Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Η υλικη

δημιουργια

«Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10)

του Χρυσορρήμονος Αυγουστίνου

Θεέ μου, Θεέ μου.
Καλύτερα να έσβηνε ο Ηλιος, παρά το στόμα του ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ.


KYRIE-TON-DYNAM.ist_

ΚΑΙ πάλι, ἀγαπητοί μου, ὁ γέρων ἐπίσκοπος θὰ ὁμιλήσῃ. Ἀλλὰ ἐρωτῶ· ὑπάρχει σήμε­ρα διάθεσις ν᾽ ἀκούσῃ ὁ κόσμος τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ;

Ζοῦμε σὲ ἄσχημα – πονηρὰ χρόνια, σὲ ἡμέρες ἀντιχρίστου. Ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ θέλουν ν᾽ ἀ­κούσουν λό­γο Θεοῦ (βλ. Β΄ Τιμ. 4,4), σὰν τὸν ἄρρωστο ποὺ ἀηδιάζει καὶ τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ φαγη­τό. Ὅπως προέλεγε μιὰ ἄλ­­λη προφητεία, οἱ ἄνθρωποι μάτια ἔχουν καὶ μά­τια δὲν ἔχουν, αὐτιὰ ἔχουν καὶ αὐτιὰ δὲν ἔ­χουν (βλ. Ἠσ. 6,9-10. Ματθ. 13,14-15). Ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο, ἀλλ᾽ ὄχι γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸ λόγο του. Σὲ τέτοια χρόνια ζοῦμε. Ἀλλὰ ἐσεῖς θέλε­τε, ἐλπίζω, ν᾽ ἀκούσετε κήρυγμα εὐαγγελίου.

Θὰ λάβω ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἀπόστο­­λο, ποὺ εἶνε μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑ­βραί­ους ἐ­πιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἕνα ἀριστούρ­γημα τοῦ πνεύματος. Τί λέει;

Εἶνε ἕνας ὕ­μνος· ὄχι τοῦ ἔρωτος ἢ τοῦ κόμματος ἢ κάποιας ἀνθρωπίνης ἰδεολογίας, ἀλλὰ ὕ­μνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, λέει, εἶνε παραπάνω κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Δὲν εἶ­νε ἕνα δημιούργημα· εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Δημι­ουργὸς τοῦ παντός, τέλειος Θεός, «ὁμο­ούσι­ος τῷ Πατρί», καθὼς διδάσκει ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία (Σύμβ. πίστ.). Λέει γιὰ τὸ Χριστὸ λόγια, τὰ ὁ­ποῖα ὁ ἀπόστολος παίρνει ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν. «Σύ», λέει, «κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰ­σιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10. Ψαλμ. 101,26-27). Παρουσι­άζει τὴ γῆ καὶ τοὺς οὐρανοὺς ὡς δημιούργη­μα καὶ ἔρ­γο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐπάνω στὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἂς κάνουμε μερικὲς σκέψεις.

* * *

Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, αὐτὴ ἡ γῆ; Ἕνα ἄ­στρο εἶνε, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑ­κατομμύρια – δισεκατομμύρια ἄστρα ποὺ ὑπάρχουν στὸ σύμπαν.

Ποῦ στηρίζεται – ποῦ στέκεται τὸ ἄστρο αὐτό; Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι στηρίζεται πάνω στοὺς ὤμους ἑνὸς μυθικοῦ γίγαν­τος ποὺ λεγόταν Ἄτλας· αὐτός, ἔλεγαν, σηκώνει τὴ γῆ. Ἀλλὰ ἡ ἐπιστήμη, ἢ μᾶλλον ἐνωρίτερα ἡ ἁγία Γραφή, ἀπορρίπτει τὸν μῦθο. Δια­βά­στε τὸν Ἰώβ, νὰ δῆτε. Προτοῦ ν᾽ ἀποφανθῇ ἡ ἐπιστή­μη, ἡ Γραφὴ εἶπε, ὅτι ἡ γῆ στηρίζεται «ἐπὶ οὐδενός», ἐπάνω στὸ τίποτα (Ἰὼβ 26,7). Πουθενὰ δὲ στηρίζεται, εἶνε με­τέωρη. Ἕνα τέτοιο οὐρά­νιο σῶμα, ποὺ ζυγίζει δισεκατομμύρια τόννους, πῶς κρατιέ­ται στὸ διάστημα καὶ δὲν πέφτει; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τοὺς ἐπιστήμονες. Τὴν κρατάει, λένε, μιὰ ἀόρατη κλωστή. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ κλωστή; Τὴν ὀ­νομάζουν «παγκόσμιο ἕλξι». Ὁ ἥλιος, λέει, τραβάει τὴ γῆ καὶ ἡ γῆ τὴ σελήνη. Αὐτὴ εἶνε ἡ «κλωστή». Κόπηκε ἡ «κλω­στή»; χάος! Τώρα τί ἀκριβῶς εἶνε ἕλξις, οὔτε καὶ ὁ Νεύτων δὲν μπόρεσε νὰ ἐξηγήσῃ. Αὐτὰ τὰ πράγματα στὴν οὐσία τους εἶνε μυστήρια.

Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτό, ὅτι ἡ γῆ μένει μετέ­ωρη. Τὸ ἄλλο καταπληκτικὸ εἶνε, ὅτι ἡ γῆ δὲ μένει στάσιμη· κινεῖται, τρέχει ἰλιγγιωδῶς, σὰν πύραυλος καὶ δι­αστημόπλοιο. Ἂν πῇς σ᾽ ἕναν ἄπιστο ὅτι τὸ διαστημόπλοιο ἔγινε ἔτσι μόνο του, θὰ σὲ πῇ τρελλό. Εἶνε δυνατόν, σοῦ λέει, ἕνας πύραυλος, ποὺ κοπίασαν τόσοι καὶ τό­σοι μέχρι νὰ ἐκτοξευθῇ, ἐσὺ νὰ λὲς πὼς ἔ­γινε μόνος του; Ἀλλὰ τί εἶνε ὁ πύραυλος; τίποτα δὲν εἶνε μπροστὰ στὸ τεράστιο αὐτὸ δι­αστημόπλοιο, τὴ γῆ μας, ποὺ ταξιδεύει ἐπὶ τό­σες χιλι­ετίες μὲ ἐπιβάτες τόσα δισεκατομμύρια ἀν­θρώπους. Θαυμαστὸ πρᾶγμα.

Ἡ γῆ κινεῖται. Τί κινήσεις κάνει; Ἐκτελεῖ δύο δρομολόγια, ἕνα μεγάλο καὶ ἕνα μικρό. Μὲ τὸ μεγάλο κάνει ἕναν ἀπέραντο κύκλο γύ­ρω ἀπὸ τὸν ἥλιο μέσα σὲ 365 ἀκριβῶς ἡμέρες, καὶ μὲ τὸ μικρὸ κάνει συγχρόνως μιὰ στρο­φὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της μέσα σὲ 24 ὧρες. Ἡ μία κίνησις εἶνε τὸ ἔτος, ἡ δεύτερη εἶνε τὸ ἡ­μερονύκτιο. Θαυμαστὰ πράγματα, ποὺ δὲν ὀ­φείλονται βεβαίως στὴν τύχη. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».

Θαυμαστὸ πρᾶγμα εἶνε ἐπίσης ἡ ὡρισμένη θέσι στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ γῆ. Ἐὰν δηλαδὴ ἡ γῆ ἦ­ταν πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο, τότε ἡ θερμοκρασία της θὰ ἔπεφτε 10, 20, 30, 100, 200, 500, 1000 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν. Θὰ πάγωναν τὰ πάντα, ποτάμια λίμνες θάλασσες θὰ κρυστάλλωναν, τὰ δέντρα θὰ ξεραίνονταν, θὰ γινόταν ὅλη ὅπως ὁ Βόρειος Πόλος. Ἐὰν πάλι ἡ γῆ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἥλιο, τότε τὸ θερμόμετρο θὰ ἀνέβαινε, ὄχι στοὺς 40 βα­θμοὺς ποὺ φτάνει τὸ καλοκαίρι καὶ ὑποφέρουμε, ἀλλὰ στοὺς 100, 200, 300, 1000 βαθμούς! Κάρβουνο θὰ γινόταν ἡ γῆ. Ποιός ὥρισε τὴ γῆ σ᾽ αὐτὴ τὴ θέσι, τὴν κανονικὴ θέσι, ὥστε νὰ μπορῇ ἐπάνω σ᾽ αὐτὴν νὰ ὑπάρχῃ ζωή;

Θαυμαστὸ τὸ φαινόμενο ὅτι ἡ γῆ εἶνε μετέ­ωρη, θαυμαστὸ τὸ ὅτι κινεῖται καὶ κάνει δρομολόγια μὲ ἀκρίβεια, θαυμαστὸ τὸ ὅτι διατηρεῖ μία καθωρισμένη ἀπόστασι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Θέλετε καὶ κάτι ἄλλο; Τὸ εἶπα ἤδη· πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει ζωή. Στὴ σελήνη καὶ τοὺς ἄλλους πλανῆ­τες ἐπικρα­τεῖ ξηραΰλα· εἶνε σὰν τὴ Σαχάρα. Μόνο ἐδῶ στὴ γῆ ὑπάρχουν ὅλες οἱ συνθῆκες καὶ προϋποθέσεις γιὰ ζωή· καὶ χορτάρια καὶ δέντρα καὶ πουλιὰ καὶ ζῷα, τὰ πάντα. Κανένα ἄλλο ἀστέρι, δὲν ἔχει τόσα ἀγαθά. Ἡ γῆ εἶνε τὸ διαμάντι τῆς δημιουργίας.

Ἐπάνω στὴ γῆ εἶνε ὅλα ὡραῖα. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ὡραῖο ποιό εἶνε; ὁ ἄνθρωπος. Τὸ σκεφθήκαμε ποτὲ τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Δὲν τὸν ἐξετάζω ψυ­χικῶς· σωματικῶς μόνο νὰ τὸν ἐξετάσουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Θαυμάζεις ἕνα ρολόι, ἕνα αὐτοκίνητο, ἕνα πύραυλο, ἕνα ὁποιοδήποτε κατασκεύασμα; Αὐτὰ δὲν εἶνε τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τε­λειότερο κατασκεύασμα. Τὰ μάτια του φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιά του ῥαντάρ, ἡ καρδιά του ἀντλία, οἱ φλέβες του ὑδραυλικὸ σύστημα, τὸ στομάχι του χημικὸ ἐργαστήριο… Ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. «Εἶπεν ἄ­φρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).
Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅμως ἀπ᾽ ὅλα ποιό εἶνε; Ὅτι ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἂν στὸ σπίτι σου – στὴν καλύβα σου ἔρθῃ ὁ νο­μάρχης ἢ ὁ βουλευτὴς ἢ ὁ πρωθυπουργὸς ἢ ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, τὸ θεωρεῖς μεγάλο πρᾶγμα. Λοιπὸν ἐπάνω ἐδῶ στὴν καλύβα τῆς γῆς ἐπάτησε – ποιός; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί τιμή, τί δόξα γιὰ τὸν πλανήτη μας ἡ ἐπίσκεψις καὶ παραμονὴ τοῦ Θεανθρώπου σ᾽ αὐτὸν ἐπὶ 33 χρόνια, καὶ μάλιστα ἡ θυσία του! Κανένας ἄλλος πλανήτης δὲν ἐ­γνώρισε τέτοια δόξα.

Ὡραία καὶ θαυμαστὴ ἡ γῆ αὐτή, καὶ μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα ἐγνώρισε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν συμπεριφέρθηκε ἀπέναντί της ὅπως ἔ­πρεπε. Δὲν τὴν σεβάστηκε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς τόπο κατοικίας του. Μὲ τὴν πτῶσι του στὴν ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς ἐπακόλουθες συνέ­πειες ἐπηρέασε καὶ ἐπισκίασε τὴ λάμψι τοῦ πλανήτου αὐτοῦ. Δὲν εἶνε πλέον παρθένος ἡ γῆ· εἶνε μολυσμένη ἀπὸ ἀνθρώπινο αἷμα, κι ἀναστενάζει καὶ ὑποφέρει. Ὁ ἄνθρωπος ἐμόλυνε τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Κύριος ὅμως δὲν θ᾽ ἀνεχθῇ ν᾽ ἀφήσῃ τὰ κτίσματά του σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάστασι. Τί θὰ κά­νῃ; Θὰ τὰ πάρῃ, λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, θὰ τὰ βάλῃ μέσα σὲ κλίβανο καὶ πλυντήριο, καὶ θὰ βγοῦν καινούργια (βλ. Ἑβρ. 1,12. Ψαλμ. 101,27). Κι ἂν τώρα ἡ κτίσις εἶνε ὡραία, πόσο ὡραιότερη θὰ εἶνε τότε! «καινὴν γῆν καὶ καινοὺς οὐρανοὺς προσδοκῶμεν», λέει ἡ Γραφή (Ἀπ. 21,1. Βλ. Β΄ Πέτρ. 3,13).

* * *

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶνε αἰ­ώ­νιος. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί». Καὶ «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς», ὅ­πως λέει πάλι ὁ ψαλμῳδός (Ψαλμ. 23,1). Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶνε ὅλα, δικό μας τίποτα. Ἐμεῖς εἴμαστε φιλοξενούμενοι. Ἡ γῆ, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Χρυσόστομος, εἶνε ἕ­να ξενοδοχεῖο. Στὸ ξενοδοχεῖο κοιμᾶ­σαι, ἀλλὰ δὲ λὲς Εἶνε δικό μου· πληρώνεις ἕνα ἐνοίκιο καὶ φεύγεις.

Καὶ γιὰ τὴ γῆ λοιπὸν ὁ Θεός, ὁ ἰδιοκτήτης, ζητάει ἐνοίκιο. Ποιό εἶνε τὸ ἐνοίκιο, τί ζητάει ἀπὸ μᾶς; Ἕνα εὐχαριστῶ. Εἰκοσιτέσσερις ὧ­ρες ἔχει τὸ ἡμερονύκτιο καὶ ἑκατὸν ἑξηνταοκτὼ ἡ ἑβδομάδα· ἔλα μιὰ ὥρα στὴν ἐκκλησία νὰ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Μεγαλοδύναμο. Μὴ γίνεσαι πιὸ ἀχάριστος κι ἀπὸ τὸ σκυλί, ποὺ ὅταν τοῦ ῥίξῃς ἕνα κόκκαλο κουνάει τὴν οὐρά του καὶ σοῦ λέει εὐχαριστῶ. Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὰ θεῖα. Κ᾽ ὕστερα ἀποροῦμε γιατί σείεται ἡ γῆ…

Ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε, ἀ­δελφοί μου, καιρὸς μετανοίας, ἐξομολογήσεως, ἐ­πιστροφῆς στὸ Θεό.
«Μετανοεῖτε», μᾶς φωνάζει σήμερα καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλα­μᾶς.
Μα­κάρι ὅλοι νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ ἔ­χουμε μεγάλο προορισμό, μὲ τὴν πίστι ὅτι ὅ­λα αὐτὰ τὰ δημιούργησε ὁ Θεός·
«Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
ΔΗΜΙΟ-κρατία...


Ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του προς τους Τούρκους πρέσβεις στο Ερζερούμ, όπως ξανά ’χαμε γράψει, είχε πει εκείνο το διαβόητο: Ότι, δηλαδή, «η δημοκρατία δεν είναι χριστιανική».

Απόφθεγμα, που δείχνει πόσο άσχετοι, όχι μόνο με τη χριστιανική, αλλά και την ελληνική πραγματικότητα, είναι κάποιοι κενόσπουδοι λαοσωτήρες.

Γιατί βέβαια η δημοκρατία, που δεν είναι χριστιανική δεν μπορεί να είναι δημοκρατία. Αλλά θα μοιάζει λιγότερο ή περισσότερο-ανάλογα με την απόσταση, που τη χωρίζει από το χριστιανισμό-με ΔΗΜΙΟ-κρατία. Που σημαίνει με κράτος δημίων….

Γιατί μόνο έτσι εξηγείται το κατάντημα στο οποίο έφεραν τη σημερινή Ελλάδα κάποιοι εκπρόσωποι της πενταπλής εξουσίας: Της νομοθετικής, δηλαδή, της εκτελεστικής, της δικαστικής, της γραφειοκρατικής και του Τύπου.

Οι οποίοι -σε πάμπολλες περιπτώσεις- αντί να χρησιμοποιούν την εξουσία, για να υπηρετούν το λαό και την πατρίδα ,την χρησιμοποιούν, δυστυχώς, εναντίον του λαού και της πατρίδας.

Και βέβαια το βασικό χαρακτηριστικό της ΔΗΜΙΟ-κρατίας είναι η πολύμορφη τρομοκρατία:

Όπως, για παράδειγμα, η οικονομική τρομοκρατία, που με περισσή ένταση και βιαιότητα βιώνει, στο πετσί του, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο ελληνικός λαός.

Και να που τώρα έρχονται να μας επιβάλλουν και τη νομική τρομοκρατία. Με τον διαβόητο «περί ρατσισμού και ξενοφοβίας και…εχρθρπάθειας» νόμο. Εφεύρημα και κατασκεύασμα-‘όπως το κείμενο του σχεδίου του νόμου δείχνει- των διαχρονικά και παγκοσμίως μισόξενων αρχιρατσιστών.

Οι οποίοι, με τα πολεμικά τους κακουργήματα, έχουν ξεριζώσει τους λαούς της Ανατολής απ’ τις πατρογονικές τους εστίες και τους έχουν σωριάσει, σε μεγάλο ποσοστό, στην Ελλάδα. Και θέλουν από πάνω να πετάξουν στον, εκ παραδόσεως, φιλόξενο ελληνικό λαό και τη λάσπη του ρατσιστή, για να μας κλείσουν το στόμα…

Μπολιάζοντάς μας με το φόβο ότι μπορεί να βρεθούμε κατηγορούμενοι και να μπούμε φυλακή ή να πληρώνουμε πρόστιμα. Αν τολμήσαμε να καταγγείλουμε το όργιο της ρατσιστικής τους κακουργίας, σε βάρος μας ή σε βάρος των συνανθρώπων μας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Κάποια δικαστίνα (η κ. Μαριάνθη Παγουτέλη), δικάζεται στις 16-3-11 στο Εφετείο Πειραιά, για κάποια προσωπική αντιδικία, που δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό της.

Η οποία όμως, με αφορμή, όπως φαίνεται, την υπόθεση αυτή, περιέργως και παραδόξως, αντιμετώπισε υποβολιμαία εκ μέρους εφημερίδων εναντίον της επίθεση. Προκειμένου να διαβληθεί ως ρατσίστρια και αντισημήτρια και άλλα τέτοια «ηχηρά» και παμπόνηρα.

Και όλα αυτά, για να απαξιωθεί ηθικά και κοινωνικά. Έτσι ώστε να καταστεί εύκολο θύμα, προκειμένου να επιτευχθεί η προσωπική της σπίλωση και η επαγγελματική της εξόντωση.

Επειδή, ακριβώς, η όλη της πορεία και σταδιοδρομία δείχνουν ότι το ακριβώς αντίθετο ισχύει: Ότι, δηλαδή, πάντα στάθηκε με το μέρος της δημοκρατίας και ποτέ με το μέρος της ΔΗΜΙΟ-κρατίας.

Και αυτό είναι , όπως φαίνεται, που κάποιοι δεν μπορούν να της συγχωρήσουν. Διότι η στάση της και η συμπεριφορά της φαίνεται να χαλάει την πιάτσα των δημίων.

Και μπήκε σε εφαρμογή η γνωστή συνταγή, που εφαρμόζεται σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Όταν το κατεστημένο θέλει να παραμερίσει ή να εξοντώσει τους «δύσχρηστους» και απροσάρμοστους στα προκρούστεια μέτρα του.

Δημιουργεί πρώτα τ ο κατάλληλο ντεκόρ της ηθικής δολοφονίας, επιστρατεύοντας τη διαστροφή και τη λάσπη. Έτσι ώστε η επιδιωκόμενη συνέχεια να φανεί απόλυτα φυσιολογική και δικαιολογημένη.

Και, όπως είναι γνωστό, όχι μόνο εδώ, σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά και παγκοσμίως, πολλοί ήρωες και άγιοι και σοφοί, που δεν χωρούσαν στα προκρούστεια μέτρα των εκάστοτε δημίων, έχουν δικαστεί και καταδικαστεί και εξοντωθεί με πολλούς και διαφόρους τρόπους.

Και αυτό φαίνεται να ισχύει ιδιαίτερα στις μέρες μας, που δεν είναι απλώς πονηρές αλλά εξαιρετικά παμπόνηρες.

Και, για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαστροφής των κατηγοριών εναντίον της, προαναφερόμενης δικαστίνας, αρκεί να σκεφθούμε ότι τις ίδιες άθλιες κατηγορίες δεν δίστασαν να εκτοξεύσουν και εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη.

Επειδή, ακριβώς, η ζωή του ήταν και παραμένει ένας αδιάκοπος αγώνας εναντίον του ρατσισμού και πάσης φύσεως φασισμού και ναζισμού….

Που συστηματικά εκκολάπτονται και μεθοδικά μαγειρεύονται, σε βάρος των λαών, στα ειδεχθή μαγειρεία του απαρτχάιντ των αρχιρατσιστών και δημίων της ανθρωπότητας…

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis,wordpress.com







Ἡ σκιερή τριετία(β)




του μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος
κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ


Ὁ σημερινός μας Ἀρχιεπίσκοπος «ἐκ τοῦ σύνεγγυς» ἀποκαλύπτεται ὡς παγερό ἄγαλμα. Καί, «ἐκ τοῦ μακρόθεν», σκιά ἀπροσδιόριστη. Σηκώνει πάνω του τό βάρος τῶν ἀρχιεπισκοπικῶν διασήμων. Καί βηματίζει ὡς βαριεστημένος μεταφορέας τοῦ πακέτου τῆς περιφρόνησης.

Στίς σελίδες, πού προηγήθηκαν, διαβάσαμε μερικές ἀπό τίς προβληματικές ἡγετικές ἐμφανίσεις του στά δυό Ἀνώτατα Διοικητικά Σώματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας καί στή Διαρκή Ἱερά Σύνοδο, πού ἔριξαν σκιές στό ἀρχιεπισκοπικό ὠμοφόριο καί δέσμευσαν τά πλήθη σέ ἀπόσταση σοβαρῆς ἐπιφύλαξης.

Στή συνέχεια τῆς ἔρευνας, ἤ, ἀκριβέστερα, στήν ἀτέρμονη κατάθεση τῆς ὀδύνης μας, τῆς προσωπικῆς τοῦ γράφοντος καί τῆς διάχυτης τοῦ πληρώματος, θά τολμήσουμε μιά φυλλομέτρηση τῶν σχεδιασμῶν καί τῶν προγραμματισμῶν τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, πού ὑποτίθεται ὅτι δρομολόγησε καί ὁλοκλήρωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος κατά τήν τριετία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεμονίας του. Θά σκύψουμε νά μελετήσουμε καί νά σταθμίσουμε τά ποιμαντικά ἀνοίγματα, πού ἔκανε στά εὐρύτατα ὅρια τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του. Καί, παράλληλα, θά ἀναζητήσουμε τά προγράμματα, πού κατάρτισε καί ἔθεσε σέ λειτουργία ὁ Ἐπιτελικός Ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ Ἀποστολική Διακονία, πού προεδρεύεται ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί διακινεῖ τήν ἔμπνευσή της, τά ὁράματά της καί τούς ποιμαντικούς σχεδιασμούς της ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου.

***


Ἡ πρώτη διαπίστωση, πού προκύπτει ἀπό τήν ἔρευνα τοῦ ἀνοίγματος, τῆς ποιότητας καί τῆς ἀποτελεσματικότητας τῶν ποιμαντικῶν προγραμμάτων τοῦ κ. Ἱερώνυμου, εἶναι ὅτι ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα ἀνάμεσα στόν διαφημιστικό πίνακα τῶν ὑποτιθέμενων δραστηριοτήτων του καί τῆς πράξης, πού ἐπαληθεύει ἤ πού διαψεύδει τίς τυποποιημένες δημοσιογραφικές ἐπαγγελίες.

Ἕνα πλήρη πίνακα τῆς γραφειοκρατικῆς ὀργάνωσης καί τῆς κλαδικῆς ἀνάπτυξης τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν τό βρίσκουμε στήν ἐπίσημη ἔκδοση, πού κυκλοφορεῖ μέ τόν τίτλο «Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» καί ἀνατυπώνεται, ἐμπλουτισμένη καί συμπληρωμένη, κάθε χρόνο. Περιέχει τή διοικητική διάρθρωση ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τά ποιμαντικά προγράμματα, πού βρίσκονται σέ ἐφαρμογή καί σέ ἀνάπτυξη σέ ὅλα τά ἐκκλησιαστικά διαμερίσματα.

Οἱ σελίδες, οἱ ἀφιερωμένες στήν ἀπεικόνιση τῆς ἐνοριακῆς σύνθεσης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί στό σχεδιασμό τοῦ λειτουργικοῦ, τοῦ διδακτικοῦ καί τοῦ φιλανθρωπικοῦ μόχθου ὅλου τοῦ σώματος τῶν ἱερέων, πού βρίσκονται ὑπό τήν καθοδήγηση καί τόν ἔλεγχο τοῦ προκαθήμενου τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν λαϊκῶν μελῶν Της, πού ὡς ἔμμισθοι ἤ ὡς ἐθελοντές, στρατεύονται στά ἐκκλησιαστικά διακονήματα, εἶναι τόσο πολλές, ὥστε θά μποροῦσαν νά συγκροτήσουν αὐτοτελές τεῦχος. Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ συγκομιδή τοῦ μόχθου τους; Ποιό τό μήνυμα πού περνάει, καθημερινά, στήν ἐπικαιρότητα; Ποιά ἡ ἀνάλυση καί ἡ στάθμιση τῶν προβληματισμῶν, πού θολώνουν, ὁλοένα καί περισσότερο, τόν ὁρίζοντα καί κάνουν πνικτική καί ἀφόρητη τήν ἀτμόσφαιρα τοῦ νεωτερικοῦ πολιτιστικοῦ μορφώματος;
Οἱ ἐνημερωτικές σελίδες τῶν «Διπτύχων» τοῦ 2010 δημοσιοποιοῦν ἕνα ἀρκετά ἐκτεταμένο πίνακα ποιμαντικῆς ὀργάνωσης στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ὡστόσο, ἡ εἰκόνα, πού προβάλλεται καί προσφέρεται ἀπό τίς σελίδες τοῦ ἐπίσημου καί ὑπεύθυνου αὐτοῦ τόμου ἀφήνει κενά, πού δρομολογοῦν ἐρωτήματα καί ἀνησυχίες στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα.

Ἐπιλέγω μερικά καί τά ἐκθέτω μπροστά σας. 1. Ὑπάρχει μιά μακρά σειρά θεμελιακῶν τομέων ποιμαντικῆς διακονίας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, πού ἐντάσσονται στό γενικό πίνακα, ἀλλά πού συνοδεύονται μέ τήν ἔνδειξη «ὑπό ἀνασύσταση». Η ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ὑπό ἀνασύσταση. Η ΤΟΜΕΑΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ, ὑπό ἀνασύσταση. Ι ΤΟΜΕΑΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΕΩΣ, ὑπό ἀνασύσταση. ΙΒ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ, ὑπό ἀνασύσταση.

Ἡ ἔνδειξη «ὑπό ἀνασύσταση» μπορεῖ νά σημαίνει, ὅτι ὁ κεντρικός σχεδιαστής, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ στενοί συνεργάτες του δέν κατόρθωσαν ἀκόμα, ἔστω καί ἄν κύλησε μιά ὁλόκληρη τριετία, νά ἐκτιμήσουν τίς πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, νά προσδιορίσουν τίς προτεραιότητες καί νά κάνουν πράξη τά προγράμματά τους. Ἐπί τρία ὁλόκληρα χρόνια βρίσκονται στόν προθάλαμο τῆς μελέτης, τῆς στάθμισης τῶν πνευματικῶν καί τῶν κοινωνικῶν ἀναγκῶν καί τῆς κατάρτισης σχεδίου δράσης. Πότε θά ἀρχίσει τό καθαυτό ποιμαντικό ἔργο; Πότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καί ἡ συνοδεία του θά βγοῦν ἔξω ἀπό τό ἀνάκτορο τῆς χλιδῆς καί τῆς νωχελοῦς μελέτης, γιά νά ἀναζητήσουν τά πλανεμένα καί χαμένα πρόβατα; Αὐτά δέν εἶναι γνωστά.
Αὐτό τό πηγαῖο ἐρώτημα, πότε θά ἐγκαινιάσει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τήν ποιμαντική του προσφορά, θά σᾶς ἀναγκάσει νά προστρέξετε στήν ἐντελῶς καινούργια ἔκδοση τῶν «Διπτύχων», πού ἐνημερώνουν γιά τά ὁράματα καί τίς δραστηριότητες τοῦ ἔτους 2011.
Γυρίστε, λοιπόν τά ἡμερολογιακά φύλλα καί θά διαπιστώσετε, ὄτι σᾶς παραφυλάγει ἡ ἔκπληξη.

Στά «Δίπτυχα» τοῦ 2011, δέν κατατίθεται ἡ μαρτυρία, ὅτι οἱ σημαντικότατες Ἐπιτροπές τοῦ ποιμαντκοῦ ἔργου, πού ἴσαμε τήν 31η Δεκεμβρίου ἦταν ὑπό ἀνασύσταση, συγροτήθηκαν καί βρίσκονται σέ πλήρη ἀνάπτυξη καί σέ ὀργασμό μόχθου. Οὔτε ἐπαναλαμβάνεται, ὅτι βρίσκονται ὑπό ἀνασύσταση. Ἄγνωστο γιά ποιό λόγο, ἔχουν ἐξαφανιστεῖ. Ἴσως κάποιος διακριτικός κάλαμος, πέρασε ἀπό πάνω τους καί τίς διέγραψε, γιά νά προλάβει τά σκωπτικά σχόλια καί νά ἀποφευχθεῖ ὁ διασυρμός τῶν προσώπων καί τῶν θεσμῶν.
Ἡ σβησμένη πιά ἔνδειξη τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό ἀνασύσταση ὑποδήλωνε, ὅτι οἱ τομεῖς αὐτοί κάποτε λειτουργοῦσαν. Δέν ἐπισήμανε καί δέν διευκρίνιζε ἄν ἡ διακίνησή τους καί ἡ προσφορά τους ἀνταποκρινόταν στίς προδιαγραφές τῶν Πατέρων μας ἤ ἄν ἐντάσσονταν σέ σχήματα κοσμικῆς διαφήμισης. Μαρτυροῦσε, ὅμως, (ἔντιμα) ὅτι κατά τή διάδοχη περίοδο, ὅταν στό τιμόνι προήδρευε ὁ Ἱερώνυμος, οἱ διακόπτες τῆς ποιμαντικῆς ζωτικότητας ἦταν φρακαρισμένοι καί τό ὀργανωτικό κλιμάκιο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, τό ἀπορροφοῦσε ἡ ὀργάνωση ἐντυπωσιακῶν τελετῶν, καί δέν ἔβρισκε τό μονοπάτι, πού θά τό ὁδηγοῦσε «ἐπί τά ὄρη», γιά νά ἀναζητήσει καί νά σώσει «τό πλανόμενον»(Ματθ. ιη 12).

Τώρα, τί μπορεῖ νά συμβεῖ, μετά τήν ὁριστική διαγραφή τῶν ποιμαντικῶν τομέων ἀπό τό κατάστιχο τῶν προγραμματισμῶν, δέν εἶμαι σέ θέση νά σᾶς ἐνημερώσω. 2. Στό ἴδιο κεφάλαιο τῶν «Διπτύχων» συναντᾶμε μιά ἀτέλειωτη σειρά ἐπιτροπῶν καί ὀργανισμῶν, πού προεδρεύονται ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλά, πού ἡ προεδρεία εἶναι μιά ἄκοπη καί ἀνώδυνη τιμητική διάκριση καί ὄχι μιά ὑπεύθυνη, πολυμοχθη, διαχείριση τοῦ ἡγετικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρίσματος.

Οἱ κεντρικοί τομεῖς διαποίμανσης, στά ὅρια τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, εἶναι αὐτοί, πού προσδιορίζονται μέ τούς τίτλους τῶν τεσσάρων κεντρικῶν τομέων τῆς ποιμαντικῆς διακονίας, ἀλλά πού, δυστυχῶς, βρίσκονται, ἐπί μιά ὁλόκληρη τριετία, στήν κατάψυξη. Ὁ κ. Ἱερώνυμος κάθεται στήν ἐπίσημη καρέκλα τῆς προνομιακῆς ἐξουσίας. Θυμιάζεται καί πολυχρονίζεται ὡς Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν καί ἑνός εὐρύτατου μέρους τοῦ Ἀττικοῦ λεκανοπεδίου, ἀλλά δέ σχεδιάζει καί δέν μεθοδεύει τήν ἐπαφή του μέ τά πνευματικά του παιδιά καί δέν βγαίνει ἀπό τό καβοῦκι τῆς ἀπραξίας του καί τῆς ἀπόκρυψής του καί ἀπό τό θάλαμο τῆς ἀφωνίας του, γιά νά διδάξει, νά παρηγορήσει καί νά καλέσει σέ μετάνοια. Εἶναι ὑπαρκτός ὡς προεξάρχων τελετῶν καί ἀνύπαρκτος ὡς πατέρας καί ποιμένας.

***


Εἶμαι ἀναγκασμένος νά ὑπογραμμίσω, ὅτι, κατά τόν «Καταστατικό Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ἡ εὐθύνη τοῦ κ. Ἱερώνυμου, γιά τόν προγραμματισμό, τήν ἀνάπτυξη καί τήν ἐκδίπλωση τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, δέν ἐξαντλεῖται στά γεωγραφικά ὅρια τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος προεδρεύει στά δυό μεγάλα διοικητικά Σώματα, στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλλάδος καί στή Διαρκή Ἱερά Σύνοδο. Καί τά δυό αὐτά Συνοδικά Ὄργανα εἶναι ἐπιφορτισμένα μέ τήν ἁρμοδιότητα εὐρύτατης καί ἐπισταμένης διερεύνησης τῶν ποικίλων ρευμάτων τῆς ἐποχῆς μας. Τῶν ἰδεολογικῶν ἀγκυλώσεων, πού σκοτίζουν τόν ὑπαρξιακό καί τόν κοινωνικό ὁρίζοντα. Τῶν πνευματικῶν καί ἠθικῶν ἀποκλίσεων, πού ματώνουν τήν ἀξιοπρέπεια. Τῶν ὁμαδοποιήσεων, πού φιμώνουν τήν ἀτομική ἐλευθερία καί σύρουν τίς μάζες στήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων τῆς ὀλιγαρχίας. Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας καί ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, ὀφειλετικά ἄγρυπνες, ὀφείλουν νά διερευνοῦν τή σημερινή προβληματική τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καί νά μεθοδεύουν τή διδακτική καί τή χαρισματική ἐξόρμηση τῶν ποιμένων.

***


Ὁ παράπλευρος Ὀργανισμός, πού προωθεῖ τούς σχεδιασμούς τῶν Συνοδικῶν διαβουλεύσεων καί τούς μετουσιώνει σέ πράξη, εἶναι ἡ Ἀποστολική Διακονία. Μιά ἰδιαίτερη ἐκκλησιατική Ὑπηρεσία, πού προεδρεύεται καί αὐτή ἀπό τόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπο. Μεταφέρω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τά «δίπτυχα», πού προσδιορίζει, μέ ἀκρίβεια, τή θέση καί τήν ἁρμοδιότητα τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας στό πλαίσιο τῆς Συνοδικῆς Διοίκησης καί τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Ἡ Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τελοῦσα ὑπό τήν ἐποπτείαν καί τόν ἔλεγχον τῆς Δ.Ι.Σ., μεριμνᾶ διά τόν προγραμματισμόν, τήν διοργάνωσιν καί τήν ἐκτέλεσιν τοῦ καθ᾿ ὅλου ἱεραποστολικοῦ καί μορφωτικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας.


Εἰδικότερον, σκοποί τῆς Α.Δ. εἶναι: α) ἡ μέριμνα διά τόν καταρτισμόν καί τήν ἐπιμόρφωσιν Ἱεροκηρύκων, Ἐξομολόγων καί συνεργατῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου. β) Ἡ συστηματική μελέτη καί ὀργάνωσις τοῦ ἐν γένει κατηχητικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἄρτιος καταρτισμός στελεχῶν καί ἡ συμπαράστασις εἰς τήν σπουδάζουσαν νεολαίαν. γ) Ἡ διά παντός προσφόρου μέσου ἐνίσχυσις τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ἐνημέρωσις τῶν ἐπισκεπτομένων τήν Ἑλλάδα ξένων, ὡς καί ἡ συμπαράστασις εἰς τούς κατά τόπους ὀρθοδόξους φορεῖς διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς. δ) Ἡ φροντίς διά τήν μόρφωσιν κοινωνικῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας καί διά τήν ἐνίσχυσιν τοῦ κοινωνικοῦ αὐτῆς ἔργου. ε) Ἡ μέριμνα διά τάς πάσης φύσεως ἐκδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. ς) Ἡ προετοιμασία ἐκκλησιαστικῶν ἐκπομπῶν καί δημοσιευμάτων δια τά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, ὡς καί ἡ παραγωγή μορφωτικοῦ ὀπτικοακουστικοῦ ὑλικοῦ».

***


Μετά ἀπό τήν ἐνημέρωσή σας, γιά τό ρόλο καί γιά τίς εὐθῦνες τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, γιά τήν ἁρμοδιότητά της νά καταρτίζει, αὐτή καί μόνη, τά ποιμαντικά προγράμματα, πού θά ἐφαρμόζονται στίς 82 Ἱερές Μητροπόλεις τῆς ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας καί γιά τήν ὑποχρέωσή της, νά σχεδιάζει, στά πλαίσια τῆς ἐξουσιοδότησής της ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας καί ἀπό τή Διαρκή Ἱερά Σύνοδο, καί νά ὑλοποιεῖ τή μόρφωση καί τήν κατά καιρούς ἐπιμόρφωση τῶν στελεχῶν τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, θά διερωτηθεῖτε (καί πολύ δικαιολογημένα) τί προγράμματα καί τί ἔργο ἔκανε, κατά τήν τριετία τῆς ἀρχιεπισκοπείας τοῦ κ. Ἱερώνυμου, ὁ ὑπεύθυνος αὐτός κλάδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου. Τί ἀνοίγματα ποιμαντικῆς προσφορᾶς, πρός τόν κουρασμένο καί ἀπογοητευμένο λαό μας, ἐσχεδίασε. Ποιές εὐκαιρίες ἐπιμόρφωσης τῶν ἐκκλησιαστικῶν στελεχῶν διοργάνωσε. Ποιά προγράμματα διαφώτισης καί κατήχησης τοῦ πλήθους τῶν μεταναστῶν, πού εἰσέρευσαν στή χώρα μας καί ψάχνουν νά βροῦν ὅραμα ποιότητας καί στήριγμα ἐλπίδας, ἔθεσε σέ λειτουργία. Ποιά ἐνασχόληση καί ποιός μόχθος, πού ἀνταποκρίνονται στίς θεσμικές της ὑποχρεώσεις, γέμισε τό χρόνο της καί τό ἡμερολόγιο τῆς προσφορᾶς της.

Στά ἐρωτήματα αὐτά μήν περιμένετε ἀπάντηση. Κανένας, διορισμένος καί ἀμοιβόμενος ὡς ἡγετικό στέλεχος τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, δέν εἶναι σέ θέση νά σᾶς προσφέρει τίμια, ἐνημερωτική πληροφόρηση. Καί, τό ἀκόμα χειρότερο: Κανένας ἀπό τούς ἡγέτες, πού στελεχώνουν τό Συνοδικό κλάδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δέ θά μπορέσει νά σᾶς ἰχνογραφήσει τή λειτουργικότητα, τίς ἁρμοδιότητες καί τίς εὐθῦνες τοῦ κορυφαίου αὐτοῦ Ὀργανισμοῦ, πού ἐνῶ εἶναι σημαντικός καί ἀπαραίτητος, λειτουργεῖ περιθωριακά, ἐντελῶς ἀποκεντρωμένος καί λησμονημένος.

Τί κάνει, σήμερα, ἡ Ἀποστολική διακονία; Ροκανίζει τόν καιρό καί τά οἰκονομικά ἀποθέματα τῆς κεντρικῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Δέν ὀργανώνει αὐτή, ὡς ὑπεύθυνος κλάδος, τίς κάποιες, τίς ἐλάχιστες, εὐκαιρίες θεολογικῆς καί ποιμαντικῆς ἐνημέρωσης τῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν ἀνανεώνει καί δέν ἐμπλουτίζει τήν προθήκη τῶν θεολογικῶν καί τῶν ποιμαντικῶν της ἐκδόσεων μέ ἐκτυπώσεις νέων βιβλίων, πού προσεγγίζουν σεμνά καί πειστικά τόν σκοτισμένο ἄνθρωπο τῆς γενιᾶς μας καί πού μεταφέρουν στό θολό κλίμα τῆς νεωτερικότητας τήν πληρότητα τοῦ Εὐαγγελικοῦ φωτός καί τή ζεστασιά τῆς θεϊκῆς ἀγάπης.

Ἡ Ἀποστολική Διακονία, αὐτή τή στιγμή, εἶναι καφενεῖο ἐκκλησιαστικοῦ κουτσομπολιοῦ καί καθέδρα ἐκφυλισμένων καί ξεθωριασμένων ἀξιωμάτων. Κατά τα τρία τελευταία χρόνια, πού τό ἀξίωμα τοῦ προέδρου τοῦ διοικητικοῦ της Συμβουλίου τό ἀπολαμβάνει καί τό διαχειρίζεται ὁ Ἀρχιεπισκοπος Ἱερώνυμος, δέν ἔχει διαρρεύσει ὡς πληροφόρηση, ὅτι μελετήθηκε καί δρομολογήθηκε ἔστω ἕνας σοβαρός σχεδιασμός πολύπλευρης ποιμαντικῆς δράσης ἤ ὅτι ἄρχισαν νά λειτουργοῦν τά τμήματα μόρφωσης καί ἐπιμόρφωσης τῶν ἐργατῶν καί τῶν ἐθελοντῶν συνεργατῶν τῆς διακονίας τῆς ἀγάπης.

Ἡ πληροφορία, πού διαρρέει καί τροφοδοτεῖ τίς ὑποψίες, εἶναι ὅτι κάποια προβλήματα ἤ κάποια κρίματα διατηροῦν στήν ψύξη τίς σχέσεις τοῦ γενικοῦ διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας μέ τόν προϊστάμενό του Ἀρχιεπίσκοπο.

Μιά πρόσθετη πληροφορία, πού περπατάει στούς διαδρόμους τοῦ Συνοδικοῦ μεγάρου καί, παραβιάζοντας τή δεσμευτική δεοντολογία, περνάει, ἀπό τίς πίσω πόρτες καί φτάνει στίς εὐπρόσδεκτες ἀκοές, εἶναι, ὅτι κάποιες λαθροχειρίες οἰκονομικῶν πόρων (πόσων καί ἀπό ποιόν, εἶναι πρόβλημα) προκάλεσαν ψυχρότητες καί ἀντιπαλότητες, ἀλλά δέν ἀφύπνισαν τήν τόλμη γιά περαιτέρω ἔλεγχο καί διαβίβαση τῆς ὑπόθεσης στήν τακτική ἐκκλησιαστική καί πολιτική δικαιοσύνη.

Ἐκεῖνο, πού παραμένει διάφανο καί ἀδιαμφισβήτητο, εἶναι ἡ πλαδαρότητα καί ἡ ἀναποτελεσματικότητα τοῦ, ὑπό τήν ἔμπνευση καί τήν καθοδήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου, ποιμαντικοῦ μόχθου στά ὅρια τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί στήν πεινασμένη καί πονεμένη αὐλή τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

***


Χρέος νά ἐπισημάνουμε καί νά ὑπογραμμίσουμε τίς δυό αὐτέςσυνέπειες. 1. Ἡ πρώτη συνέπεια: Ὁ πιστός λαός μας καί οἱ περίεργοι παρατηρητές, οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἀφοσιωμένοι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί οἱ προβληματικοί, πού καθηλώνουν τό κριτικό τους βλέμμα στούς ἀνοιχτούς ἤ στούς ἀμπαρωμένους χώρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς διαβούλευσης, δέν ἀνακαλύπτουν καί δέ βιώνουν τήν παρουσία τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου. Θεσμικά καί τυπικά ὑπάρχει καί μάλιστα ἐνθρονισμένος στήν ἔπαλξη τῆς ἐξουσίας καί κοσμημένος μέ τά μουσειακά του διάσημα. Ἀλλά, ὀντολογικά καί χαρισματικά, εἶναι ἀνύπαρκτος, ἄκαρπος καί ἄφωνος. Σιωπηλό καί σκοτεινό ἀντίγραφο πλασματικῆς, εἰδωλικῆς μεγαλοπρέπειας. Δέ διαθέτει πνοή καρδιᾶς. Δέν σφίγγει στό χέρι τό σκῆπτρο τῆς τόλμης. Δέν ἐκφέρει λόγο ἀγάπης καί διδαχῆς.

Αὐτή ἡ ἀπόσταση τοῦ ποιμένα ἀπό τό ποίμνιο, πιστοποιεῖ τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀκέφαλη καί τό πλήρωμα βυθισμένο στή σκοτεινιά τῆς ὀρφάνιας. 2.Ἡ δεύτερη συνέπεια: Ἡ εὐρεῖα Συνοδική μονάδα, οἱ Ἀρχιερεῖς, πού συγκροτοῦν τή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, προβληματισμένοι καί αὐτοί καί ἀνήσυχοι γιά τίς ἐξελίξεις τῆς ἑπόμενης μέρας, δρομολόγησαν τίς διαδικασίες τῆς διαδοχῆς. Ἄλλοι μέ μυστικές διαβουλεύσεις καί μέ στόχο τή σύμπηξη φιλικῆς ὁμάδας ὑποστήριξης καί παροχῆς ψήφου. Καί ἄλλοι μέ θαρρετές ἤ καί μέ προκλητικές ἐμφανίσεις στίς ἐξέδρες δημόσιας προβολῆς καί ἐπίδειξης, πρός ἄγρα θαυμαστῶν καί πρός δημιουργία ρεύματος ὑποστηρικτικοῦ τῶν φιλοδοξιῶν τους.

Ὅλοι βλέπουν πολύ κοντά τήν ἡμέρα, πού ὁ Ἱερώνυμος θά ἀποσύρει τό χέρι του ἀπό τό τιμόνι τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας (θεληματικά ἤ βίαια, ἄγνωστο) καί θά ἀποσυρθεῖ στά Οἰνόφυτα Βοιωτίας, στό περιβόλι τῶν παιδικῶν του χρόνων, γιά νά συμμαζέψει τίς ἀναμνήσεις του καί νά ἀποσβέσει τίς πικρίες του. Καί ὅλοι ἑτοιμάζονται γιά τό ἄθλημα τῆς διαδοχῆς.

Αὐτός ὁ Ἱεραρχικός ξεσηκωμός οὔτε ἀγνοεῖται, οὔτε ἀπωθεῖται στό περιθώριο. Περνάει, μέ ὑπερφορτισμένη ἀρθρογραφία, στόν καθημερινό Τύπο. Διασαλπίζεται ἀπό τίς ἱστοσελίδες, πού διακινοῦν τίς φιλικές ἤ τίς ἐχθρικές διαθέσεις τοῦ πλήθους. Ψιθυρίζεται στά συντροφικά κυκλώματα καί στερεώνει τήν πεποίθηση τῆς ἐπερχόμενης ἀλλαγῆς.
Γιά ὅλους καί σέ ὄλα τά μήκη τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι ἡγέτης ἀποτυχημένος, γέννημα τῆς σκοτεινῆς ἴντριγκας, πού καρτερεῖ, σιωπηλά στή θύρα, τό ἁμάξι τῆς φυγῆς.

Προγαμιαιες

σχεσεις

του ανεπανάληπτου και αξέχαστου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ.

Φέρτε μου, από ολόκληρο τον Πλανήτη, ένα ιεροκήρυκα σαν τον ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ. Δεν θα βρείτε.

«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…»

π. ΑΥΓ. ΣΤΟΝ ΑΝΒΩΝΑ copy

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Διστά­ζω γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, διότι ἀμφιβάλ­λω ἂν ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν ἁ­γνὸ τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ δεύτερον, διότι τὸ θέμα ποὺ θὰ θίξω εἶνε θέμα καυτό.

Τὸ κακό, ποὺ ἔχει αὐξηθῆ, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐ­λεγχθῇ. Ἐν τούτοις ὁ κόσμος, ἐνῷ διαπράττει μεγάλα ἐγκλήματα, δείχνει εὐγένεια γλώσ­σης. Τὸ κακὸ τὸ κάνει, ἀλλὰ τὰ πράγματα ντρέπεται νὰ τὰ πῇ· προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσῃ, νὰ παρου­σιάσῃ τὸ κακὸ ὡς καλό. Εἶ­νε ἐποχή, ὅπως εἶπε κάποιος, ποὺ ἐπικρα­­τεῖ τὸ «κόμμα τῶν εὐφημιστῶν». Προσπα­θοῦν νὰ καλύψουν αἴσχη μὲ ἀραχνοΰφαντο ὕ­φασμα καλῶν λέξεων. Λένε τὸ ξίδι γλυκάδι, τὸ φαρμάκι σιρόπι, καὶ ―μὲ συγχωρεῖτε― τὴν πόρνη φιλενάδα. Ὤ ὑποκρισία! Ἀφήνουν ἔτσι τὸ κακὸ καὶ διαδίδεται ἀκόμα περισσότερο.
Ἀλλ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ποῦ­με «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὸ σκότος σκότος, τὸ φῶς φῶς. Ἔτσι θὰ ὀνομάσω κ᾽ ἐγὼ τὰ πράγματα, καὶ ἀδιαφορῶ γιὰ τὴν κριτι­κή. Θ᾽ ἀ­ναγκασθῶ ἀπόψε νὰ μεταχει­ρισθῶ γλῶσσα σκλη­ρή. Δὲν ζητῶ νὰ μὲ πῆτε εὐγενῆ – πέ­στε με ὅπως θέλετε. Ἔχω χρέος νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ βασιλεὺς τοῦ κηρύγματος, λέει σὲ κάποια ὁμιλία του· «Θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου». Ὅπως ὁ γιατρὸς ποὺ κάνει ἐγχείρησι λερώνει τὰ χέρια καὶ τὴ μπλού­ζα του μὲ αἵματα, ἔτσι κ᾽ ἐγώ. Ἀ­πόψε κάνω ἐγχείρησι πνευματική, κ᾽ εἶμαι ἀ­ναγκασμένος νὰ λερώσω τὴ γλῶσ­σα μου, κι ἂς σκανδαλισθοῦν οἱ εὐφημισταὶ καὶ εὐγενεῖς. Πνευματικὸς ἰατρὸς εἶμαι, καὶ πρέπει νὰ βυθίσω τὴν μάχαιρα τοῦ λόγου βαθειά.


Ἀφορμὴ μᾶς δίνει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, τὸ ἐγκώμιο αὐτὸ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ κλείνει μὲ τὰ ἔξοχα ἐκεῖνα λόγια·

«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου
καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…».
Ἐδῶ ὑμνεῖται ἡ παρθενία τῆς Παναγίας.

* * *

Ἀλλὰ τί εἶνε παρθενία; Ἡ παρθενία εἶνε λέξι μὲ βαθὺ περιεχόμενο, σημαίνει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἄγγιξε κανείς. Θέλεις εἰκόνες τῆς παρθενί­ας; Ἀνέβα στὴν κορυ­φὴ τοῦ Ὀλύμ­που. Τὸ χιόνι ποὺ τὴν καλύπτει δὲν τὸ πάτησε πόδι ἀν­θρώπου, εἶνε παρθέ­νο. Παρθένες εἶνε οἱ ἀπά­τητες κορυφὲς τῶν ὀ­ρέ­ων. Παρθένο λέγεται τὸ δάσος ποὺ λόγῳ τῆς πυκνῆς βλαστήσεως δὲν εἰσεχώρησε ποτέ μέσα ἄν­θρωπος καὶ μόνο πουλιὰ κελαϊδοῦν στὰ φυλλώματά του.

Εἶνε βεβαιωμένο ψυχολογικῶς· ὁ ἄν­θρω­πος ἐκ φύσεως θέλει τὸ καθα­ρό. Εἶνε μία ῥοπὴ ἔμ­φυτη, τὴν ἔβαλε μέσα του ὁ Θεός. Τὰ θέλει ὅλα καθαρά· θέλει ἀπὸ τὸ ποτήρι ποὺ πίνει νὰ μὴν ἔχῃ πιεῖ ἄλλος, θέλει τὸ πιάτο του νὰ εἶνε ἀ­χρησιμοποίητο, θέλει τὰ παπούτσια του νὰ μὴν τὰ ἔχῃ φορέσει ἄλλος· ἀποφεύγει τὰ παλιὰ καὶ μεταχειρισμένα. Ἔ­τσι λοιπὸν θέλει καὶ τὴν κόρη καὶ τὴ γυναῖκα· νὰ εἶνε ἀνέγγιχτη ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου.

Εἶνε παρατηρημένο ἱστορικῶς ὅτι ἡ παρθε­νία ἐτιμᾶτο ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, κατ᾽ ἐξο­χὴν μάλιστα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Ἀπόδειξις ὁ Παρ­θενών, ὁ περίφημος γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονική του ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀ­κρόπολι τῶν Ἀθηνῶν, ἀριστούργημα τῶν αἰώνων. Ἀλ­λὰ καὶ οἱ ῾Ρωμαῖοι τιμοῦσαν τὴν παρθενία. Ἀ­πόδειξις ὅτι στὴ ῾Ρώμη, στὸ ναὸ τῆς Ἑστίας, διετηρεῖτο ἄσβεστο πῦρ, ποὺ τὸ φύλασσαν κορίτσια ἁγνὰ καὶ ἀμόλυντα, οἱ Ἑστιάδες.

Ἀργότερα ὅμως ἦρθαν χρόνοι παρακμῆς καὶ τὸ φρόνημα κατέπεσε. Διεφθάρησαν καὶ οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς σοφιστὰς καὶ ὑλιστάς, καὶ τότε ἡ παρθενία δὲν ἐτιμᾶτο. Ἡ λατρεία ἄλλαξε· οἱ ναοί, ἀντὶ νὰ ὑπηρετοῦν ἐκεῖ παρθένοι Ἑ­στιάδες, κατήντησαν πλέον οἶκοι ἀκο­λασίας. Τέτοιος ναός, διάσημο πορνεῖο, ἦταν ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης στὴν Κόρινθο, ποὺ συν­τηροῦσε χίλιες πόρνες, οἱ ὁποῖ­ες μὲ τὸ ἀκάθαρτο μίσθωμά τους ἐξασφά­λιζαν μεγάλα ἔσο­δα. Ἀντὶ τῆς παρθενίας ἐτιμᾶτο πλέον ἡ πορνεία ἐπισήμως, στὸ πρόσωπο θεῶν καὶ θεαινῶν.

Μόνο ὅταν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο ὕ­ψωσε τὸν ἄνθρωπο. Πῆρε τὴ γυναῖκα, ποὺ εἶχε γίνει ἕνα κουρέλι γιὰ νὰ σκουπίζεται ὁ κάθε ἀ­λήτης, καὶ τὴν ὕψωσε. Κανείς ἄλλος δὲν τίμησε τὴ γυναῖκα ὅπως ὁ Χριστός. Τὴν ὕψωσε πολύ, πάνω ἀπὸ τοὺς γαλαξίες, στὸν κόσμο τῶν πνευμάτων. Τὴν ὕψωσε στὸ πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται ὄχι ἁ­πλῶς παρθένος, ἀλλὰ «ἀειπάρθενος». Τὸ «ἀει–» σημαίνει «πάντοτε». «Ἀειπάρθενος» θὰ πῇ «πάντοτε παρθένος»· παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, παρθένος κατὰ τὸν τόκον, παρθένος μετὰ τὸν τόκον. Χαῖρε, ἀειπάρθενε Μαρία!

Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀνέκαθεν τιμᾷ τὴν παρθενία. Εἶνε ὅρος τοῦ γάμου. Ὅταν ἑ­νωθοῦν παρθένος νέος καὶ παρθένα νέα, δημι­ουργοῦν τὸν ἰδεώδη γάμο.

* * *

Καὶ στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχαν αὐστηρὰ ἤθη. Μέχρι πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ – διακόσα χρόνια, ὅταν ἡ νύφη δὲν βρισκόταν παρθένος, ἐδιώχνετο ἀ­­­πὸ τὸ σπίτι τὸ ἴδιο βράδυ τοῦ γάμου· ἡ κοινω­νία δὲν τὸ ἀ­νεχόταν. Ἔτσι ἦταν τότε σπάνιο νὰ βρεθῇ κόρη χωρὶς παρθενία. Ὕστερα ἦρ­θαν καινὰ δαιμόνια, νέα ῥεύματα, ἀπὸ τὴ διεφθαρ­μένη Δύσι, ποὺ ἄρ­χισαν νὰ περιπαίζουν καὶ νὰ κλονίζουν τὴν προσήλωσι στὴν παρθενία.

Τὸ 1944 ἤμουν στὴν Κοζάνη. Ἐκεῖνες τὶς μέ­ρες κατέβηκαν ἀπ᾽ τὰ βουνὰ οἱ ἀντάρτισσες, καμμιὰ τριακοσαριά, κ᾽ ἔκαναν παρέλασι συν­τεταγμένες, μὲ τὴ σημαία μπροστά. Δὲν τὶς κατηγορῶ. Τὸ ἔκαναν ὡς Ἑλληνίδες, πιστεύοντας ὅτι ὑπερασπίζον­ται κι αὐ­τὲς τὴν ἐ­λευ­θερία τῆς πατρίδος. Δὲν ἐξετάζω λοιπὸν τὸ θέμα πολιτικῶς· τὸ θέτω ἀπὸ ἄλλης πλευ­ρᾶς. Ποιό ἦταν τὸ ἀπαράδεκτο· ὅτι εἶχαν καὶ μιὰ ταμ­πέλλα ποὺ ἔγραφε «Κάτω ἡ παρθενία» καὶ φώναζαν «Κάτω ἡ παρθενία»! Δὲν σᾶς λέω κάτι φανταστικό· τὰ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ τ᾽ ἄκουσα μὲ τ᾽ αὐτιά μου. Ποῦ ἔφθασαν αὐ­τὲς οἱ Ἑλληνίδες! Αὐτὸ οὔτε οἱ πόρνες τῶν Παρισίων δὲ τολμοῦν νὰ τὸ ποῦν. Χλεύασαν τὴν παρθενία ὡς δεισιδαιμονία καὶ πρόληψι.

Πρόληψις; Θὰ σᾶς πῶ λοιπὸν κάτι καὶ παρακαλῶ συγχωρέστε με ποὺ θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου. Δὲν τὸ ἤξερα κ᾽ ἐγώ, μοῦ τὸ εἶ­πε καθηγητὴς πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν. Ἔρευ­νες, λέει, ἔδειξαν ὅτι, ὅταν σμίγῃ κάποιος μὲ γυναῖκα ποὺ προηγουμένως εἶχε σχέσι μὲ κάποιον ἄλλο ἐραστή, τὴν ὥρα ποὺ αὐτὴ ἀγκαλιάζει τὸν σύζυγό της, τὸ μυαλό της πηγαίνει σ᾽ ἐκεῖνον, κάνει σύγκρισι, καὶ ξέρετε τί θὰ συμβῇ; Ἀφοῦ ἡ ψυχή της εἶνε προσκολλημένη σ᾽ ἐκεῖνον, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθῇ θὰ μοιάσῃ ὄχι στὸ νόμιμο σύζυγο ἀλλὰ σ᾽ ἐκεῖνον!

Ὦ Ἐκκλησία γλυκειά μας μάνα, πόσο σωστὰ διδάσκεις ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶνε ἁμαρτία, κ᾽ ἐμεῖς φεύγουμε ἀπ᾽ τὰ λόγια σου!

Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ ἦρθε στὴ μητρό­πολι μιὰ κοπέλλα. Ἔκλαιγε καὶ ὕβριζε τὸ νέο ποὺ τὴν ἄφησε 7 μηνῶν ἔγκυο καὶ πέταξε στὴν Αὐστραλία· εἶχαν σμίξει μόλις ἀρραβιωνιάστη­καν, μὲ τὴν ὤθησι τῶν γονέων! Βρῆκα δυστυ­χῶς καὶ στὴν περιφέρειά μου τὸ κάκιστο αὐτὸ ἔθιμο, μόλις ἀρραβωνιάζονται νὰ σμίγουν. Δὲν σταμάτησα νὰ διδάσκω καὶ νὰ τὸ καταπο­λε­μῶ· καὶ περιωρίστηκε, ἀλλὰ δὲν ξερριζώθηκε.

Ἂς δοξάσουμε ὅμως τὸ Θεό, ἀδελφοί, για­τὶ στὸν αἰῶνα αὐτὸ τῆς διαφθορᾶς, ποὺ τὸ φθη­νότερο κρέας κατήντησε τὸ γυναικεῖο ὅπως ἔλεγε ἕνας ναυτικός, ἡ παρθενία δὲν ἐξέλιπε τελείως. Διατηρεῖται σὰν σπάνιο ἄνθος.

Εἶνε πρὸς τιμὴν τῶν τσιγγάνων ὅτι δὲν σμίγουν παρὰ μόνο μετὰ τὸ γάμο. Καὶ εἶνε κρίμα οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ παίρνουμε διδάγματα ἀπὸ λαοὺς ἀλλοθρήσκους, ὅπως ἡ Λιβύη τοῦ Καντάφη, ὅπου μὲ νόμο, ὅποιος τολμήσῃ νὰ ἀτιμάσῃ κορίτσι, τὸν κρεμοῦν σὲ τηλεγραφόξυλο γιὰ μιὰ ᾽βδομάδα.

* * *

Ἄλλαξαν, ἀγαπητοί μου, τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μπῆκαν τὰ γράμματα τοῦ σατα­νᾶ. Ἀπόψε ἐδῶ ψάλλουμε «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου…», κι ὁ κόσμος τραγουδάει τὴν ὡ­ραιότητα τοῦ φλέρτ, τῆς πορνείας καὶ μοιχείας, τὴν ὡραιότητα τῆς διαφθορᾶς.

Κορίτσια, μὴν ἀκοῦτε τὸν κόσμο. Ἀκοῦ­στε τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Μείνετε μέχρι τὸ γάμο ἀνέγγιχτες. Πάρτε ξύλο καὶ σιδερένιο ῥαβδὶ καὶ θραῦστε τὰ κεφάλια τῶν κτηναρί­ων ποὺ σᾶς παρενοχλοῦν, γιὰ νὰ μὴ θρηνήσετε.

Σᾶς ὑπογράφω συμβόλαιο. Ὁ ἄντρας διψᾷ γιὰ γυναῖκα. Ἐὰν ἐσεῖς κρατηθῆτε ἁγνές, δὲν θὰ μείνῃ γυναίκα ἀνύπαντρη· καὶ ἡ πιὸ ἄσχημη θὰ παντρευτῇ. Ἐνῷ τώρα καὶ οἱ πιὸ ὡραῖες μένουν ἀζήτητες, στὸ ῥάφι. Νά ἡ ἀνυπακοή.

Ὅταν σὲ λίγο ἀκουστῇ ὁ ὕμνος τῆς παρθε­νίας τῆς Παναγίας, παρακαλῶ συναισθαν­θῆτε τὸ ἁμάρτημα τῶν προγαμιαίων σχέσεων καὶ μὲ μετάνοια ἐπιστρέψτε στὶς αἰώνιες ῥίζες μας. Ὄχι ὑποκριτικὰ ἀλλὰ μὲ συναίσθησι ἂς ψάλλουμε·

«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…»· ἀμήν.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ο ΚΥΘΗΡΩΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ στον ΨΕΥΔΟΛΟΓΟ ΓΙΕΦΤΙΤΣ

και στον ....ΑΧΥΡΕΝΙΟ της ΣΕΡΒΙΑΣ

Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις
(μετά τίς πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Σεβ. πρ.Ἐρζεγοβίνης
κ.Ἀθανασίου Γιέφτιτς στό ἐκκλ. Πρακτορεῖο «Ρομφαία»)


Στό ἑβδομαδιαῖο «Μήνυμα τῆς Κυριακῆς», πού τήν περασμένη Κυριακή ἦταν ἀφιερωμένο στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναφερόμενος διαχρονικά στίς ποικιλώνυμες αἱρέσεις, ὡμίλησα εἰδικότερα καί γιά τήν σύγχρονη παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔκαμα χρῆσι τοῦ ὅρου παναίρεσις, τόν ὁποῖο ἐχρησιμοποιοῦσε ὁ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁμιλώντας ἀκριβῶς γιά τόν ψευδο-οἰκουμενισμό, τόν αὐθαίρετο, ἀντικανονικό καί ἀπροϋπόθετο καί ὄχι γιά τήν θεοδίδακτη Οἰκουμενική Κίνησι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία βασίζεται στά λόγια τοῦ Θεανθρώπου Ἱδρυτοῦ της˙ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν...» (Ματθ. κα', 19-20) καί τό ἄλλο ἐδάφιο : «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης, κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καί τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰωαν. ι', 16).


Ἐτόνισα στό Κυριακάτικο αὐτό μήνυμα ὅτι, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἀσυμβίβαστη ἡ συμπροσευχή καί ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἑτεροδόξους καί αἱρετικούς - κακοδόξους, ἐφ' ὅσον προηγουμένως δέν ἐξομαλυνθοῦν οἱ δογματικές διαφορές, θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές, καί δέν ἀποκηρυχθοῦν οἱ αἱρετικές δοξασίες, πλάνες καί καινοτομίες τους καί ἑπομένως ἔτσι καθίσταται ἀδύνατη μαζί τους ἡ ἕνωσις καί ἑνότης ἐν τῇ πίστει καί τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ. Καί, κατόπιν τούτων, ἐξέφρασα τήν λύπην μου ὅταν ἐν ὥρᾳ Θείας Λατρείας λαμβάνουν χώραν περιστατικά συμπροσευχῆς μέ ἀκοινώνητα κανονικῶς πρόσωπα, ὡς τό μνημονευόμενο περιστατικό τῆς τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀρτοκλασίας σέ Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ὁ Παπικός Ἀρχιεπίσκοπος καί ὁ Νούντσιος μέ θρασύτητα προσεγγίζουν μαζί μέ τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους καί Κληρικούς τόν εὐλογούμενο ἀπό τόν Πατριάρχη τῶν Σέρβων ἄρτο! Γιατί ἡ λειτουργική αὐτή πρᾶξις μόνο μέ Ὀρθοδόξους Κληρικούς γίνεται καί δηλώνει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταξύ των.

Ἀναφερόμενος δέ στήν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (τήν ὁποία, ὅπως εἴπαμε, κατεδίκασε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς), ἐξ ἀφορμῆς τοῦ πιό πάνω περιστατικοῦ, ἀλλά καί τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακ. Πατριάρχου Σερβίας κ.Εἰρηναίου μετά τοῦ Σεβ.Ἐπισκόπου Μπάτσκας κ.Εἰρηναίου εἰς τήν ἑβραϊκήν συναγωγήν Sukat Salom τοῦ Βελιγραδίου γιά τήν παραδοσιακή ἑβραϊκή ἑορτή Hanuka, κατά τήν ὁποία ἀμφότεροι ἄναψαν δύο ἀπό τά ὀκτώ κεριά τῆς λυχνίας, προσέθεσα ὅτι , δυστυχῶς, σήμερα ὡρισμένα παιδιά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου, ὄχι μόνον δέν ἐνστερνίζονται τά κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λεχθέντα τοῦ ἁγίου αὐτῶν πνευματικοῦ Πατρός, ἀλλά ἀνέχονται καί τήν καθαίρεσι ἐναρέτου καί ὁμολογητοῦ Ἀδελφοῦ των Ἐπισκόπου, δεινοῦ πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί Κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης κ.Ἀρτεμίου, γενομένης ἄνευ ἐξαγγελίας τοῦ κατηγορητηρίου, κανονικῆς δίκης, ἐξετάσεως μαρτύρων, ἀπολογίας καί συμφώνου πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καταδίκης.

Ἔπειτα ἀπό τά ὡς ἄνω μετά πολλοῦ ψυχικοῦ πόνου λεχθέντα στό μήνυμα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης πρ. Ἐρζεγοβίνης κ.Ἀθανάσιος ἀπάντησε μέσα ἀπό τήν «Romfea. gr» τήν παραμονή τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (Σάββατο 12 Μαρτίου 2011, ὥρα 20.44). Ὡς τίτλος τῆς παρεμβάσεως αὐτῆς τοῦ Σεβ. κ.Ἀθανασίου ἐτέθη ὁ ἑξῆς : «Τά ψέμματα πού διαδίδει ὁ Μητρ. Κυθήρων δέν ὑπηρετοῦν τήν Ὀρθοδοξία». Αὐτό ἐκ πρώτης ὄψεως σημαίνει ὅτι αὐτά πού λέγω εἶναι ψέμματα καί ἐνσυνείδητα τά διαδίδω. Πιό κάτω ὁ Σεβασμιώτατος λέγει ὅτι εἶμαι «θῦμα ἀπό ψέμματα αὐτοῦ τοῦ Βιλόφσκι, ἑνός μοιραίου ἀνθρώπου τοῦ Ἀρτεμίου» καί ὅτι «δέν μποροῦμε νά ἑορτάζουμε αὔριο τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μέ ψέμματα».

Πρίν ἀπαντήσω στή βαρειά κατηγορία τῆς ψευδολογίας καί τῆς διαδόσεως τοῦ ψεύδους, θά ἤθελα νά ἐπισημάνω τό ἑξῆς. Τόσον ὁ Σεβασμιώτατος κ.Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, ὅσο καί τά ἄλλα τέκνα - Ἐπίσκοποι τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Ἰουστίνου Σεβ.κκ. Ἀμφιλόχιος, Εἰρηναῖος καί Ἀρτέμιος χαίρουν τῆς βαθείας τιμῆς καί τοῦ πηγαίου μου σεβασμοῦ ἀπό τριῶν καί πλέον δεκαετιῶν χάρις στό ἁγιασμένο καί καταξιωμένο πρόσωπο τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου ἀειμνήστου Γέροντός μου Μητροπολίτου Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κυροῦ Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος τούς περιέβαλλε μέ περισσή τιμή καί ἀγάπη. Οἱ ἐν θέματι Σεβ. Ἐπίσκοποι κατά τόν χρόνον τῶν σπουδῶν των εἰς τήν πατρίδα μας, ἀλλά καί ἀργότερα, εἶχαν συχνή ἐπικοινωνία μέ τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος καί τούς ἐκάλεσε ὡς εἰσηγητάς εἰς τά κατά τό ἔτος 1996 Διορθόδοξα Συνέδρια (Μοναχικό καί Θεολογικό) στήν Αἴγινα ἐπί τῇ συμπληρώσει 150ετίας ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως. Μάλιστα τότε τό θέμα τοῦ Σεβ. κ.Ἀρτεμίου ἦταν περί Οἰκουμενισμοῦ.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων δέν εἶπα, οὔτε τό διενοήθην, ὅτι τά πνευματικά τέκνα τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τόν ἐπρόδωσαν, ἀλλ' ὅτι δέν στοιχοῦν εἰς τήν αὐστηράν στάσιν τοῦ Ἁγίου Πατρός ἔναντι τοῦ ψευδο-οἰκουμενισμοῦ καί ἀνέχθηκαν τήν ἀντικανονική καταδίκη σέ καθαίρεσι τοῦ δεινοῦ πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Σεβ. κ.Ἀρτεμίου. Τί θά ἔλεγε, ἐάν ἐζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος γιά τά δύο περιστατικά οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων, πού προαναφέραμε; Πῶς θά ἐχαρακτήριζε τόν οἰκουμενισμό αὐτό; Θά τόν ὠνόμαζε ὀρθόδοξη οἰκουμενική κίνησι; Ἀσφαλῶς ὄχι. Θά συμφωνοῦσε μέ τήν οὕτω πως γενομένη καθαίρεσι τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου (ἀφοῦ προηγήθηκε προσωρινή ἀπομάκρυνσις - ἔκπτωσις - πλήρωσις τῆς Ἐπισκοπῆς του); Ἐκτός καί ἄν ἐτηρήθησαν οἱ προβλεπόμενες κανονικές διαδικασίες καί ἐφηρμόσθησαν οἱ ἀπαραίτητοι δικονομικοί ὅροι κατά τό Κανονικό Δίκαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί δέν τό γνωρίζουμε.

Εἰς αὐτό τό σημεῖο ἐπικεντρώνεται ἡ ἀνησυχία καί ἡ ἐνώδυνος καί ἀγωνιώδης φωνή μου. Ὁ Σεβ. κ.Ἀθανάσιος ὁμιλεῖ γιά «οἰκονομικές καί ἄλλες παραβάσεις». Ἐάν ἐκλήθη εἰς ἀπολογίαν ὁ Σεβ.Ἀρτέμιος ἤ καί ἀπέρριψε τρεῖς ἐπιτροπές ὑπάρχει ἡ κανονική καί νόμιμος δικαστική διαδικασία, ὁπότε, τηρουμένης αὐτῆς ἐπακριβῶς, ἐάν δέν προσέλθῃ καταδικάζεται ἐρήμην, ἡ δέ καταδίκη εἶναι κανονική καί τελεσίδικος, βασιζομένη εἰς συγκεκριμένους Ἱερούς Κανόνας. Ἐάν ἔτσι εἶχαν τά πράγματα καί κατεδικάζετο κανονικῶς ὁ Σεβ. Ἀδελφός δέν θά εἴχαμε κρίσιν συνειδήσεως οἱ ὀρθόδοξοι συνεπίσκοποί του.

Τήν ἀγωνιώδη αὐτή ἀνησυχία μου ἐξεδήλωσα τρεῖς φορές (δύο ἀνεπισήμως καί μία ἐπισήμως, μέσῳ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου διά τοῦ ὑπ΄ ἀριθ. 28/14-1-2011 ἐγγράφου μου πρός τόν Μακ. Πατριάρχην τῶν Σέρβων κ.Εἰρηναῖον), δύο φορές εἰς τόν Μακ. Πατριάρχην καί μία εἰς τόν Σεβ.Ἐπίσκοπον Μπάτσκας κ.Εἰρηναῖον.

Εἰς τόν Μακ.Πατριάρχην, ἐκτός ἀπό τό ἐν θέματι ἐπίσημο ἔγγραφό μου ἔγραψα σέ ὑστερόγραφο, μετά τίς Πασχάλιες εὐχές μου κατά τό Ἅγιο Πάσχα 2010, τά ἑξῆς : Μακαριώτατε, βαθύτατα μᾶς ἐλύπησε ἡ βαρυτάτη ἀναίτιος τιμωρία τοῦ ἀξίου Μητροπολίτου Ράσκας κ.Ἀρτεμίου. Σᾶς παρακαλοῦμεν θερμότατα ἀποκαταστήσατε τόν ὑπεράξιον αὐτόν Ἐπίσκοπον. Καί εἰς τόν Σεβ. Μπάτσκας, ὁ ὁποῖος εὐγενῶς μοῦ ἀπέστειλε τίς ἀδελφικές ἑόρτιες εὐχές του διά τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο 2010-2011, ἔγραψα σέ ὑστερόγραφο τά ἑξῆς : Σᾶς εὐχαριστῶ θερμότατα, ἅγιε Ἀδελφέ, διά τάς θερμάς ἑορτίους εὐχάς τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος. Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω, κατ' αὐτάς τάς ἁγίας ἡμέρας, τόν βαθύτατον πόνον τῆς ψυχῆς μου διά τήν ἄνευ δίκης, ἀπολογίας καί ἐπισήμου δικαστικῆς καταδίκης, κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἐπιβολήν τῆς ἐσχάτης τῶν ποινῶν εἰς τόν ἅγιον Ἀδελφόν Σεβ. Ράσκας κ.Ἀρτέμιον. «Ἀπόντα οὐδείς κατακρίνει» (Δ' Οἰκουμ.Σύνοδος). Συγχωρήσατέ μοι.

Ἔπειτα ἀπό τά δύο αὐτά ἀνεπίσημα ὑστερόγραφα κείμενα δέν ἔλαβα καμμία ἀπάντησι -ἔστω καί δι' ἑνός κληρικοῦ ἤ γραμματέως- , ἡ ὁποία θά μέ διεφώτιζε σέ περίπτωσι πού ἐκρίνετο ὅτι δέν ἔχω σαφῆ καί ἐπαρκῆ γνῶσιν τοῦ θέματος. Δι' αὐτό δέν δύναται νά εὐσταθήσῃ ὁ λόγος τοῦ σεβαστοῦ μοι ἁγίου πρ.Ἐρζεγοβίνης κ.Ἀθανασίου : «αὐτά τά ψέμματα πού διαδίδει καί ὁ Ἅγιος Κυθήρων δέν ὑπηρετοῦν τήν Ὀρθοδοξία καί πραγματικά λυπᾶμαι πού τό λέω ἀνήμερα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀλήθεια καί τιμιότητα καί ὄχι ψέμα καί ὑποκρισία ...». Εἶναι πολύ βαρειά αὐτά τά λόγια!

Εὔχομαι ὁλόψυχα νά λάμψῃ τηλαυγῶς ἡ ἀλήθεια ἐπί τοῦ σοβαροτάτου αὐτοῦ θέματος (τήν ὁποία καί ἀνεπιφύλακτα θά ἀσπασθοῦμε), τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά διαλύσῃ τό σκότος καί τήν σύγχυσι (ἀφοῦ ἡ κάθε πλευρά προτάσσει τά ἐπιχειρήματα καί τάς αἰτιάσεις της ἔναντι τῆς ἄλλης) καί νά ἐπέλθῃ ἡ εἰρήνευσις καί κατάστασις τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Σερβικῆς Ἐκκλησίας, τό καί ποθούμενο καί ἐπιδιωκόμενο, ἀφοῦ πρῶτον ἀποφευχθῆ τό ὀδυνηρό γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους -καί ἰδιαίτερα γιά τήν ὁμόδοξη Σερβική Ἐκκλησία- σχίσμα.

Μέ αὐτό τό πνεῦμα ἔγραψα πρό διμήνου καί ἀπέστειλα νά ὑποβληθῇ μέσῳ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τό προμνημονευθέν ἔγγραφόν μου πρός τόν Μακ.Πατριάρχην καί τήν Ἱεράν Πατριαρχικήν Σύνοδον. Θερμότατα παρακαλῶ ἀμφότερες τίς πλευρές νά ἀκουσθῇ καί ἡ ταπεινή καί θερμή ἔκκλησις ἐμοῦ, τοῦ ἐλαχιστοτέρου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, μέσα στό ἱερό καί κατανυκτικό κλῖμα τῆς πενθίμου καί νηστίμου περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς περιόδου τῆς μετανοίας, τῆς καταλλαγῆς καί τῆς αὐτοκριτικῆς. Καί τοῦτο νά ἀποβῇ εἰς δόξαν Θεοῦ, εἰρήνευσιν καί εὔκλειαν τῆς Σερβικῆς ὁμοδόξου Ἐκκλησίας καί σωτηρίαν ψυχῶν.

Καί μέ τόν ἱερόν αὐτόν πόθον καί στόχον δημοσιεύω στή συνέχεια τό ἐν θέματι ἔγγραφο -ἔκκλησι πρός τό Σεπτό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας, ἔχων τήν πεποίθησιν ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, πού δέν ἀνήκω μόνον εἰς τήν Ἱεράν Ἐπισκοπήν μου καί τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί εἰς τό Ἱερόν Σῶμα τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιβάλλεται, ὅταν παρίσταται ἀνάγκη, νά καταθέτω τήν μαρτυρίαν μου ἐπί ἱεροκανονικῶν καί δογματικῶν θεμάτων, διότι τοιούτων (θεμάτων) ὑφισταμένων παρακωλύεται ἡ ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία ἐν τῷ Χριστεπωνύμῳ τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας Πληρώματι.

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Τό ἔγγραφον πρός τήν Ὁμόδοξον Σερβικήν Ἐκκλησίαν

Μακαριώτατε Πατριάρχα,
Σεβασμιώτατοι καί Πανιερώτατοι ἅγιοι Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς,

Εὐλογημένος καί κεχαριτωμένος εἴη παρά Κυρίου ὁ νέος σωτήριος ἐνιαυτός τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ.

Ἐν συνοχῇ καρδίας καί μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ προάγομαι ὡς ὁ ἐλαχιστότερος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, διά τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, νά ὑποβάλω πρός Ὑμᾶς καί τήν περί Ὑμᾶς Ἱεράν Πατριαρχικήν Σύνοδον τήν ἀκόλουθον θερμοτάτην ἔκκλησιν, μηδόλως προτιθέμενος νά ὑπεισέλθω εἰς τά interna corporis, οὐδέ νά ἀναμειχθῶ εἰς τά ἐσωτερικά τῆς καθ' Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης κατά Σερβίαν Ἐκκλησίας. Ἁπλῶς καί μόνον, ἀναφερόμενος εἰς τήν πρόσφατον ἔκπτωσιν ἐκ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Θρόνου τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Ράσκας καί Πριζρένης τοῦ Πανιερωτάτου Ἐπισκόπου κ.Ἀρτεμίου καί τήν ἐν συνεχείᾳ καθαίρεσιν αὐτοῦ ἀπό τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καί ἐξαγορευόμενος ταπεινῶς τήν βαθεῖαν λύπην καί ὀδύνην τῆς καρδίας μου διά τά γενόμενα, δίχα τῆς ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας προβλεπομένης κανονικῆς διαδικασίας (ἀπαγγελία κανονικοῦ παραπτώματος, ἀνακριτική διαδικασία, παροχή ἐξηγήσεων, εἰσαγωγή εἰς δίκην, κανονική δίκη, προσαγωγή μαρτύρων, ἀπολογία καί καταδίκη ἐρειδομένη εἰς τήν παράβασιν συγκεκριμένων Ἱερῶν Κανόνων ἤ πολιτειακῶν νόμων), παρακαλῶ καί ἱκετεύω τήν Μακαριότητα καί τήν Σεβασμιότητα ἤ Πανιερότητα Ὑμῶν ὅπως, «ἐκθέμενοι φιλανθρωποτέραν ψῆφον», κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, εὐαρεστηθῆτε καί στέρξητε εἰς ἀναψηλάφησιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ καθαιρεθέντος Ἱεράρχου, προκειμένου ὅπως τηρηθῇ ἡ κατά τά ὡς ἄνω ὁριζομένη ἱεροκανονική διαδικασία, ἥτις καί ἐναρμονίζεται εἰς τήν ἀπ' αἰώνων ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν.

Μακαριώτατε, Ἅγιοι Συνοδικοί,

Δέν θεωρῶ ἐμαυτόν ἁρμόδιον νά ὑποδείξῃ εἰς Ὑμᾶς τάς σχετικάς ἐπιταγάς τοῦ Εὐαγγελικοῦ Νόμου καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς κατ' Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, εἰς ἥν ἀπό κοινοῦ ἀνήκομεν. Δέν ἐπιτρέπω εἰς τόν ἑαυτόν μου νά κρίνῃ ἤ ἐπικρίνῃ τά πρό καί ἄχρι τῆς γενομένης καταδίκης τοῦ εἰς ὅν ἐπεβλήθη ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν Ἀδελφοῦ μας Ἀρτεμίου. Εἶναι σοβαρότατα θέματα, ἀφορῶντα εἰς τήν εὐθύνην καί τήν θείῳ δικαίῳ ὀρθήν ἀντιμετώπισιν τῆς καθ' Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Αὐτοκεφάλου Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Δέν δύναμαι, ὅμως, ὡς Ἐπίσκοπος μέν τῆς μικροτέρας Μητροπολιτικῆς Ἐπαρχίας, ἀλλ' ἐν ταὐτῷ καί τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά μή ἐπισημάνω εὐλαβῶς τήν προδήλως ζημιογόνον ὑπέρβασιν τῶν σχετικῶν ἱεροκανονικῶν διατάξεων καί τῆς κανονικῆς τάξεως, οὐδέ νά ἀποκρύψω τό ἀποκυηθέν συνειδησιακόν μου πρόβλημα ἐκ τῶν συμβεβηκότων τῷ οὕτω πως καταδικασθέντι συνεπισκόπῳ μου, μεθ' οὗ δέν προϋπῆρξε ἤ ὑπάρχει γνωριμία τις ἤ ἐπικοινωνία καί ἐπαφή. Δέν μοῦ εἶναι δυνατόν, προσέτι, νά ἀποσιωπήσω τήν προαίσθησιν τοῦ φόβου προκλήσεως ἑνός νέου σχίσματος εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγιωτάτης Ὑμῶν Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον, κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον «οὐδέ αἷμα μαρτυρίου δύναται νά ἀποπλύνῃ»˙ γίνεται εὐκόλως καί ἀπογίνεται οὐ ῥαδίως. Καί, τέλος, δέν δύναμαι νά παραβλέψω καί νά μή ἐπισημάνω προσηκόντως τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα καί τά ἀνεπούλωτα εἰσέτι τραύματα, τά προελθόντα ἐκ τῆς ἐπιβολῆς ἀντικανονικῶν νόμων τῆς περιόδου τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ - δικτατορικοῦ καθεστῶτος (1967-1974) εἰς τήν Ἑλλαδικήν ἡμῶν Ἐκκλησίαν, ὡς ἦσαν ὁ Α.Ν. 214/1968 καί αἱ Συντακτικαί πράξεις 3 καί 7/1974, ἐξ ὧν ἐπί 40ετίαν περίπου δέν ἔπαυσε νά ταλανίζεται μέχρι καί σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς χώρας μας.

Σύγγνωτέ μοι, Μακαριώτατε καί ἅγιοι Συνοδικοί, διά τήν τοιαύτην ἐν φόβῳ Θεοῦ καί ὑπαγορεύσει τῆς ἐπισκοπικῆς μου συνειδήσεως γινομένην κατάθεσιν ψυχῆς, κινουμένην μόνον καί μόνον ἐξ ἁγνῶν καί θεοκινήτων ἐλατηρίων.

Συγκλείων τήν παροῦσαν θερμοτάτην φιλάδελφον ἔκκλησιν ἐκφράζω τήν ἐκ μέσης καρδίας διάπυρον εὐχήν, ὅπως ἀγαθυνόμενοι ἐπανίδητε φιλαδέλφως, κατά τήν ἱεροκανονικήν τάξιν καί τάς θείας ἐπιταγάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό θέμα τοῦ Πανιερωτάτου Ἀδελφοῦ, ἀγωνιζομένου σθεναρῶς, συμφώνως πρός τε τήν κατά τῆς «παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» διδασκαλίαν τοῦ ἡγιασμένου Γέροντος αὐτοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς καί πρός τάς ἀντιπαπικάς θεολογικάς θέσεις αὐτοῦ.

Καί ἐπί τούτοις, ἀσπαζόμενος τήν Πατριαρχικήν Ὑμῶν δεξιάν καί ἅπαντας τούς Συνοδικούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς φιλήματι ἁγίῳ, διατελῶ,

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

Ὁ Μητροπολίτης
†Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Ο Σέρβος Πανθρησκειαστής Μπούλοβιτς σε τελετή αρτοκλασίας μαζί με τον Αιρετικό Καρδινάλιο.

Προχθές Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Γερμανία. Δεν το χωνέψατε ακόμα; Είμαστε ένα με τους Φραγκολατίνους Αιρετικούς.

ΑΛΙΤΗΡΙΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ

ΧΑΒΟΥΖΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ


Ο «θρίαμβος» του Οικουμενισμού!


v Εξευτελισμός κάθε έννοιας Ορθοδοξίας

v Εμπαιγμός του λαού του Θεού

v Γελοιοποίηση της θυσίας των Αγίων



Παντού καρδινάλιοι και ετερόδοξοι


Μετά την από κοινού αρτοκλασία Ορθοδόξων και Παπικών στην Σερβία, ο μεθοδικά προελαύνων Οικουμενισμός προέβη σε ένα ανατριχιαστικό πραγματικά ανοσιούργημα στην Γερμανία.


Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που διαβάζονται τα «αναθέματα» της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατά των αιρετικών, οι «ορθόδοξοι» επίσκοποι υποχρέωσαν το λαό, να συνεορτάσει με έναν καρδινάλιο, που μάλιστα κρατούσε εικόνα ως ορθόδοξος(!) για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.


Κυριολεκτικά εδώ μιλάμε για τον Θρίαμβο του Οικουμενισμού.


Τι κι αν ο καρδινάλιος, όπως και κάθε αιρετικός καταδικάζονται από τα Συνοδικό κείμενο;


Τι και αν οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές;


Γι’ αυτούς οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά «σκωληκόβρωτα κιτάπια».


Και οι επίσκοποί μας και ο λαός του Θεού τους ανέχεται.


Να δούμε, όμως, ως πότε θα μας ανέχεται ο Θεός.


Θεσσαλονίκη, 17 Μαρτίου 2011


Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»


Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΙ

των ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ

ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ




Το διαβόητο "αντικειμενικό" και με "ορθόδοξο ήθος και ύφος" Ανορθόδοξο ...παρατηρητήριο είχε το θράσος και την αναίδεια να προβή σε επιτιμητική και υποτιμητική απάντησι στο τολμηρό και γενναίο κείμενο των ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ αδελφών μας, που προέβησαν σε μία ηρωϊκή πράξι που εμείς οι άλλοι, λόγω δειλίας, δενο-γεροντισμού, απερισκεψίας, βαριεστιμάρας, κουκουσκιαχτισμού ή άλλων διαφόρων σκοπιμοτήτων, αρνούμαστε να τους μιμηθούμε ή να τους ακολουθησουμε.

Και όχι μόνον, αλλά αυτοί οι δειλοί και άνανδροι, που κρύβονται πίσω από την αχαρακτήριστη και αντιευαγγελική ανωνυμία τους, προσπαθούν να κατακρίνουν τον ηρωϊσμό και την δυναμικοτητα των πρωτοπόρων αδελφών μας και μιμητών των Μαρτυρων και των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας.

Ενώ δε έλαβαν μια ευγενικότατη απάντησι από την συντονιστική επιτροπή, στην ανόητη και βλακώδη αναφορά τους, αυτοί αρνήθηκαν "ορθοδόξως" να την δημοσιεύσουν ενώ δημοσιεύουν ευχαρίστως όσα τους γράφει ο καθένας ανώνυμος και θρασύδειλος, παρομοιος με αυτούς.

Ως φαίνεται έτσι τους συμβούλεψαν να πράξουν, οι νεοπατέρες γεροντάδες τους, που ζούν και βιούν και εφαρμόζουν μία δικής τους μορφής "ορθοδοξία", όπως και στο ζήτημα των μοιχεπιβατών.

Για να δήτε δε το θράσος των ...φαντασμάτων αυτών που προσπαθούν, πλην ματαίως, να δικαιολογήσουν την απουσία τους από τους Μαρτυρικούς αγώνες της Διαχρονικης Εκκλησίας, δημοσιεύουμε το κείμενο του ανυπόγραφου κειμένου φαντάσματός τινος, κάτω από την απάντησι της Ιεράς Φάλαγγος του Κυρίου Παντοκράτορος, των ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ αδελφών μας.

Η μόνη μέριμνα και φροντίδα και απασχόλησι των... φαντασμάτων, είναι η Κάρτα του Πολιτη και το ανυπαρκτο 666 στο Μπαρκόουντ, δηλαδη η αγωνια τους και οι φοβιες τους με τις σκιες και τα φαντασματα, σαν αυτούς.
Η απάντησις της Συντονιστικής Επιτροπής των ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ αδελφών μας έχει ως εξής:

Παρακαλούμε για την δημοσίευση της απάντησης σε άρθρο σας, που παρεξηγεί και διαβάλλει (ως μη όφειλε) τον αγώνα μας.



Απάντηση στην ανάρτηση

του «Ορθόδοξου Παρατηρητήριου»:

«Η "αποτείχιση" και το "αντάρτικο" δεν είναι

δείγμα Ορθόδοξου φρονήματος».


1. Δυστυχώς δεν καταλάβατε, ότι δεν έχουμε εμείς προσωπικές διαφωνίες με τους επισκόπους μας, αλλά αυτοί έχουν διαφωνίες με την εφαρμογή των Ιερών Κανόνων και πρόβλημα ως προς την εφαρμογή των Δογματικών αληθειών, αφού παραβαίνουν το Ευαγγέλιο, τις αποστολικές Εντολές και την ποιμαντική πρακτική της Εκκλησίας. Τούτο γίνεται μερικές δεκαετίες και ολοένα και περισσότερο. Ο δε απόστολος Παύλος διδάσκει, πως απαραίτητη προϋπόθεση για να μιμούμεθα την πίστη των ποιμένων, είναι η «αναθεώρηση της αναστροφής αυτών».


Όταν οι ποιμένες αιρετίζουν, ασφαλώς και δεν θα τους μιμηθούμε, ακούοντας το Ευαγγέλιο και τον Χριστό, γιατί τότε είναι ψευδοποιμένες. Ως προς την υική διάθεση που πρέπει να τους δείχνουμε, την δείξαμε εδώ και χρόνια, και η επιλογή της απομακρύνσεως απ’ αυτούς, λειτουργεί και υικά, αφού τους υπενθυμίζει προς εφαρμογή τις παραγνωρισμένες θείες Εντολές.


2. Η αποτείχιση προβλέπεται από Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και διερωτώμεθα: Πόσο ορθόδοξο είναι, εσείς να χαρακτηρίζετε την εφαρμογή Ιερών Κανόνων ως «αντάρτικο»;

Ο π. Λάμπρος Φωτόπουλος, εν γνώσει του π. Σαράντου, ετοίμασε και ανακοίνωσε κείμενο περί αποτειχίσεως, σε συνάντηση κληρικών μοναχών και λαϊκών (στην οποία ήσαν παρόντες: κάποιος από μας που αποτειχιστήκαμε και ο π. Σαρ. Σαράντος).

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης μας συνιστούσε με πολλά άρθρα την αποτείχιση, κατοχυρώνοντας με θεολογικά επιχειρήματα την αναγκαιότητά της και επαινώντας κάποιους που προχώρησαν σε αποτείχιση. Και όταν ρωτήθηκε, απάντησε, πως όποιος θεωρεί ότι πρέπει να αποτειχισθεί, καλύπτεται από τον Ιερό Κανόνα.

Το ίδιο και ο π. Σαράντος. Υπέγραψε κείμενο πριν μια δεκαετία (όταν οι παραβάσεις των επισκόπων του Φαναρίου ήσαν λίγες) στο οποίο έλεγε, ότι, όσοι κοινωνούν με τους ακοινωνήτους οικουμενιστές, είναι ακοινώνητοι.

Ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έχει γράψει, πως όποιος σκανδαλίζεται από τις αιρετικές θέσεις του Αθηναγόρα, μπορεί να αποτειχισθεί. Πόσο μάλλον, σήμερα;


Όχι μόνο σκανδαλιζόμαστε από τις προωθημένες αιρετικές θέσεις του πατριάρχη Βαρθολομαίου, που είναι «άξιος» συνεχιστής του, αλλά αγωνιούμε και για την σωτηρία μας.


Και σας ρωτάμε: Είναι αντάρτες ο π. Σαράντης Σαράντος, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Λάμπρος Φωτόπουλος, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος; Και ποιον θα ακούσουμε (αν το θέμα το θέτετε ως θέμα υπακοής): τον θετικό προς την αποτείχιση πνευματικό μας, τον άλλο (χ) πνευματικό που είναι αντίθετος, τον (ψ) πνευματικό που μας συμβούλεψε να κάνουμε ό,τι μας λέει η συνείδησή μας, τον άλλο που θεωρεί δαιμονική ενέργεια την αποτείχιση (μήπως και τον Ι. Κανόνα που την επιρέπει;), εσάς που μας χαρακτηρίζετε αντάρτες (με ποια αρμοδιότητα και αγιοπνευματική διάκριση; Ή μήπως κατ’ εντολήν του όποιου πνευματικού σας;). Ή θα ακούσουμε τους Αγίους Πατέρες και τους σχετικούς Ιερούς Κανόνες;


3. Όταν η αποτείχιση (γράφετε) προέρχεται από λαϊκούς, τότε ακόμα και αν είναι θεολογικά τα επιχειρήματα τους, η πράξη τους ακυρώνεται!!! Ωραία λογική και περισσότερο ωραία θεολογία. Βάζετε τον εαυτό σας πιο πάνω από τους Ι. Κανόνες, οι οποίοι δίνουν αυτό το δικαίωμα στους λαϊκούς;


4. Μήπως με όσα γράφετε, αποδεικνύετε ότι γνωρίζετε πλημμελώς τους Ι. Κανόνες, οι οποίοι διδάσκουν, ότι την ενότητα της Εκκλησίας δεν την διασπούν όσοι εμμένουν στην πίστη, αλλά οι αιρετικοί οικουμενιστές (και όσοι τους σιγοντάρουν);

Η ενότητα μας δεν συνίσταται στην συγκέντρωση κάποιων ανθρώπων μέσα σε κάποια Εκκλησία, δεν επέρχεται μαγικά μόνο με την παρουσία μας εκεί, αλλά η ενότητά μας συνίσταται στην αποδοχή ολοκλήρου της πίστεως του Χριστού και στην εφαρμογή των Εντολών του, στην ένωση εν τη αληθεία του Χριστού.

Όταν δεν ενώνονται οι άνθρωποι στην Αλήθεια και δια της Αλήθειας, τότε δεν υπάρχει ενότητα, αλλά μια επίπλαστη και θνησιγενής ενότητα, που είναι θέμα χρόνου να κομματιαστεί εις τα εξ’ ών συνετέθη.


4. Άρα δεν «προβάλλουμε εμείς ως πράξη “ηρωϊσμού” και “μαρτυρίας Ορθοδόξου φρονήματος” την ανταρσία και την αλαζονική συμπεριφορά»· η μαρτυρία είναι καθήκον μας, ως μίμηση των Αγίων.

Αντί να ακολουθήσετε και σεις, μας υβρίζετε χωρίς ούτε ένα θεολογικό επιχείρημα, αλλά μόνο στηριζόμενοι στο λογικό σας.


Δεν σκεφτήκατε ότι αλαζονική συμπεριφορά μπορεί να δείχνουν έναντι των Αγίων, εκείνοι, που αψηφούν τους Ι. Κανόνες και τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι συμβουλεύουν να αποχωριζόμαστε από αιρετίζοντες επισκόπους που συμβιώνουν με την αίρεση;


5. Καμιά οργή δεν έχουμε, παρά μόνο πόνο για την κατάντια μας, να συμβιώνουμε δεκαετίες με την αίρεση του Οικουμενισμού.

Έτσι δεν την έχει ονομάσει (εκτός από πολλούς θεολόγους, μεταξύ των οποίων ο π. Σαράντος και η ομάδα του), ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς κ.ά πατέρες και θεολόγοι;


6. Ισχυρίζεστε πως «εμπιστεύεστε τον Κύριό μας, αφού Εκείνος μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα».

Η εμπιστοσύνη και η υπακοή στον Κύριο, δεν φαίνεται άραγε, με την εφαρμογή όσων σχετικά μας έχει διδάξει, και ο Ίδιος και η Εκκλησία Του, σχετικά με απομάκρυνση από τους ψευδοποιμένες και τους αιρετικούς;

Δηλαδή, ο Κύριος γιατί τους έχει τοποθετήσει ποιμένες στο ποίμνιό του, αν όχι για να «απελαύνουν τους αιρετικούς λύκους»;

Και όταν αυτοί συνυπάρχουν με τους «λύκους», θα κάνουμε υπακοή στους ψευδοεπισκόπους αυτους αιρετικούς;


Ο Κύριος δεν ζητά μόνο προσευχή και υπακοή στους ποιμένες, αλλά και απομάκρυνση από όσους αιρετίζουν.

Να φεύγετε πηδώντας από κοντά τους, γράφει χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος.

Δεν προσέξατε (μαζί με άλλα πολλά) και τη φράση του αυτή στο κείμενό μας; Αυτό κάναμε και εμείς.

Δείχνουμε εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Διαβάστε το εκτεταμένο αναλυτικό κείμενο που συνοδεύει την «Δήλωση αποτείχισης», για να δείτε την σχετική διδασκαλία των Αγίων μας.


7. Δεν αποτελούν «αντάρτικο» κατά της Εκκλησίας και δεν δείχνουν «ανταρσία και αλαζονική συμπεριφορά» και «δεν απειλούν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την ενότητα της Εκκλησίας» (όπως γράφετε για τη δική μας επιλογή να ακολουθήσουμε την προσταγή των Αγίων) οι εκδηλώσεις και τα συλλαλητήρια για την «Κάρτα του Πολίτη» που εσείς προβάλλετε;

Δεν όφειλαν οι πνευματικοί μας Πατέρες που την οργάνωσαν, αφού υικά κατέφυγαν στην Ι. Σύνοδο, να περιμένουν την ετυμηγορία και την εκκλησιαστική απόφαση της Ι. Συνόδου, αντί να προλαβαίνουν και να προκαταλαμβάνουν την απόφαση της Εκκλησίας;

Σύμφωνα με την λογική σας, ναι. Σύμφωνα με την δική μας όχι. Καλά έκαναν, αφού η Διοικούσα Εκκλησία αδρανεί.


8. Τελείως άστοχο το παράδειγμα του Αγίου Νεκταρίου, στο οποίο καταφύγατε. Ο άγιος πράγματι, δεν αποτειχίσθηκε, αλλά γιατί; Ακριβώς γιατί εφάρμοσε τον ΙΕ΄ Ι. Κανόνα της ΑΒ Συνόδου που εφαρμόσαμε κι εμείς.

Δεν γνωρίζετε, φαίνεται, ότι ο Κανόνας διδάσκει να αποτειχιζόμαστε ΟΧΙ, όταν μας αδικούν προσωπικά (όπως αδίκησαν τον Άγιο), αλλά ΜΟΝΟ όταν υπάρχει παράβαση Πίστεως, όπως τώρα με την παναίρεση του Οικουμενισμού.


Ασφαλώς, όποιος διάβασε όσα γράψαμε, βλέπει ότι, όλα όσα γράφουμε εδώ ως απάντηση, υπάρχουν στα κείμενα μας περί αποτειχίσεως.

Και θα απορούν: «καλά δεν τα διάβασαν τα κείμενα οι του “Παρατηρητηρίου” πριν γράψουν αυτό το άρθρο;».


Και μια προσωπική ερώτηση, επειδή μιλάτε περί υπακοής στον πνευματικό.

Ο πνευματικός σας ρωτήθηκε γι’ αυτήν την ανάρτηση;


Γιὰ τὴν Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ

Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά-Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κωνσταντῖνος

Το κείμενο των ...φαντασμάτων έχει ως ακολούθως:


Τρίτη, 15 Μαρτίου 2011

Η "αποτείχιση" και το "αντάρτικο" δεν είναι δείγμα Ορθοδόξου φρονηματος

Με αφορμή κάποιες δυσάρεστες εδήσεις που κυκλοφόρησαν στον χώρο των πιστών ,θεωρούμε ως υποχρέωση του "Ορθόδοξου Παρατηρητηρίου" να κάνει σαφή την θέση του γύρω απο τέτοιου είδους ζητήματα.

Όπως έχουμε γράψει επανειλημένως , δεν είμαστε εξ αυτών που πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας εκτός της Αγίας μας Εκκλησίας της οποίας θα το πούμε για άλλη μιά φορά Κεφαλή είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ποιμένες Του όσοι δέχθηκαν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος κατά την τέλεση του Θεοσύστατου μυστηρίου της Ιερωσύνης.Δυστυχώς ενώ πολλοί δείχνουμε ότι γνωρίζουμε τον Αγιο -Πατερικό λόγο , εν τούτοις αγνοούμε τις αναφορές της Αγίας Γραφής στους τρείς βαθμούς της Ιερωσύνης και στην Αποστολική διαδοχή που αυτοί εκφράζουν, όχι συμβολικά αλλά στην πραγματικότητα δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Άλλο λοιπόν να διατυπώνουμε με υική διάθεση και Χριστιανική διάκριση τις όποιες ενστάσεις και διαφωνίες μπορεί να έχουμε με τους ποιμένες μας και άλλο να εγείρουμε "αντιστάσεις" και "αναθέματα" ακόμα και αν αυτά βασίζονται σε ορθά επιχειρήματα.
Αν μάλιστα αυτές οι "αντιστάσεις" και οι ενστάσεις προέρχονται απο λαϊκούς και οδηγούν σε αντάρτικα και "αποτειχίσεις", τότε το κακό που προξενείται είναι μεγαλύτερο απο αυτό το οποίο καταγγέλεται υπ΄αυτών.Αμέσως όλα τα Θεολογικά επιχειρήματα που ενδεχομένως χρησιμοποιήθηκαν ακυρώνονται και λειτουργούν ως "φυγόκεντρος" δύναμη και όχι ως Χριστοκεντρικός λόγος.
Δεν έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να συμπεριφερόμαστε ως "ακτιβιστές" ή ως "πεφωτισμένοι" απειλώντας καθ΄οιονδήποτε τρόπο την ενότητα της Εκκλησίας και ασφαλώς δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε εντός της και ταυτοχρόνως να χτίζουμε "τείχη" γύρω μας προβάλλοντας ως πράξη "ηρωισμού" και "μαρτυρίας Ορθόδοξου φρονήματος" την ανταρσία και την αλαζονική συμπεριφορά.
Δεν δικαιολογούμε ούτε αντι - Ορθόδοξες συμπεριφορές , ούτε αιρετίζουσες θέσεις , ούτε ασφαλώς αντι - κανονικές και αντι - Πατερικές θεωρίες και πρακτικές , από όπου και αν αυτές προέρχονται.Ωστόσο οι διαφωνίες μας ή οι αντιρρήσεις μας , ακόμα και αν στηλιτεύουν τέτοιου είδους καταστάσεις , έχουν ως στοιχείο τον πόνο και όχι την οργή.
Εμπιστευόμαστε τον Κύριό μας και είμαστε βέβαιοι ότι Εκείνος και μόνο Εκείνος μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα εντός και εκτός της Εκκλησίας.Εξ άλλου η Θεία επέμβαση έχει φανεί στην ιστορία της Εκκλησίας μας πολλές φορές σώζοντας απο την πλάνη και τις αιρέσεις το ποίμνιό της.Οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι δεν ήταν προϊόν μιας κοσμικής θέλησης ,ούτε το αποτέλεσμα αποτειχιστικών απειλών και δηλώσεων,αλλά η φυσική κατάληξη του σωτήριου σχεδίου του Θεού.
Να μάθουμε λοιπόν να εκφράζουμε τις όποιες διαφωνίες και αντιρρήσεις μας προσευχόμενοι με απλότητα και ταπείνωση στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ζητώντας Του να μας φωτίζει και να μας χαρίζει Ορθόδοξη διάκριση και φρόνημα ώστε να μην αποκοπούμε απο το Άγιο Θελημά Του,νομίζοντας ότι πράττουμε το σωστό.
Δόξα τω Θεώ, έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα Αγίων της Εκκλησίας μας που μας διδάσκουν τον τροπο με τον οποίο μπορεί ένας πιστός να εγείρει τις Ορθόδοξες αντιρρήσεις του εντός της Εκκλησίας.
Κανείς λοιπόν απο τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας , ακόμα και όταν όλα γύρω του ήταν "μαύρα", δεν σταμάτησε να Ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας , ούτε όμως συμπεριφέρθηκε με οργή και επιπολαιότητα εναντίον οποιουδήποτε.
Μήπως ο Άγιος Νεκτάριος που τόσο αδικήθηκε και τόσο εδιώχθη, κήρυξε κανενός είδους αποτείχιση;
Μήπως ο Γέροντας Παϊσιος ό οποίος στηλίτευσε με απόλυτο και ευθύ τρόπο αντι- Ορθόδοξες συμπεριφορές , μας δίδαξε με το Άγιο παράδειγμά του την αδιακρισία και τον εγωισμό; "Εκείνοι που εργάζονται με τον Χριστό αλλά με υπερηφάνεια μουρνταρεύουν (βρωμίζουν) τις αρετές τους, όπως μουρνταρεύονται τα τηγανητά αυγά, όταν πέσει λίγη κουτσουλιά, που είναι για πέταμα μαζί με το τηγάνι."

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου