Σάββατο 22 Αυγούστου 2009









Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ


ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ


ΚΑΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ


ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο αποτελεί το σημαντικότερο προσκύνημα των ποντιακής καταγωγής Ελλήνων. Ασφαλώς όμως όνειρο του καθενός από αυτούς είναι να αξιωθούν να προσκυνήσουν το μοναστήρι της Παναγίας στο όρος Σουμελά της Τραπεζούντας. Το προσκύνημα αυτό οργανώνουν κατ’ έτος ποντιακά σωματεία και σύλλογοι. Εφέτος μεταξύ άλλων οργάνωσε προσκύνημα με χορηγία του ο ευκατάστατος ποντιακής καταγωγής επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, εγκατεστημένος στη Ρωσία και βουλευτής της χώρας. Στο προσκύνημα έλαβα μέρος και εγώ, κατόπιν προσκλήσεως από γνωστά μου πρόσωπα του κύκλου του χορηγού, προς τον οποίο και εκφράζω τις ευχαριστίες μου.

Το προσκύνημα αυτό δεν ήταν για μένα όνειρο ζωής. Η ενασχόλησή μου με την ιστορία και οι συζητήσεις με φιλικά μου πρόσωπα ποντιακής καταγωγής με ώθησαν στο να επωφεληθώ από τη μοναδική ευκαιρία που με προσφερόταν, προκειμένου πέρα από το προσκύνημα να αποκτήσω και κάποια υποτυπώδη εμπειρία από τη σύγχρονη Τουρκία. Έτσι αδιαφόρησα για την σχετική ταλαιπωρία (4.000 χιλιόμετρα σε 4 ημέρες χωρίς διανυκτέρευση κατά την τελευταία νύχτα από Σαμψούντα προς Θεσσαλονίκη).


Στο παρόν άρθρο θα περιοριστώ στην περιγραφή του προσκυνήματος.

Είχα ακούσει ότι το μοναστήρι είναι κτισμένο σε πανέμορφη δασωμένη περιοχή. Το βρήκα, όπως το είχα φανταστεί, έχοντας βέβαια εικόνες από εξ ίσου όμορφες τοποθεσίες της πατρίδας μας. Φθάνοντας εκεί συναντήσαμε αρκετούς εντοπίους, μουσουλμάνους το θρήσκευμα, οι οποίοι είχαν προλάβει να κινηθούν πριν από μας. Είχαμε ακούσει ότι πραγματοποιούν το προσκύνημα αυτό κατ’ έτος. Εκεί συναντήσαμε άλλα λεωφορεία από την Ελλάδα και ένα από τη Γεωργία, που δεν είναι και τόσο μακρινή για τον Πόντο. Στο τέρμα της διαδρομής αναμείναμε την άφιξη της αποστολής, αποτελούμενης από Ρώσους ελληνικής, ως επί το πλείστον, καταγωγής και Έλληνες, οι οποίοι κατέφθασαν από τη Θεσσαλονίκη αεροπορικά το πρωί της ημέρας της γιορτής της Κοιμήσεως. Το πρόγραμμα προέβλεπε υποδοχή τους από μας τους λοιπούς στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας, καθώς μετέφεραν εικόνα της Παναγίας, αντίγραφο της υπάρχουσας στο Βέρμιο. Στο αεροδρόμιο δεν μας επετράπη η είσοδος. Έτσι αναχωρήσαμε για το μοναστήρι έχοντας την πληροφορία ότι ο Ρώσος ιερέας, που συνόδευε την εικόνα, είχε υποχρεωθεί να απεκδυθεί το ράσο και να συνεχίσει τη διαδρομή με πολιτική περιβολή. Ποιος να εννοήσει το διπλωματικό παίγνιο, στο οποίο εντάσσεται η ενέργεια αυτή των τουρκικών αρχών;

Κάποιοι Πόντιοι εξ Ελλάδος είχαν αρχίσει ήδη τους χορούς, υπό την χαμηλή υπόκρουση του νταουλιού, όταν έφθασε η αποστολή με την εικόνα. Οι περισσότεροι σ’ αυτήν νέοι από τη Ρωσία. Ανηφορήσαμε όλοι μαζί προς το μοναστήρι σ’ ένα πανέμορφο περιβάλλον, που δικαίωσε πλήρως την ημίωρη πεζοπορία μας. Φθάσαμε στο μοναστήρι, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο (πιστεύω χωρίς εισιτήριο εισόδου για τους εντόπιους).

Έντονη παντού, αλλά πλήρως διακριτική η παρουσία των τουρκικών οργάνων της τάξεως. Η απόλυτη τάξη έδειξε προς στιγμήν να διασαλεύεται όταν κάποιοι επιχείρησαν να ανάψουν κεριά στο εσωτερικό του καθολικού. Η υπεύθυνη του μουσείου έσπευσε αμέσως να τα σβήσει. Είχε ήδη γνωσθεί ότι εντός της μονής δεν θα επιτρεπόταν η τέλεση οποιασδήποτε ακολουθίας από τους ιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου Μόσχας και πασών των Ρωσιών. Μετά την προσκύνηση της εικόνας και τη λήψη σταγόνων από το αγίασμα, που στάλαζε από τον υπερκείμενο της μονής βράχο, οι χριστιανοί άρχισαν να απέρχονται, ενώ συνέχιζαν να καταφθάνουν εντόπιοι, οι οποίοι ήσαν αισθητά πολυπληθέστεροι συνολικά.

Ας κάνουμε κλείνοντας κάποια αποτίμηση του προσκυνήματος.


Οι εξ Ελλάδος, Πόντιοι βέβαια στην πλειονοψηφία τους, εκδήλωσαν τη συνήθη στον Νεοέλληνα ελαφρότητα συμπεριφοράς αμέσως μετά το προσκύνημα. Μπορεί να τόλμησαν κάποιοι να ανάψουν κεριά έξω από τη μονή και να ανάγκασαν αρκετές φορές τα όργανα της τάξεως να σπεύσουν προς σβέση τους, όμως κατερχόμενοι λησμονήσαμε το προσκύνημα με εκδήλωση καταναλωτικού εθισμού, ελαφρότητας που έφθανε τη χυδαιότητα και παντελή έλλειψη συναισθήσεως της ιερότητας του τόπου.

Άλλωστε τίποτε, πλην των κεριών δεν μαρτυρούσε, ότι πανηγυρίζαμε την Κοίμηση της Θεοτόκου. Ακουστήκαν στη συνέχεια λόγοι για θρησκευτικό τουρισμό, όρο απαράδεκτο, τον οποίο τείνει να εγκολπωθεί και ο εκκλησιαστικός χώρος, αλλά και για πατριωτικό τουρισμό, όρο που πρωτάκουσα εκεί! Πολύ φοβούμαι, αν σχημάτισα ορθή αντίληψη των πραγμάτων, ότι για πολλούς Ποντίους το μοναστήρι αποτελεί μνημείο της πατρίδας, αυτής που αρνούμαστε να δεχθούμε ως χαμένη, εξ αιτίας των εγκληματικών μας σφαλμάτων πρωτίστως, για τα οποία ουδείς ζήτησε συγγνώμη από τους ξεριζωμένους πρόσφυγες, και όχι εξ αιτίας του Μουσταφά Κεμάλ. ’Έτσι προτιμούμε να μιλούμε και να γράφουμε για αλησμόνητες πατρίδες. Αλλά, αν αρχίζουμε τη λύρα και το νταούλι, πριν προσκυνήσουμε την εικόνα, αν δεν συνειδητοποιούμε, γιατί πολλοί Πόντοι σφάχτηκαν, ενώ άλλοι διατήρησαν ως τις ημέρες μας την πατρίδα εξισλαμισθέντες, αν δεν κατανοήσουμε, γιατί και πως οι Πόντιοι φυγάδες μετέφεραν την εικόνα της Παναγίας από τη Σουμελά, καθώς και τις άλλες από τα οικιακά εικονοστάσια, αν επιχειρούμε το προσκύνημα αγνοώντας τα γράμματα των μελλοθανάτων κληρικών και προκρίτων, πολύ φοβούμαι ότι ο αποκαλούμενος πατριωτικός τουρισμός σύντομα (σε μια γενιά) θα εξανεμιστεί, ακόμη και αν συνεχίσουν να εμφανίζονται χορηγοί σαν τον Σαββίδη.


Οι Ρωσοπόντιοι και οι Ρώσοι έδειξαν να ζουν το προσκύνημα πολύ πιο πνευματικά.

Προσκύνησαν με ευλάβεια την εικόνα και είδα γυναίκες να κλαίνε. Οι παλιοί θυμήθηκαν την εποχή, που ήταν απαγορευμένη η λατρεία στη χώρα τους. Οι νέοι μεγάλωσαν σε καθεστώς πολιτικής ελευθερίας. Ίσως να διδάχθηκαν την πίστη από γονείς που στάθηκαν στην πρωτοπορία της πνευματικής αναζήτησης στη χώρας τους κατά τη δεκαετία του 1960. Ήταν εκείνοι που από τη μπάμπουσκα δεν είχαν ακούσει λόγο Θεού, καθώς της είχαν απαγορεύσει την κατήχηση τα παιδιά της, από φόβο ή ιδεολογική πεποίθηση. Περιπλανήθηκαν αρχικά στο χώρο του δυτικού υπαρξισμού ή του ανατολικού μυστικισμού, για να επανανακαλύψουν την πατροπαράδοτη πίστη και να υποστούν διωγμούς και εγκλεισμούς γι’ αυτήν. Αυτοί είναι σε θέση να κατανοήσουν το νόημα και την αξία του διωγμού.

Τι θα γίνει άραγε, όταν εκλείψει απ’ εδώ και η τελευταία γραία που ανάβει καθημερινά το καντήλι και προσκαλεί τα εγγόνια της πουλί μ’ και γιαβρί μ’; Βέβαια είναι διαπιστωμένο ότι η πλειονοψηφία των ανθρώπων επιχειρεί, προϊόντος του χρόνου, την αποκατάσταση των σχέσεων με τον Θεό. Όμως αυτές καθορίζονται από τον Θεό και δεν είναι διπλωματικής φύσεως. Και ο Θεός ζητά από μας την καρδιά μας, όχι λόγια και τα κεριά.

Γράψαμε ότι οι εντόπιοι προσκυνητές ήσαν περισσότεροι.

Με τις μαντήλες και τα επανωφόρια, τα αρκετά θερμαντικά για την εποχή, οι γυναίκες στην συντριπτική τους πλειονοψηφία, με μακρυμάνικο πουκάμισο οι άνδρες, συνοδεία των παιδιών τους, ακόμη και μωρών.

Τι τους οδηγεί στον απόκρημνο βράχο της μονής;

Είναι η σαφής εντολή του Κορανίου να εκδηλώνουν οι πιστοί στο Ισλάμ σεβασμό στη μητέρα του Χριστού;

Είναι η συντήρηση της μνήμης από γιαγιά σε εγγόνια, ότι κάποτε και οι πρόγονοί τους άναβαν εκεί ψηλά κερί;

Είναι και τα δύο;

Εκείνο που είναι βέβαιο είναι η παντελής απουσία της έκδηλης νεοελληνικής ελαφρότητας στους προσκυνητές αυτούς.

Μήπως είναι καιρός αυτοκριτικής;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ














Tο

χελιδόνι…



Το Ευαγγέλιο μιλάει για λύκους, που κατασπαράζουν τα πρόβατα και διαλύουν τα κοπάδια.
Μιλάει και για κλέφτες και ληστές, που σφάζουν κα καταστρέφουν.
Και για μισθωτούς, που αδιαφορούν και κοιμούνται.
Όταν δεν συνεργάζονται με του λύκους, τους ληστές και τους κλέφτες…
Και μιλάει και για τον καλό τσοπάνη, που πονάει τα πρόβατα.
Όλα αδιακρίτως και το καθένα χωριστά.
Και που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους και να λύσει τα προβλήματά τους. Θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του.
Κι όχι από ιδιοτέλεια.
Γιατί κανένας δεν θυσιάζει τη ζωή του από ιδιοτέλεια.
Παρά μόνο από αγάπη.
Για το Θεό και το συνάνθρωπο:

«Aδελφοί μου, λέει ο Πατροκοσμάς, ο Θεός έχει πολλά ονόματα. Αλλά το κύριο όνομά του είναι Αγάπη. Κι εμείς, για να 'μαστε παιδιά του Θεού, πρέπει να 'χομε αγάπη. Αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπό μας…».
«Όπως το χελιδόνι χρειάζεται δυο φτερούγες, για να πετάξει, έτσι κι εμείς, για να φτάσουμε στη σωτηρία χρειαζόμαστε αυτές τις δυο αγάπες. Αυτή η αγάπη μ’ έκαμε και μένα ν’ αφήσω το μοναστήρι και να βγω στον κόσμο. Ας χαθώ, είπα, εγώ, για να σωθεί το Γένος. Και παρακαλώ το Χριστό, που σταυρώθηκε απ’ την αγάπη του για μένα να μ’ αξιώσει να μαρτυρήσω για τη δική του αγάπη…».

Αυτές ήταν οι συντεταγμένες της ζωής και δράσης του Πατροκοσμά.
Και πάνω σ’ αυτές ακουμπώντας αγωνίστηκε να γίνει το χελιδόνι για την Ανάσταση του Γένους…

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα.
Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα ’κανε τίποτε διαφορετικό απ’ τους συνηθισμένους ιεροκήρυκες, που συντηρούν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων.
Αλλά διαψεύστηκαν.
Γιατί ο Πατροκοσμάς, αντί για υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνιζε το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου.

Αφότου άρχισε τη δράση του, διέκρινε αφενός την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηρία των αρχόντων.
Και η ψυχή του επαναστάτησε:
Χτύπησε την αρχοντική τάξη, που καταπίεζε το λαό.
Κεραυνοβόλησε τις καταχρήσεις των αρχών και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Kαι, προπάντων, επεσήμανε την καταχθόνια τακτική των Εβραίων...

Κλειδί για την απόδραση απ' την κοινωνική εξαχρείωση, δεν μπορούσε να ήταν άλλο απ’ την παιδεία.

«Καλύτερα αδελφέ μου, έλεγε, να έχεις στο χωριό σου ελληνικό σχολείο, παρά βρύσες και πηγάδια.
Καλύτερα τα παιδιά σας να είναι φτωχά και γραμματισμένα παρά πλούσια και αγράμματα».


Τούρκοι, Ρωμιοί, Βλάχοι και Αρβανίτες ακολουθούσαν ξοπίσω του.
Οι Τούρκοι με θαυμασμό παρακολουθούσαν τις ομιλίες του και ξενυχτούσαν όλη νύχτα, για να πάρουν την ευχή του.
Οι γυναίκες έριχναν στα πόδια του ο, τι φορούσαν πολύτιμο.
Και μ’ όλες αυτές τις συνεισφορές κατόρθωσε το απίστευτο.
Να ιδρύσει περί τα 250 σχολεία, εκ των οποίων 10 σχολαρχεία.. .

Από το άλλο όμως μέρος, όσο οι ομιλίες του φρονημάτιζαν το λαό, τόσο σκανδάλιζαν το αρχοντολόι.
Που μαζί με τους Εβραίους παρατάχθηκαν σε θέση μάχης.
Και βέβαια, προτού τον δολοφονήσουν βιολογικά, φρόντισαν να τον δολοφονήσουν ηθικά:
Τον παρουσίασαν ως «αντεθνικώς» δρώντα.
Γιατί ξεσήκωνε , λέει, το λαό εναντίον των Τούρκων.
Αφού "έθνος" για τους πιστούς του Μαμωνά είναι όποιος τους προσφέρει τη μερίδα του λέοντος.


Ποια ήταν τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των εχθρών του;
Πρώτο και καλύτερο το δεσποταριό και το βολεμένο στα αστικά κέντρα παπαδαριό.
Ολόιδιοι με κάποιους, που σήμερα του ψάλλουν ύμνους και παιάνες και διεκτραγωδούν τα παθήματά του απ’ τους αλλοτινούς ομοϊδεάτες τους…

Στο Αργυρόκαστρο ο Μητροπολίτης Δοσίθεος μαζί με τους προύχοντες.
Στα Γιάννενα ο Μητροπολίτης με τους Εβραίους.
Στη Ζάκυνθο το αρχοντολόι με το Μητροπολίτη Κουτούβαλη.
Που του επέβαλε επιτίμιο, για να τον στιγματίσει ως "αιρετικό".
Και πολλοί άλλοι αλλού…


Σαν πρώτο μέτρο εναντίον του ήταν ο αποκλεισμός του από τις πόλεις.
Αλλά, ενώ αυτοί τον απέκλειαν από τις πόλεις ο λαός έτρεχε, κατά χιλιάδες, ξοπίσω του στην ύπαιθρο.
Και πώς να τον αντιμετωπίσουν, αφού ακόμη και οι κατάσκοποι, που έστελναν να τον παρακολουθούν, εύρισκαν ότι είχε μεγάλη παιδεία και διέθετε μέγα τάλαντο, ώστε να γίνεται πειστικότατος;
Ιδιαίτερα μάλιστα αφού τα λεγόμενά του τα επισφράγιζε με το προφητικό και θαυματουργικό του χάρισμα!

Κι όσο ο κλοιός εναντίον του γινόταν ασφυκτικότερος, τόσο το κατηγορητήριο εναντίον τους γινόταν δριμύτερο.
Και τόσο η συμπάθεια του και η αγάπη, που ’δειχνε στους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους, τον ανέβαζε ψηλότερα στη συνείδησή τους.

Οι τελευταίες περιοδείες του είχαν πάρει χαρακτήρα κοινωνικής επανάστασης. Κήρυττε την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα των δικαιωμάτων, την κατάργηση της πολυτέλειας.
Έτσι ώστε ο κήρυκας της ευαγγελικής ηθικής να αντιμετωπίζεται ως ανατροπέας του κοινωνικού συστήματος…

Και βέβαια η μαφία του Μαμωνά τη χαριστική βολή την άφησε στους χαρισματικούς, για τις περιπτώσεις αυτές, Εβραίους.
Οι οποίοι με 50 σακούλες άσπρα, που έδωσαν στον Κουρτ Πασά, κατόρθωσαν, να πετύχουν τη δολοφονία του.

Είχαν όμως πολύ καθυστερήσει, γιατί στο μεταξύ πρόλαβε «να σπείρει το σπόρο του, απ’ τον οποίο το γένος θα θέριζε τους γλυκείς καρπούς της λευτεριάς», όπως φέρεται να είπε και ο επίσης δολοφονημένος απ’ τους Τούρκους Ρήγας Φεραίος.

Αλλά…

Μήπως και σήμερα δεν περιζώνουν το γένος λύκοι;
Και κλέφτες και ληστές!
Ξένοι και ντόπιοι.
Οι οποίοι μάλιστα δεν διστάζουν να ντύνονται, κάποτε, και δέρματα προβάτων. Και, ενώ παρουσιάζονται ως υπερασπιστές του λαού, στην πραγματικότητα έρχονται, για να «θύσουν και να απολέσουν».
Και όχι, «ίνα ζωήν και περισσόν έχωσι» τα πρόβατα.
Για να λύσουν, δηλαδή, τα προβλήματά τους…

Κι από το άλλο μέρος οι «μισθωτοί» τσοπάνηδες, που συμπράττουν-κατά κανόνα- με τους λύκους και τους ληστές.
Για να εισπράττουν το μεράδι τους από τα λάφυρα της λεηλασίας.


Κι όσο για χελιδόνι, που-όπως κι ο ποιητής λέει-«θα δουλέψει, για να γυρίσει ο Ήλιος»;
Ούτε ένα!…


Παπα-Ηλίας

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009




















ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ


ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ


ΤΩΝ


ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ


Ανοίγοντας χθές βράδυ το εκκλησιαστικό κανάλι 4ε μιλούσε ο κ. Γάκης διευθυντής του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, για τις μεταμοσχεύσεις.

Οι θέσεις του ήταν οι γνωστές θέσεις των απίστων της εποχής μας. Δηλαδή ο κ. Γάκης μας είπε πάρα πολλά ψέμματα, όπως τα ίδια ψέμματα μας λένε και άλλοι πολλοί, όπως γιατροί, αλλά και το επίσημο Κράτος :


Οτι επιτρέπονται αδιάκριτα όλες οι μεταμοσχεύσεις, όχι μόνον των διπλών ανθρωπίνων οργάνων, αλλά και των μονών.


Είναι όμως το ίδιο; Ασφαλώς ΟΧΙ.

Διότι με την αφαίρεσι των μονών οργάνων, αφαιρείται ταυτόχρονα και η ζωή του δότη.

Και ο δότης δεν είναι ασφαλώς νεκρός, αλλά είναι ένας ζωντανός άνθρωπος, ασθενής άνθρωπος, όπως όλοι οι ασθενείς άνθρωποι των νοσοκομείων, έστω και βαριά ασθενής, αλλά ασθενής ανθρωπος.

Αλλωστε τα όργανα, αν δεν ληφθούν από ζωντανό άνθρωπο, είναι αχρηστα, είναι όργανα σάπια, τελείως ακατάλληλα όργανα.

Χρήσιμα και κατάλληλα όργανα είναι μόνον αυτά που λαμβάνονται από ζωντανό άνθρωπο.

Ηρθαν οι άπιστοι της εποχής μας και πονηρότατα χαρακτήρισαν έναν βαριά ασθενή ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟ και από εκεί και πέρα όλα γι αυτούς έγιναν πιο εύκολα.

Εκεί που δεν παρουσιάζονταν καθόλου υποψήφια θύματα – δότες, μετά ταύτα αυξήθηκαν καταπληκτικά.

Δηλαδή τώρα δεν ρωτούν κάν τους δότες, αφού αυτοί είναι αναίσθητοι, αλλά τους εγγύτερα συγγενείς τους.

Και εδώ όμως γεννάται το ερώτημα;

Με ποιο δικαίωμα, ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα, τους εγγύτερους συγγενείς, ακόμα και τους γονείς του δότη, και αναλαμβάνουν μία τέτοια απόφασι, εν αγνοία του δότη;

Ο δότης δεν αποτελεί έναν άλλο, έναν διαφορετικό, έναν ξεχωριστό άνθρωπο;

Από πού και από ποιόν, λαμβάνουν οι συγγενείς αυτό το δικαίωμα να αποφασίζουν, εκ μέρους του δότη για τον δότη;

Τους το έδωσε το δικαίωμα, ο ίδιος ο δότης;

Ασφαλώς όχι.

Ερχονται όμως σήμερα οι επιστημονικές φωνές που γίνονται όλο και εντονότερες και ιατρικά τεκμηριωμένες, ότι ο εγεφαλικά νεκρός, δεν είναι νεκρός, αλλά ζωντανός.

Όπως γράφει πρόσφατα ο Καθηγητής Εμ. Παναγόπουλος σε άρθρο του:


«Ο εγκέφαλος δεν αποτελεί το κριτικό όργανο από το οποίο εξαρτάται η λειτουργία του οργανισμού ως όλου και η καταστροφή του δεν συνεπάγεται την απώλεια της λειτουργικής ενότητας του οργανισμού.

Και η πλέον πειστική απόδειξη ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι και βιολογικά νεκρός, προέρχεται από τα περιστατικά εγκεφαλικά νεκρών εγκύων γυναικών, στις οποίες με την κατάλληλη υποστηρικτική αγωγή συνεχίζεται η κύηση για μεγάλο χρονικό διάστημα».


Και καταλήγει ο κ. Καθηγητής:


«Ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι και βιολογικά νεκρός, είναι ένας βαρεία ασθενής με πρόγνωση θανάτου».


Και έρχεται από το πανεπιστήμιο Alberta του Καναδά ο καθηγητής παιδιατρικής διεθνούς φήμης κ.Ari Joffe και θέτει προς ΠΑΝΤΑΣ ένα πελωρίων διαστάσεων ερώτημα:


«Το ερώτημα δεν είναι αν οι δότες οργάνων είναι νεκροί, γιατί δεν είναι.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν να αφαιρεθούν όργανα πρίν από τον θάνατο, από ασθενείς των οποίων η πρόγνωσι είναι ο θάνατος και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους θα είναι μία συνεισφέρουσα αιτία θανάτου.

Η γνώμη μου είναι ότι αυτό αποτελεί την τρέχουσα πρακτική και αυτό ακριβώς πρέπει να συζητηθεί επειγόντως.

Παραβιάζει η αφαίρεση οργάνων πρίν από το θάνατο το σεβασμό προς το πρόσωπο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο;».


Την απάντησι καλούνται να την δώσουν οι ιατροί, οι νομικοί, οι βιοηθικοί, οι θεολόγοι και ασφαλώς η Εκκλησία.


Και η μεν Εκκλησία σιωπά επιμελώς και αφήνει το ζήτημα στην τύχη του, όπως και πολλά άλλα ζητήματα.

Και δυστυχώς επιτρέπει να συντηρείται μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που θέλει να συμφωνεί απόλυτα με την απόφανσι των άπιστων γιατρών στο θέμα του εγκεφαλικού θανάτου και των συναφών διαδικασιών.

Δηλαδή ενεργεί σαν νάναι ανύπαρκτη, αλλά και σιωπηλά συμφωνούσα!!!

ΟΛΟΙ δε εμείς οι αποκαλούμενοι, είτε από ημάς αυτούς, είτε από τους άλλους, ως ευσεβείς χριστιανοί, παρακολουθούμε το ζήτημα απαθέστατοι και αδιάφοροι, χωρίς να μας ενοχλούν καθόλου μα καθόλου οι χιλιάδες, μάλλον οι ακαθορίστου αριθμού φόνοι, που συντελούνται καθημερινά και εν μέση μεσημβρία, ωμά και απροκάλυπτα.

Αλήθεια, τι απολογησόμεθα τω Κυρίω;

Το σκεπτόμαστε;

Πότε θα ξυπνήσουμε;

Ποτέ;

Ο θάνατός μας, είναι αιφνίδιος και άδηλος.

Ουαί, ημίν τοις ….«ευσεβέσι»!!!



Η ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ


ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΕΩΣ


ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ


Όμως πέρα από την χθεσινοβραδυνή εκπομπή υπέρ των μεταμοσχεύσεων της 4ε είδαμε και στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ΑΝΑΠΛΑΣΙ» που μας ήρθε χθές, άρθρο του μεγάλου αββά Μωυσέως του Αγιορείτου, υπεραμυνομένου αμετανοήτως των μεταμοσχεύσεων, μετά παθους και φανατισμού.


Ομάς ιατρών, όπως μας λέει ο ίδιος, συνομίλησε μαζί του και μάλιστα κατά την διάρκεια κάποιας στάσης κατά την λιτανεία της εικόνας «Αξιον Εστί», και εμφανίστηκε απέναντί του, να «αντίκειται σφόδρα στις μεταμοσχεύσεις».

Ενώ ο ίδιος πήγε στο Μαϊάμι και ενέκρινε να μεταμοσχεύσουν από ζωντανό δότη «εγκεφαλικά νεκρό, που δεν ήταν νεκρός», το σικότι του, δηλαδή στον ίδιο τον εαυτό του, στον αββά Μωυσέα τον Αγιορείτη.

Πως, λοιπόν, να είναι ο Αγιορείτης μέγας αββάς Μωυσής, εναντίον των μεταμοσχεύσεων;

Και όχι μόνον ο ίδιος μεταμοσχεύθηκε με το σικότι κάποιου ζωντανού κακομοίρη ασθενούς, αλλά και ο ίδιος παρότρυνε και τον μακαρίτη αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να κάνη το ίδιο.


«Δικαίωμά τους να έχουν τη γνώμη τους », επιμένει να μας λέει, ο μεγαλοαββάς.

Τι μεγαλόκαρδος αλήθεια, προτρέχει πονηρότατα και δίνει και σ’ αυτούς το δικαίωμα να έχουν τη γνώμη τους, για να μην αντιδράσουμε εμείς σε αυτόν και του πούμε ότι δεν πρέπει να έχει και αυτός το δικαίωμα, σαν χριστιανός και σαν μοναχός, και μάλιστα αγιορείτης και μεγαλοαββάς, ούτε έχει το δικαίωμα να έχει αντίθετη άποψι από την απλή λογική, από την επιστημονική λογική και από την λογική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γιατί κατά την γνώμη μας, οι θέσεις και των τρίων αυτών ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, προς μεγάλην λύπην του σημερινού μεγαλοαββά Μωυσέως, του Τρανού και Μεγάλου του Αγιορείτου.


Η πονηρία όμως του αββά, είναι απύθμενη.

Συνεχίζει και γράφει:

"Υπάρχει μία μικρή ομάδα ρασοφόρων, Αγιορειτών και μη, και μία μικρότερη λαϊκών, που αντίκεινται στις μεταμοσχεύσεις".

Εκαμε δημοψήφισμα ο μεγαλοαββάς και έβγαλε το συμπέρασμα ότι νά, μία ολιγάριθμος ομάδα μόνον είναι εναντίον των μεταμοσχεύσεων, όλη η υπόλοιπη Ελλάδα κληρικών και λαϊκών, είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων.

Είδατε τον «πανέξυπνο» αββά μας, πως …επιθυμεί να έχουν τα πράγματα; Μάλιστα, "αγχώνονται να μας πείσουν", συνεχίζει, «ότι μόνο αυτοί έχουν δίκηο, ένας μάλιστα δήλωσε ότι …βγαίνει από τα ρούχα του, όταν ακούει να υποστηρίζουν τις μεταμοσχεύσεις».

Και αποφαίνεται ο μεγάλος ψυχολόγος της δεκάρας:

«Και μόνον η ταραχή τους, λέει πολλά».

Την ιερή αγανάκτησι των άλλων, ο αββάς, την βαπτίζει ταραχή.

Ενώ ο ίδιος, σαν να μας λέει, που περιφέρει μέσα στο σώμα του εγκληματικό όργανο, δεν έχει κανένα έλεγχο, καμμία ταραχή, είναι αδιάφορος, ατάραχος και τελείως ανέλεγκτος, δηλαδή .....;

Είδατε πώς ποιεί τον άνθρωπο, το ....ανέλεγκτο;


Συνεχίζει τις κατηγορίες του, ο αββάς:

«Εφθασαν στο σημείο να γράψουν ότι εμείς οι μεταμοσχευμένοι ζούμε με όργανα δολοφονίας».

Ναι, εμείς το γράψαμε.

Και το αναλύσαμε και το υποστηρίξαμε και το αποδείξαμε ότι έτσι έχουν πράγματα.

Αλλά είπαμε, ο μεγαλοαββάς, συνεχίζει ακάθεκτος και ...ανέλεγκτος!!!

Δεν ακούει ούτε τις φωνές του απεριόριστου αριθμού των καθημερινά δολοφονημένων δοτών, μα ούτε κάν, την φωνή του δολοφονημένου δότη του.

Δεν ακούει με τίποτα την φωνή του, που μέσα από τα σπλάγχνα του και από αυτά τα σωθικά του, συνεχώς φωνάζει και κραυγάζει στεντορεία τη φωνή και απευθύνεται αποκλειστικά προς αυτόν, και του λέει: Κάϊν, Κάϊν…


Όμως, συνεχίζει να "επιχειρηματολογή" ο αγιορείτης αββάς :

"Τότε θα έπρεπε να είναι τόσοι και τόσοι ιατροί κλεισμένοι στις φυλακές, ως δολοφόνοι. Η υποστήριξη τέτοιων θέσεων στον 21ο αιώνα, μας επιστρέφουν στο Μεσαίωνα".

Αυτό για τους δολοφόνους γιατρούς το επαναλαμβάνει και πιο κατω.

Όμως μας έστειλε και στον Μεσαίωνα…

Γιατί ευλαβέστατε αββά, μας τα λέτε έτσι;

Πόσες χιλιάδες γιατροί σήμερα δολοφονούν με τις εκτρώσεις;

Είναι στη φυλακή;

Γιατί να βάλουν τους άλλους στη φυλακή, για τις μεταμοσχεύσεις;

Είναι αυτό επιχείρημα;

Δεν γνωρίζεις ότι όλα αυτά τα ανεπίτρεπτα γίνονται από το άθεο Κράτος, που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας;

Τότε γιατί το επικαλείσαι;

Γιατί δεν μας λές, κάτι πιο πειστικότερο;

Και φθάνεις στο σημείο να συμφωνείς με την λογική και την πρακτική των αθέων της εποχής μας ;

Και μας αποκαλείς και Μεσαιωνιστάς;

Ντροπή, αββά, ντροπή!!! Είσαι και Αγιορείτης. Πρόσεξε, γιατί κάποια στιγμή, θα σε πετροβολήσουν οι Αγιορείτες!!!


Αλλά, συνεχίζει ο μεγαλοαββάς Μωυσής, τον κατηγορηματικό λόγο του, προς όλους εμάς τους κατηγόρους των δολοφονικών μεταμοσχεύσεων και με πολλά άλλα. Ομως, σταματούμε εδώ.

Και υποσχόμεθα τα υπόλοιπα, να τα αναλύσουμε και να τα δημοσιεύσουμε στο περιοδικό «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» και εν συνεχεία να τα καταχωρήσουμε στο blog apotixisi.

Εκεί θα απολαύσετε πιο χορταστικά τον ...σοφότατο και ατάραχο αββά μας.

Λίγη υπομονή!!!

Γιατί ο αββάς, παραμένει αμετανόητος και θρασύτατος.

Και κυρίως ΑΤΑΡΑΧΟΣ.

Και ο Ιησούς, τους αμετανόητους, και τους ατάραχους, τους …σφυροκοπούσε…

Ιδιαίτερα τους ....αββάδες της εποχής του.

Και εμείς είμαστε μιμηταί Εκείνου.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

















ΙΔΟΥ το γνωστό


αρχαίο


…Μογγολο-


τουρκικό


ναυτικό!!!



Οι Μογγολότουρκοι κατασκεύασαν αντίγραφο πλοίου των αρχαίων Ελλήνων Φωκαέων και διέσχισαν τη Μεσόγειο προβάλλοντας τον...αρχαίο Μογγολοτουρκικό πολιτισμό!

"Αυτή τη φορά, η Μογγολοτουρκική πρόκληση έχει να κάνει με την ταυτότητα του Μικρασιατικού Πολιτισμού, και ιδιαίτερα του περίφημου Ελληνικού Πολιτισμού της Ιωνίας, που αποίκησε με τη σειρά του τον Εύξεινο Πόντο και έπειτα, μετά την καταστροφική μανία των Περσών εναντίον του, στράφηκε δυτικά και έφτασε ως την ίδρυση της Μασσαλίας περί το 600 π.Χ.


Συγκεκριμένα, η Μογγολοτουρκία κατασκεύασε ένα.... «αντίγραφο» αρχαίου ελληνικού πλοίου διαστάσεων 19Χ5 μέτρων, το οποίο ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι προπαγάνδας στη Μεσόγειο, με υψωμένη επάνω του την Τουρκική Σημαία, ώστε αφού εφτασε σαν τουρκικό αρχαίο πλοίο της «Ανατολίας» στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην αποικία των αρχαίων Ελλήνων Φωκαέων, την περίφημη Μασσαλία της Γαλλίας, 2.600 χρόνια μετά το πρώτο εκείνο αρχαίο ταξίδι.

Ηδη προσπάθησε να περάση από εκεί την 1 Ιουλίου, ώστε να παραβρεθή στους εορτασμούς των 320 ετών από την Γαλλική Επανάσταση!
Έπειτα από τη Μασσαλία, μέσω ποτάμιων οδών θα έμπαινε θριαμβευτικά στο ίδιο το Παρίσι, αποτελώντας σπουδαίο αξιοθέατο της πάντα κοσμοπολίτικης Γαλλικής Πρωτεύουσας, παίρνοντας μέρος στις εκδηλώσεις του «Τουρκικού Έτους» στη Γαλλία!!!
Υπενθυμίζεται δε ότι η Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί είναι επίσημα η πιο αντίθετη Ευρωπαϊκή χώρα στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Πίστευαν οι Μογγολότουρκοι οτι η πορεία του «τουρκικού» πλοίου που το βάφτισαν «Κυβέλη», θα μαλάκωνε τελικά τους Γάλλους, όπως επιδίωκαν οι Τούρκοι.

Στον γυρισμό πάντως, το αρχαίο «τουρκικό» πλοίο σχεδιάζονταν να παρελάσει από την Κεντρική Ευρώπη και μέσω του Δούναβη να βγει στη Μαύρη Θάλασσα, για να καταλήξη θριαμβευτικά το 2010 στην Κωνσταντινούπολη, όπου και θα πάρει μέρος στις εκδηλώσεις «"Ισταμπούλ" - Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης».


Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

ΤΗΣ ΦΩΚΑΙΑΣ


Όταν οι Αρχαίοι Φωκαείς έφυγαν για πάντα από την αρχαία Φώκαια, που είχε πέσει σε περσικά τότε χέρια, με πόνο και δάκρυα στα μάτια έριξαν εκεί μπροστά στη θάλασσα ένα μαύρο σίδερο, ορκιζόμενοι να μην ξαναγυρίσουν ποτέ, παρά μόνο εάν εκείνο το σίδερο έβγαινε στην επιφάνεια!
Οι νεώτεροι όμως Έλληνες της Φώκαιας στη Μικρασία, ούτε καν το μαύρο σίδερο πρόλαβαν να ρίξουν, κυνηγημένοι από τους αιμοσταγείς σφαγείς της Τουρκίας! Ήταν οι φρικτές ώρες της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, που το λεπίδι και η φωτιά της είχαν φτάσει ως τη Φώκαια στις 30 Μαϊου/12 Ιουνίου του 1914!
Ο Γάλλος αρχαιολόγος και μηχανικός Φελίξ Σαρτιώ, βρέθηκε τότε εκεί και μαζί με άλλους τρεις ομοεθνείς του, τους Manciet, Carlier και Dandria, που ύψωσαν αμέσως πρόχειρες Γαλλικές Σημαίες σε τέσσερεις ελληνικές οικίες, κατορθώνοντας έτσι να διασώσουν πολλούς Φωκαείς, κυριολεκτικά από τα δόντια των λυσσασμένων τουρκικών λύκων, που άκουγαν στο φρικτό όνομα «Τσέτες»!


Να πως περιγράφει ο ίδιος ο Σαρτιώ το Διωγμό και τη Γενοκτονία:

«Πλούσιοι πρόκριτοι της πόλης έφυγαν ανυπόδητοι γιατί κι αυτά τα παπούτσια, τους τα είχαν αφαιρέσει.
Εις τους ναούς διεπράχθησαν ανήκουστοι ιεροσυλίαι»!


Και αλλού:

«Οι Νεότουρκοι στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας έβαψαν τα χέρια τους με τόσο αίμα, όσο δεν είχαν χύσει από πολλούς αιώνες οι πρόγονοί τους, παρόλο που ήταν άριστα εκπαιδευμένοι στην τέχνη της σφαγής»!

Ο δε Mansier ένας από τους υπόλοιπους πραγματικά θαρραλέους Γάλλους της ομάδας των Αρχαιολόγων θυμόταν:

«Μας έφεραν μια γυναίκα που πέθανε.
Τη νύχτα την είχαν βιάσει 17 Τούρκοι.
Επίσης είχαν πάρει μαζί τους στα βουνά ένα κορίτσι 16 ετών αφού σκότωσαν μπροστά στα μάτια του τον πατέρα και τη μητέρα της.
Έτσι είχαμε δει τα πέντε χαρακτηριστικά της λεηλασίας μιας πόλεως:
την κλοπή, τη λαφυραγωγία, τον εμπρησμό, τους σκοτωμούς και τους βιασμούς»!!!


Και αλλού:

«Βρήκαμε μια γριά που κοιτόταν στο δρόμο, και πού ήταν σχεδόν παράλυτη από τα κτυπήματα.
Είχε δυο μεγάλες πληγές στο κεφάλι πού είχαν γίνει από κτυπήματα υποκόπανου τουφεκίου.
Τα χέρια της ήταν κομμένα, το πρόσωπο της πρησμένο»!!!


Και πάλι:

«.Βεβαιώνω ότι όλοι εκείνοι οι πληγωμένοι με εξαίρεση δύο η τριών, ήταν επάνω από εξήντα ετών.
Ανάμεσα τους υπήρχαν γριές επάνω από ενενήντα ετών, πού είχαν πυροβοληθεί και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι είχαν τραυματιστεί υπερασπιζόμενες τα αγαθά τους.
Επρόκειτο απλούστατα περί σφαγών»!


Και ακόμη:


«Ήταν ολοφάνερο ότι όλα αυτά αποτελούσαν μιαν οργανωμένη επίθεση.»

Τα παρακάτω σχόλια μάλιστα του Αμερικανού Προξένου στη Σμύρνη Τζώρτζ Χόρτον, που εξέδωσε στα 1925 το βιβλίο-μαρτυρία «Η κατάρα της Ασίας» για τις Τουρκικές Σφαγές εναντίον Ελλήνων και Αρμενίων, είναι ενδεικτικά, καθώς, όπως τονίζει, φανερώνουν «την αναλλοίωτη φύση του Τούρκου και του χαρακτήρα του, σαν πλάσματος με άγρια πάθη! , που ζει ακόμη στην εποχή του Ταμερλάνου και του Ούννου Αττίλα».


ΤΟ ΠΛΟΙΟ - ΜΑΣΚΑ

ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ


Η Τουρκία, που αφάνησε με φρικτούς διωγμούς και τους τελευταίους Έλληνες της περιοχής της νεώτερης Φώκαιας στη Μικρασία, επιχειρεί σήμερα να υποκαταστήσει τον Ελληνικό Πολιτισμό της Μικρασίας, με το εφεύρημα του δήθεν «Πολιτισμού της Ανατολίας», στην τεχνητή έννοια του οποίου δεν επιτρέπεται να συμπεριλαμβάνεται ο όρος Έλληνας ή Γιουνάν!

Η Άγκυρα, αναζητώντας στηρίγματα για να διασωθεί από τα απίστευτα μαζικά εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος που έχει διαπράξει, με 1.500.000 σφαγιασμένους Αρμένιους και σχεδόν άλλους 1.500.000 Έλληνες, βρίσκει καταφύγιο στον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, τον οποίο έχει βαπτίσει σε «Πολιτισμό της Ανατολίας» (δηλαδή τουρκικό.)!

Έτσι κατασκεύασε και το αρχαίο πλοίο, που δεν είναι παρά ένα ακόμη προσωπείο, μια μάσκα για να διασκεδάσει στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, τις φρικτές εντυπώσεις που προκαλούν οι Γενοκτονίες της!

Και ιδιαίτερα στη Γαλλία του Σαρκοζί!


«STOP KYVELI»

Εχουμε σημερινές αποκλειστικές πληροφορίες από τον πανελληνίως γνωστό αγωνιστή Τουρκολόγο δημοσιογράφο και συγγραφέα Νίκο Χειλαδάκι (τον οποίο και πολύ σύντομα θα 'εχουμε τακτικό συνεργάτη μας στο περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ) , ότι το πλοίο αυτό, δεν κατάφερε να φτάση στην αποβάθρα της Μασσαλίας, γιατί ενώ πλησίαζε αποδοκιμάσθηκε με υψωμένες τις γροθιές και με πέταγμα διάφορων αντικείμενων, αυγών, ντοματών και γιαουρτιών, από εκατοντάδες Μικρασιάτες, Πόντιους, Ανατολικοθρακιώτες, Κύπριους, Αρμένιους, Γάλλους, και άλλους Ευρωπαίους.
Και τελικά, κατά πληροφορίες του κυρίου Χειλαδάκη, επέστρεψαν αδόξως από εκεί που ξεκίνησαν αφού απέτυχαν να παρουσιάσουν το ανόσιο ανοσιούργημά τους.
Ευτυχώς που αποδοκιμάσθηκαν, γιατί δεν ήταν δυνατόν, οι Γενοκτόνοι της Ανθρωπότητας, οι τύραννοι των Κούρδων, οι εισβολείς και οι κάτοχοι της πανάρχαιας ελληνικής Κύπρου μας, οι καθημερινοί θρασύτατοι εισβολείς του Ελληνικού Αρχιπελάγους, να λάβουν.... πιστοποιητικό λευκού ποινικού μητρώου!
Δεν ήταν δυνατόν να αφεθούν να χρησιμοποιήσουν ένα αρχαίο ελληνικό πλοίο, προκειμένου να αθωώσουν τα ματωμένα και ένοχα χέρια τους, θαμπώνοντας την Ευρώπη!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΜΕ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΗ...... ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ!

Δεν μπορούν οι Τούρκοι να παριστάνουν του αρχαίους Φωκαείς!

Δεν μπορούν οι σφαγείς των νεώτερων Φωκαέων να παριστάνουν τους πολιτισμένους Ευρωπαίους!

Η Γαλλία ολόκληρη θα έπρεπε να σηκωθεί στο πόδι!

Και μαζί της όλη η δημοκρατική Ευρώπη!

Η παράσταση της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας άρχισε, προχώρησε αλλά εληξε άδοξα και εξευτελιστικά.

Γιατί τους βάρβαρους και απάνθρωπους Μογγολότουρκους, τους αξίζουν μόνον ταπεινώσεις και εξευτελισμοί.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009















O Oικουμενισμός


και οι Οικουμενιστές


είναι πραγματικά όντα


ή πλάσματα


της φαντασίας μας;

Στο ιστολόγιό σας δημοσιεύσατε ένα κείμενο με τίτλο «Αντι-οικουμενιστικός αγώνας με διάκριση». Ασφαλώς και η διάκριση πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε ενέργειά μας.

Όμως, επειδή «διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντη και καθαρότης των αισθήσεων» (Ιω. Κλίμακος), -άρα η ορθή διάκριση είναι κτήμα των ολίγων-, η γνωμοδότηση εν ονόματι της διακρίσεως δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, όταν πρόκειται για θέματα Πίστεως και αιρέσεων.

Εκεί, μαζί με τη διάκριση ως προς το χρόνο και τον τρόπο του πρακτέου, πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν δεδομένα περισσότερο σταθερά και ασφαλή.

Και αυτά είναι οι καθοδηγητικές γνώμες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων σε όμοιες περιπτώσεις.


Με αυτή τη βάση, και επειδή σχημάτισα την εντύπωση ότι όσα, -στην παραπάνω δημοσίευσή σας- διατυπώνονται από τον Σεβασμιώτατο Μητρ. Πειραιώς π. Σεραφείμ, τον σεβαστό π. Θεόδωρο Ζήση και τον υπεύθυνο του ιστολογίου, έχουν και τον αντίλογό τους, γι’ αυτό διατυπώνω τις σκέψεις μου κυρίως ως προς τις τοποθετήσεις του Σεβ/του και έμμεσα τις δικές σας, ώστε με την καλοπροαίρετη συζήτηση να ξεκαθαρίσουν τα θέματα, να κατορθώσουμε σ’ αυτή την κρίσιμη για την Εκκλησία μας ώρα, να διατηρήσουμε την ενότητα ενεργειών στον αγώνα κατά των Οικουμενιστών, που προβλέπεται δύσκολος.

Μας χρειάζεται σύμπνοια και διάθεση ομολογίας (έστω και με διαφορετικό τρόπο) και όχι υποτίμηση του αγώνος των μεν από τους δε.

Ασφαλώς και δεν έρχομαι ως συνήγορος, ούτε συμφωνώ με την όλη συλλογιστική του καθηγητή Πανεπιστημίου, στον οποίο απαντά ο Σεβ/τος Πειραιώς (μέρος της Επιστολής του αναδημοσιεύσατε), αφού μέσα στον χαώδη χώρο αντιμαχόμενων Επισκοπών-Εκκλησιών και των αποτειχιζόμενων πιστών του Παλαιού είναι δύσκολο κανείς να βρει άκρη, παρά την ορθότητα των περισσοτέρων τους θέσεων.

Θέλω να σημειώσω, όμως ταυτόχρονα, ότι στην περίπτωση της παύσεως του μνημοσύνου των Οικουμενιστών, δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε το θέμα και αντί για τους συγκεκριμένους οικουμενιστές να ομιλούμε ως να πρόκειται απλώς περί κάποιων άγνωστων και εναλλασσόμενων σε δηλώσεις προσώπων, που εκφράζουν «κάποιες» θέσεις: «των κατά καιρούς (δηλ.) δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις», όπως στην Επιστολή του γράφει ο Σεβ/τος.

Πράγματι, αν τους εντάξουμε σ’ αυτό το ακαθόριστο και ρευστό πλαίσιο, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αιρετικοί ή ως «κοινωνούντες με αιρετικούς» και αφήνονται έτσι «ελεύθεροι» να συνεχίσουν το καταλυτικό έργο τους.


Αντίθετα:


α) Η παύση του μνημοσύνου επιβάλλεται, γιατί εδώ πρόκειται για συγκεκριμένα πρόσωπα Οικουμενιστών, των οποίων έχουμε επίσημες δηλώσεις, κείμενα και πράξεις. Κι αυτοί οι συγκεκριμένοι, είναι οι ηγέτες του οικουμενιστικού αγώνος, δρουν με συγκεκριμένο σχέδιο και το υλοποιούν μαζί με τους αιρετικούς και υπό την προστασία των, έχουν προαποφασίσει ή αποδεχθεί την ένωση των Εκκλησιών υπό τον Πάπα, έχουν υποπέσει σε πληθώρα παραβάσεων Ιερών Κανόνων και ασεβούν προς αυτούς, αμνηστεύουν αιρετικές δοξασίες και πρακτικές, δεν υπερασπίζονται την Εκκλησία μας, π.χ. όταν πρόσφατα ο Πάπας την χαρακτήρισε ως ελλειμματική(!) και επιτρέπουν έτσι να εξοικειώνεται και να μολύνεται ο πιστός από την αίρεση.

Αυτά έχουν καταγγελθεί από πολλούς και δεν χρειάζεται να παραθέσω εδώ τα σχετικά κείμενα. Θα αναφέρω μόνο δύο απ’ εκείνους που έχουν διατυπώσει τέτοιες θέσεις, τους καθηγητές Πανεπιστημίου π. Θεόδωρο Ζήση και π. Γεώργιο Μεταλληνό, οι οποίοι προΐστανται της Συνάξεως που συνέταξε την «Ομολογία Πίστεως» και την οποία ο Σεβ/τος συνυπέγραψε και -είναι αλήθεια- αυτή η ομολογιακή του ενέργεια μας γέμισε χαρά. Το ότι οι ελάχιστοι Οικουμενιστές, αλλά ισχυροί λόγω των θεσμικών ηγετικών θέσεων που κατέχουν, προχωρούν με σχέδιο και προσπαθούν να εξοικειώσουν το λαό στην αιρετική Οικουμενιστική ιδεολογία, ώστε ο λαός να αποδεχθεί χωρίς αντίδραση την Ένωση, φαίνεται από δικές τους δηλώσεις[1].


β) οι δηλώσεις τους αυτές δεν είναι ευκαιριακές -όπως χαρακτηρίζονται- ως προερχόμενες υπό «των κατά καιρούς δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις».

Είναι δηλώσεις των ιδίων συγκεκριμένων προσώπων, όπως του κ. Βαρθολομαίου, οι οποίοι συντελούν θεωρητικά και πρακτικά στην διατύπωση, εκδήλωση, υποστήριξη και προώθηση εντός της Εκκλησίας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Τι άλλο απαιτείται, δηλαδή, για την εφαρμογή των «Θείων και Ι. Κανόνων 13ου και 15ου της Ακαί Β λεγομένης Συνόδου» που αναφέρει ο Σεβ/τος;

Δεν υπάρχει εδώ συγκεκριμένη αίρεση, δηλ. ο Οικουμενισμός;

Δεν υπάρχουν τα πρόσωπα που την προωθούν, δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο επιβολής της, όπως τούτο ομολογούν από χρόνια προσωπικότητες ως ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης, ο Ανδρέας Θεοδώρου, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (στην γνωστή δήλωσή του πριν φέρει τον Πάπα και το Συνέδριο του Π.Σ.Ε. στην Αθήνα), ο Ιω. Ρωμανίδης, ο π. Θ. Ζήσης, ο π. Γ. Μεταλληνός κ.ά.;

Αυτό δεν το αναφέρει και η «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» που προσυπόγραψε και ο Μητρ. Πειραιώς;

Τώρα γιατί αυτό αμφισβητείται υπ’ αυτού;

Γράφει, ακόμη, πως για να αντιδράσει, περιμένει όχι απλώς την διατύπωση από τους οικουμενιστές, κάποιων συγκρητιστικών οικουμενιστικών θέσεων, μα «δημοσία κήρυξιν αιρέσεως και γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας αιρετικήν διδασκαλίαν…».

Να θυμίσουμε, λοιπόν, τι υπογράψαμε όλοι -και ο Σεβ/τος- στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»;


«…Ο Παπισμός προκάλεσε στην Εκκλησία μεγαλύτερη ζημία από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις και τα σχίσματα... Για τον λόγο αυτό τον εκά­στοτε πάπα “ου μόνον ου κοινωνικόν έχομεν, αλλά και αιρετικόν αποκαλούμεν”…

Εφ' όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ' αυτών κοινωνία...

Οι ιεροί κανόνες στο σύνολο τους απαγορεύουν … τις εντός των ναών συμπροσευχές, αλλά και τις απλές συμπροσευχές σε ιδιωτικούς χώρους…

Η αίρεση του Οικουμενισμού… προσβάλλει το δόγμα της Μιας… Εκκλησίας…

Επιβάλλεται από Πα­τριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας...

Σύμφωνα με αυτό καμμία Εκκλησία δεν δικαιούται να διεκδικήσει αποκλειστικά για τον εαυτό της τον χαρακτήρα της καθολικής και αληθινής Εκκλησίας...

Αυτήν την παναίρεση έχουν αποδεχθή εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι...

Την διδάσκουν «γυμνή τη κε­φαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμ­προσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνερ­γασίες, θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας.

Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής.

Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του».


Το παραπάνω απόσπασμα της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» που και ο Σεβ/τος υπέγραψε, μιλά για την αίρεση του Οικουμενισμού που κηρύσσεται «γυμνή τη κε­φαλή», στην οποία συμμετέχουν Πατριάρχες και Επίσκοποι, οι οποίοι με τη συμμετοχή τους αυτή τίθενται εκτός Εκκλησίας.

Αντίθετα, στην Επιστολή του ο Σεβ/τος λέγει ότι η αίρεση του Οικουμενισμού, δεν κηρύσσεται ακόμα «γυμνή τη κε­φαλή» από συγκεκριμένα πρόσωπα και ότι, όταν διαπιστώσει κάτι τέτοιο, τότε θα αντιδράσει.

Μα έτσι ο Σεβ/τος (από συμπαράσταση στο χειμαζόμενο Φανάρι) δικαιολογεί τον ηγέτη του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο.

Πόσοι Πατριάρχες χειμαζόμενοι, προτίμησαν την ομολογία και το μαρτύριο;

Στη συνέχεια, δηλώνει, ότι θα διακόψει το μνημόσυνο μόνο αν η αίρεση καταδειχθεί «…με ενσυνείδητον μετοχήν εις την αίρεσιν αποδεικνυομένην διά της κοινωνίας έως το κοινόν ποτήριον.

Τοιούτον τι, όμως δεν έχει ευτυχώς επισυμβεί».

Ας αφήσω το δεύτερο σκέλος της φράσεως, για να μην μακρύνω περισσότερο το λόγο. Μένω στο πρώτο και ερωτώ:

Τότε τι νόημα έχουν οι παραπάνω Ιεροί Κανόνες που αναφέρει;

Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι πιστοί όλων των εποχών, περίμεναν πρώτα να παγιωθεί η αίρεση και μετά να αντιδράσουν;

Δεν ευοδώνουν και προτρέπουν οι Πατέρες στην άμεση αντίδραση των πιστών ακόμα και επί υποψία αιρέσεως;

Οι παραπάνω Ι. Κανόνες, δεν ομιλούν για σύσσωμη αντίδραση της Εκκλησίας, αλλ΄ αναφέρονται για την αντίδραση κάποιων πιστών ή ομάδων πιστών που για διάφορους λόγους έχουν κατανοήσει τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αντιγράφω κι ένα σχετικό σχόλιο από την ιστοσελίδα σας:

«O Άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης μας λέει:

Ο μνημονεύων αιρετικόν είναι αιρετικός, καν τοις λογισμοίς ουκ εναυάγησεν αλλά τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυται!».

Σταματώ όμως εδώ, για να παραθέσω κάποια ανάλογα παραδείγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας που μας φέρνουν μπροστά στις ευθύνες μας:


Ι) Κατά τον Μητρ. Νικοπόλεως Μελέτιο, η ενότης της Εκκλησίας «παρασαλεύεται μόνον από τας ετεροδοξίας.

Ο ετέρως, παρ’ ο παρέλαβε, φρονών, παύει να έχη την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος.

Δια τούτο, κατά την Ε’ Οικουμ. Σύνοδον (πράξ. Α’ § 3,17) υπέρτατον χρέος των ιερέων… είναι η περιφρούρησις και η διασφάλισις της ενότητος της πίστεως. Η έκπτωσις ιερέως από την ενότητα της πίστεως μιαίνει τα υπ’ αυτών τελούμενα μυστήρια και αίρει από αυτούς το χάρισμα της πνευματικής πατρότητος. Αντί ποιμένων αποβαίνουν λύκοι (βλ. Ε’ Οικουμ. Σύνοδ., Πράξ. ΣΤ’ § 15,10 και Πράξ. Α’ 3,14)... Και οι ορθόδοξοι καθ’ όλον το διάστημα του ακακιανού σχίσματος ηρνήθησαν να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων από χειρών απλώς υπόπτων. “Ακοινώνητοι δια τι μένομεν επί τοσαύτα (35) έτη;... Ιερείς και πατέρες είναι μόνον οι τηρούντες την πίστιν ανόθευτον (Πραξ. Α § 3, 14)» (Τα κείμενα αυτά, όπως και των επομένων τριών §§, είναι από τη μελέτη του Μητρ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, Η Πέμπτη Οικουμ. Σύνοδος, σελ. 104-106, 52, 360, 361).


ΙΙ) Αλλά και κατά την εποχή του Αγ. Κυρίλλου παρόμοια συνέβαιναν. «Κατά την διετίαν 431-433 μ.Χ. εκράτησε, συνεπεία του σχίσματος, μεγάλη αταξία. ”Έμεινε η Σύνοδος η Ανατολική (σ.σ. δηλ. οι περί τον Πατρ. Αντιοχείας Ιωάννη) μη κοινωνούσα τοις επισκόποις τοις κοινωνούσι Κυρίλλω… Κατά το διάστημα αυτό οι Ανατολικοί κατηγόρουν τους κοινωνούντας με τον άγ. Κύριλλον ορθοδόξους ως αμαθείς… Αλλ’ η κατάστασις, εις την οποίαν είχε περιέλθει το πατριαρχείον Αντιοχείας ήτο θλιβερά… Διό και τεταπεινωμένοι εζήτησαν την κοινωνίαν με τον άγ. Κύριλλον υπό όρους… (ο οποίος) απαντών ηρνήθη να δεχθή τους Ανατολικούς εις κοινωνίαν, πριν α) δεχθούν την καθαίρεσιν του Νεστορίου…, β) αναθεματίσουν τον Νεστόριον και τας διδασκαλίας του, γ) …αποδεχθούν όλας τας πράξεις της Γ’ Συνόδου…, διότι δεν είχεν εμπιστοσύνην (σ.σ. μετά όσα είχε πράξει) εις τον Ιωάννην Αντιοχείας».


ΙΙΙ) Οι άγιοι πατέρες δεν ανέχονταν ούτε καθ’ υποψίαν να κατηγορηθούν, ότι καθ’ οιονδήποτε τρόπο εκοινώνουν μετά των αιρετικών, αλλά κι αν έδειχναν κάποια «οικονομία» αυτή διετηρείτο για βραχύ χρονικό διάστημα και όχι για δεκαετίες. Π.χ., ο άγ. Πρόκλος, παρόλο που επιτιμάται από τον άγ. Κύριλλο για πρόθεσή του να αναθεματισθεί ο αιρετικός Θεόδωρος, και τούτο χάριν οικονομίας, μήπως και κερδίσουν κάποιους φίλα προσκείμενους προς τους αιρετικούς, αυτός επιμένει και στέλνει επιστολή στους επισκόπους «συμβουλεύων αυτούς…να αναθεματίσουν τας βλασφημίας του Θεοδώρου, διότι μόνον έτσι θα απήλλαττον τους εαυτούς των από την σχετικήν υποψίαν».

Αργότερα φάνηκε πως είχε δίκιο ο αγ. Πρόκλος, γιατί αποδείχτηκε ότι οι φιλοαιρετικοί «συνέχισαν να υπερασπίζονται ακόμα και τας βλασφημίας του Θεοδώρου». Τότε και «ο άγ. Κύριλλος, επειδή έβλεπε την ασέβειαν αυξανομένην και …την ως εκ τούτου βλάβην…, ηναγκάσθη να συγγράψη τα βιβλία του κατά του Θεοδώρου και των βλασφημιών του».


ΙV) Άλλο παράδειγμα, που δείχνει την ευαισθησία της ορθοδόξου συνειδήσεως σε θέματα πίστεως. Γράφει ο καθηγητής Π. Μπούμης: «Τοιαύτη είναι η ευαισθησία του χριστιανικού πληρώματος εις ζητήματα πίστεως, ώστε δεν ανέχεται την παραμικράν υπεκφυγήν η ασάφειαν η αμφιβολίαν, αλλά επιμένει εις την συγκεκριμένην και βεβαίαν αντιμετώπισιν αυτών. Εύγλωττος είναι επί τούτω η στάσις την οποίαν επέδειξε το πλήθος των πιστών της Κων/λεως τω 518, όταν εκάλεσε τον Πατρ. Ιωάννην Β τὸν Καππαδόκην... “να κηρύξη απ' άμβωνος την αναγνώρισιν της Δ΄ Οἰκ. Συνόδου, να εγγράψη εις τα δίπτυχα τα ονόματα των ορθοδόξων προκατόχων αυτού...και να αναθεματίση τον μονοφυσίτην πατριάρχην Αντιοχείας Σεβήρον”. Οι πιστοί δεν ηρκέσθησαν εις την διαβεβαίωσιν του Πατριάρχου, ότι δεν εκινδύνευεν η πίστις και ότι θα προβή εις τας σχετικάς ενεργείας, αλλά “τω καιρώ των διπτύχων μετά πολλής ησυχίας συνέδραμαν άπαν το πλήθος κύκλω του θυσιαστηρίου και ηκροώντο, και μόνον (όταν) ελέχθησαν αι προσηγορίαι των ειρημένων... φωνή μεγάλη έκραξαν άπαντες· δόξα σοι Κύριε”».


Και τότε, λοιπόν, όπως βλέπουμε, Επίσκοποι εκήρυτταν την αίρεση ή έκαναν πλάτες στους αιρετικούς επικοινωνώντας μαζί τους.

Και σήμερα η «ιστορία επαναλαμβάνεται»: Πατριάρχες, Επίσκοποι και θεολόγοι (τους οποίους στο ιστολόγιό σας είχατε την τόλμη να κατονομάσετε), ηγούνται της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Το χρέος όλων, όσων θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί, είναι προδιαγεγραμμένο από τους Αγίους μας και θα είναι ευχής έργο, ιεράρχες όπως ο Μητροπολίτης Πειραιώς, να πρωτοστατήσουν πρακτικά στην εφαρμογή των λόγων τους.

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος


[1] Ο εκπρόσωπος μας στις Βρυξέλλες, επίσκοπος Αθανάσιος, χαρακτήρισε την πλειονότητα των πιστών ως φονταμενταλιστές και δήλωσε ότι:

προσπάθειά μας είναι «να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει,… (στους οικουμενιστικούς διαλόγους) να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου»!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου