Σάββατο 2 Απριλίου 2011

ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ

"ΒΡΑΖΟΥΝ ΣΤΟ

ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ"



O Ρώσος Iλαρίωνας δεν πληροφορήθηκε τα εργα και τις ημέρες των Πανθρησκειαστών της Ληστοσυμμορίας της Σερβίας;
Αγνοεί τα "εργα και τις ημέρες" του ...Αχυρένιου και του Πίτ Μπούλοβιτς;
Είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα συμβαίνοντα και να μην διαχωρίζουν την θέσι τους από τους ασχημονούντας ρασοφόρους;
Να μήν έχουν καμμία συστολή και να μην δείχνουν καμμία ευαισθησία;

Πού πάμε αλήθεια;
Και αυτό το αντορθόδοξο, αηθέστατο και αισχρότατο φαινόμενο, αποτελεί Εκκλησία Χριστού ή σατανοφορία Αντιχρίστου;
Ποιοί Πατέρες της Εκκλησίας διέπρατταν τέτοιες ασχήμιες και έμειναν στην Ιστορία ως Πατέρες;
Οσοι συγχρωτίζονταν και συναναστρέφονταν με τους Αιρετικούς αποδοκιμάζονταν και εμπαιναν σε καραντίνα.
Δεν υπήρχε καμμία επικοινωνία μαζί τους.
Οι σημερινοί ρασοφόροι που ανάβουν τις Εβραϊκές λυχνίες σε ώρες λατρείας τους, κάμνουν αρτοκλασίες με τους Καρδιναλίους, συμπροσεύχονται με τους Αιρετικούς Ανατολής και Δύσεως, ακόμα και με Αλλοδόξους, ποιόν Θεό εκφράζουν και σε ποιόν Θεό πιστεύουν;
Και αυτοί που κοινωνούν και επικοινωνούν μαζί τους δεν αισθάνονται ότι μαγαρίζονται;


Καταλάβετέ το Χριστιανοί.
Αυτοί δεν αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού αλλά την ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ του Αντιχρίστου.







«ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ


ΜΗ ΚΛΑΙΕΤΕ ΕΠ’ ΕΜΕ,


ΠΛΗΝ ΕΦ’ ΕΑΥΤΑΣ ΚΛΑΙΕΤΕ


ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΥΜΩΝ»


Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αναπαρίσταται στους ναούς μας η πορεία του Κυρίου μας προς τη Σταύρωση, όπως και κάθε λεπτομέρεια του Πάθους Του. Και μέσα σε όλες τις "λεπτομέρειες" ακούμε και αυτά τα λόγια Του, προς τις γυναίκες που στέκονταν στην άκρη του δρόμου και Τον παρακολουθούσαν να περνάει, οδεύοντας προς το λόφο του Γολγοθά. Τά ακούμε, αλλά, με τη χαρακτηριστική αφροσύνη που μας διακρίνει, τα προσπερνάμε, δεν τους δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία.


Όπως κάνουμε και με όλα τα "λόγια" που μας λέει έμπρακτα ο Θεός στη ζωή μας, με όλες τις προειδοποιήσεις Του που τις προσπερνάμε κι αυτές και δεν τους δίνουμε σημασία.


Δεν είναι παράξενο που ένας κατάδικος, ατιμασμένος, βασανισμένος, στο δρόμο για το θάνατο, δεν συγκινείται από τη συμπόνοια των ελάχιστων ανθρώπων που έχουν απομείνει πια με το μέρος του;


Δεν θα 'πρεπε να τις ευχαριστεί αυτές τις γυναίκες που τον θρηνούσαν; Δεν θα 'πρεπε να θεωρηθούν σαν έπαρση αυτά τα λόγια: μήν κλαίτε για μένα, αλλά να κλαίτε για σας και τα παιδιά σας! Ποιός από όσους ήσαν μπροστά ανησύχησε γι' αυτά τα λόγια; Ποιός αναρωτήθηκε;


Βέβαια, αφού είναι καταγεγραμμένα, υπήρχαν οι λίγοι, οι άνθρωποι οι ξεχωριστοί, αυτοί που άκουγαν και καταλάβαιναν. Αλλά, από το τότε -και το τώρα- πλήθος, ποιός έδωσε σημασία; Ποιός φοβήθηκε; Οι Ιουδαίοι θριάμβευαν. Ο ενοχλητικός ταραχοποιός επιτέλους, εξοντώθηκε. Η φιλία τους με τον Καίσαρα εξασφαλίστηκε. Ο Βαραββάς ήταν ελεύθερος να κάνει Πάσχα στο σπίτι του. Όλα καλά κι όπως τα ήθελαν. Όλοι οι κίνδυνοι είχαν αντιμετωπιστεί. Άσε τον καταδικασμένο και ηττημένο εχθρό να απειλεί!


Αυτή δεν είναι και η δική μας στάση; Μας είναι βαρύς κι ενοχλητικός ο Θεός και Τον εξορίζουμε από τη ζωή μας και Τον εμπαίζουμε και Τον θανατώνουμε μέσα μας. Κι έρχεται η ώρα που θεωρούμε τον εαυτό μας νικητή, που θεωρούμε ότι, επιτέλους, απελευθερωθήκαμε απ' Αυτόν, ότι κατασιγάσαμε τις ενοχές για τις οποίες υπεύθυνοι είναι οι "παπάδες" που θέλουν να μας κρατούν δέσμιους με το φόβο. Αλλά εμείς τα καταφέραμε. Επιτέλους, γλιτώσαμε! Και, στο τέλος, "πετάμε" και το αμίμητο: "τι Θεός είναι αυτός, τόσο άδικος και ανελέητος; Δεν υπάρχει Θεός!"


Και ξεχνάμε ότι η στιγμή του "θριάμβου" μας κρατάει τόσο λίγο, όσο κι η ζωή μας: μια στιγμή. Γιατί είμαστε άνθρωποι, άρα αιχμάλωτοι στο Χρόνο. Η "στιγμή" του Θεού, όμως, δεν έχει χρόνο, γιατί ο Θεός είναι άχρονος και δημιουργός του Χρόνου. Η ψευδαίσθηση των Ιουδαίων ότι νίκησαν το Θεό, κράτησε ελάχιστα.


Λιγώτερο από σαράντα χρόνια μετά απ' αυτά τα λόγια του Χριστού, το μήνα Απρίλιο του 70 μ.Χ. εξήντα χιλιάδες Ρωμαίοι στρατιώτες πολιόρ­κησαν την Ιερουσαλήμ, πολιόρκησαν εκείνους τους ίδιους πιστούς υπη­κόους, οι οποίοι είχαν διατρανώσει: "ουκ έχομεν βασιλέα, ει μη Καίσαρα!" Ο βασιλέας τους, λοιπόν, ο Καίσαρας, που τον διάλεξαν πάνω απ' Αυτόν που τους είχε σώσει και τους είχε ελευθερώσει τόσες φορές και τους είχε ταΐσει Μάννα στην έρημο, αυτός τους πολιόρκησε. Για τέσσερεις μήνες.


Μέσα στην Ιερουσαλήμ υπήρχαν 600.000 άνθρωποι κατά τον ιστορικό Τάκιτο, ή πάνω από ένα εκατομμύριο, κατά τον ιστορικό Ιώσηππο. Όταν έπεσε η πόλη δεν έζησε κανείς! Η Ιερουσαλήμ ισοπεδώθηκε και ο Ναός κατεδαφίστηκε και κάηκε μαζί με όλους όσοι είχαν καταφύγει σ' αυτόν. Στον τόπο που σταύρωσαν τον Ένα, ο Ρωμαίος πολιορκητής, ο Τίτος, σταύ­ρωσε εκατό χιλιάδες. Σταύρωνε από πεντακόσιους κάθε μέρα και άφηνε τα πτώματα εκεί, να σαπίζουν κάτω απ' τον ήλιο, μέσα στην αφόρητη βρώμα, μέχρι που, πια, δεν υπήρχαν άλλα δέντρα, ούτε κάν στο Όρος των Ελαιών, για να κοπούν και να γίνουν άλλοι σταυροί.Αλλά δεν υπήρχε πια και άλλος χώρος να στηθούν σταυροί, οπότε τα πτώματα στοιβάζονταν μέσα και έξω απ' τα τείχη. Μέσα γιατί οι άνθρωποι πέθαιναν απ' την πείνα, έξω γιατί τους σκότωναν οι Ρωμαίοι. Τά μόνα ευτυχισμένα και χορτάτα πλάσματα ήταν τα όρνια και τα τσακάλια!


Κανείς δεν δραπέτευσε από την πόλη, γιατί όλους τους έπιαναν οι Ρωμαίοι. Επειδή, μάλιστα, μαθεύτηκε ότι κάποιοι κατάπιναν τα χρυσαφικά τους για να τα πάρουν μ' αυτόν τον τρόπο μαζί τους, οι Ρωμαίοι άνοιγαν τις κοιλιές όσων φυγάδων συνελάμβαναν και έψαχναν τα εντόσθιά τους, ενώ αυτοί ήσαν ακόμα ζωντανοί!


Θα περίμενε κανείς, αυτή η ολοφάνερη επαλήθευση των λόγων του Χριστού να συγκλονίζει όλους τους ανθρώπους, πιστούς και μη. Όμως, η ίδια τύφλωση που κρατούσε κλειστά τα μάτια των τότε ανθρώπων, εξακολουθεί να τα κρατάει και τώρα.


Κυκλοφορήθηκε τον προηγούμενο μήνα το βιβλίο ενός Εβραϊκής κα­­τα­γωγής Άγγλου, με τίτλο Jerusalem: a biography, μέσα στο οποίο περιγρά­φεται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της. Και απορεί ο συγγραφέας, γιατί, μετά την καταστροφή της πόλης και του ναού από τους Βαβυλωνίους, ξαναχτίστηκαν όλα μέσα σε πενήντα μόλις χρόνια, ενώ, μετά την καταστροφή από τους Ρωμαίους, ο ναός δεν ξαναχτίστηκε ποτέ και οι Ιουδαίοι έκαναν δύο χιλιάδες χρόνια να ξαναγυρίσουν σαν κτήτορες της πόλης τους!


Η Ιερουσαλήμ, γράφει, είναι η πόλη που γέννησε τρεις μεγάλες θρη­σκείες. Τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Μωαμεθανισμό. Ο Χριστι­ανισμός δεν ήταν παρά μια σέκτα του Ιουδαϊσμού και θα έμενε έτσι, αν δεν προλάβαιναν οι λιγοστοί οπαδοί του να το σκάσουν από την πόλη προτού ξεκινήσει η πολιορκία της. Επειδή όμως πρόλαβαν, γι' αυτό διαδόθηκε σ' όλο τον κόσμο. Κι επειδή επίσης πρόλαβαν και έφυγαν, γι' αυτό έγραψαν μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ και την καταστροφή της τα ευαγγέλια και τις δήθεν "προφητείες" του Χριστού.


Επομένως, δεν είναι το Θαύμα του Χριστού που δεν ξεπλένεται από την εβραϊκή ιστορία, σύμφωνα με την αποδοχή της ενοχής τους -"το α9μα αυτού εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών- αλλά είναι τι; Ο συγγραφέας βρίσκεται στο ψάξιμο, δεν έχει αποφασίσει ακόμη!...


Είναι καιρός, λοιπόν, εμείς που γεμίζουμε τους ναούς αυτές τις μέρες και χύνουμε πλούσια σε συναίσθημα δάκρυα μπροστά στον Σταυρό του Χριστού, να θυμόμαστε τα λόγια Του και να κλαίμε για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας και για τη σκληροκαρδία μας και την αμετανοησία μας. Μήπως γίνουν αυτά μας τα δάκρυα το νερό που θα μετατρέψει την "πέτρινη καρδία" μας σε "σαρκίνη".


Νινέττα Βολουδάκη


«Ενοριακή Ευλογία»

Απρίλιος2011 - Αριθμός Τεύχος106

το τρίγωνο της αδικίας...


Μιλούμε για τους υπουργούς και τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης. Ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται, παρά για τους υπουργούς και λειτουργούς της Νομιμότητας.


Η οποία Νομιμότητα μπορεί, συχνά, να έχει μικρή ή και μηδαμινή σχέση με την αληθινή Δικαιοσύνη. Αν δεν βρίσκεται σε κατάφωρη αντίθεση και δεν έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με αυτήν.
Σχετικά,
ιδιαίτερα, με τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης, η πραγματικότητα μας λέει ότι είναι εγκλωβισμένοι-για να μιλήσουμε χονδρικά- μέσα σε ένα «τρίγωνο αδικίας».


Η μία κορυφή του τριγώνου αυτού της αδικίας συνίσταται στο γεγονός ότι την ηγεσία των λειτουργών της ορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Και, αν λάβουμε υπόψη το πόσο σέβονται τη δικαιοσύνη οι εκάστοτε κυβερνώντες, αντιλαμβανόμαστε και τα κριτήρια, με τα οποία γίνονται, σε μεγάλο βαθμό, και οι εκάστοτε επιλογές τους. Που είναι, προφανώς, κομματικά και ιδιοτελή.


Την άλλη κορυφή του «τριγώνου της αδικίας» χαρακτηρίζουν οι «χρυσές χειροπέδες». Που συνίστανται στην προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών. Γεγονός, που από καιρού εις καιρόν παίρνει σκανδαλώδεις διαστάσεις. Όταν εισπράττουν τερατώδεις αυξήσεις και υπέρογκα καθυστερούμενα…

Η προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών αιτιολογείται με την πρόφαση ότι πρέπει, τάχα, να μισθοδοτούνται προνομιακά, για να αποφασίζουν δικαιοκριτικά. Πράγμα, που αφήνει, κατά κάποιο τρόπο, να υπονοηθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των υπαλλήλων, που δεν μισθοδοτείται προνομιακά, δικαιολογούνται να λειτουργούν και πλημμεληματικά…

Αλλά η πραγματικότητα φαίνεται να είναι διαφορετική. Αφού η προνομιακή μισθοδοσία φαίνεται να λειτουργεί ως αντικίνητρο για την απονομή ακριβοδίκαιης δικαιοσύνης. Ιδιαίτερα, όταν οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων βρίσκονται σε αντιδικία με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι «χρυσές χειροπέδες» φαίνονται, σύμφωνα με πάμπολλα παραδείγματα, να υπαγορεύουν αποφάσεις που αλληθωρίζουν προς τα συμφέροντα των γαλαζοαίματων του κοινωνικού Libro d’ oro…

Και ασφαλώς πίσω κι απ’ τις «χρυσές χειροπέδες» βρίσκεται η πολιτικάντικη ιδιοτέλεια και αγυρτεία. Η οποία έχει συνδέσει σκανδαλωδώς την προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών με εκείνη των βουλευτών. Που σημαίνει ότι κάθε φορά, που παίρνουν αυξήσεις και καθυστερούμενα οι δικαστικοί λειτουργοί, παίρνουν ανάλογα και οι βουλευτές…


Και βέβαια την κορυφή του «τριγώνου της αδικίας» αποτελεί το ερεβώδες χάος της άδικης νομιμότητας, με βάση την οποία καλούνται να αποφασίζουν κάθε φορά οι δικαστικοί λειτουργοί. Που τους εξαναγκάζει, συχνά, να παίρνουν, όπως φαίνεται, υπό το κράτος συνειδησιακών συγκρούσεων, άδικες αποφάσεις.

Ασφαλώς, πίσω απ’ την άδικη νομιμότητα βρίσκονται οι άδικοι νομοθέτες. Που, ενώ έχουν εγκλωβίσει το λαό και τους δικαστικούς λειτουργούς μέσα στα τρίγωνα και τα τετράγωνα και τα πολύγωνα γκέτο της αδικίας, οι ίδιοι κουκουλώνουν τη δική τους αγυρτεία και παραλυσία με την κουκούλα της ασυλίας.

Που, βέβαια, οι ίδιοι, σαν τους φαρισαίους του Ευαγγελίου, συνέταξαν. Έτσι, ώστε να περιφρουρούν το δικό τους άδικο και να κλείνουν την πόρτα της δικαιοσύνης για το λαό. Για να προσθέτουν πλιάτσικο στο πλιάτσικο. Και, εντεύθεν, πλούτο στον πλούτο. Το δικό τους και του συναφιού τους. Και φτώχεια στη φτώχεια του λαού…


Κι ύστερα «κόπτονται», τάχα, για κράτος δικαίου. Και φλυαρούν ανόητα και ανούσια περί δικαιοσύνης. Και, με περισσή υποκρισία, μέμφονται τον έναν ή τον άλλο δικαστικό ή εισαγγελικό λειτουργό για να παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν το λαό. Έτσι ώστε να παγιδεύεται και να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η ρίζα και η πηγή του κακού είναι- κατά κύριο λόγο- αυτοί οι ίδιοι…


Πράγμα που, αν συνέβαιανε ο λαός, θα τους έστελνε «εδώ και τώρα» στον αγύριστο, με γιουχαΐσματα και «βρεγμένη σανίδα»…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Υ.Γ. Το «τρίγωνο της αδικίας» είχε πρωτοδημοσιευτεί στο διαδίκτυο πριν δύο, περίπου χρόνια (7-5-2009). Αναδημοσιεύεται, τώρα, λόγω της πρόσφατης «βατραχομυομαχίας» μεταξύ του Υπουργού και και λειτουργών της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης. Προκειμένου να προωθηθεί η εκδίκαση των σκανδάλων, ως προς τους μη πολιτικούς. Όταν για τους πολιτικούς έγινε η γνωστή εμετική γαργάρα της παραγραφής….
Βαστίλλη...

Πολλές απ’ τις ευαγγελικές περικοπές αρχίζουν, συνήθως, με τη φράση: «τω καιρώ εκείνω»…


Και ίσως κάποιοι από μας, που ακούμε τα περιστατικά του καιρού εκείνου, ενδόμυχα, να λέμε:

Κι εμάς, σήμερα, τι μας ενδιαφέρει το τι έγινε «τω καιρώ εκείνω»;


Κι όμως η πραγματικότητα φωνάζει πως κάποια πρόσωπα και περιστατικά προσφέρονται και με το παραπάνω μάλιστα για σύγκριση με πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής μας…


Κι ας πάρουμε για παράδειγμα τον δαιμονισμένο κωφάλαλο του Ευαγγελίου της 4ης Κυριακής της Μεγάλης Σαρακοστής (Κατά Μάρκον, Θ. 17-31).

Που το δαιμόνιο του στέρησε την ακοή και την ομιλία. Κι όμως…


Όσο αξιολύπητος και να ήταν, βρισκόταν, εντούτοις, σε πλεονεκτικότερη θέση από εμάς, τους πολίτες του 21ου αιώνα. Γιατί το δαιμόνιο του στέρησε την ικανότητα της ομιλίας, αλλά παράλληλα και την ικανότητα της ακοής.

Ενώ εμείς είμαστε καταδικασμένοι, απ’ την παγκόσμια διαβολοκυβέρνηση να βλέπουμε και ν’ ακούμε, τα φοβερά, που διαδραματίζονται και διεκτραγωδούνται γύρω μας, χωρίς όμως έχουμε το δικαίωμα να εκφράζουμε τη σκέψη μας και τα συναισθήματά μας.

Και το χειρότερο είναι το ότι η άκρως φασιστική και αφύσικη αυτή κατάσταση παγιώνεται και ως καθεστώς θεσμικό και νομικό:

Κακουργούν, για παράδειγμα, κάποιοι σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης. Και σου μοστράρουν την κακουργία τους με όλη την ένταση και σε όλη την έκταση των αργυρώνητων ΜΜΕ. Κι όμως εμείς δεν δικαιούμαστε να βγάλουμε ούτε άχνα από το στόμα μας….

Γιατί οι αξιότιμοι αυτοί κακούργοι, έχουν υπαγορεύσει, όπως φαίνεται, σε κυβερνήσεις ανδρεικέλων νόμους-φίμωτρα.

Που σημαίνει ότι τη δική τους αδυσώπητη και ακατάσχετη μισανθρωπία, σε βάρος των λαών της Γης, πρέπει να τη δεχόμαστε και να τη δοξολογούμε ως ευλογία Θεού.

Γιατί διαφορετικά μπορούν την έκφραση τη δικής μας δίκαιης δυσφορίας και της ιερής μας αγανάκτησης, να τη βαφτίζουν ρατσισμό εχθροπάθεια ή, όπως αλλιώς τους καπνίσει. Και, φυσικά, εν ονόματι των ρατσιστικών σε βάρος των λαών, χαλκευμένων νόμων τους, μπορούν να επιβάλλουν πρόστιμα και φυλακίσεις….

Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις κάποιων αρμοδίων. Που βρίσκονται σε δυσαρμονία με το γράμμα, αλλά κυρίως με το υφέρπον πνεύμα των νόμων αυτών…

Άλλο παράδειγμα:

Κάποια ακριβοπληρωμένα-απ’ τους διεθνείς και ντόπιους λήσταρχους-φερέφωνα λούζουν και χτενίζουν, με το ΑΠΛΥΤΟ φως τους, τους εργοδότες τους και τα κακουργήματά τους.

Και βέβαια ο λαός δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί και να φωνάξει, για την κατάφωρη διαστροφή της αλήθειας και την κακοποίηση της πραγματικότητας.

Γιατί, έτσι και το κάμει, οι ανάγωγοι αυτοί τραβάνε σε όποιον μιλήσει μερικές αγωγές. Και του ζητούνε-στη φτήνια-κάποια εκατομμυριάκια. Που ασφαλώς τα διαθέτουν οι λήσταρχοι εργοδότες τους. Αλλά που, βέβαια, δεν τα διαθέτουν εναγόμενοι…

Και σε μεγάλη συνάφεια με τα παραπάνω βρίσκεται και ο διαβόητος νόμος «περί προσωπικών…λερωμένων». Σύμφωνα με τον οποίο ο κάθε εγχώριος ή διεθνής αλήτης μπορεί να μεθοδεύει την οποιαδήποτε βρωμιά, σε βάρος της πατρίδας σου, της θρησκείας σου ή και του εαυτού σου. Αλλά εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις για τα έργα και τις ημέρες και την ταυτότητά του.

Και πιο πέρα, ας μη λησμονούμε τα νομοθετικά «αριστουργήματα» των, κατεξοχήν, διαβόητων, περί ασυλίας βουλευτών και περί…ανευθυνότητας υπουργών, νόμων. Που κάποιοι με παχυδερμία ρινόκερων και αδιαντροπιά πιθήκων θεσμοθέτησαν. Έτσι ώστε να μπορεί η συμμορία τους εν ονόματι της ασυλίας να δίνει ρεσιτάλ ληστρικής αλητείας…

Και μ’ όλα τούτα και πάμπολλες άλλες αδιαφανείς και αφανείς μεθοδεύσεις υψώνουν -για να θυμηθούμε και τον Καβάφη- γύρω μας αδυσώπητα τείχη. Με τα οποία μεταβάλλουν ολόκληρες χώρες σε απέραντες Βαστίλες. Για να περιφρουρούν τη δική τους ασυδοσία και προδοσία και να επιβάλλουν στους λαούς το καθεστώς της αλαλίας.

Κι ύστερα απ’ όλα αυτά περιμένουν κάποιοι αιθεροβάμονες να μας βγάλουν απ’ το βάραθρο της οικονομικής χρεοκοπίας οι ολοσχερώς πολιτικά χρεοκοπήσαντες. Που έχουν, ωστόσο το απύθμενο θράσος να μιλούν για δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Όταν τις ερπύστριες των τανκς τις αντικατέστησαν με τις ερπύστριες των φασιστικών και ληστρικών νόμων.Με τους οποίους κατεδάφισαν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών…

Όπως προβλέπει το καθεστώς της παγκόσμιας διαβολοκυβέρνησης.
Της οποίας
οι αρχισυνάγωγοι προηγούνται, σε δαιμονική εφευρετικότητα, παρασάγγες ακόμη κι απ’ τον ίδιο το Διάβολο….

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com


Η Εκκλησία της Ελλάδος ουραγός των άπιστων γιατρών;

------------------------

Ο «εγκεφαλικός θάνατος»


δεν είναι θάνατος (1)


Διακήρυξη επιστημόνων (2)


Των:

Paul A. Byrne, πρώην Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Καθολικών, Cicero G. Coimbra, Καθηγητού Κλινικής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στη Βραζιλία, Robert Spaemann, Ομοτίμου Καθηγητού Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, Mercedes Arzú Wilson Προέδρου του Αμερικανού Ιδρύματος για την Οικογένεια και της Παγκόσμιας Οργάνωσης για την Οικογένεια.



Εισαγωγή


Στις 3-4 Φεβρουαρίου 2005 η Παπική Ακαδημία Επιστημών, σε συνεργασία με την Παγκόσμια Οργάνωση για την Οικογένεια φιλοξένησαν Συνδιάσκεψη στο Βατικανό με θέμα τα «Σημεία του Θανάτου».


Το παρόν κείμενο είναι βασισμένο στις εργασίες που υποβλήθηκαν στην Παπική Ακαδημία Επιστημών καθώς και στις συζητήσεις που έλαβαν χώρα κατά τη διημερίδα εκεί.


Η Συνδιάσκεψη συνεκλήθη από τον Παπα Ιωάννη Παύλο Β΄ με σκοπό την επανεξέταση των σημείων του θανάτου και την επαλήθευση, σε καθαρά επιστημονικό επίπεδο, της εγκυρότητας των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου. Σε μήνυμά του προς την Ακαδημία Επιστημών, ο Πάπας δήλωσε το Φεβρουάριο του 2005 ότι η [Καθολική] Εκκλησία υποστηρίζει «την πρακτική της μεταμοσχεύσεως οργάνων από θανόντες» και προειδοποίησε ότι οι μεταμοσχεύσεις είναι αποδεκτές μόνον, όταν διεξάγονται με τρόπο «που εγγυάται το σεβασμό προς τη ζωή και τον άνθρωπο».


Το υπόβαθρο


Το 1968 τα κριτήρια του Χάρβαρντ για τον καθορισμό του εγκεφαλικού θανάτου δημοσιεύθηκαν στην Επιθεώρηση του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου με τον τίτλο « Ορισμός του μη αναστρέψιμου κώματος». Αυτό το άρθρο εστερείτο αποδεικτικών στοιχείων, τόσο από πλευράς επιστημονικής έρευνας, όσο και από πλευράς περιπτώσεων ασθενών. Γι αυτό και η πλειονότητα των επιστημόνων στη Συνδιάσκεψη της Ρώμης δήλωσαν ότι τα κριτήρια του Χάρβαρντ δεν είχαν επιστημονική εγκυρότητα.


Το 2002 δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα παγκόσμιας έρευνας στη Νευρολογία, σύμφωνα με τα οποία «δεν υπάρχει παγκόσμια ομοφωνία για τα διαγνωστικά κριτήρια» και αναγνωρίζεται η ύπαρξη «άλυτων θεμάτων παγκοσμίως». Πράγματι, μεταξύ 1968 και 1978 κοινοποιήθηκαν τουλάχιστον 30 ανόμοια σετ κριτηρίων, στα οποία έκτοτε έχουν προστεθεί πολύ περισσότερα. Κάθε νέο σετ κριτηρίων τείνει να είναι λιγότερο αυστηρό από τα προηγούμενα και κανένα δεν βασίζεται στην επιστημονική μέθοδο της παρατήρησης και της επαληθεύσιμης υπόθεσης.


Πολλοί ιατροί, οι οποίοι αισθάνονται ότι παραβιάζεται ο Ιπποκρατικός Όρκος με την αποδοχή τόσο διαφορετικών μεταξύ τους κριτηρίων, αισθάνονται την ανάγκη να αποκαλύψουν την πλάνη του «εγκεφαλικού θανάτου», διότι διακυβεύεται η καλή φήμη του ιατρικού επαγγέλματος.


Φιλοσοφικοί στοχασμοί


Στην παρουσίασή του στην Παπική Ακαδημία Επιστημών ο Robert Spaemann, διακεκριμένος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, παρέθεσε τα λόγια του Πάπα Πίου ΧΙΙ, ο οποίος διεκήρυττε ότι «η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται όταν οι βασικές λειτουργίες της εκδηλώνονται ακόμα και με τη βοήθεια τεχνητών διαδικασιών».


Ο καθηγητής Spaemann επεσήμανε ότι «η επιστήμη δεν προϋποθέτει πλέον τη “φυσιολογική” κατανόηση της ζωής και του θανάτου. Στην πραγματικότητα ακυρώνει τη φυσιολογική ανθρώπινη αντίληψη, ονομάζοντας “νεκρά”, ανθρώπινα όντα που γίνεται αντιληπτό ότι ζουν ακόμη. Αυτή η νέα προσέγγιση στον ορισμό του θανάτου, συνέχισε ο Γερμανός επιστήμονας, αντικατοπτρίζει διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν είναι πια το όφελος του θνήσκοντος... αλλά τα συμφέροντα άλλων ανθρώπων που ανακηρύττουν νεκρό, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, τον άνθρωπο που πεθαίνει. Αυτά τα συμφέροντα δεν είναι τα συμφέροντα του ασθενούς, αφού στοχεύουν στο να τον εξουδετερώσουν ως υποκείμενο των δικών του συμφερόντων το ταχύτερο δυνατόν». Ο καθηγητής Spaemann παρέθεσε ακόμη τα λόγια Γερμανού αναισθησιολόγου· «Οι εγκεφαλικά νεκροί δεν είναι νεκροί, αλλά θνήσκοντες».


Ιατρικές αποδείξεις


Ο Dr Paul Byrne, νεογνολόγος από το Οχάϊο, κατέθεσε· « ΄Ολα τα σημεία ζωής των “δοτών” είναι ακόμη παρόντα πριν τη λήψη των οργάνων· για παράδειγμα· σταθερή θερμοκρασία σώματος και πίεση, η καρδιά χτυπάει, τα ζωτικά όργανα, όπως το συκώτι και τα νεφρά, λειτουργούν και ο δότης αναπνέει με τη βοήθεια αναπνευστήρα». Και συνέχισε· «Μετά τον πραγματικό θάνατο τα μη διπλά ζωτικά όργανα δεν μπορούν να μεταμοσχευθούν». Αλλά η σημαντική ερώτηση είναι· «είναι ηθικά επιτρεπτό να τερματισθεί μια ζωή για να σωθεί μία άλλη;». Στην ιατρική προστατεύουμε, διατηρούμε, παρατείνουμε τη ζωή και αναβάλλουμε το θάνατο. Ο στόχος μας είναι να διατηρήσουμε σώμα και ψυχή ενωμένα... Η παρατήρηση της παύσεως της λειτουργίας του εγκεφάλου ή κάποιου άλλου σωματικού οργάνου δεν αποτελεί ένδειξη καταστροφής αυτού του οργάνου, πόσο μάλλον θανάτου».


Η υπεράσπιση των κριτηρίων


Κάποιοι συμμετέχοντες στη Συνδιάσκεψη του Φεβρουαρίου υπερασπίσθηκαν τη χρήση των κριτηρίων του «εγκεφαλικού θανάτου». Ο Dr Stewart Younger, από το Πανεπιστήμιο του Οχάϊο, παραδέχθηκε ότι οι «εγκεφαλικά νεκροί» δότες είναι ζωντανοί, αλλά ισχυρίσθηκε ότι αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για τη λήψη των οργάνων τους. Ο Dr Conrado Estol , νευρολόγος από το Μπουένος Άιρες, ο οποίος είναι υπέρ της απόκτησης οργάνων για μεταμοσχεύσεις, παρουσίασε ένα δραματικό βίντεο ενός ανθρώπου που είχε διαγνωσθεί «εγκεφαλικά νεκρός», ο οποίος προσπάθησε να ανασηκωθεί και να σταυρώσει τα χέρια του παρ’ όλο που ο Dr Estol, διαβεβαίωσε το ακροατήριο ότι ο δότης ήταν πτώμα. Ο Dr Didier Houssin, Γάλλος μεταμοσχευτής, αναγνώρισε τις δυσκολίες που προκύπτουν από τις διαφορές των ποικίλων κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου. Παρατήρησε ότι «ο θάνατος είναι ιατρικό γεγονός, βιολογική διαδικασία, φιλοσοφικό ζήτημα και επίσης κοινωνικό γεγονός. Είναι δύσκολο για μια κοινωνία να αποδεχθεί ότι ένας άνθρωπος είναι ζωντανός σε έναν τόπο και νεκρός σε κάποιον άλλο». Ο Dr Jean Didier Vincent υποστήριξε την έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου», αλλά ερωτηθείς για την περίπτωση μιας εγκύου που έχει διαγνωσθεί «εγκεφαλικά νεκρή» και συνεχίζει -με μηχανική υποστήριξη- την εγκυμοσύνη της, παράγοντας μάλιστα και γάλα για το αγέννητο παιδί της, παραδέχθηκε ότι μπορεί να υπάρχει ελάχιστη ορμονική παραγωγή στον εγκέφαλό της [δείγμα δηλαδή εγκεφάλου που λειτουργεί].


Η δοκιμασία της άπνοιας


Στην παρουσίασή του στη Συνδιάσκεψη ο Dr Cicero Coimbra, κλινικός νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στη Βραζιλία, καταδίκασε έντονα τη σκληρότητα της δοκιμασίας της άπνοιας, κατά την οποία αποσύρεται η μηχανική αναπνευστική στήριξη από τον ασθενή μέχρι και 10 λεπτά, ώστε να προσδιορισθεί αν θα αρχίσει αυτός να αναπνέει αυτόνομα. Αυτό αποτελεί μέρος της διαδικασίας που ακολουθείται πριν δηλωθεί ένας ασθενής με εγκεφαλική βλάβη «εγκεφαλικά νεκρός». Ο Dr Coimbra διευκρίνισε ότι αυτή η δοκιμασία εμποδίζει σημαντικά την πιθανή ανάρρωση ενός ασθενούς με εγκεφαλική βλάβη και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και το θάνατο. « Ένας μεγάλος αριθμός ασθενών με εγκεφαλική βλάβη, ακόμα και σε βαθύ κώμα, μπορούν να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή... Ωστόσο, η δοκιμασία της άπνοιας (η οποία θεωρείται το πιο σημαντικό βήμα για τη διάγνωση του “εγκεφαλικού θανάτου”) μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμη ενδοκρανιακή διαταραχή της κυκλοφορίας, ή ακόμα και καρδιακή παύση».


Ο Dr Coimbra κατέληξε ότι η δοκιμασία της άπνοιας θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη και να ανακηρυχθεί παράνομη ως μία απάνθρωπη ιατρική διαδικασία. Αν οι συγγενείς πληροφορούνταν για τη σκληρότητα και τον κίνδυνο της διαδικασίας, δήλωσε, οι περισσότεροι θα αρνούνταν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους. Ο Dr Yoshio Watanabe καρδιολόγος από την Ιαπωνία, συμφώνησε λέγοντας ότι αν οι ασθενείς δεν υποβάλλονταν στη δοκιμασία της άπνοιας, θα είχαν 60% πιθανότητα αποκατάστασης στη φυσιολογική ζωή, με έγκαιρη θεραπευτική υποθερμία.


Το ζήτημα της πιθανής ανάρρωσης ασθενών με εγκεφαλική βλάβη απασχόλησε επίσης τον Dr David Hill, Βρετανό αναισθησιολόγο και λέκτορα στο Cambridge. Ο Dr Hill παρατήρησε· «Θα πρέπει να τονισθεί πρώτον ότι κάποιες λειτουργίες, η τουλάχιστον κάποια δραστηριότητα στον εγκέφαλο, ακόμη συνεχίζονται και δεύτερον ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός”, αντί για “θνήσκων” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση... Η χρήση αυτών των κριτηρίων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ερμηνευθεί ως όφελος για τον ασθενή που πεθαίνει, αλλά μόνον (αντίθετα με τις Ιπποκρατικές αρχές) ως πιθανό όφελος για τον παραλήπτη των οργάνων αυτού του ασθενούς».


« Η εξαπάτηση»



Ο Dr Hill ανέφερε ότι η υιοθέτηση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου έλυσε το παλαιότερο πρόβλημα των αποτυχημένων μεταμοσχευτικών προσπαθειών λόγω της καταστροφής των οργάνων που λαμβάνονταν μετά το θάνατο του ασθενούς, «επιτρέποντας την απόκτηση ζωτικών οργάνων πριν την απόσυρση της μηχανικής υποστήριξης και χωρίς να υπάρχουν οι νομικές συνέπειες που κανονικά θα ακολουθούσαν αυτήν την πρακτική». Ο Dr Hill παρατήρησε ότι η αποδοχή του κόσμου για αυτά τα νέα κριτήρια οφείλεται στη σχετική διαφήμιση, αλλά και στην άγνοια για τις εμπλεκόμενες διαδικασίες. «Δεν γίνεται γενικά αντιληπτό», είπε, «ότι η μηχανική υποστήριξη δεν αποσύρεται πριν ληφθούν τα όργανα ούτε ότι χρειάζεται κάποια μορφή αναισθησίας στην οποία υποβάλλεται ο δότης κατά τη διάρκεια της εγχείρισης. Όσο όμως αυξάνεται η γνώση των διαδικασιών, επεσήμανε, τόσο η άρνηση των συγγενών για αφαίρεση οργάνων αυξάνεται, όπως για παράδειγμα στη Βρετανία, όπου το ποσοστό άρνησης αυξήθηκε από 30% που ήταν το 1992, σε 44% το 2004. Μάλιστα ο Dr Hill ανέφερε ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει αυξανόμενη πίεση των πολιτών να υπογράψουν και να έχουν πάντα μαζί τους κάρτες δωρητών που εξουσιοδοτούν τους γιατρούς να χρησιμοποιήσουν τα ζωτικά τους όργανα. Σήμερα μόνο το 19% του πληθυσμού της χώρας έχουν εγγραφεί ως δωρητές οργάνων, αλλά τα έντυπα κυκλοφορίας των οχημάτων, οι αιτήσεις για άδεια οδήγησης, και λοιπά δημόσια έγγραφα έχουν ειδικά «κουτάκια» όπου οι πολίτες καλούνται να δώσουν εκ των προτέρων τη συγκατάθεσή τους· ακόμα και τα παιδιά ενθαρρύνονται να υπογράψουν. Όλα αυτά τα έγγραφα αναφέρουν ότι τα όργανα μπορούν να ληφθούν «μετά το θάνατό μου», αλλά δεν υπάρχει πουθενά ορισμός του τι ορίζεται ως «θάνατος». Η αποδοχή των μεταμοσχεύσεων στηρίζεται στην έλλειψη κατανόησης που έχει ο κόσμος για τη διαδικασία.


Ο επίσκοπος στο Lincoln, Νebraska, Fabian Bruskewitz, τόνισε ότι «κανείς αξιοσέβαστος, κατηρτισμένος... θεολόγος δεν έχει πει ότι οι λόγοι του Ιησού “Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού” ( Ιω. 15, 13) αποτελούν εντολή η ακόμη άδεια για συγκατάθεση προς αυτοκτονία, ώστε να συνεχισθεί η γήινη ζωή κάποιου άλλου». Ο επίσκοπος παρατήρησε ότι η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει στους γιατρούς να παρακολουθήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα «στα εξωτερικά 1 ή 2 εκατοστά του εγκεφάλου». Και ρωτά· «έχουμε λοιπόν ηθική βεβαιότητα η οποία θα μπορούσε καθ’ οιονδήποτε τρόπο να θεωρηθεί αποδεικτική, σχετικά με την ύπαρξη, πόσο μάλλον με την παύση της εγκεφαλικής δραστηριότητας;».


Υπό το φως των σημαντικών ερωτημάτων για την εγκυρότητα των κριτηρίων του «εγκεφαλικού θανάτου», ο Καθηγητής Φιλοσοφίας Joseph Seifert υποστήριξε ότι θα πρέπει να επικαλεσθούμε την αληθινή και εμφανή ηθική αρχή ότι «ακόμα και μια ελάχιστη λογική αμφιβολία να υπάρχει ότι οι πράξεις μας σκοτώνουν ένα άλλο ανθρώπινο ον, θα πρέπει να απέχουμε από αυτές» (3).


Τα συμπεράσματα μετά την εξέταση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου


1. Από τη μια πλευρά η Εκκλησία αναγνωρίζει, συνεπής προς την παράδοσή της, ότι η ιερότητα όλης της ανθρώπινης ζωής από τη σύλληψη έως το φυσικό τέλος πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή και να υποστηρίζεται. Από την άλλη, μια κοσμική κοινωνία τείνει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ποιότητα ζωής.


2. Η Καθολική Εκκλησία υπήρξε πάντοτε αντίθετη προς την καταστροφή της ανθρώπινης ζωής πριν τη γέννησή της διαμέσου εκτρώσεως και εξ ίσου καταδικάζει τον πρόωρο τερματισμό της ζωής ενός αθώου δότη ώστε να παραταθεί η ζωή κάποιου άλλου διαμέσου της μεταμοσχεύσεως μη διπλών ζωτικών οργάνων. «Είναι ηθικώς ανεπίτρεπτο να επέλθει ακρωτηριασμός που θα προκαλέσει την αναπηρία ή ακόμη και το θάνατο ενός ανθρώπου, ακόμη και για να καθυστερήσει ο θάνατος άλλων. Δεν είναι ποτέ θεμιτό να σκοτώσουμε έναν άνθρωπο για να σώσουμε κάποιον άλλον».


3. «Ούτε μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί ενώπιον άλλων ύπουλων, αλλά όχι λιγότερο σοβαρών μορφών ευθανασίας».


4. « Ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτελεί μοναδικό γεγονός, που συνίσταται στην πλήρη διάλυση του ενός και ενιαίου συνόλου που είναι το πρόσωπο. Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα του ανθρώπου». [Σημείωση· Τα λόγια του Πάπα στις 29.8.2000]


5. « Η παραδοχή της μοναδικής αξιοπρέπειας του ανθρωπίνου προσώπου έχει μία επιπλέον συνέπεια: τα ζωτικά όργανα, που δεν βρίσκονται διπλά στο σώμα, μπορούν να αφαιρεθούν μόνο μετά το θάνατο, δηλαδή από το σώμα κάποιου που είναι σίγουρα νεκρός. Αυτή η απαίτηση είναι αυτονόητη, διότι το να ενεργήσουμε διαφορετικά θα σήμαινε σκόπιμα να προκαλέσουμε το θάνατο του δότη για να διαχειρισθούμε τα όργανά του» [Σημείωση· Τα λόγια του Πάπα στο 18ο Διεθνές Συνέδριο της Εταιρείας Μεταμοσχεύσεων στις 29.8. 2000]. Ο φυσικός ηθικός νόμος αποκλείει την αφαίρεση προς μεταμόσχευση ζωτικών μη διπλών οργάνων από ένα πρόσωπο που δεν είναι σίγουρα νεκρό. Η δήλωση του «εγκεφαλικού θανάτου» δεν είναι επαρκής ώστε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ένας ασθενής είναι σίγουρα νεκρός. Ούτε είναι επαρκής για να καταλήξουμε σε ηθική βεβαιότητα.


6. Πολλοί στην ιατρική και επιστημονική κοινότητα ισχυρίζονται ότι τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου είναι επαρκή για να οδηγηθούμε σε ηθική βεβαιότητα σχετικά με τον ίδιο το θάνατο. Όμως, αυξανόμενες ιατρικές και επιστημονικές αποδείξεις αντικρούουν αυτόν τον ισχυρισμό. Τα νευρολογικά κριτήρια μόνα τους δεν είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε ηθική βεβαιότητα σχετικά με το θάνατο, και είναι απολύτως ανίκανα να οδηγήσουν σε απτή βεβαιότητα ότι έχει επέλθει ο θάνατος.


7. Είναι καταφανές ότι δεν υπάρχει ένα νευρολογικό κριτήριο, κοινό για τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, για να ορίσει το βέβαιο θάνατο. Αλλά χρησιμοποιούνται διαφορετικά σετ νευρολογικών κριτηρίων χωρίς να υπάρχει παγκόσμια ομοφωνία.


8. Τα νευρολογικά κριτήρια δεν είναι επαρκή για τη δήλωση του θανάτου, όταν λειτουργεί το καρδιοαναπνευστικό σύστημα. Αυτά τα νευρολογικά κριτήρια ελέγχουν την απουσία ορισμένων συγκεκριμένων εγκεφαλικών αντανακλαστικών.


9. Η δοκιμασία της άπνοιας -η απομάκρυνση της αναπνευστικής στήριξης- διατάσσεται ως μέρος της νευρολογικής διάγνωσης και κατά παράδοξο τρόπο εφαρμόζεται για να διασφαλίσει τη μη αναστρεψιμότητα. Όμως, η δοκιμασία της άπνοιας βλάπτει την έκβαση, η προκαλεί ακόμη και το θάνατο, σε ασθενείς με βαριά εγκεφαλική βλάβη.


10. Υπάρχουν συντριπτικές ιατρικές και επιστημονικές αποδείξεις ότι η πλήρης και μη αναστρέψιμη παύση όλης της εγκεφαλικής δραστηριότητας (στον εγκέφαλο, στην παρεγκεφαλίδα και στο στέλεχος του εγκεφάλου) δεν αποτελεί απόδειξη θανάτου. Η πλήρης παύση της εγκεφαλικής δραστηριότητας δεν μπορεί να αξιολογηθεί επαρκώς. Η μη αναστρεψιμότητα αποτελεί πρόγνωση και όχι γεγονός υποκείμενο σε ιατρική παρατήρηση.


11. Η διάγνωση του θανάτου με νευρολογικά κριτήρια μόνον, αποτελεί θεωρία και όχι επιστημονικό γεγονός. Δεν αρκεί για να εξαλειφθεί η υπόθεση ύπαρξης ζωής.


12. Κανένας απολύτως νόμος δεν πρέπει να προσπαθεί να καταστήσει θεμιτό αυτό που είναι εγγενώς κακό. « Επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά ότι ένας νόμος που παραβιάζει το φυσικό δικαίωμα ενός ανθρώπου στη ζωή είναι άδικος και, ως τέτοιος, δεν είναι έγκυρος ως νόμος. Γι αυτό το λόγο κάνω επείγουσα έκκληση σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να μην περνούν νόμους, οι οποίοι αψηφώντας την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, υποσκάπτουν το ίδιο το οικοδόμημα της κοινωνίας.»


13. Ο τερματισμός μιας αθώας ζωής αναζητώντας τη σωτηρία μίας άλλης, όπως στην περίπτωση της μεταμόσχευσης μη διπλών ζωτικών οργάνων, δεν μετριάζει το κακό της αφαίρεσης μίας αθώας ανθρώπινης ζωής. Το κακό δεν πρέπει να γίνεται, ακόμα και όταν μπορεί να προκύψει καλό από αυτό.


ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ:


1. J. A. Armour, ιατρός, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Sacred Heart, Montreal, Quebec.

2. Fabian Bruskewitz, επίσκοπος στο Lincoln, Nebraska.

3. Paul A. Byrne, πρώην πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Καθολικών, Αμερική.

4. Pilar Mercado Calva, καθηγητής, Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Anahuac, Μεξικό.

5. Cicero G. Coimbra, καθηγητής Κλινικής Νευρολογίας, Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο Σάο Πάολο, Βραζιλία.

6. William F. Colliton, συνταξιούχος καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας, Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Georgetown, Washington, Virginia.

7. Joseph C. Evers, κλινικός ιατρός, αναπληρωτής καθηγητής Παιδιατρικής, Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Georgetown, Washington, DC.

8. David Hill, ομότιμος διευθυντής αναισθησιολογίας στο νοσοκομείο Addenbrooke και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, Αγγλία.

9. Ruth Oliver, ψυχίατρος, Kingston, o­ntario.

10. Michael Potts, Πρόεδρος του Τμήματος Θρησκείας και Φιλοσοφίας, Methodist College, Fayetteville, North Carolina.

11. Josef Seifert, καθηγητής Φιλοσοφίας στη Διεθνή Ακαδημία Φιλοσοφίας, Vaduz Λιχτενσταϊν, επίτιμο μέλος της Ιατρικής Σχολής του Παπικού Καθολικού Πανεπιστημίου στο Σαντιάγκο, Χιλή.

12. Robert Spaemann, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Μονάχου, Γερμανία.

13. Robert F. Vasa, επίσκοπος στο Baker, Oregon.

14. Yoshio Watanabe, Διευθυντής Καρδιολογίας, Γενικό Νοσοκομείο Nagoya Tokushukai, Ιαπωνία.

15. Mercedes Arzú Wilson, Πρόεδρος του Αμερικανικού Ιδρύματος για την Οικογένεια και της Παγκόσμιας Οργάνωσης για την Οικογένεια.


Σημειώσεις:

(1). Σημ. «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ»: Θεωρούμε τη Διακήρυξη αυτή ιδιαίτερα σημαντική. Από αυτήν προκύπτει ξεκάθαρα ότι ο προηγούμενος Πάπας και το Βατικανό, παρά την αντίθετη θέση που είχαν το 2000, επανεξέτασαν το θέμα του «εγκεφαλικού θανάτου» σε ειδική Συνδιάσκεψη και το 2005 κατεδίκασαν τις μεταμοσχεύσεις από «εγκεφαλικά νεκρούς».

Οι ζυμώσεις για το θέμα του «εγκεφαλικού θανάτου» θα πρέπει να συνεχισθούν και στην Ελλαδική Εκκλησία. Το ανοικτό και ταπεινό φρόνημα επιβάλλει να δεχόμαστε και ανατροπή των αποφάσεων, όπου χρειάζεται. Παρακαλούμε να ανασταλεί η προγραμματισμένη εκστρατεία συνεργασίας της Οργανώσεως « Αλληλεγγύη» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) για την προώθηση της δωρεάς οργάνων, μέχρι να επανεξετασθεί το θέμα και να ληφθεί σχετική απόφαση από Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη.

(2). Το πρωτότυπο και πλήρες κείμενο της Διακηρύξεως στα αγγλικά υπάρχει στη διεύθυνση http: //www.cwnews. com/news/viewstory.cfm?recnum=37837

(3). Σημ. «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ»: Το κείμενο μέχρις εδώ ανήκει στους τέσσερις επιστήμονες που αναφέρονται στην αρχή του άρθρου και αποτελεί ουσιαστικά μια έκθεση των εργασιών της Συνδιασκέψεως που συνεκάλεσε ο Πάπας. Το κείμενο με τα Συμπεράσματα που ακολουθεί, υπογράφεται από μια ευρύτερη ομάδα επιστημόνων. Τα ονόματά τους ευρίσκονται στο τέλος της Διακηρύξεως.

10.000.000 ευρώ


ως «ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ»


στην ισραηλιτική


κοινότητα


της Θεσσαλονίκης!






Ψηφίστηκε στη Βουλή με ονομαστικές ψηφοφορίες επί έξι άρθρων, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

Την ώρα που ο ελληνικός λαός έχει κάνει το σκατό του παξιμάδι, το άρθρο 45 αποζημιώνει με 10 εκ. ευρώ την ισραηλιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης, για την χρησιμοποίηση του νεκροταφείου της προκειμένου να ανεγερθεί στον ίδιο χώρο το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της πόλης.


Απορία:

Οι εβραίοι τι είχαν πληρώσει για το εν λόγω νεκροταφείο;

Κι άλλη απορία:

Δεν μπορεί η εβραϊκή κοινότητα να αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης της ελληνικής κοινωνίας και να παραιτηθεί των… δικαιωμάτων της;

Και μια τελευταία απορία:

Γιατί έπρεπε να περάσει με ειδικό άρθρο το εν λόγω «χρέος»;

Τι εξυπηρετήσεις σε βάρος των φορολογουμένων κάνει ο Πρωθυπουργός μας;


Στο ίδιο άρθρο προβλέπεται και η αποπληρωμή των χρεών του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ύψους τουλάχιστον 85 εκ. ευρώ, υπό την προϋπόθεση της ανάληψης εκ μέρους του Δημοσίου, της πλειοψηφίας στο Διοικητικό του Συμβούλιο.

Ολα καλά!

Πηγή:Ελεύθερη Ώρα

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011


ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΞΑΝΑΣΦΡΑΓΙΖΟΥΜΕ

ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!


του πρωτοπρ. Βασίλειου Βολουδάκη


Δεν έχουμε πια δύναμη να χαρούμε το Πάσχα που έρχεται γιατί η ψυχή μας έχει κυριευθεί –σχεδόν ολοκληρωτικά– από τη θλίψη. Μια θλίψη που πηγάζει από τις αμετανόητες ενοχές μας, αφού, όχι μόνο συνεχώς αμαρτάνουμε, αλλά και ενεργούμε πονηρά εναντίον του Χριστού μας ή «συνευδοκούμε τοις πράττουσι».


Γίναμε σιγά-σιγά, χωρίς να το “πάρουμε είδηση”, σαν άθεοι «εν τω κόσμω», αφού εκλέγουμε εδώ και μισό αιώνα τους πιο αδιάφορους ή και εχθρούς της Πίστεώς μας ανθρώπους και τους αναθέσαμε και τη δική μας ανατροφή και διαπαιδαγώγηση αλλά και των παιδιών μας.


Έτσι μας φαίνεται απίστευτο, όταν –κάποιες στιγμές, δυστυχώς λίγες– συνειδητοποιούμε το πόσο εξοικειωθήκαμε με το να περιφρονείται και να περιθωριοποιείται ο Χριστός και η –δια της Εκκλησίας– Παρουσία Του στην Πατρίδα μας.


Καί όμως! Όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται είναι πέρα για πέρα δικό μας αυτό το αποτέλεσμα. Δική μας η αφροσύνη, δική μας η παράνομη ανοχή του κακού, δική μας αποκλειστικά η ευθύνη που αγαπήσαμε τα «στοιχεία του κόσμου» και παραδο­θήκαμε ολο­κληρωτικά σ’ αυτά. Δική μας η ευθύνη που παραμεί­ναμε απλώς θρησκευόμενοι, με μια μίζερη και –κατ’ ουσίαν– βλάσφημη θρησκευτικότητα του «δούναι και λαβείν» και δεν σχετισθήκαμε απόλυτα, λατρευτικά, με τον Χριστό μας.


Τώρα πια, τα πράγματα έχουν τόσο πολύ περιπλακεί, ώστε για τη διόρθωσή τους να είναι ανίσχυρη η όποια ανθρώπινη ή και αγγελική βοήθεια και απαιτείται μια απ’ ευθείας δραστική παρέμβαση του Θεού, σ’ εμάς «τους υιούς της απειθείας».

Τώρα πια, οι άνθρωποι του τόπου μας, άλλοι έχουν γίνει ίδιοι με τους αλειτούργητους και αντιεκκλησιαστικούς Κυβερνή­τες μας, εικόνα και ομοίωσή τους, και άλλοι, οι παθολογικά θρησκευόμενοι, έχουν παραφρονήσει και κάνουν σπασμωδικές και αψυχολόγητες “επαναστατικές” ενέργειες, οσάκις συνειδητοποιούν ότι διαταράσσεται η ψευδαίσθηση της “πνευματικής” τους ισορροπίας και όταν νοιώθουν ψυχολογική ανασφάλεια από κάποιες ανώδινες για την πνευματική ζωή Κυβερνητικές αποφά­σεις, γιατί δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν το μείζον από το έλασ­σον, το καίριο και σημαντικό, από το αφελές και ανώφελο!


Έτσι, απέμειναν πολύ λίγοι πνευματικά υγιείς στον τόπο μας να αλγούν και να θρηνούν την οικτρή κατάσταση που έχουμε περιέλθει, κάτι σαν τη «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», που, όμως δεν φθάνει στις ακοές των πολλών γιατί ή είναι γεμάτες από εκω­φαν­τικούς “μουσικούς” κρότους(!) ή ...οιστρογόνο φόβο!

* * *

Το πνευματικό αδιέξοδο που δημιουργήσαμε με τις επιπόλαιες και άκριτες επιλογές μας ή με την ανοχή και υπόθαλψη των ανόσιων επιλογών των άλλων, φαίνεται πως διαμόρφωσε το ιδανικό περιβάλλον για να θριαμβεύουν οι «υιοί του σκότους».


Σέ όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής, απροκάλυπτα πια, επιχειρείται από τους «δοκούντας άρχειν» στην Πατρίδα μας η βιαία επιστροφή του Χριστού στον Τάφο Του σαν κοινού θνητού, ώστε να πάψη πλέον να μας απασχολή ως Θεός και να καθυστερή την πρόοδό μας, την απόλυτη εξομοίωσή μας με τα έθνη, που από αιώνων έχουν καγχάσει στο Καπιτώλιο ότι Θεός δεν υπάρχει!


Δεν πτοεί την κατά του Χριστού καταδιωκτική μανία των “αρχόντων” μας το Βατερλώ, που ήλθε σαν απάντηση στον καγχασμό αυτόν, όπως δεν επτόησαν και τον Διάβολο όσα δεινά έχει “εισπράξει” από κτίσεως κόσμου ως επίχειρα της κακίας του! Αυτός ο ίδιος Διάβολος τους “εμπνέει” και τους δίνει “κουρά­γιο” να συνεχίζουν απτόητοι την υποτίμηση του Χριστού, να Τον θεωρούν ένα απλό μύθο, που αρκεί μια νομοθετική ρύθμιση για να πάψη να επηρεάζη τη ζωή των ανθρώπων!


Είναι πια ολοφάνερο ότι ο λαός μας, αυτός ο κάποτε βαθειά ευσεβής Ορθόδοξος λαός, εκβιάζεται κάθε μέρα και περισσότερο να αρνηθή την πίστη του, όχι με Κάρτες και τσιπάκια “σατανικά” –αυτό το νομίζουν οι αφελείς– αλλά με κάθε μέσο και τρόπο που θα εξαφανίση από τη δημόσια ζωή την παρουσία του Χριστού ως του Μόνου Αληθινού Θεού και Σωτήρος του κόσμου!


Ο Χριστός παρουσιάζεται συνεχώς από τους Κυβερνήτες μας μόνο ως άνθρωπος και προς ενίσχυσή τους επιστρατεύουν, με τα διορισμένα όργανά τους, πλήθος αμοραλιστών και εμπαθών ανθρώπων, τους οποίους παρελαύνουν στα Μ.Μ.Ε. να διακηρύσσουν ότι ο Χριστός ήταν(και δεν είναι πια) ένας δυναμικός και επαναστατικός άνθρωπος που οι Μαθητές του τον ...θεοποίησαν! Πρόσφατα, ανεσύρθη από την τηλεοπτική ναφθαλίνη και ένας φι­­λό­σοφος, γιατί τώρα πια έπαψε να πιστεύη ότι ο Χριστός είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός και έτσι είναι αξιοποιήσιμος στην εργολαβία επανενταφιασμού του Χριστού! Όσο διάστημα μαθήτευε στον χαρισματούχο και σημειοφόρο π. Πορφύριο, και είχε πιστέψει στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας και την διακήρυττε, τον είχαν θέσει στην αφάνεια, τώρα που εγκατέλειψε την πίστη, τον ξαναθυμήθηκαν! Αυτή είναι η τακτική και η ποιότητα των εργολάβων της ανομίας. Νά πασχίζουν να μετετρέψουν σε χώμα τον Ουρανό, για να Τον καταντήσουν ίδιον και απαράλλακτον με τη χωματένια και δυσείμονα ψυχή τους!


Ο Χριστός τότε, «την θύραν του Μνήματος σφραγισθήναι μη κωλύσας, την πίστιν αναστάς παρέσχε πάσι». Έτσι και τώ­ρα, δεν εμποδίζει το να ξανασφραγίζουμε τον Τάφον Του και να Τον περιπαίζουμε σαρκαστικά, γιατί ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Θεός και όχι μόνο ήταν! Δεν αμφιβάλλει για την Θεότητά Του, ούτε κινδυνεύει από κανέναν και πολύ λιγώτερο από εμάς τους αθλίους.


Ωστόσο, όλοι εμείς και περισσότερο εμείς οι κληρικοί, έχουμε κάνει το χρέος μας; Έχουμε δείξει τη φιλία και την Λατρεία μας προς Εκείνον που εβάστασε και βαστάζει «πάσας τας ανομίας» μας; Έχουμε προτάξει τα στήθη μας να Τον υπερασπισθούμε – όχι γιατί το έχει ανάγκη αλλά γιατί εμείς το νοιώθουμε ανάγκη μας– να υπερασπισθούμε Εκείνον, που είναι «ο υπερασπιστής της ζωής μας»;


Εαν σε μια τόσο βρώμικη εποχή, σαν τη δική μας, που την αηδιάζουμε ακόμη και εμείς οι βρώμικοι, δεν μπορούμε να ξεσηκωθούμε Πανεθνικά και να υπερασπισθούμε –αντί οποιασδήποτε θυσίας– την Του Νοητού Ηλίου Καθαρότητα, δηλαδή Τον Θεάνθρωπον Χριστόν μας, τότε δεν υπάρχει πλέον για μας καμμιά ελπίδα Αναστάσεως. Ούτε στην παρούσα ζωή, ούτε στη Μέλλουσα!

π. Β. Ε. Β.


Υ.Γ.

Για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο έχουμε εκτροχιασθεί από την πνευματική Παράδοση της Πατρίδος μας, παραθέτω ευθύς ένα κείμενο του Γρηγορίου Ξενοπούλου (είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περι­οδικό του «Διάπλασις των Παίδων» το 1911) από τα Νεοελληνικά Αναγνώσματα της Γ΄ Γυμνασίου του έτους 1966, που θεωρείτο ως το έτος, κατά το οποίο η πολιτική φαυλοκρατία στην Ελλάδα ήταν στο αποκορύφωμά της και, βεβαίως, δεν χαρακτηριζόταν η εποχή εκείνη για την μεγάλη πνευματικότητά της.


Ωστόσο, η επελθούσα, έναντι του Χριστού, πολιτική βαρβαρότητα σε διάστημα μόλις 45 ετών, μεταξύ του 1966, που κυβερνούσε ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και του τώρα, που κυβερνάει ο εγ­γονός Γιώργος Παπανδρέου, είναι αβυσσαλέα!


Παραθέτω το κείμενο φωτογραφικά από το σχολικό βιβλίο του 1966.

π. Β.

«Ενοριακή Ευλογία»

Απρίλιος 2011 - Αριθμός Τεύχος 106

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου