Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Τι λέει η Αγία Γραφή

για τους αιρετικούς

του Ομολογητου Θεολογου κ. Νικ. Σωτηροπουλου

Η Αγία Γραφή, τό ιερό κείμενο του Χριστιανισμού, είνε θεόπνευστη. Δεν περιέχει ούτε ένα, ούτε τό ελάχιστο λάθος. Γι' αυτό την πρώτη σημασία οι πιστοί πρέπει νά δίνωμε στήν Αγία Γραφή.

Στήν εποχή μας, εποχή της μεγάλης αποστασίας άπό τήν Πίστι, γέμισε ό κόσμος άπό αιρέσεις και αιρετικούς. Χιλιάδες οι αιρέσεις, δύο σχεδόν δισεκατομμύρια οι αιρετικοί, παπικοί, προτεστάντες και άλλοι. Έκτος δε των αιρέσεων υπάρχει στις ήμερες μας και παναίρεσι, ή παναίρεσι του οικουμενισμού. Όχι δέ μόνο παναίρεσι, άλλα και πανθρησκεία. Τό χειρότερο και επικινδυνότερο φαινόμενο στο θρησκευτικό χώρο. Λύσσαξε ό Σατανάς και διαλύει όσον εξ αυτού εξαρτάται τήν Πίστι πρός ματαίωσι της σωτηρίας των ανθρώπων.

Πολλοί, όχι δέ μόνον απλοϊκοί άνθρωποι, άλλά και μορφωμένοι, δεν αντιλαμβάνονται πόσο φοβερό πράγμα είνε οί αιρέσεις, και πόσο άσεβή και τραγικά πρόσωπα είνε οί αιρετικοί, οί όποιοι δημιουργούν και διδάσκουν τις αιρέσεις, άλλά και εκείνοι, οί όποιοι βρίσκονται στίς αιρέσεις και αντιλαμβάνονται, ότι βρίσκονται σέ αιρετικό χώρο, και όμως δέν εξέρχονται άπ' αυτό τό χώρο, δέν εγκαταλείπουν τήν πλάνη και δέν προσέρχονται στήν αλήθεια.

Επειδή πολλοί δέν αντιλαμβάνονται πόσο κακό πράγμα είνε οί αιρέσεις και οί δημιουργοί και οί διδάσκαλοι και οί ακόλουθοι τών αιρέσεων, γι' αυτό θά άναφέρωμε έδώ μερικά μόνο λόγια της Γραφής σχετικά μέ τις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Άπ' αυτά τά λόγια θά φανή, οτι ή Γραφή γιά τις αιρέσεις και τους αιρετικούς εκφράζεται μέ τον φοβερώτερο τρόπο, μέ τούς χειρότερους χαρακτηρισμούς.

Στήν έπί τού Όρους Όμιλία του ό Αρχηγός της Πίστεως μας, ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είπε: «Προσέχετε άπό τών ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς ύμας έν ένδύμασι προβάτων, έσωθεν δέ εισί λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ' 15). Ό Κύριος έφιστά τήν προσοχή μας επί «τών ψευδοπροφητών», τών ψευδοδιδασκάλων δηλαδή. Οί αιρετικοί διδάσκαλοι διδάσκουν ψεύδη. Οί αιρέσεις είνε ψεύδη, τά μεγαλύτερα ψεύδη. Ψεύτικη δέ δέν είνε μόνον ή διδασκαλία τους, είνε και ή έμφάνισί τους. Εμφανίζονται μέ ένδυμα προβάτου, ως καλοί δηλαδή, πράοι, ήσυχοι, ειρηνικοί, ένώ κάτω άπό τήν πρόβεια, εσωτερικώς, είνε λύκοι, έτοιμοι ν' αρπάξουν και νά κατασπαράξουν τά πρόβατα της ποίμνης τού Χριστού.

Όμοίως με τό Χριστό εκφράζεται γιά τους αιρετικούς ό απόστολος Παύλος, στόμα τού Χριστού. Ομιλώντας στή σύναξι ποιμένων τής Εκκλησίας της Εφέσου είπε: «Έγώ οίδα τούτο, ότι είσελεύσονται μετά τήν αφιξίν μου λύκοι βαρείς εις ύμας μή φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξ. κ' 29). Μέ το προφητικό του χάρισμα ό απόστολος γνώρισε την εισβολή αιρετικών στην Εκκλησία και προειδοποίησε: Έγώ γνωρίζω τούτο, ότι μετά τό δικό μου ερχομό θά εισβάλουν σε σάς λύκοι φοβεροί, πού δεν λυπούνται τό ποίμνιο. Λύκους ονομάζει και ό Παύλος τους αιρετικούς. Λύκους φοβερούς, πού δέν λυπούνται τό ποίμνιο του Ιησού, άλλ' ορμούν νά τό κατασπαράξουν. Σ' έπεισε ό αιρετικός νά γίνης και σύ αιρετικός; Σέ κατασπάραξε, όπως ό λύκος τό άρνί, σέ έστειλε στην κόλασι.

Σ' ένα μάγο και «ψευδοπροφήτη», ό όποιος «διέστρεφε τάς οδούς Κυρίου τάς ευθείας», τον Βαριησού, πώς μίλησε ό απόστολος Παύλος; «Πλησθείς Πνεύματος Αγίου και άτενίσας προς αυτόν είπεν Ώ πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιέ Διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης! Ού παύση διαστρέφων τάς οδούς Κυρίου τάς ευθείας;» (Πράξ. ιγ' 9-10). Φοβερώτατος λόγος, ό όποιος άπό πολλούς θά εθεωρείτο ύβρις. Άλλά δέν ήταν ύβρις. Ήταν έλεγχος έν Πνεύματι 'Αγίω. Ακολούθησε θαυματουργικώς και τύφλωσι του διαστροφέως της αληθείας, έλεγχος έν έργω, τιμωρία παιδαγωγική.

Και ό απόστολος Πέτρος μέ τό προφητικό του χάρισμα προβλέπει τήν έμφάνισι αιρετικών στήν Εκκλησία και προειδοποιεί: «Έγένοντο δέ και ψευδοπροφήται έν τω λαω, ώς και έν ύμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις άπωλείας, και τον άγοράσαντα αυτούς Δεσπότην αρνούμενοι, έπάγοντες έαυτοίς ταχινήν άπώλειαν» (Β'Πέτρ. β' 1). Παρουσιάστηκαν δηλαδή και ψευδοπροφήτες στο λαό, τό λαό του Ισραήλ, όπως και σέ σάς, τους χριστιανούς, θά παρουσιασθούν ψευδοδιδάσκαλοι. Αυτοί μέ τρόπο δόλιο θά εισαγάγουν αιρέσεις πού οδηγούν στήν απώλεια, και τον Δεσπότη, τον Χριστό, πού τούς αγόρασε, θά αρνούνται, επιφέροντας έτσι στους εαυτούς τους γρήγορη απώλεια.

Τους αιρετικούς ό απόστολος ονομάζει «ψευδοδιδασκάλους», και τις ψευδοδιδασκαλίες τους χαρακτηρίζει «αιρέσεις άπωλείας»! Φοβερός, φοβερώτατος χαρακτηρισμός. Ή αλήθεια σώζει, οι αιρέσεις οδηγούν στήν απώλεια, στήν κόλασι, στήν αιώνια δυστυχία. Οι αιρετικοί, λέγει επίσης ό απόστολος, είνε άρνηταί του Δεσπότη, του Χριστού, ό όποιος τούς αγόρασε. Άρνηται του Κυρίου! Άλλος φοβερός, φοβερώτατος λόγος. Και άς μή θεωρούμε άρνητάς του Χριστού μόνον εκείνους τους αιρετικούς, οί όποιοι αρνούνται τή θεότητα του Χριστού. Άρνηταί του Χριστού είνε όλοι oi αιρετικοί, διότι δέν παραδέχονται τήν αλήθεια του Χρίστου, άλλά τά ψεύδη του Διαβόλου.

Ό αυτός απόστολος στο Β' Πέτρ. 6' 14 αιρετικούς πού συνδύαζαν τή διαστροφή της αληθείας μέ τις σαρκικές και άλλες αμαρτίες ονομάζει «κατάρας τέκνα»! Παιδιά τής κατάρας, καταταραμένους ανθρώπους. Οι ευσεβείς είνε ευλογημένοι και κληρονομούν ευλογία, oi αιρετικοί είνε καταραμένοι και κληρονομούν κατάρα.

Κατά τον άδελφόθεο απόστολο Ιούδα οι αιρετικοί είνε «νεφέλαι άνυδροι ύπό άνεμων παραφερόμεναι· δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, έκριζωθέντα' κύματα άγρια θαλάσσης έπαφρίζοντα τάς εαυτών αισχύνας- αστέρες πλανήται, οίς ό ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετήρηται» (Ίούδ. 12-13). Οί αιρετικοί είνε δηλαδή σύννεφα άνυδρα, πού παρασύρονται άπό τους άνεμους- δένδρα φθινοπωρινά άκαρπα, δυο φορές ξεραμμένα, ξερριζωμένα- κύματα άγρια τής θάλασσας, πού αφρίζουν και φέρουν στην επιφάνεια τις άσχημίες τους- άστρα σκοτεινά, στα όποια τό βαθύ σκοτάδι διατηρείται παντοτινό.

Ό απόστολος Ιωάννης, ό μαθητής τής αγάπης, για τούς αιρετικούς και αυτός ομιλεί μέ γλώσσα αυστηρή, τρομερή. Πώς ονομάζεται ό χειρότερος άνθρωπος, πού θά έμφανισθή στο προσκήνιο τής Ιστορίας, ό άνθρωπος μέ όλη τήν ενέργεια του Σατανά μέσα του και όλη την κακουργία μέσα του και έξω; Αντίχριστος ονομάζεται. Τό άπαισιώτερο και βδελυκτότερο όνομα άνθρωπου. Άλλά και οι αιρετικοί μέ τό αυτό όνομα ονομάζονται άπό τον απόστολο Ιωάννη. Γράφει ό απόστολος: «Παιδία, έσχατη ώρα εστί, και καθώς ήκούσατε ότι ό Αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι» (Α' Ίωάν. 6' 18). Παιδάκια μου, είνε έσχατος (ή κρίσιμος) καιρός. Και καθώς ακούσατε, ότι ό Αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι έχουν έλθει. Ήδη κατά τήν αποστολική εποχή είχαν έμφανισθή πολλοί αντίχριστοι, αιρετικοί. Και τί νά είπούμε γιά τή σημερινή εποχή; Τότε πολλοί, τώρα πάμπολλοι, αναρίθμητοι αντίχριστοι.

Αναφέραμε μερικά χωρία, δείγματα του τρόπου, μέ τον όποιον εκφράζεται γιά τούς αιρετικούς τό θεόπνευστο κείμενο του Χριστιανισμού, ή Αγία Γραφή. Γιά τούς διαστροφείς τής αληθείας και διεστραμμένους δέν εκφράζεται ή Γραφή μέ ευγένεια, δέν χρησιμοποιεί γλώσσα άβρότητος, άλλ' άκρας αύστηρότητος, διότι ή αίρεσι είνε άκρα ασέβεια. Καταπέλτης ό λόγος τής Γραφής κατά τών αιρετικών!

Και τώρα ερωτούμε: Οί ημέτεροι επίσκοποι, καθηγηταί πανεπιστημίου και άλλοι εκφράζονται γιά τούς αιρετικούς όπως εκφράζεται ή Αγία Γραφή; Λέγουν γι' αυτούς και αυτούς ώμή τήν αλήθεια; Λέγουν τήν αλήθεια κατά τις συναντήσεις και συζητήσεις μέ αιρετικούς, κατά τά διαχριστιανικά συνέδρια, και κατά τούς περίφημους Διάλογους; Λέγουν, ότι οι αιρετικοί μέ τις διδασκαλίες τους εισάγουν «αιρέσεις άπωλείας»; Λέγουν, ότι οί αιρετικοί είνε «λύκοι άρπαγες έν ένδύμασι προβάτων», «λύκοι βαρείς μή φειδόμενοι του ποιμνίου», «πλήρεις παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιοί Διαβόλου», «κατάρας τέκνα», «αντίχριστοι» κλπ.; Εκφράζονται γιά τους αιρετικούς, όπως ό Χριστός και οι Απόστολοι; Ή έγιναν ευγενέστεροι των Αποστόλων και τού ιδίου του Χριστού και σιωπούν ή θωπεύουν τούς αιρετικούς πού έφθασαν μέχρι του σημείου νά εγκρίνουν τήν ομοφυλοφιλία και νά τελούν γάμους ομοφυλοφίλων και χειροτονίες ομοφυλοφίλων; Δυστυχώς, δυστυχέστατα, ημέτεροι επίσκοποι και καθηγηταί πανεπιστημίου και άλλοι δέν συγκινούνται άπό τήν Αγία Γραφή και δέν εκφράζονται γιά τούς αιρετικούς όπως ή Αγία Γραφή, άλλ' άλλοι σιωπούν, άλλοι εξαντλούν κάθε ευγένεια και αβρότητα προς τους αιρετικούς, και άλλοι δηλώνουν, ότι παπικοί, προτεστάντες, άγγλικανοι κ.ά. δέν είνε αιρετικοί! Απομένουν αιρετικοί μόνον οι Χιλιασταί ή ψευδο-Μάρτυρες του Ίεχωβά!...

Τί νά είπούμε γιά τούς ημετέρους, οί όποιοι δέν συγκινούνται άπό τά λόγια του Χριστού και τών Αποστόλων, και φέρονται προς τους αιρετικούς σάν νά μήν είνε αιρετικοί; Νά είπούμε τούτο, ότι δέν είνε ημέτεροι, άλλ' ύπεναντίοι. Και βασανίζουν τις ψυχές τών συνειδητών Όρθοδόξων. Και αναμένεται νά δημιουργήσουν περιπέτειες στους πιστούς γιά τήν Πίστι. Ας προετοιμαζώμεθα λοιπόν γιά τήν άντιμετώπισι διωγμού...


Περιοδικό «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
το αναδημοσιευουμε απο τις Ακτινες

Mε αυτό το θηρίο της Αβύσσου

ερωτοτροπούν και κοινωνούν

οι Πατρομάχοι Φαναριώτες.

Και οι δεσποτάδες της Ελλάδος

αντί να τους καταγγέλουν,

αυτοί συγκοινωνούν μαζί τους,

συνεορτάζουν, συνευοχούνται

και αλληλοεπαινούνται μεταξύ τους.

Οι Πατέρες μας επιτάσσουν:

Μακρυά από τους κοινωνούντας

με τους Ακοινωνήτους.

Μακρυά.

Τους ακούμε;

Αν οχι, μήπως και εμείς

συνεργούμε στην Πατρομαχία;

Η αθλια και παναθλια σημερινη καταστασι των Θεολογικων μας σχολων επιβαλλει το κλεισιμο τους διοτι απο εκει δεν βγαινουν πλεον θεολογοι, αλλα "δουρειοι ιπποι" του Αθεωτατου Φραγκολατινισμου και του Πανθρησκειακου Οικουμενισμου.

Κριτική στο βιβλίο

του Γ.Πατρώνου

"Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ" (2ον)

Του Ομολογητου Θεολογου-Φιλολογου

κ.
Νικολάου Σωτηροπούλου

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 15/7/2011


ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Συνεχίζουμε τήν κριτική τοῦ βιβλίου τοῦ καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας κ. Γεωργίου Πατρώνου μέ τον τίτλο «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ. Μιά ἐκσυγχρονιστική ἑρμηνευτική προσέγγιση». Στό παρόν ἄρθρο θά κρίνωμε τή γνώμη τοῦ κ. καθηγητοῦ γιά τήν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου ἐξ ἐπόψεως προφητικῆς καί ἀποκαλυπτικῆς.
Στή σελ.40 τοῦ βιβλίου του ὁ κρινόμενος συγγραφεύς γράφει ὡς τίτλο παραγράφου: Τό «προφητικό» καί «ἀποκαλυπτικό» στοιχεῖο στήν Ἀποκάλυψη. Τίς λέξεις «προφητικό» καί «ἀποκαλυπτικό» θέτει ἐντός εἰσαγωγικῶν, γιά νά δείξῃ ὅτι τήν Ἀποκάλυψι δέν παραδέχεται ὡς βιβλίο προφητικό καί ἀποκαλυπτικό. Καί στή σελ. 60 τον συγγραφέα τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρει ὡς «προφήτη» καί «ἀποκαλυπτή» ἐπίσης ἐντός εἰσαγωγικῶν, γιά νά δείξη ὅτι δέν παραδέχεται τόν Ἰωάννη ὡς προφήτη καί φορέα ἀποκαλύψεων... «Ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης», γράφει, «δεν εἶναι ἕνας καινοδιαθηκικός Ἠσαΐας, Ἰερεμίας, Ὠσηέ ἤ Μιχαΐας» (σελ 42). Δέν εἶνε προφήτης «γιά νά προφητέψει κάποια μελλοντικά ἐρχόμενα γεγονότα» (σελ.42). Καί ἄρα κακῶς ἡ Ἀποκάλυψι ὁμιλεῖ γιά μελλοντικά γεγονότα (αʼ1,19) καί κακῶς χαρακτηρίζεται, πολλές μάλιστα φορές (αʼ3, ιθʼ 10 κ.ἄ.), ὡς προφητεία!

Γράφει ἐπίσης γιά τήν Ἀποκάλυψι, ὅτι «δέν εἶναι ἀποκαλυπτικό κείμενο καί δέν μπορεῖ μέ κανένα τρόπο νά ἐνταχθεῖ στήν ἀποκαλυπτική γραμματεία» (σελ. 44). Το αὐτό λέγει καί στή σελ. 41. Ὅπως φαίνεται, κακῶς τό τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῆς ὅλης ἉγίαςΓραφῆς ἀρχίζει μέ τη λέξι «Ἀποκάλυψις» καί κακῶς ὀνομάζεται μέ αὐτή τή λέξι!

Ὁ κ. Πατρῶνος γιά τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως γράφει: «Ἡ σχολική θεολογία τό κατατάσσει, ὡς γνωστόν, στά προφητικά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, καί μάλιστα το χαρακτηρίζει ὡς τό μοναδικό κείμενο αὐτοῦ τοῦ εἴδους, διακρίνοντάς το ἔτσι ἀπό τό σύνολο τῶν ἱστορικῶν, ἀλλά καί τῶν ποιμαντικῶν ἔργων» (σελ. 41). Ἐπίσης γράφει: «Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται ὡς το μοναδικό προφητικό βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, πού ἔρχεται να μᾶς ἀποκαλύψει δῆθεν κάποια οὐράνια μυστικά μέ ἕνα μελλοντολογικό τρόπο γραφῆς, καί ὅτι χρειαζόμαστε νά μυηθοῦμε στόν τρόπο σκέψης τοῦ ἱεροῦ συγγραφέα, γιά νά λύσουμε τό “μυστήριο τῶν σημείων”, πού πρόκειται νά συμβοῦν στό μέλλον. Αὐτό εἶναι μία ἁπλοϊκή σχολική ἀντίληψη γιά την Ἀποκάλυψη» (σελ. 68).

Τί ἐννoεῖ ὁ κ. καθηγητής μέ τις φράσεις «σχολική θεολογία» και «ἁπλοϊκή σχολική ἀντίληψη για τήν Ἀποκάλυψη»; Τό Πανεπιστημιακό Ἵδρυμα, στό ὁποῖο φοίτησε καί στό ὁποῖο δίδαξε, δέν εἶνε Σχολή, Θεολογική Σχολή; Γιατί ὁ ὑποτιμητικός λόγος του γιά «σχολική Θεολογία» καί «ἁπλοϊκή σχολική ἀντίληψη» περί Ἀποκαλύψεως; Γιατί ἐπίσης ἐκεῖνο τό «δῆθεν» στή φράσι γιά τήν Ἀποκάλυψι, ὅτι «ἔρχεται νά μᾶς ἀποκαλύψει δῆθεν κάποια οὐράνια μυστικά»; Ἄν ἡ Ἀποκάλυψι δέν ἀποκαλύπτῃ, δέν εἶνε Ἀποκάλυψι, εἶνε, γιά να χρησιμοποιήσωμε ταπεινή λαϊκή ἔκφρασι, σκορδαλιά χωρίς σκόρδο! Γιατί ἀκόμη καί ἐκεῖνος ὁ λόγος γιά «τόν τρόπο τῆς σκέψης» τοῦ συγγραφέως τῆς Ἀποκαλύψεως; Ἡ Ἀποκάλυψι εἶνε ἔργο «σκέψεως» τοῦ Ἰωάννου ἤ έργο θείας ἐμπνεύσεως καί ἀποκαλύψεως;

Κατά τόν κ. Πατρῶνο ἡ Ἀποκάλυψι εἶνε ἔργο ἀνθρωπίνης συλλήψεως, ὄχι θείας ἀποκαλύψεως. Στη σελ. 55 γράφει γιά τόν Ἰωάννη ἐξόριστο στήν Πάτμο: «Ἐκεῖ πιθανῶς νά συνέλαβε γιά πρώτη φορά την ἰδέα τῆς συγγραφῆς ἑνός ἔργου γιά τό παρόν τῆς ἱστορίας κλπ.». Στή σελ. 56 γράφει ὅτι ἡ Ἀποκάλυψι εἶνε «ἔργο μιᾶς ὑψηλῆς σύλληψης». Καί στή σελ. 53 γράφει, ὅτι ἡ Ἀποκάλυψι δέν γράφτηκε «ἐφʼ ἅπαξ» στό σπήλαιο τῆς Πάτμου. Καί, «Μᾶλλον πρόκειται για ἕνα φιλολογικό καί θεολογικό δημιούργημα ὑψηλῆς σύλληψης και ἔμπνευσης καί μεθοδικῆς καταγραφῆς ἱστορικῶν γεγονότων σε διάφορα στάδια καί διαφορετικές χρονικές περιόδους, πού ξεκίνησε ἀπό τή δεκαετία τοῦ 60 καί ὁλοκληρώθηκε περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 90 μ.Χ., μέ τήν ἐνσωμάτωση στό κείμενο καί τίς περίφημες ἑπτά ἐπιστολές, ποιμαντικῆς φύσεως, πού ἀσφαλῶς θα ἐστάλησαν ἀπό τόν ἀπόστολο Ἰωάννη πρός τίς τοπικές ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατά διαφορετικές χρονικές περιόδους». Ὁ ἀγράμματος λοιπόν ψαρᾶς Ἰωάννης, ὅπως μέ τό δίχτυ του συνελάμβανε ψάρια, ἔτσι μέ τό μυαλό του καί τή σκέψι του «συνέλαβε» καί δημιούργησε καί τό «ὑψηλῆς σύλληψης» ἔργο τῆς Ἀποκαλύψεως! Καί δέν τό ἔγραψε «ἐφ ʼἅπαξ» στήν Πάτμο, ἀλλά «σέ διάφορα στάδια καί διάφορες χρονικές περιόδους» ἀπό τή δεκαετίατοῦ 60 μέχρι τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 90!

Ἄς ἐπιτρέψῃ δέ ὁ κ.καθηγητής νά εἰποῦμε ὅτι στό βιβλίο του περιέχονται καί γραμματικά λάθη. Στό δέ ἀπόσπασμα, τό ὁποῖο παραθέσαμε προηγουμένως, περιέχεται σοβαρό λάθος ἀσυνταξίας. Γράφει «μέ τήν ἐνσωμάτωση στο κείμενο καί τίς περίφημες ἑπτά ἐπιστολές» ἀντί τοῦ ὀρθοῦ «με τήν ἐνσωμάτωση στό κείμενο και τῶν περιφήμων ἑπτά ἐπιστολῶν». Κατά τόν κ. Πατρῶνο ἡ Ἀποκάλυψι εἶνε ἔργο στοχασμοῦ τοῦ Ἰωάννου. Γράφει γιά τόν μεγάλο ἐξόριστο στήν Πάτμο: « Ἴσως ἐκεῖ στήν ἐρημία, στή μοναξιά τῆς ἐξορίας καί στή σιωπή τοῦ “ἱεροῦ σπηλαίου” τῆς Πάτμου ὁ ἱερός συγγραφέας ἀρχίζει νά στοχάζεται και νά θέλει νά καταγράψει τίς θεολογικές καί κατηχητικές του ἐμπνεύσεις σέ ποιητικό ὕφος καί ἀποκαλυπτικό λόγο» (σελ. 45). Καί πάλι παρουσιάζει τόν Ἰωάννη «νά στοχάζεται θεολογικά, πιθανῶς σέ κάποια ἀπόμερη σπηλιά προσευχῆς καί γόνιμης σιωπῆς» (σελ. 55). Ἐκτός ἀπό τό «στοχάζεται» ἐπισημαίνουμε ὡς λάθος τοῦ κ. καθηγητοῦ καί τό «ἴσως» καί τό «πιθανῶς». Ἡ Ἀποκάλυψι γράφτηκε στην Πάτμο ὄχι ἴσως καί πιθανῶς, ἀλλά βεβαίως.

Κατά τόν κ. Πατρῶνο ὁ ἰδιόμορφος ἀποκαλυπτικός χαρακτήρ τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε ἐπιλογή τοῦ Ἰωάννου. Γράφει ὁ κ.καθηγητής: «Πιθανῶς μέσα σʼ αὐτό τό ἐχθρικό κλίμα ἐπιλέγεται ἐδῶ γιά λόγους προστασίας καί τοῦ ἑαυτοῦ του και τοῦ ποιμνίου του ἀπό τόν ἱερό συγγραφέα τῆς Ἀποκάλυψης ἡ μορφή τοῦ ἰδιόμορφου “ἀποκαλυπτικοῦ λόγου”, μιᾶς δηλαδή φιλολογικῆς γλώσσας πολλῶν θεολογικῶν κειμένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἰδιαίτερα γνωστῆς στούς ἰουδαιοχριστιανικούς θρησκευτικούς κύκλους» (σελ. 45). Γιά τούς πιστούς ἡ συμβολική ἰδιοτυπία τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τό μέγα πλῆθος τῶν συμβόλων δέν εἶνε ἐπιλογή τοῦ Ἰωάννου, ἀλλʼ ὑπαγόρευσι τοῦ Θεοῦ.

Ὁ κ. Πατρῶνος ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ συγγραφεύς τῆς Ἀποκαλύψεως «δανείζεται βασικά στοιχεῖα και ἀπό τήν προηγούμενη ἀποκαλυπτική φιλολογία τῶν δύο τελευταίων πρό Χριστοῦ αἰώνων, ἀλλά καί ἀπό τά προφητικά καί ἀποκαλυπτικά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». «Ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης», λέγει ἐπίσης, «κατά τή συγγραφή τῆς Ἀποκάλυψης εἶχε μπροστά του ὡς βασικά “βοηθήματα” κλασικά κείμενα τῆς προφητικῆς καί ἀποκαλυπτικῆς φιλολογίας, ὅπως ἐκεῖνα τοῦ Ἰεζεκιήλ καί τοῦ Δανιήλ. Ἰδιαίτερα μερικά κεφάλαια τῶν ἔργων αὐτῶν... γίνονται ἄμεση πηγή ἔμπνευσης, ἀλλά καί “βιβλιογραφική” πηγή δανεισμοῦ πολλῶν στοιχείων, πού συνιστοῦν τό ὕφος καί τόν ἀποκαλυπτικό χαρακτήρα τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκάλυψης» (σελ. 46. Βλέπε καί σελ. 52, ὅπου ὁ ἰσχυρισμός τοῦ κ. καθηγητού περί πηγῶν καί δανεισμοῦ γιά τή συγγραφή τῆς Ἀποκαλύψεως ἐπαναλαμβάνεται). Στή σελ. 47 γράφεται: «Δέν πρέπει νά διαφεύγει τῆς προσοχῆς μας, ἀκόμη, ὅτι ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη δέν εἶναι τό μόνο βιβλίο αὐτοῦ τοῦ εἴδους (ἐννοεῖ, τῆς ἀποκαλυπτικῆς φιλολογίας) καί μέ τόν αὐτό χαρακτηριστικό τίτλο. Ὑπάρχει μεγάλος ἀριθμός ὃμοιων κειμένων». Ἐπισημαίνουμε ἐδῶ καί τήν ἀσυνταξία «διαφεύγει τῆς προσοχῆς» ἀντί τοῦ ὀρθοῦ «διαφεύγει τήν προσοχήν». Και στή σελ. 55 γράφεται: «Διαπιστώνεται ὅτι ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη βρίσκεται σέ ἄμεση φιλολογική ἐξάρτηση ἀπό τήν ἀποκαλυπτική γραμματεία τοῦ πρώτου μετά Χριστόν αἰώνα» (Βλέπε καί σελ. 48,49). Ὁ κ. Πατρῶνος δηλαδή δεν δέχεται ὅτι ὁ Ἰωάννης ἔγραφε ὅ,τι ὑπαγόρευε σʼ αὐτόν ὁ Θεός, ἀλλʼ ἔγραφε δανειζόμενος ἀπό διάφορες πηγές, μεταξύ τῶν ὁποίων και ψευδεπίγραφες Ἀποκαλύψεις, χρησιμοποιώντας ἔτσι βιβλιογραφία καί βοηθήματα! Ἔγραφε, ὅπως γράφει κάποιος διδακτορική διατριβή!

Στό 1,10-11 τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ Ἰωάννης λέγει, «ἐγενόμην ἐν πνεύματι... καί ἤκουσα φωνήν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος λε- γούσης˙ Ὅ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον». Στό 1,12-16 λέγει, «Καί ἐκεῖ επέστρεψα βλέπειν τήν φωνήν, ἥτις ἐλάλει μετʼ ἐμοῦ. Καί ἐπιστρέψας εἶδον ἑπτά λυχνίας χρυσᾶς κλπ.» Κατά τό 1,19 ὁ Χριστός εἶπε

στόν Ἰωάννη, «Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι, καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα». Στό 12,1 ὁ Ἰωάννης λέγει, «Σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον κλπ.». Στό 10,4 καί στο 14,2 γράφει, «Καί ἤκουσα φωνήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Καί σέ ἄλλα χωρία τῆς Ἀποκαλύψεως ἀπαντῶνται τέτοιες ἐκφράσεις. Καί οἱ ἐκφράσεις αὐτές σημαίνουν ὅτι ὁ Ἰωάννης περιῆλθε σέ κατάστασι ἐκστάσεως καί εἶδε ὁράματα καί ἄκουσε φωνές γιά μυστικά τοῦ οὐρανοῦ καί γεγονότα τοῦ μέλλοντος, ὅπως οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί ἔτσι ἔγραψε τήν Ἀποκάλυψι.

Ἀλλʼ ὁ κ.καθηγητής δέν παραδέχεται ἐκστατική καί ὁραματική κατάστασι στόν Ἰωάννη. Καί προσπαθεῖ νά πείσῃ γιʼαὐτό μέ ἀφόρητη πολυλογία και παλιλλογία. Γράφει: «Μποροῦμε νά ποῦμε χωρίς κανένα ἐνδοιασμό πλέον, ὅτι ἡ ἀποκαλυπτική γλώσσα, οἱ εἰκόνες καί τά σύμβολα, πού χρησιμοποιεῖ εὐρύτατα ὁ Ἰωάννης... δέν ἀποτελοῦν καρπό κάποιας ὁραματικῆς σύλληψης σέ στιγμές ἐκστατικές, ἀλλά ἐκφράζουν τό βασικό καί πλούσιο ἤδη ὑπάρχον ὑλικό ἑνός ἰδιόμορφου φιλολογικοῦ εἴδους, πού εἶχε ἐπιβληθεῖ καί κυριαρχήσει σέ μεγάλη ἔκταση μέσα στούς θρησκευτικούς καί θεολογικούς κύκλους μιᾶς εὐρύτατης χρονικῆς περιόδου, κυρίως ἀπό τό 200 π.Χ. ἕως τό 100 μ.Χ.» (σελ. 46). «Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη, ἑπομένως, δέν εἶναι ἕνα ὁραματικό κείμενο καί καρπός ἐκστατικῶν καταστάσεων» (σελ. 49). «Ἡ Ἀποκάλυψη, ἑπομένως, δέν μπορεῖ νά εἶναι προϊόν ὁραματικῶν καί ἐκστατικῶν παθολογικῶν καταστάσεων» (σελ. 56). «Ὅταν ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης χρησιμοποιεῖ ἐδῶ τίς κλασικές για τήν ἀποκαλυπτική γλώσσα ἐκφράσεις στήν Ἀποκάλυψή του, ὅπως “ἐγενόμην ἐν πνεύματι...” (Ἀποκ. 1,10), “ὅ βλέπεις γράψον...” (στίχ.11) ἤ “σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν

τῷ οὐρανῷ...” (12,1) καί “ἤκουσα φωνήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ...” (10,14˙ 14,2 κ.ἄ) καί πλῆθος ἄλλων παρομοίων (ἀντί τοῦ ὀρθοῦ, καί πλῆθος ἄλλες παρόμοιες), δέν πρέπει να ἐκλαμβάνονται ὅτι ἀντικατοπτρίζουν κάποιες ἐκστατικές ὁραματικές καταστάσεις, ἀλλʼ ὅτι χρησιμοποιοῦνται μέ τήν εἰδική τεχνική σημασία τῆς ἀποκαλυπτικῆς ὁρολογίας» (σελ. 50-51).

Συμφώνως πρός αὐτές τίς ἀντιλήψεις τοῦ κ. Πατρώνου ὁ Ἰωάννης στήν πραγματικότητα δέν ἐγένετο ἐν πνεύματι, δέν εἶδε τίποτε, δέν ἤκουσε τίποτε, δέν ἔλαβε καμμίαν ἐντολήν παρά τοῦ Κυρίου να γράψῃ, ἀλλ’ ἔγραψεν ἀφ’ ἑαυτοῦ τήν Ἀποκάλυψί του, μιμούμενος τούς συγγραφεῖς τῶν ψευδεπιγράφων Ἀποκαλύψεων! Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἀπόστολος μᾶς ἐμπαίζει, κοινῶς μᾶς κοροϊδεύει! Μέ τά θεολογικά μυαλά τοῦ κ. Πατρώνου θά μποροῦσε κανείς νά εἰπῇ ὅτι καί ὁ Παῦλος στό δρόμο πρός τή Δαμασκό δέν εἶδε κανένα ὅραμα, ἀλλ’ ὡμίλησε γιά ὅραμα πρός ἐντυπωσιασμό, χρησιμοποιώντας εὐσεβῆ ἀπάτη (fraus pia)!

Κατά τόν ἐκσυγχρονιστή Πατρῶνο, ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ συγγραφεύς τῆς Ἀποκαλύψεως περιῆλθε σέ ἐκστατική καί ὁραματική κατάστασι, πρέπει νά δεχθοῦμε καί ὅτι δέν εἶχε σώας τάς φρένας. Στή σελ. 62 γράφει ὁ κ.καθηγητής: «Οἱ ἀναφερόμενες συχνά “ἐκστατικές”καταστάσεις, πού μπορεῖ να συμβοῦν στή ζωή κάποιων ἀνθρώπων, εἶναι πολύ σπάνιες καί βιολογικά ἐπικίνδυνες». Στήν αὐτή σελίδα ὁμιλεῖ περί «ὑποτιθέμενης “ἐκστατικῆς” ἐμπειρίας», «θρησκευτικῆς παθολογίας» καί «καθαρά ψυχονευρωτικῆς παθογένειας». Στήν αὐτή δέ πάλι σελίδα γράφει: «Στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας και ὑπό τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λειτουργεῖ κανείς μέ “σώας τάς φρένας” καί ὄχι “ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον”« (Μᾶρκ. 9,17).

Ἐπισημαίνουμε ἐδῶ ἄλλο σοβαρό συντακτικό λάθος. Ἡ αἰτιατική «ἔχοντα» ἔπρεπε νά μεταβληθῇ σε ὀνομαστική «ἔχων». Ὅπως ὁ κ. καθηγητής κάνει γραμματικά λάθη, ἔτσι κάνει καί θεολογικά λάθη...

Στή σελ. 51 γράφει: «Ἀλίμονο ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ ἱερός συγγραφέας βρισκόταν σέ ὁραματικές ἐκστατικές καταστάσεις, ὅταν ἔγραφε τό κείμενο αὐτό. Τότε πολλοί θά εἶχαν τό δικαίωμα, ὅπως κι ἔχει συμβεῖ, νά μιλοῦν γιά ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Ἐμεῖς, πιστεύουμε ὅτι ὁ Ἰωάννης, ὅταν ἔγραφε τήν Ἀποκάλυψη, εἶχε “σώας τάς φρένας”, δέν βρισκόταν σέ ἐκστατική θρησκευτική παράκρουση καί οὔτε σέ κατάσταση “γεροντικῆς παράνοιας”». Ὁ κ. Πατρῶνος θεωρεῖ ὑγιῆ διανοητικῶς τόν ἀπόστολο Ἰωάννη ὑπό τόν ὃρο, ὅτι δέν ἔγραψε σέ κατάστασι ἐκστάσεως καί ὁραματι-

σμοῦ. Ἄν ἔγραφε σέ τέτοια κατάστασι, ὁ Θεός θά ἀδυνατοῦσε να κρατήσῃ σώας τάς φρένας του!

Μέ ἀφόρρητη ἐπίσης πολυλογία καί παλιλλογία ὁ ἐκσυγχρονιστικός ἑρμηνευτής τῆς Ἀποκαλύψεως προσπαθεῖ νά πείσῃ, ὅτι ὁ Ἰωάννης δέν προφήτευσε «μελλοντικά ἐρχόμενα γεγονότα». «Ἄν συνέβαινε αὐτό», διατείνεται, «τότε θα εἴχαμε κάποια ἀντιστοιχία μέ το ἔργο τῶν “σιβυλλῶν” καί τῶν “μάντεων” τῆς ἀρχαιότητος ἤ μέ τις διεργασίες διαφόρων φαινομένων τῆς σύγχρονης παραψυχολογίας καί τοῦ πνευματισμοῦ» (σελ.42). Στή σελ. 53 ὁ κ. Πατρῶνος γράφει ὅτι θεωρεῖ δεδομένη «τή θεοπνευστία» τῆς Ἀποκαλύψεως, «χωρίς ὅμως τοῦτο νά σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε τίς λαϊκές ἀντιλήψεις περί πραγματικῶν ὁραματικῶν ἐμπειριῶν καί ἐκστατικῶν καταστάσεων κατά τή σύλληψη και τή συγγραφή τοῦ ἔργου». «Το ἔργο Ἀποκάλυψη Ἰωάννου δεν εἶναι τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός κάποιας στιγμιαίας ὁραματικῆς ἐμπειρίας». Οὔτε διαρκείας ὁραματική ἐμπειρία οὔτε στιγμιαία δέχεται ὁ ἐκσυγχρονιστικός αὐτός ἑρμηνευτής τῆς Ἀποκαλύψεως, καί ἐν τούτοις ὁμιλεῖ γιά θεοπνευστία τοῦ ἔργου! Ἀντίφασι. Μία ἀπό τίς πολλές ἀντιφάσεις του. Ὅπως δέ ἤδη εἴπαμε, ἄλλοτε ἐκφράζεται ἔτσι καί ἄλλοτε ἀλλιῶς ἤ λόγῳ συγχύσεως, ἤ σκοπίμως, ὥστε, ὅταν κατηγορηθῇ γιά μία θέσι του, νά ἐπικαλεσθῇ τήν ἄλλη θέσι του...

Ἀλλά θά συνεχίσωμε.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Γεμισαν οι Ελληνικες Θεολογικες Σχολες, με Αθεους, Αιρετικους, Οικουμενιστες, Παρδαλους, Προβληματικους, Πατροαρνητες,
και
Λατινοφρονες καθηγητες.
Χιλιες φορες να κλεισουν,
δεν τις χρειαζεται η Εκκλησια του Χριστου.


Κριτική στο βιβλίο του Γ.Πατρώνου

«Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ,

Μιὰ ἐκσυγχρονιστικὴ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση» (1)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 8/7/2011

ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΑΙ

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ


τοῦ Ομολογητού Θεολογου-Φιλολόγου

κ. Νικ. Σωτηροπούλου

(1ον)

῾Ο ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν, καθηγητὴς τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας, κ. Γεώργιος Πατρῶνος συνέγραψε βιβλίο μὲ τὸν τίτλο «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, Μιὰ ἐκσυγχρονιστικὴ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση». Τὸ βιβλίο ἐξέδωσε ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία καὶ προλόγισε ἐπαινετικῶς ὁ Γενικὸς Διευθυντὴς τῆς ᾿Αποστολικῆς Διακονίας, ὁ Φαναρίου ᾿Αγαθάγγελος.
᾿Εμεῖς δὲν θὰ ἐπαινέσωμε τὸ βιβλίο, ἀλλὰ θὰ τὸ ἐλέγξωμε καὶ θὰ τὸ ψέξωμε, διότι περιέχει πλῆθος αἱρετικῶν ἀντιλήψεων τοῦ συγγραφέως. ᾿Εκφράζουμε δὲ τὴ λύπη μας, ἀλλὰ καὶ τὴ λύπη ἄλλων ᾿Ορθοδόξων, γιὰ τὴν ᾿Αποστολικὴ Διακονία, ἡ ὁποία ἐξέδωσε τέτοιο βιβλίο, καὶ γιὰ τὸν ᾿Επίσκοπο, ὁ ὁποῖος τὸ προλόγισε... Καὶ παρακαλοῦμε τὸν ᾿Αρχιεπίσκοπο κ. ῾Ιερώνυμο καὶ τὴν ῾Ι. Σύνοδο νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος. Δὲν εἶνε δυνατὸ ἡ αὐτὴ πηγή, ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία, νὰ «βρύῃ τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν» (᾿Ιακ. γ´ 11). Τὸ πικρότερο πρᾶγμα στὸ θρησκευτικὸ χῶρο εἶνε ἡ αἵρεσι.

Πολλὲς παρατηρήσεις θὰ μπορούσαμε νὰ κάνωμε πάνω στὰ λόγια καὶ στὶς ἀντιλήψεις τοῦ κ. Πατρώνου στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο. ᾿Αλλὰ θὰ κρίνωμε τὸ βιβλίο ὡς πρὸς ὡρισμένα μόνο σημεῖα, τὰ χειρότερα καὶ τὰ πλέον ἀπαράδεκτα.

᾿Επειδὴ ἡ ᾿Αποκάλυψι τοῦ ᾿Ιωάννου εἶνε προφητικὸ βιβλίο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, ὅπως θὰ ἰδοῦμε, δὲν παραδέχεται ὁ κ. Πατρῶνος, γράφει γιὰ τὴν προφητεία· «Προφητεία πολλοὶ νομίζουν, ὅτι εἶναι ἡ ἱκανότητα καὶ δυνατότητα νὰ διεισδύει κανεὶς στὸ μέλλον καὶ νὰ προλέγει τὰ ἐρχόμενα γεγονότα κατὰ ἕνα μηχανιστικὸ τρόπο ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς προϋποθέσεις καὶ τὰ ἱστορικὰ δεδομένα» (σελ. 33). Λάθος, κ. Πατρῶνε! Δὲν ὑπάρχουν χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δίδουν στὴν προφητεία τὴν ἔννοια, τὴν ὁποία σεῖς ἀποδίδετε σ᾿ αὐτούς. Οἱ χριστιανοὶ δὲν νομίζουν, ὅτι ἔχει κάποιος τὴν ἱκανότητα καὶ τὴ δυνατότητα νὰ διεισδύῃ στὸ μέλλον καὶ νὰ προλέγῃ τὰ μέλλοντα κατὰ τρόπο μηχανιστικό. Οἱ χριστιανοὶ πιστεύουν ὅτι προφητεία εἶνε ἡ πρόγνωσι καὶ πρόρρησι μελλόντων γεγονότων, τὰ ὁποῖα δὲν δύναται κανεὶς νὰ συμπεράνῃ ἀπὸ τὰ δεδομένα τοῦ παρόντος, ἀλλ᾿ ὁ προφήτης τὰ προγνωρίζει καὶ τὰ προλέγει, διότι δέχεται ἀποκάλυψι ἀπὸ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶνε ὑπεράνω τῆς σχετικότητος τοῦ χρόνου καὶ γνωρίζει τὰ μέλλοντα. ᾿Επίσης οἱ χριστιανοὶ δὲν φρονοῦν ὅτι ὁ προφήτης προλέγει τὰ μέλλοντα ἀνεξαρτήτως πρὸς ὡρισμένα πράγματα, ἀλλὰ φρονοῦν ὅτι προλέγει δυσάρεστα ἢ εὐχάριστα γεγονότα τοῦ μέλλοντος μὲ σκοπό, ὅταν μὲν πρόκειται γιὰ εὐχάριστα γεγονότα, νὰ ἐνθαρρύνῃ τοὺς πιστοὺς στὶς παροῦσες δοκιμασίες καὶ νὰ τοὺς χαροποιήσῃ, ὅταν δὲ πρόκειται γιὰ δυσάρεστα γεγονότα, νὰ τοὺς προετοιμάσῃ ἐν ὄψει αὐτῶν, γιὰ νὰ μὴ «πέσουν ἀπὸ τὰ σύννεφα». ᾿Επίσης προλέγει τὰ μέλλοντα, γιὰ νὰ πιστεύσουν καλοπροαίρετοι ἄπιστοι, καὶ νὰ ἐνισχυθοῦν στὴν πίστι πιστοί, ὅταν οἱ προφητεῖες ἐκπληρωθοῦν. Θεωροῦμε δὲ ὕβρι κατὰ τῶν χριστιανῶν τὸν ἰσχυρισμό, ὅτι φρονοῦν ὅτι ὁ προφήτης προλέγει τὰ μέλλοντα κατὰ τρόπο μηχανιστικό.

῾Ο κ. Πατρῶνος γιὰ τὶς μεσσιακὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γράφει· «Στὰ προφητικὰ κυρίως βιβλία ἔχουμε μόνο ἕνα εἶδος προσδοκίας στὴ μελλοντικὴ ἔλευση ἑνὸς Μεσσία, καὶ μάλιστα τοῦ βασιλικοῦ γένους Δαβίδ, ἐγκοσμιοκρατικοῦ μᾶλλον χαρακτήρα καὶ ἄσκησης κοσμικῆς ἐξουσίας» (σελ. 73). Εὐτυχῶς ὁ κ. καθηγητὴς παραδέχεται ἕστω καὶ ἕνα μόνο εἶδος προφητικῆς προσδοκίας, τῆς προσδοκίας τοῦ Μεσσία. ᾿Αλλὰ δυστυχῶς, δυστυχέστατα, παρερμηνεύει καὶ διαστρέφει τὸ νόημα τῶν μεσσιακῶν προφητειῶν, ὅπως οἱ σωβινισταὶ καὶ σιωνισταὶ ῾Εβραῖοι. Διότι, ὅπως ἐκεῖνοι, ἔτσι καὶ αὐτὸς θεωρεῖ ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη προφητεύει τὸ Μεσσία ὡς βασιλέα κοσμικοῦ χαρακτῆρος! ῾Ωραία ἑρμηνεία γιὰ τοὺς ῾Εβραίους, οἱ ὁποῖοι καταδίκασαν καὶ σταύρωσαν τὸν ᾿Ιησοῦ, διότι δὲν ἵδρυσε κοσμικὴ βασιλεία καὶ δὲν ἱκανοποίησε τοὺς ἐθνικούς τους πόθους! Καὶ μεγάλη βλασφημία κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δῆθεν προφητεύτηκε ὡς κοσμικὸς βασιλεύς! Εἶνε τυφλὸς ὁ κ. καθηγητὴς καὶ δὲν εἶδε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν θὰ ἵδρυε κοσμικὴ βασιλεία, ἀλλὰ θὰ ὑφίστατο παθήματα καὶ θάνατο γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων; Οὔτε στὴν Καινὴ Διαθήκη εἶδε τὴ σαφεστάτη δήλωσι τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου ἡγεμόνος, «῾Η βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»; (᾿Ιωάν. ιη´ 36).

Μία παράγραφος τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Πατρώνου φέρει τὸν τίτλο: Τὸ «προφητικὸ» στοιχεῖο στὴν Καινὴ Διαθήκη (σελ. 36). Γιατί ὁ συγγραφεὺς τὴ λέξι «προφητικό» θέτει ἐντὸς εἰσαγωγικῶν; Διότι δὲν παραδέχεται προφητεῖες στὴν Καινὴ Διαθήκη. Νὰ εἴμεθα εὐχαριστημένοι, διότι συγκαταβαίνει καὶ παραδέχεται τὶς μεσσιακὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔστω καὶ ἂν τὶς διαστρέφῃ. Γράφει: «Θὰ ἦταν παράλογο, ἂν συνεχίζαμε νὰ δίνουμε νέες μελλοντικὲς διαστάσεις στὴν ἀρχαία προφητικὴ προσδοκία. Τὸ εὐαγγέλιο εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῆς προφητείας καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι “τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος” (᾿Αποκ. 22, 13), ὄχι μόνο κάθε ἀναμονῆς καὶ προσδοκίας, ἀλλὰ καὶ κάθε ἀποκάλυψης μὲ τὴν ἱστορικὴ ἔννοια ἀλλὰ καὶ τὴν ἐσχατολογικὴ προοπτική» (σελ. 36).

Γράφει ἐπίσης· «Στὴν Καινὴ Δια θήκη τονίζεται ὅτι ἡ προφητεία καὶ οἱ προφῆτες νοοῦνται μέχρι τοῦ ᾿Ιωάννη τοῦ Βαπτιστῆ . Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸν δὲν ἔχουμε πλέον προφῆτες ἀλλὰ ψευδοπροφῆτες…῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ τέλος τῆς προφητείας» (σελ. 39).

Λάθη καὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ κ. καθηγητοῦ. ῾Ο λόγος τοῦ Χριστοῦ στὸ Ματθ. 11, 13, «πάντες οἱ προφῆται καὶ ὁ νόμος ἕως ᾿Ιωάννου προεφήτευσαν», σημαίνει, ὅτι ὁ πρόδρομος ᾿Ιωάννης εἶνε ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς προφῆτες, οἱ ὁποῖοι προφήτευσαν τὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ, δὲν σημαίνει, ὅτι μετὰ Χριστὸν δὲν ὑπάρχουν προφῆτες, ἀλλὰ μόνο ψευδοπροφῆτες. ῾Υπάρχουν καὶ μετὰ Χριστὸν ἀληθινοὶ προφῆτες. ᾿Αστόχως δὲ ὁ κ. Πατρῶνος χρησιμοποιεῖ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ στὸ ᾿Αποκ. 22, 13, γιὰ νὰ ὑποστηρίξῃ τὴ θέσι του, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ τέλος τῆς προφητείας. Οἱ τρεῖς τίτλοι «τὸ Α καὶ τὸ Ω», «ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος», «ἀρχὴ καὶ τέλος» σημαίνουν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ πάντοτε ὑπάρχων, ὁ Αἰώνιος, δὲν σημαίνουν, ὅτι εἶνε τὸ τέλος τῆς προφητείας. ῾Ο ῎Αγαβος δὲν ἦταν προφήτης, ὁ ὁποῖος προφήτευσε μελλοντικὰ πράγματα; (Πράξ. 11, 27–28 καὶ 21, 10–11). Οἱ ᾿Απόστολοι δὲν προφήτευσαν; ᾿Αναφέρουμε ὡρισμένα παραδείγματα: ῾Ο Πέτρος δὲν προφήτευσε ὅτι θὰ ἐμφανίζονταν ψευδοδιδάσκαλοι, αἱρετικοί, ἀρνηταὶ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, καὶ ὅτι πολλοὶ θὰ τοὺς ἀκολουθοῦσαν; (Β´ Πέτρ. 2, 1–2). Καὶ ὁ Παῦλος δὲν προφήτευσε, ὅτι θὰ ἐμφανίζονταν «λύκοι βαρεῖς», αἱρετικοί, μάλιστα καὶ ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο; (Πράξ. 20, 29– 30). Καὶ ὁ Χριστὸς δὲν προεῖπε τὴν ἵδρυσι καὶ τὸ ἀκατάλυτο τῆς ᾿Εκκλησίας του; (Ματθ. 16, 18). Δὲν προεῖπεν ἐπίσης τὰ γεγονότα τῶν ἐσχάτων καιρῶν πρὸ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου, ὅπως βλέπουμε στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου (κεφ. 24), τοῦ Μάρκου (κεφ. 13) καὶ τοῦ Λουκᾶ (κεφ. 21); Καὶ γιὰ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα ὁ Χριστὸς εἶπε, «Καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν» (᾿Ιωάν. 16, 13). Καὶ ὁ Παῦλος γρά φει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀπο στήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α´ Τιμ. 4, 1).

῞Οπως δὲ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἴχαμε προφητεῖες ἀναμονῆς καὶ προσδοκίας τοῦ Χριστοῦ στὴν πρώτη παρουσία του, ἔτσι καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἰδίως στὴν ᾿Αποκάλυψι, ἔχουμε προφητεῖες ἀναμονῆς καὶ προσδοκίας τοῦ Χριστοῦ στὴ δευτέρα παρουσία του. «᾿Ιδοὺ ἔρχεται…», φωνάζει ὀ ᾿Ιωάννης στὸ ᾿Αποκ. 1, 7.

῾Ο κ. Πατρῶνος κηρύττει καὶ τὴν αἵρεσι τῆς ἀποκαταστάσεως πάντων. Γράφει: «᾿Απὸ ὑπέρτατη ἀγάπη ἦρθε στὸν κόσμο, ἐνανθρώπησε καὶ θυσιάστηκε ὡς ᾿Αμνὸς γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴν πνευματικὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀγάπη καὶ πάλι θὰ ἔρθει στὸ μέλλον ἐν δόξῃ γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς καταδίκης, ἀλλὰ τῆς ἐσχατολογικῆς ἀποκατάστασής του στὸ ἀρχαῖο κάλλος καὶ τῆς θέωσης ὅλων μας στὸ ἀναστημένο κυριακὸ σῶμα» (σελ. 27). ῾Ο Χριστὸς μὲ τὴν πρώτη παρουσία του δὲν ἦλθεν «ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ» (᾿Ιωάν. 3, 17. Βλέπε καὶ 12, 47). Δὲν ἦλθε δηλαδὴ γιὰ νὰ δικάσῃ καὶ νὰ τιμωρήσῃ τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν σώσῃ. Μὲ τὴ δευτέρα ὅμως παρουσία του ὁ Χριστὸς θὰ ἔλθῃ ὡς κριτής, γιὰ νὰ

κρίνῃ τὸν κόσμο κατὰ τὰ ἔργα ἑκάστου. Καὶ οἱ μὲν ἀγαθοὶ θὰ κληρονομήσουν «βασιλείαν» καὶ «ζωὴν αἰώνιον», οἱ δὲ κακοὶ θὰ παραπεμφθοῦν «εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον», «εἰς κόλασιν αἰώνιον» (Ματθ. κε´ 34, 41, 46). Πλῆθος εἶνε τὰ χωρία τῆς Γραφῆς, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴ δευτέρα ἔλευσί του παρουσιάζουν τὸ Χριστὸ ὡς κριτὴ καὶ τιμωρὸ τῶν ἀμετανοήτων ἀσεβῶν. ᾿Αλλ᾿ ὁ κ. καθηγητὴς παραβλέπει αὐτὸ τὸ πλῆθος τῶν χωρίων καὶ διδάσκει ὅτι ὁ Χριστὸς κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία του θὰ κρίνῃ τὸν κόσμο ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς καταδίκης, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ κόσμου στὸ ἀρχαῖο κάλλος καὶ τῆς θεώσεως ὅλων! ῞Οσοι συνεπῶς δὲν ἐπέτυχαν τὴ θέωσι στὴ ζωὴ αὐτή, θὰ τὴν ἐπιτύχουν καὶ αὐτοὶ στὴ δευτέρα παρουσία! Καὶ θὰ τὴν ἐπιτύχουν «στὸ ἀναστημένο κυριακὸ σῶμα». Τί σημαίνει ἡ τελευταία αὐτὴ φράσι, ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν καταλαβαίνουμε. ῞Οτι δὲ ἡ κρίσι τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία δὲν θὰ ἔχῃ τὴν ἔννοια τῆς καταδίκης, τοῦτο ὁ κ. Πατρῶνος ὑποστηρίζει καὶ στὴ σελ. 112 τοῦ βιβλίου του, ὅπου καὶ παραπέμπει στὸ χωρίο Α´ Πέτρ. 4, 5, παραβλέποντας ὅτι ἐκεῖ ὁ ᾿Απόστολος λέγει γιὰ τοὺς ἀσώτους καὶ ἀσεβεῖς τοῦ προηγουμένου στίχ. 4, ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι κρῖναι», θὰ λογοδοτήσουν δηλαδὴ στὸν κριτὴ Χριστό, καὶ θὰ τιμωρηθοῦν γιὰ τὴν ἀσωτεία καὶ ἀσέβειά τους.

Κατὰ κόρον ὁ κ. Πατρῶνος ἐπικαλεῖται τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀγαπολόγοι τῆς ἐποχῆς μας. ᾿Αλλ᾿ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε μόνον ἀγάπη, εἶνε καὶ δικαιοσύνη. Καὶ ἡ δικαιοσύνη εἶνε ἔννοια σύστοιχη μὲ τὴν ἔννοια τοῦ κριτοῦ. Κριτὴς χωρὶς δικαιοσύνη καὶ τιμωρία τῶν κακοποιῶν, δὲν νοεῖται. Καὶ πῶς λοιπὸν οἱ ἀγαπολόγοι καταργοῦν μία ἰδιότητα τοῦ Κυρίου, τὴ δικαιοσύνη; ῞Οποιος δὲν ἐκτιμᾷ μία τόσο μεγάλη ἀγάπη καὶ θυσία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, εἶνε χυδαία ψυχὴ καὶ δικαίως ἀναθεματίζεται (Α´ Κορ. 16, 22) καὶ κολάζεται (Ματθ. 25, 46).

Στὸ τέλος τῆς σελ. 112 τοῦ βιβλίου του ὁ συγγραφεύς, ἐνῷ ἀλλοῦ μίλησε γιὰ ἐσχατολογικὴ ἀποκατάστασι τοῦ κόσμου καὶ θέωσι ὅλων (σελ. 27), ἀντιφάσκοντας τώρα πρὸς τὸν ἑαυτό του ὁμιλεῖ γιὰ ἐσχατολογικὴ δικαίωσι τῶν πιστῶν, ὄχι ὅλων δηλαδή, καίτοι πάλι ὑποστηρίζει ὅτι ἡ κρίσι κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία δὲν θὰ ἔχῃ τὴν ἔννοια τῆς καταδίκης, καὶ ἄρα οὔτε οἱ κακοὶ θὰ καταδικασθοῦν. Τὰ λέγει καὶ ἔτσι, τὰ λέγει καὶ ἀλλιῶς ὁ κ. καθηγητὴς ἢ λόγῳ συγχύσεως, ἢ σκοπίμως, ὥστε, ὅταν κατηγορηθῇ γιὰ μία θέσι του, νὰ ἐπικαλεσθῇ τὴν ἄλλη θέσι του…

᾿Αλλὰ θὰ συνεχίσωμε.
ΤΙ ΛΕΤΕ;

Λαβαμε (απο χερι επισκοπου) σε εμε-ιλ τα παρακατω και περιμενουμε τις αποψεις σας.


OI ΠΑΪΣΙΑΝΟΙ, ΗΤΟΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ,
ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΕΦΗΤΕΥΣΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΙΔΙΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΡΑΧΕΣ
ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ (ΤΥΝΗΣΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟ, ΣΥΡΙΑ ΚΛΠ.).

ΠΡΟΕΦΗΤΕΥΣΕ ΕΠΙΣΗΣΟΤΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟ, ΗΤΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΘΕΡΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΟΥΝ ΕΠΙ ΕΞΑΜΗΝΟΝ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΕΠΕΛΘΗ ΑΙΣΙΑ ΕΚΒΑΣΙ, ΜΕ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΙ ΣΕ ΜΑΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ!

ΑΥΤΑ ΑΚΟΥΣΑ ΑΠΟ ΠΑΪΣΙΑΝΟ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΑΥΤΕΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΒΕΒΑΙΩΝΕ, ΟΤΙ ΑΥΤΑ
ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΣΟΥΡΩΤΗ!

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΣΤΑΤΕΣ ΔΙΑΔΟΣΕΙΣ,
ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΔΥΝΑΣΘΕ, ΦΙΛΤΑΤΕ ΟΔΥΣΣΕΑ, ΛΟΓΩ ΕΓΓΥΤΗΤΟΣ, ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΤΕ
ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΟΥΡΩΤΗΣ ΤΑΥΤΑ ΠΑΝΤΑ.

ΑΛΛΩΣΤΕ, ΜΕ ΛΙΓΗ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΡΙΩΝ-ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΜΕ
ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ!!...

Εμεις, διαμενοντες εδω στην κωμη της Σουρωτης, συνεχιζουμε να μελεταμε τον Αγιο Ιωαννη τον Χρυσοστομο, και οσα γραφονται απο γερονταδες και αλλους τα βαζουμε σε δευτερη μοιρα.
Ο Αγιος Χρυσοστομος ειναι ΩΚΕΑΝΙΟΣ και μας φθανει.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Α Ι Σ Χ Ο Σ
----------------
ΠΟΙΑ χούντα βρε παιδιά,
εκείνοι ήταν "άγιοι" μπροστά σε δαύτους.

ΤΩΡΑ, ΚΟBΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΤΕΛΕΙΑ

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΝΤΥΠΑ!


Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΙΜΩΣΗ


ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΦΩΝΗΣ!















Οι εξελίξεις τελικά στο θέμα της ταχυδρομικής ατέλειας στην αποστολή των εντύπων μας είναι δυστυχώς αυτές που διαφαινόταν και μας είχαν προδιαθέσει υπηρεσιακοί παράγοντες της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας - Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης
(Τμήμα Εποπτείας & Διακίνησης Τύπου) και των Ελληνικών Ταχυδρομείων, απόρροια του άρθρου 48 του νόμου 3986 που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ Αρ. Φύλλου 152 την 1η
Ιουλίου.

ΑΠΟ
1η Αυγούστου ΟΛΑ τα έντυπα συλλόγων, φορέων και λοιπών οργανώσεων θα πάψουν να έχουν τη πολύ σημαντική για τη βιωσιμότητά τους, ταχυδρομική ατέλεια μέσω της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας - Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και θα αναγκαστούν ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ να πληρώσουν στο ακέραιο όλο το δυσβάσταχτο ποσό των ταχυδρομικών τελών για την αποστολή των εντύπων τους!

Απ’ ότι ενημερωθήκαμε από το σύνολο των 3500 περίπου εντύπων-τίτλων που διακινούνται με σταθερή περιοδικότητα (έως 3 μήνες )στην ελληνική επικράτεια, θα διασωθούν
μόνο 505 τα οποία είναι ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες και τα μέλη της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου που όλοι αυτοί έχουν ως κύριο επάγγελμα την έκδοση εντύπων.

Μιλώντας και με το Διευθυντή του Γενικού Γραμματέα του υπουργείου, μας είπε ξεκάθαρα ότι έτσι είναι τα πράγματα και θα εφαρμοστούν αμέσως από 1η Αυγούστου.Για να υπάρξει εξαίρεση θα πρέπει ο Εκδότης του εντύπου να είναι ταυτόχρονα και Δημοσιογράφος αναγνωρισμένης ένωσης έτσι ώστε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να εγγραφεί μέλος (επί παραδείγματι στην ΕΔΙΠΤ εφόσον είναι μηνιαία κλπ). Τότε θα μπορέσουν να τύχουν της ταχυδρομικής ατέλειας έστω και με κάποιες αναπροσαρμογές στις τιμές και στον αριθμό των αντιτύπων, που θα ισχύσουν για όλους και οι οποίες θα καθοριστούν επακριβώς με υπουργική απόφαση που αναμένεται εντός των επομένων ημερών.

Τα πράγματα όπως καταλαβαίνετε είναι πλέον τόσο δύσκολα για την ύπαρξη των εντύπων μας και κυρίως για την αποστολή τους στα μέλη μας σε όλη την Ελλάδα.

Επειδή όλοι γνωρίζουν τις συνθήκες (με εθελοντισμό και μεγάλο κόπο), με τις οποίες βγαίνουν αυτά τα έντυπα τα οποία είναι η πολιτιστική συνέχεια των ιδιαιτέρων πατρίδων μας και η επικοινωνία μας με τους Έλληνες της διασποράς (εσωτερικής και εξωτερικής) και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να εκδοθούν,γίνεται κατανοητό ότι αυτά τα μέτρα, απόρροια του μεσοπρόθεσμου και του μνημονίου, θα είναι και η αρχή του τέλους για την ύπαρξη των σωματείων μας…

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Η Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής βγάζει ένα 32σελιδο περιοδικό «Η Λέσβος μας» βάρους 100 γραμμαρίων.

Για να μπορέσει να το στείλει πλέον θα πρέπει να πληρώσει το ποσό των 1.06 ευρώ για κάθε τεύχος!

Δηλαδή για 2000 τεύχη θα πρέπει να πληρώσει 2120 ευρώ. Για 3000 τεύχη, 3180 ευρώ. Για 5000 τεύχη (που είναι και ο αριθμός που ταχυδρομεί), 5300 ευρώ.

Το περιοδικό είναι τριμηνιαίο και αυτό σημαίνει ότι το χρόνο χρειαζόμαστε 5300 Χ 4 = 21.200 ευρώ!!!

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ.

ΑΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ, ΤΟ ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ…(ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ) ΜΑΖΕΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΣΟ ΑΝΩ ΤΩΝ 36.000 ΕΥΡΩ!!

Αγαπητοί φίλοι πρέπει ΑΜΕΣΑ να γίνει ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο υπουργείο και να ζητήσουμεΛΥΣΗ.

Πρέπει όλοι οι σύλλογοι να κινητοποιηθούν για να ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ αυτή η τυποκτόνοςεξέλιξη για τα συλλογικά μας έντυπα.

Σας καλούμε ΟΛΟΥΣ για να καθορίσουμε τις κινήσεις μας.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ.

Το περιοδικο μας

Η ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

κινδυνευει να κλειση με τα νεα μετρα.


Ας ελπισουμε να αποτραπη το κακο.

Ο Ι Α Ν Α Ι Σ Χ Υ Ν Τ Ο Ι

ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ


Και στην
Τουρκικη πρεσβεια
του Βατικανου
με κοστουμια



Προκλήσεων συνέχεια.

Η αντιπαραδοσιακή και νεωτεριστική εμφάνιση της Ορθόδοξης αντιπροσωπείας στο Βατικανό δεν έχει τέλος. Σπάνια εμφανίσθηκαν ιματισμένοι με ράσο αλλά πάντα με κοστούμι. Στη φωτογραφία ο Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ που συνόδεψε την αντιπροσωπεία στην Τουρκική πρεσβεία φορά το ράσο του ενώ οι ορθόδοξοι όχι. Αν κάποιος δεν γνώριζε τα πρόσωπα θα νόμιζε ότι είναι ο Καρδινάλιος με την ακολουθία του.


Aπο τις ακτινες



ΑΠΟ ΠΟΙΑ


ΤΑΜΕΙΑ;



Ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου για το φαινόμενο που παρουσιάζουν οι κατά τα άλλα άγιοι αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ευτυχώς όχι όλοι. Παρατηρώ ότι όλοι τους στις δημόσιες εμφανίσεις τους στους ναούς είναι χρυσοφορεμένοι με πανάκριβες στολές, με αδαμαντοκόλλητες μίτρες, με βαρύτιμες ράβδους, με χρυσοκέντητους σάκους, σαν τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Τότε ο αυτοκράτορας ήταν ένας, σήμερα οι αυτοκράτορες και θρησκευτικοί δεσπότες είναι πολλοί.


Μία στολή μπορεί να κοστίζει, υπολογίζω, μέχρι και πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ. Τι νόημα έχει να φορούν τέτοιες στολές, όταν άνθρωποι φτωχοί δεν έχουν να φάνε, τώρα μάλιστα με τη λεγόμενη οικονομική κρίση; Αναλογίζομαι. Έτσι άραγε ήταν ντυμένος ο Χριστός, εις τύπον και τόπον του οποίου αρέσκονται να λένε ότι είναι; Έτσι οι απόστολοι; Έτσι οι μάρτυρες της πίστεως; Τι σχέση έχει η κοσμικότατη αυτή ένδυση με τον ακτήμονα Ναζωραίο που δεν είχε που την κεφαλήν κλίνει; Τι σόι εκπρόσωποι του Χριστού είναι;


Και άντε να είχαν από μία ή δύο στολές ο καθένας. Οι ίδιοι καυχώνται στα «στενά» περιβάλλοντά τους και τα κατασκανδαλίζουν ότι έχουν και 10 και 20 και 30 και 50 στολές. Με εξαίρεση τον Χριστόδουλό μας που είχε αμέτρητες. Κι όταν κάποιος «θρασύς» τους ρωτήσει γιατί τόσες στολές; Όλοι τους απαντούν· Μου τις έκαναν δώρο. Ωραία. Ποιος τις έκανε δώρο; Ποιος άλλος από τους δεσποτάδες; Οι δεσποτάδες κάνουν δώρα στους δεσποτάδες, που τους επισκέπτονται. Κι όταν εκείνοι ανταποδώσουν την επίσκεψη, δέχονται ανάλογα δώρα από τους δωραποδόχους. Να με συγχωρέσουν, αλλά στην περίπτωσή τους εφαρμόζεται η παροιμία «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει».


Και που βρίσκουν οι δεσποτάδες τα μεγάλα αυτά ποσά για να κάνουν τόσο ακριβά δώρα; Άραγε από το μισθό τους; Μα ο μισθός 5 χρόνων δεν θα έφτανε για μια στολή. Άρα από κάπου αλλού τα αντλούν. Από πού; Προφανώς από τα ταμεία των Μητροπόλεών τους; Όλα δικά τους είναι; Δεν τους ελέγχει κανένας; Και τα ταμεία των Μητροπόλεων από που γεμίζουν; Είσαι πολύ σχολαστικός, θα μου πεις. Ναι, το παραδέχομαι, αλλά είναι παράλογο το ερώτημά μου; Μήπως τα μητροπολιτικά ταμεία γεμίζουν από το κεράκι του λαού;


Μα τότε γεννάται άλλο ερώτημα. Και λοιπόν, τα ταμεία των Μητροπόλεων έχουν ως προορισμό τις στολές των δεσποτάδων; Αυτό λένε τα καταστατικά τους; ‘Η μήπως τα στερούν από τους φτωχούς και νηστικούς και τα μετατρέπουν σε πολυτελέστατες ενδυμασίες; Αν συμβαίνει αυτό, τότε, για να είμαστε δίκαιοι, από τη μεταχείριση αυτή των ιερών ταμείων βγαίνει και κάτι καλό. Το καλό παράδειγμα που δίνουν οι δεσποτάδες στους υπουργούς και βουλευτές και διευθυντάδες, για την τιμιότητα των οποίων πολύς ο λόγος στις μέρες μας.


Ήθελα όμως να επεκταθώ λίγο και στην εκτός ναού ενδυμασία των δεσποτάδων. Συναντάς έναν απλό παπαδάκο και βλέπεις ένα τριμμένο και ξεφτισμένο ράσο. Το μοναδικό χειμώνα – καλοκαίρι. Βλέπεις και ένα δεσπότη και το ράσο του αστράφτει από πολυτέλεια. Είναι καμωμένο από τα ακριβότερα κασμήρια της Αγγλίας. Πέφτουν χυτά και ακτινοβολούν στον ήλιο και στο φως. Ούτε οι σατράπηδες της γης δεν φορούν τόσο λαμπρά ρούχα. Ούτε ο πλούσιος που ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον. Από που και γιατί τόσο ακριβά ράσα; Μήπως και αυτά είναι δώρα των δεσποτάδων στους δεσποτάδες ; Όλα λοιπόν για τους δεσποτάδες. Ε, τί; μόνο να λέγονται;


Έχω όμως και μερικά άλλα ερωτήματα να σου κάνω. Τώρα για να μη σε κουράσω, επιφυλάσσομαι για άλλη φορά. Προς το παρόν σταματώ στην αμφίεση των δεσποτάδων, κάνοντας μια τελευταία σκέψη. Είπαμε ότι ο Χριστός δεν ντυνόταν έτσι. Ωραία; Αλλά τότε μήπως ντυνόταν έτσι οι Εβραίοι Γραμματείς και Αρχιερείς και Φαρισαίοι, για τους οποίους λέει ο Χριστός «πάντα ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις, πλατύνουσι γαρ τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών»; Περιμένω απάντηση. Ευχαριστώ.

Αριθμομνήμων

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011


Σε ποιό Ευαγγέλιο άραγε πιστεύει;



Αναφορά στο ΗΘΟΣ

και το ΥΦΟΣ

του ΜΗΤΡ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ


του Θεολογου κ. Παν. Σηματη


Σε πρόσφατη επιστολή του ο Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, αποτυπώνει το ήθος και το ύφος των επισκόπων, που αντί να υπηρετούν τον Θεό και τους πιστούς, διαβάλλουν την Εκκλησία.

Θυμίζω, πως απέστειλα στον κ. Αμβρ. βιβλίο, στο οποίο αναλύονταν οι λόγοι που η ίδια η Εκκλησία θεσπίζει την Αποτείχιση, δηλ. την απομάκρυνση των πιστών από τον επίσκοπο που σκανδαλίζει, αιρετίζει και αδιαφορεί για την αλλοίωση της Πίστεως.


1. Όποιος δεν έχει επιχειρήματα,

επιστρατεύει παραπληροφόρηση και ύβρεις.


Μη δυνάμενος να απαντήσει στις αιτιάσεις, αποδέχτηκε την Αποτείχισή μου και την κοινοποίησε ο ίδιος στους Αιγιώτες, μόνο και μόνο για να πληροφορήσει ότι ο αποτειχισμένος δεν έχει πλέον ...λόγο στα της μητροπόλεως! Δεν έδειξε καμιά διάθεση προσεγγίσεως και απέφυγε επιμελώς να εξηγήσει στους πιστούς που προβληματίστηκαν, αν ευσταθούν οι λόγοι που οδήγησαν στην Αποτείχιση, καταθέτοντας τις θεολογικές του θέσεις. Γιατί φαίνεται, πως κριτήριό του δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας υπό το φως των Πατέρων, αλλά το πώς θα διασώσει το προφίλ του.


Αυτό φάνηκε, όταν απάντησα στο άρθρο του. Δεν άντεξε στην κριτική και χωρίς να δώσει ουσιαστική απάντηση, εκτράπηκε με οργή σε ύβρεις, όπως: Ο Π. Σημάτης (Π.Σ.) «έχει καρδιά που έχει στεγνώσει από αγάπη, είναι αδέσποτο πρόβατο, έχει μισαλλοδοξία, το μικρόβιο της μισανθρωπίας, αρτηριοσκλήρυνσιν, μίσος ...φωλιάζει στην ψυχή του, αυτομαστιγώνεται, είναι “αναρχικός” του εκκλησιαστικού χώρου, ζει εκτός τόπου και χρόνου, ...με πετροβολάει, “ας κάθεται στα αυγά του”, ας περιπλανάται μέσα εις τους λαβυρίνθους της ιδεοληψίας του, “ας τρώγεται με τα ρούχα του”, [αφού αποτειχίστηκε] έρριξε "μαύρη πέτρα" πίσω του»· ο Π.Σ. «δια την ι. μητρόπολιν τυγχάνει ανύπαρκτον πρόσωπον!». Αυτό είναι το «ευγενικό» ύφος πνευματικού πατρός, ήθος δεσποτικής «αγάπης»!


2. Είναι ιδιοκτησία του Δεσπότη η Εκκλησία;


Ένας πιστός είναι υπαρκτό πρόσωπο για τον Χριστό και την Εκκλησία και ανύπαρκτο για τον κ. Αμβρόσιο;


Ο κ. Αμβρ. νομίζει ότι είναι ιδιοκτησία του η Εκκλησία. Δεν θέλει να καταλάβει ότι ο αποτειχισμός, δεν είναι απομάκρυνση από την Εκκλησία, αλλά από τον παρανομούντα επίσκοπο που αδιαφορεί για την ακεραιότητα της Πίστεως, που καλύπτει πρόσωπα διαβεβλημένα, που φέρεται εξουσιαστικά (π.χ. παράνομοι αφορισμοί) κ.ά. Φαίνεται ότι δεν σκέφτηκε ποτέ του, πως μπορεί ο ίδιος να έχει απομακρυνθεί από την Αλήθεια της Εκκλησίας, έστω κι αν τυπικά εμφανίζεται ως ο εκφραστής της· ότι οι πρακτικές του θυμίζουν «μισθωτό» ποιμένα που αδιαφορεί για τους πιστούς. Η φράση πως ο Π.Σ. «δια την Ι. Μητρόπολιν τυγχάνει ανύπαρκτος», είναι ένας εύσχημος τρόπος για να «καθησυχάσει» την συνείδησή του! Αναλυόμενη ψυχολογικά, ποιες άραγε συνειδησιακές διεργασίες και μύχιους ...πόθους του θα αποκάλυπτε;


Ένα μικρό παράδειγμα, που δείχνει με ποιόν τρόπο συμπεριφέρονται οι πραγματικοί ποιμένες: Ο άγ. Ιωάννης, όταν έμαθε ότι ένας μαθητής του είχε γίνει λήσταρχος, ανέβηκε στο βουνό για να τον αναζητήσει με κίνδυνο της ζωής του, κάτι που συγκίνησε βαθύτατα τον λήσταρχο, γι’ αυτό μετανόησε και ακολούθησε τον Άγιο στην πόλη! Ο κ. Αμβρ. αντίθετα, αρνήθηκε τον δια του Τύπου ουσιαστικό θεολογικό διάλογο–συμφιλίωση, κατά πάγια τακτική του· αρκέστηκε στις ύβρεις και την παρερμηνεία των Αγίων Γραφών και, επειδή δεν ήταν δυνατόν να αρνηθεί την ύπαρξη εκκλησιαστικού Κανόνα που νομοθετεί την Αποτείχιση, χαρακτήρισε ως «ανύπαρκτον» εκείνον που τον εφαρμόζει! Βέβαια έτσι, εμφανίζεται συνεπής με την παποκεντρικής προελεύσεως θεωρία του, ότι ο επίσκοπος είναι υπεράνω κριτικής.


3. Δεν είναι υπεράνω κριτικής ο επίσκοπος.

Εκτός αν ταυτίζεται με τον Πάπα.


Ο κ. Αμβρ., λοιπόν, βλέπει τον εαυτόν του ως διοικητή και όχι ως πατέρα και ισχυρίζεται αθεολόγητα ότι είναι υπεράνω ανθρωπίνης κριτικής. Γράφει: Ο κ. Π.Σ. «ούτε συνδιοικητής εις τα της Μητροπόλεως είναι, ούτε κριτής του Επισκόπου του. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχει». Και σε άλλη ευκαιρία έλεγε: «ο κάθε επίσκοπος λογοδοτεί εις τον Θεόν. Είναι υπεύθυνος στη συνείδησή του και στον Θεό». Ιδού η εφαρμογή του παπικού Πρωτείου, από ένα κατά φαντασίαν πολέμιό του.


Η Παράδοση της Εκκλησίας, όμως, τα εντελώς αντίθετα διδάσκει. α) Ο ι. Χρυσόστομος γράφει: Οι ποιμένες ας μη «παρορώμεν τους τα δοντα συμβουλεοντας» ακόμα κι αν εκείνος που συμβουλεύει είναι ελάχιστος· ούτε όσα ως ποιμένες προτείνουμε, να επιμένουμε «ταύτα πντως κρατείν». β) Είναι ασφαλώς Εντολή του Χριστού το να μη κατακρίνουμε. Εδώ όμως δεν πρόκειται περί κατακρίσεως. Πρόκειται για αιρετικές ενέργειες «ορθοδόξων» επισκόπων! Και επειδή γνώριζαν οι Άγιοι ότι θα συνέβαινε αυτό, μας προτρέπουν να εξετάζουμε πρώτα, αν οι επίσκοποι εφαρμόζουν τις Εντολές του Θεού σε θέματα Πίστεως, Δικαιοσύνης και Ήθους και μόνο τότε να τους υπακούμε (1Κορ. 5, 11· Εβρ. 13, 7), διαφορετικά καθιστάμεθα συνυπεύθυνοι.


Παραδείγματα: οι πρώτοι χριστιανοί ήλεγξαν ακόμα και τον απ. Πέτρο. Κι αυτός δεν τους περιφρόνησε, δεν ισχυρίστηκε ότι λογοδοτεί μόνο στον Θεό, ούτε τους ύβρισε (όπως ο κ. Αμβρ.), αλλά έδωσε πειστικές εξηγήσεις (Πράξ. 11, 3). Ο Μ. Αθανάσιος επικροτούσε συγκεκριμένη πρακτική χριστιανών, οι οποίοι έφευγαν από το Ναό, όταν εμφανιζόταν ο επίσκοπος που είχαν κρίνει ως ανάξιο! Και αλλού λέγει πως, αν οι επίσκοποι «κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν», πρέπει να τους απομακρύνουμε. Ο Μ. Βασίλειος δίδασκε πως επιβάλλεται να κρίνουν οι πιστοί, αν τα λεγόμενα των ποιμένων είναι σύμφωνα με τις Γραφές. Ο π. Γ. Φλορόφσκυ έγραφε: «όταν ο επίσκοπος ξεφεύγη» από το ορθόδοξο «πρότυπο, ο λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση». Ο καθ. Φαράντος γράφει πως ο επίσκοπος «αγιοποιείται, αλλά και δαιμονοποιείται, αναλόγως των πράξεών του, δια τούτο και υπόκειται εις έλεγχον και εις καθαίρεσιν».

Άρα ο κ. Αμβρ. είναι ορθόδοξος επίσκοπος, θεωρών εαυτόν υπεράνω κριτικής και μη υπακούων στην Ορθόδοξη Παράδοση;


4. Η «υπέρβαση» του κ. Αμβρ.,

δεν είναι αρετή, αλλά αιρετική οικουμενιστική πρακτική.


Επισημάνθηκε στον κ. Αμβρ. ότι παραβαίνει τους Ι. Κανόνες και αποδεικνύεται ανακόλουθος, όταν φέρνει στο Αίγιο τους Μητροπολίτες Ζακύνθου και Βρεσθένης (πρ. Θεσσαλιώτιδος) και συλλειτουργεί μαζί τους, αν και εναντίον τους είχε εκτοξεύσει βαριές κατηγορίες. Ο κ. Αμβρ. επιμένει ότι καλά έκανε και συμφιλιώθηκε μαζί τους και με δικολαβίστικες αναφορές στις Γραφές αποφαίνεται ότι όποιοι τον κατηγορούν για τη συμφιλίωση αυτή με τους ανωτέρω, είναι μισαλλόδοξοι: «Εάν δεν έχεις την αρετήν να χαίρεσαι», όταν συμφιλιώνονται δύο πρόσωπα, «τα οποία πρότερον είχον ...διενέξεις, τότε δεν είσαι χριστιανός!».

Ας δούμε νηφάλια τα γεγονότα και τα αγιογραφικά κείμενα, για να καταλάβει και ο τελευταίος πιστός, ότι ο κ. Αμβρ. διαστρέφει το Ευαγγέλιο, κάνει το μαύρο άσπρο και την κακία ονομάζει αρετή!


α) Για τον κ. Θεόκλητο Κουμαριανό (Θ.Κ.) είχε πει μετά λόγου γνώσεως ο κ. Αμβρ., ότι είναι ακατάλληλος για να γίνει επίσκοπος. Η «πρόβλεψή» αυτή περί ακαταλληλότητος επιβεβαιώθηκε, αφού το όνομά του Θ.Κ. ενεπλάκη στο παραδικαστικό κύκλωμα και σε άλλες «αταξίες» που επιφέρουν καθαίρεση. Μάλιστα αποτρέποντας ο κ. Θεόκλητος την διεξαγωγή εκκλησιαστικής δίκης που θα τον καθαιρούσε (με την στήριξη του τότε αρχιεπ. Χριστόδουλου), υπέβαλε «αυτοβούλως» την παραίτησή του! Αφού πέρασαν, όμως, έξι χρόνια, αιφνιδίως ο κ. Αμβρ. άλλαξε γνώμη για την καταλληλότητα του Θ.Κ. Και μετερχόμενος τακτικές πολιτικών συμβιβασμών, τώρα, όχι μόνο θεωρεί τον Θ.Κ. κατάλληλο ως επίσκοπο, αλλά τον προορίζει για ...διάδοχό του! Και για να επηρεάσει το αγνοούντα λαό, πλέκει εγκώμιο στο Θ.Κ., για πράξεις που μας κατασκανδάλισαν, παρουσιάζοντάς τον με φωτοστέφανο μάρτυρος και δηλώνει: «τον τιμώ υπερβαλλόντως», γιατί «θυσιάστηκε» για τον Αρχιεπ. Χριστόδουλο! Ω, της υποκρισίας!


Δηλαδή, όταν ένα «ακατάλληλο» πρόσωπο κατηγορηθεί επιπλέον και για διάπραξη παραπτωμάτων, καθίσταται κατάλληλο για βοηθός του κ. Αμβρόσιου!!! Αυτό το ήθος μας διδάσκει, που αποδέχονται αδιαμαρτύρητα οι συνεπίσκοποί του!


Να θυμήσω πάλι ότι, επειδή οι κατηγορίες για τον Θ.Κ. είναι απαγορευτικές της αρχιερωσύνης, όταν προτάθηκε για επίσκοπος Καλαμάτας και Κορίνθου, οι κάτοικοι απαίτησαν να μη γίνει επίσκοπός τους, αφού δεν έγινε εκκλησιαστική δίκη για την διερεύνηση των κατηγοριών εναντίον του. Τι κρύβεται πίσω από την επίμονη προσπάθεια του κ. Αμβρόσιου να τον επιβάλλει ως επίσκοπο στην πόλη μας;


β) Επίσης, ενώ ο κ. Αμβρ. κατηγόρησε τον Ζακύνθου Χρυσόστομο για ετεροδιδασκαλία σε θέματα ηθικής, κατόπιν έβαλε, για κάποιον λόγο, νερό στο κρασί του και συμφιλιώθηκε μαζί του, χωρίς ο Ζακύνθου να διορθώσει τις κακοδοξίες του δημόσια!


Ας δούμε τί είχε πει το 1995 ο κ. Αμβρ., παρουσιαζόμενος ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας: Ο Ζακύνθου «υπέπεσε στο αδίκημα της “ετεροδιδασκαλίας” [=αίρεσης]. Όσα εγγράφως διετύπωσε ...είναι αντίθετα προς τον ευαγγελικό Νόμο». Και γι’ αυτή την αίρεση ο Ζακύνθου δικάστηκε, αλλά η υπόθεσή του «κουκουλώθηκε». Αυτό εξόργισε σφόδρα τον κ. Αμβρ. γι’ αυτό κατηγόρησε τους δικαστές επισκόπους ως άδικους δικαστάς! Για τον Ζακύνθου δε, που όταν «εξήλθε της αιθούσης εδήλωσε, ότι αισθάνεται δικαιωμένος…», σχολίαζε πικρόχολα ο κ. Αμβρ.: «Βλέπετε ό,τι έχει κανείς, αυτό και πωλεί! Οι άγιοι μεταδίδουν την αγιότητά τους…, οι φιλήδονοι [όπως ο Ζακύνθου] την φιληδονία τους διαφημίζουν!». Αλλά και οι Αιγιώτες ιερείς ονόμασαν τον Ζακύνθου «αναθεματισμένον»!


Λοιπόν, με αυτόν που οι ιερείς χαρακτήρισαν ως “αναθεματισμένον”, που «μεταδίδει και διαφημίζει την φιληδονία του» και που ποτέ δεν ανακάλεσε την κακοδοξία του, συμφιλιώθηκε ο κ. Αμβρ. και μας τον έφερε στο Αίγιο, για να παραδειγματιστούμε από το «φιλήδονο» ήθος του και να δεχθούμε τις ευλογίες του!!!


Αλλά και η υποκρισία έχει όρια. Πώς θεωρεί, ο κ. Αμβρ., ευαγγελική αρετή την καρικατούρα συμφιλίωσής του με τον Ζακύνθου και μας ζητάει να χαρούμε γι’ αυτό; Μάλλον να κλάψουμε πρέπει, γιατί συμφιλιώθηκε με τον αμετανόητο στις ιδέες του Ζακύνθου, ο οποίος κατηγόρησε με επιστολή τον κ. Αμβρ. με αήθη γλώσσα. Και ο κ. Αμβρ. ανταπάντησε: «…Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να μας αγγίξει είναι (η κατηγορία) ότι “παράγουμε” ...κληρικούς με ”ειδική συμπεριφορά”». Και αφήνοντας έκπληκτο το χριστεπώνυμο πλήρωμα δήλωνε: «Μέχρι τώρα είχαμε την υποψία ότι η αλητεία έχει εισέλθει και στον ι. χώρο της Εκκλησίας... Τώρα όμως υπάρχει η απόδειξις. Η επιστολή του κ. Χρυσοστόμου είναι υπόδειγμα και οδηγός αλητείας»! («Ελ. Τύπος» 27.8.95 και «Ορθ. Τύπος» 1-9-95).

Εξοικειωμένος, λοιπόν, ο κ. Αμβρ., με τις νεοεποχίτικες άθεες ιδέες της «ανοχής», της συνύπαρξης αλήθειας και ψεύδους (που προπαγανδίζει ο οικουμενισμός), μας καλεί να χαρούμε για τη «συμφιλίωση» αυτή, διαφορετικά «δεν είμαστε χριστιανοί», αλλά άνθρωποι «κυριαρχούμενοι υπό μισαλλοδοξίας, (γιατί) δεν κατανοούμε την υπέρβασιν των ανθρωπίνων αδυναμιών»!


Άρα κι εδώ, με φτηνό ταχυδακτυλουργικό τρόπο διαστρεβλώνει την αλήθεια, αφού εξισώνει δύο διαφορετικά πράγματα: Ι) την «υπέρβαση των ανθρωπίνων διαφορών» δια της συμφιλιώσεως (γεγονός που ασφαλώς φέρνει χαρά), ΙΙ) με την υπέρβαση-συμφιλίωση εκείνων που διαφώνησαν για θέματα αληθείας και αιρέσεως και οι οποίοι –παραδόξως– στη συνέχεια συμφιλιώθηκαν, χωρίς να αρνηθεί ο ένοχος το λάθος του! Αυτού του είδους η «συμφιλίωση» και η «υπέρβαση» του κ. Αμβρ. είναι κάλπικη, είναι η «αγάπη» του Οικουμενισμού· στην πράξη δε, πρόκειται για «λυκοφιλία» των συμφιλιωθέντων!


Τι μας συμβουλεύουν, όμως, οι Άγιοι; Τα αντίθετα από όσα διδάσκει ο κ. Αμβρ.: όχι μόνο να μη συμφιλιωνόμαστε με τους «ατάκτως περιπατούντας» και τους αιρετίζοντας, αλλά «μηδέ χαίρειν αυτοίς λέγειν», δηλ. να μη έχουμε επικοινωνία, χαιρετισμό εκκλησιαστικό μαζί τους, όσο επιμένουν στις κακοδοξίες τους. Αυτή ήταν ανέκαθεν η στάση της Εκκλησίας, που ενδιαφέρεται για την σωτηρία του ανθρώπου κι όχι για την επίδειξη μιας επικοινωνιακού και επιδερμικού τύπου αγάπης.


Προκαλεί, πράγματι, πολλές απορίες η άνεση με την οποία ο κ. Αμβρ. προχωρεί από την μία διαστρέβλωση στην άλλη. Σε άλλο σημείο του άρθρου του, φέρνει ως παράδειγμα –για να στηρίξει τις αντι-ευαγγελικές θέσεις του περί «συμφιλιώσεως» – τον απ. Παύλο, που είχε «εντονωτάτην διαφωνίαν... με τον Απ. Πέτρον, τον οποίον μάλιστα δημοσίως αποκαλεί “αξιοκατάκριτον”!». Επειδή, όμως, –συνεχίζει «οι άνθρωποι του Θεού συνηθίζουν να υπερβαίνουν τα λάθη της ζωής των» οι δύο απόστολοι συμφιλιώθηκαν. Πράγματι, οι δύο Απόστολοι διαφώνησαν και μετά συμφιλιώθηκαν. Όμως, πότε επήλθε η συμφιλίωση; Όταν ο απ. Πέτρος αντελήφθη το λάθος του, μετανόησε και το διόρθωσε δημόσια.


Ποιά σύγκριση μπορεί να υπάρξει, άραγε, μεταξύ αυτής της συμφιλίωσης των Αποστόλων και εκείνης του κ. Αμβρ. με τους δύο μητροπολίτες; Ουδεμία. Γιατί στην δεύτερη δεν υπάρχει μετάνοια. Και όμως, τολμά να συγκρίνει ο κ. Αμβρ. την κατά Θεό συμφιλίωση των Αγίων Αποστόλων, με τη δική τους καταχρηστική συμφιλίωση!


Άλλη μία διαστροφή του Ευαγγελίου από τον κ. Αμβρ., στην προσπάθειά του να ντύσει με ένδυμα αγιογραφικό την συμφιλίωση. Γράφει: «Στην Εκκλησία μαθαίνουμε... την "υπέρβαση"! ...[Ο Χριστός είπε:] "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου"...».


Η παραπάνω διαδικασία συνδιαλλαγής ισχύει για τα προσωπικά αμαρτήματα («εις σε») και όχι για αιρετικές θέσεις που εκφέρονται από επισκόπους δημοσίως και επιμόνως. Γι’ αυτές ισχύει το: όσα δημοσίως λέγονται, πρέπει δημοσίως και να διορθώνονται.


Αλήθεια, ποιό ήθος ακολουθεί ο κ. Αμβρ.; Σε ποιό άραγε Ευαγγέλιο πιστεύει; Πώς είπαν με τον «ετεροδοξούντα» Ζακύνθου το «εν ομονοία ομολογήσωμεν» χωρίς να έχουν την ίδια «ομολογία»; Έχει ξεπεράσει, άραγε, ο κ. Αμβρ. σε αγάπη και συγχωρητικότητα τον Χριστό και τους Αγίους, που άλλα διδάσκουν; Είναι παραπάνω από την Εκκλησία;


Ας αναρωτηθούμε οι Αιγιώτες: έχουμε δώσει την εντύπωση στον κ. Αμβρόσιο ότι απευθύνεται σε εκκλησιαστικά αναλφάβητους;

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου