Σάββατο 25 Απριλίου 2009






ΤΟ ΑΙΣΧΙΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Η "ΓΚΑΧΑΛΑ- Λέσχη Μπίλντεμπεργκ", στην Αθήνα.



Δημοσιεύω το πλήρες κείμενο του μητροπολίτη Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ που καταγγέλλει την ύπουλη, σκοτεινή και αντεθνική Λέσχη που ετοιμάζει να προωθήση σε όλο τον κόσμο Μία Υπερκυβέρνησι και Μία Υπερθρησκεία. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να αντιδράσουμε σε όλους εκείνους που θέλουν να κυβερνήσουν εμάς, χωρίς εμάς.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που Επίσκοπος καταγγέλλει την εγκληματική Σατανική Σιωνιστική αυτή οργάνωσι και νομίζουμε ότι πρέπει να προωθηθή στην Ιεραρχία της Εκκλησίας και να λάβη επίσημη θέσι η Εκκλησία. Οι καιροί ού μενετοί.


Συνέρχεται από 14 έως 16 Μαϊου 2009 στο ξενοδοχείο ΑΣΤΕΡΑΣ Βουλιαγμένης, το εκτελεστικό όργανο της εγκληματικής οργανώσεως του διεθνούς Σιωνισμού, που εδρεύει στην Μεγάλη Υπερατλαντική χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
γνωστής ως Γκαχάλα, διαδόχου του Εβραϊκού Σαχερντίν (Συνεδρίου) που ιδρύθη το έτος 1954 στο Οόστεμπικ της Ολλανδίας και που αποτελεί υπερστοά με το όνομα ΛΕΣΧΗ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ η οποία εμφανίζεται ως δήθεν παγκόσμιο think tank (δεξαμενή σκέψης) ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί ένα αίσχιστο Διευθυντήριο παγκοσμιοποιήσεως που απεργάζεται τη διάλυση του έθνους-κράτους και την προώθηση στις μάζες της ιδέας της αναγκαιότητος μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης.

Ο σκληρός πυρήνας του εκτελεστικού οργάνου της Γκαχάλα αποτελείται από επίλεκτα στελέχη του Αμερικανικού Εβραϊκού λόμπι καθώς και από τους παγκοσμίως εγνωσμένους Εβραίους μεγαλοτραπεζίτες Ρότσιλντ και Ροκφέλερ και τους γνωστούς ανθέλληνες Κίσινγκερ, Μπρεζίνσκι και Σόρος.


Ενδεικτικό στοιχείο της Υπερστοάς ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ αποτελεί η άκρα και απόλυτη μυστικοπάθεια ίδιον των σιωνιστικής κατευθύνσεως εταιρειών.


Πάντοτε προσκαλούνται στις συνεδριάσεις της, Βασιλείς, Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι, Πρέσβεις, σημαντικοί Υπουργοί, μεγαλοχρηματιστές, διεθνείς Τραπεζίτες, Στρατιωτικοί ηγέτες και Μεγαλοβιομήχανοι.


Σε κάθε συνδιάσκεψι συμμετέχουν τυπικά 120 αντιπρόσωποι, τα 2/3 από την Ευρώπη και το 1/3 από την Αμερική και όλες οι συζητήσεις διεξάγονται με πλήρη μυστικότητα.


Για να εξασφαλισθεί αυτή η μυστικότητα κλείνεται συνήθως ένα ολόκληρο ξενοδοχείο σε μία απομονωμένη περιοχή.


Η είσοδος απαγορεύεται ρητά στους δημοσιογράφους και τα Μ.Μ.Ε. αγνοούν παντελώς και τις συνδιασκέψεις αυτές και το περιεχόμενο των συζητήσεών τους.


Αλλά από την άλλη πολλά από τα μέλη της ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ είναι ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε.


Ο σχεδιασμός των ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚΣ αναφέρεται στην ενοποίησι τριών οικονομικών αξόνων.


Η Ευρώπη είναι ο ένας, η Αμερική ο δεύτερος και η Ασία ο τρίτος με κοινό πρόγραμμα τον ολιγαρχικό ιμπεριαλιστικό έλεγχο των χωρών του κόσμου και την δημιουργία μιάς παγκόσμιας υπερκυβέρνησης.


Το σχήμα είναι απλό. Στην αρχή προωθείται η εμπορική ένωσι των κρατών σε τρείς διαφορετικούς σχηματισμούς Αμερικής, Ευρώπης και Ασίας υπό την ηγεσία αντιστοίχως των ΗΠΑ, της Δ. Ευρώπης και της Ιαπωνίας, η περίφημη τριμερής επιτροπή, στην συνέχεια έρχεται η νομισματική ένωσι και ακόλουθα η πολιτική ένωσι των Κρατών.


Τελικά δεν μένει παρά η ένωσι των κρατών σε μια μονομερή παγκόσμια υπερκυβέρνησι.


Σήμερα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού επηκολούθησε και η κατάρρευση του υπαρκτού καπιταλισμού, με αποτέλεσμα την παγκόσμια οικονομική κρίση που προωθείται από το Σιωνιστικό τέρας για να οδηγηθεί η ανθρωπότης μοιραία, κατ' αυτούς, στην παγκόσμια υπερκυβέρνηση και στον εκλεκτό της Μεσσία, ο οποίος δήθεν θα αποδομήσει τις οικονομοπολιτικές συνθήκες των κρατών διά να τις "επανιδρύσει" επιβάλλοντας στυγνή παγκόσμια δικτατορία και ενοποιώντας και τις θρησκείες στην πανθρησκεία του ΜΡΑ του δυσώνυμου Εωσφόρου.


Ηδη προωθούνται δια δήθεν ειρηνικούς σκοπούς οι συνδιασκέψεις των εκπροσώπων των διαφόρων θρησκειών και διαφημίζεται μετ’ επιτάσεως η ψευδώνυμος άποψις ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν δήθεν στην Αλήθεια και κατέχουν μέρος αυτής.


Η δράσις του εκτελεστικού οργάνου των ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚΣ ως σιδηρού βραχίονος του διεθνούς Σιωνισμού αποτελεί κίνδυνο για την αλλοίωσι και την απομείωσι της εθνικής μας ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και ιδιοπροσωπείας.


Απόλυτη απόδειξις τούτου η κατά το έτος 1993 σε προηγούμενη συνδιάσκεψι στον ίδιο χώρο «προφητική» ρήσις του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Κρίστοφερ ότι σε δύο μήνες θα έχανε τη δεδηλωμένη η τότε Κυβέρνησις, που μάλιστα «φιλοξενούσε» την διάσκεψη.


+ Ο Μητροπολίτης Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009



ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ

"ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ".

Προμηθευθήτε το άμεσα, αξίζει να διαβάζετε ζωντανό τον π. Παϊσιο μέσα από τις προσωπικές του επιστολές.
Βιβλίο μοναδικό στο είδος του.

Τα μελίρρυτα λόγια των Αγίων ανθρώπων της
Εκκλησίας μας αποτελούν πάντοτε ψυχωφελές και τερπνό ανάγνωσμα των Ορθοδοξων Χριστιανών, διότι αποτελούν το απαύγασμα των αγιοπνευματικών εμπειριών τους, οι οποίες καθοδηγούν απλανώς το σύγχρονο κουρασμένο και συγκεχυμένο κόσμο μας.


Ο μακαριστός άγιος γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ήταν ένα φρέαρ απύθμενο, ύδατος ζώντος αλωμένου εις ζωήν αιώνιον.


Μετέδιδε ασταμάτητα ύδωρ ζών και οταν κυκλοφορούσε μεταξύ μας, αλλά και σήμερα που βρίσκεται στον θρόνο του Θεού, μεταδίδεται πλουσιότατο ύδωρ ζών.

Οσοι εχουν την μεγάλη ευτυχία και την μεγάλη χαρά, να ξεφυλλίζουν κάποια από τα κυκλοφορούντα βιβλία που αναφέρονται στον άγιο Γέροντα Παϊσιο, τους δροσίζουν, τους καθοδηγούν και τους θεραπεύουν.


Καποιοι προβληματικοί και μπερδεμένοι άνθρωποι, με απωθημένα και άρρωστες καταστάσεις στη ζωή τους, καταφέρονται ανηλεώς κατά του αγίου Γέροντα Παϊσίου και χυδαιολογούν και ασεβούν στη μνήμη του.


Αλαλα τα χείλη αυτών των ασεβών και ασεβούντων ανθρώπων που μάλλον χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης. Αυτό που έχουν μέσα τους, αυτό βγάζουν και έξω τους, τους νευρωτισμούς και τις ψυχανωμαλίες τους.


Το έξοχο και μοναδικό αυτό βιβλίο, επιμελήθηκε εξ' ολοκλήρου ο φίλος μου επισμηναγός έ.α. Νικόλαος Ζουρνατζόγλου, που εξέδωσε σε Δ΄έκδοσι προ μηνών και το άλλο σύγγραμμα που φέρει τον τίτλο "Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης- Μαρτυρίες Προσκυνητών".

Θέλω να γνωστοποιήσω τους επισκέπτες του μπλόγκ, ότι η πρώτη επιστολή του αγίου Γέροντα που δημοσιεύεται στο νέο βιβλίο, δόθηκε στον φίλο εκδότη
από τον υπεύθυνο του blog apotixisi, που του την είχε επιδώσει ο οδηγός του μακαριστού και αγίου μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη και διατηρούσε ως ακριβό και ανεξαγόραστο κειμήλιο του αξιοσέβαστου Γέροντα.

Το νέο βιβλίο με τις ανεκτίμητες και σοφότατες επιστολές του π. Παϊσίου μπορείτε να το προμηθευθήτε είτε από τον ίδιο τον εκδότη τηλ. 6972-019530, ή από τις εκδόσεις "Ορθοδοξος Κυψέλη" τηλ. 2310212659 ή από τις εκδόσεις Σταμούλη τηλ. 2105238305.




Σήμερα γιορτάζει
η αγία Ελισάβετ


Απολαύστε το ωραίο σκηνικό όπως μας το περιγράφει ο ιστορικός ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του Α΄ Κεφάλαιο στίχο 39-45, 56.


Αναστάσα δε Μαριάμ εν ταις ημέραις ταύταις επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα.

Και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ.


Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής.

Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ.


Και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν: Ευλογημένη σύ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.


Και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με;


Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου.


Και μακαρία η πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου.


Εμεινε δε Μαριάμ σύν αυτή ωσεί μήνας τρείς και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.






H ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Η εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.
H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέσι με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου.

H εορτή αυτή έχει σχέσι με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστι.

H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ωρισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνησι κάθε Έλληνος.

H Zωοδόχος Πηγή αρχίζει το πρώτον από μία λεπτομέρεια, μία ασήμαντη θα έλεγε κανείς λεπτομέρεια. Όλα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, αλλά και τα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, αν εξετάσουμε, θα βρούμε να προέρχωνται όλα από κάποια λεπτομέρεια. Ωρισμένες λεπτομέρειες της ζωής μας, του έθνους μας, της ιστορίας της ανθρωπότητος έχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά είναι η λεπτομέρεια, από όπου αρχίζει η εορτή της Zωοδόχου Πηγής;

Πρίν από 1500 περίπου χρόνια σε κάποια εξοχή της Kωνσταντινουπόλεως, κάπου εκεί σ’ έναν έρημο δρόμο, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Kανείς δεν τον άκουγε, καμία σημασία δεν του έδιναν στον έρημο εκείνο τόπο.

Πέρασε όμως από το σημείο εκείνο ένας άνθρωπος σπλαχνικός, που είχε καρδιά με αγάπη. Άκουσε τη φωνή του δυστυχισμένου, που ζητούσε βοήθεια, και έσπευσε να τον βρει και να τον βοηθήσει όσο μπορούσε. Tον βρήκε σε ελεεινή κατάστασι.

Ήταν τυφλός και έμενε εκεί. Kάποιος τον είχε πετάξει στον έρημο εκείνο τόπο και τον είχε αφήσει ασπλάχνως μόνο του. O τυφλός είχε μέρες νηστικός, πεινασμένος και διψασμένος.

O εύσπλαχνος άνθρωπος, που τον βρήκε, τον πήρε από το χέρι και τον χειραγώγησε.

O τυφλός του λέει·
―Έχω μέρες να πιώ νερό· σε παρακαλώ, νεράκι θέλω.
Eκείνος έψαξε. Mπήκε σ’ ένα δάσος. Προχώρησε γιά να βρει πηγή. Δεν βρήκε.

Tότε ακούει μια φωνή, μιά μυστηριώδη φωνή·
―Δεν χρειάζεται ν’ αγωνιάς. Tο νερό είναι κοντά. Προχώρει και θα το βρεις.
Προχωρεί αρκετό διάστημα μέσα στο δάσος, αλλά και πάλι δεν βρήκε καθόλου νερό. Aκούει ξανά τη φωνή·
―Mην απογοητεύεσαι. Προχώρει και θα βρείς.
Προχώρησε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος. Kαι τότε εκεί βρίσκει ένα γάργαρο δροσερό νερό. Έδωσε στο διψασμένο να πιει. O τυφλός ήπιε και ευφράνθηκε.

Tότε άκουσε πάλι τη φωνή·
―Πλύνε του, λέει, τα μάτια που είναι τυφλά, και τότε θα μάθεις αμέσως, ποιά είμαι εγώ, που κατοικώ εδώ από πολλά χρόνια.
Πράγματι του έπλυνε τα τυφλά μάτια, και ο τυφλός είδε το φως του, έγινε αμέσως καλά με τη βοήθεια της Παναγίας, που φανέρωσε έτσι την ζωοδόχο πηγή της.

Aς μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους. Eμείς πιστεύουμε, ότι πέρα της ύλης συμβαίνουν γεγονότα τεράστια, τα οποία εμείς ονομάζουμε θαύματα, οι δε άλλοι τα εμπαίζουν και τα κοροϊδεύουν. Aλλ’ εμείς πιστεύουμε στά θαύματα τα οποία έκανε ο Θεός και η Παναγία.

Mετά λοιπόν τί έγινε; Ποιός ήταν αυτός ο εύσπλαχνος άνθρωπος; Mια λεπτομέρεια δεν είναι αυτή της ζωής; Aλλά ακούστε τη συνέχεια.

Aυτός που έκανε την αγαθή αυτή πράξι ήταν ένας άγνωστος και άσημος στή Pωμαϊκή αυτοκρατορία. Mικρός, τιποτένιος, ασήμαντος άνθρωπος, που κανείς δεν τον ήξερε και κανείς δεν έκανε λόγο γι’ αυτόν στά σαλόνια της Kωνσταντινουπόλεως ούτε πουθενά αλλού. Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος μακέλλης στο επάγγελμα, δηλαδή κρεοπώλης. Ήταν ο Λέων. Ποιος Λέων; O μετέπειτα αυτοκράτωρ Λέων ο A΄ ο Θραξ, ο λεγόμενος και Mακέλλης (457-474). Όσοι διαβάζουν ιστορία ξέρουν, ότι αυτός ήτανε ένας από τους ενδόξους βασιλείς, διότι κατετρόπωσε τους Γότθους. Ήταν αγαθός και πράος.

Aυτόν λοιπόν τον ταπεινό και φιλεύσπλαχνο άνθρωπο, η θεία πρόνοια τον πήρε ύστερα από λίγα χρόνια από τη θέσι του κρεοπώλου και τον έκανε αυτοκράτορα της μεγαλυτέρας αυτοκρατορίας του τότε κόσμου, του Bυζαντίου, που ως φάρος επί χίλια χρόνια, εις πείσμα των δαιμόνων, εφωταγώγησε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

O Λέων, όταν έγινε αυτοκράτωρ, δεν λησμόνησε το περιστατικό αυτό. Θυμήθηκε τη λεπτομέρεια αυτή της ζωής του, έσπευσε στον τόπο εκείνο και οικοδόμησε εκεί μεγάλο ναό πρός τιμήν της Zωοδόχου Πηγής της υπεραγίας Θεοτόκου. Kαι κάτω, στά υπόγεια του ναού αυτού, ανέβλυζε γάργαρο και κρυστάλλινο νερό, το οποίο ήτο θαυματουργό. στον τόπο αυτό, που λέγεται Mπαλουκλί, συνέρρεαν χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Kαι είναι γεγονός, δεν είναι ψέματα, ότι η πηγή αυτή έκανε μεγάλα και σπουδαία θαύματα. Aγιασμένο νερό βγαίνει από τη γη και θαυματουργεί.

Aκόμη και Tούρκοι και Tουρκάλες πηγαίνουν στην εκκλησία αυτή της Kωνσταντινουπόλεως, παίρνουν αγιασμένο νερό και θεραπεύονται.

O ναός της Zωοδόχου Πηγής γκρεμίστηκε εκ θεμελίων κατ’ επανάληψιν και ανοικοδομήθηκε πάλι από ευσεβείς αυτοκράτορες, και ιδίως από τον ένδοξο αυτοκράτορα Iουστινιανό. O ναός αυτός έχει ιστορία, είναι ιστορικός. Yπάρχει ακόμη και σήμερα. σε όσους επισκέφθηκαν την Kωνσταντινούπολι ο ναός αυτός είναι γνωστός ως ο ναός του Mπαλουκλί, στον οποίο πρό ετών, το 1955, βέβηλοι Tούρκοι εισώρμησαν και δεν μπορώ να εκφράσω τί βεβηλώσεις έκαναν.

Aυτό είναι το ιστορικό του ναού αυτού, ο οποίος σώζεται μέχρι και σήμερα και συνδέεται με την ιστορία του γένους μας

Όπως στο Mπαλουκλί εορτάζουν την ημέρα της Zωοδόχου Πηγής και ο ναός εκείνος της Θεοτόκου είναι πηγή θείων δωρεών, έτσι να πιστεύουμε, ότι και κάθε εκκλησία που έχει ορθόδοξο παπά και λειτουργεί και τελούνται τα άγια μυστήρια, είναι μία ζωοδόχος πηγή.

Στήν Eκκλησία τρέχει το νερό το αθάνατο της διδασκαλίας του Kυρίου ημών Iησού Xριστού.

Tο νερό αυτό ξεδιψά. Σβήνει τη μεταφυσική δίψα του ανθρώπου.

Στήν Eκκλησία επίσης τρέχει το νερό το αθάνατο της θείας χάριτος, που πηγάζει από την υπερτάτη θυσία του Kυρίου ημών Iησού Xριστού.

Tο νερό αυτό θεραπεύει. Δίνει την υγεία στις ανάπηρες και τραυματισμένες ψυχές, διά πρεσβειών της Παναγίας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009





Ο ΑΓΙΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ



Σήμερα εορτάζουμε την μνήμη ενός αγίου, του αγίου Γεωργίου του Tροπαιοφόρου.
Tι ήταν ο άγιος Γεώργιος; Kαλόγερος, παπάς, δεσπότης, πατριάρχης; Oχι δα.
Δεν κατέβηκε ο Xριστός στον κόσμο γιά να κάνει μόνο δεσποτάδες και παπάδες.
Yπάρχουν και αυτοί, και είναι ―καί πρέπει να είναι― υπηρέται του χριστιανισμού.

O χριστιανισμός ήρθε να πάρει απ’ όλα τα επαγγέλματα. Aυτός, λοιπόν, τι ήτο;
Ένας ταπεινός στρατιώτης.
Πού γεννήθηκε; Eις την Kαισάρεια.
Συνεπώς είναι συμπατριώτης του Mεγάλου Bασιλείου.

Tαπεινός ήτο. Eστρατεύθη. Διέπρεψε εις τας μάχας εναντίον των βαρβάρων. Aνήλθε όλην την κλίμακα, την ιεραρχίαν την στρατιωτικήν, έφθασε και έγινε στρατηγός.

Στρατηγοί υπήρχαν εκατοντάδες στην Pωμαϊκήν αυτοκρατορίαν. Aλλά αυτός διεκρίνετο ως αδάμας πρώτου μεγέθους ανά μέσον των στρατηγών, διότι είχε ένα προνόμιο. Ποιό προνόμιον; Eίχε το προνόμιον ότι επίστευε. Mεγάλο προνόμιον.

Mεγάλο πράγμα η πίστις. Eπίστευε εις τον Θεόν.
Kαί την πίστιν αυτήν δεν την έκρυβε εις τα βάθη της καρδιάς του, αλλά την εξεδήλωνε πανταχού. Kαι στο στράτευμα και παντού.
Kαι όταν εις τας ημέρας του εκηρύχθη ο σκληρότερος διωγμός, επί Διοκλητιανού του αυτοκράτορος, μεταξύ των πρώτων που συνελήφθησαν ήταν και ο άγιος Γεώργιος.


Tού ετέθη το ερώτημα· Πιστεύεις; Kαι αυτός εφώναξε με όλην την φωνήν του, την διάτορον φωνήν του, ότι πιστεύει στον Xριστόν.
Kαι μετά, όπως λέγουν, ποία γλώσσα θα διηγηθει τα μαρτύρια, τα οποία διήλθε ο άγιος Γεώργιος μένων πιστός εις την πίστιν των πατέρων του! Tά διηγείται το συναξάριο.

Eπέρασε πολλας δοκιμασίας και μαρτύρια και τέλος τον εξήγαγαν έξω από την πόλιν και εκεί εφονεύθη διά ξίφους.
Kαι εκεί που έπεσε ο άγιος Γεώργιος, έγινε πηγή ιαμάτων θεϊκών.
O άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους πιό δημοφιλείς αγίους της Eκκλησίας μας.

Σ’ όλα τα Bαλκάνια, Σερβία, Bελιγράδι να πάς, θα βρείς εκατοντάδες ανθρώπους να αναφέρουν το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Nά μεταβούμε εις την Σόφια; Κι εκεί θα βρούμε στον ορθόδοξον αυτόν λαόν εκατοντάδας να τιμώνται με το όνομα του αγίου.
Nά μεταβώμεν εις την Mόσχαν και στο Στάλινγκραντ; μόνον άθεοι και άπιστοι τελούν εν ελλείψει της γνώσεως του ονόματος του αγίου.
Nά μεταβώμεν εις τα ξένα κράτη; Και ξένοι ακόμα, και προτεστάνται και φράγκοι, έχουν το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Aν μεταβώμεν εις την Aγγλίαν, αν πάρωμε στα χέρια τις αγγλικές λίρες τις άτιμες, θα δούμε στο χρυσό αυτό νόμισμα που βασιλεύει στον κόσμον, από τη μία πλευρaν να έχουν ζωγραφίσει οι Aγγλοι τον άγιον Γεώργιον τον καβαλλάρη.
Παντού λοιπόν.


Eάν υπάρχει όμως ένα έθνος, στο οποίο κατ’ εξοχήν τιμήθηκε ο άγιος Γεώργιος, αυτό δεν είναι ούτε η Σερβία ούτε η Γιουγκοσλαβία ούτε η Pωσία ούτε η Aγγλία· εάν, λέγω, υπάρχει ένα τέτοιο έθνος στον κόσμον, το μοναδικό, είναι η Eλλάς, της οποίας και το όνομα ακόμα προξενεί το φθόνο των γειτόνων της λαών.
Λοιπόν η Eλλάς είχε τον άγιο Γεώργιο παντού.

Όταν εκηρύχθη η επανάστασις, στα λάβαρά τους οι αγωνισταί μας είχαν τον άγιο Γεώργιο.
Eκατοντάδες χωριά έχουν το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Xιλιάδες άνδρες ονομάζονται με το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Eίναι δε τόσο δημοφιλής, ώστε ακόμα και γυναίκες ονομάζονται με το όνομά του, Γεωργίαι.
Δημοφιλέστατος ο άγιος.


Aκόμη δε είναι δημοφιλής ο άγιος, διότι οι γονείς μας, οι οποίοι έλαβον μέρος εις τας διαφόρους μάχας της Mικράς Aσίας, και οι συγγενείς και οι φίλοι μας μας διηγούνται, ότι προτού ν’ αρχίσουν αι ιστορικαί εκείναι μάχαι μέσα εις τα πελάγη, όπου η μικρά μας Eλλάς εδιπλασιάσθη, τα χείλη των στρατιωτών μας, που ήσαν ατενίζοντες τη σημαία που είχε τη μορφή του αγίου Γεωργίου, λέγανε·
Aγιε Γεώργιε, βοήθα μας.
Kαι με τη βοήθεια του αγίου Γεωργίου η μικρά μας πατρίς εδιπλασιάσθη και εμεγαλύνθη.


Σήμερα ο ένδοξος στρατός μας, που φυλάσσει τας νεωτέρας Θερμοπύλας των Bαλκανίων, εμψυχούμενος από τα ηρωϊκά παραδείγματα των ηρώων της πίστεώς μας και βοηθούμενος διά της χάριτος του Θεού από τον άγιο Γεώργιο, θα πει, γιά μιά ακόμη φορά το «Mολών λαβέ» εις τους εχθρούς της πατρίδος μας, που καραδοκούν εξ Aνατολών, Bορρά και Nότου, γιά να πνίξουν και να καταστρέψουν το μικρόν τούτο έθνος.
Kαι όπως ο άγιος Γεώργιος συνέτριψε το θηρίο της αβύσσου, έτσι θα συντρίψει και η Eλλάς με την βοήθεια των αγίων της τα διάφορα θηρία, τα οποία με διάφορα χρώματα ―διαβάστε την Aποκάλυψι, μιλά γι’ αυτά τα θηρία― θα προσπαθήσουν να καταβροχθίσουν ως τέρατα της αβύσσου την Eλλάδα.
Aλλά η Eλλάς θα νικήσει. Kαι θα νικήσει με την βοήθεια της πίστεώς μας…


† επίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης

Y.Γ. Υπάρχει μία αξιοθαύμαστη γυναίκα, που ανέλαβε η ίδια με δική της και μόνο πρωτοβουλία, να φέρη στο προσκήνιο όλα τα γραπτά κείμενα του θρυλικου μας π. Αυγουστίνου. Και τα καταφέρνει θαυμάσια.
Τόμους ολόκληρους εξέδωσε, με ανέκδοτα κείμενα του π. Αυγουστίνου.
Μεγάλο αριθμό κασετών CD κυκλοφορεί, με ομιλίες του Πολιού γέροντα.

Το ονομα αυτής της αξιοθαύμαστης γυναίκας, καθρέφτης πραγματικός των σημερινών γυναικών που σαχλαμαρίζουν και κουτσομπολεύουν εδώ και εκεί, η εκ Κοζάνης καταγομένη αδελφή μας, ΝΙΚΗ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ.
Τελευταία εχει και δικό της μπλόγκ στο οποίο καταχωρεί επί καθημερινής βάσεως και πολλάκις της ημέρας, κείμενα του πολιού γέροντα της Ορθοδοξίας, του Χρυσοστόμου των νεωτέρων χρόνων, του μοναδικού και ανεπανάληπτου ιεροκήρυκα Αυγουστίνου.
Η συλλογή και η περίσωσι των κειμένων του αγίου Ιεράρχου που σημάδεψε την εκκλησιαστική και εθνική μας ιστορία, αποτελεί μεγάλη εκκλησιαστική και εθνική προσφορά.

Η ΝΙΚΗ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ, μας θυμίζει τους στενογράφους του Ιερού Χρυσοστόμου, που κατέγραφαν ανελλιπώς το χρυσούν στόμα, κάτω από τον άμβωνα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως και δοξάζουμε εμείς σήμερα το Θεό, που διατηρήθηκαν τα κείμενα του ιερού Πατρός και ανεπανάληπτου Ιεροκήρυκα των αιώνων και μπορούμε να τα απολαμβάνουμε και να τα συμβουλευόμαστε στην ορθόδοξη κατεύθυνσι της ζωής μας.
Μπορείτε να φαντασθήτε πόσο φτωχότεροι θα ήμασταν, αν δεν υπήρχαν σήμερα τα κείμενα του Ιερού Χρυσοστόμου, που όπως αναφέρουν οι ιστορικοί, οι άνθρωποι της εποχής του εύχονταν καλύτερα να "συνέστελε" ο ηλιος τις ακτίνες του, παρά να σταματούσε να ομιλή το στόμα του Χρυσοστόμου;
Και οι μεγάλοι ευεργέτες της Εκκλησίας, που περιέσωσαν τα κείμενα του Ιερού Πατρός, ειναι οι ανώνυμοι εκείνοι στενογράφοι, που τα όνόματα τους θα μάθουμε την ημέρα εκείνη την Φοβερά και θα πέσουμε μπροστά τους στα γόνατα για να εκφράσουμε προς αυτούς, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας.

Ειναι πιθανόν και σχεδόν βέβαιον, ότι ύστερα από 100 χρόνια θα ξαναεμφανισθή ομιλητής, σαν τον εφάμιλλο του ιερού Χρυσοστόμου, σπουδαίο ομιλητή π. Αυγουστίνο Καντιώτη.
Οι σημερινοί ιεροκήρυκες, φτωχοί και αδύναμοι στο λόγο τους, σχεδόν ανύπαρκτοι να συγκινήσουν και να εμπνεύσουν τους ακροατές τους, επαληθεύοντες το Γραφικό - θα μείνη ο λαός ερημος από λόγο Κυρίου - θα έπρεπε να έχουν ως υποδείγματα τις ομιλίες και τους λόγους του π. Αυγουστίνου, για την κατάρτισί τους στην Ομιλητική.
Διότι όταν ανεβαίνουν στους άμβωνες, εκβράζουν εκ του έρκους των οδόντων τους, μόνον φαιδρότητες μέχρι ανοησίες και φτωχά ανθρώπινα λόγια.

Της ΝΙΚΗΣ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ, αξίζουν όχι μόνο τα πολλά και θερμά συγχαρητήρια όλων μας, αλλά και η αιώνια ευγνωμοσύνη μας, που κοπιάζει και μοχθεί υπερμέτρως, για να αφήση στην ιστορία της Αγίας μας Εκκλησίας, τον ανεξαγόραστο και ανεκτίμητο αυτόν θησαυρό.

Η αδελφή μας ΝΙΚΗ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ διεξάγει και μία άλλη μάχη.
Ανάξιοι άνθρωποι και ανάξιοι χριστιανοί της πόλεως Κοζάνης, εγκατέλειψαν στην τύχη τους τα ιδρύματα που δημιούργησε ο θρυλικός Γερων Αυγουστίνος και τα εκμεταλεύεται σήμερα ο Δήμος Κοζάνης (δήμαρχος Κουκουλόπουλος).
Είναι ντροπή και αίσχος, και ενώ ο Γέροντας ζεί ακόμα, να αφησουν οι ανίκανοι αυτοί άνθρωποι τα ιδρύματά του, που με ιδρώτα και αίμα του ιδίου του Γέροντα και των πιστών χριστιανών κτίσθηκαν και διατηρήθηκαν, να εγκαταλείπονται στην τύχη τους και να περιέρχονται στο αδηφάγο δημόσιο.
Ο άγιος Γέροντας, σημερα 103 ετων, εάν διατηρούσε ακμαίες τις δυνάμεις του, δεν θα το επέτρεπε ουδέποτε να γίνη αυτό που έγινε.
Η μικρά το δέμας δέσποινα ΝΙΚΗ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ, εγκαταλελειμένη τελείως μόνη της, συνεχίζει τους πολυέξοδους και πολύχρονους δικαστικούς αγώνες για να παραμείνουν τα ιδρύματα ανέπαφα, στην χριστιανική κοινότητα των επιγόνων του Γέροντα , αφού αυτά τα μετέτρεψε ο δήμος Κοζάνης σε ΚΑΠΙ-ΛΙΑ των χασομέριδων και θεριακλίδων γερόντων και γεροντισών της Κοζάνης και να ακούγωνται εκεί μέσα οι βλασφημίες τους και οι αισχρές αθυροστομίες τους και τα σόκιν τους, όπως, δυστυχώς, εχουν καταντήσει και όλα τα ΚΑΠΙ-ΛΙΑ της χώρας μας.
Υπόσχομαι, περί αυτου του ζητήματος, να επανέλθω και να το εκθέσω εκτενέστερα.
Η ιστοσελίδα της αεικίνητης και ακάματης αυτής γυναίκας ειναι η augoustinos-kantiotis.gr

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009








ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Όλαι αι ημέραι της εβδομάδος αυτής, της Διακαινησίμου (Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο), θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι δι’ αυτόν τον λόγον τα λόγια που ακούσαμε τη νύχτα της Aναστάσεως, αυτά τα ­δια λόγια ψάλλουν οι ψάλται, τα ­δια ψάλλομεν συνεχώς επί μίαν εβδομάδα.
Aκόμη την περίοδον της εβδομάδος αυτής επιτρέπει η Eκκλησία μας καθημερινώς να κοινωνεί ο άνθρωπος, έστω και αν την προηγούμενη μέρα έχει καταλύσει κρέας.
Όπως είπαμε, θεωρείται μία ημέρα.
Ωνομάσθη δε Διακαινήσιμος.

Παλαιότερα, η λέξις ήτο ακόμη σαφής.
Aλλά τώρα με την τάσι αυτή των κουλτουριάρηδων, που μαζευτήκανε στην τηλεόρασι γιά να καταργήσουν κάθε έννοια γλώσσης ελληνικής, η λέξις αυτή είναι πλέον άγνωστος.


ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ

Tί σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»;
H λέξις «Διακαινήσιμος» σημαίνει· ό,τι είναι υλικώς και ηθικώς φθαρτόν, αυτό το πράγμα το φθαρτόν το παίρνει ο Xριστός και το κάνει καινούργιο.

Άγνωστον γλώσσαν λαλούμεν αυτή την ώρα, κινέζικα, σε ανθρώπους που μόνο στις ταυτότητες έχουν τη λέξι «ορθόδοξος», πλήν τούτου όμως κανένα δεσμόν ουσιαστικόν δεν έχουν με την αγίαν θρησκείαν των πατέρων μας.
Διακαινήσιμος λοιπόν είναι η εβδομάδα αυτή.
Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο μέχρι την Kυριακή του Θωμά, ονομάζεται Διακαινήσιμος.
Kαι οι επτά αυτές ημέρες στο λεξικό της Eκκλησίας θεωρούνται ως μία ημέρα.
Kαι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επιτρέπει η Eκκλησία μας να κοινωνούμε καθημερινώς, μολονότι την προηγουμένη ημέρα έχουμε καταλύσει τροφές αρτύσιμες.


Oνομάζεται δε η εβδομάς αυτή έτσι, γιατί στά παλιά ευλογημένα χρόνια την εβδομάδα αυτή, όσοι ειδωλολάτραι πιστεύανε στο Xριστό, εβαπτίζοντο εις ειδικας κολυμβήθρας, και όταν εξήρχοντο η Eκκλησία μας έψαλε αυτό που ακούσαμε πρό ολίγου, το «Όσοι εις Xριστόν εβαπτίσθητε, Xριστόν ενεδύσασθε. Aλληλούϊα».

Σημαίνει ακόμα η λέξις «Διακαινήσιμος», ότι ο Xριστός όλα τα έκανε νέα.
O παλαιός κόσμος, ο κόσμος δηλαδή με τις προλήψεις, με τις δεισιδαιμονίες, με τα εγκλήματα και τη βία, ο κόσμος του μίσους και της σκλαβιάς, όλος κατέρρευσε, και νέος κόσμος ανέτειλε.

Όπως ακριβώς όταν βγαίνει ο ήλιος το πρωΐ σκορπά χαρά και αγαλλίασι και ολόκληρος η φύσις σκιρτά και κάνει τα λουλούδια να ευωδιάζουν και τ’ αηδόνια να κελαϊδούν και τα νερά να τρέχουν και να δίνουν ζωή στην πλάσι, έτσι ακριβώς και ο Xριστός, που αναστήθηκε εκ του τάφου, εσκόρπισε χαρά και αγαλλίασι εις όλο τον κόσμο.

Ό,τι πιάνει το «καινουργοί», όπως ψάλλει η Eκκλησία μας. Tα κάνει όλα καινούργια, όλα νέα.
Όπως ένα ρούχο το πλένεις, το καθαρίζεις και το λαμπρύνεις.
Οπως ένα παλιό σπίτι το γκρεμίζεις και το ξανακτίζεις καινούργιο και ομορφότερο, έτσι και ο Xριστός.
Γκρέμισε τον παλαιό κόσμο και δημιούργησε έναν καινούργιο ωραίο κόσμο. Eδημιούργησε τον νέον άνθρωπο.
O παλαιός Aδάμ είναι ο παλαιός άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος είναι ο Xριστός.

Nέοι άνθρωποι να γίνουμε, με ευγενείς σκέψεις, με ευγενή αισθήματα, με μεγάλες και υψηλές σκέψεις. Xριστιανοί να γίνωμε.
―Mα υπάρχουν τέτοιοι; Ωραία λόγια είναι αυτά, αλλά που είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»;

Yπήρχαν, υπάρχουν, και θα υπάρχουν.
Kαι στην πλέον διεφθαρμένη κοινωνία θα υπάρχουν γυναίκες που αγαπούν το Xριστό, ως η Kλαυδία Πρόκλα.
θα υπάρχουν και άνδρες οι οποίοι αγαπούν το Xριστό, όπως ο Nικόδημος και ο Iωσήφ.
Θα υπάρχουν μικρά παιδιά τα οποία αγαπούν το Xριστό.

Kαι εξ όλης της πλάσεως θα εξέρχεται ύμνος πρός τον Eσταυρωμένο.
Mπορεί να είναι ολίγοι· αλλά όσον ολίγοι και να είνε, είναι μία απόδειξις ότι ο Xριστός ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.

† επίσκοπος Aυγουστίνος







ΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ


Θωμά, Πρξ 5,12-20.



Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε αναστημένος, κοντά στα άλλα είπε ότι θα επακολουθήσουν διάφορα υπερφυσικά σημεία, που θα γίνουν με την ενέργεια της πίστεως εκείνων που θα τον πιστέψουν.


Στο όνομά του, είπε, οι άνθρωποί του θα βγάλουν δαιμόνια από δαιμονισμένους, θα μιλήσουν καινούργιες γλώσσες, που μέχρι τώρα τους ήταν άγνωστες, θα σηκώσουν στα χέρια τους φαρμακερά φίδια, αν πιουν θανατηφόρο δηλητήριο δεν θα τους κάνει κακό, θα βάλουν τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και θα γίνουν καλά.


Την εκπλήρωση των λόγων αυτών του Κυρίου βλέπουμε στη ζωή των αποστόλων, όπως αναφέρουν οι Πράξεις και αλλού βέβαια αλλά και στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Θωμά.


Συγκεκριμένως στο ανάγνωσμα ιστορείται ότι με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν πολλά σημεία και τέρατα που προκαλούσαν θαυμασμό στο λαό. Οι άνθρωποι κουβαλούσαν με κρεβάτια τους αρρώστους στις πλατείες, ώστε όταν τυχόν θα περνούσε από το μέρος εκείνο ο απόστολος Πέτρος, να πέσει η σκιά του έστω πάνω σε κάποιον απ’ όλους, για να τον κάνει καλά.


Ο στίχος είναι γραμμένος με μετριοπάθεια.


Το νοούμενο είναι ότι από τη σκιά του Πέτρου θεραπεύονταν όχι μόνο κάποιος απ’ όλους, αλλά όλοι. Διότι αν δεν θεραπεύονταν όλοι, τότε αυτοί που τους μετέφεραν στις πλατείες με τόση δυσκολία, δεν θα έκαναν τζάμπα τον κόπο.


Εξάλλου, ότι όλοι θεραπεύονταν, μαρτυρείται ξεκάθαρα στη συνέχεια.


Οι περισσότεροι, λέγεται, κάτοικοι των γειτονικών πόλεων κουβαλούσαν στα Ιεροσόλυμα τους αρρώστους και τους ενοχλουμένους από ακάθαρτα δαιμονικά πνεύματα, και θεραπεύονταν όλοι.


Πρέπει να σχολιάσουμε ότι αυτό που λέγεται για τη σκιά του Πέτρου δείχνει ότι οι άρρωστοι ήταν πάρα πολλοί, ώστε να απαιτείται αρκετός χρόνος για τη θεραπεία τους, αν ο απόστολος Πέτρος διέθετε για τον καθένα έστω και λίγα λεπτά της ώρας.


Έτσι η δύναμη του Θεού βρίσκει έναν πρακτικότερο και συντομότερο τρόπο θεραπείας.


Να περνάει απλώς ο Πέτρος από δίπλα τους και αυτομάτως αυτοί να γίνονται καλά, πράγμα που δεν το έκανε ούτε ο ίδιος ο Κύριος κατά τη θαυματουργική του δραστηριότητα.


Έτσι εκπληρώνεται πάλι ο λόγος του ότι αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, τα θαυματουργικά έργα που κάνω εγώ θα τα κάνει και εκείνος, και ακόμη μεγαλύτερα από αυτά.


Εννοείται ότι όχι μόνο ο Πέτρος θεράπευε με τη σκιά του, αλλά, όπως λέγεται πιο πάνω, με τα χέρια όλων των αποστόλων γίνονταν πολλά σημεία και τέρατα που προκαλούσαν θαυμασμό στο λαό.


Και γι’ αυτό εξάλλου όλοι τους μπήκαν στη φυλακή, όπως μαρτυρείται πιο κάτω.


Ο Πέτρος αναφέρεται εδώ αντιπροσωπευτικά.


Σε παρενθετική πρόταση ο ιστοριογράφος Λουκάς μας διευκρινίζει ότι όλοι, απόστολοι και πιστός λαός, ενωμένοι με μια καρδιά και διάθεση ήταν μαζεμένοι στην περιστύλια στοά του ναού του Σολομώντος.


Ο πολύς κόσμος βλέποντας τα θαυμάσια του Θεού εκφράζονταν τιμητικά και εγκωμιαστικά γι’ αυτούς. Και πολλοί απ’ αυτούς, άνδρες και γυναίκες, πίστευαν στον Κύριο και επροστίθεντο στα πλήθη των πιστών. Από τους άλλους που δεν είχαν πιστέψει ακόμη, κανένας δεν τολμούσε να προσκολληθεί μαζί τους και να τους συμπεριφερθεί με ελαφρότητα.


Προφανώς παρακολουθούσαν και αυτοί από κάποια απόσταση με δέος.


Είχαν δει εξάλλου πριν λίγο τι έπαθαν ο Ανανίας και η Σάπφειρα, που τόλμησαν να πουν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και κατάλαβαν ότι τα πράγματα και τα πρόσωπα του Χριστού δεν ήταν αστεία, αλλά πολύ σοβαρά.


Τόλμησαν όμως ν’ αντιδράσουν ο αρχιερεύς και η κλίκα των σαδδουκαίων, που ήταν με το μέρος του, οι οποίοι από τη ζήλεια τους έχασαν την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση και έπιασαν με τα χέρια τους τους αποστόλους και τους έκλεισαν σε δημόσια φυλακή.


Προφανώς ο Καϊάφας νόμιζε πως σταυρώνοντας το Χριστό θα είχε ξεκάνει με την υπόθεση Ιησούς, αλλ’ έπεσε έξω, καθώς βλέπει με μεγάλη ανησυχία ότι τα θαύματα που πριν έκανε μόνο ο Χριστός, τα κάνουν τώρα και οι μαθηταί του, συνεχίζοντας το έργο Εκείνου και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του λαού.


Φυλακίζοντας τους αποστόλους, ο αρχιερεύς και η κλίκα του, καλλιεργούσαν φονικές διαθέσεις γι’ αυτούς.


Να όμως που διαψεύστηκαν και πάλι παταγωδώς.


Διότι την ίδια νύχτα άγγελος Κυρίου, κρατώντας κλειστά τα μάτια των φρουρών, άνοιξε τις πόρτες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και τους είπε· πηγαίνετε, και σταθείτε πάλι στο ναό και συνεχίστε να λέτε όλα τα λόγια της νέας αυτής ζωής της μετανοίας και αφέσεως των αμαρτιών, που έφερε ο αναστημένος Κύριος, χωρίς να φοβάσθε κανέναν.


Πράγμα που έκαναν οι απόστολοι, πειθαρχώντας στο Θεό κι όχι βέβαια στους θεομάχους ανθρώπους.


Δεν είναι εύκολο να τα βάζει κανείς με το Θεό.


Όσοι είχαν και έχουν την παραφροσύνη να κηρύξουν πόλεμο κατά του Θεού, στο τέλος βγαίνουν βαριά ζημιωμένοι.


Την Εκκλησία του Θεού, όχι την επίσημη και εκκοσμικευμένη και συνταυτισμένη με τον εκάστοτε Καίσαρα, που αθωώνει τους απίστους και μώμους και καθαιρεί τους πιστούς, αλλά την αφανή και ανεπίσημη και ασυμβίβαστη με το πνεύμα του κόσμου και των αιρέσεων, «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Χτυπώντας την Εκκλησία οι σύγχρονοι σαδδουκαίοι, θα ματώνουν τα χέρια και τα πόδια τους, ενώ η Εκκλησία, το μικρό ποίμνιο, ενισχυμένη από τη δύναμη του Θεού, θα συνεχίσει να διαγράφει την ιστορική της πορεία, δίνοντας θαρραλέα την μαρτυρική της παρουσία.


Κι αν συχνά δεν φαίνεται να παρεμβαίνει τιμωρός ο Θεός, το κάνει γιατί αγαπά τους καλοπροαίρετους και παρασυρμένους από τους πολεμίους, των οποίων θέλει τη σωτηρία.


Εννοείται ότι οι άλλοι, οι πωρωμένοι και αμετανόητοι σύγχρονοι σαδδουκαίοι παρασκευάζουν επιμελώς την αυτοτιμωρία τους.


ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Τρίτη 21 Απριλίου 2009









ΣΚΑΡΤΕΨΕ ΤΟ ΑΛΑΤΙ

ΤΟΥ ΟΥΝΙΤΟΥ

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Ουνίτικες παράτες στο Φανάρι,ανήμερα το Πάσχα

Κάποιοι γράφουν ότι η ψευδένωση με τον παναιρετικό Παπισμό είναι ήδη μια πραγματικότητα από το 1965 ,όταν ο, κατά δήλωση του, ραββίνος Αθηναγόρας κατήργησε ετσιθελικά αποφάσεις τών Η΄ και Θ΄ οικουμενικών συνόδων.

Ο χρόνος επιβεβαιώνει αυτή την παρατήρηση.

Εχουμε Πάσχα του 2009 στην Κωνσταντινούπολη.

Ο αυτόπτης μάρτυς, θεολόγος, ιεροψάλτης και θερμός υποστηρικτής τού φαναριώτικου οικουμενισμού, κ.Παν.Ανδριόπουλος μεταφέρει, με εικόνες, στο ιστολόγιο του την συμμετοχή ενός παπικού ιερέως με πλήρη λατινική ιερατική αμφίεση στον Εσπερινό της Αγάπης στον ναό του Νιχωρίου.

Οι ενωτικοί, αγαπητοί, αποθρασύνθηκαν πλέον στο έπακρο.

Μας φέρνουν προ τετελεσμένων, κουβαλώντας τα «παπάκια» μες στις εκκλησιές μας, που οι προκάτοχοι τους σταυροφόροι δήωσαν (λεηλάτησαν) , και δυστυχώς εμείς δεν αντιδρούμε.

Αύριο (σήμερα) γιορτάζεται η μνήμη του μεγαλομάρτυρος ιερέως και ιατρού, θαυματουργού αγίου Ραφαήλ και της συνοδείας του.

Ο άγιος Ραφαήλ απεχώρησε λίγο πρίν την άλωση από την Βασιλεύουσα,διαμαρτυρόμενος για την ουνιτίζουσα στάση των πολιτικών και θρησκευτικών αρχόντων και κατέφυγε σε ησυχαστική μονή της Λέσβου όπου και μαρτύρησε με φρικτά βασανιστήρια.

«Εξελεξάμην παραριπτείσθαι εν τω οίκω τού Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών»

Τις συγκρίσεις τις αφήνω να τις κάνετε εσείς,προσθέτοντας μία μόνο πικρόχολη παρατήρηση:

«Αν το αλάτι σκαρτέψει με τι να το αλατίσεις»;

Από τον Μίσα











ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ


Aν υπάρχουν δυό λέξεις μέσα στις οποίες είναι όλο το ευαγγέλιο της σωτηρίας, όλο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, αυτές είναι το «Xριστός ανέστη».
Eδώ φαίνεται η σοφία της Eκκλησίας μας· κατώρθωσε μέσα σε δυό λέξεις να κλείσει τα βαθειά της νοήματα. Διαβάζεις αρχαίους φιλοσόφους και κουράζεσαι, ενώ τα απλά λόγια της πίστεώς μας, σαν χρυσά καρφιά, μπαίνουν στην καρδιά και στο μυαλό. «Xριστός ανέστη»

Tις δυό αυτές λέξεις κανείς δεν θα μπορέσει να τις σβήση· πάντα θα ακούγωνται και θα ευφραίνουν όλο τον κόσμο.
«Xριστός ανέστη» Tα παλιά τα χρόνια, τα ευλογημένα χρόνια, που οι άνθρωποι πίστευαν, το «Xριστός ανέστη» δεν ακουγότανε μόνο σήμερα.
Στη Mικρά Aσία και στον Πόντο τον ευλογημένο και σ’ όλη τη Mακεδονία και παντού, το «Xριστός ανέστη» δεν ακουγόταν μόνο την Κυριακή της Ανάστασης, ως ένα σύνθημα γαστρονομικής εξορμήσεως, αλλ’ επί σαράντα μέρες αντικαθιστούσε κάθε άλλο χαιρετισμό.
Aντί καλημέρα «Xριστός ανέστη», αντί καλησπέρα, «Xριστός ανέστη», στη συνάντησι «Xριστός ανέστη», στον αποχωρισμό «Xριστός ανέστη».
Kαταργούσε κάθε είδους χαιρετισμό. δεν χόρταιναν να το λένε.
Tώρα;

«Σε τούτα τ’ άπιστα κατηραμένα χρόνια»;
Tώρα οι πολλοί έρχονται τη νύχτα στην Aνάστασι κ’ έχουν το αυτί τους τεντωμένο· και μόλις ακούσουν το «Xριστός ανέστη», οι εκκλησιές αδειάζουν.

Mεγάλη ασέβεια αυτό. Aλλ’ εάν το σκεφθής από μια άλλη πλευρά, καταντά και αστείο, μία γελοιοποίησις των λεγομένων Xριστιανών.

Θυμάμαι όταν ήμουν νεαρός κληρικός στο Mεσολόγγι κοντά σ’ ένα σεβάσμιο ιεράρχη, τον Iερόθεο, στο ναό της μητροπόλεως στην πρωτεύουσα του νομού Aκαρνανίας, ενός από τους πιό μεγάλους νομούς της πατρίδος μας, μαζεύονταν τη νύχτα της Aναστάσεως τριακόσοι περίπου επίσημοι· στρατιωτικοί με τα σπαθιά τους (μέραρχοι, συνταγματάρχαι κ.λπ.), εφέται, εισαγγελείς, πρόεδροι, νομάρχαι… Hταν δε ηρωϊκός ο δεσπότης εκείνος, το ‘λεγε η καρδούλα του.
Eκείνη τη χρονιά μου λέει·
―Aυγουστίνε, σήμερα, απόψε, θα πας και θα μού κλείσης τις πόρτες της εκκλησίας. Mπήκανε λοιπόν μέσα μετά το «Xριστός ανέστη», και κλείνουμε τις πόρτες τη νύχτα χωρίς να το πάρουν αυτοί είδησι. Mετά, τί ήταν εκείνο! να βλέπης εισαγγελείς, να βλέπης προέδρους πρωτοδικών, να βλέπης στρατηγούς, να βλέπης κυρίους της αριστοκρατίας, σαν μικρά παιδιά που κλείνει η μάνα την πόρτα κι αυτά χτυπάνε, έτσι να χτυπάνε τις πόρτες για να βγούν έξω.
Έως ότου οργίστηκε ο δεσπότης και ειπε ν’ ανοίξουμε πάλι τις πόρτες.

Aλλο πάλι θέαμα τότε!
Eίδατε ποτέ τα γίδια πως βγαίνουν από το μαντρί, πως ορμούν και τρέχουν για να πάνε να φάνε χορτάρι;
Kατ’ αυτό τον τρόπο να τους δήτε να φεύγουν, σαν τα γίδια, για να πάνε να φάνε μαγειρίτσα και να διασκεδάσουν.
Kαι μετά από αυτό μέσα στην εκκλησία δεν έμειναν ούτε δέκα άνθρωποι.
Aυτά συνέβαιναν τότε στη μητρόπολι του Mεσολογγίου.

Aλλά τα ίδια συμβαίνουν παντού και μέχρι σήμερα.
Mετά από πολλά χρόνια βρέθηκα Πάσχα στην Aθήνα. Eίδα λοιπόν κάποιο δημοσιογράφο και μου λέει·
―Πάτερ, το ‘μαθες; Tη νύχτα της Aναστάσεως έφυγαν από την Aθήνα χιλιάδες Aθηναίοι και Πειραιώτες. Kαι ενώ χτυπούσαν οι καμπάνες και οι ιερείς λέγανε το «Xριστός ανέστη», αυτοί το «Xριστός ανέστη» το ‘καναν στα πεζοδρόμια, στους δρόμους, στις μεγάλες αρτηρίες…


Kαι μόνο αυτό; αυτό είναι το λιγώτερο.
Ποιό είναι το άλλο;

Ότι όπως πήχτωσαν οι δρόμοι από τόσες χιλιάδες αυτοκίνητα, και μάλιστα όπου οι δρόμοι ήταν στενοί, έπεφτε το ένα αυτοκίνητο πάνω στο άλλο, εδημιουργούντο παρεξηγήσεις με τους άλλους οδηγούς, όπως μου έλεγε και όπως το έγραψε ο δημοσιογράφος αυτός, έρχονταν σε σύγκρουσι, κατέβαιναν κάτω, πιανότανε στα χέρια, και τότε ―μη γελάσει κανείς, αλλά να σκύψουμε τα κεφάλια και να κλάψουμε―, καθώς έρχονταν σε σύγκρουσι οδηγώντας τα αυτοκίνητα, τι κάνανε; Bλαστημούσαν το Xριστό!
K
αμμιά νύχτα δεν άκουσε τόσες βλαστήμιες ο Xριστός όσες τη νύχτα της Aναστάσεως.


Ω Θεέ μου, πως δεν κάνεις τα άστρα αστροπελέκια να πέσουν πάνω μας, πως δε’ λες στα ποτάμια να φουσκώσουν να μας πνίξουν, πως δε’ λές στη γη να σειστεί να μας καλύψει όλους σε μια νύχτα!
Xριστιανικό έθνος, ορθόδοξο έθνος, με επίσημες τελετές, και τη νύχτα της Aναστάσεως βρωμερά και ακάθαρτα χείλη μικρών και μεγάλων εμαγάρισαν όλους τους δρόμους.
Aλλά οι δρόμοι που μαγαριστήκανε με τις βλαστήμιες, θα περάσει ο σατανάς με τα άρματά του και θα τους βάψει με αίμα.
Eνθυμείσθε τον λόγον· γράψτε τον λόγον αυτόν.
Δεν είναι αυτός τρόπος εορτασμού. Tο «Xριστός ανέστη» γίνεται αφορμή μόνο για αργία από την εργασία, για φρενήρη έξοδο, για φαγοπότι και μέθη, για βλαφημίες και ποικίλες ασέβειες, για κραιπάλη και αποκτήνωσι.
Έτσι εορτάζεται το Πάσχα;
Eίναι αυτοί Xριστιανοί;
Tί σχέσι έχουν με τον αναστάντα Kύριο;


Aλλά και οι άλλοι, που δεν φτάνουμε στο σημείο αυτό, πόσο αισθανόμεθα άραγε το «Xριστός ανέστη»;

Oι πρόγονοί μας σαράντα μέρες λέγανε το χαρμόσυνο αυτό χαιρετισμό. Tον λέγανε όχι με κρύα καρδιά.
Tώρα οι λεγόμενοι Xριστιανοί ντρέπονται να το πουν, το λένε μόλις - μόλις.

Aλλοτε το «Xριστός ανέστη» έβγαινε από τα βάθη της ψυχής, έφευγε από την καρδιά σαν βροντή.
Tώρα δειλά - δειλά, με φόβο μήπως τους περιπαίξουν οι δήθεν μοντέρνοι και εξελιγμένοι.

Kαι τι είναι αυτοί;
Aν τυχόν πιάσεις αυτούς τους διανοουμένους, που μάθανε πέντε γραμματάκια και μερικές γλώσσες, αν τους πιάσεις αυτούς όλους και τους ρωτήσεις
―Πιστεύετε στην ανάστασι του Σωτήρος Xριστού; θα σου πούνε με ένα μειδίαμα στα χείλη·
―Σ’ αυτά πιστεύουν κάτι γριές και κάτι παπάδες και καλόγεροι· εμείς είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, εμείς είμαστε ραφιναρισμένα πνεύματα. Eμείς Aνάστασι; για ‘μας η Aνάστασι είναι ένας ωραίος μύθος, μιά καλή εφεύρεσι…
Kαι αν τους ρωτήσης
―Tότε λοιπόν γιατί γιορτάζετε; Θα σου πουν κυνικά και αδιάντροπα·
―Eμείς την Aνάστασι την έχουμε σαν μια ποικιλία στη ζωή, ένα είδος αλλαγής, μια ευκαιρία να φάμε και να χαρούμε…
Aυτή είναι σήμερα η κατάστασι.

«Όσοι πιστοί», «στώμεν καλώς».

Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλες αυτές τις φωνές που ακούγονται γύρω μας. Tίποτε μη μειώσει τη χαρά που μας χαρίζει η νίκη του Xριστού, τίποτε να μη σβήσει τη λάμψι της αληθείας του.


«Xριστός ανέστη!»
.

Aς δοξάσουμε το Θεό, ότι πιστεύουμε στον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, το νικητή του θανάτου και του Άδου.

Kαι ας κρατήσουμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, στην καρδιά μας τούτο· ότι η πίστι μας, η Eκκλησία μας, δεν είναι εφεύρεσι των παπάδων· αν ήταν εφεύρεσι των παπάδων, εμείς οι παπάδες θα την είχαμε διαλύσει προ πολλού.

Δεν είναι δημιούργημα ανθρώπων, δεν είναι κατασκεύασμα φιλοσοφικό η αγία μας θρησκεία.

Eίναι δεντρί, που δεν το φύτεψε χέρι ανθρώπου.
Eίναι δεντρί, που το φύτευσε η δεξιά του Yψίστου, ο Θεός, η αγία Tριάς.

Eίναι δεντρί με ρίζες βαθειές μέσα στις ανθρώπινες καρδιές.
Δεντρί που κανένας διάβολος δε’ θα μπορέσει ποτέ να το ξερριζώση.
Δεντρί γεμάτο άνθη και καρπούς.
Δεντρί με ευεργετική παρουσία μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος.


Aδελφοί, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».



† επίσκοπος Aυγουστίνος

Κυριακή 19 Απριλίου 2009












ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ


«Η αιωνία σιωπή των απείρων διαστάσεων του Σύμπαντος με τρομάζει. Το Σύμπαν είναι βωβό. Και αυτό προξενεί φρίκην»,

αναφωνούσε μέσα από τις πολυχρόνιες έρευνές του, ο μεγάλος μαθηματικός Πασκάλ.

Και μέσα εις αυτό το βωβόν Συμπαν, εμφανίζεται και σπάει τη σιωπή του Σύμπαντος κόσμου, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Χριστός.


Ιδου, Αυτός είναι ο συγκεκριμένος και αυθεντικός Θεός που εμφανίζεται στη Γή για να σώση τον άνθρωπο.

Και για να λύση όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Ποιος είναι Αυτός ο Ιστορικός Χριστός που εμφανίζεται στην ιστορία της Γής, στην ιστορία του κόσμου, στην ιστορία του ανθρώπου; Μα Αυτός, είναι ο Άνθρωπος. Ιδε ο Άνθρωπος, είπεν ο Πιλάτος (Ιωάν.ΙΘ΄6).

Μα Αυτός, είναι και ο Θεός. Είναι ο Θεάνθρωπος.

Είναι η Τιμή, είναι η Δόξα, είναι η μεγάλη κραυγή του Σιωπηλού και Αχανούς Σύμπαντος.


Εσείς τα αχανή και σιωπηλά Σύμπαντα, εσείς οι απέραντοι Αστέρες και οι Γαλαξίαι, … Προσκυνήσατέ Τον.


Λαοί και Εθνοι, αι Γενεαί Πάσαι, …Προσκυνήσατέ Τον.

Είναι ο Θεάνθρωπος. Είναι ο Μεγάλος Επισκέπτης της Γής.

Είναι ο Μεγάλος Φιλάνθρωπος Αιώνιος Θεός. Είναι ο Μοναδικός Σωτήρας των Ανθρώπων.


Εις όλους τους Χρόνους και εις όλα τα μήκη και τα πλάτη του Σύμπαντος Κόσμου,…, εις όλους τους Αιώνας….Προσκυνήσατέ Τον. Αυτώ η δόξα εις τους Αιώνας.


Ότι εν Αυτώ η σωτηρία. "Και ούκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία. Ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον Ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δεί σωθήναι ημάς"(Πραξ.Δ΄12).

Και αλήθεια, για ποια σωτηρία ανθρώπων ήλθε ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Κύριος Ιησούς;

Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ήλθε να σωση ο Ιησούς;

Είναι ο χθεσινός, είναι ο σημερινός, είναι και ο αυριανός άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που αποτελείται από ένα κράμα μεγαλείου και αθλιότητος.

Είναι ένας ξεπεσμένος βασιλιάς. Και υπό τα ερείπια του παλατιού του μπορούμε να δούμε καθαρά τις μεγάλες γραμμές του παλατιού αυτού, στην παληά του δόξα.

Ειχε ένα μεγαλείο ο άνθρωπος, αλλά δεν εμεινε στο μεγαλείο του, προτίμησε να περιέλθη στην μαραζωμένη αθλιότητα του.


Δεν είναι ένα ζώον ο άνθρωπος, δεν είναι ένα βοσκηματώδες, όπως διακήρυξαν κάποιοι ναυαγοί της ζωής που περιήλθαν στην απελπισία και στο μαρασμό των σκέψεων και των αισθημάτων τους. Αυτοί ξέμειναν σαν ξεφτυσμένοι και ερειπωμένοι ναυαγοί με κατασπασμένα τα φτερά και τα κατάρτια τους. Και έτσι εφυγαν από τη ζωή αυτή. Προτίμησαν να εξαφανισθούν για πάντα, σαν τρελλές και αλλόφρονες πεταλούδες και σαν περιφερόμενα χνούδια των δένδρων. Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν κατάφεραν να συνέλθουν και που δεν μπόρεσαν να θεωρήσουν και να νοσταλγήσουν το παληό τους μεγαλείο και να ξαναεπανέλθουν και να ξαναεγκαταστασθούν πάνω στον βασιλικό τους θρόνο. Πολύ κρίμα. Μεγάλο κρίμα.


Μα τώρα σήμερα, χθές, αύριο, ήλθε και έρχεται και θα έλθη ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Ιησους.

Δεν δικαιούται να υπάρχη κανένας απελπισμένος. Οι απελπισμένοι δεν ανήκουν στις τάξεις του Εσταυρωμένου και του Ανασταντος Ιησου. Οι απελπισμένοι ανήκουν στους θλιβερούς αθέους. Στον Εσταυρωμένο και Ανασταντα Ιησού, όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβασι σωτηρίας.


Μα ποιος είναι Αυτός ο Ιησούς;

Δεν είναι Αυτός απλώς ο καλύτερος των ανθρώπων. Είναι το μοναδικόν φαινόμενον εις την Ιστορίαν του οποίου η αναμονή και η έλευσις υπήρξαν πάντοτε.

Μόνον ο Ιησούς Χριστός είχε προϊστορία από τα βάθη των αιώνων, αλλά έχει και ιστορία 2000 χρόνων. Κανένας από τα μεγάλα πρόσωπα της αρχαιότητος δεν έχει προϊστορία ως άτομο. Ούτε ο Βούδας, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Κομφούκιος, ούτε ο Μ. Αλέξανδρος είχαν προϊστορία. Γι αυτούς γίνεται λόγος από τότε που γεννήθηκαν.

Για τον Χριστό όμως γίνεται λόγος με τις προφητείες πρίν γεννηθή.


Ιδου το πρώτο και μοναδικό τεκμήριο της μοναδικότητας του Χριστού: Η Προφητεία.


Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο ζήτημα . Θα πρέπη να υπάρχουν και τα χαρακτηριστικά γεγονότα που θα μαρτυρούν ότι ο Χριστός ήτο ο αναμενόμενος και προλεγόμενος από τις προφητείες και κανένας άλλος. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα; Μα τα θαύματα Του.

Και μάλιστα το μεγαλύτερο των θαυμάτων Του: η Ανάστασί Του.

Και που περιέχονται οι Προφητείες; Στην Παλαιά Διαθήκη. Που γράφτηκε από τους Εβραίους πρίν έλθη ο Χριστός στον κόσμο, από τους αρχαιότατους χρόνους, κατά διάφορες εποχές, από διάφορους συγγραφείς, μέχρι του 5ου αιώνος π. Χ. και μεταφράσθηκε στην ελληνική πάλι από Εβραίους που γνώριζαν την Εβραϊκή και την Ελληνική το 250 π.Χ.

Και την κατέχουν σήμερα, εκτός από μας, και οι Εβραίοι, που σταύρωσαν τον Χριστό και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν εις Αυτόν.

Αυτή λοιπόν η Γραφη είναι λίαν αξιόπιστος, που γράφτηκε από Εβραίους που δεν είδαν τον Χριστό, και βρίσκεται σήμερα στα χέρια των Εβραίων, των οποίων οι πρόγονοι σταύρωσαν τον Χριστό και αυτοί δεν τον πιστεύουν ούτε και σήμερα, ως Μεσσία.

Δεν είναι δυνατόν να εμφιλοχορήση στο νου μας καμμία ιδέα ότι νοθεύτηκε, αφού κατέχεται από τους Εβραίους, που δεν πιστεύουν και δεν αναγνωρίζουν το Χριστό, ως Μεσσία και ως Θεό.


Εδώ περιγράφεται ολόκληρος ο Χριστός. Περιγράφεται ακριβέστατα και αναλυτικότατα, ο χρόνος της ελεύσεώς Του, η Βασιλεία και το Μέλλον του Μεσσία, η φυλή, το πάθος, ο χαρακτήρας, η γενέτειρα του Μεσσία. Υπάρχει πλήθος προφητών που προλέγουν τον Χριστό ως Μεσσία, όπως και πλήθος λαού που τον λατρεύει, όταν ήλθε. Ένα ολόκληρος λαός τον προλέγει πρίν έλθη. Ένας ολόκληρος λαός τον λατρεύει όταν ήλθε.

Πως όμως θα πείθονταν οι σύγχρονοι του Χριστού ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας και όχι άλλος;

Με τα θαύματα. Και κυρίως με το μεγαλύτερο θαύμα Του. Την Ανάστασί Του.


Και ιδου το πελωρίων διαστάσεων ερώτημα: Ανέστη ο Χριστός εκ νεκρών;

Αν ανέστη εκ νεκρών, έν εκ των δύο θα έγινε.

Η οι μαθηταί, μας απάτησαν ή απατήθηκαν.

Εάν ούτε απάτησαν , ούτε απατήθηκαν, ο Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, άρα θα είναι Θεός, και ό, τι λέγει θα είναι θείον.

Μήπως όμως οι μαθηταί, μας απάτησαν;

Όχι. Διότι είναι ανώτεροι άνθρωποι και κατ’ εξοχήν ειλικρινείς. Και που φαινεται αυτό; Δημοσιεύουν τα ελαττώματά τους, δημοσιεύουν τις ελλείψεις τους. Καμμία λέξι δεν εκτοξεύουν εναντίον του διδασκάλου τους.

Ο Χριστός τον Πέτρο τον ονομάζει χοντροκέφαλο. Τον ονομάζει διάβολο. Ο ίδιος ο Πέτρος τον αρνείται τρείς φορές. Ολες αυτές οι ελλείψεις γράφονται από τους ίδιους και δημοσιεύονται.

Ο Θωμας ντρέπεται και απιστεί. Γράφεται.

Ο Ιούδας τον προδίδει. Γράφεται.

Οι άλλοι οι απόστολοι τον εγκαταλείπουν ή με τον ύπνο τους ή με την φυγή τους, τις κρισιμώτερες ώρες που διέρχονταν ο διδάσκαλός τους. Το γράφουν.

Ανέστη ο Χριστός και αυτοί δυσπιστούν και νομίζουν ότι βλέπουν φάντασμα.

Ονειδίζει την σκληροκαρδία τους ο Χριστός ότι «θεασαμένοις ουκ επίστευσαν». Γράφεται και αυτό.

Δημοσιεύουν, λοιπόν, όλες τις ελλείψεις τους.

Ουδεμία ύβρι εκτοξεύουν κατά του άδικου Πιλάτου, κατά του αχάριστου Ιουδαϊκού όχλου, κατά των καθοδηγητών του λαού των Φαρισαίων.

Είναι μικρά αυτά τα δείγματα ειλικρινείας των μαθητών του;

Δες τε πως περιγράφουν τον θάνατο του λατρευτού των Διδασκάλου και πως περιγράφουν τον θάνατο του πρωτομάρτυρος Στεφάνου;

Δίνουν ηρωϊκότερη περιγράφη του θανάτου του Στεφανου από το θάνατο του Χριστού. Τον Χριστο τον παρουσιάζουν λειποψυχούντα και λυγίζοντα, στον Στέφανο ουδεν λύγισμα δείχνουν ακόμα και όταν λιθοβολείται, τουναντίον συγχωρεί τους εχθρούς του. Τον παρουσιάζουν δηλαδή υπερέχοντα του Χριστού και ουδεμίαν αγωνία δεικνύοντα.

Μήπως όλα αυτά δείχνουν ότι ήθελαν να μας απατήσουν και να ηρωοποιήσουν τον Διδάσκαλόν τους;

Δεν έγραψαν ό,τι ποθούσαν και ό,τι επιθυμούσαν, αλλά ό,τι είδαν.


Ποιο άλλο μεγάλο σημείο ειλικρινείας δείχνουν;

Τον ήρεμο θάνατό τους. Θυσιάσθηκαν, πέθαναν ήρεμα, άλλοι με σταυρικό θάνατο, άλλοι με μάχαιρα ή με αποκεφαλισμό, χωρίς απειλές, χωρίς ύψωμα των γρόνθων τους στους σταυρωτάς τους, ούτε ακόμα και κατά την περιγραφή της αναστάσεως του Χριστού.

Ω άπιστοι, ώ άπιστοι, παρουσιάστε άλλα ισχυρότερα κριτήρια ειλικρινείας από τα αναφερθέντα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εχετε;

Είναι βέβαιο, λοιπόν, ότι δεν μας απάτησαν οι μαθηταί του Χριστού.


Μήπως όμως, απατήθηκαν;

Πότε ένας άνθρωπος απατάται και πότε δεν απατάται;

Μπορεί κάποιος να απατηθή όταν ομολογή μία θρησκεία, ένα κοινωνικό σύστημα, όπου έχουν τον λόγο ο νούς και το συναίσθημα.

Δεν απατάται όμως ο άνθρωπος όταν ομολογή ένα ΓΕΓΟΝΟΣ, που συνέβη σε ορισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων. Διότι γι αυτό το γεγονός έχουν τον λόγο τα μάτια, και τα αυτιά. Όταν μάλιστα τα μάτια και τα αυτιά είναι ξένα ψυχολογικών προδιαθέσεων, τόσο περισσότερο είμαστε βέβαιοι ότι δεν απατώμεθα, όταν ακούμε κάποιον αυτόπτη και αυτήκοο μάρτυρα, που διηγείται το γεγονός.


Πράγματι, η Ανάστασι του Χριστού εμφανίζεται από τους αποστόλους με αυτές τις δύο όψεις.

Εμφανίζεται ως συμβάν και ως γεγονός, που έλαβε χώρα σε ωρισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων.

Δεν εχουν καμμία ψυχολογική προδιάθεσι για την Ανάστασι, μάλλον καμμία προσδοκία αναστάσεως είχαν, αφού ούτε ο Θωμάς θα ζητούσε να θέση τον δάκτυλόν του επί τον τύπο των ήλων και την χείρα του στην πλευρά για να πιστέψη, ούτε στους αποστόλους θα φαίνονταν τα ρήματα των γυναικών «ωσεί λήρος», ούτε θα «εδόκουν πνεύμα θεωρείν» όταν τους ειπε ο Χριστός «ψηλαφήσετέ με και ίδετε», ούτε ο Λουκάς θα έγραφε το «απιστούντων και θαυμαζόντων από της χαράς», ούτε οι πορευόμενοι προς Εμμαούς θέ έλεγον «ηλπίζομεν ότι αυτός εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ».

Αντίθετα όλοι τους θα δέχονταν αυτόν αναστάντα ΑΝΕΥ ΔΙΣΤΑΓΜΩΝ.

Οι αρνήσεις και οι δισταγμοί των αποστόλων δείχνουν ότι η Σταύρωσις του Χριστού γκρέμισε από την ψυχή τους κάθε λόγο για την ανάστασί του που τους ειχε μιλήσει. Τόσο μεγάλο ήταν το κάταγμα που υπέστησαν.

Τα αυτιά και τα μάτια των αποστόλων χωρίζονται τελείως από τις εσωτερικές των ιδέες και προδιαθέσεις.

Βλέπουν και μαρτυρούν ο,τι δεν περίμεναν.

Και όπως λέν οι ίδιοι «¨Ο ακηκόαμεν, ό εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ό εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του Λόγου της Ζωής».



Συμπέρασμα: Οι απόστολοι δεν απατήθηκαν, γιατί μαρτυρούν γεγονός και όχι ιδέα.

Εαν αυτό δεν είναι ισχυρό τεκμήριο, υπάρχει ισχυρότερο τεκμήριο, ότι δεν απατάται κάποιος;

Και σε ποιόν άλλο έγινε;

Στην ιστορία του κόσμου, ποτέ και σε κανένα.



Ανακεφαλαιώνοντας όλα τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι οι Απόστολοι ούτε απάτησαν, ούτε απατήθηκαν.

Δεν απάτησαν, γιατι εκτός από τα άλλα, θυσιάστηκαν.

Δεν απατήθηκαν, γιατί η Ανάστασις εμφανίζεται όχι σαν ιδέα, ή σύστημα, ή συναίσθημα, αλλά σαν γεγονός, συμβάν σε ορισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων.


Αρα ο Χριστός ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.


Και ό,τι λέγει είναι αληθινό.

Ειπεν ότι είναι Θεός. Ναι, είναι Θεός.

Είπε ότι υπάρχει ψυχή και αυτή είναι αθάνατη. Είναι.

Είπε ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή. Υπάρχει.


Ο Θεός μας απέδειξε την θεότητα του Χριστού δια των δυνατοτέρων και ευκολοτέρων τρόπων, ήτοι της Προφητείας, της Λογικής και της Ιστορίας.

Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του, διότι δια των ευκολοτέρων, αλλά και δυνατωτέρων μέσων, μας αποδεικνύει το ωφελιμότερον όλων, τον Χριστόν ως Θεόν.


Επομένως. Βαρκούλες και μονόξυλα, πλοία και ατμόπλοια, θωρηκτά και υπερωκεάνεια, ήτοι άνθρωποι του προσκαίρου τούτου βίου, ιδού το λιμάνι εις την θάλασσαν του βίου μας, όπου θα αναπαυώμεθα και θα ανεφοδιαζώμεθα, για να μπορέσουμε αρμενίζοντες στα πελάγη, να παλαίωμεν νικηφόρως προς τα κύματα, τας συμφοράς του βίου μας.

Το λιμάνι αυτό είναι ο συγκεκριμένος και αυθεντικός Θεάνθρωπος Χριστός.


Όχι, λοιπόν, πίστευε και μη ερεύνα,

αλλά πίστευε

ή ερεύνα,

ή πίστευε και ερεύνα.

Τα παραπάνω, κατά ένα μεγάλο μέρος τους, λήφθηκαν από το βιβλίο του π. Ι.Γιαννακοπούλου «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ-ΛΟΓΙΚΗ» και διαμορφώθηκαν ελεύθερα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου