Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ΦΩΝΗ

ΕΚ ΤΟΥ

ΦΡΕΣΚΟΥ

ΤΑΦΟΥ







ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΘΕΟΛΟΓΩΝ

_____________________

«…Eμείς τα παιδιά της Ορθοδοξίας πρέπει στην εποχή αυτή να φανούμε αντάξια παιδιά της Ορθοδόξου ημών Πίστεως. Και προπαντός χρειάζεται προσοχή· Να μην δίνουμε μεγάλη σημασία εις όσα λέγονται περί Ενώσεως. Εάν ποτέ γίνει Ένωσης ουχί δια της υποταγής της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τα κελεύσματα του Πάπα και εις τας ιδιοτροπίας των Προτεσταντών· αλλά εάν ποτέ έρθει η ώρα και είθε να έρθει το συντομότερο η ώρα της Ένωσης, αύτη θα επέρθει μόνο δια της επιστροφής όλων εις το αρχέγoνο κάλλος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.

Ας είμεθα, λοιπόν εν επιφυλακή. Ζούμε εις τας ημέρας τας οποίας συντελείται, όπως ανέπτυξα και εις τα εσπερινα κηρύγματα και εις τας ποικίλας συναντήσεις που κάναμε μεταξύ μας, συντελείται μία προδοσία της Ορθοδόξου ημών πίστεως μέσα εις τους κόλπους της αγίας ημών Εκκλησίας εκ μέρους επισκόπων, εκ μέρους ιεροκηρύκων, εκ μέρους θεολόγων και εκ μέρους εκείνων που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι φύλακες της ιεράς ημών παρακαταθήκης. Και εάν παραστεί ανάγκη σκληροτέρων αγώνων, διότι τώρα απλώς είναι τα πρooίμια μιας τοιαύτης συγκρούσεως, εάν παρουσιαστεί ανάγκη, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσει ο Κύριος, εάν παρουσιαστεί αναγκη, είθε ο Κύριος να αναδείξει νέους αγωνιστάς της Ορθοδόξου ημών Πίστεως. Είθε ο κάθ’ ένας από ημάς και ιδίως οι νεαροί, να προσπαθήσουν να γίνουν μικροί Αθανάσιοι, μικροί Φώτιοι, μικροί Μάρκοι Ευγενικοί έτοιμοι να σηκώσουν ψηλά το λάβαρο και την σημαία της Ορθοδόξου ημών Πίστεως.

Το καλύτερο μνημόσυνο του σημερινού εορταζομένου αγίου ο οποίος θα ευφραίνεται και θα αγάλλεται εις τους ουρανούς όταν βλέπει ότι η παράταξη των ορθοδόξων δεν στερείται μαχητών, δεν στερείται ανδρών, δεν στερείται ηρώων, δεν στερείται ανθρώπων οι οποίοι να είναι έτοιμοι και την ζωήν και την νεότητα και τα πάντα θα θυσιάσουν υπέρ της Ορθοδοξίας, υπέρ της οποίας έζησε και εξεδήμησε προς Κύριον ο ιερός Φώτιος του οποίου πρεσβείες ως και του αγίου Βουκόλου και πάντων των αγίων· είθε ο Κύριος να ελεήσει και σώσει πάντας ημάς».

ΟΣΟ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΔΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΑΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ

Ερώτηση Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο εκκλησίασμα του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, στις 7-3-1971:

-«Θέλετε εδώ στο ναό του Αγίου Παντελεήμονος να λειτουργήσει Φραγκόπαπας; Θέλετε;».

Απάντηση εκκλησιάσμ.: -«Όχι».

Λοιπόν, εκεί πάει η υπόθεσις, εκεί πηγαίνουμε πάνε το συντομότερο να λειτουργήσουν Φράγκοι και Ορθόδοξοι μαζί, εκεί πάει η υπόθεσις, αλλά δεν θα μπορέσουν να κατορθώσουν τίποτα. Ο λαός της Ελλάδος ο οποίος εκ των προγόνων αυτού είναι Ορθόδοξος, ο λαός της Ελλάδος μνήμων των μεγάλων θυσιών των ορθοδόξων Πατέρων, δεν θα υποκύψει. Θα γίνει μεγάλη αναστάτωση πνευμάτων, αλλά ημείς θα προτιμήσουμε να χάσουμε τον θρόνο να πάμε στα σπήλαια και τας οπάς της γης να εγείρομεν ηρωική επανάσταση εναντίον όλων των παπιστών για να κρατήσουμε την Πατρίδα μας Ορθόδοξη, διότι κατ’ εμέ, όπως το αποδείξαμε εις άλλην ομιλία, ΕΛΛΑΣ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι δυο όροι αλληλένδετοι, ενωμένοι. Όπου Ελλάς εκεί και Ορθοδοξία και όπου Ορθοδοξία είναι η Ελλάς. Και εάν η Ελλάς ήτο φράγκικη, το είπε ένας μεγάλος ιστορικός, εάν η Ελλάς ήτο φράγκικη, ουδέποτε η Ελλάς θα έλεγε το ΟΧΙ στο Αλβανικό έπος. Διότι οι φράγκοι που ήταν στην Ελλάδα υποδέχθηκαν με επευφημίες τα Ιταλικά αεροπλάνα, διότι οι Ιταλιάνοι είναι φράγκοι, εάν ήτο φραγκιά η Ελλάς, δεν θα είχαμε τον ηρωικόν αυτόν αγώνα. Πίσω από τα ηρωικά αυτά παιδιά της Ελλάδος ηγωνίζετο ολόκληρη η Ορθοδοξία. Εν πάση περίπτωσει, χαίρω και αγάλλομαι, διότι τουλάχιστον όσο καιρό είμαι εγώ επίσκοπος εδώ, δεν θα πατήσει πόδι φράγκου. Δεν ξέρω τί θα γίνει σε άλλες μητροπόλεις, αλλά εδώ τουλάχιστον θα σχηματίσουμε σύνταγμα ηρωϊκό, έτοιμο προς θάνατον.

Όσοι πιστοί, όσοι πιστοί - έχει μεγάλη σημασία αυτό το οποίο σας λέγω - διότι σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα ρθουν αγκαλιασμένοι ο Πάπας με τον Πατριάρχη, θα κοινωνήσουν μαζί, ό εστί μεθερμηνευόμενον· θα δύναται ο φράγκος να μπαίνει μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία να λειτουργάει. Πράγμα το οποίο δεν θα επιτρέψουμε· διότι χάσμα μέγα χωρίζει τούς Παπικούς, από την Ανατολική Εκκλησία.

Ξύπνα λαέ.....Ξύπνα......

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010


Ως «Ιωνάς, όστις εκατέβη εις την κοίλην του πλοίου
και εκάθευδε και έρρεγχε»
ωνά 1, 5),


Εν καιρώ Αιρέσεως η Ιερά Σύνοδος
Καθεύδει ή Συνευδοκεί στην ανατροπή
της Ορθοδόξου Πίστεως


Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ

ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΠΕΡΙ ΔΙΗΡΗΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Μόνο στις χειρότερες εποχές της εκκλησιαστικής
ιστορίας οι Ιεράρχες δεν ασχολούνταν
με την αίρεση της εποχής τους
.


Από το Ανακοινωθέν της Ιεραρχίας της 8/10/2010 σημειώνουμε:

«…Αυτό το ήθος εκφράζει με λόγια και έργα η Εκκλησία και μέσα σε αυτά τα πλαίσια με ανύστακτο και στοργικό ενδιαφέρον μελετά με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, ζητήματα που ενδέχεται να κρύβουν κινδύνους αλλοιώσεων και αλλοτριώσεων της πίστεως…και καλεί όλους σε προσευχή και ομοψυχία, μέσα στην ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» (Βλ. http://www.ecclesia.gr).


Λόγια ηχηρά ως «χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (1Κορ. 13,1) τα παραπάνω από το Ανακοινωθέν της τελευταίας Συνόδου της Ιεραρχίας. Αλήθεια, για ποια ενότητα της πίστεως ομιλούν οι Αρχιερείς μας; Ποιό είναι το ανύστακτο ενδιαφέρον για την «ενότητα της πίστεως» που επιδεικνύουν;


Όταν, ανάμεσά τους υπάρχει Μητροπολίτης που μηνύεται από πιστούς, που καταγγέλλεται από συνεπίσκοπό του και από έναν καθηγητή πανεπιστημίου για αίρεση και έμπρακτη απιστία στην ΜΙΑ Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως και, παρόλα αυτά, η «Ιερά» Σύνοδος τον στέλνει ως εκπρόσωπό μας να υπερασπιστεί, —αυτός ο αιρετίζων— την Πίστη στους διαλόγους με τον Πάπα;


Όταν, την κατ’ αυτού καταγγελία εξετάζει επιτροπή στην οποία συμμετέχει και ο… ίδιος ο καταγγελλόμενος επί αιρέσει Μητροπολίτης Μεσσηνίας (!!!) και η Ιερά Σύνοδος —χωρίς να ανακαλέσει ο Μεσσηνίας την βλασφημία που εξέμεσε εναντίον του Συμβόλου της Πίστεως— τον αποκαθιστά, επωμιζόμενη πλέον η ιδία την αίρεση;


Όταν, το θέμα μεθοδεύτηκε να «κουκουλωθεί», αφού η Μηνυτήριος Αναφορά που υπεβλήθη στην Ιερά Σύνοδο κατά του Μεσσηνίας δεν βρέθηκε χρόνος να εξετασθεί οκτώ μήνες τώρα από την ημερομηνία κατάθεσής της, αλλά και μια μεταγενέστερη καταγγελία για το ίδιο θέμα από τον Μητροπολίτη Κυθήρων, πάλι δεν κατέστη δυνατόν να εξετασθεί, τρεις μήνες από τότε που κατετέθη, ώστε να συζητηθεί κατά την σύγκληση της Ιεραρχίας την 8/10/2010;

Και πώς συνέβη το θέμα, που την Παρασκευή (8/10/2010) δεν ήταν ώριμο προς συζήτηση στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας (ολομέλεια), να ωριμάσει ξαφνικά το Σαββατοκύριακο και να συζητηθεί στην 12μελή Διαρκή Ιερά Σύνοδο την Δευτέρα (11/10/2010), αφού δηλαδή έληξαν οι εργασίες της Ιεραρχίας; Μήπως επειδή στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο είχαν τον τρόπο τους να ελέγξουν την κατάσταση, αφού τα κουκιά εκεί είναι μετρημένα, και ήταν εύκολο να επιβληθεί η άνωθεν υποβαλλόμενη γραμμή, ενώ αντίθετα στην Ιεραρχία δεν θα μπορούσαν να φιμώσουν, όσους Επισκόπους έχουν ακόμα φόβο Θεού, και οι οποίοι θα ζητούσαν την καταδίκη του προστατευομένου των Οικουμενιστών Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου; Ποιός θα μας πείσει ότι ο τρόπος αυτός διευθετήσεως της υποθέσεως δεν θυμίζει σκοτεινές πολιτικές μεθοδεύσεις;


Για ποιό, ακόμα, «ανύστακτο» ενδιαφέρον που κατατείνει στην «ενότητα της πίστεως» μας μιλούν οι Δεσπότες μας, όταν οι Νεοβαρλααμίτες Επίσκοποι δηλώνουν ότι, ανεξάρτητα από την αντίθετη θέση της Ιεράς Συνόδου, θα συνεχίσουν τους μεταφραστικούς τους άθλους; Ποιό κύρος και ποιά ορθοδοξία έχει απομείνει σε μια Ιεραρχία που δεν τολμά να επαναφέρει στην τάξη τους ασχημονούντας με τα όσια και ιερά της Πίστεώς μας;


Ποιά ενότητα πίστεως επικαλούνται, όταν: άλλοι Επίσκοποι πιστεύουν —ορθώς, σύμφωνα με τους Πατέρες— ότι ο Παπισμός είναι αίρεση (όπως οι Ναυπάκτου, Πειραιώς, Κονίτσης, Αιτωλοακαρνανίας, Μεσογαίας, κ.ά.) και άλλοι το αρνούνται και ισχυρίζονται κακοδόξως (όπως ο Καλαβρύτων, ο Μεσσηνίας, ο Αχαΐας, κ.ά.) ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά απλώς είναι ένα σχίσμα ή ένα τμήμα της «διηρημένης» Εκκλησίας; Και, ακόμα, όταν άλλοι εισηγούνται την Μεταπατερική Θεολογία καί την Θεολογία της Συνάφειας, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τη διαχρονική διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και θεωρώντας τους ξεπερασμένους, και άλλοι καταδικάζουν την κίνηση των πρώτων, αλλά αφήνουν το θέμα να σέρνεται, να διαφθείρει ορθόδοξες συνειδήσεις και να διχάζει τους πιστούς, άβουλοι να επιβάλλουν την Αγιοπατερική διδασκαλία;


Ποιά ενότητα πίστεως στην Ευαγγελική ηθική επικαλούνται, όταν άλλοι Επίσκοποι καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία και άλλοι υπονοούν ότι συνάδελφοί τους Επίσκοποι είναι ομοφυλόφιλοι; Και μάλιστα όταν το διατυπώνουν αυτό σε επίσημο έγγραφο και για να διευκολύνουν το «πάθος» τους, χωρίς εντροπή, ζητούν «Ιερο-Συνοδικά» από τις κρατικές αρχές να μην εξετάζεται αν ένας Μητροπολίτης ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία;


Ποιά ενότητα πίστεως επικαλούνται τέλος —και κυρίως— όταν αρνούνται να πάρουν θέση και να καταδικάσουν την παναίρεση της εποχής μας, τον Οικουμενισμό και τους διακινητές του, παρά τις παρακλήσεις μελών της Εκκλησίας προς την Ιερά Σύνοδο, παρά τις προσωπικές οχλήσεις προς συγκεκριμένους Μητροπολίτες (όπως π.χ. τους Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεο και Πειραιώς Σεραφείμ), παρά τις διαμαρτυρίες και καταγγελίες για την απαράδεκτη σιωπή και αδράνεια του Συνοδικού σώματος; Αυτοί —οι κατά τους Ιερούς Κανόνες φύλακες της Πίστεως— αγνοούν, ότι με την άδειά τους ή και την «ευλογία» ενίων Επισκόπων, ο Οικουμενισμός εξαπλώνεται, γιγαντώνεται και ως γάγγραινα νεκρώνει σιγά-σιγά μέλη του σώματος της Εκκλησίας, δια τα οποία «Χριστός απέθανε»;


Δυστυχώς, παρά τις διαμαρτυρίες, οι Επίσκοποι —περιφρονώντας εσκεμμένως, επιδεικτικώς και σκαιώς τους Ιερούς Κανόνες και τους πιστούς που τους το υπενθυμίζουν— συνεχίζουν να σιωπούν, να επιτρέπουν στους αιρετικούς Οικουμενιστές να αλωνίζουν μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να τους κατονομάζουν. Το δε αξιοπερίεργο είναι πως κι εκείνοι που λιγο-πολύ συμμετέχουν στην αντιοικουμενιστική κίνηση, αρνούνται να τους κατονομάσουν, αφήνοντας απροστάτευτους τους πιστούς, συντελώντας στην αλλοίωση της πίστεως, που τάχα με «ανύσταχτο και στοργικό ενδιαφέρον» φροντίζουν.


Απευθυνθήκαμε, εκτός από την Ιερά Σύνοδο, και σε συγκεκριμένους Μητροπολίτες, παρακαλώντας τους να επέμβουν. Καμία έμπρακτη απάντηση. Μακαρία σιωπή, πολλές υποσχέσεις, ή απόσειση των ευθυνών και δικαιολογίες του τύπου: «Μιλάμε στο κήρυγμά μας για την αίρεση και την καυτηριάζουμε». «Δεν είναι ευγενικό να κατονομάζουμε συγκεκριμένα πρόσωπα». «Αποφεύγουμε να το κάνουμε αυτό, γιατί μπορεί να μας καθαιρέσουν κι έτσι να λείψει η ορθόδοξη φωνή μας από την Ιεραρχία» (ποιά φωνή;). Και, «Γιατί να το κάνουμε εμείς αυτό; Ας το κάνει η Σύνοδος».


Έωλες δικαιολογίες. Γιατί οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας άλλα έκαναν και άλλα μας δίδαξαν. Μιλούσαν όχι μόνο γενικά και αόριστα για τους αιρετικούς, αλλά ειδικά και συγκεκριμένα. Τους κατονόμαζαν, ώστε να τους γνωρίζουν οι πιστοί και να φυλάγονται, ακόμα και αν ανήκαν σε άλλη εκκλησιαστική περιφέρεια και σε άλλη ήπειρο.


Ασφαλώς οι προβαλλόμενες δικαιολογίες είναι αστείες —εκτός των άλλων— και αν αναλογισθεί κανείς ότι οι Επίσκοποι μιλούν κατά διαστήματα ονομαστικά για διάφορα άλλα θέματα και πρόσωπα, αλλά, βέβαια, σπανίως ή και καθόλου για τους συνεπισκόπους τους, εκτός κι αν θίζονται προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντά τους. Ωσάν να εφαρμόζουν την συνταγή που ισχύει στις διάφορες «ελίτ»: ομιλούν για όλους και για όλα, εκτός από την κάστα τους. Και σύμφωνα με την ρήση Μητροπολίτου, δυστυχώς οι Επίσκοποι «υπηρετούν τυφλά το φιλάδελφον αλλά όχι το φιλόθεον».


Είναι εύκολο (και «ηρωϊκό» για τους χειροκροτητές των Επισκόπων) να μιλάς γενικά για την ανηθικότητα των «εκτός», για τους μασώνους, για τον όρκο, για την ιθαγένεια, για τις γερμανικές αποζημιώσεις, τη Μακεδονία και την Β. Ήπειρο, τους πετρελαιαγωγούς, τον ορυκτό πλούτο, το ΔΝΤ και τις διακρατικές σχέσεις, για τον παπισμό, για τους προτεστάντες.


Είναι εύκολο να μιλάς ονομαστικά και συγκεκριμένα για πρόσωπα εκτός της Εκκλησίας, όπως για τη βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ, τον Ανδρουλάκη, τον Stephen Hawking, για τον «επικεφαλής (ξένης) Κυβερνήσεως που παρέστη στο γάμο ομοφυλόφιλου υπουργού του», για τον «γάμο της Ισλανδής Προέδρου με την σύντροφό της»(!), για τα λεχθέντα από τον τραγουδιστή Ελτον Τζον, για τον Πάπα και τον Παπικό Επίσκοπο Σύρου κ.ά.


Είναι πανεύκολο, ακόμα, να μιλά ένας Επίσκοπος και να τιμωρεί κάποιον φτωχό παπά ή μοναχό για ένα μικρό πταίσμα, να καταδικάζει και αφορίζει κάποιον κληρικό ή λαϊκό που αντιστάθηκε στην αιρετική δεσποτοκρατία, αλλά είναι δύσκολο έως αδύνατο να μιλά για τον συνεπίσκοπό του που ασχημονεί ή κακοδοξεί. Ο Επίσκοπος —όσο είναι στο χέρι της Συνόδου— δεν έχει να φοβηθεί τίποτα: ή αθωώνεται Συνοδικά, ή παραιτείται (ώστε πάλλευκος να επανέλθει όταν ξεχαστεί ο θόρυβος που δημιούργησε), ή, τέλος, το θέμα του αποσιωπάται και ο φάκελός του τίθεται στο Αρχείο! (π.χ.: πρ. Αττικής Παντελεήμων, πρ. Θεσσαλιώτιδος Θεόκλητος (Κουμαριανός), Ζακύνθου Χρυσόστομος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Καλαβρύτων Αμβρόσιος κ.ά.).


Είναι εύκολα, λοιπόν, όλα τα παραπάνω και δείγματα εκκοσμίκευσης, μίμησης των πολιτικών και άλλων κλειστών «ελίτ», τραπεζικών και πολυεθνικών οργανισμών, αλλά δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία του Χριστού, την Εκκλησία της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, της αγάπης και της θυσίας, της ταπεινότητας και της μετάνοιας.


Η επικράτηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού προχωρεί ολοταχώς. Η διατύπωση της αιρετικής θέσεως ότι η Εκκλησία μας είναι διηρημένη, θέση που αναιρεί το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, γίνεται αποδεκτή σιωπηρώς από την Ιερά Σύνοδο. Παρόλα αυτά ευφυείς Επίσκοποι «δεν βγάζουν άχνα» για τα δογματικά θέματα, αλλά απασχολούν την Ιεραρχία με υποπεριπτώσεις, όπως αν κάποιος «επικεφαλής (άλλης) Κυβερνήσεως παρέστη στο γάμο ομοφυλόφιλου υπουργού του, καθώς και στο γάμο της Ισλανδής Προέδρου με την σύντροφό της»! Το πόσο άκαιρη και ασήμαντη ήταν η ενασχόληση με αυτό το θέμα, που έθεσε στην Ιεραρχία ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, δείχνουν και σχόλια κάποιων Μητροπολιτών, τους οποίους —κατά το Amenξένισαν «οι αναφορές του Μητροπολίτη Μεσογαίας» και «σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους σχολίαζαν ότι τέτοιου είδους φαινόμενα παθογένειας δεν έχουν επεκταθεί στην ελληνική κοινωνία» και άρα δεν είχαν θέση και προτεραιότητα, τη στιγμή που υπάρχουν άλλα κρισιμότερα και κρισιμότατα θέματα.


Και υπενθυμίζει ειρωνικά ο κ. Τελεβάντος στον Μητροπολίτη Μεσογαίας, σε σχετικό άρθρο του, πως ασχολείται με τα ξένα και δεν εξετάζει όσα ακούστηκαν για τη Μητρόπολή του (και την τοποτηρητεία του): «Με την ίδια βεβαιότητα εκφράζουμε την ισχυρή πεποίθηση ότι ουδέποτε θα διόριζε (ο Μεσογαίας) σε επιτελικές θέσεις της Μητροπόλεώς του ομοφυλόφιλα άτομα και ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να προωθήσει προς επισκοποίηση ή να ψηφίσει κληρικούς με κωλύματα ιερωσύνης.

Πολλώ μάλλον δεν θα συμμετείχε στη χειροτονία τους. Δεν είναι έτσι;»[1].


Αλλ’ αφού η ευαισθησία των Αρχιερέων μας είναι τόσο μεγάλη, που ξεπερνάει το όρια της Ελλαδικής Εκκλησίας και φθάνει να ασχολείται με την ομοφυλόφιλη Πρόεδρο της μακρινής Ισλανδίας, απορημένοι ρωτάμε: Δεν μπορούσε να κάνει μια στάση στη γειτονική Σερβία; Δεν πληροφορήθηκαν ούτε αντελήφθηκαν οι Επίσκοποί μας, ότι εκεί ένας ορθόδοξος Σέρβος συνεπίσκοπός τους διώκεται αδίκως και ότι ένας Ιερομόναχός του, ο π. Συμεών Βιλόφσκι, ευρίσκετο επί 4 μήνες κρατούμενος σε ελληνικές φυλακές υπερασπιζόμενος την Ορθόδοξη Πίστη, που εκεί άγρια κακοποιείται από τους Οικουμενιστές συνεπισκόπους τους;


Αλλά ξεχάσαμε: οι Πατριάρχες που δηλώνουν ως «επάγγελμά» τους τον Οικουμενισμό (ως ο Σερβίας κ. Ειρηναίος) και οι όμοιοί τους ηγετικοί κύκλοι των Συνόδων, μένουν στο απυρόβλητο όχι μόνον από τους οικουμενιστές και οικουμενίζοντες Έλληνες Αρχιερείς, αλλά και από εκείνους που συνηθίζουν άφωνοι απλώς να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Δεν μπορούν να τα χαλάσουν μαζί τους, δεν θέλουν να θίξουν την συντεχνία τους. Προτιμούν να δείξουν ανοχή στις αδικίες που διαπράττει μια «Ιερά» Σύνοδος, και όχι να υποστηρίξουν —με την δέουσα διάκριση, ασφαλώς— έναν αντι-οικουμενιστή Επίσκοπο και τον διωκόμενο Ιερομόναχό του. Δέχτηκαν όμως κι εδώ, (ως Συνοδικό σώμα) την ταπείνωση, αφού ένα κοσμικό δικαστήριο, ο Άρειος Πάγος, εδικαίωσε τον Σέρβο Ιερομόναχο, που εκείνοι σκανδαλωδώς αγνόησαν τελείως. Δεν πέρασε άραγε από τον νου τους —ούτε κατ΄ ελάχιστον— ο λόγος του Ιησού, του οποίου την εξουσία διαχειρίζονται και μεγαλόστομα διδάσκουν: «εν φυλακή ήμην και ουκ επεσκέψασθέ με»;


Αλλ’ ίσως πούνε: μα το θέμα στη Σύνοδο της Ιεραρχίας δεν ήταν περί Οικουμενισμού. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σε μια Σύνοδο για όλα.


Ασφαλώς. Μα εκεί είναι το πρόβλημα: ότι δεν τίθεται το καίριο θέμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού σε συζήτηση, αν και έπρεπε να είχε τεθεί και να είχε ορθοδόξως λυθεί εδώ και μερικές δεκαετίες. Αντιθέτως, τίθενται άλλα θέματα ασήμαντα ή και αντιευαγγελικά, όπως όσα έχουν σχέση με τον μαμωνά, τον πλούτο, και τα μερίσματα της Εκκλησίας στην Τράπεζα της Ελλάδος!


Συγκεκριμένα. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προσπάθησε να φιμώσει –όπως γράφτηκε– τους άλλους Μητροπολίτες, για να «περάσει» τις καταστροφικές για το γένος και την Εκκλησία επιλογές της Κυβέρνησης, σε τέτοιο βαθμό, ώστε και οι ίδιοι Μητροπολίτες να το παρατηρήσουν. Π.χ. ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος φέρεται να είπε απευθυνόμενος στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο: «Κινδυνεύετε να κατηγορηθείτε ότι υποστηρίζετε μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση» (Βλ. www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3615.).


Και ένας ανώνυμος πιστός έγραψε: «Ούτε και οι ίδιοι οι νεοταξίτες δε φαντάζονταν ότι ο καλύτερος σύμμαχός τους στη μεθόδευση της προώθησης του αποχριστιανισμού και του αφελληνισμού του έθνους μας θα ήταν ο κατέχων τον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών» (Βλ. http://apotixisi.blogspot.com/2010/10/blog-post_4785.html#comments).


Είναι πράγματι «προκλητικός ο τρόπος» της απαντήσεως του Αρχιεπισκόπου στις ερωτήσεις δημοσιογράφων. Είπε πως «πράγματι ασχολείται η Εκκλησία στην αύξηση με 27 εκατ. ευρώ του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΤΕ και μάλιστα προχώρησαν στο εγχείρημα αυτό ρισκάροντας: “Το κάνουμε με πολύ ρίσκο αυτό το εγχείρημα”»! (Βλ. http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3626).


Έτσι λοιπόν. Ενώ «πολιτικοί και παρατρεχάμενοι με καταχρήσεις, σπατάλες και κλοπές οδήγησαν το Κράτος σε χρεοκοπία» και «για τη λήψη δανείων από ξένους υποδουλωθήκαμε στους ξένους, χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία και εξευτελισθήκαμε διεθνώς», η Ι. Σύνοδος «ρισκάρει» και βάζει και την Εκκλησία σ’ αυτό το κλίμα της χρεοκοπίας, για να βοηθήσει τον άνθρωπο που έφερε για πρώτη φορά Αρχιεπίσκοπο σε υπουργικό συμβούλιο, ίσως ανταποδίδοντας την «τιμή»!


Αυτόν τον Αρχιεπίσκοπο, βγήκε ο «λόγιος» Μητροπολίτης Ναυπάκτου να εκθειάσει(!) με δημοσίευμα στην εφημερίδα «Βήμα», δεχόμενος μπαράζ επιθέσεων από εχθρούς και φίλους.


Αυτή είναι η εικόνα μιας καθεύδουσας και καταστροφικής για την Εκκλησία και το Γένος εκκλησιαστικής ηγεσίας. Και όσο την ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, είμαστε συνυπεύθυνοι —αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι!...

Και μη φανταστεί κανείς ότι χρειάζεται κάποια εξωτερική επανάσταση για να ανατρέψουμε την κατάσταση. Εκείνο που χρειάζεται είναι μια εσωτερική επανάσταση.

Πόνος και καημός χρειάζεται για την κατάντια μας και για την κατάντια της Ιεραρχίας, που υποτίθεται ότι εκφράζει, ποιμαίνει και καθοδηγεί τον πιστό λαό του Θεού, δηλαδή και εμάς. Και όμως, δεν τολμά να αποβάλλει από το Σώμα του Χριστού ένα αιρετίζοντα Επίσκοπο.


Προσευχή χρειάζεται, να πάρουμε δύναμη και να αψηφήσουμε τις αθεολόγητες απειλές που εκτοξεύουν οι Επίσκοποι —χρησιμοποιώντας την φράση του Αγίου Ιγνατίου— ότι όποιος δεν υπακούει στον Επίσκοπο «δουλεύει τω διαβόλω». Μια ρήση Αγίου σωστή, με την προϋπόθεση ότι ο Επίσκοπος πράγματι εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, ότι βρίσκεται εις τόπον και τύπον Χριστού. Αλλά —αυτή η ίδια ρήση— καθίσταται ανυπόστατη και ανίσχυρη, όταν οι Επίσκοποι καταστρατηγούν τους Ιερούς Κανόνες, όταν συμπροσεύχονται με αιρετικούς, όταν οι Επίσκοποι και η Σύνοδος αδιαφορούν για την αίρεση και απεργάζονται (άλλοι συνειδητά, οι περισσότεροι με την σιωπή τους) την υποδούλωση της Εκκλησίας στον Οικουμενισμό και στον Παπισμό, στον Συγκρητισμό της Πανθρησκείας του Αντιχρίστου που η Νέα Εποχή επιβάλλει δια της Παγκοσμιοποιήσεως.


Καιρός να απαιτήσουμε την εφαρμογή των Ιερών Κανόνων. Να απαιτήσουμε να μας πληροφορούν οι Επίσκοποι για τα τεκταινόμενα. Να δείξουμε την αντίδρασή μας, ακόμα και αδειάζοντας την Εκκλησία, όταν είναι παρών ένα τέτοιος Επίσκοπος, που αρνείται να ακούσει με προσοχή το λαό του Θεού. Πώς μπορεί να εκφράζει τον λαό του Θεού, όταν δεν τον υπολογίζει και ζητά μόνο υπακοή;


Ο Επίσκοπος είναι ένας. Οι πιστοί είναι πολλοί, αλλά διασπασμένοι και αγνοούντες. Έτσι, ο Επίσκοπος με την κατάχρηση της εξουσίας που κάνει και με την «αφοσιωμένη» αυλή του, επιβάλλει την θέλησή του στους πιστούς. Είναι καιρός, οι πραγματικά πιστοί, να συνειδητοποιήσουν ποιόν Επίσκοπο πρέπει να τιμούν. Ας ακούσουμε τη φωνή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:


«Πώς ουν ο Παύλος» λέγει «"πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε;" Ανωτέρω ειπών, "ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την Πίστην", τότε είπε "πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε"». Και συνεχίζει: Τί λοιπόν, όταν είναι «πονηρός» δεν πρέπει να τον ακούμε; Εάν η «πονηρία» του δεν αναφέρεται σε προσωπικά του αμαρτήματα, αλλά σε θέματα «Πίστεως, ΦΕΥΓΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ».


Τιμούμε τον Επίσκοπο, όταν είναι έμπρακτα αφοσιωμένος στον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό και στην Εκκλησία Του, όταν κρατά ανόθευτη την Ορθόδοξη Πίστη και τους Ιερούς Κανόνες, όταν με παρρησία δια λόγων και, κυρίως, δι’ έργων καταδικάζει (σύμφωνα με τις προσταγές των Οικουμενικών Συνόδων) κάθε αίρεση και κάθε αιρετικό.


Αν συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη μας, αν αποδεχθούμε ότι αληθινή πίστη είναι αυτή που κάτι μας κοστίζει, αν αναθερμάνουμε την όποια αγάπη μας στον Χριστό και την καταστήσουμε από σπίθα σε φλόγα και από φλόγα σε φωτιά, τότε θα βρούμε τρόπο, με σεβασμό στους θεσμούς και στα πρόσωπα, να βοηθήσουμε προς την κατεύθυνση της επανόδου μας στην ορθή εκκλησιαστική τάξη, στην Ιερά Παράδοση και στους Πατέρες μας. Διαφορετικά, ο οδοστρωτήρας του Οικουμενισμού θα ισοπεδώσει τα πάντα. Και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Θεσσαλονίκη, 15 Οκτωβρίου 2010

Γιά την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης



[1] Έχουμε επαινέσει κατά καιρούς τον Μητροπολίτη Πειραιώς για τις δυναμικές παρεμβάσεις του. Ρωτάμε, όμως, αυτόν (όπως και τους άλλους Ιεράρχες): Πώς είναι δυνατόν να προειδοποιεί την πολιτεία ότι αν υλοποιήσει τους σχεδιασμούς της στα θέματα της οικονομίας ή της παιδείας «θα κηρύξωμεν την Εκκλησία εν διωγμώ», τη στιγμή που το κύριο καθήκον του Επισκόπου, που είναι η διαφύλαξη της πίστεως, το αφήνουν στην άκρη; Γιατί δεν προτείνει να κηρυχθεί η «Εκκλησία εν διωγμώ» στο θέμα του Οικουμενισμού, αφού αυτό αποτελεί και το κύριο έργο του Επισκόπου; Γιατί ασχολούνται με άλλα θέματα, καλά αλλά πάρεργα; Όταν, όπως σωστά γράφει «η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία, έχει την ιεράν υποχρέωσιν να αρθρώνη πάντοτε και διϊστορικώς λόγον προδρομικόν και να καταδεικνύη τα ουσιώδη των ιστορικών περιόδων με την χαρισματικήν Αυτής διάκρισιν των γεγονότων», γιατί ταυτόχρονα πρέπει οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να αφήνουν στην άκρη τον Οικουμενισμό και να αρκούνται στην ενασχόληση με θέματα, όπως το αν έχουμε «επιβολή ψευδών και ανακριβειών διά την αλλοίωσιν της ιστορικής συνειδήσεως της μαθητιώσης νεολαίας», ή με το αν «θα επεκταθή το σύμφωνον συμβιώσεως και εις τα λεγόμενα “ομόφυλα ζευγάρια”»; Ή ακόμα, αν είναι πρώτιστο χρέος της Εκκλησίας να εξετάσει «διατί η χώρα περιήλθε εις τοσούτον δεινοτάτην οικονομικήν θέσιν» ή τα περί «της συμφωνίας περί του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως» ή για την άμεση «αναβάθμισις της χρηματικοπιστοληπτικής ικανότητος της χώρας από την Moodys…»; Αυτά είναι κατ’ αρχάς θέματα της πολιτείας, που μας αφορούν, βεβαίως, και θα προσπαθήσουμε να υπάρξουν ρυθμίσεις σύμφωνες με το Ευαγγέλιο, αλλά κι αν θεσμοθετηθούν κατά την εκκοσμικευμένη φιλοσοφία των πολιτικών (όπως τόσα άλλα αντιχριστιανικά μέτρα), δεν θίγουν το κέντρον της Πίστεως, όπως η εντὀς των τειχών αίρεση. Αντίθετα, η Πίστη θίγεται όταν αφήνεται η αίρεση του Οικουμενισμού ανεξέλεγκτη.

















Η επίσκεψη

του πάπα των παπικών

στη Βρετανία


Επίσημη επίσκεψη πάπα στη Βρετανία είχε να γίνει από το 1534. Αυτό σημαίνει το μέγεθος της αποστροφής και απέχθειας των προτεσταντών προς τους παπικούς. Και οι προτεστάντες, παρακαλώ, προήλθαν ως σχίσμα από τους κόλπους του παπισμού. Φανταστείτε τι σκάνδαλα και τι αυθαιρεσίες είδαν τα μάτια τους στην αυλές των εκάστοτε παπών και ευρύτερα, και έφτασαν στο σημείο όχι μόνο να φύγουν σκανδαλισμένοι, αλλά και να αρνούνται επί 500 περίπου χρόνια να τους επισκεφτεί πάπας.

Η απέχθεια των προτεσταντών προς το πρόσωπο αυτό θα λέγαμε πέρασε στη βιολογική τους φύση και μεταδίδονταν κληρονομικά από γενιά σε γενιά. Και ο αναίσχυντος Ράτσιγκερ, αντί να αισχύνεται, τόλμησε να επισκεφθεί τη χώρα του μείζονος προτεσταντισμού.


Και να είναι τάχα ο μόνος λόγος που θα έπρεπε να ντρέπεται να πάει τη Βρετανία; Υπάρχει και ο πιο «φρέσκος» λόγος, ότι οι κληρικοί του πάπα στη χώρα αυτή, που αποτελούν μειονότητα σε σχέση με τον προτεσταντισμό, (ανέρχονται στο 10%), κατόρθωσαν να δημιουργήσουν αμέτρητα σκάνδαλα παιδεραστίας (δεν υπολογίζω τα σκάνδαλα πορνείας, μοιχείας και ομοφυλοφιλίας, γιατί αυτά το αμβλυμένο πλέον αισθητήριο της έκφυλης σημερινής κοινωνίας δεν τα λογαριάζει για εγκλήματα ούτε και γι’ αυτούς ακόμη τους άγαμους παπικούς κληρικούς, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το Χριστό), σε βαθμό που εμπνέεται φόβος στη Βρετανία για την ασφάλεια του ανεπιθύμητου πάπα Ράτσιγκερ, αυτός δε να προσποιείται τον ψύχραιμο και να δηλώνει στους δημοσιογράφους ότι δεν ανησυχεί για ενδεχόμενες εκδηλώσεις εχθρότητας κατά την επίσκεψή του, αλλά προχωρεί με μεγάλο θάρρος (σ.σ. μάλλον θράσος) και με χαρά.


Δεν μπορώ να εξηγήσω, αγαπητοί μου, την αναισθησία του παπισμού στα θέματα των σεξουαλικών σκανδάλων. Μία λύση που θα μπορούσα να δώσω είναι ότι ο παπισμός όχι μόνο δεν θεωρεί έγκλημα την παιδεραστία, αλλά και την έχει αναγάγει σε υποχρεωτικό δικαίωμά τους, όλων τους, από τον μεγαλύτερο, τον εκάστοτε πάπα, μέχρι το μικρότερο. Αλλιώς πως εξηγείται ότι ουδείς ουδέποτε ουδαμού παρ’ ουδενός παιδεραστής άγαμος «κληρικός» του παπισμού (και είναι όλοι τους τέτοιοι) δεν έχει τιμωρηθεί ουδέ με την παραμικρή ποινή. Η μόνη «τιμωρία» που είναι συνηθισμένη είναι η μετάθεση, η οποία, σημειωτέον είναι μάλλον προαγωγή παρά τιμωρία, αφού στη νέα θέση του ο σάτυρος κληρικός μπορεί να κάνει τρις χειρότερα σε άλλα ανύποπτα παιδιά που δεν τον ξέρουν.


Είναι χαρακτηριστικό δε ότι και ο σημερινός πάπας Βενέδικτος, έχοντας και αυτός βεβαρημένο παρελθόν στο ζήτημα αυτό, όπως ανέγραψαν στο παρελθόν εφημερίδες και περιοδικά, προκαλούμενος από τους δημοσιογράφους να τοποθετηθεί, μιλάει με νωθρό και άνευρο τρόπο, που όχι μόνο δεν δείχνει άμεσο ενδιαφέρον για τα παρατράγουδα αυτά των πρωταγωνιστών του, αλλά στην ουσία η απάθειά του αυτή είναι συστηματική συγκάλυψη των ανοσιουργημάτων των «κληρικών» του. Αυτή την αναισθησία την καταλαβαίνουν οι πάντες σ’ όλο τον κόσμο και αισθάνονται μέσα τους κύμα αγανακτήσεως και εξοργισμού εναντίον του πάπα και της απαθούς στάσεώς του.


Σαφής ένδειξη της αγανακτήσεως είναι η σκληρή και δηκτική δήλωση της Ζοέλ Καστέξ, μέλους των οργανώσεων κατά της παιδεραστίας των παπικών κληρικών (φανταστείτε έχουν ιδρυθεί και οργανώσεις για την αναχαίτιση αγρίου και απειλητικού κύματος της παιδεραστίας των παπικών κληρικών!! και ο προκομμένος ο Βαρθολομαίος ντε και καλά θέλει να ενωθεί με τους τοιούτους), στην οποία λέει· «Είναι ανέντιμο να λες ότι οι αρχές της εκκλησίας ήταν αργές και δεν επέδειξαν επαγρύπνηση. Αντιθέτως ήταν γρήγορες και επαγρυπνούσαν, αλλά για να κρύψουν και όχι για να προλάβουν αυτές τις τρομερές ενέργειες. Οι επίσκοποι (εννοεί τους παπικούς) σε ολόκληρο τον κόσμο συνεχίζουν σκοπίμως να επιλέγουν τη μυστικότητα και την εξαπάτηση σε βάρος της ασφάλειας (των παιδιών) και της εντιμότητας στις περιπτώσεις παιδεραστίας. Αυτή είναι η καθαρή και θλιβερή αλήθεια. Η μόνη πρόοδος που έκανε το Βατικανό όσον αφορά την παιδεραστία ήταν τόσο λίγη, που είναι ουσιαστικά ασήμαντη. Λειτουργώντας υπό τεράστιες πιέσεις το Βατικανό είπε στους επισκόπους να καλούν την αστυνομία για περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, αν τους υποχρεώνει να το κάνουν η τοπική νομοθεσία».


Αυτό το τελευταίο, «Αν το υποχρεώνει η τοπική νομοθεσία», νομίζω είναι σκέτη κοροϊδία. Και η νομοθεσία του Θεού για άμεση καθαίρεση των τοιούτων, κ. Ράτσιγκερ, πάπα των παιδεραστών; ούτε καν μνημονεύεται, πράγμα που ουσιαστικά δείχνει ότι ο πάπας είναι άπιστος και άθεος και ο παπισμός απιστία και αθεΐα. Και αν η τοπική νομοθεσία δεν το προβλέπει, κ. Ράτσιγκερ; Σύμφωνα με το πνεύμα της δηλώσεώς σου, το αφήνουμε να περάσει σιωπηρά ή με άλλα λόγια το συγκαλύπτουμε, ή μάλλον το ενθαρρύνουμε και το ενισχύουμε; Αυτό θέλεις να πεις; Διότι η συγκάλυψη είναι ενθάρρυνση και επιβράβευση. Σημειωτέον ότι αυτή η εμπαικτική στάση του εκάστοτε πάπα απέναντι στο μίασμα της παιδεραστίας έχει αποθαρρύνει 13 κακοποιηθέντες, οι οποίοι, μη αντέχοντας άλλο το όνειδος, αυτοκτόνησαν.


Δυο άλλα τελευταία σχόλια· Το ταξίδι του κ. Ράτσιγκερ στη Βρετανία θα κοστίσει, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των δημοσιογράφων, (κρατείστε την αναπνοή σας) 14,4 εκατομμύρια ευρώ! Τέτοια σπάταλα και πολυδάπανα ταξίδια έκανε ο Χριστός; Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσεως που διανύουμε, τέτοιες ειδήσεις, είναι αβάσταχτες προκλήσεις και δημόσια σκάνδαλα. Και το άλλο. Η κάθε θέση του προσερχομένου καθολικού στην υπαίθρια λειτουργία, πωλείται, όπως γίνεται με τις θέσεις των γηπέδων στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Χριστεμπορία, κ. Ράτσιγκερ; ‘Εκμεταλλεύεσαι και το στοιχειώδες καθήκον του εκκλησιαστμού του απλού πιστού, και τον χαρατσώνεις. Ντροπή! Λέτε ότι έχετε σχέση και με το Χριστό!


Τέλος, βούιξε όλος ο κόσμος με τις απρόκλητες αναπάντεχες αιχμηρές και υποτιμητικές για τους Βρετανούς δηλώσεις του υψηλόβαθμου καρδιναλίου Βάλτερ Κάσπερ, του γνωστού μας ως μέχρι πρό τινος αντιπροσώπου του Βατικανού στις συναντήσεις διαλόγου με του ς ορθοδόξους, (παραιτήθηκε τον περασμένο Ιούνιο), ότι η Βρετανία θυμίζει τριτοκοσμικές χώρες και ότι διαθέτει έναν επιθετικό νεοαθεϊσμό.


Οι δηλώσεις του Κάσπερ, που έκαναν χαλάστρα το κλίμα της επισκέψεως του πάπα των παπικών στη Βρετανία, είναι ενδεικτικές του ψυχονευρωτικού χαρακτήρα του Κάσπερ, τον οποίο προσπαθούσε να κρύβει επιμελώς στις συναντήσεις του διαλόγου τόσα χρόνια και να εμφανίζεται ήπιος ευγενικός και υπομονητικός. Αλλά τώρα που απαλλάχτηκε από τα καθήκοντα αυτά, αμέσως εξεδήλωσε το χαρακτήρα του. Αυτός είναι ο κ. Κάσπερ, ο διασπορέας μισαλλοδοξίας και εχρθικότητας, ο κατά τα άλλα ενοποιός των διισταμένων μερών!


Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνος Οκτωβρίου 2010

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010








ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ


ΚΑΙ ΕΤΕΚΕ ΜΥΝ


Θ’ αναφερθώ στην επίσκεψη του πάπα των παπικών στη μεγαλόνησο Κύπρο τον περασμένο Μάιο. Ύστερα από παρέλευση ενός τετραμήνου, κατά το οποίο κατακάθισε όλος ο ορυμαγδός του άκαιρου και πεποιημένου ενθουσιασμού και της παράλογης φαντασίας, ξαναδιαβάζω τους λόγους που ακούστηκαν από τις δυο πλευρές, Κυπρίων και Ράτσιγκερ, και ομολογώ την απογοήτευσή μου εκ μέρους κυρίως των λόγων του δευτέρου, που υποτίθεται ότι αναμένονταν να είναι λόγοι ανταποκρίσεως.


Ο μεν πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας και ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος εκφράζονται με σαφήνεια και εκδιπλώνουν αφελώς τις προσδοκίες τους που τρέφουν από τον φιλοξενούμενό τους, λες και είναι ο μεσίας ή ο από μηχανής θεός, που θα φέρει σε μια νύχτα την επίλυση όλων των προβλημάτων της μεγαλονήσου και την εκπλήρωση των εθνικών πόθων του μαρτυρικού λαού της, ο δε πάπας σφίγγει το έρκος των οδόντων του, μήπως πει καμμιά λέξη παραπάνω και δεσμευτεί απέναντί τους . Τελικά καταφέρνει να παραμείνει σε γενικόλογα και μισόλογα, ή και σε άσχετα λόγια, αφήνοντας πίσω από αυτά ένα απέραντο κενό.


Συγκεκριμένως ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου με πνεύμα αναξιοπρέπειας και δουλικότητας, αταίριαστης σε αρχιεπίσκοπο της ιστορικής και πρωτοχριστιανικής νήσου, είπε· «Προσβλέπουμε στη βοήθειά σας, για περιφρούρηση και σεβασμό των ιερών μας μνημείων και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, για κατίσχυση των διαχρονικών αξιών του χριστιανικού μας πνεύματος, οι οποίες σήμερα καταπατούνται βάναυσα από την Τουρκία, η οποία επιθυμεί να έχει ευρωπαϊκή πορεία». Ύφος νηπίου, που ζητάει από τον πατερούλη να τους κάνει ντά.


Και ο πονηρός πάπας, που τα ζυγίζει όλα στο ζύγι της ιδιοτέλειας, κατά την πάγια παπική συνήθεια να ψάχνει ευκαιρίες για να επεκτείνει την εξουσία του, απαντά σαν διαιτητής και συμβουλάτορας που κατά κάποιο τρόπο συμβουλεύει τα δύο άτακτα παιδιά να καθίσουν φρόνιμα και να αγαπηθούν μεταξύ τους, σα να μη συνέβη τίποτε. Συνιστά ενότητα και κοινωνία των Κυπρίων με τους Τούρκους μέσω του οικουμενικού κινήματος και «προφητεύει»· «Ο δρόμος προς το στόχο της πλήρους κοινωνίας σίγουρα θα έχει δυσκολίες». Δηλαδή ο Χρυσόστομος ζητιανεύει και ο πάπας κοροϊδεύει. Αλήθεια τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει ο επαίτης αρχιεπίσκοπος από τον εκπρόσωπο του ψεύδους και της διαφθοράς, ή καλύτερα από τον αντίχριστο;


Πέρα από την κοροϊδία ο δόλιος πάπας του παπισμού βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία να κάνει και την προπαγάνδα του με τη μορφή συστάσεων. Συνιστά σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ εκκλησίας της Κύπρου και ουνιτών της Κύπρου. Διότι αυτό κυρίως τον ενδιαφέρει· «Οι χριστιανικές κοινότητες της Κύπρου μπορούν να βρουν μια καρποφόρο περιοχή για οικουμενική συνεργασία να προσευχηθούν και να συνεργαστούν μαζί για την ειρήνη, τη συμφιλίωση και τη σταθερότητα…». Αν η ενότητα με τους Τούρκους είναι δύσκολη και απραγματοποίητη, δεν συμβαίνει το ‘ιδιο και με την επίτευξη κοινωνίας με τα όργανά του. Ας μη διστάζουν λοιπόν. Οι ουνίτες είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν τους Κυπρίους, και τότε θα καταλάβουν πιο είναι το στυγνότερο καθεστώς.


Ο αυτοκράτορας της λόγω διαφθοράς αυτοδιαλυόμενης αυτοκρατορίας του παπισμού πάπας, ο πάπας των κιναίδων και των παιδεραστών, που τελευταίως είχε πολλές αποζημιώσεις των παιδεραστικών κατορθωμάτων των κληρικών του, βλέπει την Κύπρο σαν παχειά οικονομικώς αγελάδα, από την οποία θα έχει υπολογίσιμες οικονομικές απολαυές, και τη θέλει πολύ. Το όνειρό του θα αρχίσει να πραγματοποιείται, αν καταφέρει να μεταβάλει την Κύπρο σε χώρα της επιρροής του, δηλαδή της υποταγής του, ουνιτοποιώντας την. Γι’ αυτό και συνιστά αφ’ ενός πράγματα μη πραγματοποιήσιμα, δηλαδή ενότητα με τους Τούρκους(!), για να πέσουν σαν ώριμος καρπός στην αγκαλιά του συγκεκαλυμμένου παπισμού, του γνωστού ουνιτισμού. Ισοπεδώνει κανονικά την εκκλησία της Κύπρου και την κάνει διάδρομο για να περάσει από πάνω της η ουνία.


Κατά τα άλλα «ώδινεν όρος και έτεκε μυν». Ο Χριστόφιας και ο Χρυσόστομος περίμεναν πως και πως ν’ ακούσουν ένα ζεστό λόγο, μια συμπαράσταση, αλλά τελικά έπεσαν στο κενό· εισέπραξαν την κρυάδα της απογοητεύσεως. Μπορούν λοιπόν να τον καλέσουν και του χρόνου…


Ω ταλαίπωροι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες του καταβασανισμένου κυπριακού λαού. Γιατί επιτείνετε το μαρτύριο των ανθρώπων με άκαιρες άκαρπες και πολυδάπανες κινήσεις; Ποιος περιμένετε να σας βοηθήσει; Αυτός που βλέπει την Κύπρο σαν νόστιμη μπουκιά στο στόμα του; Ξυπνείστε και μη ζητάτε ζυγό βαρύτερο από αυτόν που σηκώνετε. Η βοήθεια θα έρθει από τη μετάνοια του λαού, και ιδίως από την επιστροφή του ανωτέρου κλήρου της μεγαλονήσου, πρωτίστως δε του κ. Χρυσοστόμου. Μετανοείστε, κ. Χρυσόστομε, και η βοήθεια του Θεού οσονούπω έρχεται. Ενόσω όμως χτυπάτε την πόρτα του αντιχρίστου πάπα, να περιμένετε επιδείνωσι της καταστάσεως.

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Οκτωβρίου 2010


Eλληνες...Ελληνίδες...
Ο Σαρκοζί σκέφθηκε να επιβάλη στους Γάλλους "σύνταξι από τα 60στα 62" και επαναστάτησαν οι μισοί κατοικοι της Γαλλίας.
Εμας μας νομοθέτησαν "σύνταξι στα 70" και δεν ...κουνήθηκε φυλλαράκι!!!
Σε ποιανών τα βέβηλα χέρια αφήνεις τα παιδιά σου, ρέ Ελληνα;
Ψόφησες Ελληνα, ψόφησες Ελληνίδα;
ΤΩΡΑ Ελληνα, ΤΩΡΑ...
Επαναστάτησε.

Ξύπνα Ελληνίδα.
Μαύρισέ τους.
Καταμαύρισε τους κατοχικούς δικτάτορες.
Εξαφάνισέ τους.

Δείτε το Βίντεο και προσπαθείστε να μη γελάσετε, αλλά ούτε και να κλάψετε!

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

΄Η αυτοί ή εμείς....

Επιτέλους θυμώστε...


Η οργή να γίνη Ποταμι....



Ο Συνδυασμός Ανεξάρτητων Καθηγητών Φθιώτιδας μας έστειλε το εκπληκτικό κείμενο που δημοσιεύουμε παρακάτω και αξίζει την προσοχή μας !

Συνάδελφοι - σες


Πέρασαν 22 χρόνια όταν συνάδελφοι με διαφορετικές διαδρομές στα κοινά, αηδιασμένοι αλλά και από αντίδραση στην κομματοκρατία που ήταν κυρίαρχη στον κλάδο μας, κατορθώσαμε να συνεννοηθούμε, να συντονιστούμε και να βρούμε τα σημεία ενότητας και αντίστασης.
Το εγχείρημα όλως παραδόξως, με τη στήριξη των συναδέλφων πέτυχε και πέτυχε γιατί μ’ όλες τις αδυναμίες μας μιλήσαμε με ειλικρίνεια και πράξαμε με εντιμότητα. Με εντιμότητα και ειλικρίνεια ερχόμαστε να περιγράψουμε και τη σημερινή κατάσταση, το πώς εμείς βλέπουμε τα πράγματα. παρόλο που η Μαύρη Κομπανία του Μνημονίου, έχει σχεδόν απαγορεύσει την όποια διαφωνία.

«…Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω
την ελεφθερία ελεφθερία

το φόνο φόνο

την ενοχή ενοχή

μ' ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει

στον τοίχο τ' όνομά του με τα νύχια
»

«σχεδόν μηδίζοντες»


Λεύκιος Ζαφειρίου
- Κύπρος


Αποκλειστικά υπεύθυνο λοιπόν για τη δημιουργία του δημοσίου χρέους, θεωρούμε το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αυτής της χώρας.

Αυτό
και κανείς άλλος είναι που ευθύνεται για τη δημιουργία των ελλειμμάτων και την παραγωγική αποδυνάμωση της χώρας.
Αυτό είναι που έρχεται σήμερα, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την κρίση, να υποθηκεύσει το μέλλον της Ελλάδας, κατεδαφίζοντας το κοινωνικό κράτος, συντρίβοντας τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, κόβοντας μισθούς και συντάξεις, εξαλείφοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες, διαλύοντας τις ζωές των πολιτών και τελικά καταδικάζοντας τη νεολαία στη μιζέρια και την έλλειψη προοπτικής, βυθίζοντας τον λαό στη φτώχεια και την απόγνωση.
Ο «μονόδρομος» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ως τραγική συνέχεια της άφρονας δεξιάς πολιτικής των κυβερνήσεων της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ, μας οδηγεί επιπλέον στην υποθήκευση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και στην αναπόφευκτη παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Όλα αυτά γίνονται χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι το κάνουν
«για το καλό μας», «για το καλό της πατρίδας»!.

Συνάδελφοι - σες

Δεν καλούμαστε να σώσουμε καμιά πατρίδα.

Καλούμαστε να σώσουμε ένα σύστημα διεφθαρμένο ένα σύστημα σάπιο μέχρι το κόκαλο.

Ένα σύστημα υποτέλειας με στοιχεία δοσιλογισμού ένα σύστημα ανήθικο ανεπαρκές και αντιπαραγωγικό ένα σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Με κόμματα νταβαντζήδες με τραπεζίτες αδηφάγους με μαζικά μέσα ενημέρωσης εξαγορασμένα, με δικαιοσύνη τυφλή και κουφή.

Με πατριδοκάπηλους αεριτζήδες που ενώ έχουν βγάλει τα δικά τους λεφτά στην Ελβετία καλούν σε θυσίες τους εργαζόμενους.

Όλους αυτούς να διαπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν νόμους, θεσμούς και καταστάσεις μόνο και μόνο για την δική τους αυτοσυντήρηση.

Παράσιτα που θα τους δώσουμε το δικαίωμα να συνεχίσουν και να εδραιώσουν παραπέρα την κυριαρχία τους ΑΝ…….

Αν
εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε κοινούς αλμπάνηδες και πιστεύουμε τα χονδροειδή ψέματα τους ότι όπως πορεύονται θα μειώσουν το δημόσιο χρέος και ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.

Αν
δεν απορρίψουμε τη λογική του μονόδρομου και τους επιτρέψουμε να μας ενσπείρουν, με την ανηλεή Γκαιμπελίστικη προπαγάνδα, το φόβο.

Αν
δεν ανακαλύψουμε ξανά την αξία του σωματείου, την ενεργή συμμετοχή και την χαμένη αλληλεγγύη μας αν δεν ενεργοποιήσουμε όλα τα βέλη που έχουμε στη φαρέτρα μας, ακόμη και τις νομικές προσφυγές.

Αν
δεν ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας και συντονίσουμε τα βήματα μας με άλλους εργαζόμενους και οργανώσεις.

Αν
δεν στοχαστούμε και δεν αξιοποιήσουμε την εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Αν
δεν πεισθούμε ότι δεν είναι πανίσχυροι και ότι μπορούμε με νου και γνώση να τους ανατρέψουμε.

Έχουμε δημοκρατικό και πατριωτικό καθήκον να εργαστούμε για την πτώση μιας κυβέρνησης που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν έχει καμία νομιμοποίηση.

Ούτε πολιτική ούτε δημοκρατική ούτε ηθική.
Δεν είμαστε βέβαια ούτε αφελείς ούτε αιθεροβάμονες.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες του εγχειρήματος.
Γνωρίζουμε ότι οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί συσχετισμοί δεν μας ευνοούν.
Γνωρίζουμε τη δυσκολία να συγκροτηθεί μια πειστική και ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση. Απαιτεί και χρόνο και κόπο.

Γνωρίζουμε
και άλλα …και προπάντων ότι είμαστε πολύ θυμωμένοι.

Γνωρίζουμε
όμως ότι σιγά-σιγά πρέπει συνερχόμαστε και να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε όρους αντίστασης για να είμαστε όσο μπορούμε έτοιμοι για τις εκρήξεις που θα έρθουν………γιατί θα έρθουν.
Γνωρίζουμε ότι απέναντι σ’ αυτό το νέο φασίζον καθεστώς που διαμορφώνουν κυβέρνηση ΔΝΤ και ΕΕ, δεν αρκούν πλέον αγώνες «χαρακωμάτων» για τη διατήρηση των όποιων εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών κεκτημένων. Τέτοιοι είναι οι «αντιμνημονιακοί αγώνες», που προτείνουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και από κοντά δίκην αθύρματος και η δική μας ΟΛΜΕ.

Τέλος είμαστε πεπεισμένοι πως αν δεν σηκώσουμε σήμερα το κεφάλι μας ψηλά, όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξει κάποιο μέλλον για εμάς, αλλά θα έχουμε καταδικάσει τις επόμενες γενιές να ζουν χωρίς ελπίδα στις πιο σκοτεινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της σύγχρονης ιστορίας.

Ευχή να αποτελέσει η Γενική μας Συνέλευση την ευκαιρία να αρχίσουμε να μαζευόμαστε σιγά σιγά, να αρχίσουμε να οργανώνουμε την αντίδρασή μας και να μην «τσιμπάμε» περιμένοντας τις «αυτοδιοικητικές» εκλογές να εκφράσουμε την αποδοκιμασία μας.
Οκτώβρης 2010

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

απο την Παρεμβασι













Bοήθεια – λογία


ή σπατάλη;


του κ. Χρήστου Μπαλόγλου,

oικονομολόγου-συγγραφέως


Η αναδημοσίευση του επισήμου εγγράφου του Υπουργείου Εξωτερικών, με ημερομηνία 5 Ιουλίου 2005, με αποδέκτη το Ελληνικό Προξενείο ΚΠολεως, στο προσφάτως εκδοθέν και αποκαλυπτικό έργο του Γιώργου Μουστάκη, Η μαύρη βίβλος των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων. Ζωή-Σωτήρ-Χρυσοπηγή. Αθήνα, εκδ. Ορος 2010, σ. 209, επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των επιχορηγήσεων της Ελληνικής Πολιτείας προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

Πράγματι, στο έγγραφο αυτό αναγράφεται το αστρονομικόν ποσόν των 3.000.000 ΕΥΡΩ ως η δεύτερη δόση χορηγίας προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Η επιχορήγηση αυτή χαρακτηρίζεται υπό την θεολογική οπτική ως λογ(ε)ία, και ως τέτοια αξίζει να σχολιασθή.


Με τον όρο «λογ(ε)ία» χαρακτηρίζεται στην γλώσσα της Κ.Δ. το πρόγραμμα της οικονομικής εξορμήσεως του Απ. Παύλου στις εξ εθνών χριστιανικές κοινότητες της ιεραποστολικής δικαιοδοσίας του (Γαλ. β’ 9) για την αντιμετώπιση των αναγκών της χειμαζόμενης χριστιανικής κοινότητος των Ιεροσολύμων. Ο όρος λογεία προσδιορίζει σημασιολογικά την συλλογή χρημάτων ή άλλων υλικών αγαθών. Με την έννοια αυτή χρησιμοποιείται από τον Απ. Παύλο στην μοναδική της χρήση στην Καινή Διαθήκη και ειδικά στην Α’ Κορ. ιστ’ 1,2.


Στην Β’ Κορινθίους επιστολή, κεφάλαια 8-9, ο Απόστολος των Εθνών προβαίνει σε μία εκτενή περιγραφή του προγράμματος της λογείας, η οποία εδράζεται στο παράδειγμα του Ιησού για το ιδεώδες της ισοκατανομής των υλικών αγαθών. Υπενθυμίζει στους Κορινθίους την «χάριν» του Ιησού Χριστού, ο οποίος «δι’ μς πτώχευσεν πλούσιος ν, να μες τ κείνου πτωχεί πλουτήσητε» (Β’ Κορ. η’ 9), και προσπαθεί να τους πείσει να φανούν γενναιόδωροι και καλόκαρδοι κατά την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα της «λογείας», υποδεικνύοντάς τους να την δούν ως «ευλογία» και όχι ως «πλεονεξία» (Β’ Κορ. θ΄5). Η γενναιοδωρία των Κορινθίων θα οδηγήση στην επιτυχία του προγράμματος της λογείας, ενταγμένου στην θεία οικονομία.


Ο λληνας χριστιανός φορολογούμενος, πιστός και γενναιόδωρος, ενισχύει το σεπτό κέντρο της Ορθοδοξίας, το χειμαζόμενο Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Η οποιαδήποτε οικονομική αρωγή του πιστού χριστιανικού λαού λαμβάνει χώρα χωρίς αντιρρήσεις και ανώδυνα.

Τίθεται όμως το ερώτημα από το σεβαστό πλήρωμα της Εκκλησίας: Ποιους σκοπούς εξυπηρετούν τα υπέρογκα ποσά αυτά και ποιες ανάγκες εξυπηρετούν; Το ερώτημα, όσο αμείλικτο και σκληρό και εάν ακούγεται, χρήζει της δεούσης προσοχής, στην σημερινή οικονομική συγκυρία του δεινά δοκιμαζομένου λληνα χριστιανού φορολογουμένου. Επαναφέρει, μάλιστα, στην επικαιρότητα την παλαιότερη απαίτηση του νυν Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως Θ. Παγκάλου, ο οποίος ως Υπουργός Εξωτερικών, είχε απαιτήσει από το Φανάρι να του δοθή απολογισμός των δαπανών του προκειμένου να του εγκριθούν νέες επιχορηγήσεις. Για περισσότερα επί του θέματος αυτού που είχε ανακύψει, κάνει εκτενή λόγο ο Π.Γ. Φούγιας, Αθήνα-Φανάρι. Παραλειπόμενα. Θεσσαλονίκη, 2006, σ. 50,59.


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου