Σάββατο 8 Μαΐου 2010


Οι δύο δεδηλωμένοι εχθροί του Αρτεμίου, μεγάλοι ψεύτες και συκοφάντες του.
Ο βοηθός επίσκοπός του Θεοδόσιος και ο "ιοβόλος όφις" Σάββας Γιάνιτς.
Ο διάβολος θα έπαιρνε μαθήματα από τις μηχανορραφίες τους.


Γιατί σφαγιάσθηκε

ο ΑΡΤΕΜΙΟΣ;


Οι ειδήσεις που δημοσιεύουμε παρακάτω δείχνουν ότι μετά την απομάκρυνση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου «άνοιξε» ο δρόμος για την εισβολή ξένων πρακτόρων και για τα οικουμενιστικά ανοίγματα στη Σερβία, πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν με την παρουσία του Επισκόπου Αρτεμίου.

Η είδηση από την Καθημερινή (18-2-2010) αναγγέλλει την επίσκεψη της Ύπατης εκπροσώπου της Ε.Ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής Κάθρην Άστον στην Σερβία (πήγε και στο Κόσσοβο) – στην ουσία δείχνει τις κινήσεις της Ε.Ε. για νέες πιέσεις προς την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, που ξεκίνησαν αμέσως μετά από την απομάκρυνση του Επισκόπου Αρτεμίου.

Άλλη είδηση (20-2-2010), μετά την επίσκεψη της Κάθρην Άστον, πληροφορεί ότι επισκέφτηκε και τη μονή Ντέτσανη, που την δέχτηκε ο βοηθός Επίσκοπος Θεοδόσιος Σίμπαλιτς μαζί με τον Σάββα Γιάνιτς.

Το μήνυμα της Κάθρην Άστον ήταν: ο δρόμος προς τη ΕΕ για τη Σερβία περνάει από τη αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.

Ουσιαστικά πρόκειται για ήπια και σταδιακή αναγνώριση του ανεξάρτητου Κοσσόβου εκ μέρους όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της θρησκευτικής ηγεσίας της Σερβίας.

Στις ενέργειες που δρομολογούν την ήπια αναγνώριση εκ μέρους και των δύο ηγεσιών αντέδρασε σθεναρά ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος, και δια τούτο ήταν κοινός στόχος η απομάκρυνση του.

Ο ρόλος του Σάββα Γιάνιτς, από τη μονή Ντέτσανι, είναι πολύ μεγάλος σ΄όλα τα γεγονότα στην Μητρόπολη Ράσκας-Πρίζρενης τα τελευταία χρόνια.

Είναι ακούραστος στον αγώνα κατά του Επισκόπου Αρτεμίου, με πολλές μηχανορραφίες που πλέκει και συκοφαντίες και ψέματα που διασπείρει όχι μόνο στην Μητρόπολη αλλά και σ΄ όλη την Σερβία και στους Σέρβους που ζούνε στην Διασπορά

Η μονή Ντέτσανι, ο βοηθός επίσκοπος Θεόδοσιος Σίμπαλιτς και ο Σάββας Γιάνιτς πρωτοπορούν σ΄ ό,τι αφορά την πραγματοποίηση της ανεξαρτησίας και στα οικουμενιστικά ανοίγματα.

Έως τώρα το κάνανε με υποστήριξη των Μπούλοβιτς, Ράντοβιτς και Γιέβτιτς και χώρις ευλογία του Αρτεμίου, τώρα δεν έχουνε πλέον ως εμπόδιο τον επίσκοπο Αρτέμιο.

























Tί σχέσι έχουν οι εικονιζόμενοι ρασοφόροι απάνθρωποι κύριοι,

με τον Αντιλατίνο και Αντιοικουμενιστή Αγιο Ιουστίνο Πόποβιτς;

Αυτά τα κοπέλια του Πάπα;

Οι κρυπτοκαρδινάλιοι του Πάπα;

Αυτοί ΑΤΙΜΑΣΑΝ τον Αγιο Ιουστίνο με την "αγιοποίησί του".

Ο Αγιος Ιουστίνος αηδίασε και έφριξε από την παρουσία τους.

Την ίδια ώρα που ραδιουργούσαν και βυσσοδομούσαν - με την βοήθεια του Σατανά - εναντίον του ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ παιδιού του, του μητροπολίτου Ράσκας και Κοσσόβου ΑΡΤΕΜΙΟΥ, ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, έπαιζαν το θέατρο της "αγιοποίησής του".

ΕΞΩ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ.



















Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙ


ΑΡΓΕΙ........


Ἔχουμε πολλάκις ἀναφερθεῖ τόσο στό ἔργο πού ἐπιτελεῖ στό Κόσοβο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀρτέμιος ὑπέρ τῶν Σέρβων πού ἔχουν ἀπομείνει στήν περιοχή, ὅσο καί στήν γενικότερη συνθηκολόγηση τῆς Σερβίας ὡς κυβέρνησης καί κράτους ἐνώπιον τῆς δυτικῆς ἰσχύος.

Τίς τελευταῖες ἑβδομάδες οἱ δύο αὐτές πτυχές παρήγαγαν νέα θλιβερά γεγονότα, μάλιστα ἐπί ἑλληνικοῦ ἐδάφους, μέ θύμα ἕναν Σέρβο ἱερέα, τόν π. Συμεών Διλόφσκι, μεταπτυχιακό φοιτητή στή Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης.

Ἡ ἐπί τῆς οὐσίας ἐγκατάλειψη τοῦ σερβικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπό τήν δυτικόστροφη κυβέρνηση Τάντιτς δέν μποροῦσε νά μείνει ἀναπάντητη ἀπό τόν ἐπίσκοπο Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιο, ὁ ὁποῖος μάχεται γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ σερβικοῦ ἔθνους στήν ἱστορική του κοιτίδα πού ἔχει παραδοθεῖ ἀπό τό ΝΑΤΟ στούς Ἀλβανοκοσοβάρους.

Ἡ ὑπερήφανη στάση τοῦ Ἄρτεμίου προκάλεσε τήν ὀργή τῆς Δύσης, πού πλέον μέ τόν πιό ἐπίσημο τρόπο (μέ τήν ἐπίσκεψη 5 πρέσβεών της!) ζήτησε στό Βελιγράδι ἀπό τήν κυβέρνηση καί τήν Ἱερά Σύνοδο τήν ἀπομάκρυνσή του.

Καί πράγματι, οἱ ἤδη δρομολογημένες ἐνέργειες κατά τοῦ Ἀρτεμίου κλιμακώθηκαν, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀπαλλαγή του ἀπό τά διοικητικά του καθήκοντα καί τήν τοποθέτηση τοποτηρητοῦ στό Πρίζρεν τοῦ παλαιόθεν δηλωμένου ἀντιπάλου του, π. Ἀθανασίου Γέφτιτς.

Ἦταν ἡ ...πρώτη ἐνέργεια τοῦ νεοεκλεχθέντος Πατριάρχη τῆς Σερβίας! Παράλληλα ξεκίνησε «ἔρευνα» γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀξιοποιήθηκαν κονδύλια ἀπό δωρεές τῆς σερβικῆς Διασπορᾶς, προκειμένου νά ἀποκατασταθοῦν τά μοναστήρια πού καταστράφηκαν ἀπό τό ἀλβανικό μένος τό 2004.

Στά πλαίσια τῆς ὑπόθεσης αὐτῆς, κι ἐπειδή οὐδείς στήν περιοχή θά δεχόταν κατηγορίες κατά τοῦ λαοφιλοῦς ἐπισκόπου, οἱ κατηγορίες στράφηκαν έναντίον τοῦ π. Συμεών, πού ἦταν τό δεξί του χέρι.

Γιά τόν ἴδιον τόν Ἀρτέμιο ἐτέθησαν περιορισμοί στίς μετακινήσεις του: ἀρχικά σέ ὅλες, ἀργότερα στίς ἐντός τῆς ἐπισκοπῆς (π.χ. τοῦ ἀπαγορεύτηκε νά ἐξομολογήσει μοναχούς σέ μοναστήρια τοῦ Κοσσυφοπεδίου) ἐνῷ τόν τελευταῖο καιρό ἡ προσβλητική αὐτή συμπεριφορά ἔχει ὑποχωρήσει. Τό παιχνίδι παίζεται πιά πρωτίστως στήν πλάτη τοῦ π. Συμεών.


Ἔτσι λοιπόν, τό ἀνώτερο δικαστήριο τοῦ Βελιγραδίου ἐξέδωσε τόν Φεβρουάριο διεθνές ἔνταλμα σύλληψης τοῦ 47χρονου ἀρχιμανδρίτη Συμεών Διλόφσκι, ὁ ὁποῖος σπουδάζει στό ΑΠΘ καί τόν περασμένο Γενάρη προσπάθησε νά ἐνταχθεῖ στόν κλῆρο τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, στήν Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς μητρόπολης Πειραιῶς.



Τελικά οἱ πιέσεις πού φαίνεται ὅτι ἀσκήθηκαν δέν ἐπέτρεψαν τήν ἐξέλιξη αὐτή, παρά τή γνωστή παρρησία τοῦ μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Στίς 11 Μαρτίου ὁ π. Συμεών, πού δέν εἶχε κἄν εἰδοποιηθεῖ σχετικά καί πληροφορήθηκε τό γεγονός ἀπό τίς ἐφημερίδες, συνελήφθη καί κρατήθηκε στήν Περαία τῆς Θεσσαλονίκης, προκειμένου νά κινηθεῖ ἡ διαδικασία τῆς ἔκδοσής του στή Σερβία γιά τήν ὑπόθεση κονδυλίων ὕψους 350.000 εὐρώ τά ὁποῖα ἀφοροῦσαν τήν ἀνοικοδόμηση ἐκκλησιῶν τοῦ Κοσόβου.

Ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε ἐμπλοκή (δέν ἦταν κἄν διαχειριστής τῶν χρημάτων αὐτῶν), ἐπισημαίνει τά κυρίως πολιτικά κίνητρα τῆς ὑπόθεσης καί τίς μεθοδεύσεις πού δείχνουν τήν ἀπουσία συνθηκῶν μιᾶς δίκαιης δίκης (στό Βελιγράδι τοῦ ἔχουν ὁρίσει δικηγόρο καί δέν γίνεται δεκτός αὐτός πού θέλει ὁ ἴδιος!) καί θά ἀναμένει φυσικά τήν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Ἐφετῶν (ἀκόμη δέν ἔχει ἔρθει ὁ φάκελος τῆς ὑπόθεσής του ἀπό τό σερβικό ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης) γιά τήν ἔκδοσή του ἤ μή στή Σερβία.


Ὁ π. Συμεών εἶχε στοχοποιηθεῖ ἀπό μῆνες ἀπό τούς δωσίλογους τῆς Δύσης καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέ τόν «βοηθό ἐπίσκοπο» Θεοδόσιο πού εἶχαν κουβαλήσει στό Κόσοβο καί ἄλλους καλοθελητές. Στήν τελευταία φάση διεξήγετο ἔρευνα ἀπό εἰδική Ἐπιτροπή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιά «οἰκονομικές ἀτασθαλίες» τῆς Ἐπισκοπῆς Ράσκας καί Πριζρένης, ὅμως ὁ Ἀρτέμιος, ἀντιλαμβανόμενος τά σχέδια τῶν πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν του ἀντιπάλων, στήριζε τόν πρωτοσύγγελό του καί ἀμφισβητοῦσε τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.


Παράλληλα ἀντιστεκόταν στίς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας πού ἀφοροῦσαν τήν διοίκηση τῆς ἐπαρχίας του κι ἐμφανίστηκε τελικά ἐνώπιόν της στίς 11/2. Ἐκεῖ τοῦ ἀνακοινώθηκε ὅτι τοῦ ἀφαιρεῖται ἡ ἄσκηση τῶν διοικητικῶν του καθηκόντων κι ἔκανε ὑπακοή, παρότι ἡ ἀπόφαση ἦταν προδήλως ἀντικανονική (ἀφοῦ δέν ἔχει καταδικαστεῖ γιά τίποτε!). Ὅταν πρό ἡμερῶν ἔγινε ὀγκῶδες συλλαλητήριο στή Μητρόβιτσα ὑπέρ τοῦ Ἀρτεμίου, ὁ τελευταῖος κατηγόρησε ἀνοιχτά τόν Τάντιτς ὅτι προδίδει τόν σερβικό λαό. Σ

ήμερα στή Γκρατσάνιτσα ἐπικρατεῖ πραγματική τρομοκρατία. Ὁ Ἀρτέμιος, πού κατηγορήθηκε περίπου ὡς σχισματικός, πιέστηκε ἐπί ἕναν σχεδόν μήνα νά βγεῖ καί νά καλέσει τόν λαό νά δεχθεῖ τόν τοποτηρητή τῆς Ἱεραρχίας.

Στό τέλος τό ἔπραξε λέγοντας «δέν συμφωνῶ μά ἀποδέχομαι τίς ἀποφάσεις».

Ὁ σερβικός λαός στό Κόσοβο ἐξακολουθεῖ νά τόν ἀγαπᾶ καί νά τόν βλέπει ὡς ἐθνάρχη καί ἐπίσκοπο πού τηρεῖ τίς ὀρθόδοξες παραδόσεις.


Εἶναι ὅμως πραγματικά μεγάλη ἡ δική μας θλίψη νά βλέπουμε Σέρβους ἐπισκόπους (καί τέκνα ἐπίσης τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς) νά ἀκολουθοῦν ἀντίθετες πορεῖες.


Ποῦ εἶναι ὁ Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος, ὁ Μπάτσκας Εἰρηναῖος, ὁ Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος καί ἄλλοι, πού τόσες ἐλπίδες γέννησαν πρίν 15-20 χρόνια;

(Eφημερίδα "Αντιφωνητής" Κομοτινής, 1-4-10)

ΨΗΛΑΦΗΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
================

Σχολιάζουμε άρθρο που μας απέστειλε ο κ. Παναγιώτης Σημάτης το οποίο και παραθέτουμε στη συνέχεια.

ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΟΣ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
____________

Ας αρχίσω με την καταγραφή της πλήρους συμφωνίας μου με τον κ. Σημάτη ότι ο Αγιος Καλαβρύτων είναι πέρα για πέρα ανακόλουθος. Συστηματικά φωράται να αντιφάσκει και με αυτά που λέγει και με αυτά που γράφει και με αυτά που πράττει.

Συμφωνώ επίσης ότι η καταδίκη του κ. Σημάτη σε αφορισμό ήταν πράξη αήθης για την οποία ουδέποτε μετανόησε ο Σεβασμιότατος.

Διατηρώ, όμως, επιφυλάξεις για την προθυμία του να συμφωνήσει με το Σεβασμιότατο Καλαβρύτων για το θέμα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του Βατοπεδίου.

ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ
________

Ομολογώ, με κάθε ειλικρινεία, ότι ακόμη δεν κατάλαβα τί συνέβηκε με το Βατοπέδι.

Εκφράζω την ισχυρή πεποίθηση ότι ούτε το Πατριαρχείο ούτε κανείς άλλος μπορεί να εκφράσει γνώμη και να πάρει αποφάσεις πριν τελεσιδικήσουν όλες οι εκκρεμότητες.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η κυριότητα της Βιστωνίδας είναι από νομικής σκοπιάς απόλυτα κατοχυρωμένη στο Βατοπέδι. Αλλοι το διαμφισβητούν. Αλλοι μιλούν για ατασθαλίες στη διαδικασία της ανταλλαγής. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι μοναχοί είναι αμέτοχοι σε οποιαδήποτε παρανομία. Αλλοι φρονούν το αντίθετο. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το μοναστήρι βασικά έγινε αντικείμενο χλεύης και διασυρμού επειδή στα παρασκήνια έγινε κοστολόγηση της περιουσίας ώστε ζημιώθηκε το Δημόσιο. Πάντως ακόμη δεν είδαμε να προσκομίζονται αποδείξεις γι' αυτό τον ισχυρισμό. Ορισμένοι μιλούν για το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έγινε ποτέ. Και άλλοι για πολιτικά παιγνίδια για να φαγωθεί ο στυλοβάτης της κυβέρνησης κ. Ρουσόπουλος και να πέσει ο Καραμανλής.

Επομένως μέσα σε αυτή τη Βαβυλωνία των ισχυρισμών ποιος μπορεί πραγματικά να εκφράσει αντικειμενική γνώμη για το τι συνέβηκε πριν τελεσιδικήσουν όλες οι υποθέσεις που σχετίζονται με το θέμα;

Το πολύ που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να εκφράσει τη συμπάθειά του προς τους πατέρες της Μονής ή να τους χτυπά αλύπητα ανάλογα με το πώς ο ίδιος διάκειται.

Αλλά ποιος πραγματικά γνωρίζει τι συνέβηκε; Εστω και αν η ιδιοκτησία της λίμνης ανήκει στο μοναστήρι, έστω και αν οι πατέρες δεν μετήλθαν αθέμιτες μεθόδους με τους λειτουργούς της Θέμιδος ή με πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες πώς γνωρίζουμε ότι δεν ενεργοποιήθηκαν αθέμιτοι μηχανισμοί μεταξύ πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων;

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
____________

Το ίδιο πηχτό σκοτάδι καλύπτει την υπόθεση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Αν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει ευθύνη μήπως ο αείμνηστος Χριστόδουλος δεν έχει ακόμη μεγαλύτερη με την απαράδεκτη επέμβασή του στην εκλογή του Ειρηναίου;

Και το κυριότερο: Τι πραγματικά συνέβηκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων; Ποια πολιτικά παιγνίδια και ποιες ίντριγκες έχουν εξυφανθεί; Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα.

Η ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ
_____________

Σε μεγάλο βαθμό επίσης έχουμε άγνοια για το τι συμβαίνει στην Εκκλησία της Σερβίας. Ακόμη δεν κατάλαβα τους πραγματικούς λόγους της απομάκρυνσης του παραδοσιακού και ενάρετου Μητροπολίτη Αρτέμιου. Είναι πολιτικοί οι λόγοι; Υπάρχουν πράγματι ατασθαλίες από κάποιο αρχιτέκτονα; Ενόχλησε η ομολογιακή στάση του Σεβασμιότατου κ. Αρτέμιου για τον Οικουμενισμό και το Νεοβαρλααμισμό; Μήπως όλοι οι πιο πάνω παράγοντες έπαιξαν κάποιο ρόλο;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Σεβασμιότατος κ. Αρτέμιος είναι ένας ομολογητής της πίστης μας, ένας σπουδαίος θεολόγος της Εκκλησίας και ένας ακατηγόρητος άνθρωπος. Αν τυχόν κάποιος λαικός εκμεταλλεύθηκε την αγιότητα του Αρτέμιου και έκανε ατασθαλίες αυτό δεν σπιλώνει την προσωπικότητα του Σεβασμιότατου όπως δεν σπιλώνεται η προσωπικότητα του Κυρίου για τις ατασθαλίες του Ιούδα με το γλωσσόκομο.

Τι, όμως, συνέβηκε στη Σερβία; Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να πω.

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Σημάτη που σχολιάσαμε πιο πάνω:

*******


Η μέθοδος να καταδικάζεις τον εαυτό σου!

Ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος ξιφουλκεί κατά του Πατριάρχη
για αδικήματα που διέπραξε ο ίδιος

«Ει τις διά τινα ιδίαν εμπάθειαν ευρεθείη αφορίζων τινά… επιστρέψει ο πόνος αυτού επί την κεφαλήν αυτού» (Δ΄ κανών τῆς Ζ΄ Οικ. Συνόδου).
Toυ κ. Παναγιώτη Σημάτη

====================

Ορθά, ορθότατα ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων με άρθρο του (4/5/10) καταγγέλλει και καυτηριάζει τις ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, γνωρίζοντας ίσως, κάτι παραπάνω για το «πού το πάει» ο Πατριάρχης. Γιατί πράγματι, ο κ. Βαρθολομαίος αντικανονικά (όπως γράφει ο Καλαβρύτων) «επεμβαίνει για μια ακόμη φορά στα εσωτερικά της Εκκλησίας μας και αναστατώνει τη ζωή μας», υποδεικνύοντας σε μια αυτοκέφαλη Εκκλησία πώς να παρανομήσει, όπως το ίδιο έπραξε ο Πατριάρχης και «στην υπόθεση Βατοπεδίου, [που] ούτε τους Ιερούς Κανόνες εφάρμοσε, ούτε και τους Νόμους του Κράτους σεβάσθηκε!... απλώς κουκούλωσε την υπόθεση!».
Ἀλλά και στην υπόθεση του Ιεροσολύμων «η ανάμειξη του Οικουμενικού Θρόνου ήταν …πέρα και έξω από τά πλαίσια των Ιερών Κανόνων». Ο «Πατριάρχης Ειρηναίος κηρύχθηκε έκπτωτος χωρίς δικαστικές διατυπώσεις! ΔΕΝ απαγγέλθηκε κατηγορία κατ’ Αυτού! ΔΕΝ διενεργήθησανανακρίσεις! ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗ η δυνατότης να απολογηθή! ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΘΗΚΕ λοιπόν καθώς οι Ιεροί Κανόνες διακελεύουν!... Και όλα αυτά έγιναν …με την σύμπραξη του Οικ. Πατριαρχείου, δηλ. του θεματοφύλακος των Ι. Κανόνων!».
Όμως, δυστυχώς, ο Καλαβρύτων, καταδικάζοντας τις ενέργειες του Πατριάρχη, καταδικάζει εαυτόν. Διότι παρόμοιες πράξεις, για τις οποίες κατηγορεί τον κ. Βαρθολομαίο τις διέπραξε και ο ίδιος. Το 2006 παράνομα, αντικανονικά, εκδικητικά –και χωρίς ίχνος μεταμελείας– καταδίκασε καιαφόρισε λαϊκό θεολόγο της Μητροπόλεώς του, χωρίς κατηγορία, ανάκριση, απολογία, χωρίς δίκη. Το αστεία «κατηγορητήριο», που εφεύρε για να τον καταδικάσει αυθαίρετα, ήταν ότι ο θεολόγος «δεν προσήλθε στο γραφείο του, όταν εκλήθη για να συζητήσουν θεολογικά θέματα»!!! (έτσι ακριβώς γράφει στο έγγραφο του αφορισμού).
Επειδή λοιπόν, από τότε, κάθε τόσο επεμβαίνει και παριστάνει τον τιμητή άλλων, ξεχνώντας ότι τα ίδια έπραξε κι αυτός, θεώρησα καλό, ότι έπρεπε να του υπενθυμίσω, για χάρη της αλήθειας την οποία επικαλείται, το γεγονός του άδικου αφορισμού που τότε επέβαλε, για τον οποίο ουδέποτε μετανόησε και τόσο εύκολα ξέχασε.
Και για να τελειώσω· γράφει ο Καλαβρύτων στο ίδιο άρθρο: «Όποιος σέβεται την αλήθεια, και γιατί όχι και την αρχιεροσύνη του, υπηρετεί την αλήθεια χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς σκοπιμότητες».

Άρα ο Καλαβρύτων, στην περίπτωση που καταδίκασε κάποιον (όχι βέβαια της περιωπής Πατριάρχη ή Επισκόπου, αλλά ένα απλό μέλος της Μητροπόλεώς του) σεβάστηκε τους Ι. Κανόνες, την αλήθεια και την αρχιεροσύνη του;

ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ

ΜΥΣΤΙΚΕΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ;


του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Σε ιστολόγιο, ανεγράφη άρθρο με τίτλο "Προς μια νέα Φιλική Εταιρεία".
Ο αρθρογράφος μας έστρεφε τη σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση προ των
δεινών που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Ο Χριστιανισμός, δηλαδή η αλήθεια, δεν εδραιώθηκε από μυστικές
εταιρείες, από μυστικές αδελφότητες ή από άλλου είδους υπόγειες
διαβουλεύσεις και μυστικοσυμβούλια.
Η Νέα Τάξη με όλα αυτά που κάνει στο παρασκήνιο, πολλά των οποίων φέρουν στο φώς διάφορα ιστολόγια αναλύοντας τους μηχανισμούς και τις ραδιουργίες της, προσπαθεί να μας
οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα.

Όλα γίνονται - και έγιναν - στα κρυφά και μυστικά, άρα, το ίδιο έγινε και με τον Χριστιανισμό.

Οι κυνηγημένοι χριστιανοί ήταν μάρτυρες της αλήθειας και η αλήθεια δεν
κρύβεται.
Οι κατακόμβες ήταν στοιχειώδεις τόποι αυτοπροστασίας, όπως κάνει ο κάθε άνθρωπος, όταν ζει σε εχθρικό περιβάλλον και δεν θέλει να προκαλεί.
Η Φιλική Εταιρεία, στην οποία χρωστάμε την ελευθερία μας, δεν έγινε για την μαρτυρία της αλήθειας.

Ο Μακρυγιάννης το κατάλαβε και το έγραψε :

"Αν μας έλεγε κανείς ότι θα γευόμαστε αυτή την ελευθερία, θα παρακαλούσαμε τον Θεό να μας αφήσει άλλα τόσα χρόνια στους Τούρκους", αναφωνεί.

Οι σημερινοί "φιλικοί" των υπογείων στοών και των σκολιών διαδρομών το
έχουν πει :

"Η δημιουργία εθνικών κρατών την οποία κάποτε υποστηρίξαμε
ήταν λάθος", ομολόγησε ξεδιάντροπα κάποιος από τον όμιλο των "φιλικών"
- μου διαφεύγει το όνομα και ο ανώτερος βαθμός που φέρει.

Η πέμπτη φάλαγγα της Νέας Τάξης, αυτή που θα ανατρέψει τη σαπίλα που
συσσώρευσε η λεγόμενη μεταπολίτευση, έχει συστηματικά προετοιμαστεί.
Όλα αυτά τα χρόνια τι έκανε;
Προετοίμαζε το νέο καθεστώς της απληστίας και της πλεονεξίας και οργάνωνε τους αντικαταστάτες.
Ήδη ακούγονται τα ονόματα "Βγενόπουλος", "Γιανναράς" και σε λίγο θα μάθουμε κι άλλους.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι κάποτε, όταν ρωτήθηκε ο απελθών πρόεδρος της
Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλος ποιον θα ήθελε αντικαταστάτη απάντησε
σιβυλλικά :
"Πρόσωπα σαν τον κ. Γιανναρά", είχε πει.
Οπότε, ξέρουμε τι μας περιμένει.

Τα λεφτά που μας έκλεψαν θα θρέψουν τώρα άλλα στόματα.
Το αίσθημα δικαίου θα αποκατασταθεί.
Θα πιάσουν τόπο τα κλεμένα με ξετσίπωτα πρόσωπα ήθους.
Πρόσωπα που δεν θα τολμήσουν να μιλήσουν αληθινά.
Έχουν γνώση οι φύλακες.
Ξέρουν τι έπαθε ο αείμνηστος Τζων Φ. Κέννεντυ όταν καταφέρθηκε και στηλίτευσε όλα τα "αδελφάτα" των απεχθών διαβουλίων.
Το παράδειγμά του το αποστρέφονται, την αληθοφάνεια προτιμούν.

ΑΓΑΘΟ


ή ΠΟΝΗΡΟ


ΠΝΕΥΜΑ;


Σήμερα είναι Σάββατο 8 Μαϊου 2010

Την Δευτέρα είναι 10 Μαϊου 2010.

Και έχουμε εκλογές νέων αρχιερέων.

Δεν πιστεύω να βγή κάποιος και να με διαψεύση σε αυτό που θα πώ.

Για τον Λαγκαδά εμένα με φώτισε το «αγιο πνεύμα» ή το Πονηρό πνεύμα, ότι θα εκλέξουν οι δεσποτάδες τον αρχιμ. Γεώργιο Χρυσοστόμου. Τι λέτε;

Είναι δυνατόν εμένα, να με φώτισε πιο μπροστά από τους αρχιερείς το «άγιο πνεύμα»;

Η κάποιο πνεύμα, που χαιρέκακα πανηγυρίζει, μου το φανέρωσε;

Για να δούμε θα υπάρχει την Τρίτη ημέρα των εκλογών, κάποιος ασεβής δεσπότης ή μή, που θα μπορέση να με διαψεύση;

Ακόμα και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, καλείται να με διαψεύση.

Τι λέτε "αγαθότατε μακαριώτατε" αρχιεπίσκοπε Αθηνών και της μισής Ελλάδος κ. Ιερώνυμε Λιάπη;

Θα μπορέσετε να με διαψεύσετε;

Σας προκαλώ δημοσίως και επισήμως.

Να δώ θα με διαψεύσετε ή θα με επιβεβαιώσετε;

Και να δούμε τελικά, ποιό είναι αυτό το Πνεύμα.

Το αγαθό ή το Πονηρό;

ΠΡΟΚΑΛΏ ΤΟΥΣ ΠΆΝΤΑΣ ΔΗΜΟΣΊΩΣ.

Θα μπορέση κάποιος να με διαψεύση;

Και θα επανέλθω.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Eπιστολή του Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ προς την Ιερά Σύνοδο για τον Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημο

Ἐν Κυθήροις τῇ 7ῃ Μαΐου 2010








Πρός

Τήν Ἱεράν Σύνοδον

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἰωάννου Γενναδίου 14

115 21 Ἀθήνας


Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Συνοδικοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!


Ὑποστάς, σύν Θεῷ, πρό τινων ἡμερῶν ἐγχειριτικήν ἐπέμβασιν ἀφαιρέσεως συριγγίου ἐκ τῆς περιεδρικῆς χώρας καί διερχόμενος ὀδυνηράν μετεγχειριτικήν περίοδον, μεθ' ὅσων αὐτή συνεπάγεται, προάγομαι νά ἀναφέρω Ὑμῖν ὅτι κωλύομαι νά συμμετάσχω τῶν ἐργασιῶν τῆς ἐκτάκτως συγκαλουμένης ἀπό 10ης ἕως 12ης Μαΐου ἐ.ἔ. Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εἰς τόν σοβαρόν τοῦτον λόγον ὑγιείας προστίθεται καί ὁ ἐτήσιος ἑορτασμός τοῦ Ἁγίου Προστάτου τῶν Κυθήρων Ὁσίου Θεοδώρου (11-12 Μαΐου ἐ.ἔ.).


Ὅμως, ἐπιτραπήτω μοι, Μακαριώτατε καί ἅγιοι Ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς, νά δηλώσω ὅτι ὁ σωματικός πόνος εἶναι ἠπιώτερος καί ὀλιγώτερος - ἀνεκτότερος τοῦ ψυχικοῦ. Πυρπολουμένης καί συνταρασσομένης τῆς Πρωτευούσης τοῦ Ἔθνους μας ἡ Σεπτή Ἱεραρχία μας συνέρχεται ἐπειγόντως δι' Ἀρχιερατικάς ἐκλογάς καί λοιπά θέματα-εἰσηγήσεις, ἐνῷ ὑφίστανται σοβαραί κανονικαί καί ἐκκλησιαστικαί ἐκκρεμότητες, μή διευθετηθεῖσαι εὐαγγελικῶς καί κανονικῶς. Ἐπ' αὐτοῦ ἔγραψα Ὑμῖν εὐσεβάστως κατ' ἐπανάληψιν διά τῶν ὑπ' ἀριθ. 157/27-02-2009, 97/08-02-2010 καί 194/10-3-2010 καί δέν ὠφελεῖ εἰς τίποτε νά ἐπανέλθω.


Ἡ σπουδή πληρώσεως τῶν νεοσυσταθεισῶν Ἱ. Μητροπόλεων Κηφισίας καί Ἰλίου, ἐνῷ δέν εὑρίσκονται ἐν κανονικῇ χηρείᾳ καί ἐνῷ ὁ Κανονικός Μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος, οὐδέποτε δικασθείς ἤ καταδικασθείς ὑπό Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων (τοὐναντίον δέ ἀθωωθείς πολλάκις ὑπό τοῦ Σ.τ.Ε., θεωρήσαντος ὡς μηδέποτε ἐπιβληθεῖσαν τήν ποινήν τῆς ἐκπτώσεως ἐκ τοῦ Μητροπολιτικοῦ Θρόνου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος) καί οὐδέποτε ὑποβαλών παραίτησιν ἐκ τῆς θεόθεν λαχούσης αὐτῷ Ἐπισκοπῆς ἐκλήθη, τό ὀλιγώτερον, ἐνώπιον τῆς Δ.Ι.Σ. ἤ τῆς Ι.Σ.Ι. δι' ἀκρόασιν καί τήν διευθέτησιν τῆς κανονικῆς ταύτης ἐκκρεμότητος, δέν ἀναπαύει τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, οὐδέ τήν ταπεινότητά μου.


Ἀντί ταύτης τῆς Κανονικῆς ρυθμίσεως πληροῦνται τά ἐναπομείναντα δύο τμήματα τῆς ἀρχικῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ἀγνοουμένου τοῦ Κανονικοῦ Μητροπολίτου καί ὄχι μέ πρόσωπα, τά ὁποῖα θά διέθετον, ὁμολογουμένως, τήν καλήν μαρτυρίαν παρά τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος καί δέν ἔχουν ἀπησχολήσει δυσμενῶς τά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, καί «κατόπιν ἑορτῆς» συζητεῖται τό θέμα τῆς ἄρσεως τοῦ μή κανονικῶς καί συννόμως ἐπιβληθέντος «ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας» εἰς τόν Κανονικόν Μητροπολίτην Ἀττικῆς Νικόδημον.

Πρός τί;

Διά νά γίνῃ μία πολυαρχιερατική ἐπίσημη κηδεία, ὅταν ἐπιστῇ ἡ ὥρα τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του;

Μά, οὐδέποτε ἐζήτησε ἤ ἐπεδίωξε ἐπισημότητες ὁ σεπτός Ἱεράρχης. Ἀποκατάστασιν τῆς διασαλευθείσης κανονικῆς τάξεως ζητεῖ καί τοῦτο διά νά τερματισθῇ πᾶν παρόμοιον κακόν προηγούμενον.


Φοβοῦμαι, Μακαριώτατε, ὅτι θέλοντες νά πληρώσωμεν οὕτω πως τά δύο αὐτάς Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς πολυπαθοῦς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς δέν θά πράξωμεν τό καλλίτερον καί θεοφιλέστερον, ἀλλά τοὐναντίον.


Ἐάν ἐπρόκειτο διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς κανονικῆς τάξεως καί τῆς κανονικῆς ρυθμίσεως τοῦ ὑφισταμένου ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος θά ἔκαμνα ὑπέρβασιν τοῦ σωματικοῦ πόνου καί θά προσεπάθουν νά δώσω τό παρόν.


Συγχωρήσατέ μοι διά τάς ὄχι εὐχαρίστους αὐτάς σκέψεις καί τήν ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ τοποθέτησίν μου.


Εὔχομαι νά διαψευσθῶ, ἀλλά δέν δύναμαι ἐκ κλίνης πόνου καί ἀσθενείας νά ἀποκρύψω τάς ἀνησυχίας καί τήν ἀγωνίαν μου.


Ἐπί δέ τούτοις ἀσπαζόμενος Ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ διατελῶ,
Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ


† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ










ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ

& ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ


ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ


Ἐν ὄψει τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα, ἀρχηγοῦ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς ψευδο-εκκλησίας τῶν Λατίνων, στὴν Κύπρο (4 Ἰουνίου τρ. ἔ.), ἀνακαλοῦμε στὴ μνήμη μας τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἀλγεινὴ αἴσθηση ποὺ ἄφησαν πίσω τους τὰ βέβηλα βήματά του. Γιὰ νὰ ματαιωθεῖ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα τὸ 2001, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀνακοινώθηκε, τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ξεσηκώθηκαν καὶ ἀντέδρασαν ἐντονότατα (παρὰ τὴν ἐργώδη προσπάθεια τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου νὰ καθησυχάσει τὸν κόσμο), γιατὶ ἐκρίθη ὅτι ἡ ἐπίσκεψη ἐκείνη ἦταν ἀντίθετη μὲ τὴν Παράδοση καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Σήμερα, ἐννιὰ χρόνια μετά, ἂν καὶ φάνηκε ξεκάθαρα, πὼς οἱ σκοποὶ τῶν ἐπισκέψεων τοῦ Πάπα σὲ ὀρθόδοξες χῶρες ἐντάσσονται στὸ Οἰκουμενιστικὸ παγκοσμιοποιητικὸ πρόγραμμα τῆς πανθρησκείας, καὶ πὼς τὸ πρόγραμμα αὐτὸ ξεδιπλώνεται μεθοδικά• ἐνῶ τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Πάπας κυριολεκτικὰ ἐπελαύνουν καὶ ὑποχρεώνουν —μὲ τὴν ἄριστη διπλωματία, τὴν προπαγάνδα καὶ τὶς πολιτικὲς μεθοδεύσεις-πιέσεις ποὺ ὡς Κράτος χρησιμοποιοῦν— νὰ τὸν ὑποδέχονται ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες• παρόλα αὐτά, σήμερα, ἀντὶ νὰ θεριεύσουν οἱ ἀντιδράσεις κατὰ τῆς νέας ἐπισκέψεώς του σὲ Ὀρθόδοξη χώρα, ἐλαχιστοποιήθηκαν ἕως τὸ μηδέν.

Μὲ λύπη βλέπουμε ὅτι στὴν Κύπρο τῶν δεκατριῶν Ὁσιομαρτύρων τῆς μονῆς Καντάρας (19 Μαΐου, 1231 μ.Χ.), θύματα τῆς θηριωδίας τῶν Παπικῶν, οἱ κύπριοι «ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι δέχονται τὸν Πάπα ὡς Ἐπίσκοπο Ρώμης, ὄχι ἁπλῶς ἀνεχόμενοι, ἀλλὰ σύμψηφοι γενόμενοι τῆς ἐπιλογῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Καί, ὅπως πληροφορούμεθα, ὁ κυπριακὸς λαὸς καθοδηγεῖται, ἀλλὰ καὶ ἀπειλεῖται νὰ μὴν ἀντιδράσει, γιατὶ δίδονται ὑποσχέσεις ὅτι ὁ Πάπας θὰ βοηθήσει στὴ λύση τῶν Ἐθνικῶν τους προβλημάτων• ἐνῶ οἱ Ποιμένες του πιστεύουν ὅτι ἡ Ὁμολογία Πίστεως ποὺ μὲ διαφόρους τρόπους εἶναι πιθανὸ νὰ κάνουν οἱ Πιστοί, εἶναι δυνατὸν νὰ στοιχίσει στὸ Ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου.

Ἀλλὰ πῶς οἱ Κύπριοι Ἱεράρχες, περιμένουν βοήθεια ἀπὸ τὸν «Ἀλάθητο» Πάπα τοῦ «Πρωτείου»; Τὸν Πάπα ποὺ καταγγέλλεται ὡς ἀναμειχθεὶς στὸν διαμελισμὸ τῆς Γιουγκοσλαβίας; Τὸν Πάπα ποὺ κατηγορεῖται γιὰ συγκάλυψη τῶν παιδεραστῶν; Δὲν τοὺς ἐδίδαξε τίποτα ἡ ἱστορία; Κι ἂν ὁ Πάπας εἶχε εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον νὰ βοηθήσει, ποῦ βρισκόταν τόσες δεκαετίες (36 χρόνια) τουρκικῆς κατοχῆς καὶ διαρπαγῆς τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ; Μόνο μὲ ἀντάλλαγμα τὰ πνευματικά μας πρωτοτόκια δέχεται νὰ βοηθήσει στὰ θέματα τῆς Κύπρου; Πωλοῦν, δηλαδή, οἱ Κύπριοι Ἱεράρχες τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ἀντὶ ἑνὸς φαντασιακοῦ «πινακίου φακῆς»;

Ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», βλέποντας αὐτὴν τὴν ἄπνοια καὶ θεωρώντας ὅτι ἡ Ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία, προσπάθησε διὰ τοῦ Προέδρου της νὰ παρακινήσει ἐπισήμους ἐκκλησιαστικοὺς φορεῖς, ὥστε νὰ κατέβουν στὴν Κύπρο γιὰ νὰ ἐνημερώσουν τὸν λαό, γιὰ τὸ ποιές εἶναι οἱ ἐκκλησιαστικὲς διαστάσεις στὸ θέμα τῆς Ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα.

Ἡ προσπάθεια ἀπέβη ἄκαρπη. Γι’ αὐτό, σὲ συνεννόηση μὲ δύο Κυπριακὰ ὀρθόδοξα σωματεῖα1 καὶ κατόπιν προσκλήσεώς τους, ἔχοντας δὲ καὶ τὴν συμπαράταξη ἄλλων τεσσάρων ὀρθοδόξων σωματείων2 ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀποφάσισαν νὰ συνδιοργανώσουν Ὁμολογιακὴ Ἡμερίδα στὴν Κύπρο, δυὸ βδομάδες πρὶν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα, ὥστε νὰ γίνει ἡ ἐνημέρωση τοῦ κόσμου εἰρηνικὰ καὶ νηφάλια, χωρὶς φανατισμοὺς ἢ φόρτιση συναισθηματική, ὅπως θὰ συνέβαινε, ἂν συνέπιπτε ἡ Ἡμερίδα μὲ τὴν ἡμέρα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα.

Ἐν τῷ μεταξὺ παρενεβλήθη ἡ Ἡμερίδα γιὰ τὸ «πρωτεῖο» τοῦ Πάπα στὸν Πειραιᾶ στὶς 28 Ἀπριλίου, ἡ ὁποία κατὰ γενικὴ ὁμολογία εἶχε μεγάλη ἐπιτυχία. Τὴν παρακολουθήσαμε καὶ δραττόμενοι τῆς εὐκαιρίας, ὑποβάλαμε στοὺς διοργανωτὲς καὶ εἰσηγητὲς τὸ αἴτημα, ἡ Ἡμερίδα νὰ ἐπαναληφθεῖ στὴν Κύπρο. Τὸ Προεδρεῖο ὁμοφώνως ἀπάντησε πὼς «ἂν βρεθεῖ Ἐπίσκοπος στὴν Κύπρο, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς καλέσει, θὰ πᾶμε ὅλοι οἱ εἰσηγηταὶ ἐκεῖ»3 νὰ ἐπαναλάβουμε αὐτὴν τὴν ἡμερίδα.

Ἔχοντας αὐτὴν τὴν ὑπόσχεση ἀπευθυνθήκαμε στὸν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, ζητώντας του νὰ μᾶς ἐπιτρέψει καὶ νὰ βοηθήσει στὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδας. Δυστυχῶς, ἀπὸ τὸ Γραφεῖο τοῦ Μητροπολίτη μᾶς διεμήνυσαν τηλεφωνικὰ ὅτι ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες θὰ ὑποβληθεῖ σὲ ἐγχείρηση (στὸ γόνατο) καὶ δὲν μπορεῖ νὰ παραστεῖ. Ἐπιμείναμε, πὼς μᾶς ἀρκεῖ ἡ ἄδειά του-εὐλογία του, ἔστω κι ἂν ὁ ἴδιος εἶναι ἀπών, ἀλλὰ ὁ κ. Σεραφείμ (τοῦ Γραφείου του) μᾶς εἶπε, πὼς αὐτὴ τὴν ἐντολὴ ἔχει.
Ἐπιχειρήσαμε ἐπικοινωνία μὲ ἄλλον Μητροπολίτη. Ὁ ἴδιος ἀπουσίαζε. Ἀφήσαμε τὸ ὄνομά μας στὸ Γραφεῖο, ξαναεπιχειρήσαμε νὰ μιλήσουμε, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέραμε καὶ ἐπειδὴ ὁ χρόνος ἐπίεζε, ἀποφασίσαμε ἡ Ἡμερίδα νὰ γίνει σὲ ἰδιωτικὸ χῶρο καὶ νὰ προβοῦμε σὲ ἀναζήτηση ἄλλων ὁμιλητῶν, ὥστε νὰ προλάβουν νὰ ἑτοιμάσουν τὶς εἰσηγήσεις τους.
Ἔτσι, ἡ Ἡμερίδα, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θὰ πραγματοποιηθεῖ στὴν Λευκωσία στὶς 22 Μαΐου μὲ θέματα ποὺ θὰ ἀναφέρονται στό: Πρωτεῖο-Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ σὲ ἄλλες θεολογικὲς καὶ ἠθικὲς παρεκκλίσεις τῶν Παπικῶν.

Γιὰ λόγους ἱστορικούς, ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικούς, θεωρήσαμε ἀπαραίτητο νὰ δημοσιοποιήσουμε τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἀποστείλαμε πρὸς τὸν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, καὶ νὰ παρακαλέσουμε τοὺς Κυπρίους ἀδελφούς μας, νὰ παρευρευθοῦν στὴν Ἡμερίδα, ἂν πεισθοῦν ἀπὸ τοὺς λόγους τοὺς ὁποίους στὴν ἀνακοίνωση αὐτὴ καὶ στὴν παρακάτω ἐπιστολὴ παραθέτουμε, ὅτι δηλαδὴ εἶναι ἀναγκαία ἡ Ὁμολογιακὴ ἐκδήλωση. Τὸ πλῆρες Πρόγραμμα τῆς Ἡμερίδας θὰ ἀνακοινωθεῖ προσεχῶς.
Θεσσαλονίκη 7 Μαΐου 2010

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης


Πρὸς τὸν
Πανιερώτατον Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο
ΛΕΜΕΣΟΣ – ΚΥΠΡΟΣ


Πανιερώτατε Ποιμενάρχα
τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ
Γέροντα Ἀθανάσιε,
Χριστὸς ἀνέστη!

Δι’ εὐχῶν Σας, καὶ μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ παρρησία καὶ μὲ καλὴ ἀνησυχία καὶ ἀγωνία γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα κατάσταση στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, Σᾶς ἀπευθύνουμε ἐκ βάθους καρδίας, τὴν κατωτέρω ἐπιστολή μας.

Πανιερώτατε Γέροντα,
Εἶναι γνωστὲς οἱ συνθῆκες ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἐπικείμενη Ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ στὴν Κύπρο. Σ’ αὐτὴν πρωτοστάτησε (ἐκτὸς τῶν πολιτικῶν παραγόντων) προσωπικῶς ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Χρυσόστομος καὶ δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀπεδέχθη τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα μὲ τὴ συγκατάθεση τῆς Ἱερᾶς Σύνοδου τῆς Κύπρου, καὶ –ἄν ἔχουμε καλὴ πληροφόρηση– τὴν δική σας προσωπικὴ συναίνεση–ὑπερψήφιση.

Καὶ ὅμως, ἦσαν νωπὲς οἱ μνῆμες ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Παύλου στὴν Ἀθήνα τὸ 2001! Τότε, σύσσωμος ὁ πνευματικὸς κόσμος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἐπίσκοποι, τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἀντέδρασαν καὶ κινητοποιήθηκαν εἰρηνικὰ ἀλλὰ ἔντονα, ὅπως καταγράφεται στὰ ρεπορτάζ τῆς ἐποχῆς. Ἔγιναν ὁμιλίες, ἐγράφησαν ἄρθρα, καὶ κατεδείχθη ὅτι ἡ Ἐπίσκεψη ἐκείνη ἦταν ἀντίθετη μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.


Στὶς δικαιολογίες τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ὅτι ὁ Πάπας θὰ ἔρθει γιὰ μία ἐθιμοτυπικὴ ἐπίσκεψη καὶ θὰ φύγει, χωρὶς νὰ μᾶς ἐπηρεάσει ἡ ἐδῶ παρουσία του, ἀπήντησαν οἱ ἐνιστάμενοι καί, διὰ τοῦ στόματος τοῦ τότε καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεοδώρου Ζήση, διετύπωσαν τὴν φράση (ποὺ τὰ μετέπειτα γεγονότα ἀπέδειξαν πέρα ὡς πέρα ἀληθινή) ὅτι δυστυχῶς «ὁ Πάπας ἦλθε, ἀλλὰ δὲν ἔφυγε». Καὶ πράγματι, ὅπου πάτησε τὸ πόδι του ὁ Πάπας, οἱ κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔδωσαν «γῆν καὶ ὕδωρ», ὁ ἐξουνιτισμός τους ἐπιταχύνθηκε, οἱ οἰκουμενιστικὲς δυνάμεις καὶ θέσεις ἀναβαθμίστηκαν καὶ ἔλαβε μαζικὲς διαστάσεις ἡ ἐπιβολή τους στοὺς λαοὺς ποὺ ὑπέστησαν τὴν παπικὴ «εἰσβολή».


Ὡς ἐκ τούτων καὶ ἔχοντες συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος θέλει νὰ ἐναντιωνόμαστε σέ ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο στὶς Ἐντολές Του καὶ νὰ μὴ καθιστάμεθα παθητικοὶ ἀποδέκτες τῶν ἀποφάσεων ἀκόμα καὶ Ἀρχιεπισκόπων καὶ Συνόδων (ὅπως πολὺ ὀρθὰ μᾶς διδάσκετε σὲ ὁμιλία σας τοῦ 1993, ποὺ πρόσφατα ἐδημοσιεύσαμε), ἀποφασίσαμε νὰ συνδιοργανώσουμε (προσκληθέντες ἀπό δύο χριστιανικὰ σωματεῖα τῆς Κύπρου) διαφωτιστικὴ καὶ εἰρηνικὴ Ἡμερίδα στὶς 22 Μαΐου 2010 στὴν Κύπρο μὲ θέμα:

Πρωτεῖο-Ἀλάθητο καὶ ἄλλες θεολογικὲς καὶ ἠθικές παρεκκλίσεις τῶν Παπικῶν.

Ὡς «Φιλορθόδοξος Ἕνωσι “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» καί ἔχοντες συνείδηση τῆς ἀνεπάρκειάς μας, θέσαμε τὸ θέμα στὴν παρομοίου περιεχομένου Ἡμερίδα ποὺ συνεκλήθη στὶς 28 Ἀπριλίου στὸν Πειραιᾶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ἐπιχωρίου μητροπολίτου, Σεβασμιωτάτου κ. Σεραφεὶμ (ἡ ὁποία εἶχε μεγάλη ἐπιτυχία) καὶ λάβαμε τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸ προεδρεῖο της ὅτι, ἐὰν εἶχαν πρόσκληση κάποιου Ἐπισκόπου, εὐχαρίστως θὰ κατήρχοντο στὴν Κύπρο (σύσσωμοι οἱ ὁμιλητὲς ἐκείνης τῆς Ἡμερίδας) γιὰ νὰ ἐνημερώσουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ περὶ τὸν Πάπα καὶ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀπευθύνουμε τὴν θερμὴ παράκλησή μας πρὸς τὸ σεπτὸ πρόσωπό Σας, Πανιερώτατε, ὡς Ποιμενάρχου καὶ Διδασκάλου μας, νὰ ἐπιτρέψετε καὶ νὰ βοηθήσετε στὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδας ποὺ συνδιοργανώνουμε Κύπριοι καὶ Ἑλλαδίτες, ὥστε νὰ ἔχει ἡ ἐκδήλωσή μας τὴν εὐλογία Σας καὶ τὴν παρουσία Σας καὶ τὸν λόγο Σας, ἀλλὰ καὶ τὴν συμβολὴ τῶν ἐκλεκτῶν ὁμιλητῶν, ὅπως τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, τοῦ π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ, τοῦ πανεπιστημιακοῦ δασκάλου κ. Τσελεγγίδη (γιὰ νὰ ἀναφέρουμε τοὺς γνωστότερους ἐξ αὐτῶν).


Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτημά μας, καὶ ἀφοῦ σᾶς τὸ μεταφέραμε, στὴ συνέχεια, θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ προσθέσουμε κάποιες σκέψεις συμπληρωματικές, ὥστε νὰ μὴν παρεξηγηθοῦν οἱ προθέσεις μας.


Εἶναι γνωστὲς οἱ τοποθετήσεις Ἁγίων ἀνδρῶν γιὰ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ γνωστὸς μας Γέροντας Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καὶ ἀπὸ σήμερα ἐπισήμως Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, εἶχε πεῖ: «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα». Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἐπίσης, εἶχε πεῖ: «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε». Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Πενταπόλεως μὲ ἐκτενέστατη μελέτη του καταδεικνύει καὶ ἀναιρεῖ τὶς αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ. Πλῆθος, ἀκόμα, Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν κάθε αἱρεσιάρχη, ὅπως ὁ Πάπας, ὡς ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ.

Αὐτόν, λοιπόν, ποὺ οἱ Ἅγιοι θεωροῦν ὡς ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ζητοῦν νὰ «καταρώμεθα» —φράση ποὺ πρέπει νὰ ἐκληφθεῖ ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς ἀποκοπῆς του (ἀναθεματισμὸς) ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐξ αἰτίας τῆς ἐμμονῆς του στὴν αἵρεση—, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Σύνοδος καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας σας νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν(!!!) ἐπισήμως;

Θεωρεῖτε, Πανιερώτατε, αὐτὴν τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα γεγονὸς ἀρεστὸ στὸ Θεό; Συναντᾶται, ἔστω καὶ μία παρόμοια ἐνέργεια, ποὺ νὰ ἔγινε ἀποδεκτὴ στὴν ἱστορία καὶ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας; Ἀσφαλῶς ὄχι.


Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος, ποὺ πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζονται διὰ μέσου δύο χριστιανικῶν σωματείων, καὶ ἀφοῦ δὲν ἔχουν καμία βοήθεια ἀπὸ τοὺς Ποιμένες τους (ἀλλὰ ἀντίθετα χαρακτηρίζονται φανατικοὶ ἢ καὶ κάτι χειρότερο), ἦρθαν σὲ συνεννόηση μὲ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”». Ἡ Ἕνωσή μας, ὅπως θὰ θυμᾶσθε, εἶχε καὶ πάλι βοηθήσει σὲ παρόμοια περίπτωση, ἀφοῦ ὁ βασικὸς καταστατικὸς σκοπός της εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν συγχρόνων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ ἐνέργειὰ αὐτὴ τῶν δύο κυπριακῶν σωματείων –καὶ τοῦ «Κοσμᾶ Φλαμιάτου» ποὺ συνεργεῖ – εἶναι καθ’ ὅλα ἐκκλησιαστική, ὅπως ἐσεῖς, Πανιερώτατε, μᾶς ἔχετε διδάξει ἤδη ἀπὸ τὸ 1993, ὅταν μᾶς προτρέπατε νὰ μὴ ὑπακούουμε, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ ἀπορρίπτουμε Ἐπισκόπους καὶ Συνόδους, ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκλησίας, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς προσκλήσεως τοῦ Πάπα καὶ ὅπως θὰ συμβεῖ μὲ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἑνὸς αἱρεσιάρχη, ποὺ (ὅπως τελευταῖα μᾶς συνηθίζουν οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι) θὰ ἀκολουθηθεῖ καὶ ἀπὸ τὶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες συμπροσευχές. Εἴχατε πεῖ συγκεκριμένα τότε:

«Τὰ θέματα τῆς Πίστεως δὲν χωρᾶνε καμία συγκατάβαση, κανένα συμβιβασμό, καμίαν κοσμικήν εὐγένεια»• «δὲν μποροῦμε νὰ σιωποῦμε»• «κλῆρος καὶ λαός, καὶ καθένας ἀπὸ σᾶς καὶ καθένας ἀπὸ μᾶς ἔχουμε μεγάλην εὐθύνη γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς διαφυλάξεως …τῆς ἀμωμήτου παραδόσεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἔχουμε καθῆκον καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστιν μας, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν φυλάγουμε… Δὲν πρέπει νὰ παρατηροῦμεν ὅτι “ἔ, τί νὰ κάνομεν, …ἀφοῦ ὁ τάδε Ἐπίσκοπος, ἢ ἡ Σύνοδος εἶπε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἔ, θὰ κάνομε κι ἐμεῖς αὐτό”»• «ὅταν φοβᾶσαι νὰ ὁμιλήσεις σημαίνει ὅτι εἶσαι ὀλιγόπιστος». «Δηλαδὴ (καταλήγατε), ἐὰν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐγὼ τώρα λέγω εἶναι λάθος, ἢ εἶναι πράγματα αἱρετικά, ἔστω κι ἂν ἡ προσωπική μου ζωὴ εἶναι καλή, ὀφείλετε νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ μὲ ἀπορρίψετε. Πρέπει νὰ ἀπορρίψετε τὴν διδασκαλία αὐτή» (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία σας μὲ τίτλο: «Ὁμολογία Πίστεως», 23/9/1993).


Καὶ σὲ ἄλλη Ὁμιλία σας λέγατε: «…Εἶναι μερικὰ πράγματα, στὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ᾽μαστε σαφεῖς. Δηλαδὴ κι αὐτὴ ἡ σαφήνεια δὲν εἶναι μισαλλοδοξία ...Αὐτὴ ἡ ἰδέα τοῦ διαλόγου τῶν Ἐκκλησιῶν …εἶναι μία σατανικὴ ἰδέα, …μία ἀπάτη, μία αἵρεσις» (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἀρ. 1028 μὲ τίτλο: «Ἡ σημασία τῆς αὐτογνωσίας»).

Κατόπιν τούτων, καὶ ἐπειδὴ ἐγκλωβιστήκατε —μὲ ἀγαθὴ πρόθεση ἀσφαλῶς— καὶ γίνατε σύμψηφος στὶς ἀποφάσεις περὶ ἀποδοχῆς καὶ ὑποδοχῆς τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, (ἀποφάσεις καταφανῶς ἀντίθετες μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας), σᾶς παρακαλοῦμε, ἂν ὄχι νὰ ὀργανώσετε, νὰ ἐπιτρέψετε τὴν διοργάνωση τῆς Ἡμερίδας στὴν Μητροπολιτική σας περιφέρεια καὶ νὰ παραστεῖται σὲ αὐτήν, ὥστε κατόπιν προσκλήσεώς σας νὰ δυνηθοῦν οἱ ἐξ Ἑλλάδος ὁμιλητὲς νὰ ἔχουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κάλυψη ποὺ ζητοῦν, καὶ εὐχαρίστως (ὅπως ἐδήλωσαν στὴν ἀντίστοιχη Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ) νὰ παραστοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν μὲ τὴν παρουσία καὶ τὶς εἰσηγήσεις τους, τὴν ἀντίθεσή τους στὴν ἐπέλαση τοῦ Πάπα γιὰ τὴν ἐκπόρθηση τοῦ ὀχυροῦ καὶ τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸ ἔκαναν καὶ κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα, μὲ ὁλοφάνερες τὶς μετέπειτα δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις, τὶς ὁποῖες σὺν Θεῷ θὰ ἀναλύσουμε στὴν Ἡμερίδα τῆς 22ας Μαΐου.
Μὴ λησμονεῖτε οὐδ’ ἐπὶ στιγμήν, Πανιερώτατε, τὸν Πάπα τοῦ Πρωτείου καὶ τοῦ Ἀλαθήτου, τὸν ὁποῖον θὰ ὑποδεχθεῖτε, ὅπως τὸν σκιαγραφεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Γράφει: «Ὁ πυρήνας τοῦ δόγματος τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα=τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀποθεανθρωποίηση τοῦ ἀνθρώπου… ἔτσι ἐπανέρχεται ὁ ἄνθρωπος στὴν εἰδωλολατρία, στὴν πολυθεΐα, στὸν διπλό, φυσικό καὶ πνευματικό, θάνατο» (Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, σελ. 157).

Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο «ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ Παπισμοῦ ἔγκειται στὴν τόλμη του νὰ ἀναγάγει σὲ δόγμα τὸν σατανικὸ πόθο τοῦ ἀνθρώπου νὰ αὐτοθεωθεῖ… “Tὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλὰ καὶ παναίρεσις…, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ… ἡ πλέον φρικτὴ ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τῆς γῆς… νέα προδοσία, νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου… Κατὰ ταῦτα πάντα εἶναι κόλασις”» (Ζήση Ν., Πάπας καὶ Παπισμὸς κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς).

Κι ἂν αυτὸ εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Παπισμοῦ, πῶς θὰ ὑποδεχθεῖτε στὴν Κύπρο τὸν φορέα του, τὸν «ἀλάθητο» Πάπα;

Ἂς δοῦμε πῶς ἐκφράζεται ὁ ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καὶ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, τοῦ ὁποίου φορεῖς πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν καὶ εἰς τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τὸ κοινὸ ὄνομα γιὰ ὅλους τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, γιὰ τὶς ψευδεκκλησίες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα στὸν Οἰκουμενισμὸ βρίσκεται ἡ καρδιὰ ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μὲ κέντρο τὸν Παπισμό» (Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅπ. π., σ. 224) τοῦ ὁποίου ὁ Πάπας χαρακτηρίζεται ὡς “ἀντίχριστος” ἀπὸ τὸν ὁμολογητὴ Ἐπίσκοπο Ἀχρίδος Νικόλαο (ὅπ. παρ.).

Μόνη λύση (γιὰ νὰ καταλήξουμε μὲ αὐτὴ τὴ φράση τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου) «ἡ μέχρι τελείας αὐταπαρνήσεως μετάνοια» (Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἄνθρωπος…, ὅπ. π., σελ. 159).
Πῶς ὅμως, θὰ μετανοήσει ὁ κακόδοξα «ἀλάθητος» Πάπας, ὅταν καλεῖται μὲ τὴν διπλῆ ἰδιότητά του καὶ ἀναγνωρίζεται, ἔτσι, ὡς ἀρχηγὸς καὶ κράτους καὶ «ἐκκλησίας» ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου(*); Καὶ ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία ἀντὶ νὰ ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν, βῆμα-βῆμα ἐξουνιτίζεται ἡ ἴδια ἀποδεχόμενη πρὶν ἀπ’ ὅλα οἰκουμενιστικὲς θεωρήσεις καὶ πρακτικές;

Πῶς θὰ σταματήσουν τοὺς ἐλιγμοὺς καὶ τὶς δολοπλοκίες τους, τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Πάπας, ὅταν γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου; Καὶ πῶς θὰ συμβάλλετε στὴν μετάνοιά τους, ὅταν (σύμφωνα μὲ συνέντευξή σας στὴν ἐφημερίδα «Σημερινή» τῆς Κύπρου, 20/10/08) διατυπώνετε μὲν τὴν διαφωνία σας μὲ τὸ κείμενο της Ραβένας καὶ ἐκτιμᾶτε ὅτι «οὐδόλως ἀποποιεῖται ἡ Ρωμαιοκαθολική “Ἐκκλησία” τὸ πρωτεῖο, ἀλλά κατά τὴ δική μου ἄποψη, –ἐπισημαίνετε– «μ’ ἕνα πολὺ λεπτὸ καὶ εὔφημο τρόπο, μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὴν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου», ὁμολογώντας ἔτσι, ὅτι ὁ Πάπας ἐπιμένει στὸ Πρωτεῖο, μᾶς παραπλανᾶ στοὺς μεταξύ μας διαλόγους καὶ ἄρα εἶναι ἀφερέγγυο πρόσωπο, ὡστόσο ὅμως, συμφωνεῖτε μὲ τὴν πρόσκλησή του καὶ μὲ τὴν ὑποδοχὴ ποὺ τοῦ γίνεται ἐπίσημα, ὡς Ἐπισκόπου Ρώμης;


Περαιτέρω βεβαιώνετε «ὅτι τὸ Βατικανὸν μετέτρεψε τὴν Ἐκκλησίαν εἰς κράτος κι’ αὐτὸ εἶναι μία τεραστία πλάνη τῶν Παπικῶν». Ἀκολούθως ἐπισημαίνετε ὅτι «εἰς τοὺς Διαλόγους μὲ ἑτεροδόξους ὑπάρχουν καὶ τὰ ὅρια, τὰ ὁποῖα θέτουν οἱ Ἱεροί Κανόνες. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δίνουμε στὸν κόσμο τὴν ἐντύπωση ὅτι ἄλλες ὁμολογίες, τὰ ἄλλα Δόγματα καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἕνας ἄλλος δρόμος ποὺ καταλήγει στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, δηλαδή στὸν ἴδιο Θεό. Αὐτὸ φέρνει σύγχυση καὶ δὲν ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν ἀλήθειαν».

Ἐπειδή, λοιπόν, εἶναι καὶ δική σας ἀγωνία καὶ φόβος νὰ μὴ μεγαλώσει ἔτι περαιτέρω ἡ σύγχυση καὶ νὰ μὴ προκληθεῖ διάσταση ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς ποὺ ἐνεργοῦν κατὰ ἐκκλησιαστικὸ-πατερικὸ τρόπο καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ ἀκολουθοῦν ἀπὸ ἄγνοια τὶς Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου• ἐπειδή, στὶς ὁμιλίες σας ἔχετε διδάξει τὴν ὄχι μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα, ἀντίθεση σὲ ὅ,τι ἐναντιώνεται στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας• ἐπειδὴ ἔχετε δηλώσει, ὅτι ἡ σιωπὴ ἀποτελεῖ προδοσία τῆς πίστεως,
ἐπαναλαμβάνουμε τὴν θερμή παράκλησή μας, νὰ βοηθήσετε στὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδας ποὺ διοργανώνουμε Κύπριοι καὶ Ἑλλαδίτες, ὥστε νὰ ἔχει ἡ ἐκδήλωσή μας τὴν σφραγῖδα ἐκλεκτῶν, ἐγκύρων καὶ καταξιωμένων στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλητῶν.
Περιμένουμε, Πανιερώτατε Γέροντα, τὴν ἄμεση ἀπάντησή σας, γιὰ νὰ καλέσουμε ἐπίσημα (μὲ τὴ σειρά μας) τοὺς εἰσηγητὲς τῆς Ἡμερίδας.

Διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δὴ τῶν Ἁγίων Μεγάλου Ἀθανασίου, Μεγάλου Φωτίου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Νεκταρίου τοῦ Πενταπόλεως καὶ τοῦ ἄρτι ἁγιοκαταταγέντος Ἰουστίνου Πόποβιτς, εὐχόμεθα ὁ Κύριος νὰ σᾶς χαρίζει ὑγεία, δύναμη καὶ φώτιση γιὰ νὰ ὀρθοτομεῖτε τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας Του, γιὰ νὰ μᾶς ποιμαίνετε ὀρθοδόξως καὶ γιὰ νὰ ἀπαντήσετε θετικὰ στὸ αἴτημά μας.


Θεσσαλονίκη, 2 Μαΐου 2010

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
Ὁ Πρόεδρος Ὁ Γραµµατέας


(1) «Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος» (Πάφος) καὶ «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Λευκωσία).

(2) «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης» (Λάρισα, Βόλος), «Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς» (Θεσσαλονίκη), «Παναγία ἡ Παυσολύπη» (Θεσσαλονίκη), «Ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολὴ Καρδίτσας» Καρδίτσα).


(3) Στὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ ἐτέθη ἡ ἑξῆς παράκληση: «Ἡ ἴδια Ἡμερίδα, μὲ τοὺς αὐτοὺς ὁμιλητές, νὰ γίνει στὴν Κύπρο ἐν ὄψει τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Πάπα καὶ ὡς ἀντίδραση στὶς ἀπειλὲς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, ὅτι θὰ πατάξει κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας. Θὰ ἀποτελέσει μιὰ μορφὴ ὁμολογίας καὶ ἐφαρμογῆς στὰ ὅσα στηλιτεύθηκαν σήμερα». Καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀπάντησε: «Ὑπάρχει ἀνάλογο ἐρώτημα ἀπὸ τὴν «Φιλορθόδοξη Ἕνωση “Κοσμᾶ Φλαμιάτου”». «Νομίζω πὼς δὲν θὰ εἶχε ἀντίρρηση κανένας ἀπὸ τοὺς ὁμιλητάς, ἂν αὐτὴ ἡ θαυμάσια Ἡμερίδα ποὺ ἐδῶ ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πειραιῶς, ἂν κάποιος Μητροπολίτης ἀπὸ τὴν Κύπρο μᾶς καλοῦσε, νὰ πηγαίναμε κάτω στὴν Κύπρο. Δὲν θέλουμε νὰ ὑπεισέλθουμε σὲ θέματα δικαιοδοσιῶν καὶ νὰ δημιουργήσουμε προβλήματα κάτω στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου. Ἂν βρεθεῖ Ἐπίσκοπος στὴν Κύπρο, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς καλέσει, θὰ πᾶμε ὅλοι οἱ εἰσηγηταὶ ἐκεῖ» νὰ κάνουμε αὐτὴν τὴν ἡμερίδα στὴν Κύπρο.

(*) Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Πάπα ὡς Ἐπισκόπου φαίνεται στὴν προσφώνηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου πρὸς τὸν Πάπα, ποὺ ἔγινε στὴν Ρώμη τὸ 2007: «Σᾶς περιμένουμε, Ἁγιώτατε, ὡς Ἐπίσκοπο[!!!] τῆς Ρώμης».


















Η μέθοδος να καταδικάζεις τον εαυτό σου!


Ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος ξιφουλκεί κατά του Πατριάρχη

για αδικήματα που διέπραξε ο ίδιος


«Ει τις διά τινα ιδίαν εμπάθειαν ευρεθείη αφορίζων τινά… επιστρέψει ο πόνος αυτού επί την κεφαλήν αυτού» (Δ΄ κανών τῆς Ζ΄ Οικ. Συνόδου).


Ορθά, ορθότατα ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων με άρθρο του (4/5/10) καταγγέλλει και καυτηριάζει τις ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, γνωρίζοντας ίσως, κάτι παραπάνω για το «πού το πάει» ο Πατριάρχης.


Γιατί πράγματι, ο κ. Βαρθολομαίος αντικανονικά (όπως γράφει ο Καλαβρύτων) «επεμβαίνει για μια ακόμη φορά στα εσωτερικά της Εκκλησίας μας και αναστατώνει τη ζωή μας», υποδεικνύοντας σε μια αυτοκέφαλη Εκκλησία πώς να παρανομήσει, όπως το ίδιο έπραξε ο Πατριάρχης και «στην υπόθεση Βατοπεδίου, [που] ούτε τους Ιερούς Κανόνες εφάρμοσε, ούτε και τους Νόμους του Κράτους σεβάσθηκε!... απλώς κουκούλωσε την υπόθεση!».


Ἀλλά και στην υπόθεση του Ιεροσολύμων «η ανάμειξη του Οικουμενικού Θρόνου ήταν …πέρα και έξω από τά πλαίσια των Ιερών Κανόνων».


Ο «Πατριάρχης Ειρηναίος κηρύχθηκε έκπτωτος χωρίς δικαστικές διατυπώσεις!

ΔΕΝ απαγγέλθηκε κατηγορία κατ’ Αυτού!

ΔΕΝ διενεργήθησαν ανακρίσεις!

ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗ η δυνατότης να απολογηθή!

ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΘΗΚΕ λοιπόν καθώς οι Ιεροί Κανόνες διακελεύουν!...


Και όλα αυτά έγιναν …με την σύμπραξη του Οικ. Πατριαρχείου, δηλ. του θεματοφύλακος των Ι. Κανόνων!».


Όμως, δυστυχώς, ο Καλαβρύτων, καταδικάζοντας τις ενέργειες του Πατριάρχη, καταδικάζει εαυτόν.

Διότι παρόμοιες πράξεις, για τις οποίες κατηγορεί τον κ. Βαρθολομαίο τις διέπραξε και ο ίδιος.


Το 2006 παράνομα, αντικανονικά, εκδικητικά –και χωρίς ίχνος μεταμελείας– καταδίκασε και αφόρισε λαϊκό θεολόγο της Μητροπόλεώς του, χωρίς κατηγορία, ανάκριση, απολογία, χωρίς δίκη.


Το αστεία «κατηγορητήριο», που εφεύρε για να τον καταδικάσει αυθαίρετα, ήταν ότι ο θεολόγος «δεν προσήλθε στο γραφείο του, όταν εκλήθη για να συζητήσουν θεολογικά θέματα»!!! (έτσι ακριβώς γράφει στο έγγραφο του αφορισμού).


Επειδή λοιπόν, από τότε, κάθε τόσο επεμβαίνει και παριστάνει τον τιμητή άλλων, ξεχνώντας ότι τα ίδια έπραξε κι αυτός, θεώρησα καλό, ότι έπρεπε να του υπενθυμίσω, για χάρη της αλήθειας την οποία επικαλείται, το γεγονός του άδικου αφορισμού που τότε επέβαλε, για τον οποίο ουδέποτε μετανόησε και τόσο εύκολα ξέχασε.


Και για να τελειώσω· γράφει ο Καλαβρύτων στο ίδιο άρθρο:


«Όποιος σέβεται την αλήθεια, και γιατί όχι και την αρχιεροσύνη του, υπηρετεί την αλήθεια χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς σκοπιμότητες».


Άρα ο Καλαβρύτων, στην περίπτωση που καταδίκασε κάποιον (όχι βέβαια της περιωπής Πατριάρχη ή Επισκόπου, αλλά ένα απλό μέλος της Μητροπόλεώς του) σεβάστηκε τους Ι. Κανόνες, την αλήθεια και την αρχιεροσύνη του;


Αίγιο 6.5.2010


Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος

ENΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΜΗΝΥΤΗΡΙΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ
================


(Ελάβαμε και ευχαρίστως δημοσιεύουμε την πιο κάτω άριστα νομικά, θεολογικά και ιστορικά κατοχυρωμένη μήνυση των δικηγόρων Ευαγγελίας Πουλλά-Μακαρούνα και Ανδρέα Μιχαήλ Μακαρούνα εναντίον του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομου.

Οπως μας πληροφόρησε η κυρία Παπαχρήστου, με τη συνοδευτική ηλεκτρονική επιστολή που μας απέστειλε τη μήνυση, εκλαμβάνει τη σιωπή της Συνόδου ως πρόθεση να μην ασχοληθεί με τη μήνυση και ως εκ τούτου θεώρησε σκόπιμο να τη δώσει στη δημοσιότητα.

Συγχαίρουμε θερμά το ζεύγος των δικηγόρων Ευαγγελίας και Ανδρέα Μακαρούνα για τη συλλογή τόσου ιστορικού, θεολογικού και νομικού υλικού για να στηρίξουν τη μήνυση αν και φυσικά ουδέ επί στιγμή πιστέψαμε ότι η μήνυση θα μπορούσε καθ’ οιοιονδήποτε τρόπο να ευοδωθεί.

Εκείνο που ίσως αγνοεί το ζεύγος των δικηγόρων που υπέβαλε τη μήνυση είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος εγκαλείται δικαίως για πολλά πλην όμως πριν αποδυθεί στους οικουμενιστικούς του σχεδιασμούς εξασφάλισε πλήρως τα νώτα του με την ομόφωνη επιδοκιμασία των σχεδίων του από όλα ανεξαίρετα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου.

Η μήνυση του ζεύγους Μακαρούνα δείχνει ότι κάποιοι άνθρωποι ακόμη πονούν και ενδιαφέρονται για την πίστη μας και αξίζουν τον δίκαιό μας έπαινο πλην όμως η εκδίκαση των μηνύσεων προυποθέτει εξ ορισμού δικαστές που δεν εμπλέκονται στα υπό εκδίκαση αδικήματα.

Αφού, όμως, όλοι οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου έδωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη συγκατάθεσή τους για να μιάνει τα αγιασμένα χώματα της Κύπρου ο Πάπας Βενέδικτος εξυπακούεται ότι καμιά μήνυση δεν μπορεί να προχωρήσει όσον καλά κατοχυρωμένη και αν είναι ιστορικά, θεολογικά και νομικά.

Ποιος θα δικάσει ποιον σε αυτή την περίπτωση; Αυτός που πρωτοστάτησε ή αυτοί που συνευδόκησαν προθύμως ή κατόπιν στυγνού και ανίερου υπολογισμού για να πραγματοποιηθούν τα αδικήματα;

Και όχι μόνον αυτό!

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, όπως θα αποκαλύψουμε, συν Θεώ, στο εγγύς μέλλον συγκρότησε ιερά (γράφε ανίερη συμμαχία) έναντι βαρύτατου ανταλλάγματος με τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο για να φέρει απερίσπαστος εις πέρας τους οικουμενιστικούς του σχεδιασμούς.

Παναγιώτης Τελεβάντος

*****
Παραθέτουμε πιο κάτω αυτούσιο το κείμενο της μήνυσης που μας απεστάλη:

ENΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


ΜΗΝΥΤΗΡΙΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ
================


{Συμφώνως πρός τήν Ἁγίαν Γραφήν, τῶν ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος διατυπωθέντων καί κυρωθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κανόνων καί τῶν Ἱερῶν της Ἐκκλησίας Παραδόσεων καί τοῦ συνωδᾶ τούτοις θεσπισθέντος Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου}.


Ἐκ μέρους των συζύγων Εὐαγγελίας Πουλλᾶ-Μακαρούνα, Δικηγόρου ἐκ Πάφου και Ανδρέα Μιχαήλ Μακαρούνα, Ἐπιχειρηματίου εκ Πάφου, διαμαρτυρομένων καί ὡς ἐκφραζομένη συνείδησις τοῦ λαοῦ (ἄρθρα 3 καί 5 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου).


ΚΑΤΑ

Τῆς Α.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής καί πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου Β΄


Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

Μέ θλίψη καρδίας γινόμεθα μάρτυρες τῶν πράξεων καί τῆς συνεχοῦς καί ἄνευ οὐδεμίας συγκρατήσεως καί ἄνευ οὐδενός φραγμοῦ ἤ τροχοπέδης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου τοῦ Β΄ ἐν αἶς ὁδεύει τήν Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον καί Ἀποστολική Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου πρός πλήρη ὑποδούλωση εἰς τήν Παπικήν Ἐκκλησίαν.

Ὁ τότε Μητροπολίτης Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής καί πάσης Κύπρου ὡς Δούρειος Ἵππος τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῶν Ἀγγλικανῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν παρέδωσε εἰς αὐτᾶς, τάς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ευρισκομένας εἰς Κάτω Πάφον ὡς καί τόν Ἱερόν Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου ευρισκομένην εἰς τήν Πόλιν Χρυσοχούς.

Αἵ Πράξεις αὖται ἔλαβον χώραν κατά ἤ περί τό 1987. {Διαδίκτυο, Τhe Latin Catholic Parish of Paphos, (the church of St.Paul’s Pillar)}.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ ἐπίσης εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τό Βατικανόν κατά ἤ περί τήν 12ην Ἰουνίου 2007 (τήν 11ην Ἰουνίου 2007 συνεπλήρωσε τήν Ἱεράν Σύνοδον κατά τό παλαιόν προτοῦ καταργηθεῖ ὑπό τῶν Λατίνων κατά ἤ περί τό 1192 μ.χ) ἀφοῦ πρῶτον προσεκύνησε τόν Πάπα ἀπηύθυνε πρός αὐτόν ὁμιλίαν ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας παρατίθεται πρός τοῦτο ὡς ἀκολούθως 16ην τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2007.

{Διαδίκτυο htp:// vatican.va/holy father/benedict xvi/speeches/2007/june/documents/hf ben xvi spe 20070616 chrysostomos-ii en.htm, (Visit of his beatitude Chrysostomos II Archbishop of Nea Justiniana and all Cyprus to his Holiness Benedict XVI) καί (ἑρμηνεία εἰς τά Ἑλληνικά, Χριστιανική Σπίθα, φ.655, Ὀκτώβριος 2007, 4)}:

« Ἁγιώτατε, Πάπα τῆς Ἀρχαίας Ρώμης καί ἐπίσκοπέ του ἱστορικοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου.

Ζητᾶμε τήν στήριξη σᾶς διά μέσου του ἀκαταμαχήτου ὅπλου τῆς προσευχῆς – ὅμως καί μέ τήν πατερική σας κραυγή γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν ἀναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τῆς ἀρχαίας καί ἀποστολικῆς ἀδελφικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου αὐτοῦ του τόπου συναντήσεως πολλῶν φυλῶν, θρησκειῶν, γλωσσῶν καί πολιτισμῶν τῆς Μεσογείου καί Μέσης Ἀνατολῆς.

Σᾶς θέλουμε δίπλα μας! Δία μέσου ἠμῶν ὁ ἅγιος ἀπόστολος Βαρνάβας καλεῖ τόν πρεσβύτερο ἀδελφό του, τόν ἅγιο ἀπόστολο Πέτρο, νά κάνη τήν πρώτη ἐπίσκεψή του στήν ταπεινή οἰκία του, καί νά δεχθῆ τήν φιλοξενία της, καί νά αἰσθανθῆ πῶς εἶναι καί δικό του σπίτι καί νά τό εὐλογήση.

Σᾶς περιμένουμε, ἁγιώτατε ὡς ἐπίσκοπό της Ρώμης, ὁ ὁποῖος προεδρεύει ἐν ἀγάπη, στήν Κύπρο, ἕνα νησί τοῦ διαλόγου, τῆς δημοκρατίας, τῆς τιμιότητος, τῆς πίστεως, τοῦ μοναχισμοῦ, μνημείων καί ἔργων τέχνης. Εἴθε νά εὐδοκήσετε νά ἔρθετε σ’ ἐμᾶς γιά νά σᾶς ἀνταποδώσουμε τήν ἀδελφική φιλοξενία πού μᾶς προσφέρατε αὐτές τίς μέρες, πού μείναμε στήν αἰώνια Πόλη σας!

Ἁγιώτατε, διά πρεσβειῶν τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προστατῶν τῆς Ἐπισκοπῆς Ρώμης, τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα, ἰδρυτοῦ τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καί τῶν ἁγίων ἀποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, προστατῶν τῆς Εὐρώπης, σᾶς ἀποστέλλουμε τίς ἐγκάρδιες εὐχές μας γιά ὑγεία, μακροημέρευση καί φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος πρός ἐπιτυχίαν τῆς ἀποστολῆς σας ὡς κτίστου τῶν γεφυρῶν μεταξύ ἀνθρώπων, θρησκειῶν καί πολιτισμῶν.»

Ἡ προσφώνηση αὐτή ἀποτελεῖ μνημεῖον ἀπιστίας καί βλασφημίας, διότι καλεῖται τό ΖΩΟΠΟΙΟΝ καί ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, τό ὁποῖον ὁ Πάπας καί οἱ ὀπαδοί τοῦ βλασφημοῦν ἐδῶ καί 1000 ἔτη, νά φωτίση αὐτόν.

Πῶς ἠδύνατο ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου» νά προσφωνήσει τόν Αἱρεσιάρχη Πάπα «ὡς ἐπίσκοπό της Ρώμης, ὁ ὁποῖος προεδρεύει ἐν ἀγάπη, στήν Κύπρο».

Πῶς εἶναι δυνατόν Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης νά παρέδωκεν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς «διά νά χρησιμοποιεῖται ὡς τό Λατινικό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἰς τήν Κύπρον τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας» καί ὁ ὁποῖος ἔκτοτε λειτουργεῖ ὡς παπικός ναός, τήν ὥρα κατά τήν ὁποία ὄτε παραχωρήθηκε, ἡ Παπική ἐκκλησία εἰς Πάφον ἀριθμοῦσε 5 μέλη;

Οἱ ἄφρονες δί’ ἠμᾶς ἐνέργειές του τότε Μητροπολίτου Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὁδήγησαν εἰς τήν σημερινήν θέσιν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου.

Ἀντί νά προστρέξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα καί τούς λοιπούς Ἁγίους καί μάρτυρας τῆς πίστεώς μας διά νά ζητήσει τήν βοήθειαν τῶν, ὅπως ἐκδιώξουν ἀπό τήν νῆσον μας τούς Τούρκους, διά προσευχῶν, θείων λειτουργιῶν, ὁμιλιῶν εἰς τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τούς κατά τόπους ἱερούς ναούς, συνάξεις, λιτανεύσεις ἱερῶν εἰκόνων καί σκηνωμάτων Ἁγίων καί μαρτύρων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, προσέτρεξε εἰς τόν πολέμιον τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν λύκον ὅστις εἶναι ἐνδεδυμένος μέ ἔνδυμα προβάτου καί τόν ἱκετεύει διά τόν ἄνομον οὖτον σκοπόν.

Ἀντί νά προστρέξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τήν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προβαίνει εἰς λατρευτικᾶς συνάξεις μετά τῶν αἱρετικῶν.
Συμπροσευχή μετά τῶν αἱρετικῶν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς Λευκωσίαν.
(Ἐκκλησιαστικά Ἐπίκαιρα, Ἅγιος Νίκων ὁ Μετανοεῖτε, Ὀκτώβριος 2008-Αὔγουστος 2009).

Τό ἔγκλημα κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μᾶς ἔχει ἤδη συντελεσθεῖ. Ἐάν ὁ Ἀντίχριστος Πάπας ἐπισκεφθεῖ τήν ἁγίαν νῆσον μας καί λειτουργήσει εἰς τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς πλείονα καί χείρονα κακά θά συντελεσθοῦν καί θά ἀναμένομεν πλέον τό «οὐαί τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ» καθ’ ἠμῶν καί τόν καταποντισμόν τῆς νήσου μας καί τήν ἐκδίωξιν καί ἐξολόθρευσιν τοῦ ραθύμου καί μή ἀναγνωρίζοντος τά σημεῖα τῶν καιρῶν ποιμνίου της.

Ἅγιοι Συνοδικοί,


Μήν κλείετε τά ὦτα σας, μήν ἀδιαφορεῖτε, μήν χειμάζετε καθότι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται διά τήν «πάσχουσαν πάλαι ποτέ νῆσον τῶν Ἁγίων»:

Τήν 19ην Ἀπριλίου τοῦ 1447 Ἐ’ (πρό 560 ἐτῶν) ὁ τότε ἀνθέλληνας, αἱρετικός καί κακόδοξος Πάπας Νικόλαος ὁ Ἐ’ (μετά τοῦ Ἀρείου ἀναπαυόμενος ὅστις δέν ἐδίστασεν νά ἀποδώση τήν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς θεία τιμωρία «διά τήν μή ἐφαρμογήν τῶν ὅρων τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας»), ἐδιόριζεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπον Λευκωσίας τόν ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί ὑβριστήν τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀποστάτην τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀνδρέαν Χρυσοβέργη ὅστις ἦτο καθηγητής φιλοσοφίας καί παπικῆς θεολογίας.

Τήν 16ην Ἰουνίου τοῦ 2007 ὁ πνευματομάχος καί ἀνθέλληνας Πάπας Βενέδικτος ὁ 16ος διορίζει τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου Χρυσόστομον Β΄ ὡς τοποτηρητήν του εἰς τήν Κύπρο ὅντινα προηγούμενα ἀνακηρύσσει ἐπίτιμον διδάκτορα θεολογίας τοῦ παπικοῦ πανεπιστημίου τῆς Ρώμης.


Μήν λησμονεῖτε ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας, ὁ πράος καί ἄκακος καί μεγάλος πατέρας τῆς ἐκκλησίας μας, κόσμημα καί καύχημα τῆς πάλαι ποτέ ταλαιπώρου νήσου μᾶς ὄτε ὁ Λατίνος Κυβερνήτης τῆς Κερκύρας Ἀνδρέας Πιζάνης προσεπάθησεν βιαίως νά ἀνεγείρη παπικόν ἀλτάριον εἰς τόν ναόν τοῦ εἰς τήν νῆσον Κέρκυρα διά νά τελεῖται ἐκεῖ παπική λειτουργία, δέν ἀνέχθηκε νά μολυνθῆ ἡ ἐκκλησία του καί ἀφοῦ προειδοποίησεν δί’ ὁράματος τόν βέβηλον Λατίνον, ὁ ὁποῖος παρέμεινεν ἀμετάπειστος, ἔβαλεν φωτιά τήν νύκτα τῆς 11ης πρός 12ην Νοεμβρίου τοῦ 1718 εἰς τάς πυριδιταποθήκας τῆς ἀκροπόλεως τῆς Κέρκυρας καί τάς ἀνετίναξεν. Ἀπό τήν σφοδρήν ἐκείνην ἔκρηξη ἐκτός του κυβερνήτη καί τοῦ ἰησουίτη πνευματικοῦ του, ἔχασαν τήν ζωήν τους καί ἑκατοντάδες παπικοί.

«Δεῦτε ἴδωμεν φρικτά, ἐν τή Κερκύρα, τή λαμπρά· ἐθαυμαστώθη γάρ ἐκεῖ, Πίστις ἡ θεία ἐκ Θεοῦ, καταχωσθέντων τῶν βιαστῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκρινεν ἡ δίκη τούς ὑβριστᾶς τοῦ Θεοῦ, ἐκβέβληται ὁ παπισμός, Ναοῦ τρανώτατα. Τοῦτο γάρ Σπυρίδων ἔδειξεν, ὡς βέβηλον θυσίαν μή στέρξας, τήν τῶν ἀζύμων, καί τήν προσθήκην, οἴα λοιμόν τῆς Ἐκκλησίας».

(Ὕμνος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου διά τό ἐν Κερκύρα κατά τῶν Παπιστῶν θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος).

Ὁ δέ Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος ἀναφέρει εἰς τό ἔργον τοῦ «Οὐρανοῦ Κρίσις»:

«Ἀπώλετο δέ καί πολύς λαός ἀνδρῶν τέ καί γυναικών ἐκ τέ τῆς αὐλῆς τοῦ Ἡγεμόνος, καί τῶν ἐκτός ψυχαί ὡς ἐννεακόσιαι»

Ἅγιοι Συνοδικοί,

Μήν λησμονεῖτε τούς 13 Ὁσιομάρτυρας τῆς μονῆς Καντάρας τούς ὁποίους ὁ προκάτοχος τοῦ νῦν Πάπα, Γρηγόριος ὁ Θ’ (Εἰσηγητής τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως) τήν 19ην Μαίου 1231, ἔκαψεν ζωντανούς εἰς τήν κοίτην τοῦ Πεδιαίου Ποταμοῦ εἰς τήν Λευκωσίαν, οἵτινες προηγουμένως ἐπαθον τά πάνδεινα καί ὕστερον ἐδέθησαν εἰς τάς οὐρᾶς ἀλόγων τά ὁποία τούς ἔσυραν εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως Λευκωσίας καί κατακρεουργήθηκαν, δικαιολογώντας τήν πράξιν τοῦ ὁ ἀνίερος ἐγκληματίας μέ «τήν ἀποκοπήν τοῦ ὠτός τοῦ δούλου» ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ τό πρόσφατον συνέδριον, καί τήν προβολή τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου του Ἐγκλείστου καί Θαυματουργοῦ (εἰς τό μοναστήρι τοῦ ὁποίου διετέλεσεν ἡγούμενος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ.Χρυσόστομος Β΄) καί τάς ἀναφορᾶς τοῦ εἰς τό ἔργον τοῦ Περί Ἀποκαλύψεως:

“ Εὐανθίας, τειτᾶν, λατεῖνος, Βενέδικτος, ἕκαστον τούτων τῶν ὀνομάτων ἀποσώζει τό ψῆφος τῶν ἑξακοσίων ξς”.

Δέν ἀπέχει ὁ καιρός τῶν χειροτονιῶν ἐπισκόπων καί ἐγκατάστασης μητροπόλεων κατά τό παλαιόν οἵτινες εἶχον καταργηθεῖ ὑπό τῶν Λατίνων ὄτε τήν ἄνθησιν τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἦλθε νά ἀνακόψει ἡ κατάληψή της ἀπό τούς Φράγκους ἀπό τοῦ ἔτους 1192 μέχρι τοῦ ἔτους 1571 μ.Χ.

Καί ὑπενθυμίζομεν ὅτι:

“... O Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Ἐπίσκοποι ἐκδιώχθηκαν ἀπό τίς ἐπισκοπικές ἕδρες τους, τίς ὁποῖες κατέλαβε ἡ Λατινική Ἱεραρχία. Ἔτσι γιά μία μεγάλη περίοδο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου μπορεῖ κανείς νά πεῖ πῶς ἔμμεσα ἔχασε τήν ἀνεξαρτησία της, γιατί οἱ Λατίνοι κατακτητές ἐπενέβαιναν στίς ἐκλογές τῶν Ἐπισκόπων καί σέ αὐτές ἀκόμη τίς ἐκλογές τῶν Ἡγουμένων τῶν Ὀρθοδόξων Μονῶν. Οἱ μέχρι τότε 14 Ὀρθόδοξες Ἐπισκοπές τῆς Κύπρου περιορίστηκαν σέ 4, ὅσες δηλαδή ἦταν καί οἱ Ρωμαιοκαθολικές Ἐπισκοπές.

Τοῦτο δέν ἔγινε χωρίς τήν μαχητική ἀντίδραση τόσο τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου, ὅσο καί τοῦ λαοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀντιμετώπιζε γιά μία ἀκόμη φορᾶ διωγμούς, ὄχι πιά ἀπό ἀλλοθρήσκους, ἀλλά ἀπό ἑτεροδόξους. Χαρακτηριστικό εἶναι τό μαρτύριο τῶν 13 ὀρθοδόξων μοναχῶν της Καντάρας τό 1231, πού προκάλεσε ζωηρή συγκίνηση ὄχι μόνο μεταξύ τῶν Κυπρίων, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οἱ διωγμοί, αἵ πιέσεις ἡ ἁρπαγή τῶν περιουσιῶν τῶν ὀρθοδόξων, ὡς καί τῶν Μονῶν, καί τά τόσα ἄλλα μέσα πού χρησιμοποίησαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας, δέν μπόρεσαν νά ξεριζώσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση στίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Κυπρίων. Γι’ αὐτό εὐθύς, μόλις οἱ Φράγκοι ἀναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τήν Κύπρο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔγινε καί πάλιν κυρίαρχη Ἐκκλησία ἀπό τή μία ὡς τήν ἄλλη ἄκρη τῆς νήσου μας.

Ἀλλά τούς Φράγκους διαδέχθηκαν οἱ ἀλλόθρησκοι Τοῦρκοι. Αὐτοί στήν ἀρχή καί γιά νά ἐξουδετερώσουν τά ὑπολείμματα τῶν Φράγκων, πού βρίσκονταν στήν Κύπρο, ἀλλά καί γιά νά ἐπιτύχουν μία εἰρηνική κατοχή τῆς νήσου, ἐπανέδωσαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ὅλα τά προνόμια, πού εἶχε προηγουμένως, τίς Ἐπισκοπές, τά μοναστήρια καί ἀρκετή ἀπό τήν περιουσία, πού ἅρπαξαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντας μάλιστα καί τόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπο ὄχι μόνο ὡς ἀρχηγό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά καί ὡς ἐθνικό ἀρχηγό τῶν Κυπρίων. ........»

(Ἐκκλησία Κύπρου, Ἑορτολόγιον, Τυπικαί Διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, 2010 καί προγενέστερα)

Εἴχομεν τήν εὐκαιρία νά ἀκούσωμεν καί ἴδωμεν διά τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης τήν ὁμολογίαν τῶν χειροτονουμένων ἐπισκόπων κατά τήν διάρκεια τῆς χειροτονίας τῶν καί τήν ὁμολογία τῶν δογμάτων περί τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τάς ἐρωτήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός αὐτούς καί μετ’ ἐκπλήξεως διερωτώμαστε πῶς δύναται νά ταυτίζεται ἡ ὁμολογία τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ταυτόχρονα νά καλεῖται ὁ αἱρετικός Πάπας «ἁγιώτατος καί ἐπίσκοπός του ἱστορικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου»; Πῶς ὁ Αἱρετικός προσκαλεῖται «νά εὐλογήση τήν ταπεινή οἰκία τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα», αἱρετικός ὧν, ὅστις δέν ἀποποιήθηκε τό «FILIOQUE», τήν «ΚΤΙΣΤΗ ΧΑΡΗ» τήν «ΑΣΠΙΛΟΝ ΣΥΛΛΗΨΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ», τό «ΠΡΩΤΕΙΟ» & τό «ΑΛΑΘΗΤΟ», τήν «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ», τίς «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ», τόν «ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟ» καί τήν «ΟΣΤΙΑ»;

ΠΩΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝΤΑΙ ὅλοι οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ἅγιοι πατέρες ὡς ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ ἐν Μύροις, ἡ Μεγαλομάρτυς Κυριακή, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολύκαρπος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Φώτιος, ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, οἱ 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Αἰγίνης, καί ἡ πληθώρα τῶν ἁγίων μαρτύρων οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τό αἷμα τῶν διά τόν Χριστόν καί τά δόγματα τῆς πίστεώς μας;

Ἄς μήν λησμονοῦμεν τούς ὁσίους Γέροντες τοῦ καιροῦ μας ὡς τόν Ἰουστίνο Πόποβιτς ὅστις ἔγραφεν ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς πτώσεις στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα!

Πῶς δύναται νά καταργοῦνται τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἱεράρχες «τετολμήκασι κατακρατεῖναι θρόνους», οἵτινες ἐτιμήθησαν ὑπό Ἁγίων ἀνδρῶν καί πῶς «τετολμήκασι» νά πράττουν ἐνάντια εἰς τά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐνάντια εἰς τήν θριαμβεύουσαν καί εἰς τήν στρατευομένην ἐκκλησίαν καί δέν φοβοῦνται τόν Θεόν;

Ἀποτελεῖ δεῖγμα ἐσχάτης ὑποκρισίας, οἱ μέν ἐπίσκοποι κατά τήν φρικτήν ὥραν τῆς χειροτονίας τῶν νά ὑποσχωνται ὅτι θά τηρήσουν ἀπαρεγκλίτως τούς Ἱερούς Κανόνες οἱ ὁποῖοι συνετάχθησαν ὑπό Θεοφόρων Πατέρων εἰς τήν πράξιν ὅμως τούς καταπατοῦν καταφώρως! Οἱ ἱεροί Κανόνες πού καθορίζουν τίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων πρός τούς αἱρετικούς, κατεπατήθησαν καί καταπατοῦνται ἀσυστόλως, ὁ δέ ἐκ τούτου σκανδαλισμός εἶναι μέγας.

Διερωτώμαστε πῶς τό Μοναστήριον τῆς Τροοδιτίσσης ὑπό τήν αἰγίδα του τότε Μητροπολίτου Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου κ.κ.Χρυσοστόμου του Β’ καί τήν προεδρία του τότε Ἀρχιμανδρίτου καί νῦν Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου Τσιάκκα ἐπιζητοῦσε ἀπό τούς λαικούς καί εἰδικότερον ἐπιλέγοντας Δικαστάς, Εἰσαγγελεῖς καί Δικηγόρους (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς μηνύουσας) ὡς Μελῶν ὅπως συμβάλουν εἰς τόν «ΑΓΩΝΑ» ἐναντίον τῶν Αἱρέσεων καί τῆς Παραθρησκείας, σήμερον δέ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος προωθεῖ τίς ἄνομες ταῦτες πράξεις, ὁ δέ Ἐπίσκοπος Καρπασίας εις οὐδεμίαν διαμαρτυρίαν προβαίνει!

Ἅγιοι Συνοδικοί,


ΜΕ ΛΥΠΗΝ παρατηροῦμεν ὅτι ὡς σήμερον ἀντιλαμβανόμεθα αἵ ἐνέργειαι αὖται ἦτο φαρισαϊσμός καί γράμμα καινόν.

ΟΥΔΕΜΙΑ ΦΩΝΗ ἠκούσθη ἐκ τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ τουλάχιστον μέχρι σήμερον οὐδείς ἐπισήμως ἔλαβεν θέσιν ἐπί τούτου, πράγμα τό ὁποῖο ἐπιζητοῦμεν γενέσθω πρό τῆς ὑστάτης.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΜΕΝ τά γενόμενα ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1452 ὄτε ὁ ἀρνητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, «πρώην ἐπίσκοπος Κιέβου» Καρδινάλιος Ἰσίδωρος (μετά τοῦ «πρώην ἐπισκόπου» Βησσαρίωνος οἵτινες κατά τήν σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί γεγόνασιν Καρδινάλιοι καί ἔλαβον τιμᾶς καί ἀξιώματα ἀπό τόν Πάπα) ἦλθε εἰς Κωνσταντινούπολιν διά νά ἐποπτεύση τήν προσυμπεφωνημένην ἕνωσιν.

Κατά τήν 12ην Δεκεμβρίου 1452 ἐλιτάνευσε τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἐκ τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πρός τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας ὡς ἦτο «ἔθος ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ νά λιτανεύεται τό Ἅγιον Σκήνωμα», ὅπου καί ἔλαβε χώραν ἡ λειτουργία ἐπί τή ἐνώσει, ταυτόν εἰπεῖν ὁ ἐπικήδειός της αὐτοκρατορίας ἐντός του ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, παρόντος τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ λεγάτου τοῦ πάπα καί τῶν ἀρχόντων, συλλειτουργούντων τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν μετά τῶν λατίνων καί προεξάρχοντος τοῦ καρδιναλλίου Ἰσιδώρου ἔνθα ἐμνημονεύθη ἐντός της Ἁγίας Σοφίας ὁ Πάπας καί τοιουτοτρόπως ἐφυγαδεύθη ἡ Προστασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν Πόλιν της!

Ἀλλ’ ἄν οἱ πολιτικοί λόγοι, λόγοι ἀνάγκης ἐπέβαλλον εἰς τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον Παλαιολόγον νά ὁμολογήσει διά τῶν ἄκρων χειλέων τήν γενομένην ὑποταγήν τῆς ὀρθοδοξίας, ὑπό μορφήν συνδιαλλαγῆς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αἵ προσδοκίαι τῆς παπικῆς βοήθειας ἰσχναί καί ἀναιμικαί δέν ἦλθον ποτέ. Αἵ ἀπεγνωσμέναι ἐπικλήσεις πρός τήν Παναγίαν προβλέποντες τήν ἐπικρεμμάμενην συμφοράν διά νά σώση διά ἄλλην μίαν φοράν τήν ἠγαπημένην πόλιν της δέν ἔτυχον ἀπαντήσεως.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΜΕΝ τήν ἑρμηνεία τοῦ ἐνυπνίου του ΜΩΑΜΕΘ τοῦ ΠΟΡΘΗΤΟΥ, εἰς τήν ὁποίαν προέβη, ὁ πρῶτος Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ (μαθητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ) ὅστις κατά θείαν ἀποκάλυψιν, ἀνεκοίνωσεν εἰς αὐτόν ὅτι δέν ἦτο ἡ ἰδική τοῦ δύναμις διά τήν κατάληψιν τῆς ἄλλοτε λαμπρᾶς καί ἐνδόξου πόλεως ἀλλά τοῦ γεγονότος ὅτι «οὔχ εὑρέθησαν 5 ὁμολογηταί πίστεως «ἔναντι τῶν ἀνοσιουργημάτων ἄτινα ἐτελοῦντο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὑπό «πρώην ὀρθοδόξων ἐπισκόπων».

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩΜΕΝ εἰς ὑμᾶς τούς 450 ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης (λατρεία τοῦ Βάαλ ἐπί βασιλείας Ἀχαάβ καί Ἰεζάβελ) τούς ὁποίους ὁ μέγιστος Προφήτης Ἠλίας κατέσφαξεν διά τῆς χειρός του, ὅστις ἐρχόμενος πρό τοῦ τέλους διά νά κηρύξη προτοῦ θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἀντίχριστο, ΘΑ ΕΤΡOΜΑΖΕΝ ΕΑΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΕ OΣΑ ΣΥΝΤΕΛΟΎΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΗMΏΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ KAI EΙΜΕΘΑ ΒΕΒΑΙΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΠΡΑΤΤΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΨΗΛΑΦΙΣΟΜΕΝ τάς καρδίας σᾶς αἵ ὁποῖαι πιστεύομεν ὅτι δονοῦνται ὑπό αἰσθημάτων, ὡς καί «τό φῶς τό φωτίζον πᾶν ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» φωτίζη καί συγκλονίζη ὑμᾶς περί τῶν γενομένων ἤ μελλόντων νά γενοῦν καί ἡ συνείδησις οἴα ἐνυπάρχει παρ’ ἠμίν παρεμποδίσει τό ἀνοσιούργημα τό ὁποῖον ἐπιχειρεῖται καί διορθώσει τά ἤδη κακῶς γενόμενα.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝ ὅσα οἱ πατέρες ἠμῶν κατέλειπον ὡς παρακαταθήκην περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὅσα ἄλλα δικαιούμαστε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί δέν ἐπιθυμούμενθελομεν τήν ἔλευσιν τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα καί οὔτε ἀνεχόμαστε τήν συγκεκαλυμένην διείσδυση τῆς ΟΥΝΙΑΣ εἰς τήν Κύπρον ἤν διαβλέπομεν ὅτι ἐπέρχεται ἀργά καί σταθερά εἰς τήν εὐσεβῆ νῆσον μας.

Ἐάν δέ τίς εἴπη ὅτι ὁ Πάπας προσεκλήθη ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας θέλομεν νά ἀντιτείνομεν ὅτι τοῦτο γέγονεν κατά ἤ περί τήν 27ην Μαρτίου 2009 καί ἡ ὅλη προεργασία ἔγινε κατά ἤ περί τό 2007 μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς τόν Πάπαν.

ΔΙΑΤΙ ἐφόσον ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἶναι ἐπίσκεψις ἀρχηγοῦ κράτους σύμφωνα μέ τήν ἐθιμοτυπία δέν ἀφικνεῖται εἰς τό διεθνές ἀεροδρόμιο Λάρνακος καί κατά πρῶτον ἡ ἐπίσκεψίς του νά πραγματοποιηθεῖ εἰς τό Προεδρικόν Μέγαρον, ἀλλ’ ἀντιθέτως θά ἀφιχθεῖ εἰς τό ἀεροδρόμιον Πάφου καί θά μεταβεῖ ἀμέσως εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς εἰς τήν Κάτω Πάφον ὅπου καί θά τελέσει εἰς τό προαύλιον αὐτῆς καί εἰς μέρος τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου ὅπου εὑρίσκεται ἡ στήλη τοῦ Ἄπ.Παύλου {Λειτουργία} εἰς τήν παρουσία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ἄλλων ἀξιωματούχων καί θρησκευτικῶν ἡγετῶν, συμμετέχοντες σέ συμπροσευχή μετ’ αὐτοῦ ὡς μετέχοντες στήν «ἀνόσια λειτουργία» τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα;

Καί ἐάν ἔστω ἡ ἔλευσις τοῦ θεωρηθεῖ πολιτικόν γεγονός, διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος θά παραστεῖ καί μάλιστα εἰς τόν ναόν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, ἡ ὁποία ἔχασεν τήν ζωήν τῆς διά νά μήν ἀλλάξει τήν πίστιν της;

Διατί ἐάν εἶναι πολιτικοῦ περιεχομένου ἡ ἐπίσκεψις θά πρέπει νά παραστεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὡς θρησκευτικός ἐκπρόσωπος τοῦ ποιμνίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία οἱ Ἱεροί Κανόνες «συνδέονται μέ τά δόγματα...καί ἀποτελοῦν ἐφαρμογή αὐτῶν μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μία ἔκφραση τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθινῆς καί εἰλικρινοῦς ἐν Χριστῷ ἀγάπης...προσφέρουν σέ κάθε πιστό τό πρότυπο....» (Π.Μπούμη, Κανονικόν Δίκαιον, 2000, σέλ.27).

Οἱ Κανόνες μᾶς βοηθοῦν νά παραμείνουμε ἑνωμένοι εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία βιώνοντας συνάμα τήν μετάνοια, τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη. « Ὅσοι τῷ κανόνι τούτω στοιχήσουσι, εἰρήνη ἐπ’ αὐτούς καί ἔλεος» (Πρός Γαλάτας 6,16).

Οἱ Ἱεροί Κανόνες «Θεσπίζονται πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν».

Συμφώνως μέ τόν Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου μ. Ν. Ματσούκα, ἐπειδή «ἡ αἵρεση εἶναι ἐσφαλμένη ζωή, παραχάραξη ἀληθειῶν καί συνάμα ἀδιάλειπτη πολεμική κατά τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας...., μέ πολλά ποιμαντική φροντίδα ἡ Ἐκκλησία ἀπαγόρευσε μέ Κανόνες τήν συμπροσευχή μέ αἱρετικούς.... Ἑπομένως τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδύνατο νά συμπροσεύχονται μέ πολεμίους τῆς πίστης, οἱ ὁποῖοι χωρίς σταματημό ἐπιχειροῦν τό σκίσιμο τοῦ σώματος τῶν πιστῶν, καί παράλληλα ἀπορρίπτουν τίς θεραπευτικές μεθόδους πού προτείνει ἡ ἐκκλησία καί ἐπινοοῦν καί ἄλλες».


Μετ’ ἀνδρείας καί μετά βαθείας ἐπιγνώσεως τοῦ παρόντος μηνυτήριου,


ΜΗΝΥΟΜΕΝ, ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ


Τήν ἐκδίκασιν ἐνώπιόν της Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Κύπρου τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ.κ.Χρυσόστομον τόν Β’, ἡ ὁποία συνέρχεται συμφώνως μέ τόν Καταστατικόν Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κατά τήν πρώτην μετά τήν Διακαινίσιμον ἑβδομάδα, καί πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα (κατά τόν μήνα Ἰούνιο τοῦ 2010 εἰς τό διεθνές ἀεροδρόμιο Πάφου καί εἰς τήν ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὅπου «ἄφρονες ἡγέτες καί Χριστιανοί» προγραμματίζουν κατά παράβασιν ὅλων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί κατά παράβασιν τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας καί καταστρέφοντας τόν ἀρχαιολογικό χῶρο ἔξωθέν της ἐκκλησίας προτίθενται νά ἀνεγείρουν ἐξέδρα (παρά τήν ἀρχικήν ἄρνησιν τοῦ Τμήματος Ἀρχαιοτήτων, μετά τίς σφοδρότατες καί ἀφόρητες πιέσεις τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τελικῶς ἐδόθη ἡ ἄδεια, ὅπως ἀνεγερθεῖ ἡ ἐξέδρα μέ ζημία τῶν ἀρχαιοτήτων τοῦ περιβάλλοντος χώρου) ὅπου θά ἵστανται ὁ Πάπας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καί τυχόν ἄλλοι Συνοδικοί, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἄλλοι Λαικοί, διά νά «εὐλογήσει καί προσφωνήσει» τά τυχόν πλήθη πού θά παρουσιαστοῦν «εἰς αὐτήν τήν βεβήλωσιν καί τό ἀνοσιούργημα»).

(Ἐφημερίς Φιλελεύθερος, 7η Μαρτίου 2010, σελίς 64 καί {“Ἀστήρ τῆς Ἐφέσου” Ὀρθόδοξον Κέντρον Πατερικῶν Μελετῶν «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»}, διαδίκτυο www.orthodoxosagon.gr)


ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν αἱρέσεων ΠΑΠΑ καί ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ κατά τόν Ἅγιον Κοσμᾶ τόν Αἰτωλόν ὅστις θά βεβηλώσει τήν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, ἤτις ἔχει βεβηλωθεῖ πρό πολλοῦ ὡς προαναφέρεται διά {ἀνοσίων λειτουργιῶν} τῶν αἱρετικῶν λατίνων καί ἀγγλικανῶν καί οἵτινες «ἔχουν μετατρέψει τό ἱερόν της Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὡς ἀποθήκη γιά τήν ἀπόθεση καί φύλαξη κάθε λογής ἀντικειμένων».

(Ἐφημερίς Φιλελεύθερος, 7 Μαρτίου 2010, σελίς 64, καί {Ἀστήρ τῆς Ἐφέσου» Ὀρθόδοξον Κέντρον Πατερικῶν Μελετῶν «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»}, διαδίκτυο www.orthodoxosagon.gr).

ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν ἐγκλημάτων (σφαγές ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἐμπόριον ὅπλων, κλοπές σκηνωμάτων ἁγίων ἀνδρῶν, σύληση πολιτιστικῶν καί ἄλλων θησαυρῶν ὅλων τῶν ἐθνῶν, παιδεραστίες, συγκαλύψεις ἐγκλημάτων καί τό μεγαλύτερο τῶν ἐγλημάτων του, τήν ΟΥΝΙΑΝ) ἄτινα συνετελέσθησαν, συντελοῦνται καί ἀποκαλύπτονται καθημερινῶς καί συνεκλόνισαν καί συνεχίζουν νά συγκλονίζουν τό παγκόσμιον.

Εἰδικότερον δέ τί περιμένομεν νά παρωμεν ὑπό τοῦ αἱρεσιάρχου ὅστις συγκάλυπτε καί ἦτο ὁ ὑψηλός προστάτης τῶν παιδεραστῶν φραγκοπαπάδων ἐπί σειράν ἐτῶν;

Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος ὁμιλεῖ ἀπό τόν 13ον αἰώνα «διά τόν πονηρόν καί ἀσελγῆ βίον τῶν Λατίνων ἱερέων», {Βενεδίκτου Ἐγγλεζάκη Εἴκοσι (20) Μελέται διά τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, Ἀθήνα, 1996 σελίς 277}. Βλέπε ἐπίσης τό ἄρθρον: «Παγκόσμιος πρωταθλητής στά ρόζ σκάνδαλα ὁ Παπικός κλῆρος», (Βλέπε Ἐφημερίς «Ὁ Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ» 4/4/2010).

Τοιαῦτα παραδείγματα θέλομε νά παραδώσομεν εἰς τά τέκνα ἠμῶν καί εἰς ἅπασαν τήν κοινωνία μας; Τοῦτο εἶναι τό φωτεινό παράδειγμα τό ὁποῖο τούς ὑποδεικνύουμε εἰς αὐτούς ὅπως ἀκολουθήσωσιν; Τοῦτο ἐπιθυμεῖτε ὑμεῖς Ἅγιοι Συνοδικοί δί’ ἠμᾶς καί τά τέκνα ἠμῶν;

(Βλέπε Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ, Φιλελεύθερος 19/3/2010, σελίς 15).

ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΠΑΡΑΥΤΑ τήν ἐπιστροφήν τῶν τριῶν δοθέντων ἱερῶν ναῶν εἰς τούς Λατίνους καί/ἤ ἄλλους ἑτεροδόξους.


ΚΑΙ


ΜΗΝΥΟΜΕΝ, ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ

Ἐνώπιον Ὑμῶν τήν Α. Μ. Ἀρχιεπίσκοπον Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομον τόν Β΄, ὡς τελέσαντος τά Κανονικά ἀδικήματα:

τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ,

τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, ὡς καί

τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ,

στοιχειοθετουμένων πάντων τούτων κανονικῶν ἀδικημάτων, καί δή ὡς τελεσθέντων ἐκ μέρους Ἐπισκόπου.

Ὁ μηνυόμενος, ὅπως ἐνδελεχῶς καί ἐμπεριστατωμένως θά ἐκτεθῆ στήν παροῦσαν μηνυτήριον ἀναφοράν πραγματικῶν περιστατικῶν, ἐτέλεσεν τάς ἀνωτέρω σοβαρωτάτας Κανονικᾶς παραβάσεις ἐκ προθέσεως, ρητῶς καί δημοσίως, μετερχόμενος προσβλητικᾶς ἐκφράσεις ἀκραίου καί βαναύσου χαρακτῆρος, ἐπιδεικνύων συμπεριφοράν, ἰδέας καί ἀπόψεις ἀπαδούσας πρός τήν πίστιν καί τό ἦθος τά ὁποία δέον ὅπως χαρακτηρίζουν ἕναν Ὀρθόδοξον Ἱεράρχην, ἀποκαλυπτικᾶς ἀφ’ ἑνός μέν ἐλλείψεως σεβασμοῦ πρός τήν Κανονικήν τάξιν καί πίστιν τῆς Ἁγιωτάτης ἠμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀδιαφορίας διά τήν πρόκλησιν δημοσίου σκανδαλισμοῦ.


Α’ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ

Ὡς προκύπτει σαφῶς καί ἀδιαμφισβητήτως ἐκ τῆς ἀνωτέρω ὁμιλίας ἤτις ἐγένετο πρός τόν Πάπαν, ἐπιζητεῖ τήν κάθοδον τοῦ διά νά εὐλογήσει ὁ αἱρεσιάρχης τήν εὐσεβῆ νῆσον μας τήν ὁποία καθηγίασαν Ἅγιοι καί Μάρτυρες μέ τά αἵματα τῶν.


B’ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ


Ὡς προκύπτει σαφῶς καί ἀδιαμφισβητήτως, ὁ μηνυόμενος, μεταξύ ἄλλων, παρεχώρησεν εἰς τούς Παπικούς/Λατινικήν Ἐκκλησίαν, καθηγιασμένον δί’ ἁγίων λειψάνων καί μυρωμένον δί’ ἁγίου μύρου Ἱερούς Ὀρθοδόξους Ναούς ὅπου οὗτοι τελοῦν πλέον τάς τελετᾶς αὐτῶν.

Πλήν ὅμως, αἵ ἐν λόγω πράξεις πληροῦν τάς νομοτυπικᾶς προυποθέσεις (ὑποκειμενικήν μορφήν καί ἀντικειμενικήν ὑπόστασιν) τῆς τελέσεως τῶν ἑξῆς σοβαρωτάτων Κανονικῶν ἀδικημάτων, ἤτοι:

α΄: τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ,

β΄: τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ,

γ΄: τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ,

Συμφώνως δέ τῷ ἄρθρω 3 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου»:

«Ἄρθρον 3. –Η Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἔχουσα αἰώνιον καί ὑπερτάτην κεφαλήν Αὐτόν τόν θεῖον Ἱδρυτήν αὐτῆς, τόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί κατευθυνομένη ὑπό τοῦ ἐν αὐτή οἰκοῦντος Παρακλήτου Πνεύματος, κυβερνᾶται ἐπί τή βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου διατυπωθέντων καί κυρωθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κανόνων, τῶν Ἱερῶν της Ἐκκλησίας Παραδόσεων καί τοῦ συνωδᾶ τούτοις θεσπισθέντος παρόντος Καταστατικοῦ Χάρτου».

O μηνυόμενος παρέβη σωρείαν Ἱερῶν Κανόνων, ὑποχρεούντων τούς Ἀρχιερεῖς ὅπως τηροῦν αὐτούς, ἐκ τῶν ὁποίων μνημονευτέοι ἐνταύθα εἶναι οἱ ἀκόλουθοι:

Κατά τόν Η΄ Ἱερόν Κανόνα τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γρηγορίου τοῦ Νύσσης, διακελεύοντος ὅτι:

«Ἡ δέ ἱεροσυλία παρά μέν τή ἀρχαία Γραφή οὐδέν ἐνομίσθη τῆς φονικῆς κατακρίσεως ἀνεκτοτέρα, ὁμοίως γάρ ὄτε ἐπί φόνω ἀλούς καί ὁ τά ἀνατεθέντα τῷ Θεῶ ὑφελόμενος τήν διά τῶν λίθων τιμωρίαν ὑπέσχον. Ἐπί δέ τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνηθείας, οὐκ οἴδ ὅπως συγκατάβασις τίς ἐγένετο καί συμπεριφορά, ὥστε ἀνεκτότερον νομισθῆναι τό τῆς τοιαύτης νόσου καθάρσιον, ἐν ἐλάττονι γάρ χρόνω παρά τήν μοιχείαν τοῖς τοιούτοις τό ἐπιτίμιον διετάξατο ἡ τῶν Πατέρων παράδοσις».

Ἑρμηνεία

Διορίζει ὁ παρών Κανών, ὅτι ἡ ἱεροσυλία, ἤτοι τό νά κλέπτη τινάς τά ἀφιερωμένα πράγματα εἷς τόν Θεόν, κοντά μέν εἰς τήν παλαιάν Γραφήν ἐξίσου μέ τόν φόνον ἐπαιδεύετο, διά τί καί ὁ φονεύσας καί ὁ ἱερόσυλος (ὡς φαίνεται τοῦτο ἐκ τῆς ἱστορίας τοῦ Ἄχαρ, τοῦ κλέψαντος ἀπό τά ἀφιερωμένα εἷς τόν Θεόν λάφυρα τῆς Ἱεριχῶ, καί διά τοῦτο λιθοβοληθέντος μέ ὅλην τήν οἰκογένια τοῦ (Ἰησοῦ ζ’. ὅρα καί τήν ἑρμηνείαν τοῦ δ’. Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ.), παρομοίως καί οἱ δύω ἐλιθοβολοῦντο. Ἡ δέ συνήθεια τῆς Ἐκκλησίας συγκαταβαίνουσα, ἐλαφρότερα τήν τοιαύτην ἁμαρτίαν ἐκανόνισεν ἀπό τήν μοιχείαν, καθώς διετάξατο ἡ τῶν Πατέρων παράδοσις. Ταῦτα εἰπῶν ὁ Ἅγιος ἐπιφέρει, ὅτι εἰς κάθε εἶδος ἁμαρτήματος πρέπει ὁ Πνευματικός ἰατρός νά στοχάζεται ὁποία εἶναι ἡ τοῦ μετανοοῦντος διάθεσις, καί νά μή νομίζη ὅτι εἶναι ἀρκετός πρός ἰατρείαν μόνος ὁ χρόνος καί ἡ πολυκαιρία τῶν ἐπιτιμίων, (ἐπειδή ποία ἰατρεῖα ἠμπορεῖ νά προξενηθῆ ἀπό μόνη τήν πολυκαιρία τῶν ἐπιτιμίων, ἄν ὁ ἐπιτιμηθεῖς ἁμαρτωλός ζῆ ἀμελῶς εἰς τό διάστημα αὐτό, καί δέν θέλη νά διορθωθῆ;) ἀλλά νά νομίζη, ὅτι ἡ τήν ἰατρείαν προξενοῦσα εἶναι ἡ προαίρεσις καί προθυμία τοῦ διά μετανοίας ἑαυτόν ἰατρεύοντος ἁμαρτωλοῦ. Τελειώσας δέ τήν ἐπιστολήν ταύτην ὁ Ἅγιος, λέγει εἰς τόν Λητόϊον, ὅτι νά προσεύχεται ὑπέρ αὐτοῦ πρός τόν Κύριον, ὡς Πνευματικός του υἱός, καί ὅτι νά δεχθῆ τήν ἐπιστολήν ὡσάν ἕνα δῶρον ξένον οὐχί κοσμικόν καθώς ἐσυνείθιζον οἱ πολλοί νά στέλλουν τή ἑορτή τοῦ Πάσχα, ἀλλά θεῖον, καί Ἱερεύσιν ἁρμόδιον. Ὅρα καί τόν Ὀβ’. Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.662}.
Ὡς καί {Α. Ἀλιβιζάτου, Οἱ Ἱεροί Κανόνες, Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι ³1997, σέλ. 563-564}.

Κατά τόν Ι’ Ἱερόν Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὑπό τόν τίτλον «Περί τῶν τοῖς ἱεροῖς εἰς οἰκείαν χρωμένων ὑπηρεσίαν», διακελεύοντος ὅτι:

«Οἱ τοῖς πάθεσιν ἑαυτούς ἐκδότους παραστήσαντες, οὐ μόνον τήν ἀπό τῶν ἱερῶν κανόνων τιμωρίαν οὐ φρίττουσιν, ἀλλά καί αὐτῶν ἐκείνων κατορχεῖσθαι τετολμήκασι. Στρεβλούσι γάρ αὐτούς καί πρός τό ἐμπαθές αὐτῶν ἀποκιβδηλεύουσι τοῦ θελήματος, ἴνα τή φιλοτιμία τῆς ἐμπαθείας, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον, μή μόνον ἀνεύθυνον αὐτοῖς ἤ τό κακόν, ἀλλά καί θεῖον νομίζοιτο. Τόν γάρ Ἀποστολικόν κανόνα, τόν λέγοντα· Σκεῦος χρυσοῦν ἤ ἀργυροῦν ἁγιασθέν, ἤ ὀθόνην μηδείς ἔτι εἰς οἰκείαν χρείαν σφετερίζεσθω, παράνομον γάρ, εἰ δέ τίς φωραθείη, ἐπιτιμάσθω ἀφορισμῶ. Τοῦτο οὔν εἰς συνηγορίαν τῶν οἰκείων παρανομημάτων ἐκλαμβάνοντες, οὔ, φασί, δεῖν καθαιρέσεως ἀξίους κρίνεσθαι τούς τήν σεβασμίαν της ἁγίας τραπέζης ἐνδυτήν εἰς οἰκεῖον χιτώνα ἤ ἕτερον τί τῶν ἀμφίων μετασχηματίζοντας, οὐ μήν, ἄλλ οὐδέ τούς τό ἅγιον ποτήριον, ὤ τῆς ἀσεβείας, ἤ τόν σεπτόν δίσκον ἤ τά τούτοις παραπλήσια εἰς ἰδίαν ἐκδαπανώντας χρείαν ἤ καταχραίνοντας, ὁ γάρ κανών, φάσι, τούς εἰς τοῦτο περιπίπτοντας, ἀφορισμῶ μέν καθυποβάλλεσθαι, ἄλλ οὐ καθαιρέσει ἐδικαίωσεν. Ἀλλά τίς ἄν ἀνασχοιτο τῆς τοσαύτης παραποιήσεως καί δυσσεβείας τό μέγεθος; Τοῦ γάρ κανόνος τοῖς τό μόνον ἁγιασθέν εἰς χρῆσιν, ἄλλ οὐκ εἰς τελείαν ἁρπαγήν σφετεριζομένοις τόν ἀφορισμόν ἐπιπέμποντος, αὐτοί καί τούς καθαρπάζοντας καί ἱεροσυλοῦντας τά τῶν ἁγίων ἅγια ἐλευθερούσι τῆς καθαιρέσεως καί τούς εἰς βρωμάτων ὑπηρεσίαν, ὅσον γέ τή ἔφ ἑαυτούς κρίσει, τούς σεβάσμιους δίσκους ἤ τά ἱερά ποτήρια καταμολύνοντας ἀκαθαιρέτους εἰσάγουσι. Καίτοι φανεροῦ καθεστηκότος τοῦ μιάσματος καί δῆλον ὄν, ὡς οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες οὐ μόνον καθαιρέσεως, ἀλλά καί τῆς ἐσχάτης δυσσεβείας τῷ ἐγκλήματι περιπίπτουσι. Διόπερ ὤρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, τούς τό ἅγιον ποτήριον ἤ τόν δίσκον ἤ τήν λαβίδα ἤ τήν σεβασμίαν ἐνδυτήν ἤ τόν λεγόμενον ἀέρα ἤ ἁπλῶς τούς ἕν τί τῶν ἐν τῷ θυσιαστηρίω ἱερῶν καί ἁγίων σκευῶν ἤ ἀμφιασμάτων, εἰς ἴδιον κέρδος ὑφαρπάζοντας ἤ εἰς χρῆσιν ἀποχρωμένους ἀνίερον, παντελεῖ καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι. Τό μέν γάρ ἐστι βεβηλῶσαι, τό δέ, συλῆσαι τά ἅγια. Τούς μέντοι τά ἔξωθέν του θυσιαστηρίου ἀφωρισμένα σκεύη τινά ἤ ἄμφια εἰς χρῆσιν ἀνίερον ἐαυτοῖς ἤ ἐτέροις παρέχοντας, τούτους καί ὁ κανών ἀφορίζει καί ἠμεῖς συναφορίζομεν, τούς δέ παντελῶς ἀφαρπάζοντες, τή τῶν ἱεροσύλων καταδίκη καθυποβάλλομεν»,
[Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ. 354-355, ὡς καί : Α. Ἀλιβιζάτου, σέλ. 416-417].
Ἑρμηνεία

Καί τόν ὀγ’ Κανόνα τῶν Ἀποστόλων, τόν ἀφορίζοντα ἐκείνους ὅπου μεταχειρισθοῦν εἰς ὑπηρεσίαν κοινήν καί ἀνίερον ἱερόν σκεῦος, ἤ ἄμφιον, τινές παρεξηγοῦντες ἔλεγον· ὅτι δέν εἶναι καθαιρέσεως ἄξιοι οἱ τό ἔνδυμα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὑποκάμισον, ἤ ἄλλον ἱμάτιον ἐδικόν τους κατασκευάζοντες, ἤ τό ἅγιον Ποτήριον, καί τόν σεπτόν δίσκον καί τά ἄλλα θειότατα σκεύη τά ἐν τῷ βήματι εἰς τήν χείρα αὐτῶν ἐξοδιάζοντες ἤ μολύνοντες μέ ἀνίερον μεταχείρισιν, ἐπειδή οἱ Ἀπόστολοι ἀφορίζουσι μόνον τούς ποιοῦντας ταῦτα, καί ὄχι καθαιρούσι. Διορίζει λοιπόν ὁ παρών Κανών, ὅτι οἱ ταῦτα λέγοντες, στρεβλούσι τόν Ἀποστολικόν Κανόνα, καί κατά τά πάθη αὐτόν τοῦτον παρερμηνεύουσι. Διό ὁ Κανών ἀφορίζη ἐκείνους, ὁπού ὄχι ἁρπάσουν, ἀλλά μόνον νά μεταχειρισθοῦν εἰς κοινήν ὑπηρεσίαν τά ἔξω του βήματος ἁγιασθέντα μόνον σκεύη μέ τήν εἰς τόν ναόν ἀφιέρωσιν, πῶς δέν εἶναι ὑπεύθυνοι, ὄχι μόνον εἰς καθαίρεσιν, ἀλλά καί εἰς τήν ἐσχάτην δυσσέβειαν ἐκεῖνοι ὅπου καί ἁρπάσουν, καί μέ κοινᾶς καί ἀκαθάρτους χρήσεις καταμολύνουν αὐτά τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, Ποτήρια λέγω καί θείους δίσκους, καί ἄλλα ὅμοια, διά μέσου τῶν ὁποίων ἐπιτελοῦνται τά φοβερά καί φρικτά μυστήρια; Λοιπόν ὅποιος ἱερωμένος ἁρπάση τά ἐν τῷ θυσιαστηρίω εὑρισκόμενα ἅγια σκεύη καί ἄμφια, ἤ τά μεταχειρισθῆ εἰς ὑπηρεσίαν ἀνίερον, οὗτος παντελῶς νά καθαίρεται, ἐπειδή ἡ ἁρπαγή αὔτη εἶναι διά νά εἰποῦμεν ἔτσι) ἁγιοσυλία (ἤτις μεγαλητέρα εἶναι ἀπό τήν ἁπλῶς ἱεροσυλίαν), ἡ δέ ἀνίερος αὔτη ὑπηρεσία εἶναι βεβήλωσις καί μολυσμός τῶν ἁγίων. Τούς δέ τά ἔξω του ἁγίου βήματος εὑρισκόμενα σκεύη ἤ ἄμφια μεταχειριζομένους εἰς ὑπηρεσίαν κοινήν ἐδικήν τῶν, ἤ εἰς ἄλλους τά δίδουν διά νά τά μεταχειρισθοῦν ἐκεῖνοι, καί ὁ Κανών τῶν Ἀποστόλων , καί ἠμεῖς ἀφορίζομεν (2)· τούς δέ μέ τελειότητα ταῦτα ἁρπάζοντας εἰς τήν καταδίκην τῶν ἱεροσύλων ὑποβάλλομεν. Ἀναγνωθι καί τόν ὀγ’ αὐτόν Ἀποστολικόν.
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, σελίδες 355 καί 356).

Κατά τόν ΜΕ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:
«Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνο ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς Κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω».



Ἑρμηνεία

Ὁ παρών Κανών διορίζει, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος , ἤ Πρεσβύτερος , ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μοναχά, ἀλλ’ ὄχι καί νά συλλειτουργήση μέ αἱρετικούς ἄς ἀφορίζηται. Ἐπειδή ὅποιος μέ τούς ἀφωρισμένους συμπροσεύχηται (καθώς οἱ τοιοῦτοι εἶναι οἱ αἱρετικοί), πρέπει νά συναφορίζηται καί αὐτός, κατά τόν ἰ’. τῶν αὐτῶν Ἀποστόλων. Εἰ δέ καί ἐσυγχώρησεν εἰς τούς αἱρετικούς αὐτούς νά ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα, ὡσάν Κληρικοί , ἄς καθαίρηται, ἐπειδή ὁποῖος Κληρικός συλλειτουργήσει μέ καθηρημένους (καθώς οἱ τοιοῦτοι εἶναι καί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν β’. καί δ’. τῆς γ’.) συγκαθαιρεῖται καί αὐτός, κατά τόν ἴα’. ὧν Ἀποστόλων. Πρέπει γάρ τούς αἱρετικούς νά μισοῦμεν καί νά ἀποστρεφώμεθα, ἀλλ’ ὄχι ποτέ νά συμπροσευχώμεθα μέ αὐτούς ἤ νά συγχωροῦμεν εἰς αὐτούς νά ἐνεργήσουν τί Ἐκκλησιαστικόν λειτούργημα, ἤ ὡς κληρικοί, ἤ ὡς ἱερεῖς.
{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 50 & 51}.

Κατά τόν ΞΕ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Εἰ τίς κληρικός, ἤ Λαικός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω» (3)

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.84}.

Κατά τόν Στ’ ἐν Λαοδικεία Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Περί του, μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τή αἱρέσει».
Ἑρμηνεία

Ὁ διορισμός τοῦ παρόντος Κανόνος εἶναι, νά μήν ἔχουν ἄδειαν οἱ αἱρετικοί νά ἐμβαίνουν μέσα εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, τόν ὑπό ὀρθοδόξων κρατούμενον, ἐάν ἐπιμένουν εἰς τήν αἵρεσιν, καί δέν θέλουν νά ἐπιστραφοῦν. Ἀναγνωθι καί τόν μέ’. Ἀποστολικόν
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.422}.

Κατά τόν ΛΒ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἴτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι.»
Ἑρμηνεία

Δέν πρέπει κατά τόν παρόντα Κανόνα νά λαμβάνη τινάς Χριστιανός εὐλογίαν ἀπό τούς αἱρετικούς, ἐπειδή αὖται δέν εἶναι εὐλογίαι, ἀλλά μᾶλλον ἀλογίαι. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}.

Κατά τόν ΛΓ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι.»
Ἑρμηνεία

Διορίζει οὗτος ὁ Κανών νά μήν συμπροσευχώμεθα οὔτε μέ τούς αἱρετικούς, ἤτοι τούς σφάλλοντας περί τήν πίστιν, οὔτε μέ τούς σχισματικούς, ἤτοι τούς κατά τήν πίστιν μέν ὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δέ ἀπό τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν διά τίνας παραδόσεις καί ἔθισμα ἰάσιμα κατά τόν ἅ. τοῦ Βασιλείου. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}.

Κατά τόν ΛΔ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ πάντα Χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τούτ΄ ἔστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοί του Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὔν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς.»

Ἑρμηνεία

Ὁ μέν θ’. Κανών τῆς παρούσης, κατά τόν Βαλσαμῶνα, ἀφορίζει μόνο τούς πηγαίνοντας εἰς τά μνήματα τῶν ψευδομαρτύρων τῶν αἱρετικῶν, ἐπειδή αὐτοί ἐπῆγαν πλανηθέντες, μέ τό νά ἤλπισαν, ὅτι ἔχουν νά λάβουν βοήθειαν τινά ἀπό αὐτούς εἰς τάς ἀσθενείας τῶν, ὁ δέ παρών ἀναθεματίζει τούς πηγαίνοντας εἰς αὐτά, ἐπειδή ἀφήκαν μέν τούς ἀληθεῖς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ καί ἐχωρίσθησαν ἀπό τόν Θεόν ἐπῆγαν δέ εἰς τούς ψευδομάρτυρας αὐτούς μέ ὅλων αὐτῶν τήν ψυχήν καί διάθεσιν, ὅθεν καί κατά τήν διάφορον αὐτῶν διάθεσιν, διαφόρως καί παρά τῶν Κανόνων ἐπετιμήθησαν. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.
{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}

Κατά τόν Θ΄ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Περί του, μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, τοιούτους, ἐάν ὦσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι.

Ἑρμηνεία

Ὄχι μόνον οἱ αἱρετικοί δέν πρέπει νά ἐμβαίνουν εἰς τάς ἐκκλησίας τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλ’ οὐδέ οἱ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι οἱ πιστοί λαικοί ὀρθόδοξοι πρέπει νά πηγαίνουν εἰς τά κοιμητήρια τῶν αἱρετικῶν, ὅπου τινές ὀνομαστοί παρά τοῖς αἱρετικοῖς ἐνεταφιάσθησαν, ἤ εἰς τούς οἴκους, ὅπου μάρτυρες τῶν αἱρετικῶν ἐτάφησαν· πολλοί γάρ καί ἀπό τούς αἱρετικούς ἐν τῷ καιρῶ τοῦ διωγμοῦ καί τῆς εἰδωλολατρίας μέχρι θανάτου ἐκαρτέρησαν, τούς ὁποίους μάρτυρας ὠνόμασαν οἱ ὁμόδοξοι αὐτῶν. Ἀλλ’ οὐδέ οἱ ὀρθόδοξοι, λέγω, Χριστιανοί πρέπει νά πηγαίνουν εἰς αὐτούς ἤ διά νά προσευχηθοῦν, ἤ διά θεραπείαν, ἤγουν ἤ διά νά τούς τιμήσουν ἤ διά νά ζητήσουν ἰατρείαν ἀπό αὐτούς εἰς τάς ἀσθενείας τῶν. Ὅσοι δέ τοῦτο ἤθελαν κάμη, διορίζει ὁ παρών Κανών νά ἀφορίζωνται πρός καιρόν, ἕως ὁπού μετανοήσουν καί νά ἐξομολογηθοῦν ὅτι ἔσφαλαν. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.
{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 423 & 424}.

Κατά τόν ΛΖ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αὐτοῖς»

Ἑρμηνεία

Δέν πρέπει, κατά τόν Κανόνα τοῦτον, νά λαμβάνη τινάς Χριστιανός ὀρθόδοξος τά δῶρα ὅπου στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαῖοι καί αἱρετικοί, ὅταν ἔχουν τάς ἐορτᾶς τῶν, ἀλλ’ οὔτε νά συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς. Ὅρα καί τόν μέ’ καί ὁ’. Ἀποστολικόν.
{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 435}.

Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν Θ’ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Εἰ ὀφείλει κληρικός εὔχεσθαι παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἤ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν καί αὐτός ποιῆ τήν εὐχήν , ἤγουν τήν προσφοράν;»

Ἀπόκρισις

«Ἐν τή θεία ἀναφορά ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ. « Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε.» Οὐκ ὀφείλουσιν, οὔν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν.

Ἑρμηνεία

«Ἐρωτήθη ὁ Πατήρ οὗτος, ἄν πρέπη ὁ Ἱερεύς νά προσφέρη ἀναίμακτον ἱερουργίαν, ὅταν ἦναι παρόντες Ἀρειανοί καί ἁπλῶς αἱρετικοί, καί ἀποκρίνεται, ὅτι ἐν τῷ καιρῶ τῆς ἱερουργίας ὁ Διάκονος φωνάζει νά ἔκβουν ἔξω του ναοῦ ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι, λέγων· Ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε (τοῦτο γάρ δηλοί τό, οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε). Ἀνίσως λοιπόν, ὅσοι δέν εἶναι κατηχούμενοι δέν συγχωροῦνται νά σταθοῦν ἐν τῷ καιρῶ, ὅταν θά γίνεται ἡ θεία λειτουργία, πόσω μᾶλλον οἱ αἱρετικοί; ἔξω μόνον ἄν ὑποσχωνται νά μετανοήσουν καί νά φύγουν ἀπό τήν αἵρεσιν· πλήν καί τότε πάλιν δέν πρέπει νά ἀφίνωνται μέσα εἰς τόν ναόν, ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ μέ τούς Κατηχουμένους συγχωροῦνται νά στέκουν, ἀλλά νά ἀποδιώκωνται κατά τόν Βαλσαμῶνα.»
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 670}

Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν ΜΣΤ’ Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπον, ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν, δεξαμένους Βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστοῦ μετά ἀπίστου;”
Ἑρμηνεία

Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά ἀποστρέφωνται τούς αἱρετικούς, καί τάς τῶν αἱρετικῶν τελετᾶς. Μᾶλλον δέ αὐτοί, οἱ αἱρετικοί δήλ. πρέπει νά ἐλέγχωνται καί νά νουθετῶνται ἀπό τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καί ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην τῶν. Διά τοῦτο ὁ παρών Κανών διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν (1) ἤ τήν πάρ΄ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νά καθαιρεθῆ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον; ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστός μέ τόν ἄπιστον; Διότι ἐκεῖνοι ὅπου δέχονται τά παρά τῶν αἱρετικῶν ἤ τά ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καί αὐτοί, ἤ τό ὀλιγώτερον δέν ἔχουσι προθυμίαν νά ἐλευθερώνουν αὐτούς ἀπό τήν κακοδοξίαν τῶν. Οἱ γάρ συνευδοκοῦντες εἰς τάς ἐκείνων τελετᾶς, πῶς δύνανται νά ἐλέξουσιν αὐτούς διά νά παραιτήσουν τήν κακόδοξον καί πεπλανημένην τῶν αἵρεσιν;»
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 51, 52, 53 καί 54).


Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν ΜΖ’ Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος τόν κατά ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐάν ἄνωθεν βαπτίση ἤ τόν μεμολυσμένον παρά τῶν ἀσεβῶν μή βαπτίση, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τόν σταυρόν, καί τόν τοῦ Κυρίου θάνατον, καί μή διακρίνων ἱερέας ψευδοιερέων».
Ἑρμηνεία

Ἕνα βάπτισμα εἶναι παραδεδομένον εἰς ἠμᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τόσον ἀπό τόν Κύριόν μας, ὅσον καί ἀπό τούς Θείους Ἀποστόλους, καί ἁγίους Πατέρας, ἐπειδή καί ἕνας ἐστάθη ὁ σταυρός καί ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, εἰς τῶν ὁποίων τόν τύπον τό βάπτισμα γίνεται. Διά τοῦτο ὁ παρών Ἀποστολικός Κανών διορίζει, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελε βαπτίση δευτέραν φορᾶν ἄνωθεν καί ἐξ ἀρχῆς, ὡσάν τόν τελείως ἀβάπτιστον ἐκεῖνον ὁπού ἐβαπτίσθη ἀληθῶς κατά τήν διαταγήν τοῦ Κυρίου, καί τῶν Ἀποστόλων, καί τῶν θείων Πατέρων, ἀπαραλλάκτως δηλαδή καθώς βαπτίζονται οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁ τοιοῦτος ἄς καθαίρηται, ἐπειδή μέ τόν δεύτερον αὐτόν ἀναβαπτισμόν, ἀνασταυρόνει καί παραδειγματίζει τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἀδύνατον λέγει ὁ Παῦλος, καί δευτερόνει τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, τοῦ ὁποίου πλέον ὁ θάνατος δέν κυριεύει, κατά τόν ἴδιον Παῦλον. (1) Ὁμοίως καί ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος δέν ἤθελε βαπτίση μέ τό τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας βάπτισμα τόν μεμολυσμένον, ἤτοι βαπισθέντα παρά τῶν ἀσεβῶν , ἤγουν τῶν αἱρετικῶν ἄς καθαίρεται, ἐπειδή καί περιπαίζη τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, νομίζωντας κακῶς καί σφαλερῶς, ὅτι τό μεμολυσνμένον καί συγχαμερόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι τύπος τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον δέν εἶναι, καί διά τοῦτο ἀποδέχεται αὐτό, καί ἔχει ἴσον μέ τό βάπτισμα τῶν ὀρθοδόξων. Καί πρός τούτοις, ἐπειδή καί δέν διακρίνει τούς ἀληθεῖς ἱερεῖς τῶν ὀρθοδόξων, ἀπό τούς ψευδεῖς ἱερεῖς τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ’ ἴσου καί τούς δύω ὡς ἀληθεῖς ἀποδέχεται. Οὔτε γάρ τό μυσαρόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν κάμνει Χριστιανούς ἀληθεῖς τους εἰς αὐτό βαπτιζομένους, οὔτε ἡ χειροτονία αὐτῶν κάμνει ἀληθεῖς ἱερεῖς τούς χειροτονουμένους, κατά τόν ξή’. Ἀποστολικόν. Σημείωσαι δέ ὅτι, ὡς εἴπομεν, εἰς τύπον τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τό ἅγιον Βάπτισμα γίνεται. » Ὅσοι γάρ φησίν ὁ Παῦλος, εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Καί συνετάφημεν οὔν αὐτῶ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον. Καί σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ. Ἀλλά καί ὁ σταυρός βάπτισμα ὠνομάσθη ὑπό τοῦ Κυρίου, κατά τόν Χρυσόστομον εἰπόντος· « Τό βάπτισμα, ὅ ἐγώ βαπτίζομαι, βαπτισθήσεσθε. «Καί πάλιν. » Βάπτισμα ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῆ».
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 55, 56, 57 καί 58).

Κατά δέ τόν ΖΩΝΑΡΑΝ « Οἱ αἱρέσεσι περιπεσόντες καί μένοντες ἐν αὐταῖς τῆς Ἐκκλησίας ἐξοστρακίζονται, ὡς ταύτης ἀλλότριοι»
Κατά δέ τόν ΑΡΙΣΤΗΝΟΝ «Αἱρετικοῖς τό ἱερόν ἀνεπίβατον· οὐ συγχωροῦνται αἱρετικοί εἰς τόν οἶκον Θεοῦ εἰσιέναι...»
{Γ. Ράλλη- Μ. Ποτλή, «Σύνταγμα θείων καί ἱερῶν Κανόνων»», τόμος γ’, Ἀθῆναι 1853, σέλ.176}.

Κατά δέ τόν θεῖον Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν Παῦλον, τήν στήλην τοῦ ὁποίου ἐπιθυμεῖ νά προσκυνήσει ὁ Πάπας « ... ἄνθρωπον αἱρετικόν, μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν πλέον παραιτού εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ἀξιοκατάκριτος...» (Ἐπιστολή Ἄπ.Παύλου πρός Τίτον Γ’ 10).

Κατά τόν ΟΣΤ΄ τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπιτάσσοντος ὅτι:

«Ὅτι οὐ χρή ἔνδον τῶν ἱερῶν περιβόλων καπηλεῖον, ἤ τά διά βρωμάτων εἴδη προτιθέναι, ἤ ἑτέρας πράσεις ποιεῖσθαι, τό σεβάσμιόν της ἐκκλησίας φυλάσσοντας. Ὁ γάρ Σωτήρ ἠμῶν καί Θεός, διά τῆς ἐν σαρκί πολιτείας παιδαγωγῶν ἠμᾶς, μή ποιεῖν τόν οἶκον τοῦ Πατρός αὐτοῦ ἐμπορίου οἶκον παρεκευλεύσατο· ὅς καί τῶν κολλυβιστῶν τό κέρμα ἐξέχεε, καί τούς τό ἱερόν κοινοποιοῦντας ἀπήλασεν. Εἰ τίς οὔν ἐπί τῷ προκειμένω ἁλῶ πλημμελήματι, ἀφοριζέσθω».

Κατ’ ἀναλογίαν ὁ ΠΗ’ τῆς Πενθέκτης ὠσαύτως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρίζει ὅτι:
«Μηδείς ἔνδον ἱεροῦ ναοῦ κτῆνος τό οἰονοῦν εἰσαγέτω· ἐκτός εἰμή τίς ὁδοιπορῶν, μεγίστης καταλαβούσης ἀνάγκης, οἰκίστου καί καταγωγῆς ἀπορῶν, ἐν τῷ τοιούτω καταλύσει ναῶ. Διά γάρ τό μή τό κτῆνος ἔνδον εἰσενεχθῆναι, αὐτό μέν, ἔστιν ὄτε, διαφθαρήσεται· ὁ δέ, τή τοῦ ὑποζυγίου ἀποβολή, καί τῷ ἐντεῦθεν ἀπόρως ἔχειν τῆς ἐπί τήν ὁδοιπορίαν ὁρμῆς, θανάτου κινδύνω παραδοθήσεται· τό γάρ σάββατον διά τόν ἄνθρωπον γενέσθαι ἐκδιδασκόμεθα· ὥστε διά πάντων προτιμητέαν ἠγεῖσθαι τήν τοῦ ἀνθρώπου σωτηρίαν τέ καί ἀπάθειαν. Εἰ δέ τίς φωραθείη χωρίς ἀνάγκης, ὡς εἴρηται, κτῆνος εἰσάγων ἐν ἱερῶ, εἰ μέν κληρικός εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δέ λαϊκός, ἀφοριζέσθω».

Ἑρμηνεία

Ἐμποδίζει ὅ παρών Κανών τό νά ἔμβαζη τινάς κάθε εἶδος ζώου μέσα εἷς
ἱερόν Ναόν. Τιμῆς γάρ ἄξια εἴσι τά ἱερά καί σεβασμιότητος, ἔξω μόνον
ἀνίσως ἕν ὁδοιπορία τινάς εὐρισκόμενος, καί ἀνάγκη χειμῶνος μεγάλου τυχόν, καί βροχῆς ραγδαίας, καί μή ἔχων πού νά καταφύγη, ἐμβάση τό κτῆνος τοῦ εἷς αὐτόν, ἴνα μή, τό μέν ζῶον ἔξω μείναν διαφθαρῆ, αὐτός δέ κινδυνεύση εἰς θάνατον, ὡς μή δυνάμενος νά ὁδοιπορήση τό ἑξῆς τοῦ δρόμου μέ τούς ἰδίους του πόδας ἡ καί ὡς λυπηθεῖ, ὡς μή ἔχων τόν τρόπον νά ἀγοράση ἄλλο. Φέρει δέ ὁ Κανών καί μαρτυρίαν ἐκ τῆς Γραφῆς, ἤτις λέγει, ὅτι τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον. Νοεῖται δέ τοῦτο διχῶς , ἤ ὅτι καθώς τό Σάββατον ἔδιωρισθη ἀπό τόν νόμον διά νά ἀναπαυθῆ ὁ δοῦλος, καί τό ὑποζύγιον τοῦ ἄνθρωπου, καί ἐκ τῆς ἀναπαύσεως ταύτης νά ἠμπορῆ νά ὑπηρετῆ τόν αὐθέντην του· τοιουτοτρόπως καί ἡ ἐν τῷ Ἵερω αὔτη ἀνάπαυσις τοῦ ζώου δέν γίνεται διά τό ζῶον, ἀλλά διά τόν ἄνθρωπον τόν ἔχοντα τό ζῶον ἡ ὅτι, καθώς ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου ἐλύετο διά νά ποτισθοῦν τά ζῶα (Λούκ. Κέφ. ἰγ’.) ἤ διά νά εὔγουν ἀπό τόν βόθηνον, ὅπου τυχόν ἐν Σαββάτω ἐπιπτον, ἴνα ἐκ τούτων δουλεύεται ὁ ἄνθρωπος, οὕτω λύεται καί ἡ τιμή τοῦ Ἱεροῦ διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἔχοντος τό ζῶον ἀνθρώπου. Ἐάν δέ τίνας χωρίς τοιαύτης ἀνάγκης ἐμβάση κτῆνος οἱονδήποτε εἰς Ἱερόν Κληρικός μενώων, ἄς καθαίρεται, λαικός δέ, ἄς ἀφορίζεται. Ἀναγνωθι καί τῆς αὐτῆς ταύτης ς’ τόν ὀδ’. Κανόνα.
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 296 καί 297).

Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ καθιέρωσις τῶν Ἱερῶν Ναῶν δί’ ἁγίων λειψάνων προβλέπεται ὑπό τοῦ Ζ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατά τόν ὁποῖον:

«Ἔφη Παῦλος ὁ θεῖος Ἀπόστολος· Τινῶν ἀνθρώπων αἵ ἁμαρτίαι πρόδηλοι εἰσι· τισί δέ καί ἐπακολουθούσιν. Ἁμαρτιῶν οὔν προκαταλαμβανουσῶν, καί ἔτεραι ἁμαρτίαι ἕπονται ταύταις. Τή οὔν ἀσεβεῖ αἱρέσει τῶν χριστιανοκατηγόρων καί ἄλλα ἀσεβήματα συνηκολούθησαν. Ὥσπερ γάρ τήν τῶν σεπτῶν εἰκόνων ἀφείλοντο ὄψιν ἐκ τῆς ἐκκλησίας, καί ἕτερα τινά ἔθη παραλελοίπασιν, ἅ χρή ἀνανεωθῆναι, καί κατά τήν ἔγγραφον καί ἄγραφον θεσμοθεσίαν οὕτω κρατεῖν. Ὅσοι οὔν σεπτοί ναοί καθιερώθησαν ἐκτός ἁγίων λειψάνων μαρτύρων, ὁρίζομεν ἐν αὐτοῖς κατάθεσιν γίνεσθαι λειψάνων μετά τῆς συνήθους εὐχῆς. Ὁ δέ ἄνευ ἁγίων λειψάνων καθιερῶν ναόν, καθαιρείσθω, ὡς παραβεβηκῶς τάς ἐκκλησιαστικᾶς παραδόσεις».

Ἑρμηνεία

Τό ἀποστολικόν τοῦτο ρητόν ὁ μέν Μέγας Βασίλειος ἄλλως ἠρμήνευσεν, ἡ δέ παροῦσα Σύνοδος ἁπλοικώτερον αὐτό ἐξέλαβε, λέγουσα, ὅτι εἰς τάς προλαβούσας ἁμαρτίας ὅπου κάνει τινάς ἀκολουθούσι καί ἄλλαι ἁμαρτίαι, καθώς συνέβη εἷς τους χριστιανοκατηγόρους εἰκονομάχους, οἵτινες καθώς ἐστέρησαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τάς ἁγίας εἰκόνας, ἔτσι καί ἀλλά τινά τῆς ¨Ἐκκλησίας κατεφρόνησαν καί ἀπέβαλον, τά ὁποία πρέπει νά ἀνανεωθοῦν, ἴνα καί ἡ ἔγγραφος θεσμοθεσία καί ἡ ἄγραφος (1) παράδοσις κρατῆ. Λοιπόν ὅσοι θεῖοι ναοί καθιερώθησαν χωρίς μαρτυρικά λείψανα ἀπό αὐτούς, εἰς τούτους νά κατατίθωνται ταῦτα, λεγομένης καί τῆς περί τούτων διαλαμβανούσης ἐν τοῖς ἐγκαινίοις εὐχῆς (2) ὅποιος δέ Ἀρχιερεύς εἰς τό ἑξῆς, χωρίς ἁγίων λειψάνων μαρτυρικῶν καθιερῶσοι ναόν, οὗτος ὡς παραβάτης, τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, ἄς καθαίρεται.
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 328)

Κατά τόν Ἱερό Κανόνα ΠΒ΄ τοῦ αὐτοῦ Μεγάλου καί Ἁγίου Πατρός, ὁρίζοντος ὅτι:

«Καί περί τῶν ἐπιορκησάντων, εἰ μέν ἐκ βίας καί ἀνάγκης παρέβησαν τούς ὅρκου, κουφοτέροις ὑπόκεινται ἐπιτιμίοις, ὥστε μετά ἕξ ἔτη αὐτούς πάντως δεκτούς εἶναι. Οἱ δέ ἄνευ ἀνάγκης προδόντες τήν ἑαυτῶν πίστιν, ἐν δυσίν ἔτεσι προσκλαύσαντες, καί ἐν δυσίν ἀκροασάμενοι, καί ἐν πέμπτω ἐν ὑποπτώσει εὐξάμενοι, καί ἐν δυσινάλλοις ἄνευ προσφορᾶς εἰς τήν κοινωνίαν τῆς προσευχῆς παραδεχθέντες, οὕτω τελευταῖον ἀξιόλογον δήλ. μετάνοιαν ἐπιδειξάμενοι, ἀποκατασταθήσονται εἰς τήν Κοινωνίαν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 629 καί 630}.

Κατά τόν Ἱερό Κανόνα ΞΔ΄ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπιτάσσοντος ὅτι:

«Ὁ ἐπίορκος ἐν δέκα ἔτεσιν ἀκοινώνητος ἔσται· δυσίν ἔτεσι προσκλαίων, τρισίν ἀκροώμενος, τέσσαρσιν ὑποπίπτων, ἐνιαυτόν συνεστῶς μόνον, καί τότε τῆς κοινωνίας ἀξιούμενος»

Ἑρμηνεία

Τόν ἐπίορκον ὁ παρών Κανών εἰς δέκα χρόνους ἐμποδίζει ἀπό τά Μυστήρια, καί διορίζει, δύω μέν νά προσκλαίη, τρεῖς δέ νά ἀκροᾶται, τέσσαρας νά ὑποπίπτη, ἕνα νά στέκεται μέ τούς πιστούς, καί ἔτσι νά μεταλαμβάνη. Ὁ ἐπίορκος δέ οὗτος νά νοηθῆ, ὅτι χωρίς ἀνάγκην ἐπιώρκησεν (1). Ὅρα yδ’ τῆς s’.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 622}

Ἰστέον, ὅτι τήν ἐπιορκίαν καταδικάζει αὐτή αὔτη ἡ Καινή Διαθήκη, Ματθαίου 5, 33: «Οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δέ τῷ Κυρίω τούς ὅρκους σου».

Κατά τόν ΟΔ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπον κατηγορηθέντα ἐπί τινι, παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων, καλεῖσθαι αὐτόν ἀναγκαῖον ὑπό Ἐπισκόπων, καν μέν ἀπαντήση καί ὁμολογήση, ἤ ἐλεγχθείη ὁριζέσθω τό ἐπιτίμιον. Ἐάν δέ καλούμενος μή ὑπακούση, καλείσθω καί δεύτερον, ἀποστελλόμενων ἐπ’ αὐτόν δύω Ἐπισκόπων. Ἐάν δέ οὕτω μή ὑπακούση, καλείσθω καί τρίτον, δύω πάλιν Ἐπισκόπων ἀποστελλομένων πρός αὐτό, ἐάν δέ καί οὕτω καταφρονήσας, μή ἀπαντήση ἡ σύνοδος ἀποφαινέσθω κατ’ αὐτοῦ τά δοκούντα, ὅπως μή δόξη κερδαίνειν φυγοδικῶν.»

Ἑρμηνεία

Ἡ κατά Ἐπισκόπου κατηγορία, τήν ὁποίαν ἀναφέρει ὁ παρών Κανών, δέν εἶναι διά ὑπόθεσιν χρηματικήν, ἤτοι διά πράγμα ἴδιον τινός καί οἰκείαν μέμψιν, ὡς ὅτι ἠδικήθη τυχόν ἀπό τόν Ἐπίσκοπον, ἤ ἐπλεονεκτήθη, καθώς οὐ καλῶς ἠρμήνευσεν ὁ Βαλσαμῶν, ἀλλά διά ὑπόθεσιν Ἐκκλησιαστικήν, ἡ ὁποία δύναται νά κατασείση τό βαθμόν του. Καί πόθεν δῆλον; Ἀπό τούς ἀξιοπίστους ἀνθρώπους, τούς ὁποίους κατηγόρους εἰσάγει ὁ Κανών. Διότι ........ Καρθαγ. Οἱ δέ διά ἐκλησιαστικᾶς ὑποθέσεις κατηγοροῦντες αὐτόν, πρέπει νά ἦναι καί ὀρθόδοξοι καί ἀδιάβλητοι, εἴτουν ἀξιόπιστοι, ἄλλως γάρ εἰς κατηγορίαν οὐ παραδέχονται, κατά τούς αὐτούς Κανόνας. Δί΄ ὅ καί ὁ Ζωναρᾶς σύμφωνος φαίνεται μέ τήν τοιαύτην τοῦ Κανόνος ἐκδοχήν. Λέγει λοιπόν ὁ Κανών · ἀνίσως τινάς Ἐπίσκοπος ἤθελε κατηγορηθῆ ἀπό ἀξιοπίστους, καί ἀκατηγορήτους ἀνθρώπους, διά κανένα ἐκκλησιαστικόν ἔγκλημα, εἶναι ἀνάγκη νά καλῆται ἀπό τούς Ἐπισκόπους εἰς κρίσιν · καί ἐάν μέν ἔλθη καί ὁμολογήση αὐτός ἀφ’ ἑαυτοῦ, ὅτι εἶναι ἀληθής ἡ κατηγορία, ἤ ἀρνουμένου αὐτοῦ, ἄν ἀποδειχθῆ διά ἀναντιρρήτων ἐλέγχων ἀπό τούς κατηγόρους · τότε νά ὁρίζηται παρά τῶν ἐπισκόπων τό ὀφειλόμενον κατ’ αὐτοῦ ἐπιτίμιον. Ἀνίσως δέ καλεσθῆ, καί δέν ὑπακούση νά ἔλθη εἰς τήν κρίσιν, ἄς ἀποστέλλωνται πρός ἑαυτόν δύω Ἐπίσκοποι, καί ἄς τόν καλούσι καί δεύτερον. Ἐάν δέ πάλιν καί δέν ὑπακούση, ἄς ἀποστέλλωντα καί αὔθις δύω Ἐπίσκοποι πρός αὐτόν, καί ἄς τόν καλούσι καί τρίτον. Εἰ δέ τήν τρίτην φοράν καταφρονήση καί δέν ὑπάγη, εἰς τό ἑξῆς πλέον ἡ σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἄς ἀποφασίση κατ’ αὐτοῦ καί μή παρόντος, ἐκεῖνα ὁπού φανούσιν εἰς αὐτήν δίκαια καί νόμιμα εἰιμια, διά νά μή λογίζη ὅτι κερδαίνει μέ τοῦτο καί ὠφελεῖται, φεύγωντας τήν κρίσιν καί ἀναβάλλωντας τόν καιρόν.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 99, 100 καί 101}.

Κατά τόν ΟΕ΄ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Εἰς μαρτυρίαν τήν κατά Ἐπισκόπου, αἱρετικόν μή προσδέχεσθαι, ἀλλά μηδέ πιστόν ἕνα μόνον· ἐπί γάρ στόματος γάρ δύω, ἤ τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα»
Ἑρμηνεία

Ὄχι μόνον οἱ κατηγοροῦντες τόν Ἐπίσκοπον δέν πρέπει νά εἶναι αἱρετικοί, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, ἀλλ’ οὐδέ οἱ κατ’ αὐτοῦ μαρτυροῦντες, ἀλλ’ οὐδέ ἕνας καταμαρτυρῶν Ἐπισκόπου δεκτός ἐστι. Δί’ ὅ λέγει ὁ παρών Κανών, νά μή προσδέχηται εἰς τό νά μαρτυρίση κατά τοῦ Ἐπισκόπου αἱρετικός, ἀλλ’ οὐδέ ἕνας μόνος ὀρθόδοξος καί πιστός. Ἐπειδή εἶναι γεγραμμένον εἰς τόν Νόμον τόν παλαιόν. Ἐπί στόματος δύω μαρτύρων, ἤ τριῶν, θέλει σταθή καί βεβαιωθῆ κάθε λόγος καί κατηγορία ἀμφίβολος (1).
{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 101, 102 καί 103}.

Ἅγιοι Συνοδικοί,

EΠΕΙΔΗ αἵ ἀνωτέρω πράξεις τοῦ μηνυομένου κολάζονται σαφῶς ὑπό τῶν προρρηθέντων Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό πλευρᾶς δέ Ἐκκλησιαστικῆς Δικονομίας ἐφαρμόζονται σχετικῶς αἵ διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἄρθρα 1 - 17, 18 ἅ’, β’, δ’, ε’, στ’, ἰέ’, 19 - 21, 22 Γ’, 23 - 29, 45 καί 55.

Συμφώνως δέ τῷ Καταστατικῶ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἄρθρο 22 Γ’ αἵ ποιναί «Ἐπί Ἐπισκόπων» εἶναι αἵ ἀκόλουθοι:

α’) Μομφή
β’) Στέρησις τοῦ δικαιώματος συνοδικοῦ μέλους
γ’) Στέρησις ἀδελφικῆς κοινωνίας
δ’) Περιορισμός ἐν μοναστηρίω τοῦ ὁποίου περιορισμοῦ τήν χρονικήν διάρκειαν ὁρίζει ἡ Ἱερά Σύνοδος
ε’) Ἀργία ἀπό πάσης ἱεροπραξίας, τῆς ὁποίας τήν χρονικήν διάρκειαν ὁρίζει ἡ Ἱερά Σύνοδος
στ’) Ἔκπτωσις

Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ἀνωτέρω ἀναφέρονται ἀναλυτικά αἵ ἐκτιθέμεναι πράξεις τοῦ μηνυομένου εὐελπιστοῦμεν ὅτι θά καταδειχθῆ ἡ δέουσα εὐαισθησία περί τήν ἐφαρμογήν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί θά ἀπονεμηθῆ ἡ Κανονική δικαιοσύνη διά τῆς ἀποδόσεως τῶν Κανονικῶν ποινῶν εἰς τόν μηνυόμενον.

Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

Ὡς κατά τήν μεγάλην ἐκείνην σύγχυσιν ἤτις ἐπικρατοῦσε εἰς τάς τάξεις τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων μετά τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ τάγματος του ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων ἀγγελικῶν δυνάμεων οἵτινες τόν ἀκολούθησαν τό «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΦΟΡΑΝ» τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἐπέφερεν ἠρεμίαν εἰς αὐτᾶς, τό ἴδιον ἐπιζητοῦμεν ὅπως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπιφέρει διά τῆς ἀποφάσεως τῆς εἰς τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τό ὁποῖο εἶναι ἕτοιμο νά ἐκραγεῖ ὡς ἡφαίστειον, διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπιστροφῆς ὅλων τῶν δοθέντων ἐκκλησιῶν καί παρεμποδίσεως τῆς τελέσεως πλέον οἱασδήποτε «ἀνιέρου καί μιαρᾶς λειτουργίας» ἐντός του ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὑπό οἱουδήποτε αἱρετικοῦ, Λατίνου, Ἀγγλικανοῦ, Μονοφυσίτου κ.λ.π, καί ἰδιαιτέρως ὑπό τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα, πολλῶ δέ μᾶλλον τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου κ.κ Χρυσοστόμου Β’ (ἐνόσω εὑρίσκεται εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον, εἰς οἱανδήποτε ἀνίερον καί μιαρᾶν συμμετοχήν μετά τήν τυχόν ἔλευσιν τοῦ Πάπα.

Ἐφόσον τελεσθοῦν ὅσα ἐπιζητούνται ὡς ἀνωτέρω οὐδεμίαν πλέον ἀπαίτησιν ἔχομεν κατ’αυτοῦ καί θά ἀποσύρωμεν τήν παροῦσαν.

Ἐν Πάφω τῆ 10η τοῦ μηνός Ἀπριλίου 2010.

Οι MHΝΥΟΝΤΕΣ:

Εὐαγγελία Πουλλά-Μακαρούνα
Δικηγόρος
Ανδρέας Μακαρούνας
Ἐπιχειρηματίας

ΠΡΟΤΕΙΝΩΜΕΝ ὅπως κληθούν ὡς μάρτυρες οἱ:

1) ………………............................
Νεόφυτος Εὐστρατίου
Ἐπιχειρηματίας, Λεωφόρος Ἀθηνῶν 13Α, 8270 Τρεμιθοῦσα, Πάφος

2) ……………….............................
Ἀνθοῦσα Χαραλάμπους
Ἰδιαιτέρα Γραμματεύς, Γωνία Γρηγόρη Αὐξεντίου & Χαράλαμπου Μούσκου, 4ος ὄροφος, γρ.405, 8010 Πάφος
Ἐπισυνάπτομεν:

  1. Φωτοαντίγραφα τῶν ἄρθρων ἐκ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (1979) ἄτινα χρησιμοποιοῦνται ἐνταύθα.
  2. Φωτογραφικό καί ἄλλο ὑλικό, ὅπως καί ἱστορικό της Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς καί ἄλλες δημοσιεύσεις εἰς τίς ὁποῖες προβαίνουν εἰς τό διαδίκτυο οἱ Λατίνοι καί ἡ ἀναφορά τῶν σέ Λατινικό Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων στήν Κύπρο (Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς), ἐπίσης στά ἔγγραφα αὐτά ἐμφαίνονται οἱ λεπτομέρειες ἔλευσης τοῦ Πάπα, ἡμερομηνία, ὥρα, διαδικασία κ.λ.π.
  3. Τήν δημοσιευθεῖσαν εἰς τήν ἰστοσελίδα τοῦ Βατικανοῦ ὁμιλίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου Β΄ τήν 16ην Ιουνίου 2007.
  4. Φωτοαντίγραφα τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐκ τοῦ Πηδαλίου τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας τοῦ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, (Θεσσαλονίκη 2003).
  5. Φωτοαντίγραφα ἐκ τῆς συντόμου Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (Ἐκκλησία Κύπρου, Ἑορτολόγιον, Τυπικαί Διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, 2010 καί προγενέστερα).
  6. Φωτοαντίγραφα τῆς ἐφημερίδος Φιλελεύθερος καί Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτή ημ. 4/4/2010.
  7. Βενέδικτου Εγγλεζάκη: «Εἴκοσι Μελέται διά τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, Ἀθήνα, 1996 σελίς 277».

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου