που συνεπάγεται ότι συγχρόνως επιλέγει να βλέπει στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου του, τον ίδιο τον Χριστό.

Βασίλης Γοριδάρης

Θεολόγος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου

Αριθμ. Τεύχους 110-111

1. Ν. Α. Ματσούκα, Προτεσταντισμός, έκδοσις γ΄ , Θεσσαλονίκη 2007, σ. 28.

2. Ματσούκα, Προτεσταντισμός, σ. 29.

3. Ματσούκα, Προτεσταντισμός, σ. 31.

4. Ματσούκα, Προτεσταντισμός, σ. 38.

5. Κατά Ιωάννην, ιε΄ , 14-15.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Εμείς οι κληρικοί ευθυνόμαστε

για τον χωρισμό της Πολιτείας

από την Εκκλησία


του πρωτοπρεσβυτέρου Βασίλειου Βολουδάκη




Φθάσαμε ήδη σε μια κρίσιμη καμπή. Επίκειται –αν δεν αντιδράσουμε με σθένος όλοι οι πιστοί– ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία.
Δυστυχώς, μεθοδεύεται συστηματικά αυτός ο χωρισμός, ενώ εμείς, κληρικοί και λαϊκοί κοιμώμαστε. Μερικοί, μάλιστα, φαίνονται και ευχαριστημένοι, βλέποντας με τα αφελή τους κριτήρια ότι αυτός ο χωρισμός θα είναι απελευθερωτικός και, τελικά, ωφέλιμος για τον ορθόδοξο λαό μας!

Εκείνοι, όμως, που βλέπουν τα πράγματα με σοβαρότητα, διαπιστώνουν ότι ο επικείμενος χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, το τελικό Διαζύγιο μετά από μια πολυχρόνια διάσταση της Πολιτείας από την Εκκλησία, που άρχισε δειλά-δειλά πριν διακόσια χρόνια και κορυφώνεται στις μέρες μας με την τυπική πια έκδοση και του νομικού Διαζευκτηρίου.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας με επιδίωξη την μετάθεση των στόχων και της προοπτικής του λαού μας σε διεύθυνση αντίθετη από τους στόχους και το πνεύμα της Εκκλησίας μας.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Πριν διακόσια χρόνια, οι πυροβολισμοί, που έθεσαν τέρμα στην επίγεια ζωή του μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, αντί να προκαλέσουν την αντίδραση του ιερού κλήρου ώστε να κατονομάση και να στιγματίση τους δολοφόνους της πνευματικής προοπτικής του έθνους μας, επτόησε και κατατρόμαξε τους Ποιμένες της Εκκλησίας και τους έκαμε να “λουφάξουν” περιδεείς στους τέσσερις τοίχους των εκκλησιών και να απεμπολήσουν την ποιμαντική τους ευθύνη, που υπαγορεύει στους κληρικούς να εποπτεύουν και να κατευθύνουν την καθημερινή ζωή των πιστών, αφού για τον χριστιανό δεν υπάρχει χωρισμός πνευματικής και καθημερινής ζωής.

Έτσι, αυτό που μέχρι πριν 200 χρόνια ήταν αυτονόητο, δηλαδή ότι σε ένα πιστό λαό κορυφαίος ηγέτης είναι ο ιερός κλήρος και οι πολιτικοί άρχοντες μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου, σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, επεβλήθη το αδιανόητο και κατεστάθησαν ως υπερτάτη αρχή οι πολιτικοί άρχοντες, ενώ ο ιερός κλήρος ετέθη –υπαιτιότητί του– στο περιθώριο, σαν μια ασήμαντη μερίδα μέσα στην Ελληνική επικράτεια. Είναι ενδεικτικό το ότι οι κυβερνώντες –ιδίως κατά την τελευταία τριακονταετία– αναφερόμενοι στην Εκκλησία και στις θέσεις που εκφράζει Εκείνη σε πνευματικά ζητήματα, απαντούν ότι «θα μελετήσουμε τις απόψεις της Εκκλησίας όπως και των λοιπών φορέων»!...

Πρέπει κανείς να γράψη πολλά ακόμη –ήδη έχουμε τόσα και τόσα γράψει μέχρι πρόσφατα και όμως φαντάζουν πολύ λίγα– για να επαναφέρη στη συνείδηση των πιστών την αληθινή θεολογία, η οποία κραυγάζει ότι σε ένα ορθόδοξο κράτος η Πολιτική είναι ουσιαστικά Ποιμαντική και, εφ’ όσον είναι Ποιμαντική, πρέπει απαραιτήτως να έχη την πνευματική εποπτεία της Εκκλησίας.

Το έθνος μας από την αρχαιότητα ταύτιζε την πίστη με την ζωή και, όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» εβίωσε απόλυτα αυτήν την ταυτότητα χωρίς να επιτρέψη σε κανέναν να αμφισβήτηση αυτή την ταύτιση από το γεγονός ότι οι κληρικοί παρέδωσαν στους λαϊκούς πιστούς την διακυβέρνηση των πολιτειακών υποθέσεων και αρνήθηκαν να ασκήσουν παράλληλα με την ιερατική τους διακονία την κοσμική εξουσία.

Η ορθόδοξη συνείδηση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της χριστιανικής ζωής, κατάλαβε το βαθύτατο νόημα της επιμονής των αγίων Αποστόλων να μη ασχοληθούν οι ίδιοι με την διευθέτηση των βιωτικών πραγμάτων αλλά να την αναθέσουν ως διακόνημα σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα εκλέγοντο μεν από τον λαό αλλά η επικύρωση της εγκαταστάσεώς τους και η εποπτεία της διαχειρίσεώς τους θα εγίνετο από την Εκκλησία.

Η ορθόδοξη συνείδηση ουδέποτε δέχθηκε ότι αυτή η παραχώρηση της κοσμικής εξουσίας στους λαϊκούς σημαίνει και την αναγόρευση των λαϊκών αρχόντων σε υπέρτατη εξουσία, διότι μια τέτοια αντίληψη θα εσήμαινε ότι η ορθόδοξη θεολογία δίδει προτεραιότητα στο σώμα και αναγνωρίζει την υπεροχή του σώματος επί της ψυχής, εφ’ όσον η κοσμική εξουσία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα την διευθέτηση των βιωτικών, δηλαδή των υλικών πραγμάτων.

Από τις πρώτες μέρες της χριστιανικής ζωής –σε πείσμα κάποιων σημερινών ονειροταξιδεμένων θεολόγων, οπαδών του «αγγελισμού»– οι πιστοί κατενόησαν ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουν διπλή ζωή και γι’ αυτό «έθεσαν παρά τους πόδας των Αποστόλων» και τους εαυτούς τους αλλά και τις περιουσίες τους, με τις οποίες περιουσίες δεν αντιμετωπίσθηκαν μόνο οι βιωτικές ανάγκες των χριστιανών αλλά δημιουργήθηκε το μέγα και εξαίσιο αρχιτεκτονικό θαύμα των Κατακομβών, των οποίων η διαρρύθμιση εστέγασε τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, μηδέ της ταφής εξαιρουμένης. Οι Κατακόμβες δεν ήσαν μόνο χώροι για την λατρεία και την ταφή των χριστιανών, όπως θέλουν πολλοί προχειρολόγοι να τις παρουσιάζουν, αλλά και τόποι παιδείας και ψυχοσωματικής καλλιεργείας των ανθρώπων, από την νηπιακή έως την γεροντική τους ηλικία.

Οι Κατακόμβες ήσαν ο τρόπος ζωής των χριστιανών, γιατί ήταν γι’ αυτούς αδιανότητο να χωρίσουν την πίστη τους από την καθημερινή τους ζωή. Τους ήταν αδύνατον να ζήσουν μέσα σε ένα αλλόφρονα κόσμο και σ’ ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον, που διχάζει τον άνθρωπο και τον βυθίζει στη δυστυχία.
Πέρασαν τρακόσια χρόνια ζωής των χριστιανών σε επίπεδο κάτω από τη γη αλλά σε πνευματικό επίπεδο ουράνιο και ασύγκριτα ανώτερο από το επίπεδο της γης, που ζούσαν οι ειδωλολάτρες, έως ότου ο Μέγας αυτός Νους και Μέγας άγιος, ο Άγιος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος εκάλεσε τους χριστιανούς να βγουν από τις Κατακόμβες και να αγιάσουν τη γη φέρνοντας στην επιφάνεια την υπόγεια αλλά ένθεη ζωή τους, ως ζωή της Αυτοκρατορίας του.

* * *
Έτσι έζησε ο πιστός λαός μέχρι την Άλωση της Πόλεως από τους Τούρκους. Αλλά και μετά την Άλωση, και αυτός ακόμη ο αλλόθρησκος Μωάμεθ κατενόησε ότι η υπερτάτη αρχή του Γένους είναι η Εκκλησία και παρέδωσε όλη την επιστασία των χριστιανών στα χέρια του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Το ορθόδοξο έθνος μας διατηρήθηκε αλώβητο τετρακόσια χρόνια με την Εκκλησία εθναρχούσα έως ότου –και πάλι με την πρωτοστασία των κληρικών– απέκτησε την ελευθερία του.

Ο πρώτος Κυβερνήτης μετά την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Καποδίστριας, φορέας της ορθοδόξου πίστεως συνέχισε με χριστιανικό ήθος την Παράδοση και πολιτεύθηκε ως πιστό τέκνο της Εκκλησίας και όχι σαν αφεντικό Της, ορίζοντας ότι «η εκπαίδευση των ελληνοπαίδων πρέπει να γίνεται όμοια με την εκπαίδευση των υποψηφίων κληρικών», δείχνοντας με αυτό ότι μεταξύ κληρικών και λαϊκών υπάρχουν μεν διαφορετικά διακονήματα ή διαφορετικοί ρόλοι, όπως επικρατεί να λέγεται με την σημερινή διαλεκτική, αλλά όχι διαφορετική πίστη, ήθος και ζωή.
Τελικά, οι πυροβολισμοί, που έπεσαν και θανάτωσαν τον Καποδίστρια τραυμάτισαν βαρειά και την ορθόδοξη θεολογία! Οι πυροβολισμοί έπληξαν καίρια την ορθόδοξη θεολογία ως Ποιμαντική, και την μετέτρεψαν σε προτεσταντική θεολογία, όπου η κοσμική εξουσία είναι το αφεντικό και του λαού και της Εκκλησίας.

Έρχονται, βέβαια, πολλοί προχειρολόγοι σήμερα και ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να επανέλθουμε στα χρόνια του Βυζαντίου, δεν κάνουν όμως τον κόπο να μας πληροφορήσουν για το ποιός ευθύνεται για την αλλοίωση αυτή, η οποία δεν άρχισε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια με την άνθηση της τεχνολογίας, αλλά άρχισε αμέσως μετά τους πυροβολισμούς εναντίον του Καποδίστρια. Δεν είναι, λοιπόν, αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό ο κλήρος, που σκιάχτηκε με τους πυροβολισμούς κατά του Καποδίστρια και κιότεψε, προδίδοντας με τη δειλία του και τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τον λαό Του;

Κι αν τότε κιότεψε ο Κλήρος από τους πυροβολισμούς και επακολούθησαν λάθη επί λαθών και προσετέθη στην κακή και η κάκιστη νοοτροπία, τι είναι, άραγε, αυτό που μας κρατάει δέσμιους σήμερα εμάς τους κληρικούς, σε εποχή που απίθανες μειοψηφίες διεκδικούν απίστευτα και ανήκουστα δικαιώματα, τι μας κρατάει δέσμιους και βραχυκυκλωμένους και δεν αντιδρούμε ώστε να επαναφέρουμε το ήθος και την Ορθόδοξη θεολογία μας Αφέντη και Κυβερνήτη της ζωής του Ποιμνίου μας;

Δεν μιλώ για τους κληρικούς –μεγαλόσχημους και μικρόσχημους– που ήσαν, είναι και θα είναι συμπαίκτες και διαπλεκόμενοι με τους απογόνους των Κοτζαμπάσηδων πολιτικών, αλλά μιλώ για τους αγνούς και άδολους και ιεραποστολικούς Ποιμένες της Εκκλησίας, οι οποίοι φαίνονται παγιδευμένοι σε μια αντορθόδοξη Θεολογία, την οποία θεωρούν μάλιστα και ως την πεμπτουσία της πνευματικότητος!

Μιλώ για εκείνους που, ενώ έχουν πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική προκοπή των ανθρώπων, αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι προδοσία του λαού μας το να τον εγκαταλείπουμε εμείς οι Ποιμένες σε άρχοντες που περιθωριοποιούν την Εκκλησία, για να έχουν αυτοί εν συνεχεία την ευχέρεια να διαστρέφουν το λαό του Θεού καθημερινά και επί εικοσιτετραώρου βάσεως μέσω των τηλεοράσεων, των ραδιοφωνικών σταθμών, των περιοδικών και των εφημερίδων.

Απορώ. Πως δεν βλέπουν οι Ιερείς μας ότι ο λαός μας μέρα με την ημέρα αποχριστιανίζεται με αυτή την τακτική; Πως δεν βλέπουν ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι η ζωή μας; Αν οι πρώτοι Ποιμένες κάλεσαν τους πιστούς να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία «εν ταις οπαίς της γης», μακριά από την αλλοτρίωση του κόσμου, αφού τότε δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν τους άρχοντές τους αλλά τους επιβάλλονταν με τη βία, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας, που, ενώ έχουμε δικαίωμα να εκλέγουμε τους πολιτικούς μας άρχοντες, δεν καλούμε τους πιστούς να πάψουν να στηρίζουν πολιτικές παρατάξεις που δεν ταυτίζονται απόλυτα με το πνεύμα και τη θεολογία της Εκκλησίας μας; Και πόσο αξιοθρήνητοι είμαστε που δεν αποδοκιμάζουμε και δεν στιγματίζουμε τους πολιτικούς που, όχι μόνο δεν αισθάνονται υπηρέται του Θεού και της Εκκλησίας Του αλλά και παρεμβαίνουν προκλητικά και αφαιρούν ακόμη και τον λόγο από τους κληρικούς, παρασύροντας τον λαό να πιστεύη πως, όταν οι κληρικοί ελέγχουν τους πολιτικούς για τις παρεκκλίσεις τους από την Ορθοδοξία τότε παίρνουν τον ρόλο του πολιτικού;

Είναι απελπιστικά εντυπωσιακό ότι η αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος στον τομέα της Ποιμαντικής έχει τόσο πολύ κορυφωθεί, ώστε και εκλεκτοί ακόμη κληρικοί ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξεως πολιτική, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι, άλλο πράγμα είναι να ασχοληθούν οι κληρικοί με τα υπάρχοντα κόμματα της Βουλής που είναι όλα ανεξαιρέτως αλλότρια της Εκκλησίας (οι ελάχιστοι πιστοί βουλευτές είναι χρήσιμοι στις παρατάξεις τους μόνο για τα πανηγύρια), και άλλο πράγμα είναι να επιδοθούμε όλοι μαζί οι Πνευματικοί σε έναν άνισο μεν αλλά επιβαλλόμενο αγώνα, ώστε να απαρτισθή μία πολιτική Παράταξη που σαν Καταστατικό της, έμπνευσή της, οδηγό και στόχο της θα έχη τη βίωση και την επικράτηση της Ορθοδόξου Πίστεως στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Είναι υπέρτατο χρέος των κληρικών να καλέσουμε τον πιστό λαό να πάψη να σχετίζεται με τους εχθρούς του θελήματος του Θεού, με αυτούς που πολεμούν με λύσσα ώστε να μη πραγματοποιηθή η ευχή της Κυριακής Προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».

Πρέπει, επί τέλους, να καταλάβουμε εμείς οι κληρικοί ότι είναι άλλο πράγμα το να τοποθετούμεθα υπέρ της μιας ή της άλλης από τις υπάρχουσες παρατάξεις της Βουλής, που έχουν όλες ανεξαιρέτως κοσμικό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα και άλλο πράγμα είναι να εργασθούμε όλοι οι κληρικοί για να απαρτιστεί μια ορθόδοξη παρεμβολή πνευματικών ανθρώπων που θα πολιτευθούν για να συμβάλλουν στην υλοποίηση της Ποιμαντικής της Εκκλησίας μας.

Είναι αδιανόητο να παραδέχονται ορθόδοξοι κληρικοί ότι, επειδή η πατρίδα μας έγινε πολυπολιτισμική πρέπει να ξεχάσουμε το ήθος της ορθοδόξου πολιτικής και να “κλειστούμε στο καβούκι μας”. Έχουν πολύ μεγάλο λάθος να πιστεύουν ότι έγινε πολυπολιτισμική χώρα η Ελλάδα επειδή κατακλύσθηκε –με ευθύνη των αμοραλιστών πολιτικών– η χώρα μας από ορδές απολίτιστων ανθρώπων, που την μετέτρεψαν σε γιουσουρούμ και αλλαλούμ.

Πολυπολιτισμική ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στην οποία περιλαμβάνοντο και άνθρωποι άλλων πολιτισμών εκτός της Ορθοδόξου Πίστεως, ουδέποτε όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συρρικνωθή η Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή χάριν των άλλων πολιτισμών ή για να μην προσβληθούν οι άλλοι πολιτισμοί. Εν εναντία περιπτώσει –με τη λογική αυτών των κληρικών– εν μέσω τόσων “πολιτισμών” και τόσων αλλοθρήσκων τι ρόλο έχει τότε η Εκκλησία πάσης Ελλάδος; Ρόλο διακοσμητικό;
Ποιόν μη παράφρονα πιστό ενδιαφέρει αν θα δυσαρεστηθούν κάποιοι άλλοι πολιτισμοί από την ορθόδοξη πίστη μας μέσα στην ίδια την ορθόδοξη Ελλάδα μας; Κι αν αυτό ενδιαφέρη τους πολιτικούς μας, γιατί εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρουν αυτοί οι πολιτικοί;

Ποιός είναι, τελικά, αυτός που μας βραχυκυκλώνει και μας υποχρεώνει να ανήκουμε, “σώνει και καλά”, σε κόμματα που αρνούνται να υποταχθούν στο πνεύμα της Εκκλησίας; Ποιός, επιτέλους, θα μας εξηγήση γιατί πρέπει εμείς οι κληρικοί να αποφεύγουμε την πολιτική, που είναι για τη θεολογία μας Ποιμαντική, αντί να αποφεύγουμε τα πολιτικά κόμματα που δεν είναι καρποί της Εκκλησίας μας;

* * *
Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των κληρικών ο επικείμενος χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας;
Αφού εμείς οι κληρικοί χωρίσαμε την πολιτική από την πνευματική ζωή και καυχώμεθα γι’ αυτό και το ανακηρύξαμε ως ορθόδοξη θεολογία, τότε, γιατί τώρα μυξοκλαίμε και οδυρόμεθα για τον επικείμενο χωρισμό; Διακόσια χρόνια οι πολιτικοί πορεύονται χωρίς την Εκκλησία, είναι σε διάσταση με την Εκκλησία. Τώρα εκδίδεται το Διαζύγιο.


Η ώρα είναι κρίσιμη.
Ή θα αναμετρήσουμε τις ευθύνες μας και θα καλέσουμε τον πιστό λαό σε επάνοδο στη σωστή θεώρηση της Πολιτικής, ως συνάρτηση της πνευματικής του ζωής, αποδεικνύοντες ότι είμαστε αληθινοί Ποιμένες του, ή εντός ολίγου θα φανή περίτρανα ότι είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, όπως ο αξιοθρήνητος Λουδοβίκος, που όταν έπεφτε η Βαστίλλη στα χέρια των επαναστατών και εσείετο ο κόσμος ολόκληρος εκείνος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα έβρεχε και δεν πήγα για κυνήγι. Πολύ ανιαρή ημέρα»!...
Πρωτοπρ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Να μην πληρωσει κανεις

ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝΕΙΣ

και να καταθεσει το

παρακατω στην εφορια

της περιοχης του



«Δήλωση Aδυναμίας Πληρωμής Αντισυνταγματικής Φορολογίας» είναι ο τίτλος της αίτησης που συνένταξαν αγανακτισμένοι εφοριακοί και δικηγόροι ενώνοντας τις γνώσεις τους με σκοπό να παροτρείνουν τους μη έχοντες πολίτες να μην πληρώσουν την έκτακτη εισφορά, διότι είναι... αντισυνταγματική.

Συνδικαλιστές εφοριακοί και δικηγόροι λοιπόν ανέλαβαν την πρωτοβουλία να συντάξουν ένα έγγραφο- αίτηση στηριζόμενο στα άρθρα του Συντάγματος το οποίο κατοχυρώνει - όπως υποστηρίζεται- νομικά τους ενδιαφερόμενους πολίτες στην μη καταβολή της έκτακτης εισφοράς.

Συγκεκριμένα, με αυτή την αίτηση- ένδειξη ανυπακοής στο ανάλγητο κράτος, που κάθε πολίτης μεοικονομικές δυσκολίες μπορεί να συμπληρώσει υπό την ευθύνη του και παραδίδει στην ΔΟΥ της περιοχής του, δεν υποχρεούται να πληρώσει την έκτακτη εισφορά. Καθώς προκύπτει νομικά, η έκτακτη φορολογία δεν στηρίζεται στο Σύνταγμα.

Από εκεί και πέρα ενδιαφέρον έχει το πως θα αντιδράσει η κυβέρνηση σε μια τέτοια μαζική κίνηση από πολίτες, όταν το κίνημα «Δεν πληρώνω, δεν έχω» παίρνει ήδη σάρκα και οστά.


ΔΗΛΩΣΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΩΜΗ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ
ΔΗΛΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ


ΠΡΟΣ: ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
………………………………………………………………………………………………. (1)
Με το εκκαθαριστικό σημείωμα εισφορών και τέλους επιτηδεύματος Ν 3986/2011 (αρ. δήλωσης …………..) (2)
που παρέλαβα, ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ υπάρχει απαίτηση ...................................... (3) ευρώ του
ΥπουργείουΟικονομικών, από εμένα.
ΕΠΕΙΔΗ η εισφορά του άρθρου 29 του νόμου 3986/2011 αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα, τα οποία έχουν ήδη
υπερφορολογηθεί είτε με μεγάλους φορολογικούς συντελεστές στο εισόδημα, είτε με την πληρωμή απαράδεκτα υψηλών
συντελεστών ΦΠΑ και άλλων έμμεσων φόρων, σε αντίθεση με τα νομικά πρόσωπα που έχουν χαμηλούς αντίστοιχους
συντελεστές φόρου εισοδήματος και σχεδόν μηδενική επιβάρυνση από το ΦΠΑ (λόγω του συμψηφισμού ΦΠΑ
πωλήσεων-αγορών ) κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας που προβλέπει το άρθρο 4 παρ.5, σε συνδυασμό με
το άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος και της αρχής της ίσης μεταχείρισης που προβλέπει το αρθ. 4 παρ. 1 & 2, του
Συντάγματος.

ΕΠΕΙΔΗ η παρ. γ της παρ.4 του άρθρου 29 του Ν 3986/2011, στην ουσία μου αποστερεί το δικαίωμα της
παροχής έννομης προστασίας, κατά παράβαση του αρθ. 20 παρ 1 του Συντάγματος.

ΕΠΕΙΔΗ η απουσία διαχρονικής πολιτικής βούλησης για πάταξη της φοροδιαφυγής και δίκαιη κατανομή των
φόρων, έχει αποστερήσει τεράστια ποσά από το Δημόσιο, με αποτέλεσμα να επιβαρύνομαι άδικα και δυσανάλογα με
φόρο εισοδήματος, φόρο προστιθέμενης αξίας, φόρο μεταβίβασης ακίνητων κλπ.

ΕΠΕΙΔΗ το εισόδημά μου έχει μειωθεί δραματικά, εξαιτίας του μνημονίου και της οικονομικής κρίσης και
αδυνατώ να ανταποκριθώ σε βασικές ανάγκες ,το όποιο νέο εισπρακτικό μέτρο εις βάρος μου αντίκειται στην
Συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου που
αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (άρθρο 2 παρ.1 του Συντάγματος).
ΕΠΕΙΔΗ
………………………………………………………………………………………………………………………………
……………....
………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………...…..
………………………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………(4)
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
Σας ενημερώνω ότι επειδή, όπως προανέφερα οι διατάξεις του Ν 3986/2011 είναι παράνομες και
αντισυνταγματικές, αρνούμαι να πληρώσω το εκκαθαριστικό σημείωμα εισφορών και τέλους επιτηδεύματος και δεν
συναινώ σε οποιοδήποτε διοικητικό μέτρο που σχετίζεται με το προαναφερόμενο εκκαθαριστικό και σε συμψηφισμό με
απαιτήσεις που έχω από το Δημόσιο. Με την ρητή επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματός μου, δηλώνω ότι θα προβώ σε
οποιαδήποτε αναγκαία ενέργεια (εξώδικη ή δικαστική) κατά παντός υπευθύνου, προκειμένου να διαφυλάξω και
προασπίσω τα Συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά μου.
………………………………..….……….
………………………………………………………………………………………………………………...….……….
Ημερομηνία Τόπος Υπογραφή
………………………………..….……….
………………………………………………………………………………………………………………...….……….
ΕΠΩΝΥΜΟ ΟΝΟΜΑ
ΑΦΜ
………………………………..….……….
………………………………………………………………………………………………………………...….……….
ΚΙΝΗΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ e-mail
ΟΔΗΓΙΕΣ
1. Συμπληρώνουμε τη ΔΟΥ που αναγράφει το εκκαθαριστικό ( πάνω δεξιά).
2. Ο αριθμός δήλωσης είναι δεξιά του ΑΦΜ και αριστερά του επωνύμου.
3. Το ποσό της οφειλής του εκκαθαριστικού.
4. Συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας στο τέλος του κειμένου με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
5. Το παραδίδουμε στην αρμόδια ΔΟΥ στην γραμματεία, όπου ζητάμε αριθμό πρωτοκόλλου,
τον οποίο κρατάμε με αντίγραφο της δήλωσης.
6. Αν αρνηθούν την παραλαβή, το ταχυδρομούμε με συστημένη επιστολή (από τα ΕΛΤΑ
φυσικά) και κρατάμε το αποδεικτικό της κατάθεσης, με αντίγραφο της δήλωσης.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
'Αρθρο 2: Πρωταρχικές υποχρεώσεις της πολιτείας
1. O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της
Πολιτείας.
'Αρθρο 4: Ισότητα των Ελλήνων
1. Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Οι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
5. Oι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
'Αρθρο 20: Έννομη προστασία, δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης
1. Kαθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ'
αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει.
2. Tο δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή
μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.
'Αρθρο 25: Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού
κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν
την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ
ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν
στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον
υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
Tο κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή στο www.eforiakoi.org

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011


ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ


Πνευματικὰ «ὀκνηροὶ»

Ἀρχιερεῖς,

Ἱερεῖς

κι ἐκκλησιαζόμενοι


Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο


Ἡ ὑποκρισία τῶν ὑπερμάχων τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας περίσσεψε πλέον, ἔγινε θράσος καὶ οἴηση!!! Ἀσχημονοῦν παντοιοτρόπως καὶ ἀποκαλοῦν, κατὰ περίσταση, τοὺς ὀρθοδόξως φρονοῦντες ἀπὸ «τρομοκράτες» ἕως «ἄτακτα παιδιά».


Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, κατόπιν τῆς γενικῆς κατακραυγῆς ποὺ εἶχαν προκαλέσει, μὲ ἀπόφασή της εἶχε ἀναστείλει προσωρινὰ τὴ μεταφραστικὴ φόρα καὶ κατηφόρα τῶν νεωτεριστῶν, κυρίως τῶν περισσότερο ἐκτεθειμένων μητροπολιτῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Πρεβέζης κ. Μελετίου. Ἄφηνε ὡστόσο ἀνοικτὸ τὸ θέμα, ὅτι θὰ διερευνηθεῖ στὸ μέλλον ἀπὸ εἰδικὲς ἐπιτροπές, ἡμερίδες καὶ συνέδρια. Τότε οἱ θεσμικοὶ ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς ἀκρίτως καὶ ἀδιακρίτως εἶχαν πανηγυρίσει κι ἐπαινοῦσαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀπόφασή της. Μάλιστα ἐπέκριναν ἐκείνους ποὺ ἐξέφραζαν ἔντονες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῆς συνοδικῆς ἀποφάσεως, ποὺ δὲν ἔκλεινε ὁριστικὰ τὸ θέμα ἀπορρίπτοντας ρητῶς τὶς μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Ἐπιβεβαιώνοντας τὶς τότε ἐκφρασθεῖσες ἐπιφυλάξεις, προσφάτως συνῆλθε συνέδριο μὲ θέμα τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων καὶ στὸ ὁποῖο κυριαρχοῦσαν ὡς διοργανωτὲς καὶ εἰσηγητὲς οἱ νεωτεριστές, προοιωνίζοντας καὶ τὰ ἀποτελέσματά του!... Ἄρα τὸ θέμα τῶν μεταφράσεων προχωρεῖ, γιατὶ ὅταν συζητεῖται κάτι «ἀδιαπραγμάτευτο» σημαίνει ὅτι καθίσταται διαπραγματεύσιμο κι ἐπίκεινται ἐξελίξεις!...


Ἐπιχειρηματολογοῦν καὶ κόπτονται οἱ νεωτεριστές, ὅτι μὲ τὶς μεταφράσεις καὶ μὲ τὴν «λειτουργικὴ ἀναγέννηση» ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν προσέλευση περισσοτέρων πιστῶν στοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ τὴν προσέλκυση περισσοτέρων ἀνθρώπων στὴν Ἐκκλησία —τὴν ἐξουνιτισμένη καὶ παγκοσμιοποιημένη «ἐκκλησία» τῆς Νέας Ἐποχῆς, τὴν Πανθρησκεία, βεβαίως!!! Δὲν τὸ κρύβουν, ἄλλωστε, ὅτι ἐπιδιώκουν μέσα στοὺς ὀρθοδόξους ἱεροὺς ναούς μας νὰ λατρεύεται ὁ Ἀντίχριστος!!!


Γιὰ ἐκείνους, ὡστόσο, ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τὴν πρωτότυπη γλῶσσα τῶν λειτουργικῶν κειμένων ὑπάρχουν λύσεις ἄριστες γιὰ νὰ τὰ κατανοήσουν, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ κάποιον κόπο νὰ καταβάλουν οἱ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς κι ἐντεταλμένοι ἱεροκήρυκες, χρειάζεται χρόνος καὶ ὑπομονὴ καὶ προσοχὴ ποὺ πρέπει νὰ καταβάλλουν οἱ ἐκκλησιαζόμενοι πιστοί, ἐγκαταλείποντας ἀμφότεροι τὴν πνευματικὴ «ὀκνηρία» καὶ τὴν «περὶ πολλῶν» τύρβην, ὥστε νὰ ἀσχοληθοῦν καὶ μὲ τὰ τῆς Πίστεως:


• Ὑπάρχει τὸ θεῖον κήρυγμα, ποὺ πρέπει ἀνελλειπῶς νὰ γίνεται ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, τὸ ὁποῖο νὰ ἐξηγεῖ κι ἐκλαϊκεύει τὰ λειτουργικὰ κείμενα καὶ τὸ μήνυμά τους.


• Ὑπάρχουν οἱ κύκλοι μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλες συνάξεις, ὅπου πρέπει νὰ ἑρμηνεύονται καὶ ἐξηγοῦνται τὰ λειτουργικὰ κείμενα.


• Ὑπάρχουν οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ γέροντες, ποὺ μποροῦν καὶ πρέπει νὰ διδάσκουν, νὰ ἑρμηνεύουν καὶ νὰ ἐξηγοῦν τὰ λειτουργικὰ κείμενα, καὶ ὄχι μόνον αὐτά.


• Ὑπάρχει ἡ κατήχηση, ποὺ πρέπει νὰ εὐαγγελίζει τὰ παιδιὰ καὶ συνεχῶς νὰ ἐπανευαγγελίζει τοὺς ἐνηλίκους!...


• Ὑπάρχουν ἐπίσης πάρα πολλὲς μεταφράσεις ὅλων τῶν λειτουργικῶν κειμένων σὲ κυκλοφοροῦντα βιβλία, τὰ ὁποῖα εὔκολα μπορεῖ νὰ προμηθευτεῖ ὁ ἐνδιαφερόμενος πιστὸς, καὶ νὰ κατανοήσει τὸ περιεχόμενό τους —εἴτε πρὶν εἴτε μετὰ τὴν θεία Λειτουργία ἢ ἄλλη λατρευτικὴ σύναξη εἴτε σὲ ἀνύποπτο χρόνο.


Ἄρα, ποῦ βρίσκεται τὸ πρόβλημα τῶν ὑποστηριζόντων τὶς μεταφράσεις, ὥστε νὰ ἐπιδιώκουν τὴν αὐθαίρετη καὶ νεωτεριστικὴ ἐπιβολή τους;


Μὰ φυσικὰ τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἡ ἐπιβολὴ τῆς «λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως» —τῆς ὁποίας τὸ πρῶτο σκαλοπάτι εἶναι οἱ μεταφράσεις— ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐρύτερη τῶν μεταφράσεων διαστροφὴ καὶ μετάλλαξη τῆς ὀρθοδόξου θείας Λατρείας, στὴν ἄμβλυνση καὶ νόθευση τῆς ὀρθοδόξου ἱερᾶς Παραδόσεως, στὴν ἀποδόμηση τοῦ ἰσχυροῦ ὀρθοδόξου Φρονήματος, ὥστε νὰ καταστεῖ ἐφικτὸς ὁ ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἐπιδιωκόμενος ἐξουνιτισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ ἀφομοίωσή της στὴν οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐν τέλει συγκρητιστικὴ χοάνη τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου!!!


Γιατὶ ἡ θεία Λατρεία εἶναι ἡ πραγμάτωση καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς Θεολογίας. Ἄρα ὑπονομεύοντας τὴν θεία Λατρεία —μὲ τὴν ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ ἐξω-συνοδικὴ οἰκονομία καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς— ὑποσκάπτεται ἡ δογματικὴ ἀκρίβεια κι ἔτσι ἀνοίγονται διάπλατα οἱ κερκόπορτες γιὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν αἱρέσεων στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.


Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῶν δεσποτάδων-ἐργολάβων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν θιάσων-παρατρεχαμένων ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν: ὁ λατινόφρων καὶ παποκίνητος ἐξουνιτισμὸς καὶ ἡ προτεσταντικὴ οἰκουμενιστικοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρασέρνοντας τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στὶς πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως αἱρέσεις καὶ στὴν ἀπώλεια, μὲ τὴν ὑποκριτικὴ μειλιχιότητά τους καὶ τὸν δαιμονικὸ λαϊκισμό τους ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ ἐξουσιαστικὰ μέσα τοῦ αὐταρχικοῦ, αὐθαιρέτου καὶ ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος τῆς δεσποτοκρατίας.


Ἐπιβάλλουν μία θρησκεία «ἀλὰ-κὰρτ», προσαρμόζοντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Ἱερὰ Παράδοση, τὴν Ἁγιοπατερικὴ Διδασκαλία, στὴν ἁμαρτολότητά μας, νοθεύοντας τὸ πνευματικὸ φάρμακο καὶ ἀποδυναμώνοντας τὴν πνευματικὴ θεραπεία τῆς σωτηρίας μας, κι ἔτσι ὁδηγώντας μας στὴν ἀπώλεια.


Ἀλλὰ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνον δική τους.


Ἡ κομπορρημοσύνη τῆς ἀμάθειάς μας, ἡ πόρωση τῆς πνευματικῆς τεμπελιᾶς μας, ἡ αὐθάδεια τῆς ἀνευθυνότητάς μας, εἶναι ποὺ δίνουν πρόσφορο ἔδαφος στὴν —μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο— ἐξάπλωση τοῦ αἱρετικοῦ ἐκμαυλισμοῦ μας ἀπὸ τοὺς δεσποτάδες-ἐργολάβους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.


Εἶναι πρωτίστως κι ἐνδεχομένως ἀποκλειστικὰ δική μας ἡ εὐθύνη: ποὺ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ἐπιτελοῦν αὐτὸ τὸ ἑωσφορικὸ ἔργο, ποὺ τοὺς ἀποδεχόμαστε καὶ τοὺς ἀκολουθοῦμε, ποὺ δὲν ἀποτειχιζόμαστε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τὶς αἱρετικὲς σφηκοφωλιὲς ποὺ τοὺς περιβάλλουν.


Εἶναι πρωτίστως κι ἐνδεχομένως ἀποκλειστικὰ δική μας ἡ εὐθύνη: ἐὰν ἀναλογιστοῦμε ὅτι πρὸ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ θὰ σταθεῖ καθένας μας μόνος γιὰ ν’ ἀπολογηθεῖ!!!


Καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι: δὲν θὰ δώσουμε λόγο μόνον γιὰ τὰ μικρὰ ἢ μεγάλα ἁμαρτήματά μας, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴ στάση μας καὶ τὰ ἔργα μας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, δηλαδὴ ἔναντι τῆς ἀρνήσεως καὶ τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ.


Τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἐνάρετος καὶ ἐγκρατὴς βίος μας χωρὶς Χριστό; Ἐνάρετος καὶ ἐγκρατὴς μπορεῖ νὰ εἶναι ὁποιοσδήποτε καὶ μάλιστα περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς, ἀκόμη καὶ ὁ μασῶνος καὶ ὁ μουσουλμάνος καὶ ὁ βουδιστὴς κ.ἄ.π.!


Τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἀπορρίπτουμε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐμπεριέχει τὴν ἀγάπη; Ἀλλὰ ἀγάπη χωρὶς τὴν Ἀλήθεια Του εἶναι καθῆκον, εἶναι «φιλανθρωπικὸ» κι «ἀνθρωπιστικὸ» ἔργο, εἶναι ὁ,τιδήποτε: στερεῖται ὅμως τῆς σωτηριακῆς δυνατότητας καὶ προοπτικῆς!...


Ὁ Δημιουργός καὶ Πλάστης μας, μᾶς κατέστησε ἐλεύθερους καὶ αὐτεξούσιους. Ἀποτύπωσε στὰ πρόσωπά μας τὴν εἰκόνα Του καὶ μᾶς προώρισε νὰ γίνουμε ἐλευθέρᾳ βουλήσει κατὰ χάριν θεοί!!!


Ἂς γίνει λοιπόν τὸ θέλημά Του κι ἂς προσπαθήσουμε νὰ πράξουμε καὶ νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ Ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ, παραμένοντες στερροὶ στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ προασπιζόμενοι ἔναντι αἱρετικῶν καὶ αἱρέσεων τὴν Ἐκκλησία Του, ὄχι μόνον ἐκτὸς ἀλλὰ κυρίως ἐντὸς Αὐτῆς!... •••

Η μήνυση των ομοφυλοφίλων κατά του Πειραιώς απορρίφθηκε








Με τις υπ’ αριθμ. ΕΓ/104-2010/361/9Δ/2011 διάταξη της Εισαγγελέως Πλημελλειοδικών Αθηνών και υπ’αριθμ. 15/2011 διάταξη του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών η έγκλιση των κ. Andrea Helen Gilbert του Milton, Γρηγορίου Βαλλιανάτου του Νικολάου, Ευαγγελίας Βλάμη του Κωνσταντίνου, Δημητρίου Τσαμπρούνη του Νικολάου στελεχών «ομοερωτικών» φορέων και Παναγιώτου Δημητρά του Ηλία, νομίμου εκπροσώπου της Εταιρίας κοινωνικής και πολιτικής έρευνας «ΕΤΕΠΕ» Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, κατά της ελαχιστότητός μου για δήθεν «εξύβριση, συκοφαντική δυσφήμιση και για προσβολή με λόγο της τιμής των “ομοερωτικών” ατόμων» και ότι δήθεν με τις δηλώσεις μου, δια του Τύπου, κατά της ομοφυλοφιλίας συνέβαλα στην δημιουργία «εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού η επιθετικού περιβάλλοντος για τα “ομοερωτικά” άτομα» απερρίφθη τελεσιδίκως ως νόμω και ουσία αβάσιμος και ανεπέρειστος.

Ο εκκλησιαστικός λόγος παραμένει λόγος αγάπης, στοργής, αληθείας και γνησιότητος και δεν στρέφεται κατά προσώπων, που αποτελούν εικόνες θεοειδείς του αιωνίου Θεού, αλλά κατά της τραγικότητος της αποστασίας του ανθρωπίνου προσώπου και της γενεσιουργού αιτίας των πολλών θλίψεων του κόσμου που είναι η σήμερον απενοχοποιημένη έννοια της αμαρτίας, δηλ. της αυτονομήσεως του ανθρώπου από την κοινωνία του με τον Δημιουργό του και της στρεβλής, ασταθούς και αφελούς αποδοχής του δολίου δαιμονικού περιπαίγματος περί λατρείας της κτίσεως ως δήθεν πηγής ακτίστου και αφθίτου ζωής και αληθείας, ενώ στην πραγματικότητα αυτό οδηγεί αναποδράστως και μαθηματικώς στο θάνατο.

Η Εκκλησία, Σώμα του ζώντος Θεού, αδιαπτώτως περιβάλλει με άπειρη αγάπη και συγκατάβαση τον πεσμένο άνθρωπο αλλά κηδομένη της αιωνίου προοπτικής του, ως φιλόστοργος μήτηρ δεν δικαιούται να αποδέχεται σιωπώσα την στρέβλωση της παρούσης και μελλούσης πραγματικό-τητος.

Επομένως η Εκκλησία του Θεού υπάρχει στον κόσμο κατά τον λόγο του Δομήτορός Της Κυρίου, όχι για να κρίνει τον κόσμο αλλά για να τον σώσει, η σωτηρία όμως δεν μπορεί να εδράζεται στην αναλήθεια και στον συμπνιγμό στην επιδερμικότητα.

Η στρέβλωση της ανθρώπινης οντολογίας και η εγκληματι-κη απομείωση και ο ευτελισμός του μεγίστου δώρου του Θεού που είναι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα σαν εφαλτηρίου υγιούς ψυχοσωματικής κοινωνίας ανδρός και γυναικός, για την «συγκλήρωσιν του βίου παντός», πρέπει να καταγγέλωνται και κυρίως να αποδομούνται στην διάδοχη γενεά, ώστε να αποφεύγωνται ως «λοιμική νόσος».

Πλήρη απόδειξη των ανωτέρω αποτελεί το γεγονός ότι κατόπιν της απορρίψεως της μηνύσεως κατά του προσώπου μου θα μπορούσα όπως προβλέπεται στο δικαιϊκό μας σύστημα να ζητήσω την αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη των ανωτέρω για την ψευδή σε βάρος μου καταμήνυση, δυνατότητα που δεν προτίθεμαι να ενεργοποιήσω εκ λόγων χριστιανικής προς αυτούς αγάπης και συμπαθείας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Tα προσκυνημενα ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ συνεχιζουν το ξεζουμισμα του λαου.

Καθε μερα παιρνουν και νεα αποπνικτικα μετρα.

Ακομα λιγο και θα μας εξαφανισουν

οριστικα και αμετακλητα.

Ξεσηκωθειτε Ελληνες.

Επαναστατηστε.

Εξω οι κατοχικοι απο την Ελλαδα.

Ολοι να περασουν απο Κακουργοδικειο.
ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ,

ΤΩΡΑ,

ΤΩΡΑ!



Aνοιχτή προ-ειδο-ποίηση του Δημήτρη Ιατρόπουλου, ως συμμετοχή στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Αυτά τα σύννεφα είναι δικά μας, και τα ποτάμια αυτής της χώρας και τα δέντρα. Και όλα τα κορίτσια και τα αγόρια και τα πουλιά.

Κι αν σου λέω για τα σύννεφα, έχουμε δικό μας ουρανό εμείς, δικό μας άνεμο, δικούς μας αστρικούς αρχηγούς, δικές μας παρουσίες και οπτασίες.

Έχουμε δική μας ιστορία, το κατάλαβες;

Μέσα στο δικό σου διαβατήριο όμως, κοιμάται ένα ψεύτικο όνομα, μια ληστευμένη φυσιογνωμία, ένα ξένο παράρτημα ζωής.

Φύγε λοιπόν τώρα, φύγε! Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Εμείς όταν ανασαίνουμε μιλάμε με τους καιρούς και τα χρόνια. Κι όταν κοιταζόμαστε, «βλέπουμε» κιόλας, ο ένας τον άλλο.

Στα δικά μας τα χώματα, κυκλοφορεί μια Ιδέα που δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει, δεν υπόκειται σε νόμους, δε μπαίνει σε διατάξεις, δεν μετατρέπεται σε εγκυκλίους.

Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε Λόγο Τιμής, είναι δικό μας απόκτημα, διαχρονική κατάκτηση, εμείς εδώ φίλε, έχουμε πληρώσει με πολύ αίμα αυτά τα σύνορα, αυτή τη σημαία, είμαστε νοικοκυραίοι, είμαστε νοματαίοι.

Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη; Από το «ονοματαίος». Που σημαίνει νοικοκύρης με όνομα, άνθρωπος με βάση και ουσία.

Και πάνω απ όλα, αφεντικό της γης του και των προγόνων του.

Και πάνω απ τα άλλα, κτήτορας, ιδιοκτήτης κι όχι ενοικιαστής, του ιστορικού του χρόνου.

Εσύ δεν μας κάνεις. Δε μιλάς κανονικά, τη σπουδαία πολυδύναμη γλώσσα μας.

Δεν ταιριάζεις με τα χνώτα μας, είσαι ξένος.

Και αυτά τα παραμύθια τώρα, ότι δεν υπάρχουν ξένοι πάνω στη Γη κι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, να τα φορέσεις στα δικά σου παιδιά, όχι στα δικά μας, τ' ακούς;

Πάνω στη Γη, είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε Παρόμοιοι, αλλά δεν είμαστε Ίδιοι.

Μην κάνεις αστεία με τη γλώσσα μας γιατί είναι η σπουδαιότερη πάνω στον πλανήτη και καθαρίζει τις έννοιες και δίνει όνομα στα πράγματα και στις ιδέες, και φιλοξενεί ιδανικά και ποτίζει το Πνεύμα.

Όλα εδώ μέσα είναι κόκκινα από το αίμα που αιώνες τώρα χύνουμε για να στήσουμε και να στηρίξουμε αυτή την πατρίδα.

Όλα εδώ μέσα είναι γαλανά από τον καθαρό μας ουρανό.

Όλα εδώ μέσα είναι πράσινα από τα πανάρχαια δέντρα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι μπλε από την αθάνατη, τη δικιά μας θάλασσα.

Όλα εδώ μέσα είναι μαβιά από το χρώμα των υπέροχων δειλινών μας.

Όλα εδώ μέσα είναι κίτρινα από τις θεϊκές μαργαρίτες και τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι λευκά απ τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα παραθυρόφυλλα των νησιών μας.

Κι ήρθες εσύ, να μας φέρεις το ΜΑΥΡΟ!

Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Γύρνα εκεί που γεννήθηκες. Έχεις κι εσύ πατρίδα, τη σεβόμαστε, δεν ήρθαμε εκεί να στη διαλύσουμε, να την ξεπουλήσουμε, να την σβήσουμε απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Εσύ όμως ήρθες εδώ και παριστάνεις τον δικό μας χωρίς να είσαι. Λες ψέματα, δεν μας μοιάζεις, δεν μας ταιριάζεις. Φύγε, φύγε τώρα!

Είχαμε θεσπέσια δάση, φυτεμένα απ τα μαγικά χέρια των Θεών μας εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Και μας τα κάψανε αυτοί που σε έστειλαν για να διαλύσεις τη χώρα μας.

Έχουμε αθάνατα, πανέμορφα νησιά. Κι ήρθες εσύ και αρχίσανε οι ψυχοπαθείς εχθροί του τόπου μας να ζητάνε τα νησιά μας, να τα τυλίξουνε σε μια κόλλα χαρτί, σ ένα ψευτοσυμβόλαιο, να τα κάνουν τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων φίλων σου και των προστατών σου.

Έχουμε το λαό μας, να δουλεύει και να χαίρεται τον ήλιο του, τις παρέες του, τα έθιμά του, τις παραδόσεις του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, την επαφή του με τη χρυσή παλέτα της ιστορίας του.

«Με Ποσειδώνα κι ΄Αη Νικόλα στην αρμύρα,
ίδιο καράβι, ίδια ρότα, ίδια μοίρα».

< br>Εδώ το Πάσχα, το λέμε Λαμπρή, εδώ μαζί με τον Ιησού ανασταίνεται και η Περσεφόνη, εδώ η Ανάστασ η είναι το άλλο πρόσωπο της Άνοιξης, εδώ οι Ποιητές μας, δίδαξαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη διαφορά και την απόσταση ανάμεσα στο «βρίσκομαι», στο «είμαι» και στο «υπάρχω».

Κι ήρθες εσύ να τα διαλύσεις όλα, να τα ξεπουλήσεις όλα, να τα σβήσεις απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Το ξέρουμε δεν είσαι μόνος σου, αυτοί που σε στείλανε, σου ετοίμασαν και την προίκα σου στον τόπο μας εδώ και χρόνια.

Και μαζί σου, στείλανε και αρμαθιές, ασκέρια, ομάδες από δικούς σου που ψευτομιλάνε κι αυτοί τη γλώσσα μας, όπως όλοι οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας.

Όσο για τους άλλους, τους δικούς μας, τους Εφιάλτες, τους ΠηλιοΓούσηδες, τους Νενέκους, αυτούς, όση δύναμη κι αν νομίσουν πως έχουν, όση εξουσία κι αν έχουν αγοράσει με τα λεφτά του δικού μας ιδρώτα, ξέρουμε καλά, τι θα τους κάνουμε.

Έχουμε μεγάλη εμπειρία σε τέτοια θέματα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξέρεις...

Εσύ κοίταξε τον εαυτό σου μονάχα, τίποτε άλλο. Και φύγε. Φύγε τώρα. Δεν είσαι δικός μας.

Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Μη νομίσεις ότι θα τα καταφέρεις με τίποτε μισθοφόρους. Μας έχει ξανατύχει. Και τους περάσαμε απ τη μηχανή του κιμά.

Μην πιστέψεις ότι θα σε αφήσουμε να πουλήσεις την πατρίδα μας. Μην ξεγελαστείς ότι έχεις κάποια δύναμη.

Τίποτε εδώ μέσα δεν σου ανήκει. Ούτε ο Στρατός Μας, ούτε το Ναυτικό Μας, ούτε η Αεροπορία Μας, ούτε το Λιμενικό Μας, ούτε η Αστυνομία Μας, ούτε η Πυροσβεστική Μας, κατάλαβες;

Φύγε τώρα, δεν είσαι δικός μας, άδειασέ μας τη γωνιά, δεν σε θέλουμε.

Φύγε όσο είναι καιρός. Νιώσε το, μέσα στο όποιο μυαλό σου. Για να μην το νιώσεις στο πετσί σου.

Φύγε από δω. Δεν σε θεωρώ προδότη. Είσαι καλός πατριώτης. Υπηρετείς την πατρίδα σου κι εσύ, όπως κι εγώ, αυτή τη στιγμή. Είμαστε κι οι δυό πατριώτες.

Αλλά σε διαφορετική πατρίδα ο καθένας.

Φύγε λοιπόν, τώρα, όσο είναι καιρός...

Φτάνει με σένα. Για τους «άλλους» θα φροντίσουμε εμείς. Μην ανακατεύεσαι στα δικά μας πράγματα..

Φύγε, ΤΩΡΑ!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011


Ἠχηρό χαστοῦκι στόν Ἰγνάτιο Βόλου

Γκάφα ὁλκῆς τοῦ Ἰγνατίου



Ἠχηρό χαστοῦκι σέ αὐθάδη δεσπότη

ἀπό ποληό γέροντα στή Ζαγορά Πηλίου




Στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό τοῦ Ἁγ. Νεομάρτυρος Τριανταφύλλου στή Ζαγορά Πηλίου στίς 7 Αὐγούστου, ὁ ἄφρων δεσπότης τοῦ Βόλου ἀπευθυνόμενος στό ἐκκλησίασμα εἶπε ἐπί λέξει:

«Ἐπειδή ὑπάρχουν μερικά ἄτακτα παιδιά ἐδῶ, πού θέλουν ἐπιμόνως νά ἀκοῦνε τά κείμενα τῶν προφητειῶν τῆς Π.Δ. στά ἀρχαῖα, τούς κάναμε τό χατῆρι καί τά διαβάσαμε. Τώρα ὅμως στό κήρυγμα θά τά μεταφράσουμε!!! κλπ.».


Πάραυτα ἀντιδρῶν στήν ἀνήκουστη αὐτή προσβλητική ὕβρη τοῦ δεσπότη ὁ ποληός ὑπερογδοηκοντούτης γέρων, ὁ λογιώτατος κ. Γεώργιος Ἁγιοπετρίτης, σεβαστός σέ ὅλη τή Ζαγορά καί ὄχι μόνον, ἀνέστη ἀποχωρῶν ἐπιδεικτικά μέ τό μπαστούνι του καί βοῶν εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἐκπλήκτων προσκυνητῶν «εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε» (αὐτό κι ἄν ἦταν χαστοῦκι στήν δεσποτική αὐθάδεια!).


Ἦρθε αὐτός ὁ κύριος –ἀπρόσκλητος– στή Ζαγορά, ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τό περίφημο «Ἑλληνομουσεῖο» τοῦ τόπου μας, ὅπου ἐδίδαξε ἕνας Ρήγας Φερραῖος καί τόσοι ἄλλοι πάνσοφοι διδάσκαλοι τοῦ γένους καί ἀποκάλεσε «ἄτακτα παιδιά» –ἄκουσον, ἄκουσον– αὐτούς πού ἀρέσκονται νά ἀκοῦνε τήν ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα! Ἀλλά ἄς ἀναλογισθῆ λίγο, ἄν τοῦ ἔχει μείνει στοιχειώδης νοῦς ἤ κουκούτσι μυαλό, ὅπως λέει καί ὁ λαός μας.


Τά ἄτακτα παιδιά θέλουν τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά ἤ τά ἐπιμελῆ καί φρόνιμα, τά φιλομαθῆ καί τά ἄξια ἐπαίνου, τά ἀγαπῶντα τήν πατρίδα τους, τήν ἱστορία τοῦ τόπου τους καί τήν μακραίωνη πίστη καί παράδοση; Ἀλλά ποῦ μυαλό σ’ αὐτόν τόν «Ἅγιο»!


«Εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε», σᾶς ἄρεσε τό χαστοῦκι; καί ἐξ’ ὀνόματος ὅλων τῶν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένων ἀειμνήστων προπατόρων, πατέρων, διδασκάλων καί διδασκομένων τοῦ ἱστορικοῦ Ἑλληνομουσείου Ζαγορᾶς Πηλίου. Ἔτσι ρεζιλεύτηκε καί μέχρι σήμερα ἡ Ζαγορά γελάει μέ τό πάθημά του· καί εἰς ἄλλα μέ ὑγιεία Σεβασμιώτατε! «Ἀληθῶς μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι».


«Ἄτακτα παιδιά» λοιπόν οἱ γενεές τῶν Ἑλλήνων πού ἀγάπησαν, ἐσπούδασαν καί ἀπόλαυσαν τήν ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα μας.


«Ἄτακτα παιδιά» οἱ πρόγονοί μας πού θείῳ ζήλῳ κινούμενοι ἀποστήθιζαν μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους καί μέ ἄπειρους κόπους τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, τό ψαλτῆρι καί τήν Ὀκτώηχο στά κρυφά σχολειά τῆς πατρίδος μας.


«Ἄτακτα παιδιά» οἱ στρατιές τῶν λογίων καί τῶν σοφῶν τοῦ ἔθνους μας πού ἔγραψαν στήν ἀρχαία γλῶσσα ὕμνους καί ποιήματα–μνημεῖα αἰώνια καί μᾶς ἐκληροδότησαν θησαυρούς ἀνεξάντλητους πού ἀποθαυμάζει ὅλος ὁ κόσμος.


«Ἄτακτο παιδί» ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὅλοι οἱ ἀττικίζοντες συγγραφεῖς, ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μέ τά ἡρωελεγεῖα του, ὁ Ἅγ. Νεκτάριος καί ὅλοι οἱ πανεπιστήμονες τῆς ἐποχῆς μας πού ἀσχολοῦνται ἀκόμη μέ πάθος –οἱ φουκαράδες– μέ τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά.


«Ἄτακτο παιδί» καί ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μέ τούς ἰαμβικούς κανόνες του πού τόσοι λίγοι τούς ἐννοοῦν!


Ἀκούσατε φιλόλογοι καθηγητές!


«Ἄτακτα παιδιά» ὅσοι διαβάζουν ἀκόμη καί εἶναι δυστυχῶς πολλοί, Ὅμηρο, Πίνδαρο, Θουκυδίδη, Ἡρόδοτο καί Εὐριπίδη ἀπό τό πρωτότυπο, ἕως καί Παπαδιαμάντη.


«Ἄτακτα παιδιά» αὐτοί πού προτιμοῦν τό «χαῖρε δάμαλις τόν μόσχον ἡ τεκοῦσα» ἀπό τό «γειά σου ἀγελάδα πού γέννησες τό μοσχάρι»!


«Ἄτακτα παιδιά» ὅλοι συλλήβδην οἱ ἅγιοι Πατριάρχες, Ἱεράρχες καί λοιποί μορφωμένοι κληρικολαϊκοί πού ἐντρύφησαν νυχθημερόν ἐπί αἰῶνες στά ἀμυθήτου πνευματικοῦ πλούτου ἑλληνικά γράμματα, ἄνευ οἱασδήποτε μεταφράσεως.


«Ἄτακτα παιδιά» καί ὅλοι οἱ Ἀκαδημαϊκοί μας καί οἱ σπουδάσαντες φιλολογικές ἐπιστῆμες Ἕλληνες, οἱ ἀρχαιομαθεῖς, ἀκόμη πάμπολλοι φιλέλληνες σέ ξένα πανεπιστήμια (ἀκόμη καί Κινέζοι) πού ἀποστηθίζουν ὁμηρικά κείμενα, «ἄτακτα παιδιά», τάδε ἔφη ὁ κ. Ἰγνάτιος, ὁ Πάπας τοῦ Βόλου...


Καί αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τιμῶν, ἀξιωμάτων καί παχυλοῦ μισθοῦ στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος καί κυκλοφορεῖ ἀκόμη ἐλεύθερος!


Αὐτές εἶναι οἱ φαιδρότητες καί τά μαργαριτάρια τοῦ κ. Ἰγνατίου.

Ἐπιτρέπεται ἕνας δεσπότης νά πέφτει σέ τέτοιες γκάφες;

Αὐτά κηρύττει ἀπό καθέδρας ὁ Ἅγιος Δημητριάδος καί ἄς τόν χαίρονται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἡ Σύνοδος καί ἡ Ἱεραρχία· μήπως τούς ἐκφράζει κιόλας; Καί αὐτός ὁ «ἀμόρφωτος» ρασοφόρος ἡγεῖται τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βόλου, καραδοκῶν τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν γιά νά ἐκβαρβαρίσει ὅλη τήν Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος ὁ ἀναιδής!


Ὁ εὔτακτος (μόλις ἐξελθών ἀπό νεοταξικό κομμωτήριο) κ. Ἰγνάτιος, ἔχει στήσει στό Βόλο καί ἕνα οἰκουμενιστικό μαγαζί, τήν Μ.Κ.Ο. «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» μέ τά λεφτά (280 ἑκατ. εὐρώ παρακαλῶ) πού σπατάλησαν γιά τίς «Μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις» (Μ.Κ.Ο.) οἱ τελευταῖες κυβερνήσεις.


Ἕνα μαγαζί, ὅπου σάν ἄλλο «οἶκο ἀνοχῆς», γίνονται ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πνευματικές συνευρέσεις, πορνεῖες, μοιχεῖες καί ἄλλες ἀνωμαλίες καί τόν ἔχει ὀνομάσει καί «Ἀκαδημία» (sic) (ὁ ἀθεόφοβος) –ὡς λόγου χάριν ἡ Ἀκαδημία τοῦ Πλάτωνος– ὅπου ὅλη «ἡ σάρα καί ἡ μάρα» Ἑλλήνων καί ξένων διανοουμένων (τάχα μου) ἔρχονται γιά νά ξεράσουν τά μιάσματά τους κατά τῆς πίστεώς μας, τῆς γλώσσας καί τῆς παράδοσής μας καί ὅλα αὐτά μέ τό ἀζημίωτον φυσικά, ἀπό τήν πλάτη τοῦ στενάζοντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ.


Καί ἀκόμη δέν τόν ἔχουν κυνηγήσει οἱ Βολιῶτες!


Ταῦτα εἰσί τά δρώμενα ἐν Βόλῳ ἐν ἔτει Σωτηρίῳ 2011, φίλοι ἀναγνῶστες, καί ἄν δέν ἐννοεῖτε τά γραφόμενα, ἐπικαλεσθεῖτε τή βοήθεια τοῦ δεσπότη τοῦ Βόλου νά σᾶς τα ἐξηγήσει.


«Εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε»

Τά ἄτακτα παιδιά τῆς Ζαγορᾶς Πηλίου



Υ. Γ.

Ζητοῦμε ἐπειγόντως ἐπαφή μέ ὅλους τούς «σῶας ἔχοντας τάς φρένας» ἀντιδρῶντας Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Ἐπαρχίας Δημητριάδος, γιά νά δοῦμε πῶς θά ἀπαλλάξουμε τόν τόπο μας ἀπό τήν λαίλαπα πού μᾶς βρῆκε –τόν Ἰγνάτιο καί τήν αὐλή του.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου