Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010















OI MHTEΡΕΣ

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ

ΙΕΡΑΡΧΩΝ



Όποιος μελετά τη ζωή και το έργο των Τριών Ιεραρχών διαπιστώνει ότι οι μεγάλοι παιδαγωγοί εις την εν Χριστώ ζωή και στη σμίλευση κατά Θεό της προσωπικότητάς τους υπήρξαν κυρίως οι άγιες μητέρες τους. Αυτές υπήρξαν σαρκικές μητέρες αλλά και πνευματικές. Αυτές τους κυοφόρησαν, τους γέννησαν, τους ανέθρεψαν, τους στήριξαν με τις προσευχές τους, τις συμβουλές τους, το παράδειγμά τους. Στο βίο των Τριών Ιεραρχών δεν βρίσκουμε γέροντες και πνευματικούς οδηγούς. Αν εξαιρέσουμε τον άγιο Χρυσόστομο, ο οποίος αφού χειροτονήθηκε αναγνώστης σε ηλικία 21 ετών, έφυγε στην έρημο όπου και μόνασε κοντά σε γέροντα 4 έτη, δεν έχουμε άλλο στοιχείο καθοδηγήσεως τους.

Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος μόνασαν μόνοι τους στα κτήματά τους, ή συντροφιά μαζί στο κτήμα του Βασιλείου στον Πόντο, παρά τον Ίριν ποταμό, και ανεδείχθησαν δια της ιδιωτικής ασκήσεως τους, όπως και ο Χρυσόστομος, ο οποίος μόνασε και 2 έτη μόνος του σε σπήλαιο, της θεολογικής κατά μόνας μελέτης τους, και οπωσδήποτε βάσει των γνωριμιών αγίων ανδρών που συνάντησαν, κυρίως ο Βασίλειος, στα ταξίδια και τις περιηγήσεις τους.

Οι κατά σάρκα πατέρες τους, του μεν Βασιλείου απέθανε όταν ήταν σε ηλικία 15 ετών, αφήνοντάς τον έτσι αβοήθητο στην δύσκολη περίοδο της εφηβείας, του δε Γρηγορίου ήταν στην αρχή αιρετικός (Υψιστάριος· θρήσκευμα που αποτελείτο από ιουδαϊκά και εθνικά στοιχεία και η λατρεία του υψίστου Θεού συνδυαζόταν με τη λατρεία του πυρός) και αργότερα χώλαινε στην διάκριση των θεολογικών εννοιών μ’ αποτέλεσμα να υπογράψει και φιλοαρειανικό σύμβολο πίστεως ως επίσκοπος. Γι’ αυτό βοηθήθηκε από τον υιό του στη διαποίμανση χωρίς αυτός να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Και ο πατέρας του Χρυσοστόμου πέθανε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Συνεπώς οι πατέρες των Τριών Ιεραρχών δεν μπόρεσαν ν’ ασκήσουν ουσιαστική αγωγή στα παιδιά τους.

Οι μητέρες τους λοιπόν ήταν αυτές που διαμόρφωσαν μετά το Θεό τις προσωπικότητές τους και τον χαρακτήρα τους. Ας δούμε ξεχωριστά την επίδραση που είχε κάθε μητέρα στον υιό της.

Α΄. Μ. Βασίλειος.

Από τη μητέρα του Εμμέλεια ομολογεί ότι γνώρισε το Θεό. Η μητέρα του γέννησε δέκα παιδιά, από τα οποία το ένα δεν επέζησε. Τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια. Όλα τ’ αγόρια και μία κόρη, η Μακρίνα, αφιερώθηκαν. Τρεις επίσκοποι (Βασίλειος, Γρηγόριος, Πέτρος) και δύο μοναχοί (Ναυκράτιος και Μακρίνα).

Η Εμμέλεια είχε κάνει το σπίτι Εκκλησία ενώ οι περισσότερες μητέρες και γο-νείς το κάνουν θέατρο. Τους δίδαξε Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Τα έμαθε να προσεύχονται. Τα στήριξε στην κατά Θεό αφιέρωση. Πρώτη αυτή, μετά το θάνατο του συζύγου της, μαζί με τη κόρη της Μακρίνα συνέπηξε μονή στα κτήματα της οικογενείας στον Πόντο. Κοντά τους πήγε και ο Ναυκράτιος, ο οποίος μόνασε σε ανάλογη ανδρική. Αργότερα μετά το τέλος των σπουδών του ακολούθησε και ο Βασίλειος.

Η Εμμέλεια είχε σύντροφο πιστό και μόνιμο σ’ όλη τη ζωή της τον πόνο. Πέθανε ο πατέρας της σαν μάρτυρας στους διωγμούς, πέθανε ο άνδρας της νέος, ο γιος της Ναυκράτιος σκοτώθηκε, 27 ετών, σε κυνήγι, και ο Βασίλειος ήταν μόνιμα άρρωστος και καταβεβλημένος. Κι όμως παρέμεινε στητή και ολόρθη. Ασκούσε την ελεημοσύνη σε μεγάλο βαθμό και στήριζε τα παιδιά της.

Η γιαγιά του Μ. Βασιλείου Μακρίνα και η μεγάλη του αδελφή που πήρε το ίδιο όνομα με τη γιαγιά τους ήταν άλλες δύο γυναίκες που στήριξαν και καθοδήγησαν τον Βασίλειο.

Β΄. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Η μητέρα του Νόννα ήταν δάσκαλος της ευσεβείας όλης της οικογενείας τους. Πέτυχε τον άνδρα της από αιρετικό να τον κάνει ορθόδοξο και μάλιστα να τον καλλιεργήσει τόσο, ώστε αργότερα να γίνει ιερέας και επίσκοπος Ναζιανζού. Επίσης, αν και υπήρξε άτεκνη για πολλά χρόνια και έφθασε σε προχωρημένη ηλικία χωρίς παιδιά, πέτυχε με τις προσευχές και τα δάκρυά της να καταργήσει την ατεκνία της και απέκτησε 3 παιδιά· την Γοργονία, τον Γρηγόριο και τον Καισάριο. Έχασε όμως τον Καισάριο σε ηλικία 38 ετών το 368, και την Γοργονία σε ηλικία 42 ετών το 369. Ο μόνος που επέζησε και τους έκλεισε τα μάτια, αυτήν και τον άνδρα της, ήταν ο Γρηγόριος τον οποίον αφιέρωσαν στον Θεό εξ αρχής, σαν το πρώτο αγόρι τους. Έτσι αυτή ήταν όσο ζούσε το στήριγμά του.

Γ΄. Χρυσόστομος.

Η μητέρα του Ανθούσα μένει χήρα στη ζωή της πολύ νωρίς, ενώ ήταν 20 ετών. Δεν ξαναπαντρεύτηκε και δεν χάρηκε τίποτα, αφού η έγγαμος ζωή της ήταν τόσο σύντομος. Ουσιαστικά έζησε σαν παρθένος έχοντας όμως τα βάρη του γάμου· μία κόρη, που μόνο μία φορά την αναφέρει ο Παλλάδιος και της οποίας αγνοούμε και το όνομά της, και τον Ιωάννη, στον οποίο έκτοτε αφιερώθηκε. Του δίδαξε την αγία Γραφή· τον στήριξε με την προσευχή και τη συμπαράστασή της· καλλιέργησε την ψυχή. Έμεινε μαζί του 23 ολόκληρα χρόνια, ως τον θάνατό της. Ο Χρυσόστομος ομολογεί στα έργα του ότι η μητέρα του τον έσωσε από τα πάθη του, τον διεφύλαξε από το αισχρό και ειδωλολατρικό περιβάλλον της Αντιοχείας, και τον στήριξε στην κατά Θεό ζωή.

* * *

Σήμερα γίνεται πολύς λόγος, μέσα στα πλαίσια της πλήρους εξισώσεως ανδρών και γυναικών, να δοθεί από την Εκκλησία η ιερωσύνη και στις γυναίκες. Και ήδη στα παρακλάδια του προτεσταντισμού γίνεται αυτό. Η καθ’ ημάς όμως Ορθόδοξη Ανατολή έχει ως ιερωσύνη της γυναίκας την μητρότητα και την αγωγή των παιδιών. Η μητέρα τα φέρνει στον υλικό κόσμο μετά από εννεάμηνη κύηση και η μητέρα καλείται με πνευματικές ωδίνες και πνευματικό τοκετό να τα φέρει και στον πνευματικό κόσμο του ορθοδόξου δόγματος και της ηθικής. Στην μητέρα κυρίως οφείλουμε το ζην, το ευ ζην, και το αιωνίως και κατά Θεό ζην. Η μητέρα είναι ο πρώτος και αναντικατάστατος γέροντάς μας και παιδαγωγός εν Χριστώ. Δεν γίνεται ιερεύς η ίδια, γεννά όμως τους ιερείς και τους στηρίζει. Ο πλούτος της καρποφορίας των μεγάλων αυτών ανδρών και εν γένει όλων των αγίων υπήρξε καρπός, μετά τη χάρη του Θεού βέβαια, της ταπεινώσεως, της αγάπης, της θυσίας, και της ευσεβείας των μητέρων τους.

Το έργο της μητρότητας και της κατά Χριστόν ανατροφής και αγωγής είναι τόσο μεγάλο όσο και το έργο της ιερωσύνης.

pmeletios
Οι αχαρίτωτοι Φραγκολατίνοι, "ευλογούν" και τα ....καρναβαλια!!!
Τι τους απέμεινε πλεον, για να λένε ότι αποτελούν Εκκλησία;
ΤΙΠΟΤΑ, απολύτως τιποτα. Ο Φραγκολατισμός είναι Αθεϊσμός.


Ο “ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ”

ΑΠΛΩΝΕΙ ΡΙΖΕΣ
============
Σχολιογράφος θρησκευτικής ιστοσελίδας κοινοποίησε άκρως ανησυχητικές εξελίξεις στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος αναφορικά με το “Νεοβαρλααμισμό”.

“ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ” ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
_________________

Γράφει σχετικά: “Πρόκειται για μία νέα αίρεση για την οποία πρέπει να πάρει θέση η Σύνοδος. Νεοβαρλααμίτες δεν υπάρχουν μόνο στην Πρέβεζα, αλλά και στη Μητρόπολη Δημητριάδος. Άν προσέξατε στην πρώτη σελίδα του “Ορθοδόξου Τύπου” γίνεται λόγος για καταγγελία πιστών, συγκεκριμένα κατά την εορτή Θεοφανείων, όπου διαβάστηκε η προφητεία του Ησαϊα στη δημοτική. Το ίδιο έγινε και κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων. Όλα τα αναγνώσματα διαβάστηκαν στη δημοτική και αναμεταδίδοντο από τον Σταθμό της Ι. Μονής Ταξιαρχών απευθείας απροκάλυπτα και αναίσχυντα. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες τηλεφωνικές αλλά το κακό δεν διορθώνεται. Πρέπει να ξέρετε ότι όπου παρίσταται ο Δεσπότης του Βόλου κ. Ιγνάτιος παντού διαβάζονται αναγνώσματα, ευχές,προφητείες κλπ. στη δημοτική από το βιβλίο που κυκλοφόρησε ο Πρεβέζης. Έχει επιβάλει να αγορασθεί από τους ιερείς των ενοριών και να διαβάζουν κατά περίσταση το ανάλογο κείμενο. Ξεκίνησε δειλά-δειλά και τώρα το έχει καθιερώσει. Σε πολλά επίσης μυστήρια γάμους, βαπτίσεις γίνεται το ίδιο. Ας προσέξουμε λίγο την πορεία του οικουμενιστού κ. Ιγνατίου και το τί ακριβώς συμβαίνει στη Μητρόπολη Δημητριάδος (Θεολογική Ακαδημία κλπ). Νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζετε και αυτό το εξίσου σημαντικό. Στο ναό της Αγ. Παρασκευής στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, μαζί με τα αγοράκια που ντύθηκαν παπαδάκια για να κάνουν είσοδο (μικρή καί μεγάλη) ακολούθησαν και κοριτσάκια ντυμένα παπαδίνες κρατώντας κεράκια (στον τύπο των Μυροφόρων δήθεν) παρουσίᾳ του Δεσπότη και με την ανοχή των πιστών που διαμαρτυρήθηκαν εκ των υστέρων στα κρυφά.”

Συγκλονιστικές και πολύ συγκεκριμένες οι πληροφορίες του σχολιογράφου. Δυστυχώς η Ιερά Σύνοδος υπνώττει ως συνήθως για όλα τα θέματα το νήδυμο.

Ελπίζουμε ο καλός σχολιογράφος να στείλει σχετική επιστολή στον “Ορθόδοξο Τύπο” για να συνειδητοποιήσουν περισσότεροι πιστοί το μέγεθος του προβλήματος.

Ο “ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ” ΑΠΛΩΝΕΙ ΡΙΖΕΣ
________________

Είναι φανερόν ότι ο “Νεοβαρλααμισμός” επεκτείνεται σταδιακά, σταθερά και ύπουλα.

Καταρχήν σημειώθηκαν οι γελοιωδίες που επεβλήθηκαν ετσιθελικά στην Πρέβεζα. Σε λευκό χαρτί ζήτησε υπογραφές ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Θεοδόσιος Μαρτζούχος για να εκδώσει “αυθόρμητο” ψήφισμα κληρικών της Μητρόπολης Πρεβέζης υπέρ των κακόγουστων και εν πολλοίς δογματικά άστοχων μεταγλωττίσεων των ιερών κειμένων της λατρείας.

Στη συνέχεια ανεφάνη στο στερέωμα ο "αποφατικός" θεολόγος π. Δανιήλ Αεράκης για να παραστήσει το θεωρητικό του "Νεοβαρλααμισμού". Εστω και αν, ως εικός, εξετέθη και εξέθεσε τους ομοιδεάτες του με την αθεολόγητη παρέμβασή του, διεύρυνε το μέτωπο της αποστασίας.

Πάταγο προκάλεσαν οι πολλαχόθεν καταγγελθείσες απρέπειες του αμετανόητου συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη του καθαιρετέου.

Τώρα μαθαίνουμε, από την καταγγελία του "Στουδίτη", ότι παρόμοια παρατράγουδα συμβαίνουν και στη Μητρόπολη Δημητριάδος όπου ο οικείος Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος προξενεί τεράστια ζημιά με τη Θεολογική Ακαδημία και τον Οικουμενιστικό και νεωτεριστικό του οίστρο.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ
________________________

Δυστυχώς ορισμένοι έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι οι νεωτερισμοί στη Μητρόπολη Πρεβέζης είναι τοπικό πρόβλημα.

Εχουν την εντύπωση ότι ο Σεβασμιότατος λόγω ηλικίας και ασθενείας δεν έχει πια την ικανότητα να ελέγχει την κατάσταση και ότι έγινε υποχείριο του συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη. Ολοι οι νεωτερισμοί, κατά την άποψή τους, προιόντος του χρόνου θα σβήσουν. Θα εκφυλιστούν ιδιαίτερα μετά την κοίμηση του Σεβασμιότατου κ. Μελέτιου.

Η δική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Καταρχήν ουδείς γνωρίζει πότε ο Κύριος θα καλέσει το Σεβασμιότατο κοντά Του. Υστερα κυκλοφορούν φήμες ότι ο Σεβασμιότατος πρόκειται να παραιτηθεί σύντομα υπέρ του πρωτοσύγκελου του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου, ο οποίος διατύπωσε βλάσφημες θέσεις για τους Ψαλμούς του Δαβίδ στο τεύχος 105 της “Σύναξης”, στην προσπάθειά του να προωθήσει το “Νεοβαρλααμισμό” της “λειτουργικής αναγέννησης”. Αν οι φήμες επιβεβαιωθούν θα έχουμε διαιώνιση όχι λύση του προβλήματος στη Μητρόπολη Πρέβεζας.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΗ
_______________

Οι πληροφορίες ότι το “Νεοβαρλααμικό” πνεύμα άρχισε να επεκτείνεται και στη Μητρόπολη Δημητριάδος (και ποιος ξέρει που αλλού) αποδεικνύει ότι ο “Νεοβαρλααμισμός” δεν είναι απλά καρπός της ιδιορρυθμίας του παπα-Κώστα Μπέη αλλά νεωτερισμός που επεκτείνεται και σε άλλες Μητροπόλεις. Οι ρίζες του δεν σχετίζονται απλά με τη ιδιορρυθμία ενός συγκρητιστή. Τροφοδοτούνται απευθείας ή έμμεσα από τις πηγές του λεγόμενου “φιλελεύθερου” Προτεσταντισμού της δεκαετίας του 1960 καθώς επίσης από τη θεολογία της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. Εχουν αντιασκητικό και αντορθόδοξο χαρακτήρα. Διέπονται από ένα πνεύμα νοησιαρχίας που εκπροσωπεί ο Βαρλαάμ.

ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΕΚΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
______________________

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η πληροφορία για την εισαγωγή “παπαδίνων” που συμμετέχουν με τα “παπαδάκια” στη Μικρή και Μεγάλη είσοδο στη Θεία Λειτουργία.

Είναι φανερόν ότι πίσω από την ετσιθελική επιβολή της μεταγλώττισης της λατρείας κρύβεται ένας ολιγάριθμος αλλά εξαιρετικά θορυβοποιός και επικίνδυνος εσμός νεωτεριστών οι οποίοι προσπαθούν ετσιθελικά να επιβάλουν το Βαρλααμικό τους φρόνημα στην Εκκλησία.

Το θέμα πρέπει να αχθεί με εμπεριστατωμένη καταγγελία στη Σύνοδο για να καταδικαστεί ο Νεοβαρλααμισμός και για να δοθούν σαφείς εντολές για τερματισμό του σκανδαλισμού του ποιμνίου με την εισαγωγή προτεσταντικών και βατικάνειων προτύπων στη λατρεία της Εκκλησίας.

ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΗ
____________________

Οσοι αναλύουν μόνον τα γλωσσικά προβλήματα αναφορικά με τις άστοχες μεταγλωττίσεις των θιασωτών της “λειτουργικής αναγέννησης” παίζουν ανεπιγνώστως το παιγνίδι των “Νεοβαρλααμιτών”.

Προς Θεού! Δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να μην επισημαίνονται τα πολλά προβλήματα που σχετίζονται με την αδόκιμη μεταγλώττιση στη δημοτική.

Αντίθετα! Επαινώ εκ βαθέων όσους επεσήμαναν τα προβλήματα και τα κατέστησαν εξόχως φανερά σε όλους. Εκείνο που επιπλέον και προπαντός χρειάζεται να γίνει είναι να τεθούν οι αδόκιμες και κακόγουστες μεταγλωττίσεις μέσα στο ευρύτερο βαρλααμικό πλαίσιο που εκπροσωπούν για να καταδικαστούν ως αίρεση.

Η περιεκτική εργασία του κορυφαίου ορθόδοξου θεολόγου π. Θεόδωρου Ζήση στο συνέδριο για τη “λειτουργική αναγέννηση” αναλύει ευσύνοπτα αλλά διεξοδικά τον αιρετικό χαρακτήρα των επιδιωκόμενων νεωτερισμών. Η εμπεριστατωμένη εισήγηση του π. Σαράντη Σαράντη στο ίδιο λειτουργικό συνέδριο δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση.

ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ "ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ"
___________

Αλίμονον αν η Εκκλησία δεχτεί εισηγήσεις για αλλαγές από τους ανθρώπους που πρωτοστατούν στις Νεοβαρλααμικές ασχημίες.

Για αναλογιστείτε, πατέρες και αδελφοί, ποιοι είναι οι ευάριθμοι πρωταγωνιστές της “λειτουργικής αναγέννησης”: Ο συγκρητιστής παπα-Κώστας Μπέης! Ο “διορθωτής” των Αγίων π. Βασίλειος Θερμός! Οι αθεολόγητοι π. Δανιήλ Αεράκης και π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος! Ο βραχύς τι παρά Προτεστάντες ηλαττωμένος π. Αντώνιος Πινακούλας! Ο γνωστός ευρωθεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου! Οι Μητροπολίτες Μεσσηνίας Χρυσόστομος και Δημητριάδος Ιγνάτιος!

Υπάρχει άνθρωπος στοιχειώδους σοβαρότητας που πιστεύει ότι μεταξύ τους υπάρχει έστω και ένας φερέγγυος για να επιφέρει αλλαγές στη λατρεία της Εκκλησίας;

Και οι λίθοι κεκράξονται πώς όχι!

ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΣΥΡΜΟ ΤΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
_________________

Το ότι παρέσυραν και το Σεβασμιότατο Νικοπόλεως στο βαρλααμικό κατήφορο μας θλίβει αφάνταστα επειδή ο αγαπητός μας π. Μελέτιος πρέσβευε τα ακριβώς αντίθετα από όσα τώρα άστοχα πράττει.

Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιβληθεί “Νεοβαρλααμισμός” στη λατρεία και στο ήθος της Εκκλησίας.

Υπογραμμίζει μόνον την τεράστια ευθύνη έναντι του Θεού όσων εκμεταλλεύτηκαν το ευάλωτο του Σεβασμιότατου και τον περιήγαγαν στη δυσχερή θέση που βρίσκεται σήμερα που είναι αναγκασμένος να απολογείται με κείμενα που προκαλούν θυμηδία για τις κακοδοξίες του π. Μπέη.

Ευθύνη όμως έχουν και όσοι συνετοί και σώφρονες στον περίγυρο του Σεβασμιότατου δεν προσπαθούν να σταματήσουν τη φορά των πραγμάτων προς το γκρεμό της αποστασίας.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Προσοχή...Προσοχή...
--------------------------

Να προσέξουν

οι μητροπολίτες

μη βρεθούν στο εδώλιο

του κατηγορουμένου.


Νομικοί που παρακολουθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα, ακούνε τον τελευταίο καιρό να γίνεται πολύς λόγος για την άρση της καθαίρεσης του μοναχού πλέον Παντελεήμονος Μπεζενίτη.

Ακούγεται η άποψη ότι για να προχωρήσει απρόσκοπτα και χωρίς εκπλήξεις(!) η εκλογή στα δύο κομμάτια της μητροπόλεως Αττικής, που θα θεσμοθετηθούν με νομοσχέδιο, πρέπει να δοθεί ένα δωράκι στον Παντελεήμονα.

Όχι βέβαια πλέον η μητρόπολη Αττικής(ή ένα κομμάτι της) όπως εκείνος επιθυμούσε, αλλά τουλάχιστο να του δοθεί η αρχιεροσύνη του πίσω.

Σ’ αυτό διευκολύνει και η κίνηση του Πατριάρχη(!) να στείλει πίσω το φάκελο του Παντελεήμονα και να ζητάει από την Εκκλησία της Ελλάδος δευτεροβάθμια κρίση γι’ αυτόν.

Να προσέξουν πολύ οι μητροπολίτες γιατί αυτό το δωράκι προς τον Παντελεήμονα μπορεί να τους στοιχίσει πολύ ακριβά.

Να προσέξουν οι μητροπολίτες γιατί, όπως τονίζουν νομικοί κύκλοι, μια τροποποίηση της ποινής της καθαιρέσεως από οποιοδήποτε εκκλησιαστικό σώμα είναι παράβαση καθήκοντος και διώκεται ποινικά.

Αν λοιπόν προσπαθήσουν να κάνουν ένα δώρο προς τον Παντελεήμονα(μάλλον το δώρο απευθύνεται προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να μπορέσει να προχωρήσει σε εκλογές στην Αττική), θα βρεθούν οι ίδιοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου διωκόμενοι ποινικά.

Για όσους γνωρίζουν από νομικά μπορούν να δουν το άρθρο 160 του νόμου 5383/1932(Περί των εκκλησιαστικών δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας).

Στην περίπτωση κακουργηματικής πράξεως που κατέστη αμετάκλητη από την ποινική δικαιοσύνη το αρμόδιο εκκλησιαστικό δικαστήριο επιβάλλει την ποινή της καθαίρεσης στον καταδικασθέντα «άνευ ετέρας τινός διαδικασίας».

Το εκκλησιαστικό δικαστήριο την ανακοινώνει στον αρμόδιο Εισαγγελέα και η ποινή αυτή καθίσταται πλέον τ ε λ ε σ ί δ ι κ η.

Είναι πολύ αργά για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια.

Να τα θυμόταν εδώ και δεκαπέντε χρόνια που αφήναν τα σκάνδαλα να χρονίζουν χωρίς να τιμωρούν τον υπεύθυνο.

Τώρα είναι αργά.

Ο μητροπολίτης που μετέχοντας σε ένα σώμα, θα δικάσει, ή τέλος πάντων θα αλλάξει με κάποιο τρόπο την ποινή της καθαίρεσης προς τον Παντελεήμονα, θα βρεθεί κατηγορούμενος στην ποινική δικαιοσύνη.
ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ

και π.ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ


του κ. Παν. Τελεβάντου

Στην τελευταία της έκδοση η "Παρακαταθήκη" δίνει εμπεριστατωμένη απάντηση στο Σεβασμιότατο Πρεβέζης κ. Μελέτιο αναφορικά με τον συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη τον καθαιρετέο.

Παρόμοια απάντηση έλαβε ο Σεβασμιότατος από τον "Ορθόδοξο Τύπο", τον κ. Λαγουρό, καθώς επίσης από τον π. Μωυσή Αγιορείτη, ο οποίος με ευγένεια, έδωσε μια πολύ εύστοχη απάντηση στο φαινόμενο του συγκρητιστή π. Μπέη.

Συγχαίρουμε επίσης το σχολιογράφο του "Ορθοδόξου Τύπου" (29/1/2010) ο οποίος ελέγχει αυστηρά, αλλά δίκαια, για την εμπαθή προσωποληψία του, τον Νεοβαρλααμίτη κληρικό π. Δανιήλ Αεράκη επειδή καλύπτει με επαίσχυντο τρόπο τα συγκρητιστικά ατοπήματα του π. Μπέη και άλλες ασχημίες των Νεοβαρλααμιτών.

Εκείνο που δεν έγινε ακόμη και που επιβάλλεται ανυπερθέτως να γίνει είναι το εξής:

Να ελεγχθεί το φρόνημα των νεωτεριστών με εμπεριστατωμένη μελέτη και να καταγγελθούν στη Σύνοδο επί αιρέσει για να εξαναγκαστούν να ανακαλέσουν τις Νεοβαρλααμικές δοξασίες τους.

Δεν είναι μόνον το θέμα μεταγλώττισης των κειμένων της λατρείας που πρέπει να μας προβληματίζει.

Ούτε μόνον τα ατοπήματα του συγκρητιστή π. Μπέη που δεν έπρεπε ποτέ να έχει χειροτονηθεί και ο οποίος τώρα πρέπει ανυπερθέτως να καθαιρεθεί.

Εχουμε να κάνουμε με Νεοβαρλααμική αίρεση η οποία πρέπει να καταδικαστεί συνοδικά.

Είναι λάθος να περιορίζεται το πρόβλημα στη μεταγλώττιση ή στον ιδιόρρυθμο νεωτεριστή π. Μπέη που απαξιώνει ακόμη και να προσφωνείται ως κληρικός και αρνείται να φέρει το τιμημένο ράσο και ο οποίος ουδέποτε αναίρεσε τα συγκρητιστικά του ολισθήματα.

Δυστυχώς! Εχουμε να κάνουμε με φρικτή αίρεση που πρέπει να τύχει συνοδικής καταδίκης.

Ανυπερθέτως!

























Ο Ελληνας σωτήρας


των φτωχών παιδιών!

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα. Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».


«Πιστεύω στον Θεό»

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο. Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι “υπεράνω των δυνάμεών μου”, όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».


Η ευτυχία της προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι οι γιατροί που αποτελούν την ομάδα του: «Είναι όλοι αυτοί που έχουν δεσμευτεί με την ευτυχία της προσφοράς και βρίσκονται στην ομάδα μου. Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά το επιστημονικό έργο, είναι χρέος και καθήκον μου να το μεταλαμπαδεύσω στις επόμενες γενιές. Σε αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από μένα».

Ο ίδιος πάντως αν δεν ήταν γιατρός, θα ήθελε να γίνει καπετάνιος - όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Ετσι γίνεται όταν έχεις για πατρίδα σου ολόκληρο τον κόσμο κι όταν ο ανθρωπισμός είναι ο «φάρος» που σου δείχνει τη ρότα για να πορευτείς πρόσω ολοταχώς...

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΤΟΥΝΑΣ

Το λάβαμε από :espressonews

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010


ΜΟΝΑΧΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜΙΑ

Την σκότωσαν

επειδή δεν δέχθηκε

να προδώσει την ορθόδοξη

πίστη της



Στο κοιμητήριο της Ι.Μ Πέτρου Βόντα αναπαύεται η μοναχή Χερουβείμiα-κατά κόσμον Σβετλάνα Μιχαέλα Τανάσα.Η αδελφή Χερουβειμία σπούδασε αρχαία ελληνικά και λατινικά στα πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανίας και έλαβε μια υποτροφία από το ίδρυμα Σόρος,για ένα μάστερ στο CEU(Central European University) της Βουδαπέστης.Η εργασία που της ανέθεσαν ήταν να ερευνήσει ένα χειρόγραφο της Ερμηνείας στη Γένεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και εκεί απέδειξε ότι το κειμενο που είχαν τυπώσει οι Ιησουίτες και έπειτα εισήγαγε ο J.P.Migne στην Ελληνική Πατρολογία είχε πολλές παρεμβάσεις και αλλοιώσεις σε σχέση με το ερευνόμενο χρυσοστομικό κείμενο..

Το συμπέρασμα της ήταν ότι μια κριτική έκδοση της Ερμηνείας της Γένεσης θα αποδείκνυε τις αυθαίρετες προσθήκες των Ιησουιτών.

Οι καθηγητές εκτίμησαν τη δουλειά της και της πρότειναν να κάνει και διδακτορικό.

Η διδακτορική της διατριβή θα είχε ως κεντρικό άξονα την ερμηνεία της Γενεσeως.Επρεπε να αποδείξει ότι οι Αγιοι Πατέρες στην ερμηνεία της Γένεσεως στηρήχθηκαν στον Ωριγένη.Η Σβετλάνα άρχισε να μελετά χωρίς να έχει καταλάβει αρχικά τι σκοπό είχαν.Όσο όμως διάβαζε τους Αγιους Πατέρες καταλάβαινε τι βλασφημία της ζητούσαν να αποδείξει.Μου είχε αφήσει η ίδια και τα έχω εδώ ,την ερμηνεία του Αγίου Αυγουστίνου (στα λατινικά),του Ωριγένη(στα ελληνικά) του Θεοδωρήτου(στα ελληνικά),του Αγίου Εφραιμ του Σύρου(στα Αγγλικά),ακόμα και ένα σχόλιο του Φίλωνος του Αλεξανδρινού (στα ελληνικά), έργα τα οποία είχε διαβάσει στο πρωτότυπο στη Βουδαπεστη .Οσο διαβαζε τόσο καταλάβαινε ότι οι Αγιοι Πατερες όχι μόνο δεν ακολουθησαν τις θέσεις του Ωριγένη, αλλά ένας από τους λόγους που τα έγραψαν ήταν για να καταπολεμήσουν τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη.

Κάποια στιγμή παιρνοντας πληροφορίες για τους καθηγητές της έμαθε ότι οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν Έβραιοι, ενώ σιγά-σιγά διαπίστωσε το πόσο περιφρονούσαν την Ορθοδοξία.

‘Όταν ανακοίνωσε το πόρισμα της έρευνας της είπαν:’’Οχι,διάβασέ το άλλη μία φορά,δεν είναι έτσι,ξανασκέψου το.Εμείς σε πληρώνουμε για να αποδείξεις κάτι και εσύ πρέπει να το κάνεις. Ακολούθησαν πολλές αντεγκλήσεις και επιχειρηματολογίες.

Μετά από κάποιο διάστημα γύρισε στην πατρίδα της τη Ρουμανία για να πάρει κάποια πράγματα.Επειδή δεν αισθανόνταν καλά επισκέφθηκε έναν γιατρό για εξετάσεις.Εκει διαπίστωσε ότι είχε καρκίνο του δέρματος με γρήγορη εξάπλωση,στην αριστερη ωμοπλάτη.Την είχαν ακτινοβολήσει.
(σημ. π.Γεωρ.. Είχαν τοποθετήσει δηλαδή έναν μηχανισμό που εκπέμπει δέσμη ακτινοβολίας σε κάποιο μερος που σύχναζε και περνουσε πολλές ώρες.π.χ το γραφείο της και η ακτινοβολία έπεφτε πάνω της,στην προκειμένη περίπτωση στην αριστερή ομωπλάτη.Μ΄αυτόν τον τρόπο και οι κομμουνιστες του Τσαουσέσκου είχαν «φάει» πολλούς.Είναι χαρακτηριστικο ότι ο Τσαουσέσκου είχε πάντα μαζί του ανιχνευτη ακτινοβολίας).


Ο γιατρός της είπε ότι έχει λίγους μήνες ζωής.Γύρισε στη Βουδαπέστη να πάρει τα πράγματα της.
΄΄Μη φεύγεις έχουμε λύσεις για την αρρώστια σου.Ακου μας και θα γλυτώσεις΄΄.
Πήρε όσα πράγματα μπορούσε(τα πιο πολλά βιβλία της εμειναν εκεί)και γύρισε στη χώρα της στον πατέρα Ιουστίνο Πίρβου(σημ.π.Γεωρ.ηγουμενος της μονής Πετρου Βόντα και μέγας ομολογητή της πίστεώς μας)και του τα διηγήθηκε όλα.Αυτός της είπε να μείνει στο μοναστήρι.Αυτό έγινε τον Αυγουστο του 1997.

Περασε ενάμιση χρόνο γεμάτο πόνους.Γρήγορα έκανε μετασταση.’Έλιωνε μέρα με τη μέρα.Δέχτηκε να ρασοφορεθεί και λίγο πριν πεθάνει έγινε μοναχή.Δεν ήθελε να πάρει μορφίνη,θέλοντας με τον πόνο να σβήσει τις αμαρτίες της.


Τα ουρλιαχτά πόνου προαγγέλουν ακόμη και σήμερα σε όσους την άκουσαν τα βάσανα της κολάσεως.Ο Θεός εισάκουσε την τελευταία της επιθυμία να μην πεθάνει πριν την πανηγυρη της μονής(Σύναξις των Αγίων Αρχαγγέλων).Μετά την αγρυπνία την νύχτα της 7ης προς 8η Νοεμβρίου 1998 στις 03.00 η Αγία μάρτυς Χερουβειμία εκοιμηθη,έτοιμη να ομολογήσει μπρος στον Τριαδικό Θεό των αγώνα των Ορθοδόξων ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τουτου.

Η αδελφή Χερουβειμία μας διηγούνταν ότι είχαν φύγει από το CEU για τον ίδιο λόγο,καρκίνο του δέρματος,ενας φοιτητής από τη Βουλγαρία,ένας από τη Γεωργία και ένας από της Η.Π.Α.Λυπαμαι που δε μπορώ να πώ τα ονόματά τους, ίσως κάποιος κάποτε τα μάθει.
Η ορθοδοξία είναι ζωντανή και καρποφορεί εν αληθεία, ενώ ο σπόρος της πίστεως είναι το αίμα των μαρτύρων.

Μετάφραση:proskynitis
“ΝΑ ΠΑΡΕΙ Η ΕΥΧΗ!

ΑΔΙΚΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ...”


του κ. Παναγιώτου Τελεβάντου

Κατά γενική ομολογία το πιο ασκητικό και πνευματικό μοναστήρι της Εκκλησίας της Κύπρου είναι το Σταυροβούνι. Σήμερα σφύζει από ζωή. Σαράντα νέοι μοναχοί εγκαταβιώνουν εκεί πλείστοι από τους οποίους απόφοιτοι πανεπιστημίου.
Ζουν με το αρχαίο αυστηρό μοναστικό τυπικό. Μακρές ακολουθίες, ασκητική ζωή, αυστηρές νηστείες, αγρυπνίες, συνεχής εξομολόγηση, συχνή συμμετοχή στη θεία κοινωνία, χειρωνακτική εργασία, κτλ..
Τις τελευταίες δεκαετίες συντελέσθηκε μεγάλος οικοδομικός οργασμός. Ανακαινίσθηκε η Μονή, επεξετάθη και αγιογραφήθηκε το καθολικό και τα άλλα παρεκκλήσια. Εγιναν αξιόλογες εκδόσεις με τις οποίες παρουσιάσθηκαν στους πιστούς το ιστορικό της Μονής, λειτουργικά βιβλία, σύγχρονες άγιες μορφές της Εκκλησίας, αντιαιρετικά βιβλία, κτλ.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙ

ΠΡΙΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

________________

Η σημερινή εικόνα δεν αντανακλά την κατάσταση που επικρατούσε στο ασκητικό αυτό μοναστήρι πριν τριάντα περίπου χρόνια.
Οχι ότι η πνευματικότητα και ο ασκητικός χαρακτήρας του ήταν ποτέ λιγότερα έντονος από ότι είναι σήμερα ή ότι έλειπε η αγιασμένη μορφή του σημερινού Καθηγούμενου της Μονής Αθανάσιου. Αλλού εστιαζόταν το πρόβλημα. Επασχε από φοβερή λειψανδρία.
Δυο καλοί μου φίλοι, ένα πολύ ευσεβές ζευγάρι, ταξίδευαν σχεδόν καθημερινά από τη Λευκωσία για να κάνουν τον εσπερινό με το Γέροντα, που τους περίμενε πολλές φορές πριν σημάνει την καμπάνα.
Αν δεν πήγαιναν ο ενάρετος Γέροντας, εκτός από τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωνε στην εξομολόγηση και την τέλεση των ακολουθιών, έπρεπε να κάνει τον ψάλτη, να περιποιείται τα κατάκοιτα γεροντάκια, να μαγειρεύει, να καθαρίζει το μοναστήρι, να ξεναγεί τους επισκέπτες και να καλλιεργεί τον κήπο.
Μόνο ο Θεός ξέρει πώς κατάφερνε να τα φέρνει βόλτα όλα αυτά.
Γι’ αυτό ο Χριστός τον αντάμειψε για την απέραντη υπομονή, το αγόγγυστο, την αυταπάρνηση και τους κόπους του και σήμερα προίσταται μιας ασκητικής πολυμελούς και αγωνιστικής αδελφότητας που αποτελεί το σέμνωμα της Εκκλησίας της Κύπρου και που δίνει την καλή ομολογία της πίστεως για τον Οικουμενισμό και τις άλλες αιρέσεις.

ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΓΕΣ
_________________

Δυστυχώς πολλοί καλοί πατέρες και εν Χριστώ αδελφοί μένουν στα σκάνδαλα.
Εχουν οι ευλογημένοι μια συνήθεια να πετούν όπως τις μύγες.
Οχι όπως τις μέλισσες, όπως μας συμβουλεύει ο Μέγας Βασίλειος. Αντί η ψυχή τους να χαίρεται και να εμπνέεται από τα τόσα όμορφα που η χάρη του Θεού κατεργάζεται στη ζωή της Εκκλησίας αυτοί οι ευλογημένοι μένουν στα σκάνδαλα, στην πτώση, στην αποτυχία. Ορισμένοι υποχωρούν στον τρίτο πειρασμό του Χριστού.
Σκέφτονται τη σωτηρία με εγκοσμιοκρατικούς όρους.
Αλλοι προκρίνουν την κατάκριση και το διασυρμό των συνανθρώπων τους.
Αλλοι πάλιν χάνονται μέσα στο φαύλο κύκλο μιας χωρίς ελπίδα Χριστού εσχατολογίας. Κάποιοι τρίτοι πέφτουν στα δίχτυα του “εκ δεξιών πειρασμού” και μελετούν ασύνετα να “αποτειχιστούν” από την Εκκλησία ή ακόμη χειρότερα προσχωρούν σε σχισματικές κάστες.

“ΑΝΑΓΚΗ ΕΛΘΕΙΝ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ...”
_____________

Ας μη μένουμε στα σκάνδαλα, πατέρες και αδελφοί.
Ούτε στις πτώσεις των Οικουμενιστών, των Νεοβαρλααμιτών και των διάφορων νεωτεριστών.
Ούτε στα οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα που συμβαίνουν στην Εκκλησία.
Ως πιστά τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ας αγωνιστούμε για να τηρείται απαρέγκλιτα η παράδοση των Αγίων Πατέρων.
Ο αγώνας μας, όμως, ας μη διακατέχεται από την υψηλοφροσύνη ότι η σωτηρία ή η ορθόδοξη πίστη μας έχουν την ανάγκη μας.
Τον αγώνα να τον κάνουμε μόνον επειδή έτσι επιβάλλει το χρέος μας έναντι του Θεού.
Τα σκάνδαλα, οι νεωτερισμοί και οι αιρέσεις “ανάγκη ελθείν ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένονται”.
Ας κυτάξουμε την ψυχή μας που είναι χέρσο χωράφι και ας εμπιστευτούμε τα υπόλοιπα στην αγάπη και την Πρόνοια του Αγίου Θεού.
Οπως έκανε ο σεβάσμιος Γέροντας του Σταυροβουνίου που σήμερα χαίρεται η ψυχή του για τον εκατοναπλασίονα καρπό που τον αντάμειψε ο Κύριος για την πίστη, την αυταπάρνηση και την ταπείνωσή του.

“ΑΔΙΚΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ...”
______________

Κάποιος κληρικός (διάκος τότε επίσκοπος σήμερα) πήγε και παραπονέθηκε στο μακαριστό άγιο ασκητή Παίσιο για τα σκάνδαλα που συνέβαιναν εκείνη την εποχή στην Εκκλησία.
Ο π. Παίσιος τον κύταξε αυστηρά και του είπε ειρωνικά:
“Να πάρει η ευχή! Αδικα σταυρώθηκες!”

Ετσι και εμείς, αδελφοί μου.
Ας κάνουμε τον αγώνα μας και ας δίνουμε την καλή ομολογία της πίστεως, αλλά με πλήρη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός κρατά στα χέρια Του τα ηνία της Ιστορίας και της Εκκλησίας Του και της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Παγιώνεται

και επεκτείνεται

η Οικουμενιστική αίρεση


Φιλοπαπικές προτεραιότητες

του νέου Πατριάρχη Σερβίας


του κ. Παναγ. Σημάτη, Θεολόγου

Είδαμε δημοσιευμένες (25/1/2010) τις προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου.
Μία από αυτές είναι (τη θεωρεί μάλιστα ως αποστολή του) είναι «η συμφιλίωση της ορθόδοξης και της καθολικής εκκλησίας».

Και βέβαια, αφού επικράτησε –με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου– ο χαρακτηρισμός ως Εκκλησίας και του Παπισμού, όχι απλώς για λόγους ευγενείας και ως διπλωματικός ελιγμός, αλλά με την κύρια σημασία του όρου, και αφού παγιώθηκε να αποκαλείται από όλους ως Εκκλησία που έχει μυστήρια και, άρα, είναι ισόκυρος της Ορθοδοξίας, είναι λογικό ο νέος Πατριάρχης (που ως φάνηκε εξ αρχής, αποδέχεται την Οικουμενιστική ιδεολογία) να μην μιλά πια για επιστροφή στη ΜΙΑ Εκκλησία, ούτε για αποβολή των παπικών αιρέσεων, ούτε καν για ένωση και τόσα άλλα πολύπλοκα «κουραφέξαλα» που εμποδίζουν τη κοσμική συνεργασία των ανθρώπων και την ειρηνική συνύπαρξη.
Τώρα πλέον μιλάμε απλά για συμφιλίωση, που θα προέλθη μέσα από τον Διάλογο.

Και αμέσως ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ωσάν να το περίμενε ή ωσάν να ήσαν συνεννοημένοι, άρπαξε την ευκαιρία και απάντησε προς το νέο Πατριάρχη μεταξύ άλλων:
«είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω την εκτίμησή μου για το παράδειγμα πίστης προς τον Κύριο και τις πολλές χειρονομίες ανοίγματος προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία».

Υπήρξε και άλλη άμεση συνέχεια.
Σε δηλώσεις του ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος (26/1/2010) χαιρετίζει και πάλι την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβική πόλη Νις, που προετοιμάζεται για το 2013, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., λέγοντας ότι είναι μια καλή ευκαιρία για την ευόδωση του οικουμενικού διαλόγου.

Μετά από αυτά οι ανθρώπινες ελπίδες, ότι οι διαμαρτυρίες των πιστών μπορούν να σταματήσουν τον οικουμενιστικό κατήφορο που βαδίζουν οι «ορθόδοξοι» ηγέτες, ελαχιστοποιούνται.
Και ελαχιστοποιούνται, γιατί οι ενέργειές τους αφίστανται συνειδητά της παραδεδομένης Πατερικής πορείας προσεγγίσεως με τους αιρετικούς, όπως φαίνεται, αν συγκρίνουμε παρόμοιες καταστάσεις στην εκκλησιαστική ιστορία.

Φανταστείτε, αλήθεια, το Μ. Αθανάσιο και τον σύγχρονό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο (που παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει παρά να επικοινωνήσει με τον Άρειο) ή οποιοδήποτε άλλο Πατέρα της Εκκλησίας, να απεδέχοντο μια τέτοια συγχαρητήριο επιστολή από οποιονδήποτε αμετανόητο και ανειλικρινή αιρεσιάρχη, να άνοιγαν μαζί του Διάλογο και να συμπροσεύχονταν.

Ασφαλώς και δεν θα απεδέχοντο ευμενώς ποτέ τέτοια επιστολή από τον αιρεσιάρχη, γιατί δεν είχαν κάνει τέτοιου είδους οικουμενιστικά ανοίγματα (και ποιος ξέρει ποια άλλα παρασκηνιακά βήματα) προς τον Άρειο.
Και παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας (ο Μ. Κωνσταντίνος) τους ζητούσε να επικοινωνήσουν με τον Άρειο, ο Μ. Αθανάσιος αρνιόταν να τον δεχθεί σε κοινωνία, κι αυτό του στοίχισε εξορίες (και από τον ίδιο τον Μ. Κωνσταντίνο!), γιατί έβλεπε πως ο Άρειος ζητούσε μεν την επικοινωνία, αλλά δεν την ζητούσε ειλικρινώς.
Και διασάλπιζε δυνατά, ο πολύπαθος πατριάρχης Αθανάσιος, προς τους αιρετικούς, πως μόνο μετά από ειλικρινή μετάνοιά τους για επιστροφή στην ΜΙΑ Εκκλησία, θα εγίνοντο δεκτοί.

Ενθυμηθείτε ακόμα άλλο ένα παράδειγμα.
Οι απλοί πιστοί και μόνο στο πρωτάκουσμα της αιρετικής διδασκαλίας του Νεστορίου (πριν δηλ. παγιωθεί, επισημοποιηθεί και καταδικασθεί ως αίρεση), βγήκαν έξω από την Εκκλησία διαμαρτυρόμενοι.
Μακάρι ο νέος Πατριάρχης να μας διέψευδε.
Υπάρχουν, όμως, άραγε περιθώρια ελπίδας για μια διάψευση, μετά την «αυτόβουλη» δήλωσή του για ανοίγματα προς την καθολική εκκλησία, μετά το όργιο συμπροσευχών και μυστικών διαβουλεύσεων των ειδικών γραφειοκρατών του Φαναρίου, των Βρυξελών και της Γενεύης κ.ά.;

Κατά τα άλλα, εμείς σήμερα, είμαστε μια ωραία ορθόδοξη ατμόσφαιρα και οικογένεια.
Οι περισσότεροι αγνοούν ή συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε «γενναίες» αντιρρήσεις, να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα των συμπροσευχών και των διαλόγων, όπως χωρίς κανένα αποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ή μάλλον με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ανεμπόδιστα όλο και περισσότερο ο Οικουμενισμός.

Και μετά θα αναπαύουμε την συνείδησή μας, παρακολουθούντες ειρηνικά μια κατανυκτική ακολουθία, κατά προτίμηση σε κάποιο ναό που μνημονεύονται οι οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι ή οι όποιοι συνοδοιπόροι τους στο οικουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι.
η παναγιότατη

δολοφονία...


Το ερώτημα είναι: Ποια είναι η καλύτερη συνταγή για τη δολοφονία μιας μεγαλοφυΐας;

Και η ιστορία αποκρίνεται: Το εκρηκτικό μίγμα της κακουργίας με τη βλακεία.

Συνταγή που «θαυματούργησε» και στην περίπτωση του Χρυσόστομου (27 Ιανουαρίου, Ανακομιδή λειψάνων )…

Διέπρεψε στις μέρες του άβουλου αυτοκράτορα Αρκαδίου, για τον οποίο οι ιστορικοί της εποχής του λένε, πως ο Πρωθυπουργός του Ευτρόπιος τον μεταχειριζόταν, σαν πρόβατο. Τόσο, που φρόντισε ο ίδιος να βάλει στο πλευρό του, ως αυτοκράτειρα, τη μωροφιλόδοξη Ευδοξία.

Αυτή, λοιπόν, η Ευδοξία, μεθυσμένη απ’ τα αυτοκρατορικά μεγαλεία, ζήτησε και της έστησαν, κοντά στην Αγία-Σοφία, ασημένιο άγαλμα. Όπου το σούσουρό των καθημερινών θεατρικών παραστάσεων, που γίνονταν προς τιμήν της, δημιουργούσε προβλήματα, όχι μόνο στις εκκλησιαστικές ακολουθίες της Αγια-Σοφιάς, αλλά και στα κηρύγματα του Χρυσοστόμου. Γεγονός που τον ανάγκασε να διαμαρτυρηθεί…

Τη διαμαρτυρία του οι εχθροί του την παρουσίασαν ως ανταρσία κατά της αυτοκράτειρας και πολλαπλασίασαν σκόπιμα τους θορύβους. Έτσι ώστε να τον παγιδεύσουν και να τον αναγκάσουν ν’ απαντήσει στην πρόκληση μ’ έναν πύρινο, εναντίον της αυτοκράτειρας, λόγο. Και να κατηγορηθεί, κατόπιν αυτού, για έσχατη προδοσία, ώστε να δρομολογηθεί η εξόντωσή του…

Αν όμως η σύγκρουσή του με την αυτοκράτειρα ήταν η εύλογη αφορμή του διωγμού του, η βαθύτερη και ουσιαστική αιτία ήταν η αντίθεσή του με το κατεστημένο της εποχής του. Με πρώτους και χειρότερους τους δεσποτάδες…

Οι οποίοι, όχι μόνο τον φθονούσαν για την ασύγκριτη μεγαλοφυΐα του, αλλά και τον μισούσαν θανάσιμα, γιατί η απλότητα και η λιτότητα της ζωής του αποτελούσε ανυπόφορο έλεγχο για τα αμαρτωλά τους συμφέροντα και την πολυτελή διαβίωσή τους.

Έμεινε άλλωστε παροιμιώδης η φράση με την οποία επισημαίνει την εξαιρετική επικινδυνότητα του συναφιού τους, όταν λέει:

«Τίποτε δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους δεσποτάδες, πλην ελαχίστων»!…

Ποιοι άλλοι, πέραν των δεσποτάδων, αποτελούσαν το κατεστημένο της εποχής του; Όλοι αυτοί που ζούσαν ηγεμονικά. Με τις μεγαλοπρεπείς κατοικίες τους. Με τα ρούχα από μετάξι και χρυσάφι. Με τις ολόχρυσες άμαξες, που τις έσερναν χρυσοχάλινα άλογα. Και τα τόσα άλλα. Που όλα τα απολάμβαναν σε βάρος της πλειονότητας του λαού, που ζούσε σε συνθήκες αβάσταχτης φτώχειας, με αποτέλεσμα να περιπλανιέται, κατά κοπάδια, στη ζητιανιά …

Ο ίδιος ο Χρυσόστομος ντυνόταν με τα πλέον κοινά υφάσματα. Απλότητα που επιδίωξε και στις εκκλησιές. Όπου τα μεταξωτά και τα χρυσά, τις τάπητες και τα πορφυρά παραπετάσματα και τα πλούσια ιερατικά ενδύματα διέταξε να τα πουλήσουν, για να διατεθούν, προφανώς, τα χρήματα για τους φτωχούς.

Γεγονός, που αποτελούσε αβάσταχτο έλεγχο της άσωτης πολυτέλειας και της άδικης κραιπάλης μέσα στην οποία ζούσαν οι χρυσοκάνθαροι. Και που επισημαίνει ο ίδιος ως βασικότερη αιτία της εναντίον του καταδρομής, λέγοντας στον περίφημο, πριν απ’ την εξορία, λόγο του:

«Γνωρίζετε για ποια αιτία θέλουν να με καθαιρέσουν; Γιατί δεν έστρωσα τάπητες και δεν φόρεσα μεταξωτά και γιατί δεν ικανοποίησα τη λαιμαργία τους…».

Ήταν στο πλευρό των ανθρώπων της ανάγκης:

«Ο ένας, λέει ο επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, ζητούσε τη μαρτυρία του στο δικαστήριο, ο φυλακισμένος τη λευτεριά του, ο πεινασμένος τροφή, ο γυμνός ρούχα, ο ξένος φιλοξενία, ο άρρωστος τη γιατρειά, ο πονεμένος την παρηγοριά, ο καταπιεζόμενος απ’ τις αυθαιρεσίες της εξουσίας τη συμπαράστασή του. Και ο πατέρας (ο Χρυσόστομος) ανταποκρινόταν καθημερινά στου καθενός το κάθε πρόβλημα…».

Καταδίκαζε την κοινωνική ανισότητα:

Οι πλούσιοι, που δεν συγκινούνται απ’ τα παθήματα των φτωχών, έλεγε, είναι ιερόσυλοι, που κλέβουν το Θεό. Τα θέλουν όλα δικά τους. Πράγμα, που δείχνει ότι είναι αγριότεροι κι απ’ τ’ άγρια θηρία. Γιατί τα λιοντάρια και οι αρκούδες, όταν χορτάσουν, παύουν ν’ αναζητούν τροφή. Ενώ οι πλούσιοι είναι αχόρταγοι…

Με τέτοια, λοιπόν, και παρόμοια, που έλεγε και έκανε πώς να μην τον μισήσουν; Πώς ν’ αντέξουν τ’ άρρωστα μάτια τους τις αστραπές του πνεύματός του; Κι έτσι, που ένιωθαν συντριπτική την υπεροχή του, πώς να μην τον φθονήσουν και πώς με κάθε τρόπο να μην προσπαθήσουν να τον δολοφονήσουν!….

Αλλεπάλληλες ήταν οι εναντίον του απόπειρες δολοφονίας. Γεγονός, που ανάγκασε το λαό να περιφρουρεί την Αρχιεπισκοπή όλο το 24ωρο. Ώσπου τελικά αποφασίστηκε η καθαίρεσή του και η εξορία του. Οπότε ο κλοιός του λαού γύρω απ’ την αρχιεπισκοπή έγινε ασφυκτικότερος. Με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η πραγματοποίηση της εξορίας για μήνες.

Τελικά, για να αποφευχθεί η αιματοχυσία, ο Χρυσόστομος αναγκάστηκε, χρησιμοποιώντας κάποια μυστική έξοδο, να παραδοθεί στη φρουρά, που τον οδήγησε στην εξορία. Γεγονός ,που, όταν έγινε αντιληπτό, προκάλεσε την έκρηξη της οργής του λαού, ο οποίος έκαψε το ναό της Αγίας Σοφίας και το μέγαρο της Γερουσίας.

Η εξορία ακολούθησε μια κλιμακωτή πορεία θανάτου. Όπως πρόβλεπε η συνταγή δολοφονίας, που σχεδίασαν οι παναγιότατοι και σεβασμιότατοι αρχιερείς και το μεγαλειότατο αυτοκρατορικό ζεύγος.

Έτσι ώστε οι διαρκώς αυξανόμενες κακουχίες, σε συνδυασμό με τη σωματική του αδυναμία και την κλονισμένη του υγεία να τον οδηγήσουν αναπόφευκτα στο θάνατο (407 μ. Χ.).

Πράγμα, που κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες της κακουργίας, που ευφραίνονται να δολοφονούν, αλλά παράλληλα προσέχουν να διατηρείται το ονοματάκι τους άσπιλο και αμόλυντο…

Οι οπαδοί του Χρυσοστόμου δημιούργησαν ιδιαίτερη θρησκευτική μερίδα, τους «Ιωαννίτες», οι οποίοι, παρά τους διωγμούς και τα βασανιστήρια, δεν συμβιβάστηκαν με την «εκκλησία» των δολοφόνων.

Μέχρις ότου, τριάντα, περίπου, χρόνια μετά το θάνατό του, το λείψανό του μεταφέρθηκε με αυτοκρατορικές τιμές στην Κων/πολη απ’ το γιο του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, το Θεοδόσιο το Β΄. Ο οποίος, αφού ζήτησε συγνώμη από τον άγιο για λογαριασμό των γονιών του, τοποθέτησε το λείψανό του στο ναό των Αγίων Αποστόλων, δίπλα στις λάρνακες των γονιών του.

Για να σκηνοθετήσει, κάπως έτσι, η τραγική ειρωνεία της ιστορίας την, έστω και μεταθανάτια, συνύπαρξη της κακουργούσας μωρίας με την ασυμβίβαστη μεγαλοφυΐα…

Παπα-Ηλίας

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου