Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
Στις μοντέρνες αμαρτίες, μοντέρνα και η κρίση
Με ρωτάς για την αιτία τής τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης!
Η αιτία είναι πάντα η ίδια.
Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση.
Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό.
Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.
Στις μοντέρνες αμαρτίες μοντέρνα και η κρίση.
Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων.
Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων.
Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα.
Προκάλεσε σύγχυση και φόβο.
Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν.
Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια τής υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση;
Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή.
Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο.
Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!
Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση.
Και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.
(Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...», εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36)
Δημοσιοποιω εστω και καθυστερημενα ενα σχολιο που δημοσιευτηκε στο τευχος του Φεβρουαριου του περιοδκου μας ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ για να βγαλη ο καθενας τα συμπερασματα του ,αν και τα γεγονοτα μας προλαβαν. Ο νεος πατριαρχης εξελεγη και πολλα λεγονται για την προσωπικοτητα του. Να ελπιζουμε οτι θα κανη συνετες κινησεις στα διαχριστιανικα και διαθρησκειακα ζητηματα; Ας το ελπίσουμε και ας το ευχηθουμε. Γιατι με τους Ρωσους ειμαστε παντοτε "κουμπωμενοι"!! Ας ελπισουμε να κόψη και τον πολυ αερα στον αρχιαιρεσιαρχη πατριαρχη του Βοσπορου....
ΣΤΕΙΡΑ ΩΡΑΙΟΛΟΓΙΑ
Κατά την εξόδια ακολουθία που έγινε πρόσφατα στο σκήνωμα του πατριάρχου Ρωσίας Αλεξίου, ο Βαρθολομαίος βρέθηκε παρών.
Η προσφώνησι του, μνημείο στείρας ωραιολογίας και άνυδρης επομβρίας.
Διαβάζει κανείς τρείς σελίδες παφλάζοντος ρητορισμού, συναντά σπάνιες ακατέργαστες λέξεις προς δημιουργίαν εντυπωσιασμού (οξυβελές άγγελμα, χριστοτερπή πρόσωπα, αποιχόμενος ευθυνοφόρου διακονίας, πρωτοστατικήν συμβολήν, διατρήτου εκλογάδος, σταυροδυνάμου απορροής, αποκαραδοκίας, πεπνυμένης, συστροφής, οτρηρόν, κενωτικήν ποιμασίαν, ουρανοφοίτου πνοής, αγιοδόξαστον γήν, πολυεύφορος Εκκλησία, αυχμώσαν κοινωνίαν, πολύπλαγκτον διακονίαν, κλπ ), και όταν τις τελειώση αισθάνεται να επαληθεύεται η αρχαία παροιμία «ώδινεν όρος και έτεκε μύν».
Γεύσι αφρού. Λόγια, λόγια, λόγια.
Ο ένας πατριάρχης εγκωμιάζει τον άλλο νεκρό και άπνουν πατριάρχη ευλογώντας τα γένεια του.
Αλλ’ έτσι γίνεται όταν το μεν εγκωμιαζόμενο στερήται περιεχομένου, ο δε εγκωμιάζων αυτοπροβάλλεται επιδεικνύοντας ανούσια λογιότητα και αδιόρατη επεκτατικότητα.
Δεν παρέλειψε πάντως ο ρήτωρ να τονίση (εκ του ασφαλούς βέβαια μη υπάρχοντος αντιλόγου) την πνευματική επικοινωνία του εκδημήσαντος μαζί του, τη σιωπηρή παρακολούθησι και εποπτεία επί του συντελεσθέντος στη Ρωσία έργου, την επίσκεψι περικαλλών ναών, πολυάνδρων μοναστηρίων, προβάλλοντας αυτός εαυτόν και την εαυτού συμβολήν σ’ όλη αυτή την καρποφορία, προετοιμάζοντας δε και το κατάλληλο κλίμα μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθή η πολιτεία του νέου Ρώσου πατριάρχου, που πρόκειται να εκλεγή, απέναντι στη «Μητέρα Εκκλησίαν», δηλαδή στον εαυτό του.
Εύστροφη όντως και οξυδερκής η φαναριώτικη διπλωματία σε περίστασι πένθους και πλήρους απουσίας αντιλόγου προς διαμόρφωσι κλίματος μητρός προς θυγατέρα, εποπτευούσης προς εποπτευομένην, παρακολουθούσης προς παρακολουθουμένην.
Προληπτική ετοιμασία κλίματος αναγνωρίσεως της πρωτόθρονης «ενωτικής» αρμοδιότητός του, αποβλεπούσης ασκαρδαμυκτί στην κατά παραγγελίαν του τέρατος της παγκοσμιοποιήσεως ενότητα-σαλατοποίησι των Εκκλησιών και θρησκειών εν τω προσώπω του, ως μεγάλου ειρηνοποιού και διαφεντευτού, για να επακολουθήση και η ενεργεία του υποταγή στο άλλο τέρας, το αδηφάγο τέρας του παπισμού, με μια απλή του κίνησι, ούτως ώστε οι ηγέτες της ΕΕ να μη μειδιούν ειρωνικά για τη «διάσπασι», αλλά να λαμβάνουν ένα αίτημα εκ μέρους του θρησκειακού και εκκλησιαστικού χώρου, και όχι άλλο από τη δύσι και άλλο από την ανατολή.
Ένα αίτημα, ένα πακέτο.
Απλά πράγματα, απλές κινήσεις απαιτεί το τέρας.
Και οι δούλοι συμμορφώνονται διπλώνοντας τη μέση τους μπροστά του για το ζεστό πακέτο.
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις ● Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ 6, Τ.Θ. 135, 421 00 ΤΡΙΚΑΛΑ • ΤΗΛ. 2431-029897, -029887, FAX 2431-029897
e-mail: info@degiorgio.gr
Ἁγία Ὀρθοδοξία καὶ παπικὴ Οὐνία
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
καὶ ὁ οἰκουµενιστὴς κ. Βαρθολοµαῖος
Παναγιώτης Σηµάτης (θεολόγος), «Ἡ Πατερικὴ στάση στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους καὶ ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βαρθολοµαῖος», Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις, Τρίκαλα-Ἀθήνα 2008 • Σχῆµα: 130x205 χιλ. • Σελίδες: 288 • Τιµὴ: 8,00 εὐρώ • ISBN: 978-960-6683-23-7
Εἶναι γνωστὲς οἱ συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐγκαταλείφθηκε ἡ Πατερική γραµµή, στὶς σχέσεις µας µὲ τοὺς ἑτερόδοξους, καὶ ξεστράτισε τὸν προηγούµενο αἰῶνα µὲ εὐθύνη τοῦ ἐµπερίστατου Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου. Καὶ ἐνῶ ὁ βηµατισµὸς τῶν προηγούµενων Πατριαρχῶν πρὸς τὸν Οἰκουµενισµὸ καὶ τὴν ἐξουσιαστικὴ βουλιµία τοῦ Πάπα εἶχε καὶ διαλείµµατα, γιατὶ ἐλάµβανε ὑπ’ ὄψιν τὶς ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν, τώρα πλέον τὰ βήµατα ἔγιναν ταχύτατοι διασκελισµοί, ὅπως αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ συγκεκριµένες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου, ἀφοῦ καὶ οἱ ἡγέτες τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ποὺ προέβαλλαν ἕως τότε σθεναρὰ ἀντίσταση, συνθηκολόγησαν.
Αὐτὲς οἱ ἐνέργειες ὁδήγησαν ἀνεπαισθήτως στὴν υἱοθέτηση καὶ ὑλοποίηση µιᾶς οἰκουµενιστικοῦ καὶ οὐνιτικοῦ τύπου θεολογίας —ὅπως φαίνεται καὶ διὰ γυµνοῦ ὀφθαλµοῦ, ἀπὸ τὴν ἁπλὴ ἀνάγνωση τῶν παρατιθεµένων στὸ βιβλίο πατερικῶν κειµένων— ἀφοῦ καταστρατηγοῦνται µεθοδικὰ ἕως καταργήσεως ἀποστολικὰ παραγγέλµατα, δόγµατα καὶ Ἱεροὶ Κανόνες, καὶ ὄχι µόνο «κατ’ οἰκονοµίαν», παρὰ τὶς συχνὲς διαβεβαιώσεις τοῦ Πατριάρχη, ὅτι «οὐδὲν θυσιάζοµεν καὶ οὐδὲν ἀπεµπολοῦµεν», ὁ ὁποῖος στηρίζει τὰ ἀντιπατερικὰ ἀνοίγµατά του πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ στὸ ἀναπόδεικτο ἐπιχείρηµα ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν εἰλικρίνεια!
Οἱ Πατέρες, ὅµως, ὁµόφωνα καὶ διαχρονικὰ διαφορετικὴ στάση ἐκράτησαν πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ εἶχαν καθαρὰ καὶ ἁγιοπνευµατικὰ κριτήρια γιὰ νὰ ἐλέγξουν τὴν εἰλικρίνειά τους. Ἀπαιτοῦσαν ἔλεγχο καὶ ὄχι ἀνοχὴ τῶν «αἱρετικῶν ἀναπλασµάτων», ἀποκάλυψη τῆς αἱρετικῆς «πονηρίας καὶ δολιότητος» καὶ ὄχι συγκάλυψη, ἀντίσταση σθεναρὴ καὶ ἀποστροφὴ τῆς αἱρέσεως, «παραίτηση» ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους µετὰ εὔλογο χρονικὸ διάστηµα, κατὰ τὴν Παύλεια προτροπὴ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον µετὰ µίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Καὶ εἶναι σὲ αὐτὸ κυρίως τὸ ἀποστολικὸ χωρίο καὶ τὴν κακοποίησή του ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, ποὺ ἐπικεντρώνεται ἡ ἔρευνα τοῦ συγγραφέα.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ ἐδῶ, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ στάση δὲν ἀποκλείει τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εὑρίσκονται ἑκόντες-ἄκοντες στὶς αἱρετικὲς «ἐκκλησίες». Ἀντίθετα, ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἑτερόδοξους ἔχει νόηµα, ὅταν βοηθοῦνται νὰ κατανοήσουν τὴν πλάνη τους καὶ ὄχι νὰ ἀφήνονται νὰ ἐφησυχάζουν µὲ τοὺς ἐναγκαλισµοὺς καὶ τὶς συµπροσευχὲς καὶ µὲ τὴν παραδοχὴ ἐκ µέρους τῶν ὀρθοδόξων ὅτι κι ἐκεῖνοι ἀποτελοῦν «ἐκκλησία». Γιατὶ ἔτσι δίνεται ἡ εὐκαιρία στοὺς ἡγέτες τους ἀπροκάλυπτα νὰ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἐφαρµογὴ τῶν αἱρετικῶν στόχων τους.
Σηµειώνει χαρακτηριστικὰ στὸν πρόλογό του ὁ συγγραφέας: «Στὰ κείµενα τῶν Πατέρων ὑπάρχει ἀπέραντος σεβασµὸς στὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς Ἱ. Κανόνες, σαφὴς καὶ σταθερὴ ὁµολογία Πίστεως καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς στάση καὶ οἱ ἐνέργειες δὲν µποροῦν παρὰ νὰ ἀποπνέουν ἀληθινὴ ἀγάπη Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη παίρνει ἀποφάσεις καὶ προβαίνει σὲ πράξεις, ποὺ προκαλοῦν πολλὲς φορὲς πόνο, ὅπως κάποια σωτήρια χειρουργικὴ ἐπέµβαση, καὶ στὸν ἀσθενῆ καὶ στὸν συµπονοῦντα γιατρό, ὅπως τοῦτο διακρίνεται καὶ στὴ φρασεολογία τῶν ἀποφάσεων τῶν Πατέρων, στὴν ὁποία ἀποτυπώνεται ὅλο τους τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ φροντίδα, ἔστω κι ἂν πολλὲς φορές (κυρίως ὅταν ἀπευθύνεται στοὺς ἀρχηγοὺς τῶν αἱρέσεων) θὰ µποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ –µὲ τὰ σηµερινὰ δεδοµένα– ὡς αὐστηρὴ ἢ καὶ ὑβριστική.
»Οἱ Πατέρες, ὅµως, καὶ µ’ αὐτὴ τὴ φαινοµενικὴ αὐστηρότητα, σκοπὸ εἶχαν νὰ περιγράψουν τὴν ἐπικινδυνότητα τοῦ αἱρεσιάρχη καὶ τῶν σκληρῶν αἱρετικῶν, νὰ τοὺς φέρουν σὲ συναίσθηση καὶ σωτηρία καὶ ταυτόχρονα νὰ προφυλάξουν τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν µολυσµατικὸ «ἰὸ» τῆς αἱρέσεως. Δὲν ἀποκοίµιζαν οἱ Πατέρες µὲ ἀγαπολογίες τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς πιστούς, οὔτε ἀπέδιδαν στοὺς αἱρετικοὺς χαρακτηρισµοὺς ποὺ ταίριαζαν σὲ Ἁγίους καὶ στὸν ἴδιο τὸν Χριστό».
Ἀσφαλῶς, αὐτὴ ἡ στάση δὲν κλείνει τὴν πόρτα τοῦ Διαλόγου. Κλείνει µόνο τὴν πόρτα τῶν αὐθαίρετων καὶ καινοτόµων πρωτοβουλιῶν καὶ ἀνοίγει θεαρέστως τὸν δρόµο τῆς ἐντάξεως τῶν ἑτεροδόξων στὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία «ἐξ ἧς ἀπεκόπησαν», ἀφοῦ φανερώνει ὑπακοὴ στὶς Ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ καλεῖ σὲ ἔντιµη ἀντιµετώπιση τῶν Διαλόγων.
Ἡ ἀδιάκριτη, ἀδόκιµη καὶ κατὰ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀντιµετώπιση τῶν ἑτεροδόξων κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες, συνιστᾶ εἰσαγωγὴ ἰδεολογήµατος ξένου πρὸς τὴν Πατερικὴ Παράδοση καὶ ἐλέγχεται ὡς ὑποβολὴ τῶν ἑτεροδόξων µέσω τῶν σπουδασάντων θεολόγων σὲ παπικὰ καὶ προτεσταντικὰ πανεπιστήµια. Αὐτὸ τὸ ἰδεολόγηµα, πὼς δηλαδὴ πέρασε πιὰ ὁ καιρὸς τῆς ἀντιρρητικῆς ἀπολογητικῆς, πὼς σήµερα χρειάζεται ἀνοχὴ καὶ προσπάθεια συνδιαλλαγῆς µετὰ τῶν ἑτερόδοξων, κανένα στήριγµα δὲν εὑρίσκει στὴν Πατερικὴ θεολογία καὶ ποιµαντικὴ πρακτική, ἀντίθετα εὐνοεῖ τὴν γέννηση ἑνὸς ἀλλόκοτου µορφώµατος ποὺ δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων. Ἀποτελεῖ τὸν δούρειο ἵππο τῶν οἰκουµενιστῶν γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ ὁ συγγραφέας ἐπιλέγει: «Ἔχουµε... σήµερα καὶ τὸ θλιβερὸ προνόµιο νὰ διαπιστώνουµε, πὼς διανύουµε µιὰ ἐποχὴ ποὺ συγκρίνεται µὲ παρόµοιες ἐποχὲς τοῦ παρελθόντος, κατὰ τὶς ὁποῖες ὀρθόδοξοι ἡγέτες ὑποχωροῦσαν ἐξ ἀνάγκης ἢ ἀδυναµίας σὲ θέµατα Πίστεως καὶ συσσώρευαν πολλὰ δεινὰ στὸ σῶµα τῆς Ἐκκλησίας.
»Ὅσο, λοιπόν, κι ἂν σέβεται κανεὶς τὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν ἱστορία του, ἢ µᾶλλον ὅποιος σέβεται σωστὰ τὴν ἱστορία του, δὲν µπορεῖ νὰ ἐθελοτυφλεῖ καὶ χάριν ἑνὸς ἄκριτου σεβασµοῦ νὰ ἀρνεῖται τὴν πραγµατικότητα ποὺ ὅλους σκανδαλίζει καὶ θλίβει βαθύτατα: πὼς δηλαδή, ἀντὶ ὁ Πατριάρχης καὶ τὸ Πατριαρχεῖο νὰ στέκονται φρουροὶ τῶν Παραδόσεων, προωθοῦν µία διαδικασία Διαλόγου, ποὺ εἶναι ἀλλότρια τῆς πατερικῆς γραµµῆς καὶ ἔτσι, οὐσιαστικὰ πρωτοστατοῦν στὴν παράδοση τοῦ σώµατος τῆς Ἐκκλησίας στὴν Παπικὴ ἐξουσιαστικὴ βουλιµία ἢ τὸ ἀφήνουν νὰ ταπεινώνεται καὶ προοδευτικὰ νὰ ἐξοµοιώνεται µὲ τὶς αἱρετικὲς ὁµάδες τοῦ Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἐξηγεῖται καὶ ἡ παρερµηνεία ἑνὸς Παύλειου ρητοῦ ἀπὸ τὸν Οἰκουµενικὸ Πατριάρχη.
»Εἶναι, βέβαια, γνωστὴ ἡ κριτικὴ ποὺ ἔχουν δεχθεῖ αὐτὲς οἱ θέσεις καὶ ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη, στὴν προσπάθειά του νὰ δικαιολογήσει καὶ νὰ προωθήσει τὴν περαιτέρω ἐµπλοκὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στοὺς ἀδιέξοδους καὶ ἀποτυχηµένους Θεολογικοὺς Διαλόγους, ὅπως καὶ ἡ κριτικὴ ποὺ ἔχει ἀσκηθεῖ στὶς παρεπόµενες ἀντικανονικὲς ἐνέργειές του, δηλαδή, συµπροσευχὲς ἀκόµα καὶ µὲ εἰδωλολάτρες ἢ τὴν ἀποδοχὴ τῆς «συµµετοχῆς» τοῦ Πάπα µετὰ ἢ χωρὶς καρδιναλίων σὲ ὀρθόδοξες Θ. Λειτουργίες καὶ ἀντίστοιχα τοῦ Πατριάρχη σὲ παπικές».
Τέλος, ἀξιοσηµείωτο εἶναι, πὼς ἐνῶ ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ διεξάγουν τὸν Διάλογο µὲ τοὺς ἑτερόδοξους χρόνια, ἀποφεύγουν ὡστόσο συστηµατικὰ νὰ διαλεχθοῦν µὲ τοὺς ὁµόδοξους ἀδελφούς τους, ἂν καὶ παρακαλοῦνται. Ἀρκοῦνται νὰ ὑποτιµοῦν τὰ µὴ ὑπερέχοντα µέλη τοῦ σώµατος τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ὑβρίζουν ὡς φονταµενταλιστὲς καὶ ταλιµπὰν, ὅσους ἐκφράζουν τὴν ὅποια γνώµη.
Γιατί, ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ µακροχρόνια ὑποµονὴ πρὸς τοὺς ἑτερόδοξους καὶ ὁ ἐκνευρισµός, ἡ ἀπαξίωση καὶ οἱ ὕβρεις πρὸς τοὺς ὀρθόδοξους;
Το βιβλίο μπορείτε να το παραγγείλετε από τις Προτυπες Θεσσαλικές εκδόσεις τηλ.2431029897 Τρίκαλα, www.degiorgio.gr
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Η ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ «αρχή» των «Ακτίνων» : Αφήστε το σχόλιό σας και να είστε σίγουρος, πως αν εκφράζει την Παράδοση της Εκκλησίας,...
-
Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Μόρφου κ.Νεόφυτο FEBRUARY 29, 2024 ~ ΒΑΣΙΛΙΚΉ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ ...
-
Η άδικη καθαίρεση του π. Πέτρου στην Κύπρο και ο δικαστής του Μόρφου Νεόφυτος. Το «έγκλημα» του π. Πέτρου; Δεν μνημονεύει για λόγους ...
-
Η επιστολη εσταλη συστημενη στον νεο μητροπολιτη Θεσσαλονικης στην Αρχιεπισκοπη Αθηνων, αλλα δεν λαβαμε απαντησι. Τι να απαντησει ο κυριος α...
-
ΤΑ ΥΠΕΡ-ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ (ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ). πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού) ------------------------------ --------------...
-
ΑΚΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ Διεστραμμενοι στην Πιστι Αγιορειτες καλογηροι: Νικητας Παντοκρατορινος. Γι' αυτό δεν α...
-
Ψευτοϊερέας διασύρει την Ορθοδοξία Καίει χαρτονομίσματα των 50 ευρώ, επιτίθεται σε ΑΤΜs τραπεζών, «εξο...
-
Λειτουργικά κείμενα και Αποτείχιση, ιερομ. Ευθυμίου Τρικαμηνά (Ολοκληρωμένο). Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚ...
-
Η μάσκα της υποκρισίας και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Ο Προκαθήμενος του Αλεξανδρινού Θρόνου παραβλέπει προκλητικά τα βαρύτατα κανονικά πα...
-
Αμβροσιος: Πατερες αφοριστε τον ασεβη πρωθυπουργο Μητσοτακη. Ανοικτή Επιστολή προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος της 167...