Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009






Ο ΘΕΟΣ

ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ


ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ


ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ


ΤΟΥ


«Εβ 11,9-10· 32-40 20/12/2009 Προ Χριστού Γεννήσεως


Η αποστολική περικοπή της προ των Χριστουγέννων κυριακής κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ίδια με εκείνην της κυριακής των αγίων Πάντων.

Εμείς εδώ θ’ ασχοληθούμε με όσα λέγονται στους δύο επιπλέον στίχους (9-10) που δεν περιλαμβάνονται εκεί.


Από τους υπόλοιπους στίχους θυμίζουμε μόνο ότι ο Απόστολος με τα παραδείγματα πίστεως που αναφέρει στην περικοπή θέλει να πει στους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς που είχαν εκδιωχθεί από τον τόπο τους και περνούσαν δύσκολες μέρες σαν πρόσφυγες σε ξένες πόλεις και χώρες, να μη χάσουν την πίστη τους, αλλά να παραμείνουν σταθεροί, διότι ο Θεός παιδεύει αυτούς που αγαπάει. Δεν πρέπει να λυπούνται και διότι εδώ κάτω είναι τα πρόσκαιρα, ενώ πάνω είναι τα μόνιμα. Δεν έχουμε, τους λέει, εδώ μόνιμη πατρίδα, αλλά νοσταλγούμε τη μόνιμη και αιώνια.


Και πρώτα αρχίζει ο ‘Απόστολος από τη δοκιμασία του πιστού και δικαίου γενάρχου Αβραάμ, του πιο σεβαστού προσώπου των Ιουδαίων, που και αυτόν όμως ο Θεός τον δοκίμασε βγάζοντάς τον από τη γενέτειρά του, τη συγγένειά του, και τα πλούτη του, χωρίς να του πει πού θα τον εγκαταστήσει. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι «ο Αβραάμ τελικά χάρη στην πίστη του εγκαταστάθηκε σαν ξένος στη χώρα που του υποσχέθηκε ο Θεός. Και δεν έκτισε σπίτι σ’ αυτήν αλλά ζούσε σαν προσωρινός κάτοικός της μέσα σε σκηνές μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ήταν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως. Και τούτο διότι περίμενε νοσταλγικά να κατοικήσει μόνιμα και παντοτινά στην επουράνια πόλη που έχει αδιάσειστα θεμέλια, που τεχνίτης της και δημιουργός είναι ο Θεός».


Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες από την ιστορία αυτή, για να καταλάβουμε το πνεύμα του αποστόλου Παύλου.


Από την αρχή η Γένεση εξιστορεί τη δημιουργία του φυσικού κόσμου και της ανθρωπότητος. Στη συνέχεια εξιστορεί τη γένεση του έθνους του Ισραήλ, που αρχίζει με τον Αβραάμ, που πρώτα λεγόταν Άβραμ. Όταν, λέει, πέθανε ο Θάρα, ένατος απόγονος του Σημ, στη Χαρράν της Μεσοποταμίας, ο Θεός μίλησε στον Άβραμ, γιο του Θάρα, και του είπε·


«Βγες από τη χώρα σου και αποχωρίσου από την πατρική σου οικογένεια κι έλα στη χώρα που θα σου δείξω. Θα σε κάνω έθνος μεγάλο και θα σ’ ευλογήσω και θα είσαι ευλογημένος. Με το πρόσωπό σου κριτήριο θα κρίνω όλο τον κόσμο. Όποιος σ’ ευλογεί και σ’ ευνοεί, θα τον ευλογώ και θα τον ευνοώ. Όποιος σε καταριέται θα τον καταραστώ. Με σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης» (Γε 12).


Αυτή είναι η πρώτη υπόσχεση του Θεού στον Άβραμ. Αυτή η υπόσχεση σα σπέρμα περιέχει όλη την Παλιά Διαθήκη, όλο το νόμο του Μωϋσέως και όλους τους προφήτες. Και ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι η εκπλήρωση αυτής της υποσχέσεως. Στην Καινή Διαθήκη δίνεται η δυνατότητα της σωτηρίας σ’ όλους τους ανθρώπους, αν πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό, που σαν άνθρωπος είναι απόγονος του Άβραμ. Αυτό είναι το νόημα της υποσχέσεως.


Ο Αβραάμ στην εντολή του Θεού δεν είπε όχι. Σηκώθηκε από την ησυχία και μπήκε στην περιπέτεια. Πήρε τη γυναίκα του και όλα τα κινητά του υπάρχοντα και τράβηξε βορειοδυτικά προς τη γη Χαναάν, τη σημερινή Παλαιστίνη. Ήταν τότε 75 ετών. Τη Χαναάν τα χρόνια εκείνα κατοικούσαν οι Χαναναίοι, απόγονοι του Χαναάν, γιού του Χαμ, που από τη ρίζα του ήταν καταραμένος για την ασέβεια που έδειξε στον πατέρα του Νώε. Μεγάλη ταλαιπωρία και δοκιμασία για τον Αβραάμ η πορεία στο άγνωστο. Έδειξε όμως την αδίστακτη αφοσίωσή του στο Θεό.


Και δεν ήταν μόνο η δοκιμασία αυτή. Ήταν και άλλες πολλές. Και η μία πίσω από την άλλη. Σαν έφτασε στη γη της επαγγελίας, δεν αισθανόταν για μόνιμος κάτοικος, αλλ’ ένιωθε σαν πάροικος και παρεπίδημος, δηλαδή προσωρινός. Σα να περίμενε και νέα εντολή του Θεού για αναχώρηση. Και δεν έκτισε σπίτι μόνιμο, αλλ’ έστηνε τη σκηνή του ποτ’ εδώ και ποτ’ εκεί. Ήταν συνεχώς σε ετοιμότητα για αναχώρηση. Μεγάλη και αυτή η δοκιμασία.


Άλλη τώρα μεγάλη δοκιμασία· του υποσχέθηκε ο Θεός ότι θα του δώσει απογόνους πολλούς σαν τα άστρα του ουρανού και σαν τη άμμο της θαλάσσης, κι όμως η γυναίκα του Σάρρα ήταν στείρα και μεγάλης ηλικίας. Ο Αβραάμ όμως το πίστεψε. Αφού το είπε ο Θεός, θα το κάνει, έλεγε μέσα του. Του υποσχέθηκε μια, του υποσχέθηκε δυο, του υποσχέθηκε πολλές φορές. Και κάθε φορά ο Αβραάμ το πίστευε, ώσπου μια μέρα τον ειδοποίησε ο Θεός ότι του χρόνου τέτοιον καιρό η γυναίκα του θα του δώσει παιδί.


Στο διάστημα όμως που έλεγε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα του δώσει παιδί, τον έβαλε σε νέα δοκιμασία. Η ξηρασία και η πείνα που είχε πέσει στη γη της επαγγελίας βρήκε τον Αβραάμ στην Αίγυπτο. Εκεί οι Αιγύπτιοι του άρπαξαν τη γυναίκα του Σάρρα, που ήταν πολύ όμορφη, και την έδωσαν για γυναίκα στο Φαραώ. Έτσι τώρα όχι μόνο παιδί και απογόνους δεν είχε, αλλ’ ούτε και γυναίκα. Κι όμως ο Αβραάμ δεν γόγγυσε. Δεν έπαυσε να πιστεύει ότι ο Θεός θα του δώσει απογόνους. Εννοείται ότι ο Θεός, πριν να την κάνει γυναίκα του ο Φαραώ, με διάφορα χτυπήματα τον ανάγκασε να την επιστρέψει στον Αβραάμ, και μάλιστα με πολλά δώρα, λέγοντάς του·


«Πάρ’ την πίσω, άνθρωπέ μου, παραλίγο να την κάνω γυναίκα μου. Γιατί δεν μού είπες ότι είναι γυναίκα σου;».


Πάλι κερδισμένος από την υπομονή του και την εμπιστοσύνη του στο Θεό ο Αβραάμ.


Η πιο μεγάλη όμως δοκιμασία ήταν όταν ο Θεός του ζήτησε να θυσιάσει το γιό του Ισαάκ. Ένα τον είχε, με τόσους κόπους τον απέκτησε, τον μεγάλωσε, και τώρα ο Θεός του λέει να τον θυσιάσει με το χέρι του. Μεγάλη δοκιμασία! Και σ’ αυτήν τη σκληρή ώρα δεν ολιγοπίστησε. Πήρε το παιδί, το ανέβασε στο βουνό, έστησε το θυσιαστήριο, και σήκωσε το μαχαίρι, όταν ο Θεός τον σταμάτησε, και του είπε·


«Τώρα, Αβραάμ, πείστηκα ότι είσαι πιστός μου δούλος. Πάνω και από το παιδί σου έχεις εμένα».


Από πού αντλούσε τόση δύναμη ο Αβραάμ; Μας εξηγεί ο απόστολος Παύλος·


«Περίμενε νοσταλγικά να κατοικήσει μόνιμα και παντοτινά στην επουράνια πόλη, που έχει αδιάσειστα θεμέλια, που τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο Θεός».


Δηλαδή η καρδιά του είχε ξεκολλήσει από τα γήινα. Ο νους του ήταν στον ουρανό, κοντά στο Θεό, την άνω Ιερουσαλήμ, την αιώνια πόλη, την κτισμένη πάνω σε γερά θεμέλια, την τεχνουργημένη από τον ίδιο το Δημιουργό.

Να από πού αντλούσε το κουράγιο την πίστη και την αφοσίωση ο πιστός δούλος του Θεού.


Με το παράδειγμα του Αβραάμ ο απόστολος Παύλος παρηγόρησε τους εξ Εβραίων Χριστιανούς, για να μη δειλιάσουν, αλλά παρ’ όλες τις δοκιμασίες να μείνουν σταθεροί στην πίστη.

Και όχι μόνο εκείνους. Παρηγορεί και τον κάθε Χριστιανό κάθε εποχής, που δοκιμάζεται.






ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


του κ. Παναγιώτου Τελεβάντου

Πολλοί επεσήμαναν, σε διάφορα ιστολόγια και θρησκευτικά περιοδικά, τις απαράδεκτες θέσεις που εκφράζει τον τελευταίο καιρό ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος.

Συνυπογράφω όλα όσα του καταμαρτυρούν για τις αντιευαγγελικές θέσεις που εκφράζει και τις αντικανονικές ενέργειες που προβαίνει.


Για λόγους αληθείας και δικαιοσύνης, όμως, θέλω να επισημάνω ένα σημείο που, κατά την άποψή μου, έχει δίκαιο.


Καταρχήν νομίζω ότι πρέπει να του αναγνωριστεί ότι έχει το θάρρος ή αν θέλετε το θράσος της γνώμης του.


“Αν μας θεωρούν προδότες ας απευθυνθούν στη Σύνοδο”,
λέγει προκλητικά.


Μήπως σε τελευταία ανάλυση έχει δίκαιο;
.........


Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ


Δεν είναι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που τον εξέλεξε να την εκπροσωπήσει στο διάλογο με τους Παπικούς;

Δεν είναι η Ιεραρχία που του έδωσε εντολή να διεξάγει το διάλογο μέσα στα κανονικά πλαίσια δηλαδή να μην κάνει συμπροσευχές με τους αιρετικούς Παπικούς;


Δεν συμμετέσχε σε συμπροσευχές με τους Παπικούς στη συνάντηση στην Πάφο και στη Λευκωσία και μάλιστα κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας;


Επομένως παρέβη κατάφωρα και ξεδιάντροπα τις εντολές της Ιεραρχίας.


ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ;


Αφού, λοιπόν, αυτά είναι τα δεδομένα τον κάλεσε κανείς, ως όφειλε, σε απολογία;

Εξ όσων γνωρίζω ούτε ο Αρχιεπίσκοπος, ούτε η ΔΙΣ, ούτε η Σύνοδος της Ιεραρχίας τον εγκάλεσαν για οτιδήποτε.

Ούτε υπέπεσε στην αντίληψή μου έστω και ένας επίσκοπος που να διαμαρτυρήθηκε επειδή ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις εντολές της Ιεραρχίας.

Αρα έχει δίκαιο ο κ. Χρυσόστομος να παραπέμπει στη Σύνοδο όσους τον επικρίνουν.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ


Εχω γράψει κατ’ επανάληψη πρόσφατα ότι ήρθε ο καιρός ο αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού να περάσει στη δεύτερη φάση.

Οι πιστοί πρέπει να αρχίσουν να καταθέτουν στη Σύνοδο εμπεριστατωμένες καταγγελίες εναντίον των Οικουμενιστών και των νεωτεριστών.

Η πρόκληση του Σεβασμιότατου Μεσσηνίας είναι σαφής και εύγλωττη.


Ας την αδράξουμε αποφασιστικά.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009



ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΕΙΣ

ΑΝΘΡΩΠΩΝ


του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλιδη

Σε ιστολόγιο αναρτήθηκε η είδηση από εφημερίδα ταμπλόιντ ότι "παντρεύεται ο Ελληνο-Αυστραλός, που πήρε τα όργανα του Dujon Zammit.
Ενός νέου που πέθανε μετά από ξυλοδαρμό στη Μύκονο.
Ο δεχθείς το όργανο, την καρδιά σημειωτέον, κ. Κων. Γρίμπλιας είπε:

"«Ο πολιτικός γάμος έγινε τον περασμένο Ιούνιο, όταν δεν γνώριζα πόσο ακόμα θα ζούσα.
Χάρη όμως στο "δώρο ζωής" που μου έκαναν οι γονείς του Ντουζόν όλα πήγαν καλά και πλέον ατενίζω γεμάτος αισιοδοξία και ευτυχία το μέλλον».
Αυτό που δεν γνωρίζετε και θα πρέπει να το μάθετε, οι αναγνώστες και όλοι οι φίλοι των ανακυκλώσιμων ταμπλόιντ εφημερίδων - και όχι μόνο -, είναι η ακόλουθη λεπτομέρεια.
Ο επιζήσας από την ανακύκλωση του αδικοχαμένου Ντουζόν Ζαμίτ, θα επιθυμεί προφανώς να γίνει πατέρας ενός παιδιού (μπορεί να θέλει να κάνει πολλά) για να του δώσει και το όνομά του αδικοχαμένου.
Έτσι, θα "αναστηθεί", ας πούμε, και ο βιαίως αποθανών.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Τα φάρμακα που παίρνει ο μεταμοσχευμένος δρουν βλαπτικά και καταστροφικά στο σπέρμα, άγνωστες δε είναι οι συνέπειες, αν το σπέρμα ήταν γόνιμο, τι απόγονο θα μας έδινε.
Μπορεί να είχαμε και τερατογένεση.

Η λύση είναι η τεχνητή, με τον σωλήνα, γονιμοποίηση και ο κ. Γρίμπλιας θα μείνει, ίσως, με την εντύπωση ότι απέκτησε απόγονο.
Μισό από τον Ζαμίτ και μισό από τον ίδιο.
Αλλά δεν θα είναι ούτε του Ζαμίτ ούτε φυσικά και δικός του.


Για να ελαφρύνουμε δε κάπως και την διάθεση του φιλαναγνώστη, ας θυμηθούμε ένα σχετικό ανέκδοτο:

Ένας ογδοντάχρονος φέρνει στο Μαιευτήριο τη νεαροτάτη σύζυγο για να γεννήσει. Η μαία του αναγγέλλει το ευχάριστο γεγονός "ότι απέκτησε" και έκπληκτη τον ρωτά πώς "το κατάφερε";
Της απαντά χαμογελαστός "ο κινητήρας της μηχανής πρέπει να είναι πάντα σε λειτουργία".

Τότε λοιπόν και η μαία παρατηρεί:

"Ναι, αλλά θα πρέπει να αλλάζουμε και τα λάδια.
Το παιδάκι είναι κατάμαυρο".





Μή παρίδης δέησιν,τών αναξίων σών δούλων...
Οί έν νόσοις, Παρθένε ανιάτοις, ιατήρα σέ έχομεν πάσαις...
Παναγία η Προυσιώτισσα>>>>



Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΔΙΩΞΕ

ΤΗΝ ΓΡΙΠΠΗ


Οκτώβριος του 1918.

Το Αγρίνιο δεν απαριθμεί περισσοτέρους από 15.000 κατοίκους.

Μία επάρατος νόσος, Η ΓΡΙΠΗ, έχει ενσκήψει και θερίζει, κυριολεκτικώς, την πόλη και την γύρω περιοχή της.
Δεν υπάρχει οικογένεια που να μη θρηνεί τα θύματά της.

Φόβος συνέχει τους κατοίκους όλης της περιοχής, γιατί η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στο Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό.

Η επιστήμη φαίνεται ανίκανη να ανακόψει τη θανατερή πορεία της νόσου.

Ο αριθμός των θανάτων μόνο μέσα στο Αγρίνιο φτάνει τον αριθμό των 40 έως 50 ημερησίως.

Κανείς δεν συνοδεύει πια τους νεκρούς, οι οποίοι μεταφέρονται με δίτροχα κάρα από αχθοφόρους στο νεκροταφείο, όπου μετά από μια σύντομη ευχή τους ιερέως, πολλές φορές δε και χωρίς αυτήν, θάπτονται.

Οι κάτοικοι όχι μόνον δεν επιμελούνται τους νεκρούς τους, αλλά και τους αποφεύγουν από τον φόβο της μεταδόσεως της ασθένειας.


Όλοι αποκαμωμένοι ψυχικά λες και περιμένουν με σταυρωμένα χέρια το μοιραίο. Καμιά ελπίδα από πουθενά δεν φαίνεται.
Δεν μένει άλλο καταφύγιο από την πίστη. Αλλά και αυτή κάποτε μπρος στο αδιάκοπο θανατικό κλονίζεται σε πολλούς.

Μα μέσα σ’ αυτήν την παραζάλη της απελπισίας, που συνέχει όλους, υπάρχουν και μερικοί γέροντες που θυμούνται.
Η μνήμη τους ξαναγυρίζει 64 χρόνια πίσω, στο 1854.
Θυμούνται ότι και τότε μια άλλη επάρατος νόσος, η χολέρα, είχε ενσκήψει στην πόλη του Αγρινίου και είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό της.


Και θυμούνται τότε το θαύμα της Παναγίας της Προυσιώτισσας.

Η «σανίς σωτηρίας» είχε βρεθεί.

Ήταν η πίστη στην προστασία της Παναγίας της Προυσιώτισσας.
Στο θαύμα της Μεγαλόχαρης.


Όταν οι γέροντες το είπαν, όλοι ζήτησαν να μεταφερθεί η εικόνα της. Όλοι αυτομάτως πια ήταν βέβαιοι ότι, όταν η εικόνα της Προυσιώτισσας θα ερχόταν στο Αγρίνιο, η πόλη θα απαλλασσόταν από την τραγική δοκιμασία. Μα κανένας δεν αποφασίζει, δεν τολμάει να πάει στο Μοναστήρι, στον Προυσσό, για να μεταφέρει την παράκληση της πόλης στον Ηγούμενο. Ένας φόβος για την περίπτωση αυτή συνέχει όλους. Πιστεύουν ότι το θανατικό της γρίπης ήταν μια δοκιμασία εξαγνισμού που την έστειλε η Θεία Βουλή στον «παραστρατημένο» λαό. Γι’ αυτό και φοβούνται να πάνε στο Μοναστήρι, μήπως η Θεία «οργή» ξεσπάση στους απεσταλμένους.

Ολόκληρη κίνηση έγινε τότε για να συγκροτηθεί μια αντιπροσωπευτική επιτροπή, που θα μετέβαινε στην Ναύπακτο, για να ζητήσει από τον τότε Μητροπολίτη Αμβρόσιο την άδεια μεταφοράς της Εικόνας και εν συνεχεία θα ανέβαινε στο Μοναστήρι, για να συνοδεύσει την θαυματουργό Προυσιώτισσα στην πόλη.


Τελικώς έγινε μια τριμελής επιτροπή, αλλά εντός της ίδιας ημέρας τα μέλη της παραιτήθηκαν, για να γίνει άλλη την επομένη και να παρουσιασθεί εμπρός στην ασκητική μορφή του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Αμβροσίου, μεταφέροντας την παράκληση της πόλης.


Με την ευλογία του Αμβροσίου και με το σχετικό έγγραφο της άδειας στα χέρια η επιτροπή αφήνει την Μητρόπολη. Η άδεια έχει δοθεί. Μα τα λόγια του Δεσπότη, παρά την τελική ευλογία του, στριφογυρίζουν καυτερά στην ψυχή και στην σκέψη. Τα βήματά τους σέρνονται όχι προς το Αγρίνιο, αλλά προς την παραλία της Ναυπάκτου. Εκεί καθισμένοι στο μουράγιο, αμίλητοι, κάνουν αυτοκριτική. Είναι, άραγε, άξιοι να παρουσιαστούν μπροστά στην θαυματουργό Εικόνα; Αμαρτωλοί αυτοί, πρεσβεία αμαρτωλών; Ο Μητροπολίτης επέτρεψε, αλλά θα ευδοκήσει, θα δώσει συγχώρεση και η Παναγία; Αυτές οι σκέψεις τους βασανίζουν στις ώρες της σιωπής.


Ύστερα από μια κοπιώδη πορεία η επιτροπή-πρεσβεία, κατά το δειλινό της 22ας Οκτωβρίου, έφτανε στο Μοναστήρι, στον Προυσσό. Γονατιστοί μπροστά στην Θαυματουργό Εικόνα οι τρεις πρεσβύτες ευχαριστούν που τους αξίωσε να φτάσουν ως εκεί και προσεύχονται. Σε λίγο το Μοναστήρι παρουσιάζει εικόνα συναγερμού ικεσίας. Οι Πατέρες μαζεμένοι όλοι στην εκκλησία, με τον Κωνσταντίνο Καθηγούμενο, αναπέμπουν Παράκληση στην Θεομήτορα, ενώ τα πρόσωπα των Αγρινιωτών, που εξακολουθούν να είναι γονατιστοί μπροστά στην Εικόνα, τα αυλακώνουν τα δάκρυα. Είναι τα δάκρυα της μετανοίας.

Το άλλο πρωί γίνεται Δοξολογία και το βράδυ ολονύκτια Παράκληση. Η προετοιμασία για την μεταφορά της Εικόνας έχει αρχίσει το πρωί της 24ης Οκτωβρίου, μετά τον Όρθρο σχηματίζεται η πομπή και η Ιερά Θεωρία ξεκινάει...
Εν τω μεταξύ στο Αγρίνιο έχουν ειδοποιηθεί. Από την πόλη και τα γύρω χιλιάδες οι πιστοί μετά την Παράκληση στην Μητρόπολη ξεκινάνε σε μια ολονύκτια πορεία μέσα στα βουνά. Τραβάνε όλοι με συντριβή και μετάνοια τόση που μεταρσιώνει προς τα Αραποκέφαλα, για να προϋπαντήσουν την Μεγαλόχαρη, την μόνη ελπίδα της σωτηρίας που τους απέμενε. Λιτανεία ψυχών είναι η πορεία τούτη με την ολονύκτια προσευχή. Το ίδιο πρωί οι χιλιάδες αυτές των πιστών συναντώνται με την θρησκευτική πομπή που φέρνει την Θαυματουργό Εικόνα πάνω σε μια από τις ψηλότερες κορφές των Αραποκέφαλων. Οι στιγμές αυτές, όπως τις περιγράφουν οι επιζώντες ακόμα γέροντες, είναι ασύλληπτες από την φαντασία σε κατάνυξη. Εκεί γίνεται η πρώτη μεγάλη Δέηση. Δέησις εις το όρος. Σε πέντε χιλιάδες υπολογίσθηκαν οι Χριστιανοί, που γονυπετείς γέμισαν τα γύρω φαράγγια και με δάκρυα μετανοίας πραγματικής παρακολούθησαν την Δέηση στην Παναγία. Και μετά από αυτήν ξαναρχίζει η πορεία. Η Θεία Εικόνα ακολουθούμενη από τις χιλιάδες των ευλαβουμένων προχωρεί να φτάσει το πρωί της επομένης στο χωριό Προστοβά, όπου ψέλνεται κατανυκτική Παράκληση και τις νυχτερινές ώρες φτάνει στα προάστια του Αγρινίου. Όταν η ιερή πομπή έφθασε στα πρόθυρα της πόλης, το Αγρίνιο μέσα είχε ερημωθή. Δεν είχαν μείνει παρά μόνον μερικά παιδιά στα καμπαναριά των εκκλησιών που χτυπούσαν χαρμόσυνα τις καμπάνες. Η πομπή τώρα προχωρεί προς την πόλη και κατευθύνεται στο Ναό της Αγίας Τριάδος, όπου αναπέμπεται ευχαριστήρια Δέηση και ακολουθεί Μεγάλη Παράκληση για την απαλλαγή του δοκιμαζόμενου λαού από την μάστιγα της τρομερής αρρώστιας. Και μετά όταν μπήκε η Εικόνα της Θεομήτορος στο Ναό, επί ένα εικοσιτετράωρο συνεχώς οι παπάδες δεν σταμάτησαν να ψέλνουν ομαδικές Παρακλήσεις των πιστών, ενώ άλλοι μεταλάμβαναν των Αχράντων Μυστηρίων.

Μετά τις πρώτες ώρες από την άφιξη της Προυσιώτισσας στην πόλη, το κακό είχε σταματήσει.

Οι άρρωστοι, και οι κατάκοιτοι ακόμα που δεν μπορούσαν να σηκωθούν από το κρεββάτι, τώρα κατά δεκάδες, τελείως υγιείς, έσπευδαν στην Αγία Τριάδα για να ευχαριστήσουν την Μεγαλόχαρη.

Το θαύμα είχε συντελεσθεί ομαδικά.

Η ζωή στο Αγρίνιο ξανάρχιζε να παίρνει το ρυθμό της.


Αλλά μόνον η πόλη του Αγρινίου είχε απαλλαγή από το κακό.

Όλη η γύρω περιοχή από όπου δεν πέρασε η προς το Αγρίνιο πορεία, το Αιτωλικό, το Μεσολόγγι, θερίζονταν ακόμα από την αρρώστια με ρυθμό συνεχώς αυξανόμενο.
Το θανατικό ήταν τόσο που οι παπάδες δεν προλάβαιναν ούτε καν μια ευχή να διαβάσουν στους νεκρούς.

Οι επιτροπές που φτάνουν από τα γειτονικά χωριά και από τις δύο πόλεις, το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό, αντιδρούν. Αλληλομάχονται για την προτεραιότητα της μεταφοράς της Εικόνας. Αλλά και οι Αγρινιώτες δεν εννοούν να επιτρέψουν να απομακρυνθεί η Εικόνα της Παναγίας από την διασωθείσα πόλη πριν προσκυνήσει όλος ο λαός και πριν ψάλλει την μεγάλη ευχαριστήρια Δοξολογία.
Κάποιοι, οι ψυχραιμότεροι από το πλήθος των κατοίκων, με επικεφαλής τον Ηγούμενο, πρωτοστατούν σε μια προσπάθεια συμβιβασμού και αποφυγής του κακού που απειλείται από μια σύγκρουση των κατοίκων. Η προσπάθεια αυτή και οι σχετικές διαπραγματεύσεις κράτησαν για αρκετές ημέρες, ώστε δόθηκε ο καιρός στους Αγρινιώτες να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, που εν τω μεταξύ είχαν αυξηθεί. Ήθελαν τώρα η Εικόνα να λειτουργηθεί σε όλες τις εκκλησίες της πόλης. Έτσι, στις 27 Οκτωβρίου, στο Ναό της Αγίας Τριάδος ψέλνεται κατανυκτικώτατα η ειδική ακολουθία με την οποία λιτανεύεται η πάνσεπτη Εικόνα της Προυσιώτισσας και κατόπιν σχηματίζεται ιερή πομπή η οποία δια μέσου των κεντρικότερων οδών της πόλης μεταφέρει την Εικόνα στον παλαιό Ναό του Αγίου Χριστοφόρου, που βρίσκεται έξω από το Αγρίνιο επάνω σε έναν λόφο. Εκεί εψάλη η Μεγάλη Παράκληση μετά από την οποία ο Ηγούμενος έδωσε την εξήγηση ότι η φοβερή αρρώστια δεν ήταν παρά μια δοκιμασία του πληθυσμού της πόλης για την εκτροπή από τον δρόμο της πίστεως και ανέλυσε τις υποχρεώσεις που δημιουργεί πια για τους Αγρινιώτες η δοθείσα Χάρις της Θεομήτορος. Ακολούθησε 24ωρο προσκύνημα μετά το οποίο, κατά τα πέντε εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν, η Εικόνα μεταφέρθηκε διαδοχικά και λιτανεύθηκε στους Ναούς της Ζωοδόχου Πηγής και του Αγίου Δημητρίου. Στο διάστημα αυτό του προσκυνήματος ολόκληρος ο πληθυσμός εξομολογείται και μεταλαβαίνει των Αχράντων Μυστηρίων. Η ζωή και η κίνηση στην πόλη αποκαθίστανται, κανένας άρρωστος δεν υπάρχει, κανένας θάνατος δεν σημειώνεται. Στο Μεσολόγγι η επάρατη νόσος συνεχίζει να αποδεκατίζη τους κατοίκους. Καθημερινά πεθαίνουν από την γρίπη 25-30 άτομα, τα οποία μεταφέρονται με κάρα και θάβονται κατά το πλείστον χωρίς την συνοδεία ούτε ιερέως καν. Μια επιτροπή κατευθύνεται στην Ναύπακτο και αμέσως λαμβάνει την άδεια του Μητροπολίτου για την μεταφορά της Εικόνας στην πόλη. Πράγματι, την 1η Νοεμβρίου 1918, η Εικόνα φτάνει με τον σιδηρόδρομο στον σταθμό του Μεσολογγίου, όπου οι κάτοικοι αναμένουν από τη βαθιά νύκτα παρά το γεγονός ότι έριχνε καταρρακτώδη βροχή. Πολλοί από τους επιστήμονες και τους προκρίτους της πόλης προέτρεπαν το πλήθος να επανέλθει στα σπίτια του και εξέφραζαν την πεποίθηση ότι οι θάνατοι από την γρίπη τουλάχιστο θα τριπλασιασθούν. Ο λαός όμως ανέμενε καρτερικώτατα. Με την άφιξη της Εικόνας της Παναγίας της Προυσιώτισσας εψάλη στον σιδηροδρομικό σταθμό κατανυκτική Παράκληση και στην συνέχεια έγινε η είσοδος της Εικόνας στην πόλη.

Το μέγα θαύμα συντελείται.

Μάρτυρες παρίστανται όλοι οι κάτοικοι.

Κατά το Μεσονύκτιο, ενώ όλοι προσεύχονταν αρχίζει να πνέει σφοδρότατος άνεμος που ξερρίζωσε πολλές δεκάδες δένδρων της πόλης.

Από το πρωΐ της 2ας Νοεμβρίου 1918 κανένας θάνατος δεν σημειώθηκε στο Μεσολόγγι.

Οι κάτοικοι με πρωτοφανή ευλάβεια προσέρχονταν μπροστά στην Αγία Εικόνα ψάλλοντας την Παράκληση, προσφέροντας διάφορα αφιερώματα, χρυσό, άργυρο κλπ, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παντοδύναμο Μητέρα του Θεού.


Στο Αιτωλικό επικρατεί η ίδια κατάσταση.
Οι κάτοικοι πεθαίνουν κατά δεκάδες.
Η μεταφορά της Εικόνας πραγματοποιείται από την πόλη του Μεσολογγίου.
Στον σιδηροδρομικό σταθμό έχουν προσέλθει όλοι, πλην ελαχίστων, οι οποίοι ανέμεναν την ιερή πομπή στο τέρμα της μεγάλης ανατολικής γέφυρας.

Διαπρύσιοι κήρυκες του συντελεσθέντος θαύματος της καταπαύσεως της νόσου μεταξύ των άλλων και ο δήμαρχος Κων. Σταράμος, καθώς και οι: Παντ. Μόσχος, Χρ. Γαζώτης, Παντ. Σκόνδρας, Χρ. Μπογιατζής, Ανδρ. Λιαπίκος κα.


Απειράριθμα θαύματα διηγούνται πολλοί των κατοίκων....

Το παραπάνω κείμενο, προέρχεται από το αρχείο του αειμνήστου Γυμνασιάρχου τής πόλεως του Αγρινίου, Γεωργίου Πάστρα και μάς το δώρησε πρίν απο λίγα χρόνια η αγαπητή κόρη του, κ. Αλεξάνδρα Πάστρα-Τρομάρα.
Πρόκειται, για ένα μεγάλο αρχειακό κείμενο πού επιγράφεται:
«εκτάκτου ενδιαφέροντος ρεπορτάζ του ανταποκριτού μας κ. Θ. Λιαπίκου» και αναφέρεται σε θαύματα της Παναγίας Προυσιώτισσας.


Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009









Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ


Και οι σημερινοί


ΝΑΝΟΙ

Mία ολόκληρη "ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ" με Κρατική επιχορήγησι ΜΗΔΕΝ=0
==============================
Έχω υποσχεθεί στο σημερινό Αρχιεπσκοπο, τον κ. Ιερνυμο, να εκδιπλώσω μπροστά του ολόκληρο το θαυμαστό φάσμα του ποιμαντικού οράματος και της ποιμαντικής πράξης του μακαριστού προκατόχου του, του Αρχιεπισκπου Ιερνυμου του πρώτου. Την ανήσυχη ευρηματικότητά του, που τον συνέδεε με την Πατερική εμπειρία καί με την αγωνία της εποχής του. Την φωτισμένη μεθοδικότητά του, που έδινε πνοη στούς σχεδιασμούς του και αποτελεσματικότητα στο μόχθο του. Την πολυκλαδικότητα των θυσιαστικών του εξορμήσεων, που τον αποτραβούσαν από τον πνιγηρό χώρο της γραφειοκρατίας και της υψηλής εθιμοτυπίας και τον έφερναν εκεί, που στάζει ο ιδρώτας η κυλάει το δάκρυ.
Η παρουσίαση αυτής της προσφοράς, μοναδικής κατά τον εικοστό αιώνα, δεν είναι εύκολη. Απαιτε άνεση δημοσιογραφικού χώρου και καταβολή άμετρου κόπου. Πως να σμικρύνεις την ατέρμονη έμπνευση, την ευσυνείδητη πιστότητα στη Θεϊκή εντολή, το ταπεινό, αθόρυβο θρόϊσμα, που έδινε ανάσα στις καρδιές και λάμψη ευγνωμοσύνης στα μάτια; Πως να ακουμπήσεις, ανάλαφρα, το δάχτυλο στην πρώτη, κατάμεστη σελίδα και, βιαστικά, να το αποσύρεις, για να επισημάνεις το θαυμαστό περιεχόμενο της επόμενης;
Με
επίγνωση και με εμπειρία αυτής της δυσχέρειας, θα σκύψω, με βαθειά ευλάβεια, στην πολύτομη έκθεση των πεπραγμένων του, που είναι χαραγμένη από το δικό του χέρι και, συνοψίζοντας το πλούσιο ενημερωτικό υλικό, θα μεταφέρω εδώ ένα λιτό διάγραμμα της προσπάθειας, που έκανε ο μακαριστός Αρχιεπσκοπος Ιερνυμος, για να βελτιώσει και να εμπλουτίσει τον πνευματικό και το θεωρητικό οπλισμό των συνεργατών του ιερέων και για να δώσει πνοη και έμπνευση στο πολύπλευρο ποιμαντικό του διάγραμμα.

***
Α
Η ποιμαντική επιμόρφωση των ιερέων.
Γράφει
ο ίδιος· « Οταν ληφθή υπ ψιν, ότι η Εκκλησιαστικ μας Παιδεία δεν παρείχεν εις τούς κληρικούς μας όλα τα εφόδια εκείνα, τα οποία είναι εις αυτούς απολύτως απαραίτητα, ίνα τούς καταστήσουν καρποφόρους εργάτας του Ευαγγελίου και κατηρτισμένους διακόνους της Εκκλησας, τότε η ανάγκη της επιμορφώσεώς των καθίσταται προφανής».
Με βαθειά γνώση της παιδευτικής στέρησης του
ιερατικού δυναμικού και με αποσαφηνισμένο το όραμα της βαθμιαίας, ουσιαστικής καλλιέργειας, ανάπτυξε σειρά ολόκληρη ευκαιριών, για ανανέωση και για εμπλουτισμό της Θεολογικς και της Εκκλησιολογικς παιδείας των ιερέων της Αρχιεπισκοπς Αθηνν. Και συγκεκριμένα·


1. Ωργνωσε τακτικές συγκεντρώσεις των εφημερίων, μια η δυο φορές το μήνα, διάρκειας δυο και πλέον ωρών. Σ ατς γινόταν παρουσίαση, διάλογος και επεξεργασία σοβαρών θεμάτων και έπαιρναν οι ιερείς απόψεις και οδηγίες, ώστε να είναι σε θέση να διαφωτίζουν, σωστά και αποτελεσματικά, το ποίμνιό τους.


2. Ταυτόχρονα, κατέβαλε προσπάθεια, να οργανωθούν ειδικές συνάξεις, με ενιαίο πρόγραμμα, για τούς νέους εφημερίους. Γι ατος, που ήταν νέοι κατά τη χειροτονία η νέοι κατά την ηλικία η νέοι κατά το διορισμό τους στις ενορίες των Αθηνν. Οι Συνάξεις τους γίνονταν μια φορά την εβδομάδα. Τα θέματα ήταν· Μελέτη της Αγας Γραφής. Η πνευματική ζωη του ιερέα. Πατερικές διδαχές. Προσέγγιση των Ιερν Κανόνων. Οργνωση της ενορίας. Ο εφημέριος, ως λειτουργός της Αναμακτης Ιερουργας. Απορες και προβλήματα.


3. Ιδρυσε «φροντιστήριο λειτουργικής επιμόρφωσης των κληρικών», για τη μελέτη όλων των παραμέτρων της Θείας Ευχαριστίας, ώστε να μπορούν οι ιερείς να μεταφέρουν το πνεύμα και την εμπειρία της Ευχαριστιακής ζωής σ λκληρο το πλήρωμα.


4. Παράλληλα, ίδρυσε «Φροντιστήριο εξομολόγων», στο οποίο μετείχαν όλοι οι εξομολόγοι της Αρχιεπισκοπς και μελετούσαν, ολοένα και βαθύτερα τις διαστάσεις της αποστολής τους.


5. Ορισε να γίνονται συνάξεις ιεροκηρύκων, για να εμβαθύνουν οι κήρυκες της Εκκλησας στην παρακαταθήκη των μεγάλων Πατέρων μας και νάκαλλιεργείται, με ιδιαίτερη επιμέλεια το κήρυγμα.


6. Θεσπισε συνάξεις των ιερέων των Κοιμητηρίων, που ασκούν την ποιμαντική τους διακονία στον ιερό τόπο, όπου η αγάπη βιώνεται ως έσχατος πόνος και όπου τα όρια του επίγειου τέλους βυθίζονται στο άνοιγμα και στο φως της αιωνιότητας.


7. Εγκαινασε Γραφείο ποιμαντικής μέριμνας των φυλακισμένων, στο οποίο εξετάζονταν θέματα, σχετικά με τα προβλήματα και τις δυσκολίες, που συναντούν οι ιερείς κατά την άσκηση του ποιμαντικού τους έργου στις φυλακές.


8. Ιδρυσε ειδικό «Κεντρο Νεότητας» και «Σεμινάριο Υπεθυνων Νεανικών Κεντρων», για την αντίστοιχη ενημέρωση και μόρφωση των ιερέων, που είχαν κληθεί να αναλάβουν τη διαπαιδαγώγηση και τη συμπαράσταση στα νέα μέλη της Εκκλησας μας.


9. Δεν παρέλειψε να οργανώσει και «Κεντρο συμπαράστασης της ελληνικής οικογένειας», στο οποίο, ειδικοί ομιλητές προσέγγιζαν τις δυσκολίες και τούς προβληματισμούς της σύγχρονης οικογένειας και συζητούσαν, από κοινού, τρόπους πνευματικής ενίσχυσης και πρακτικής χειραγωγίας.


10. Ενδιαφρθηκε για την πνευματική βοήθεια της τρίτης ηλικίας. Σε φροντιστήριο αποκλειστικής στόχευσης, έγιναν 60 ομιλίες σε ιερείς, που είχαν επιφορτιστεί με τη μέριμνα των υπερήλικων.


11. Εχοντας ως όραμα και στόχο να αποκτήσουν οι ιερείς ευρύτερη μόρφωση και να καταστούν ικανοί να εκπληρώνουν, ολοένα και αποδοτικότερα το έργο τους, έδινε σε εκείνους, που είχαν τις προϋποθέσεις, εκπαιδευτικές άδειες και υποτροφίες, για να παρακολουθήσουν, στο εξωτερικό, ευρύτερα προγράμματα σπουδών και συζητήσεις σε εξειδικευμένα συνέδρια.

***


Ολα αυτά τα εκπαιδευτικά προγράμματα, προσδιορίζουν το πλάτος και το βάθος των αποστολικών οραμάτων, που ηλέκτριζαν και που ευαισθητοποιούσαν τον Αρχιεπσκοπο Ιερνυμο τον πρώτο, τον ανύστακτο ποιμένα της Εκκλησας της Ελλδος. Το άνοιγμα του τόξου της ποιμαντικής του φροντίδας, για ολόκληρο το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Τη μέριμνά του για το κάθε πρόσωπο και για το κάθε πρόβλημά του. Τη χαρισματική του ανησυχία, να προσεγγίσει με διάκριση και με λεπτότητα την κάθε ψυχή, ώστε το άγγιγμα της αγάπης νά είναι λυτρωτική αφύπνιση και όχι βάθαιμα της πληγής.
Ο μακαριστός Ιερνυμος βημάτιζε, με πιστότητα, στα ίχνη των φωτισμένων Πατέρων της Εκκλησας μας, που είχαν το χάρισμα να λιτανεύουν αδιάκοπα τη Χαρη και τη Δυναμη του Σταυρού, αλλά και να προσεγγίζουν την καθεμιά ύπαρξη με τη σοφία και τη λεπτότητα ενός εξειδικευμένου επιστήμονα.
Αν, γυρίσουμε το φύλλο και αναζητήσουμε τον τρόπο, με τον οποίο αξιοποιήθηκε όλο αυτό το «εκπαιδευτικό πρόγραμμα», θα βρεθούμε μπροστά σε ένα θαύμα. Το άνοιγμα της ποιμαντικής πρακτικής του και τα επιτεύγματα, που χαράχτηκαν κατά τν εξάχρονη, μόνο, ποιμαντορία του, εγγράφουν άθλο.
«Πετώντι καλάμω», θα μεταφέρω
εδώ ένα διάγραμμα·

***


Β Ανοιγμα ποιμαντικού μόχθου.
Δε θα
αναφερθώ στα ποιμαντικά ανοίγματα, που εκπορεύονται από το λειτουργικό, το μυστηριακό και το κηρυκτικό χρέος. Οχι, γιατί αυτά είναι λίγα. Αλλ, γιατί μπροστά μου συνωθούνται τα πολλά, εντελώς πρωτότυπα, που καταξινουν τις ανησυχίες και την ευρηματικότητα του αείμνηστου Αρχιεπισκπου Ιερνυμου.
Φερνω στη δημοσιότητα μερικά
από αυτά.


1. Αντιμετπιση των αιρετικών παραφυάδων, που-όπως όλοι γνωρίζουμε-παραπλανούν τούς αδαείς και σπείρουν ζιζάνια στον αγρό της Εκκλησας. Οργανθηκαν, με εντολή και με προγραμματισμό της Αρχιεπισκοπς, ειδικά κλιμάκια μελέτης και δράσης. Αυτά ερεύνησαν, με πολλή προσοχή, τις στρεβλωτικές διδαχές των αιρετικών. Μελέτησαν, παράλληλα, την κρυστάλλινη διδαχή των Πατέρων μας. Και άρχισαν να επισκέπτονται περιοχές και συνάξεις, στις οποίες είχαν εισχωρήσει οι νοθευτές της Ευαγγελικής Αλήθειας και να διαφωτίζουν, με σωστές αναλύσεις και με πειστικά επιχειρήματα, τα θύματα της διάστροφης προπαγάνδας.


2. Στα πλαίσια της κάθε νορας μελετήθηκαν τρόποι καλλιέργειας του πνεύματος αγαπητικής προσφοράς αίματος, για τούς εμπερίστατους αδελφούς μας και άρχισε μια κινητοποίηση, που είχε σαν αποτέλεσμα την ευρύτερη κυκλοφορία και απήχηση του συνθήματος και την καθιέρωση των, κατά καιρούς, αιμοδοτικών ευκαιριών, είτε στούς Ενοριακος Ναούς είτε στις αίθουσες των Θρησκευτικών Συλλόγων της πρωτεύουσας.


3. Εξιχνιστηκε η ύπαρξη ανεκμετάλλευτων κληροδοτημάτων και κινητοποιήθηκαν όλοι οι παράγοντες, που ήταν αρμόδιοι και υπεύθυνοι για την αξιοποίησή τους. Στα κληροδοτήματα, που-«εξ οφικίου»-πρόεδρος ήταν ο Αρχιεπσκοπος Αθηνν, μπήκε τάξη και άρχισαν να εκπονούνται οι σχετικές μελέτες για την ανταπόκριση στις θελήσεις των δωρητών. Στα κληροδοτήματα, τα κατεσπαρμένα στις διάφορες ενοριακές δικαιοδοσίες, ενεργοποιήθηκαν τα Εκκλησιαστικ Συμβούλια και οι λοιποί συνεργάτες, με στόχο να μη χαθεί ο τελευταίος «κοδράντης».


4. Δε λησμονήθηκαν και δεν αποκλείστηκαν-κατά τη σύνταξη των προγραμμάτων πνευματικής αγωγής-και οι ευκαιρίες των φιλικών διαλόγων η των δυναμικών εξορμήσεων, καθώς και το χρέος ομαδικής ενασχόλησης, γι την επίλυση εκκρεμών τοπικών προβλημάτων, που απασχολούν η βασανίζουν τον τοπικό πληθυσμό, εγγράφονταν στα κατάστιχα των προτεραιοτήτων και γίνονταν μέλημα και αγώνας του πληρώματος της τοπικής Εκκλησας.


5. Προσεκτική και διακριτική προσφορά οικονομικών βοηθημάτων σε κάθε άτομο και σε κάθε οικογένεια, που βρισκόταν στο τούνελ της ανέχειας και αντίκρυζε, αμήχανα, το σκοτάδι και την παγωνιά. Η οικονομική ενίσχυση, σε καμμιά περίπτωση, δεν παρεχόταν με το σφίξιμο, που προκαλεί η απαρέσκεια, η περιφρόνηση στο πρόσωπο του φτωχού και η διάθεση του «ξεφορτώματος». Προσφερόταν, πάντοτε, ως αδελφική συμπαράσταση. Ως ένδειξη και ως λειτουργία της κοινοκτημοσύνης. Της Ευαγγελικής εντολής και πράξης, που κυριάρχησε στην αρχαία Εκκλησα και εξακολουθεί να ενεργοποιείται στις σγχρονες κοινωνίες μας.
Για την καθιέρωση και την
εξασφάλιση του σεβασμού της προσωπικότητας των φτωχών αδελφών μας, η Αρχιεπισκοπ Αθηνν, με την έμπνευση και την εντολή του μακαριστού Ιερνυμου, έκανε επίμονη, ομαδική, εκπαίδευση και έδινε προσωπικές οδηγίες.


6. Οργανθηκαν ειδικές ομάδες φροντίδας για τούς ασθενείς, που παρενέβαιναν, όταν διαπίστωναν, πως η νοσηλεία δεν είναι εφικτή στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας και, με την ενίσχυση του ενοριακού φιλοπτώχου ταμείου η του αντίστοιχου ταμείου της Αρχιεπισκοπς, αναλάμβαναν να προωθήσουν τούς αρρώστους αδελφούς σε Νοσοκομεία του εξωτερικού, της Ευρώπης η και της Αμερικς. Η αγάπη δεν λύγιζε μπροστά στα εμπόδια. Ηταν πάντοτε άκαμπτη και αποφασιστική.


7. Μεγάλος τομέας ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησας, υπήρξε η μελετημένη και συντονισμένη προσπάθεια του «Κεντρου συμπαράστασης της οικογένειας», που ιδρύθηκε στα πλαίσια του Γραφείου Ποιμαντικής της Οικογέ-νειας. Γεγονός, διαπιστωμένο σε παγκόσμια κλίμακα, είναι ότι η οικογένεια περνάει μεγάλη κρίση και τα πνευματικά της στηλώματα ολοένα και αφανίζονται. Για την αντιμετώπση των πολλαπλών προβλημάτων, αποφασίστηκε η ίδρυση αυτής της Υπηρεσας, που ανέλαβε να προσεγγίσει με αγάπη και κατανόηση τις αποσυντονισμένες οικογένειες, να αφουγκραστεί την αγωνία τους, να ξανασυνδέσει τα τρεμάμενα χέρια των συζύγων, να θερμάνει τις παγωμένες καρδιές τους, να δώσει χαμόγελο στα νέα βλαστάρια, να ξαναχτίσει την ευτυχία, εκεί, που είχε φωλιάσει η ποικρία και η απογοήτευση.
Από την «έκθεση πεπραγμένων» του μακαριστού Ιερνυμου αποσπώ ένα κομμάτι, που ιχνογραφεί την έκταση και τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας· « Εκ των προληπτικώς παραπεμφθέντων εις τας Επιτροπς περιπτώσεων, δηλαδή επί εκείνων των περιπτώσεων δυσαρμονίας της οικογενείας, αι οποίαι δεν έχουν ακόμη φθάσει εις την υποβολήν αγωγής διαζυγίου, παρεπέμφθησαν εις τας Επιτροπς 844. Εξ αυτών επετεύχθη συμφιλίωσις επί των 535, δια 122 συνεχίζεται η ειδική παρακολούθησις και προσπάθεια και επί 85 εσημειώθη αποτυχία, αι δε υπόλοιποι περιπτώσεις εκκρεμούν. Επσης δέον να σημειωθή, ότι το Κ.Σ.Ο. επέτυχε την ανασύστασιν του γάμου 14 ήδη διεζευγμένων συζύγων».


8. Πνοη αγάπης και φροντίδα αδελφική προσπάθησε να φέρει η Εκκλησα και στις φυλακές, εκεί, που φυλακίζεται όχι μόνο το κορμι του ανθρώπου, αλλά και η ψυχή του και η ζωντάνια του και το στεφάνι των ονείρων του, που πιθανό να το είχε πλέξει κατά την ανοιξιάτικη διαδρομή του βίου του. Εκε βρίσκονται όλα κατάχαμα, νεκρές, αλλά μη λησμονημένες, χαρές. ερεθίσματα πένθους και απόγνωσης.
Καταθέτω μια δεύτερη
αποτίμηση του έργου συγκεκριμένης χρονικής πε-ριόδου, χαραγμένη και αυτή από το χέρι του Αρχιεπισκπου της αγάπης Ιερνυμου·
« Εκ των ποιμαντικών
επισκέψεων των εντεταλμένων Εφημερων εις τας Φυλακάς και της κατ δαν μετά των κρατουμένων επαφής, εξηκριβώθησαν ωρισμέναι υλικαί ανάγκαι των κρατουμένων και των οικογενειών των, τας οποίας οι εντεταλμένοι ιερείς προσεπάθησαν κατά το δυνατόν να θεραπεύσουν.
Ούτω,
ενισχύθησαν οικονομικώς 81 κρατούμενοι, κατεβλήθησαν τα δικαστικά έξοδα 32 αποφυλακιζομένων, εβοηθήθησαν οικονομικώς 49 οικογέ-νειαι κρατουμένων, εδόθη ιματισμός και υποδήματα εις 268 κρατουμένους και εις τας οικογενείας 50 εξ αυτών, ηγοράσθησαν γυαλιά δια 45 κρατου-μένους. Τον ιματισμόν εις το «Γραφείον Ποιμαντικής των εν ταις Φυλακαίς» χάριν των κρατουμένων» προσέφεραν αφ νς μεν η « Χριστιανική Αλληλεγγη» της Ι. Αρχιεπισκοπς, αφ τρου δε ευσεβείς Χριστιανοί... Επσης, μερίμνη των εντεταλμένων εφημερίων « συνεργοί» δικηγόροι υπερασπίσθησαν προ των Δικαστηρίων δωρεάν τας υποθέσεις 6 κρατουμένων».


9. Ο απόδημος Ελληνισμς, τα αδέλφια μας, που για τον ένα η τον άλλο λόγο, δραστηριοποιούνται μακρυά από την ελληνική πατρίδα και μακρυά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, δέστερήθηκαν την πνοη της αδελφικής αγάπης. Το «Γραφείο Ποιμαντικής Αποδμων και Διασποράς» της Ι. Αρχιεπισκοπς Αθηνν είχε επενδύσει τα προγράμματά του με σειρά ολόκληρη εκδηλώσεων. Κρατούσε ανοιχτή τη γραμμή επικοινωνίας με διάφορους παράγοντες του Εξωτερικο. Οργνωνε Σεμινάρια μελέτης προβλημάτων των Ελλνων της διασποράς και της, κατά το δυνατόν, εξυπηρέτησής τους. Διατηρούσε γόνιμη επαφή με τούς Μητροπολίτες, που διαποίμαιναν τις ελληνικές Ορθδοξες Κοινότητες, τις εγκαταστημένες στα διάφορα μέρη του πλανήτη. Ανταποκρινταν στα αιτήματα των αποδήμων αδελφών μας, που ζητούσαν εξυπηρέτηση και βοήθεια, για την προώθηση και επίλυση προσωπικών η οικογενειακών τους δυσχερειών. Με ένα λόγο, μετέφερε παλμο καρδιάς στούς απόδημους και δεχόταν αντιφωνική καρδιακή δόνηση, από τούς νοσταλγούς της Ορθδοξης, ελληνικής αδελφοσύνης.

***


Γ ᾿Εκδηλώσεις αγάπης και πανανθρώπινης αλληλεγγύης.
Με τη νέα πνοη και κατεύθυνση, που δόθηκε στα αισθήματα των Χριστιανών, το
ενδιαφέρον των επεκτάθηκε και πέρα από τα όρια της ελλληνικής πατρίδας.
Η Αρχιεπισκοπ Αθηνν και, κοντα σ ατ, αρκετές άλλες ιερές Μητροπόλεις δραστηριοποιήθηκαν, κατά την παγκόσμια εξόρμηση για τη σωτηρία των παιδιών της Αφρικανικς Μπιάφρα, που αποδεκατίζονταν, κατά χιλιάδες, εξ αιτίας της ασιτίας. Οι συνεργοί του έργου της Αγπης της Αρχιεπισκοπς Αθηνν πρόσφεραν περί τις 300.000 κονσέρβες,που είχαν αποτιμηθεί, σε 3,5 εκατομμύρια δραχμές.
Παράλληλα,
η Αρχιεπισκοπ Αθηνν πρόσφερε αρωγή στην Εκκλησα της Ρουμανίας, που διαβιβάστηκε στούς πλημμυροπαθείς της παραδουνάβειας χώρας. Επ πλέον, στάλθηκαν 42.830 κουβέρτες και 30.000 κομμάτια ιματισμού. Αυτή η βοήθεια εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και θεωρήθηκε, ότι ήταν από τις σημαντικότερες, σε σύγκριση με όσα πρόσφεραν άλλες, πλουσιότερες χώρες.
Επίσης, το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Αρχιεπισκοπς Αθηνν ανταποκρίθηκε, κατά τον καλύτερο τρόπο, και στην έκκληση των κατοίκων του Πακιστάν, που είχαν πληγεί από πρωτοφανή τυφώνα, το 1970 και θρήνησαν εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές. Για το Πακιστάν συγκεντρώθηκαν 712.640 κομμάτια κονσερβών, αξίας 5.850.000 δραχμών. Σ ατ προστέθηκαν 491.960 κομμάτια κονσερβών, αξίας 3.700.000 δραχμών, που συγκεντρώθηκαν από διάφορες Μητροπόλεις.
Πρώτη, πάλι,
από όλες τις αποστολές βοήθειας, ήταν η προσφορά της Ι. Αρχιεπισκοπς Αθηνν στούς πλημμυροπαθείς της Μοζαμβίκης, κατά το 1971. Εκε στάλθηκαν 800 μεγάλα κιβώτια κονσερβών κρέατος, 4.600 μεγάλα κιβώτια ιχθυερών, 158 μεγάλα κιβώτια ιματισμού, 100 τόννοι ρύζι και άλλα, χρήσιμα, είδη.
Θα παραθέσω μια
ακόμα ενημερωτική και, ταυτόχρονα, εξομολογητική πληροφόρηση, που μας άφησε ο μακαριστός Ιερνυμος.
«Παρά την μακράν αυτήν σειράν των δειγμάτων των αισθημάτων
ενότητος και αλληλεγγύης του ποιμνίου της Αρχιεπισκοπς Αθηνν, δεν τα έχομεν ακόμη απαριθμήσει όλα. Θα έπρεπε να προστεθούν αι εισφοραί υπέρ της λειτουργίας και συντηρήσεως των πολυαρίθμων Ιδρυμτων της « Ειδικής Μερίμνης Υπερηλκων» (Ε.Μ.Υ.). Αύται κατά το 1969 ανήλθον εις 1.620.000, το 1970 εις 6.580.000 και το 1971 εις 7.220.000 δραχμάς, ήτοι εν συνόλω εις15.420.000 δραχμάς.


Αλλά και πάλιν δεν εφθάσαμεν εις το τέλος, διότι παρελείψαμε το σπουδαιότερον και πολυτιμότερον, το πραγματικώς ανεκτίμητον, την αξίαν εις χρήμα της εθελοντικής εισφοράς των κυριών και δεσποινίδων εις τα έργα της Αγπης της Αρχιεπισκοπς. Αυτή, όμως, δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθή. Διότι δεν είναι μόνον ο αριθμός των εθελοντικώς προσφερομένων ωρών εργασίας, αλλά και η ποιότης της, όπως επίσης, εις πολλάς περιπτώσεις, και η θυσία, η οποία κρύπτεται όπισθεν της εθελοντικής αυτής προσφοράς, η οποία θυσία καθιστά την προσφοράν όντως ανεκτίμητον. Εν όμως, έστω και κατά προσέγγισιν, ήθελον με τας συνήθεις αμοιβάς αποτιμηθή αι ώραι εργασίας, αι οποίαι έχουν προσφερθή εθελοντικώς υπό των «συνεργών» της «Χριστιανικής Αλληλεγγης» θα έπρεπε να υπολογισθούν εις ποσόν ανερχόμενον εις 200.000.000 δραχμάς.
Δια να
έχωμεν πάντα μίαν γενικήν εικόνα των κατά την τελευταίαν πενταετίαν δια της Ιερς Αρχιεπισκοπς, ταις ενεργείαις των « συνεργών» της προσφερθέντων ποσών, θα πρέπη να σημειώσωμεν, ότι τούτο ανήλθεν εις 159.814.872 δραχμάς».



Δ Η δράση των Φιλοπτώχων Ταμείων.

Ενα νοικοκύρεμα στο Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο στα Φιλόπτωχα Ταμεία των Ναών της Ιερς Αρχιεπισκοπς Αθηνν και μια εμπνευσμένη αγωγή των προσώπων, που τα διαχειρίζονταν, έφεραν μια άνθηση στις καρδιές των διακόνων της Αγπης και ένα άρωμα ευγνωμοσύνης στα κατακουρασμένα και μαραμένα πρόσωπα.
Οι συνεργοί του «Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου»
απαλλάχτηκαν, από την ψυχρή και μειωτική για την ανθρώπινη ύπαρξη, διανομή ευτελών χρηματικών βοηθημάτων και επωμίστηκαν το επίπονο, αλλά ουσιαστικό έργο της μελέτης και της οργάνωσης των επί μέρους τομέων, που λειτούργησαν κάτω από τη στέγη της « Αλληλεγγύης».
Ανάπτυξαν, με πολλή προσοχή, αλλά και με θαυμαστή αποδοτικότητα, ένα ευρύτατο φάσμα δραστηριοτήτων.
Το νοικοκύρεμα στα
Ενοριακ Φιλόπτωχα Ταμεία, σε συνάρτηση με την ειδική εκπαίδευση των ιερέων και των λαϊκών μελών της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας, είχε σαν αποτέλεσμα να διακλαδωθεί μια θαυμαστή, ευρηματική και ανανεωτική ανταπόκριση στην εντολή της Αγπης, που έλυωσε παγόβουνα αδιαφορίας και απόδειξε, πως πράξη αγάπης δεν είναι το ψυχρό φιλοδώρημα στο ανοιχτό χέρι του ταλαίπωρου συνάνθρωπου, αλλά το αδελφικό πλησίασμα, ο μόχθος και η έκχυση των ανόθευτων αισθημάτων.


Σημειώνω τη σειρά των «χαρισματικών» στεγάστρων της αγάπης.


α) Τα «Σπίτια Γαλήνης Χριστού». Αρχισαν να λειτουργούν στις 6 Ιουλου του 1969 και επεκτάθηκαν, σταδιακά, σ λο το χώρο και σ λες τις ενορίες της Ι. Αρχιεπισκοπς. Και πριν κλείσει ο χρόνος ο αριθμός των Σ.Γ.Χ. έφτασε τα 15. Το 1970 ο αριθμός των «Σπιτιών Γαλήνης Χριστού» ανέβηκε στα 40. Το 1971 έγιναν 54. Και, τελικά, ίσαμε την αποχώρηση του μακαριστού Ιερνυμου από την αρχιεπισκοπική έπαλξη, έγιναν 64.
Ο αριθμός των προσώπων, που έβρισκαν στοργη και περίθαλψη στα κέντρα αυτά, έφτασε τα 1.640. Οι «συνεργάτιδες» κυρίες, που προσέφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, μόνο στα σπίτια αυτά και όχι στο σύνολο έργο της περίθαλψης των υπερήλικων, ήταν 2.024.


β) Για τα κυρτωμένα γηρατειά, που δεν ήταν σε θέση να περπατήσουν και να φτάσουν στα σπίτια της γαλήνης και της αγάπης, είχε ληφθεί ιδιαίτερη πρόνοια και είχε οργανωθεί « Η δράσις των «συνεργών» εις τας « Ομάδας Ελευθρως διαβιούντων Υπερηλκων».
Η πρώτη « Ομάδα» λειτούργησε το Μαρτιο του 1969 στην περιοχή του Θησείου. Και, σταδιακά, δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν 82 « Ομάδες». Αυτές εξυπηρετούσαν 1.113 ανήμπορα πρόσωπα. Και τη διακονία την πρόσφεραν 410 «συνεργοί», εθελόντριες κυρίες και δεσποινίδες.


γ) Προέκταση αυτής της προσπάθειας ήταν « Η δράσις των « συνεργών» εις τούς « Ομίλους Διασπάρτου Γηρατος»». Ο πρώτος « Ομιλος» διωργανώθηκε κατά το Φεβρουάριο του 1971. Εκτοτε οργανώθηκαν και άλλοι Ομιλοι, που έφτασε να εξυπηρετούν 850 υπερήλικους γέροντες.


δ) Μια άλλη, ευρηματική διακονία ήταν « Η δράσις των «συνεργών» εις τας «κινητάς Μονάδας Περιθάλψεως Κατακοίτων»».
Τον
Ιονιο του 1970 έγιναν οι σχετικές εξακριβώσεις και οι ανακαλύψεις, ότι υπάρχουν κατάκοιτοι εγκαταλειμμένοι, που έχουν ανάγκη από βοήθεια και περίθαλψη. Και άρχισε η εξόρμηση. Εγινε η σχετική εκπαίδευση για την «κατ οκον νοσηλεία» σε 30 συνεργάτιδες εθελόντριες κυρίες και δεσποινίδες και συγκροτήθηκαν οι πρώτες «Κινητές Μονάδες Περίθαλψης Κατακοίτων». Αυτές-κατά το διάστημα της λειτουργίας τους-εξυπηρέτησαν 140 κατάκοιτους υπερήλικες. Οι εθελοντές γιατροί αυτών των Μονάδων είχαν πραγματοποιήσει επισκέψεις σε 163 άτομα.


ε) Εντελς πρωτότυπη πρωτοβουλία είχε εγκαινιάσει « Η δράσις των «συνεργών» του « Κινήματος Αγπης»».
Μεταφέρω το «μνημόνιο» του μακαριστού
Ιερνυμου;
« Η
απόδοσις της δραστηριότητος του «Κινήματος Αγπης» υπερέβη κατά πολύ τας προσδοκίας μας. Αχρηστα η μηδαμινής αξίας είδη (ρουχισμός, χάρτης, μέταλλα, έπιπλα, ράκη κλπ.), τα οποία άλλοτε ερρίπτοντο εις τον κάλαθον των αχρήστων, τώρα, η ευσέ-βεια και η φιλάδελφος διάθεσις του πληρώματος της Αρχιεπισκοπς Αθηνν, καταλλήλως διαφωτισθείσα και καθοδηγηθείσα, τα προσφέρει εις τό «Κινημα Αγπης». Ταύτα, συλλεγέντα υπ ατο κατά το διάστημα από 15ης Μαΐου 1970 μέχρι της 15ης Μαΐου 1972, απέδωκαν, αποτιμηθέντα, κατά τους μετριωτέρους υπολογισμούς, εις το σεβαστόν ποσόν των 51.500.000 δραχμών περίπου. Εις το ποσόν αυτό δεν περιλαμβάνεται η αξία των κατά την πρώτην δοκιμαστικήν Εξρμησιν της 10ης Μαΐου 1970 συλλεγέντων ειδών, δια την μεταφοράν των οποίων απητήθησαν χίλια (1000) περίπου φορτηγά αυτοκίνητα».

Θα δημοσιοποιήσω και κάτι, που-διακριτικά
αποσυρόμενος ο μακαριστός Ιερνυμος-το αποσιώπησε. Στις ομάδες, που δραστηριοποιούνταν, για τη συλλογή των άχρηστων αντικειμένων, συμμετείχε και ο ίδιος.



Οσα είδη προσφέρονταν από εταιρείες η καταστήματα και ήταν καινούργια, το «Κινημα της Αγπης» τα προωθούσε σε «Ευαγή Ιδρματα» η σε ομάδες, που ασκούσαν το έργο της περίθαλψης των «εν ανάγκαις». Τα υπόλοιπα, άχρηστα χαρτιά, κουρέλια η ο,τιδήποτε άλλο, τα πουλούσε στις μάντρες ανακύκλωσης και με τα ποσά, που συγκεντρώνονταν, κάλυπτε διάφορες ανάγκες του έργου της αγάπης.
στ) Θα
εγγράψω εδώ και μια άλλη προέκταση της πλατειάς έμπνευσης. Είναι « Η δράσις του Γραφείου Ευρέσεως Εργασας». Η κάλυψη της τραγικής πληγής της ανεργίας, που προκαλεί πόνο, περιπέτεια και αδιέξοδο σε πλατειές λαϊκές μάζες. Κατά το διάστημα, που λειτούργησε αυτό το Γραφείο, δέχτηκε 663 αιτήσεις ανέργων προσώπων, ανδρών και γυναικών, πάσης ηλικίας, μορφώσεως και ειδικότητας. Απ αυτούς, τοποθετήθηκαν σε γραφεία, εταιρείες, εργοστάσια κλπ, οι 474. Για τούς υπόλοιπους υπήρχαν κωλύματα υγείας, ηλικίας η και άλλης φύσης.
***

Ε Τ
ανάπτυγμα των ευαγών ιδρυμάτων.
Ο τομέας των ιδρυμάτων ήταν η καρδιά του ευρύτατου φιλανθρωπικού έργου του μακαριστού Ιερνυμου και η αρχιεπισκοπική του καρδιά ήταν η αέναη πηγή των εμπνεύσεών του και των σχεδιασμών του.
α) Θα
αναφερθώ πρώτα στο «Νοσοκομείο των Κληρικών». Και, σαν πρώτο στοιχείο στην αναφορά μου, θα αναμεταδώσω ένα μικρό απόσπασμα από το λόγο του, που τον εκφώνησε κατά την επίσημη τελετή της ενθρόνισής του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Είπε τότε· « Ως πρώτον δείγμα της υπέρ του ιερού μας κλήρου μερίμνης μας, ήδη από της στιγμής ταύτης θα μας επιτραπή να εξαγγείλωμεν, ότι πάντα τα εκτός του μηνιαίου επιδόματος έσοδα του Αρχιεπισκπου από 1ης Σεπτεμβρίου 1967, θα διατίθενται δια την λειτουργίαν Νοσοκομείου των κληρικών, τούτο δε διότι τα από 1ης Ιουνου μέχρι της 31ης Αυγούστου 1967 αντίστοιχα έσοδα του Αρχιεπισκπου θα διατεθούν υπέρ των σεισμοπλήκτων».
Η εξαγγελία αυτή, που έγινε κατά τη στιγμη, που πάτησε το πόδι του στο θρόνο των Αθηνν, φέρνει στην επιφάνεια τα βαθειά του οράματα και το χαρισματικό άνοιγμα της αγάπης του προς τούς λειτουργούς της Εκκλησας.
Σε διάστημα μικρότερο των δυο χρόνων,
έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες. Και, κατά τις μέρες, που συνεδρίαζε η Ιερ Συνοδος της Ιεραρχας της Εκκλησας της Ελλδος, το Φεβρουάριο του 1969, κατατέθηκε ο θεμέ-λιος λίθος του Νοσηλευτικού Ιδρματος Κληρικών Ελλδος (Ν.Ι.Κ.Ε.), που σε διάστημα τεσσάρων χρόνων πήρε ένσημα πληρότητας και αρτιότητας και που είχε το ατύχημα, κατά τη διάδοχη εκκλησιαστική κατάσταση, να κατρακυλήσει, απότομα, στη χρεωκοπία και στο ξεπούλημα.
Στο Ν.Ι.Κ.Ε.
επιστρατεύτηκαν διακεκριμένοι και εξειδικευμένοι γιατροί, προσκλήθηκαν Αδελφς Νοσοκόμες με πείρα και με ζήλο ιεραποστολικό, έγιναν δεκτοί εθελοντές, για να οργανώσουν τη διοίκηση και για να προγραμματίσουν την προμήθεια του μηχανικού εξοπλισμού του. Και, «εν σπουδή», συμπληρώθηκαν όλα τα τμήματα, με την έμψυχη και τη μηχανική εξάρτησή τους και άρχισαν να λειτουργούν, μέσα στη θαλπωρή της αγάπης και στην ακοίμητη φροντίδα της επιστήμης.
Στη συνέχεια,
ο μακαριστός Ιερνυμος, ο εμπνευστής και ιδρυτής του Ν.Ι.Κ.Ε. αντιμετώπισε το τεράστιο πρόβλημα της προετοιμασίας κατάλληλου προσωπικού, ικανού να συμπληρώσει τα κενά η να διαδεχτεί εκείνους, που θα περνούσαν στη σύνταξη. Και ίδρυσε τη «Σχολή Διακονισσών Αδελφν Νοσοκόμων « η Ολυμπις», που ήταν ισότιμη με όλες τις άλλες, κρατικές Σχολές Νοσοκόμων. Η φοίτηση ήταν τριετής. Και οι απόφοιτες είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν το λειτούργημά τους είτε στα ιδρύματα της Εκκλησας της Ελλδος, είτε-αν το προτιμούσαν-σε οποιοδήποτε κρατικό ίδρυμα.
β) Το Ν.Ι.Κ.Ε.
ήταν η υλοποίηση ενός μεγάλου οράματος του Αρχιεπισκπου της αγάπης. Αλλ δεν ήταν το μόνο ίδρυμα, που το θέρμαινε και το ζωογονούσε η ακοίμητη φροντίδα του.
Σειρά
ολόκληρη ιδρυμάτων πέρασαν στον κύκλο της φροντίδας του και ένοιωσαν την αγάπη του όχι μόνο σαν έκφραση θερμών αισθημάτων, αλλά και σαν πολύπλευρη, υλική και ηθική συμπαράσταση.


Ο ίδιος αποκαλύπτει, ότι επτά Φιλανθρωπικά Ιδρματα λειτούργησαν τότε, υπό την αιγίδα της Ιερς Αρχιεπισκοπς Αθηνν.


«1. Το Καλέριον Ορφανοτροφεον Θηλέων «Παναγία η Ελεοσα» .


2. Ορφανοτροφεον Θηλέων « Η Αγπη» .


3. Ορφανοτροφεον Αρρνων «ο Ιερς Χρυσόστομος» .


4. Ορφανοτροφεον Αρρνων «Σπίτι της Στοργής» .


5. Στέγη νηπίων «Νεα Ζωη» .


6. Σωματείον «Φιλοι των κωφαλάλων-ο Προφήτης Ζαχαρίας» .


7. Ρωσικόν Γηροκομείον « Αγα Τριάς» .
Δηλώνει,
ότι έχει εντάξει στη φροντίδα του όλα αυτά τα Ιδρματα και συμπληρώνει·
« Η
Αρχιεπισκοπ Αθηνν περιέβαλε μετά της αυτής στοργής, όσης και τα ιδικά της, τά ως άνω Ιδρματα, συμπαρισταμένη ολοψύχως ηθικώς και υλικώς εις αυτά.
Ενδεικτικώς αναφέρομεν, ότι εις το Ορφανοτροφεον Αρρνων « Σπίτι της Στοργής» εις Ανω Γλυφάδα παρεσχέ-θη βοήθεια δια της παραχωρηθείσης εις αυτό δωρεάν εκ μέρους του ΟΔΔΕΠ εκτάσεως 300 στρεμμάτων άνωθεν της Βαρης προς εγκατάστασιν ποιμνιοστασίου. Το ποιμνιοστάσιον αυτό αποφέρει σημαντικόν εισόδημα εις το Ιδρυμα.
Γενικώς, σημαντικαί οικονομικαί
ενισχύσεις δίδονται κατ τος εκ της Αρχιεπισκοπς προς άπαντα τα Ιδρματα, τα εξαρτώμενα είτε αμέσως είτε εμμέσως, εξ αυτής. Επσης παρέχονται ταμειακαί διευκολύνσεις.
Ωσαύτως, ταύτα ενισχύονται δι εδν ιματισμού, κλινοσκεπασμάτων κλπ. εκ μέρους της «Χριστιανικής Αλληλεγγης» και του «Κινήματος Αγπης» .


γ) Εξω από τον κύκλο αυτών των Ιδρυμτων, υπήρχε ένας ευρύτατος κύκλος 14 Ιδρυμτων, Συλλόγων η Κληροδοτημάτων, που σύμφωνα με ορισμό του Καταστατικού τους, προεδρεύονταν από τον εκάστοτε Αρχιεπσκοπο. Οι υποθέσεις των Κληροδοτημάτων αυτών απορροφούσαν μεγάλο μέρος του χρόνου του και μεγάλο κομμάτι της καρδιάς του.
***

ΣΤ Τ
ανεξάντλητο ταμείο.
Καθώς
ο αναγνώστης μου θα βηματίζει, με τη σκέψη του και, ενδεχομένως, με μια συγκλονιστική, συναισθηματική φόρτιση, την απέραντη «Βασιλειάδα» του εικοστού αιώνα, υποψιάζομαι, πως θα διερωτάται· Που εύρισκε ο Αρχιεπσκοπος Ιερνυμος τα χρήματα, για να υλοποιήσει τα φιλάνθρωπα προγράμματά του και να ανταποκριθεί στα αιτήματα των παράλληλων ιδρυματικών σχηματισμών;
Προτού
επιχειρήσω να δώσω απάντηση στην απορία αυτή, θα τολμήσω να τη μεγιστοποιήσω, ενημερώνοντας «τούς απορούντες», ότι τα ανοίγματα του μακαριστού Ιερνυμου ήταν τόσο πολλά και τόσο μεγάλα, που το κόστος τους σκαρφάλωνε στα ύψη.
Θα
αναφέρω, ενδεικτικά, μερικές, από αυτές τις πρωτοβουλίες του, που καλύπτουν άλλους τομείς της δράσης του και άλλες απαιτήσεις εκείνης της εποχής.


1. Η ανοικοδόμηση του «Πανορθόδοξου Κεντρου, στο χώρο της Ιερς Μονής Πεντέλης. Πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων και σύγχρονου εξοπλισμού οικοδόμημα, που προσφέρεται για Συνέδρια και φιλοξενία σημαντικού αριθμού Συνέδρων.


2. Οι νέες εγκαταστάσεις της Ιερς Συνόδου, στο επισκευασμένο και ενισχυμένο με πρόσθετο όροφο, κτίριο της Ιερς Μονής Πετράκη. Η δαπάνη και αυτής της προσθήκης δεν ήταν μικρή.


3. Η ανακαίνιση των δυο μεγάλων Ιερν Μονών, της Μονής Πετράκη και της Μονής Πεντέλης, που βρίσκονταν σε κατάσταση ερείπωσης και αναδείχτηκαν σε αξιόλογα Κεντρα Μοναχικής διαβίωσης και Ποιμαντικής εξόρμησης.


4. Η χρηματοδότηση των Ιδιωτικν Σχολείων της Ιερς Μονής «Θεομήτορος», για την ανέγερση και νέων κτιρίων, απαραίτητων για τη στέγαση των συνεχώς πολλαπλασιαζόμενων μαθητών τους.


5. Η συχνή επιχορήγηση των άλλων Ιδρυμτων, που ξεκίνησαν με ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά που αναζήτησαν, ως συμπλήρωμα αγάπης, την πρόσθετη βοήθεια του ποιμένα τους και πατέρα τους.
Ολα αυτά προσθέστε τα και θα έχετε μπροστά σας ένα ασύλληπτο όγκο δαπανών. Μια θαυμαστή πηγή, που πάντοτε έτρεχε. Ενα ανοιχτό πορτοφόλι, που ήταν φιλάνθρωπο για όλους.
Και
η υπογράμμιση· Ο Αρχιεπσκοπος Ιερνυμος δεν είχε καμμιά Κρατική η διακρατική επιχορήγηση. Το ελληνικό, κατεστημένο Κράτος δεν του έδωσε ούτε μια δεκάρα. Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί χρηματοδότησης έργων κοινωνικής αντίληψης, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Ο,τι σχεδιάζε και ο,τι έκανε το υλοποιούσε μόνο με τη σφιχτή διαχείριση των πόρων της Αρχιεπισκοπς του και του Οργανισμο διαχείρισης της Εκκλησιαστικς Περιουσίας και με τις ενισχύσεις, που απόθεταν μπροστά του, εκείνοι, που θαύμαζαν το ήθος του και μαγνητίζονταν από τα κρυστάλλινα οράματά του.
Φτωχός
ο ίδιος, επλούτιζε τούς πάντες. Διωκόμενος ο ίδιος, άνοιγε για όλους τις πύλες της παρηγοριάς και της χαράς και σηματοδοτούσε την κατεύθυνση προς την αγκαλιά του Θεού και προς την αιωνιότητα.

***
Θα σας παρακαλέσω να μου συγχωρήσετε την καταχώρηση
ενός ασυνήθιστου επίλογου. Μετά τη σεβαστική αναφορά μου στο μακαριστό Αρχιεπσκοπο Ιερνυμο τον πρώτο, τη φυλλομέτρηση της Πατερικής βιοτής του, την εκτίμηση του απέραντου ανθώνα της αγάπης του και την προσέγγιση στην ασκητική πτωχεία του, που είχε αναδειχτεί πηγή ανεξάντλητη οραμάτων και υλικών δωρημάτων, νοιώθω την ανάγκη και το χρέος να απευθυνθώ στο διάδοχό του, στον Ιερνυμο το δεύτερο και να καταθέσω μπροστά του τις εκτιμήσεις μου, που ανακύπτουν μετά την παράλληλη φωτογράφηση των δυο προκαθήμενων.

Φιλε
Ιερνυμε,
Ο προκάτοχός σου, ο Ιερνυμος ο πρώτος, χάραξε, ως δρόμο ζωής, την πιστότητα στο πρόσωπο του Κυρίου μας, θρόνιασε στην καρδιά του τη διαυγή αλήθεια, αποδέχτηκε και έκανε βίωμά του, τη φτώχεια, διακόνησε με αφοσίωση και με πάθος ακοίμητο, την αγάπη. Μας δίνει το έναυσμα και το δικαίωμα να τον νοιώθουμε, να στέκεται, μετά την αναχώρησή του από τον παρόντα κόσμο, μπροστά στο θρόνο του Θεού και Πατέρα της Αγπης και να καταθέτει το ατίμητο θησαύρισμά του.
Ο διάδοχός του, συ, ο Ιερνυμος ο δεύτερος, διάλεξες ως όραμα και ως πράξη ζωής αυτά, που διακινούνται κάτω η έστω πάνω από το τραπέζι της εξουσίας, αυτή την εύκολη μεθοδολογία, που είναι γνώριμη και στούς χώρους του κοσμικού διαγκωνισμού. Και πασκίζεις να ωραιοποιήσεις το ποιμαντικό προφίλ σου, με την αξιοποίηση η την πεζή εκμετάλλευση των οικονομικών κονδυλίων, που υπόσχονται τα Κρατικά η τα Ευρωπαϊκά κέντρα σχεδιασμών και εξουσίας.
Αν αυτά μπορούν να επικαλύψουν τα «εν τω σκοτί ειργασμένα», να φωτίσουν τον ορίζοντα των οραμάτων σου και να συνθέσουν «την απολογίαν» σου ενώπιον του βήματος του Κυρίου μας, είναι υπόθεση, που εγγράφεται στα προσωπικά σου δεδομένα και που απαιτεί τη δική σου, φιλότιμη και έντιμη επεξεργασία.
Εγώ δε θα πάψω να ελπίζω και να προσεύχομαι να μετακινηθείς από τη σκοτεινή σκοπιμότητα, στη διαύγεια της «επάνω όρους κειμένης πολιτείας» (Ματθ. ε 14) και στην πρακτική, που θα σε φέρει στο πλευρό του Αρχιεπισκπου των αποστολικών οραματισμών και της «εν Χριστώ» αδελφοσύνης.


Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ


Ο τίτλος και ο υπότιτλος του blog apotixisi


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου