Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Αυτά τα ΑΙΣΧΗ, γιατί δεν καταδικάζονται;
Aυτη η ασεβεια, ειναι πρωτοφανης.
Αρτοκλασία, μαζι με τον Αιρετικό Καρδινάλιο;
Kαι γιατι σιωπουν οι παντες;
Πατριαρχαι, αρχιερεις, ιερεις και πιστοι;
Μήπως πρεπει να κοιταχτουμε, αν ειμαστε πλέον ορθόδοξοι;
Μήπως οφειλουμε να εξελθουμε, εκ μεσου αυτων;
Μηπως οφειλουμε να ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΟΥΜΕ;
Είναι πλέον Εκκλησία αυτό ή ΧΑΒΟΥΖΑ;
Και εχουν δικαίωμα οι εικονιζόμενοι, να παριστάνουν τους Ορθόδοξους;

Και εχουν το δικαιωμα να εκπροσωπουν την Ορθοδοξια; ΕΞΩ οι κυνες και οι πορνοι και οι φονεις και πας ο φιλων και ποιων ψευδος (Απ.κβ΄15).





ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ


«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».


«Εναι δυνατν πίσκοποι τς κκλησίας ν ποδέχονται τι πάρχει αρεση το Οκουμενισμο, ν γράφουν συγγράμματα κα ν καυτηριάζουν τν Οκουμενισμ (π.χ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου ερόθεος), νὰ τὸν ἀποκαλοῦν παναίρεση, ν τν ναθεματίζουν τν Κυριακ τς ρθοδοξίας το 2010 (π.χ. Μητροπολίτης Πειραις Σεραφείμ) καί, παρόλα ατά, ν μν φέρνουν τ θέμα στν ερ Σύνοδο, στε ν κινηθε διαδικασία καταδείξεως ν συνόδ κα καταδίκης ατς τς αρέσεως;».


Ατ γράφαμε, Σεβασμιώτατε, πέρυσι (στὸ περιοδ. «Κοσμς Φλαμιτος», τεχ. 1ο, σελ. 24 κα στ διαδίκτυο), λλ καμι ντίδραση δὲν ἐκδηλώθηκε π τος συνεπισκόπους σας καὶ ἀπὸ σᾶς προσωπικά.


πανήλθαμε μετ μερικος μνες, μ νοικτ πιστολ πρς τν μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. ερόθεο, ποβάλλοντάς του τ διο ρώτημα. Καμι πάντηση καὶ πάλι. Μετ 3 μνες παναφέραμε τ ρώτημα στν ἴδιο μητροπολίτη (Ναυπάκτου). Ἀλλὰ ξανὰ σιωπή.


Σὲ Σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν στ Ρίζα Ναυπάκτου, που σαν παρόντες κα ο δύο ς νω μητροπολίτες, παναλάβαμε τ ρώτημα. Κα μν μητροπολίτης Πειραις, σὲ διάλειμμα τῆς Συνάξεως, ὅταν τοῦ ὑπενθυμίσαμε πὼς «οἱ Πατέρες ἀκόμα καὶ ἐπὶ ὑποψίᾳ αἱρέσεως» ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὁ κ. Σεραφεὶμ μᾶς ἀπάντησε: «Ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο, ἀλλὰ βλέπετε οἱ συνθῆκες εἶναι δραματικές».


Ὁ δμητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὅταν τοῦ θυμήσαμε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 καλεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ παναίρεση, καὶ τὸν ρωτήσαμε: γιατί ἡ Ἱεραρχία ἀρνεῖται νὰ ἀπαντήσει σὲ σχετικὸ ἐρώτημα καὶ νὰ ἐνημερώσει τὸ λαὸ γι’ αὐτὴ τὴν αἵρεση, ἂν καὶ τῆς ἔχουμε θέσει τὸ ἐρώτημα ἐδῶ καὶ καιρό; ὁ κ. Ἱερόθεος μᾶς ἀπάντησε: «Συμφωνῶ μαζί σας, πρέπει νὰ ἐπιληφθεῖ ἡ Σύνοδος· καὶ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τὸ εἶπα καὶ τὸ ἔφερα στὴν Ἱεραρχία καὶ μὲ τὸν Ἅγιο (Πειραιῶς)… Πρέπει νὰ βγεῖ μιὰ ἀπόφαση. Συμφωνῶ ἀπόλυτα».


Στὴ συνέχεια, ὅμως, καὶ στὸ ἐρώτημά μας «γιατί δὲν κατονομάζονται οἱ αἱρετικοί;» (καὶ ἐννοούσαμε τὸν Πατριάρχη) ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου μᾶς ἀπάντησε:

«Καὶ γιατί ζητᾶτε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κρίνουμε μερικὰ ἐξέχοντα πρόσωπα; ἀφοῦ (ἰσχυρίζεσθε ὅτι) ἐμεῖς εἴμαστε αἱρετικοί, ἐπειδὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τοῦ Πατριάρχη, γιατί δὲν φεύγετε ἐσεῖς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατί κοινωνεῖτε ἐσεῖς μὲ μᾶς, ποὺ ἐμεῖς (λέτε), εἴμαστε αἱρετικοί, ἐπειδὴ κοινωνοῦμε μὲ τὸν Πατριάρχη;».


Δυστυχῶς, ἐδῶ ὁ Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ταυτίζεται μὲ τὴν λογικὴ τοῦ πατριάρχη. Ἐπανέλαβε, δηλαδή, τ ρώτημα πο ἔθεσε πατριάρχης Βαρθολομαος δι’ ἐπιστολῆς πρς τν ρχιεπίσκοπο κ. ερώνυμο, γι κείνους πο συνέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ διαφωνοῦσαν (χωρὶς νὰ τὸν κατονομάζουν) μ τς αρετικς οκουμενιστικές του νέργειες. Εχε γράψει τότε στὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὁ πατριάρχης: «Οἱ ὑπογράφοντες τὴν “Ὁμολογίαν (Πίστεως)” διὰ τοῦ τρόπου τούτου κηρύσσουν πάντας ἡμᾶς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας… Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον, διατί δὲν ἔχουν εἰσέτι διακόψει τὴν μεθ’ ἡμῶν μυστηριακὴν κοινωνίαν, ἐφ’ ὅσον εὑρισκόμεθα κατ’ αὐτοὺς “ἐκτὸς Ἐκκλησίας”». Βεβαίως, καὶ ὁ Πατριάρχης καὶ ὁ Ναυπάκτου θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικοὺς ὅτι εὑρίσκονται ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς διακρατοῦντες τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς ποὺ ἔχουν ἐπιβάλει, ἐνῶ οἱ τηροῦντες τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀνόθευτη πρέπει νὰ βρεθοῦν ἐκτὸς αὐτῆς!!!


Μετὰ ἀπὸ αὐτά, ποὺ σᾶς εἶναι ἤδη γνωστά, Σεβασμιώτατε, καὶ βλέποντας καὶ ἀναγνωρίζοντας τν γενναιότητά σας καὶ ἀκόμα τὴν παρατολμία, μ τὶς ποῖες ντιμετωπίζετε τος πάντες, —π τος σιωνιστς ἕως τος πουργος κα τος μητροπολίτες λλων κκλησιν, ἀπὸ τοὺς Μωαμεθανοὺς ἕως τοὺς Παπικοὺς καὶ τὸ ΠΣΕ, ἀπὸ τὴν κατὰ μέτωπον ἐπίθεση κατὰ τοῦ οἴκου Moody's, ἕως τὴν καταδίκη τῶν ὁμοφιλοφύλων, καὶ τὴ σημερινὴ ἐναντίωσή σας κατὰ ὅσων προπαγανδίζουν περὶ τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν κ.ἄ.π.— σᾶς ρωτμε μὲ πολύ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ μὲ παράπονο:


Γιατί, ἐνῶ ἀσχολεῖστε μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα —καὶ πολὺ καλὰ κάνετε— ἀρνεστε ν ἀσχοληθεῖτε μόνο μὲ ἕνα θέμα: τὴν κατ’ ἐξοχὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί δὲν κατονομάζετε τος ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας οκουμενιστς γέτες, στε ν φυλάγονται π ατος ο πιστοί; Γιατί πέρυσι, τὴν μὲν παραμονὴ τῆς “Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας” ἀποκαλέσατε τὸν πατριάρχη «φρυκτωρὸν καὶ πεφωτισμένον Οἰακοστρόφον», τὴν δὲ Κυριακὴ ἀναθεματίσατε τὸν Οἰκουμενισμό, τοῦ ὁποίου ὁ «φρυκτωρὸς» κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ κυριότερος ἐκφραστής, ὁ προστάτης καὶ προαγωγός του; Γιατί, ἀκόμα, πρὶν λίγο καιρό, ἀποκαλέσατε τὸν πατριάρχη «Ἄγγελο» («τοῦ Πρωτιστεύοντος Αὐτῆς Ἀγγέλου Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου κ. Βαρθολομαίου»); Ἔτσι ἐξορκίζεται ὁ Οἰκουμενισμός; Μὲ τὸ νὰ περιποιεῖσθε τιμὲς στοὺς ἡγήτορές του;


Εἶναι γνωστό, Σεβασμιώτατε, πὼς μαζὶ μὲ ἄλλους ἑπτὰ ἐπισκόπους ὑπογράψατε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στὴν ὁποία σαφῶς δηλώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς ἐκβάλλει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ εἶχαν γραφεῖ καὶ τὰ ἑξῆς: «Αὐτὴν τὴν παναίρεση ἔχουν ἀποδεχθῆ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων πολλοὶ πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί. Τὴν διδάσκουν “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, τὴν ἐφαρμόζουν καὶ τὴν ἐπιβάλλουν στὴν πράξη κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ συμπροσευχές, ἀνταλλαγὲς ἐπισκέψεων, ποιμαντικὲς συνεργασίες, θέτοντας οὐσιαστικῶς ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἡ στάση μας ἐκ τῶν συνοδικῶν κανονικῶν ἀποφάσεων καὶ ἐκ τοῦ παραδείγματος τῶν Ἁγίων εἶναι προφανής». Ποιοί, ὅμως, εἶναι αὐτοὶ οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ ἐπίσκοποι; Ἡ «Ὁμολογία» δὲν μᾶς τὴν ἀνέφερε.


Μήπως, ὅμως, ἐσεῖς, ὡς ὑπεύθυνος ποιμενάρχης ἔχετε εὐθύνη νὰ ἐνημερώσετε τὸ λαὸ γιὰ τοὺς προαγωγοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Νὰ μᾶς πεῖτε, δηλαδή, ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ «διδάσκουν “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, καὶ ἐφαρμόζουν καὶ ἐπιβάλλουν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»; Τουλάχιστον ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου ἀπέφυγε νὰ ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία». Ἐσεῖς, ποὺ με γενναιότητα ὁμολογιακὴ τὴν ὑπογράψατε, γιατί δὲν εἶσθε συνεπὴς πρὸς τὴν ὑπογραφή σας;


Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε, πῶς ΕΣΕΙΣ ὑπερασπιστήκατε ὡς “ὀρθόδοξο” τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ἐν μέσῳ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ἐκήρυξε “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” αἵρεση —εἰς τὴν ὁποία, πρὸς τιμήν σας, αὐτοστιγμεὶ καταγγείλατε. Καὶ ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε, πῶς ΕΣΕΙΣ κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινό, συγχοροστατήσατε μὲ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο καὶ τὸν Σύρου Δωρόθεο —πασιδήλως καὶ πασιγνώστως οἰκουμενιστὲς καὶ λατινόφρονες, συστηματικῶς ἀπεργαζομένους τὸν ἐξουνιτισμὸ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας— καὶ μάλιστα ἐπὶ μακρὸν ἐπλέξατε τὸ ἐγκώμιό τους, παρασιωπώντας τὸ φοβερὸ θαῦμα κατὰ τῶν Παπιστῶν ποὺ ἔκανε ὁ ἐκ τῶν μεγίστων Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας Σπυρίδων στὴν Κέρκυρα, τὴν νύκτα τῆς 11ης-12ης Νοεμβρίου 1718.


Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του γράφει, πὼς οἱ καταδικασμένοι ἀπὸ Σύνοδο (καὶ ἄρα γνωστοὶ ὡς αἱρετικοὶ) εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐκείνους ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ (σ.σ. ὡς οἱ Οἰκουμενιστές). Διότι, ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς, εὔκολα παραπλανοῦν. Αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς κρυπτοαιρετικούς, συνεχίζει, «ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ μνημονεύσωμεν αὐτοὺς ὀνομαστικῶς» (Μτφρ. γ. Νικοδήμου Μπιλάλη). Τὰ ἴδια λέγει καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ἄλλοι Πατέρες.


Δὲν θέλουμε νὰ μακρηγορήσουμε, Σεβασμιώτατε. Λίγα εἴπαμε, πολλὰ ἐννοοῦνται. Χωρὶς περιστροφές, λοιπόν, καὶ μὲ εὐθύτητα σᾶς ἐρωτοῦμε:


Θὰ δείξετε τὴν ἴδια γενναιότητα καὶ στὸ θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Θὰ δικαιολογήσετε τὴν προσωνυμία σας ὡς ὀρθόδοξου ἡγέτη, ποὺ δὲν ὑπολογίζει τίποτα γιὰ χάρη τῆς Ἀληθείας; Θὰ κατονομάσετε τοὺς αἱρετικούς, ὅπως εἴθισται στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία νὰ κάνουν οἱ «φρυκτωροὶ τῆς πίστεως καὶ πεφωτισμένοι Οἰακοστρόφοι»; Θὰ φέρετε τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἡ ὁποία (ὅπως καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς γνωρίζετε), εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἐξετάσει κατὰ προτεραιότητα ἕνα τόσης σπουδαιότητος θέμα; Τοῦτο προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες· ἐντέλεται ὁ ΛΖ΄ Ἀποστολικὸς Κανών: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν Ἐπισκόπων, καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας…».


Καὶ ἐάν, ὅπως εἰκάζουμε ἀπὸ τὴν μέχρι σήμερα στάση της, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἐξετάσει τὸ θέμα ἢ ἐὰν τὸ ὑποβαθμίσει, ΕΣΕΙΣ θὰ συνεχίσετε νὰ δηλώνετε, ὅτι τὸ κόκκινο σημεῖο εἶναι τὸ «κοινὸ ποτήριο»; Δὲν ἀρκεῖ ἡ διαπιστωμένη ἀπὸ Ἁγίους ἄνδρες ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως, —ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ Ἱ. Κανόνες— γιὰ νὰ διακόψετε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν; Δεδομένοι, μάλιστα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία βοᾶ πὼς τὸ «κοινὸ ποτήριο» εἶναι ἀπὸ δεκαετιῶν γεγονὸς «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ»!!!...


Μὲ ἐλπίδα καὶ ἀπαντοχὴ περιμένουμε τὴν σαφῆ καὶ ἄμεση —ὅπως συνηθίζετε— ἀπάντησή σας στὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματά μας.


Θεσσαλονίκη, 12 Μαρτίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης



ΣΧΟΛΙΟ του ΣΟΦΟΥ AMEΘΥΣΤΟΥ :


«Καὶ γιατί ζητᾶτε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κρίνουμε μερικὰ ἐξέχοντα πρόσωπα;..


Φυσικά !!!!

Αυτή ακριβώς είναι η αίρεση :

Τό πρόσωπο προηγείται τής αλήθειας.


«γιατί δὲν φεύγετε ἐσεῖς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;».

Νά λοιπόν πού ο Ιερόθεος Βλάχος είναι η Εκκλησία;;;

Κατά τά άλλα είναι καί μαθητής τού Ρωμανίδη.

Τί νόημα έχει;


Καημένε Ρωμανίδη νά ήξερες ότι σέ χρησιμοποιούν

γιά νά ισχυροποιήσουν τήν προσωπικότητά τους

οι υποτιθέμενοι μαθητές σου.

Άν ήξερες ότι δέν μετράς, ότι δέν παίζεις κανένα ρόλο!!!


Ο Ιερόθεος Βλάχος η Εκκλησία, τό τελευταίο ανέκδοτο!



Καταγγελία κατά του Μεσσηνίας για Δεσποτοκρατία:


Εξανάγκασε ιερέα σε παραίτηση!


Και επειδή δεν ήταν «υπάκουος» τον τιμώρησε με τρίμηνη αργία


Στην εφημ. «Ελευθερία» Καλαμάτας (1/3/2011) διαβάσαμε για «την τρίμηνη καμπάνα», αργία από κάθε ιεροπραξία, που επέβαλε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος σε ιερέα (πτυχιούχο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών), διότι επέδειξε ανάρμοστη συμπεριφορά. Το ανάρμοστον της συμπεριφοράς είναι (κατά την Ι. Μητρόπολη) πως ο ιερέας «επιτέθηκε λεκτικά σε ιερομόναχο που εστάλη από την Μητρόπολη για να μοιρασθεί μαζί του τα χρήματα από τα τρισάγια του Ψυχοσάββατου.


Χθες μας εστάλη με φαξ η απάντηση του ιερέα (π. Νικόλαου Θλιμμένου) προς τον μητροπολίτη Μεσσηνίας (εφημ. «Ελευθερία» 9/3/2011). Η απάντηση χρήζει διερευνήσεως, γιατί, αν αληθεύουν όσα εκεί αναφέρει, πρόκειται για προχωρημένη σήψη της δεσποτοκρατίας στην ελλαδική Εκκλησία, δυσθεράπευτης με ανθρώπινα μέσα.


Γράφουμε αυτό, διότι ο συγκεκριμένος μητροπολίτης έχει δώσει επανειλημμένως αφορμές στην ελληνική κοινωνία (υπενθυμίζουμε το περιστατικό με την αυθαίρετη τιμωρία –άνευ δίκης– των μοναζουσών της Ι. Μ. Κων/νου και Ελένης Καλαμάτας) και χρήζει μιας ιδιάζουσας ασυλίας από τους συναδέλφους του μητροπολίτες και αρχιεπισκόπους.


Παραθέτουμε μέρος της επιστολής του ιερέα προς τον μητροπολίτη, «για το θέμα της τρίμηνης τιμωρίας που του επιβλήθηκε.



«Σεβασμιώτατε,


Εις απάντησιν των ανωτέρω μνημονευθέντων εγγράφων σας, λαμβάνω την τιμήν να σας γνωρίσω τα κάτωθι:


1. Εισήλθον εις την ιερωσύνην εις την ηλικίαν των 40 ετών… Εγνώριζα τι ακριβώς απεφάσισα και επ' αυτού δεν είχα καμιά αμφιβολία ούτε και δικαιολογία για τυχόν παρέκκλιση από τα ιερατικά μου καθήκοντα…


2. Πολλάκις εζήτησα να σας επισκεφθώ εις το γραφείον σας και την μόνην και μοναδικήν φοράν που με καλέσατε ήταν τον παρελθόντα Νοέμβριον, όπου επί λέξει μού γνωρίσατε και εν ψυχρώ μού είπατε τα εξής: "Έχω να σου κάνω τρεις προτάσεις: α) Ή κάνεις αίτηση μεταθέσεως ή αίτηση συνταξιοδοτήσεως, διαφορετικά θα σε μεταθέσω εγώ μέσω του Συνοδικού Δικαστηρίου". Μετά το απίστευτο σοκ που υπέστην, σας ερώτησα: "Με ποια αιτιολογία θα γίνουν αυτά;" μου απαντήσατε: "Τη δικαιολογία θα την μάθης τότε". Πριν εγώ καταλήξω σε μια απόφαση τι να κάνω, έλαβα την κλήση να εμφανισθώ ενώπιον του Συνοδικού Δικαστηρίου στην Αθήνα, δίχως, και αυτό είναι πρωτάκουστο και απίστευτο, να γνωρίζω την αιτία της παραπομπής μου στο ανωτέρω Δικαστήριο. Η πρωτοφανής ενέργειά σας αυτή θα σόκαρε κάθε άνθρωπο υγιή, πόσω μάλλον εμένα που έχω χρόνιο πρόβλημα υγείας, του οποίου υπήρξατε γνώστης. Το άμεσο αποτέλεσμα της ενεργείας σας αυτής ήτο η εσπευσμένη εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο Καλαμάτας προς νοσηλείαν.


Μετά την βελτίωσιν της υγείας μου, μη θέλοντας ν' αντιδικήσω μαζί σας, προτίμησα να κάνω αναγκαστικήν αίτηση μεταθέσεως, επειδή αισθανόμουν άσχημα νά λειτουργώ έπ' ονόματί σας και να τρέχω στα δικαστήρια, δίχως αυτό να σημαίνει ότι υιοθέτησα τις εν τω μεταξύ ανακοινωθείσες κατηγορίες, που είναι παντελώς αβάσιμες…». Τότε, εσείς, «με μεταθέσατε στην πλέον ορεινή καί δύσβατη ενορία της περιοχής μου».


Για το τελευταίο περιστατικό που προκάλεσε την τιμωρία της αργίας του γράφει: «Αναφορικώς με την επιβληθείσαν ποινήν της τριμήνου αργίας… αγνοήσατε παντελώς την ιδικήν μου, την προσωπικήν μου άποψιν. Επομένως η απόφασίς σας, κατά την γνώμην μου, είναι εκ των πραγμάτων άδικη και νομικώς και ηθικώς ανυπόστατη…


Λυπούμαι βαθύτατα, διότι την αιτίαν της τιμωρίας μου αποκαλύπτει η φράσις σας: "Δεν ντρέπεται τα γένια του ό φραγκοφονιάς...;". Αυτό σημαίνει ότι, κατά την γνώμην σας, αιτία του ατυχούς συμβάντος εντός του Ιερού Ναού του Κοιμητηρίου του Αγίου Φλώρου (εσπέρας Παρασκευής 25/2/11) είναι "η διαμάχη περί τα τυχερά", που καθόλου δέν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.


Σεβασμιώτατε, μέσω του επιτρόπου του Ι.Ν. Αγίου Φλώρου κ. Ε. Παπαθανασίου και ημών παρακαλώ όλους τους ενορίτες μου, όσα χρήματα μου έχουν δώσει από την είσοδο του κοιμητηρίου και εντός αυτού, να έλθουν να τους επιστρέψω τα χρήματά τους που μου έδωσαν… Αναφορικώς δε με τη διένεξή μου μετά του νέου ιερέως, τα πραγματικά γεγονότα έχουν ως εξής: α) Οταν απουσίασα εκ της ενορίας μου, δια λόγους υγείας, με πληροφόρησαν από τη μητρόπολη ότι θα με αντικαταστήση άλλος ιερέας. Επανελθών στα καθήκοντα μου, ο ίδιος με παρεκάλεσε να έρχεται στον ναό μου διά να τον βοηθήσω στην εκμάθηση του έργου του κατά τις Κυριακές. …β) Την Παρασκευή 25/2/11 μετέβην στο ναό του κοιμητηρίου για τα καθήκοντά μου και βρήκα τον ιερέα εντός του ναού. …Πράγματι του μίλησα σε έντονο ύφος. Αιτία δεν ήσαν τα "τυχερά", άλλα ή απρόσκλητη, κατ' εμέ παρουσία του. Ο ιερέας αμέσως απεχώρησε, απειλώντας με: "Φεύγω και πάω κατ' ευθείαν στο δεσπότη".


Σεβασμιώτατε,


Κατόπιν των ανωτέρω επιχειρημάτων μου, που αποκαθιστούν την αλήθεια, παρακαλώ ν' αναθεωρηθή η απέναντί μου συμπεριφορά σας, δηλαδή η επιβληθείσα ποινή τριμήνου αργίας και η μετάθεσή μου στην ενορία Βελανιδιάς και να επανέλθη η χριστιανική αγάπη μεταξύ μας. Κυρίως αιτούμαι την δικαίωσή μου εντός της Εκκλησίας μας. Ομως σε περίπτωση που δεν δικαιωθώ εντός αυτής, θα αναγκασθώ, εκ των πραγμάτων, να χρησιμοποιήσω κάθε νόμιμο μέσο, που απορρέει από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, προκειμένου να προασπίσω την τιμήν και την υπόληψίν μου, που τόσο βάναυσα επλήγησαν εκ της όλης υποθέσεως και του τρόπου αντιμετωπίσεώς της, κυρίως από τά μέσα επικοινωνίας…».


Εφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Καλαμάτας, 9/3/2011

Ι. Θεοδωρακόπουλος

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011







ΚΑΙ Ο ΚΗΘΥΡΩΝ

κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΥΠΕΡ του μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΥ


Πληροφορουμεθα ότι και ο μητροπολιτης Κυθηρων κ. Σεραφειμ εστειλε έγγραφο μεσω της Ιερας συνοδου στην συνοδο της Σερβικης εκκλησιας και στον μητροπολιτη Ρασκας και Πριζρενης κ. Αρτεμιο υπεραμυνομενος του δικαιου του. Σήμερα δημοσιευουμε αποσπασμα ομιλίας του μητροπολιτου Κυθηρων κ.Σεραφειμ που εγινε στον ραδιοφωνικο σταθμο Κυθηρων:



Χαίρετε
Εὐλογημένη καί καρποφόρα ἡ Μεγ. Τεσσαρακοστή!


Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία φέρει τήν «ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων», πού ἔγινε θριαμβευτικά εἰς δόξαν καί ἔπαινον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπί Πατριαρχείας τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κων/πόλεως Μεθοδίου καί ἐπί βασιλείας Μιχαήλ τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλέως καί Θεοδώρας τῆς ἁγίας αὐτοῦ μητρός, τό ἔτος 843 μ.Χ. Ἐπίσης τιμᾶται σήμερα ἡ ἀνακομιδή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου Νικηφόρου Πατριάρχου Κων/πόλεως καί ἡ ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πουπλίου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.


Σήμερα, λοιπόν, πού γιορτάζουμε τήν περιφανῆ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατά τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, πού ἑνάμισυ περίπου αἰώνα ἐταλάνισε τήν Ἐκκλησία μας καί τούς ὀρθοδόξους πιστούς, ἀλλά καί ὅλων τῶν αἱρέσεων, πού ἀνεφύησαν καθ' ὅλην τήν Ἐκκλησιαστικήν μας Ἱστορίαν. Σήμερα, πού κατά τόν ἱερόν ὑμνογράφον εἶναι «ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», σήμερα πού «ἀστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» μέ τήν λαμπρότητα «τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων» καί μέ τά σπουδαῖα πνευματικά της κοσμήματα, τίς ὁλόφωτες ἅγιες Εἰκόνες της, ἀκούσαμε στό Ἱερό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα τά λαμπρά κατορθώματα τῆς ἁγίας Πίστεώς μας, πού διαχρονικά ἐπετεύχθησαν μέ τήν δύναμι καί τήν κραταίωσι τῶν πιστῶν ἀπό τόν μόνον ἀληθινόν Κύριον καί Θεόν πιο.


Μιλήσαμε μέχρι τώρα γιά τήν λαμπρή γιά τήν Ὀρθοδοξία μας ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά τίς περιφανεῖς νίκες της κατά τῆς εἰκονομαχίας καί ὅλων τῶν αἰρέσεων, πού λυσσωδῶς ἐπολέμησαν τόν χριστιανισμό. Καί εἴδαμε τά θαύματα καί τά λαμπρά κατορθώματα τῆς πίστεως σέ ἁγίους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί στά σκληρά χρόνια τῶν διωγμῶν κατά τήν πρωτοχριστιανική περίοδο.


Ἐάν, στή συνέχεια, ἐπεκτείνωμε τήν ἀναφορά μας στά 300 καί πλέον χρόνια τῶν σκληρῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τά 11 ἑκατομμύρια τῶν γνωστῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί σκεφθοῦμε ὅτι ἡ διαδρομή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου τῶν χριστιανῶν πέρασε κάτω ἀπό τήν δυναστεία καί τήν τυραννική κυριαρχία πού εἶχαν στή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία οἱ θηριώδεις Νέρωνες καί Δέκιοι, Μαξιμιανοί καί Διοκλητιανοί, τότε ἀσφαλῶς θά θαυμάσωμε τό ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «πολεμουμένη νικᾶ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει, κλυδωνίζεται, ἀλλ' οὐ καταποντίζεται...».


Ἀλλ' ὄχι μόνον ἐν καιρῷ διωγμῶν, ἀλλ' ὅπως εἴπαμε καί στούς δυσχείμερους καιρούς τῶν φοβερῶν αἱρέσεων ἀπό τόν τέταρτο μέχρι καί τόν 14ο αἰῶνα, καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς χιλιετοῦς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μέ τούς Ἀρειανούς, τούς Πνευματομάχους, τούς Νεστοριανούς, τούς Μονοφυσίτες καί τούς Μονοθελῆτες, τούς εἰκονομάχους καί τούς εἰκονολάτρες, τούς Παπικούς μέ τήν αἵρεσι τοῦ Filioque, τό Πρωτεῖο καί ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τίς περί κτιστῆς χάριτος, κατά τοῦ ἀκτίστου Θείου φωτός καί περί ὀμφαλοσκοπισμοῦ πλανεμένες διδασκαλίες τῶν Βαρλααμιτῶν, τίς σημειωθεῖσες στή συνέχεια ἐκτροπές καί τίς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν τήν ἀπόσχισι τῶν Προτεσταντῶν - Διαμαρτυρομένων ἡ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δοκιμάστηκε καί πολεμήθηκε πολύ στό διάβα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀλλά ἐξῆλθε καί ἐξέρχεται πάντοτε νικήτρια μέ τή Χάρι τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ της, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἀποτελεῖ τήν Θεία της κεφαλή καί ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἐκλεκτή Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τό Πανάγιο Σῶμά Του.


Ὁ Παπισμός μέ τίς δογματικές πλάνες καί καινοτομίες του καί οἱ Προτεστάντες μέ τίς διαρκεῖς κατατμήσεις των σέ ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν παραφυάδων καί μέ τήν τρομακτική ἀποστασιοποίησί τους ἀπό τήν μία καί μόνη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δυστυχῶς πόρρω ἀπέχουν ἀπό τόν ἐκκλησιολογικό καί θεολογικό ὅρο καί τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν ἀλλοτριωθῇ ἀπό τήν γνήσια Ἀποστολική καί Πατερική Ὀρθόδοξη Παράδοσι.


Τό κοσμικό πνεῦμα καί ἡ ἐκκοσμίκευσι εἰσέρρευσαν στίς ἑτερόδοξες αὐτές παρατάξεις καί ὁμολογίες καί διαρκῶς σαλεύονται τά σαθρά τους θεμέλια πότε μέ τά ἀθρόα ὁμοφυλοφιλικά κρούσματα, τίς «χειροτονίες» γυναικῶν καί ὁμοφυλοφίλων, τίς συμπροσευχές μέ ἀλλοδόξους καί ἀλλοθρήσκους καί τόν σκανδαλισμό τῶν Χριστιανικῶν συνειδήσεων.


Στόν πολύκροτο 20ό αἰῶνα θέριεψε μαζί μέ τίς ἄλλες αἱρέσεις καί κακοδοξίες καί ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία κατέκρινε καί κατεδίκασε ὁ σύγχρονος ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού πρόσφατα διεκηρύχθη ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.


Ἀλλά, δυστυχῶς, σήμερα ὡρισμένα πνευματικά παιδιά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου -ὁ ὁποῖος διεκήρυσσε ὅτι ἡ πτῶσις τῆς ἀνθρωπότητος ἐπικεντρώνεται σέ τρία πρόσωπα: Ἀδάμ, Ἰούδας, Πάπας -ὄχι μόνο δέν ἐνστερνίζονται τά κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λεχθέντα τοῦ ἁγίου αὐτῶν Πνευματικοῦ Πατρός, ἀλλά ἀνέχονται τήν ἐκπαραθύρωσι καί τήν καθαίρεσι ἐναρέτου καί ὁμολογητοῦ Ἀδελφοῦ των Ἐπισκόπου, δεινοῦ πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης κ.Ἀρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς) ἄνευ κατηγορητηρίου, κανονικῆς δίκης καί ἀπολογίας καί συμβιβάζονται μέ τήν συμπροσευχή ἐν ὥρᾳ Θ.Λειτουργίας καί τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀρτοκλασίας μέ τόν Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν Νούντσιο, οἱ ὁποῖοι καί μέ θρασύτητα προσεγγίζουν μαζί μέ τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους καί Κληρικούς τόν εὐλογούμενο ὑπό τοῦ Πατριάρχου τῶν Σέρβων ἄρτο! Τί ἄλλο θά ἴδωμεν...


Αὐτή ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δρᾶ σήμερα ἀνενόχλητα καί εἰς τόν ὀρθόδοξο χῶρο, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι παραθεωροῦντες τό ἀκοινώνητον τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀκοινωνήτους, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, ἑτεροδόξους καί αἱρετικούς συμπροσεύχονται ἐνίοτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας, ἐνδεδυμένοι τά Ἀρχιερατικά των ἄμφια!


Ὅμως, ὁ τρόπος αὐτός προσεγγίσεως τῶν ἑτεροδόξων καί αἱρετικῶν δέν λύνει, ἀλλά προκαλεῖ προβλήματα αἱρετικῆς κοινωνίας. Ἐάν προηγουμένως δέν ἐξομαλυνθοῦν οἱ δογματικές, θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές, ἐάν δέν τακτοποιηθοῦν τά θέματα πίστεως καί δόγματος, ἕνωσις, συλλειτουργία καί συμπροσευχή εἶναι ἀδύνατα νά γίνουν. Καί ἄν γίνωνται, παρά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν ἐκκλησιαστικήν μας παράδοσιν ἀποτελοῦν σοβαρότατες θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές, οἱ ὁποῖες κωλύουν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τά πρόσωπα αὐτά, ὅσο ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται. Καί παράλληλα σκανδαλίζουν καί τραυματίζουν ψυχικά τό ὀρθόδοξο χριστιανικό πλήρωμα.


Μακρυά, λοιπόν, ἀπό τόν ἱερό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας τά βαρύτατα αὐτά ὀλισθήματα καί παραστρατήματα.

Ἡ μεγάλη καί λαμπρή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἄς φέρη τοῦτο τό μέγιστο ἀγαθό εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, «τό μή κοινωνεῖν ἀκοινωνήτοις καί αἱρετικοῖς».



Πού

η Χαρά;


του Χρυσορρημονος Αυγουστίνου


Ἐγὼ ὡς ἱεροκήρυ­κας θέλω νὰ σᾶς δώσω κάτι νὰ ὠφεληθῆτε.
Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ λοιπὸν αὐτὴ ἀνθοδέσμη κόβω ἕνα ἄνθος, τὸ πρῶ­το ἀπὸ τὰ 144 «χαῖρε», τὸ ὁ­­ποῖο λέει·

«Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χα­ρὰ ἐκλάμψει». Χαῖρε, λέει, ὑπεραγία Θεοτόκε, διότι ἔγινες τὸ ὄργανο ποὺ ἔδιωξε τὴ λύπη καὶ ἔφερε τὴ χαρά. Ποῦ εἶνε αὐτοὶ ποὺ κατηγοροῦν τὴ θρησκεία μας ὅτι δημιουργεῖ κατήφεια; Βλέπετε; ὁ Ἀ­κάθιστος ὕμνος ἀρχίζει μὲ τὴ χαρά.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, πλάστηκε γιὰ τὴ χαρά. Ὁ Ἀδὰμ ἄρχισε τὴ ζωή του σὲ περιβάλλον χαρᾶς, ὅπως ἦταν ὁ ἐξ­αίρετος ἐκεῖ­νος κῆπος τῆς Ἐδέμ, ὁ παράδεισος. Ἐκεῖ καὶ αὖρες, καὶ ζέφυροι, καὶ πουλιά, μελῳδικά, καὶ νερὰ ποὺ ἔτρεχαν, καὶ ὅ,τι ἄλλο εὐχάριστο.
Ἀλλὰ ἦρθε στιγμὴ κατηραμένη, ποὺ ὁ πρῶ­τος ἄνθρωπος ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν τροχιά του. Δὲν θέλησε νὰ ὑπακούσῃ στὸ Θεό. Ὅπως μερικὰ παιδιὰ τεντώνουν τὸ αὐτί τους στὶς φω­νὲς κακῶν φίλων, ἔτσι κι αὐτὸς τέντωσε τὸ αὐτί του ν’ ἀκούσῃ τὴ συμβουλὴ τοῦ ὄφεως. Ποιά συμβουλή· νὰ ἐπαναστατήσῃ, νὰ παρακούσῃ, γιατὶ ἔτσι τάχα θὰ βρῇ τὴν εὐτυχία. Ἡ ἰδέα ὅ­μως αὐτή, τῆς θεοποιήσεως, ἦταν ἐκείνη ποὺ ἔβγαλε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν παράδει­σο. Κι ἀ­πὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἄρχισε τὸ δάκρυ.

Μέσα στὸν παράδεισο ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶχε κλάψει. Τὸ πρῶτο δάκρυ κύλισε μόλις ἡ πυρίνη ῥομφαία ἔκλεισε τὴν πύλη τῆς Ἐδέμ. Κ’ ἐκεῖ ποὺ ἔ­σταξαν τὰ πρῶτα δάκρυα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐ­κεῖ φύτρωσαν τότε τὰ πρῶτα ἀγκάθια τῆς γῆς. Ὤ δάκρυα! Ἐὰν ἕνας ἄγγελος μάζευε τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσαν ἀπὸ τότε τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀν­θρώπων, τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε ἐ­μεῖς σήμερα, καὶ τὰ δάκρυα ποὺ θὰ χύσουν οἱ ἑπόμενες γενεές, θὰ σχηματιζόταν ἕνας ποτα­μὸς πικρός, μία πικροτάτη λίμνη.

Τὰ δάκρυα ἄφησαν ζωγραφισμένη στὸ πρό­σωπο τοῦ ἀνθρώπου τὴ λύπη. Καὶ μὴ νομίσετε, ὅτι ἡ λύπη πληγώνει μόνο τοὺς μικροὺς καὶ φτωχοὺς τῆς γῆς. Εἶνε ψέμα. Ὅσο ὁ ἄν­θρωπος ἀνεβαίνει τὶς βαθμῖδες ἀξιωμάτων καὶ δό­ξης, τόσο ἡ λύπη τὸν τρώει μέσα του, ὅπως τὸ σκουλήκι τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου.

Πολλοὶ φαίνονται ἐξωτερικῶς χαρούμενοι καὶ χαμογελοῦν. Ἐὰν ὅμως μποροῦσες ν’ ἀ­νοί­­ξῃς τὴν καρδιά τους, θά ’βλεπες ὅτι μέσα τους παίζεται ἕνα δρᾶμα. Μοιάζουμε, ἀγαπητοί μου, μὲ κάποιον ἠθοποιό, ποὺ ἐνῷ στὸ σπί­τι του ἔχει φέρετρο – κηδεία, ἐν τούτοις εἶνε ὑ­ποχρεωμένος, τὴν ἴδια νύχτα, ν’ ἀνεβῇ στὴ σκηνὴ καὶ νὰ κάνῃ τὸν κόσμο νὰ γελάῃ. Ἔτσι κ’ ἐμεῖς. Ἔχουμε προσωπεῖο χαρᾶς, καὶ μ’ αὐ­τὸ πᾶμε νὰ κρύψουμε τὸ δρᾶμα τῆς λύπης.

Ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν Διονύσιος (430-367 π.Χ.), γιὰ νὰ βγάλῃ τὴν ψεύτικη ἰδέα καὶ νὰ δείξῃ σὲ κάποιον αὐλικό του, τὸ Δαμοκλῆ, ὅτι οἱ ἄρχοντες δὲν εἶνε τόσο εὐτυχεῖς ­ὅ­σο φαίνονται, τί ἔκανε. Διέταξε νὰ στρώσουν γι’ αὐτὸν τραπέζι στὰ ἀνάκτορα, νὰ μαγειρέψουν τὸ καλύτερο φαγητό, νὰ φέρουν ἀπὸ τὰ περι­βόλια τὰ ὡραιότερα λουλούδια, νὰ κρεμάσουν κλουβιὰ μὲ τὰ πιὸ μελῳδικὰ πουλιά, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς αἰθούσης κρέμασε ἀ­πὸ τρίχες ἀλόγου ἕνα σπαθὶ γυμνὸ καὶ τὸ ζύγισε ἀκρι­βῶς ἐπάνω στὸ θρόνο. Ἔντυσε τὸν αὐλικό του μὲ βασιλικὴ στολὴ καὶ τὸν ἔβαλε νὰ καθή­σῃ σὰν βασιλιᾶς. Μόλις ὅμως ὁ Δαμο­κλῆς εἶδε στὴν ὀροφὴ τὸ σπαθί, ἄρχισε νὰ τρέμῃ ἀπὸ φόβο. Σηκώθηκε κ’ ἔφυγε.…

Ἔτσι εἶνε, ἀδέρφια μου. Ἂς εἶσαι ἔνδοξος, ἂς ἔχῃς ὅλα τὰ πλούτη· πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, εἶνε κρεμασμένο σπαθί, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἁμαρ­τωλό. Ἂς παίζουμε, ἂς διασκεδάζουμε, ἂς κάνουμε ὄργια· ὅσο ἀπὸ πάνω μας κρέμεται τὸ σπαθὶ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶνε ἡ χαρά;

«Ποῦ εἶνε ἡ χαρά;» ρωτοῦσε ἕνας δικός μας ποιητής. Ποῦ νὰ βρῶ τὴ χαρά; Τὴ ζήτησα στὰ παλάτια, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὰ πλούτη, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὶς ἐπιστῆ­μες, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα σὲ σπίτια πλούσια καὶ φτωχά, δὲν τὴ βρῆκα. Χαρά, ποῦ εἶσαι;

Δὲν πουλιέται, ἀδελφοί μου, ἡ χαρά· ἡ χα­ρὰ χαρίζε­ται. Ποιός τὴν χαρίζει; 5.000 χρόνια ἦταν κλεισμένη ἡ Ἐδέμ. Καὶ προσέξατε τί εἶπε ἀπό­­ψε ἕ­νας ὕμνος· «Χαῖρε Ἐδὲμ ἀνοίξασα τὴν κε­κλεισμένην Ἁγνή» (θ΄ ᾠδὴ καν.). Χαῖρε, λέει, Παν­αγία παρθένε, διότι ἐσὺ ἄνοιξες τὴν κεκλεισμένη Ἐδέμ· ἐσὺ εἶσαι ποὺ ἄνοιξες τὸν πα­­ράδεισο. Ἡ Παναγία, λοιπόν, δίνει στὸν καθένα τὸ χρυσὸ κλειδὶ καὶ λέει· Πάρ’ το παιδί μου, πάρε γέροντα, πάρε νέα, πάρτε γραμμα­τισμένοι καὶ ἀγράμματοι, πάρτε ἀπόψε τὸ χρυ­σὸ κλειδὶ κι ἀνοῖξτε τὸν παράδεισο.

Ποῦ εἶνε ὁ παράδεισος; Δὲν εἶνε μακριά· «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21). Θέλεις τὸν παράδεισο; Ἀπόψε στὸ σπίτι τὰ μεσάνυχτα, ποὺ θὰ ἐπικρατῇ ἡσυχία, γονάτισε καὶ πὲς τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, καὶ αὔρα οὐ­ρα­νοῦ θὰ σὲ δροσίσῃ. Θέλεις τὸν παράδεισο; Πάρε χαρτί, γράψε τ’ ἁμαρτήματά σου, πή­γαι­νε στὸ γέροντα πνευματικὸ καὶ πές τα ὅ­λα, καὶ φεύγοντας παράδεισος θὰ φυτρώσῃ μέσα σου. Θέλεις τὸν παράδεισο; Βρὲς κάποιο φτω­χόσπιτο, κάνε τὸ ἔλεος, καὶ θ’ ἀκούσῃς νὰ σοῦ ψάλλουν ἄγγελοι.

* * *

Ἀδελφοί μου! Τὴ χαρὰ δὲ θὰ τὴ βροῦμε οὔτε στὰ γλέντια οὔτε στὰ πλούτη οὔτε στὴν ἐπιστήμη, πουθενὰ στὴ γῆ. Τὸ λου­λούδι τῆς χαρᾶς δὲ φυτρώνει στὸν κόσμο ἐτοῦ­το· φυτρώνει μόνο στὸ Γολγοθᾶ. Ὅποιος ἁγιάζεται ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτὸς μόνο ἔχει τὴ χαρά. Στὴν πίστι, στὴ θυσία, στὴν ἀγάπη, στὸ καθῆ­κον, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ χαρά.

Αὐτὴ ἡ χαρά, ὅσο ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, δὲν θὰ εἶνε πλήρης· ἡ ζωὴ αὐτὴ λέγεται «κοι­λὰς κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,7). Ὅταν λήξῃ αὐτὴ ἡ ζωή, ὅταν σήμερα – αὔριο κλείσουμε τὰ μάτια, καὶ ἐὰν φύγουμε ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολο­γήσει, τότε ―δὲν εἶ­νε ψέμα, εἶνε ἀλήθει­α― φτερὰ ἀγγέλων θὰ μᾶς πάρουν καὶ θὰ μᾶς ὁ­δηγήσουν στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ ν’ ἀκοῦ­με ἐκεῖ τὸ ἀλληλούϊα καὶ νὰ λέμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο· «Χαίρωμεν καὶ ἀγαλλιώμεθα καὶ δῶμεν τὴν δόξαν αὐτῷ» (Ἀπ. 19,7). Σ’ αὐτὸν ἀνήκει τιμὴ καὶ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

Oι δύο από τους ...σοφώτερους άνδρες της Οικουμένης.
Βαρθολομαιος και Αθανασιος (ο περι ού ο λόγος)
Ασχολουνται με τις...τραγουδίστριες και τα καρναβαλια. Ξεχείλισαν από πνευματικοτητα. Θαυμαστε τους.


Τι Φαναριώτικο αίσχος,

αλήθεια;;;!!!


Οικουμενιστικό φαναριώτικο καρναβάλι

Ο Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος συνηθίζει τις ποιητικές και λογοτεχνικές παρεμβάσεις μέσα από γνωστό οικουμενιστικο-καλλιτεχνικό ιστολόγιο.
Αυτή τη φορά όμως η αναφορά του στο mini-καρναβάλι στο Μόδι είναι πράγματι αποκαλυπτική του καρναβαλιού στο οποίο ζούνε οι Οικουμενιστές.
Τρεις μόνο επισημάνσεις:

1. Πορευόμενοι την αγίαν Τεσσαρακοστήν και αναμένοντες την κατάνυξη των πρώτων Χαιρετισμών της Θεοτόκου και τον μετά από αυτούς εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, μέσω της γραφίδος του Γέροντος και των σχετικών φωτογραφιών γυρίζουμε πίσω, στα φαναριώτικα έθιμα της αποκριάς και τα καρναβάλια με τον Elvis. Θου Κύριε...

2. «Παρόντες ήσαν κληρικοί» στο καρναβάλι στο Μόδι, μας λέει ο Γέρων Χαλκηδόνος. Προφανώς η συμμετοχή κληρικών στα φαναριώτικα καρναβάλια είναι «παράδοση» την οποία με σεβασμό συνεχίζουν σήμερα οι Φαναριώτες κληρικοί…

3. Το καλύτερο όμως μας το λέει αμέσως μετά ο Γέρων Χαλκηδόνος:

«Και αυτοί (ενν. στο καρναβάλι) ήσαν Ρωμιοί αλλά και Αρμένηδες και Τούρκοι, δίνοντας έτσι μια διαθρησκειακή χροιά στην εκδήλωση, ένα δείγμα ανοχής και παλιάς καλής γειτονίας, που θα "ζήλευαν" οι διαλογικοί θεολόγοι με τις αιώνιες διενέξεις τους.
Γι’ αυτό και ο μεγάλος Αθηναγόρας, —αστειευόμενος είπε κάποτε:
"Θα τους κλείσω σ’ ένα νησί.
Θα πάγω στον Πάπα και θα λειτουργήσω μαζί του και θα κάνουμε την Ένωση".


Τι να σχολιάσουμε πλέον;
Αληθινό καρναβάλι είναι οι Οικουμενιστές.
Και κυριολεκτικά και «αστειευόμενοι» και μονίμως πάσχοντες από σφοδρή διαχριστιανική και διαθρησκειακή «αγάπη»!

Αλήθεια, φέτος ο εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας στο Φανάρι θα περιλαμβάνει βραδινή συναυλία κάποιας λαϊκής τραγουδίστριας; Γιατί βλέπετε είναι και τούτο μέρος της φαναριώτικης παράδοσης τα τελευταία χρόνια.

Αποτειχισι:

Με άλλο τίποτα δεν εχουν να ασχοληθουν οι χασομερηδες Φαναριωτες ρασοφοροι;
Αυτος ο παιδαριοΓέρων Θανασης ολο και με καποια κοσμικη σαχλαμαρα θα ασχοληθη.
Ετσι μαθαινουμε απο την ιδιωτικη σελιδα του Πατρινου ...γοη!!!
Μα οι ανθρωποι δεν εχουν ποιμνιο.
Το ριχνουν εξω, λοιπον, και περιεργαζονται τις βλακειες και τις ηλιθιοτητες των κοσμικων ανθρωπων και γραφουν λαογραφιες και λογοτεχνουργιες αρες και μαρες και κουκουμαρες.
Ενω οι Αγιοι Πατερες της Ορθοδοξιας, μας αφησαν τα αθανατα και πνευματωδη ερμηνευτικα τους κειμενα, αυτοι, οι δαιδαλοχαμενοι και χρεωκοπημενοι, μας αφηνουν Φαναριωτικα...περιττα και...περιττωματα!!!
Και αφου αθροιζουν πλουτη και χρηματα απο μυριες πηγες ...φυτοζωουν στα Θεραπια και στον Κερατιο, "ευφραινομενοι καθ' ημεραν λαμπρως".
Και γιατι, όχι;
"Ευλογητος ο Θεος και πεπλουτηκαμεν".

Ετσι Φαναριωτες ...μεγαλοπατερες;
Πράγματι, οταν χασης τον προσανατολισμο σου, .....γκρεμοτσακιζεσαι ή σε τρωνε τα λιονταρια της ζουγκλας.

Οσον αφορα τον Ιμαμη Αθηναγορα, ασφαλως και δεν ταλεγε καθολου ....αστειευομενος.
Αιωνιες διενεξεις θεωρουν τους θεολογικους διαλογους, οι Οικουμενιστες.
Τους καθονται στο ...στομαχι, οι θεολογικοι διαλογοι, που δεν βγαζουν πουθενα.
Αυτοι λαχταρουν να τελειωνουν μια και καλη, ετσι απλα, οπως το ειπε ο ....Ιμαμης.
Θα κλεισω τους θεολογους σε νησι να μαλωνουν και θα παω να συλλειτουργησω με τον παπα.... στον ναο μας ....της ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ μας.
Αθανατε προφηταποστολε Ιμαμη Αθηναγορα.
Πρωτα ησουνα προφητης της Πανθρησκειας και μετα μεγας ...λατρης του Φραγκολατινισμου.

Το κείμενο ληφθηκε απο τα Θρησκευτικα. Ο υπερτιτλος και η λεζαντα της Αποτειχισης.


Γιατί;


Τώρα είναι ενωμένοι;



του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη


Μιλάνε κατά καιρούς για το χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας.

Ο λόγος βέβαια για το Ελληνικό Κράτος.

Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με το Κράτος, με την οποιαδήποτε πολιτική ή κοσμική εξουσία.

Πολύ περισσότερο δεν στηρίζεται στα δεκανίκια του Κράτους.


• Η Εκκλησία είναι το κράτος του Θεού.

Είναι το κράτος που ο κραταιός Θεός «εποίησεν εν βραχίονι αυτού» (Λουκ. α΄21).

Το μοναδικό εξωτερικό όπλο του Κράτους της Εκκλησίας είναι ο λόγος.

Με αυτό κυριάρχησε πνευματικά στην οικουμένη. «Κατά κράτος του Κυρίου ο λόγος ηύξανε και ίσχυεν» (Πράξ. ιθ’ 20).


• Η Εκκλησία αποδίδει τιμή και κράτος αιώνιο στον Ιησού Χριστό, «τον Βασιλέα των όλων» (Α΄Τιμ.στ΄16. Αποκ.α΄6).

Όσοι ταυτίζουν την Εκκλησία με το Ελληνικό Κράτος, αυτοί αισθάνονται ως θρησκευτικοί υπάλληλοι!

Και λησμονούν, ότι και οι πολίτες αυτού του Κράτους είναι υπό το κράτος της Εκκλησίας. Ανήκουν στην πνευματική δικαιοδοσία της Εκκλησίας.

Είναι μέλη της Εκκλησίας.

Είναι «υπό του κράτους του Κυρίου φυλασσόμενοι».


• Το Ελληνικό Κράτος, ως συγκεκριμένη δομή και διοίκησις, θέλει την Εκκλησία;

Αισθάνεται την Εκκλησία ως την καρδιά της υπάρξεώς του;

Εάν ναι, είναι συνοδοιπόρος της Εκκλησίας, ή μάλλον πορεύεται εμπνεόμενο από το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας.

Και τότε δεν τίθεται θέμα χωρισμού, όπως δεν τίθεται θέμα αποσπάσεως της καρδιάς από το σώμα.


• Αν όμως το Ελληνικό Κράτος έχη το αθεϊστικό σύνδρομο και φοβάται, μήπως η σχέσις του με την Εκκλησία χαρακτηρισθή «χομεϊνισμός», τότε προς τί η εμμονή προσδέσεως της Εκκλησίας στο άρμα του Κράτους;


• Η Εκκλησία τι το θέλει το Κράτος;

Για τη μισθοδοσία των λειτουργών της;

Για την απόδοσι τιμών σε επισκόπους και αρχιεπισκόπους;

Αλλ΄εν τοιαύτη περιπτώσει, τι είναι οι μικρές (υλικές) προσφορές του Κράτους μπροστά στην καταστροφική μανία του Κράτους εναντίον των ιερών της Εκκλησίας;


Μας γκρέμισαν την ηθική με την αποποινικοποίησι της μοιχείας.


Μας σκοτώνουν τα παιδιά μας, με τη νομιμοποίησι των εκτρώσεων.


Μας διέλυσαν την οικογένεια, με τα κάθε είδους αντιευαγγελικά διαζύγια.


Μας σέρβιραν την ομοφυλοφιλία ως τρόπο ζωής και «συμβίωσης».


Μας κατάργησαν ουσιαστικά την Κυριακή ως ημέρα του Κυρίου.


Κι’ εμείς κάνουμε «αμάν», μήπως φύγουμε από την αγκαλιά τους!

Για τα παιδιά μας δέν αγωνιζόμαστε.

Για τα λεφτά μας το παν!

Είναι ή δεν είναι επικράτησις του τρίτου πειρασμού;

«Ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης με» (Ματθ.δ’9).


• Το κράτος τι την θέλει την Εκκλησία;

Για δεξαμενή ψήφων;

Η λύσις του θέματος θα ήταν, ένα Κράτος που αισθάνεται, ότι εθνικώς δεν μπορεί να υπάρχη χωρίς την Εκκλησία.

Ένα Κράτος, που δέχεται, ότι οι αξίες του Ευαγγελίου αποτελούν τη μόνη δύναμι προς ανάκαμψι και πρόοδό του,


• Ένα τέτοιο Κράτος θα συμβάλη στη διοικητική ενότητα της Εκκλησίας, στην ποιμαντική διακονία των κληρικών και στην πνευματική αγωγή των παιδιών με τη σωστή λειτουργία του Θρησκευτικού μαθήματος.

Πάντως η Εκκλησία και χωρίς το Κράτος θα ζήση.
Το Κράτος χωρίς την Εκκλησία δεν θα ζήση.
Το Ελληνικό, εννοείται, Κράτος.

ΕΞΟΥΣΙΑ:


ΔΙΑΚΟΝΟΣ


Ή ΔΥΝΑΣΤΗΣ;


Η αναρρίχηση στο βάθρο της Εξουσίας περνά από δρόμους σκολιούς.


Πολλές φορές χρησιμοποιούνται αθέμιτα μέσα. Σε κάποιες περιπτώσεις η άνοδος στο θρόνο της, που ήταν κάθοδος στην κλίμακα των πνευματικών αξιών, απετέλεσε αιμοσταγή πορεία. Υπήρξαν βέβαια πολλές περιπτώσεις προσώπων, στα οποία δόθηκε το σκήπτρο της κληρονομικώ δικαιώματι. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις η διατήρηση της εξουσίας απαιτεί την χρησι­μοποίηση διαθέσιμων μέσων ή την δημιουργία πρόσφορων μέσων.


Κατά την διάρκεια του Τρωϊκού Πολέμου, εκτός των άλλων διακεκριμένων και μη προσώπων, ένας ευφυής άνθρωπος, ο Οδυσ­σέας, υπηρετεί την Εξουσία με ιδέες, συμβουλές και ενέργειές του (βλ. τραγωδίες Σοφοκλή “Φιλοκτήτης” και “Αίας”, Ευριπίδη “Τρωάδες” και “Ρήσος”). Και ο μεν μυθικός γιος του Λαέρτη μετά την άλωση της Τροίας επέστρεψε έπειτα από πολλές περιπέτειες στην Ιθάκη, στην πιστή σύζυγό του Πηνε­λόπη, ο πραγματικός Οδυσσέας έμεινε αφοσιωμένος στην Εξουσία που τον χρειαζόταν.


Αυτός ο Οδυσσέας απέκτησε πολλούς απογόνους που τους συναντούμε παντού, από την αυγή της ιστορίας μέχρι τις ημέρες μας. Η χρησιμότητά τους για την εκάστοτε και εκασταχού Εξούσια δεν περιορίζεται στην έμφυτη ευφυΐα. Ο χρόνος συσσωρεύει γνώσεις και πείρα. Η σωματική, διανοητική και ερευνητική εργασία ανακαλύπτει ολόκληρους κόσμους αγαθών, υλών, δυνάμεων, ενεργειών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως τα προσφέρει η Φύση ή μετά από απλή ή πολύπλοκη επεξεργασία. Η εφευρε­τικότητα και δημιουργικότητα επινοούν καινούργια είδη σε όλους τους χώρους, σ’ ένα ευρύτατο φάσμα, από καταναλωτικά αγαθά (διαρκή και αναλισκόμενα) μέχρι παραγωγικά αγαθά (διαρκή και αναλώσιμα), από αγαθά που προάγουν την ζωή μέχρι προϊόντα που την υπονο­μεύουν, την υποβαθμίζουν, την καταστρέ­φουν. Ως “αγαθά” και “προϊόντα” εννοούμε και υλικά και άϋλα.


Οι άρχοντες αξιοποιούν, κατά κανόνα προς ίδιον όφελος, παν προσ­φερόμενο και πρόσφορο μέσον για την διατήρηση και νομή της εξουσίας: σωματική ρώμη και ευφυΐα, γενναιότητα και ευφευρετικότητα, φιλοτιμία και οργανωτική ικανότητα ανθρώπων, όπως και ατομικές και συλλογικές ανθρώπινες αδυναμίες. Επίσης κοινωνικές δομές, οργανωτικά συστήματα, θεσμούς, επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες.


Αν δεν υπάρχει λαϊκή συναίνεση, η Εξουσία χρειάζεται στρατιωτική ισχύ και στιβαρή οργανωτική δομή (για διοίκηση, αστυνόμευση, φορολογία κλπ). Για να κρατείται υπό έλεγχο ο λαός και για να προλαμβάνεται η διεκδίκηση της Εξουσίας από άλλους, εκτός από κατασταλτικούς μηχανισμούς, χρησιμο­ποιείται η κατασκοπεία που σήμερα έχει στη διάθεση της μέσα προηγμένης τε­χνο­λο­γίας. Από τους απογόνους του Οδυσσέα δεν διέφυγαν η Εκπαίδευση και τα Μ.Μ.Ε., που μεθοδεύουν χειραγώγηση των υπηκόων προς επιθυμητές στους κρατούντες κατευθύνσεις. Για να είναι οι “υπήκοοι” υπάκουοι, ευπειθείς.


Οι απόγονοι του Οδυσσέα υπηρετούν την Εξουσία όχι μόνον ως στρατιω­τικοί, διοικητικοί, δικαστικοί και άλλων ειδικοτήτων υπάλληλοι, αλλά και ως επιστήμονες, ερευνητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημο­σιογράφοι, συνδικαλιστές. Και το κάνουν εν γνώσει τους, άλλοτε από ανάγκη, άλλοτε από συμφέρον, άλ­λο­τε από πλάνη, άλλοτε από φόβο. Υπήρξαν και ασφαλώς υπάρχουν επιστήμονες, ερευνητές, εφευρέτες που δεν υπηρετούν την Εξουσία εν γνώσει τους. Αυτό δεν εμποδίζει την Εξουσία να εκμεταλλεύε­ται την παντοειδή δημιουργία τους προς επίτευξη των στόχων της.


Και όπου η Εξουσία φοράει το μεταξωτό γάντι της δημοκρατίας, δεν λησμονεί όσα διδάχθηκε στη σχολή του Μακιαβέλλι. Βρίσκει πάντα νομιμοφανείς τρόπους και υπόγειους δρόμους για να περιφρονεί ηθική και δικαιο­σύνη. Οι απόγονοι του Οδυσσέα γνωρίζουν κοινωνική ψυχο­λογία, είναι αριστοτέχνες στην προπαγάνδα, στην πλύση εγκεφά­λου, στην παραπληροφό­ρηση, στο φιλτράρισμα των ειδήσεων. Χειρα­γω­γούν τον λαό κατά τα συμφέροντα των αρχόντων και τα συμφέροντα των ισχυρών παραγόντων (οικονο­μικών κ.ά., εξωθεσμικών κέντρων εσωτερικού, εξωτερικού), που τους “διορίζουν”.


Ποιοί άρχοντες αισθάνονται και ενεργούν ως διάκονοι του λαού που κυβερνούν; “… οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών κα οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών” (Μάρκ. I΄ 42).


Νίκος Τσιρώνης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»

Αριθμ. Τεύχους 105 – Μάρτιος 2011

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου