Σάββατο 15 Αυγούστου 2009



ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ



Θέλω να δω ένα θαύμα για να πιστεύσω.
Θέλω να δω ένα εκπληκτικό γεγονός, που να μη έχω αμφιβολίες ότι συνέβη, και που να αποδεικνύει ότι υπάρχει πραγματικός Θεός, ότι υπάρχει αληθινή θρησκεία.
Θέλω ντοκουμέντα και αποδείξεις για να εμπιστευθώ τον εαυτό μου κάπου.
Δεν μπορώ να πιστεύω κάτι, επειδή το πίστευαν απλώς οι πρόγονοι μου, επειδή αυτό έτυχε να πιστεύει ο λαός στον οποίο γεννήθηκα.


Αυτά, και πολλά άλλα παρόμοια, ακούμε συχνά να λέγονται από συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν έχουν στενές επαφές με την Εκκλησία και που μας προκαλούν ευκαίρως ακαίρως, είτε για να κάνουν τον έξυπνο είτε για να δικαιολογηθούν που δεν είναι τόσο πιστοί.
Αλλά και εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές, νοιώθουμε ενδόμυχα τον πειρασμό της αμφιβολίας, τον πειρασμό της απιστίας.
Άραγε να είναι έτσι;
Άραγε να είναι αληθινά αυτά που πιστεύω ή υπάρχει κάτι το μη σωστό, κάτι το λανθασμένο.
Και θέλουμε όλοι μας είτε για προσωπικό στηριγμό είτε για να αποκρούσουμε τους αμφισβητίες ένα ντοκουμέντο, ένα χειροπιαστό γεγονός.

Τέτοια ντοκουμέντα, τέτοια χειροπιαστά γεγονότα, έχει πολλά η αγία γραφή.
Ας δούμε ένα απ’ αυτά που έχει σχέση με την Παναγία μας.

Όταν ο άγγελος Γαβριήλ ευαγγελίσθηκε στην Παναγία μας, το πρωτάκουστο και πέρα για πέρα απαράδεκτο για τη λογική γεγονός, ότι θα γεννήσει τον Μεσσία με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, για να πιστεύσει και να πεισθεί στο μήνυμα του της έδωσε ένα σημείο, μια εγγύηση, ένα καπάρο.

Ποιο ήταν αυτό το σημείο;
Της είπε ότι η συγγενής της η Ελισάβετ ενώ είναι γριά και στείρα


α΄. θα γεννήσει,
β΄. το μωρό θα είναι αγόρι και
γ΄. ότι η Ελισάβετ είναι τώρα στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της.


Μόλις έμαθε η παρθένος Μαρία αυτή την τριπλή προφητεία, έφυγε αμέσως «μετά σπουδής», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, από την Ναζαρέτ που ήταν στο βόρειο μέρος της Παλαιστίνης και πήγε στην Ιουδαία που βρισκόταν στο νότιο μέρος της Παλαιστίνης.
Εκεί στην Ιουδαία, σε μια ορεινή περιοχή, κατοικούσε η συγγενής της Ελισάβετ.
Η Ελισάβετ ήταν η μητέρα του Προδρόμου και σύζυγος του προφήτη Ζαχαρία και ο άγγελος Γαβριήλ που παρουσιάσθηκε στην Παναγία, είχε παρουσιασθεί και στον Ζαχαρία και του είχε αναγγείλει ότι θα αποκτήσουν παιδί και θα το ονομάσουν Ιωάννη που σημαίνει δώρο Θεού.

Όταν η Παρθένος έφθασε στο σπίτι της Ελισάβετ και την χαιρέτησε, η Ελισάβετ απάντησε στον χαιρετισμό της Μαρίας εμπνευσμένη από το άγιο Πνεύμα.
Και χωρίς να της πει τίποτα η Παναγία μας για τον ευαγγελισμό της, εκείνη εξέφρασε την έκπληξη της, πως της έγινε η υψίστη τιμή, να την επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου της και μακάρισε την Παρθένο που πίστευσε στα λόγια του αγγέλου.
Όταν είδε η Παναγία μας να την προσφωνεί έτσι η Ελισάβετ, που δεν ήξερε τίποτα για τον ευαγγελισμό της και μάλιστα ήταν ηλικιωμένη και συνεπώς έπρεπε αυτή να ζητά τον σεβασμό της νεαρής Μαρίας και όχι να εκδηλώνει την έκπληξη της από την επίσκεψη της, είπε μεταξύ άλλων την εξής φράση·

«Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί»
(Λουκ. 1,48).


Δηλαδή η παρθένος Μαρία που ήταν τότε ολότελα άγνωστη, που ήταν μια χωριατοπούλα που κανείς δεν την έδινε σημασία, και αυτό φαίνεται από το ότι αρραβωνιάστηκε τον δίκαιο Ιωσήφ που ήταν πολύ μεγαλύτερος της, χήρος με παιδιά και πτωχός, αφού ήταν «τέκτων» (Ματθ.13,35), δηλαδή ασκούσε κάποιο χειρωνακτικό επάγγελμα, λοιπόν αυτή η κοπέλα, που κανείς δεν ήξερε για τον ευαγγελισμό της, είπε μια τόση μεγάλη κουβέντα, που αν την άκουγε κανείς από το χωριό της θα νόμιζε ότι σάλεψαν τα λογικά της.
Ότι είναι μια ξεμωραμένη και μια ονειροπαρμένη.


Ποιος η ποια σ’ όλη την διαδρομή της ιστορίας τόλμησε να πει μια τόσο μεγάλη κουβέντα για τον εαυτό του ή για τον εαυτό της;

Κι αν μερικοί ηρωποιηθήκανε και θεοποιηθήκανε ακόμη, όπως οι αρχαίοι τύραννοι και οι αυτοκράτορες ή και οι σύγχρονοι δικτάτορες, η τιμή τους που ήταν βασισμένη πάνω στην βία, έσβησε μετά τον θάνατο τους.

Και όποιος του θυμάται σήμερα, τους θυμάται μόνο για να τους αναθεματίζει και να τους καταριέται.


Τι έγινε όμως με την αγία Παρθένο;
Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια το είχε συνειδητοποιήσει καλά, όταν είπε το λόγο αυτό με έμπνευση του αγίου Πνεύματος.
Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια μπορούσε να φαντασθεί, ασχέτως αν λεκτικά το είπε υπό την έμπνευση του αγίου Πνεύματος.
Κανείς δεν την ξέχασε· κανείς δεν την λησμόνησε.

Και όχι μόνο δεν την λησμόνησε αλλά αμέσως μετά την ίδρυση του χριστιανισμού άρχισαν να την τιμούν, να την υμνούν, να την εκθειάζουν όσο κανένα άλλο άγιο.


Έτσι το όνομα της Παναγίας μνημονεύεται συχνότατα, πρώτα απ’ όλους τους αγίους και εκζητείται η δέηση της προς τον Κύριον σ’ όλες τις αρχαίες λειτουργίες μέχρι και τις σημερινές του αγίου Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου.

Κατά τον 3ον περίπου αιώνα, ο πατέρας της Εκκλησίας μας Ειρηναίος την ονομάζει «συνήγορο των ανθρώπων και της παρηκόου Εύας».
Δηλαδή έχουμε δικηγόρο κοντά στο Θεό, που μας υπερασπίζεται συνεχώς στη θεία δίκη, την παναγία του μητέρα.


Τον 4ον αιώνα ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, σε εγκωμιαστικό του λόγο, μας αναφέρει ότι η μάρτυς Ιουστίνη, προσπαθώντας ν’ αποφύγει ακόλαστες επιθέσεις ειδωλολάτρου, ικέτευε εκτός από τον Θεό και την παρθένο Μαρία, την οποίαν εξυμνούσε για την παρθενία της.


Τον 5ον αιώνα ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, που κατετρόπωσε τον Νεστόριο που έλεγε ότι η Παναγία είναι Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος, δηλαδή γέννησε τον Χριστό ως άνθρωπο μόνο και όχι ως Θεό, την εξυμνεί και την εγκωμιάζει έως τρίτου ουρανού.


Τον 6ον αιώνα ο στρατηγός του Ιουστινιανού Ναρσής, μας πληροφορεί ο Ευάγριος ο Σχολαστικός, δεν έκανε πόλεμο ούτε άρχιζε μάχη εάν δεν ήταν σίγουρος ότι η Παναγία θα τον βοηθήσει.


Τον 7ον αιώνα έχουμε τον Ακάθιστο Ύμνο που ανυμνεί με τα ωραιότερα λόγια την Παναγία μας και που τον ψάλλουμε μέχρι σήμερα.


Αργότερα τον 13ον αιώνα ο βασιλιάς του Βυζαντίου Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις δημιουργεί τον Μέγα Παρακλητικό κανόνα, που ψάλλουμε το 15Αυγουστο, την γνωστή σε όλους μας παράκληση, ενώ κάποιος άλλος μοναχός, ο Θεοφάνης, είχε γράψει πολύ ποιο πριν τον Μικρό Παρακλητικό κανόνα τον γνωστό ως μικρή παράκληση.


Και τα χρόνια περνούν· πλήθος πατέρων της Εκκλησίας την εγκωμιάζουν ποικιλοτρόπως και την δοξολογούν.

Φθάνουμε στον 21ον αιώνα και η Παναγία μας ούτε έχασε τίποτα από την λάμψη της ούτε μειώθηκε το γόητρο της.

Οι χριστιανοί γονατίζουν και την ικετεύουν, οι ζωγράφοι την σχεδιάζουν σε αναρίθμητους πίνακες, οι ποιητές συνθέτουν τα ωραιότερα ποιήματα και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας τους ποιο γλυκούς ύμνους.

Αυτό που το άγιο Πνεύμα είπε σε χρόνο ανύποπτο, με το στόμα της αγνής Παρθένου, εκπληρώνεται και θα εκπληρώνεται μέχρι συντελείας του αιώνος.

Για να φαίνεται η αλήθεια του χριστιανισμού, να στηρίζεται η πίστη μας και να μένει αναπολόγητος κάθε άπιστος.



π.Μελέτιος

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009











Μήν ξεχάσετε να παρατηρήσετε
ιδιαίτερα το νεοεποχίτικο βραχιολάκι που μοιράζονταν στη Λυών.







Ως πότε Επίσκοποι, θα

κρύπτουν την διαφωνία

τους
σε άνωθεν

επιβαλλόμενες

αντι-ευαγγελικές

πρακτικές;


Η Εκκλησία μας συμμετέχει στην ομάδα των αιρετικών «εκκλησιών» (Σ.Ε.Ε.) και την προβάλλει.
Σε κάθε Μήνυμα που τα τελευταία χρόνια εκδίδεται από Συνελεύσεις και Συμβούλια, τα οποία πραγματοποιούν από κοινού οι Ορθόδοξοι «εκπρόσωποί» μας με ετερόδοξους, με θλίψη διαπιστώνει κανείς, ότι το αποτέλεσμα είναι η περαιτέρω άμβλυνση του ορθόδοξου κριτηρίου και το γκρέμισμα των ορίων, δηλαδή των Διατάξεων των Οικουμ. Συνόδων που διδάσκουν ότι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ, και που ακόμα διδάσκουν πως η διαφύλαξη αυτής της αυτοσυνειδησίας επιτυγχάνεται με την αποφυγή κάθε σχέσεως με την αμετ-ανόητη αίρεση.


Αυτή η άμβλυνση και η απώλεια της αυτοσυνειδησίας παρατηρούμε ότι συντελείται και με το «Μήνυμα της 13ης Γεν. Συνέλευσης του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών» (3/8/09), που δημοσίευσε η ιστοσελίδα της Εκκλησίας μας, ως μέλος αυτού του Συμβουλίου των ετερόδοξων.


1. Το ίδιο το θέμα της Συνέλευσης «κληθέντες σε μίαν πίστιν εν Χριστώ», είναι παραπλανητικό, αφού οι κληθέντες έχουν διαφοροποιήσει την εν Χριστώ πίστη, παρά την σαφή Εντολή του Χριστού να μην αλλάξουμε ούτε μια κεραία από την διδασκαλία Του, και παρά την συμβουλή του απ. Παύλου να έχουμε μία πίστη κι ένα βάπτισμα (Εφ. 4, 5).


2. Και αφού δεν έχουμε την ίδια ΜΙΑ Πίστη -άρα ούτε και ΜΙΑ ελπίδα εν Χριστώ-, πώς ομιλούν για «Μία Ελπίδα εν Χριστώ», που «σαν χριστιανοί τολμάμε να ελπίζουμε» και πως «ως χριστιανοί μοιραζόμαστε την (ίδια) ελπίδα μας στον Αναστάντα»;
Δεν ισοπεδώνονται έτσι οι διαφορές;
Και ως εκ τούτου, το μήνυμα που βγαίνει δεν είναι, πως οι αιρετικά πιστεύοντες είναι ένα με τους Ορθόδοξους, αφού μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ελπίδα;


3. Στη συνέχεια της Δηλώσεως, το Σ.Ε.Ε. διαπιστώνει μια πορεία της Ευρώπης προς το καλύτερο, στην οποία το Συμβούλιο έχει συμβάλλει, και μας προσανατολίζει προς τους μελλοντικούς του στόχους:
«καθώς γιορτάζουμε (γράφουν) τα 50 χρόνια της ύπαρξης του Σ. Ε. Ε., η κατάσταση στην Ευρώπη έχει αλλάξει αρκετά».
Και πού έγκειται αυτή η αλλαγή;
Μήπως ο ευρωπαϊκός κόσμος έγινε ηθικότερος με τις δραστηριότητες του Σ.Ε.Ε.; Ή αντίθετα, όχι απλώς ο κόσμος, αλλά και οι ίδιες οι «εκκλησίες» χειροτέρεψαν, αφού δέχονται να χειροτονούν ομοφυλόφιλους και λεσβίες ως ιερείς;


Μήπως, ακόμα, κάποιοι αιρετικοί επανήλθαν στην ΜΙΑ Εκκλησία;

Μήπως αρνήθηκε τα αιρετικά της φρονήματα και έδειξε μετάνοια και διάθεση επιστροφής, έστω και μία από τις «εκκλησίες» που συμμετέχουν στο Συμβούλιο;
Όχι, τίποτε από αυτά.

Εξ άλλου, αυτά δεν αποτελούν στόχους του Συμβουλίου.

Το πρίσμα που βλέπει τα πράγματα είναι τελείως εκκοσμικευμένο.

Ως επιτυχία θεωρεί την «κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος» και την συνέχιση του αγώνα για την εκρίζωση και των αθεϊστικών συνεπειών του κομμουνισμού, αλλά και των «νέων διαχωριστικών τειχών που εγείρονται ανάμεσα σε Έθνη, πολιτισμούς και θρησκείες», που «εμποδίζουν την πραγματική καταλλαγή μεταξύ ανατολής και δύσεως».


Ο Χριστός, όμως, δεν ήλθε να γκρεμίσει, παρά ένα ουσιαστικά «μεσότοιχο»: το μεσότοιχο της έχθρας μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Τα άλλα «μεσότοιχα», τις διαφορές δηλ. μεταξύ πίστεως, απιστίας και αιρέσεως δεν τα κατήργησε, αλλά τα ετόνισε, για να κάνει συνειδητό τον εξ αυτών κίνδυνο. Γι’ αυτό και είπε ο Απ. Παύλος:
«Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;
Τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ;» (Β' Κορ. στ' 14).

Ένα από τα οράματα του Συμβουλίου είναι και μια μονιασμένη Ευρώπη:

«Παρ’ ότι εργαζόμαστε με ζήλο και αναμένουμε μια μονιασμένη και ενωμένη Ευρώπη, θρηνούμε γιατί βλέπουμε να εμφανίζονται νέες διαιρέσεις – μεταξύ των εγκαταστημένων και των μεταναστευόντων, των πλουσίων και των φτωχών». Επίσης -γράφουν- «οι κλιματολογικές αλλαγές και η καταστροφή του περιβάλλοντος μας καλούν να εργασθούμε δια την ακεραιότητα της δημιουργίας … Η οικονομική κρίση με τις μεγάλες διαστάσεις της …
Όλα αυτά προκαλούν τη μεγάλη μας δέσμευση να εργασθούμε μέσα στη συνοδική διαδικασία για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την ακεραιότητα της δημιουργίας» ∙ το 2010 μάλιστα, «θα μας δοθεί η ευκαιρία μαζί να δώσουμε μαρτυρία για την δέσμευση των εκκλησιών μας υπέρ των προσφύγων και των μεταναστών».

Για όλα τα εγκόσμια εργάζεται και προνοεί το Συμβούλιο, εκτός από την ακεραιότητα των Εντολών του Θεού.
Αυτό κατάντησε πάρεργο.

Και τελειώνουν:

«Διακηρύττομε:
Υπάρχει ελπίδα! – μέσα στον αγώνα μας για την αλήθεια και την δικαιοσύνη…
Διαβεβαιώνουμε ότι χρειάζεται οι εκκλησίες να εργάζονται για την προαγωγή της δικαιοσύνης και να ομολογούν την αλήθεια σε κάθε δύναμη!
Πρόκειται για το γκρέμισμα τειχών που χωρίζουν λαούς, πολιτισμούς και θρησκείες».


Διαβάζοντας αυτά κανείς σκέπτεται:

σε τι διαφέρουν τα οράματα του Συμβουλίου των «εκκλησιών» από μια οικολογική οργάνωση ή ένα πολιτικό κόμμα;

Εκεί κατάντησε η Εκκλησία μας, να συμμετέχει σε μια οργάνωση αιρετικών «εκκλησιών», που παραθεωρεί την αληθινή Πίστη και τα ορθά Δόγματα της Εκκλησίας, δεν κάνει δηλαδή ορθόδοξη Ομολογία Πίστεως.

Δεν διάβασαν άραγε ή δεν άκουσαν ποτέ τον ευαγγελικό λόγο:

«ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6,33).

Αν δεν εκζητείται πρώτον η «βασιλεία του Θεού», (κατά τους Πατέρας έτσι αποκαλείται και το Άγιον Πνεύμα), αλλ’ αντίθετα, οι μεν αιρετικοί το υβρίζουν με την καθιέρωση του Filioque, οι δε ημέτεροι το υβρίζουν ως συμπνευματιζόμενοι και κοινωνούντες με αυτούς, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί;

Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά, πως αυτή η νοοτροπία είναι καθαρά ανθρωποκεντρική και αντιευαγγελική, αφού ασχολείται κυρίως με τα εγκόσμια προβλήματα, και θέτει σε δεύτερη μοίρα την πίστη, ή αποφεύγει αναφορά σ’ αυτή, για να μη επέλθουν αμέσως προστριβές και διάλυση του Συμβουλίου, στο οποίο συμμετέχει μια πανσπερμία ανθρώπων με διαφορετική πίστη.


Να τι έγραφε ο Φλωρόφσκυ σχετικά με το θέμα, όταν κατάλαβε ότι ο οικουμενισμός (στον οποίο αρχικά συμμετείχε) είχε πάρει λάθος δρόμο:


«Μια ικανοποιητική συνεργασία των διηρημένων χριστιανών επί κοινωνικών θεμάτων, ή στο πεδίο των διεθνών υποθέσεων, χωρίς κάποια βαθύτερη ώθηση για τελική ένωση σε μια Εκκλησία, μπορεί να αμαυρώσει ή ακόμα και να καταστρέψει το όραμα της αληθούς χριστιανικής Ενότητας, η οποία είναι ...η ένωση της Εκκλησίας και εντός της Εκκλησίας»
(Μεθοδίου Φούγια, Ορθοδοξία, ΡΚαθολικισμός, Αγγλικανισμός, σ. 371).

«Δεν θα ήτο μία παράλογος κατάστασις, εάν οι χριστιανοί ηδύναντο να έχουν συμφωνίαν εις πράγματα εγκόσμια, τα οποία από πνευματικής απόψεως είναι επουσιώδη και όμως να διαφωνούν εις πράγματα ουσιώδη και πνευματικά;
Δεν θα υπεδήλωνε ότι όλαι αι δογματικαί ή ομολογιακαί διαφωνίαι είναι άνευ ουδεμίας ζωτικής σπουδαιότητος;».


Και για να θυμηθούμε τον καθηγητή Μουρατίδη:

«Εν τω χώρω του Π.Σ.Ε. συντελείται, ό,τι κατηγορηματικώτατα υπό ...του ι. Χρυσοστόμου αποκλείεται και καταδικάζεται, ήτοι η συνεργασία μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως... επί θεμάτων πίστεως, ως και η εν συνεργασία σύνταξις θεολογικών κειμένων και η από κοινού συμμετοχή εις λατρευτικάς συνάξεις και η άπω κοινού εκπροσώπησις της χριστιανικής θρησκείας επί των μεγάλων προβλημάτων της ανθρωπότητος...».



Ως πότε οι Επίσκοποί μας θα ανέχονται την συμμετοχή μας σε τέτοιους οργανισμούς και Συμβούλια, με μοναδικό κέρδος τον διασυρμό της ΜΙΑΣ, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας;
Και πόσο ακόμα, εμείς θα αντέξουμε την διαποίμανσή μας από τέτοιους Επισκόπους;


Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος




O ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ

ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ

ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΟΥΣ

του πρεσβυτέρου ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ



Τελευταία γίνεται μεγάλος θόρυβος για δήθεν διάλογο ουσίας με τους Φραγκολατίνους. Όμως, γι αυτό το διάλογο ενώ αρχικά μιλούσαν σε φαναριώτικη διάλεκτο, δηλαδή, άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν και έκαναν, άλλα έγραφαν και άλλα ήθελαν να γράψουν και να πούν, σήμερα αλλάζουν «ρότα». Γίνονται αλαζόνες και ξεδιάντροποι. Βγάζουν τις μάσκες τους, πετάνε τα προσωπεία τους και, όλως ανερυθρίαστα, αδιαφορούν για την ευαγγελική αλήθεια, αγνοούν τις Οικουμενικές Συνόδους και τις διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων, και υβρίζοντες, οι αθεόφοβοι, ασύστολα τους θεοφόρους Πατέρες, ομιλούν πλέον, για διάλογο με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους σχισματικούς «επί ίσοις όροις».

Ακούσατε-ακούσατε τι είπε ένας πρωτοπρεσβυτερος εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου: «..όχι πλέον στο χώρο του χωρισμού, αφού οι δύο Εκκλησίες αναγνωρίσανε η μία την εκκλησιστική και ευχαριστιακή υπόστασι της άλλης-ότι αποτελούνε δύο κακώς χωρισμένα κομμάτια του σώματος του Χριστού. Να προχωρήσουμε στην αποκατάστασι της ενότητας και να συνεχίσουμε τον διάλογο μετά. Θα ήταν πιο γόνιμο. Αλλωστε διαφορές έχουμε και μεταξύ μας οι ορθόδοξοι». Βαβαί-βαβαί.

Απαγε της βλασφημίας, και εν απορία κραύγασον: Ω της παραφροσύνης. Ω της αποκοτιάς. Ω της ορθοδόξου μειοδοσίας και της ύβρεως. Ακούγοντας ή αναγινώσκοντας κάποιος όλες αυτές τις ανήκουστες παραθεολογίες, θα νόμιζε ότι μιλάει κάποιος λαϊκος ημιμαθής και διώκτης της χριστιανικής ορθοδοξου θεολογίας, βέρος αιρετικός, αν όχι αυτός ούτος ο αρχέκακος διάβολος. Αλλοίμονον, όλες αυτές οι θανάσιμες παραθεολογίες είναι αθλιότητες είναι ενός ποιμένα, ‘ΚΛ’ΕΠΤΗ ΚΑΙ ΛΗΣΤΉ που ανέβηκε αλλαχόθεν εις την αυτλήν των προβατων…και ου μελλει αυτώ περί των προβάτων» (Ιω.10,1-12<). Ωιμέ αυτές τις αντορθόδοξες αθλιότητες που ξεστομίθηκαν ενώπιον της ημεριδος στη Θεεσαλονίκη 20.5.09 κάποιου πρωτοπρεσβυ6ερου εκπροσώπου του αρχιεπισκοπου κ. Ιερωνυμου. Και ευλόγως θα του έλεγε ένας απλός χριστιανός, η γιαγιά μας ας πούμε, που σε θέματα ορθοδόξου πίστεως υπερέχει όλων μας: «ΒΡέ αθεολόγητε. Ρε αλαλάζων κύμβαλον. Ρε αχρείε. Βρε μοναχική λέρα. Ρε αλητήριε. Ρε μεταμορφωμένε σατανα. Ρε όργανο του διαβόλου», με ποιό δικαίωμα αποτόλμησες τέτοιες θανάσιμες βλαστήμιες και εξέθεσες τον υψηλόν εντολέα σου και εν προκειμένω, την δακτυλοδεικτούμενη για την Ορθοδοξία της Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, το κέντρο της Ορθοδοξίας; Ντροπή σου!! Αντε χάσου να μη φαινεσαι.

Μακαριώτατε, η Βασιλεία του Θεού μας σημαδεύει. Οφείλει να λογοδοτήσει αυτός ο αχρείος πρεσβύτερος της Εκκλησίας του Χριστου, που σας εκπροσώπησε και σας εξέθεσε πανελληνίως και ακόμη εκείθεν, εκφράζοντας προσωπικές θέσεις σε σοβαρά οριοθετημένα θεολογικο/Εκκλησιολογικά θέματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Να επιστρέψει ο άθλιος στα πανεπιστημιακά εδρανα για να διδαχθή και να δώση εξετάσεις στην ορθόδοξη θεολογία και πίστι Επίσης οφείλει να δώσει λόγο και ο «έτερος Καπαδόκης» Μητροπολίτης Μεσσηνίας, εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου, διότι με τα όσα εκεί ειπώθηκαν και κατακρεούργησαν την Ορθόδοξη Πίστι μας και που κταστρατήγησαν τις ορθόδοξες θεολογικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τους Θείους και Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, δεν αισθάνθηκε ποσώς το Ορθόδοξο χρέος του και την ανάγκη, να σηκωθεί και να «ορθοτομήσει την αλήθεια», και με την παθητική αυτή στάσι του προκάλεσε την ιερή οργή και αγανάκτησι των πιστών που παρακολούθησαν την ημερίδα.

Ολοι όσοι κάνουν λόγο γι αυτό το είδος του δήθεν διαλόγου, εννοούν λίαν σαφώς, την ένωση των εκκλησιών. Όμως, κάνουν λάθος στον όρο, κι παραθεολογούν επικίνδυνα. Και το σοβαρό αυτό Δογματικό λάθος το κάνουν, δυστυχώς, επιλήσμονες της αποστολής τους ανάξιοι «Ταγοί» της Εκκλησίας του Χριστού!!»

Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οίς ελάλησαν {οι Αγιοι Απόστολοι και οι Θεοφόροι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εν Οικουμενικαίς Συνόδοις;} (Λουκ. 24,25). Δεν γνωρίζετε ότι, δεν είναι δόκιμος, από Ορθοδόξου πλευράς, ο όρος «ενωση των εκκλησιών που υπούλως απεργάζεσθε;». Η Εκκλησία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι ΜΙΑ. Ολες οι ομόδοξες Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούν την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με κεφαλή τον Ιησού Χριστό. Κάθε τοπική Ομόδοξη Εκκλησία δεν είναι κομμάτι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά είναι όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία. «Εν ΜΙΑ αι πολλαί, και εν ταις πολλαίς η ΜΙΑ».

Συνεπώς, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν έχει πληθυντικό αριθμό. Σε πληθυντικό αριθμό ανήκουν, και είναι, μόνον όλα εκείνα τα σατανικά και , «κατά φημισμόν χριστιανικά» κατασκευάσματα, {Παπισμός, Προτεσταντισμός και όλο αυτό το «κακό συναπάντημα» των αιρέσεων και σχισμάτων, που δεν αποτελούν, και δεν είναι ποτέ δυνατόν να ονομαστούν, με τη στενή ημασία και έννοια της λέξης ΕΚΚΛΗΣΙΑ, που ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, επί της γής, αλλά παραμένουν, και είναι, αμαρτωλά κατασκευάσματα διαλοκίνητων ανθρώπων για καθαρώς προσωπική και μόνον προβολή και συμφέροντα, για δημόσιες σχέσεις, και για «το θεαθήναι τοις ανθρώποις!!».

Ο Θεος κατέβηκε εδώ κάτω στη γή, για να ιδρύσει την Εκκλησία Του, και όχι να ιδρύσει εκκλησίες. Τούτο σημαίνει ότι η Εκκλησία του χριστού έχει συγκεκριμμένα όρια και ύπαρξη. Ο διάλογος ανήκει και είναι, η ουσία της Αλήθειας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και έχει ως βάσι την επιστροφή και σωτηρία των πλανηθέντων. Διάλογος στην Ορθόδοξη ορολογία σημαίνει: Ζητώ συζήτησι, για να μετανοήσω και να επιστρέψω στην Αλήθεια. Συνεπώς, πρόκειται για αθλιότητες ολκής, όσοι μιλούν για διάλογο με απώτερο σκοπό την ένωσι των εκκλησιών», και κατά έτσι παραθεολογούν θανάσιμα. Ο ίδιος ο Θεός καλεί τον άνθρωπο σε διάλογο, αλλά σε συνετό διάλογο αληθείας μαζί Του και με βάσι : “Δεύτε και διαλεχθώμεν”(Ησ. 1,18). Ώστε λοιπόν, διάλογος με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους αιρετικούς και ετεροδόξους ΝΑΙ, αλλά όταν ο διάλογος αυτός είναι σύμφωνος προς τον σκοπό του. Την επιστροφή δηλαδή των πλανηθέντων στη μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν είναι λάστιχο η Ευαγγελική αλήθεια, που μπορεί ο καθένας να το τεντώνει στα μέτρα του, αλλά αναλλοίωτη ουράνια διδασκαλία γραμμένη «πηλίκοις υμίν γράμμασιν…Χιτών άρραφος»(Γαλ. 6,11-Ιω.19,23).

Δεν αποκλείει το διάλογο η Εκκλησία του Χριστού, επειδή είναι δυνατόν να υπάρχουν μεταξύ των πιστών διχογνωμίες –φιλονικίες, γιατί ο άνθρωπος είναι δυνατόν να έχη «πονηρές γνώμες-διαφορές», και τότε ζητείται διάλογος, για να φανούν οι καθαροί στην Ορθόδοξη Πίστι και να διδαχθούν οι έχοντες αντιρρήσεις , «δει γαρ και αιρέσεις (διαιρέσεις) εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν»(Α΄Κορ. 11,19). Και δεν τον αποκλείει η Ορθόδοξη Εκκλησία το διάλογο, γιατί εάν τον αποκλείσει, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι:

Α) Ο κίνδυνος της δημιουργίας εγωϊστικής αυτάρκεις από μέρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δηλαδή, δε μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι αλλοι, εμεείς μόνον να είμαστε καλά.

Β) Υπάρχει ο κίνδυνος ενός επαρχιωτισμού, δηλαδη, μιας απομόνωσης έναντι του κόσμου. Γ) Υπάρχει ο κίνδυνος της απομάκρυνσης της Εκκλησάις του Χριστού από τα ζωτικά προβλήματα της ζωής και Δ) Υπάρχει και ο κίνδυνος της αδικίας ιδίως των Ανατολικών, πρό και μετά Χαλκηδονίων, και κατά κάποιον τρόπο, η περίπτωσι των Παλαιοκαθολικών. Λοιπόν, ειδικά για την Ευρώπη, υπάρχει «Εκκλησία», με την οποία μπορεί να γίνη διάλογος ουσίας με την Ορθοδοξία και αυτή είναι η Εκκλησία των Παλιοκαθολικών, με τους οποίους, δυστυχώς, δεν έχει γίνει τίποτε μέχρι σήμερα για την ολοκλήρωσι της ενότητας και την παγκόσμια επίσημη αναγνώρισί τους εντός των κόλπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, όπου και ανήκει, αλλά παραγκωνίζεται σκόπιμα, για να μην στενοχωρηθεί αυτό το «αλλόκοτον τέρας, ο Δίκερως Γίγας τη Ρώμης», και στενός φίλος του Οικουμενικού θρόνου, ο μέγας αιρεσιάρχης πάπας, του οποίου μάλιστα ζητιανεύεται, δυστυχώς, η φιλία από «ορθοδόξους» φτωχοσυμπεθέρους «ταγούς» της Εκκλησίας του φτωχού Ναζωραίου, με κεφαλές μειωμένου ορθοδόξου φρονήματος, ανάξιοι και επιλήσμονες της αποστολής τους, στυγεροί προδότες της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Γενικά η Εκκλησία του Χριστού έχει την ευθύνη της βοήθεια προς όλους, αφού κατέχει τη Αλήθει και έτσι προστάζει η κεφαλή Της ο Ιησούς Χριστός: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…διδ’ασκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν..και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται «(Ματθ. 28,19-20 και Μάρκ. 16, 15-16).

ΛΟΙΠΟΝ, διάλογος επί συνετού και με βάση Θεολογικού επιπέδου και με προσοχή, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαίρεσης του πληρώματος της Εκκλησίας ΝΑΙ, αλλά ενότητα χωρίς την Αλήθεια, όχι ποτέ, ούτε και υποχωρήσεις στην Ορθόδοξη Πίστι και την Αλήθεια. Η αγάπη που πρέπει να υπάρχη στο διάλογο με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους ετεροδόξουςς αιρετικούς δεν πρέπει να είναι αισθηματική, αλλά αν είναι έκφρασι της αλήθειας. Μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιησού Χριστού κατέχει την όλη αλήθεια και είναι ο μόνος φορέας και ο αλάθητος ερμηνευτ΄΄ης της αληθείας του Θεού.

ΛΟΙΠΟΝ: Αν η παναίρεσι των Φραγκολατίνων, με τον πάπα τους, θέλουν πράγματι διάλογον επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιησού Χριστού, οφείλει να ταπεινωθή. Να διώξει όλο αυτό το βάρος του συρφετού των σατανικών παραθεολογιών του και εντελώς αποτειχισμένος και ενεός, ιστάμενος ενώπιον της αληθείας της ορθοδόξου πίστεως και εξουθενωμένος «ως ο τελώνης», να ομολογήσει όλως απερίφραστα, το «ήμαρτον ενώπιον του Θεού, των Αγίων Αποστόλων, των οικουμενικών Συνόδων, των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων και των Πνευματοφόρων αγίων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού. Εσφαλα εγώ και όχι οι Θεοφόροι Πατέρες. Εσφαλα και αποτειχίστικα από τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και με «γυμνή τη κεφαλή μου» έκοψα ο άθλιος στα δύο «τον άραφο Χιτώνα του Θεανθρώπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού, διαίρεσα την Εκκλησία Του.

Ετσι, να ζητήσει γονυπετώς συγγνώμη και τότε η Μητερα Εκκλησία, αφού διαπιστώσει, ότι πράγματι επνήλθε ειλικρινά στην πρό του χωρισμού ένδοξη περίοδο της ΜΙΑΣ Εκκλησίας, θα πράξει το καθήκον Της {Καν. ΝΒ΄Αγ. Αποστόλων} και μαζί θα συμοπευθούν του λοιπού στον κόσμο, για να μαθητεύουν και να διδάξουν, «πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» και ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον Ουρανόν το διδόμενον εν ανθρώποις εν ώ δεί σωθήναι υμάς. (Ματθ.28,18-20. Πράξ. 4,12). ΑΜΗΝ. «Γενηθήτω, Κύριε, το σόν θέλημα» (Ματθ.26,42-Λουκ.22,42).

Αλλά, μέσα στην Καθολικότητα της Εκκλησίας του Χριστού είναι και ο Οικουμενισμός, γιατί η Εκκλησία του Χριστού στην ουσία Της, είναι άνοιγμα προς τον κόσμο, όμως, όχι να γίνει κόσμος, αλλά για να αγιάσει και να σώσει τον κόσμον, Αλήθεια, τι θα ήταν η Οικουμενικότητα της Εκκλησίας του Χριστού χωρίς την αυστηρή, ενότητα, αγιότητα, και αποστολικότητα. Οσοι, λοιπόν, κόπτονται οψίμως, για δήθεν διάλογο με τους Φραγκολατίνους και όλους τους άλλους με τον απώτερο τάχα σκοπόν την επιστροφή τους στις ρ΄΄ιζες τους και την πνευαμτική καταγωγή τους και συμπροσεύχονται, πριν από την ειλικρινή μετάνοι’α τους, η οποία είναι λίαν απαραίτητη για την ενότητα της πίστεως, όλοι αυτοί είναι σαλτιμπάγκοι της Εκκλησίας του Χριστού και προδότες της Ορθοδόξου Πϊστεως, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από την προσοχή και δεν αποφύγουν τις οδυνηρές συνέπειες του φρουρού της πίστέως μας πιστού λαού του Θεού (Απόφασι των Πατριαρχών).

ΤΩΡΑ, αν πιστεύουν μερικοί χαζοχαρούμενοι και αδέσποτοι ηλίθιοι ιερωμένοι δήθεν «ταγοι» της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μωρόχαυνοι της ορθοδόξου πίστεως της γεγραμμένης»πηλίκοις γράμμασι» που ορίζει ρητά και κατηγορηματικά:»αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς, ότι εξέτραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος και ο γάρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς».

Αν λέγω, πιστεύουν ειλικρινά αυτοί οι ασυδοτοι τύποι ιερωμένων με μειωμένον ορθόξο φρόνημα, ότι αυτός ο λυμαινόμενος λύκος την Εκκλησία του Χριστού, καταραμένος αιρεσιάρχης πάπας, θα μετανοήσει ειλικρινά, θα αλλάξει όχι μόνον την τρίχα του, αλλά και την γνώμη του, ότι θα εγκαταλείψει οριστικά τις κακοδοξίες του και θα ζητήσει να επιστρέψει μετανοιωμένος, στις ορθόδοξες πνευματικές του ρίζες(Τιτ.3,10 και Β΄Ιω. 11), τότε, δικαιούντα να ηγούνται του παραλόγου και να βιαστούν, ώστε πρίν είναι πολύ αργά γι αυτούς και γευθούν την ιερά οργή και αγανάκτησι των πιστών και διωχθούν «κακήν-κακώς» να εγκαταλείψουν τον άγιο χώρο της Ορθοδόξου Εκκκλησίας αμς, γιατί «ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι» και δεν γίνονται πλέον ανεκτοί. Οι πιστοί θα εγείρουν «ιερόν πόλεμον» κατά των λύκων της γλυκιάς μας Ορθοδοξίας, με το στίγμα: «…Φραγκολατινοφρόνων Κληρικών, Ανάθεμα έστω».

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να τελειώνουμε με αυτό τον εμπαιγμό που γίνεται, αιώνες τώρα, έναντι του Διαλόγου Αληθείας, θα πρέπει να δηλωθεί λίαν ευθαρσώς και ρητά και κατηγορηματικά προς τους Φραγκολατίνους , θα πρέπη να δηλωθεί λίαν ευθαρσώς και ρητα και κατηγορηματικά προς τους Φραγκολατίνους αιρετικούς και τους άλλους Σχισματικούς, αλλά και προς τους τυχάρπαστους ανάξιους της αποστολής τους Φραγκολατινόφρονες Κληρικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με κεφαλές λιποβαρούς ορθοδόξου περιεχομένου. Ασφαλώς η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού λέγει ΝΑΙ στο συνετό διάλογο βάσης, εφ’ όσον, όμως δεν διασαλεύεται ποσώς, η αρμονία της ενότητος, της καθολικότητος, της αγιότητος και της αποστολικότητος της Εκκλησίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού χριστού, «ην περιποιήσατο δια του αίματος του ιδίου.(Πράξ.20,28).


Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Αυγούστου 2009

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009















ΔΑΙΜΟΝΙΣΤΗΚΑΝ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ


Στις φωτογραφίες διακρίνονται, Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί , Παπικοί, Βουδιστές, Σίχ, Ταοϊστές, Ισλαμιστές, Μπαχαϊστές, Ανιμιστές κ.α., να ανάβουν ένα κερί συγκεκριμένου χρώματος.

Βλέπετε και τον κ. Γουϊλιαμς αρχιεπίσκοπο Αγγλικανό που μόλις προχθές συμπροσευχήθηκε με τον κ. Βαρθολομαίο στο Φαναρι; Ειναι αυτός που παντρεύει ομοφυλόφιλους και λεσβίες, ακόμα και "επισκόπους και παπάδες του".(Σημ. apotixisi).


Όλες αυτές τις τελετές διοργανώνει η οργάνωση Peace Mala που όπως αναφέρει θέλει να συμβάλει στην εκπαίδευση για την παγκόσμια ιθαγένεια, καλώντας όλους τους πολίτες να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με σεβασμό, ανεξάρτητα από τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, το μέγεθος, την ηλικία , ή την ικανότητα.


Την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα του Αγίου Zαχαρία και της Αγίας Ελισάβετ του Ηνωμένου Βασιλείου, εκπροσώπησε ο πατέρας Luke Holden .

Όσοι συμμετέχουν σε τέτοια νεοεποχίτικα πανηγύρια ξεχνούν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου

«Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· ...
τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος;
τίς δέ συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαλ;
ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;
τίς δέ συγκατάθεσις
ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων;»
(Β´ Κορ. 6,14-16)


Η ειρήνη και η συνεργασία δεν έρχονται με νεοεποχίτικα πανθρησκειακά πανηγύρια.

Εμείς οι του blog apotixisi τι να πούμε; ΑΙΣΧΟΣ!!!

Απο τις ΑΚΤΙΝΕΣ

ο αείμνηστος αγιος Γέροντας


Αθανάσιος Μυτιληναίος





ΦΩΝΗ


ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ



Ο αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ιεροκήρυκας στη Λάρισα με χιλιάδες ομιλίες Αγιογραφικά και Πατερικά κατοχυρωμένες -2000 απο αυτές βρίσκονται στον ιστότοπο http://www.pantocrator.info/gr- είχε σαφή συνείδηση του κινδύνου των αιρέσεων και προειδοποιούσε από τότε τον κίνδυνο για τους Ορθοδόξους Έλληνες των αντιπατερικών Διαλόγων με τους αιρετικούς Λατίνους και τους Προτεστάντες του Π.Σ.Ε.

Αυτό το απόσπασμα από ομιλία του το αφιερώνω στον αγαπητό στους Λαρισαίους π. Θεόδωρο Ζήση, σαν μια απάντηση στο τελευταίο του άρθρο στον Ορθόδοξο Τύπο (7/8/09). Και ο π. Θεόδωρος είχε πει ότι «ο Πάπας ήλθε αλλά δεν έφυγε», και μετά από τα τελευταία γεγονότα συμπροσευχών και οικουμενιστικών ανοιγμάτων έγραψε ότι πρέπει να γίνει παύση του μνημοσύνου των οικουμενιστών. Αλλά ποια είναι η συνέχεια; «Ο νοών νοείτω».


Είχε πεί ο π. Αθανάσιος «προφητικά» το 1994:


«Εύχομαι κι εμείς οι Ορθόδοξοι ν’ αρχίσουμε κάποτε να κατανοούμε τι θα πει Ορθοδοξία.

Δεν είναι η δραστηριότης, προσέξατέ το.

Μπορεί κι αυτή, αλλά ποτέ δεν πρέπει να είναι εις βάρος του να είναι η Εκκλησία μας μη προσευχομένη.

Να τρέχει τήδε κακείσε, ν’ αναλαμβάνει την πολιτικήν…, -μήπως το Βατικανό δεν έχει υπουργούς, μήπως ο Πάπας δεν πηγαίνει όπου πηγαίνει ως αρχηγός κράτους;

Ο Θεός να φυλάξει την Ορθοδοξίαν μας να μη φτάσει εκεί.

Φοβάμαι, όμως, ότι θα φτάσει.

Το φοβάμαι αυτό.

Γιατί;

Γιατί απλούστατα θα νοθευτεί από τη Δύση, η οποία Δύσις φθονεί την Ανατολή.

Και όπως ένας έχει -επιτρέψατέ μου- λερωμένη τη φωλιά του, θέλει να κάνει και τον άλλο να έχει λερωμένη τη φωλιά του, για να μην υπάρχει η σύγκρισις.

Ναι ο Θεός να μας φυλάξει.

Ακούσατέ τα γιατί αυτά είναι ίσως κοντινά πράγματα.

Αλλά να ξέρετε όμως, ότι όταν συμβεί αυτό, τότε πια είμαστε στο τέλος της ιστορίας, αλλά και κάτι ακόμη.

Δεν θα είναι επί όλων των Ορθοδόξων, διότι κάποιοι θα αποδεχθούν, κάποιοι όμως δεν θα αποδεχθούν έως ότου έρθει η ώρα για να υποδεχθούν τον εξ ουρανού κατερχόμενον Ιησούν Χριστόν κατά την Δευτέραν του παρουσία.

Η Ορθοδοξία θα μείνει, αλλά θα κινηθεί εις την έρημον.

Θα κινηθεί σε πρόσωπα».



(π. Αθανάσιος Μυτυληναίος, Ομιλία εις τας Πράξεις, 17/4/1994, Αριθμ.219 εις http://www.pantocrator).

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009






Ο οικουμενισμός με ονόματα-ενδεικτική αναφορά

Το επιτελείο των οικουμενιστών έχει ανθρώπους σε όλα τα πόστα. Στον οικουμενισμό ανήκουν Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, θεολόγοι και απλοί πιστοί. Ο καθένας συμμετέχει στο καταστροφικό έργο της παναίρεσης του Οικουμενισμού με το δικό του τρόπο και από το δικό του πόστο.

Σήμερα –χωρίς φόβο και πάθος – προχωρούμε σε μία πρώτη ενδεικτική αναφορά συγκεκριμένων προσώπων.
Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί ακόμη οικουμενιστές αλλά ο σκοπός μας, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι να καταδείξουμε ότι οι οικουμενιστές εργάζονται από πολλά πόστα και κατέχουν ποικίλες θέσεις.

Ποιος θα μπορούσε αλήθεια στις μέρες μας να μιλάει για Οικουμενισμό χωρίς να αναφερθεί στις πράξεις και τις πρακτικές του ίδιου του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Οι συμπροσευχές του με ετερόδοξους αιρετικούς, η συνέχιση του χωρίς προϋποθέσεις Διαλόγου με τους παπικούς, η γενικότερη προσπάθεια προσέγγισης με παπικούς και προτεστάντες πάσης φύσεως αποτελούν λίγα μόνο δείγματα της οικουμενιστικής δράσης του Πατριάρχη.
Είναι σαφές ότι ο σημερινός Πατριάρχης αποτελεί συνεχιστή του οικουμενιστικού έργου του Πατριάρχη Αθηναγόρα, έχοντας προχωρήσει σε οικουμενιστικά βήματα πολύ περισσότερα από εκείνα του Αθηναγόρα που οδήγησαν τότε επισκόπους και αγιορείτες σε διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη.

Ο οικουμενισμός έχει υποστηρικτές και στις τάξεις των πρεσβυτέρων.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επίθεση κατά των υπογραψάντων την Ομολογία Πίστεως από τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Τσέτση, τον οποίο ευστόχως ο π. Θεόδωρος Ζήσης ονομάζει «διάδοχο και ομόφρονα του Αμερικής Ιακώβου» «του μέγαλου αρχιοικουμενιστή Αρχιεπισκόπου Αμερικής». (Ορθόδοξος Τύπος, 7/8/2009).

Αλλά και καθηγητές πανεπιστημίου των Θεολογικών Σχολών έχει υποστηρικτές ο οικουμενισμός.
Το πιο τρανό παράδειγμα ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Πέτρος Βασιλειάδης που όχι μόνο συμμετέχει σε πλήθος συνέδρια του ΠΣΕ, όχι μόνο οδηγεί τους φοιτητές του στους ουνίτες «επισκόπους» της Ελλάδος, αλλά «ἀπειλεῖ μέ καθαίρεση ὅσους κληρικούς ὑπέγραψαν τήν "῾Ομολογία Πίστεως"» εμφανιζόμενος όντως ως «γνωστός οἰκουμενιστής» κατά τον π. Θεόδωρο Ζήση (βλ. παραπάνω).
Καμία δε απάντηση δεν έδωσε μέχρι στιγμής για την «οικουμενιστική απάτη» της Ημερίδας της Θεσσαλονίκης με το δήθεν μήνυμα και τον δήθεν εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου.

Τέλος στο πλευρό των οικουμενιστών τάσσονται πολλοί λαϊκοί θεολόγοι.
Αναλαμβάνουν τη διαδικτυακή προβολή των οικουμενιστών, ανοίγουν ιστοσελίδες και ιστολόγια προβάλλοντας το σβησμένο φως του Φαναρίου, δίνουν βήμα στους οικουμενιστές κληρικούς και πανεπιστημιακούς.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Παναγιώτη Ανδριόπουλο που στην Ιδιωτική του Οδό όχι μόνο προτρέπει σε άρνηση υπογραφής της «Ομολογίας Πίστεως» αλλά στολίζει με ουκ ολίγους χαρακτηρισμούς όσους την υπέγραψαν μιλώντας για «φασισμό», «ολοκληρωτισμό» και «πόλωση» ως χαρακτηριστικά όσων υπέγραψαν την Ομολογία, επιδιώκοντας την «πλήρη απομόνωση» «των οθνείων προς την Εκκλησία» αυτών «στοιχείων» (http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/08/blog-post_6010.html).
Ας μας απαντήσει όμως ο πατρινός θεολόγος:
Φασισμό και ολοκληρωτισμό καταλογίζει και στους οκτώ επισκόπους και στους πέντε αγιορείτες ηγουμένους και στους χιλιάδες κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς που υπογράφουν την Ομολογία Πίστεως;

Όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν οι οικουμενιστές είναι πλέον πολύ ανήσυχοι διότι βλέπουν πως ο πιστός λαός ορθοδόξως αντιδρά και προετοιμάζεται για την «ώρα των μεγάλων αγώνων», όπως σημειώνει και ο σεβαστός π. Θεόδωρος Ζήσης.










ΦΩΝΗ ΠΟΝΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ


ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ



Δεν είναι καιρός για υπεράσπιση δικαιωμάτων,
αλλά για υπεράσπιση της Ορθοδόξου Πίστεως, Μητροπολίτα Άνθιμε.

Άλλος ένας Μητροπολίτης, υποστηρικτής του αιρετίζοντος Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Με κείμενό του στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεώς του, με τον τίτλο «Δεν είναι καιρός για πρεσβεία!» επιτίθεται ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος στην Εκκλησία της Ρωσίας που έθεσε το θέμα Πρεσβείων.


Τὀσα και τόσα κρίσιμα θέματα Πίστεως μας απασχολούν τόσα χρόνια και σεις επιλέξατε αυτό ως το πιο σημαντικό θέμα για να μιλήσετε;


Πού είσασταν κ. Άνθιμε, τόσα χρόνια, που ο Πατριάρχης συμπροσεύχεται με τους αιρετικούς, δίνει δώρο άγιο δισκοπότηρο στον ουνίτη «επίσκοπο» των Αθηνών κ. Σαλάχα και ξεπουλά την Ορθοδοξία;


Πού είσασταν, για να υπερασπιστείτε την αλήθεια και την Πίστη;


Πού είσασταν, όταν έλεγε τα μαργαριτάρια του ο Πατριάρχη σας (έχουν δημοσιευθεί και ελεχθεί από θεολόγους και καθηγητές Πανεπιστημίου)
για να μας πείτε τη γνώμη σας;

Μήπως δεν μιλούσατε, προβάλλοντας την πρόφαση, ότι δεν «κρίνω ανωτέρους μου»;


Τότε, πως τώρα κρίνετε και γελοιοποιείτε, ένα άλλο Πατριαρχείο;


Την αλήθεια της Πίστεως απαξιείτε να υπερασπισθείτε έναντι του οικουμενιστή Πατριάρχη.


Τώρα, όμως, το Πατριαρχείο Μόσχας δεν εξέφρασε κάποια αιρετική ή οικουμενιστική θέση, αλλά εξέφρασε τις απόψεις του (καλώς ή κακώς το εξετάζουμε) για το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων και το θεσμό της Πενταρχίας, και σείς απρόσκλητος επεμβαίνετε (ή μήπως κατά παραγγελία;) και χαρακτηρίζετε τη θέση ενός Πατριαρχείου ως «γελοία»;

Μπράβο σεβασμό που μας διδάσκετε!

Στις φανερά αιρετικές θέσεις του Βαρθολομαίου, «άκρα του τάφου σιωπή»;

Στις διεκδικήσεις του Πατριαρχείου Μόσχας -που δεν είναι αιρετικές, όπως δεν ήταν αιρετική η διεκδίκηση από την Νέα Ρώμη των Πρεσβείων τιμής από τη Παλαιά Ρώμη- έρχεστε να κάνετε μια ανοίκεια παρέμβαση;


Άραγε, δεν γνωρίζετε, ότι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος έδωσε τα ίσα πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιώντας το ίδιο σκεπτικό που χρησιμοποιεί η Μόσχα σήμερα.

Γιατί λοιπόν αυτή η εμπαθής επίθεση Μητροπολίτα;


Γιατί τοποθετείτε τα διοικητικά θέματα πάνω από τα κακοποιούμενα συνειδητώς και αντιπατερικώς θέματα Πίστεως;


Μέχρι «χθές», θεωρούσα ανεπίκαιρη την ανακίνιση τέτοιων ζητημάτων.


Βλέποντας, όμως, την προδοσία της Πίστεως από το Φανάρι, σκέπτομαι μήπως είναι η λύση που περιμένουμε από το Θεό.


Αντί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να ξεπουλήσει με την βοήθεια του κ. Ζηζιούλα τον Οκτώβριο στην Κύπρο τα πρεσβεία τάχα «υπηρεσίας» και να τα εναποθέσει στα χέρια του Πάπα, μήπως είναι καλύτερα να πάνε στα χέρια της Μόσχας;


Μήπως αυτό φοβάται το Φανάρι, γι’ αυτό σπεύδει ασθμαίνοντας και αγχωμένο για να προλάβει μήπως κάτι στραβώσει στα συμφωνηθέντα και έτσι εκτεθεί;


Τέλος:

Αποφασίστε να μιλήστε κ.κ. Άνθιμε, όχι για τα δικαιώματα και τα πρεσβεία, αλλά για την Ορθόδοξη Πίστη, που ταλαιπωρείται στα χέρια του κ. Βαρθολομαίου.


Υπερασπισθείτε την Πίστη και όχι τα διοικητικά θέματα του κ. Βαρθολομαίου.


Κατά τους Ι. Κανόνες, όποιος κάνει πλάτες στους «κοινωνούντας ακοινωνήτω», είναι συνυπεύθυνος!


«Δεν είναι καιρός για πρεσβεία», Σεβασμιώτατε,
αλλά καιρός για την υπεράσπιση της Ορθοδόξου Πίστεως και ενημέρωση του ανενημέρωτου ποιμνίου σας.


Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009













Βρυχάται


το θηρίο


του Βορρά...


Ανάστατος ο Βαρθολομαίος


και τα …τσιράκια του...


"Η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας συγκρότησε ομάδα εργασίας για την επεξεργασία των θέσεων του πατριαρχείου Μόσχας, για τα πρωτεία μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών".

Μετά από αυτην την είδησι το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αναστατώθηκε.

Ο κ. Βαρθολομαίος βλέπει μπροστά του έναν μεγάλο εχθρό που προσπαθεί να καταλάβη την δική του …λεία!!!

Προ ημερων τον καλεσε στο Φανάρι και συλλειτούργησε μαζί του για να ...καλμάρη τον θυμό του και την βουλιμία του. Όμως εις μάτην. ΟΥΔΕΝ εποίησεν.

Ο Ρώσσος Πατριάρχης, ως φαίνεται, έχει μέσα του κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και δεν θέλει να ακούη τις προκλητικές και αυταρχικές δηλώσεις του Ουνίτου Βαρθολομαίου ότι έχει στις δικαιοδοσίες του 300 εκατομμύρια ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των Ρώσων και όλων των Σλαβων και τους πιστούς σχεδόν όλου του Πλανήτου!!!

Και με ποιο δικαίωμα, απαντούν οι Ρώσσοι;

Δεν τον δίνει αυτό το δικαίωμα ο 28ος κανόνας της 4ης οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνας που «προσδιόρισε με σαφήνεια ότι η Κωνσταντινούπολι κατέστη δεύτερη έδρα μετά τη Ρώμη, διότι ήταν η πόλη του αυτοκράτπορα και της γερουσίας», μιλώντας δηλαδή με τη σημερινή γλώσσα «διότι είχε πρωτεύουσα με γεωπολιτική θέσι».

Πράγματι ο Κανόνας λέει ακριβώς τα παρακάτω :

«Καθώς εις τον θρόνον της πρεσβυτέρας Ρώμης, διά το να ευρίσκετο βασιλεία εις την πόλιν εκείνην, με δίκαιον τρόπον έδωκαν οι Πατέρες προνόμια, το να λέγεται δηλαδή πρώτος τη τάξει, των λοιπών πατριαρχών, τοιουτοτρόπως με τον αυτόν και απαράλλακτον κινούμενοι σκοπόν, έδωκαν ίσα και απαράλλακτα προνόμια τιμής και εις τον αγιώτατον θρόνον της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως δηλαδή κρίναντες εύλογον, ότι η πόλις αύτη, επειδή ετιμήθη με βασιλείαν και Σύγκλητον, παρομοίως κ.λ.π ( Αγιος Νικόδημος, Πηδάλιον σελ.207).


Τώρα να δήτε τους πατριαρχικούς καλάμους να σπεύδουν λυσσωδώς να υπεραμυνθούν τους Ιερούς Κανόνες!!!

Μέχρι τώρα, οι αναίσχυντοι,τους έγραφαν στα παλαιά τους υποδήματα.

Και ιδού, ένας επίσκοπος που ζει σήμερα στην Αυστραλία, τους χαρακτήρισε «κολό…..». Ναι. Και ο αισχρόστομος αυτός αλήτης ρασοφόρος, παραμένει ακόμα επίσκοπος. Ο κ. Βαρθολομαίος δεν τον καθήρεσε!!!

Ολοι αυτοί, λοιπόν, αναιδέστατα τους καταπατούν, σκαιότατα τους περιφρονούν και προκλητικότατα αρνούνται να τους εφαρμόσουν.

Τους παραβαίνουν και τους παραβιάζουν, ωμα και απροκάλυπτα.

Τώρα να τους δήτε που θα κινητοποιήσουν και κανένα Φιδά να γράψη ολόκληρο σύγγραμμα για τα δίκαια του πατριαρχείου και να επιστρατεύση ολες τις φιδίσιες δολιχοδρομίες του, για να υπεραμυνθή των δικαιωμάτων του Πατριαρχείου, που τα επωφθαλμιά ο Κύριλλος.

Ομως, αμ έπος, αμ έργον. Πατριαρχικό φερέφωνο εν όψει. «Μακάριος Γρινιεζάκης» το όνομα. Κατά το, Κρήτες αεί ψεύτες, κατά Παύλον, έσπευσε «μικροβρυχόμενος» να ψευδολογήση και ασθμαίνων να προσπαθήση να καταγράψη τα δίκαια του … μισοσβησμένου Φαναρίου!!!

Και να επικαλεσθή αυτόν τον αμφισβητούμενο Ιερό Κανόνα, ο οποίος «παγιοποίησε», μας λέει ο ορεγόμενος προαγωγήν Κρής σοφός ανήρ, την πρωτοκαθεδρία Βαρθολομαίου!!!

Εδώ που αναφέρονται κάποια προσωρινά δίκαιά τους, βλέπουν παγιοποίησι των Κανόνων, στους αλλους Ιερούς Κανόνας, αυτην δεν την βλέπουν, οι αλλήθωροι του Φαναρίου;

Μα αυτός ούτος ο Βαρθολομαίος, χρόνια τώρα αγωνίζεται να δώση την διακατεχομένη πρωτοκαθεδρία του, στον αιρετικώτατο Πάπα.

Γιατί, λοιπόν, να του χαλάσουμε το χατήρι;

Ετσι θα σκέφθηκε ο Κύριλλος.

Και γιατί να μην την πάρω εγώ σου λεει, που έχω και ποίμνιο περισσότερο από όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες;

Εχει δίκηο ο κ. Κύριλλος; Τι λέτε;

Το παπαδάκι που επιστρατεύτηκε πρώτο για να υπεραμυνθή τις παράλογες αξιώσεις του Βαρθολομαίου, τώρα θυμήθηκε τους αιρετικούς του παρελθόντος, χωρίς να μας λέει τίποτα για τους παμπάλαιους αιρετικούς του παρόντος, Παπικούς και Προτεστάντες, που ο πάτρονάς του Ουνίτης Βαρθολομαίος, τις αιρέσεις τους αποκαλεί Εκκλησίες και τους εντάσσει μέσα στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Τώρα θυμήθηκε τους αγίους και τους μεγάλους Πατέρες και το ήθος των Πατέρων, που τα φερέφωνά του, οι αντιπρόσωποί του, στα συνέδρια και στις ημερίδες επιθυμούν και διακηρύττουν ότι πρέπει να τους ΥΠΕΡΒΟΥΜΕ και να ακολουθήσουμε τις αηδίες των σημερινών «νεοπατέρων» Ζηζιούλα, Τσέτση, Φειδά και κάθε άλλου περίεργου και ετερόκλητου και "πολυπρόσωπου" ρασοφόρου!!!

Ναι, κύριε Γρινιεζάκη, σε ακούσαμε να μας εκθέτεις τις αρλούμπες σου και να μας λές ότι :

«Ολες οι Εκκλησίες έχουν συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια εκτός από τον Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος έχει το δικαίωμα να επεκτείνεται παντού ανά την Οικουμένη, αλλά έξω και πέρα των κανονικών ορίων κάθε άλλης ανεξαρτήτου πατριαρχικής ή συνοδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Που τα βρήκες, αληθεια, όλα αυτά και τα αραδιάζεις, φερεφωνάκι του εσβευσμένου φαναρίου; Ξέχασες όμως και κάτι ακόμα να μας αναφέρεις.

Τα όρια της Σελήνης και του Αρη, ότι τα έχει και τα διακατέχει και τα διεκδικεί ο κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος ορέγεται πλήρη την πλανηταρχία… Πλήν εις μάτην!!!

Η κακή ερμηνεία των Κανόνων που επικαλείσαι, οδηγεί στα όρια …του παραλόγου!!!

Τέλος, ο σοφός Κρής την καταγωγήν, και την εμφάνισιν αρχιμανδρίτης του οικουμενικού πατριαρχείου, που δεν μας λέει τίποτα για την άλωσι ολόκληρης της Εκκλησίας του, από το άρμα του Οικουμενισμού και του Φραγκολατισμού αφού δεν ακούγεται από εκεί κάτω η παραμικρή αντίδρασι και διαμαρτυρία στις πρωτοφανείς ασχήμιες του Ουνίτου Πατριάρχου και των Πατριαρχικών, αφού μας αράδειασε σωρεία ψευδών και αναληθών «επιχειρημάτων»του ζητήματος των δικαιοδοσιών, απειλεί ότι ο Ρωσσίας που ενεργεί ως Στάλιν και ως Χιτλερ, δεν θα καταφέρη τίποτα, διότι «η πατερική περίοδος δεν εξέλιπε, κάθε εποχή είναι πατερική».

Ναι, άγιε πάτερ αρχιμανδρίτα, σήμερα έχουμε τους νεοφανείς πατέρες της ...δεκάρας που ξέφυγαν από τα γεωγραφικά όρια του πλανήτη και εισήλθαν στην σφαίρα της «πατερικότητας» των Αγίων Πατέρων…

Γι αυτό και υβρίζουν, ως ο Βαρθολομαίος σου, τους Αγίους Πατέρες, «ως θύματα του αρχεκάκου όφεως», και καταλαμβάνουν θρασύτατα την θέσι των Αγίων Πατέρων, αφού πιστεύουν ότι με τις νεοφανείς θεωρίες τους και της ...παρδαλής βιοτής τους, (ως ο κύριος Ζηζιούλας, ας πούμε, ο παλαιόφιλος του μακαρίτη Ιάκωβου Βαβανάτσου), τους αντικαθιστούν ….θαυμάσια!!!

Εκάς οι βέβηλοι!!!

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

MEΓΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ

Ο ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ


Συνάντησί του με τον
Νούντσιο του Βατικανού



Όπως ανακοινώθηκε από την Εκκλησία της Κύπρου(churchofcyprus.org.cy/), την Τετάρτη 5.08.2009 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είχε συνάντηση στη θερινή του κατοικία στην Παφο με τον Νούτσιο του Βατικανού που εδρεύει στα Ιεροσόλυμα και έχει και την πνευματική ευθύνη των Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο.

Ο αρχιεπίσκοπος υποδέχθηκε τον Νούτσιο του Βατικανού και τον πατέρα Ουμπέρτο όπου είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν και στη συνέχεια να παρακαθήσουν για γεύμα.

Ασφαλώς συμπροσευχήθηκαν για να ευλογήση ο "Θεός τους" την τράπεζά τους.

Γνωρίζουμε ότι τον προσεχή Οκτώβριο στην Κύπρο συνέρχεται πιθανόν και με την παρουσία του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’ η κοινή επιτροπή του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών.

Σαν αυτήν που έγινε στη Θεσσαλονίκη και αποδοκιμάσθηκε σφόδρα από τους πιστούς ανθρώπους της Θεσσαλονίκης.

Μάλιστα κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Κύπρου Δ. Χριστόφια στον Πάπα, ο πρωθυπουργός του Βατικανού Καρδινάλιος Περτόνε τόνισε ότι "η Κύπρος είναι στην πρώτη γραμμή της αποστολής του Πάπα για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στον κόσμο".
Ο κ. Χριστόφιας, ο οποίος απένειμε στον Καρδινάλιο το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαβεβαίωσε ότι "
η μικρή Κύπρος είναι έτοιμη να συμμαχήσει με την Αγία Έδρα και να θέσει το μικρό της λιθαράκι στην ευλογημένη προσπάθεια του Αγίου Πατέρα για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την καταπολέμηση της φτώχιας".

Τι ηλιθιότητες ειναι αυτές, του κ. Χριστόφια;

Πού και πότε συνέβαλε ή βοήθησε ο Πάπας μέχρι σήμερα στην ειρήνη ή στην κοινωνική δικαιοσύνη;

Ξέχασε τη "συμβολή" του Πάπα στην αποσταθεροποίησι ολης της περιοχής των Βαλκανίων;

Στις συνομιλίες έγινε αναφορά και στο διάλογο Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, στο πλαίσιο του οποίου, το φθινόπωρο η Εκκλησία της Κύπρου θα φιλοξενήσει συνάντηση αντιπροσωπειών των δύο πλευρών.

Όλες αυτές οι επισκέψεις δείχνουν και την προετοιμασία που γίνεται για την σύνοδο του Οκτωβρίου.

Ισως να ήρθε ο καιρός να αποκαλυφθούν φανερά και ονομαστικά πλέον οι μειοδότες της Πίστης των Πατέρων μας και να αποδοκιμασθούν οριστικά και αμετάκλητα για τις φρικτές παρανομίες και τις δόλιες προδοσίες τους.




« Κατ’ ιδίαν

προσεύξασθαι »


Η προσευχή ως μέσο ανταπόδοσης της άπειρης αγάπης του Θεού εκφράζει την αξία της υπάρξεώς μας και γενικά την πνευματική μας ζωή.

Ο αείμνηστος γέρων Σωφρόνιος του Essex γράφει:

«η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμης. Δια της προσευχής εισερχόμεθα εις κοινωνίαν μετά του Ανάρχου Όντος».

Ή «η ζωή του όντως Θεού, εισχωρεί εν ημίν δια του αγωγού της προσευχής».



Πριν πούμε άλλες σκέψεις γύρω από το αχανές της «κατ’ ιδίαν» προσευχής, πρέπει να επισημάνουμε την εκκλησιολογική προέλευσή της.

Από την εσωτερική εμπειρία της Εκκλησίας βεβαιωνόμαστε πως όσο περισσότερο στη ζωή της ενταχθεί τόσο βαθύτερα συνειδητοποιούμε ότι η λατρεία, η ποιμαντική και η κατήχηση και το φιλανθρωπικό της έργο, συνιστούν μορφές μιας ατελεύτητης προσευχής της οποίας η «κατ’ ιδίαν» είναι συμπλήρωμα για την ανέλιξη της πνευματικής ζωής.

Η επισήμανση αυτή αναγκαία απαντά στην πιθανή επίσης απομόνωση ή αυτονόμησή της από την κοινή λατρεία.

Ένα κίνδυνο ικανό να απελπίσει την ενότητα του μέλους με το σώμα της Εκκλησίας.

Η «κατ’ ιδίαν» προσευχή έχει ως πρόσωπο και σημείο αναφοράς τον Ιησού Χριστό και μετά τους πατέρες, τους αναχωρητές, με αυτονόητο ότι και εκείνοι αν και ερημίτες μένουν ενσωματωμένοι στην Εκκλησία, για την οποία προσεύχονται «αδιαλείπτως» και μετέχουν στη λατρεία και τα μυστήρια.

Πριν όμως δούμε αυτό, ας ασχοληθούμε με την «κατ’ ιδίαν» προσευχή.

Ο Χριστός εκτός από το «Πάτερ ημών» μας δίνει ένα μοναδικό τρόπο άσκησης της αληθινής ατομικής προσευχής.

Σε αντίθεση με τους υποκριτές, τους θρησκόληπτους Ιουδαίους, που αποδοκιμάζει, μας δίνει υπόδειγμα του προσευχομένου αλλά και της προσευχής που αποδέχεται ο Χριστός.

Στηλιτεύοντας την επίδειξη των Φαρισαίων και τη φλυαρία των εθνικών, ορίζει την μυστικότητα ως τρόπο επικοινωνίας με το Θεό και την προφύλαξή μας από πάθη επίδειξης και βατολογίας.

Οι φράσεις του Ευαγγελίου «κλείσαν την θύραν σου, πρόσευξαι τω Πατρί σου των εν τω κρυπτώ» και «προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσετε» συνιστούν θεμέλια πάνω στα οποία ο θεσμός της προσευχής αναπτύχθηκε με τα βιώματα και τα δάκρυα των πατέρων ως μέγιστο προσόν του ανθρώπου που ανακαινίζεται «εις επίγνωσιν, κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτού».

Οι ενέργειές της είναι εκπληκτικές όπως καταγράφονται από τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.

Η προσευχή είναι «σύστασις και διατήρηση του κόσμου, συμφιλίωση με τον Θεό, μητέρα των δακρύων καθώς και θυγατέρα, συγχώρηση αμαρτημάτων , γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς…εργασία που δεν τελειώνει…αφανής πρόοδος, τροφή της ψυχής, διάλυση της θλίψης…»

Κατάλληλος χρόνος της προσευχής, κατά την πρακτική των αναχωρητών πατέρων είναι όλες οι ώρες της ημέρας και της νύκτας, αφού πρόκειται για εργασία που δεν τελειώνει ποτέ.

Στο σημερινό ευαγγέλιο ο Χριστός επιλέγει μόνο την «κατ’ ιδίαν» προσευχή που προσιδιάζει στον άνθρωπο του καθημερινού μόχθου.

Μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και την απόλυση του όχλου, έρχεται η ώρα της επικοινωνίας «κατά μόνας», με τον Πατέρα Του.

Όλα έχουν σιγήσει.

Οι κραυγές του θαυμαστών και των επικριτών σταματούν και απλώνεται η γαλήνη του δειλινού.

Ως άνθρωπος αισθάνεται την χαρά και το χρέος της ευχαριστίας, αλλά και την ανάγκη της ανατροφοδότησης, για την «προϊούσα νύκτα» και την «επιούσα ημέρα».

«Οψίας δε γενομένης μόνος ην εκεί» ενώ το πλοίο με τους τρομαγμένους μαθητές βασανίζεται από τα κύματα.

Τότε εμφανίζεται «περιπατών επί της θαλάσσης» όχι μόνο για να διασώσει τους ναυαγούς και να τους στηρίξει στην ολιγοπιστία τους.

Εμφανίζεται και για να μας δείξει την ακατανίκητη δύναμη της προσευχής και του «κατ’ ιδίαν» προσευχομένου μέλους, σε σχέση πάντα με την κεφαλή και το σώμα της Εκκλησίας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου