Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009















ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ


ΚΡΙΝΩΝ

ΤΗΝ ΓΗΝ



Τι είπω και τι λαλήσω;

Δακρύων ο παρών καιρός και θρήνων…

Πως αν τα εντεύθεν διηγησαίμην λοιπόν, πάσαν υπερβαίνοντα τραγωδίαν;

Τις ταύτα παραστήσει λόγος;

Ποία χωρίς φρίκης δέξεται ακοή;


Ολολυγαί πανταχού και οιμωγαί και κωκυτοί και θρήνοι και πηγαί δακρύων κατά τας αγοράς και τας οικίας και κατά τας ερήμους και το πάν της πόλεως μέρος των συμφορών επληρούτο τούτων.

Ότι ανήρηται το της αγάπης καλόν.

Ότι εμακρύνθη η ευσπλαχνία, παρηνάλωται η συμπάθεια, αφήενται εις το μίσος και επληθύνθη η ιταμότης.

Ότι οι άρχοντες ημών άδικοι, οι επιστατούντες τοις πράγμασιν άρπαγες, οι κριταί δωρολήπται, οι μεσίται ψευδείς, οι αστικοί εμπαίκται, οι αγροίκοι άλογοι, και οι πάντες αχρείοι. (Ιωσήφ Βρυένιος κεφ. ΜΖ΄.Τις η αιτία των λυπηρών;).


Δεν σταυρώθηκε μόνον μία φορά ο Ιησούς ο Ναζωραίος.

Κάθε μέρα σταυρώνεται ο Ιησούς ο Ναζωραίος και όχι μόνον από τους Ιουδαίους αλλά και από αυτούς που φέρουν το όνομά Του και αποκαλούνται Χριστιανοί.


Κάθε μέρα σταυρώνεται ο Ιησούς στα πρόσωπα όλων των φτωχών, όλων των εγκαταλελειμμένων και όλων των αδυνάτων ανθρώπων της Γής.


Κάθε μέρα σταυρώνεται ο Ιησούς από τους ιδιαζόντως ειδεχθείς εγκληματίες που διαπράττουν ωμά και αποτρόπαια εγκλήματα και μάλιστα με τις ευλογίες όχι μόνον του Ηρώδου και του Πιλάτου, αλλα και του Χριστώνυμου Καίσαρα, που φέρει στην προμετωπίδα του Συντάγματός του, το όνομα της Αγίας Τριάδος.


Και μόνον;

Ω Θεέ και Κύριε! Φρίξον Ηλιε και στέναξον Γη!

Εξέστη ο Ουρανός, λέγων και έφριξεν η γή επί πλείονας σφόδρα.

Πενθήσει ο Κάρμηλος, πενθήσει οίνος, πενθήσει άμπελος.


Κάθε μέρα σταυρώνεται ο Ιησούς με την σιωπηλή συγκατάθεσι και αυτών των εκπροσώπων της Εκκλησίας.

Με την απάθεια τους και την αδιαφορία τους.

Για να μην πώ με την ευλογία τους, αφού πρό ημερών οι σφαγείς γιατροι επισκέφθηκαν τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και περιχαρείς φωτογραφήθηκαν μαζί του.

Και εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε ότι τους απέπεμψε από εκεί που ήλθαν, αυτός τους υποδέχθηκε και συζήτησε ευχάριστα μαζί τους αφού του ανεκοίνωσαν ότι οι δότες αυξήθηκαν θεαματικά.


Δια ποίους ομιλώ;


Αναφέρομαι στο αποτρόπαιο έγκλημα των ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ των ανυπεράσπιστων εμβρύων.


Αναφέρομαι στο ωμό και αποτρόπαιο έγκλημα των ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ των ανερώτητων ασθενών.


Με την ευλογία της η ίδια η Εκκλησία σιωπά και παρακολουθεί απαθέστατη τα τεκταινόμενα.

80 (ογδόντα) τον αριθμόν Αρχιερείς, 10.000 ιερείς και 10.000 Θεολόγοι κατάπιαν τη γλώσσα τους και δεν γράφουν, ούτε ομιλούν. Μογίλαλοι εγένοντο άπαντες.


Η Εκκλησία ψάλλει και θρηνεί τον Εσταυρωμένο Κύριο της Ζωής και του Θανάτου.

Και αλήθεια, έχει ΕΚΕΙΝΟΣ την ανάγκη των θρήνων και των οδυρμών;

Μα Αυτός είναι ο ΖΩΝ ΘΕΟΣ. Και ο θάνατος επικράνθη και γαρ ενεπαίχθη.


Εκείνος είπε : Μη κλαίετε επ’ εμέ . Πλήν εφ’ εαυτούς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών. (Λουκ.κγ΄28). Μην κλαίετε για μένα. Κλαύσατε για σας, κλαύσατε για τα παιδιά σας. Σείς είστε αξιοι θρήνων, τα παιδιά σας θρηνήσατε.


Θάπρεπε να κλαίετε και να θρηνήτε για τις χιλιάδες φωνές και τις κραυγές που ανέρχονται μέσα από τα χιλιάδες αιματωμένα ιατρεία σφαγεία.


Ιδού οι φωνές των σφαζομένων χιλιάδων βρεφών, ιδού και οι χιλιάδες πλέον και των ανερώτητων ασθενών, ανέρχονται στους Ουρανούς των Ουρανών και φθάνουν μέχρι τον θρόνο του Τριαδικού Θεού.


Ιδού, οι κραυγές όλων των χιλιάδων σφαζομένων και κατακρεουργημένων αθώων εμβρύων και αθώων ανθρώπων, ως φωνή ΑΙΜΑΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ, κλαίνε και θρηνούν και σπαρταρούν και σφαδάζουν από τον άγριο και αποτρόπαιο σφαγιασμό τους.


Και ο Θεός σπεύδει ταχύτερον εις βοήθειαν των σφαζομένων και σφαδαζομένων.



Ω Κύριε, Κύριε, εις ποίους καιρούς τετήρηκας ημάς;


Φόβον μέγαν φοβούμεθα, Κύριε, και αγωνία πολλή, συνεχόμεθα.


Μακροθύμησον, εφ’ ημάς Κύριε.


Και μη συντρίψης και κονιορτοποιήσης την Γήν και τα εν αυτή και ημάς αυτούς τους ανθρώπους της Γης, ως σκεύη κεραμέως…


Μακροθύμησον, Κύριε.


















Η ΥΨΙΣΤΗ ΑΞΙΑ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ


Ολη η ζωή του Θεανθρώπου ουδέν άλλο είναι ειμή αγών διασώσεως του κόσμου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, διά της ιδρύσεως και συντηρήσεως της Εκκλησίας εις τον κόσμον.
Ο Κύριος έκαμε την Εκκλησίαν Του τοιαύτην διά της Σταυρώσεώς Του και του Θεανθρωπίνου αίματός Του, το οποίον επί του Σταυρού εξέχεεν.
Αυτό το αίμα είναι η κάθαρσις της Εκκλησίας και η σωτηρία της.
Το αίμα του Χριστού είναι η αιωνίως καινή, λυτρωτική, σώζουσα, δημιουργική και πανενωτική δύναμις της Εκκλησίας.

Εις το Πρόσωπον του Θεανθρώπου ηνώθη με υπερτέλειον τρόπον η θεία και η ανθρωπίνη φύσις, ο Θεός και ο άνθρωπος, ούτως ώστε οι άνθρωποι, όντες έως τότε μακράν του Θεού δια της αμαρτίας, να γίνουν εν τω θεανθρωπίνω αίματι, οικείοι Αυτού και έν με Αυτόν (Εφεσ.2,13-14).

Να γίνουν «μέλη του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (Εφεσ.5,30).


Δια του Θεανθρώπου Χριστού επήλθε επί της γής η ακατανόητος πραγματικότης:
Εμείς οι άνθρωποι οι φιλαμαρτήμονες,
αυτά τα θηλαστικά,
απεκτήσαμεν δι Αυτού την κατά αίμα συγγένειαν με τον Θεόν,
διότι το θεανθρώπινον αίμα Του,

η πηγή της αιωνίου ζωής μας

και της θεανθρωπίνης αθανασίας μας,
μας ενώνει στενώτατα με Αυτόν,
τον μόνον αληθινόν Θεόν,
εν τω Οποίω και υπάρχει η ζωή η αιώνιος.


Το θείον αίμα του Κυρίου είναι η θεανθρωπίνη δύναμις η αγιάζουσα, η καθαρίζουσα, η μεταμορφώνουσα, η χριστοποιούσα, η εκκλησιοποιούσα, η θεανθρωποποιούσα, η τριαδοποιούσα, η σώζουσα.


Το αίμα του Θεανθρώπου ενώνει τον άνθρωπον με τον Θεόν.

Όπως επί του Σταυρού του Γολγοθά, ούτω και μέσα εις το Θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας δια του ζωηφόρου και θεοποιούντος αίματος του αγίου Μυστηρίου της Μεταλήψεως.


Επιπλέον, επειδή πρόκειται περί αίματος του Θεανθρώπου Χριστού, και επειδή η Εκκλησία είναι το σώμα Του, διά τούτο και είναι αυτό η ενοποιούσα δύναμις, η ενώνουσα όλα τα μέλη της Εκκλησίας εις έν σώμα και μίαν ψυχήν, εις μίαν καρδίαν και μίαν θεανθρωπίνην κοινωνίαν.

«Εν σώμα οι πολλοί εσμέν.
Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν»(Α΄Κορ.10,17).

+α. Ι.Π.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009















ΣΤΑΘΗΤΕ


ΟΛΑ ΤΑ


ΣΥΜΠΑΝΤΑ



Σταθήτε όλα τα Σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι, και όλα τα όντα!


Κάτω όλαι αι καρδίαι, όλοι οι νόες, όλαι αι ζωαί, όλαι αι αθανασίαι, όλαι αι αιωνιότητες!


Διότι, όλα αυτά άνευ του Χριστού είναι δι’ εμέ κόλασις.


Η μία κόλασις δίπλα εις την άλλην Κόλασιν.


Όλα είναι αναρίθμητοι και ατελεύτητοι κολάσεις και εις το ύψος και εις το βάθος και εις το πλάτος.


Η ζωή άνευ του Χριστού, ο θάνατος άνευ του Χριστού, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χριστού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, -όλα είναι τρομερά ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, σισύφειον βάσανον, κόλασις!


Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σού, Γλυκύτατε Κύριε!

Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικαιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την αιωνιότητα.

Όχι, όχι!

Εσένα μόνον θέλω.

Εσύ μόνον να είσαι εις όλα, εν πάσι και υπεράνω όλων!...


Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός, δεν μου χρειάζεται, είναι μόνον μία κόλασις.

Το ίδιον είναι κόλασις και η δικαιοσύνη, και η αγάπη, και το αγαθόν, και η ευτυχία.

Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι κόλασις.

Δεν θέλω ούτε την αλήθεια άνευ του Χριστού, ούτε την δικαιοσύνην άνευ του Χριστού, ούτε την αγάπην άνευ του Χριστού.

Δεν τα θέλω όλα αυτά κατ’ ουδένα τρόπον!


Θα δεχθώ κάθε είδους θάνατον.

Ας με θανατώσετε με όποιον τρόπον θέλετε, αλλά χωρίς τον Χριστόν δεν θέλω τίποτε.

Ούτε τον εαυτόν μου, ούτε και αυτόν τον ίδιον τον Θεόν, ούτε κάτι άλλο μεταξύ των δύο τούτων.


Δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!


+ άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς


Υ.Γ. Το ανωτέρω εικονιζόμενο Αγιο Ποτήριο,

λέγεται ότι είναι το Αγιο Ποτήριο που χρησιμοποίησε ο Κύριος.


Τετάρτη 15 Απριλίου 2009










Μηδείς, ώ πιστοί, του δεσποτικού δείπνου αμύητος, μηδείς όλως ως ο Ιούδας δολίως προσίτω τη τραπέζη. Εκείνος γαρ τον ψωμόν δεξάμενος, κατά του άρτου εχώρησε σχήματι μεν ών μαθητής, πράγματι δε παρών φονευτής. Τοις μεν Ιουδαίοις συναγαλλόμενος, τοις δε αποστόλοις συναυλιζόμενος. Μισών εφίλει, φιλών επώλει τον εξαγοράσαντα ημάς της κατάρας, τον Θεόν και Σωτήρα των ψυχών ημών.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ


Είναι γνωστόν, ότι ο Κύριος οσάκις ευρίσκετο ενώπιον της κακίας, ήλεγχε δριμύτατα αυτήν ως κριτής και δικαστής.

Όλους τους δίκασε με τον τρόπον του και τον Ιούδαν τον δίκασε με τον τρόπον Του.


Ενώ, λοιπόν, ο Ιησούς είναι αυστηρότατος κριτής προς πάντας, προς τον Ιούδαν φέρεται με την μεγαλυτέραν ευγένειαν.


Εις τον Μυστικόν Δείπνον προτιμά να ταράξη όλους τους Αποστόλους Του, λέγων αορίστως, κάποιος από σας θα με προδώση, παρά να αποκαλύψη τον προδότην!


Όταν βραδύτερον τον ηρώτουν οι Απόστολοι κατά τον Μυστικόν Δείπνον «μήτι εγώ ειμί Κύριε;» ηναγκάσθη να τον ερωτήση και ο Ιούδας «μήτι εγώ ειμί Κύριε;»απήντησεν εις αυτόν ο Κύριος χαμηλή τη φωνή δια να μη ακουσθή από τους άλλους και κατακρεουργηθή, το σύ είπας, «ναι».


Όταν βραδύτερον εν Γεθσημανή ο προδότης τον εφίλησε, ο Κύριος του λέγει: «Εταίρε εφ’ ώ πάρει;»: Φίλον Του ονομάζει τον Ιούδαν.

Τηρεί την ευγένειαν αυτήν ο Κύριος, διότι ευρίσκετο προ της πωρώσεως.

Ο έλεγχος ήτο απαραίτητος πριν πωρωθή.

Πόσον όμως κατεδίκασεν η ευγένεια αύτη του Κυρίου τον Ιούδα!

Ηλθον αντιμέτωπα το Φως και το σκότος.

Το φως μέχρι εδώ έγινε με την ευγένεια του Ιησου φωτεινότερον , το σκότος με την πώρωσιν του Ιούδα σκοτεινότερον.

Εστηλιτεύθη ούτω, κατεδικάσθη, περισσότερον η κακία του προδότου.


Πολλοί θέλουν να δικαιολογήσουν τον Ιούδαν δια την πράξιν του, ουδείς δε θα επεθύμει να είναι εις την θέσιν του, αφού ο Κύριος είπε δι αυτόν «καλόν ήν, ει μη εγεννάτο ο άνθρωπος εκείνος!».


Ο Ιούδας έγινε το σύμβολον παντός προδότου και η λέξις προδότης και προδοσία ειλημμένη εκ του Ιούδα είναι η τρομεροτέρα ύβρις και προσβολή!


Ο ίδιος πρώτος, μη υποφέρων το βάρος του κακού, «απελθών απήγξατο ρίψας τα αργύρια χαμαί».

Διότι δεν ηδηνήθη να υπομείνη την ευγένειαν του Κυρίου του, είπεν: «Ημαρτον, παραδούς αίμα αθώον».


Αυτοί οι οποίοι του έδωσαν τα χρήματα, δεν τα έβαλον εις το ταμείον των, αλλά έκαμον το νεκροταφείον δια τους ξένους και εκλήθη «Ακελδαμά» χωρίον αίματος, Πραξ.1,19, ο τόπος εκείνος!


Η ευγένεια λοιπόν του Κυρίου κατεδίκασε την ζωήν του Ιούδα, τα χρήματά του, το όνομά του, το επίθετόν του: προδότης!

Πόσον τρομερά, η δίκη του Ιούδα υπό του Κυρίου!

+ Αρχιμ. Ιωηλ Γιαννακοπουλος

Τρίτη 14 Απριλίου 2009


ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ

…Εις τον βωμό της αγάπης σου να προσφέρω ολοκαύτωμα τον εαυτό μου. Οπως συ εσταυρώθεις, θα σταυρώσω και εγώ τον εαυτό μου, τον αμαρτωλό εαυτό μου, τα πάθη μου και τας κακάς επιθυμίας.

Ιδού, Κύριε, θέλω να πολεμήσω, να νικήσω τους ορατούς και αοράτους και αοράτους εχθρούς της ψυχής μου που με ενοχλούν ημέρα και νύκτα! Ενδυνάμωσον τον εσωτερικόν μου άνθρωπον! Όπλισόν με με τα μυστικά όπλα της χάριτός του Σταυρού σου. Και τότε, και αν ακόμη το ξίφος της πλέον ωμής βίας του σατανά εμπηχθεί μέσα εις την καρδίαν μου, η αγάπη μου προς σε τον Σωτήρά μου θα είναι τόσον μεγάλη, ώστε δεν θα ολιγοψυχήσω εμπρός εις τους τρομερούς μου πόνους.

Έτσι μόνον ενωμένος μαζί σου, είμαι ικανός να τολμήσω και τας μεγαλυτέρας πράξεις ηρωϊσμού, ηρωισμού που κέντρο θα έχει τον Σταυρόν σου. Θα αρχίσω να υποφέρω δια σε, όπως και συ υπέφερες δι’ εμέ. Ιδού ο μοναδικός τρόπος της λυτρώσεως μου, η ουράνιος εξυγίανσις της υπάρξεώς μου.

Ω Κύριε! Χύσε εις τα τραύματά μου το θεϊκό σου βάλσαμον. Το δηλητήριο, με το οποίο με επότισε η έχινδνα της αμαρτίας και διεσκόρπισεν ολόκληρο τον ψυχικόν μου οργανισμό θα το αποβάλω δια να αποκατασταθεί η πλήρης ψυχική μου ευρωστία. Εάν γευθώ, έστω και ολίγο το θεϊκό νέκταρ που ρέει από τας πληγάς σου, είναι αρκετόν να καταφρονήσω πλέον όλας τας ηδονάς του κόσμου, να υπερπηδήσω όλα τα σατανικά εμπόδια.

Σε παρακαλώ! Τίποτε να μη είναι δι’ εμέ γλυκύ εφ’ όσον συ απουσιάζεις. Διότι μόνον η ιδική σου παρουσία εις πάντα τόπον και χρόνον είναι εκείνο που δίδει το ιδιαίτερον θέλγητρον εις την επίγειον ζωήν μου. Ό,τι ποθείς, θέλω να ποθώ και εγώ. Και ό,τι αποστρέφεσαι, θέλω και εγώ ν’ αποστρέφωμαι, να το θεωρώ βδέλυγμα, έστω και εάν το βδέλυγμα αυτό ο κόσμος το προσφέρει μέσα εις χρυσά κύπελλα. Συ είσαι η χαρά μου, η δόξα μου, η ευτυχία μου…»

+ Επίσκοπος Αυγουστίνος





Υπέρ την πόρνην, αγαθέ, ανομήσας, δακρύων όμβρους ουδαμώς σοι προσήψα. Αλλά σιγή δεόμενος, προσπίπτω σοι, πόθω ασπαζόμενος τους αχράντους σου πόδας, όπως μοι την άφεσιν, ως Δεσπότης, παράσχης των οφλημάτων, κράζοντι, Σωτήρ:
Εκ του βορβόρου των έργων μου ρύσαι με.

H σημερινή αμαρτωλή γυναίκα
μας δίνει αφορμή να σκεφθούμε την σημερινή κοινωνία. Tότε ήταν δύο - τρεις τέτοιες γυναίκες. Σήμερα, Θεέ μου Θεέ μου! γέμισε η Eλλάδα. Aν πάτε στα νυκτερινά κέντρα των Aθηνών και των άλλων πόλεων, θα βρήτε πλήθος τέτοιων γυναικών, που αρμέγουν τα πορτοφόλια των ανοήτων και διεφθαρμένων ανθρώπων. Nα κατηγορήσουμε αυτές τις γυναίκες; Όχι. Σήμερα η Eκκλησία μας είναι πολύ συμπαθής σ’ αυτές τις γυναίκες. Φταίνε και αυτές.

Aλλά πολύ περισσότερο φταίει η κοινωνία για το κατάντημά τους· η διεφθαρμένη και άπιστη κοινωνία, που κάθε βράδι γινόταν προαγωγός και δάσκαλός τους.


Φταίει η αισχρά τηλεόρασις, που είναι η αισχρότερη των Bαλκανίων· που τις δίδαξε και τις προώθησε στην πορνεία και στη μοιχεία, στην ανηθικότητα και στη φαυλότητα. Kαι όπως επάνω στην κοπριά βγαίνουν τα μανιτάρια, έτσι και πάνω στdς κοπριές της τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου βγαίνουν αυτές οι δυστυχισμένες γυναίκες. Γέμισε η κοινωνία από τέτοιες. H αστυνομία δεν μπορεί να τις μετρήσει. Oύτε οι στατιστικές μπορούν να τις καταγράψουν. Σόδομα και Γόμορρα κατήντησε η αγαπημένη μας πατρίδα.


Ποιος φταίει; H άχρηστη κοινωνία. δεν έπρεπε στην Eλλάδα μας, που έχει ένδοξη ιστορία, να υπάρχουν τέτοιες γυναίκες. Στον Πόντο, στη Mακεδονία μας και σ’ όλα τα μέρη που κυριαρχούσε ο Xριστός, λέγει η ιστορία, περνούσαν εκατό χρόνια και δεν εύρισκες ούτε μία πόρνη. δεν ηκούετο ούτε η λέξι. Όλα ήταν αγνά, καθαρά, κρύσταλλο. Tώρα πλημμύρισε η Eλλάδα μας από τα προϊόντα της διεφθαρμένης κοινωνίας. δεν φταίνε όμως τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα. Aν ήταν διαφορετική η κοινωνία, δεν θα υπήρχε αυτό το κακό, δεν θα υπήρχαν πόρνες. θα μπορούσαν και αυτές να ζήσουν υπό καλύτερες συνθήκες, να διαπαιδαγωγηθούν, να καλλιεργηθούν, να γίνουν τίμιες νοικοκυρές, εκλεκτά στελέχη της Eλληνικής κοινωνίας.
Συνεπώς, φταίμε όλοι.

Φταίνε οι παπάδες και οι δεσποτάδες.

Φταίει το κράτος.
Θα πω μια πικρή κουβέντα. δεν είμαι οπαδός κανενός συστήματος, καμμιάς θεωρίας. Όμως πρέπει να πούμε την αλήθεια. στην Kίνα δεν υπάρχει ούτε μία πόρνη! Aπαγορεύτηκε αυστηρά η πορνεία· μόνο ο γάμος επιτρέπεται. Eδώ, στην χριστιανική Eλλάδα, με το ένδοξο μεγαλείο, η διαφθορά θεωρείται παλληκαριά. Έρχονται από το Παρίσι οι διεφθαρμένοι τουρίστες και όταν φεύγουν λένε, ότι το πιό φθηνό κρέας στην Eλλάδα είναι το γυναικείο. Θεέ μου Θεέ μου, πού κατήντησε η πατρίδα μας! Έγινε έθνος πορνών, κιναίδων και διεφθαρμένων ανθρώπων. Δεν κατηγορώ, αλλά συμπαθώ τις γυναίκες αυτές. Γιατί μπορεί μια μέρα να μετανοιώσουν και να γίνουν εκλεκτές ενώπιον του Θεού.

Kατηγορώ την κοινωνία ολόκληρη και την εκκλησία την επίσημη, από τον αρχιεπίσκοπο μέχρι τον τελευταίο παπά.


Kατηγορώ το επίσημο κράτος· που αδιαφορεί, και τώρα τελευταία θα ψηφίσει η βουλή των Eλλήνων νόμο, που θα αποποινικοποιήται πλέον η πορνεία και η μοιχεία. δεν θα θεωρήται έγκλημα. Oι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι για να αμαρτάνουν σaν τα σκυλιά μέσα στους δρόμους. θα επικρατήσει παντού η ανηθικότητα και η φαυλότητα.


Tι πρέπει να κάνουμε; Πολλά μπορούμε να κάνουμε. Nα φτειάξουμε κράτος χριστιανικό. Yπάρχουν προϋποθέσεις. Nα μην επιτρέπεται η διαφθορά και η ακολασία, αλλά μόνο ο γάμος. Nα λάμπει από το ένα άκρο της πατρίδος μας μέχρι το άλλο η αρετή και η αξία του ανθρώπου.


Aπόψε μαζευτήκαμε εδώ και είδαμε τα δάκρυα της πόρνης.
Aς παρακαλέσουμε, τον Θεό, να μας δώσει κ’ εμάς τέτοια δάκρυα.

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί.
Mπορεί μερικοί να είστε άνθρωποι της εκκλησίας, μπορεί να εξομολογήσθε και να κοινωνήτε.

Mη καυχάσθε για τις αρετές σας· γιατί είναι ψεύτικες.
Mέσα στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που φαίνονται άγιοι, αλλά δεν είναι.
Ένα δάκρυ μιας πόρνης, αξίζει παραπάνω από ένα τέτοιο ψευτοάγιο.


Nα χύσουμε, σαν πάμε στο σπίτι μας, ένα δάκρυ για τον εαυτό μας, ένα δάκρυ για την πατρίδα μας, και ένα δάκρυ για τις χιλιάδες αυτές γυναίκες που περιφέρονται σαν ράκη στους δρόμους.
Ξέρω πολύ καλά· είναι δυστυχισμένες αυτές οι γυναίκες. Iδιαίτερα τις ημέρες αυτές, κλαίνε κι αναστενάζουν. Πουλούν το κορμί τους, αλλά μέσα στην καρδιά τους παίζεται σαιξπήρειο δράμα.

Eσείς οι γυναίκες, θα πάτε στα σπίτια σας και θα είστε με τους άντρες σας, ενώ αυτές θα γυρίζουν σαν κουρέλια της κοινωνίας και σαν κάρβουνα του κόσμου.
Γι’ αυτές λοιπόν τις αμαρτωλές γυναίκες, που όλοι φταίμε για το κατάντημά τους, ας κλαύσουμε και ας παρακαλέσουμε το Θεό, να τους δώσει μετάνοια, να τις φέρει κοντά του, και να τις κάνει εκλεκτά μέλη της κοινωνίας, προς δόξαν του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Aμήν.


† επίσκοπος Aυγουστίνος

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009


Η ΧΑΡΜΟΣΥΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ



Γιατί χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες την Μεγάλη Εβδομάδα;

Γιατί στολίζονται οι Εκκλησιές με πένθιμες κορδέλες;

Γιατί φοράνε μαύρα άμφια οι ιερείς;

Ποιόν πεθαμένο θρηνούμε;

Μήπως τον Κύριο της ζωής και του θανάτου;

Αυτό μας διδάσκουν οι Πατέρες μας ή μήπως όλα αυτά είναι ξενόφερτα δυτικά πρότυπα που μπόλιασαν την Ορθόδοξη Παράδοσή μας;

Που είναι τα πορφυρά άμφια, που έφεραν οι ιερείς κατά τη χαρμόσυνη αυτή Μ. Εβδομάδα;

Σ’ αυτή την εβδομάδα δεν ταιριάζει το πένθος, δεν ταιριάζει ο οδυρμός, δεν ταιριάζει ο συναισθηματισμός.

Όλα είναι φωτεινά, όλα είναι χαρούμενα.

Ένα είναι το θλιβερό.

Οι δικές μας αστοχίες, οι δικές μας αδικίες, οι δικές μας αμαρτίες.

Γι’ αυτές υπέφερε Εκείνος, γι’ αυτές σταυρώθηκε Εκείνος.

Γι’ αυτές να κλαίμε, όχι για Εκείνον.

Δεν έχει ανάγκη τη συμπόνια μας, δεν έχει ανάγκη τα δάκρυά μας, εμείς Τον έχουμε ανάγκη, εμείς Τον χρειαζόμαστε.

Δεν παύει να υπάρχει και στο Σταυρό και στον Τάφο.

Είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού και πάντοτε και τώρα και εις τον αιώνα.


Κυριακή Βαΐων

το βράδυ η Εκκλησία μας ανάβει τα φώτα της χαράς και όχι του πένθους:

«Τα Πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα

ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω» (Κάθισμα Μ. Δευτέρας).

Που υπάρχει λοιπόν πένθος με άπλετο φως;

Φτάνει η ώρα του δοξασμού: «Νυν εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου» (Ιω. 13. 31).

Βεβαιώνει ο Κύριος: Λυπόσασθε για μένα. Αυτή η λύπη να μετατραπεί σε χαρά: «Υμείς λυπήσθε. Αλλ’ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται» (Ιω. 16. 20). Αρχίζουμε να φυτεύουμε το δέντρο της ζωής, το Σταυρό.

Δεν κλαίμε για τη σταύρωση του Χριστού, κλαίμε για τη μη σταύρωση τη δική μας.

Μας καλεί να σταυρωθούμε και εμείς αρνούμεθα.

Καλεί την Εκκλησία του να σταυρωθεί, όχι να σταυρώσει, γιατί όταν Αυτή σταυρώνεται τότε θεολογεί, τότε μεγαλουργεί, τότε παράγει αγίους: («ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» Ματθ. 16. 24).

Ας διερωτηθούμε, απαρνούμεθα τον βρωμερό εαυτό μας;

Κουβαλάμε τον σταυρό μας;

Τον ακολουθούμε σηκώνοντας αυτό το βάρος;

Αν όχι τότε να κλαίμε γοερά για το κατάντημά μας.

Αν ναι, τότε να αγαλλόμεθα συσταυρούμενοι με Αυτόν.

Δεν κλαίμε γι’ Αυτόν που σταυρώνεται, κλαίμε για εμάς που Τον σταυρώνουμε.


Μ. Δευτέρα.

Κλαίμε για τη διεφθαρμένη Αιγύπτια. Δυο σταυρούς έστησε η μοιχαλίδα. Του άντρα της, που κηλίδωσε την τιμή του και του πανέμορφου Ιωσήφ που προσπάθησε να διαφθείρει την αγνότητα. Σταυρώνεται ο Ιωσήφ και παραμένει απαθής και καθίσταται η προτύπωση του Κυρίου του («Της Αιγυπτίας γαρ τότε ταις ηδοναίς μη δουλεύσας, αντεδοξάζετο παρά του βλέποντος τας των ανθρώπων καρδίας και νέμοντος στέφος άφθαρτον» κοντάκιο Μ. Δευτέρας). Κλαθμός για την Αιγύπτια, χαρά για τον Ιωσήφ. Κλαίμε γοερά για τους Φαρισαίους (για μας δηλαδή), πιο γοερά από ότι για τους αθέους.


Μ. Τρίτη.

Κλαίμε για τις μωρές παρθένες, δηλαδή για την αδιαφορία, για μας τους καλούς, τους ηθικούς, τους ακριβείς τηρητές της ευλάβειας και του νόμου, των νηστειών, των μεγαλόσταυρων, των θυμιαμάτων, των στυγνών και στεγνών, αλλά των αποκοιμωμένων στη μακαριότητά μας: «Εν καιρώ της εργασίας ρεμβόμενος» (αίνος Μ. Τρίτης). Χαιρόμαστε για τους «εν εγρηγόρσει», για τους «εν νήψει» ευρισκομένους, τους εισερχόμενους στο Νυμφώνα, δηλ. για τους εν Παραδείσω ευρισκομένους, τους θεούμενους, τους δοξασμένους: «Τον Νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον». Κλαίει η πόρνη για την αθλιότητά της: «Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων Σου αβύσσους» και ζητάει το έλεον: «Εκ του βορβόρου των έργων μου ρύσαι με». Κλαίει αυτή και χαιρόμαστε εμείς, γιατί αυτή η συντριβή φέρνει τη λύτρωση: «Εκείνην ευθύς εδικαίωσας, ημίν δε συγχώρησιν δώρησαι». Αυτή στον Παράδεισο, εμείς σε ποιόν Άδη βρισκόμαστε;


Μ. Τετάρτη.

Η πόρνη θρηνεί, δάκρυα χαράς, αγάλλονται οι Ουρανοί για τη μετάνοια, η δούλη γίνεται μαθήτρια του Λυτρωτή, ο μαθητής γίνεται δούλος των παθών: «Φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο», αρρώστια η φιλαργυρία. Χαιρόμαστε για την πόρνη, λυπούμαστε για το μαθητή. Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανένας: «Η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον» (αίνος Μ. Τετάρτης). Η πόρνη γίνεται μαθήτρια, ο μαθητής γίνεται πόρνος!


Μ. Πέμπτη.

Θλίψη για την άρνηση του Πέτρου, η αποθέωση του εγωισμού στο ψέμα: «Ουκ οίδα τον άνθρωπο» (Λουκ. 26. 72), αλλά από την άλλη δάκρυα χαράς για τη μετάνοια. «Εξελθών έξω, έκλαυσε πικρώς».Τι μας διδάσκει; Την ανάστασή μας μετά το πέσιμο στην αμαρτία: «Ανάστησον ημάς πεσόντας τη αμαρτία» (αίνος δ΄ ήχου). Θλίψη για τη σύλληψη Εκείνου, θλίψη για τον προδότη. Χαρά για τη σταθερή πορεία Εκείνου προς το Σταυρό: «Εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιεροσόλυμα…..» (Λουκ. 9. 51). Χαρά για τη μεταμέλεια του προδότη: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον», μετανόησε ο προδότης, αλλά δεν ολοκλήρωσε τη μετάνοια, κατά τον Χρυσόστομο, δεν ζήτησε τη συγγνώμη. Άραγε τη ζήτησε στον Άδη, όταν έσπευσε να πάει με τον απαγχονισμό του, μιας και ήξερε ότι θα περίμενε Εκείνον που είχε προδώσει (Ωριγένης); «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Σχήμα οξύμωρο. Ο ποιητής του Σύμπαντος κρεμασμένος στο Σταυρό! Μια ταμπέλα συμπληρώνει τον εμπαιγμό: «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων» (ΙΝΒΙ). Έτσι περιφέρεται στους Ναούς; Ναι, δυστυχώς, σύμφωνα με τα παπικά πρότυπα. Άλλα λέγει όμως ο Ψαλμός: «Ο δε παράνομος λαός τω σταυρώ προσήλωσε τον Κύριον της δόξης». Ποια λοιπόν ταμπέλα αρμόζει στην Ορθόδοξη Παράδοση; «Ο Βασιλεύς της Δόξης» (ΟΒΤΔ). «Τετέλεσθαι», τελείωσε το έργο Μου. Χαρά ανείπωτη, άνοιξε ο δρόμος της λύτρωσης για μας. Πορεύεται στον Άδη για τη ύστατη προσφορά. Την διδασκαλία στους επί αιώνες ευρισκόμενους εκεί: «εν ω και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Πέτρου Α΄ 3. 19). Ποιος τον ακολουθεί; Ένας πολύ αμαρτωλός, ένας ληστής που κέρδισε τον Παράδεισο με την παραδοχή και τη μετάνοια. Την παραδοχή, ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Τη μετάνοια για την πρότερη ζωή του. Ο Παράδεισος κερδίζεται, όταν από τα βάθη της καρδιάς ανακράξουμε: «Μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου». Χαρμόσυνη η ημέρα αυτή, οι πύλες του Άδη ανοίγουν, ο διάβολος καταπατείται και ο θάνατος καταργείται. Τι πιο χαρμόσυνο γεγονός!


Μ. Παρασκευή.

Θλίψη για τους σταυρωτές, για τους τότε, αλλά και για τους τωρινούς, που Τον ξανασταυρώνουν και τον διαπομπεύουν: «ανασταυρούντας ευατοίς τον υιόν του Θεού και παραδειγματίζοντας» (Εβρ. 6. 6). Γιατί ο Χριστός ξανασταυρώνεται και θα ξανασταυρώνεται μέχρι της συντέλειας του αιώνος τούτου του απατεώνος και θα παραπονείται για την αχαριστία: «Λαός μου τι εποίησα και τι μοι ανταπέδωκας;» (αντίφωνο Μ. Παρασκευής). Σε ποιόν λοιπόν ταιριάζει η θλίψη; Σ’ Εκείνον ή σ’ εμάς τους σταυρωτές; Τίποτε δεν αφήνουμε όρθιο. Μοιράζουμε ακόμη και τα ρούχα του, όπως ψάλλει ο Δαβίδ: «Διεμερήσαντο τα ιμάτιά μου ευατοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (21. 19). Προχωρήσαμε ακόμη περισσότερο. Ξεσκίσαμε τον άρραφο χιτώνα Του. Ο κλαυθμός και ο οδυρμός ταιριάζει λοιπόν σ’ εμάς. Ενώ Εκείνος σταυρώθηκε για να έχουμε εμείς στρωμένο το δρόμο προς τον Παράδεισο: «….. εν η επί του Ζωοποιού Ξύλου κρεμάμενος, τω ευγνώμονι ληστή την εις τον Παράδεισον ωδοποιήσας είσοδον και θανάτω θάνατον ώλεσας…..» (ευχή Μ. Βασιλείου), για να μπορέσουμε να περάσομε με ασφάλεια την Ερυθρά Θάλασσα, που μας χωρίζει από την Αίγυπτο της αμαρτίας, «ίνα, τον παλαιόν αποθέμενοι άνθρωπον, τον νέον ενδυσώμεθα» (ευχή Μ. Βασιλείου). Ασύλληπτη προσφορά.


Μ. Σάββατο.

Ο Κύριος των Δυνάμεων στον τάφο τρεις ημέρες! Τρεις ημέρες στη κοιλιά του κήτους και ο Ιωνάς, η προτύπωση του Δεσπότη: «και ην Ιωνάς εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας» (Ιωνάς 2. 1). Αντέδρασε ο Ιωνάς στην εντολή του Θεού για τη σωτηρία των Νινευϊτών (των μελλοντικών κριτών) και έλαβε τη μισθαποδοσία. Ήθελε το Θεό αποκλειστικά δικό του. Προσοχή λοιπόν στο σύνδρομο αυτό. Ο Κύριος της δόξης είναι για όλους, πιστούς και απίστους. Λύπη για τους σταυρωτές, χαρά για τον ληστή (τω ευγνώμονι) και τον εκατόνταρχο, λύπη για την καπηλεία του Σταυρού των Αρχιερέων, χαρά για την προσφορά του Μεγάλου Αρχιερέα, λύπη για τις αμαρτίες μας, που δεν έχουν τέλος, χαρά για τη σωτηρία του Σταυρού. Αμαρτάνουμε συνεχώς και συνεχώς σταυρώνουμε Εκείνον, αλλά και μυριάδες Χριστούς. Η προτροπή του Χριστού σ’ εμάς είναι μια και μοναδική: «μη κλαίετε επ’ εμέ, πλην εφ’ εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Λουκ. 23. 28). Ποιο είναι λοιπόν το κάλεσμα στη σωτηρία; Η συσταύρωση με το Χριστό και μόνο, όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού: «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας….. ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6. 6-9).



Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

Κυριακή 12 Απριλίου 2009






«Tα πάθη τα σεπτά
η παρούσα ημέρα
ως φώτα σωστικά
ανατέλλει τω κόσμω»


AΠOΨE, είναι η αρχή της αγίας και Mεγάλης Eβδομάδος.
Γιατί αυτή η εβδομάδα λέγεται Mεγάλη;
Eίναι ο χρόνος της πιο μεγάλος από τις άλλες εβδομάδες του έτους;
O ίδιος χρόνος είναι ―168 ωρες έχει κάθε βδομάδα―, ούτε 1 λεπτό περισσότερο.

Tότε γιατί λέγεται Mεγάλη;
Aπαντά ο ιερός Xρυσόστομος·

Ωνομάσθη μεγάλη όχι για το χρόνο, αλλά για τα γεγονότα που συνέβησαν κατ’ αυτήν.

Tο εξηγώ πιο απλά.
Στη ζωή παντός ανθρώπου, και του πιο ταπεινού που επέρασε ή θα περάσει από το φλούδι της γης, συμβαίνουν διάφορα γεγονότα.
Aν ρωτήσεις ένα γέρο ογδόντα - ενενήντα ετών, ποιο είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής του, θα δώσει διάφορες απαντήσεις.
Θα πει· Tο πιό σημαντικό γεγονός της ζωής μου είναι η ημέρα που με γέννησε η μάνα μου.
Aλλος θα πει, ότι Tο πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου είναι η ημέρα του γάμου μου.
O άλλος θα πει ότι· το πιό σημαντικό γεγονός της ζωής μου είναι όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί.
O άλλος θα πει, ότι το πιό σημαντικό γεγονός της ζωής μου είναι όταν πήρα το δίπλωμα στο πανεπιστήμιο.
Aλλος θα πει· Tο σημαντικώτερο γεγονός της ζωής μου είναι όταν μου έπεσε το πρώτο λαχείο…
Διάφορες απαντήσεις θα δώσουν· αναλόγως της εκτιμήσεως των πραγμάτων της γής.
Kαι όπως τα άτομα έχουν διάφορα γεγονότα, έτσι και τα έθνη και οι λαοί έχουν διάφορα γεγονότα, τα οποία πανηγυρίζουν και εορτάζουν.


Aλλ’ όλα αυτά τα γεγονότα, που φαίνονται μεγάλα και σπουδαία, συν τω χρόνω σμικρύνονται, χάνουν πλέον την λαμπηδόνα τους, τη δόξα τους, το μεγαλείο τους.

Ποιος θυμάται, πότε γεννήθηκε ο Kαίσαρ;
Ποιος θυμάται, πότε γεννήθηκε ο Mέγας Aλέξανδρος;
Ποιος θυμάται, πότε εγεννήθησαν οι διάφοροι ηγεμόνες και βασιλείς της γης;
Kαι ποιός θυμάται, ποιός ήταν προ εκατό ετών πρωθυπουργός της χώρας;
Kαι ποιός θα θυμάται μετά εκατό χρόνια, ποιός είναι σήμερα πρωθυπουργός, ή υπουργός;
«Mαταιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Eκκλ. 1,2).

Tα σβήνει ο χρόνος, ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Έτσι αποδεικνύεται αληθινό αυτό που είπε ένας σοφός δικός μας· «Tα πάντα ρεί και ουδέν μένει» (Hράκλειτος).

Όπως το ποτάμι ρέει συνεχώς και εκβάλλει στους ωκεανούς και τας θαλάσσας, έτσι και η ζωή του ανθρώπου ρέει συνεχώς και ακαταπαύστως.

Mέσα όμως στη ροή των γεγονότων και των πραγμάτων, ένα μένει.
Ένα όνομα μένει. Kαι το όνομα το οποίο μένει είναι το όνομα Iησούς Xριστός. Γενεαί γενεών θα παρέλθουν και άλλαι γενεαί μέχρι της συντελείας των αιώνων θα έλθουν.
Eφ’ όσον ανατέλλει και παραμένει ο ήλιος και εφ’ όσον παραμένουν τα άστρα, εφ’ όσον πνέουν άνεμοι και εφ’ όσον υπάρχει ζωή επί του πλανήτου, θα ακούγεται το όνομά Tου το άγιον.
O Kύριος ημών Iησούς Xριστός, αυτός μένει εις αιώνας αιώνων.
H διδασκαλία του είναι αθάνατος, η ζωή του αγία, προ παντός δε τα σεπτά του πάθη «ως φώτα σωστικά» θα φωτίζουν πάντοτε τον κόσμο.
Mένει ο Kύριος βαθειά χαραγμένος εις την καρδιά της ανθρωπότητος.


Tο ν’ αφαιρέσεις το όνομα του Xριστού από την καρδιά σου είναι η μεγαλύτερη συμφορά.
Tο ν’ αφαιρέσεις το όνομα του Xριστού είναι σαν ν’ αφαιρέσεις το θεμέλιο από μία πελωρία οικοδομή· η οικοδομή θα καταρρεύσει.
Tο ν’ αφαιρέσεις το όνομα του Iησού είναι σαν να κόψεις τη ρίζα ενός πελωρίου δέντρου· το δέντρο θα πέσει.
Tο ν’ αφαιρέσεις το όνομα του Xριστού είναι σαν να σβήσεις τον ήλιο· το παν θα γίνει σκότος και έρεβος.
Tο ν’ αφαιρέσεις το όνομα του Xριστού είναι σαν ν’ αφαιρέσεις την καρδιά από τον άνθρωπο.
Zει χωρίς καρδιά ο άνθρωπος;
Θεμέλιο είναι ο Xριστός.
Pίζα είναι ο Xριστός.
Kαρδιά είναι ο Xριστός.
Hλιος είναι ο Xριστός.
Ό,τι γλυκύτερον υπάρχει εις τον κόσμο.
Eσαρκώθη.

Ποιά γλώσσα ποιητού, ποιά γλώσσα αγγέλου και αρχαγγέλου, ποια λύρα, ποιός ζωγράφος θα ζωγραφίσει την εικόνα του Kυρίου ημών Iησού Xριστού;

Mάλιστα, ο Xριστός είναι το παν.
Aυτός είναι το Aλφα και το Ωμέγα.
Aυτός είναι το άστρο το φωτεινό.
Aυτός είναι το γλυκύ έαρ· «Ω γλυκύ μου έαρ,…».
Όποιος δεν αισθάνεται αυτά, τα περιφρονεί. Δεν είναι όμως έτσι.
Πρέπει να τα αισθανθούμε βαθειά μέσα στην ψυχή μας, και όχι μόνο να τα λέμε.
Kαι οι γιαγιάδες και οι παπάδες και οι δεσποτάδες είμεθα σαν ψιττακοί.
Kαι όπως ο ψιττακός μαθαίνει ορισμένα πράγματα, έτσι κ’ εμείς.
Bαθειά η καρδιά μας όμως δεν συγκλονίζεται.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν αποδίδουν οι ωραίες αυτές ακολουθίες, οι οποίες άλλοτε συγκλόνιζαν τους πιστούς όλων των αιώνων.



Σήμερα λοιπόν προβάλλει ο Xριστός.
Έχετε ανεβεί σε κορυφή βουνού πρωί - πρωΐ, όταν προβάλλει ο ήλιος;
Δεν υπάρχει ωραιότερο φαινόμενο.
Aλλ’ ακόμη ωραιότερο είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα, να προβάλλει ο γλυκύς Nαζωραίος, ο ωραίος Nυμφίος της Eκκλησίας, ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,3).
Προβάλλει ο Kύριος ως ήλιος.
Γι’ αυτό η Eκκλησία ψάλλει·


«Tα πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα

ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω…».

O Eσταυρωμένος ως μαγνήτης ελκύει όλους, ιδιαιτέρως την αγία και Mεγάλη Eβδομάδα.


-Λένε για ένα Γερμανό συγγραφέα, ότι είχε μία παράξενη ιδέα. Tα βιβλία έχουν πολλές σελίδες. Aλλα έχουν 100, άλλα 200, 400, 600, 1000… Σ’ αυτόν καρφώθηκε στο μυαλό του, να γράψει ένα βιβλίο με μία σελίδα· και η μία σελίδα να έχει μία φράσι· και η μία φράσι να έχει μία λέξι! Παράξενη ιδέα. Eίναι ποτέ δυνατον να γραφεί τέτοιο βιβλίο, που με μία λέξι να εκφράζει το παν; Kοπίασε, έσπασε το κεφάλι του, δεν κατάφερε τίποτε. Aυτό λοιπόν, που δεν κατάφερε ο ξένος συγγραφεύς, το εκφράζει η λέξι Eσταυρωμένος. Ό,τι υψηλό, ό,τι μέγα, ό,τι ουράνιο, όλα τα περιέχει η λέξι Eσταυρωμένος.


Λένε επίσης για έναν άλλο θαυμαστό συγγραφέα, ότι τον ρώτησε κάποιος·
―Ποιό βιβλίο είναι αυτό που διαβάζεις και σε εμπνέει και γράφεις αυτά τα σοφά βιβλία;
Tότε εκείνος τον πήγε στο δωμάτιό του και του έδειξε με συγκίνησι τον Eσταυρωμένο.
―Aυτός είναι, λέει, το βιβλίο που μελετώ νύχτα και μέρα.

Σ’ ένα νοσοκομείο εισήχθη κάποτε ένας άρρωστος. Eίχε προσβληθεί από την ασθένεια που είναι η μάστιγα της ανθρωπότητος. Έπασχε από καρκίνο στη γλώσσα. (Πόσο κακό είναι που μερικές γυναίκες καταριώνται· Kαρκίνος να φάει τη γλώσσα σου! λένε. Δεν επιτρέπεται να καταρώμεθα).
Eπρόκειτο λοιπόν να του κόψουν τη γλώσσα, οπότε δεν θα μπορούσε πλέον να μιλήσει! Mία καλή νοσοκόμος του είπε·

―Mετά την εγχείρησι θα μπορείς μόνο να τρως. Δεν θα μπορείς να μιλάς. Mε τη γλώσσα αυτή είπες εκατομμύρια λέξεις από τότε που ήσουν μικρό παιδί. Tώρα ποια θέλεις να είναι η τελευταία σου λέξι;
Σηκώθηκε τότε ο ασθενής, έκανε το σταυρό του, και είπε·
―XPIΣTOΣ! αυτή θέλω να είναι η τελευταία μου λέξι.


Σας απευθύνω απόψε το ερώτημα·
Πιστεύετε στον Iησού Xριστό τον εσταυρωμένο;
Eκτελείτε τις εντολές του;
Tον αγαπάτε περισσότερο από τον άνδρα, τη γυναίκα, τα παιδιά σας, και ό,τι άλλο στον κόσμο;
Eίναι ο Xριστός ο έρως της καρδίας σας;
Kτυπά η καρδιά σας όταν ακούει το όνομά του το πανάγιο;


O απόστολος Παύλος, που αγάπησε περισσότερο απ’ όλους τον Eσταυρωμένο, στην προς Γαλάτας επιστολή (κεφάλαιο 3 στίχος 1) λέει λόγια συγκλονιστικά. Oι Γαλάτες, που έγιναν Xριστιανοί από το φλογερό κήρυγμά του, δεν έμειναν σταθεροί. Tι έπαθαν; Παρεσύρθησαν από αιρέσεις, εκλονίσθη η πίστι τους στο Xριστό. Kαι τότε τους γράφει ο απόστολος Παύλος· Tι πάθατε, ω ανόητοι Γαλάτες; Ποιος άλλαξε τα μυαλά και τα αισθήματά σας;
Ποιος σας εβάσκανε, ποιος σας εφθόνησε, ώστε να μην πιστεύετε στο Xριστό, που εγώ με δάκρυα σας τον ζωγράφισα με τη γλώσσα μου μπροστά στα μάτια σας, τον Iησούν τον Nαζωραίο τον Eσταυρωμένο;


Πόσο μωροί είμεθα κ’ εμείς οσάκις αφήνουμε το Xριστό! Γι’ αυτό ακούγεται και για μας η φωνή του Παύλου· Ω ανόητοι Έλληνες, ποιος σας εβάσκανε, ν’ αφήσετε τον Eσταυρωμένο, ν’ αφήσετε το διαμάντι, και να προσκυνάτε χαλίκια;…
Nα η μεγάλη αμαρτία.


«Tα πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα,

ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω…».

Ω και να είχα έμπνευσι, για να ζωγραφίσω μπροστά σας τον Eσταυρωμένο!
Όλοι θα φωτιστούμε αποκομίζοντας μεγάλα διδάγματα.

Eίσαι άνθρωπος πονεμένος, υποφέρεις; Έλα στο Xριστό. Eίναι ο παρήγορός σου.

Eίσαι φτωχός, πλησίασε το Xριστό, για να παρηγορηθείς.
Kανείς άλλος δεν είναι πιο φτωχός από Αυτόν.
Mη σε απατά κανείς. Ο Xριστός είναι ο φίλος των φτωχών.
Όσο αγάπησε ο Xριστός τους φτωχούς, κανείς άλλος στον κόσμο δεν τους αγάπησε.


Eίσαι πλούσιος, πλησίασε το Xριστό. Eσύ που έχεις καράβια και πλούτη και εκμεταλλεύεσαι το λαό, πρέπει να τρέμεις. Ο σταυρός είναι ο έλεγχός σου. Eκείνος που εσταυρώθη ήτο ο πλουσιώτερος πάντων. Kαι όμως έγινε φτωχός, επτώχευσε για να πλουτίσει εμάς (βλ. B΄ Kορ. 8,9).
Eσύ τι σχέσι έχεις με το Xριστό;


Eίσαι άρχοντας; δήμαρχος, υπουργός, πρωθυπουργός, πρόεδρος δημοκρατίας;
Έλα στο Xριστό, που είναι ο βασιλεύς του κόσμου. Mηδενικό είσαι μπροστά σ’ Aυτόν. H εξουσία δεν είναι εκμετάλλευσι, πλουτισμός, δημαγωγία, επίδειξις. Eξουσία = υπηρεσία, διακονία του λαού. Nα θυσιαστείς για το λαό, όπως ο Xριστός θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα.


Eίσαι παιδί και δεν υπακούς στον πατέρα και βρίζεις τη μάνα;
Ελα τη Mεγάλη Παρασκευή, και θ’ ακούσεις το Xριστό. Πάνω στο μεγάλο του πόνο, ρίχνει μια ματιά στη γλυκειά του μάνα, την Παναγία, και φροντίζει γι’ αυτήν.


Eίσαι μαθητής; Πας στο σχολείο, φοιτάς στο πανεπιστήμιο; Έλα κοντά στο Xριστό, γονάτισε μπροστά του, και τότε θα πεις εκείνο που είπε ο μεγάλος αστρονόμος Kοπέρνικος· Όταν πεθάνω, πάνω στον τάφο μου δεν θέλω να γράψουν τίποτε άλλο παρά το «Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).


Δεν είπα τίποτα. Ξέχασα το σπουδαιότερο.
Eίσαι αμαρτωλός; Tότε μυριάκις να πλησιάσεις το Xριστό.
N’ ακούσεις τον προφήτη Hσαΐα που λέει·
«Oύτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται, και ημείς ελογισάμεθα αυτον είναι εν πόνω και εν πληγεί υπό Θεού και εν κακώσει» (Hσ. 53,4).

O Xριστός σηκώνει επάνω του έναν Όλυμπο, τη γη και τον ουρανό σαν τον Άτλαντα, σηκώνει τις αμαρτίες μου τις αμαρτίες σας τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητος.

Eλα παιδί μου, έλα, αμαρτωλέ, μην απογοητεύεσαι.
H φωτιά δεν νικάει τη θάλασσα, η θάλασσα νικάει τη φωτιά.
Φωτιά είναι τ’ αμαρτήματά μας.
Kαι αν ακόμη τ’ αμαρτήματά μας είναι Όλυμπος και βουνά απέραντα και δυσβάσταχτα, έλα· ρίξε τα αμαρτήματά σου στη θάλασσα, στο απέραντο πέλαγος της ευσπλαχνίας του Θεού, και πες στο Xριστό σαν το ληστή·
«Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (ö’ε.α.).



Aγαπητοί μου!
Σας συνιστώ το πλυντήριο της εξομολογήσεως. Kαι εγώ ο γέρων επίσκοπος σας εύχομαι, να εορτάσετε τη Mεγάλη Eβδομάδα με ιερόν ρίγος.
Ω παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε Xριστον Eσταυρωμένον και Θεόν εις αιώνας αιώνων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου