Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

3η απάντησι
στην αθυροστομία Τσέτση



Του Αλέξανδρου Φιλίππου, Θεολόγου, κατοίκου Θεσ/νίκης

To παρακάτω κείμενο απαντάει κομμάτι κομμάτι σε άρθρο του Ιερέως π. Γεωργίου Τσέτση, ο οποίος με ένα προσωπικό σχολιασμό (απ' όσο γνωρίζουμε δεν φαίνεται πουθενά κάποια συνοδική υποστήριξη... αν κάνουμε λάθος ας μας ειδοποιήσουν να διορθώσουμε το σχόλιο μας) του άρθρο με τίτλο «Ενισταμένων Ομολογία Πίστεως» γράφει θέτοντας σε λάθος βάση, τόσο το κείμενο της ομολογίας ενάντια στον οικουμενισμό, όσο και τα κίνητρα όσων την υπογράφουν. Δυστυχώς ο π. Γεώργιος μας έχει συνηθίσει σε κείμενα τα οποία γράφει χωρίς να τα έχει πολυσκεφθεί… Παλαιότερα είχε γράψει κείμενο στο οποίο αρνήθηκε την θαυματουργική φύση της Αφής του Αγ. Φωτός (εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 21/4/2006), αναιρώντας δηλώσεις του Πατριάρχου Ιεροσολύμων σε τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλα μέσα. Οι δηλώσεις του π. Γεωργίου χρησιμοποιήθηκαν κατόπιν από διάφορους αιρετικούς και αλλόθρησκους που ήθελαν να αμαυρώσουν αυτό το θαύμα της Εκκλησίας μας. Με πράσινο το κείμενο του άρθρου. Με μαύρο η απάντηση και ο σχολιασμός:


Όχι, δεν πρόκειται για την γνωστή Παλαιοημερολογιτική φράξια των «Ενισταμένων», η οποία δραστηριοποιείται στην Φυλή Αττικής, αλλά για μια νεοφανή ομάδα «ενισταμένων» κληρικών και μοναχών κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών (Κωνσταντινουπόλεως και Ελλάδος), οι οποίοι, βαδίζοντες σε παλαιοημερολογιτικές ατραπούς, ανέλαβαν πρόσφατα μια δυναμική εκστρατεία κατά του διεκκλησιαστικού και διαθρησκειακού διαλόγου που διεξάγει η Ορθοδοξία στο σύνολό της, ειδικώτερα δε κατά της «παναιρέσεως του Οικουμενισμού» η οποία, καθώς δηλώνουν, αναπτύσσεται και προωθείται μέσα στα πλαίσια της Οικουμενικής Κινήσεως.



Εμφανιζόμενοι ως γνήσιοι Ορθόδοξοι, άσπιλοι δε και αμίαντοι αμύντορες της Ορθοδοξίας, οι εν λόγω κληρικοί και μοναχοί, με ένα κείμενο το οποίο χαρακτηρίζουν ως «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», ελέγχουν με περισσή έπαρση και προπέτεια εκείνους που είναι ταγμένοι να οικονομούν τα της Εκκλησίας σ΄όλο τον ανά την υφήλιο Ορθόδοξο χώρο, και ψέγουν τους πάντας και τα πάντα, δίνοντας την εντύπωση ότι η Εκκλησία των Πατέρων εξεμέτρησε το ζην το όγδοο αιώνα, πως έπαυσε να έχει συνέχεια και να είναι ένας ζων Οργανισμός, ότι στην σύγχρονη εποχή η Εκκλησία μας στερείται Πατέρων και Διδασκάλων, ή ότι ο Παράκλητος δεν συγκροτεί πλέον τον Θεσμόν της Εκκλησίας, ούτε δε και φωτίζει την σκέψη και κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών! Και ενεργούν με τον πρωτοφανή αυτό αλαζονικό τρόπο, έχοντες προφανώς την εντύπωση ότι το Αγιον Πνεύμα επιφοιτά αποκλειστικά μόνο μέσα στο καθηγητικό γραφείο τους, το καλογηρικό τους κελλί, ή την αρχισυνταξία κάποιου θεολογικού περιοδικού!


Αν και ο Σεβαστός Πατέρας ξεκινάει πολύ ωραία διαχωρίζοντας την περίπτωση όσων υπογράφουν την δήλωση αυτή, από όσους είναι σχισματικοί και δεν δέχονται τα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, παρόλα αυτά συνεχίζει με σύγκριση που κάνει τον αναγνώστη να νομίσει πως τάχα είναι κάποια άλλη νέα "παλαιοημερολογίτικη" η "Σχισματική" ομάδα. Και ρωτάμε: Που φαίνεται στη δήλωση αυτή κάτι τέτοιο; Που ακριβώς αναφέρεται πως τα μυστήρια Ιερέων είναι "άκυρα" όπως λένε οι παλαιοημερολογίτες; Που λέει η ομολογία πως η Εκκλησία των Πατέρων "έπαυσε να έχει συνέχεια και να είναι ένας ζων Οργανισμός, ότι στην σύγχρονη εποχή η Εκκλησία μας στερείται Πατέρων και Διδασκάλων, ή ότι ο Παράκλητος δεν συγκροτεί πλέον τον Θεσμόν της Εκκλησίας" ;;;; Εμείς δεν το είδαμε πουθενά. Ούτε καν είδαμε κάποια λίστα με ονόματα Οικουμενιστών. Την ομολογία αυτή, την έχουν υπογράψει, υπενθυμίζουμε, και Μητροπολίτες κανονικότατοι με θέση στην Ιερά σύνοδο, τους οποίους ο σεβαστός Πατέρας θα πρέπει επίσης να σεβαστεί, ακόμα και αν διαφωνεί με κάποιες θέσεις τους. Γιατί το Αγ. Πνεύμα φωτίζει επίσης και τους Ιεράρχες που υπέγραψαν και θα υπογράψουν, όσοι και να είναι αυτοί.


Η ως άνω «Ομολογία πίστεως», ωστόσο, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Απλώς αναμασά την εδώ και μιά τριακονταετία περίπου επαναλαμβανόμενη κοινότοπη αντιδυτική επιχειρηματολογία των πάσης φύσεως παρασυναγωγών του λεγόμενου «Πατρίου Ημερολογίου», όπως και τους μύδρους τών μέχρις εσχάτων εκτός κανονικής Εκκλησίας ευρισκομένων Υπερορίων Ρώσσων. Οτι δηλ. πάσα επαφή με ετεροδόξους και ετεροθρήσκους είναι απορριπτέα? ότι κάθε διάλογος με τους παραμένοντας στην πλάνη και καινοτομούντας εις τα της πίστεως είναι καταδικαστέος? ότι όσοι Ορθόδοξοι συμπροσεύχονται με ετεροδόξους καταστρατηγούν τους Ιερούς Κανόνας, (περί του αν απαγορεύεται ή όχι η μετά των ετεροδόξων συμπροσευχή [και όχι συλλειτουργία], βλέπε την πρόσφατη εμπεριστατωμένη μελέτη του καθηγητού Βλασίου Φειδά στο περιοδικό «Επίσκεψις», αρ. 699, 30 Απριλίου 2009)? ότι «ο Οικουμενισμός, η χειρότερη αίρεση όλων των αιώνων», οδηγεί σε συγκρητισμό και πως με την ένταξή τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών οι Ορθόδοξες Εκκλησίες πρόδωσαν την εκκλησιολογική τους αυτοσυνειδησία? ότι ουκ ολίγοι πατριάρχαι, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θεολόγοι «οικουμενιστικών φρονημάτων», αποδεχθέντες την «παναίρεση του Οικουμενισμού», διδάσκουν αυτήν γυμνή τη κεφαλή, «θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας»? και τέλος, ότι η μέχρι των αρχών του εικοστού αιώνος σταθερή απορριπτική στάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι της Δύσεως εγκαταλήφθηκε μετά την αποστολή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Εγκυκλίου του 1920 «Πρός τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», και έτσι, πρωτοστατούντων Πατριαρχών και Επισκόπων, αναπτύχθηκε σταδιακά ενα νέο ανορθόδοξο Εκκλησιολογικό Δόγμα.


Το ότι κάποια κοινά μπορεί να υπάρχουν μεταξύ κάποιων σχισματικών και πολλών εκατοντάδων πιστών, λαϊκών η κληρικών που υπογράφουν δεν λέει κάτι. Θα μας συγχωρέσετε να πούμε πως μας θυμίζει λίγο λογική "Κότα έχει δύο πόδια, άνθρωπος έχει δύο πόδια, άρα άνθρωπος =κότα". Για να μην είμαστε λοιπόν... κότες... αλλά λογικά πρόβατα του Χριστού, ας ξεκαθαρίσουμε: ΠΟΥΘΕΝΑ στο κείμενο δεν υπάρχει προτροπή σε σχίσμα. ΠΟΥΘΕΝΑ στο κείμενο δεν αναφέρεται κάτι ενάντια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ή προσωπικά στον Πατριάρχη. Σεβαστέ π. Γεώργιε, ορισμένοι θα έλεγαν πως το κείμενό σας προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις. Προσωπικά θεωρώ υπερβολική τέτοια άποψη. Φαίνεται όμως ξεκινήσατε να το γράφετε με προσχηματισμένες ιδέες στο μυαλό σας και μάλλον ούτε το μελετήσατε ούτε το κατανοήσατε. Γι' αυτό και φαίνεται πως δημιουργήθηκε όλη αυτή η παρεξήγηση. Κάθε επαφή με αλλόδοξους η αιρετικούς προφανώς και δεν είναι απορριπτέα. Η "επαφή" που καταδικάζεται στο κείμενο είναι η κακώς νοούμενη "επαφή". Ένας διάλογος που δεν γίνεται ούτε για αγάπη ούτε για ιεραποστολικούς λόγους, αλλά για λόγους συμφέροντος. Όμως το κείμενο δεν λέει ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που συμπράττουν σε τέτοιους διαλόγους.. Επίσης προσέξτε τι λέει η ομολογία: "Στεγασθήκαμε μέσα στο «Παγκό­σμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και ουσιαστικά προδώσαμε -και μόνο με την ένταξη μας- την εκκλησιολογική μας αυτο­συνειδησία" Πότε συνέβη αυτό; Όταν -ορισμένοι- θεώρησαν πως μπορεί να υπάρχει Μυστηριακή Χάρις εκτός Εκκλησίας. Αυτοί δεν αναφέρονται όμως. Αντίθετα, όχι μόνο δεν υπάρχει νύξη για κάποιου είδους "σχίσμα", αλλά οι συγγραφείς συμπεριλαμβάνουν εαυτούς στην πτώση αυτή, γιατί όλοι πονάμε όταν πάσχει ένα μέλος της Εκκλησίας μας.


Επίσης υπάρχει και θέση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Αγ. Όρους, της Πνευματικής ΚΑΡΔΙΑΣ της Ορθοδοξίας μας, η οποία δεν νομίζουμε πως μπορεί να αγνοηθεί. Εκτός αν πιστεύετε πως ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Άγιον Όρος είναι "φιλοσχισματικό"; Εγώ γνωρίζω πως έχουν τις καλύτερες διαθέσεις προς τον Οικουμενικό Θρόνο και μάλιστα έχουν λάβει μέτρα κατά της μίας μονής που δεν μνημονεύει τον Πατριάρχη. Ελπίζουμε πως δεν θεωρείτε ότι εσείς μπορείτε να διορθώσετε ολόκληρη την πνευματική πηγή καθαρού νερού που είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Άγιον Όρος, είμαστε σίγουροι πως το σέβεστε και απλά απαντήσατε χωρίς να σκεφθείτε ή να συμβουλευθείτε-, από τον «ζήλο» σας (γίνατε και εσείς τελικά «ζηλωτής») επειδή νομίσατε πως γίνεται κάποια "προσπάθεια" ενάντια στο Οικ. Πατριαρχείο.

Δείτε σχετική ανακοίνωση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Αγ. Όρους για το θέμα:

http://www.oodegr.com/oode/oikoymen/agio_oros1.htm


Να συμπληρώσουμε ότι το γεγονός πως έγιναν λάθη και από το Οικ. Πατριαρχείο (εδώ και έναν αιώνα, περίπου) αλλά και από άλλες τοπικές Εκκλησίες, δεν νομίζουμε πως σημαίνει καταδίκη οποιασδήποτε τοπικής Εκκλησίας! Αλλοίμονο! Σημαίνει απλά πως: Καμία (τοπική) Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Άλλοι έχουν αξιώσεις αλάθητου και σίγουρα όχι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας... Σίγουρα δεν μπορεί να εννοείτε κάτι τέτοιο.



Πρόθεση των εμπνευστών του ως άνω εγχειρήματος είναι, καθώς δηλώνουν, η καθησύχαση των ορθοδόξων πιστών «που αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας». Αν και είναι συζητήσιμο το κατά πόσο οι αγωνιούντες για την τύχη της Εκκλησίας τους αυτοί πιστοί, γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει «η εκ του Πατρός μόνον εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος», ποια είναι η έννοια τού όρου «Ομοούσιος» σε αντιδιαστολή με εκείνο του «ομοιούσιος», ή ποια είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ «μετουσιώσεως» και «μεταβολής» των Τιμίων Δώρων, ή, ακόμη, τι υποδηλώνει η καλβινική θεολογική θέση περί «απολύτου προορισμού».


Δηλαδή, σεβαστέ Πατέρα, η Ορθοδοξία είναι απλά θέμα "ανάγνωσης" η "μόρφωσης" η πραγματικά ΒΙΩΣΗΣ της πίστης μας; Αν είναι -μόνο- το πρώτο, τότε τι αξία έχει η Κάθαρση, ο Φωτισμός και η Θέωση στο σώμα της Εκκλησίας;; Αν και παραπάνω είπατε πως κάποιοι από αυτούς είναι Καθηγητές, από την άλλη αμφισβητείτε πως είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα θέματα αυτά; Δεν νοιώθετε πως "αντιφάσκετε" λίγο, Σεβαστέ Πατέρα; Σίγουρα παρασύρεστε από την καλή σας προαίρεση να υπερασπιστείτε όσους νομίζετε πως θα αδικηθούν με την "ομολογία". Κάνετε όμως λάθος. Είναι ένα λάθος το οποίο, με τον τρόπο που το θέτετε, υποτιμά εσάς και φέρνει (ως μη όφειλε) σε άσχημη θέση το Πατριαρχείο, το οποίο δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να απολογηθεί για τις προσωπικές σας δηλώσεις.


Και γεννάται το ερώτημα. Αν σκοπός της όλης προσπάθειας των «νεο-ενισταμένων» είναι να έχει ο λαός «λόγον αληθείας», για ποιο λόγο εξεγείρουν τους πιστούς κατά της πνευματικής των ηγεσίας, χαρακτηρίζοντας ποιμένας και διδασκάλους ως απεμπολητές της πίστεως και «αιρετικούς οικουμενιστές» που προωθούν τον διομολογιακό και διαθρησκειακό συγκρητισμό, αντί να τους καθησυχάζουν με βάση την άνευ περιστροφών δήλωση Ορθοδόξων Ιεραρχών και θεολόγων, από τις αρχές ήδη της Οικουμενικής Κινήσεως το 1927, ότι «πάσα ένωσις δέον να στηρίζεται επί της κοινής πίστεως και ομολογίας της αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων και των οκτώ πρώτων αιώνων»; Και το κυριώτερο, διατί τηρούν σιγήν ιχθύος και αποκρύπτουν από τους «αγωνιώντας πιστούς», την ξεκάθαρη πανορθόδοξη τοποθέτηση όσον αφορά στην Οικουμενική Κίνηση; ΄Οτι δηλ. «η Ορθόδοξος Εκκλησία, πιστή εις την εκκλησιολογίαν αυτής, εις την ταυτότητα της εσωτερικής αυτής δομής και εις την διδασκαλίαν της αδιαιρέτου Εκκλησίας, συμμετέχουσα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών” και ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ώς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. Εν τω πνεύματι τούτω, η ενότης η οποία αναζητείται εν τω ΠΣΕ δεν δύναται να είναι προϊόν μόνον θεολογικών συμφωνιών. (Διότι) ο Θεός καλεί πάντα χριστιανόν εις την εν τω μυστηρίω και τη παραδόσει βιουμένην εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ενότητα της πίστεως» (Γ΄Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις, 1986).


Το να χρησιμοποιείτε χαρακτηρισμούς όπως "Νεο-ενιστάμενοι" είναι μάλλον άτοπο. Όπως είδαμε δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Από εκεί και πέρα το κείμενο της "ομολογίας" δεν αναιρεί το κείμενο στο οποίο αναφέρεστε. Μάλλον το συμπληρώνει. Γιατί η Πανορθόδοξος Διάσκεψις μπορεί να δηλώνει τα παραπάνω, αλλά μέσα στο ΠΣΕ δεν συμμερίζονται τα παραπάνω, δυστυχώς. Η μετοχή μας σε αυτό δημιουργεί την (κακή) εντύπωση πως και οι δικές μας τοπικές Εκκλησίες συμφωνούν στις αποφάσεις αυτές. Έτσι δημιουργούνται "παρεξηγήσεις". Οι παρεξηγήσεις όμως αυτές είναι ολέθριες: 1ον) Γιατί σκανδαλίζουν αδύναμους αδελφούς μας οι οποίοι μπορεί να πέσουν σε σχίσμα, 2ον) δίνουν την εντύπωση σε ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια πως δεν πειράζει όπου και να βρίσκονται είτε αίρεση είτε στην Εκκλησία. Οι τοπικές Εκκλησίες επισήμως δεν δέχονται - βεβαίως - τέτοιες πλάνες, αλλά το κακό γίνεται. Δεν τα λέμε εμείς αυτά ούτε μόνο η «Ομολογία». Τα λέει υπεύθυνα η σχετική επιτροπή του Αγίου Όρους, της πνευματικής καρδιάς της Οικουμενικής Ορθοδοξίας:

http://www.orthodoxnet.gr/pse%20IK/IK-PSE_Ypomnima.php

Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο:

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική κίνησι αποτελεί πραγματικό πρόβλημα. Δεν υπήρξε ποτέ ενιαία στάσις των Ορθοδόξων απέναντι σε αυτήν. Η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ ολόθυμη και σχεδόν ποτέ σύσσωμη. Υπήρχαν πάντοτε οι υποστηρικταί και οι επικριταί της. Αρχής γενομένης από τις επιφυλάξεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην πρότασι της Εγκυκλίου του Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αναθεώρησαν κατά καιρούς την συμμετοχή τους στους διαλόγους ή απείλησαν με διακοπή τους. Αν και το γενικό ρεύμα κατά τον 20όν αιώνα ήταν η σύγκλισις σε όλα τα επίπεδα και σε αυτή την κατεύθυνσι κινήθηκαν ωρισμένοι Προκαθήμενοι Ορθοδόξων Εκκλησιών στο όνομα του «διαλόγου της αγάπης» με στόχο την «παγχριστιανική ενότητα», παρακάμπτοντας τις μεγάλες δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία από τις ετερόδοξες χριστιανικές κοινότητες, εν τούτοις στο σύνολό της η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν συγκατένευσε σε διαχριστιανική σύγκλισι άνευ των αναγκαίων προϋποθέσεων.

Οι Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας επέτυχαν την ομοφωνία των Ορθοδόξων για την συμμετοχή στην Οικουμενική κίνησι, εν τούτοις όμως από αυτές δεν απουσίασε ένα έλλειμμα συνοδικότητος. Έχουν επισημανθή εύστοχα τα εξής: «Η τακτική που ακολουθούν υπεύθυνοι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας δίδει την εντύπωσιν ότι το όλον θέμα δεν αντιμετωπίζεται “συνοδικώς” αλλά κατά τρόπον ολοκληρωτικόν και συγκεντρωτικόν. Υπάρχουν πολλαί ενδείξεις ότι δεν επιζητείται η εν Αγίω Πνεύματι συνοδική διάσκεψις δια την χάραξιν της ενδεδειγμένης έναντι των ετεροδόξων γραμμής, αλλά καταβάλλεται προσπάθεια να “ρυμουλκηθή” η Εκκλησία εις προκαθωρισμένας θέσεις. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο Καθηγητής Ιω. Καρμίρης δια τον τρόπον καθ’ ον ελαμβάνοντο αι αποφάσεις εις την Πανορθόδοξον διάσκεψιν της Γενεύης του 1968: “Αλλ’ ο Σεβ. Πρόεδρος, επειγόμενος ίνα επιτύχη οπωσδήποτε την ταχείαν επιψήφισιν των σχεδίων αποφάσεων αμεταβλήτων, διέκοψεν αντικανονικώς την αρξαμένην συζήτησιν [. . . ]” (σ. σ. παραπομπή στο έργο Ιω. Καρμίρη, Η Ε΄ Πανορθόδοξος Διάσκεψις, Αθήναι 1968). Και δεν είναι μόνον αυτό. Οι μη συμφωνούντες προς την γραμμήν αυτήν δεν καλούνται να συμμετάσχουν εις την διαμόρφωσιν της οικουμενικής πολιτικής της Ορθοδοξίας και αι απόψεις των δεν εμφανίζονται εις επίσημα εκκλησιαστικά περιοδικά. Βοηθεί άραγε η τακτική αυτή δια να εκφράση η Ορθοδοξία το φρόνημά της;

Εκτός αν θεωρείτε πως η επίσημη επιτροπή του Αγιου Όρους, που εκφράζει τις ανησυχίες της, είναι «παλαιοημερολογίτες», «ενιστάμενοι» η οποιοσδήποτε άλλος (άτοπος, θα μας επιτρέψετε) χαρακτηρισμός και πως εσείς μόνο κατέχετε την αλήθεια για την οποία θα μας διαφωτίσετε και θα διορθώσετε το «πλανημένο Αγ. Όρος», όπως παλαιότερα είχατε διορθώσει όσους πιστεύουν στο Θαύμα του Αγίου Φωτός.

Σημαντική παρέμβαση αποτελούν τα ερωτήματα που θέτει σε απάντηση του προς εσάς ο κ. Σωτήρης Τζήμας, ένας από τους υπογράψαντες την «ομολογία»

(http://unews.pathfinder.gr/society/apanthsh-ston-p-g-tsetsh-gia-thn-omologia-pistews.html):

Αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελικό κείμενο της Θ Γενικης Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre, το οποίο συνυπέγραψαν και οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι και όπου συνομολογείται ότι «Ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ορίζεται από το σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381). Κάθε εκκλησία (σημ. που συμμετέχει στο Π.Σ.Ε.) είναι η Εκκλησία καθολική και όχι απλά ένα μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» (!) (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006). Αποτελεί ή όχι αναίρεση της ορθοδόξου εκκλησιολογίας η αποδοχή της ανωτέρω θέσεως;

Λυπούμαστε πάντως, Σεβαστέ Πατέρα, για τις θέσεις σας αυτές, αν τις έχουμε κατανοήσει ορθά. Μακάρι εμείς να μην έχουμε καταλάβει το τι γράφετε.

Η αποσιώπηση αυτή ξενίζει. Πολύ περισσότερο εφ΄όσον ένας εκ των υπογραψάντων την «Ομολογία Πίστεως», και προφανώς κύριος συντάκτης αυτής, ήταν τότε, ως λαϊκός ακόμη καθηγητής, θεολογικός σύμβουλος της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ανωτέρω Διάσκεψη.


Σε ένα τέτοιο κείμενο δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν τα πάντα. Μπορείτε να βρείτε πολλές ακόμα δηλώσεις και κείμενα κατά της Οικουμενιστικής Εκκλησιολογίας που δεν αναφέρονται. Δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να πει σοβαρά πως υπάρχει δόλος πίσω από την μη-αναφορά τους. Ξενίζει όμως κάτι άλλο. Το πώς δεν αναφέρεστε στο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας θεωρούσε τις συμπροσευχές παράνομες («Εγκύκλιος προς τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών», 31 Ιανουαρίου 1952):


«Δέον ίνα οι Ορθόδοξοι κληρικοί αντιπρόσωποι ώσιν όσω το δυνατόν εφεκτικοί (=διστακτικοί) εν ταις λατρευτικαίς μετά των ετεροδόξων συνάξεσιν, ως αντικειμέναις προς τους ιερούς κανόνας και αμβλυνούσαις την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων, επιδιώκοντες ίνα τελώσιν, ει δυνατόν, καθαρώς ορθοδόξους ακολουθίας και τελετάς, προς εμφάνισιν ούτω της αίγλης και του μεγαλείου της ορθοδόξου λατρείας προ των ομμάτων των ετεροδόξων»


Δεν το γνωρίζατε; Νομίζουμε/ελπίζουμε πως δεν θα θελήσετε να τον διορθώσετε. Απλά συμφωνεί με τους Πατέρες μας της Εκκλησίας, μέχρι σήμερα. Μπορείτε να δείτε σχετική μελέτη για το θέμα των συμπροσευχών από τον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, εφημέριο Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών:


· http://www.oodegr.com/oode/papismos/synefxesthe1.htm

· http://www.oodegr.com/oode/papismos/synefxesthe2.htm

Σε συνάφεια πρός τα ανωτέρω, θα μπορούσε να θέσει κανείς και ένα ερώτημα σε όσους πρωτοστάτησαν στην εκπόνηση της «Ομολογίας», ή αποδέχθηκαν αυτήν εκ των υστέρων και την προσυπέγραψαν, και οι οποίοι έτυχε να λάβουν κάποτε την χάρη της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης από χέρια καταξιωμένων Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, γνωστών για την μακροχρόνια ενεργό συμμετοχή τους στην πανορθόδοξη προσπάθεια προωθήσεως τής χριστιανικής ενότητος.

Τώρα μόνο οι εν λόγω ιερωμένοι, εξεγερθέντες του ύπνου, ανακάλυψαν ότι οι χειροτονήσαντες αυτούς Ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης, ήταν «οικουμενισταί» ευρισκόμενοι, κατά την αντίληψή τους, «εκτός Εκκλησίας»; Και αν όντως αυτή είναι η πεποίθησή τους, να υποθέσει τότε κανείς ότι, κατά συνέπεια, και η χειροτονία τους είναι αχαρίτωτη και αμφιβόλου κανονικότητος, δοθέντος ότι έγινε από «εκτός Εκκλησίας» κειμένων «αιρετικών» Αρχιερέων;

Οι παντός βαθμού κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θεολόγοι που είναι ταγμένοι σήμερα στη διακονία της καταλλαγής και της Χριστιανικής ενότητος, όχι μόνο δεν προδίδουν την ορθοδοξοπατερική Παράδοση και Πίστη της Εκκλησίας, καθώς διατείνονται οι εμπνευσταί της «Ομολογίας», αλλά στοιχούντες τω παραδείγματι των Πατέρων, βρίσκονται, όπως εκείνοι, σε διαρκή διάλογο και άμεση επαφή με την εποχή τους, προκειμένου όπως καταθέσουν την Ορθόδοξη μαρτυρία στον σύγχρονο αποπροσανατολισμένο κόσμο. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.


Κατ’ αρχάς πουθενά στην ομολογία δεν φαίνεται να υπάρχει άρνηση της κανονικότητας των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Αυτό αποτελεί κακή εντύπωση του π. Γεωργίου. Πλανεμένοι η «αιρετικοί» Ιερείς και Αρχιερείς μπορούν να τελούν κανονικά μυστήρια εφ’ όσον δεν έχουν παυθεί από την Εκκλησία. Αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων στο βιβλίο ενός εξαιρετικού Θεολόγου, του π. Επιφάνειου Θεοδωρόπουλου, με τίτλο «Οικουμενισμός – Ζηλωτισμός : Τα δύο άκρα». Προτείνουμε στον π. Γεώργιο να το μελετήσει και ίσως βρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτό. Κανένας και ποτέ δεν τόλμησε να πει πως ο π. Επιφάνειος ήταν «Ζηλωτής» η «Σχισματικός». Αντιθέτως ο μακαριστός Πατέρας υπεράσπισε την Εκκλησία ενάντια σε αυτές τις πλάνες.

Δηλαδή νομίζει ο π. Γεώργιος πως αν αναφέρουμε την ΠΛΑΝΗ ορισμένων Ιερέων/Αρχιερέων, αυτομάτως γινόμαστε σχισματικοί η παλαιοημερολογίτες; Θεωρεί δηλαδή ανθρώπους όπως τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου ο οποίος έχει γράψει και καταδικάσει τον θρησκευτικό συγκρητισμό και έχει μετέχει ως ομιλητής σε συνέδρια και ημερίδες, καταδικάζοντας τις συμπροσευχές και άλλα νοσηρά φαινόμενα "εχθρό" της Εκκλησίας;; Προσωπικά θεωρώ πως ο Σεβ. Ιερόθεος έχει υπερασπιστεί δημοσίως υποθέσεις του Σεβαστού Οικουμενικού μας Θρόνου με μεγάλη επιτυχία, χωρίς να θεωρεί παράλληλα πως πρέπει να υπερασπιστεί τον Οικουμενισμό. Για ποιο λόγο π. Γεώργιε θεωρείτε πως όποιος κάνει μια δήλωση ενάντια στον Οικουμενισμό και στις πλάνες ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ μελών της Εκκλησίας, επιτίθεται ενάντια στο Πατριαρχείο; Εδώ δεν θα πω κάτι άλλο. Οι μελέτες του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου έχουν γίνει πηγή έμπνευση και ζωντανή ιεραποστολή παγκοσμίως, πολύ περισσότερο από τους οποιουσδήποτε "διαλόγους". Πολύ περισσότερο από κείμενα του π. Γεωργίου.

Γράφει όμως ο Σεβασμιώτατος και για ορισμένους που δεν έχουν «εκκλησιαστική συνείδηση» και που διακρίνονται για «συγκρητισμό» (εφημ. "Εκκλησ. Παρέμβασις", Δεκέμβριος - 2002, άρθρο με τίτλο «Διαχριστιανικός και διαθρησκειακός συγκρητισμός») :

"Η πρόσφατη έλευση του Πάπα στην Ελλάδα συνετέλεσε και στην ανάδειξη μιάς τραγικής πραγματικότητος στο ότι, δηλαδή, μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες διακρίνονται από τον τραγικό αυτό διαχριστιανικό και διαθρησκειολογικό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να μελετούμε τα έργα των αγίων Πατέρων και να δεχόμαστε πνευματική καθοδήγηση από τούς αγίους, ώστε να αποκτήσουμε ορθόδοξη θεολογική εκκλησιαστική συνείδηση για να ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας, ιδιαιτέρως εμείς οι Κληρικοί και μάλιστα οι Επίσκοποι, διότι με τον τρόπο αυτό θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την πλάνη."

Ένα παράδειγμα τραγικών λαθών και πλανεμένης εκκλησιολογίας στο πλαίσιο «διαλόγων» αναφέρει ο Σεβασμιώτατος (εκκλ. Εφημερίδα «Παρέμβασις», Δεκ. 2001) :

Πάντως, η βαπτισματική θεολογία δημιουργεί τεράστια προβλήματα στούς Ορθοδόξους. Τό κείμενο του οποίου είδαμε μερικά σημεία, είναι διάτρητο από εκκλησιολογικής πλευράς. Η πατερική ορθόδοξη διδασκαλία ως προς το θέμα αυτό είναι ότι η Εκκλησία είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, μέσα στην οποία διασώζεται η αποκαλυπτικη αλήθεια –ορθόδοξη πίστη– και τελεσιουργείται το μυστήριο της θεώσεως διά των μυστηρίων της Εκκλησίας (Βάπτισμα-Χρίσμα-θεία Ευχαριστία) με τις απαραίτητες προϋποθέσεις πού είναι η μέθεξη της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού. Τό Βάπτισμα είναι το εισαγωγικό μυστήριο της Εκκλησίας. Δέν εδράζεται η Εκκλησία πάνω στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά το Βάπτισμα του ύδατος συνδεδεμένο με το Βάπτισμα του Πνεύματος ενεργούνται μέσα στην Εκκλησία και καθιστούν τον άνθρωπο μέλος του Σώματος του Χριστού. Εκτός της Εκκλησίας, του ζωντανού Σώματος του Χριστού, δεν υπάρχουν μυστήρια, όπως εκτός του σώματος δεν υπάρχουν αισθήσεις.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να παραθέσω το συμπέρασμα του Πρωτ. π. Γεωργίου Δράγα, ύστερα από «μία συνοπτική περιγραφή και κριτική»:

«Αι προτάσεις αύται δεν δύνανται να εύρουν συμφώνους πάντας τούς Ορθοδόξους, και δή τούς ελληνοφώνους (ή ελληνοφρόνους), και συνεπώς καθίστανται μάλλον διαιρετικαί ως προς τον πραγματικόν αυτών χαρακτήρα. Ο κύριος λόγος όστις οδηγεί εις τοιούτον κριτικόν συμπέρασμα είναι η απουσία εκκλησιολογικού υποβάθρου εις την όλην περί μυστηρίων ταύτην έρευναν, ως και η μονομερής ερμηνεία ή και παρερμηνεία, των δεδομένων της Ορθοδόξου μυστηριακής πράξεως, και μάλιστα της μυστηριακής τοιαύτης, έναντι των ετεροδόξων κατά τάς διαφόρους εποχάς. Αι προτάσεις, αύται και τα συμπεράσματα, αλλά και το όλον Συμφωνηθέν Κείμενον, αντιπροσωπεύουν Δυτικόν σκεπτικισμόν. Η αποδοχή των υπό Ορθοδόξων θεολόγων σημαίνει μάλλον σκόπιμον προδοσίαν των ορθοδόξων θέσεων και υποταγήν εις τάς δυτικάς οικουμενιστικάς προοπτικάς, όπερ απορριπτέον!».

(ολόκληρο το άρθρο: http://www.parembasis.gr/2001/01_12_15_12.htm )

Ερώτημα μας: Θεωρείτε π. Γεώργιε, πως επειδή κάνει αυτές τις δηλώσεις ο Σεβασμιώτατος "προσβάλλει" την Εκκλησία;;; Πως έχει τάσεις "ζηλωτισμού";;;; Πως μετατρέπει την εκκλησία του Χριστού σε "σέχτα καθαρών!";; Τα ονειρεύτηκε λοιπόν όλα αυτά ο Σεβασμιώτατος; Προσωπικά δεν πιστεύω κάτι τέτοιο και ο Σεβασμιώτατος ακριβώς το αντίθετο έχει δείξει με τα λόγια και τις πράξεις του. Πάρα πολλές φορές έχει στηρίξει το Πατριαρχείο με λόγια και έργα. Έχει όμως το δικαίωμα να ασκεί κριτική σε όσους «Εκκλησιαστικούς Αρχοντες» διακρίνονται από «συγκρητισμό». Το δηλώνει καθαρά πως το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Εσείς δεν θα το παραδεχτείτε; Θα μας πείτε λοιπόν πως τα πάντα γίνονται «καλώς» στους διαλόγους αυτούς; Πως όλα είναι «πεντακάθαρα»; Και όμως, δεν είναι μόνο ο Σεβασμιώτατος που θεωρεί πως γίνονται ΦΡΙΧΤΑ ΛΑΘΗ σε τέτοιους διαλόγους, είναι και πολλοί άλλοι . Δεν έχει σημασία αν υπογράψει τελικά ο Σεβασμιώτατος την «ομολογία». Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν σας προβληματίζει όμως που την «ομολογία» την υπογράφουν και άνθρωποι που έχουν ιστορικό συμμετοχής σε αυτούς τους διαλόγους; Καθηγητές, Ιεράρχες και Ιερείς. Γιατί δεν κάθεται λίγο ο π. Γεώργιος να σκεφθεί μήπως και έχουν κάποιο δίκαιο όλοι αυτοί, που σίγουρα δεν μπορούν να χωρέσουν κάτω από την ταμπέλα «εχθροί του Πατριαρχείου» η «σχισματικοί»; Μήπως έχει εκείνος άδικο;

Θα πρέπει να αναφερθεί η πρόσφατη δήλωση ενός Ιεράρχη που υπέγραψε την «ομολογία» Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (εφημ. «Ορθ.Τύπος» 12-6-2009):

Η Ιστορική Εκκλησία του Χριστού Ορθόδοξος, Αδιαίρετος, Καθολική, όπως ανέφερον ήδη εις τα δημοσιευθέν Δελτίον Τύπου, αποτελεί εν σώμα με μόνην κεφαλήν τον Δομήτορα Αυτής Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις συνέστησε ταύτην δια της αποστολής του εκ του Πατρός εκπορευομένου Παναγίου Πνεύματος την ημέραν της Πεντηκοστής και διεκήρυξεν ότι πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής. Κατά ταύτα είναι μεν δυνατόν να δημιουργήση ελευθέρως ο άνθρωπος δραστηριότητας επαγγελματικής υφής ή και πνευματικής ενασχολήσεως αλλά δεν δύναται ουδείς να συστήση αυτογνωμόνως Εκκλησίαν Χριστού και σώμα Αυτού. Δια τον λόγον αυτόν αναδιφώντες την μακραίωνα Εκκλησιαστικήν ιστορίαν διακριβώνομεν ότι οι Άγιοι θεοφόροι Πατέρες παλαίσαντες με τους ποικιλώνυμους εσωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας, τους αιρεσιάρχας Πατριάρχας ως οι Μακεδόνιος, Νεστόριος και Ιωάννης Βέκκος Κων/πόλεως, Διόσκορος Αλεξανδρείας, Σεβήρος Αντιοχείας, πρεσβυτέρους ως ο Αρειος και ο Ευτυχής, ουδέποτε διενοήθησαν επί παραδείγματι ο Μέγας Αθανάσιος ή ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός να συστήσουν ιδίας εκκλησίας με ιδίας συνόδους αλλά παρέμειναν εντός του σώματος της Εκκλησίας διακόπτοντες το μνημόσυνσν και την κοινωνίαν μετά των αιρεσιαρχών, αγωνιζόμενοι σθεναρώς δια την επκράτησιν της ορθοδόξου αληθείας εν τω σώματι της Εκκλησίας. Εν τη περιπτώσει των αυτοτιτλοφορουμένων ως Γ.Ο.Χ. προφάσει ευσέβειας και ένεκεν ζήλου ου κατ' επίγνωσιν, ανηγορεύθη η ημερολογιακή διόρθωσις του Ιουλιανού ημερολογίου, κατά δέκα τρεις (13) ημέρας ούτως ώστε να συμπίπτει η εαρινή Ισημερία του ημερολογίου με την εαρινήν Ισημερίαν της κτίσεως, γεγονός, που δεν σημαίνει ότι προσέλαβεν η Εκκλησία το Γρηγοριανόν λεγόμενον ημερολόγιον διότι τότε θα είχεν εν χρήσει και το Πασχάλιόν του και θα συνεόρταζε το Πάσχα μετά των Δυτικών, ως δήθεν έκπτωσις και αποστασία ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας των Πρεσβυγενών πατριαρχείων, των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, ακόμη και εκείνων, που διατηρούν εις λειτουργικήν χρήσιν το μη διορθωθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον με τραγικόν αποτέλεσμα να αποστούν του σώματος της Εκκλησίας και να εκπέσουν εις τον χώρον του περιπαίγματος του αλάστορος εχθρού. [...] Αι ανωτέρω παρατάξεις των Γ.Ο.Χ ουδεμίαν κοινωνίαν κέκτηνται μεταξύ των, αλλ’ αντιθέτως ευρίσκονται εις πλήρη σχάσιν και ευλόγως τίθεται το ερώτημα, δύναται η θεία Χάρις και ο Τρισυπόστατος Θεός της αληθείας, της αρμονίας και της ενότητας να έχη οιανδήποτε σχέσιν ή να αναπαύεται εις μίαν τοιαύτην πολυδιάσπασιν και πολυκερματισμόν, που ασφαλώς εμπεριέχει και το στοιχείον του προσωπικού θελήματος και της αυτογνώμονος αντιλήψεως περί Εκκλησίας;

Για ποιον λόγο άραγε ο π. Γεώργιος χαρίζει ένα πολύ ζωντανό τμήμα της Εκκλησίας μας στους σχισματικούς;

Η σύγχρονη παρήγορη φωνή της Ορθοδοξίας δεν μπορεί να φθάσει στον έξω κόσμο ούτε με ημερίδες συγκαλούμενες από θρησκευτικές οργανώσεις και ζηλωτικά κινήματα, ούτε δε και από σελίδες διαφόρων εκκλησιαστικών εντύπων του Ελλαδικού χώρου. Αν σήμερα η Ορθοδοξία είναι γνωστή και σεβαστή στον Δυτικό Χριστιανικό κόσμο, και συμβάλλει τα μέγιστα στην ανακάλυψη της Θεολογίας των Πατέρων και του πλούτου της Ορθοδόξου Λειτουργικής παραδόσεως εκ μέρους, κυρίως, των Διαμαρτυρομένων, τούτο οφείλεται εν πολλοίς στην πλατφόρμα που μας παρέχουν, εδώ και χρόνια, οι διμερείς θεολογικοί διάλογοι και η Οικουμενική Κίνηση γενικά.

Οι καιροί ου μενετοί για να εμφιλοχωρεί η αμφιβολία στις καρδιές των πιστών. Ούτε δε να διαιρείται το ποίμνιο σε πρόβατα και ερίφια, σε «αμόλυντους» και «μεμιασμένους», σε «γνήσιους Ορθοδόξους» και σε «προδότες της Ορθοδοξίας». Και, κυρίως, να μετατρέπεται η Εκκλησία του Χριστού σε «σέκτα καθαρών»! Δυστυχώς, η περι ης ο λόγος «Ομολογία» αυτό ακριβώς κάμει. Δεν καθησυχάζει τον Ορθόδοξο πιστό.

Ούτε τον οδηγεί στο «δρόμο του Θεού». Απλώς, τον ερεθίζει. Του εμπνέει έχθρα, ξενοφοβία και μισαλλοδοξία, μεταβάλλοντάς τον σε «θιασώτη» και «οπαδό», έτοιμο, οσάκις δεήσει, να προπηλακίσει την Ιεραρχία του, να διαταράξει την κατάνυξη και ησυχία μιας Θείας Λειτουργίας, ή να βιάσει, δίκην κουκουλοφόρου, το Πανεπιστημιακό άσυλο.

Ας δούμε μία δήλωση ενός…αγράμματου παππού. Ενός αγιορείτη που ούτε πολλά γράμματα ήξερε ούτε από «επίσημότητες». Του π. Παϊσιου Αγιορείτη. Ενός Αγιοπνευματικά Φωτισμένου ανθρώπου που έζησε στην εποχή μας (Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι», τόμος Α'):

Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πως να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και οι πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πως εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πως να ανεχθώ να Βρίζει ένας τους Αγίους Πατέρες;» Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. (…) Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκονται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία». Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά.

Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους. Αρχίζουν μετά οι υπέρ-ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία. Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο. Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ο Κύριος όμως, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.

Εάν ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δεν συγκινούνται από την αγίας μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας. Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή της περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού.

Δεν βλέπω, στο κείμενο αυτό, μεγάλη διαφορά από τα όσα γράφονται στην «ομολογία». Απ΄ ότι γνωρίζουμε ο αγράμματος αυτός παππούς, δεν συμμετείχε σε τέτοιους διαλόγους… Θεωρούσε πως όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτούς έχουν «ελαφρότητα» (δλδ είναι ελαφρόμυαλοι) και είναι υπεύθυνοι για τον σκανδαλισμό πιστών. Όμως, απ’ όσο γνωρίζουμε, στήριζε τον Πατριάρχη μας και μιλούσε με καλά λόγια γι’ αυτόν. Κάτι που δεν του το συγχωρούν μέχρι σήμερα οι σχισματικοί παλαιοημερολογίτες, και τον κατηγορούν και τον υβρίζουν. Θα μπορούσατε βέβαια να πείτε «ε και τι έγινε που το λέει ένας Γέροντας; Είναι απλά ένας παππούς, αγράμματος που δεν ξέρει και ακριβώς το τι λέει». Βεβαίως αν πείτε κάτι τέτοιο θα ταυτίζεστε σχεδόν με τους χαρακτηρισμούς που του προσάπτουν οι σχισματικοί, αποδεικνύοντας πως τα δύο άκρα μπορεί και να συμπίπτουν. Δεν πιστεύω πως θα θελήσετε να πείτε κάτι τέτοιο για τον σεβαστό Γέροντα. Νομίζουμε πως από το στόμα ενός απλού παππού μιλάει η Ορθόδοξη συνείδηση όλων μας.

Αλλά δεν τελειώσαμε. Αν και δείχνετε να αγνοείτε πως τέσσερεις σεβαστοί ιεράρχες της Ελλαδικής Ιεραρχίας (και ένας της Σερβικής) υπογράφουν την ομολογία, σαν να μην τους δίνετε σημασία, αν και απλός Ιερέας. Σαν να τους κατηγορείτε –και αυτούς- για τάσεις σχίσματος! Ωστόσο ελπίζουμε πως δεν θα αγνοήσετε τα σχόλια ενός Αρχιεπισκόπου, που διορθώνει τις απόψεις σας σχετικά με τους διαλόγους. Το ότι έχει λάβει και ο ίδιος μέρος σε αυτούς, σφραγίζει την άποψη του με την πείρα που τον χαρακτηρίζει (Από την «ρομφαία»: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=503&Itemid=2 )

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός:

"Επειδή όμως, μετά την 20ετή επίπονη Προεδρία μου εις τον "Επίσημο Θεολογικό Διάλογο" Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, παραιτήθηκα οικειοθελώς, δια να μη έχω πλέον ουδεμίαν σχέση με ένα τέτοιο "ανούσιο παίγνιο", θα πρέπει σήμερα συμπληρωματικώς, προς όσα εδημοσιεύθησαν μέχρι και προσφάτως, να δηλώσω επιγγραματικά μόνον τούτο:


"Δεν θα εφανταζόμουν ότι θα εδικαιώνοντο τόσο γρήγορα και τόσο αποκαλυπτικά οι ταπεινές κρίσεις μου, περί του προσώπου και του συνολικού έργου του Καρδιναλίου Joseph Ratzinger, προ της ανυψώσεώς του εις τον Παπικό Θρόνο αφ' ενός, και τη μετά ταύτα αιφνιδία "μεταμόρφωσή" του εις τον πλέον ανεπιφύλακτον "Κήρυκα" των Μεσαιωνικών "μυθευμάτων" της Παπωσύνης.


Επιφυλάσσομαι, μετά την θρυλούμενη "Επανέναρξη του Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου", να επανέλθω εκτενέστερα επί των ραγδαίως εξελισσομένων "υπογείων" δραστηριοτήτων, οι οποίες εν υψίστη υποκρισία τραγικώς τις φερέλπιδες προσπάθειες της Β' Βατικανής Συνόδου εις την Εκκλησιολογία και Οικουμενισμό".

Ελπίζουμε πως θα σκύψετε με σεβασμό στην δήλωση ενός Αρχιεπισκόπου με πείρα και γνώση των θεμάτων «από μέσα».

Νομίζουμε πως ειπώθηκαν αρκετά. Περισσότερο από αρκετά. Η άποψη του π. Γεώργιου είναι η άποψη απλά και μόνο ενός Ιερέα. Σεβασμός προς την ιδιότητα του αυτή δεν σημαίνει αποδοχή απόψεων. Δεν μπορούμε άλλωστε να πιστέψουμε πως το Οικ. Πατριαρχείο αποδέχεται και τις απόψεις του για το θαύμα του Αγ. Φωτός, υποτιμώντας έτσι και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Είναι καλή ίσως η προαίρεσή του και θέλει να υπερασπιστεί από «επιθέσεις – φάντασμα» το Πατριαρχείο. Όμως ο τρόπος που το κάνει δίνει τροφή σε ζηλωτές και σχισματικούς, φουντώνει την φωτιά που ο ίδιος νομίζει πως καταδικάζει. Με άλλα λόγια γίνεται κι’ αυτός ένας «ζηλωτής».

Όπως είδαμε η κριτική του στο κείμενο της «ομολογίας» στερείται βάσης…έχουμε να κάνουμε με χαρακτηρισμούς και αφορισμούς απλών ανθρώπων, καθηγητών, ιερέων και ιεραρχών οι οποίοι «τσουβαλιάζονται» για να αντικρουστεί τελικά τι; Απλά μία κραυγή ανησυχίας των παιδιών προς τους πατέρες τους! Όμως οι πραγματικοί Πατέρες όταν ανησυχούν τα παιδιά τους, τα καθησυχάζουν, δεν τα βρίζουν ούτε τα διώχνουν, ακόμα και αν (νομίζουν πως) είναι «άτακτα». Θα περιμένουμε μια περισσότερο νηφάλια απάντηση/δήλωση από Πατέρες με περισσότερη υπομονή και αγάπη, όπως άλλωστε έχουμε συνηθίσει και στο παρελθόν:

http://www2.aegean.gr/therapontas/main.php?goto=25&sub=344&val=344&article_id=145





Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος :

Συμβουλές σε νιόπαντρες γυναίκες


Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, (την Ολυμπιάδα), την κατωτέρω επιστολή σα «δώρο» για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε.
Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας.
Και πάνω απ’ όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο.

Γράφει :
«Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα.
Και είναι ότι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα.

Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου:

Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή.
Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται.
Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, να προσέξης την εξωτερική σου εμφάνιση.
Να είσαι απλή (…)
Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα, ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πη πνευματική ακτινοβολία.

Εσύ, όμως έβαλες μεγάλους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου.
Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή.


Με το γάμο, η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον, που σου δωσε ο Θεός.

Για κείνον, πού έγινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά.

Κι αν καταλάβης πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξης να του πάρης τον αέρα, κράτα πάντα τη θέση που σου ορίζει το Ευαγγέλιο.


Εσύ να ξέρης ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που πρέπει να είναι η κεφαλή.

Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβης τα καθήκοντα του γάμου.

Στην εφαρμογή τους θα δης πόση αντοχή χρειάζεται για να ανταποκριθής, όπως πρέπει, σε αυτά τα καθήκοντα, αλλά και πόση δύναμη κρύβεται στο ασθενές φύλο.


Θα ξέρης, πόσο εύκολα θυμώνουν οι άνδρες.
Είναι ασυγκράτητοι και μοιάζουν με λιοντάρια.
Σ’ αυτό το σημείο η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατότερη και ανώτερη.

Πρέπει να παίζη το ρόλο του θηριοδαμαστή.

Τι κάνει ο θηριοδαμαστής όταν βρυχάται το θηρίο;

Γίνεται περισσότερο ήρεμος και με την καλωσύνη καταπραΰνει την οργή.

Του μιλάει γλυκά και μαλακά, το χαϊδεύει, το περιποιείται και πάλι το χαϊδεύει κι έτσι το καταπραΰνει.


Ποτέ μη κατηγορήσης και αποπάρης τον άνδρα σου για κάτι που έκανε στραβό.
Ούτε πάλι για την αδράνειά του, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελες εσύ.
Γιατί ο διάβολος είναι αυτός, που μπαίνει εμπόδιο στην ομοψυχία των συζύγων.
Να έχετε κοινά τα πάντα και τις χαρές και τις λύπες.
Γιατί ο γάμος όλα σας τα έκανε κοινά.

Κοινές και οι φροντίδες, γιατί έτσι το σπίτι θα στεριώση.

Να συμβάλλης εκφράζοντας τη γνώμη σου, ο άνδρας όμως ας αποφασίζη.


Όταν τον βλέπης λυπημένο, συμμερίσου τη λύπη του εκείνη την ώρα.

Γιατί είναι μεγάλη ανακούφιση στη λύπη, η λύπη των φίλων.
Όμως αμέσως να ξαστεριάζη η όψη σου και νά είσαι ήρεμη χωρίς αγωνία.
Η γυναίκα είναι το ακύμαντο λιμάνι για το θαλασσοδαρμένο σύζυγο.

Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες, που έχουν στο νου τους στο έξω, για επίδειξη.

Κράτα την μορφή σου γαλήνια και μη την αλλοιώνης ούτε με μορφασμούς, όταν είσαι θυμωμένη.

Στολίδια τ’ αυτιά νάχουν όχι μαργαριτάρια, αλλά ν’ ακούν καλά λόγια και να βάζουν για τα άσχημα λουκέτο στο νου.
Έτσι, είτε κλειστά είναι, είτε ανοιχτά, η ακοή θα μένη αγνή.

Όσο για τα μάτια, είναι κείνα, που δείχνουν όλο το εσωτερικό της ψυχής.

Ας σταλάζη αγνό κοκκίνισμα η παρθενική ντροπή κάτω από τα βλέφαρά σου και ας προκαλή τη σεμνότητα και την αγνή ντροπή σε όσους σε βλέπουν και σ’ αυτόν ακόμα το σύζυγό σου.
Είναι πολλές φορές προτιμότερο, για πολλά πράγματα, να κρατάς κλειστά τα μάτια, χαμηλώνοντας το βλέμμα.


Και τώρα στη γλώσσα.

Θάχης πάντα εχθρό τον άνδρα σου, αν έχης γλώσσα αχαλίνωτη, έστω κι αν έχης χίλια άλλα χαρίσματα.

Γλώσσα ανόητη βάζει, πολλές φορές, σε κίνδυνο και τους αθώους.

Προτίμα κι όταν ακόμα έχης δίκιο, τη σιωπή.

Είναι προτιμότερη για να μη ριχοκινδυνεύσης να πης ένα άτοπο λόγο.

Κι αν έχης την επιθυμία να λες πολλά, το καλλίτερο είναι να σωπαίνης.


Πρόσεχε ακόμα και το βάδισμά σου.
Μετράει στη σωφροσύνη.

Αν από μένα τον γέροντα πήρες κάποιο λόγο πνευματικό, σου συνιστώ να τον φυλάξης στα βάθη της ψυχής σου.

Έτσι με ότι πήρες από αυτά που άκουσες και με την ηθική σου ανωτερότητα, θα θεραπεύσης τον εξαίρετο σύζυγό σου και περίφημο πολιτικό άνδρα από την υπερηφάνεια.

Αυτό τώρα το παρόν δώρο, κειμήλιο σου προσφέρω.
Αν θέλης πάλι να σου ευχηθώ και το καλλίτερο, σου εύχομαι να γίνης αμπέλι πολύκαρπο, με τέκνα τέκνων, για να δοξάζεται από περισσότερους ο Θεός, για τον οποίον γεννιόμαστε και προς τον Οποίον πρέπει απ’ αυτή τη ζωή να οδεύουμε»

Μετάφρασι Α. Κ.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009


Αρχίζουμε τη δημοσίευσι κειμένων του μέλους του (Ο.Θ.Ε) Ορθόδοξου Θεολογικού Εργαστηρίου μας, κ. Ιωάννου Καρδάση Χημικού, που αφορούν την παμπάλαια αίρεσι του αθεώτατου Παπισμού.
Αξίζει να μελετηθούν και να σχολιασθούν.

Σήμερα, που αυξήθηκαν επικίνδυνα οι Λατινόφρονες Πατριάρχες, Επίσκοποι, Αρχιεπίσκοποι και Καθηγητές Θεολόγοι, η Ορθοδοξία μας κινδυνεύει τον έσχατον κίνδυνον. Να προδοθή εκ των έσω.

Κινδυνεύει να προδοθή από τους «θηριόμορφους, σαν τους ιπποκενταύρους των μύθων, άνθρωπους»,τους Λατινόφρονας Γραικολατίνους, κατά τον γνώστην των πραγμάτων άγιο Μάρκο τον Ευγενικό,, που θηριομάχησε μετωπικα με το Φραγκολατινικό θηρίο , όσον ουδείς άλλος από τους Αγίους Πατέρες.

Αναρωτιέται ο "Ατλας", ως δικαίως αποκλήθηκε, "της Ορθοδοξίας":

«Πώς, μας παρουσιάσθηκαν ξαφνικά ως ορθόδοξοι αυτοί που επί τόσα χρόνια και από τόσους Πατέρες και διδασκάλους κρίνονταν, ως αιρετικοί;» (Προς τους απανταχού….&4).

Οι σημερινοί Γραικολατίνοι Λατινόφρονες καθηγητές της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης είπαν:

Να υπερβούμε, να παραμερίσουμε, τους Πατέρες

( καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης ).

Να κάνουμε την ένωσι και μετά να συζητήσουμε τις διαφορές μας

( Αντιπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου π. Παύλος Κουμαριανός).

Σας αποκαλύπτω κάτι που δεν το είπε κανείς: Να αποβάλη η Καθολική Εκκλησία το filioque και να συλλειτουργήσουμε και μετά να εξετάσουμε τις διαφορές μας

( καθηγητής της δογματικής Σταμούλης).

Αυτοί οι κύριοι, οι σημερινοί Γραικοαλτίνοι Λατινόφρονες, επιλέγονται προσεκτικά να εκπροσωπούν την αγνοτάτη Ορθοδοξία μας και να υπογράφουν σαν τυφλοί και αόμματοι, ότι και αν τους ζητήσουν να υπογράψουν. Και γι αυτούς, μας επιτάσσει ο Αγιος Μάρκος:

"Να τους αποφεύγετε, όπως φεύγει κανείς μακρυά από φίδι, όπως τους Λατινόφρονες και μάλιστα ως πολύ χειρότερους απ’ εκείνους, ως χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους".

Η Ορθοδοξία μας από αυτούς τους ανθρώπους και τους πάτρωνές τους Πατριάρχες και αρχιεπισκόπους,όπως ο Ουνίτης Βαρθολομαίος και οι άλλοι όμοιοι με αυτόν, πάνε να καταστήσουν - μάλλον να καταντήσουν - την Εκκλησία ΧΑΒΟΥΖΑ. Εκάς οι βέβηλοι.




ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙ-ΠΑΠΙΚΟ ΑΓΩΝΑ


Είναι αδύνατη η ζητούμενη ένωση



ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ
(1)

Ο σοφός μελετητής των αιτίων του σχίσματος Ορθοδοξίας – Παπισμού, ο άγιος Νεκτάριος έχει γράψει τα κάτωθι:
«Η ενότης της Εκκλησίας….. εν τω προσώπω του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού….. Μόνη η ρωμαϊκή Εκκλησία άλλως αντελάβετο το πνεύμα της ενότητος και δι' άλλων επεζήτησε και επεδίωξε μέσων (στο πρόσωπο δηλ. των Παπών της Ρώμης, ως διαδόχων, δήθεν, του Αποστόλου Πέτρου).
Η διάφορος αύτη αντίληψις του τρόπου της ενότητος προυκάλεσε το σχίσμα….. ένεκα της απαιτήσεως των Παπών της υποταγής της οικουμενικής Εκκλησίας….. τη επισκοπή της Ρώμης». Αυτός «αληθώς είναι….. ο σπουδαιότερος δογματικός λόγος (του σχίσματος), διότι είναι άρνησις των αρχών του Ευαγγελίου. Οι λοιποί δογματικοί λόγοι, καίτοι σπουδαιότατοι, δύνανται να θεωρηθώσιν ως δευτερεύοντες και απόρροια του πρώτου τούτου λόγου»
(Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 94).


Θεμέλιο λοιπόν του παπισμού είναι η αξίωση αποδοχής ή ανοχής της ηγεμονίας της Ρώμης εφ’ όλης της Χριστιανοσύνης.
Από την αξίωση αυτή πηγάζει και κάθε έκπτωση στην πίστη και στο ήθος.
Ίσως, δεν είναι ισχυρισμός αβάσιμος, αν πούμε ότι οι εκτροπές της Ρώμης στο δόγμα και οι νεωτερισμοί χαλκεύτηκαν με σκοπό να θεμελιώσει θεολογικά τις αξιώσεις της ή να κατοχυρωθεί ως υπεράνω των Οικουμενικών Συνόδων η αλάθητη, δήθεν, αυθεντία της.
Όταν δε κάποιος ή κάποιοι επαρθούν σε ύψος δοτής εκ Θεού (!) αλάθητης αυθεντίας, κανείς ηθικός φραγμός δεν τους δεσμεύει.
Ψεύδονται, εξαπατούν και αμαρτάνουν χωρίς αναστολές. Μόνη τους έγνοια έχουν το πώς θα τρυγήσουν την τρυφή της εξουσίας, αντίθετα από την ευαγγελική ρήση:
«οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών….. ουχ ούτως έσται εν υμίν…..» (Ματθ. 20. 25-27).

Η παπική άρα εκτροπή θα μπορούσε να ανιχνευθεί στους εξής άξονες:

1.- Η έπαρση, που αθετεί το Κυριακό πρότυπο για τον ποιμένα, το «πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» και μεταβάλλει το ιερατείο σε σύστημα δομημένης εξουσίας επί του πιστού λαού με κέντρο ένα πρόσωπο.
2.- Η στρέβλωση του πνεύματος του Ευαγγελίου και των Ι. Κανόνων προς εμπέδωση αυτής της αξίωσης.
3.- Η αναγκαία συνέπεια αυτών, η ηθική απαθλίωση του ιερατείου και όχι μόνο.
4.- Η διάβρωση της λαϊκής ευσέβειας, έτσι ώστε ο λαός να μη κρίνει, να μην ελέγχει, να μην αντιδρά.

Βέβαια, δεν καταδικάζονται συλλήβδην οι δυτικοί, ούτε ακόμη και ο Πάπας σαν πρόσωπα. Όταν ο άγιος Κοσμάς Αιτωλός έλεγε στην εποχή του το γνωστό: «τον Πάπα να καταράσθε», δεν ήταν δυνατόν να κήρυττε πράγματα αντίθετα από το Ευαγγέλιο, που παραγγέλλει: «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12. 14).
Αλλά η μεν εντολή του Ευαγγελίου αναφέρεται σε πρόσωπα, οσονδήποτε αμαρτωλά και πλανεμένα, ο δε άγιος σε στρεβλές νοοτροπίες, διδασκαλίες και καταστάσεις, που έχουν γίνει θεσμοί και βρίσκουν την έκφρασή τους στο λειτούργημα του εκάστοτε Πάπα, σαν να λέμε δηλ. ότι ο άγιος καταδίκαζε και καταριόταν το παπικό φρόνημα.
Όσοι βιώνουν με ευαισθησία και πόνο για το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, καθίστανται μάρτυρες πλήθους γεγονότων, που αποδεικνύουν ότι οι παπικές νοοτροπίες, διδασκαλίες και συμπεριφορές έχουν εισχωρήσει βαθειά και στον Ορθόδοξο χώρο.

Πολλοί Επίσκοποι, που ασκούν διοίκηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν, με τις αυταρχικές διεκδικήσεις τους, εκτοπίσει τελείως τη συνοδικότητα. Δυστυχώς και στον Ορθόδοξο χώρο έχει εφαρμογή ο λόγος του αγίου Νεκταρίου:
«Η αλαζονεία και η υπερηφάνεια των αγωνιζομένων δια των μάλλον λεπτών πονηρών τρόπων να τάξωσιν εαυτούς εις τελείαν κυριότητα μιας απολύτου εξουσίας χωρίς καμίαν υποταγήν, έφθασεν ολίγον κατ’ ολίγον να αφαιρέση από του μέσου μιαν τόσον αγίαν και επαινετήν συνήθειαν (την συνοδικότητα)» (αγ. Νεκταρίου, έ.α. σελ. 98).
Η ειρωνεία δε είναι ότι η κατάργηση της συνοδικότητας γίνεται μέσα από «συνοδικές» διεργασίες, που θεσπίζουν τα εντελώς αντίθετα και προς τις ευαγγελικές αρχές και προς την κοινή λογική. Π.χ. η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1870), που καθιέρωσε το παπικό αλάθητο, κατ’ ουσίαν αυτοκαταργήθηκε.
Μια Σύνοδος όντως αυτοκαταργείται, όταν εκχωρεί υπερεξουσίες στον Πρόεδρό της και αυτή απλώς κυρώνει αποφάσεις σκοπιμότητας, επεξεργασμένες μετά από σκοτεινές συναλλαγές στα άδυτα της διοίκησης. Τέτοια «παπικά» φαινόμενα είναι εμφανέστατα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, π.χ. με τις εκλογές Επισκόπων, Μητροπολιτών και Προκαθημένων.

Στο χώρο της Ανατολής «παπικές» νοοτροπίες και πρακτικές έχουν καθιερωθεί ως «κανονική τάξις», που απορρέει, τάχα, από ηθικά, κανονικά ή ιστορικά δεδομένα της Ι. Παράδοσης. Άλλα, όμως, λένε η ηθική, οι Κανόνες και η Ιστορία και άλλα εφαρμόζονται στην πράξη. Από τη μια έχουμε «τα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα» και από την άλλη τη σκληρή πραγματικότητα.
Και πάλι ο άγιος Νεκτάριος παρατηρεί:
«σήμερον άπασα η επί της συνόδου επιρροή ευρίσκεται εις τας χείρας των εξάρχων, αυτής της συνόδου στερουμένης ισχύος και βουλήσεως. Προ 1800 ετών η Εκκλησία διακηρύττει ότι τα την πίστιν και την διδασκαλίαν αφορώντα ψηφίσματα πρέπει να έχωσιν υπέρ εαυτών την ηθικήν ομοθυμίαν. Δεν υπάρχει παράδειγμα παροχής δόγματος τινός (ή άλλου θεσπίσματος) αποδεκτού γενομένου επί απλή πλειοψηφία» (έ.α. σελ. 102). Και όμως, η Εκκλησία μας διοικείται από πλαστές συνοδικές ευκαιριακές πλειοψηφίες, κάτω από την εξουσιαστική χειραγώγηση του εκάστοτε Προέδρου της και των περί αυτόν. Και αυτό με την επίκληση του ς΄ κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, επειδή επισφραγίζεται με τη φράση: «κρατείτω η των πλειόνων ψήφος».
Βέβαια, όχι μόνο δεν τηρείται ο Κανόνας αυτός, αλλά και διαστρέφεται. Μια απλή ανάγνωση του πείθει, ότι επιβάλλει την ουσιαστική ομοφωνία των συνέδρων, των «πλειόνων», μετά την απομόνωση ολίγων, που μειοψηφούν κακοπροαίρετα («δι’ οικείαν φιλονεικίαν»). Έτσι, η διοικητική αυθαιρεσία του ενός οδηγεί σε ηθική καταρράκωση μεγάλου μέρους του κλήρου και του λαού.

Ο πιστός λαός, καταβάλλεται προσπάθεια, να μένει μακριά από τα προβλήματα. Υποθάλπεται έντονα η άγνωστη στο Ευαγγέλιο θέση (η παπική θέση), ότι η Εκκλησία συμπυκνώνεται στον κλήρο, κάθε δε κριτική ή έλεγχος κατά κληρικών και εν γένει της εκκλησιαστικής διοίκησης, αποτελεί ύβρη κατά της Εκκλησίας.
Πολλοί πιστοί, είτε από πνευματική απλότητα, είτε από φόβο μήπως χάσουν την ψυχή τους, βρίσκουν καταφύγιο στη θέση αυτή και ανέχονται κάθε ανωμαλία στην Εκκλησία.
Εύκολα μπορεί να συντάσσονται με θερμούς αμύντορες της Ορθοδοξίας, αδιαφορούν, ωστόσο, για την πολιτεία τους, αν και πόσο απέχει από εκείνη, που προδιαγράφει ο παπισμός, με όλες του τις συνέπειες. Τα απαράδεκτα της δικής μας αυλής δεν τους αγγίζουν. Αφήνουν την Εκκλησία να ανεβαίνει μόνη το Γολγοθά. Δεν χάνουν, ίσως, την ψυχή τους. Είναι κρίμα, όμως, να χάνουν την ψυχή τους τόσοι άλλοι, που μένουν αποίμαντοι.

Η παπική διείσδυση δεν παρατηρείται μόνο στη δική μας Εκκλησία, είναι φαινόμενο πανορθόδοξο. Εξαιτίας αυτής της διείσδυσης ταλανίζεται η Ορθοδοξία σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Εμείς τι μπορούμε να πούμε;
Ο προβληματισμός προβάλλει εφιαλτικός:
Quo vadis Orhodoxia, δώρο ατίμητο των Πατέρων μας;

Από την άλλη πλευρά είναι έντονη στις μέρες μας η κινητικότητα στις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Ανταλλαγές αποστολών κορυφαίων εκατέρωθεν κληρικών, θεολογικές συζητήσεις χωρίς τέλος, τελετές και κοινές προσευχές.
Απώτερος σκοπός λέγεται ότι είναι η προλείανση του εδάφους για μια μελλοντική ένωση των Εκκλησιών. Γίνεται, όμως, κατάλληλος γι’ αυτό το σκοπό διάλογος ή πρόκειται για θέατρο διπλωματίας;
Υπάρχει διάθεση να θιγούν και να αρθούν οι υφιστάμενες διαφορές; Μάλλον όχι.
Πίσω από μια αστραφτερή επιφάνεια δήθεν αγάπης και με την απουσία της αλήθειας, κρύβεται καχυποψία και ανταγωνισμός για το μοίρασμα της Εκκλησίας.
Το πρόβλημα του εκκλησιαστικού status των δυο πλευρών, ούτε καν θίγεται.

Η θέση που διατυπώνεται από πλευράς Ορθοδόξων είναι, ότι ο Παπισμός έχει εκτραπεί από την κοινή αρχαία Παράδοση της Αποστολικής Εκκλησίας. Από την πλευρά του Βατικανού, επίσημα χείλη δηλώνουν απερίφραστα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μεν γενικά παραμείνει κοντά στην Αποστολική Παράδοση, έχει εκπέσει όμως, διότι δεν αποδέχεται το πρωτείο εξουσίας και αλάθητης αυθεντίας, το οποίο, κατ’ αυτούς, είναι προνόμιο και αποστολική κληρονομιά στον εκάστοτε Επίσκοπο Ρώμης, δηλ. τον Πάπα.
Η ένταξη, λένε, κάθε τοπικής Εκκλησίας μέσα στην ευρύτερη Ρωμαϊκή ποίμνη αποτελεί το μόνο αναγκαίο και ικανό τεκμήριο για την γνησιότητά της.
Η αποτυχία των διαλόγων κάτω από τέτοιους όρους και προϋποθέσεις, παρά τις όποιες εκατέρωθεν παραχωρήσεις, που προβάλλονται ως δήθεν επιτεύγματα, είναι προδιαγεγραμμένη.

Βαθύς και σοφός μελετητής των αιτίων του Σχίσματος, ο άγιος Νεκτάριος γράφει:
«Οι όροι της ενώσεως είναι τοιούτοι, ώστε καθιστώσι την ζητουμένην ένωσιν αδύνατον, διότι δεν έχουσι ουδέν σημείον συναντήσεως….. Η μεν δυτική Εκκλησία εδράζεται επί των πρωτείων του Πάπα κατά την εκδοχήν αυτών υπ’ αυτής, η δε ανατολική Εκκλησία επί των οικουμενικών συνόδων….. Το διδόμενον υπό της ανατολικής Εκκλησίας τω Πάπα πρωτείον τιμής (κη΄ κανόνας Δ΄ Οικ.) είναι ανωφελής παραχώρησις, διότι στερείται ισχύος προς συγκράτησιν του οικοδομήματος της δυτικής Εκκλησίας. Αι διδόμεναι υπό του Πάπα παραχωρήσεις τη ανατολική Εκκλησία ήτοι το εμμένειν αυτήν τοις εαυτοίς δόγμασιν, έθεσι και διατάξεσιν, ουδ' όλως θεωρούνται υπ’ αυτής τοιαύται ως νόμιμοι ούσαι και εδραζόμεναι επί των της Εκκλησίας κανόνων.
Διό, ου μόνον εμμένει εν αυτοίς, αλλ’ απαιτεί όπως και αυτός ο Πάπας μεθ’ όλης της δυτικής Εκκλησίας φρονή ως αυτή φρονή και αξιοί, ίνα και αυτός μεθ’ απάσης της δυτικής Εκκλησίας επανέλθη στους κόλπους αυτής….. Ώστε αι φαινόμεναι παραχωρήσεις ουδεμίαν κέκτηνται σημασίαν….. Ίνα δε τελεσθή ένωσις, δέον αι παραχωρήσεις να αίρωσι τα κύρια αίτια του χωρισμού. (Δηλαδή) όταν ο Πάπας παραχωρή εκ των εαυτού και όχι ανέχηται τα καλώς εν τη Εκκλησία κείμενα. Ενόσω τα μεν κύρια αίτια του χωρισμού μένωσι τα αυτά, αι δε Εκκλησίαι αντέχονται των εαυτών, η ένωσις είναι αδύνατος. Ίνα θεμελιωθή αύτη, πρέπει να στηρίζεται επί των αυτών αρχών. Άλλως πας κόπος μάταιος» (έ.α. σελ. 28-29).


Στους Ορθόδοξους κύκλους γίνεται πολύς λόγος για ουσιώδεις δογματικές και τελετουργικές καινοτομίες του Παπισμού. Και όντως υπάρχουν πολλές:
το Φιλιόκβε, η άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, το καθαρτήριο, η μη επίκληση του Αγίου Πνεύματος, η χρήση αζύμων κατά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, κ. ά.
Οι ίδιοι όμως οι Παπικοί πολύ μικρή σημασία δίνουν στις διαφορές αυτές. Είναι πρόθυμοι να τις παραβλέψουν προκειμένου να ενωθεί, δήθεν, η Εκκλησία και παραχωρούν στους Ορθοδόξους το δικαίωμα να κρατήσουν κατά βούληση δόγματα και τάξη της προτίμησής τους, υπό τον όρο ότι θα αποδεχθούν το παπικό πρωτείο και αλάθητο (άγ. Νεκτάριος, έ.α.), δηλ. κατά το υπόδειγμα της Ουνίας. Αυτή είναι η κατ’ εξοχήν διαβλητή εκκλησιαστική αρχή, στην οποίαν εμμένει η Δύση και αυτός είναι ο λεγόμενος Παπισμός.

Για να επιβληθεί η Ρώμη ως θεοσύστατη ρυθμιστική των πάντων αρχή, ήταν ανάγκη να ντύσει θεολογικά τις διεκδικήσεις της. Πήρε αμφιλεγόμενες τάσεις θεολόγων–φιλοσόφων (Άνσελμος, Ακινάτης, κτλ.) ή λατρευτικά τυπικά περιορισμένης εφαρμογής και τα ανέδειξε σε δόγματα. Οι εκτροπές αυτές θα είχαν συν τω χρόνω ξεχαστεί αν δεν χρησίμευαν στους δυτικούς ως ειδοποιός διαφορά τους από τους, κατ' αυτούς, «ατίθασους» της Ανατολής. Εξ άλλου, τη Ρώμη τη γοητεύει η δύναμη μάλλον, παρά η αλήθεια. Θέλγεται να ακολουθείται από μάζες οπαδών. Υιοθετεί λοιπόν και ντύνει με μανδύα δογματικό δοξασίες, που συγκινούν τα πλήθη («οράματα και θάματα») ή κάνουν τη χριστιανική ζωή εύκολη (π.χ. κατάργηση νηστειών) ή η σωτηρία των πιστών από το περίσσευμα των αξιομισθιών του Χριστού και των αγίων, (το οποίον διαχειρίζεται ο Πάπας, κτλ.) και αυτά με παπικές ex cathedra «αλάθητες» διακηρύξεις.
Έτσι, ο Παπισμός έχει καταντήσει ένα είδος ειδωλολατρείας και μαγείας, κάτι ανάλογο με τον ταντρικό βουδδισμό, που αντίθετα με τον «ορθόδοξο» βουδδισμό, έχει θεοποιήσει τον ίδιο το Βούδδα και με μαγικές συνταγές απλοποιεί πολύ τα πράγματα και έτσι η αρχική δοξασία του βουδδισμού καταντάει μια μαγική, ειδωλολατρική θρησκεία. Για να ενωθείς με το Απόλυτο Αγαθό, αρκεί να προφέρεις χαμηλόφωνα κάποιες μυστικές συλλαβές!! Αυτές οι μυστικές συλλαβές αποτελούν αντικείμενο έντονης λατρείας. Έτσι, η επίκληση του Βούδδα, αντικαθίσταται με την μηχανική απαγγελία κάποιων συλλαβών, που δεν έχουν ούτε θρησκευτική αξία, ούτε νόημα. Το ίδιο γίνεται με τις θρησκευτικές τελετές, οι οποίες μετατράπηκαν σε μαγικές τελετουργίες. Στο βουδδισμό, εκείνος, που μπορεί να σε φέρει σε επαφή με το Απόλυτο Αγαθό είναι ένας γιόγκι, ο οποίος έχοντας ως εφόδια: τη σκέψη, το λόγο και το σώμα, εξασκεί τις υπερφυσικές δυνάμεις που διαθέτει, με ιδιαίτερη προτίμηση στη ρύθμιση της αναπνοής. Ο διαλογισμός και η εσωτερική γνώση του αρχικού βουδδισμού, μετατρέπεται εδώ σε ασκήσεις, που θα καταστήσουν τους πιστούς κύριους του αναπνευστικού ρυθμού!! Η περαιτέρω εξέλιξη του «ανορθόδοξου» αυτού βουδδισμού οδηγεί στον σακτισμό. Ο σακτισμός είναι η δοξασία, που διαστρέβλωσε τελείως τον βουδδισμό και τον έκανε αγνώριστο. Σακτισμός είναι η δοξασία της λατρείας των γυναικείων θεοτήτων (σακτί) και προέρχεται και αυτός, όπως και ο ταντρισμός, από θρησκευτικές παραφυάδες του Ινδουισμού. Ο ταντρικός βουδδισμός θέλοντας να φθάσει ταχύτερα στην τελειότητα, προικίζει όλους του βούδδες (φωτισμένους) και τους βοδισάτβας (υποψήφιους για φωτισμό) με ένα θηλυκό συμπλήρωμα, ώστε με ένα ερωτικό αγκάλιασμα να φθάσουν στην αιώνια ένωση. Με τις διαστρεβλώσεις αυτές της αρχικής δοξασίας, το ταντρικό όχημα απομακρύνεται αρκετά από τον παγκοσμίως κατανοητό αγνωστικισμό του Βούδδα. Τελικά αυτή η αίρεση του βουδδισμού, είναι μόνο κατ’ όνομα βουδδιστική και το μόνο που έχει απομείνει σ’ αυτήν είναι οι παραδόσεις της αρχικής δοξασίας. Όλα τα υπόλοιπα έχουν κάνει το είδος αυτό του βουδδισμού τελείως αγνώριστο και ξεκομμένο από την αρχική βουδδιστική δοξασία. Ο δε αντιπρόσωπος του Βούδδα στη γη (η ενσάρκωσή του) είναι ο Δαλάι Λάμα.

Κάτι ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και με τον Παπισμό. Ποιος είναι ο γιόγκι, που θα μεσολαβήσει να ενωθείς με το Θεό; Μα ο Ρωμαίος ποντίφηκας! Πως θα επιτύχεις τη σωτηρία; Μα, με τη μηχανική απαγγελία κάποιων προσευχών. Τα «οράματα και θάματα» τι είναι; Μα, μαγικές και ειδωλολατρικές τελετές. Ποιος είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη; Μα, ο vicarious Christi. Ο δε Χριστός πως καταντάει τελικά να είναι; Μα, ένα ξόανο, ένα είδωλο, στη θέση του Βάαλ. Καταντάει να είναι ένα UFO (unknown fluing object), ένα αγνώστου ταυτότητας (ποιος ξέρει τι ακριβώς είναι ο Χριστός;), ιπτάμενο (στους ουρανούς) αντικείμενο (είδωλο, όχι πρόσωπο). Για να τον κατανοήσεις πρέπει να απευθυνθείς στον επί της γης μεσολαβητή, τον Επίσκοπο Ρώμης. Να πως κατάντησε η ηγεσία, αλλά και ολόκληρη η δυτική «εκκλησία», που δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Εκκλησία! Η γραμμή όμως αυτή περνάει εύκολα στις χριστιανικές μάζες, όπως ακριβώς και ο ταντρισμός (ο ειδωλολατρικός βουδδισμός) περνάει εύκολα στις βουδδιστικές μάζες.

Θα πρέπει λοιπόν, η παπική πλευρά να αξιολογηθεί μάλλον σαν ηθική έκπτωση, που είχε σαν συνέπεια ομολογιακές αλλοιώσεις. Άλλωστε, δόγμα και ήθος είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αν η μια όψη παραχαραχτεί, όλο το νόμισμα γίνεται κίβδηλο. Αλλοίωση της Πίστης και ηθικός εκτραχηλισμός είναι τα φυσιολογικά και αναμενόμενα επακόλουθα της έπαρσης. Όλο το παπικό οικοδόμημα είναι διαχρονικός καρπός ηγεμονικής έπαρσης (της «επηρμένης οφρύος») των ταγών της Ρωμαϊκής «Εκκλησίας». Για να κτισθεί, χρησιμοποιήθηκαν δόλιες παραχαράξεις και πλαστογραφίες της Αποστολικής Παράδοσης και των ιστορικών γεγονότων και ντοκουμέντων. Για να σταθεί δε, επιστρατεύονται απάτες και όλη η διαπλοκή της διπλωματίας του κόσμου. Βία και εξαπάτηση λαών. Σαφώς, όλα αυτά συνιστούν έσχατη ηθική κατάπτωση. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μη μείνουν έξω πεδία ηθικής, για τα οποία κάποιοι «αμύντορες» της Ορθοδοξίας δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη. Αυτά δεν έχουν σχέση, ισχυρίζονται, με την πίστη.

Εν τούτοις, ο Στεφανίδης Β. γράφει για την «εκκλησία» της Δύσης κατά τον 9ο-10ο αιώνα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (σελ. 481-482):
Κάθε ηγεμόνας εκμεταλλευόταν την Εκκλησία «αδιαφορών δια την ηθικήν και θρησκευτικήν κατάστασιν αυτής (σιμωνία) και παραμέλησιν της αγαμίας.
Ο κλήρος και οι μοναχοί διεφθάρησαν….. (οι ευγενείς) ανεβίβαζον εις τον παπικόν θρόνον άνδρας συνήθως ανικάνους, πολλάκις διεφθαρμένους….. την εποχήν ταύτην (διαπρεπής διαμαρτυρόμενος θεολόγος του 18ου αιώνα) ωνόμασεν πορνοκρατίαν».
Στις μέρες μας, πρώην Ιησουίτης ιερέας και στενός συνεργάτης των παπών Ιωάννη 23ου και Παύλου 6ου, που παραιτήθηκε από την ιεροσύνη (+1999), βαθύς γνώστης των βατικανείων αδύτων, γράφει το 1981 σε ιστορικό πόνημά του:
«Αιρέσεις και αποτρόπαιες εκτροπές είναι στην ημερήσια διάταξη στα σεμινάρια (ιερατικές σχολές), διαπλεκόμενα δίκτυα αυτοπροστατευόμενα ενεργών ομοφυλόφιλων ιερέων, καλογραιών, επισκόπων, ακόμα και καρδιναλίων στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για αναβάθμιση των ηθών».

Τα ανωτέρω αναγραφόμενα δεν στοχεύουν σε μένος εναντίον των δυτικών, αλλά σαν κάποιες νύξεις προς όσους θα ήθελαν να δουν την πραγματικότητα: πόσες από τις παραπάνω εκφάνσεις της παπικής εκτροπής δεν έχουν εισχωρήσει σ’ όλα τα επίπεδα των Ορθοδόξων Εκκλησιών της καθ’ ημάς Ανατολής!
Ο ΡΚαθολικισμός έκτισε το οικοδόμημά του και το στηρίζει με φανατισμό. Επιλογή του βέβαια. Από την πλευρά μας τον κρίνουμε αρνητικά και καλά κάνουμε, με πλήθος επιχειρημάτων.
Ας μην ανεχόμαστε όμως, να χτίζεται ένα παρόμοιο (παπικό) οικοδόμημα στον Ορθόδοξο χώρο μας.
Όχι στον αυταρχισμό, όχι στη διαστροφή και καταπάτηση των Ι. Κανόνων, όχι στη διαφθορά, όχι στην ειδωλολατρία, όχι στη μαγεία!

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009





Η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος
κατά της Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο δημοτικό σχολείο



Αρ. Πρωτ. 5844 Αθήνα 28/5/2009

Αξιότιμο Κύριο Άρη Σπηλιωτόπουλο

Υπουργό Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων

Α. Παπανδρέου 37, Τ.Κ. 151 80 Μαρούσι

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος, η οποία εκπροσωπεί 180.000 πολύτεκνες οικογένειες, επιθυμεί με την παρούσα επιστολή της να σας εκφράσει την πλήρη αντίθεσή της στη σχεδιαζόμενη καθιέρωση του μαθήματος της Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο Δημοτικό Σχολείο.
Σας γνωρίζουμε, ότι από τα αποσπάσματα των κειμένων που προορίζονται για διδασκαλία και περιήλθαν σε γνώση μας, αποκομίσαμε αλγεινή εντύπωση για όσα επιθυμούν να επιβάλουν στις νεανικές ψυχές.

Η αντίδρασή μας ως γονέων σε περίπτωση που τυχόν καθιερωθεί αυτό το μάθημα, ή μια τέτοια ύλη με οποιαδήποτε μορφή, θα είναι σθεναρή και αποφασιστική και πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο, όπως έγινε με το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού.

Κύριε Υπουργέ,
όλα τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν ενήλικες, όπως όλοι μας…, αλλά παιδιά δεν θα ξαναγίνουν ποτέ.
Γιατί κάποιοι θέλουν να τα μεγαλώσουν πρόωρα;
Και αντί αυτά να χαίρονται ανέμελα επικεντρώνοντας στις αθώες ενασχολήσεις της παιδικής των ηλικίας, να τα σπρώχνουν σε θέματα που δεν είναι για την ηλικία των;


Όταν μάλιστα, διακεκριμένοι παιδαγωγοί και επιστήμονες έχουν απόλυτα αντίθετη άποψη:

- Ευάγγελος Παπανούτσος:

«Δεν είναι εύκολο πράγμα να μιλήσεις στα παιδιά για το σεξ, χωρίς τον κίνδυνο να τα φοβίσεις, να τα γεμίσεις με αηδία ή το χειρότερο να τα οδηγήσεις σε εκτραχηλισμούς».

Μπορεί μια τόσο λεπτή και σοβαρή διαπαιδαγώγηση να φύγει από τα χέρια των κατ’ εξοχήν αρμοδίων, των γονέων, και να περάσει στα χέρια των επαγγελματιών σεξολόγων που ψάχνουν για πελατεία;

- Ο Καθηγητής της Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκός Νικ. Ματσανιώτης τονίζει:

«Το θέμα αυτό, θα έπρεπε να μην αποτελεί πια αντικείμενο ιδιαίτερης διαπραγμάτευσης. Είναι λάθος να το αντιμετωπίζουμε χωριστά απ’ την άλλη ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του παιδιού».

Γι' αυτό, διεθνώς, δεν μπορεί να σταθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ως αυτόνομο μάθημα. Εκτός εάν θέλουμε τα λίγα αποτυχημένα παραδείγματα ελάχιστων χωρών του εξωτερικού να τα φέρουμε και στην Ελλάδα!
Τα τελευταία χρόνια, με την αρνητική επίδραση της τηλεόρασης και του διαδικτύου στη ζωή μας, αυξήθηκαν δραματικά τα κρούσματα παιδοφιλίας και σεξουαλικών παρεκτροπών ακόμη και μέσα στους σχολικούς χώρους.

- Ο Σουηδός Καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα Ιωακείμ Ισραέλ, που ήταν παλιά υπέρμαχος του θεσμού:

«Στις χώρες που εισήγαγαν το σεξ στα σχο λεία, όπως απέδειξαν οι στατιστικές, αυξήθηκε καταπληκτικά ο αριθμός των 12χρονων και 14χρονων που έμειναν έγκυες».

Σε άλλη συνέντευξή του τόνισε πως στη χώρα του ειδικά
«η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πήρε κακό δρόμο».


- Στην Αγγλία, το μείζον κοινωνικό θέμα αυτή τη στιγμή είναι η εκρηκτική άνοδος σε εγκυμοσύνες παιδιών από 12 έως 14 ετών, κάτι που όλοι οι ειδικοί παιδαγωγοί θεωρούν παρενέργεια του μαθήματος στα σχολεία.
Πρόσφατα, σύλλογος γονέων μεγάλου αγγλικού σχολείου, απευθυνόμενος στους αρμόδιους φορείς, έγραψε:

«Σταματήστε τα σεξουαλικά μαθήματα στα σχολεία, θα κάνετε τα παιδιά μας ανώμαλα ή σεξουαλικούς εγκληματίες».


- Η Αγγλίδα Σεξολόγος-Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Δρ. Ελίζαμπεθ Στάνλεϋ είπε:

«Οι δάσκαλοι που διδάσκουν σεξουαλικές σχέσεις είναι τις περισσότερες φορές ωμοί, χωρίς παιδαγωγική αντίληψη κι είναι ενδεχόμενο να εξάπτουν τη φαντασία των παιδιών ή να προκαλούν δυσάρεστες ψυχολογικές αντιδράσεις»!!!

- Ο Δ/ντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου Ν. Μαραθεύτης, αναφέρει:

«Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί το σχολείο ν’ αντικαταστήσει τους γονείς.
Γι’ αυτό κι επιβάλλεται η επιμόρφωση των γονιών.
Οι γονείς είναι εκείνοι που πρέπει να εκπαιδευτούν κατάλ ληλα, ώστε ν’ αναλάβουν το σοβαρό και λεπτό έργο της σεξουαλικής αγωγής των παιδιών τους.
Μετάθεση του έργου αυτού στο σχολείο, θα οδηγήσει σε μια μηχανιστική θεώρηση ενός απ’ τα πιο βασικά προβλήματα της αγωγής.
Το σχολείο μόνο επικουρική βοήθεια μπορεί να προσφέρει στους γονείς…».


Στις πολύ λίγες Ευρωπαϊκές χώρες που διδάχθηκε το μάθημα, έχει περιθωριοποιηθεί και τείνει να αποσυρθεί.
Γιατί η Ελλάδα να υιοθετήσει κάτι που τόσο προφανώς έχει αποτύχει;

Κύριε Υπουργέ,

εσείς ως τέκνο πολύτεκνης οικογένειας γνωρίζετε ότι οι πολύτεκνοι γονείς, έχοντας υπόψη τους και την τραυματική εμπειρία άλλων κρατών, είναι κάθετα αντίθετοι στην καθιέρωση του προαναφερομένου μαθήματος.
Σας πληροφορούμε ότι είναι ήδη αναστατωμένοι και αποφασισμένοι να αντιδράσουν με κάθε πρόσφορο τρόπο και μέσο, αφού θεωρούν αδιανόητο να αφήσουν, τα παιδιά τους, ό,τι πολυτιμότερο έχουν στη ζωή, «στα χέρια» του όποιου επαγγελματία σεξολόγου.

Τα παιδιά μας, γιατί να μη διδάσκονται το θαύμα της ανθρώπινης ζωής;
Όπως λοιπόν δε μαθαίνουν για τη λειτουργία της καρδιάς και κυκλοφορίας του αίματος, όπως δε μαθαίνουν για τη λεπτότατη και ευαίσθητη λειτουργία του νευρικού συστήματος, και άλλα, γιατί ειδικά να διδάσκονται τάχα για τη σεξουαλική λειτουργία;
Τόσο χαζά, τόσο ανάπηρα τόσο αδέξια, τόσο ανίκανα είναι τα παιδιά της εποχής μας, της Νέας Εποχής, πού απαραίτητα χρειάζονται σεξουαλική – λέγουμε κατευθυνόμενη – διαπαιδαγώγηση;
Γιατί τα παιδιά προηγούμενων γενεών δε διδάσκονταν για τη σεξουαλική ζωή, και όμως κατά ένα εσώτατο μυστικό δυναμισμό λειτουργούσαν σεξουαλικά, συναισθηματικά, ερωτικά δημιουργικά, καταξιωμένα;

Κάνοντας επίκληση της γνώμης του επιστημονικού κόσμου, αλλά και των αρχών που διέπουν τη διακυβέρνησή σας, σας καλούμε ως έχοντα την ευθύνη της Ελληνικής εκπαίδευσης, να ακυρώσετε κάθε σκέψη επιβολής αυτού του «μαθήματος», για το οποίο προμηνύεται θύελλα αντιδράσεων από εκατοντάδες χιλιάδες γονείς, φορείς και οργανώσεις, σε περίπτωση που επιχειρηθεί να επιβληθεί.

Μετά από όσα προαναφέρθηκαν η ΑΣΠΕ σας προτείνει τα ακόλουθα, ούτως ώστε τα παιδιά του Δημοτικού να παραμείνουν παιδιά, αλλά και η σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τους να επιτευχθεί μέσω των υπευθύνων και αρμοδίων για την ηλικία αυτή γονέων:

α. Η προβλεπόμενη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μαθητών του Δημοτικού να γίνει δια μέσου των γονέων με κατάλληλα σοβαρά σεμινάρια, που θα γίνονται στα σχολεία, όπου θα καλούνται οι γονείς και θα επαναλαμβάνονται ανά διετία με αντίστοιχο ανά ηλικία περιεχόμενο και με παράλληλη χορήγηση των αναγκαίων εγχειριδίων

και
β. Μαθήματα Υγιεινής και Ανθρωπολογίας στους μαθητές του δημοτικού, αναλόγου με την κάθε τάξη περιεχομένου, ανάλογα προσαρμοσμένων για παιδιά και με τη χρήση σύγχρονων μεθόδων διδασκαλίας.

Με την πεποίθηση ότι δεν θα ενδώσετε και θα αντισταθείτε σε σχέδια που απεργάζονται την υποδούλωση των παιδιών του Δημοτικού στη βιομηχανία του σεξ, στον εκμαυλισμό και τη διαστροφή τους, που οδηγούν στην πλήρη αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής της Ελληνικής κοινωνίας,

Διατελούμε μετά τιμής
Για την ΑΣΠΕ

Ο Πρόεδρος: Βασίλειος Θεοτοκάτος Ο Γεν. Γραμματέας: Εμμανουήλ Χρυσόγελος
Ο Διευθυντής: Χαρ. Παύλος (Πηγή: www.aspe.gr)

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009







ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ



Λάβαμε και διαβάσαμε εμβρόντητοι το εκπληκτικό περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"που εκδίδει ο κ. Οδυσσέας Τσολογιάννης!
Ας ξεκινήσουμε από τον επιτάφιο θρήνο στον Σάββα Αγουρίδη.
Εμείς μάθαμε για πρώτη φορά για το Δαιμονικό του τέλος!
Τι κρίμα, τι δυστυχία!
Μείναμε πραγματικά παγωμένοι μπρος στην πνευματική γύμνια της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης!
Εμβρόντητοι αληθινά καταλάβαμε την ευλογία της καταργήσεως του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία!
Δεν πρέπει να αποφοιτούν πολλοί Χριστιανοί πλέον από τις θεολογικές μας σχολές!


Διαβάσαμε την θαρραλέα αποκάλυψη της δειλίας του κλήρου μας από τον κ. Ιωάννη Κορναράκη.
Ο κλήρος μας είχε στα χέρια του την Εκκλησία και την έχασε, επειδή μετεβλήθη σε εξουσία, σε κληρικαλισμό και βεβαίως γι' αυτό θα δώσει λόγο, λόγο βαρύ!
Το κείμενο του κ. Κορναράκη τα λέει όλα από μόνο του.


Θα θέλαμε μόνον να τονίσουμε την διαφθορά της Εκκλησιαστικής συνειδήσεως:

“Σας παρακαλούμε... να προσυπογράψετε το κείμενο, προκειμένου να χαροποιήσουμε έτσι και να καθησυχάσουμε τους πιστούς, που αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας”!


Αυτός ο τρόπος σκέψης ανήκει στην πολιτική επιστήμη και ονομάζεται, ανησυχία για το πολιτικό κόστος.
Ουδεμία σχέση έχει με την Εκκλησία!


Διαβάσαμε επίσης και τον σχολιασμό της συνεντεύξεως του νυν Αρχιεπισκόπου στην καθολική εφημερίδα Avennire!
Καταλάβαμε από τα συμφραζόμενα πως ο αληθινός Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο κ. Ζηζιούλας!
Πως ο κ. Ιερώνυμος έχει υποταχθεί πλήρως στις προσταγές του!
Πρέπει να γίνει γνωστό σε όλους μας πως ο κ. Ζηζιούλας εκτός των άλλων μέσων πιέσεως επιβάλλεται στους αγράμματους σαν τέρας μορφώσεως!
Ο κ. Ιερώνυμος είναι ένας μικρός χωριάτης που συνετρίβει στο αριστοκρατικό στυλ του κ. Ζηζιούλα, το οποίο στυλ σημειωτέον “κρύβει” ή “φανερώνει”, ανάλογα με τα μάτια, πολλά προσωπικά δεδομένα.


Ας τελειώνουμε με ένα παράδοξο που προκύπτει από την ανάγνωση του εξαιρετικού περιοδικού "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"!
Οι ορθόδοξοι διοικούντες μάχονται με πάθος για το δικαίωμά τους στον διάλογο και αρνούνται να κάνουν διάλογο με τους ορθοδόξους πιστούς!
Απίστευτο!


Αμέθυστος
2η Απάντησι
στην αθυροστομία Τσέτση



Φαναριώτικη πολεμική ενάντια στους αγωνιστές κληρικούς
που υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως»



Το άρθρο που σχολιάζουμε έχει τίτλο «Ενισταμένων Ομολογία Πίστεως» και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων amen.
Αρθρογράφος του ο Μ.Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης.

Η «Ομολογία Πίστεως» ενόχλησε τους φαναριώτικους κύκλους που κατάλαβαν πως ο πιστός λαός και πολλοί αγωνιστές κληρικοί και λαϊκοί δεν ανέχονται πλέον τα οικουμενιστικά τους κόλπα.
Και ο π. Γεώργιος Τσέτσης ανέλαβε (με το άρθρο αυτό) να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους».

Κατηγορεί τους υπογράψαντες την Ομολογία Πίστεως ως «βαδίζοντες σε παλαιοημερολογιτικές ατραπούς», ως έχοντας «έπαρση και προπέτεια» και ότι «ενεργούν με τον πρωτοφανή αλαζονικό τρόπο».
Ειρωνικά τους ονομάζει «νέο-ενισταμένους» για να τους διακρίνει προφανώς από τους παλαιούς ενισταμένους του Παλαιού ημερολογίου.
Προσπαθεί με όλα αυτά ο π. Γεώργιος να υποβαθμίσει το κύρος των προσώπων που υπέγραψαν την Ομολογία και να τους θέσει στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής.
Δεν απαντά όμως για την ουσία των λεγομένων στην Ομολογία.

Για εκείνον όλα βαίνουν καλώς στους διαλόγους με τους παπικούς, η οικουμενική (οικουμενιστική) κίνηση είναι σε ασφαλή χέρια και ο λαός πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη στους εκκλησιαστικούς ηγέτες του.

Όχι, π. Γεώργιε.
Ο ορθόδοξος λαός ποτέ δεν αναγνώρισε αυθεντίες, πρωτεία και αλάθητα στους επισκόπους ή τους κληρικούς του.
Κανείς πλέον δεν εμπιστεύεται το Φανάρι, που στα θέματα της Πίστεως δείχνει να ξεστρατίζει πολλές φορές, καταπατώντας ιερούς Κανόνες, αναγνωρίζοντας τις αιρέσεις των ετεροδόξων ως αδελφές Εκκλησίες, συμπροσευχόμενο μετά αιρετικών και τόσα άλλα.

Σφοδρή επίθεση εξαπολύει ο π. Γεώργιος εναντίον του π. Θεοδώρου Ζήση, τον οποίο αν και δεν κατονομάζει, πολλές φορές σαφώς υπονοεί.
Γράφει:

«Και ενεργούν με τον πρωτοφανή αυτό αλαζονικό τρόπο, έχοντες προφανώς την εντύπωση ότι το Άγιον Πνεύμα επιφοιτά αποκλειστικά μόνο μέσα στο καθηγητικό γραφείο τους, το καλογηρικό τους κελλί, ή την αρχισυνταξία κάποιου θεολογικού περιοδικού!»

«Και το κυριώτερο, διατί τηρούν σιγήν ιχθύος και αποκρύπτουν από τους «αγωνιώντας πιστούς», την ξεκάθαρη πανορθόδοξη τοποθέτηση όσον αφορά στην Οικουμενική Κίνηση; ΄Οτι δηλ. «η Ορθόδοξος Εκκλησία, πιστή εις την εκκλησιολογίαν αυτής, εις την ταυτότητα της εσωτερικής αυτής δομής και εις την διδασκαλίαν της αδιαιρέτου Εκκλησίας, συμμετέχουσα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών” και ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ώς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. Εν τω πνεύματι τούτω, η ενότης η οποία αναζητείται εν τω ΠΣΕ δεν δύναται να είναι προϊόν μόνον θεολογικών συμφωνιών. (Διότι) ο Θεός καλεί πάντα χριστιανόν εις την εν τω μυστηρίω και τη παραδόσει βιουμένην εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ενότητα της πίστεως» (Γ΄Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις, 1986). Η αποσιώπηση αυτή ξενίζει. Πολύ περισσότερο εφ΄ όσον ένας εκ των υπογραψάντων την «Ομολογία Πίστεως», και προφανώς κύριος συντάκτης αυτής, ήταν τότε, ως λαϊκός ακόμη καθηγητής, θεολογικός σύμβουλος της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ανωτέρω Διάσκεψη.
Σε συνάφεια προς τα ανωτέρω, θα μπορούσε να θέσει κανείς και ένα ερώτημα σε όσους πρωτοστάτησαν στην εκπόνηση της «Ομολογίας», ή αποδέχθηκαν αυτήν εκ των υστέρων και την προσυπέγραψαν, και οι οποίοι έτυχε να λάβουν κάποτε την χάρη της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης από χέρια καταξιωμένων Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, γνωστών για την μακροχρόνια ενεργό συμμετοχή τους στην πανορθόδοξη προσπάθεια προωθήσεως τής χριστιανικής ενότητος. Τώρα μόνο οι εν λόγω ιερωμένοι, εξεγερθέντες του ύπνου, ανακάλυψαν ότι οι χειροτονήσαντες αυτούς Ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης, ήταν «οικουμενισταί» ευρισκόμενοι, κατά την αντίληψή τους, «εκτός Εκκλησίας»; Και αν όντως αυτή είναι η πεποίθησή τους, να υποθέσει τότε κανείς ότι, κατά συνέπεια, και η χειροτονία τους είναι αχαρίτωτη και αμφιβόλου κανονικότητος, δοθέντος ότι έγινε από «εκτός Εκκλησίας» κειμένων «αιρετικών» Αρχιερέων;

Δεν είμαστε οι αρμοδιότεροι για να απαντήσουμε στον π. Γεώργιο, αποτολμούμε όμως μία πρώτη προσέγγιση.
Η συμμετοχή κατά το παρελθόν του π. Θεοδώρου Ζήση στους διαλόγους καθιστά αυτόν γνώστη των όσων εκεί συμβαίνουν.
Η πείρα του από τη συμμετοχή αυτή είναι βασικός λόγος για τον οποίο πλήθος άλλων πιστών έχουμε εμπιστοσύνη σε όσα λέει.
Οι δε αρχές του διαλόγου που τέθηκαν στην Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξο Διάσκεψη του 1986 έχουν δυστυχώς καταπατηθεί πολλάκις μέχρι σήμερα.
Πως για παράδειγμα « η Ορθόδοξος Εκκλησία… ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών”»(σύμφωνα με το κείμενο της Διάσκεψης του 1986) αλλά την ίδια στιγμή ονομάζει «αδελφές Εκκλησίες» την παπική και τις προτεσταντικές κακοδοξίες και τους προκαθημένους τους προσφωνεί με τίτλους που αρμόζουν μόνο στους επισκόπους ή κληρικούς της Ορθοδόξου Μίας Εκκλησίας;

Επίσης το λεγόμενον ότι η χειροτονία, κατά το παρελθόν, κάποιων κληρικών (και του π. Θεοδώρου υπονοουμένου εδώ) από επισκόπους που σήμερα συμπεριφέρονται οικουμενιστικά θέτει θέμα κανονικότητος των ιερέων αυτών, είναι λανθασμένη και μάλλον ηθελημένα υπερβολική ερμηνεία.
Πολλοί κληρικοί της Εκκλησίας μας μπορεί να είχαν χειροτονηθεί από επισκόπους που αργότερα δίδαξαν αιρετικά και διώχθηκαν από την Εκκλησία.
Αυτό δε σημαίνει πως η χειροτονία αυτών των κληρικών θεωρήθηκε αντικανονική.
Η εκτροπή ενός επισκόπου στην αίρεση δεν αποτελεί λόγο αντικανονικότητας των χειροτονιών που είχε κάνει πριν ο ίδιος εκπέσει της αληθούς Πίστεως.

Αλλά και κάτι ακόμη.
Η χειροτονία κληρικού από κάποιον επίσκοπο δεν τον καθιστά (ή ορθοδόξως δεν πρέπει να τον καθιστά) δέσμιο των απόψεων του χειροτονήσαντος αυτόν.
Αν ο επίσκοπος που χειροτόνησε κάποιον κληρικό εκτρέπεται στα της Πίστεως, εκείνος με θάρρος οφείλει να ελέγξει την εκτροπή και όχι να συνταχθεί με αυτήν χάριν «υπακοής».

Πέρα από όλα τα παραπάνω, η «Ομολογία Πίστεως» είναι φανερό πως τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα στους οικουμενιστικούς κύκλους.
Το άρθρο του π. Γεωργίου αποτελεί μια προσπάθεια επιβολής των οικουμενιστών πάνω στους αγωνιστές κληρικούς.
Δεν αποκλείουμε δε (κρίνοντας από το παρελθόν) να δούμε και άλλα αυστηρότερα «μέτρα» εναντίον των αγωνιστών που υπογράφουν την Ομολογία από τους κατέχοντες τις θέσεις της εκκλησιαστικής διοίκησης.
Οι οικουμενιστές πάντοτε προσπαθούν να φιμώσουν ή να υποβαθμίσουν τις φωνές των αγωνιστών κληρικών και λαϊκών, προκειμένου να προχωρήσουν με ταχύτερα βήματα τα σχέδιά τους.

Ας μην ξεγελιούνται όμως.
Ο αγωνιζόμενος κλήρος και λαός αγρυπνεί.
Δεν έχει «έχθρα, ξενοφοβία και μισαλλοδοξία» όπως γράφει ο π. Γεώργιος, ούτε έχει μεταβληθεί σε «θιασώτη» και «οπαδό», «έτοιμο, να προπηλακίσει την Ιεραρχία του».
Απλώς με όσα βλέπει έχει χάσει την εμπιστοσύνη του σε πολλούς επισκόπους (και Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες) και εμπιστεύεται πλέον αγωνιστές κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς από τους οποίους αναμένει με θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην παναίρεση του Οικουμενισμού.

Και κάτι τελευταίο.
Μπορεί να μην αρέσει στους φαναριώτες που η Σύναξη των κληρικών και λαϊκών που υπέγραψαν την Ομολογία Πίστεως αποτελείται από επισκόπους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά πρέπει να μάθουν επιτέλους ότι ενάντιοι στα οικουμενιστικά τους ανοίγματα δεν είναι μόνο οι Παλαιοημερολογίτες αλλά και πλήθος αγωνιούντων πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Από το blog thriskeytika

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου