Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Και παλι μαζι

με ...τον ΜΟΥΧΤΑΡ


Σε χασαμε ...Πατουλα.

Στο τελος εσυ ...Πατουλα...


Με θερμά λόγια για την προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ως παγκόσμιου θρησκευτικού ηγέτη αναφέρθηκε, κατά τη διάρκεια δείπνου που παρέθεσε χθες βράδυ προς τιμήν του προκαθημένου της Ορθοδοξίας, ο κ.Μουχτάρ Κέντ, Πρόεδρος της Πολυεθνικού Ομίλου Coca Cola. «Με το έργο σας δίνετε ελπίδα και όραμα στους ανθρώπους» είπε κ.Κέντ, ένας από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες του κόσμου, με καταγωγή από την γειτονική μας Τουρκία. Στην σύντομη ομιλία του έπλεξε το εγκώμιο του Οικουμενικού Πατριάρχη, τον οποίο άλλωστε τίμησε τον Οκτώβριο του 2009, κατά τη διάρκεια επισκέψεως του στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Στο επίσημο δείπνο παρακάθισαν, μεταξύ άλλων, ο Πρέσβης των ΗΠΑ Ντάνιελ Σμίθ, ο Πρέσβης της Τουρκίας Χασάν Γκογκούς – ο οποίος παρέστη στην υποδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη στο αεροδρόμιο, ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, ο πρώην Πρόεδρος του Παναμά Μαρτίν Τορίγχος, η Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Παγκοσμίων Αγώνων Special Olympics κυρία Γιάννα Δεσποτοπούλου, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκ Κωνσταντινουπόλεως Ομογενής Παντελεήμων Βίγκας, εκπρόσωπος των μειονοτικών ιδρυμάτων της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Γενικής Διεύθυνσης Βακουφίων στην Άγκυρα, διπλωμάτες καθώς επίσης αθλητές και εθελοντές των Special Olympics.

Καλα ρε παιδια, δεν ειναι προσκεκλημενος του ....Πατουλα;Τι δουλεια εχει με ολους αυτους; Στον ...Πατουλα ποτε θα παη; Γι αυτον δεν ηρθε;

Να και ο ΜΟΥΧΤΑΡ. Βρε τον ΜΟΥΧΤΑΡ. Χρονια και ζαμανια ειχα να σε δω αδελφε μου μουσουλμανε ΜΟΥΧΤΑΡ. Και εγω θαυμαζω τον Αλαχ και το αγιο Κορανιο του. Ειναι πιο αγιο, περισσοτερο αγιο και απο το ευαγγελιο. Θαυμαζω και τους ...Παραδεισους που υποσχεται σε ολους τους καλους μουσουλμανους. Σας ζηλευω πραγματικα, γι αυτο και το εξυμνω.

Ειδες ....Ιμαμη τι σου ανταποδιδει ενα Κορανιο και μαλιστα, οπως το χαρακτηρισες, Ευλογημενο και Αγιο;

Τιμες και δοξες, εγκωμια και διθυραμβους, γευματα και δειπνα και παραδειπνα και φαγοποτια. Πατεις με πατω σε, ποιος θα σε ταϊση το καλυτερο και ακριβοτερο φαγητο...

Αντε, πολυχρονεμενε μας..."πατριαρχα" των ....του Χριστου πενητων και για αποψε αφου εφαγες και ηπιες καλα και χορταστικα καλο υπνο και ευλογιες απειρες απο τον Μουχταρ, τον Αλαχ και το αγιο Κορανιο του. Και αυριο πανθρησκειακη κοινωνια μαζι με τον.... παπα Σαραντο. Για να δουμε....

Εργα και ημερες,

του διερχομενου

....Ανεμοστροβιλου

Για δειτε τους...
Ειναι και ...ντροπαλουληδες οταν αλληλοκολακευονται....


Να, μεχρι και προχθες ηταν στην Καβαλα. Εφαγε, ηπιε, υμνηθηκε, εξυμνηθηκε, χειροκροτηθηκε, δοξασθηκε, προσκυνηθηκε, κολακευτηκε, ΜΑΣ ΞΟΔΕΨΕ ουκ ολιγα, αυτος και οι συνδαιτημονες του, ο ....πτωχος και ρακενδυτος, πολυπαθος και πενομενος ...Πανοικουμενιστης "πατριαρχης" των του Χριστου πενητων!!!

Και πριν γυρισουμε το βλεμμα μας, ιδου κατεφθασε στην Αθηνα προσκεκλημενος του ...Πατουλα!
Σκεφθηκε ο ιδιος ομως, πριν αφοσιωθη στον ...Πατουλα που θα τον δωση το χρυσο κλειδι, να κανη ετσι και μερικες αλλες βολτιτσες να απολαυση τα πολλα αγαθα που διαφοροι θα του προσφερουν, εκει εις το ...κλεινον αστυ.

Το πρωτο που πληροφορηθηκε, ηταν οτι ο Ιερωνυμος ανακηρυξε τους Μονοφυσιτες ως ορθοδοξους.

Αυτο ικανοποιησε πληρως τον Αρχιαιρεσιαρχη, που ηρθε στο ιδιο καναλι της Αιρεσεως ο Ιερωνυμος εστω και αργοπορημενα, αφου ειναι η πρωτη φορα που αποκαλυπτεται δημοσια και κηρυττει δημοσια και γυμνη τη κεφαλη, τους Αιρετικους Μονοφυσιτες ως ...Ορθοδοξους!!!

Εσπευσε, λοιπον, να τον συγχαρη για την τολμη του αυτην και την πληρη ικανοποιησι του, αφου αρχισαν να τον ακολουθουν και αυτοι που δεν τους υπολογιζε και δεν τους εκμετρουσε στα καταδικα του....κουκια!!!

Μετα συναντησε τους ....δυο περιλαλητους μοιχεπιβατες Κυριλλο και Αθηναγορα, που πατησαν επανω στο σωμα του ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ και κατελαβαν τον θρονον του.
Πηγαν να παρουν την ευχη του, τα ελλαδικα ...μπουμπουκακια!!!
Ο αρχιαιρεσιαρχης και μονο που ψηφισαν την εκδιωξι του Νικοδημου, το σκληρο αυτο αντιφαναριωτικο καρυδι του παρελθοντος, τους διαχεει πλουσιοτατη την ευλογια του!!!!

Και μετα; Ε, και μετα, που αλλου; Στο αγριο φαγοποτι.

Και ξερετε που; Η ανακοινωσι λεει, στην αιθουσα του θρονου.
Τι νομιζετε δηλαδη, μονο οι βασιλιαδες θα εχουν θρονους;
Θα εχουν και οι αρβανιτες σωσιες τους θρονους.

Μονο αυτοκρατορες θα ντυνονται και θα αισθανονται;
Να μην εχουν και τους θρονους τους;

Μονο ο Ιησους θα ειχε θρονο επι της γης;
Αυτοι να μην εχουν παρομοιους με Εκεινον ...θρονους;;;!!!

Τα όρια των παιδιών


και τα ... δικά μας


Ο ερχομός ενός παιδιού στην οικογένεια, εκτός από ένα χαρμόσυνο γεγονός, αποτελεί και μια σύνθετη κατάσταση ευθυνών και χειρισμού της καθημερινότητας. Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να φροντίσουν για την ασφάλεια αλλά και την ανάπτυξη την σωματική, πνευματική και ψυ­χο­λογική των παιδιών τους ώστε να φτάσουν στο πολυπόθητο αποτέλεσμα που είναι η ισορροπημένη ανάπτυξη του ατόμου. Διαβάζουμε πολλά και ακούμε περισ­σότερα για το τι χρειάζεται και πως θα το πετύχουμε αυτό. Οδηγίες και συστάσεις, απόψεις και κανόνες. Στην πραγματικότητα μοιάζει να θέλουμε όλοι αυτές τις οδηγίες που θα μας οδηγήσουν εύκολα και γρήγορα στο επιθυμητό αποτέλεσμα.


Ας μιλήσουμε για ένα θέμα που απασχολεί τους νέους γονείς ιδιαίτερα. Για τα όρια, τους φραγμούς. Ο χειρισμός μιας κατάστασης και η δυ­σκο­λία να αντιμετωπίσουμε αυτήν μας οδηγεί σε ευρεσιτεχνίες χειρι­σμού των ίδιων των παιδιών μας!


Ο φόβος καλλιεργεί το φόβο και οι φοβισμένοι γονείς φοβίζουν τα παιδιά τους. Υπερβολική χρήση της λέξης «φόβος», θα μου πείτε. Μα μήπως δεν είναι και υπερβολική η παρουσία αυτής της έννοιας στην ζωή μας; Και, τελικά, προσπαθώντας να την απενοχοποιήσουμε, επιβάλ­λουμε τον εαυτό μας τρομοκρατώντας και «κακοποιώντας» όλους τους μικρούς στο διάβα μας! Όλες τις ελλείψεις μας, τις απαιτούμε από τους μικρούς και ανώριμους. Βαδίζουμε στην ψυχή τους κι απορούμε με τις αντιδράσεις τους. Παράλογα πράγματα! Κι όμως συμβαίνουν κάθε λεπτό! Από εμάς!


Δεν μας κάνει εντύπωση ούτε το πιο απλό: πως είναι δυνατόν να κάνει ένας άνθρωπος, σήμερα, ό,τι θέλει και ταυτόχρονα να νιώθει καταπιεσμένος;


Κάπου εδώ ξεχνάμε ότι θέτουμε όρια για να προστατέψουμε τα παιδιά μας, γιατί μας εξυπηρετεί περισσότερο να θυμόμαστε ότι τα θέτουμε για να «βολέψουμε» εμάς.


Νιώθουμε την ανάγκη να «απομακρυνθούμε» για να ησυχάσουμε, μη νοιώθοντας ικανοί να βάλουμε σε «τάξη και σειρά» τα παιδιά μας αφού, άλλωστε, και εμείς είμαστε «άτακτοι» και ασυνεπείς.


Όταν ήμασταν παιδιά, μαθαίναμε από τους μεγάλους ότι ο σεβασμός και η εκτίμηση έχουν αμφίδρομο χαρακτήρα. Ό,τι δίνουμε, εισπράττουμε! Τι έγινε στη διαδρομή; Ξεχάσαμε τι μάθαμε; Δεν τα μάθαμε σωστά; Που εί­ναι ο σεβασμός και η διάκριση απέναντι σ’ αυτούς που, απλά, αύριο θα μας γυρίσουν την πλάτη –όχι αδικαιολόγητα– ρωτώντας με τη συμπεριφορά κι όχι πια με τα λόγια, που πήγε το πραγματικό μας ενδιαφέρον, η ουσία κι όχι το περιτύλιγμα της αγάπης μας.


Πέρα από τα θεωρητικά λόγια, που τόσο εύκολα χρησιμοποιούμε για να συμβουλέψουμε εμάς και τους γύρω μας, υπάρχουν και οι πράξεις. Δύσκολες ή εύκολες, θα επιμείνω πως είναι θέμα παιδείας. Κι αν οι δικοί μας γονείς απέτυχαν να εφαρμόσουν πάνω μας όλα όσα θα έπρεπε για να μας βοηθήσουν να ισορροπήσουμε, ίσως η δική μας ευκαιρία είναι να βοηθήσουμε τα δικά μας παιδιά να ισορροπήσουν χρησιμοποιώντας ως πολύτιμο οδηγό το θησαυρό της δικής τους αποτυχίας.


Μάθαμε, κι όχι θεωρητικά, τι μας πόνεσε, τι μας πλήγωσε, τι δεν θέλαμε να ακούσουμε, να βιώσουμε από τους γονείς μας. Όλα αυτά, όλες οι προσωπικές μας ιστορίες, κάποια στιγμή πρέπει να εξαργυρωθούν στο ταμείο της Γνώσης. Ας μην τον αφήσουμε να πάει χαμένος ένας τέτοιος μοναδικός θησαυρός. Παντού υπάρχει ο Θεός, αρκεί να θες να Τον δεις. Τότε σου αποκαλύπτεται. Είναι δυνατόν να θες να βρεις την Αλήθεια, την Γνώση, τη Δύναμη και ο Θεός να κρύβεται; Είναι δυνατόν να θες να Αγαπήσεις αληθινά και να μη φανερώνεται η ίδια η Αγάπη μπροστά σου;


Το σημαντικό είναι να ξέρεις που και τι ψάχνεις.


Τα όριά μας όμως εξαντλούνται. Τα όρια της υπομονής, της θέλησης, της επιμονής. Και τελικά τα όρια της ανεκτικότητας παίρνουν άλλες διαστάσεις. Επικίνδυνες. Χάνεται η πειθαρχεία, η τάξη και οι παραχωρή­σεις γίνονται πρώτο θέμα. Τόσο που, όταν θελήσεις να «μαζέψεις» την κατάσταση, ανακαλύπτεις ότι το μόνο που μπορείς είναι να «μαζευτείς» εσύ και να σώσεις τον εαυτό σου γιατί μόνο αυτό σου έμεινε!


Τα όρια και οι φραγμοί δεν είναι κάτι τρομακτικό. Μπορεί όπως τα μάθαμε εμείς από τους γονείς μας να ήταν λάθος. Τώρα πια το ξέρουμε. Μας μένει να σκεφτούμε, να ξυπνήσουμε, να μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος και να μην ξεχνάμε ότι οι γνώσεις μας δεν τελειώνουν σε αυτά που βιώσαμε ως σήμερα αλλά αρχίζουν όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στη Γνώση του Θεού που μας αποκαλύπτεται κάθε μέρα, αρκεί να μην ξεχνάμε να Του το ζητάμε. Κι Εκείνος πάντα θα έρχεται!

Παναγιώτα Καμπάνη-Λεμονή

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου

Αριθμ. Τεύχους 108-109

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011


Μας ξαναρθε ο ...Λιβας,

που ....καιει τα σπαρτα!!!


Αναμεινατε στο ακουστικο σας

και ανοιξτε τα ματια σας

για να ακουσετε και να δητε

την ...βιαια διελευσι του!!!


Οσα πληροφορηθουμε,

θα σας τα πληροφορησουμε....




«Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος»


Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ


Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικός



Οἱ κυβερνήσεις ὁρισμένων κρατῶν τῆς Ε.Ε., προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν δραματικὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ ἐθελοντῶν δωρητῶν ὀργάνων σώματος, κατέστησαν δωρητὲς σώματος ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς πολίτες τους, διὰ νόμου, καὶ ἀπὸ τὴν γέννησή τους!


Στὴν Ἑλλάδα, ὁ νόμος «περὶ δωρεᾶς καὶ μεταμοσχεύσεων ὀργάνων καὶ ἄλλες διατάξεις» ψηφίσθηκε τὴν 16.6.2011, χωρὶς ὀνομαστικὴ ψηφοφορία, ἀπὸ ἕνα Κοινοβούλιο, πολιορκούμενο ἀπὸ πλῆθος Ἑλλήνων πολιτῶν, «ἀγανακτισμένων» γιὰ τὴν πλήρη ἐξαθλίωση στὴν ὁποίαν τοὺς ὁδηγεῖ τὸ Μνημόνιο καὶ τὸ Μεσοπρόθεσμο. Οὔτε αὐτοί, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ ὑπόλοιποι «ἀγανακτισμένοι» ἀνὰ τὴν χώρα, πληροφορήθηκαν τὸ γεγονός. Διότι, στὴν συντριπτικὴ πλειονότητά τους, τὰ ΜΜΕ, ἰδίως τὰ ἠλεκτρονικά, τήρησαν σιγὴν ἰχθύος πάνω στὸ θέμα αὐτό.


«Ἐγκεφαλικὸς θάνατος»: Αὐτὸς ὁ νόμος βασίζει τὶς διατάξεις, ποὺ ἀφοροῦν στὴν δωρεὰ καὶ μεταμόσχευση ζωτικῶν ὀργάνων σώματος, ἐπὶ τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» τοῦ δότη. Ὁ «ἐ.θ.» υἱοθετεῖται καὶ προωθεῖται, σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀπὸ ἕνα εὐρὺ φάσμα ἐπιστημόνων, ποὺ ἀσχολοῦνται ἐνεργᾶ μὲ τὶς μεταμοσχεύσεις καὶ ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ ἕνα πολυπλόκαμο σύστημα παγκόσμιας πολιτικο-οἰκονομικῆς ἐξουσίας.


Ὡστόσο, πολλοὶ διεθνοῦς κύρους Ἕλληνες καὶ ξένοι ἐπιστήμονες –χριστιανοὶ καὶ μή–, ἀφοῦ ἐξέτασαν μὲ ἀντικειμενικότητα ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ «ἐ.θ.», ἀποφάνθηκαν ὅτι: δὲν πρόκειται περὶ φυσικοῦ θανάτου, ἀλλὰ περὶ ἑνὸς «αὐθαιρέτου κοινωνικοῦ κατασκευάσματος»*, περὶ ἑνὸς «χρησιμοθηρικοῦ κατασκευάσματος»*, ποὺ ἐπιφέρει τὸν θάνατο τοῦ δότη. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, σεβάσμιοι ἁγιορεῖτες Γέροντες ἀποφαίνονται ὅτι, ὁ «ἐ.θ.» συνιστᾶ τὸν προθάλαμο τῆς θανατώσης τοῦ δότη. Ὅτι, δηλαδή, μὲ τὸν «ἐ.θ.», συντελεῖται φόνος1.


Ἐφεύρημα πρὸς Θάνατον: Ἀπὸ τὰ ἀκράδαντα ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα τῶν μέν, καὶ ἀπὸ τὴν θεολογικὰ ἐμπεδωμένη ὀρθοδόξη θέση τῶν δέ, συνάγεται ἀβίαστα τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι: ἀφοῦ ὁ «ἐ.θ.» δὲν θεμελιώνεται πάνω σὲ ἀδιαμφισβήτητα καὶ ἀδιάσειστα ἰατρο-τεχνολογικὰ στοιχεῖα, δὲν συνιστᾶ ἔγκυρο ἐπιχείρημα, ἀλλὰ ἐφεύρημα, ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὸ «ὀλισθηρὸν τῆς διανοίας» τοῦ ἀνθρώπου (δηλαδή, τὴν τάση του νὰ ὑποβάλλεται καὶ νὰ αὐθυποβάλλεται), μὲ σκοπὸ νὰ διευκολύνει τὴν «συγκομιδὴ» ζωτικῶν ὀργάνων σώματος ἀπὸ ζῶντες, ἐπιφέροντας τὸν θάνατο τους.


Κατ’ ἐπέκταση, συνάγεται καὶ ὅτι, τὸ ἐφεύρημα αὐτὸ ἔχει ἐπινοηθεῖ γιὰ τοὺς ἀκολούθους λόγους: α) γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς δότες καὶ τὶς οἰκογένειές τους καὶ νὰ ὑφαρπάξει τὴν συναίνεσή τους (μαζὺ μὲ τὰ ζωτικά τους ὄργανα)· β) γιὰ νὰ ἀπαλείψει τὶς τύψεις ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν ληπτῶν· καὶ γ) γιὰ νὰ ἀπενοχοποιήσει, τόσο τοὺς χειρουργοὺς ἰατροὺς καὶ τὸ ἐπιτελεῖο τους, ὅσο καὶ τοὺς ὑπολοίπους ὑποστηρικτὲς τοῦ «ἐ.θ.» –ἀκόμα καὶ ὅσους προτείνουν εὐθαρσῶς «νὰ ἐπιτραπεῖ νομοθετικὰ ἡ ἀγοραπωλησία ἀνθρωπίνων ὀργάνων»*!


Ἐφεύρημα Παλλαϊκοῦ Θανάτου: Ὅλοι αὐτοὶ οἱ νόμοι βασίζονται καὶ σὲ ἕνα δεύτερο ἐφεύρημα, ἐξ ἴσου –ἂν ὄχι περισσότερο– σκανδαλῶδες μὲ τὸ πρῶτο: τὴν «εἰκαζομένη συναινέση» τῶν πολιτῶν, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ Πολιτεία καθιστᾶ δότες ὅλους τοὺς πολίτες της, θεωρώντας ὡς δεδομένο ὅτι ὅλοι τους ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν δότες. Ἐπειδὴ τὸ ἐφεύρημα αὐτό, ὄχι μόνον καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς βούλησης ὅλων τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἐπιβουλεύεται τὴν ἴδια τὴν ζωή τους, οἱ Ἕλληνες νομοθέτες –ἀφοῦ ἀνέστειλαν τὴν ἐφαρμογή του στὴν χώρα μας, γιὰ ἕνα διάστημα δύο ἐτῶν– ἀναζήτησαν τὴν ἠθικὴ νομιμοποίησή του.


Ἔτσι, στὰ σπουδαῖα περὶ «κοινωνικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν πλησίον» καὶ περὶ «μεγαλειώδους προσφορᾶς ζωῆς», πρόσθεσαν πολλὲς ἀσφαλιστικὲς δικλίδες, προκειμένου νὰ διασφαλίσουν: 1ον) ὅτι τὸ πρωτόκολλο διάγνωσης καὶ ἀγγελίας τοῦ «ἐ.θ.» θὰ εἶναι ἀδιάβλητο· καὶ 2ον) ὅτι οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν ἐπιλογή, τόσο τῶν δοτῶν, ὅσο καὶ τῶν ληπτῶν, θὰ εἶναι ἄμεμπτες.


Δικλίδες (Ἀν)Ἀσφαλείας: Ὅμως, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία θεσμοθετεῖ μὲ βάση τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» τῶν πολιτῶν της –«εἰκάζοντας», ἐπιπλέον, τὴν συναίνεσή τους–, οἱ ἀσφαλιστικὲς αὐτὲς δικλίδες δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι, εἴτε ἀνεπαρκεῖς, εἴτε ἀνεδαφικές, εἴτε ἀνεφάρμοστες, εἴτε καθαρὰ προσχηματικές, εἰδικὰ σὲ ὅτι ἀφορᾶ στοὺς δότες.


Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετικά, ὅταν ἡ Πολιτεία οἰκοδομεῖ πάνω στὰ δύο αὐτὰ ἐφευρήματα –ἑνὸς παραπλανητικοῦ καὶ ἑνὸς ἀκραία καταχρηστικοῦ– ἕνα τεράστιο αὐτοελεγχόμενο –καὶ ἀπροσπέλαστο στὸν πολίτη/δότη– δίκτυο ἰατρικῶν ὑπηρεσιῶν, ὀργανισμῶν κ.λπ., ποὺ ἔχουν ὡς ἀποκλειστικὸ σκοπό τους τὴν «συγκομιδὴ» τῶν ζωτικῶν ὀργάνων σώματος τῶν πολιτῶν της;


Ἀνθρώπινα Ἀνταλλακτικά: Διότι, ποιά ἀσφαλιστικὴ δικλίδα μπορεῖ νὰ προστατεύσει ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ τὴν βούληση τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας –καὶ ὅσων υἱοθετοῦν «τὴν ἄποψη ὅτι τὰ ὄργανα τῶν Ἑλλήνων ἀποτελοῦν “ἐθνικὸ κεφάλαιο”»*– τὰ θύματα τροχαίων, τοὺς φτωχοὺς καὶ ἐξαθλιωμένους, ὅσους δὲν ἔχουν συγγενεῖς, τὰ ἐγκαταλειμμένα βρέφη, τὰ παιδιὰ στὰ ὀρφανοτροφεῖα, τὰ νεαρὰ ἄτομα μὲ νοητικὴ ὑστέρηση, (πού, ὅμως, εἶναι ὑγιῆ σωματικά), τὰ ἀδήλωτα παιδιὰ πολιτῶν, ἤ/καὶ λαθρομεταναστῶν κ.ἄ.;


Ἂν ὅλα τὰ παραπάνω συνδυασθοῦν μὲ τὴν σταδιακὴ κατάρρευση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τῆς οἰκονομίας στὸ σύνολο τῶν κρατῶν τῆς Ε.Ε. –μὲ πρῶτο παράδειγμα τὴν Ἑλλάδα– καὶ μὲ τὴν ἀνελέητη παγκόσμια οἰκονομικο-πολιτικὴ πραγματικότητα, συνάγεται τὸ ἑπόμενο λογικὸ συμπέρασμα: ὅτι, θεσμοθετημένη ἢ μή, ἡ «συγκομιδὴ» ζωτικῶν ὀργάνων σώματος ἀπὸ κοινωνίες που ὁδηγοῦνται στὴν πλήρη ἐξαθλίωση ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητές, δὲν ἀπευθύνεται σ’ αὐτές:


Ἀπευθύνεται στοὺς ἰδίους, στοὺς φορεῖς τους καὶ στὶς κοινωνίες –ἢ τὰ κοινωνικὰ στρώματα– ποὺ αὐτοὶ εὐνοοῦν.


Τὸ Κοσμοθεωριακὸ Ὑπόβαθρο: Πολλοὶ μελετητὲς διαπιστώνουν ὅτι, τὰ παραπάνω εἶναι μέρος τῆς κοινωνικῆς ἠθικῆς μιᾶς συγκεκριμένης κοσμοθεώρησης. Ἡ κοσμοθεώρηση αὐτὴ ἐπιβάλλει τὴν «ψύχραιμη ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου»2, καὶ τὴν πλήρη περιφρόνηση πρὸς τὸν ἀνθρώπινο πόνο, τόσο στοὺς θύτες, ὅσο καὶ στὰ θύματα.


Θεμελιωδῶς ἀντιανθρώπινη καὶ ἀντιχριστιανική, ἡ κοσμοθεώρηση αὐτὴ ἀπέτυχε νὰ κατακτήσει τὶς δυτικὲς κοινωνίες, τὸν 20ό αἰῶνα, μὲ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους, τοὺς ὁποίους προκάλεσαν ἐναντίον τους, οἱ δύο –φαινομενικὰ ἀντίθετες– ὁλοκληρωτικὲς ἰδεολογικὲς ἐκφάνσεις της, δηλαδή, ὁ κομμουνισμὸς καὶ ὁ ναζισμός. Ἐκτιμώντας ὅτι, ὁ πόλεμος κατὰ τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν εἶναι οἰκονομικὰ ἀσύμφορος, ἐπειδὴ καταστρέφει τὶς σημαντικὲς ὑλικοτεχνικὲς δομές τους, καὶ ὅτι εἶναι ἀναποτελεσματικός, ἐπειδὴ δημιουργεῖ ἡττημένους ποὺ ἔχουν πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἥττας τους, οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἀποφάσισαν τὴν εἰρηνικὴ κατακτήση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν.


Ψυχοτεχνολογίες Αὐτοθυματοποίησης: Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ἀνάθεσαν σὲ ἐξειδικευμένους ψυχοτεχνολόγους τὴν εἰρηνικὴ ἅλωση τοῦ πνεύματος δυτικῶν κοινωνιῶν, μὲ ἀθέατα μέσα, καὶ μὲ τρόπους ποὺ θὰ τοὺς μετάλλαζαν σὲ σκλάβους, ποὺ δὲν θὰ θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἐπειδὴ θὰ ἀγαποῦν τὴν σκλαβιά τους, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ συνεργοῦν ἐνθουσιωδῶς μὲ τοὺς δυνάστες τους.


Μὲ τὴν βοήθεια καὶ ἄλλων ἐπιστημόνων, οἱ ψυχοτεχνολόγοι αὐτοὶ ἄντλησαν ἀπὸ διάφορες –ἀνατολικὲς κυρίως– θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦσαν (καὶ ὁδηγοῦν ἀκόμα) τοὺς ὀπαδούς τους στὴν αὐτοθυματοποίηση, τὰ πιὸ ἀποτελεσματικὰ ἐφευρήματα καὶ τὶς μεθοδεῖες τους. Ἐκτιμώντας τὴν χρησιμότητά τους στὴν διαμόρφωση «ἡττημένων ποὺ ἐκλαμβάνουν τὴν ἧττα τους ὡς θρίαμβο “ἀπελευθέρωσης”», τὰ ἐπεξεργάσθηκαν, τὰ ἀναμόρφωσαν, τὰ ἐκσυγχρόνισαν, καί, μὲ αὐτά, διαμόρφωσαν πολλὰ νέα, ἑλκυστικά, μεταφυσικὰ μορφώματα.


Νέα Κοινωνικὴ Ἠθική: Μὲ τὰ μορφώματα αὐτά, οἱ παγκοσμιοποιητὲς δημιούργησαν πληθώρα –φαινομενικὰ ἀνόμοιων– μεταφυσικῶν κινήσεων (ἀκόμα καὶ χριστιανικῶν), καὶ τὶς ἐξαπέλυσαν στὶς δυτικὲς κοινωνίες, μὲ σκοπὸ νὰ προετοιμάσουν τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο γιὰ τὴν ἔλευση τῆς «Νέας Ἐποχῆς».


Ἐντολή τους: «νὰ συμφιλιώσουν τὸ νοῦ» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου «μὲ αὐτὴν τὴν κτηνώδη προϋπόθεση ὅλης τῆς ζωῆς ποὺ διατηρεῖται ἀπὸ τὸ φόνο καὶ τὸ φάγωμα ζωντανῶν πλασμάτων». Δηλαδή, νὰ συμφιλιώσουν τὸν νοῦ του μὲ τὶς ἀπάνθρωπες, τὶς καννιβαλιστικές, συνθῆκες τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ μὲ τὴν ἀνηλεὴ Νέα Κοινωνικὴ Ἠθική της.


Τὴν ἴδια ἐντολὴ ἔδωσαν οἱ παγκοσμιοποιητὲς καὶ στὴν βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶ τῆς ψυχαγωγίας, ἀλλὰ καὶ σὲ πλῆθος πολιτικῶν (διακομματικά), φιλοσόφων, διανοητῶν, λογοτεχνῶν καὶ ἐπιστημόνων, διακεκριμένων πανεπιστημιακῶν σχολῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλὰ καὶ χριστιανῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν καὶ ἱερέων, διαδογματικά.


Διαδικασία Αὐτοθυματοποίησης: Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐντολοδόχοι ἀκολούθησαν τὴν ἑξῆς διαδικασία: ἐκμεταλλευόμενοι τὸ «ὀλισθηρὸν» τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, ἐπιδίωξαν, ἀρχικὰ μέν, νὰ μεταλλάξουν ἢ νὰ ἐκριζώσουν, ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὡς πρόσκομμα γιὰ τὴν ἀπὸ μέρους του ἀποδοχὴ τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης.


Διότι, γνώριζαν ὅτι, ἡ παρουσία της, μέσα στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, λειτουργεῖ ὡς διαρκὴς ὑπενθύμιση τῆς ἱερότητας τοῦ Προσώπου του, τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησής του, τῆς ἀξίας τῆς μιᾶς καὶ μόνης ζωῆς του καὶ τῆς σημασίας τοῦ θανάτου του· δηλαδή, ὅλων αὐτῶν ποὺ οἱ παγκοσμιοποιητὲς θέλουν νὰ ἐξαλείψουν.


Ὁ Νέος Σωτήριος Θάνατος: Στὴν συνέχεια, οἱ ἐντολοδόχοι ἐπικέντρωσαν τὶς προσπάθειές τους στὸ νόημα καὶ στὴν σημασία τοῦ θανάτου. Σκοπός τους: νὰ τὸν ἐπαναπροσδιορίσουν μὲ διάφορα σωτηριολογικὰ ἐφευρήματα, ὥστε νὰ τὸν καταστήσουν ἐργαλεῖο προσωπικῆς, ἤ/καὶ κοινωνικῆς, μεταφυσικῆς σωτηρίας.


Διότι, ἐὰν τὰ μέλη μιᾶς κοινωνίας πεισθοῦν ὅτι, ἡ μεταφυσικὴ σωτηρία τους –προσωπικὴ ἤ/καὶ κοινωνικὴ– ἔχει ἀνάγκη τὸν θάνατό τους, διαμορφώνουν (ἢ ἀποδέχονται) μία κοινωνικὴ ἠθική, ἡ ὁποία τοὺς κατευθύνει ἐπὶ τῆς «ἀρχικῆς ἐννοίας τῆς θυσίας», ποὺ εἶναι: «νὰ ὁδεύει κανεὶς πρὸς τὴ θυσία, θεωρώντας πὼς ἐκφράζει ἕνα νικητήριο βῆμα στὴ ζωὴ» (ὅπως αὐτοπροσφέρονταν στὶς τελετουργικὲς ἀνθρωποθυσίες τους οἱ προκολομβιανὲς κοινωνίες τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς, κ.ἄ.).


Θύτες καὶ Θύματα: Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ὅτι, ἐπειδὴ τὰ ἐφευρήματα αὐτὰ καθιστοῦν τὸν θάνατο μέσον σωτηρίας, τὸν καθιστοῦν ἀποδεκτό, ἀκόμα καὶ ὑπὸ μορφὴν φόνου.


Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νομιμοποιοῦν μεταφυσικὰ τὸν διαχωρισμὸ τῆς κοινωνίας σὲ θύτες καὶ θύματα. Παράλληλα, ἐξασφαλίζουν: i) τὴν συνέργεια τῶν θυμάτων στὴν ἴδια τὴν θυματοποίηση τους· ii) τὴν ἀπενοχοποίηση τῶν θυτῶν στὴν συνείδηση τῶν ἰδίων τῶν θυμάτων τους· καὶ iii) τὴν ἐξάλειψη τῶν τύψεων τῶν θυτῶν (πρὸς μεγίστην ἀγαλλίασιν τῶν παγκοσμιοποιητῶν).


Παραδείγματος χάριν, ἀποδεκτὸν καθιστᾶ τὸν θάνατο ―τόσο ὡς φόνο, ὅσο καὶ ὡς αὐτοθυματοποίηση― μιὰ διδασκαλία, ἡ ὁποία πείθει τὸν μεμυημένο ὀπαδό της ὅτι, «ὁ…ἀνθρώπινος θάνατος ἀποτελεῖ ἕνα ἀσήμαντο γεγονός…». Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ὅταν ἡ θεωρία τῆς μετανεωτερικότητας διαβεβαιώνει ὅτι: «Κάθε κοινωνία ζεῖ ὄχι μόνον ἀπὸ τὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο τῶν ἀνθρώπων της».


Εὐτυχία σὲ Θύτες καὶ Θύματα: Ἀποδεκτὸς καθίσταται ὁ θάνατος–εἴτε ὡς αὐτοκτονία, εἴτε ὡς φόνος, εἴτε ὡς κοινωνικὰ ἀποδεκτὴ “ἀνθρωποθυσία”– σὲ ὅσους πιστεύουν στὸ κάρμα καὶ τὴν μετενσάρκωση:


«Δὲν ὑπάρχει θάνατος, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ὑπάρχουν θύματα», συμπεραίνει θριαμβικὰ –καὶ μὲ ἀνατριχιαστικὴ ἀνακούφιση– ἡ νεοεποχίτισσα ἱέρεια καὶ ἠθοποιὸς Σίρλεϋ ΜακΛέην. Ἀλλά, στὸ ἴδιο συμπέρασμα καταλήγει ἀκόμα καὶ ὅποιος ἀσπασθεῖ τὴν μεταφυσικὴ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῶν κβάντων, ἡ ὁποία διαλύει –μαζὺ μὲ τὴν ὑλικὴ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου– αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν τὴν ὀντότητά του!


Αὐτοθυματοποιεῖται ―πρόθυμα μέν, ἐν ἀγνοίᾳ του δὲ– ὅποιος, ἐν μέσῳ τῶν ἐπικινδύνων συνθηκῶν τῆς πολυπολιτισμικότητας, ἐνστερνισθεῖ τὸ μετανεωτερικὸ ἐφεύρημα ὅτι, γιὰ νὰ σωθεῖ, πρέπει νὰ θεωρήσει τὸν ἐχθρό του ὡς τὸ «Ego-Alter/Alter-Ego» του (δηλαδή, ὄχι ἁπλῶς ὡς τὸν “ἄλλον ἑαυτό” του, ἀλλὰ ὡς συγχωνευμένον μὲ τὸν ἑαυτό του) καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὸ ἴδιο του τὸ σπίτι!


Ἡ Νέα «Ἀγάπη»: Ἀφοῦ μετάλλαξαν τὸ μεταφυσικὸ νόημα τοῦ θανάτου, οἱ ἐντολοδόχοι χρησιμοποίησαν ἕνα ἄλλο ἐφεύρημα, ποὺ –ὡς προϊὸν τῆς «ὑπερπροσωπικῆς ψυχο(τεχνο)λογίας»– εἶναι πολὺ ἀποτελεσματικὸ γιὰ τὴν αὐτοθυματοποίηση: τὴν «ὑπερβατικὴ ἀγάπη».


Ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» –ἢ «αὐτοϋπέρβαση», ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ», ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἐγωισμοῦ» ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ» κ.ἄ.– ἐπαναπροσδιορίζει τὸ νόημα τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Συγκεκριμένα, τὴν μετατρέπει σὲ «ἀγάπη χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμούς». Ἔτσι, ὑποβάλλει ὑποσυνείδητα ὅτι, ὅποιος ἀγαπᾶ πραγματικά, ὀφείλει νὰ ὑπερβεῖ «τὰ σύνορα, τὰ ὅρια καὶ τοὺς περιορισμοὺς» τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης.


Ἐπειδή, ὅμως, τὰ «σύνορα, τὰ ὅρια καὶ οἱ περιορισμοὶ» τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἐλευθερία τῆς βούλησής του καὶ ἡ μία καὶ μόνη ζωή του, ὅποιος τὰ ὑπερβεῖ, τὰ καταργεῖ. Καὶ ὅποιος τὰ καταργεῖ, μετατρέπεται, ἄθελά του, σὲ πρόθυμο θῦμα, ἢ –ὅπως θὰ δοῦμε– καὶ σὲ θύτη.


Προτροπὴ πρὸς Αὐτοκτονία: Ὡς τὸ θεμέλιο τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἔχει ἐπινοηθεῖ γιὰ νὰ «συμφιλιώσει τὸ νοῦ» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν πολυπολιτισμικότητα, τὴν πολυφυλετικότητα καὶ τὴν πολυθρησκευτικότητα, ποὺ τοῦ ἐπιβάλλουν οἱ παγκοσμιοποιητές.


Γιὰ νὰ ἐπιτυχεῖ, ὅμως, τὴν συμφιλίωσή του «μὲ αὐτὴν τὴν κτηνώδη προϋπόθεση ὅλης τῆς ζωῆς ποὺ διατηρεῖται ἀπὸ τὸ φόνο καὶ τὸ φάγωμα ζωντανῶν πλασμάτων», ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» τοῦ ὑποβάλλει τὴν ἑξῆς ἁλυσιδωτὴ διαστρέβλωση νοημάτων: ἀφοῦ ἀγαπᾶς «χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμούς», καταλαβαίνεις ὅτι, στὴν πραγματικότητα, τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», σημαίνει ὅτι ὀφείλεις νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἀγαπᾶς καὶ τοὺς ἐχθρούς σου περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Ἔτσι, γιὰ σένα, τὸ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» πρέπει νὰ σημαίνει ὅτι, δέχεσαι ἀκόμα καὶ νὰ σὲ σκοτώσουν!


«Δωρεὰν Δότε» Δωρεάν!!: Ὡς ἐφεύρημα, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» δὲν ἐξυπηρετεῖ μόνον τὸ πολυπολιτισμικὸ σκέλος τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης: ἐξυπηρετεῖ καὶ τὴν δωρεὰ ζωτικῶν ὀργάνων σώματος.


Διότι ὑποβάλλει στὸν πιστὸ ὅτι, σώζει τὴν ψυχή του ὅποιος καλὸς Σαμαρείτης –ὑπερβαίνοντας τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη καὶ «ὑπερβαίνοντας ἑαυτὸν»– θυσιάζει τὴν ἴδια τὴν ζωή του, προσφέροντάς την στὸν πλησίον του, καὶ στὸ χειρουργικὸ τραπέζι τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἢ ὅτι, τὸ «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε» ἀναφέρεται καὶ στὸ συγκεκριμένο εἶδος δωρεάς!


Ἐπένδυση στὸν Ναρκισσισμό: Ὡς ψυχοτεχνολογία χειραγώγησης τῆς συνείδησης, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἐπενδύει καὶ στὸν ναρκισσισμὸ τοῦ πιστοῦ, διότι τοῦ ὑποβάλλει ὅτι, ἀφοῦ ἀγαπᾶ σὲ σημεῖο ὥστε νὰ θυσιάζει, γιὰ τὸν ἄλλον, τὴν μία καὶ μόνη ζωή του, εἶναι πολὺ καλύτερος ἀπὸ ὅσους ἐμμένουν στὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη.


Δεδομένου δὲ ὅτι, ναρκισσισμὸ ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι –χριστιανοὶ καὶ μή, ἀλλὰ καὶ ἄθεοι– ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἀποδεικνύεται πολὺ ἀποτελεσματικὴ καὶ σ’ αὐτούς.


Χωρὶς Τύψεις καὶ Ἐνοχές: Ἀλλά, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁδηγεῖ τὸν δότη στὴν αὐτοθυματοποίηση, τὸ ἐφεύρημα τῆς «ὑπερβατικῆς ἀγάπης» ἐξαλείφει καὶ τὶς τύψεις ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ λήπτη, ποὺ γλύτωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο, ἀλλὰ –φυσικὰ– καὶ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ὑποψηφίου λήπτη, ποὺ βρίσκεται στὸ χεῖλος τοῦ θανάτου.


Διότι, ἀκόμα καὶ ἐὰν ὁ λήπτης, ἢ ὁ ὑποψήφιος λήπτης, ἀναγνωρίζει τόν «ἐ.θ.» ὡς διαδικασία θανάτωσης τοῦ δότη, ὁ ἴδιος θεωρεῖ ὅτι ὁ δότης δὲν πράττει παρὰ τὸ καθῆκον του· ἀφοῦ –μέσα στὰ πλαίσια τῆς «ὑπερβατικῆς ἀγάπης»– ὀφείλει νὰ κατευθυνθεῖ «μετ’ ἐνθουσιασμοῦ καὶ χαρᾶς ἐπὶ τοῦ πλήρους πόνου, δρόμου τῆς θυσίας ὑπὲρ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ ἀνθρώπου».


Τέλος, τὸ ἴδιο ἐφεύρημα ἀπενοχοποιεῖ –μέσα στὴν συνείδηση τόσο τοῦ δότη, ὅσο καὶ τοῦ λήπτη– ὅλους τοὺς ἐμπλεκόμενους στὴν ἐν λόγῳ διαδικασία, ὡς φορεῖς τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς.


Ἀγάπη, Ὑπερβατικὴ καὶ Χριστιανική: Εἶναι γεγονὸς ὅτι, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αὐτοθυματοποίηση, ἔχει διεισδύσει, κατὰ τρόπο ἀδιόρατο, καὶ μέσα στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέσῳ τῆς «χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμοὺς» ἀγαπολογίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ.


Στὴν αὐτοθυματοποίηση δὲν ὁδηγεῖ, ἄραγε, τὸ ποίμνιό της ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅταν, πρὸ μηνός, συνυπέγραφε –ἀνυποψίαστη– ἀνακοινωθὲν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, «δὲν ὑπάρχει δίκαιος πόλεμος», οὔτε ἀμυντικός, ἀλλὰ οὔτε ἀκόμα καὶ ἀπελευθερωτικός;


Πάντως, εἰδικὰ σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὶς μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων σώματος, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἔχει προκαλέσει πολλὲς ἀναταράξεις –ἀκόμα καὶ ἐντονώτατες λεκτικὲς συγκρούσεις– μεταξὺ ὅσων ὀρθοδόξων τὴν ἐνστερνίζονται –καί, ἑπομένως, ἀποδέχονται τὶς μεταμοσχεύσεις αὐτὲς– καὶ ὅσων δὲν τῆς ἐπιτρέπουν νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὸ «ὀλισθηρὸν τῆς διανοίας» τους –καί, ἑπομένως, τὶς ἀπορρίπτουν.


Ὡστόσο, –ἐφ’ ὅσον δὲν ἐμπλέκονται προσωπικὰ μὲ τὶς συγκεκριμένες μεταμοσχεύσεις– ὅσοι τὶς ὑπερασπίζονται ἀπὸ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», κατηγορώντας τοὺς ἄλλους ὡς σκληρόκαρδους καὶ ὡς κακοὺς χριστιανούς, δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους ὅτι: τὸ σύνολο τῆς Πατερικῆς μας Παραδόσεως ἀναγνωρίζει τὴν τάση τοῦ ἀνθρώπου νὰ θεωρεῖ ἑαυτὸν ἀνώτερο καὶ καλύτερο τῶν ἄλλων, ὡς καθαρὰ πειρασμική. Καὶ ἑπομένως, ὅτι, ἡ ἴδια ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» εἶναι πειρασμική.


Ἐμεῖς καὶ ὁ Ἀντίδικος: Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Διοικούσας Ἐκκλησίας πάνω στὸ θέμα αὐτό, ἡ οὐσία εἶναι ὅτι, κανένας ἀπὸ ἐμᾶς δὲν θὰ ἤθελε νὰ βρίσκεται στὴν βαθύτατα τραγικὴ θέση τῶν ἐνσυνείδητων ὀρθοδόξων ληπτῶν, ἢ ὑποψηφίων ληπτῶν.


Διότι, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ εἴχαμε, τότε, τὴν διαύγεια νοῦ νὰ μὴν ἐπικαλεσθοῦμε τὴν πειρασμικὴ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», ὡς κίνητρο τοῦ δότη; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἴχαμε, τότε, τὴν διάκριση νὰ ἀναγνωρίσουμε, στὸ ἐφεύρημα τοῦ «ἐ.θ.», τὸν ὕπατο, τὸν ἔσχατο, πειρασμὸ τοῦ Ἀντιδίκου;


Καί, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἴχαμε, τότε, τὸ σθένος νὰ τοῦ ἀντισταθοῦν;


Τέλος, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἶχαν, τότε, τὴν ψυχραιμία νὰ κατανοήσουν ὅτι, τὸ μοναδικὸ κίνητρο ὅσων καταρριπτοῦν τὸ –καθησυχαστικὸ γιὰ τὴν συνείδηση– ἐφεύρημα τοῦ «ἐ.θ.», εἶναι ἡ προστασία τῆς μιᾶς καὶ μόνης ζωῆς τῶν ὑπολοίπων συνανθρώπων τους (ἰδίως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων), καὶ ὄχι ἡ κατάκριση τῶν ληπτῶν;


Τὸ Μέγα Ἔλεος: Πάντως, ὅσοι ἀντιτίθενται στὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» γνωρίζουν καλὰ ὅτι, μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ κρίνει ὅσους ὑποκύπτουν σ’ αὐτὸν τὸν φοβερό, τὸν ἔσχατο, πειρασμό. Καὶ μόνον Αὐτὸς δύναται νὰ ἐλεήσει τὴν ψυχή τους.


Ἀρκεῖ οἱ ἴδιοι νὰ ἀπευθυνθοῦν σ’ Αὐτὸν μὲ πλήρη καὶ εἰς βάθος ἐπίγνωση τοῦ «ὀλισθηροῦ τῆς διανοίας» τους καὶ τῆς –τόσο βαθειὰ καὶ τραγικὰ ἀνθρώπινης– ἀδυναμίας τους.


Δάφνη Βαρβιτσιώτη

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(*) Στ ρθρο ατό, λα τ ποσπάσματα πο σημειώνονται μ στερίσκο προέρχονται π τ ξιολογώτατο βιβλίο το κ. Κ. Καρακατσάνη, Καθηγητ Πυρηνικς ατρικς τς ατρικς Σχολς Α.Π.Θ., μ τίτλο «γκεφαλικς θάνατος» κα ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ (ατρικ κα φιλοσοφικ θεώρηση), 3η κδοση, Βελτιωμένη κα πηυξημένη, Θεσ/κη 2088.

(1) Βλ., «Διάλογος περ Μεταμοσχεύσεων», (πιστολς ναγνωστν), περιοδικ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, τ. 77, Μάρτ. - πρ. 2011 (κα σ πολλ προηγούμενα τεύχη).

(2) Ραφαηλίδης Βασίλης, «NSA κα μεταφυσική», φημ. ΤΟ ΕΘΝΟΣ, 17.1.95.

(3) Βαρβιτσιώτη Δάφνη, «Νέα ποχή»: ξέλιξη Χειραγώγηση;, κδ. θ. Σταμούλης, θήνα 2004.

(4) Malachi Martin, The Keys of This Blood, κδ. Touchstone, 1990.

(5) Βαρβιτσιώτη Δάφνη, βλ. ὡς ἄνω.

(6) Ἀπὸ τοῦ σημείου αὐτοῦ, ὅλα τὰ ἐντὸς εἰσαγωγικὰ ἀποσπάσματα (μὲ πλάγιους χαρακτῆρες) προέρχονται ἀπὸ κείμενα μεταφυσικῶν κινήσεων τῆς παγκοσμιοποίησης.


"Κοσμας Φλαμιατος"

Ποιος ειναι ο ρολος του,

και ποια ειναι

η αποστολη του;




Ποιος τον εστειλε;
Πως εμφανισθηκε απο το πουθενα;
Ποιος ειναι ο ρολος του;
Ποια ειναι η αποστολη του;
Ποια ειναι η μυστικη αποστολη, αυτου του Σκοπιανου Λατινοφρονα και Οικουμενιστη ρασοφορου;


Γιατι διαμενει στη Θεσσαλονικη, ο Ψευτομακεδονας Αχριδος Ιωαννης Βαλινοβσκι;
Γιατι δεν παει να διαμεινη, στα κοντινοτατα απο την εδρα του, συνορα της Σερβιας;
Εδω και χρονια, γιατι δεν συλλαμβανεται;
Πως συνεληφθη προ καιρου απο το Κρατος της Βουλγαριας και δεν συλλαμβανεται απο το Ελληνικο Κρατος;
Ποιες δυναμεις κρυβονται απο πισω του;
Ποιος τον προστατευει, αφου το ενταλμα συλληψης της ΙΝΤΕΡΠΟΛ ισχυει;
Τι συμβαινει;

Ρωτουμε και παλι, ποια είναι η αποστολη του εδω στη Θεσσαλονικη, που ο ιδιος την χαρακτηριζει ως εδρα του;
Εχει και αλλος μητροπολιτης ως εδρα του τη Θεσσαλονικη, εκτος απο τον εκαστοτε Ελληνα Μακεδονα μητροπολιτη Θεσσαλονικης;

Ποιοι κρυπτονται οπισθεν αυτου, του υποπτου ρασοφορου;
Οι Σερβοι ή οι Σκοπιανοι;
Μηπως εχει ως αποστολη του την παντοια ενισχυσι του κρατους των ΓυφτοΣκοπιων, μεχρι την ποθουμενη απο αυτους, ολοκληρωσι του;
Δειτε το βιντεο.

Ποιος θα μας απαντηση;
Παρα τις προσπαθειες μας, μεχρι αυτης της στιγμης, μας αποκρυπτεται η αληθεια.
Ομως εμεις την αληθεια θα την μαθουμε και θα την ανακοινωσουμε.

Σοκαριστική

αντικαπνιστική

καμπάνια στις ΗΠΑ


Σοκαριστική αντικαπνιστική καμπάνια στις ΗΠΑ
Εικόνες με τη σορό ενός καπνιστή,
έναν λαιμό που καπνίζει
αλλά και μαύρους πνεύμονες,
θα απεικονίζονται από τον Σεπτέμβρη του 2012 πάνω στα πακέτα τσιγάρων στις ΗΠΑ, στα πλαίσια της νέας αντικαπνιστικής καμπάνιας στη χώρα. [φωτογραφίες]
Μέχρι σήμερα, τα πακέτα φέρουν μόνο γραπτές προειδοποιήσεις για τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει το κάπνισμα στην υγεία.
Η νέα καμπάνια κατά του καπνίσματος, η οποία θα καλύπτει με σοκαριστικές φωτογραφίες και τις δυο όψεις των πακέτων, σκοπεύει στη μείωση του αριθμού των καπνιστών στις ΗΠΑ.
Ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, πεθαίνουν σχεδόν 1200 άτομα από τα προβλήματα υγείας που προκαλεί το κάπνισμα.
Εκτός των ΗΠΑ, κι άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ρουμανία, η Ιρλανδία, η Βρετανία και ο Καναδάς ακολούθησαν την ίδια στρατηγική κατά του καπνίσματος.
Μάλιστα αναμένεται και η Αυστραλία, να νομιμοποιήσει τη δημοσιοποίηση τέτοιου είδους φωτογραφιών στα πακέτα με τσιγάρα.
http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/smoke_2.jpg
http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/smoke3.jpg
http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/schock_fotos_usa.jpg
http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/skome_1.jpg

Πηγη:

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

TIΣ ΣΥΜΦΩΝΗΣΙΣ,

ΧΡΙΣΤΩ ΠΡΟΣ ΒΕΛΙΑΡ;


Η Σερβικη Ληστοσυμμορια, σε συνεχεις και ασταματητες επικοινωνιες, με τους αιρετικους Φραγκολατινους.
Ειναι οι θερμοτεροι Λατινοφρονες και οι υπερευτυχεστεροι Οικουμενιστες της Υφηλιου.
Πως ηταν δυνατον αυτοι οι προβατοσχημοι Λυκοι, να εχουν κοντα τους εναν θερμο, σφοδρο και αμετακινητο Αντιοικουμενιστη και Αντιλατινοφρονα σαν τον ΑΡΤΕΜΙΟ;
Δεν το αντεχαν.
Τον εξωβέλισαν και ησυχασαν.
Ομως ....λογαριαζαν χωρις τον ξενοδοχο.

Οπως και οι δικοι μας, οι προβατοσχημοι Λυκοι, δεν αντεχαν να εχουν διπλα τους εναν ΝΙΚΟΔΗΜΟ.
Τον εξωβελισαν και ησυχασαν.
Θα τους ηλεγχε ασταματητα με το αυστηρο βλεμμα του.
Πολυ περισσοτερο θα τους ηλεγχε με τα μαστιγωδη λογια του.
Πως θα τον αντεχαν συνεχεια διπλα τους;
Ολοι ιδιοι ειναι, οι αναισχυντοι σατανοπληκτοι ρασοφοροι.

Δειτε και τους Σερβους, ΠΟΥ αναπαυονται και ΠΟΥ διερχονται τον χρονον τους.
Οχι στον καταρτισμο του ποιμνιου τους - εκεινο ειναι τελειως εγκατατελειμενο - αλλα στον συγχρωτισμο τους με τους ειδεχθεις εγκληματιες των λαων, το Κρατος και την Συμμορια των Φραγκολατινων.
Η σχεσι τους, με τον Σφοδροτερο Αντιοικουμενιστη των Αιωνων, τον Χαλκεντερο Ιουστινο Ποποβιτς, ηταν ψευτικη, υποκριτικη και επιπλαστος.
Ενω πλησιαζαν τον Γιγαντιαιο ανθρωπο, αυτοι οι νανοι και τα νανωδη ανθρωπαρια, και τον εκμεταλλευονταν, ταυτοχρονα δουλευαν ....σε αλλους παραγοντες.
Τα πραγματα το απεδειξαν αυτο και το αποδεικνυουν περιτρανα.


ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ,
γραμματεις και Φαρισαιοι υποκριται.








Ἔκδηλα σημάδια κοπώσεως,


ἐνῶ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ


μαίνεται


Κουράστηκαν ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ

καὶ σιωπηλὰ παραδίδονται στὸν Οἰκουμενισμό;


Οἱ ποιμένες καινοτομοῦν (στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως

τῶν πιστῶν) ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως


Τὸ ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο: Ὅταν μφανιζόταν μία αρεση, ο γιοι Πατέρες μεναν κανοποιημένοι μόνο μ κάποια στιγμιαία διαπίστωση κα μία πρόχειρη νημέρωση γιὰ τν ὕπαρξή της; Κα μετ σταματοῦσαν νὰ νημερώνουν τος πιστος κα νὰ στηρίζουν τν ποκρουσή της, νὰ ποκαλύπτουν τὶς αρετικς κακοδοξίες κα νὰ τς λέγχουν; χουμε, ἄραγε, παραδείγματα γίων πο ρχιζαν τν γνα ναντίον τν αρετικν κα κατόπιν δειχναν σημάδια κοπώσεως, καθς φίσταντο τ μαρτύριο τς περιφρόνησης, τς λοιδορίας, τς συκοφαντίας κα τν διωγμν π τος αρετικούς; πισθοχωροῦσαν κα γκατέλειπαν τν γνα πολεμοσαν ς λιονταρόψυχοι γωνιστς ο γιοι, ψηφώντας κακουχίες, διωγμούς, ξορίες, κόμα κα τν θάνατο;


Μήπως Μ. θανάσιος πόκαμε διωκόμενος 16 περίπου χρόνια π τος ρειανούς; Μήπως γιος Μάξιμος σιώπησε μπροστ σ Ατοκράτορα κα Πατριάρχες, μπροστ σ μίαν λόκληρη ατοκρατορία; Μήπως λλοι γιοι διαφόρησαν κα σιώπησαν δραστηριοποιουμένης κα πελαυνούσης τς αρέσεως;


Γράφει ἱερὸς Χρυσόστομος, πς παρξη αρετικν σὲ κάποια πόλη ξεσήκωσε τος ποιμένες, ο ποοι, σν «γενναοι σκύλακες» ποὺ βλέπουν τος αρετικος «λύκους… τν ποίμνην πασαν διαφθείροντας», κατέβηκαν στὴν μάχη κατ τν αρετικν κα δὲν σταμάτησαν τν γνα πρν νὰ τος διώξουν π τν πόλη τους, «ατος πάντοθεν πελαύνοντες» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρς νομοίους περ καταλήπτου, λόγ. Β΄).


ν λοιπν ατοί, τος ποίους τιμομε κα κηρύττουμε —«τιμ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος»—, μᾶς δωσαν τ παράδειγμα γιὰ νυποχώρητο γνα ναντίον τν αρέσεων, πς μες σήμερα, διαφοροντες γιὰ τν κεραιότητα τς ρθοδόξου Πίστεως, ποὺ κολοβώνεται συστηματικ τ μέθοδο τς σαλαμοποίησης), χι μόνον σιωπομε κα δρανομε μπροστ στὴν πέλαση τς παναιρέσεως το Οκουμενισμοῦ, λλ κα πικοινωνομε μ τος αρετικούς, μ μπροστάρηδες τος πισκόπους;


Κατ τν διδασκαλία τν Πατέρων, εναι δύνατον νὰ μν πηρεασθε τ σμα τς κκλησίας π τν αρεση, ταν ο πιστο συμβιώνουν κα «κοινωνον» μ τος αρετικούς. Κα ποδεικνύονται ρνητς τς πατερικς διδασκαλίας στὸ θέμα τς καταπολέμησης τν αρέσεων, σοι πνευματικο διδάσκουν: κοίταζε τν αυτό σου κα προσεύχου, φησε τ πόλοιπα στοὺς ποιμένες στὸν Θεό.


λλ σ ποίους ποιμένες; Σ ατος πο διαφορον γιὰ τν φαρμογ τς διδασκαλίας τν γίων Πατέρων; Καὶ σ ποιόν Θεό; Σὲ ναν Θε ἰδικν τους προδιαγραφν, στον ληθιν Θεό, πο ντέλλεται δι τν Γραφν κα τν γίων Του: «μ συγκοινωνετε» ατος, κα «ξέλθετε κ μέσου ατν» κα «μηδ χαίρειν λέγετε ατος», λλ κα «μηδ δελφος νομάζετε»;

***


κόπωση το κκλησιαστικο σώματος εναι μφανς σ λα τ πίπεδα. νδεικτικ ναφέρουμε:


1. σφαλς κα δὲν εναι εκολο στὸν καθένα νὰ κρίνει τ ργο τν πνευματικν. Παλεύουν κα κονταριοχτυπιοῦνται μ «τ πνεύματα τς πονηρίας» γιὰ νὰ βοηθήσουν κα νὰ νεκραναστήσουν κάθε πεπτωκότα. μως, δράνεια τν πνευματικν στὸ θέμα τς ντιμετωπίσεως τς παναιρέσεως το Οκουμενισμοῦ —ποὺ ποδεικνύεται π τὴν διαφορία τν πιστν γιὰ τν καταπολέμηση τς αρέσεως, κόμη κα ἀπὸ τν γνοια τοῦ τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς— δίνει τ στίγμα μις «καινοτομίας» στο πνευματικ ργο τς καθοδηγήσεως τν πιστν γιὰ τν ντιμετώπιση τς αρέσεως. Ὅπως δι’ λίγων πισημάνθηκε παραπάνω, οδέποτε ο ποιμένες (ἐπίσκοποι κα πνευματικοὶ) δειχναν τόση κα τέτοια διαφορία γιὰ τν κδίωξη τς αρέσεως, ποία ς μολυσματικ σθένεια ἔχει μολύνει ὄχι μόνο τος εσεβες πιστούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες!


χουν, ραγε, τόσο μεγάλη πεποίθηση στὸν αυτό τους ο σημερινο πνευματικο πατέρες, ὥστε νὰ πιστεύουν τι τ πνευματικά τους παιδιά, π τν καθοδήγησή τους, δὲν πηρεάζονται ἀπὸ τὴν αἵρεση; δειξαν γιὰ τν ντιμετώπιση τς παναιρέσεως το Οκουμενισμοῦ, τ ἓν δέκατο το νδιαφέροντος ποὺ δείχνουν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ θνικ θέματα, γιὰ τν Κάρτα το Πολίτη κα τόσα λλα θέματα λιγότερο περισσότερο πουσιώδη; μήπως, ἀδιάφορη κα φεκτικ στάση τους ναντι το Οκουμενισμοῦ δηλοῖ προσωπικ φόβο κα παγγελματικ διοτέλεια, φ’ σον καταπολέμησή του συνεπάγεται ρήξη κα σύγκρουση μ τ ξουσιαστικ καθεστς τς δεσποτοκρατίας; Τ καθεστὼς ποὺ ρνεται πεισμόνως κα σκανδαλωδς νὰ παντήσει ν Οκουμενισμς εναι αρεση, τ καθεστὼς ποὺ χει σιωπηρὰ ποδεχθε τι Παπισμς εναι «κκλησία» κα χει ντάξει τν ρθοδόξη κκλησία στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο κκλησιν, ατ τν αρετικ σφηκοφωλι το Προτεσταντισμο;


2. Ἐπίσης, εναι μφανς ἡ κόπωση το κκλησιαστικο σώματος καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ο πρωτοσελίδες διαμαρτυρίες το κκλησιαστικο Τύπου κατ το Οκουμενισμο χουν λαττωθε. Παρατηρεται τ φαινόμενο, σο περισσότερες συμπροσευχς γίνονται, τόσο χλιαρότερες νὰ εναι κα ο ντιδράσεις τν πιστν. τελευταία συμπροσευχ μετ τν Παπικν στο Ρέθυμνο, φαίνεται πὼς δὲν κανε πι κα τόση ντύπωση, δὲν σχολιάστηκε ὡς συμπροσευχή. Τ μικρόβιο-δηλητήριο το οκουμενιστικο μιθριδατισμοῦ χει παραλύσει τ νοσοποιητικ σύστημα τν ρθοδόξων Χριστιανν.

***


Τ παραπάνω γράφονται μ φορμ τν πρόσφατη συνάντηση μελν τς Μικτς πιτροπς το θεολογικο διαλόγου ρθοδόξων–Ρωμαιοκαθολικν στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (15-17 ουνίου).


Στὴ συνάντηση ατ συνεχίστηκε συνειδητὰ καὶ προκλητικὰ παράβαση τῶν ερν Κανόνων περ συμπροσευχν, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αὐθαιρετοῦντας «ὀρθοδόξους» συνέδρους. πανέλαβε καρδινάλιος Kurt Koch τν αρετικ διδασκαλία το Βατικανοῦ περ «δύο πνευμόνων», χωρς νὰ ντιδράσουν ο πνευματικο ποιμένες κα ο πίσκοποί μας. Κα δὲν ννοομε τος συμμετέχοντες στὸν διάλογο «ρθοδόξους» πισκόπους, (π ατος πλέον τίποτα δὲν περιμένουμε, φο κάθε φορ πιβεβαιώνουν κα ναβαθμίζουν τ αρετικ προφίλ τους), λλ τος πολοίπους ποιμένες μας.


Τ στολόγια, πίσης, ατ τ φορ δὲν πεσήμαναν κα δὲν διαμαρτυρήθηκαν —πως πραξαν γιὰ λλες συμπροσευχς στὸ γγς κα πώτερο παρελθὸν— γιὰ τς τελευταες συμπροσευχς κατ τν διεξαγωγ το Διαλόγου στο Ρέθυμνο Κρήτης. Κι ατ εναι ἄλλο ἕνα σαφς δεγμα τς ξοικείωσης μ τν αρεση. Τ δ σχόλια τν πιστν στὰ κκλησιαστικ στολόγια, τώρα χουν σχεδν μηδενισθεῖ. Κι ὅμως, πρν μερικος μόλις μνες οἱ σχολιογράφοι ντιδροῦσαν ντονα, κι τσι διναν τ μήνυμα στὶς γεσίες τν αρετικν Οκουμενιστν τι λας το Θεο ἀκόμα ντιστέκεται κα παραμένει φρουρς γρυπνος, κα ατ τος κανε διστακτικος στὰ βήματα-νοίγματα πο πιχειροσαν.


ποιος, λοιπόν, γνας τν λίγων ποτελματώθηκε, ξ ατίας τς διστακτικότητας κα τς ναβλητικότητας κείνων ποὺ πρεπε νὰ εναι πρωτοπόροι. Κα ατ τ τέλμα σ λίγο θ ρχίσει (ἔχει ἤδη ἀρχίσει) νὰ ναδίδει δυσωδία.


Διοργανώνουν οἱ ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν μία οἰκουμενιστικὴ συνάντηση πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, πραγματοποιοῦν δεκάδες συνέδρια τῶν εἴκοσι καὶ τριάντα ἀτόμων (καὶ αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις), ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἴδιες αρετικς θέσεις (καὶ ἄλλες ἀκόμα πιὸ προωθημένες), οἱ ὁποῖες πρν μερικ χρόνια εχαν ξεσηκώσει θύελλα ντιδράσεων· καὶ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων καμι σθεναρ ντίδραση δὲν κούγεται, δὲν προγραμματίζεται, δὲν κδηλώνεται.


καρδινάλιος Kurt Koch στὸ Ρέθυμνο (πρς χαρν το συμπροέδρου μητροπολίτου Περγάμου), πανέλαβε τι προχωροῦν στὴν νωση τν «κκλησιν», χωρς ο αρετικο παπικο νὰ διαγράψουν τὶς αρέσεις τους κα νὰ πιστρέψουν στην ρθ Πίστη. Επε: «θ πρέπει νὰ πιστρέψουμε πίσω στὴν πραγματικ ννοια τς μις κκλησίας πως ταν στοὺς πρώτους αἰῶνες. Ο διάφορες παραδόσεις μπορον νὰ συνεχίσουν νὰ μένουν μέσα στὴν διαφοροποίηση...»!


ρα, κατ τν καρδινάλιο (συνευδοκοντος το Περγάμου κ. ωάννη Ζηζιούλα κα ποδεχομένου τν «σοφία» το Koch) σήμερα δὲν πάρχει ς πραγματικότητα ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Ατ θ πάρξει, ταν ποδεχθομε κα τς αρέσεις τῶν Παπικῶν ς κκλησιαστικς Παραδόσεις(!), ταν ἑνωθομε π τν Πάπα καὶ ἔτσι συνεχίσει κάθε «πλευρὰ» νὰ χει τὶς διαφοροποιημένες θέσεις της. μες τν παρεφθαρμένη πλέον «ρθοδοξία» κα ο Παπικο τν ρθοδοξοποιημένη αρεση!


Κα συνεχίζοντας ὁ καρδινάλιος επε βλάσφημα πώς, λοι ατο ο γωϊστικο κα αρετικο σχεδιασμο γιὰ μία παρ «φύσιν» κα παρ τος ερος Κανόνες «νωση», εναι θέλημα το Χριστο! « θέλησή μας εἶναι θέληση το Κυρίου, στε λοι νὰ νωθοῦν. νας σημαντικς παράγοντας γιὰ τν λοποίηση ατς τς θείας ντολς εναι θεολογικς διάλογος μεταξ τν δύο κκλησιν. Εχαμε μία χιλιετία που ζήσαμε μαζ κα εχαμε κοιν πράγματα κα μία δεύτερη χιλιετία στὴν ποία ο δύο κκλησίες εναι διαλυμένες».


Σ λλο σημεο ατο ξοχότης καρδινάλιος Koch χαρακτήρισε τὶς αρέσεις το Παπισμο ς «διαφορετικ παράδοση», ξίσωσε τν Πίστη μ τν «πολιτισμ» κα νόμασε τὶς κακοδοξίες «νθη» το κήπου τς κκλησίας! Θαυμάστε τν «εώδη» λόγο το καρδινάλιου: «Ο διάφορες παραδόσεις μπορον νὰ συνεχίσουν νὰ πάρχουν. οκουμενισμς δ σημαίνει τι θ δημιουργήσει κανες ναν μονοπολιτισμό, λλ εναι νας κπος μ πολλ νθη κα τ νθη πρέπει μεταξύ τους νὰ σέβονται τ να τ λλο παρότι βρίσκονται στὸν διο κπο».


Τ «νθη το κακο», λοιπόν, ξαγιάζονται κα παιτον ναγνώριση π τ φαναριώτικα «νθη το καλο», πο πως φαίνεται, δη τν χουν λάβει.


Μόνο, πο τ «μυρίπνοα νθη το Παραδείσου, τ πάγχρυσα στόματα το Λόγου», δηλαδ ο γιοι Πατέρες κα σοι τος κολουθον, δὲν θ δώσουν ποτ ατ τν ναγνώριση στὰ κακόδοξα σχήματα το Παπισμοῦ κα το Οκουμενισμοῦ.

(Σημείωση: Στὶς 24 ουνίου θ γίνει παρουσίαση τς «Μεγάλης ρθόδοξης Χριστιανικς γκυκλοπαιδείας». Παρόντες θ εναι Οκουμενικς Πατριάρχης, π. Κ. Μπέης, κ. Πέτρος Βασιλειάδης κ.ἄ. μιλητς θ εναι κα Περγάμου κ. ωάννης Ζηζιούλας, εἰσηγητὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ποὺ συμπροσεύχεται μ τος αρετικούς, παραβαίνοντας συστόλως τοὺς ερος Κανόνες, καὶ ὁ ὁποῖος νέχεται διαμαρτύρητα τ αρετικ φληναφήματα τν συμπροέδρων του καρδιναλίων στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς, δηλαδὴ προωθεῖ συνειδητὰ καὶ μεθοδικ τν Οκουμενισμό. ς κ τούτου ποτελε κπληξη τ γεγονός, τι δίπλα στὸν κ. Ζηζιούλα, ς δεύτερος μιλητής, θ εναι καὶ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. ερόθεος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει ἄρθρα ἐναντίον τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Συμβιβάζονται, μως, ντι-οκουμενιστικ ρθρογραφία το Ναυπάκτου κα συμπαρουσίαση τς γκυκλοπαιδείας μ τν κ. Ζηζιούλα; Ατὸ μπορεῖ να θεωρηθεῖ ὡς ντίσταση κατ το Οκουμενισμοῦ;).

Θεσσαλονίκη, 23 Ἰουνίου

ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου