Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!


Καί μᾶς ἀποκάλυψε ὅλο τό μυστήριο, γιατί δηλαδή γεν­νᾶται ὁ ἄνθρωπος στή γῆ, ὁ κάθε ἄνθρωπος καί ἐγώ καί ἐσύ καί ὅλοι μας.

Ὁ Χριστός ὁ Θεός γεννήθηκε στή γῆ ὡς ἄνθρωπος.

Γιατί;

Γιά νά μᾶς ἐξηγήσει μέ τή Γέννησή Του τή γέννησή μας.

O Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός.

Νά, μέσα σ᾿ αὐτό περιλαμβάνεται ὅλο τό μυστήριο τῆς θαυμαστῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

Μέσα σ᾿ αὐτό περιέχεται ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιό Του καί ὅλη ἡ Ἐκκλησία Του καί κάθε τι πού βρίσκεται μέσα σ᾿ Αὐτήν.

Oλα τά ἅγια Μυστήρια καί ὅλες οἱ ἅγιες ἀρετές καί μέσα σ᾿ αὐτές ὅλες οἱ ἅγιες θεϊκές δυνάμεις.

Ἀπό τήν Γέννηση τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στή γῆ, ὅλο τό πλήρωμα τῆς Θεότητας, ὅλος ὁ Θεός βρίσκεται σωματικά παρών στόν δικό μας ἀνθρώπινο κόσμο γιά νά γεμίσουμε ἐμεῖς μέ αὐτό τό πλήρωμα τῆς Θεότητας.

Καί ἔτσι νά πραγματοποιήσουμε τόν σκοπό πού ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἔθεσε, γιά τό ἀνθρώπινό μας εἶναι, γιά τήν ἀνθρώπινή μας ζωή, γιά τήν ἀνθρώπινή μας ὕπαρξη.

Τόν μόνο ἀληθινό καί ἀθάνατο σκοπό καί γιά μένα καί γιά σένα καί γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.

Ὤ, πῶς ἐμεῖς τά ἄθλια ἀνθρώπινα ὄντα νά φθάσουμε σ᾿ αὐτόν τόν ὕψιστο σκοπό;

Μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ πού ὑπάρχουν στήν ἁγία Ἐκκλησία Του, καί μέσῳ τῶν ἁγίων ἀρετῶν πού ὑπάρχουν μέσα σ᾿ Αὐτήν.

Ὅταν ζοῦμε μέσα σ᾿ αὐτές τίς ἀρετές καί μέσῳ αὐτῶν ὁ καθένας ἀπό μᾶς γεμίζει μέ ὅλες τίς θεϊκές δυνάμεις, πού εἶναι ἀναγκαῖες γιά τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά ζήσει ἐν Θεῷ καί μαζί μέ τόν Θεό, τόσο σ᾿ αὐτόν ὅσο καί στόν ἄλλο κόσμο.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ καθένας γίνεται «Θεός κατά χάριν», κι αὐτό εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πού ἐλεεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους...

Ἡ ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἀρχίζει μέ τό ἅγιο Βάπτισμα καί ὁλοκληρώνεται μέ τήν θέωση.

Στό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ντύνεσαι τόν ἴδιο τόν Χριστό.

Στή θεία Κοινωνία ὑποδέχεσαι ὁλόκληρο τόν Θεό.

Νά, εἶσαι Χριστοφόρος χριστιανέ!

Εἶσαι Θεοφόρος!

Νά ζεῖς, ὅπως ὁ μικρός «Θεός κατά χάριν».

Νά ζεῖς μέ τόν Χριστό καί γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί Αὐτός ὁ Χριστός εἶναι τό μόνο λογικό καί χαρμόσυνο νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί γιά μένα καί γιά σένα καί γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.

Γι᾿ αὐτό: ὅλα γιά τόν Χριστό, τόν Χριστό νά μήν Τόν ἀνταλλάξεις μέ τίποτε!

Ἄς εἶναι Αὐτός - ὁ θαυμαστός καί ἐλεήμονας πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους - Κύριος καί Σωτήρας μας, «Αὐτός πρῶτος σέ ὅλα»,

μέσα σέ ὅλη τή ζωή μου,

σέ ὅλη τή ζωή σου καί τή ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου,

τή ζωή πού ἀρχίζει ἐδῶ στή γῆ, γιά νά συνεχισθεῖ σέ ὁλόκληρη τήν αἰωνιότητα,

σέ ὅλους τούς οὐράνιους θείους κόσμους.

Γι᾿ αὐτό πάλι καί πολλές φορές ἐπαναλαμβάνω τήν χαρμόσυνη φωνή καί τόν ἀγγελικό χαιρετισμό:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ!

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010











ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ,


ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!!!


Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΣ,


ΕΙΡΗΝΗ ΛΗΣΤΩΝ


ΚΑΙ ΛΥΚΩΝ.


Aυτες τις μερες θα δουμε ενα σωρο χριστουγεννιατικες εγκυκλιους να εξαπολυονται απο τους πατριαρχες και απο τους αρχιεπισκοπους και απο τους επισκοπους και ολες θα μιλανε για ειρηνη και για ειρηνη και για αγαπη και δεν συμμαζευεται.

Ποιοι;

Αυτοι που αδικησαν και συνεχιζουν καθημερινα να αδικουν τους αδελφους τους, ειτε γιατι ειναι Αντιοικουμενιστες και Αντιλατινοφρονες, ειτε απο φθονον και απο κακιαν.

Και αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι που ραδιουργησαν και κακουργησαν εναντιον των αδελφων τους, υποκριτικοτατα και αναιδεστατα, θα εκδωσουν αυτες τις εγκυκλιους.

Αναφερομαστε στον Οικουμενιστη Ειρηναιο της Σερβιας, στον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο και στον ύπουλο μητροπολιτη Αθηνων Ιερωνυμο.

Που αδίκησαν σφοδρα σφοδρα τους αρχιερεις Νικοδημο και Αρτεμιο και αλλους πολλους μεταξυ των οποιων και τον αγωνιστη Θεολογο Νικολαο Σωτηροπουλο.

Σε ποιον Θεο αναφερεσθε υποκριτικοτατα, ω υποκριτες;

Ποιον Θεο λατρευετε, ω υποκριτες;

Τον ενανθρωπησαντα Θεο ή καποιον αλλο θεο του μισους, του φθονου και της κακιας σας ;


ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ...


Η φωνη σας ειναι φωνη αλλων θεων και φωνη του Αδου.

Εαν δεν αποκαταστησετε την δικαιοσυνη, παψτε να μιλατε για ειρηνη.

Μονον η δικαιοσυνη θα επιφερει την ειρηνη και στους ανθρωπους και στην Εκκλησια.

Ω υποκριτες, υποκριτες, σταματηστε τις φανερες και δημοσιες υποκρισιες σας.

Σε λογικους ανθρωπους απευθυνεσθε, σε ΖΩΝΤΑΝΟ Θεο αναφερεσθε.

Δεν φοβαστε αθεοφοβοι την ΑΠΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ;

Ο εν τη Φατνη γεννηθεις, σας αποκηρυττει και θα σας απορριψει μετα βδελυγμιας, οπως και ο λαος του Θεου.

Ο εν μεσω αλογων γεννηθεις, εξ αιτιας σας προτιμησε τα αλογα ζωα, και οχι εσας τους αδικους και φθονερους ανθρωπους.

Και ιδου η συμμαρτυρια και των αγιων, στα λεγομενα μας.



Η ειρήνη τη δικαιοσύνη συγκεκραμένη θείον εστί χρήμα.
Ει δε θατέρα άνευ της ετέρας είη, λυμαίνεται τω της αρετής κάλλει.
Εστι μεν γαρ ειρήνη και λησταίς προς εαυτούς και λύκοις.
Τοις μεν επί λύμη των ανθρώπων, τοις δε επ' ολέθρω των προβάτων.
Αλλ' ούκ άν καλέσαιμι ταύτην ειρήνην την τη δικαιοσύνη μή κοσμουμένην.
Ει δ' αυτή συνέλθοι, όντως ειρήνη κεκλήσεται.
Διό και ο Χριστός έφη:
<ούκ ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν, αλλά μάχαιραν>.
Οτι γαρ ού πάσαν ειρήνην, αλλά την τη κακία συνεζευγμένην αποκηρύττει, αλλαχού φησιν:
<ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν>.
Ειρήνη γαρ όντως εκείνη εστίν, η τη δικαιοσύνη, και τη ευσεβεία σεμνυνομένη.

Πατρολογία του Μιν, 78,925.


Η περιφρόνησις της αγάπης, κατά τους ατέγκτους πνευματικούς νόμους, τιμωρείται πάντοτε διά της στερήσεως της αληθείας.

αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Αθων. Διάλ. αρ.57σελ19λ.


Τούτο αγάπης γνησίας.

"Η γάρ αγάπη τα αυτής ου βλέπει", αλλά πρό των αυτής τα του πλησίον ορά, ίνα δι' εκείνων τα αυτής ίδη.

ιερός Χρυσόστομος, ΕΠΕ 8,164λ.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Διευκρινιστικές δηλώσεις

του Μητροπολίτη

Πειραιώς Σεραφείμ








Με αφορμή τον εγερθέντα θόρυβον εκ μέρους του European Jewish Congress σχετικώς με συνέντευξί μου εις τον τηλεοπτικό δίαυλο MEGA την 20ην λήγοντος μηνός Δεκεμβρίου ε.ε. εις πρώτην φάσιν έχω να δηλώσω τα κάτωθι:

1. Τα όσα ανέφερα κατά την τηλεοπτικήν μου συνέντευξιν εις την εκπομπήν «κοινωνία ώρα mega» αποτελούν αυστηρώς προσωπικάς μου θέσεις και απόψεις τας οποίας επανειλλημένως προφορικώς και γραπτώς έχω εκθέσει.

2. Σέβομαι, τιμώ και αγαπώ ιδιαζόντως τον εβραϊκόν λαόν όπως και κάθε άλλον λαόν της υφηλίου κατά την διδασκαλίαν του ενσαρκωθέντος Υιού του Θεού και αληθούς Μεσσίου Κυρίου Ιησού Χριστού του Σωτήρος και Λυτρωτού, τον οποίον προανήγγειλαν όλοι οι Προφήται και ο Οποίος ενσαρκώθη δια του Ιουδαϊκού έθνους.

3. Η δημοσία καταφορά μου κατά του Διεθνούς Σιωνισμού αναφέρεται εις το όργανον εκείνο που ως διάδοχος του «Σαχεντρίν» μετέβαλλε την πίστι των Πατριαρχών, Προφητών και Δικαίων του Ιουδαϊκού έθνους δια του Ταλμούδ, της Ραββινικής παραφιλολογίας και της Καμπάλα εις Εωσφορισμόν και αγωνίζεται παντί σθένει δια της οικονομικής αυτοκρατορίας που συνέστησε παγκοσμίως με έδρα την μεγάλη υπερατλαντικήν χώραν δια την επικράτησιν της παγκόσμιας κυβέρνησης και της πανθρησκείας.

4. Θεωρώ όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος εις τον πλανήτην το ναζιστικό καθεστώς και τον παρανοϊκό δικτάτορά του Αδόλφο Χίτλερ ως ειδεχθώς κακουργήσαντας κατά της ανθρωπότητος και ίσταμαι μετά πάσης τιμής και σεβασμού ενώπιον του εβραϊκού ολοκαυτώματος όπως και κάθε ετέρας ειδεχθούς γενοκτονίας ως του Ποντιακού Ελληνισμού και του Αρμενικού λαού. Άλλωστε και το ελληνικόν έθνος θρηνεί χιλιάδας μαρτύρων από την εγκληματική ναζιστική θηριωδία.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ


Μια άλλη “ανάγνωση”

της ιστορίας της ανθρωπότητος


ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ

ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ !


του π. Βασίλειου Βολουδάκη




Όσο κι αν λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, η νοοτροπία και τα πιστεύματα του κόσμου έχουν εισχωρήσει βαθειά στο νου και στην καρδιά μας και απαιτείται πολύς κόπος και προσπάθεια της Εκκλησίας για να γυρίση ο νους μας στη σωστή κατεύθυνση, να προβληματισθούμε και να συνετισθούμε.


Τώρα, μάλιστα, που η εποχή μας έχει καταφέρει να πείση τους πάντες πως αυτή είναι που κατέχει την απόλυτη και αναμφισβήτητη επιστήμη, έχουν κυριολεκτικά αλυσσοδεθεί εκείνοι που συσσωρεύουν στο μυαλό τους γνώσεις χωρίς να σκέπτονται, αφού, χωρίς σκέψη αλλά μόνο με τυφλή αποδοχή, εύκολα πέφτουν θύματα αυτών που, με μαεστρία διαστρέφουν την αλήθεια, ακόμα και την ιστορική αλήθεια, για να μπορούν να πατρωνάρουν ολόκληρη την υφήλιο.


Από την άλλη μεριά, έχουν καταντήσει «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» εκείνοι οι λίγοι που επιμένουν να σκέπτονται σωστά, βαθειά και πολύπλευρα, γιατί δεν υπάρχουν αυτιά ανοικτά να τους ακούσουν, ώστε να υπάρξη ελπίδα ότι θα αναχαιτισθή κάποτε αυτός ο κατήφορος της ανθρωπότητος προς την άβυσσο!

* * *


Βεβαίως, αυτή τη διαστροφή της αλήθειας, αρχίσαμε, τώρα πια, να την “παίρνουμε είδηση”, αφού έφθασαν στο σημείο να μας αμφισβητήσουν, όχι μόνο παμπάλαια γεγονότα μέχρι και τους αγώνες του 1821, αλλά ακόμα και αυτούς ...τους γονείς που μας γέννησαν! Ωστόσο, το κακό είναι πολύ πιο παλιό. Χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και έχει να κάνη με την παραχάραξη της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Έχει να κάνη με την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητος.


Από τον 20ο αιώνα άρχισαν να μας μιλούν για «λίθινες», για «ξύλινες», για “χάλκινες” και για «σιδερένιες» εποχές, στηρι­ζόμενοι τάχα στις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, από τις οποίες έβγαζαν και εξακολουθούν να βγάζουν τα συμπεράσματα που εξυπηρετούν τις σκοπιμότητές τους.


Κύριος και σχεδόν αποκλειστικός σκοπός τους, η απόρριψη της Αγίας Γραφής και η επιστημονική ...κονιορτοποίησή της! Γιατί, όπως σχεδίαζαν, δεν ήταν δυνατόν να πάρη τη θέση του Θεού η επιστήμη, δηλαδή ο άνθρωπος, αν προηγουμένως δεν απεδεικνύετο ότι η Πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πίστη σ’ έναν πολύ “καλοδουλεμένο” μύθο!


Έτσι, μόλις ανακαλύφθηκαν κάποια σπήλαια με παραστάσεις στο εσωτερικό τους, που παρουσίαζαν ανθρώπους σε ημι­αγρία κατάσταση, άδραξαν «τα στοιχεία του κόσμου» την ευ­­καιρία να επιχειρήσουν τη δική τους εκδοχή για την ιστορία της ανθρωπότητος, φορτωμένοι και εξοπλισμένοι –έτσι παρουσι­άσθηκαν– με ακαταμάχητα επιστημονικά τεκμήρια, που θα έθεταν πλέον στη σφαίρα της φαντασίας και της μυθολογίας την ιστορία που μας παρέδωσε ο Δημιουργός του ανθρώπου και του Παντός!


Φαίνεται πως τότε ήταν πνευματικά απών ο χριστιανικός κόσμος, όπως εξακολουθεί να είναι, δυστυχώς, και σήμερα απών από όλα τα κέντρα που διαμορφώνουν τη δημόσια ζωή, γι’ αυτό η θεωρία αυτή για τη σταδιακή εκ του μηδενός εξέλιξη της ανθρω­πότητος, όπως την σχεδίασαν οι εχθροί του Θεού, έγινε αμέσως αποδεκτή, και μάλιστα, από κληρικούς και θεολόγους, οι οποίοι, με σύμπλεγμα επιστημονικής κατωτερότητος, θεώρησαν –οι αφελείς– ιδανικές τις συνθήκες για να ...επιστη­μονι­κοποιήσουν την Πίστη και άρχισαν του κόσμου τις αλχημίες, προσαρμόζοντας με απίστευτες αλληγορίες την Αγία Γραφή στα, τάχα τεκμηριωμένα, νέα “επιστημονικά” δόγματα.


Μόνο όταν ο Δαρβίνος μίλησε για την εξέλιξη των ειδών και την διαμόρφωση του ανθρώπου από εξέλιξη πιθήκου, άρχισαν κάποιες διαμαρτυρίες, οι οποίες έπεσαν με την πάροδο του χρόνου στο κενό, και, βεβαίως, δεν έβαλαν σε υποψίες ώστε να αμφισβητηθή στη βάση της και εν τω συνόλω της η επιστημονικό­μορφη σκευωρία, που αποσκοπούσε και αποσκοπεί στο να αντικα­τα­στήση τη μοναδική επιστήμη, δηλαδή την πραγματικότητα, που μας αποκάλυψε ο Θεός, με την “επιστημονική” φαντασία, που υπαγορεύει αδιάκοπα το «πνεύμα της πονηρίας, ο αρχηγός της ανταρσίας» για να αλλάξη τα πάντα, σύμφωνα με τη δική του ακάθαρτη επιδίωξη.

* * *


Δεν προέβαλαν, λοιπόν, καμμιά αντίσταση, εκείνη την κρί­σιμη στιγμή οι θεολόγοι μας, αλλά θεώρησαν πως είναι απολύτως συμβατή με την Αγία Γραφή η άποψη ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία του από το μηδέν, χωρίς να γνωρίζη τίποτα, και σιγά-σιγά, περνώντας εξελικτικά στάδια τα βρήκε όλα μόνος του.


Και, σαν να μην έφθανε αυτό, από το “τότε”, με τα δικαιολογητικά της εποχής των παγκοσμίων πολέμων και τις τόσες πνευματικές πληγές, φθάσαμε στο “τώρα”, όπου πολλοί ανερμάτιστοι θεολόγοι μας, όχι μόνο συμπορεύονται αρμονικά με τους κοιλιοπνεύστους ιστορικούς του «απατεώνος αιώνος», αλλά και αποδέχθηκαν πλήρως τη θεωρία της εξελίξεως, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι η θεωρία αυτή δεν προσκρούει στην Αγία Γραφή!


Ίσως, κάποια στιγμή να μας δοθή η ευκαιρία να εξετάσουμε από κοντά, λογικά και θεολογικά τις “λογομαγειρικές” των συγ­χρόνων νεοπατέρων ως προς τη θεωρία αυτή. Αρκούμεθα στο πα­­ρόν άρθρο μας να παρατηρήσουμε ότι για να συμβιβάσουν επί του προκειμένου τα ασυμβίβαστα, έφθασαν στο παράδοξο, να ερμηνεύουν ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη αλληγορικά, παρ’ ότι αυτή είναι καθαρά ιστορικό βιβλίο που καταγράφει επακριβώς τις ενέργειες του Θεού στην ιστορία του κόσμου, ενώ ερμηνεύουν κατά λέξη το κατ’ εξοχήν αλληγορικό βιβλίο της Αγίας Γραφής, την Αποκάλυψη!


Όμως, μέσα στην ερμηνευτική “φούρια” τους δεν πρόσεξαν ότι οι αλληγορίες τους και οι “τραβηγμένες” μεταφορές, που με­τα­χειρίζονται, για να εναρμονισθούν με τους τάχα διεθνείς “επι­­στήμονες” δεν έχουν την παραμικρή αντιστοιχία με τα κεί­με­να της Αγίας Γραφής, απλώς γίνονται “νεροκουβαλητές” των αθέων του κόσμου, διευκολύνοντας καταπληκτικά το εκθεμελι­ωτικό έργο τους!

* * *


Ας δούμε, λοιπόν, μέσα από τα αυθεντικά κείμενα πως άρχισε η ζωή των ανθρώπων, μετά την πτώση τους από τον Παράδεισο, για να μάθουμε την αλήθεια της υπάρξεώς μας αλλά και το γιατί ο Σαρκωθείς Θεός άρχισε την επίγεια ζωή Του από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ.


Οι Πρωτόπλαστοι δημιουργήθηκαν αμέσως από τον Θεό, χωρίς να μεσολαβήση σταδιακή τους εξέλιξη. Αυτό προκύπτει αβίαστα από το βιβλίο της Γενέσεως, στο οποίο εξιστορείται ότι ο Θεός, αφού δημιούργησε όλα τα ζώα, έλαβε χώμα από τη γη (και όχι πρώτη ύλη από τα συστατικά των ζώων) και έπλασε τον άνθρωπο Αδάμ. Κατόπιν, από την πλευρά του Αδάμ (και όχι από άλλα συστατικά) έπλασε τη γυναίκα, την Εύα.


Στον Αδάμ και στην Εύα έδωσε ο Θεός τη σοφία και τη γνώ­­ση για να άρχουν πάνω σε όλη τη Δημιουργία, να εργάζονται ακόπως, να καλλιεργούν τη γη και να γεύονται τους καρπούς της. Ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα και ήταν αυτός και η γυναίκα του οι «βασιλείς της Κτίσεως».


Μετά την αμέλεια, την αποστασία και την πτώση τους, εξορίσθηκαν από τον Παράδεισο, χωρίς, όμως, να χάσουν τη γνώση και τη μνήμη τους, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, όχι μόνο δεν θα ήσαν εις θέσιν να συναισθανθούν την πνευματική κατάπτωσή τους και να μετανοήσουν αλλ’ ούτε στοιχειωδώς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν.


Αυτό επαληθεύεται από τη συνέχεια της διηγήσεως, όταν ο Αδάμ και η Εύα, οι πρώτοι και μοναδικοί άνθρωποι της γης, απέκτησαν τα πρώτα παιδιά τους, τον Κάϊν και τον Άβελ, οι οποίοι –όταν ήλθαν σε ηλικία– άρχισαν να εργάζονται, ο μεν Κάϊν ως γεωργός καλλιεργούσε τη γη, ο δε Άβελ ως κτηνοτρόφος έβοσκε πρόβατα.


Πάνω στην εργασία τους τα δύο αδέλφια έδειξαν τον χαρα­κτήρα τους και, κάποια στιγμή, αποκορυφώθηκε η κακία του Κάϊν και σκότωσε τον δίκαιο αδελφό του, ολοκληρώνοντας την πτώση των γονέων του και ενεργοποιώντας, με την πράξη του αυτή, το επιτίμιο του θανάτου, που είχε μεν εξαγγείλει ο Θεός, αλλά δεν το είχε πραγματοποιήσει, έως ότου και αυτό το κακό το ενήργησε ο αμετανόητος πεπτωκώς άνθρωπος. Έτσι απεδείχθη περίτρανα ότι αίτιος και για τη διάπραξη της αμαρτίας αλλά και για τις οδυνηρές συνέπειές της δεν είναι ο Φιλάνθρωπος Θεός αλλά μόνο ο άνθρωπος.


Οι απόγονοι της αμαρτίας οδηγούντο από το κακό στο χειρότερο, γι’ αυτό, τον κατακλυσμό της αμαρτίας κατέπνιξε ο κατακλυσμός των υδάτων της εποχής του Νώε, γενόμενος, ο κα­τα­κλυσμός, προτύπωση του θείου Βαπτίσματος.


Οι άνθρωποι, όμως, αγιάτρευτα αδιόρθωτοι, συνέχισαν πάλι και πάλι το κατρακύλισμά τους και σε πολλά μέρη της γης, ό­που είχαν συν τω χρόνω διασπαρεί, έχασαν κάθε ίχνος ανθρω­πιάς και έγιναν αγριάνθρωποι και άνθρωποι των σπηλαίων, δια­πράτ­τοντες κάθε λογής αγριότητα.


Αυτή, λοιπόν, η άγρια και θηριώδης διαμόρφωση της ψυχής μυριάδων ανθρώπων, κάπου, κάποτε, έδωσε φτερά στη φαντασία των τάχα επιστημόνων του 20ου αιώνα και μίλησαν και έγραψαν για εκατομμυρίων ετών εξέλιξη του ανθρώπινου γένους(!), με­τρών­τας από την (κατ’ αυτούς) μετά τον πίθηκο διαμόρφωση του ανθρώπου σε ανθρωποειδές.


Για να ολοκληρώσουν την τάχα επιστημονική ερμηνεία της διαδρομής του ανθρωπίνου γένους, συμπλήρωσαν με τη φαντασία τους και τα μεσοδιαστήματα, ισχυριζόμενοι πως υπήρξαν εποχές του λίθου, του ξύλου, του χαλκού και του σιδήρου. Δεν μας ε­ξη­γούν, όμως, το γιατί χρειάσθηκαν εκατομμύρια χρόνια για να περάση η ανθρωπότητα από την εποχή του λίθου στην εποχή του σιδήρου, ενώ χρειάσθηκαν μόνο επτά χιλιάδες χρόνια για να φθάσουμε στην πυρηνική και ηλεκτρονική εποχή;


Και αυτά μεν τα διακηρύσσουν οι τάχα επιστήμονες, εξυπη­ρετούντες τις αθεϊστικές σκοπιμότητές τους και τα διδάσκουν μέχρι σήμερα στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Οι χριστιανοί επιστήμονες, όμως, και οι κληρικοί μας πως έχουν συμβιβασθεί με όλη αυτή τη σύγχρονη μυθολογία, εναρμονίζοντάς την, μάλιστα, με την Αγία Γραφή;


Όσοι έχουν μάτια ανοιχτά να βλέπουν τον σημερινό κόσμο καταλαβαίνουν χωρίς πολλή προσπάθεια ότι η άγρια κατάσταση του ανθρώπου δεν σημαίνει την αρχή της ιστορίας του αλλά το κατάντημά του! Ας παρατηρήσουμε τη σημερινή εξέλιξη των ανθρώπων χωρίς Θεό και, ιδίως, των νέων ανθρώπων. Αρχίζουν τη ζωή τους ανθρώπινα, πολλοί, μάλιστα, σαν αρχοντόπουλα και, ύστερα, όσο βουλιάζουν στην αμαρτία, αγριεύουν, φεύγουν από τα σπίτια τους και κατοικούν σε ετοιμόρροπα έρημα σπίτια, σε τρώγλες, σε βουνά, σε σπηλιές! Αν συνεχισθή έτσι για πολύ η κατάσταση, σε λίγες δεκαετίες θα ζήσουμε παγκοσμίως μια νέα εποχή των σπηλαίων και η δαιμονισμένη πια ανθρωπότητα θα καταφεύγει μια στη φωτιά, μια στο νερό και μια στα μνήματα, όπως οι δαιμονισμένοι του Ευαγγελίου!


Δεν ξεκίνησε, λοιπόν, η ανθρώπινη ιστορία από την πρωτόγονη κατάσταση. Ξεκίνησε από τον Παράδεισο, από τον κατ’ εξοχήν κορυφαίο πολιτισμό. Αυτόν τον πολιτισμό που νοσταλγούμε σε όλη μας τη ζωή και τον οποίο λαχταρούμε να ζήσουμε εις τους αιώνας των αιώνων!


Ο Θεός δεν μας δημιούργησε για να μας ρίξη στα σπήλαια. Μας έπλασε πριγκηπόπουλα, μας είχε στα “πούπουλα”, μας α­πάλλαξε από τον κόπο και τον πόνο κι’ εμείς, από την αφροσύνη μας γίναμε άνθρωποι των σπηλαίων. Στα σπήλαια της κακίας μας βρήκε, δεν μας έστειλε εκεί ο Θεός. Πήγαμε και πηγαίνουμε μόνοι μας, εκεί μας οδήγησε και μας οδηγεί η ...“επιστημοσύνη μας”!



Σ’ αυτά τα σπήλαια της κακίας μας ήρθε και μας ξαναβρήκε ο Χριστός, γενόμενος άνθρωπος. Γεννήθηκε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να κάνη και πάλι τον σταύλο του “πολιτισμού” μας Παράδεισο! Αυτώ η Δόξα και το κράτος εις τους αιώνας!


π. Β . Ε. Β.


«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Δεκέμβριος 2010

αντικάλαντα...

Σε ποιους -και φέτος- άρχοντες
Τα κάλαντα να πούμε;
Και τα «καλά Χριστούγεννα»
Σε ποιους να ευχηθούμε!

Αφού πια στην πατρίδα μας
Άρχοντες δεν υπάρχουν….
Και στο «έχειν»και το είναι» μας
Οι τοκογλύφοι άρχουν!…

Κι οι μάγοι τώρα του Χριστού
Πώς να τα βρουν τα ίχνη.
Που το λαμπρό τ’ αστέρι του
Πνίγει η αιθαλομίχλη!…

Χριστός γεννάται, αδελφοί
Εν βηθλεέμ τη πόλει
Και τη ζωή του απειλούν
Ηρώδες και διαβόλοι…

Οι τοκογλύφοι όλης της Γης
Η φύτρα των διαβόλων
Σ’ όλη τη Γη αναζητούν
Το Βασιλιά των όλων…

Εκατομμύρια παιδιά
Άσπλαχνα τα αρπάζουν
Και στο βωμό του Μαμωνά
Απάνθρωπα θυσιάζουν…

Κι εμείς οι-τάχα-χριστιανοί,
Που το Θεό υμνούμε
Τους δολοφόνους των λαών
Τυφλά ακολουθούμε!

Και τους απανταχού της γης
Δήμιους χειροκροτούμε…

Κι έτσι ως πανηγυρίζουνε
Ηρώδες και διαβόλοι
Βαριά πενθεί ο ουρανός
Και οι αγγέλοι όλοι …

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Επιστολή Χάρρυ Κλυνν:

Προς κ. Αντώνη Σαμαρά!




Αντώνη Σαμαρά,

αν περιμένετε να «πέσει» το ΠΑΣΟΚ για να βγάλετε την κυβερνητική φωτογραφία στο περιστύλιο της Βουλής, πλανάστε «πλάνην οικτράν…»

Στην εποχή της αιματοχυσίας δεν έχει κανένας το δικαίωμα να κυκλοφορεί ατσαλάκωτος … «προτρέποντας» την κατοχική κυβέρνηση των δωσίλογων απλώς «να αλλάξει πολιτική!»

Αν δεν αλλάξει, δηλαδή, πολιτική τι θα κάνετε, απεργία πείνας;

Δεν άκουσες τι είπε ο συμμαθητής σου; «Έχουμε πόλεμο»…

Και στον πόλεμο δεν πας με γραβάτα και μανικετόκουμπα, σηκώνεις τη σημαία της εξέγερσης, αν είσαι αρχηγός, και οδηγείς το λαό στα πεπρωμένα του ή «κρύβεσαι» πίσω από κομματικά γραφειοκρατικά τερτίπια, αδόκιμες πολιτικές προτροπές, παρακλήσεις προς «ναυτιλλόμενους», ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων εκπροσώπου και ανούσια ταξιδάκια στη έδρα των τοκογλύφων…

Τι περιμένεις Αντώνη Σαμαρά;

Σε λίγο η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική κι ούτε ο χρόνος θα σου επιτρέψει την πολυτέλεια των πρωτοβουλιών, αλλά ούτε και η ιστορία…

Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν) 

πηγη Πενταποσταγμα

Τα μεγαλύτερα ζώα

στον κόσμο



ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΠΟΥ ΤΟ ΕΘΡΕΨΕ Η ΑΦΑΣΙΑ ΜΑΣ

ΔΕΣΤΕ ΤΟ !!!!!!!!

ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΗΤΕ ......




Τετράποδοι φίλοι του ανθρώπου, θηλαστικά που ζουν

στη θάλασσα και αρκετά ακόμη που ξεχωρίζουν λόγω

του μεγέθους τους. Ακολουθούν μερικά από τα πιο μεγάλα

ζώα, κάποια από τα οποία θα μπορούσαν να είναι

και .... ήρωες του Ιουλίου Βερν.

Σας παρουσιάζουμε μερικά από αυτά.

Η μεγαλύτερη γάτα




Δυστυχώς, το διάσημο αιλουροειδές πέθανε

στον ύπνο του την Κυριακή.

Ήταν περίπου 10 ετών.

Ο μεγαλύτερος σκύλος




Σκύλος ή άλογο;Ο εικονιζόμενος σκύλος μπήκε στο βιβλίο

Guinness για το 2010. Εχει ύψος τρία πόδια και εφτά ίντσες.

Η μεγαλύτερη μέδουσα



Το συγκεκριμένο είδος μέδουσας ζει στην Ιαπωνία

και μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει σε μέγεθος

τον άνθρωπο.

Η μεγαλύτερη αγελάδα



Η συγκεκριμένη αγελάδα έχει βάρος 1,1 τόνους!

Ισοδυναμεί με 7.665 χάμπουργκερ.

Βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ως οικογενειακό

κατοικίδιο ζώο.

Το μεγαλύτερο σαλάχι




Το σαλάχι αυτό φτάνει σε πλάτοςτα 10 πόδια.

Τον Απρίλιο του 2008 οι ψαράδες της Καμπότζης

κατάφεραν και το έπιασαν.

Η μεγαλύτερη φάλαινα



Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πλήρως πόσο μεγάλες

είναι αυτά τα μαμούθ-πλάσματα της θάλασσας.

Η γαλάζια φάλαινα συνήθως ζυγίζει 180 τόνους

και έχει μήκος 100 πόδια.

Το μεγαλύτερο κουνέλι



Οι κτηνοτρόφοι ζωολογικού κήπου του Τόκιο κρατούν

στα χέρια τους ένα κουνέλι βάρους 10 κιλών

μαζί με ένα κουνέλι που ζυγίζει μόλις 45 γραμμάρια.

Το μεγαλύτερο καλαμάρι του κόσμου



Το πρώτο άθικτο ενήλικο αρσενικό καλαμάρι

βρέθηκε κοντά Ανταρκτική, τον Φεβρουάριο του 2007.

Χρειάστηκαν δύο ώρες για να μεταφέρουν τα 10 μέτρα

μήκος και τα 450 κιλά του στο κατάστρωμα.

Το ψηλότερο άλογο



Το άλογο Shire γεννήθηκε με τυπικό μέγεθος,

και έκτοτε έχει φτάσει στο 1.80 μέτρα ύψος.

Ο μεγαλύτερος βάτραχος




Το συγκεκριμένο αμφίβιο έχει βάρος 91 γραμμάρια

και είναι το μεγαλύτερο που έχουν αλιευθεί οπουδήποτε

στη Βόρεια Επικράτεια.

Το δηλητήριο του είναι τοξικό αν καταποθεί από άλλα ζώα.

Ο μεγαλύτερος καρχαρίας-φάλαινα



Φιλιππινέζος δύτης απε3ικονίζεται να εξετάζει ένα

νεκρό καρχαρία-φάλαινα τον Οκτώβριο του 2009ο

στις Φιλιππίνες. Το εικονιζόμενο ζώο ήταν μωρό και

ήταν 15 μέτρα. Τα ζώα αυτά φτάνουν σε μήκος τα 12,5 μέτρα.


Και επειδή εσείς μας το ζητήσατε,

προσθέσαμε ένα ακόμη...




Χωρίς σχόλια!!!!!!!!!!!!



Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010






Αθώωση

του Predο Suboticki,

συγκατηγορουμένου

του π. Συμεών

Βιλόβσκι


Ανακοίνωση που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Ράσκας και Πριζρένης υπό τον κανονικό Μητροπολίτη Αρτέμιο αναφέρει ότι σήμερα το δικαστήριο του Βελιγραδίου αποφάσισε την αποφυλάκιση του Predrag Suboticki.
Ο Suboticki παρέμεινε προφυλακισμένος για 10 μήνες (από τον περασμένο Φεβρουάριο) χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο εις βάρος του μετά από ψευδείς κατηγορίες εναντίον του από τη Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας.
Πρόκειται για συγκατηγορούμενο του π. Συμεών Βιλόφσκι, Πρωτοσυγκέλου του επισκόπου Αρτεμίου, ο οποίος (π.Συμεών) δεν εκδόθηκε ποτέ στη Σερβία καθώς ο Άρειος Πάγος στην Ελλάδα έκρινε ότι οι εις βάρος του κατηγορίες είναι ανυπόστατες και ψευδείς.
Τώρα το δικαστήριο του Βελιγραδίου επίσης αποφαίνεται ότι είναι συκοφαντικές και ψευδείς οι κατηγορίες σε βάρος του Suboticki και για τούτο τον αφήνει ελεύθερο....

Ποιος είναι όμως ο Suboticki;
Ο Suboticki εργαζόταν σκληρά για το καλό της Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης, δεν φοβόταν να ταξιδεύει και να εργάζεται σε καθαρά αλβανικά μέρη, όπου άλλοι το απέφευγαν (ήταν εργολάβος και εντεταλμένος για την ανακαίνιση των μοναστηριών).

Η μήνυση σε βάρος του Suboticki αλλά και του π. Συμεών σκόπευε μεταξύ άλλων και στην απομάκρυνση του επισκόπου Αρτεμίου από τον θρόνο του.
Τώρα που οι κατηγορίες αποδείχτηκαν αναληθείς, ο επίσκοπος Αρτέμιος θα επιστρέψει επισήμως στη Μητρόπολή του;
Οι παρανομήσαντες και ψευδώς κατηγορήσαντες τον επίσκοπο και τους συνεργάτες του θα υποστούν τα προβλεπόμενα από τους Ιερούς Κανόνες;

Απο τα ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ













«Ἰχθύος

ἀφωνότερος»



του μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος

κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ



Ἰδιότυπο καί πρόξενο πολλῶν ἐρωτηματικῶν καί ὁμαδοποιημένης ἀντίδρασης, τό σύνδρομο τῆς συμπλεγματικῆς ἀφωνίας, πού διακατέχει τόν Ἕλληνα Ἀρχιεπίσκοπο. Ἕνα σύνδρομο, πού σβήνει τόν παλμό τῆς καρδιᾶς καἰ ἀκυρώνει τήν τόλμη τῆς Πρωτόθρονης ἐπισκοπικῆς καθέδρας. Ὁ Μακαριώτατος Προκαθήμενος φιλοδοξεῖ νά εὐφημίζεται ὡς «Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος», ἀλλά μέ τή φτώχεια τῆς ἡγετικῆς ἀτολμίας του καί μέ τήν ποιότητα τῆς ἀφωνίας του, ἡ ἐμβέλειά του δέν γίνεται αἰσθητή πέραν τοῦ σκοτεινοῦ χώρου τῶν διαβουλεύσεών του μέ τό «ἀρχοντικό» κλάμπ τῆς γνωστῆς ὁμάδας.


Ἑνωμένο τό ἐκκλησιαστικό Σῶμα, ἀπ᾿ ἄκρη σέ ἄκρη τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας, ὑποδέχτηκε, κατά τό Φεβρουάριο τοῦ 2008, τόν τότε Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμο καί τόν συνόδεψε, μέ χρηστές ἐλπίδες, κατά τήν πορεία του πρός τήν ἐπίσημη καί ἐπίζηλη καθέδρα τοῦ Ἁρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί στήν ὑπευθυνότητα τοῦ Προέδρου τῶν δυό Συνοδικῶν Σωμάτων, τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Στάθηκε μπροστά στό νέο ποιμένα του μέ σεβασμό καί μέ πλησμονή ἀγάπης. Προσευχήθηκε μέ θέρμη. Ἔκλινε γόνυ σώματος καί καρδιᾶς καί κατάθεσε, μπροστά στά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τή χαρά του καί τήν εὐχαριστία του. Καί ἱκέτεψε τόν Ἀρχιποίμενα Ἰησοῦ Χριστό, νά ἐμφυτεύει, ἀδιάκοπα, στόν ἀγρό τῆς καρδιᾶς τοῦ νέου ποιμένα του τήν ἁγιοπνευματική ἔμπνευση, νά καλλιεργεῖ στή συνείδησή του τήν πιστότητα καί νά φέρνει στά χείλη του τόν πλούσιο καί καθαρό λόγο τῆς διδαχῆς καί τῆς εὐλογίας.


Αὐτές οἱ σύσσωμες. λαϊκές, ἐκδηλώσεις καταχωρίστηκαν στό ἱστορικό χρονικό τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2008. Καί, κάτω ἀπό τήν ἐνθουσιαστική καταγραφή, προστέθηκαν, σάν ἐπίλογος τῶν τελετῶν τῆς ὑποδοχῆς καί σάν πρόλογος τῆς διάδοχης καθημερινότητας, τά ἐρωτηματικά μιᾶς κυμαινόμενης προσδοκίας. Τήν ἐλπίδα μας θά τήν ἐπικυρώσει ἡ ἐμπειρία; Ἡ αὐριανή καί ἡ μεθαυριανή διακίνηση τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου μας θά εἶναι ἐνσυνείδητα χαραγμένη στά χνάρια τῶν ἁγίων Πατέρων μας; Ἡ διδαχή του θά εὐαγγελίζεται τήν Ἀλήθεια, τήν Ἀγάπη καί τήν ἁγιότητα; Ὁ λόγος του θά τέμνει τή σύγχρονη ἀνάδελφη ἱστορία; Θά ἀνατρέπει τά εἴδωλα τῆς νεωτερικότητας καί θά δείχνει τό μονοπάτι τῆς προσωπικῆς καταξίωσης; Καί ἡ ὁλόλαμπρη βιοτή του θά ρίχνει φῶς στίς «ἐν σκότει» ὑπάρξεις;


Ἡ δροσερή ἐλπίδα καί ἡ σκιά τῆς ὑποψίας καί τοῦ φόβου... Αὐτή ἡ δέσμη τῶν αἰσθημάτων καί τῶν ὁραμάτων κανοναρχοῦσε, ἐκείνη τή στιγμή, τόν πολυχρονισμό, μπροστά στό νέο ποιμένα καί ἔπλεκε τό κομποσχοίνι τῶν προσευχῶν, πού ἄγγιζαν, ἱκετευτικά, τό «αὔριο» καί τό «μεθαύριο».

* * *


Δέν πρόλαβαν νά διαβοῦν τά τρία πρῶτα χρόνια τῆς νέας ποιμαντορίας καί ἡ ἀτμόσφαιρα θόλωσε ἀπειλητικά. Οἱ ἐμπειρίες, πού σωρεύτηκαν, τόσο στά ἀρχεῖα τῆς Συνοδικῆς γραφειοκρατίας, ὅσο καί στίς καρδιές τῆς εὐρύτατης ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, εἶναι, στό σύνολό τους, ἀρνητικές. Καί οἱ ἐλπίδες, πού συνόδευαν τήν ὑποδοχή καί τήν ἐνθρόνιση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου, ἀρχικά ξεθώριασαν καί, στό διάβα τῆς τρίτης χρονιᾶς, κυριολεκτικά πνίγηκαν στό σκοτάδι τῆς προβληματικῆς ἀπραξίας του καί τῆς ἀνεξήγητης ἀφωνίας του.


Σήμερα, ὅποιον καί νά ρωτήσεις, τόν πιστό, πού λιτανεύει τόν πόνο τῆς Ἐκκλησίας ἤ τόν κράχτη, πού περιφέρει τήν ἔπαρση τῆς ἀθεΐας, θά ἀποκριθεῖ μέ τήν ἴδια ἐκτίμηση. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, πού διαφημίστηκε σάν ἡγέτης μέ ὅραμα, ἀλλἀ μέ χαμηλούς, σεμνοὐς τόνους, εἶναι φυσιογνωμία τῆς ἀβουλίας, τῆς ἀπραξίας καί τῆς ἀφωνίας. Δέ διαθέτει τό ἀποστολικό, ἁγιοπνευματικό θάρρος, νά ὑψώσει τό ἀνάστημά του καί τή φωνή του, μέσα στή θύελλα τῆς σύγχρονης, ἀθεϊστικῆς τραχύτητας καί νά καταθέσει Εὐαγγελική μαρτυρία καί μήνυμα ἀνθρωπιστικῆς ἀνάπλασης μέσα στήν ἀγαπητική Χάρη, πού ἀναβλύζει ἀπό τό Γολγοθά τῆς μεγάλης Θυσίας καί ἀπό τό κενό μνημεῖο τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ Χριστοῦ.


Μέσα στήν ἱστορία, μέσα στή μακραίωνη πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέ λείπουν τά ἐπισκοπικά ἡγετικά πρότυπα ὑψηλῆς κρυφῆς ἔπαρσης, ἐπενδυμένης στό φοβιστικό πλέγμα τῆς ἀφωνίας καί τῆς ἀπραξίας. Χαρακτηριστικά, ἀνασύρω τήν περιεκτική ἐκτίμηση τοῦ Παλλαδίου, ἐπισκόπου Ἑλενοπόλεως, γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ἐπισκόπου Ἀρσακίου, πού ἀνέβηκε στό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, μετά τή βίαιη ἐκθρόνιση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. «Ἀρσάκιος δέ ὁ ἀδελφός τοῦ μακαρίου Νεκταρίου, ἀντεισήγετο τῷ τόπῳ τοῦ Ἰωάννου, ἀνδρός ἱεροφάντου, ἄνθρωπος ἰχθύος ἀφωνότερος, καί βατράχου ἀπραγότερος» (Παλλαδίου: Διάλογος περί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ΧΙ). Στήν καθέδρα τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐγκατέστησαν, οἱ διῶκτες του, ἕναν ἄνθρωπο, πού ἦταν ἀφωνότερος ἀπό τό ψάρι καί ἀπραγότερος ἀπό τό βάτραχο.


Ἡ ἀκραία σιωπή-καί τότε καί τώρα-εἶναι σύνδρομο πνευματικῆς ἀναπηρίας. Ἀδυναμία συγκρότησης διάφανης, πειστικῆς πρότασης. Δειλία καί φόβος ἀποτυχίας κατά τή δημόσια διαχείριση τοῦ ὁποιουδήποτε σοβαροῦ θέματος. Ὁ ἀνώριμος καί δειλός ἡγέτης σιωπᾶ, κατά τίς δημόσιες ἐμφανίσεις του. Καί δραστηριοποιεῖται στό σκοτάδι τῆς ἀπόκρυψης, μέ τή συνέργεια τῶν ὁμότροπων συνεργατῶν του, γιά νά προωθήσει καί νά ἐπιβάλει τούς φτηνούς ἤ καί τούς καταλυτικούς σχεδιασμούς του.

* * *


Ὁ μακαριώτατος Ἱερώνυμος δείχνει νά ἐνοχλεῖται ἀφόρητα, ὅταν οἱ συνεπίσκοποί του διαμαρτύρονται γιά τήν κρυψίνοιά του καί τόν χρεώνουν γιά τίς ἄστοχες, μυστικές διαβουλεύσεις του.


Κατά τήν τελευταία ἐτήσια Συνέλευση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς ἀρχές τοῦ Ὀκτωβρίου, ἀκούστηκαν πολλές καταγγελίες καί διατυπώθηκαν, ὑπέρβαρα φορτισμένοι, ψόγοι.


Ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος, σέ κάποια φάση τῶν ἔντονων διαλόγων καί ἀντιλόγων, εἶπε στόν Ἀρχιεπίσκοπο: «Κινδυνεύετε νά κατηγορηθεῖτε, ὅτι ὑποστηρίζετε μιά συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση».


Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἐκνευρισμένος καί σέ τόνο ἄμυνας, ἀπάντησε: «Δέν κινδυνεύω, μήν ἔχετε ἀγωνία. Ἄλλο τό ἐνδιαφέρον γιά τόν πολίτη καί ἄλλο γιά τήν πολιτική, τά κόμματα καί τούς πολιτικούς. Ἐγώ τηρῶ μιά στάση τέτοια, πού νά μήν ἐξωθῶ τά πράγματα στά ἄκρα. Καί ἴσως νά ἦταν διαφορετικά ἄν δέν εἶχα αὐτή τήν ἐπικοινωνία, πού ἔχω, μέ τήν ἡγεσία τῆς πολιτείας».


Στήν ἀπάντησή του αὐτή ὑποβόσκει μιά «ἠθελημένη πλάνη», πού στοχεύει στήν καταξίωση τῆς ἀφωνίας. Ὁ κ. Ἱερώνυμος ἰσχυρίζεται, ὅτι κατά τήν ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας καθηλώνει τό ἐνδιαφέρον του καί τούς προβληματισμούς του, ἀποκλειστικά καί μόνο, στό πρόσωπο τοῦ πολίτη. Καί δέν παρεκκλίνει, οὔτε βῆμα, ἀπό τήν ἀρχή του αὐτή. Δἐν ἐπιτρέπει στό λογισμό του καί στό λόγο του νά προσεγγίσουν τίς παρυφές τοῦ γηπέδου τῆς πολιτικῆς, γιατί μιά τέτοια εἰσπήδηση θά ἐξωθοῦσε τά πράγματα στά ἄκρα.


Τό ἐρώτημα, πού ἀναδύεται: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐνδιαφέρεται γιά τόν πολίτη. Ἡ πολιτική γιά ποιόν ἐνδαφέρεται; Δέν ἔχει κύριο στόχο καί ἀποκλειστικό μέλημα τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ πολίτη; Τήν ἀνάπτυξή του, τή μόρφωσή του, τήν ἔνταξή του στό κοινωνικό σῶμα, τήν ἐξασφάλιση τῆς γαλήνιας περιπλάνησής του ἀπό τό λίκνο τῆς γέννησής του στόν τάφο τῆς ἀνάπαυσής του;


Ἀπό τή στιγμή, πού ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα εἶναι ὁ ἀποδέκτης καί τῆς ἁγιαστικῆς, ποιμαντικῆς φροντίδας καί τῆς κρατικῆς ὀργανωτικῆς μέριμνας, ἡ συνάντηση καί ὁ διάλογος τῶν ποιμένων μέ τούς λειτουργούς τῆς εὐταξίας, ὁ συντονισμός τους στήν οἰκοδόμηση μιᾶς πνευματικά ἀναπτυγμένης καί ἀναγεννημένης ἀνθρώπινης κοινωνίας, ἡ ἀνταλλαγή ἀπόψεων καί ἐμπειριῶν στά θέματα τῆς παιδείας καί τῆς ἀλληλεγγύης, εἶναι ἀναπόφευκτα. Ἡ κατάληξη σέ συντονισμένα ὁράματα δέν ἀποτελεῖ βεβαιότητα. Ἀλλά τό ἐνδεχόμενο, νά ἀναφυοῦν διαφωνίες καί διαμάχες, δέ φιμώνει τό λόγο καί τόν ἀντίλογο. Ἡ Ἐκκλησία χρωστάει τήν κατάθεση τῆς ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας Της καί τῆς πολύπτυχης ἐμπειρίας Της. Ἡ κατάθεση αὐτή ἀποτελεῖ λόγο ὁδηγητικό γιά τά παιδιά της καί ἀφυπνιστικό γιά τό στρατόπεδο τῆς τραγικῆς ἐκμετάλλευσης.

* * *


Μέ ποιό θεσπισμένο ἀποκλειστικό δικαίωμα ἤ μέ ποιά ἐξουσιοδότηση μπορεῖ ὁ κ. Ἱερώνυμος νά συνεργάζεται, ξεχωριστά καί σέ κλίμα ἀπομόνωσης, μέ τούς συνεπισκόπους του, στό πλαίσιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας τοῦ «πολίτη» καί νά κρατάει, ὡς μυστικό προνόμιο, τή διαβούλευση μέ τούς ἐκπροσώπους τῆς «πολιτικῆς», τούς ἐποχιακούς κυβερνητικούς παράγοντες, πού σέβονται ἤ ἐμβολίζουν παθιασμένα τήν Ἐκκλησία μας καί τά πνευματικά Της θησαυρίσματα; Ποιές ἐγγυήσεις ὑπάρχουν, ὅτι ἡ φροντίδα του νά μήν ἐξωθεῖ τά πράγματα στά ἄκρα, δέν ταυτίζεται μέ τή δειλή ὑποχώρηση καί τήν παραχώρηση τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων στήν αὐθαιρεσία καί στή μανία τοῦ ἐξαγριωμένου ἀθεϊστικοῦ μπλόκ;


Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν εἶναι αὐτόνομος, ἀνεξέλεγκτος μονάρχης. Εἶναι πατέρας ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκογένειας, «βασιλευόμενος ἄνωθεν». Προεδρεύει στά δυό Συνοδικά Σώματα, ἀλλά σάν ἀδελφός ὀμότιμος. Ὀργανώνει καί συντονίζει, ὀφειλετικά, τήν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος καί τόν ἰσότιμο, ἀδελφικό διάλογο, δίχως νά παραχωρεῖ στόν ἑαυτό του τό δικαίωμα τῆς ὑπόγειας, σκοτεινῆς διαπλοκῆς ἤ τῆς αὐταρχικῆς καταπίεσης.


Σέ καμμιά περίπτωση δέν ἔχει τό δικαίωμα νά διαχειρίζεται, αὐτόνομα, τίς δυσχέρειες τῆς καθημερινότητας καί νά διαλέγεται μέ «τούς ἐκτός», χωρίς προηγούμενη ἐπεξεργασία τῶν θεμάτων σέ συνοδική διάσκεψη. Χωρίς τή σύμφωνη γνώμη καί τήν ἐξουσιοδότηση τῶν συνυπεύθυνων μελῶν τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος καί χωρίς τήν ὑποχρέωση λογοδοσίας μετά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ διαλόγου του.


Τό νά ἐπισκέπτεται, μόνος, τόν πρωθυπουργό ἤ νά παρακάθεται σέ Συνεδρίαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, γιά νά ἀπολαύσει τήν τιμή τοῦ ἀνέλεγκτου ἄρχοντα, τοῦ ἐκλεκτοῦ φίλου καί ἀποκλειστικοῦ συνομιλητοῦ μέ τήν ἀνώτατη πολιτική ἡγεσία, δέν τοῦ προσφέρει πόντους ἀξίας, ἀλλά στίγμα ἐκκοσμίκευσης. Τόν ὑποβιβάζει σέ ἰσοτιμία μέ τούς κομματικούς ἀνταγωνιστές, πού ἀντί γιά τήν ἑνότητα καί τήν ἀδελφωσύνη, καλλιεργοῦν τίς ἀντιπαλότητες καί τά μίση.

* * *


Κατά τή δεύτερη μέρα τῶν Συνεδριάσεων τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ὁ Πρόεδρος κ. Ἱερώνυμος δέχτηκε δυνατές ἐπικρίσεις γιά τήν ἀφωνία του στό ἀνοιχτό γήπεδο τῆς Ἐκκλησίας καί ὁλόκληρης τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί γιά τήν ἀπαξιωτική ἀπραξία του. Καί, προσπαθώντας νά ἀμυνθεῖ, ἔκανε τήν ἀκόλουθη δήλωση:


«Ὅταν ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες πολιτικολογοῦμε ἤ καλλιεργοῦμε ἐντάσεις καί ὑποθάλπουμε ἰδεολογικές ἀντιπαλότητες, εἶναι βέβαιο ὅτι αὐτό ἐν τέλει διευκολύνει τό παιγνίδι τῆς πόλωσης καί αὐτούς πού τήν ἐπιθυμοῦν καί τήν ἐκμεταλλεύονται, ἀλλα ὑπονομεύει οὐσιαστικά τήν προσπάθειά μας. Ὁ λαός περιμένει ἀπό ἐμᾶς νηφαλιότητα καί εἰρηνοποιό παρουσία. Ὄχι θορυβώδη, ἀλλά ἀποτελεσματική διαχείριση τῶν σοβαρῶν θεμάτων πού μᾶς συνέχουν καί μᾶς ἀπασχολοῦν ὅλους. Ἄλλο χύνω τό αἷμα μου γιά τήν πατρίδα ὅταν χρειαστεῖ καί ἄλλο εὐκαίρως-ἀκαίρως προβάλλω μία εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας, ὡσάν νά εἶναι θεσμός προσόμοιος τοῦ στρατοῦ ἤ τῶν κομματικῶν παρατάξεων».


Ἡ δήλωση αὐτή μπορεῖ νά καλύψει καί νά δικαιώσει τή θεολογικά ἀτροφική καί ἐκκλησιολογικά ἀναποτελεσματική διακίνηση τοῦ προκαθήμενου Ἱερώνυμου στόν σημερινό κοινωνικό χῶρο;


Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι θεσμός προσόμοιος τοῦ στρατοῦ ἤ τῶν κομματικῶν παρατάξεων. Εἶναι Σῶμα κατά πολύ ὑπέρτερο. Εἶναι ἡ ποίμνη Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ χαρισματική κοινότητα, πού βηματίζει μέ ἀνοιχτή τήν καρδιά στήν Ἀλήθεια καί στήν Ἀγάπη, ὅπως ἀποκαλύφθηκαν καί προσφέρθηκαν μέ τή Θυσία τοῦ ἀρχιποίμενος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ παρεμβολή, πού προσβλέπει μέ ἐμπιστοσύνη στά πρόσωπα τῶν ποιμένων της καί ἀφήνεται στή διδαχή τους καί στή χειραγωγία τους, πού συνδέει τήν κάθε ὕπαρξη καί τή σύνολη ἐκκλησιαστική οἰκογένεια μέ τό μοναδικό Πρόσωπο τοῦ Ἀρχιποίμενα Κυρίου μας.


Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διαβίβαση, ἀπό γενιά σέ γενιά καί ἀπό πρόσωπο σέ πρόσωπο, τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ. Τῆς Ἀλήθειας, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου. Τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἡ δυναμική πνοή τῆς καρδιᾶς. Τῆς ἀναγεννημένης συνείδησης, πού εἶναι ὁ καθαρός ὀφθαλμός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.

* * *


Αὐτόν τόν δυναμικό λόγο τῆς Ἐκκλησίας δέν τόν ὑπηρετεῖ καί δέν τόν διαβιβάζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος στό προβληματισμένο ποίμνιό του καί δέν τόν καταθέτει, ὡς μήνυμα ζωῆς στήν καταπονημένη καί ἀπογοητευμένη κοινωνία μας.


Ὁ λαός μας, ὅταν συναντάει τόν Ἀρχιεπίσκοπο, στό χῶρο τοῦ Ναοῦ ἤ στήν ὀθόνη τῆς τηλεόρασης, εἰσπράττει ἕνα βαρύ ὕφος, μιά ἀνέκφραστη παρουσία, μιά προσωπικότητα, πού μέ τή σιωπή της δηλοποιεῖ τήν πνευματική της δειλία, τόν ἔντονο φόβο καί τήν ἀδυναμία, νά ἀρθρώσει ἡγετικό λόγο.


Ἄν αὐτή ἡ παγερή σιωπή βρίσκεται σέ διασύνδεση μέ τίς ὑπόγειες διαδρομές καί διαβουλεύσεις του, δέν εἶναι εὔκολο νά τό διαπιστώσει καί νά τό ὑποστηρίξει ὁ ἀποστασιοποιημένος παρατηρητής.


Ὁ ἁπλός ἄνθρωπος, πού στροβιλίζεται μέσα στήν καταχνιά τῆς σύγχρονης ἀπροσδιοριστίας, στίς ὑποσχέσεις, πού μαγεύουν καί στίς πρακτικές, πού ἀπογοητεύουν, στή λάμψη τῆς εὐμάρειας καί στίς ἀπειλές τῆς ἀξεπέραστης φτώχειας, στηλώνει τό βλέμμα στό χαρισματικό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναζητάει τό λόγο τῆς παρηγοριᾶς καί τή διδαχή τῆς ἐλπίδας. Καί ἀντικρύζει τό ἀσυγκίνητο προφίλ τῆς ἀναιτιολόγητης καί ἀδικαιολόγητης σιωπῆς καί τόν «ἐν ἀχρησίᾳ πομπό τῆς ἐλπίδας.

* * *


Στή σύντομη ἀπολογία του γιά τήν ὁριστική ἀπόσυρσή του ἀπό τό βῆμα τοῦ δημόσιου, θαρρετοῦ λόγου, περιορίστηκε στή δήλωση, ὅτι τόν ἐνδιαφέρει ὁ πολίτης καί ὄχι ἡ πολιτική, ἡ συνάντηση καί ἡ ἐξυπηρέτηση τοῦ ἀδύναμου καί τοῦ πικραμένου ἀνθρώπου καί ὄχι ἡ δημόσια, ἐντυπωσιακή προβολή καί ὁ ἀσταμάτητος θόρυβος τῆς προπαγάνδας της.


Παρενθετικά, θά τολμήσω νά τοῦ ὑπενθυμίσω, ὅτι «ἄχρι τοῦ νῦν», οἱ σπάνιες καί φτωχές παραστάσεις του μπροστά στούς πολίτες, εἶναι ὅλες ἐξαρτημένες ἀπό τή βούληση καί τούς προγραμματισμούς τῆς πολιτικῆς. Οἱ πολίτες ἀπολαμβάνουν (ἄν δέν τίς ἀντιπαθοῦν) τίς χειραψίες τοῦ Μακαριώτατου μέ τόν Πρωθυπουργό καί κάποιες κοινές παρουσίες σέ ἐκκλησιαστικές τελετές ἤ σέ κοσμικές δεξιώσεις. Ἀλλά δέν ἀπολαμβάνουν τήν ἀρχιεπισκοπική παρουσία, ὡς προσέγγιση τοῦ πατέρα καί ποιμένα τους, ἀνοιχτοῦ σέ λόγο καί διάλογο, μεταφορέα τοῦ ἀτίμητου πλούτου τῆς πνευματικῆς μας παράδοσης καί ἀποδέκτου τῶν στεναγμῶν καί τῶν ἐρωτημάτων τῆς ἀνήσυχης ἐκκλησιαστικῆς οἰκογένειας.

* * *


Ὁ λαός ἔχει δικαιώματα νά ἀκούσει καί νά μάθει. Ἔξω ἀπό τή σύγχρονη, θεσμική διασύνδεση τῆς ἐκκλησιατικῆς διοίκησης μέ τήν κρατική ἐξουσία, ὁ λαός ἔχει ἀνάγκη καί δικαίωμα νά ἐνημερωθεῖ, νά προβηματιστεῖ καί-σαφῶς κατατοπισμένος-νά αὐτοπροσδιοριστεῖ καί νά συντάξει τό προσωπικό δρομολόγιο τῆς ὕπαρξής του;


Καί οἱ ποιμένες του, μέ πρῶτο τόν προεξάρχοντα στή Συνοδική Ἱεραρχία ἔχουν τήν ὑποχρέωση νά βάζουν αὐτί, νά ἀφουγκράζονται τούς προβληματισμούς τοῦ ποιμνίου τους καί, μέ λόγο διάφανο, νά μιλᾶνε καί νά διδάσκουν.


Σέ ἱστορικές περιόδους Συνοδικῆς ὑποβάθμισης, πού ἐπανδρώνονται οἱ Μητροπολιτικοί καί Ἐπισκοπικοί θρόνοι μέ πρόσωπα στερημένα παιδείας καί ἤθους, ἐκπαιδευμένα μόνο στήν τέχνη τῆς κολακείας καί προικισμένα μέ τήν ἱκανότητα ταχύτατης ἀναρρίχησης σέ διακεκριμένες ἐπάλξεις, τό ἱερό σύμπλεγμα χαρισματικῆς κατάρτισης καί ἐπίγνωσης χρέους περιθωριοποιεῖται ἤ-κατά ἀκρίβεια-καταπνίγεται. Ἐκτιμᾶται μόνο καί ἐκδιπλώνεται ἡ ματαιοδοξία, ὁ ἔρως τῆς αὐτοπροβολῆς, ἡ ἐπανάπαυση στό χρυσό μαξιλάρι τοῦ πλούτου καί ὁ συμφυρμός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος μέ τά ποικίλα ἀξιώματα τῆς κοσμικῆς ἱεραρχίας.


Σέ περιόδους, πού ἡ διατήρηση τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς παράδοσης ἀποτελεῖ πρῶτο μέλημα, ἄθλημα σπουδῆς καί μόχθο καθημερινῆς πράξης, ἡ παρουσία τῶν Ἐπισκόπων στό στάδιο τοῦ κοινωνικοῦ ἀγώνα εἶναι ἄνοιγμα ἐξαγιασμένης καρδιᾶς, λάμψη «λύχνου ἐπί τήν λυχνίαν, ἵνα οἱ εἰσπορευόμενοι τό φέγγος βλέπωσιν» (Λουκ. ια’ 33).


Αὐτό τό φωτιστικό καί ὁδηγητικό ἄνοιγμα τῶν ποιμένων-δεῖγμα γραφῆς τῶν μεγάλων Πατέρων μας καί Διδασκάλων μας-ἔχει δυό τρόπους ἔκφρασης.

* * *


Ὁ πρῶτος, εἶναι ἡ διάφανη ἐνημέρωση γιά τή δύναμη καί τήν ἀδυναμία, γιά τήν ἁγιότητα καί τήν ἁμαρτωλότητα, πού ἀναφύεται καί διακινεῖται μέσα στόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας.


Ὁ γνήσιος ποιμένας δέν ἐπιτρέπει ποτέ στόν ἑαυτό του τό δικαίωμα ἄσκησης ὑποκρισίας. Δέν ἀποσιωπᾶ τά λάθη ἤ τά σχεδιασμένα ὀλισθήματα. Δέν ἐπικαλύπτει τήν ἐκκοσμίκευση καί τήν προσχώρηση στούς θαυμαστές ἤ καί λάτρεις τοῦ πλούτου καί τῆς σάρκας. Ὅταν ἀπευθύνεται στό ποίμνιό του, θεμελιώνει τό λόγο του καί τή διδαχή του στήν πράξη τῆς προσωπικῆς του συντριβῆς καί μετάνοιας καί στήν ὑποχρέωσή του νά ἐνημερώνει ἔντιμα τόν ἀνήσυχο λαό, γιά τό κάθε τι, πού συμβαίνει στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα, μέ κρίση δίκαιη καί μέ λόγο διάφανο.


Ὁδηγός κρίσης καί διδαχῆς, γιά τόν ποιμένα, εἶναι τά Ἱερά Εὑαγγέλια καί οἱ Ἐπιστολές τῶν Ἁγίων μας Ἀποστόλων. Δέν μᾶς κρύβουν τίς ἀδυναμίες καί τίς σκοτεινές πτυχές. Τά ἱερά κείμενα μᾶς παρουσιάζουν τό ζῆλο καί τό μόχθο τῶν προσώπων, πού ἀνάλαβαν τήν εὐθύνη νά φέρουν στήν οἰκουμένη τό Εὐαγγελικό μήνυμα. Ἐπισημαίνουν, ὅμως καί τίς ἀδυναμίες τους καί τά λάθη τους. Δέν ἀποσιωποῦν τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα. Καί δέν προσπερνοῦν τούς ἀντιρρητικούς διαλόγους καί τίς διαφωνίες τῶν δυό μεγάλων Ἀποστόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου.


Αὐτή τή χρυσή γραμμή ἐνημέρωσης τήν ἀναζητάει καί τήν περιμένει τό σημερινό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά δέν τή βρίσκει.


Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἀληθινή σφίγγα, ἤ αὐτοφυλακίζεται στή σιωπή ἤ διαβιβάζει στή δημοσιότητα ἕνα χρονικό ψευδεπίγραφο. Κατά τήν κρίση του καί τίς δηλώσεις του, ὅλα κυλοῦν ὁμαλά. Ὅλα ἐντάσσονται στήν ἠλεγμένη καί ἔντιμη Συνοδικότητα. Ὅλα ἐγγράφουν ἱστορία προόδου καί καταξίωσης τοῦ κόπου τῶν 80 ποιμένων τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.


Στό μεταξύ, τά ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, ξεχύνονται στά μολυσμένα ρέματα τῆς ἐπικαιρότητας, ἀνακατεύονται μέ τίς πνικτικές ἀθλιότητες τοῦ κοινωνικοῦ χώρου καί καταντοῦν ἐρέθισμα ἀγανάκτησης καί κατακραυγῆς κατά τῶν παραγόντων ἐκείνων, πού χρωστοῦν νά διδάσκουν, μέ τό λόγο τους καί μέ τή ζωή τους, τήν ἁγιότητα καί καταντοῦν νά λανσάρουν τή φαυλότητα.

* * *


Ὁ δεύτερος τρόπος λόγου καί διαλόγου τῶν ποιμένων μέ τό ποίμνιο, εἶναι ἡ φωτισμένη καί διακριτική ἐνημέρωση γιά τά ἰδεολογικά, τά κοινωνικά καί τά ἀνθρωπολογικά ρεύματα, πού διακινοῦνται, διαφημίζονται καί διαγκωνίζονται-κατά τήν παροῦσα ἱστορική φάση-στίς ἀναστατωμένες καί κυριολεκτικά ἐμπόλεμες περιοχές τοῦ πλανήτη μας.


Δέν εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τό κάθε σχῆμα, πού εἰσχωρεῖ στό Ὀρθόδοξο νοικοκυριό, ἀπό τόν ἀκροδέκτη τοῦ ἐνημερωτικοῦ κυκλώματος, εἶναι ἐπίτευγμα σοφοῦ σχεδιασμοῦ καί βηματισμός πρός προχωρημένα κλιμάκια πολιτιστικῆς ἐμπειρίας. Ἡ ἱστορία ἐπιβεβαιώνει καί ὑπογράφει, ὅτι ὁ βαρβαρισμός ἀντιμάχεται τόν πολιτισμό καί ἡ ὀπισθοδρόμηση δέν εἶναι δυναμικά ἐμποδισμένη.


Στή δίνη αὐτῆς τῆς παγκόσμιας ἀναταραχῆς, πού τή ζοῦμε ὅλοι μας, ἡ φωνή τῶν ποιμένων, πρέπει νά εἶναι φωνή τῆς Ἀλήθειας, τοῦ θάρρους, τῆς συνετῆς ἀξιολόγησης τῆς προπαγάνδας καί τῶν-κατά συνέπεια-ἐμπειριῶν, τῆς συνετῆς-ἐν ἀγάπῃ-χειραγωγίας τοῦ πλήθους στό κλίμα τῆς συναδέλφωσης, πού εἶναι ἡ ζεστή ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀνακαίνισης τοῦ ἤθους, πού ἀναβαθμίζει τήν καθημερινότητα καί καταξιώνει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη.

* * *


Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τό σημερινό Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, νά ἐμφανίζεται στήν ὀθόνη τῆς τηλεόρασης ἤ στό ἐπίσημο βῆμα ἑνός πολιτιστικοῦ ὄργανισμοῦ καί νά ἀνοίγει-μέ ἔμπνευση καί πάθος ψυχῆς-νέους ὁρίζοντες πνευματικῶν ἀναζητήσεων καί νά δακτυλοδεικτεῖ στόχους ὑπαρξιακῆς ἀνακαίνισης καί καταξίωσης;


Μιά τέτοια παρουσία θά ἦταν τό θαῦμα τῆς νεωτερικότητας. Θά τόν ἔφερνε κοντά στούς μεγάλους Πατέρες μας. Θά τόν ἀναδείκνυε φωτισμένο ἡγέτη, πατέρα καί δάσκαλο.


Ἀλλά, μήν τό περιμένετε αὐτό. Ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος ἔχει ἐπιλέξει, ὡς σχῆμα ζωῆς καί δράσης, τήν ἀφωνία καί τήν ἀπραξία. Τήν κρύα γωνιά τῆς συμπλεγματικῆς σιωπῆς. Καί τήν κούφια αὐτοδικαίωση, πού τήν ἐγγυᾶται ἡ ἀπόσυρση ἀπό το μόχθο καί τή δημιουργία.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου