Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011














ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ


«Εύσημος λόγος»


του αρχιμ.Δανιηλ Αερακη


Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον τρόπο της σημερινής «ορθοδόξου» λατρείας και στον τρόπο της λατρείας στην πρώτη Εκκλησία, την όντως ορθόδοξη, φαίνεται στην κατανόησι των λεγομένων και στη συμμετοχή όλων των εκκλησιαζομένων. Η λατρεία των πρώτων χριστιανών δεν είχε τη λαμπρότητα και το κοσμικό μεγαλείο των σημερινών ακολουθιών. Δεν είχε τον εξωτερικό πλούσιο διάκοσμο. Δεν είχε την περίτεχνη βυζαντινή μουσική ή κάποια άλλη συγκροτημένη ηχητική. Δεν είχε χρυσοκέντητα άμφια και πολυποίκιλτες αρχιερατικές μίτρες και πατερίτσες. Δεν είχε χρυσά και αργυρά σκεύη. Δεν είχε φανταχτερούς πολυελαίους και μελωδικές καμπάνες. Δεν είχε τυμπανοκρουσίες, πανηγυρισμούς και εντυπωσιασμούς.


•Είχε όμως ζωντάνια. Ό,τι γινόταν και ό,τι λεγόταν στη λατρευτική σύναξι ήταν ευκρινέστατο. Όλοι το κατανοούσαν και όλοι το ζούσαν (το βίωναν). Καμμιά εξωτερική (κοσμική) μεγαλοπρέπεια δεν αποσπούσε την προσοχή τους. Ήσαν προσηλωμένοι στα ιερά λόγια. Ένας ο σκοπός τους: Να υποδεχθούν τον «Βασιλέα των όλων».


Στην τοπική εκκλησία της Κορίνθου μερικοί Χριστιανοί επεδίωκαν το χάρισμα της γλωσσολαλίας και έλεγαν πράγματα ακαταλαβίστικα. Ο απόστολος Παύλος εξανέστη. Θεωρούσε αμαρτία να λέγωνται στην εκκλησία ακατανόητα, που δεν τα προσλαμβάνουν οι πολλοί, πολύ περισσότερο δεν οικοδομούνται από αυτά.


Την επιθυμία του, που φυσικά ταυτιζόταν με το θέλημα του Χριστού, εκφράζει με τα εξής σημαντικά: «Εν εκκλησίαις θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, ή μυρίους λόγους εν γλώσση» (Α’ Κορ. ιδ’ 19).


•Ο μεγάλος Απόστολος θέλει, όσα λέγονται και ψέλνονται στην εκκλησία, κατά την κοινή λατρεία, να είναι κατανοητά και διεγερτικά.


Το τελευταίο το παρουσιάζει με μια πολεμική εικόνα. Οι χριστιανοί βρίσκονται διαρκώς σε πνευματικό πόλεμο. Αγωνίζονται χωρίς ανακωχή, αλλά και χωρίς διαλείμματα και παύσεις, προς «καθαίρεσιν οχυρωμάτων» (Β’ Κορ. ι’ 4). Η λατρεία, πέρα από το δοξολογικό και ευχαριστιακό της χαρακτήρα, έχει ως σκοπό και να εξοπλίζη τους πιστούς στον αόρατο πόλεμο και να τους κρατά σε εγρήγορσι. Κάθε λέξις είναι και ένα πολεμικό σάλπισμα.


Πως όμως ένας σαλπιγκτής θα ξεσηκώσει τους οπλίτες σε μάχη, αν το σάλπισμά του δεν είναι συγκεκριμένο και δυνατό; Θέσι σαλπιγκτή έχει την ώρα της λατρείας ο λειτουργός και ο ψάλτης. Αλλοίμονο, αν ο τρόπος που διαβάζουν ή ψέλνουν κοιμίζη τους εκκλησιαζόμενους ή, το αντίθετο, τους ταράζει και τους εξοργίζει.


Να τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Εάν άδηλον φωνήν σάλπιγξ δώ, τις παρασκευάσεται εις πόλεμον; Ούτω και υμείς δια της γλώττης εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πως γνωσθήσεται το λαλούμενον; Έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες» (Α’ Κορ. ιδ 8-9).


•Σάλπιγγα θέλει τα λόγια της συνάξεως ο Παύλος.


†Σάλπιγγα με συγκεκριμένα συνθήματα.


†Σάλπιγγα, που να ξυπνά, να διεγείρη, να ξεσηκώνη.


Αυτό θα πη ζωντανή λατρεία. Τις περισσότερες φορές λες και προσφέρουμε στους εκκλησιαζόμενους χλωροφόρμιο, για να μπουν σε καταστολή οι χριστιανοί και να αποχαυνώνονται τελείως. Αντί να διεγείρονται οι πιστοί και να ενθουσιάζωνται πνευματικά, καταντούν να χασμουριούνται. Κουράζονται, δυσανασχετούν, κοιτάζουν τα ρολόγια τους για να δουν πότε θα τελειώση η ανιαρή γι’ αυτούς ακολουθία, κάποιοι δε και κοιμούνται για τα καλά!


•Πολλά τα αίτια. Το βασικώτερο αναφέρεται στον τρόπο, που τελείται σήμερα η λατρεία, και μάλιστα η θεία Λειτουργία.


►Φύγαμε από την απλότητα. Πήγαμε στα πομπώδη.


►Φύγαμε από τα ζωντανά. Πήγαμε σε μακρόσυρτα υπνωτικά ψαλσίματα.


►Φύγαμε από το εύτονο. Πήγαμε στο άτονο και στο μουρμουριστό.


►Φύγαμε από τον «εύσημον» λόγο. Πήγαμε στο στοχασμό, στο ακαταλαβίστικο, που με πολλή υποκρισία αλλά και υπερηφάνεια το ωνομάσαμε «μέθεξι»!.


►Φύγαμε από το θαυμασμό του προσώπου του Ιησού Χριστού. Πήγαμε στην προβολή πολυαρχιερατικών παραστάσεων.


►Φύγαμε από την κατάνυξι. Πήγαμε στο πανηγυρικό.


►Φύγαμε από την κατακομβική προσευχή. Πήγαμε στη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.


Δεν αρκεί η γενική αδιαφορία του λεγόμενου ορθόδοξου κόσμου. Δεν αρκεί η άγνοια της γλώσσας στους περισσότερους. Σαν επισφράγισμα για την κοίμησι και την πνευματική νέκρωσι του κόσμου, που συμβαίνει ακόμα να εκκλησιάζεται, έρχεται και η επικρατήσασα απαράδεκτη κατάστασις. Σαν να το κάνουμε επίτηδες, τα λέμε έτσι, ώστε κανένας να μη καταλαβαίνη τίποτε!


•Τι πρέπει να γίνη; Το μόνο που δεν αρμόζει είναι ο εφησυχασμός και ο μη προβληματισμός. Όποιος δεν προβληματίζεται για τον τρόπο της λατρείας και για την απομάκρυνσι των αδελφών μας από τον εκκλησιασμό, αυτός έχει φτάσει στο έπακρο σημείο του θρησκευτικού επαγγελματισμού ή της θρησκευτικής υποκρισίας. Το «έτσι το βρήκαμε, έτσι θα το κρατήσουμε» αποτελεί επικάλυμμα της ραθυμίας και αδιαφορίας μας.


•Τι, λοιπόν,πρέπει να κάνουμε; Να καταργήσουμε το τυπικό; Να περικόψουμε τις ακολουθίες; Να καταργήσουμε ευχές και προσευχές;


Όχι! Τίποτε από αυτά. Δεν είναι υπόθεσις μεμονωμένων προσώπων να αλλάζουν η να διορθώνουν το τυπικό της Εκκλησίας.


Εμείς μπορούμε να κρατήσουμε το μεγαλείο των λόγων της λατρείας μας, να διατηρούμε όσο γίνεται την ομοιομορφία στη λατρεία, αλλά να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη, που σήμερα έχει ξεχασθή από τους περισσότερους λειτουργούς και ψάλτες:


►Λειτουργούμε και ψέλνουμε για τη δόξα του Θεού και την ωφέλεια του λαού.


► Λειτουργούμε και ψέλνουμε μόνο προς «οικοδομήν και σωτηρίαν».


► Λειτουργούμε και ψέλνουμε για να ριγούμε και να συγκλονιζώμαστε.


► Λειτουργούμε και ψέλνουμε όχι ως γραμμόφωνα ή μαγνητόφωνα ή CD, που ψυχρά μεταδίδουν όσα χαράχτηκαν πάνω τους.


►Είμαστε φορείς του Αγίου Πνεύματος.


Πυρακτωνόμαστε και πυρακτώνουμε.


Κατανοούμε και φωτίζουμε.

Aπο το περιοδικο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ Ιανουαριος 2010κ


ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ:

Πού είναι ο νεοβαρλααμισμός του π. Δανιήλ Αεράκη;

Οι αχαλίνωτοι ψευδολόγοι να σιωπήσουν.



Αναχώρησε γιά τους Ουρανούς στην ηλικία των 49χρόνων

Μεγάλου Βασιλείου


(ἐν λιμῷ καί αὐχμῷ).


εὐχή καί διδαχή



«Τίς ὁ νεωτερισμός τῶν καιρῶν;
Ἐρευνήσωμεν ὡς νοῦν ἔχοντες, ὡς λογικοί λογισώμεθα.
Μή ὁ κυβερνήτης τό πᾶν οὐκ ἔστι;
Μή ὁ ἀριστοτέχνης Θεός ἐπελάθετο τῆς οἰκονομίας;
Μή ἀφηρέθη τῆς ἐξουσίας καί τῆς δυνάμεως;
Ἤ τήν ἰσχύν μέν τήν αὐτήν ἔχει καί τοῦ κράτους οὐ παρελύθη, παρηνέχθη δέ εἰς σκληρότητα, καί τό λίαν ἀγαθόν καί τό περί ἡμᾶς κηδεμονικόν εἰς μισανθρωπίαν μετέβαλεν;
Οὐκ ἄν εἴποι τις σωφρονῶν, ἀλλά φανερά καί δῆλα τά αἴτια δι᾿ ἅ συνήθως οὐ διοικούμεθα.
Λαμβάνοντες ἡμεῖς, ἄλλοις οὐ παρέχομεν, τήν εὐεργεσίαν ἐπαινοῦμεν καί ταύτης ἀποστεροῦμεν τούς δεομένους.
Δοῦλοι ὄντες, ἐλευθερούμεθα καί τούς ὁμοδούλους οὐκ οἰκτείρομεν, πεινῶντες τρεφόμεθα καί τόν ἐνδεῆ παρατρέχομεν.
Ἀνενδεῆ χορηγόν καί ταμίαν Θεόν ἔχοντες, φειδωλοί ἐγενόμεθα καί ἀκοινώνητοι πρός τούς πένητας.
Πολύτοκα ἡμῶν τά πρόβατα καί οἱ γυμνοί τῶν προβάτων πλείους.
Αἱ ἀποθῆκαι τῷ πλήθει τῶν ἀποκειμένων στενοῦνται καί τόν ἐστενωμένον οὐκ ἐλεοῦμεν.
Διά τοῦτο ἡμῖν ἀπειλεῖ τό δίκαιον κριτήριον.
Διά τοῦτο καί ὁ Θεός οὐκ ἀνοίγει τήν χεῖρα, ἐπειδή τήν φιλαδελφίαν ἡμεῖς ἀπεκλείσαμεν.
Διά τοῦτο ξηραί αἱ ἄρουραι, ἐπειδή ἡ ἀγάπη ἐψύγη...
Δειξάτωσαν τοίνυν οἱ τήν πλεονεξίαν τιμῶντες, οἱ τόν πλοῦτον μεθ᾿ ὑπερβολῆς συνάγοντες, τίς ἡ δύναμις τῶν θησαυρισθέντων, ἤ τί τό ὄφελος, ἄν ὀργισθείς ὁ Θεός ἐπί πλεῖον παρελκύσῃ τήν τιμωρίαν.
Ὠχρότεροι τάχα τοῦ χρυσοῦ γενήσονται οἱ τοῦτον σωρεύοντες, ἐάν μή τόν ἄρτον μέχρι χθές καί πρώην καταφρονούμενον διά τήν πρόχειρον ἐξουσίαν τῆς εὐθυνίας σχῶσιν.
Δός δή μή εἶναι τόν πιπράσκοντα, μηδέ ὑπάρχειν σίτον ἐν ἀποθήκαις καί τίς ἡ χρῆσις τῶν βαρυτάτων βαλαντίων; εἰπέ μοι.
Οὐ μετ᾿ ἐκείνων χωσθήσῃ;
Οὐ γῆ ὁ χρυσός;
Οὐ πηλός ἀχρεῖος πηλῷ τῷ σώματι παρακείσεται;
Πάντα ἐκτήσω καί ἕν ἀναγαῖον οὐκ ἔχεις, δύναμιν τοῦ τρέφειν σεαυτόν.
Τῷ παντί σου πλούτῳ ἕν νέφος ἀπέργασαι, ὀλίγων ψεκάδων ἐπινόησον πόρον, ἔπειξον εἰς καρποφορίαν τήν γῆν, λύσον τῷ ὑπερηφάνῳ καί σοβοῦντι πλούτῳ τήν συμφοράν.


Ποιός εἶναι ὁ νεωτερισμός τούτων τῶν καιρῶν;
Ἄς τό ψάξουμε, ὡς μυαλωμένοι ἄνθρωποι.
Καί ἄς τό κρίνουμε, ὡς λογικοί καί ἱκανοί νά κρίνουμε.
Μήπως δέν ὑπάρχει Ἐκεῖνος (ὁ Θεός), πού κυβερνάει τό σύμπαν;
Μήπως ὁ ἀριστοτέχνης Θεός λησμόνησε τήν ἐπιστασία;
Μήπως τοῦ ἀφαιρέθηκε ἠ ἐξουσία καί ἡ δύναμη;
Ἤ μήπως ἐξακολουθεῖ νά ἔχει τήν ἴδια δύναμη καί δέν ἔχασε τήν έξουσία, ἀλλά παρεξέκλινε σέ σκληρότητα καί μεταποίησε τό κατ᾿ ἐξοχήν ἀγαθό σέ σκληρότητα καί τήν κηδεμονία του, πού προσφέρει σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, σέ μισανθρωπία;
Κάτι τέτοιο δέν θά τό πεῖ κανένας, πού ἔχει σωφροσύνη.
Ἀλλά εἶναι φανερές καί γνωστές οἱ αἰτίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐπηρεάζουν καί μᾶς παρασύρουν νά μήν αὐτοσυγκρατούμαστε.
Παίρνοντας ἐμεῖς ἀγαθά, δέ δίνουμε σέ ἄλλους.
Ἐπαινοῦμε τήν πράξη τῆς εὐεργεσίας καί τή στεροῦμε ἀπό ἐκείνους, πού τήν ἔχουν ἀνάγκη.
Εἴμαστε δοῦλοι καί ἐλευθερωνόμαστε καί τούς ὀμόδουλους δέν τούς συμπονοῦμε. Ὅταν πεινᾶμε τρεφόμαστε καί τόν φτωχό τόν παρατρέχουμε.
Ἔχοντας χορηγό καί ταμία τόν Θεό, πού δέ στερεῖται ἀπό τίποτα, ἔχουμε γίνει φειδωλοί καί ἀκοινώνητοι στούς φτωχούς.
Τά πρόβατά μας εἶναι πολύτοκα καί γεννοῦν πολλά καί οἱ γυμνοί, πού δέν ἔχουν ροῦχο νά φορέσουν, εἶναι περισσότεροι ἀπό τά πρόβατα.
Οἱ ἀποθῆκες ἀποδεικνύονται στενές ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἀποθηκευμένων καί τόν πιεσμένο ἀπό τή φτώχεια δέν τόν ἐλεοῦμε.
Γιά τό λόγο αὐτό μᾶς ἀπειλεῖ τό δίκαιο δικαστήριο.
Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός δέν ἀνοίγει τό χέρι Του, ἐπειδή ἐμεῖς ἔχουμε ἀποκλείσει τή φιλαδελφία.
Γι᾿ αὐτό εἶναι ξερά τά χωράφια μας, ἐπειδή πάγωσε ἡ ἀγάπη.

Ἄς ἀποδείξουν, λοιπόν, αὐτοί πού ἐκτιμοῦν τήν πλεονεξία, αὐτοί, πού μαζεύουν, μέ ὑπερβολή, τόν πλοῦτο, ποιά εἶναι ἡ δύναμη τῶν θησαυρισμάτων ἤ ποιό εἶναι τό ὄφελος, ἄν ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς ὀργιστεῖ ὁ Θεός καί παρατείνει τήν τιμωρία.
Ἴσως αὐτοί, πού σωρεύουν τόν πλοῦτο, νά γίνουν ὠχρότεροι ἀπό τό χρυσάφι, ἄν δέν ἔχουν τό ψωμί, πού ἴσαμε χθές καί προχθές τό καταφρονοῦσαν, ἐξ αἰτίας τῆς εὐκολίας καί τῆς ἄνεσης, μέ τήν ὁποία τό προμηθεύονταν.
Ὑπόθεσε ὅτι δέν ὑπάρχει ἐκεῖνος, πού πουλάει τό ψωμί, οὔτε ὑπάρχει σιτάρι στίς ἀποθῆκες.
Τότε, σέ τί μᾶς χρειάζονται τά βαρυφορτωμένα βαλάντια, πές μου.
Δέν θά ταφεῖς μαζί μέ αὐτά;
Ὁ χρυσός δέν εἶναι χῶμα;
Δέν εἶναι πηλός ἄχρηστος πλάϊ στό σῶμα σου, πού εἶναι καί αὐτό πηλός;
Τά ἀπόκτησες ὅλα καί δέν ἔχεις τό ἕνα, πού εἶναι ἀναγκαῖο, τή δύναμη νά τρέφεις τόν ἑαυτό σου.
Τόν πλοῦτο σου ὁλόκληρο κάνε τον ἕνα σύννεφο.
Ἐπινόησε ἕνα ρεῦμα λίγων σταγόνων.
Ἐξανάγκασε τή γῆ νά καρποφορήσει.
Ἐξαφάνισε τή συμφορά τῆς ἀνομβρίας καί τῆς πείνας, μέ τόν ὑπερήφανο πλοῦτο σου, πού εἶναι κρυμμένος καί ἀχρησιμοποίητος.

Mητροπολιτου Αττικης και Μεγαριδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
απο την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙ Ιανουαριου 2010κ

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010



Η ιστοσελιδα ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ


ευχεται σε ολους τους επισκεπτες, εχθρους και φιλους,


χρονια πολλα, αλλα ΟΛΑ σημαδεμενα απο τη Χαρι του Θεου.


Σωφρονεστερα, αγωνιστικοτερα, αποδοτικοτερα.


Με αποφασιστικοτερη αποβολη των παθων,

και με δυναμικοτερη αποκτησι των αρετων.


Παντα κεφατοι, θερμοι και ζωντανοι,


εξαγοραζομενοι τον καιρον,


οτι αι ημεραι πονηραι εισιν.
Το κορίτσι με τα σπίρτα



Ο ΧΡΟΝΟΣ

ΚΑΙ Ο “ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ”

ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ




της Φυσικου Λιας Καρζη


Κάθε Πρωτοχρονιά, έχουμε μια κάποια φιλοσοφική διάθεση.


Όμως ποια είναι η αρχή του χρόνου; Τι είναι ο χρόνος και πότε άρχισε; Το μόνο σίγουρο είναι οι επιπτώσεις του επάνω μας. Το πέρασμά του αφήνει ανεξίτηλα ίχνη, τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα μας και αποτελεί εδώ και αιώνες αντικείμενο μελέτης των επιστημόνων και των θεολόγων.


Τους δύο τελευταίους αιώνες και κυρίως τον αιώνα που πέρασε –οι περισσότεροι επιστήμονες, όχι μόνο αγνοούν τη θεολογία, αλλά και προσπαθούν ευκαίρως–ακαίρως να αποδείξουν την “ανυπαρξία” του Θεού. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, οι φορές που συμφωνούν με τη θεολογία είναι πολύτιμες και άξιες προβολής και προσοχής.


Έτσι ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν, ενώ διάβαζα σε ένα βιβλίο φυσικής για τη προέλευση του χρόνου, βρέθηκα μπροστά στον Άγιο Αυγουστίνο, και στα επιχειρήματά του για το χρόνο!!! Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης έγινε αντι­κείμενο συζητήσεων και προβληματισμών σε όλο το πλανήτη. Όμως, ένα σημείο της πολύ σημαντικό, δεν τονίζεται σχεδόν καθόλου. Το σημείο αυτό, δεν είναι σημείο διαφωνίας, αλλά σημείο συμφωνίας μεταξύ επιστήμης και θεολογίας. Όταν μάλιστα γίνεται και αιτία αποδοχής και θαυμασμού ενός Μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας από ένα διακεκριμένο Άγγλο καθηγητή φυσικής - Russell Stannard - το ενδιαφέρον κορυφώνεται.


Το σημείο συμφωνίας, λοιπόν, είναι η αρχή του χρόνου. Η θεολογία πι­στεύει ότι η Δημιουργία είναι η αρχή του χρόνου, ο χρόνος αρχίζει με τη Δημιουργία, πριν τη Δημιουργία δεν υπήρχε χρόνος, ο Θεός είναι άχρονος.


Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η Μεγάλη Έκρηξη δεν σημαίνει απλώς τη δημιουργία της ύλης και του χώρου, αλλά και τη δημιουργία του χρόνου.


Με άλλα λόγια, η Μεγάλη Έκρηξη σηματοδοτεί τη στιγμή που άρχισε να κυλάει ο χρόνος. Πριν από αυτήν, χρόνος, δεν υπήρχε.


Γράφει ο καθηγητής:


«... Δεν είναι όμως οι πρώτοι (οι επιστημονες) που σκέφτηκαν την εκπληκτική ιδέα ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν τη δημιουργία του Κόσμου. Τούς πρόλαβε κάποιος άλλος· κάποιος που έζησε πριν από 1500 χρόνια και ο οποίος δεν γνώριζε τίποτε γύρω από τη σύγχρονη επιστήμη και τη Μεγάλη Έκρηξη. Πρόκειται για τον Ιερό Αυγουστίνο. Ο συλλογισμός του είχε ως εξής:


Πως γνωρίζουμε ότι υπάρχει αυτό που ονομάζουμε “χρόνος”; Το γνωρίζουμε ακριβώς επειδή τα πράγματα μεταβάλλονται. Τη μία στιγμή οι δρομείς βρίσκονται στην αφετηρία του σταδίου και την άλλη βρίσκονται στα μισά της κούρσας. Ποια η διαφορά ανάμεσα στα δύο γεγονότα; Ο χρόνος. Συνέβησαν σε δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές - έτσι λέμε. Στη συνέχεια μπορούμε να εφεύρουμε ρολόγια και χρονόμετρα, που μεταβάλλονται με ένα κανονικό τρόπο κι έτσι είμαστε σε θέση να μετράμε τις μεταβολές στο χρόνο$ μπορούμε, λόγου χάρη να πούμε ότι πέρασαν πέντε ή έξι δευτερόλεπτα, και πάει λέγοντας. Με τον τρόπο αυτό καταλαβαίνουμε όλοι τι εννοούμε όταν μιλάμε για το “χρόνο”.


Ας φανταστούμε όμως, πρότεινε ο Αυγουστίνος ότι δεν μεταβάλλεται τίποτε. Ας φανταστούμε ότι ποτέ δεν έχει μεταβληθεί τίποτε. Θα γνωρίζαμε τι ώρα είναι σε έναν τέτοιο Κόσμο; Όχι. Ούτε καν θα αντιλαμβανόμασταν ότι δεν μεταβάλλεται τίποτε, διότι ο εγκέφαλός μας θα παρέμενε κι εκείνος στάσιμος. (Μην ανησυχείς λοιπόν - δεν θα βαριόσουν ποτέ σε έναν τέτοιον Κόσμο: για να βαρεθείς χρειάζεται να κυλά ο χρόνος).


Ένας Κόσμος λοιπόν όπου τίποτε δεν μεταβάλλεται, θα ήταν ένας Κόσμος στον οποίο δεν υπάρχει χρόνος. Έτσι, σ’ έναν Κόσμο που δεν έχει καν δημιουργηθεί - οπότε δεν περιέχει απολύτως τίποτε, πόσο μάλλον κάτι που να μεταβάλλεται - προφανώς δεν θα υπάρχει ούτε χρόνος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιερός Αυγουστίνος, απέδειξε ότι ήταν αδύνατο να υπάρχει χρόνος πριν από τη δημιουργία του Κόσμου. Εμπνευσμένο δεν συμφωνείς;


Ο Αυγουστίνος είναι ένας από τους ήρωές μου. Εάν ζούσε στην εποχή μας, πιστεύω πως δεν θα ήταν μόνο μεγάλος άγιος αλλά θα είχε κερδίσει και πάρα πολλά βραβεία Νόμπελ.»


Βέβαια, οι σκέψεις του Αγίου Αυγουστίνου για το χρόνο είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο του “Εξομολογήσεις”. Εδώ έγινε από τον καθηγητή μόνο μία αναφορά στη κεντρική ιδέα του.


Οι άθεοι επιστήμονες πανηγύρισαν στην ιδέα της Μεγάλης Έκρηξης θεωρώντας ότι αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει Θεός. Αλλά, αντί γι’ αυτό, απέδειξαν την αρχή του χρόνου συμφωνώντας με τη θεολογία!


Η Αλήθεια, υπάρχει, είτε το θέλουμε είτε όχι και είναι αποτυπωμένη στην ύλη και στη Δημιουργία. Επομένως, όποιος ερευνά τη φύση, αναπόφευκτα και χωρίς να το θέλει ψηλαφεί την προαιώνια Αλήθεια. Το θέμα είναι πως αξιολογεί τα αποτελέσματα των ερευνών του και τι συμπεράσματα βγάζει.


Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης δεν έχει επαληθευθεί κι έχει διχάσει τον επιστημονικό κόσμο, την αλήθεια του χρόνου, όμως, την άγγιξε.


Εύχομαι λοιπόν κι εμείς, «με την αρχή του χρόνου» να αγγίξουμε την αλήθεια της υπαρξής μας και να βρούμε την χαρά που δίνει αυτή η γνώση.


Καλό Νέο Χρόνο


  • Το κείμενο του καθηγητή Russell Stannard είναι από το βιβλίο του: Ask Uncle Albert

«Ενοριακή Ευλογία» Αρ. Τεύχους 103

Ιανουάριος 2011

Ο ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ


ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


του κ. Δημ. Νεαπολιτη


Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κατακερματισμένος. Ο νους του είναι διασπασμένος σε πολλά κομμάτια. Το ένα κομμάτι δεν επικοινωνεί με το άλλο και όλα μαζί τα κομμάτια δεν επικοινωνούν με τον άνθρωπο. Προσπαθεί με την πολυδιάσπασή του να βρει την ολοκλήρωση, την πληρότητα αλλά δεν βλέπει ότι ο συνεχής και αγωνιώδης αυτός σκοπός είναι πέρα για πέρα μάταιος. Μέσα στην πολυδιάσπασή του συνεχώς διασπάται και μη βρίσκοντας αυτό που ψάχνει, αποβαίνει άθλιος και ταλαίπωρος.


Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την κτίση και τα κτίσματα. Αυτά δεν αγωνίζονται, έχουν διασώσει κάτι από την «αρχαία μακαριότητα». Αυτή η κατάσταση του ανθρώπου είναι η κατάσταση χωρίς το Θεό, είναι η κατάσταση μετά την Πτώση αλλά και μετά την απιστία στον Θεό Λόγο που έγινε άνθρωπος. Η κτίση δεν είναι διασπασμένη. Ο άνθρωπος είναι διασπασμένος και ιδίως ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο Θεός Λόγος ένωσε τα διεστώτα και χάρισε την ολοκλήρωση και την πληρότητα την οποία κανείς άλλος δεν έχει ούτε είχε ποτέ. Γιατί ο άνθρωπος δεν ακολουθεί την κτίση που μπορεί να τον οδηγήσει στην ολοκλήρωση; «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα».


Ο άνθρωπος προώδευσε και βρήκε την ολοκλήρωσί του; Πως; Ποιός άνθρωπος; Πότε; Πώς το αποδεικνύει; Η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Τον διαψεύδει και αυτή η κτίση. Και αυτός ο πλανήτης φωνάζει: «ο άνθρωπος δεν προώδευσε, ο άνθρωπος σάλεψε και θέλει να σαλέψει τα σύμπαντα».
Ο πολυδιασπασμένος άνθρωπος έχει πολλές σκοπιμότητες. Και δεν ησυχάζει εάν δεν τις ικανοποιήσει όλες. Δεν μπορεί να εννοήσει, δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αλήθεια είναι πολύ απλή. Ο Χριστός ήρθε να βαπτιστεί στον Ιορδάνη για να δείξει ότι η οδός του καθαρισμού όλων των ξένων στοιχείων της αμαρτίας από τον άνθρωπο είναι η οδός που τον οδηγεί στην ολοκλήρωσι. Βαπτίζεται αυτός που είναι αναμάρτητος. Πόσο μάλλον ο πεσμένος άνθρωπος, ο πολυδιασπασμένος, ο λειψός, ο κατακερματισμένος;


Η κτίση το έχει καταλάβει. Περίμενε την επαναφορά της. Έχει πάρει το μάθημά της και είναι έτοιμη να λυτρωθεί. Ο άνθρωπος όμως; Δεν θέλει να στραφεί στον Ιορδάνη να παραδεχτεί ότι είναι λειψός. Γιατί αν το παραδεχτεί, αμέσως θα βρει στο Χριστό την ολοκλήρωσή του, την πληρότητά του και την ευτυχία του.


Ο άνθρωπος σήμερα κάνει αγώνες τάχα για να σώσει την κτίση. Δεν καταλαβαίνει όμως ότι η κτίση δεν έχει ανάγκη από σωτηρία. Αυτός έχει ανάγκη από την επιστροφή του από εκεί που έφυγε. Και δεν έφυγε απλώς μία φορά, αλλά συνεχώς φεύγει, γιατί έχει θέσει σαν μοναδικό και απαραίτη­το σκοπό της ζωής του την ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών. Ο άν­θρω­πος δεν σέβεται τον εαυτό του και γι’ αυτό είναι αδύνατον να σεβαστεί το περιβάλλον του. Δεν τρέφει τον εαυτό του με την σχέση του με τον Δημιουργό του, αλλά με την πολυδιάσπασή του ταλαιπωρεί τον εαυτό του και μαζί με αυτόν και όλη την κτίση.


Αυτό είναι το μεγαλείο του σύγχρονου ανθρώπου! Γι’ αυτό δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι που να είναι άρτιο, γι’ αυτό αρέσκεται σε κοσμοθεωρίες και γι’ αυτήν ακόμη την δημιουργία του κόσμου, λέγοντας ότι έγινε μέσω διάσπασης. Όλα θέλει να τα διασπάσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Από τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους μέχρι τη σχέση του με αυτά τα υπόλοιπα δημιουργήματα. Όμως το όλον και η ποικιλία, η ολοκλήρωση και η πολυμέρεια βρίσκονται μόνο στο Θεό Λόγο ο οποίος έρχεται «βάπτισμα αιτών» φροντίζοντας για τον άνθρωπο και όλη την κτίση.


Η διάσπαση του ανθρώπου φαίνεται σε πολλά από τα δημιουργήματά του. Κανένα από τα επιτεύγματα του σύγχρονου ανθρώπου δεν έχει λάβει υπ’ όψη του όλες τις παραμέτρους. Πολλά απ’ αυτά που θεωρούνται σήμερα σπουδαία, αύριο θα θεωρηθούν ως επιζήμια και επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Κάθε τι που ανακαλύπτεται δεν θεωρείται τέλειο, γι’ αυτό κάποιο τελειότερο κατόπιν θα κάνει την εμφάνισή του.


Ό,τι συμβαίνει με τα δημιουργήματα το ίδιο συμβαίνει και με τις θεω­ρίες του ανθρώπου. Μία θεωρία εξελίσσεται γιατί δεν είναι ολοκληρωμένη και άλλη, γιατί έρχεται σε αντίθεση με πολλές άλλες. Έτσι ο άνθρωπος καταγίνεται σε έναν ατέρμονα αγώνα, χωρίς τέλος και χωρίς αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η ενότητα λείπει από τον άνθρωπο. Ενότητα του νου, ενότητα του ανθρώπου, ενότητα με τους άλλους ανθρώπους, ενότητα με το Θεό. Πώς ο διασπασμένος να ενωθεί; Πώς ο χωρισμένος να ενώσει; Πώς ο κατακερματισμένος να ενοποιηθεί; Μόνο με ένα τρόπο. Την επιστροφή «εις ενότητα». Ο Θεός είναι Εκείνος ο εις «ενότητα μεταποιήσας» τα φυσικά στοιχεία, πόσο μάλλον θα δώσει την ενότητα και την ολοκλήρωσι στο πλάσμα Του;


Αυτή η ολοκλήρωση είναι χαρακτηριστικό μόνο του Τέλειου. Γι’ αυτό μόνο Εκείνος μπορεί να την χορηγήσει, να την χορηγήσει όχι σ’ αυτόν που αρέσκεται και επιμένει στην πολυδιάσπασή του αλλά σ’ αυτόν που προσέρχεται σαν μαθητής στον Ιορδάνη για να λάβει την άφεσι των αμαρτιών και των παραλείψεών του...

«Ενοριακή Ευλογία» Αρ. Τεύχους 103

Ιανουάριος 2011

ΑΝΤΙ-Χριστούγεννα...

Βέβαια τα Χριστούγεννα πέρασαν.
Αλλά
το παρακάτω κείμενο, που προέρχεται απ’ τον υποτιτλισμό, σχετικού με τα Χριστούγεννα, βίντεο (http://koukfamily.blogspot.com/2010/12/blog-post_3165.html), δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεπίκαιρο.
Γιατί
τα περιστατικά, στα οποία αναφέρεται, φωτίζουν με τρόπο αποκαλυπτικό, παρόμοια περιστατικά, που συμβαίνουν, εδώ και τώρα, και στον τόπο μας…

Λένε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, οι υπότιτλοι του βίντεο αυτού:

Κάθε άνθρωπος, λένε, και κάθε έθνος έχει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα να διαφυλάττει την παράδοσή του. Κι όμως…
Οι Αμερικάνοι
χάνουν, στις μέρες μας, αυτό το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.
Σήμερα
η πολιτισμική μας κληρονομιά δέχεται επίθεση από τα ΜΜΕ, και από μια κυβέρνηση αποφασισμένη να την εξαφανίσει.

Και δεν υπάρχει, σχετικά, καλύτερο παράδειγμα από τον πόλεμο, που διεξάγεται ενάντια στα Χριστούγεννα:

Το θέμα των Χριστουγέννων αναφέρεται στην ειρήνη, την αγάπη, τη φιλανθρωπία και την ελπίδα.
Στα χριστουγεννιάτικα
κάλαντα, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τις σκηνές της Γέννησης, όσο και στο αρχέτυπο του Αϊ-Βασίλη, γιορτάζουμε τις παραδόσεις μας, την ενότητά μας, την αγάπη μας. Κι όμως…

Στο λεξιλόγιο των σημερινών Αμερικανών τα «Χαρούμενα Χριστούγεννα» έχουν αντικατασταθεί απ’ τις «Χαρούμενες διακοπές». Οι «χριστουγεννιάτικες διακοπές» στα σχολεία ονομάζεται τώρα «διάλειμμα Χειμώνα». Ακόμη και τα κάλαντα έχουν απαγορευτεί στα σχολεία. Και η λέξη Χριστούγεννα δεν χρησιμοποιείται στα σχολεία. Για τον απλούστατο λόγο ότι η λέξη περιλαμβάνει το όνομα…Χριστός.
Οι εικόνες της Γέννησης,
που για εκατοντάδες χρόνια παρουσιάζονταν στην Ευρώπη και την Αμερική τώρα έχουν απαγορευτεί από τα δικαστήρια! Και κάθε εμφάνιση χριστιανικού συμβόλου είναι απαγορευμένη στους δημόσιους χώρους…

Το συστηματικό αυτό γκρέμισμα της γιορτής των Χριστουγέννων δεν είναι βέβαια ένα τυχαίο γεγονός. Αντίθετα μάλιστα τα παραδοσιακά και θρησκευτικά σύμβολα παραμερίζονται εξεπίτηδες.

Και ποιοι βρίσκονται πίσω από τον πόλεμο εναντίον των Χριστουγέννων;

Κάποιος
μπορεί, ενδεχομένως, να υποψιάζεται κάποια ομάδα αθέων. Αλλά στην πραγματικότητα αυτοί παίζουν ασήμαντο ρόλο.
Η κινητήρια δύναμη,
που βρίσκεται πίσω από το ξέφτισμα των παραδόσεων των Χριστουγέννων είναι οι εβραϊκές οργανώσεις και οι εξτρεμιστές Εβραίοι.

Για δεκαετίες κορυφαίες εβραϊκές ομάδες εργάζονται ενάντια στον εορτασμό των Χριστουγέννων. Στα σχολεία μας και στις κοινότητές μας. Συμπεριλαμβανομένου και του πιο ισχυρού εβραϊκού οργανισμού στην Αμερική: Την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή και το Αμερικανικό Εβραϊκό Κογκρέσο.
Και μαζί
με αυτές τις οργανώσεις είναι και τα εβραιοκρατούμενα ΜΜΕ. Που προβάλλουν την αντιχριστιανική καμπάνια.
Αποτελεί «έγκλημα μίσους»
ακόμη και το να πει κάποιος ότι οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν από Ευρωπαίους Χριστιανούς…
Ακόμη και αν
τολμήσεις να πεις την αλήθεια για την εβραϊκή κυριαρχία στο Χόλυγουντ και στις ειδήσεις ή το χώρο της διασκέδασης χαρακτηρίζεσαι «αντισημίτης». Παρότι οι ίδιες εβραϊκές εκδόσεις επαίρονται για την κυριαρχία τους αυτή…

Παρόλο, που οι Εβραίοι είναι λιγότεροι από το 3% του πληθυσμού στις ΗΠΑ, έχουν τεράστια επιρροή στα ΜΜΕ, την οικονομία και την πολιτική. Και παρόλο, που δεν υποστηρίζουν όλοι οι Εβραίοι τον πόλεμο ενάντια στα Χριστούγεννα, ο οργανωμένος εβραϊσμός ελέγχεται από εξτρεμιστές, που υποστηρίζουν το αντιχριστιανικό αυτό μένος.
Μια απ’ τις καλύτερες αποδείξεις
είναι ότι το μικρό αυτό ποσοστό του πληθυσμού έχει πετύχει στην αντιχριστιανική αυτή εκστρατεία. Και έχουν νικήσει το 90% των Αμερικανών, που αγαπούν τις χριστιανικές παραδόσεις.

Στην πραγματικότητα, όταν απαγόρευσαν τα χριστιανικά σύμβολα των Χριστουγέννων από τα σχολεία και τους δημόσιους χώρους, έχουν εισαγάγει εβραϊκές γιορτές και σύμβολα.
Οι σταυροί
και οι σκηνές της Γέννησης απαγορεύονται. Αλλά…
Ακριβώς απέναντι από το Λευκό Οίκο, σε δημόσιο χώρο, κάθε χρόνο υψώνεται η μεγαλύτερη εβραϊκή Μενορά (επτάφωτη λυχνία, βλ. φωτογραφία). Η φετινή Μενορά ήταν τόσο μεγάλη, που, για να την ανάψουν χρειάστηκαν ανελκυστήρα για ουρανοξύστες…
Η γιγαντιαία Μινορά
μπροστά στο Λευκό Οίκο υψώθηκε από μια ρατσιστική εβραϊκή οργάνωση, τη Chabad Eubavitch. Η οποία υποστηρίζει ότι αποκλειστικός προορισμός όλων των μη Εβραίων στη Γη είναι να υπηρετούν τους Εβραίους.
Αφού είναι κατώτεροι
στο σώμα και στην ψυχή. Δεομένου ότι όλοι είναι ειδωλολάτρες, που τους αξίζει ο θάνατος! Και βέβαια, μεταξύ αυτών, είναι και ο Χριστός.
Τον οποίο Χριστό
, εκτός από τη θανατική καταδίκη, τον έχουν, σύμφωνα με το Ταλμούδ, στείλει και στην κόλαση. Όπου κάθεται, λέει, πάνω σ’ ένα καζάνι, μέσα στο οποίο βράζουν περιττώματα…
Και, σχετικά
με τη συμπεριφορά τους έναντι των χριστιανών, εφημερίδα της Ιερουσαλήμ αναφέρει ότι στου Αγίους Τόπους, χριστιανοί ιερείς φτύνονται στο πρόσωπο από Εβραίους εξτρεμιστές….

Για την αντιγραφή από το DavidDuke.com

Παπα-Hλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com


«ΕΛΕΗΜΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ»

Γράφει ο κ. Ν. Ι. Σωτηρόπουλος


Από τις 15 Νοεμβρίου εισήλθαμε στην τεσσα­ρακονθήμερη νηστεία των Χριστουγέννων. Τα Χρι­στού­γεννα είνε η μεγάλη εορτή της γεννήσεως του Χριστού, η ρίζα όλων των χριστιανικών εορτών. Κατά την ημέρα των Χριστουγέννων οι πιστοί εορτάζουμε, και ήδη κατά την τεσσαρακονθήμερη νηστεία προεορ­τά­ζουμε το γεγονός των γεγονότων, ότι γεννήθηκε στον κόσμο όχι απλώς άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος. Ο Υιός του Θεού και Θεός έγινεν Υιός ανθρώπου, Άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο. Άνθρωπος κατά πάντα όμοιος με μας τους ανθρώπους εκτός αμαρτίας. Κατά τη δημιουργία ο άνθρωπος έγινε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, συμφώνως προς την πνευματική εικόνα και μορφή του Θεού. Κατά την αναδημιουργία ο Θεός έγινε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του ανθρώπου, ίσος κατά την ουσία με τον άνθρωπο! Ποιός θα περίμενε τόσο μεγάλη τιμή του Θεού προς τον άνθρωπο; Ποιά διάνοια θα μπορούσε να διανοηθή τόσο μεγάλο γεγονός; Ποιός νους θα μπορούσε να χωρέση τόσο μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, αγάπη μεγαλύτερη από το Σύμπαν, που έχει διάμετρο δισεκατομμυρίων ετών φωτός; Ω Κύριε, υπερέβης τις προσδοκίες μας, αναφωνεί ο ιερός Αυγουστίνος. Και ο απόστολος Παύλος λέγει, ότι ο Θεός κάνει «υπερεκπερισσού ων αιτούμεθα η νοούμεν», πολύ περισσότερο απ’ όσα ζητούμε η διανοούμεθα (Εφεσ. γ΄ 20).

Τίθεται το ερώτημα: Γιατί ο Θεός έγινεν άνθρωπος; Η απάντησι στο ερώτημα είνε αυτή: Ο Θεός έγινεν άνθρωπος όχι μόνο για ένα, αλλά για πολλούς λόγους. Ο φίλος αναγνώστης δύναται να ιδή αυτούς τους λόγους στο ημέτερο βιβλίο «Ο Άνθρωπος». Αλλ’ από τους πολλούς λόγους της θείας ενανθρωπήσεως ο κυριώτερος και σπουδαιότερος είνε η θυσία. Ο Θεός έγινεν άνθρωπος, για να μπορή να θυσιασθή για τις αμαρτίες μας. Σε τούτο δε το άρθρο θα ιδούμε πως αυτός ο σκοπός της θείας ενανθρωπήσεως εκφράζεται στην περικοπή Εβρ. β΄ 11-18. Είνε μία από τις θεολογικώτερες, αλλά και δυσκολώτερες περικοπές της Καινής Διαθήκης για το πρόσωπο του Χριστού.

Παραθέτουμε την περικοπή όπως έχει στο ιερό κείμενο, για να ιδή κανείς από την ανάγνωσί της, ότι περιέχει δύσκολα νοήματα, και στη συνέχεια δίνουμε την ερμηνεία της.

«Ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες. Δι’ ην αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν, λέγων· Απαγγελώ το όνομά σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε. Και πάλιν· Εγώ έσομαι πεποιθώς επ’ αυτώ. Και πάλιν· Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός.

Επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον Διάβολον, και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας.

Ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται. Όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται και πιστός αρχιερεύς τα προς τον Θεόν εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού. Εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι».

Ποιός είναι «ο αγιάζων»; Ο Χριστός. Κατ’ άλλα χωρία της Γραφής ο αγιάζων είνε ο Θεός και κατ’ άλλα ο Χριστός. Ο Χριστός είνε ο ενανθρωπήσας Θεός. Και ποιοί είνε «οι αγιαζόμενοι»; Οι καλοπροαίρετοι και πιστοί άνθρωποι. Και ο Χριστός, ο οποίος αγιάζει, και οι άνθρωποι, οι οποίοι αγιάζονται, όλοι προέρχονται «εξ ενός», από τον Αδάμ κατά την ορθή ερμηνεία. Είνε δηλαδή και ο Χριστός ως άνθρωπος τέκνο του Αδάμ. «Δι’ ην αιτίαν»,«ουκ επαι­σχύ­νεται», δεν εντρέπεται, αλλά καταδέχεται να ομιλή από τη θέσι της κατώτερης φύσεώς του, της ανθρωπίνης, και να ονομάζη τους ανθρώπους «αδελφούς» του (Ψαλμ. κα΄ 23). Αν μιλούσε από τη θέσι της ανώτερης φύσεώς του, της θείας, δεν θα ωνόμαζε τους ανθρώπους «αδελφούς». Ως Θεός ο Χριστός δεν μας έχει αδελφούς, αλλά δούλους. Αδελφούς ο Χριστός μας έχει ως άνθρωπος. Δεν εντρέπεται πάλι ο Χριστός να ομιλή ως άνθρωπος και έτσι να παρουσιάζεται ως κατώτερος από το Θεό λέγοντας, «Εγώ έσομαι πεποιθώς επ’ αυτώ»«Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός» (Ησ. η΄ 18), Ιδού εγώ και τα παιδιά, που μου έδωσεν ο Θεός. Αν ο Χριστός μιλούσε από τη θέσι της ανώτερης φύσεώς του, δεν θα έλεγεν, ότι τα παιδιά έδωσε σ’ αυτόν ο Θεός. Ο Χριστός κατά την ανώτερη φύσι του δεν πήρε τα παιδιά από το Θεό, είνε ο ίδιος Θεός, και συνεπώς σ’ αυτόν ανήκουν τα παιδιά, και τα πάντα. Το «ουκ επαισχύνεται» λοιπόν, δεν εντρέπεται δηλαδή, αλλά καταδέχεται να ονομάζη τους ανθρώπους αδελφούς του και να παρουσιάζεται ως κατώτερος του Θεού και εξαρτώμενος από το Θεό, είνε και αυτό μία από τις αναρίθμητες Γραφικές αποδείξεις της θεότητος του Χριστού. Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός, αλλά μόνον άνθρωπος, το «ουκ επαισχύνεται» δεν θα εχρησιμοποιείτο γι’ αυτόν. Για απλώς άνθρωπο δεν θα ήταν δυνατό να ειπή η Γραφή, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν εντρέπεται, αλλά καταδέχεται να ονομάζη τους συνανθρώπους του αδελφούς και να παρουσιάζη τον εαυτό του ως κατώτερον από το Θεό και εξαρτώμενον απ’αυτόν. Θα ήταν αστείο να έλεγεν η Γραφή, ότι ο άνθρωπος (εκτός του Χριστού) δεν εντρέπεται, αλλά καταδέχεται να παρουσιάζεται ως άνθρωπος! Επιμένουμε σ’αυτό το σημείο, διότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν, ότι το «ουκ επαισχύνεται» είνε Γραφική απόδειξι της θεότητος του Χριστού. για το λόγο δηλαδή, ότι είνε και ο Χριστός τέκνο του Αδάμ, άνθρωπος, (Ησ. η΄ 17), Εγώ θα στηρίξω την πεποίθησί μου σ’ αυτόν, στο Θεό. Ως Θεός ο Χριστός στηρίζει τους πάντες και τα πάντα, αλλ’ ως άνθρωπος στηρίζεται και αυτός στο Θεό. Επίσης δεν εντρέπεται ο Χριστός να ομιλή ως άνθρωπος λέγοντας,
«Επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών». Επειδή δηλαδή τα παιδιά, για τα οποία μίλησε προηγουμένως ο απόστολος επί τη βάσει του Ησ. η΄ 18, μετέχουν σαρκός και αίματος, τουτέστιν έχουν σώμα, γι’αυτό και αυτός, ο Υιός του Θεού και Θεός, παρομοίως μετέσχε των αυτών, προσέλαβε σάρκα και αίμα, σώμα. Και γιατί προσέλαβε σώμα; Για να δύναται να υποστή θάνατο και δια του θανάτου να καταργήση εκείνον, που έχει «το κράτος του θανάτου», τη δύναμι να θανατώνη λόγω της αμαρτίας, δηλαδή τον Διάβολο, και έτσι να ελευθερώση αυτούς, οι οποίοι λόγω του φόβου του θανάτου, αισθήματος δουλικού, ήταν δούλοι σ’ όλη τη ζωή τους.

«Ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται». Δυσκολώτατος λόγος, ο οποίος παρερμηνεύεται. Η ορθή ερμηνεία είνε αυτή: Είνε γνωστό από τον προφητικό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης, ότι ο Θεός δεν εκλέγει αγγέλους προς σωτηρίαν των ανθρώπων, αλλ’ εκλέγει «σπέρμα Αβραάμ», απόγονο του Αβραάμ, άνθρωπο. Ο Μεσσίας δηλαδή και Σωτήρ του κόσμου από την Παλαιά Διαθήκη προβλεπόταν να είνε άνθρωπος. «Όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι». Γι’ αυτό, για να εκπληρωθή δηλαδή ο προφητικός λόγος της Παλαιάς Διαθήκης για τον Μεσσία ως άνθρωπο, ο Θεός έπρεπε σε όλα να γίνη όμοιος με εκείνους, τους οποίους προφητικώς στο Ψαλμ. κα΄ 23 ωνόμασεν «αδελφούς», να γίνη τέλειος άνθρωπος, όπως είνε και τέλειος Θεός. Ο Χριστός, επαναλαμβάνουμε, μας έχει αδελφούς ως άνθρωπος, ως συνάνθρωπός μας. Προηγουμένως ο απόστολος είπε για το Χριστό, ότι προσέλαβε σάρκα και οστά, σώμα, για να υποστή θάνατο και δια του θανάτου να καταργήση τον Διάβολο, που έχει τη δύναμι να θανατώνη, δια της αμαρτίας, τους ανθρώπους. Και τώρα ο απόστολος το σκοπό της θείας ενανθρωπήσεως εκφράζει και αλλιώς: Ο Θεός έπρεπε να γίνη άνθρωπος, «ίνα ελεήμων γένηται και πιστός αρχιερεύς τα προς τον Θεόν εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού». Ο Θεός έγινεν άνθρωπος, για να γίνη ως άνθρωπος αρχιερεύς. Και τί αρχιερεύς; «Ελεήμων και πιστός». Τα δύο εδώ επίθετα θεωρούμε συνώνυμα, κατά την προσφιλή στον Εβραϊκό λόγο συνήθεια της χρήσεως συνωνύμων προς έμφασι. Το «ελεήμων» μεταφράζουμε «σπλαγχνικός». Και το «πιστός» μεταφράζουμε «φιλάνθρωπος». Στο Παροιμ. ιε΄ 27, «Ελεημοσύναις και πίστεσιν αποκαθαίρονται αμαρτίαι», το ουσιαστικό «πίστις», συνώνυμον του «ελεημοσύνη», σημαίνει «φιλανθρωπία». Αυτή δε τη σημασία το αυτό ουσιαστικό έχει και στο Ματθ. κγ΄ 23. Στα δε χωρία Α΄ Κορ. ι΄ 13, Α΄ Πέτρ. δ΄ 19, Α΄ Ιωάν. α΄ 9 το αντίστοιχο επίθετο «πιστός» σημαίνει «σπλαγχνικός, φιλάνθρωπος». Ο αρχιερεύς Χριστός είνε «ελεήμων και πιστός τα προς τον Θεόν εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού». Είνε σπλαγχνικός και φιλάνθρωπος στα αρχιερατικά καθήκοντά του προς το Θεό. Έχοντας ευσπλαγχνία και φιλανθρωπία ο αρχιερεύς Χριστός ζητεί από το Θεό και επιτυγχάνει την εξιλέωσι των αμαρτιών μας δυνάμει του πάθους του, της σταυρικής θυσίας του. Εξ αιτίας δηλαδή του πάθους, που υπέστη ο ίδιος «δοκιμασθείς», περνώντας από τη φοβερή δοκιμασία της σταυρώσεως, δύναται να βοηθήση αυτούς, οι οποίοι δοκιμάζονται, να τους βοηθήση προς σωτηρίαν (Βλέπε και Α΄ Ιωάν. β΄ 1-2, όπου το «δίκαιος» σημαίνει «σπλαγχνικός», όπως στο Ματθ. α΄ 19).

Συνοψίζουμε: Ο Θεός έγινεν άνθρωπος, όπως προφητευόταν στην Παλαιά Διαθήκη, κυρίως για να γίνη σπλαγχνικός και φιλάνθρωπος αρχιερεύς και να προσφέρη θυσία τον εαυτό του για την άφεσι των αμαρτιών μας και τη σωτηρία μας.

Οι αρχιερείς, οι εκπρόσωποι της αρχιερωσύνης του μεγάλου αρχιερέως Χριστού, ας σκέπτωνται κατά πόσον ομοιάζουν με το Χριστό. Προπάντων ας σκέπτωνται κατά πόσον κάνουν θυσίες για το λαό του Θεού.
Aπο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ Δεκεμβριου 2010κ

ΨΩΜΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ,


ROLEX ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΜΕ!



της κ. Νινετας Βολουδακη


Πάντοτε μου έκανε εντύπωση το ότι τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια και τα χριστουγεννιάτικα βιβλία ή οι ιστορίες που διάβαζα, ήταν μελαγχο­λικές. Η χαρά ερχόταν στο τέλος κι όχι πάντοτε με αίσιο τρόπο –θυμηθείτε Το Κοριτσάκι Με Τα Σπίρτα!... Λες και οι συγγραφείς τους –ακόμη και οι μη ορθόδοξοι– ήθελαν να τονίσουν κάποιο νόημα πέρα από τη χαρά και την ανάπαυση των εορταστικών ημερών.


Ίσως καταλάβατε ότι το προοίμιο ήταν για να δικαιολογήσω τις δικές μου μελαγχολικές εορταστκές σκέψεις!... Και θα σας πω αμέσως τι μου τις δημιούργησε.


Αυτές τις μέρες, ήρθαν στα χέρια μου δυο εορταστικά περιοδικά, ένα ελληνικό –που κυκλοφορεί πάνω από πενήντα χρόνια, απευθύνεται στις σύγχρονες γυναίκες και θέλει να αυτοτιτλοφορείται “οικογενειακό”– και ένα αγγλικό, επίσης με πολύχρονη παράδοση, που απευθύνεται κι αυτό στο ίδιο αγοραστικό κοινό.


Ξεφυλλίζοντας το αγγλικό περιοδικό πήρα ένα σωρό ιδέες για την έξυπνη και χαρούμενη γιορταστική διακόσμηση του σπιτιού με σχεδόν μηδενικά έξοδα, αφού δείχνει πως μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει απλούστατα υλικά, όπως π.χ. τα ξερά κλαριά του κήπου.


Είδα φωτογραφίες καλόγουστων σπιτικών, που άστραφταν φιλόξενα, έτοιμα για τις οικογενειακές συγκεντρώσεις των ημερών. Διάβασα τις φιλικές ιδέες που μοιράστηκαν οι οικοδέσποινες αυτών των σπιτιών με τους ανα­γνώστες του περιοδικού για το πως έχουν προγραμματίσει τις γιορτές με τις οικογένειες και τους φίλους τους και τι μικρά «τρυκ» έχει βρει η καθεμιά, για να μην περάσει όλες τις γιορτές στην κουζίνα, αλλά να ξεκουραστεί και να χαρεί με τους καλεσμένους της.


Είδα επίσης πολλές σελίδες αφιερωμένες στο οικογενειακό γιορτινό τραπέζι, ιδέες για οικονομικά, για έξυπνα και χρήσιμα δωράκια, ακόμη και για δώρα που μπορεί να τα φτιάξει κανείς μόνος του –ποια γυναίκα δεν μπορεί να πλέξει ένα πολύχρωμο χαρούμενο κασκόλ;– με μεράκι και πολλή αγάπη για τον παραλήπτη. Δεν έλειπαν ούτε κι οι διαφημίσεις για όλα τα φρου-φρου κι αρώματα που τραβούν την προσοχή του γυναικείου πληθυ­σμού, όλα όμως λογικά και προσγειωμένα στην πικρή πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης –που ακόμα δεν έχει αγγίξει τη Μεγάλη Βρετανία στο βαθμό που άγγιξε εμας!


Ωστόσο, μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα του περιοδικού δεν έλειπαν και οι ιστορίες ανθρώπων, για τους οποίους αυτές οι μέρες είναι περισσότερο αιτία πόνου, παρά χαράς. Δηλαδή, για ανθρώπους με ανίατες αρρώστειες και τις οικογένειές τους, ή ανθρώπους σε κάποια προχωρημένα στάδια καρκίνου, ή, για τους στρατιώτες που υπηρετούν στο Αφγανιστάν και το
Ιράκ, μακριά απ’ τα σπίτια τους, τις συζύγους και τα παιδιά τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μια γυναίκα που έχει χάσει τον άνδρα της στο Αφγανι­στάν και, αντί να αφεθεί στον πόνο και την κατάθλιψη, δημιούργησε μαζί με άλλες συζύγους στρατιωτικών –που της συμπαραστάθηκαν στη θλίψη της σαν να ήταν αδερφές της– ένα Σύλλογο που παρέχει ψυχολογική και υλική υποστήριξη στα παιδιά των στρατιωτικών που υπηρετούν στις επικίνδυνες περιοχές της γης.


Διάβασα, δηλαδή, κάθε είδους ενημερωτικά άρθρα γραμμένα από ανθρώπους που έχουν οικογένεια και ξέρουν τα προβλήματα και τη ζωή της οικογένειας, γι’ αυτό και ξέρουν πως θα γράψουν, τι θα προτείνουν, τι θα τονίσουν και πως θα διευκολύνουν την οικογενειακή ζωή και το φορτω­μένο πρόγραμμα των ημερών. Κι όλα αυτά, συνοδευμένα από ένα καλογραμ­μένο και ευγενέστατο «σημείωμα» της εκδότριας, με πληροφορίες για τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες του περιοδικού και εγκάρδιες ευχές.


Και μετά από αυτήν όλη την πηγή της ξεκούρασης, της πληροφορίας και του προβληματισμού, πήρα στα χέρια μου το ελληνικό γυναικείο, υποτίθεται, οικογενειακό περιοδικό.


Από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο ήταν γεμάτο ολοσέλιδες φωτογραφίες, όχι γυναικών, αλλά μαινάδων σε έκσταση, οι οποίες, ό,τι και να διαφήμιζαν, είτε ρούχα είτε τσάντες είτε αρώματα είτε καφέ, είχαν το ίδιο γλαρό –για να μην πω τίποτα χειρότερο– μάτι!


Δηλαδή, κατά το περιοδικό, η μέση ελληνίδα γυναίκα δεν πρέπει να έχει καμμιά άλλη φροντίδα από το να ντύνεται με «ρούχα» που φοριούνται μόνο αν έχεις ξεπέσει στο τελευταίο σκαλί του αυτοεξευτελισμού, να ισορροπεί πάνω σε παπούτσια που ίσα την κρατάνε μέχρι να σωριαστεί απ’ τη μία καρέκλα στην επόμενη, να είναι στημένη απ’ το πρωΐ μέχρι το βράδυ στον καθρέφτη μην της ξεφύγει καμμιά βλεφαρίδα απ’ τη θέση της και να διαλέγει αρώματα!...


Αλλά, ακόμη κι αν αγνοήσει κανείς τις 150 σελίδες του απόλυτου τίποτα, του απόλυτου ανεγκέφαλου κενού, τις τιμές που δεν ντράπηκαν να τις τυπώσουν, πως να τις αγνοήσει; Γιατί χρειάζεται ιδιαίτερη αδιαντροπιά για να προβάλλεις, τον καιρό του ενός εκατομμυρίου ανέργων, ολοσέλιδη διαφήμιση ρολογιού με διαμάντια στην “οικονομικότατη” τιμή των... 41.900 ευρώ!


Κι ακόμα περισσότερη αδιαντροπιά χρειάζεται για να γράψεις αυτό το «σημείωμα» της εκδότριας, και να αναλάβεις να “διαφωτίσεις” τις... ανίδεες αναγνώστριές σου, για το τι είναι η πραγματική πολυτέλεια. Και να γράφεις, μέσα στα άλλα «σοφά» ότι πραγματική πολυτέλεια είναι να μη χρωστάς και να διατάζεις όσους σε διαβάζουν –και καλά να πάθουμε– να εξοφλήσουν τα χρέη τους μέσα στο 2011! Ακούσατε; Όσοι έχουν χρέη στο τέλος του 2011 θα λογαριαστούν με την κυρία! Όσοι χάνουν το σπίτι τους και τις επιχειρήσεις τους από τις Τράπεζες, όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις για το σπίτι τους, τα φροντιστήρια και τα μαθήματα των παιδιών τους, όλοι οι μέσοι άνθρωποι, δηλαδή, θα πρέπει να ξέρουμε ότι θα ζήσουμε με την αποδοκιμασία της κυρίας εκδότριας, που θα μας μαλώσει γιατί δεν ζούμε με πολυτέλεια!


Σάς παρακαλώ, λύστε μου την απορία: η χώρα μας δεν έχει πιά οικογένειες; Οι εκστασιασμένες μαινάδες είναι αυτές που εκπροσωπούν τη μέση ελληνίδα; Ο λαός μας δεν έχει πια συζύγους, μητέρες, εργαζόμενες γυναίκες, επιστήμονες, γυναίκες με αξιοπρέπεια και ήθος και αυτοσεβασμό; Γυναίκες που να νοιώθουμε ότι μας προσβάλλει αυτή η κυρία και το περιο­δικό της; Γυναίκες που βλέπουν τα χρόνια της σκληρής δουλειάς τους να “κάνουν βουτιά” στον Καιάδα μαζί με τη σύνταξη που θα μείνει όνειρο άπιαστο, που βλέπουν το οικογενειακό εισόδημα να μειώνεται σχεδόν στο μισό και πρέπει και πάλι αυτές να βρουν τη λύση στο χάος του οικογενειακού προϋπολογισμού; Δεν υπάρχουν γυναίκες που, όχι μόνο δεν θα έχουν την πολυτέλεια να μειώσουν τα χρέη τους μέσα στο 2011, αλλά μάλλον θα τα αυξήσουν κι από πάνω, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα;


Αυτές οι γυναίκες δεν είναι οι αναγνώστριες της κυριακάτικης εφημε­ρίδας που κυκλοφορεί αυτό το απαράδεκτο περιοδικό; Αυτές οι γυναίκες δεν έχουν τη δύναμη να σαμποτάρουν και την εφημερίδα και το περιοδικό της και να το κλείσουν; Η μέση ελληνίδα βλέπει τον εαυτό της σαν διονυσια­ζόμενη μαινάδα; Η μέση ελληνίδα διαθέτει 41.900 ευρώ για να κάνει “δωράκι” στον εαυτό της το ρολόϊ της διαφήμισης; Η μέση Ελληνίδα δεν έχει οικογένεια που να θέλει να τους μαγειρέψει γιορτινά, φίλους που θα τους καλέσει αυτές τις μέρες, σπιτικό που θα το στολίσει και θα το ανοίξει φιλόξενα στους καλεσμένους της; Δεν έχει παιδιά, γατιά, σκυλιά, κάποιους, τέλος πάντων, που να θέλει να τους κάνει χαρούμενους, μέρες που είναι; Δεν έχει Παραδόσεις; Δεν μοιάζει κάν στη μέση Ευρωπαία γυναίκα; Δεν της έχει μείνει τίποτα από τη συστολή και τη σεμνότητα και τη σωφροσύνη που ήταν τα φυσικά χαρακτηριστικά της μέχρι και μετά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα;


Θυμάμαι ένα γαλλικό έργο που σατίριζε τις “μοντέρνες” οικογένειες της Γαλλίας, και καυτηρίαζε την “αλλόκοτη” τροπή που έχουν πάρει τα ήθη τους. Στο τέλος, λοιπόν, του έργου, ένα μικρό κοριτσάκι, κάπου δέκα χρόνων, μιλούσε σε κάποιο συμμαθητή της και του περιέγραφε την οικογένειά της. «Η μαμά της γιαγιάς μου,» έλεγε, «είναι λεσβία και συζεί με την πρώην ερωμένη του μπαμπά της γιαγιάς μου. Ο μπαμπάς της γιαγιάς μου πέθανε. Η γιαγιά μου –η μαμά της μαμας μου– συζεί με το δικό μου μπαμπά, κι η μαμά μου, αφού στην αρχή δεν ήθελε να μιλάει ούτε στον μπαμπά μου ούτε στη γιαγιά μου, τώρα τους μιλάει, γιατί συζεί με τον κύριο που της έφερνε στο σπίτι το έτοιμο φαγητό. Έτσι, λέει, έχει τουλά­χιστον κάποιον να της μαγειρεύει, αφού φεύγει για τη δουλειά της το πρωΐ και γυρίζει το βράδυ. Ο παππούς μου, που χώρισε από τη γιαγιά μου που συζεί με το μπαμπά μου, αποφάσισε να γίνει γκέϊ και συζεί τώρα με το συνέταιρο του μπαμπά μου. Έτσι έπαψαν πιά να τσακώνονται και είμαστε όλοι μια χαρούμενη οικογένεια»!


Τέτοιες “χαρούμενες” οικογένειες, ελπίζω να μη δούμε ποτέ και στη δική μας κοινωνία, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να μείνουμε οπισθοδρομικοί!...


Ας ευχηθούμε, αυτή τη νέα χρονιά να προβληματιστούμε για το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και να αναθεωρήσουμε ριζικά τη νοοτροπία που μας οδήγησε στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Ας ευχηθούμε να ξαναθυμη­θούμε ποιοί ήσαν οι Πατέρες μας και οι Μητέρες μας και να ντραπούμε για την τωρινή μας κατάντια. Αλλιώς, μας περιμένουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες και ακόμα μεγαλύτεροι εξευτελισμοί…!



«Ενοριακή Ευλογία» Αρ. Τεύχους 103

Ιανουάριος 2011

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΝΕΟΝ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΗ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙΝ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ

Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐπρόδωσε τό μάθημα καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ


Γράφει ο κ. Γεώργιος Ζερβός


TO ΜΑΘΗΜΑ τῶν Θρησκευτικῶν δεν θά εἶναι εἰς τό ἑξῆς ὡς ἦτο ἕως σήμερον. Θά εἶναι μᾶλλον ὑποχρεωτικόν, ἀλλά δέν θά διδάσκη τήν Πίστιν εἰς τον Τριαδικόν Θεόν. Οὔτε θά διδάσκη τήν Λατρείαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία κατοχυρώνεται ὑπό τοῦ Συντάγματος ὡς ἡ Νομοκρατοῦσα, ἀλλά εἰς τήν οὐσίαν εἶναι περιθωριοποιημένη καί ἐκμεταλλευομένη ὑπό φαύλων, διεφθαρμένων, μή Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πολιτικῶν.
Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θά ἔχη χαρακτῆρα θρησκειολογικόν, ἀφοῦ θά διδάσκη τήν ἱστορίαν τῶν θρησκειῶν. Βεβαίως τοῦτο το ἀρνοῦνται ψευδοπροοδευτικοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς τά δεξιά Οἰκουμενιστῶν καί Νεοεποχιτῶν τοπικῶν Ἀρχιεπισκόπων. Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι το μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γίνεται θρησκειολογικόν. Τό ὄνειρον ὅλων τῶν ἀθέων καί ἐκκλησιομάχων πολιτικῶν καί δημοσιογράφων καθίσταται πραγματικότης. Βοηθός ὅλων αὐτῶν τῶν πολιτικῶν δημοσιογράφων καί πολιτικῶν, μία ὁμάς ψευτοπροοδευτικῶν καί ἀντιπατερικῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ὑπό τήν καθοδήγησιν Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν ἐσάρωσαν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἐπέβαλον τήν θρησκειολογίαν....


Τήν μάχην διά τό ὑποχρεωτικόν τοῦ μαθήματος καί τήν διατήρησίν του ὑπό την σημερινήν μορφήν ἔδωσεν ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων (ΠΕΘ) καί ὡρισμέναι Ἱερατικαί Συνάξεις Ἱερῶν Μητροπόλεων. Οἱ Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἐτάχθησαν ὑπέρ τῆςσημερινῆς διατηρήσεως τοῦ μαθήματος μετροῦνται εἰς τά δάκτυλα. Ἐπειθάρχησαν εἰς τό σύνολόν των εἰς τήν γραμμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου καί ἐπρόδωσαν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἀποδοχή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ μαθημάτος τῶν Θρησκευτικῶν ὑπό Μητροπολιτῶν συνιστᾶ τό "ἔγκλημα" τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τήν Πίστιν, διότι ἀπεδέχθησαν τήν θρησκειολογικήν ἐκπαίδευσιν, ἡ ὁποία στερεῖται τήν ἀναφοράν εἰς τήν Πίστιν, εἰς τόν Θεόν, εἰς τό μεταφυσικόν καί ἐξαντλεῖται εἰς τήν περιγραφικήν διδασκαλίαν περί τῶν διαφόρων θρησκειῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ Μητροπολῖται αὐτοί, διά νά ἱκανοποιήσουν τά πολιτικά ἀφεντικά των, ἀπεδέχθησαν οὐσιαστικῶς, μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Τοῦτο ἄλλωστε τό διακηρύσσει καί τό "ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα" τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καί θρησκευμάτων, τό Παιδαγωγικόν Ἰνστιτοῦτον, τό ὁποῖον διακηρύσσει ὅτι στόχος τοῦ νέου μαθήματος θά εἶναι ἡ "οὐδέτερος καί ἀπροκάλυπτος ἐξέτασις τῶν θεμελιωδῶν ἐξηγήσεων τῆς ὑπάρξεως, πού δίδεται ἀπό ἄλλες θρησκεῖες ἤ φιλοσοφίες".


Τά νέα θρησκευτικά, τά ὁποῖα θά διδάσκωνται εἰς τά σχολεῖα, μέ τάς εὐλογίας ψευδοπροοδευτικῶν θεολόγων καί Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν θά προσφέρη μηδενικήν πίστιν εἰς τούς νέους καί ἀποσύνδεσίν των ἀπό τόν Θεόν. Το μάθημα αὐτό εὑρίσκεται εἰς ἀντίθεσιν μέ τό Σύνταγμα, τό ὁποῖον ὁρίζει ὅτι τό Κράτος πρέπει μεριμνᾶ διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Μέ ποῖον τρόπον θά ἀναπτυχθῆ ἡ θρησκευτική συνείδησις μέ τό μάθημα τῆς θρησκειολογίας, τό ὁποῖον ἀπομακρύνει τόν μαθητήν ἀπό τήν πίστιν καί την παράδοσιν τῶν γονέων καί τῶν προγόνων του;


Εἶναι λυπηρόν εἰς τήν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παιδιῶν ἀπό τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν νά πρωταγωνιστοῦν Οἰκουμενισταί Μητροπολῖται καί ψευδοπροοδευτικοί θεολόγοι. Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πίστις προδίδεται ἐκ τῶν ἔσω. Ἄν λειτουργοῦσε τό Συνοδικόν Σύστημα, ἡ Ἱεραρχία θά εἶχεν ἐγκαλέσει τούς συγκεκριμένους Μητροπολίτας καί τήν συγκεκριμένην ὁμάδα τῶν ψευδοπροοδευτικῶν θεολόγων. Τό Συνοδικόν Σύστημα δέν λειτουργεῖ. Ἐλέγχεται καί κατευθύνεται ἀπό μία Ὁμάδα Ἀρχιερέων διά τούς ὁποίους ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει καί τάς "καλυτέρας" ἐντυπώσεις. Αὐτή ἡ Ὁμάς ἐπρόδωσε με τούς "ἀνθρώπους" της καί μέ συγκεκριμένους θεολόγους καί τά Ἐκκλησιαστικά Λύκεια. Μέ εἰσηγήσεις της ἤρχισεν τό κλείσιμόν των καί ὅταν τοῦτο ἔγινεν ἀντιληπτόν ὑπό τῶν ἐντίμων και "ἀθώων τοῦ αἵματος" Μητροπολιτῶν ἐπανεστάτησαν, ἀλλά ἦτο πολύ ἀργά.


Ἄν ἡ Ἱεραρχία δέν "ταρακουνήση" τόν Ἀρχιεπίσκοπον και τούς Οἱκουμενιστάς Μητροπολίτας, ἡ Πολιτεία θά προχωρήση εἰς τόν ἀπογαλακτισμόν τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν μέ "ταχεῖς ρυθμούς". Σήμερον τά Θρησκευτικά, αὔριο ἡ ἀποκαθήλωσις τῶν Ἱερῶν εἰκόνωνκαί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τά δημόσια κτήρια, ἀκολούθως ἡ κατάργησις τοῦ Σταυροῦ ἀπό τήν Σημαίαν, ἡ κατάργησις τῆς προσευχῆς εἰς τά σχολεῖα καί μεθαύριον ἠ ἐπίσκεψις τῶν μαθητῶν τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα εἰς τήν Συναγωγήν διά νά ἐνημερωθοῦν ὑπό τοῦ Ραββίνου διά τήν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ. Δέν θά ἀπορήσωμεν, ἐάν ἡ ὁμάς τῶν ἐπιόρκων Μητροπολιτῶν καί θεολόγων ἀποδεχθῆ "αὔριον" τήν ἀντικατάστασιν τῶν διακοπῶν τοῦ Πάσχα ἀπό τάς "ἡμέρας τῆς Ἀνοίξεως", ὡς θέλουν μελλοντικῶς νά πράξουν οἱ κυβερνῶντες κατά τά πρότυπα τοῦ Γαλλικοῦ Λαϊκοῦ Κράτους. Τί θά σημάνη μία τοιαύτη ἐξέλιξις; Θά σημάνη ὅτι τά παιδιά ἠμπορεῖ νά κάμνουν σχολεῖον την Μεγάλην Ἑβδομάδα. Τί θά γίνη τότε; Θά ἀντιδράση ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία; Μά αὐτή ἐπρόδωσε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν και ἀπεδέχθη ἕνα μάθημα τό ὁποῖον δέν διδάσκει τήν Πίστιν εἰς τον Θεόν, τήν Παράδοσιν καί τό μεταφυσικόν.

Απο τον Ο.Τ. 31Δεκεμβριου

και απο τα Θρησκευτικα

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου