Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Οἱ Ἐπίσκοποι ΕΝΩΠΙΟΙ ΕΝΩΠΙΩ πρὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Σημάτη Παναγιώτη, θεολόγου ( Ἀπὸ τὸ Ἀρτι Ἐκδοθὲν περιοδικό «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τεῦχ. 1ο, σελ. 24)


Ἕνα κατεπεῖγον πρόβλημα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀποφεύγει νὰ καταπιαστεῖ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ‒ἂν καὶ ἔχει προτεραιότητα‒ εἶναι τὸ θέμα περὶ τοῦ Οἰκουμενισμο. Τὸ ἐρώτημα τοῦ ἐὰν εἶναι αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως πολλὲς Ἅγιες ἐκκλησιαστικὲς μορφές, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, μοναχοί, καθηγητὲς Πανεπιστημίου καὶ θεολόγοι μὲ πατερικὸ λόγο ἔχουν διαπιστώσει καὶ διατυπώσει, μένει ἀναπάντητο μερικὲς δεκαετίες τώρα ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας.


Καὶ ἐνῶ ἔχει ἀσχοληθεῖ ἡ Ἱ. Σύνοδος μὲ ἑκατοντάδες περιπτώσεις καινοφανῶν «αἱρέσεων», καὶ ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο κατάλογοι ποὺ περιλαμβάνουν καὶ τὶς πιὸ μικρὲς αἱρετικὲς ὁμάδες (πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες μετροῦν μερικὲς δεκάδες ὀπαδούς), γιὰ τὴν μεγάλη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στοὺς κόλπους τοῦ ὁποίου ὑπάρχουν ἱερωμένοι ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς Ἱεραρχίας, ἐπικρατεῖ «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή».


Πῶς, ὅμως, εἶναι δυνατὸν νὰ καταγγέλλεται ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων νὰ ἐξετάσει ἐν συνόδῳ τὴν καταγγελία; Ἢ νὰ γίνεται ἀποδεκτὸ κατ’ ἰδίαν, ὅτι ὑπάρχει αὐτὴ ἡ αἵρεση, ἀλλὰ νὰ μὴ κατονομάζονται οἱ αἱρετικοὶ καὶ νὰ μὴ ὑποδεικνύονται οἱ συγκεκριμένοι ἡγέτες τους; Ἀναφέρεται στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἔστω καὶ μία περίπτωση αἱρέσεως, ἡ ὁποία νὰ διασπείρεται καρκινωματικά, νὰ διακλαδώνεται καὶ νὰ περισφίγγει τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οἱ φρουροὶ καὶ «ἰατροὶ» τῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοποι νὰ μὴ τὸ ἔχουν ἀντιληφθεῖ, σὰν ἡ αἵρεση νὰ εἶναι κάτι ἀπόκρυφο, ὀμιχλῶδες καὶ ἀόριστο;


Εἶναι δυνατὸν Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐπικαλοῦνται καὶ νὰ προτείνουν ὡς ὀρθόδοξο ἀνάγνωσμα τὸ ἔργο ἑνὸς ἀποδεκτοῦ ἀπὸ ὅλους ὡς ὁσίου ἀνδρός, τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ περὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἀποδέχονται ὅτι ὑπάρχει αὐτὴ ἡ Αἵρεση, ἀλλὰ μόνο σὲ κλειστοῦ κύκλου κηρύγματα, νὰ γράφουν συγγράμματα καὶ νὰ καυτηριάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος), νὰ τὸν ἀναθεματίζουν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2010 (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ) καί, παρόλα αὐτά, νὰ μὴν φέρνουν τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδος, ὥστε νὰ κινηθεῖ ἡ διαδικασία καταδείξεως ἐν συνόδῳ καὶ καταδίκης αὐτῆς τῆς αἱρέσεως;


Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας, ἐκεῖνα ποὺ ἦσαν ἀδιανόητα γιὰ ἄλλες ἐποχές, τώρα πλέον εἶναι δυνατά. Συμβαίνει, δηλαδή, αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτοσυναντούμενο γεγονὸς στὰ χρονικὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας: νὰ πιστοποιοῦν οἱ πνευματικοί μας ἡγέτες ὅτι ὑπάρχει καινοφανὴς διδασκαλία δεκαετίες τώρα, νὰ ἔχουν καταγραφεῖ λεπτομερῶς τὰ αἱρετικά της σημεῖα, νὰ εἶναι γνωστοὶ οἱ χῶροι στοὺς ὁποίους κινεῖται, νὰ εἶναι πασίγνωστοι οἱ διακινητές της καί, ἐν τούτοις, οἱ Ἐπίσκοποι (τῶν ἄλλων μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτρεπόντων), νὰ κρύβουν ‒ὡς ἄλλοι στρουθοκάμηλοι‒ τὸ κεφάλι στὴν ἄμμο καὶ νὰ ἀρνοῦνται νὰ ὀνομάσουν τοὺς αἱρετικούς, νὰ ἀρνοῦνται νὰ τοὺς καταδικάσουν, ὥστε νὰ προφυλάξουν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀπὸ τὴν αἵρεση.


Ἄν, παρ’ ἐλπίδα, πιστεύουν ὅτι δὲν ὑφίσταται καμία αἵρεση μὲ τὸ ὄνομα Οἰκουμενισμὸς καὶ ἄρα οὐδεμία ἀνησυχία ὑπάρχει, γιατί δὲν ἐνημερώνουν παρρησίᾳ καὶ μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση τὸν λαό, ὥστε νὰ μὴν ἀνησυχεῖ;


Ποιοί λόγοι, ἄραγε, τοὺς συγκρατοῦν καὶ τοὺς δεσμεύουν νὰ λειτουργήσουν ὡς πραγματικοὶ Ποιμένες; Γιατί ἐπιτρέπουν νὰ ὑφίσταται αὐτὴ ἡ σοβαρὴ ἀνωμαλία στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή;


Μήπως, γιατὶ οἱ σύγχρονοι αἱρετικοὶ εἶναι λαθροδίαιτοι «ὀρθόδοξοι», κάποιοι ποὺ «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν», καὶ ἐπειδὴ ἔχουν ἐξουσία καὶ χρῆμα, κινοῦνται δόλια ἀνάμεσά μας, καὶ ὡς ψευδαπόστολοι καὶ ψευδεπίσκοποι παραπλανοῦν ἤ ἐκφοβίζουν; Τόσο, ἀλήθεια, ἔχουμε ἀλλοιωθεῖ, οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι πρῶτα, ἐμεῖς στὴν συνέχεια, ὥστε νὰ παραβλέπουμε τὴν ἡρωϊκὴ ὁμολογιακὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ποὺ ἀπομακρύνοντο ἀμέσως ἀπὸ Ἐπισκόπους, ἀκόμα καὶ «ἐπὶ ὑποψία αἱρέσεως»; Οἱ συμβουλὲς τῶν πνευματικῶν μας γιὰ προσευχὴ καὶ ὑπακοή, ‒ἂν καὶ ἐφαρμόζονται‒ πῶς γίνεται νὰ μὴ χαλυβδώνουν τὴν θέλησή μας γιὰ ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Πίστεως, ἀλλ’ ἀντίθετα νὰ μᾶς ἀπονευρώνουν σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴ ἔχουμε τὸ σθένος «νὰ βγάλουμε τὸ φίδι» (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), «ἀπὸ τὴν τρύπα», ποὺ μέσα στὴν Ἐκκλησία βρῆκε χῶρο καὶ φώλιασε, παραμένει δὲ ἐκεῖ καὶ δαγκώνει καὶ δηλητηριάζει ἀνενόχλητα; Πῶς ἐξοικειωθήκαμε τόσο πολὺ μὲ τοὺς αἱρετίζοντες, ὥστε ἀντὶ νὰ τοὺς ἀποκόψουμε ἐκ τῆς τοῦ Χριστοῦ ποίμνης, νὰ συμβιώνουμε καὶ ἐπικοινωνοῦμε ἄνετα μαζί τους, νὰ τοὺς τιμοῦμε καὶ νὰ ἐπιφυλάσσουμε σὲ κάθε ἐπίσκεψή τους θριαμβικὲς ὑποδοχές;


Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ αἰτία, ἡ πραγματικότητα εἶναι ζοφερή. Τώρα δὲ τελευταῖα, οἱ οἰκουμενιστὲς ἔγιναν θρασύτατοι, οἱ ἀσέβειές τους διαφανεῖς καὶ ξεδιάντροπες, δὲν κρύβονται ἄλλο πιά. Κι αὐτὸ «εὐτυχῶς», ἔστω καὶ ἀργά, ἔχει ἐπιτέλους ἀρχίσει νὰ ξυπνᾶ καὶ νὰ ἀναστατώσει ὅσους πιστοὺς διατηροῦν ἀκόμα ἀντισώματα ὀρθοδοξίας.


Ὡς ἐκ τούτου, παρατηρεῖται ἕνας ἀναβρασμὸς στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο. Ἔχει, μάλιστα, ξεσπάσει καὶ διαμάχη μεταξὺ τῶν πιστῶν[1]. Ἄλλοι μέν, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ δηλητήριο τοὺς ἔχει προσβάλει γιὰ τὰ καλά, θεωροῦν πρόοδο τὴν ἀνοχὴ σὲ θέματα Πίστεως καὶ κατηγοροῦν γιὰ φονταμενταλισμό, ὅσους ἐπιμένουν στὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἄλλοι δέ, ἀγωνιοῦν καὶ φοβοῦνται μήπως, ἐπικοινωνοῦντες μὲ οἰκουμενίζοντες Ἐπισκόπους, συμμετέχουν ἑκόντες-ἄκοντες στὴν αἵρεση[2]; Εἶναι μικρὴ αὐτὴ ἡ ἀνησυχία τῆς δεύτερης ὁμάδας πιστῶν; Εἶναι ἀδικαιολόγητη; Δὲν ἀξίζει τῆς προσοχῆς τῶν Ποιμένων;


Ἀσφαλῶς καὶ ἀξίζει· γιατὶ ὅσοι ἀνησυχοῦν, δὲν ἀνησυχοῦν ἰδιοτρόπως, ἀλλ’ ἔχουν ὑπόψιν τους πλῆθος πατερικῶν κειμένων ποὺ συμβουλεύουν νὰ ἀφιστάμεθα ἀπὸ αἱρετικοὺς ποιμένας καὶ ἀπὸ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μὲ αὐτούς. Ὅμως, οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ποιμένες ἢ συνευδοκοῦν στὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, ἢ σιωποῦν, ἢ συνιστοῦν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία. Γιατὶ ὡς Ἐκκλησία ‒ὡς φαίνεται‒ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους· ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἂν ὡς Ἐκκλησία ἐθεώρουν τὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία, αὐτὴ ποὺ μᾶς «παρεδόθη» καὶ διασώζεται στὶς διδαχὲς καὶ στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων, θὰ συμβούλευαν ἀμέσως, ὑπακοὴ σὲ ὅ,τι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν νομοθετήσει νὰ πράττουμε σὲ περίπτωση κηρυττομένης αἱρέσεως.


Τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι κάποιοι ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποὺ ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν κατάσταση, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἀδράνεια καὶ ἀκηδία τῶν συγχρόνων ποιμένων, τείνουν εὐήκοον οὖς πρὸς τὰ σχίσματα. Κι ὅμως, οἱ Ποιμένες καμιὰ ἔμπρακτη ποιμαντικὴ ἀνησυχία δὲν ἐκδηλώνουν. Ἀφήνουν τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοὺς στὴν τύχη τους.


Κάποιοι ἄλλοι, βιώνοντες τὸ δυσάρεστο συναίσθημα τῆς ἐγκαταλείψεως, «ὡς μὴ ἔχοντες ποιμένες», ἐπωμίζονται μόνοι (τὸ δυσβάστακτο γιὰ τοὺς ὤμους τους, ἀλλὰ προβλεπόμενο ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ τοὺς Ἁγίους μας) βάρος τῆς ἀποτείχισης ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες ἢ ὀλιγωροῦντες Ἐπισκόπους, ποὺ ἀφήνουν τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ νὰ μολύνονται καὶ νὰ κινδυνεύουν νὰ χάσουν τὴν σωτηρία τους ἐξ αἰτίας τοῦ συμφυρμοῦ μὲ τοὺς αἱρετικούς.


Τέλος, οἱ περισσότεροι πιστοί, ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν αἵρεση, χωρὶς καὶ πάλι οἱ Ποιμένες νὰ τοὺς ἐνημερώνουν γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ ‒ὅπως προανεφέρθη‒ οὔτε προσδιορίζουν ποῦ ἔγκειται ἡ αἵρεση, οὔτε κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ὅπως οἱ Πατέρες ἀπὸ συμφώνου ἀπαιτοῦν[3]. Ἀλλὰ κι ἐκείνους τοὺς πιστοὺς ποὺ οἱ ποιμένες προσπαθοῦν νὰ πληροφορήσουν γιὰ τὴν συγκεκριμένη αἵρεση, τοὺς ἐνημερώσουν μὲ τὰ λόγια, τοὺς ἀποπροσανατολίζουν, ὅμως, μὲ τὶς πράξεις τους, τὶς παραλείψεις τους, τὴν ἐπικοινωνία ποὺ διατηροῦν μὲ συνεπισκόπους τους, τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι καταγγέλλουν ὡς Οἰκουμενιστές.


Αὐτὴ τὴν ἀδράνεια τῶν κατ’ ἐξοχὴν ἁρμοδίων Ἐπισκόπων, ἦρθε νὰ τὴν καλύψει, ὡς δῶρο ἐξ οὐρανοῦ (καὶ νὰ δράσει συμπληρωματικά), ἡ πρωτοβουλία μιᾶς ὁμάδας ἀπὸ εὐλαβεῖς καὶ μορφωμένους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, πρόσωπα ἀποδεκτὰ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς Ἐπισκόπους, (ποὺ τοὺς τιμοῦν, τοὺς καλοῦν στὶς Μητροπόλεις τους καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται τὴν διδασκαλία τῶν πιστῶν). Αὐτὴ ἡ ὁμάδα κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, συνέταξαν μιὰ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Στὴν «Ὁμολογία» αὐτή, ποὺ ὑπέγραψαν 20.000 περίπου πιστοὶ ὡς τώρα, καταγγέλλεται ὁμαδικὰ καὶ ἐπίσημα πλέον, ἡ νέα Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (χωρὶς ὅμως κι ἐδῶ νὰ ὀνοματίζονται οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές).


Παρόλα αὐτά, τὸ θέμα τῆς ὑπάρξεως συγχρόνου αἱρέσεως ἐτέθη ἐπισήμως. Καὶ ὡς ἐκ τούτου, ἅπαξ καὶ ἐτέθη, μιὰ ἐπιλογὴ ὑπάρχει πλέον ἐνώπιον τῶν Ἐπισκόπων μας:


Νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο[4] καὶ νὰ ἐξετάσουν τὰ καταγγελλόμενα (ποὺ ἐξ ἄλλου τοὺς εἶναι γνωστά), νὰ συντάξουν δὲ οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ἐν Συνόδῳ «Ὁμολογία Πίστεως», σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τῶν Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μὲ τὴν ὁποία θὰ ξεκαθαρίσει τὸ θέμα, ἂν εἶναι αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός, ποιοί εἶναι οἱ ἱδρυτὲς αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, ποιοί συμμετέχουν σ’ αὐτὴν (ὀνομαστικὰ) καὶ ποιά στάση πρέπει νὰ κρατήσουν οἱ πιστοὶ ἀπέναντί της. Καὶ φυσικά, νὰ προχωρήσουν στὴν ὀνομαστικὴ καταδίκη τῶν αἱρετικῶν.


Ἡ ἄρνησή τους νὰ πάρουν θέση, θὰ ὁδηγήσει περισσότερους κληρικοὺς καὶ πιστοὺς νὰ ἐφαρμόσουν τὸ προβλεπόμενο ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες μέτρο τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως καὶ ἀποτειχίσεως· μέτρο ποὺ ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ὑπάρχει Σύνοδος καὶ Ἐπίσκοποι ποὺ μένουν ἄγρυπνοι φρουροί τῆς Πίστεως. Τότε καὶ οἱ πιστοὶ δὲν ἀναγκάζονται νὰ καταφεύγουν σὲ τέτοιες ὀδυνηρὲς πρωτοβουλίες, ποὺ καὶ στοὺς ἴδιους προκαλεῖ ἄλγος καὶ κρύπτει τὸν πιθανὸ κίνδυνο στὴν συνέχεια, κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς νὰ παρεκκλίνουν τοῦ σκοποῦ τους καὶ νὰ καταλήξουν σὲ θεομίσητο σχίσμα, μὲ ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τοὺς ἀδιαφοροῦντες Ἐπισκόπους. Τοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι γιὰ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα ἀδρανοῦν ἐπὶ δεκαετίες καὶ εἶναι ὡς νὰ λέγουν: «ἀγρὸν ἠγόρασα…, ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε…, γυναῖκα ἔγημα»· ὅταν ὅμως τίθενται θέματα οἰκονομικά-φορολογικά, (ὅπως πρὶν δύο βδομάδες συνέβη), ἀστραπιαίως συγκαλοῦν ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Κατώτερη, λοιπόν, ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀσήμαντο τὸ κατεπεῖγον καὶ χρονίζον πρόβλημα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἀνώτερα τὰ κτήματα καὶ ὁ χρυσός;


Ἂς μὴ διαφεύγει οὐδενὸς τὸ γεγονός, ὅτι στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν αἱρέσεων τοῦ παρελθόντος πρωτοστάτησαν διάκονοι, μοναχοί, λαϊκοί, ἡγούμενοι Ἱ. Μονῶν ἢ μεμονωμένοι Ἐπίσκοποι. Ἄρα, δὲν εἶναι πρωτοφανές, οὔτε πρέπει να μᾶς ξενίσει ἡ πρωτοβουλία τοῦ χαρακτηρισμοῦ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς αἱρέσεως, ἀπὸ Ἡγουμένους, Ἱερεῖς, καθηγητὲς Θεολογίας τῶν Πανεπιστημίων μας κ.ἄ., ἀφοῦ τοῦτο δὲν ἔκανε ἡ ἁρμοδία Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων.


Μετὰ ἀπὸ ὅσα ὡς τώρα σημειώθηκαν καὶ ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἐν συνεχείᾳ παρατίθενται, εὐχερῶς θὰ διαπιστώσει ὁ καθένας, πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ σύγκληση μιᾶς Συνόδου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὴν ὁποία ὑπάρχουν ἀκόμα πιστοὶ Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ γιὰ πολλοὺς λόγους ὀλιγωροῦντες ἢ ἐγκλωβισμένοι, καὶ ὡς τούτων ἀδυνατοῦντες νὰ κινηθοῦν μεμονωμένως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ[5]. Σὲ μία Σύνοδο ὅμως, θὰ δυνηθοῦν οἱ Ἐπίσκοποι νὰ πάρουν θέση καὶ νὰ τοποθετηθοῦν ἐπὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε υἱοθετοῦντες τὴν γνωστὴ πλέον «Ὁμολογίαν Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», εἴτε διατυπώνοντας ἕνα καλύτερο κείμενο «Ὁμολογίας» ἐν Συνόδῳ, ποὺ θὰ ξεκαθαρίζει τὸ θέμα, ὅπως μὲ παρόμοιο τρόπο ἔκαναν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, ἀμέσως μόλις ἄρχισε νὰ διαδίδεται ἡ νεοφανής, τότε, αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ.


Ἐκείνη, λοιπόν, τὴν χρονικὴ στιγμή, ἐπὶ Ἁγίου Κυρίλλου, ἔλαβαν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι γνώση τῆς ἐπιστολῆς ποὺ εἶχε τὴν πρωτοβουλία νὰ συγγράψει ὁ Ἅγιος Κύριλλος καὶ νὰ ἀποστείλει πρὸς τὸν νεοφανέντα τότε αἱρετικὸ Νεστόριο, (ποὺ ἀκόμα δὲν εἶχε καταδικασθεῖ), τὴν μελέτησαν καὶ συμφώνησαν ὅλοι γιὰ τὴν ὀρθότητά της.


Ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς τοποθετήσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων παραθέτω ἐλάχιστες, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πίστεώς τους, τὴν ὑπευθυνότητά τους ἀπέναντι τῶν πιστῶν, τὴν εὐθύτητα τοῦ φρόνηματός τους, τὸν σεβασμό τους καὶ τὴν πιστότητα στὴν τήρηση τῶν ἀποφάσεων τῶν Συνόδων χωρὶς δολιχοδρομίες, κρατούμενα, ἐπαμφοτερισμοὺς ἢ ἄλλες σκοπιμότητες καὶ νὰ ζητήσουμε παρόμοια ἐνέργεια ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Ἐπισκόπους.


«Ἰουβενάλιος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων εἶπεν· Ἀναγνωσθείσης τῆς ἐκτεθείσης ἁγίας πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ καὶ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ …ὁσιωτάτου ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου, καὶ τὰ παρὰ τῆς ἁγίας συνόδου ἐκτεθέντα σύμφωνα εὕρηνται καὶ τούτοις τοῖς εὐσεβέσι δόγμασι συντίθεμαι καὶ συναινῶ.


»Θεόδοτος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν· …ὅθεν τὴν συμφωνίαν ἐπιγνόντες τῆς τε ἐπιστολῆς καὶ τῆς πίστεως τῶν τιη (318) ἁγίων πατέρων, …ταῦτα πιστεύομεν ἅπερ καὶ αὐτοὶ ἐξέθεντο καὶ ἡ ἐπιστολὴ τοῦ μνημονευθέντος ἁγιωτάτου ἐπισκόπου Κυρίλλου σαφῶς διηγήσατο.


»Φλαυιανὸς ἐπίσκοπος Φιλίππων εἶπεν· Ἀναγνωσθείσης… Κυρίλλου τῆς γραφείσης, εὕρομεν συνᾴδουσαν αὐτὴν σαφῶς καὶ διαρρήδην τῇ ἐν Νικαίᾳ ἐκτεθείσῃ πίστει…


»Ἑλλάνικος ἐπίσκοπος Ρόδου εἶπεν· Τῇ ἐκθέσει τῆς ὀρθοδόξου πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ ἀκολουθῶ καὶ τῇ ἐπιστολῇ τοῦ …ἐπισκόπου Κυρίλλου συμφώνῳ οὔσῃ καὶ ταύτην φυλάττω τὴν πίστιν τὴν ἀληθινὴν καὶ ὀρθόδοξον. καὶ τοῖς ἐναντία ταύτῃ φρονοῦσι καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸς ἀντιτάσσεται...


»Σεκουνδιανὸς ἐπίσκοπος πόλεως Λαμίας εἶπεν· Καὶ πεπίστευκα καὶ πιστεύω καὶ οὕτως ἐδόξασα καὶ δοξάζω κατὰ τὴν ἐκτεθεῖσαν παρὰ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων πατέρων τῶν κατὰ Νίκαιαν τιη ἐπισκόπων, ᾗτινι ἀκόλουθος καὶ ἡ ἀναγνωσθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ ἁγιωτάτου…ἐπισκόπου Κυρίλλου.


»Θεοδόσιος ἐπίσκοπος Μασταύρων τῆς Ἀσίας εἶπεν· …τῇ ἐπιστολῇ τῇ γραφείσῃ παρὰ τοῦ ὁσιωτάτου Κυρίλλου…, ἐμμένω καὶ πείθομαι, συμφώνῳ οὔσῃ, ὡς ἔφην, τῇ τῶν πατέρων ψυχωφελεῖ διδασκαλίᾳ.


»Δυνατὸς ἐπίσκοπος Νικοπόλεως Παλαιᾶς Ἠπείρου εἶπεν· Ἐπακούσας τῆς ἐπιστολῆς…, εὑρών τε αὐτὴν σύμφωνον καὶ συνομόλογον τῇ τῶν ἁγίων πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ συνελθόντων καὶ ἐκθεμένων τὴν ὀρθόδοξον πίστιν τυγχάνουσαν καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἀξιώσας τό τε ὕφος τῆς ἐπιστολῆς καὶ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν τὴν ἐν αὐτῇ γραφεῖσαν, οὕτω κἀγὼ πιστεύω καὶ συγκατατίθεμαι.


»Παῦλος ἐπίσκοπος πόλεως Λάμπης ἐπαρχίας Κρήτης εἶπεν· Τῆς τῶν ἁγίων πατέρων τῶν συνελθόντων ἐν τῇ Νικαέων ἐκτεθείσης πίστεως ὁμόφωνον καὶ ὁμόδοξον ἐπακούσας τε καὶ εὑρὼν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ ἁγιωτάτου καὶ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Κυρίλλου, ταύτῃ συντίθεμαι καὶ οὕτως πιστεύω καὶ εὔχομαι μέχρι παντὸς ἐν ταύτῃ τῇ πίστει διαμεῖναι.


»Εὐόπτιος ἐπίσκοπος Πτολεμαΐδος Πενταπόλεως εἶπεν· Τεθαύμακα τὴν συμφωνίαν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ ἁγιωτάτου καὶ θεοσεβεστάτου πατρὸς ἡμῶν καὶ ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου τῆς πρὸς τὸν θεοσεβέστατον Νεστόριον πρὸς διόρθωσιν τῶν οὐκ ὀρθῶς εἰρημένων γραφείσης καὶ τοῦ συμβόλου τοῦ παρὰ τῶν ἁγιωτάτων καὶ θεοσεβεστάτων πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν Νικαίᾳ συναχθέντων καὶ κατὰ μηδὲν ἐν αὐτῇ ἐνηλλαγμένον συνιδὼν συντίθεμαι μετὰ πάσης τῆς συνόδου τῷ συμφώνῳ τῆς ὀρθῶς ἐχούσης πίστεως.


»Φοιβάμμων ἐπίσκοπος Κοπτοῦ Θηβαΐδος εἶπεν· Ὁμοδυναμεῖ ἀναγνωσθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ ἁγιωτάτου πατρὸς ἡμῶν Κυρίλλου τοῖς ἐκτεθεῖσι δόγμασι παρὰ τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου ἐν μηδενὶ ἀπᾴδουσα πρὸς διόρθωσιν μὲν τῶν ὀρθοδόξων, καθαίρεσιν δὲ τῶν αἱρετικῶν δογμάτων, κἀγὼ πιστεύω καὶ συντίθεμαι.


»Ἀμμώνιος ἐπίσκοπος πόλεως Πανεφύσου ἐπαρχίας Αὐγουσταμνικῆς εἶπεν· Ταύτῃ τῇ πίστει καὶ πιστεύω καὶ ἐμμένωοὔσῃ συμφώνῳ τῶν ἁγίων πατέρων, καὶ οὕτως πιστεύω καὶ ἐν αὐτῇ ἀποθανεῖν εὔχομαι».

(Πρακτικὰ Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Thesaurus Linguae Graecae (TLG) 1,1,2, p. 15, l. 10 ‒ p. 20, l. 5.



[1] Μὲ τρομάζει τὸ μῖσος ποὺ ἐκπέμπεται ἀπὸ μερικὰ ἱστολόγια, ποὺ εὐνοοῦν ἢ ἀναμεταδίδουν Πατριαρχικές, Ἀρχιεπισκοπικὲς ἢ Ἐπισκοπικὲς πρακτικές, ὡσὰν νὰ ἀναβιώνεται ὁ πόλεμος εἰκονομάχων καὶ εἰκονολατρῶν, ἡσυχαστῶν καὶ ἀντι-ησυχαστῶν μὲ ὅλες (πρὸς τὸ παρόν) τὶς λεκτικές ὑπερβολές. Γιατί ἄραγε ἐκλαμβάνεται ὡς φονταμενταλισμός-φανατισμὸς ἡ διατύπωση (ἔστω μὲ αὐστηρὴ γλῶσσα) θέσεων ἀντίθετων ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς πρακτικὲς καὶ ἐκφράσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, ποὺ παραβαίνουν τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων; Οἱ θέσεις καὶ τὰ ἐπιχειρήματά μας (ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν κακῶς διεξαγόμενων Θεολογικῶν Διαλόγων), δὲν προέρχονται ἀπὸ τὰ Πατερικὰ ἔργα; Γιατί, ἀντὶ νὰ ἀποδείξουν οἱ Πατριαρχικοὶ κύκλοι μὲ Πατερικὸ λόγο τὸ ἐσφαλμένο ἢ τὸ ἀσεβὲς τῶν ἐπιχειρημάτων μας, ἀρέσκονται νὰ ὁμιλοῦν ὑποτιμητικά, ὑβριστικὰ καὶ τιμωρητικά; Γιατί ἀποκλείουν (οἱ φίλα προσκείμενοι πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες διαχειριστὲς τῶν ἱστοσελίδων) τὴν πρόσβασή μας στὰ ἠλεκτρονικὰ καὶ ἔντυπα Μ.Μ.Ε.; Αὐτὴ τὴ δημοκρατικὴ εὐαισθησία ἔχουν καὶ καλλιεργοῦν τὰ ἐπισκοπικὰ περιβάλλοντα; Αὐτὴ τὴν ἐλευθερία λόγου ἐπαγγέλλονται;

[2] Τοῦτο ἔκαναν καὶ οἱ Ἀρχιμανδρῖτες ἐπὶ αἱρέσεως Νεστορίου καὶ ὁ λαός: «οὐ συνάγονται (=δὲν παρίσταντο σὲ συνάξεις ὅπου ἦσαν αἱρετικοί), δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν» (Πρακτικὰ Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Thesaurus Linguae Graecae (TLG), t. 1,1,5, p. 11, l. 14).

[3] Ὁ Μ. Βασίλειος συνιστᾶ στὸν Ἐπίσκοπο Πατρόφιλο: «ἐν πάσῃ παρρησίᾳ ἔλεγχε τοὺς μὴ ὀρθοποδοῦντας πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου». Καὶ στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του, πάλι ὁ Μ. Βασίλειος, γράφει, πὼς οἱ καταδικασμένοι ἀπὸ Σύνοδο (καὶ ἄρα γνωστοὶ ὡς αἱρετικοὶ) εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐκείνους ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ἐπειδή προέρχονται ἀπὸ μᾶς, εὔκολα παραπλανοῦν. Αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς κρυπτοαιρετικούς, συνεχίζει, «ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ μνημονεύσωμεν αὐτοὺς ὀνομαστικῶς» (Μτφρ. γ. Νικοδήμου Μπιλάλη). Τὰ ἴδια λέγει καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ἄλλοι Πατέρες.

[4] Ἐξ ἄλλου σύγκληση Συνόδου προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν Ἐπισκόπων, καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα ταῆς εὐσεβείας…» (ΛΖ΄ Ἀποστολικὸς Κανών).

[5] Βέβαια, γνωρίζουμε ὅτι ἑτοιμάζεται ἡ Μεγάλη Σύνοδο ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Αὐτὴν τὴν Σύνοδο, ὅμως, βλέπουμε μὲ δυσπιστία: Γιατί, πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ κατηγορούμενοι ἐπὶ αἱρέσει (Πατριάρχης καὶ οἱ συν αὐτῷ) νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση;

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010



ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

Δεν θα μιλήσω για τους κατέχοντες υψηλές βαθμίδες της κρατικής εξουσίας. Γι’ αυτούς μιλάνε κάθε μέρα τα μέσα πληροφορήσεως.
Εδώ θα γίνει λόγος για τους δεσποτάδες, που καθένας τους κατέχει στην περιφέρειά του την ανώτατη εκκλησιαστική εξουσία.

Ο δεσπότης εκπροσωπεί το Χριστό, κηρύττει, χειροτονεί, προεξάρχει σε κάθε ακολουθία, διαχειρίζεται την πνευματική εξουσία, εξουσιάζει το εκκλησιαστικό χρήμα και τα ακίνητα, δικάζει ιερείς, συμμετέχει με τους άλλους δεσποτάδες στη διοίκηση της ελλαδικής Εκκλησίας και στην εκλογή μητροπολιτών, εκλέγεται αρχιεπίσκοπος και πατριάρχης, είναι ένας και μοναδικός στην επαρχία του.

Ενώ λοιπόν κατέχουν τόσο μεγάλη εξουσία και θα έπρεπε να είναι γενναίοι και άξιοι των περιστάσεων όταν διακυβεύεται η πίστη, όπως τους θέλει ο Χριστός, αυτοί, στην πλειονότητά τους, δεν είναι και τόσο γενναίοι στον έξω από τη μητρόπολή τους χώρο.

Ή ακριβέστερα, στους μεν κατωτέρους τους εμφανίζονται σκληροί και αναίσθητοι, στους δε ανωτέρους τους κόλακες και τιποτένιοι.

Σημειώνεται εδώ ότι η αναφορά είναι γενική και δεν στοχεύει σε κανέναν προσωπικώς.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μητροπολιτών δεν συναντάται τέτοια σκληρότητα και αυθαιρεσία ούτε στις στρατιωτικές και αστυνομικές υπηρεσίες του παλιού καιρού.

Έναντι του πατριάρχου είναι δειλοί και ψοφοδεείς.
Τον καλούν στις μητροπόλεις τους, υποβάλλονται σε τεράστια έξοδα φιλοξενίας και προσφοράς δώρων, τρέχουν από πίσω του, τον χειροκροτούν, συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια όταν τους μιλάει.

Είναι έτοιμοι να αρνηθούν και την πίστη τους ακόμη και να γίνουν παπικοί, επειδή ο πατριάρχης είναι παπικός, αρκεί να έχουν την εύνοιά του.

Επιδιώκουν την εύνοιά του όχι τόσο για τον εαυτό τους όσο για την προαγωγή του αρχιμανδριτικού κλοιού τους.

Ο πατριάρχης επισκέπτεται μητρόπολη της νότιας Ελλάδος και 30-40 δεσποτάδες από όλα τα διαμερίσματα τρέχουν να τον συμπαρασταθούν.

Δεν έχουν άδικο κάποιοι απλοί άνθρωποι που τους βλέπουν στους ναούς σε παράταξη κεφαλαίου Π που λένε· μήπως θα πληρώσουν τις βενζίνες και τα ξενοδοχεία;

Ας είναι καλά τα ταμεία της μητροπόλεως.

Ύστερα, αν δεν παραστούν, που θα επιδείξουν τις πανάκριβες και αστραφτερές στολές τους;

Για τα ουσιαστικά καθήκοντά τους μάλλον δεν νοιάζονται.

Αν η περιφέρειά τους γέμισε από αιρετικούς, καρφί δεν τους καίγεται.

Αν η νεολαία χάνεται, δεν κόπτονται.

Αν δεν ακούγεται λόγος Θεού στους ναούς, δεν ιδρώνουν.

Αν τα εκκλησιάσματα αραιώνουν, νοιάζονται μόνο διότι πέφτουν τα εισοδήματα.

Αν οι γάμοι διαλύονται και τα διαζύγια πυκνώνουν, δεν σκοτίζονται.

Αν οι εκτρώσεις πληθαίνουν, ρέγχουν.

Αν τα ναρκωτικά διακινούνται, αυτοί δεν κινούνται.

Αν οι φτωχοί υποφέρουν, αδιαφορούν.

Αν ο κόσμος το έχει τύμπανο, αυτοί το έχουν κρυφό καμάρι.

Αν η συμπεριφορά τους σχολιάζεται, αυτοί συνεχίζουν τη ζωή τους.

Αν οι κοσμικοί άρχοντες της επαρχίας τους είναι φαύλοι, αν τελούν πολιτικούς γάμους, αν διαφθείρουν το λαό, αν χρηματοδοτούν παγανιστικά κατάλοιπα, αυτοί δεν ενοχλούνται· εξακολουθούν να τους κολακεύουν και να τους αποκαλούν φίλους τους.

Αν υπάρχουν Χριστιανοί με άποψη, τους κυνηγούν.

Αν υπάρχουν χριστιανικά υποδείγματα, τα ζηλεύουν και τα υποτιμούν.

Αν οι γυναίκες γυρνούν γυμνές ή μπαίνουν στους ναούς με τα παντελόνια τους, αυτοί δεν χαλούν τη ζαχαρένια τους.


Εξάλλου δεν μιλούν οι ίδιοι με τον κόσμο, αυτοί πληροφορούνται τα του κόσμου από τους αυλοκόλακες, οι οποίοι χειρίζονται συνήθως καλά τη σπάτουλα και παρουσιάζουν τα πάντα ρόδινα και ευχάριστα.

Και έτσι όλα πάνε «καλά».

Αν τα εκκλησιαστικά πράγματα νοσούν στη χώρα μας, αυτοί παραδίδονται στο βαρούχειο.

Αν η χώρα μας μεταβάλλεται σε κοκτέιλ φύλων εθνών θρησκειών ηθών, δεν σεκλετίζονται.

Αν η Ορθοδοξία πουλιέται στον παπισμό, καμμία έννοια.

Αν το κράτος νομοθετεί αντιχριστιανικούς νόμους, δεν ενοχλούνται.

Αν τα θρησκευτικά εκβληθούν από τα σχολεία ή μετατραπούν σε θρησκειολογία ή γίνουν προαιρετικά, σιωπούν.

Αν δεσποτάδες κατηγορούνται για οικονομικές ατασθαλίες και για ηθικά σκάνδαλα, για μεν το πρώτο δεν καταψηφίζουν, για δε τα άλλα αμνηστεύουν και σιωπούν.

Αν η ουνία υπονομεύει την Εκκλησία, αυτοί χαριεντίζονται με τους ουνίτες.

Αν οι προτεστάντες έχουν καπελώσει τις βιβλικές εκδόσεις της αποστολικής διακονίας, δεν τους απασχολεί.

Αν οι υποψήφιοι για το αρχιερατικό αξίωμα είναι διαβεβλημένοι για μη ορθόδοξο φρόνημα ή για άτακτη ζωή, αυτοί τους προβάλλουν και τους ψηφίζουν.

Αν η αγανάχτηση του λαού ογκώνεται, αυτοί δεν χαμπαρίζουν.

Κανένας δεν μπορεί να τους κουνήσει εφόσον τα έχουν καλά με τον αρχιεπίσκοπο τον πατριάρχη και τους συναδέλφους τους μητροπολίτες.

Εξάλλου κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.


Αν το ραδιόφωνο της εκκλησίας εκπέμπει κοσμικά τραγούδια, δεν πονοκεφαλούν.
Ίσως προκύψει εύλογο ερώτημα.

Μα δεν νοιάζονται για τίποτε; Έχουν πέσει στο νιρβάνα;

Όχι. Υπάρχουν και θέματα για τα οποία ενδιαφέρονται και μάλιστα πολύ.

Το πρώτο θέμα που τους καίει είναι τα λεφτά.

Κολακεύουν τους τοπικούς άρχοντες για να τους βάζουν στα κονδύλια της Ευρώπης και να «πέφτει» χοντρό χρήμα.

Περιφέρουν δίσκους.

Διενεργούν εράνους.

Φέρνουν «προσκυνήματα», για να περάσει ο λαός να τα προσκυνήσει και να ρίξει το ικανό.
Συνεργάζονται με τα ταξιδιωτικά γραφεία και διοργανώνουν εκδρομές στους αγίους τόπους και σε άλλα μέρη του εξωτερικού μη ορθόδοξα.

Δέχονται χρήματα από ιερείς μεγάλων ναών των πόλεων ή και απαιτούν και αρπάζουν.

Αλλάζουν τα αυτοκίνητά τους κάθε πενταετία με δαπάνες της μητροπόλεως.

Διαχειρίζονται τα ταμεία της μητροπόλεως χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Τραπεζώνουν τους πολιτικούς για να έχουν την υποστήριξή τους.

Τρέχουν στις ονομαστικές γιορτές των δεσποτάδων, τους κολακεύουν και δηλώνουν αλληλεγγύη στην κάστα.

Εκδηλώνονται υπέρ κάποιων πολιτικών κομμάτων και αναμιγνύονται απροκάλυπτα στις εκλογές βουλευτών νομαρχών δημάρχων κλπ.

Φέρονται δικτατορικώς σε όσους δεν τους κολακεύουν.

Όταν πρόκειται να υποστηρίξουν την εξουσία τους τονίζουν ότι ο επίσκοπος είναι εις τόπον Χριστού, και ότι, όπου ο επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία.


Όλα δικά τους, και τα μονά και τα ζυγά.

Περνούν καλά, οι άνθρωποι.

Και το λένε.

Δεσπότης είμαι και δεν θα περνώ καλά;

Όταν ερωτώνται για προκλητικές δαπάνες και πολυτέλεια, απαντούν.

Δεν είναι δικά μας.

Αυτοί είναι οι διάδοχοι του Χριστού.
Έτσι περνούσε και ο Χριστός.
Ακριβώς όπως και αυτοί.

Aπό το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 1ης Απριλίου 2010


ΦΙΓΟΥΡΕΣ


ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ



Του κ. Θεόδωρου Γεωργόπουλου, Θεολόγου



Ακούμε και βλέπομε, ότι κληρικοί όλων των βαθμών, κυρίως όμως μητροπολίτες, έχουν ένα πλουσιότατο βεστιάριο από ακριβές και πολυτελείς στολές. Η αρρώστεια αυτή των πολλών ιερατικών και αρχιερατικών στολών έχει κυριεύσει πολλούς κληρικούς, ιδίως αρχιμανδρίτες και μάλιστα επισκόπους. Ακούμε και διαβάζομε, ότι o μητροπολίτης Π. είχε 45 αρχιερατικές στολές.

Ο μητροπολίτης Ζ. έχει μεγάλη αδυναμία στις πανάκριβες αρχιερατικές στολές και διαθέτει πολλές απ’ αυτές. Ο μητροπολίτης Λ. εναλλάσσει πάνω από εκατό αρχιερατικές στολές. Και η παρέλαση συνεχίζεται.

Επίσης βλέπομε πολλούς κληρικούς, ιδίως αρχιμανδρίτες και κυρίως επισκόπους, να διάγουν ζωή πολυτελείας και χλιδής και απολαύσεων, που ξεπερνούν την ζωή των κοσμικών αρχόντων.

Και όλα αυτά τα υπέρογκα έξοδα για μια τέτοια αρχοντική ζωή βαρύνουν την Εκκλησία, δηλαδή τον φτωχό λαό του Θεού, και κατασκανδαλίζουν ψυχές αστήρικτες.


Ενας ευσεβής χριστιανός, που δεν έχει διαπράξει καμμία θανάσιμη αμαρτία, δεν έχει κωλύματα ιερωσύνης, γίνεται κληρικός, για να υπηρετήση τον Χριστό και τους πιστούς του Χριστού.

Εχει πραγματικό θείον έρωτα για τον Χριστό και είναι έτοιμος για τον έρωτα αυτόν ακόμη και στον σταυρό να ανέβη.

Οσα γράφει ο θεοφόρος αγιος ιερομάρτυς Ιγνάτιος, επίσκοπος Αντιοχείας, για την αγάπη του προς τον Χριστό και για τη χαρά που νιώθει καθώς οδηγείται προς το μαρτύριο στη Ρώμη, δείχνουν ανάγλυφα ποία συναισθήματα και ποιές διαθέσεις, για θυσία υπέρ του Χριστού και της Εκκλησίας Του πρέπει να κυριαρχούν στην ψυχή ιδιαιτέρως ενός επισκόπου.

Ο κληρικός βρήκε τον πολύτιμο μαργαρίτη, βρήκε τον μοναδικό θησαυρό, που καθιστά τον άνθρωπο πάμπλουτο από ευτυχία.

Όταν η ψυχή ενός κληρικού και μάλιστα επισκόπου έχη κυριευθή ολόκληρη από την αγάπη του Χριστού, νιώθει την πληρότητα της μακαριότητος. Όλα τα άλλα τα θεωρεί σκύβαλα, έχει σταυρωθεί για τον κόσμο και τα του κόσμου, είναι νεκρός μπροστά στις απολαύσεις του φαγητού και των σαρκικών ηδονών, μπροστά στην άνεση και την πολυτέλεια και τα λιβανίσματα του κόσμου.


Όταν ο επίσκοπος κατέχη το Μέγιστο, τον Βασιλέα του Σύμπαντος, δεν δίνει καμμία σημασία για το ελάχιστο. Και το ελάχιστο είναι ο κόσμος και τα του κόσμου.

Για έναν αληθινό επίσκοπο είναι αδιανόητο να γίνη κληρικός, για να κάνη καρριέρα στην Εκκλησία. Όταν, λοιπόν, βλέπωμε έναν χρυσοστόλιστο δεσπότη, αντίγραφο του βυζαντινού αυτοκράτορος και των Περσών σατραπών, να κορδακίζεται στον ιερό χώρο του ναού, μπορούμε να συμπεράνωμε, ότι μπροστά μας έχομε μία τραγική φυσιογνωμία, ένα δυστυχισμένο αλύτρωτο πλάσμα, που έχει χάσει τον δρόμο του.

Αν ο άνθρωπος αυτός είχε τον Χριστό στην ψυχή του, θα ήταν ευτυχέστατος, θα ήταν όντως μακαριώτατος και θα συμμετείχε και θα προϊστατο στη θεία λατρεία ως αρχιθύτης ντυμένος με τα απλούστερα και φθηνότερα άμφια.


Ετσι θα μπορούσε να οδηγήση το ποίμνιό του στον Χριστό, τον Οποίο πρώτος εκείνος θα είχε βρεί. Ενας χρυσοστολισμένος επίσκοπος είναι η φιγούρα μιάς τραγικής υπάρξεως, που νομίζει, ότι υπηρετεί τον ακτήμονα και πάμπτωχο Ιησού Χριστό, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετεί τα πάθη του.

Πώς να πείση τον κόσμο, ότι απαρνήθηκε τα πάντα και βρήκε τον πολύτιμο Μαργαρίτη; Γι αυτό και τίποτε δεν απωθεί τον κόσμο μέσα στη λατρεία τόσο πολύ όσο η παρουσία ενός χρυσοστόλιστου δεσπότη, που κηρύττει μάλιστα σε υψηλή γλώσσα, για να μας πείση για τι;


Οτι βρήκε αυτός τη λύτρωση κοντά στον Χριστό;

Όλα κραυγάζουν, ότι μόνο τον Χριστό δεν έχει βρεί. Γι αυτό κυλιέται στις απολαύσεις και στις ψεύτικες χαρές του κόσμου και φτιάνει συνεχώς καινούργιες αρχιερατικές στολές και μαζεύει χρήματα «για τα γηρατειά του»!

Οσοι θέλουν να ιδούν μια συναρπαστική και βαθύτερη ανατομία ενός τέτοιου επισκόπου, να διαβάσουν δυό εξαίσια κείμενα του αγίου των νεοελληνικών γραμμάτων Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη:

«Η επίσκεψις του αγίου δεσπότη» και «πτερόεντα δώρα».

Ποια θα ήταν η μόνη πραγματική υπηρεσία προς την Εκκλησία, που θα μπορούσε να προσφέρη ένας τέτοιος αποτυχημένος επίσκοπος;

Να αποσυρθή στη μονή της μετανοίας του. Εκεί υπάρχει ελπίδα να βρή το Χριστό και να γίνη όντως μακαριώτατος.


Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 1ης Απριλίου 2010


Πέμπτη 22 Απριλίου 2010















Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ


ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ!!!


ΞΕΧΝΑ ΠΩΣ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΑΝ Κ’ ΑΥΤΟΝ ΕΠΑΙΞΑΝ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥ

___

ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΔΕΝ ΠΤΟΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

κ. Χρυσόστομε

Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι εσείς είστε Εκκλησία

ΤΙ ΕΙΣΤΕ;

sat.-x

Δεν θα σας το πούμε εμείς, σας φωτογραφίζει θαυμάσια ο σεβάσμιος Ορθόδοξος αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης;


ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ:


Χριστόφορος Καλύβας, νας πιστήθιος φίλος µου, σπουδαία φυσιογνωµία, µο λεγε πρό τν πού συζητούσαµε:

“Ρέ Αγουστνε, δέν κατάλαβες τί θά γίν;

Σατανάς µεταχειρίσθηκε λα τά µέσα γιά νά διαλύση τήν κκλησία.

Θά µεταχειριστ στούς σχατους καιρούς καί να τελευταίο πλο:

Θά ντύσ παπάδες καί δεσποτάδες πρόσωπα τς ξουσίας του·

θά τούς φορέσ γκόλπια καί θά τούς δώσ πατερίτσες!

Καί διά µέσου ατν τν ρχιερέων θά διαλύσ τήν κκλησία”

Από το Augoustinoskantiotis

Προσλήψεις δημοσιογράφων

εν μέσω "λιτότητας" στο ΥΠΕΘΑ

Σύμφωνα με πληροφορίες δημοσιογραφικού blog, ο ΥΕΘΑ Ευ.Βενιζέλος προχώρησε σε σειρά προσλήψεων δημοσιογράφων (με διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ) για τις ανάγκες τις Διεύθυνσης Ενημέρωσης του ΓΕΕΘΑ, παρά το γεγονός ότι εκεί υπηρετούν ήδη πλεόν των 20 στρατεύσιμων δημοσιογράφων.
Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον -υπό το πρίσμα της άγριας λιτότητας που έχει επιβληθεί στο στράτευμα- έχει ο μηνιαίος μισθός των νεοπροσληφθέντων, ο οποίος φτάνει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 2.600 ευρώ μηνιαίως.
Μέχρι στιγμής έχουν έρθει στο φώς οι αποφάσεις πρόσληψης 4 δημοσιογράφων χωρίς να αποκλείεται να αποκαλυφθούν και άλλες περιπτώσεις.
Ασχέτως των λόγων για τους οποίους διέρρευσαν τα συγκεκριμένα έγγραφα ("συναδελφικά" μαχαιρώματα - πίεση προς τον υπουργό κτλ) ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρα να θαυμάσει τις ανορθόδοξες προτεραιότητες της ηγετικής ομάδας της Μεσογείων. Καθότι την ίδια στιγμή που μοιράζονται απλόχερα αρκετές χιλιάδες ευρώ για την "προβολή των δραστηριοτήτων του υπουργείου.." ,
οπλικά συστήματα κορυφαίας σημασίας για την εθνική ασφάλεια αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα έλλειψης ανταλλακτικών.
Kαι εις ανώτερα...

Πηγή
http://strategy-geopolitics4.blogspot.com
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΙ

του αρχιμ. Νεκτάριου Μουλατσιώτη


Η οικονομική κρίση είναι ψεύτικη, είναι σαν την γρίπη των χοίρων με τα εμβόλια… που μας επέβαλαν να κάνουμε, αφού πιο πριν μας τρομοκράτησαν μέσα από τα Μ.Μ.Ε. με κατευθυνόμενες όπως πάντα ειδήσεις.
Το ίδιο ισχύει και τώρα, θέλουν να περάσουν όλα τα μέτρα εξευρωπαϊσμού και προσαρμογής της χώρας μας στα ευρωπαϊκά δεδομένα, που έχουν υπογράψει στις συνθήκες ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, ΣΕΝΓΚΕΝ, ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, ΛΙΣΑΒΩΝΑΣ κτλ., με τελικό όριο εφαρμογής τους εκ μέρους μας το 2010.
Γι’ αυτό το λόγο μας τρομοκρατούν τώρα τα Μ.Μ.Ε. λέγοντας ότι είναι άδικα μεν τα μέτρα, αλλά αναγκαία, θέλοντας να μας καθηλώσουν. Γι’ αυτό μη μιλάτε. Μην αντιδράτε!
Έτσι πιστεύουν ότι θα εφαρμοστούν ανώδυνα και στην Ελλάδα όσα η Ε.Ε. έχει ζητήσει για την πλήρη συμμετοχή μας σ’ αυτήν.
Αν διαβάσετε το περιοδικό της Μονής μας, «Ορθόδοξη Μαρτυρία», τεύχος 143 του 2008, θα δείτε ότι από τότε το είχαμε γράψει, ότι το 2010 θα γίνουν πράγματα στην Ελλάδα που ούτε τα φανταζόμασταν τότε…
Και ήλθαν, διότι προβλέπονταν από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες που τόσα χρόνια υπογράφανε όλοι οι πολιτικοί μας, ότι πρέπει να εφαρμοσθούν έως το 2010… Φρόντισαν δε, να φύγει η Ν.Δ. από Κυβέρνηση, διότι εάν ήταν Κυβέρνηση τώρα, το ΠΑΣΟΚ θα σήκωνε και τα πεζοδρόμια… Έτσι παρέδωσε η Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ την βόμβα που έσκασε στα χέρια τους.
Γνωρίζοντας ότι είναι υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουν, τώρα η Ν.Δ. λέει συνεχώς προς το ΠΑΣΟΚ… πάρτε και άλλα μέτρα, γι’ αυτό άλλωστε συμφωνεί με τα μέτρα αυτά και δεν ξεσηκώνει τον λαό.

Είναι ελληνικέ λαέ όλα προσχεδιασμένα από ετών…
Ας ξυπνήσουμε…
Μας ξεπουλούν όλους εμάς, αφού αυτοί θησαύρισαν πιο πριν εις βάρος μας.
Ερωτούμε και ας μας απαντήσουν:
Πώς έρχονται από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. να ελέγξουν το Υπουργείο Οικονομικών και άλλα ελληνικά Υπουργεία μας, αν αυτό δεν προκύπτει από κάποια συμφωνία;
Πώς μας βάζουν υπό επιτήρηση, εάν αυτό δεν προβλέπεται στις ανωτέρω συμφωνίες καθώς και ότι αν τις παραβιάσουμε, τότε τον έλεγχο θα τον έχει η Ε.Ε.;
Πολιτικοί γάμοι, αποποινικοποίηση μοιχείας, γάμος ομοφυλοφίλων, χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, αποχριστιανοποίηση της Ελλάδας, ηλεκτρονική παρακολούθηση, ηλεκτρονικές ταυτότητες, διαβατήρια, κατάργηση μονιμότητας Δημοσίων Υπαλλήλων, ελεύθερες απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις όλων των δημοσίων φορέων, διακοπή δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, διακοπή επιδόματος αδείας και όλα όσα ακόμη έρχονται… τα έχουμε αποδεχθεί από ετών με τις συνθήκες (εν αγνοία του λαού) και είχαμε συμφωνήσει ότι θα τα εφαρμόζαμε έως το 2010, τελευταία ημερομηνία εξευρωπαϊσμού της χώρας μας…
Όλα αυτά που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ισχύουν από ετών.
Αφού θέλουμε να είμαστε μέλος της Ε.Ε. είναι αναγκαία η προσαρμογή μας.
Αν δεν τα κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση, θα αναλάβει μόνη της η Ευρώπη μέσω του Δ.Ν.Τ. να τα εφαρμόσει.
Διαφορετικά, δεν έχει δάνεια. Εκβιασμός ωμός!
Ή κάνετε ό,τι έχουμε συμφωνήσει ή θα πεινάσετε!!
Έτσι τρομοκρατούν μέσω των Μ.Μ.Ε. τον κόσμο, ώστε ανώδυνα και χωρίς φασαρίες και αντιδράσεις να περάσουν όλα τα ευρωπαϊκά νομοσχέδια και τις ευρωπαϊκές εντολές που έχει στείλει η Ευρώπη από ετών στην χώρα μας…
Αυτά προς στιγμή. Περισσότερα θα πούμε αργότερα.
ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΘΕΟ;

του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Ο πάπας και ο κύριος οικουμενικός Βαρθολομαίος, επισκέφθηκαν την εβραϊκή συναγωγή και είπαν ότι έχουμε τον ίδιο Θεό!
Και όπως γνωρίζουμε, ο θεός των Εβραίων τους έβαλε να σταυρώσουν το Χριστό.
Σήμερα ο θεός του πάπα και του κυρίου οικουμενικού, τους προέτρεψε να πάνε εκεί, στη συναγωγή, για να ανακοινώσουν ότι πιστεύουμε στον ίδιο θεό!!

Ήταν δηλαδή σαν να τους είπε το άγιον Πνεύμα, να πάνε και να ζητήσουν συγγνώμη, διότι εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια αδίκως κατηγορούσε ο ένας θεός τον άλλο.
Δεν ήξεραν οι Εβραίοι και άρα, "ου γαρ οίδασι τι εποίησαν".
Αφέωνται οι αμαρτίες αυτών.
Δεν γνώριζαν καλά τι τους έλεγε τότε ο θεός τους.
Ήταν στη μέση τα πολιτικά,αλλά ήταν στη συνέχεια και οι "πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου όφεως".

Αντί να ζητήσουν συγχώρηση οι Εβραίοι, ο πάπας και ο κύριος οικουμενικός πήγαν για να τους δώσουν το καλό παράδειγμα.
Το παράδειγμα ενός θεού που αγαπά και συγχωρεί αδιακρίτως.
Δεν χρειάζεται μετάνοια, δεν χρειάζεται ομολογία ή μαρτυρία πίστεως στον ενανθρωπήσαντα Θεό και Λόγο του Θεού, η θεολογία περιττεύει, το δόγμα άχρηστο.
Μόνο αναγκαίο είναι η πίστη.

Όλοι ας έχουμε στο "πίσω μέρος της κεφαλής" μια πίστη, ανεξάρτητα σε τι μας καλεί να πιστεύουμε.
Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας ας ορίσει όποια πίστη θέλει ή ας πάρει μια από τις υπάρχουσες.
Ο θεός τον αγαπά, τον δέχεται και ενδεχομένως να συγχωρεί "παν εκούσιον και ακούσιον αμάρτημα λόγω, έργω ή διανοία".
Γράφω το "ενδεχομένως να συγχωρεί", διότι μπορεί η συγχώρηση να μην είναι αναγκαία. Όταν αγαπάς γίνεσαι θεός (καθ΄ ομοίωσιν) και ο θεός ανάγκες δεν έχει.
Αφήνουμε λοιπόν στην άκρη και τη συγχώρηση.
Πάντως, ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει ανάγκες.
Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

Κατόπιν όλων αυτών, το ερώτημα είναι :
Αφού πίστη υπήρχε και προ Χριστού, τι την θέλουμε την μετά Χριστόν "καινήν πίστι";
Καλά δεν είμαστε πρώτα;
Άδικα δεν χάθηκαν τόσοι άνθρωποι;
Τόσο αίμα δεν χύθηκε μάταια για του Χριστού την αγία πίστη;

Φοβάμαι, η απάντηση είναι καταφατική.
Είναι βέβαιο ότι κατά τον πάπα και τον κύριο οικουμενικό, αυτή η πίστη έκανε μεγάλη ζημιά.
Φωτιά έφερε στη γη και οι δυο ηγέτες επείγονται να τη σβύσουν.
Το παρελθόν οφείλει να διαγραφεί.
Και τότε ποιός ο ρόλος του πάπα και του κυρίου οικουμενικού, θα ερωτήσετε.
Προφανής η απόκριση.
Μας γυρίζουν πίσω, στην αρχαϊκή, στην αρχέγονη πίστη των Εβραίων.
Ο μεσσίας που περιμένουν ακόμη δεν ήρθε και ο πάπας μετά του οικουμενικού είναι σύμφωνοι.
Θα έρθη, διότι τα χαρίσματα του θεού είναι "αμεταμέλητα" και "ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται".

Αυτό βέβαια δεν το λένε οι Εβραίοι.
Ούτε νομίζουν ότι χρήζουν σωτηρίας.
Το λένε αυτοί που συνομολόγησαν ότι οι Χριστιανοί πιστεύουν μαζί τους στον ίδιο Θεό, ότι έχουν την ίδια πίστη "με διαφορετικές εκφράσεις".
Οι Χριστιανοί όμως ήταν πρώην ειδωλολάτρες και η απιστία των Εβραίων, έγινε αφορμή να εγκαταλειφθεί η πίστη των ειδώλων.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν τώρα να ανακαλύψουν νέα πίστη οι Εβραίοι, όταν τους λέμε ότι έχουμε την ίδια;
Έχουν κάθε λόγο να μας θεωρούν ειδωλολάτρες και την πίστη μας ειδωλολατρική.
Αυτοί παραμένουν σταθερά προσηλωμένοι στη δική τους ανεικονική και ανυπόστατη πίστη. Τι συμβαίνει λοιπόν με τους εκπροσώπους των δυο - στην πράξη ενός - χριστιανικών δογμάτων

Συμβαίνουν δυο τινά, δηλαδή, το εξής ένα :
Ή ότι δεν καταλάβαμε, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, ότι κάθε άλλη πίστη, εκτός της δογματικά προσδιορισμένης χριστιανικής, σημαίνει υποστροφή στην ειδωλολατρεία ή ότι ο καθολικός πάπας και ο οικουμενικός πατριάρχης συμπεριλαμβάνουν τον Χριστιανισμό στις ειδωλολατρικές θρησκείες "με διαφορετική έκφραση".
Η οποία δια των "αγίων" αντιπροσώπων της διατείνεται ότι καταργεί την ειδωλολατρεία, την εξ αντικειμένου ειδωλολατρεία, αλλά την διατηρεί στη φαντασία του ανθρώπου.
Αυτό ακριβώς κάνουν οι δύο άλλες, μονοθεϊστικές λεγόμενες, θρησκείες :
Το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός.
Αρνούνται τα είδωλα, αλλά αιχμαλωτίζουν τη φαντασία των πιστών σ΄ αυτά.

Θα ανεχόμαστε για πολύ αυτούς τους λυκοποιμένες ή μήπως γίναμε όλοι ειδωλολάτρες και ακόμη δεν το πήραμε είδηση;

Οι δύο ...σιαμαίοι αδελφοί!!!
Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!!!
Ο ένας Νεφεληγερέτης Ζεύς,
αγριώτερος από τον άλλο ...
Μπορείτε να τους ξεχωρίσετε;




Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ


ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ

ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=========

Κυκλοφόρησε συνέντευξη πρόσφατα από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο. Σχολιάζουμε πιο κάτω την αναφορά του στους “ζηλωτές”, όπως τους χαρακτηρίζει ο Μακαριότατος, που αντιδρούν στην έλευση του Πάπα στην Κύπρο.

Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
_________________

“Δημοσιογράφος: Μακαριώτατε, σύντομα θα υποδεχθείτε στην Κύπρο στον Πάπα της Ρώμης. Υπάρχουν όμως και φωνές που διαφωνούν. Έχουν αντίθετη άποψη…

Aρχιεπ. Κύπρου: Οι φωνές αυτές…εγώ τις χαρακτηρίζω ως παραφωνίες. Είναι παραφωνίες δεν είναι φωνές. Είναι οι έχοντες ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν και τις περισσότερες φορές το κάνουν για να κάνουν επίδειξιν, για να κάνουν λαϊκισμόν και όχι γιατί πιστεύουν κάτι τέτοιο.

Ούτε έρχονται σε διάλογο μαζί μας, ούτε θέλουν να ακούσουν…είναι άνθρωποι «ου με πείσεις καν με πείσεις». Και αφού είναι αδιόρθωτοι δε νομίζω ότι έχουμε καιρό να χάνουμε ή να σπαταλούμε κύτταρα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου μας.

Εκείνο που έχω πει είναι ότι στην Κύπρο υπάρχει Εκκλησία και όλα τα μέλη της οφείλουν να υπακούν στην επίσημη Εκκλησία. Εάν παρ’ ελπίδα οποιοσδήποτε ιερεύς κάνει οποιανδήποτε ασχήμια θα τιμωρηθεί αμείλικτα. Δεν πρόκειται να χαριστώ σε κανένα. Και αν είναι μοναχός της επισήμου Εκκλησίας, να φύγει να πάει να κάνει Εκκλησία δική του. Δεν μπορεί να είναι μέσα στην Εκκλησία. Εκεί θέλουμε και ησυχία και ό,τι αποφασίσει το Κράτος και η επίσημη Εκκλησία οφείλουν να συμμορφώνονται. Όποιου δεν αρέσει να πάει να κάνει Εκκλησία δική του. Δεν μπορεί να είναι μέλος της Εκκλησίας και να μην ακούει την εκκλησιαστική Αρχή. Πάνω σε αυτό θα είναι πολύ αυστηρός γιατί ή έχουμε Εκκλησία ή δεν έχουμε”.

ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ
_____________________

Ο Μακαριότατος Κύπρου ισχυρίζεται ότι όσοι αντιδρούν στην έλευση του Πάπα το κάνουν από λαικισμό και επίδειξη και όχι διότι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να πάει ο Πάπας στην Κύπρο. Καταρχήν πώς γνωρίζει τις προθέσεις όσων αντιδρούν αφού όπως ομολογεί δεν συζητά μαζί τους; Ακόμη και αν συζητάς με ένα άνθρωπο στις πλείστες περιπτώσεις αγνοείς τους πραγματικούς λόγους που λέγει ή κάνει κάτι. Οταν όμως ούτε καν συζήτησες μαζί του πώς ξέρεις τα κίνητρά του; Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε ο Μακαριότατος έχει “διορατικό” χάρισμα είτε δεν ξέρει “ούτε ά λέγει ούτε περί τίνων διαβεβαιείται”.

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ
_______________

Αντί να ασχολείται ο Μακαριότατος με τα κίνητρα όσων αντιδρούν στην έλευση του Πάπα θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί με τα επιχειρήματα που προβάλλουν και σε αυτά να δώσει απάντηση. Λέγεται ότι όταν έδειξαν στον Ελ Γκρέκο τους πίνακες και τις τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγελου είπε ότι “είναι καλός άνθρωπος” υπονοώντας φυσικά ότι δεν είναι καλός ζωγράφος. Ετσι και ο Μακαριότατος! Η πικρή αλήθεια είναι ότι είναι καλός άνθρωπος, όχι καλός θεολόγος.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
___________________

Για να μη νομίσει κάποιος ότι τον αδικώ όταν ισχυρίζομαι ότι θεολογικά είναι ανεπαρκής και επομένως αφερέγγυος να κρίνει θέματα των διαλόγων ας τον ρωτήσει ένας δημοσιογράφος σε προσεχή συνέντευξη να του εξηγήσει τι είναι η “αντανακλαστική πίστη” των Παπικών, πώς σχετίζεται με τη θεωρία της “περιεκτικότητας” των Αγγλικανών και πώς οι δύο αυτές θεωρίες ενυπάρχουν εν δυνάμει στη “βαπτισματική θεολογία” του Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα. Το πιο πιθανόν είναι ότι όχι μόνον αγνοεί τη σχέση των θεωριών αλλά αγνοεί ακόμη και την ερμηνεία των όρων “αντανακλαστική πίστη”, “θεωρία της περιεκτικότητας” και “βαπτισματική θεολογία”. Αφού, λοιπόν, αγνοεί και τα πιο στοιχειώδη που αφορούν το διάλογο πριν εξαποστείλει ως άλλος Ζευς τους κεραυνούς των απειλών του εναντίον των παραδοσιακών πιστών που διαμαρτύρονται για την έλευση του Πάπα θα ήταν καλύτερα πρώτα ο ίδιος να ενημερωθεί για τα θέματα που συζητούνται στους διαλόγους και να απαντήσει στα ερωτήματα των πιστών αντί να τους απειλεί με προκλητικότητα που τον εκθέτει. Τα δε κίνητρα όσων αντιδρούν ας τα αφήσει στο Θεό. Την ουσία των επιχειρημάτων τους ας απαντήσει.

ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;
_________________

Οι παραδοσιακοί πιστοί που αντιδρούν στην έλευση του Πάπα προβάλλουν τους ακόλουθους λόγους:

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ!

ΟΧΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΡΩΜΗ

___________________

Ο Παπισμός είναι καταδικασμένος ως αίρεση από αλλεπάλληλες πανορθόδοξες συνόδους και από τον όγκο της πατερικής γραμματείας των τελευταίων χίλιων χρόνων. Επομένως γιατί προσεκλήθη ο Πάπας από την Εκκλησία της Κύπρου; Δεν προσεκλήθη για να συζητηθούν οι διαφορές Ορθοδόξων και Παπικών αλλά ως επίσημος προσκεκλημένος επίσκοπος “της πρεσβυτέρας Ρώμης”, όπως ατυχέστατα τον απεκάλεσε ο Μακαριότατος σε πρόσφατη επιστολή του. Γιατί άραγε; Αγνοεί ότι έγινε σχίσμα πριν χίλια τόσα χρόνια και επομένως ο Πάπας και η “πρεσβυτέρα Ρώμη” εξέπεσαν έκτοτε της αληθείας;

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΑΝΑΓΓΕΛΕΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ
___________

Οι παραδοσιακοί πιστοί αντιδρούν επίσης επειδή ήδη στο πρόγραμμα της επίσκεψης του Πάπα αναγγέλλονται συμπροσευχές μαζί του λες και είναι ορθόδοξος επίσκοπος. Αγνοεί ο Μακαριότατος ότι οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν αυστηρά και επί ποινή καθαιρέσεως τη συμπροσευχή με αιρετικούς, σχισματικούς και αλλόθρησκους;

ΕΜΠΕΔΩΝΕΤΑΙ Ο ΛΑΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
_____________

Οι παραδοσιακοί πιστοί επίσης αντιδρούν στην έλευση του Πάπα επειδή εμπεδώνεται ο λεγόμενος “λαικός οικουμενισμός”. Δηλαδή η προσπάθεια ένωσης Παπισμού και Ορθοδοξίας όχι με θεολογικούς διαλόγους και επίσημες αποφάσεις συνόδων και αλλά με συμπροσευχές και φιλοφρονητικές επισκέψεις ώστε σταδιακά οι πιστοί να σχηματίσουν την πεποίθηση ότι καμιά ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ τους και να αποκτήσουν έτσι συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια Εκκλησία!

ΤΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΑΓΡΟΝ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ
___________________

Τέλος οι παραδοσιακοί πιστοί αντιδρούν στην έλευση του Πάπα επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα φέρει κανένα κέρδος στην Κύπρο για το εθνικό μας θέμα επειδή ο Πάπας έπεσε σε πλήρη ανυποληψία στη συνείδηση όλου του πλανήτη εξαιτίας της συστηματικής προσπάθειας να συγκαλύψει το τεράστιο σκάνδαλο της παιδεραστίας. Αρα στερείται το κύρος να μιλήσει για τα δίκαια της Κύπρου επειδή ο ίδιος είναι υπόλογος στη συνείδηση της ανθρωπότητας για παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μάλιστα σε βάρος αθώων παιδιών πολλές φορές με σωματικές αναπηρίες.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου